Πικάσο. ένας αρχαίος Έλληνας κοντά μου.

Self portrait 1907
Ο Pablo Ruiz y Picasso μέσα από τα μάτια του Ελύτη

«το καλοκαίρι του ’51 που η τύχη το ‘φερε να ζήσω για δεύτερη φορά κοντά στον Picasso (στη Γαλλία). Ο Picasso με το παράδειγμά του, μ’ έβγαλε από πολλά συμπλέγματα, κυρίως από τη δυσκολία συναρμογής ανάμεσα στο Δυτικό και το Ανατολικό πνεύμα.

Ο Picasso ήταν σχεδόν ένας αρχαίος Έλληνας κοντά μου. Μισόγυμνος, γεροδεμένος, μαυρισμένος από τον ήλιο, κατοικούσε, στο πείσμα των εκατομμυρίων του, σ’ ένα μικρό ταπεινό σπιτάκι του Vallauris, απ’ αυτά που θυμίζουν τα δικά μας τα νησιώτικα. Κυκλοφορούσε μ’ ένα βρακί, ζωγράφιζε, κατέβαινε στο Golf-Juan μπάνιο, έτρωγε τον περίδρομο, κι έπεφτε με τα τέσσερα, για να κάνει το αλογάκι στην Paloma, το μικρό του τότε κοριτσάκι. 

Την αίσθηση που οι Έλληνες είχανε απαρνηθεί – του ήλιου και του έρωτα στην πρώτη, στην αρχική τους σημασία -, την ασκούσε σαν παλιός μυθικός βασιλιάς που το μεγαλείο του δεν βρίσκεται στην ισχύ και στην εξουσία, αλλά στις απλές κι άνετες χειρονομίες του. […]

Σε μια μεγάλη ξύλινη παράγκα, λίγα μέτρα πιο κάτω, που τη χρησιμοποιούσε για εργαστήριο γλυπτικής, έβρισκες έναν άλλο θησαυρό βγαλμένον από τα ίδια μυθικά μεσογειακά βάθη, αρχέτυπα της κουκουβάγιας, σ’ όλα τα πιθανά μεγέθη και σχήματα, της κατσίκας, που κατάφερνε να ενσωματώσει μπουκάλες και τενεκέδες και τρύπια πανέρια, όλα τα τυχαία ευρήματα μιας έρημης ακρογιαλιάς, που ακόμη διατηρούσανε, θα ‘λεγες, επάνω τους τη φρέσκια κάψα του μεσημεριού και τη γεύση της άρμης, τέλος, άλλα μικρά ζώα και πετούμενα, ψαράκια, κοκόρια περιστέρια. 

«Όταν είναι νύχτα να ονειρεύεσαι, αλλά όταν ξημερώνει ν’ ανοίγεις το παράθυρο διάπλατα», έλεγε. «Όλα τα πράγματα του κόσμου έχουν δικαίωμα στο φως». 

Και μια μέρα που του κλαιγόμουνα για την κατάσταση στην Ελλάδα με κοίταξε με τα μεγάλα μαύρα μάτια του αυστηρά: 

«Να τα βλέπεις κι από την άλλη τους όψη τα πράγματα», μου είπε. «Αν δεν ήτανε συντηρητικά τα καθεστώτα πώς θα μπορούσαμε του λόγου μας να ‘μαστε επαναστάτες;», και ξέσπασε σε δυνατά γέλια, για να μην καταλάβω αν μιλάει σοβαρά ή αστειεύεται…

Μιαν άλλη φορά, ένα μεσημέρι, με πήρε απ’ το μπράτσο και κάναμε όλη τη διαδρομή της αμμουδιάς. «Κοιτάξτε, κοιτάξτε», μου έκανε κάθε τόσο κι έδειχνε με το δάχτυλο μπροστά τις καταμέλαψες ξανθές που κυκλοφορούσανε με πελώριους φελλούς στα πόδια και πελώριες ψάθες στο κεφάλι και σχεδόν τίποτε άλλο….

«Έτσι είναι και σε σας στην Ελλάδα; Τις άτιμες… έχουν το διάολο μέσα τους…». Φαινότανε περισσότερο ένας μάγκας στα δεκαεφτά του χρόνια παρά ένας ένδοξος στα εβδομήντα του. Και μόνον η φυσική μου δειλία μ’ εμπόδιζε να του φωνάξω πόσο τον παραδέχομαι τέτοιον που είναι, τι τεράστιο μάθημα δίνει με το παράδειγμά του στους σοβαροφανείς (τους δικούς μας προπάντων), τι συνέπεια ανάμεσα στα καθημερινά του «χούγια» και στα «χούγια» της τέχνης του…».

Ο. Ελύτης, Ανοιχτά χαρτιά-(Κείμενο: Equivalences chez Picasso), ΙΚΑΡΟΣ

Ο Πικάσο ζωγράφισε τη Γκερνίκα το 1937, όταν έγινε γνωστός ο εξοντωτικός βομβαρδισμός της ομώνυμης πόλης των Βάσκων από τους Γερμανούς, συμμάχους του Φράνκο. Τρία χρόνια αργότερα, όταν μπήκαν οι Γερμανοί στο Παρίσι, ένας αξιωματικός της Βέρμαχτ επισκέφθηκε τον Πικάσο στο σπίτι του. Βλέποντας την Γκερνίκα, τον ρώτησε όλο θαυμασμό: «Εσείς το κάνατε;» Ο Πικάσο τού απάντησε: «Όχι, εσείς!»





το΄να χέρι μπρος, έλεγες πολεμούσε ν΄αρπαχτεί απ΄το
μέλλον, τ΄άλλο απ΄την έρμη κεφαλή, στραμμένη με το πλάι.
Σα να θωρεί στερνή φορά, μέσα στα μάτια 

ενός ξεκοιλιασμένου αλόγου,σωρό τα χαλάσματα καπνίζοντας.

Οδ. Ελύτης, Ο Ύπνος των Γενναίων



«Όλα τα παιδιά είναι καλλιτέχνες. Το ζήτημα είναι πώς παραμένει κανείς καλλιτέχνης μεγαλώνοντας».

Στις 8 Απριλίου 1973, έφυγε από τη ζωή ο Pablo Ruiz y Picasso.


Scholeio.com

Χ. Μελιτάς, Παραλίγο να ταξιδέψουν ανώνυμα ως το Φάληρο.




Χάρης Μελιτάς

Απόσπασμα από τον 
"Μονόλογο του Συγγραφέα"

 ".....άρχισα να οραματίζομαι τη δημιουργία ποιημάτων ελάσσονος μεγέθους και πλοκής μελετώντας μετά μανίας κάθε είδος βραχείας ποιήσεως προκειμένου να επιλέξω το κατάλληλο για την αναδιάρθρωση του λυρικού μου μέλλοντος.

Τοιουτοτρόπως ανέγνωσα σε χρόνο ρεκόρ μυριάδες επιγράμματα, γνωμικά, παροιμίες, μαντινάδες, μέχρι τετράστιχα προπολεμικών ημερολογίων και Καζαμιών, αλλά -φευ- εις μάτην .

Τα πάντα είχαν προ πολλού διατυπωθεί, αναλυθεί και παρουσιασθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο από σπουδαίους δημιουργούς και συνεπώς η πένα μου το μόνο που θα μπορούσε να κάνει, ήταν μια ανυπέρβλητη τρύπα στο νερό.


Δ. Κολλάτος, Πάω για να πολεμήσω...



