Ορφισμός

Ο Ορφισμός, (από τον 8ο αιώνα π.Χ. μέχρι τον 5ο 
αιώνα μ.Χ…) υπήρξε, πάνω από όλα, μία μεταρρύθμιση
της πανάρχαιας «Διονυσιακής Λατρείας», ένα θρησκευτικό κίνημα, που έγινε «θρησκεία» στα χρόνια των Πεισιστρατιδών , κι υιοθετήθηκε σαν επίσημη θρησκεία της Πόλης (των Αθηνών) στα χρόνια της Δημοκρατίας…

   Αποτελεί μία τεράστια και βαθιά «σύνθεση» πολλών (συχνά ετερόκλητων στοιχείων), που καλύπτει όλο το φάσμα της ανθρώπινης «θρησκευτικότητας», από τον πιο βαθύ μυστικισμό, μέχρι τις εξωτερικές τελετές και τις «λαϊκές» γιορτές. 

   Τέτοια μεταρρυθμιστικά κινήματα, στον χώρο της θρησκευτικότητας και της «ιστορίας», υπήρξαν πολλά την πρώτη χιλιετηρίδα π.Χ. 

   Το μεταρρυθμιστικό κίνημα των «Δασκάλων των Ουπανισάδ» 

   H «Διδασκαλία του Βούδα» στην Ινδία,  

   H «Διδασκαλίας του Λάο Τσε για το Ταό» στην Κίνα,  

   H «Ορφική Μεταρρύθμισης της Διονυσιακής Λατρείας» στην Ελλάδα, 
    κι αργότερα του «Ιησού» στην Ιουδαία…

   Η «Ορφική Μεταρρύθμιση» ένα από τα σημαντικότερα, αν όχι το σημαντικότερο, θρησκευτικό κίνημα (στο χώρο της θρησκείας, της μεταφυσικής, της φιλοσοφίας, της ιστορίας, της κοινωνικής ζωής…) 
   Η «Θεολογία» του Πατέρα Θεού, κι η «θεολογία του Γιού του Θεού» (με την μορφή του Διονύσου), κι όλη η «δυτική μεταφυσική» είναι δημιούργημα του Ορφέα, πηγάζει από τον Ορφισμό, και μιλάει την ίδια «φιλοσοφική γλώσσα»… 

   Ο «Χριστιανισμός του Ιησού» (που ακολούθησαν λίγοι στην ιστορία, από τον Ιωάννη, μέχρι τον Ωριγένη, και τους άλλους μυστικούς πατέρες…) ήταν ένα «γνήσιο θρησκευτικό κίνημα»… και το σεβόμαστε βαθιά (άλλωστε αυτό το αποδεικνύουν και οι «μελέτες» μας για το «χριστιανικό φαινόμενο»)… 

   Ο «χριστιανισμός της εκκλησίας» όμως, όπως διαμορφώθηκε από τους εκπροσώπους της, κι όπως καθιερώθηκε (με πολιτικές απάτες και διώξεις από τους «βυζαντινούς αυτοκράτορες» εναντίον των Ελλήνων…), είναι μία «ιστορική απάτη»… 

   Ολόκληρη η «θεολογία του Γιού του Θεού» του χριστιανισμού είναι «παρμένη» από τον Ορφισμό. Μυστήρια, Τελετές (με άλλη σημασία βέβαια αλλά το ίδιο μεταφυσικό περιεχόμενο) είναι «παρμένα» από την «Διονυσιακή Λατρεία»… 

