Ασυνείδητο, Η Ανακάλυψη






Τι είναι το ασυνείδητο

Το ασυνείδητο είναι ένας όρος που χρησιμοποιήθηκε εντατικά από τον Freud στο ψυχαναλυτικό του μοντέλο, από όπου και έγινε γνωστός. Αναφέρεται σε σκέψεις, συναισθήματα, ιδέες, αντιλήψεις, φόβους και επιθυμίες που υπάρχουν στο μυαλό ενός ατόμου, δίχως το ίδιο να γνωρίζει την ύπαρξή τους. 

Πολλές φορές αυτές οι ασυνείδητες νοητικές λειτουργίες εκδηλώνονται με πλάγιους, όπως για παράδειγμα μέσω λαθών στη γλώσσα (π.χ. λέω σε κάποιον “σε μισώ”, αντί του “σε αγαπώ”), μέσω ασυνείδητων πράξεων (“ξεχνάμε” να καλέσουμε κάποιον σε ένα πάρτι) ή άλλων μορφών εξωτερίκευσης της σκέψης.

Αργότερα, ο Jung μίλησε για δύο κατηγορίες ασυνείδητου: το ατομικό και το συλλογικό. Το ατομικό, όπως είδαμε ήδη, αναφέρεται στις καταπιεσμένες νοητικές λειτουργίες του ατόμου. 
Το συλλογικό ασυνείδητο όμως αναφέρεται στις καταπιεσμένες νοητικές λειτουργίες μιας ολόκληρης κοινωνίας οι οποίες περνάνε από γενιά σε γενιά και εκφράζονται μόνο μέσω πλαγίων οδών (όπως είναι τα παραμύθια, οι λαϊκές παραδόσεις, η τέχνη κ.α.).

Βρες την καλύτερη εκδοχή σου, είναι μέσα σου




''Να είσαι ο εαυτός σου'' ή ''είμαι ο εαυτός μου'' 

Φράσεις γνωστές
Χιλιοακουσμένες 
και χιλιειπωμένες.   

Δηλαδή μια προτροπή ή εντολή: ''Να είσαι ο εαυτός σου'', αλλά και δήλωση - ενημέρωση προς τους γύρω μας: ''Είμαι ο εαυτός μου'' ή ''θέλω να είμαι ο εαυτός μου''... 

Για να δούμε λοιπόν είναι δύσκολο όχι απλά να το λέμε αλλά να το εφαρμόζουμε και αν ναι,  πόσο δύσκολο; Όσοι θεωρείτε ότι είναι εύκολο μη συνεχίσετε να διαβάζετε, μάλλον δεν θα σας ενδιαφέρει η συνέχεια. 

Μπετόβεν, Η δύσκολη ζωή μιας Μεγάλη μορφής


         
Ludwig van Beethoven

Από τις κεντρικότερες μορφές της κλασικής μουσικής και ανάμεσα στους ευρύτερα αποδεκτούς συνθέτες όλων 
των μουσικών περιόδων και τους 
πλέον γνωστούς όλων των εποχών. 

Ο Λούντβιχ βαν Μπετόβεν,  Ludwig van Beethoven, (προφορά στα γερμανικά: Λούντβιχ φαν Μπέχοφεν), βαπτίστηκε στη Βόννη στις 17 Δεκεμβρίου 1770. 
Ο Γερμανός συνθέτης και πιανίστας Μπετόβεν αν και ανήκει περισσότερο στην κλασική περίοδο, συνδέθηκε με το κίνημα του ρομαντισμού που ακολούθησε και τα τελευταία του έργα διακρίνονται από έντονα ρομαντικά στοιχεία. Οι συμφωνίες και τα κοντσέρτα για πιάνο που συνέθεσε αποτελούν τα πιο δημοφιλή έργα του. Από πολλούς αναγνωρίζεται ως μια από τις μουσικές ιδιοφυΐες, παράδειγμα και μέτρο σύγκρισης για όλους τους μεταγενέστερους συνθέτες.

Κατανόηση του ''μεταμοντέρνου''



Τη λέξη μεταμοντέρνο μπορεί να τη έχουμε χρησιμοποιήσει όλοι σχεδόν.
Όμως, ξέρουμε τι προσδιορίζει; 
Σε τι αναφέρεται και τι περιγράφει;

Ο Μεταμοντερνισμός είναι ένα κίνημα. 

Αυτό το κίνημα που ακολούθησε του μοντερνισμού, ξερά και απόλυτα, κυριολεκτικά. Βέβαια από αυτό το σημείο και πέρα υπάρχει πλέγμα αναγνώσεεων και αντιλήψεων.  
Αρχικά, ο μεταμοντερνισμός αποτέλεσε αντίδραση ενάντια στον μοντερνισμό.
Στην Κριτική Θεωρία χρησιμοποιείται ως σημείο αναφοράς για λογοτεχνικά, θεατρικά, αρχιτεκτονικά και σχεδιαστικά έργα, καθώς επίσης στο πλαίσιο του μάρκετινγκ και των επιχειρήσεων ως ερμηνευτική της Ιστορίας, του δικαίου και της Κουλτούρας του τελευταίου μέρους του 20ου αιώνα.
Ο μεταμοντερνισμός αποτελεί αισθητική, λογοτεχνική, πολιτική και κοινωνική φιλοσοφία, ως προσεγγιστική απόπειρα να περιγραφεί μία κατάσταση, status quo ή απλώς οι αλλαγές που υφίστανται οι θεσμοί και τα συστήματα (Giddens, 1990) κατά την μετανεωτερικότητα. 