Δημήτρης Κολλάτος

Συνέντευξη στον Κώστα Παπαναγιώτου

Συνεχίζει να βρίσκεται δυναμικά στο προσκήνιο της πολιτικής επικαιρότητας ο σκηνοθέτης Δ. Κολλάτος. Μετά τη δράση του με το κίνημα "Πόρτα-Πόρτα", εφορμά με τώρα για να μπει στην Ευρωβουλή ως επικεφαλής της "Κίνησης Πολιτών": 

"Θέλω να εκπροσωπήσω σ' αυτήν την χώρα μας αγωνιστικά και χωρίς συμβιβασμούς, ανυπομονώ να πολεμήσω στην Ευρώπη για την Ελλάδα" δηλώνει μεταξύ άλλων. 


Ρ. Σέκλι, Η Ζωή είναι δισταγμός; Επιθυμία; Λαχτάρα; Θλίψη; Προετοιμασία;




Η Ζωή είναι Τύχη; ή 
Είναι Αυτό που εσύ την 
Κάνεις; Τι είναι η Ζωή; 

Διήγημα του Ρόμπερτ Σέκλι

Ο Μόρτονσον διηγείται ότι ενώ περιπλανιόταν στους πρώτους λόφους των Ιμαλαΐων, μια πελώρια φωνή που έμοιαζε να έρχεται από παντού και πουθενά του είπε,     - "Επ, εσύ". 

   - "Εγώ;" ρώτησε ο Μόρτονσον.
   - "Ναι, εσύ", μπουμπούνισε η φωνή. "Μπορείς να μου πεις τι είναι η ζωή;"

   Ο Μόρτονσον στάθηκε εκεί, μαρμαρωμένος, με τον ιδρώτα να τρέχει ποτάμι, συνειδητοποιώντας ότι ζούσε μια αυθεντική  μυστικιστική εμπειρία, και ότι πολλά θα εξαρτώνταν από το πως θα απαντούσε Στην Ερώτηση.

   - "Θα χρειαστώ λίγη ώρα γι αυτό" είπε.

   - "Μην αργήσεις πολύ", είπε η φωνή, μ' έναν φοβερό αντίλαλο από παντού.

   Ο Μόρτονσον κάθισε σε ένα βράχο και συλλογίστηκε την κατάσταση. Ο Θεός ή ο δαίμονας που έκανε την ερώτηση σίγουρα ήξερε ότι ο Μόρτονσον -ένας απλός θνητός, και μάλιστα όχι κανένα καταπληκτικό δείγμα- δεν είχε την παραμικρή ιδέα τι ήταν η ζωή. 


   Έτσι η απάντησή του ίσως θα έπρεπε να φανερώνει ότι κατανοούσε τους περιορισμούς των θνητών, αλλά κι επίσης ότι αντιλαμβανόταν πως κατά κάποιον τρόπο άρμοζε να κάνει ένας θεός ή δαίμονας αυτή την ερώτηση σε ένα δυνητικά  θεϊκό πλάσμα σαν τον άνθρωπο, που εδώ εκπροσωπούνταν από τον Μόρτονσον με τους καμπουριαστούς ώμους, το πορτοκαλί σακίδιο του και το τσαλακωμένο πακέτο των Μάλμπορο. 


   Από τη άλλη μεριά, ίσως η ερώτηση υπονοούσε ότι ο Μόρτονσον προσωπικά, πραγματικά ήξερε τι ήταν η ζωή και μπορούσε να το διατυπώσει αυθορμήτως με λίγες καλοδιαλεγμένες  λέξεις. Αλλά ήταν ήδη κάπως αργά για αυθόρμητη σοφία.

   - "Δεν αργώ", είπε ο Μόρτονσον.
   - "Οκευ", είπε η πελώρια φωνή αντιλαλώντας στα βουνά και κυματίζοντας στις κοιλάδες.

   Ήταν σπάσιμο να τον βάζουν στον τάκο έτσι πνευματικά. Και δεν ήταν δίκαιο. Στο κάτω-κάτω, ο Μόρτονσον δεν είχε έρθει στα Ιμαλάια σαν προσκυνητής, ήταν εκεί για μια εκδρομή τριάντα ημερών. 

   Ήταν απλώς ένας νεαρός Αμερικανός με ηλιοκαμένη μύτη που κάπνιζε Μάλμπορο σαν φουγάρο σε μια λοφοπλαγιά του Νεπάλ, όπου είχε έρθει χάρη σε ένα συνδυασμό εσωτερικής ανησυχίας και ενός απροσδόκητου δώρου γενεθλίων πεντακοσίων δολαρίων από τους γονείς του. 
   Τι συμπέρασμα μπορείς να βγάλεις απ' αυτό, στη δεδομένη κατάσταση; Άμαθος Αμερικανός Συναντά την Αρχέγονη Ανατολική Σοφία και Αποτυχαίνει Οικτρά να τα Βγάλει Πέρα. 
Τι γκαντεμιά! 

   Σε κανέναν δεν αρέσει να τον βάζουν στον τάκο έτσι στα ξαφνικά. Σε φέρνει σε αμηχανία και ίσως να είναι βλαπτικό για το εγώ, να σου την πέσει μια τέτοια γιγαντιαία φωνή με μια ερώτηση που πρέπει να είναι παγίδα. Πως το αντιμετωπίζεις; 

  Αποφεύγεις την παγίδα, ξεσκεπάζεις το κόλπο,αποκαλύπτεις ότι γνωρίζεις το Μεταπαιχνίδι παίζοντας το μ' έναν αέρα επιπολαιότητας; 
Πες στη φωνή: 
   - "Η ζωή είναι μια φωνή που ρωτάει έναν άνθρωπο τι είναι η ζωή". Και μετά γέλα τρανταχτά με κοσμικό γέλιο.
Αλλά για δουλέψει αυτό πρέπει να είσαι σίγουρος ότι ηφωνή καταλαβαίνει τα επίπεδα της απάντησής σου. Αν πει, 
   -"Ναι, αυτό συμβαίνει τώρα, αλλά τι είναι η ζωή;" Και μετά θα μείνεις με μια εκτοπλασματική τούρτα στο πρόσωπο καθώς το κοσμικό γέλιο θα γελάει μαζί σου -ένα μεγάλο, ηρωικό γέλιο από βάθους καρδίας για το φανφαρονισμό σου, την αυταρέσκειά σου, τη θρασύτητά σου που προσπάθησες να απαντήσεις το Αναπάντητο.

   - "Πως πάει;" ρώτησε η φωνή.

   - "Ακόμα το ψάχνω" είπε ο Μόρτονσον.
Προφανώς, ήταν ένα πνευματικό πρόχειρο διαγώνισμα, και ο Μόρτονσον χρονοτριβούσε, και δεν είχε αρχίσει ακόμα να σκέφτεται τι στο διάβολο ήταν η ζωή. Σκέφτηκε στα γρήγορα μερικές πιθανότητες: 
   Η ζωή είναι ένα φιλικό κουτάβι. 
   Η ζωή είναι Τύχη. 
   Η ζωή είναι Χάος διάσπαρτο με Θνησιμότητα (θυμήσου το αυτό). 
   Η ζωή είναι ένα μπολ με κεράσια. 
   Η ζωή είναι κελάηδισμα πουλιών και τραγούδισμα ανέμου (ωραίο). 
   Η ζωή είναι αυτό που την κάνεις. 
   Η ζωή είναι Κοσμικός Χορός. 
   Η ζωή είναι Ταινία. 
   Η ζωή είναι ή ύλη που απέκτησε περιέργεια (αυτό το είπε ο Βίκτωρ Ουγκώ;). 
   Η ζωή είναι ό,τι στο διάβολο θέλεις να την αποκαλέσεις.
   - "Αυτό είναι πολύ ζόρικο", είπε ο Μόρτονσον.
   - "Αν είναι, λέει", είπε η φωνή, αντηχώντας από κορυφή σε κορυφή και γεμίζοντας τον αέρα με την παρουσία της.