Ακόμα και τις γιορτές «αντέγραψαν»… 

   Η «γιορτή του Διονύσου Λικνίτη» αντικαταστάθηκε με τα «Χριστούγεννα», 

το «πάθος» του Διονύσου (η «Κάθοδος» στον Άδη, και η «Άνοδος» από τον Άδη) αντικαταστάθηκε από το «εβραϊκό Πάσχα», και στους «χορούς των μεταμφιεσμένων του καρναβαλιού» δόθηκε άλλο «νόημα» (επειδή δεν μπόρεσαν να «καταργήσουν» τις γιορτές)…
   Νομίζουμε, σαν Έλληνες (στο νου, στην ψυχή, στα «πιστεύω» και στην «καθημερινή ζωή» μας), ότι έχουμε («προσωπικά») την ηθική υποχρέωση να «φανερώσουμε» (σε όσους αγνοούν) την αλήθεια για την αρχαία ελληνική θρησκεία, τον Ορφισμό, που υπήρξε επίσημη θρησκεία της Πόλης της Αθήνας στα χρόνια της Δημοκρατίας, να «αποκαλύψουμε» το βάθος και την έκταση (στον θρησκευτικό, μεταφυσικό αλλά και «ιστορικό» χώρο) του Ορφισμού, να «καταγγείλουμε» την ιστορική απάτη του «χριστιανισμού» σε βάρος της «ελληνικής θρησκείας», και να «αποκαταστήσουμε» επιτέλους την «μεταφυσική και ιστορική αλήθεια για τους Έλληνες»… 
   Νοιώθουμε αυτή την ηθική υποχρέωση όχι μόνο απέναντι στους «προγόνους» μας (για την αδικία και την συκοφαντία αιώνων…) αλλά και απέναντι στον εαυτό μας και τους «σύγχρονους έλληνες» που «οδηγήθηκαν» σε ξένα μονοπάτια, αλλά προπάντων στους έλληνες που γεννιούνται τώρα, που μεγαλώνουν τώρα, και θα γεννηθούν αργότερα, στα «παιδιά» μας…
Συνοψίζοντας, μπορούμε να επαναλάβουμε τα λόγια της Χάρισον, παλιάς καθηγήτριας στο Κέιμπριτζ (από τα «Προλεγόμενα στη Μελέτη της Ελληνικής Θρησκείας»): 

   «Το μεγάλο βήμα (στο χώρο της θρησκείας) που έκανε ο Ορφέας ήταν ότι, διατηρώντας την παλιά βακχική πίστη πως ο άνθρωπος μπορεί να γίνει θεός άλλαξε την αντίληψη του τι είναι θεός, και επεδίωξε να αποκτήσει αυτή την θεότητα με εντελώς διαφορετικά μέσα. 

   Η χάρη που αναζητούσε δεν ήταν σωματική μέθη αλλά πνευματική έκσταση, τα μέσα που υιοθέτησε δεν ήταν οινοποσία αλλά αποχή και τελετές καθαρμού».

Ελληνική θρησκευτικότητα

    Στην Αρχαία Ελλάδα, από την εποχή των Πεισιστρατειδών, και στην «απότοκη» μετέπειτα Δημοκρατία (από τον Κλεισθένη… μέχρι τον Περικλή…)… και μέχρι τα χρόνια του Αλέξανδρου… η «Ορφική Μεταρρύθμιση» είχε «επικρατήσει» οριστικά…

   Υπάρχει «οργανική» σύνδεση ανάμεσα στην Ορφική Θεολογία, στα Μυστήρια, στις Τελετές (των Θιάσων), και στις (Εξωτερικές, Δημόσιες) Γιορτές. Σε όλες αυτές τις «δραστηριότητες»μεταδίδονταν η «Ίδια Αλήθεια» ( με διαφορετικό τρόπο, και σε διαφορετικούς ανθρώπους…).
   Ακόμα και οι «εξωτερικές γιορτές» είχαν βαθύ συμβολικό χαρακτήρα και μυητική δράση και λυτρωτικό αποτέλεσμα. Ακόμα και στην πιο μικρή γιορτή υπήρχε μία «τριμερής» διαίρεση (πομπή – θυσία ή αγών – κώμος) που συμβόλιζε τον κοσμικό κύκλο, τον κύκλο της ζωής, κλπ…
   Η χρήση του «προσωπείου», της μεταμφίεσης, «έθιμο» που διατηρείται μέχρι σήμερα, στις σημερινές γιορτές του «τριωδίου», στα «καρναβάλια», είχε όχι μόνο συμβολικό χαρακτήρα, μυητική δράση, αλλά και λυτρωτικό αποτέλεσμα, ενώ σήμερα, τα καρναβάλια, είναι μονάχα επιφανειακές γιορτές, καθώς έχουν «αποσυνδεθεί» από το πραγματικό αρχαίο περιεχόμενό τους, κι έχουν χάσει την λυτρωτική δράση τους…

   Το «προσωπείο» (στην «χρήση» του), ήταν γενικά το «κενό πρόσωπο του Θεού», που μπορούσε να πάρει οποιαδήποτε εξωτερική μορφή. 