Λιοτάρ, Προσπάθησε να καταλάβεις χωρίς όμως να Ερμηνεύσεις.. Προσπάθησε να Αισθανθείς




Απάντηση στο ερώτημα τι είναι μεταμοντέρνο ?

«Βρισκόμαστε σε μια περίοδο ύπνωσης και μιλώ για τάσεις του καιρού μας. Πιεζόμαστε απ' όλες τις πλευρές να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με τον πειραματισμό με τις καλές τέχνες κι αλλαχού. Διάβασα κάποιον ιστορικό τέχνης να πλέκει το εγκώμιο ρεαλισμών και να υποστηρίζει μια καινούργια υποκειμενικότητα.
Διάβασα έναν κριτικό τέχνης, ο οποίος θέτει σε κυκλοφορία κι εμπορεύεται το λόγο περί μετά-πρωτοπορείας. 
Διάβασα, ότι στο όνομα του μεταμοντερνισμού αρχιτέκτονες απαρνούνται το πρόταγμα του Μπάουχαους κι έτσι κοντά στα λειτουργιστικά ξερά καίγονται και χλωρά, τα πειράματα.

Οι κυβερνήσεις είναι πια ανίσχυρες ?



Η δύναμη ενός ανταλλακτικού, 
κάποτε, εργαλείου.

Αρχίζει να επικρατεί η άποψη,  σιγά σιγά  αλλά σταθερά όπως φαίνεται και μάλλον δεν θα μπορεί πλέον να κρύβεται, ότι οι "συνωμοσιολόγοι"  έχουν δίκιο ! 

Αυτοί δηλαδή  που προσπαθούν να πουν στον κόσμο μιαν αλήθεια. Μετά τα δραματικά γεγονότα τον Σεπτέμβρη του 1999 στις Ηνωμένες Πολιτείες,  -9/11 όπως έχει επικρατήσει-, όλες οι επιχειρηματικές και μη κινήσεις στον κόσμο, λειτουργούν σε ένα επίπεδο πάνω από τις κυβερνήσεις... εξαρτάται κυρίως από τραπεζίτες. 

Για μεγάλο διάστημα αποκαλούσαμε αυτούς τους ανθρώπους "τρελούς", τ' ομολογούμε, τώρα είναι προφανές ότι απλά λέγανε... λένε την αλήθεια !

Το Bloomberg.com δημοσιεύει ένα άρθρο, -αναφερόμενο και στις πηγές-, για την «πραγματική πιθανότητα" να υπάρχει μια "μυστική τραπεζική κλίκα'' που ελέγχει τη χώρα και την παγκόσμια οικονομία."

"Στην ακρόαση της Τετάρτης έγινε λόγος για μια μυστική ομάδα που αναπτύσσει μια οικονομική δύναμη δισεκατομμύριων δολαριων για να ευνοούνται οι τράπεζες, που λειτουργούν με ελάχιστη εποπτεία από το κοινό ή εκλεγμένους αξιωματούχους."

Μην αναρωτιέστε αν διαβάσετε σωστά... Ναι, μια μυστική ομάδα ατόμων συγκεντρώνουν δισεκατομμύρια δολάρια για να ευνοούνται οι τράπεζες χωρίς καμία επίβλεψη από τους εκλεγμένους ανθρώπους που προφανώς επιλέγονται  και πιστεύουν ότι έχουν εξουσία. Αναρωτηθείτε γιατί αυτό μας φαίνεται τόσο οικείο ?

Ως εκπρόσωπος της Marcy Καπτούρ  -μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων του 9ου διαμερίσματος του Οχάιο- δήλωσε ο Geithner στην ακρόαση:  "Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι ο πρόεδρος της Fed της Νέας Υόρκης εργάζεται για την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Αλλά στην πραγματικότητα εργάζεται για τις ιδιωτικές τράπεζες που τον εκλέγουν. "

Αν πολλοί από εμάς δεν καταλαβαίνουν αυτό που ήδη συμβαίνει, να το κάνουμε πιο απλό και ξεκάθαρο. Από τα χρήματα που έρχονται στην οικονομία μας, ένα κομμάτι, δεν ελέγχεται από την κυβέρνησή μας. Ελέγχεται από έναν ιδιωτικό φορέα που δανείζει χρήματα στην κυβέρνηση με τόκο που συνδέεται με αυτό, το  βασικό χρέος που δημιουργήθηκε. 