   Πάντα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για μια κατάσταση έκτακτης πνευματικής ανάγκης, σκέφτηκε ο Μόρτονσον. 

   Γιατί άραγε το πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης δεν είχε μαθήματα για Πρότυπα Συμπεριφοράς Απέναντι στο Αναπάντεχο; 
    Αλλά το κολέγιο ποτέ δεν σε προετοίμαζε για κάτι σημαντικό, απλώς πήγαινες εκεί και μάθαινες λίγο από το ένα και λίγο από το άλλο, τσιμπολογώντας από Τσαν Τσε, Θορώ, Νόρμαν Μπράουν, Πανζίς, Σιβαπούρι Μπάμπα και άλλους Μυημένους που ήξεραν τα κατατόπια. Και ό,τι έλεγαν έμοιαζε βαθύ ! 
   Αλλά όταν έκλεινες το βιβλίο, εκεί τελείωναν όλα, και έξυνες τη μύτη σου και ευχόσουν να σε προσκαλούσε κάποιος σε κάνα πάρτι για να γνωρίσεις μια όμορφη κοπέλα με ίσια μακριά μαλλιά  και στητά μυτερά στήθια και μακριά πόδια, αλλά δεν ήταν ώρα για τέτοιες σκέψεις επειδή εκείνη η καταραμένη φωνή περίμενε την απάντηση, τη Μεγάλη Απάντηση, αλλά τι στον διάολο ήταν η ζωή;      
   - "Κοντεύω", είπε.
   Αυτό που του την έδινε ήταν ότι ήξερε πως είχε πολλά να κερδίσει αν έβρισκε τη σωστή απάντηση. Ήταν απίστευτη ευκαιρία για πνευματική άνοδο, μια ευκαιρία να πηδήξει μερικά ενδιάμεσα σκαλιά και να φτάσει κατευθείαν στη Φώτιση, στο Μόκσα, στο Σατόρι ! 

   Ένα ψαγμένο άτομο θα το έλυνε αυτό και θα χρησιμοποιούσε την επακόλουθη ενόραση για να φτάσει στη γκουρουσύνη, ίσως ακόμη και στη Βουδότητα ! 

   Μπορούσες να περάσεις ολόκληρη τη ζωή σου πηγαίνοντας σε ομάδες Εσαλέν ή Γκουρτζίεφ και να μην βρεις κάτι τέτοιο!    Αλλά τι ήταν η ζωή; 
   Ο Μόρτονσον έσβησε το τσιγάρο και είδε ότι ήταν το τελευταίο του. Μόνο όταν γύριζε στην πανσιόν του θα έβρισκε άλλα. Χριστέ μου ! Έπρεπε να τελειώνει ! Η ζωή είναι δισταγμός; Επιθυμία; Λαχτάρα; Θλίψη; Προετοιμασία; Ανθοφορία; Ρηλαξάρισμα; Αναμπουμπούλα; 
   Ο Μόρτονσον έτριψε το μέτωπο του και είπε με δυνατή, αλλά κάπως τρεμουλιαστή φωνή, "Η ζωή είναι πυρκαγιά!"
Η σιωπή που ακολούθησε ήταν απόκοσμη. Ο Μόρτονσον. όταν έκρινε ότι η διακριτική αναμονή του είχε κρατήσει όσο άρμοζε, ρώτησε, 
   - "Ε, σωστό ήταν;"
   - "Το δοκιμάζω τώρα", μπουμπούνισε η ευγενής και πελώρια φωνή. "πυρκαγιά είναι πολύ μεγάλο. Πυρά; Φωτιά! Η ζωή είναι φωτιά! Αυτό ταιριάζει!'
   - "Φωτιά εννοούσα", είπε ο Μόρτονσον.
   - "Πραγματικά με βοήθησες πολύ", είπε η φωνή. Είχα κολλήσει σ' αυτό. Τώρα μήπως μπορείς να με βοηθήσεις με το 78 οριζοντίως; Θέλω το μεσαίο όνομα του εφευρέτη του Αστρικού προωθητήρα άνευ τριβής. Στο στόμα μου το έχω, αλλά δεν μού έρχεται. Το τρίτο γράμμα είναι Κ".
   Ο Μόρτονσον ήταν προετοιμασμένος για κάποιες αποκαλύψεις κάτσε καλά, αλλά το να παίζει Κοσμικό Σταυρόλεξο γι αυτόν δεν ήταν η μεγάλη απάντηση, μιλώντας πνευματικά. Δεν μπορούσε να το νιώσει, αν και ήταν σίγουρα μια Ασυνήθιστη Εμπειρία.

   Διηγείται ότι έστριψε επιτόπου και άφησε πίσω του τη φωνή και τα ανώτερα μυστήρια και ξαναγύρισε στην πανσιόν του Κατμαντού. Τώρα έχει ξαναγυρίσει στη δουλειά του, κλητήρας στο εργοστάσιο κατεργασίας χόνδρων στο Σκογουέγκαν που ανήκει στον πατέρα του, και περνά τις διακοπές του στη Μαγιόρκα. 



  Scholeio.com  

Μόνο ο Ποιητής μπορεί να μας Αποκαλύψει την Ομορφιά όπου κι αν κρύβεται





Είναι πολλά χρόνια τώρα που κρατώ 
αυτές τις σημειώσεις για ατομική μου αποκλειστικά χρήση. 

Γι’ αυτό και ελάχιστες από αυτές δημοσιεύτηκαν ίσα με σήμερα. 

Άλλες αντιπροσωπεύουν σκέψεις 
μου και συμπεράσματα μιας 
ολόκληρης ζωής αφιερωμένης στην ποίηση και στη τέχνη με θρησκευτική ευλάβεια, άλλες απηχούν απόψεις 
που αποθησαύρισα από μελέτες μου 
και άλλες απλώς τις αντέγραψα και τις μετέφερα αυτούσιες γιατί βρήκα πώς ταίριαζαν απόλυτα με τις δικές μου … 

Υπάρχουν ακόμα και μερικές άλλες σημειώσεις μου που, καθώς έχουν περάσει τόσα χρόνια, δεν είμαι βέβαιος ότι μου ανήκουν εξ ολοκλήρου. 

γράφει ο Τάκης Βαρβιτσιώτης


Δεν νομίζω ότι αυτό έχει καμιά σημασία αφού θα μπορούσαν να είναι και δικές μου, αλλά να διαφέρουν μόνον ως προς τον τρόπο έκφρασής τους…. 
Είμαστε όλοι , όπως φαίνεται, συγκοινωνούντα δοχεία κι έτσι επιβεβαιώνεται αυτό που είπε ο Reverdy, ότι «δεν παίρνει ποτέ κανείς από έναν άλλο συγγραφέα παρά μόνο ό, τι ήδη του ανήκει».

Χ. Μελιτάς, Σεργιάνι στη πόλη να βγούνε οι καρδιές



Χάρης Μελιτάς


        Το  Άβατο

Τη μάσκα μου μπορείτε να θαυμάσετε.
Εκτίθεται σε θέατρα σκιών
και σε μουσεία.

Τα λόγια μου μπορείτε ν' αγοράσετε.
Πωλούνται σε τιμές ελκυστικές
κάτω του κόστους. 