 Το «προσωπείο» -σαν μάσκα-, ήταν ο «ψεύτικος χαρακτήρας του ανθρώπου», η ψεύτικη προσωπικότητα. 

   Με άλλα λόγια, «πίσω» από το «προσωπείο» βρισκόταν ο αληθινός άνθρωπος, που ταυτιζόταν με τον Θεό, ο Θεός, Ένας μέσα σε όλους… ενώ εξωτερικά οι άνθρωποι «ξεχώριζαν» με τα ψεύτικα προσωπεία…
Ο «χρόνος» ήταν ιερός. Οι «γιορτές» λάβαιναν υπόψη ηλιοστάσια, ισημερίες, τις «μεταμορφώσεις» της σελήνης (νέα σελήνη, πανσέληνο, κλπ.)…
Ο «τόπος» ήταν επίσης ιερός. Παλιότερα οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν πιο πολύ τα τεμένη, δηλαδή ιερούς χώρους με «βωμό», περιφραγμένους (με πέτρες, φράχτη, ή ανάχωμα…), για να ξεχωρίζουν από τον ανίερο χώρο… 

   Αργότερα χρησιμοποιήθηκαν και ναοί, χωρίς πάντως να καταργηθούν οι «υπαίθριες» τελετές, που συνυπήρχαν…

Στην πραγματικότητα όμως, για τους μύστες, όλος ο κόσμος ήταν Ναός του Θεού, (και των Όψεων του Θεού, των θεών)…  Ο κατ’ εξοχήν Θεός της Δημοκρατίας, ο Διόνυσος, ήταν Θεός χωρίς πατρίδα, χωρίς πόλη, χωρίς λαμπρούς ναούς… και ακόμα κι όταν χτίστηκαν ναοί, προς Τιμήν του, βασικές θρησκευτικές δραστηριότητες (της Λατρείας) γίνονταν μακριά από ναούς, ενώ οι «υπαίθριες τελετές» γίνονταν παράλληλα, με την δημόσια λατρεία των ναών και τις δημόσιες γιορτές της πόλης… 

    Ο ΘΕΟΣ είναι πάντα Ένας μέσα στην Αρχαιοελληνική Σκέψη… 

Είναι ο ΑΧΡΟΝΟΣ ΖΕΥΣ, η Πηγή και το Στήριγμα των πάντων… Είναι (στην μεταφυσική γλώσσα) το Άγνωστο, το Αντικειμενικό, το Απόλυτο, ο Χωρίς Ιδιότητες, πέρα από το χώρο και τον χρόνο… Μόνο η Σιωπή ταιριάζει όταν αναφερόμαστε σε Αυτόν…

   Μιλώντας για την Αρχαία Θρησκεία, ακόμα και στα πλαίσια του Ορφισμού, κάνει εντύπωση (σε όσους δεν γνωρίζουν) γιατί ο Θεός (ο Διόνυσος στην συγκεκριμένη περίπτωση) «εμφανίζεται» με τόσες «όψεις».