Οι άνθρωποι που απαρτίζουν αυτόν τον ιδιωτικό φορέα δεν εκλέγονται από εσάς τους πολίτες, αλλά από μια ''μυστική'' ομάδα ατόμων. Δεδομένου ότι είναι περισσότερο από σαφές ότι το χρήμα είναι αυτό που ελέγχει αυτόν τον κόσμο, η πραγματική εξουσία δεν θα ασκηθεί και δεν θα ανήκει ποτέ στα χέρια της κυβέρνησης, αλλά μόνο στα χέρια κάποιας απόρρητης, μυστικής ομάδας, μη εκλεγμένων, που συνθέτουν τις ιδιωτικές τράπεζες, που λειτουργούν αρκετά πάνω από οποιαδήποτε κυβέρνηση ή κυβέρνηση που είναι υπό εκλογή, συμπεριλαμβανομένων των προέδρων. Και φυσικά, όταν το κάνει αυτό το νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου, θα πάρει τα χρήματα για να τα δώσει στις κυβερνήσεις;  Συμφωνούμε, αέρα κοπανιστό θα πάρουν με τη συμφωνία  που έχουν.

«... Η απόφαση αυτή, λένε οι επικριτές, ανήλθε σε ένα σχέδιο διάσωσης από την πίσω πόρτα για τις τράπεζες, οι οποίες έλαβαν 100 σεντς στο δολάριο για τις συμβάσεις που θα άξιζαν πολύ λιγότερο και έτσι είχε αποτραπεί η αποτυχία."

Βασικά, αυτή η ιδιωτική οντότητα πίεσε την κυβέρνηση για χρήματα και να διεξάγει ένα "πακέτο διάσωσης από την πίσω πόρτα για τις τράπεζες" στην ώρα της συντριβής του 2008, αλλά αυτό που σήμαινε πραγματικά,  ήταν ότι «έκλεψαν τα χρήματα των φορολογουμένων για την διάσωση των τραπεζών."

Οι περισσότεροι από εμάς έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν ότι τα πράγματα δεν είναι καν κοντά, σε αυτό που μοιάζει, σ' αυτό που φαίνεται όταν κοιτάμε με τη καθημερινή μας ματιά. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη μετατόπιση της συλλογικής συνείδησης, διότι ανοίχτηκαν πολλές διέξοδοι  για να ξεκολλήσουμε από το σημείο που βρισκόμαστε τώρα. 
Και ναι, ανακαλύπτοντας ότι ολόκληρη η εμπειρία μας χειραγωγείται και ελέγχεται από πηγές που είναι πέρα από τον δικό μας έλεγχο, είναι ένα μεγάλο μέρος της εξελισσόμενης πέρα ​​από αυτές τις δομές φυλάκισης.

Σε αυτά τα συμπεράσματα θα φτάσουμε όλοι, με το δικό μας ρυθμό και φυσικά πολλοί από εμάς θα συνεχίσουν να μην βλέπουν ό,τι πραγματικά συμβαίνει, ή να καλύπτουν αυτό που βλέπουν οι άλλοι παίζοντας το «συνήγορο του διαβόλου», ένα ρόλο για να ασκήσει πίεση στους άλλους να αναθεωρήσουν, να μετακινηθούν από τις απόψεις τους. 
Και όλα στο τέλος θα είναι τέλεια !
___________________________

* στη φωτό:  
Τίμοθι Γκάιτνερ, πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ 
- Μπεν Μπερνάνκι,  Αμερικανός οικονομολόγος και πρώην πρόεδρος της Αμερικανικής Κεντρικής Τράπεζας.

Scholeio.com

When times are tough, you must be tougher and remember




“That which does not kill us makes us stronger.”
–Friedrich Nietzsche

The wisest, most loving, and well rounded people you have ever met are likely those who have known misery, known defeat, known the heartbreak of losing something or someone they loved, and have found their way out of the depths of their own despair. 
These people have experienced many ups and downs, and have gained an appreciation, a sensitivity, and an understanding of life that fills them with compassion, understanding and a deep loving wisdom. People like this aren’t born; they develop slowly over the course of time.

Πως το Άρωμα επιβάλλεται ως Τέχνη




ΠΕΡΙ ΑΡΩΜΑΤΟΣ

'Το άρωμα είναι ένας παγκόσμιος και διαχρονικός κρίκος που μας συνδέει με τις αισθήσεις και τις αναμνήσεις. 

Έχει την αθέατη δύναμη να διαποτίζει τη συνείδησή μας με άμμεση ευχαρίστηση. 

Από τους ανθρώπους αγαπήθηκε πολύ γιατί έχει την μαγική ιδιότητα να εμπλουτίζει την καθημερινότητά μας με μικρές στιγμές χαράς, ξυπνόντας πάντα την πιο συναισθηματική από τις αισθήσεις μας. Επιδρά πάνω μας με τρόπους που εξάπτουν τη φαντασία και τον αισθησιασμό μας. 

Κάποτε Απαγορευμένο... Αιώνιο, Ακαταμάχητο κι Εξαγνισμένο τώρα

    


    Μια μικρή ιστορία Αρώματος

   Από τους αρχαίους χρόνους τα αρώματα (όλα τα αρωματικά έλαια και αποστάγματα της φύσης), χρησιμοποιούνταν μόνο στις θρησκευτικές τελετές. Διαχέονται στο χώρο με τρόπο ακατανίκητο. 