Τη γεύση μου μπορείτε να μαντέψετε.
Παλιώνω σε κελάρι σκοτεινό
να ωριμάσω.

Τα ρούχα μου μπορείτε να μυρίσετε.
Αρώματα φοράω ακριβά
Επιταφίων.

Τις σκέψεις μου μονάχα μην αγγίξετε.
Το χέρσο ναρκοπέδιο του νου 
με τις αλήθειες


Τ. Νιούτον, Η αρχή του κενού





«Ο ενθουσιασμός που δεν φωτίζεται απ' το φως της λογικής, μοιάζει με τον άνθρωπο που βαδίζει μέσα στα σκοτάδια.»


«Οι άνθρωποι είναι μοναχικοί, γιατί χτίζουν τοίχους αντί για γέφυρες.»

«Κάθε άνθρωπος έχει τόση αξία , όση και τα πράματα με τα οποία αυτός έχει ασχοληθεί...»
                        Τζόζεφ Νιούτον


Οι σκέψεις είναι ζωντανές. Διαμορφώνουν τον κόσμο μας, την πραγματικότητα μας και το πεπρωμένο μας. Οπότε το να σκεφτόμαστε θετικά είναι σημαντικό, όχι μικρό πράγμα... 
Αν έχεις την ίδια σκέψη αρκετά συχνά και την στέλνεις με αρκετό συναίσθημα (ενέργεια), αυτή θα, με τον καιρό, αποκτήσει μια υλική μορφή. 
Οι Θετικές Σκέψεις και δηλώσεις, στην αρχή της ημέρας, μπορούν κυριολεκτικά να κάνουν την διαφορά μεταξύ μιας καλής η άσχημης μέρας για σένα..."






Έχεις τη συνήθεια να φυλάς άχρηστα πράγματα, πιστεύοντας πως μια μέρα - άγνωστο πότε – θα τα χρειαστείς;  Έχεις τη συνήθεια να κρατάς χρήματα, μόνο για να μην τα ξοδέψεις γιατί μπορεί να σου λείψουν στο μέλλον;  Έχεις τη συνήθεια να φυλάς ρούχα, παπούτσια, έπιπλα, οικιακές συσκευές και άλλα πράγματα του νοικοκυριού που δεν χρησιμοποιείς εδώ και πολύ καιρό;

Και μέσα σου…;  Έχεις τη συνήθεια να κρατάς κακίες, στεναχώριες, φόβους και άλλα;
Αυτό να μην το κάνεις ποτέ. Είναι αντίθετο με την ευημερία σου!
Είναι σημαντικό να αφήσεις χώρο, ένα κενό, για να έρθουν καινούρια πράγματα στη ζωή σου.

Είναι απαραίτητο να ξεφορτωθείς ό,τι άχρηστο υπάρχει τόσο μέσα σου όσο και στη ζωή σου, προκειμένου να έρθει η ευημερία.
Η δύναμη αυτού του κενού θα απορροφήσει και θα έλξει όλα αυτά που επιθυμείς.
Όσο εσύ γεμίζεις, υλικά ή συναισθηματικά, με παλιά και άχρηστα, δεν αφήνεις κενό για νέες ευκαιρίες.

Τα αγαθά πρέπει να ανακυκλώνονται. Καθάρισε τα συρτάρια, τις ντουλάπες, την αποθήκη, το γκαράζ.  Δώρισε όλα εκείνα που πια δεν χρησιμοποιείς…Το να φυλάς ένα σωρό από άχρηστα πράγματα το μόνο που καταφέρνεις είναι να δένεις την ίδια σου τη ζωή. Το πρόβλημα δεν είναι τα αντικείμενα που στοιβάζονται στη ζωή σου, αλλά το νόημα του να κρατάς.

Όταν κρατάς, όταν φυλάς πράγματα, υπάρχει πρόβλημα έλλειψης, απουσίας. Πιστεύεις ότι αύριο μπορεί να τα χρειαστείς, και ίσως τότε να μην υπάρχει τρόπος να καλύψεις αυτή σου την ανάγκη.

Με αυτό το σκεπτικό, το μήνυμα που στέλνεις τόσο στο μυαλό σου όσο και στη ζωή σου, είναι 
ότι δεν εμπιστεύεσαι το αύριο, καθώς επίσης και ότι το καινούριο και το καλύτερο ΔΕΝ είναι για σένα.

Γι’ αυτό βρίσκεις ικανοποίηση στο να φυλάς όλα αυτά τα παλιά και άχρηστα πράγματα.
Ξεφορτώσου όλα αυτά που έχασαν το χρώμα και τη λάμψη τους.
Επέτρεψε να μπει το καινούριο στο σπίτι σου… Και μέσα σου…



Scholeio.com

J. Newton, The Principe of emptiness



Have you got the habit of hoarding useless objects, thinking that one day, who knows when, you may need them?

-Have you got the habit of accumulating money, and not spending it because you think that in the future you may be in want of it?

-Have you got the habit of storing clothes, shoes, furniture, utensils and other home supplies that you haven’t used already for some time?

-And inside yourself…

-Have you got the habit to keep reproaches, resentment, sadness, fears and more?

-Don’t do it! You are going against your prosperity!

-It is necessary to make room, to leave an empty space in order to allow new things to arrive to your life.

-It is necessary that you get rid of all the useless things that are in you and in your life, in order to prosperity to arrive.





-The force of this emptiness is one that will absorb and attract all that you wish.

-As long as you are, materially or emotionally, holding old and useless feelings, you won’t have room for new opportunities.Goods must circulate…

-Clean your drawers, the wardrobes, the workshop, the garage…Give away what you don’t use any longer…
The attitude of keeping a heap of useless stuff ties your life down.

-It’s not the objects you keep that stagnate your life…
but rather the attitude of keeping…

-When we keep in store, we consider the possibility of wanting, of penury…

-We believe that tomorrow it may lack, and that we won’t be able to fulfill those necessities…

-With that idea, you are sending two messages to your brain and to your life: That you don’t trust tomorrow… and you think that the new and the better are not for you.

-For this reason you cheer yourself up by storing old and useless stuff.

-Get rid of what lost its color and brightness…

-Let the new enter your home…    and yourself.
May prosperity and peace reach you soon 
____________________________
Joseph Newton




  Scholeio.com    

Θ. Κολοκοτρώνης, "Ό,τι κάμομε θα το κάμομε μονάχοι..."



....και δεν έχουμε ελπίδα από τους ξένους"

«Βλέπετε τούτο τον οντά;  
Είναι αστόλιστος...  Καθίσματα δεν έχει, οι τοίχοι ξεροί· τούτη είναι η Ελλάδα, καθώς εμείς σας την παραδώσαμε, εμείς οι γέροι εις τους νέους... 

Εμείς εις τα 1821 εκαθαρίσαμε τον τόπο, εκουβαλήσαμε τα λιθάρια, εκτίσαμε την οικοδομή,  εσείς θα εντύσετε τα γυμνά τείχη, θα φέρετε τις πολύτιμες ζωγραφιές, θα στήσετε  τα εύμορφα τραπέζια και τους καθρέφτες... 

Τούτο θα κάμῃ η προκοπή σας και τα γράμματα...» (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, απέναντι σε κάποιον νέο που τον επισκέφθηκε την Πρωτοχρονιά του 1843)
Ο Θόδωρος Κολοκοτρώνης υπήρξε ο πιο αγαπητός αντάρτης.  Το 1785 έγινε αρματολός και δύο χρόνια αργότερα έγινε "κλέφτης" στην Πελοπόννησο και πολεμούσε τους Τούρκους.