   Κοσμικός Θεός (με Οντολογική Έννοια) ο Διόνυσος Ζαγρέας  -Γιός του Διός και της «Περσεφόνης», μορφής της «Δήμητρας»-  είναι πάνω από τον χρόνο και την ιστορία…

   Είναι το Παγκόσμιο Πνεύμα… Ο Ζαγρέας είναι η Κεντρική Μορφή της Θεολογίας και σε Αυτόν αναφέρονται και αιτιολογούνται, η Πίστη των Ορφικών, η Λατρεία του Θεού, οι Τελετουργίες (είτε στην ύπαιθρο, είτε στα πλαίσια της αστικής θρησκευτικής δραστηριότητας), και οι Γιορτές που καθιερώθηκαν… 

   Ο Ζαγρέας ταυτίζεται με τον Δευτερογεννημένο Διόνυσο  -Γιό του Διός και της «Σεμέλης», άλλης μορφής της «Δήμητρας»-  

Γεννουσιουργό και Γονιμοποιό Θεό της φύσης που ανανεώνεται κάθε χρόνο, που «αναγνωρίζεται» σε πλήθος μορφών ζωής, ζωικές, και φυτικές… (του ταύρου, του «ζώου», του δένδρου, του κισσού, της άγριας κι αργότερα της ήμερης αμπέλου, του σπόρου… του ανθρώπου…)… 

   Ο Διόνυσος, σε αυτή την Δεύτερη Όψη του, είναι το Αληθινό Ον, ο Νους…

   Ο Ζαγρέας σαν «μανιοδότης» Θεός (θα δούμε αργότερα την πραγματική έννοια της «μανίας»), αρχηγός των ανθρώπινων θιάσων είναι ο Βάκχος, που συμβολιζόταν κατ’ εξοχήν με την ιερή άμπελο και το ιερό κρασί… 

Ταυτόχρονα, ο «μανιοδότης» Θεός είναι «μανιολύτης», είναι ο Διόνυσος Λύσιος (ο ίδιος ο Βάκχος), ενώ στα Ελευσίνια Μυστήρια είναι ο Ίακχος (μορφή του Διονύσου Λύσιου), ο αρχηγός και ο οδηγητής των μυστών (ο κατ’ εξοχήν μύστης)… 
   Ο Βάκχος είναι η Ψυχή, η κατ’ εξοχήν Ψυχή, η Ψυχή του Θεού, ο Οδηγητής, Καθοδηγητής και Λυτρωτής της ατομικής ψυχής που «προσωποποιείται» στην Περσεφόνη, των ατομικών ψυχών, (των ανθρώπων)…
Προφανώς μιλάμε για Ένα (τον Ίδιο) Θεό, που έχει (μέσα στην Θεολογική Σκέψη και στη Λατρεία) πολλές (διαφορετικές) λειτουργικές δραστηριότητες… 

   Δεν μιλάμε για πολλούς Θεούς, ούτε υπάρχει πρόβλημα «ταυτισμού» μεταξύ των διαφόρων «μορφών» του Θεού. 

   Για τους αρχαίους μύστες, αλλά και τους απλούς αρχαίους έλληνες, όλα αυτά ήταν αυτονόητα, πράγματα γνωστά… οι αρχαίοι έλληνες ποτέ δεν ξεχώρισαν τις μορφές του Διονύσου (Ζαγρέας, Διόνυσος, Βάκχος)… 

   Μόνοι οι σημερινοί «σοφοί» ανακαλύπτουν προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν… και φαντάζονται ότι κάτω από το όνομα «Διόνυσος» στεγάζονται (τουλάχιστον) τρεις διαφορετικής προέλευσης λατρευτικές οντότητες… «αγνοούν» όχι μόνο την «παράδοση», το βάθος την έκταση αλλά την σημασία της ορφικής θεολογίας, αλλά ακόμα και τα γραπτά κείμενα…

   Στην «Δελφική Λατρεία» (και γνωρίζουμε την σημασία που είχαν οι «Δελφοί» για την Ελλάδα και τους Έλληνες) λατρευόταν ο Διόνυσος το Χειμώνα και ο Απόλλωνας τον υπόλοιπο καιρό…
   Ο Διόνυσος είναι ο Ήλιος του Χειμώνα, της Νύχτας (όταν μεγαλώνει κι υπερισχύει η νύχτα της μέρας)… 

Ο Απόλλωνας είναι ο Ήλιος του «καλοκαιριού», της «μέρας» (όταν μεγαλώνει και υπερισχύει η μέρα της νύχτας)… 