   ''Μιλάνε'' με τη δική τους γλώσσα, επηρεάζουν μία από τις αισθήσεις μας και έχουν τη δύναμη ν' αλλάξουν τη διάθεση και το συναίσθημα του υποκειμένου τους ! Η δύναμη της κάθε μυρωδιάς είναι ανάλογη της ποιότητας του κάθε αρώματος. Οι ιερείς πίστευαν ότι οι ουσίες αυτές είχαν την ιδιότητα να ευχαριστούν τις θεότητες. 

Grass helped Germans to revive culture in the aftermath of World War II


BERLIN (AP) — Guenter Grass, the Nobel-winning German writer who gave voice to the generation that came of age during the horrors of the Nazi era but later ran into controversy over his own World War II past and stance toward Israel, has died. He was 87.

Matthias Wegener, spokesman for the Steidl publishing house, confirmed that Grass died Monday morning in a Luebeck hospital.

Γκρας, Η ηθική συνείδηση της Γερμανίας τα τελευταία 50 χρόνια


δεν είναι πια μαζί μας

Είμαστε στο 1959 και τo μυθιστόρημα "Τενεκεδένιο ταμπούρλο", γίνεται παγκόσμια επιτυχία. Μεταφέρεται στον κινηματογράφο από τον Φόλκερ Σλέντορφ, αποσπώντας το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες και το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. 

 Ο Γκρας, ο μανιώδης καπνιστής πίπας με το παχύ μουστάκι, δεν σταμάτησε ποτέ να φέρνει τη χώρα του σε αντιπαράθεση με το ναζιστικό παρελθόν της.

"Με ένα και μόνο βιβλίο γέννησε τη μεταπολεμική γερμανική λογοτεχνία", είχε γράψει το γερμανικό περιοδικό Ντερ Σπίγκελ. Χωρίς τις αδιάκοπες παρεμβάσεις του Γκρας "η Γερμανία θα ήταν μια άλλη Γερμανία" μολονότι ο στοχαστής αυτός "κάποιες φορές μας χτυπούσε στα νεύρα", πρόσθεσε το περιοδικό.

Οι έννοιες της Δεξιάς και της Αριστεράς εισήλθαν στην πολιτική ζωή με την Γαλλική επανάσταση ?



Πόσες φορές μέσα στην 
ημέρα δεν αναφερόμαστε, αφηρημένα ίσως, σε 'αριστερά' και 'δεξιά', όχι βέβαια εννοώντας κατευθύνσεις απλά, αλλά 'ιδεολογικές κατευθύνσεις';

Οι Αρχετυπικές έννοιες της δεξιάς και της αριστεράς


Αναστασίου Γιαννά

Θα μπορούσαμε να ορίσουμε τα αρχέτυπα και πως ?

Είναι έννοιες που ενυπάρχουν μέσα στην ψυχονοητική δομή των ανθρωπίνων όντων, από τις αρχέγονες εποχές. Δεν προέρχονται από την εμπειρική μάθηση. Είναι ο Πλατωνικός Κόσμος των Ιδεών, που αντανακλάται πάνω στον ανθρώπινο ψυχισμό.
Τέτοιες έννοιες είναι: η Ανάσταση, ο Παράδεισος, ο Κάτω Κόσμος, η Αναγέννηση, ο Λαβύρινθος, το Ανδρόγυνο κ.λπ.

Όμως εκτός από αρχέτυπα που σχετίζονται με την μεταφυσική και την κοσμογονία, η σύγχρονη επιστημονική έρευνα απέδειξε ότι υπάρχουν και σχήματα ή μορφές που είναι αρχετυπικά, τα οποία μάλιστα έχουν βιολογική και νευροφυσιολογική διάσταση. 
Για παράδειγμα, τα σύμβολα <-- --> που δείχνουν την δεξιά και την αριστερή κατεύθυνση, είναι δημιούργημα μιας κοινωνικής σύμβασης ή αντίθετα εμπεριέχονται μέσα στην κυτταρική εγκεφαλική μνήμη; 
Πειράματα έδειξαν ότι ισχύει η τελευταία περίπτωση. Επίσης στην φυσιολογία των ζώων, είναι γνωστό το φαινόμενο των «supranormal releasers»: 
Σε ένα πουλάκι που μόλις έχει βγει από το αυγό το αντανακλαστικό να ανοίξει το ράμφος του ενεργοποιείται, μόλις βάλουμε εμπρός του ένα τεχνητό ράμφος (την μύτη ενός κόκκινου μολυβιού) το οποίο μοιάζει με το ράμφος των γονιών του. Το γωνιώδες κόκκινο σχήμα ενυπάρχει στην κυτταρική μνήμη αυτού του ζώου.