Την 1η Δεκεμβρίου 1818, μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και από τον Ιανουάριο του 1821, ξεκινάει τις προετοιμασίες για το Μεγάλο Αγώνα του υπόδουλου ελληνισμού ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, την Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Η απελευθέρωση της Τριπολιτσάς, της πρωτεύουσας της Πελοποννήσου που είχε "καταντήσει" άντρο της διοικητικής και στρατιωτικής δύναμης των τούρκων ήταν το πρωταρχικό του μέλημα. 

Τελικά στις 23 Σεπτεμβρίου 1821, 
η Τριπολιτσά είναι και πάλι ελεύθερη, χάρη στις μάχες των ελλήνων παλικαριών που στάθηκαν σαν δέντρα αγέρωχα μπροστά στον τούρκο εισβολέα.

Μετά από ένα μήνα, στις 23 Ιουλίου 1822, ο Κολοκοτρώνης χτυπάει το Δράμαλη στα Δερβενάκια, πετυχαίνοντας την πιο σημαντική νίκη της επανάστασης, αποδεικνύοντας ότι υπήρξε μία εξέχουσα στρατιωτική και πολιτική φυσιογνωμία.


"Ό,τι κάμομε θα το κάμομε μονάχοι και δεν έχουμε ελπίδα από τους ξένους"

Ο Κολοκοτρώνης είχε συνειδητοποιήσει ότι οι Έλληνες έπρεπε να βασίζονται στις δικές τους δυνάμεις. 

"Ό,τι κάμομε θα το κάμομε μονάχοι και δεν έχουμε ελπίδα από τους ξένους" έλεγε και ξαναέλεγε κρατώντας έτσι υψηλό το σθένος και το φρόνημα των Ελλήνων.

Για αυτό και πάντα τους αποκαλούσε Έλληνες, θέλοντας να τους κάνει να συνειδητοποιήσουν την ιστορία που κουβαλάνε, την κληρονομική τους μεγαλοσύνη και την υψηλή τους αποστολή για τη σωτηρία ολόκληρου του ελληνικού έθνους και τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου ελληνικού κράτους. 

Πού να το φανταζόταν, ότι σχεδόν δύο αιώνες μετά, η φράση του θα ακουγόταν τόσο -δραματικά- προφητική και επίκαιρη!

Ευτυχώς η "προφητεία" του παππού του, δεν επιβεβαιώθηκε!

Όταν απέτυχε η επανάσταση του 1770, τα λεγόμενα Ορλωφικά, οι τούρκοι ανελέητα έσφαζαν τον άμαχο πληθυσμό. 

Ανάμεσα σε όσους έφευγαν για να γλιτώσουν από το αβυσσαλέο μίσος του κατακτητή που ξερίζωνε κεφάλια στο διάβα του και κάρφωνε μαχαίρια στις καρδιές, ήταν και η μάνα του Θόδωρου Κολοκοτρώνη. Αν και ετοιμόγεννη, μαζί με το υπόλοιπο πλήθος πήρε το δρόμο προς τη Μεσσηνία και από εκεί προς το Ραμαβούνι, για να γλυτώσει και εκείνη αλλά και το παιδί που κουβαλούσε στα σπλάχνα της.

Στις 3 Απριλίου 1770, Δευτέρα του Πάσχα, την έπιασαν οι πόνοι. Ξάπλωσε κάτω από ένα δέντρο και έφερε στον κόσμο ένα υγιέστατο αγοράκι, που θα γινόταν ο πιο διάσημος Έλληνας, ο πολέμαρχος Θόδωρος Κολοκοτρώνης. Κάτω από ένα δέντρο φτελιάς είδε για πρώτη φορά το φως του ήλιου ο Γέρος του Μοριά και μύρισε τον αέρα, ένα αέρα βρώμικο από τα χημικά. Τότε λες και έκανε μια "μυστική συμφωνία" με το Θεό να "καθαρίσει" τον ελληνικό αέρα.

Ο παππούς του, Γιάννης Κολοκοτρώνης, όταν έπαιρνε τα συχαρίκια για τον ερχομό του αρσενικού εγγονού, κουνούσε θλιβερά το κεφάλι του μονολογώντας: "Εάν τύχει και γλυτώσουμε τώρα από το τουρκικό μαχαίρι, αυτό το παιδί θα μεγαλώσει, θα παντρευτεί, θα κάνει παιδιά, αλλά ποτέ ούτε εκείνος ούτε εκείνα δεν θα δουν τη λευτεριά μας".



Το παιδί που γεννήθηκε την ώρα της φυγής και της μεγάλης σφαγής, έγινε στρατάρχης του ’21 και πολέμησε για το ύψιστο αγαθό που απολαμβάνουμε 
εμείς σήμερα: 

Την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. 

Ειρωνεία της τύχης ή το οξύμωρο του πράγματος; 

 Δεν ξέρουμε. Αλλά ένα είναι σίγουρο: ευτυχώς για όλους τους Έλληνες, πόσο λάθος είχε ο παππούς του!!
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, έφυγε από τη ζωή στις 4 Φεβρουαρίου 1843.

Pressing News


Scholeio.com

Ζάκυνθος, Μόσχος τ' Αγέρι της


.... Μόσχος και η Πνοή της  


Κάποτε μ' έφεραν τα κύματα παιδί
στη γη που είναι απ' ανθούς και τραγούδια ηλιοχυμένη
προτού να τη χαρώ στου Κάλβου την ωδή
και πριν την αγαπήσω την Φαρμακωμένη.

Από ένα ψήλωμα ξεχάνω τ' όνομά του πια,
σα χώρα επαγγελτή ξεγνάντεψα την εξοχή της,
του πράσινου μεθύσι και χαροκοπιά,
μόσχος τ' αγέρι της και μόσχος η πνοή της.

Τ. Πανούσης, Ένας και μοναδικός... "στον αέρα"



Ο Τζίμης Πανούσης 
στο ραδιόφωνο  του Δίεση 101,3.... 

Μίλησε άλλη μια φορά. 
Την Αριστερά, το ΕΣΥ, το Θεό και πολλά άλλα... άγγιξε με το δικό του, γοητευτικά 
δηλητηριώδη, τρόπο. 

Ρεαλιστικά σκληρές περιγραφές... μιας πραγματικότητας που πολλές  φορές κάνουμε ότι δεν βλέπουμε. 

Ξεκινώντας από τις πρόσφατες εμπειρίες του αναφέρθηκε σε ένα ελληνικό νοσοκομείο που επισκέφθηκε:
.  «Ήταν ένα ηλεκτροσόκ ρεαλισμού. 
Σε προσγειώνει στην πραγματικότητα και φεύγουν όλα αυτά τα δήθεν τα οράματα που έχουν οι καλλιτέχνες.
Το σημαντικό είναι ότι εκεί συναντάς ανθρώπους κανονικούς, που στις δικές μας τις παρέες δυστυχώς δεν υπάρχουν.
Και βλέπεις τα παιδιά που δουλεύουν εκεί, να μην κοιμούνται καθόλου, να παίρνουν μισθό 800 ευρώ και αυτά να τους τα χρωστάνε.


Όμως, στον πόνο και στο θάνατο, είμαστε όλοι ίσοι. Εκεί μέσα γνώρισα κανονικούς ανθρώπους και το σημαντικό είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν πολιτική ιδεολογία και είναι ξεκάθαροι στο πώς θα σου αναλύσουν τα πράγματα.
Η δική μου η παρέα είναι ΔΗΜΑΡ με πέντε διδακτορικά και δεν μπορεί να φτάσει εκεί το μυαλό τους».