Στην πραγματικότητα (στην «δελφική θεολογία» που είχε «διαποτιστεί» από την Ορφική Θεολογία) ο Διόνυσος κι ο Απόλλωνας είναι ο Ίδιος Θεός, ο Ήλιος, που «διαφοροποιείται» μέσα στον Ετήσιο Κοσμικό Κύκλο, όπως διαφοροποιείται ο ήλιος (που «βλέπουμε» στην εκλειπτική)… 

Ο Διόνυσος είναι η Μυστική Λατρευτική Μορφή του Θεού, ενώ ο Απόλλωνας είναι η Φανερή Μορφή του Διονύσου…

   Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε πως ο Διόνυσος (στην Ορφική Θεολογία, στην πίστη των ελλήνων, και στην αρχαία λατρεία) είναι Ένας, αλλά είναι πολλές οι λειτουργίες του, οι δραστηριότητές του μέσα στον κόσμο… 

   Έτσι, ανάλογα, για ποια Όψη, δραστηριότητα του Θεού, μιλάμε, μιλάμε για τον Ζαγρέα, τον Διόνυσο, τον Βάκχο, τον Ίακχο, τον Απόλλωνα… μιλάμε πάντα για τον Ίδιο Θεό…

   Αιώνες αργότερα, οι χριστιανοί θεολόγοι, θα μιλήσουν για τις διάφορες όψεις του δικού τους θεού, θα μιλήσουν για τον Πατέρα, για τον Υιό στους κόλπους του Πατρός, για τον Λόγο στον κοσμικό του ρόλο, για τον Θεάνθρωπο, για την θεία φύση του Ιησού, για την ανθρώπινη φύση του Ιησού… 

Προφανώς κι εδώ μιλούν για τον Ίδιο Θεό (Πατέρα, Υιό, Λόγο, Θεάνθρωπο, Ιησού…)… 

   Δεν καταλαβαίνουμε γιατί οι διάφορες όψεις του θείου στον Ορφισμό αποτελούν πρόβλημα, ενώ δεν αποτελούν πρόβλημα στην χριστιανική κοσμοθεωρία… 

Προφανώς κάποιοι μιλούν εκ του πονηρού και θεωρούν τους άλλους ανόητους…

   Εκτός από τον Διόνυσο υπάρχουν κι άλλοι θεοί που σχετίζονται με την αρχαία θρησκεία (και τον Ορφισμό ειδικότερα)… και τους αναφέρουμε με συντομία…

   - Η Μυστική Δήμητρα (που ταυτίζεται επίσης με την Σεμέλη) είναι η Υπερφύση, ο αόρατος κόσμος, η Αληθινή Γη…

   -  Η Περσεφόνη, που στην διπλή της όψη, είναι η Κόρη των Ελευσινίων Μυστηρίων (η Ψυχή), κι η«Περσεφόνη», των μικρών μυστηρίων, η υλική ψυχή, η ψυχοσωματική δραστηριότητα, το «εγώ»…

   -  Η Άρτεμις είναι η διάνοια, η εσωτερική σκέψη

   -  Ο Απόλλωνας, δίδυμος αδελφός της Αρτέμιδος, δεν είναι μόνο η Φανερή Όψη του Διονύσου, είναι επίσης ο εξωτερικός νους που διερευνά τον υλικό κόσμο, η αίσθηση…

Η Δήμητρα, στην Φανερή Όψη της, είναι ο υλικός κόσμος των ανθρώπων (ο Αληθινός Άδης των Ορφικών)…
   Ο Άδης (σαν μεταφυσικός χώρος), διατηρείται μέσα στην Ορφική
    Κοσμοαντίληψη… 

   Είναι ο χώρος των σκιών, ο τόπος όπου «μαζεύονται» όσοι δεν μυήθηκαν στα Μυστήρια, δεν λυτρώθηκαν από τον κύκλο της μετενσωμάτωσης, κι αναμένουν για να ενσωματωθούν ξανά στον γήινο κόσμο…

     Ο ΘΕΟΣ δεν έχει γένος (φύλο).   Είναι μία Οντότητα Ουδέτερη… 

Αν χρησιμοποιούμε (γλωσσικό, γραμματικό) γένος και λέμε ο Θεός, γένους αρσενικού, (ο Ζευς, ο Διόνυσος, κλπ…), αυτό γίνεται καταχρηστικά. 