Από τις πιο σημαντικές αρχετυπικές έννοιες είναι αυτές της Δεξιάς και της Αριστεράς. Συναντώνται από τα πανάρχαια χρόνια σε όλα τα θρησκευτικά και κοσμογονικά συστήματα της ανθρωπότητας. 
Οι ανθρωπολογικές και ιστορικές μελέτες έδειξαν ότι σε όλους του πολιτισμούς η έννοια της Δεξιάς έχει θετική χροιά, και συνδέεται με την δύναμη, την ικανότητα, την τάξη, την δημιουργία. Εθεωρείτο ένας καλός οιωνός με Ηλιακό-Απολλώνιο συμβολισμό. 
Αντίθετα, η έννοια της Αριστεράς έχει αρνητική χροιά, και συνδέεται με την παθητικότητα, την αδυναμία, την αναρχία, την νοσηρή σεξουαλικότητα, το απόκρυφο, την μαγεία. Εθεωρείτο ένας κακός οιωνός με Σεληνιακό συμβολισμό. Έτσι λοιπόν, στον πολιτισμό των Ινδιάνων της Αμερικής, η ζωή συνδέεται με την δεξιά και ο θάνατος με την αριστερά. 
Στις αναπαραστάσεις των Αζτέκων, ο ήλιος είναι τοποθετημένος δεξιά από το αρχέγονο δένδρο, ενώ ο θεός του θανάτου είναι αριστερά. Μεταξύ των Αραουκανών της Χιλής, η μαγεία συνδέεται με την αριστερά και τις γυναίκες. 
Στην αρχαία Ελλάδα εθεωρείτο καλός οιωνός αυτό που έρχεται από τα αριστερά και κατευθύνεται στα δεξιά.(για παράδειγμα ένα σμήνος πουλιών που έρχεται από τα αριστερά και κατευθύνεται στα δεξιά).
Τέλος,στον χριστιανικό κόσμο είναι γνωστή σε όλους, η φράση από το Σύμβολο της Πίστεως : Ἀνελθόντα εἰς τοὺς οὐρανούς καὶ καθεζόμενον ἐκ δεξιῶν τοῦ πατρός.

Οι έννοιες της Δεξιάς και της Αριστεράς, λέγεται ότι εισήλθαν στην πολιτική ζωή με την Γαλλική επανάσταση, όταν οι συντηρητικοί κάθισαν στα δεξιά έδρανα (ως προς τον πρόεδρο του κοινοβουλίου) και οι επαναστάτες-μασόνοι στα αριστερά έδρανα. Πράγματι αυτό συνέβη · όμως δεν ήταν κάτι τυχαίο, όπως συνήθως αφήνεται να εννοηθεί από τα επιφανειακά ιστορικά εγχειρίδια. 

Ο Jacob Taubes, καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Harvard, στο γνωστό έργο του Abendlandische Eschatologie (= «Δυτική εσχατολογία») γράφει: 

«Και...εδώ δεν πρόκειται για μία παραξενιά της γνώσης, αλλά για ένα βασικό στοιχείο της 'γνωστικής εξέγερσης' (όπως γενικά λέγεται το ριζικό ΠΑΘΟΣ της επανάστασης), είναι ξεκάθαρο απ’ τη σύγκριση με τις σύγχρονες τάσεις που διεκδικούν τον όρο «αριστερά» - παρόλο που, ή μάλλον ακριβώς για το γεγονός ότι σε όλες τις γλώσσες αυτός ο όρος έχει μία δυσοίωνη και αρνητική έννοια. 
Είναι αυτονόητο ότι δεν είναι λόγω εξωτερικών και τυχαίων αιτίων, όπως για παράδειγμα η θέση των εδράνων στο κοινοβούλιο, που τα σύγχρονα ρεύματα διάλεξαν για τον εαυτό τους το λάβαρο της αριστεράς. Το κάνουν διότι δέχονται θετικά όλα αυτά που ο κόσμος απορρίπτει σαν αριστερά ακριβώς με την γρουσούζικη έννοια που έχει ο όρος». 

Το θέμα όμως είναι τι εννοεί ο καθηγητής με την φράση :« ...ένα βασικό στοιχείο της γνωστικής εξέγερσης...»;
Όπως προαναφέραμε , σε όλες τις μεγάλες θρησκείες του κόσμου, η δεξιά έχει θετική έννοια και η αριστερά αρνητική. Μόνον στην εβραϊκή αίρεση του γνωστικισμού, η «αριστερά οδός» αποκτά θετική έννοια και καθαγιάζεται ως τρόπος ζωής. 
Η αίρεση αυτή εμφανίζεται μετά καταστροφή του Ναού του Σολομώντος από τους Ρωμαίους το 70 μ. Χ., όταν μία ομάδα ραββίνων θεώρησε ότι, εφόσον οι υποσχέσεις του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης προς τον «περιούσιο» λαό δεν βρήκαν επαλήθευση, αυτό σημαίνει πως εκείνος ο Θεός δεν είναι ο αληθινός Θεός του Ισραήλ, αλλά αντίθετα ένα ον που καταδυναστεύει και ψεύδεται. Η πραγματική θεϊκή δύναμη λοιπόν εκφράζεται από τον εωσφόρο, τον «άγγελο της Γνώσης και της απελευθέρωσης».
Για πρώτη φορά στην Ιστορία συνέβαινε τέτοια αντιστροφή: Ο Δημιουργός του κόσμου, αφού δεν εξυπηρετεί τα σχέδια ενός λαού élite, μετατρέπεται σε εχθρική οντότητα και ο εωσφόρος, καταστροφέας του κόσμου, σε απελευθερωτή. 
Έτσι, μέσα στον Ιουδαϊσμό επέρχεται διχασμός: Από τη μία, το νέο ρεύμα του Γνωστικισμού και, από την άλλη, οι ραββίνοι που παρέμειναν πιστοί στον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης·και ο διχασμός αυτός, σε διάφορες χρονικές περιόδους, έφτασε να πάρει χαρακτήρα σύγκρουσης αυτόχρημα δραματικής. (Πρέπει να αναφερθεί πάντως ότι τα πρώτα σπέρματα του Γνωστικισμού εντοπίζονται σε ομάδες Εβραίων που προέρχονταν από τη Βαβυλώνα, και στη συνέχεια εγκαταστάθηκαν στη Σαμάρεια, όπως για παράδειγμα οι πρόγονοι του Σίμωνος του Μάγου για τον οποίο γίνεται αναφορά στις Πράξεις των Αποστόλων.) Μαζική μορφή όμως το κίνημα έλαβε μετά το 70 μ. Χ. και άρχισε να διαδίδεται σε ανατολή και δύση.