Συνεχίζοντας για την Αριστερά: 
. «Συναναστρέφομαι κάτι ΔΗΜΑΡ όπως είπα. Από μικρό παιδί είχα το πρόβλημα… Αυτό είναι το καρκίνωμα του ελληνισμού.
Η ΔΗΜΑΡ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, όλη αυτή η συστημική Αριστερά.
Και η ΔΗΜΑΡ γράφεται ΔΕΙΜΑΡ, δηλαδή Δεν ΕΙμαι Αριστερός».

.«Το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα που δεν μπόρεσε να κρατήσει ένα ραδιοφωνικό σταθμό. Ντροπή. Αντί να ανοίξει τώρα το Σπίτι του Λαού να κάνει παιδικούς σταθμούς, το έχει μαυσωλείο.
Το σπίτι του Λαού είναι ένα μεγάλο αυθαίρετο, χτισμένο πάνω στον Ποδονίφτη και δεν τολμάει κανείς να το πειράξει.
Και πλημμυρίζει γιατί ο θεός εκδικείται, αν και δεν υπάρχει σε αυτές τις περιοχές.
Εγώ είμαι της γενιάς του Χημείου και έχω τραβήξει πολλά από την ΚΝΕ, τα ΚΝΑΤ τα λεγόμενα.
Τα περιμέναμε να αντιδράσουν τώρα, μετά το χαστούκι του Κασιδιάρη, αλλά δυστυχώς δεν έγινε τίποτα.

Αν είχε χτυπήσει την κ. Κανέλλη ένας αντιεξουσιαστής, την επόμενη ημέρα θα είχαν καεί τα Εξάρχεια.
Εγώ αν είχα (κλειστό) εμπορικό κέντρο, θα έκανα άγαλμα στην Αλέκα Παπαρήγα.
Έχει καταστρέψει όλο το εμπορικό κέντρο της Αθήνας.
Κάνουν κάτι εθιμοτυπικές απεργίες χωρίς λόγο, ταλαιπωρώντας και κλείνοντας μαγαζιά, δίχως να επιτυγχάνεται τίποτα. Χρειάζονται άγριες απεργίες. Αν απεργήσεις 12 ημέρες έχει παραλύσει το κράτος».

. «Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να φτιάξουν τα δόντια τους και θα φτιάξουν τη χώρα;
Έχουμε μια πολιτική χούντα που είναι ριζωμένη βαθιά από όλα τα κόμματα και της αριστεράς, κυρίως.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα, είναι μεγάλη παγίδα και θα το δείτε όταν θα έρθει στην εξουσία.
Τους έβλεπα προεκλογικά και το 80% δεν έχει δόντια.
Αν δεν μπορείς να φτιάξεις τα δόντια σου, πώς θα φτιάξεις τη χώρα;
Κατεβάζουν το μουστάκι για να μην φαίνονται τα δόντια που δεν υπάρχουν.
Ο φερετζές του ξεδοντιάρη. Ντροπή».

Για την κρίση και την επανάσταση: 
.«Στο πρόγραμμα δεν θέλω να κάνω κανένα αστείο με τους πολιτικούς, δεν θέλω να πιάσω στο στόμα μου τους αλήτες, όλη αυτή τη συμμορία, το Σαμαρά και τους άλλους.
Τους σιχαίνομαι, δεν θέλω να ασχοληθώ.
Ξέρετε, υπάρχει ένα οργανωμένο σχέδιο.
Ενώ εμείς σαν λαός ήμασταν τελείως ανοργάνωτοι, εκείνοι την έκαναν πάρα πολύ καλά τη δουλειά, τους βγάζω το καπέλο. Μιλάω για τους δοσίλογους του Χριστοφοράκου και των άλλων.
Το έχουνε στήσει πολύ καλά το πράγμα, οι Εβραιοναζήδες.
Είμαστε ακόμη μουδιασμένοι γιατί δεν μας έκοψαν 100 ευρώ, μας πήραν τα μισά. 

Εκεί μένεις άναυδος. Και λες, ας έχω τη δουλίτσα μου, κι ας παίρνω 300 ή 500 ευρώ. Έχουν προσλάβει κάτι τρισάθλιους δημοσιογράφους οι οποίοι διαφημίζουν κάθε μέρα κάτι τρισάθλιους τύπους, που κανονικά δεν θα έπρεπε να τους ξέρει κανείς. Αυτοί που απασχολούν την ημέρα μας με πρωτοσέλιδα είναι κάτι άχρηστοι, αγράμματοι άνθρωποι, κλέφτες, πρώην έμποροι ναρκωτικών.
Οπότε τι να κάνει κι ο κόσμος, όταν δεν έχει από κάπου να πιαστεί;
Είναι δύσκολο να προβλέψεις το timing της εξέγερσης.
Αλλά θα έρθει κάποια στιγμή, εκτός κι αν όπως έλεγε ο Καστοριάδης, αποδεχτούμε ότι θέλουμε να είμαστε δούλοι. Υπάρχει κι αυτή η πιθανότητα.
Το κράτος αυτό πρέπει να ξεριζωθεί εκ θεμελίων.
Το πρόβλημα θα λυθεί μόνο με βία και αίμα, δεν υπάρχει εναλλακτική.
Ξέρεις τι είναι να είσαι άνεργος;
Να ξυπνάς το πρωί και να μην έχεις πού να πας;
Εγώ αν ήμουν άνεργος και δεν είχα να δώσω γάλα στο παιδί μου, δεν θα αυτοκτονούσα.
Θα κατέβαινα κάτω, θα αγκάλιαζα δέκα γουρούνια και θα φεύγαμε όλοι μαζί.
Η, κατέβα κάτσε μόνος σου στο Σύνταγμα. Ακίνητος!
Δύο εκατομμύρια κόσμος να κατέβει στο Σύνταγμα και να καθίσει ακίνητος, μέσα σε δύο μέρες θα έχει πέσει η κυβέρνηση. Θα είχαμε τελειώσει με αυτούς τους αλήτες.
Και το μετά; Το μετά να χτιστεί με απλούς, τίμιους ανθρώπους, όπως αυτοί που συνάντησα στο νοσοκομείο.

Λαϊκές επιτροπές στις γειτονιές, να κάνουμε δημοψηφίσματα από τα προποτζίδικα, από το ίντερνετ, απλά πράγματα.
Ας μη γίνει λαϊκή δημοκρατία, ας γίνει μια αστική δημοκρατία που να μην είναι χυδαία, που να μην εξευτελίζει τον άνθρωπο».

Για το Θεό: 
.«Προσπαθώ να πιστέψω στο Θεό αλλά δεν τα έχω καταφέρει.
Έχω πάει στο θάνατο τρεις φορές και έχω γυρίσει.
Παρόλα αυτά μυαλό δεν βάζω.   Όμως σέβομαι απόλυτα αυτούς που πιστεύουν».

Scholeio.com

How can ''we'' influence the working of the mind




The bacteria 

in our guts 
can influence 



the working 

of the mind, 



says Frank Swain. So could they be upgraded to enhance brainpower?


I have some startling news: 

you are  not human. 

At least, by some counts. While you are indeed made up of billions of human cells working in remarkable concert, these are easily outnumbered by by the bacterial cells that live on and in you – your microbiome.

There are ten of them for every one of your own cells, and they add an extra two kilograms (4.4lbs) to your body.

Far from being freeloading passengers, many of these microbes actively help digest food and prevent infection. And now evidence is emerging that these tiny organisms may also have a profound impact on the brain too.