   Ο Θεός (στους Κόλπους της Ενότητας) δεν είναι ούτε αρσενικό, ούτε θηλυκό. 

   Θα μπορούσαμε να λέμε «ο Θεός», «η Θεός», ή απλά «Θεός». Η καταχρηστική χρήση του άρθρου (για λόγους γλωσσικής συνεννόησης) δεν πρέπει να οδηγεί σε «παρεξηγήσεις»..

   Είναι στο Πνευματικό Επίπεδο, όταν στους Κόλπους της Ενότητας, Διαφοροποιείται η Συνείδηση από «αυτό» που παρατηρεί, που «αναδύεται» το Υποκείμενο και το Αντικείμενο (η Συνείδηση και η Κατάσταση, το «Περιβάλλον», ο «Χώρος», ο Κόσμος, κλπ…)… 

   Ακόμα κι οι οντότητες στους ανώτερους κόσμους, στο νοητικό ουρανό, και στο φωτεινό ωκεανό της ψυχής, δεν έχουν γένος. Ο Νους (κι οι νόες) δεν είναι αρσενικός ή θηλυκός. 

   Η Ψυχή (κι οι ψυχές) δεν είναι ούτε αρσενική, ούτε θηλυκή. Είναι απλά «δυνάμεις», δεν έχουν φύλο..
Αν ο νους αποτελεί τον οντολογικό πυρήνα των όντων και χρησιμοποιείται γένος αρσενικό (ο νους), ενώ η ψυχή αποτελεί την πλαστική δύναμη και χρησιμοποιείται γένος θηλυκό, αυτό γίνεται κατά σύμβαση, για να υποδειχθεί (στην θρησκευτική συμβολική) η προτεραιότητα του «νου» έναντι της «ψυχής» (κατά την προηγούμενη διάκριση «Συνείδηση-Κατάσταση»)…

   Μόνο στον φυσικό υλικό κόσμο η ζωή, όπως εξελίχθηκε, δημιούργησε αρσενικό και θηλυκό για να μπορέσει να διαιωνίσει και να πολλαπλασιάσει τα είδη…

   Συχνά, οι θεολόγοι της αρχαιότητας, για να κάνουν κατανοητό ότι ο Θεός είναι Ενότητα, πέρα από τις αντιθέσεις, παρίσταναν τον Θεό Αμφιγενή, Διγενή, (Ερμαφρόδιτο), δηλαδή και με τα δύο γένη… η συχνά παρίσταναν τον Θεό (τον Διόνυσο, για παράδειγμα) και σαν γυναίκα, ή με γυναικεία ρούχα…
Όπως και να ‘χει πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η Οντότητα και μάλιστα στους ανώτερους κόσμους δεν έχει γένος, φύλο, δεν είναι ούτε αρσενικό, ούτε θηλυκό…

     Ο Διόνυσος, Γεννημένος Προκοσμικά από το Άχρονο (Ζαγρέας), ο Διόνυσος, σαν Πνεύμα Ενότητας, Πνεύμα της Φύσης, Γεννουσιουργός Θεός, ο Βάκχος, σαν Οδηγητής και Λυτρωτής των ανθρώπων, ο Ορφέας, κατ’ εξοχήν ενσάρκωση του Διονύσου, Πρόσωπο του Διονύσου (δηλαδή άνθρωπος που «ταυτίστηκε» με τον Θεό του), μεγάλος ανάμεσα στους ανθρώπους (ενσαρκώσεις επίσης του Διονύσου), «θεάνθρωπος», που «χάνεται» στο «μύθο»… αποτελεί το Πρότυπο του Χριστού, του Υιού, του Λόγου, του Σταυρωμένου Λυτρωτή, του Θεανθρώπου…