Το βασικό χαρακτηριστικό της 'γνωστικής σκέψης' είναι ο ριζικός δυϊσμός που κυβερνά την σχέση του Θεού με τον κόσμο και κατά συνέπεια την σχέση του ανθρώπου με τον κόσμο. Η θεότητα είναι απόλυτα εξωκοσμική (για τον γνωστικό είναι αδιανόητος ένας Θεός που γίνεται άνθρωπος), η φύση της [της θεότητας] είναι εντελώς ξένη από αυτή του κόσμου, ο οποίος δεν κυβερνάται. 

Σε σχέση, επιπλέον, με τον κόσμο αυτόν, η Θεότητα είναι σε πλήρη αντίθεση: στο θεϊκό βασίλειο του φωτός, το οποίο είναι τέλειο και απόμακρο, αντιπαρατίθεται ο κόσμος ως βασίλειο του σκότους. Ο κόσμος είναι δημιούργημα κατωτέρων δυνάμεων, οι οποίες δεν γνωρίζουν τον αληθινό Θεό και εμποδίζουν τους ανθρώπους να αποκτήσουν τη θεϊκή γνώση. 

Ποια είναι η βασική διαφορά του γνωστικισμού έναντι της κλασσικής σκέψης ? 

«Ο Ελληνικός κόσμος εμφανίζεται στον Hans Jonas ως μία μεγαλειώδης έκφραση οικειότητας με τον κόσμο (grandioser Ausdruck der weltheimlichkeit) με όλες τις αισιόδοξες συνέπειες σχετικά με την προσαρμογή του ανθρώπου σε ένα κόσμο αρμονικό, θεοποιημένο, οι οποίες προκύπτουν από αυτήν την οπτική.» 
Είναι το σύμπαν στο οποίο ο Θεός ἀεὶ γεωμετρεῖ (Πλάτων). 
Είναι ο Κόσμος της τάξης και της αρμονίας των Πυθαγορείων: «οι ουρανοί περιστρεφόμενοι με βάση τον αριθμό και την αρμονία, παράγουν μία ουράνια μουσική από σφαίρες, θαυμάσιες συμφωνίες που τα αυτιά μας δεν αντιλαμβάνονται, ή δεν διακρίνουν, διότι συνήθισαν από πάντα να την ακούν.»
Ο γνωστικισμός αντικαθιστά αυτήν την προοπτική με μία «μεγάλη ανασφάλεια της ύπαρξης, την αγωνία του ανθρώπου μπροστά στον κόσμο και μπροστά στον ίδιο του τον εαυτό. Η νέα εμπειρία του κόσμου (Welterfahrung) εκφράζεται στην εξίσωση: Κόσμος = Σκοτάδι». 

Φυσικά το ίδιο μεγάλη είναι και η αντίθεση του Χριστιανισμού με τον γνωστικισμό: για τον Χριστιανό, ο κόσμος είναι το θυσιαστήριο της ιερής αγάπης, ο τόπος του αγώνα και της προσφοράς με τελική έκβαση τη νίκη του κατά του θανάτου και την ένωση με τον τρισυπόστατο Θεό, ο οποίος δεν είναι ξένος προς τον κόσμο, αλλά αντίθετα, έρχεται και γίνεται ένα με αυτόν, σταυρώνεται για αυτόν, διότι πολὺ τὸν ἠγάπησε.
Κατά την διάρκεια της Ελληνιστικής περιόδου έκαναν την εμφάνιση τους διάφορες γνωστικές ομάδες ή σχολές, οι κυριότερες των οποίων ήταν οι Οφίτες (είχαν ως σύμβολο της γνώσης και της αναγέννησης τον όφι), οι Σηθιανοί , οι Καϊνίτες (εδόξαζαν τον Κάιν), καθώς και τα συστήματα του Αιγύπτιου γνωστικού Βαλεντίνου και των Ελλήνων Βασιλίδη, Καρποκράτη και του γιου αυτού του τελευταίου, Επιφάνιου, τα οποία είχαν χριστιανικές επιδράσεις.

Ο γνωστικισμός, ανάλογα με τις εποχές και τις χώρες απ’ τις οποίες πέρασε πήρε στοιχεία από διάφορες θρησκείες και φιλοσοφικά συστήματα. Έτσι στην Αλεξάνδρεια, δέχτηκε πλατωνικές επιρροές, στην Ασία βουδιστικές και ιρανικές με αποτέλεσμα τη γέννηση του Μανιχαϊσμού , στον οποίο επικρατεί έντονος δυισμός (ο Θεός του φωτός και ο Θεός του σκότους που αντιπαλεύουν μεταξύ τους), ενώ κατά τον Μεσαίωνα έλαβε χριστιανικές αποχρώσεις με αποτέλεσμα να εκδηλωθεί με τα κινήματα των Καθαρών και των Βογομίλων.