They are a living augmentation of your body – and like any enhancement, this means they could, in principle, be upgraded. So, could you hack your microbiome to make yourself healthier, happier, and smarter too?

According to John Cryan, this isn’t as far-fetched as it sounds. As a professor of anatomy and neuroscience at University College Cork, he specialises in the relationship between the brain and the gut.

One of his early experiments showed the diversity of bacteria living in the gut was greatly diminished in mice suffering from early life stress. This finding inspired him to investigate the connection between the microbiome and the brain.

The bacterial microbiota in the gut helps normal brain development, says Cryan. “If you don’t have microbiota you have major changes in brain structure and function, and then also in behaviour.”

In a pioneering study, a Japanese research team showed that mice raised without any gut bacteria had an exaggerated physical response to stress, releasing more hormone than mice that had a full complement of bacteria. However, this effect could be reduced in bacteria-free mice by repopulating their gut with Bifidobacterium infantis, one of the major symbiotic bacteria found in the gut. 
When this bacteria was fed to mice it reduced stress and anxiety

Cryan’s team built on this finding, showing that this effect could be reproduced even in healthy mice.

“We took healthy mice and fed themLactobacillus [another common
gut bacteria), and we showed that
these animals had a reduced stress response and reduced anxiety-related behaviours.”

But why should bacteria in the gut affect the brain? There are several different ways that messages can be sent from one organ to the other. It can be hormones or immune cells via the bloodstream, or by impulses along the vagus nerve, which stretches from the brain to intertwine closely with the gut. Through these pathways, actions in one produce effects in the other.

So how might you go about altering your microbiome to do a spot of brain-hacking? Cryan’s team works on several fronts, investigating the potential to manage stress, pain, obesity and cognition through the gut. “We have unpublished data showing that probiotics can enhance learning in animal models,” he tells me. His team tested the effects of two strains of bacteria, finding that one improved cognition in mice. His team is now embarking on human trials, to see if healthy volunteers can have their cognitive abilities enhanced or modulated by tweaking the gut microbiome.

Another method of adjusting the bacterial profile of your gut is to undergo a transplant that involves taking faecal material from a donor’s intestine – often a close relative – and implanting into a recipient via enema infusion. This unorthodox treatment has been shown to successfully treat infections caused by pathogenic bacteria colonising the gut.

Brain boost

Thankfully, Cryan has a far more appetising method on offer. “Diet is perhaps the biggest factor in shaping the composition of the microbiome,” he says. A study by University College Cork researchers in Nature followed 200 elderly people over the course of two years, as they transitioned into different environments such as nursing homes.

The researchers found that their subjects’ health – frailty, cognition, and immune system – all correlated with their microbiome. From bacterial population alone, researchers could tell if a patient was a long-stay patient in a nursing home, or short-stay, or living in the general community. These changes were a direct reflection of their diet in these different environments. “A diverse diet gives you a diverse microbiome that gives you a better health outcome,” says Cryan.

Beyond a healthy and varied diet, though, it still remains to be discovered whether certain food combinations could alter the microbiome to produce a cognitive boost. In fact, Cryan recommends that claims from probiotic supplements of brain-boosting ought to be taken with a pinch of salt for now. “Unless the studies have been done, one can assume they’re not going to have any effect on mental health,” he says. Still, he’s optimistic about the future. “The field right now is evolving very strongly and quickly. There’s a lot of important research to be done. It’s still early days.”

Hacking the brain often conjures up ideas of electrical hardware such as implants and trans-cranial stimulators. But it might be the case that a simple change in diet can shift your brain up a gear. The transhumanists and body hackers who believe that technology is the sole way to improve human ability would do well to pay as much attention to the living augmentation that already resides in their gut.
______________________
www.bbc.com




  Scholeio.com    

Α. Ευαγγέλου, Έφταιγα εγώ, εσύ, ποιος φταίει





Ανέστης Ευαγγέλου

        Κατάθεση

Βρέθηκα στο καταγώγιο
μη με ρωτάτε πώς βρέθηκα.
Σε σκοτεινές, υπόγειες αίθουσες, 

αποπνιχτικές,
ξύπνησε ένα πρωί η γενιά μας
και των πατέρων μας η γενιά
και των παιδιών μας.

     Ανάγκη τώρα 
     να τα καταγράψω όλα 
     μη χαθούν
     να ειπώ μ' ακρίβεια 
     όση μπορώ 
     αυτά που είδα
     μην τ' αλλοιώσουν 
     πληρωμένοι ιστορικοί,
     ανάγκη να τα σώσω 
     σαν τιμαλφή πολύτιμα
     για μένα και για σένα 
     και γι' αυτούς που θα 'ρθουν.

Ν. Τσόμσκι, Τρία πάθη εξουσιάζουν τη ζωή μου

Massachusetts Institute of Technology (MIT)
Η λαχτάρα για αγάπη, η αναζήτηση της γνώσης 
και η ανυπόφορη θλίψη για τα βάσανα του ανθρώπινου είδους». 

Δημοσιεύτηκε στο 
ΒΗΜagazino στις 16/10/ 11.
Ο Νόαμ, όπως τον αποκαλούν όλοι στο ΜΙΤ, πηγαίνει κάθε ημέρα στο γραφείο του, στο Tμήμα Γλωσσολογίας και Φιλοσοφίας. Εκεί βρεθήκαμε στις 3.00 το μεσημέρι, 15 λεπτά νωρίτερα από το ραντεβού μας. Η Μπεβ Στολ, η βοηθός του, μας άνοιξε την πόρτα του προθαλάμου του γραφείου του. Είναι αυτή που κανονίζει τα πάντα για εκείνον με κάθε λεπτομέρεια: «Σε πέντε λεπτά θα μπείτε στο γραφείο του, ετοιμαστείτε και ο καθηγητής θα είναι μαζί σας στην ώρα του».

Ρ. Μπαχ, Ο δρόμος Όσων Τολμούν να Ζουν Ευτυχισμένοι



O Γλάρος Ιωνάθαν είναι ένα πουλί που δεν είναι ικανοποιημένο με το να είναι απλώς ένας γλάρος. 

Οι άλλοι γλάροι τον αντιμετωπίζουν ως απόβλητο επειδή βγαίνει έξω από τα συνηθισμένα. 
του Ρίτσαρντ Μπαχ

Σε ένα σμήνος όπου η ατομικότητα είναι παρακινδυνευμένη, ο Ιωνάθαν βρίσκει τον εαυτό του ως μοναχικός και απόβλητος.

 Στην επιφάνεια φαίνεται να είναι ένας απλός μύθος ζώων για ένα γλάρο που μαθαίνει πώς να γίνει ο καλύτερος ιπτάμενος όλων των εποχών. Ωστόσο, το βιβλίο είναι πραγματικά για την αυτο-τελειότητα και την αυτοθυσία.


   Μετά την εκτέλεση κατορθωμάτων με τεράστιο θάρρος και επιδεξιότητα, ο Ιωνάθαν εκδιώκεται από το σμήνος. 

   Αυτό του δίνει την ελευθερία να αναπτύξει τις ικανότητές του, και έτσι να φτάσει στο ανώτερο επίπεδο των επιτευγμάτων, ένα παράδεισο των ειδών.

   Τα μαθήματα που ο Ιωνάθαν μαθαίνει στα ταξίδια του, αντανακλούν τόσο την μεγαλύτερη ηρεμία όσο και την ελευθερία να είναι ο εαυτός του. 