   Η «επικράτηση» του χριστιανισμού στην ύστερη αρχαιότητα, δεν σημαίνει ότι ο χριστιανισμός εκπροσωπεί την αλήθεια… Ο χριστιανισμός επικράτησε απλά, επειδή οι αυτοκράτορες που πριν (στην ελληνιστική εποχή) είχαν καθιερώσει την Διονυσιακή Λατρεία σαν επίσημη θρησκεία, διαπίστωσαν (στην ρωμαϊκή εποχή) ότι μπορούσαν να «χειραγωγήσουν» και να «ελέγξουν» καλύτερα τους λαούς της αυτοκρατορίας με την νέα θρησκεία (αντίγραφο της Διονυσιακής Θρησκείας), του χριστιανισμού… οι λόγοι της επικράτησης ήταν καθαρά πολιτικοί…

   Για να μιλήσουμε καθαρά, ο χριστιανισμός, όπως διαμορφώθηκε ήταν ένας «λαϊκός Διονυσιασμός» που εκλαϊκευσε (εκκοσμίκευσε) τις Μυστηριακές Ιερουργίες και Τελετουργίες, την Διονυσιακή Παράδοση και τα Μυστήρια, σε απλές εξωτερικές τελετουργικές πράξεις, τα «μυστήρια», το βάπτισμα, το χρίσμα, την μετάληψη («θεία κοινωνία»), κλπ… 

   Μόνο έτσι, μιλώντας την «μυστηριακή γλώσσα», μπορούσε ο χριστιανισμός να απευθυνθεί και να «πείσει» τους λαούς της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η ευκολία των εξωτερικών τελετουργικών μυστηρίων του χριστιανισμού ήταν επόμενο να «παρασύρει» τα αμόρφωτα πλήθη (και «κάποιοι» το εκμεταλλεύτηκαν αυτό). 

   Οι χριστιανοί επικράτησαν «λεηλατώντας» τα Μυστήρια των Ελλήνων. Ο Θεός των χριστιανών δεν είναι παρά μία άλλη μορφή του Διονύσου, ο «Πάσχων Θεός»… 
Αυτό είδαν οι αυτοκράτορες και «υιοθέτησαν» πολιτικά το χριστιανισμό…

   Το αποτέλεσμα δεν είναι απλά μία ιστορική απάτη, μία κατασυκοφάντηση της αρχαίας ελληνικής θρησκείας, αλλά και ένα τραγικό αδιέξοδο, στο οποίο έχει φτάσει η Θρησκεία σήμερα… Αποβάλλοντας η Θρησκεία, τον Μυστικό, Μυστικιστικό, και Υπερβατικό, Χαρακτήρα, που είχε στην Ελληνική Θρησκεία και μεταβαλλόμενη σε μία επιφανειακή, εξωτερική, λατρεία, όπως είναι ο χριστιανισμός της επίσημης εκκλησίας, έχασε την πραγματική λυτρωτική δύναμή της. Ο χριστιανισμός δεν μπορεί να σώσει κανέναν…
   
   Η Αρχαία Λατρεία» οδηγούσε τον άνθρωπο στην οντολογική, πνευματική, νοητική, ψυχική, και ψυχοσωματική μεταμόρφωση… η χριστιανική λατρεία δεν έχει ούτε καν τα ηθικά αποτελέσματα στα οποία περιορίζει την δράση της… Κι αυτό το αποδεικνύει η κατάσταση των χριστιανικών κοινωνιών…
   Και να σημειώσουμε, ότι δεν πρέπει κάποιος να «σχετίζει» το χριστιανισμό με τους πατέρες και την νηπτική παράδοση, που ακολουθεί το ρεύμα από τον Ωριγένη, και τους άλλους πατέρες μέχρι τον Ιωάννη… 

   Το ότι ο επίσημος χριστιανισμός προσπαθεί να οικειοποιηθεί το μυστικό ρεύμα, δεν μας πείθει… Πρόκειται για δύο διαφορετικά θρησκευτικά ρεύματα που πηγάζουν από τον Ιησού… το ένα μέσω του Ιωάννη, των μυστικών και νηπτικών πατέρων… το άλλο μέσω του Παύλου και της επίσημης εκκλησίας…


Scholeio.com