Η δυναμική της εξάπλωσης του γνωστικισμού μετά τη μεσαιωνική περίοδο, οφείλεται στην ικανότητα του να μεταμορφώνεται: άλλοτε φορώντας τα ενδύματα των αναγνωρισμένων θρησκειών (Προτεσταντισμός) και άλλοτε, παίρνοντας την μορφή φιλοσοφικού ρεύματος (Διαφωτισμός, Θετικισμός, κ.λπ) ή πολιτικής ιδεολογίας(π.χ. όλα τα ρεύματα της Αριστεράς). 


Να λοιπόν γιατί οι μασόνοι επαναστάτες κάθισαν στα αριστερά έδρανα: διότι μέσα στα σωθικά τους είχαν τον σπόρο του γνωστικού κινήματος. Να γιατί η σημερινή Αριστερά έχει στο πρόγραμμά της, όλα εκείνα τα στοιχεία που οδηγούν στην διάλυση της Ανθρώπινης Οντότητας (με την Πλατωνική - Αριστοτελική αλλά και Χριστιανική έννοια αυτού του όρου).

Σε αυτό το σημείο, πάντως, πρέπει να ξεδιαλύνουμε μία μεγάλη παρεξήγηση. Η κομμουνιστική οικονομική θεωρία δεν ταυτίζεται με την αριστερή- μαρξιστική (νέο-γνωστική) θεώρηση του κόσμου, εφόσον οι κομμουνιστικές θεωρίες είναι πανάρχαιες, και δεν είναι προνόμιο ούτε της Αριστεράς ούτε του Μπολσεβικισμού. Με άλλα λόγια, κάποιος μπορεί ανέτως να θεωρεί σωστή την οικονομική κομμουνιστική θεωρία και να απορρίπτει εντελώς την αριστερή οπτική και θεώρηση των πραγμάτων.
Για να διαφωτιστεί το όλο θέμα, ας κάνουμε μία απλοϊκή αντιστοίχιση:
Αριστοκράτης, δεξιός, κομμουνιστής : Πλάτων
Αριστοκράτης, αριστερός: Μαρκήσιος ντε Σαντ
Μπολσεβίκος , αριστερός: Τρότσκι.

Ας επισημανθεί, τελειώνοντας, ότι πρέπει να επισημάνουμε ότι εδώ έγινε αναφορά μόνο στις πρωταρχικές, αναλλοίωτες έννοιες, και όχι στα είδωλά τους ή στις αλλοιώσεις στις οποίες υπόκεινται στην εποχή μας. Είναι βλέπετε μέσα στα «σημεία των καιρών» και η αντιστροφή των εννοιών:  Αυτό που σήμερα ονομάζεται πολιτική Δεξιά, είναι ίσως πιο αριστερά από την ίδια την ...Αριστερά.

Γενική Βιβλιογραφία
1. René Thom, Modèles mathématiques de la morphogenèse, Παρίσι : Christian Bourgeois, 1980.
2. Károly Kerényi, Gli Dei della Grecia , Μιλάνο : Il Saggiatore, 1994.
3. Mircea Eliade, Mythes, rêves et mystères, Παρίσι: Gallimard,1957.
4. Irenaeus Eibl-Eibesfeldt, Etologia Umana.Le basi biologiche e culturali del comportamento, Τορίνο: Bollati Boringhieri,Τορίνο, 1993.
5. Αναστάσιος Γιαννάς, Το γνωστικό ρεύμα και η μεταφυσική του καπιταλισμού, Αθήνα: Patria,Αθήνα ,2010.
6. Franco Fabbro, Destra e sinistra nella Bibbia: uno studio neuropsicologico, Ρίμινι: Guaraldi, 1995.


Scholeio.com

Μικρά ''καλλυντικά'' που δεν 'αγοράζονται'...




Αλλάζοντας κάποιες συνήθειες μπορούμε να «σβήσουμε» τα σημάδια του χρόνου τόσο από το πρόσωπο όσο και και από το σώμα μας.

Καθημερινή άσκηση

Αλάνθαστη μέθοδος για να μικρο δείχνετε είναι να γυμνάζεστε καθημερινά.

Τα οφέλη που θα αποκομίστε είναι αμέτρητα. Δεν θα ελέγχετε μόνο το βάρος σας αλλά θα επιτύχετε καλή κυκλοφορία του αίματος σε όλα τα ζωτικά σας όργανα.

Με μέτρο το αλάτι
Η διατροφή που περιέχει πολλά αλμυρά τρόφιμα μπορεί να προκαλέσει κατακράτηση υγρών και έτσι να οδηγήσει σε πρήξιμο, στα μάτια στο πρόσωπο και στα πόδια.