   Βρήκε έναν τρόπο για να επιτύχει περισσότερα. Και μετά γύρισε πίσω για να διδάξει τους άλλους.
   «Ο άνεμος έγινε ένα ψιθύρισμα στο πρόσωπό του…».
   «Οι γλάροι, δεν χάνουν ποτέ τη σταθερότητα, δεν χάνουν ποτέ τον έλεγχό τους. Αν χάσουν τον έλεγχο της πτήσης τους είναι γι’ αυτούς ντροπή, είναι εξευτελισμός».
   «Η θέση ενός γλάρου τη νύχτα είναι στη στεριά».
   «Τέτοιες υποσχέσεις είναι μόνο για τους γλάρους που αποδέχονται τα συνηθισμένα. Όποιος αρίστευε μαθαίνοντας, δεν χρειάζεται τέτοιες υποσχέσεις».
   «Μπορούμε να ξεπεράσουμε την άγνοια, μπορούμε ν’ αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας σαν όντα ξεχωριστά, έξυπνα και επιδέξια. Μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι! Μπορούμε να μάθουμε να πετάμε!».

   «Δεν θέλω τιμές. Δεν επιθυμώ να γίνω αρχηγός. Θέλω μόνο να μοιραστώ ότι ανακάλυψα, να δείξω τους ορίζοντες που απλώνονται μπροστά μας».
   «Ήταν θλιμμένος όχι από μοναξιά, αλλά γιατί οι γλάροι αρνήθηκαν να πιστέψουν στο μεγαλείο της πτήσης που τους περίμενε. Αρνήθηκαν ν’ ανοίξουν τα μάτια τους και να δουν».
   «Διαλέγουμε τον επόμενό μας κόσμο μέσα από τα όσα μαθαίνουμε σε τούτον. Αν δεν μάθεις κάτι, τότε ο επόμενος θα είναι όμοιος με τούτον, με τους ίδιους φραγμούς και τα ίδια ασήκωτα βάρη που θα πρέπει να ξεπεράσεις».
   «Ο παράδεισος δεν είναι τόπος και δεν είναι χρόνος. Παράδεισος είναι το να είσαι τέλειος».
   «Κάθε αριθμός είναι ένα όριο και η τελειότητα δεν έχει όρια. Η τέλεια ταχύτητα είναι να βρίσκεσαι εκεί».
   «Για να πετάξεις με την ταχύτητα της σκέψης, δηλαδή οπουδήποτε, πρέπει ν’ αρχίσεις γνωρίζοντας πως έχεις κιόλας φτάσει…».

   «Βλέπει μακρύτερα εκείνος ο γλάρος που πετάει ψηλότερα».







    Ακόμη κι όταν  έγινε απόβλητος από το υπόλοιπο σμήνος,  λόγω της επιμονής του, ακόμη κι όταν ο συλλογικός τρόπος σκέψης,  τον έκανε να αισθάνεται προβληματικός,  ούτε τότε δεν τα παράτησε. 


   Τελειοποίησε το πέταγμά του και εκείνοι που τον χλέυαζαν…  εκείνοι που τον έδιωξαν από το σμήνος, απλά επειδή είχε βάλει το όνειρό του πάνω από την κοινωνική επιταγή, κάποια στιγμή τον ζήλεψαν για ότι είχε καταφέρει.

   Και ο Ιωνάθαν επέστρεψε. Όχι με διάθεση εκδίκησης. Αλλά με τη βαθύτερη επιθυμία να δείξει το δρόμο. Να κάνει και τους άλλους γλάρους να καταλάβουν -όσους το επιθυμούσαν- ότι το θέμα δεν είναι να πετάς για το φαγητό. 

   Το θέμα είναι να πετάς για τη χαρά του πετάγματος. Το θέμα είναι να κρατήσεις το όνειρό σου και να παλεύεις γι αυτό, αδιαφορώντας για τις κατευθύνσεις που σου δίνουν γλάροι, που έμαθαν να κάθονται στα βράχια μαλλώνοντας μεταξύ τους για το φαγητό.

   Ο γλάρος Ιωνάθαν,  ποτέ δεν έχασε την επαφή με το όνειρο.. 
   Ποτέ δεν έχασε την επαφή με το συναίσθημά του.... 
   Ποτέ δεν έχασε την επαφή με το αληθινό του Είναι.

   Όλοι θα μπορούσαμε να είμαστε εν δυνάμει σαν το γλάρο Ιωνάθαν. Αρκεί να πιστέψουμε στο καλό που υπάρχει μέσα μας και να αναζητούμε την αλήθεια με βάση αυτό.

   Στο δρόμο θα βρεθούν πολλοί γλάροι... 

   Να μας βεβαιώσουν πως το όνειρο δεν έχει σημασία....   
   Πως αρκεί να εξασφαλίζεις την τροφή και τα υπόλοιπα δε μετράνε. 
   Και είναι πολλοί αυτοί οι γλάροι και τεράστια η πίεση που ασκούν.

 


*  Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον απορρίφθηκε από 18 εκδότες πριν τελικά εκδοθεί. Αποτέλεσε το εκδοτικό φαινόμενο των τελευταίων δεκαετιών και συντροφεύει το Όσα Παίρνει ο Άνεμος στο Πάνθεον των Best Sellers όλων των εποχών, μετά την Αγία Γραφή.


    '... Είμαστε της γνώμης ότι ο χαρακτήρας ενός γλάρου που μπορεί και μιλάει δεν θα είχε ενδιαφέρον στη σημερινή αγορά του βιβλίου. Γι' αυτό με λύπη σε πληροφορούμε ότι δεν μπορούμε να προχωρήσουμε στην έκδοση αυτών των χειρογράφων, τα οποία και σου επιστρέφουμε...'. 

   Αυτή ήταν η απάντηση των 18 εκδοτών που απέρριψαν το βιβλίο. 'Γιατί κανείς από αυτούς δεν μπορεί να καταλάβει το νόημα αυτής της αλληγορικής ιστορίας;' αναρωτιόταν ο Ρίτσαρντ Μπαχ. 

   Το να βρούμε αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε περισσότερο από κάθε άλλο πράγμα στη ζωή μας και να τραβήξουμε προς τα εκεί με θάρρος, ακλόνητη αποφασιστικότητα και επιμονή, όπως αλληγορικά περιγράφεται στις περιπέτειες του Ιωνάθαν, είναι ο δρόμος όλων όσων τολμούν να ζουν ευτυχισμένοι.
   Σαν αντάλλαγμα γι' αυτή μας την προσπάθεια θα μας περιφρονήσουν, θα μας χλευάσουν και θα μας εξοστρακίσουν από τον κύκλο τους φίλοι και συγγενείς. Αν επιμείνουμε όμως, αν αντέξουμε τη μοναξιά μας και μείνουμε αφοσιωμένοι σε αυτό που με τόση αγάπη αποφασίσαμε να κάνουμε, τότε θα ανακαλύψουμε ότι έχουμε καινούριους φίλους και καινούριους συγγενείς, οι οποίοι ήδη συμμερίζονται τις αξίες και τα ιδανικά που έχουμε επιλέξει, κι ότι μαζί τους θα πετάξουμε πολύ πιο μακριά και πιο ψηλά από όσο μπορούμε ποτέ να ονειρευτούμε.

   O Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον (Jonathan Livingston Seagull), το μυθιστόρημα που γράφτηκε από τον Richard Bach το 1970, είναι σχετικό με τις προσπάθειες ενός νεαρού γλάρου να υψωθεί πάνω από το συνηθισμένο.  Στην ιστορία του Richard Bach «O Γλάρος Ιωνάθαν», ο συγγραφέας παρουσιάζει τη φιλοσοφία της ζωής του.




  Scholeio.com