Συνταγές -1-, Κρέμες για τα χέρια



   Κρέμα για όλες τις εποχές 
(all season cream)

Υπόθεση εργασίας, ας πούμε ότι φεύγετε...  προορισμός σας ένα ερημικό νησί, καταπληκτικό μεν ανησυχητικό δε για την λογική πλευρά του εαυτού σας. 

Ας πούμε πάλι ότι σας επιτρέπεται να επιλέξετε μόνο ένα ''πράγμα'' σαν φάρμακο για όλα... τι θα ήταν αυτό; 

Σκέπτεστε τίποτα; Είναι δυνατόν να υπάρχει ''κάτι'' που να κάνει για όλα; Τι θα μπορούσε να είναι τόσο θαυματουργό;  Μια αλοιφή. Ναι, θα πάρετε μαζί σας μόνο μια αλοιφή... φοβερό !;
Τώρα τι ακριβώς κάνει αυτή η αλοιφή; 

Όργουελ, Ένα μικρό πορτραίτο για τον Έρικ


Τζωρτζ Όργουελ ή Eric Arthur Blair

Ο Έρικ δεν γεννήθηκε κάτω από το γκρίζο βρετανικό ουρανό αλλά στο Μοτιάρι της Ινδίας, Βρετανοκρατούμενης βέβαια,  το 1903. 

Ο πατέρας του, Ρίτσαρντ Γουόλμσλεϊ Μπλαιρ, εργάζεται σαν κατώτερος διοικητικός υπάλληλος στην Ινδική Δημόσια Υπηρεσία, στο Τμήμα Οπίου. 
Η μητέρα του, Άιντα Μέιμπλ Μπλαιρ, μεγάλωσε στο Μουλμέϊν της Βιρμανίας, όπου ο Γάλλος πατέρας της είχε αναμιχθεί σε κερδοσκοπικές δραστηριότητες. 
Η οικογένεια Μπλαιρ συμπληρώθηκε με δύο ακόμα κορίτσια, την Μάρτζορι, 5 ετών μεγαλύτερή του και την Αβρίλ, 5 ετών μικρότερή του.  
Την  πρώτη φορά που είδε την Αγγλία ο Έρικ ήταν ενός έτους, όταν ταξίδεψε με τη μητέρα του και τη μεγαλύτερη αδερφή του. Το 1911 έξη χρόνια μετά επιστρέφει και η υπόλοιπη οικογένειά στην πατρίδα.

Ο προπάππους του, Τσαρλς Μπλαιρ, ήταν ένας εύπορος κύριος από το Ντορσέτ, που νυμφεύθηκε τη Λαίδη Μαίρη Φέην, θυγατέρα του Τόμας Φέην, 8ου Κόμη του Γουέσμορλαντ και ήταν εισοδηματίας, καθότι γαιοκτήμονας φυτειών στην Τζαμάικα. 
Ο παππούς του, Τόμας Ρίτσαρντ Άρθουρ Μπλαιρ, ήταν κληρικός. Αν και οι τίτλοι ευγενείας κληροδοτήθηκαν στις επόμενες γενεές, δε συνέβη το ίδιο και με την οικονομική ευμάρεια. Ο ίδιος ο Έρικ Μπλαιρ, περιέγραφε την οικογένειά του, ως «κατώτερο μέρος της ανώτερης και μεσαίας τάξης».

Το 1904 η Άιντα Μπλαιρ εγκαταθίσταται  με τα παιδιά της στο Χένλεϊ-ον-Τεμζ στο Όξφορντσαϊρ. Ο Έρικ μεγάλωσε στη συντροφιά της μητέρας του και των αδερφών του και πέρα από μία σύντομη επίσκεψη το καλοκαίρι του 1907, δεν ξαναείδε τον πατέρα του Ρίτσαρντ Μπλαιρ μέχρι το 1912. Το ημερολόγιο που διατηρούσε η μητέρα του από το 1905, διηγείται μία ανατροφή με έντονη κοινωνική δραστηριότητα και καλλιτεχνικές ανησυχίες.

Ο Έρικ πιάνει φιλίες με την κόρη των Μπάντικομ, την Υακίνθη,  όταν η οικογένεια μετακομίζει στο Σίπλεϊκ πριν τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.  Όταν πρωτοσυναντήθηκαν, Έρικ στεκόταν ανάποδα με το κεφάλι του σε ένα χωράφι. Εκείνη απορεί και τον ρωτάει γιατί... «σε προσέχουν πιο εύκολα αν στέκεσαι κατακόρυφα στο κεφάλι σου, παρά κανονικά».
Διάβαζαν και έγραφαν ποίηση η Υακίνθη και ο Έρικ και ονειρεύονται να γίνουν διάσημοι συγγραφείς. Είπε ότι μπορεί να έγραφε ένα βιβλίο στο ύφος της Σύγχρονης Ουτοπίας του Χ.Τζ.Γουέλς. Σε αυτή τη χρονική περίοδο, διασκέδαζε ψαρεύοντας, κυνηγώντας και παρατηρώντας πουλιά με τα αδέρφια της Υακίνθης. 

Στην ηλικία των  πέντε, ο Έρικ στέλνεται  μαθητής στο σχολείο της γυναικείας μονής του Χένλι-ον-Τεμζ, όπου φοιτούσε και η αδερφή του Μάρτζορι. Μία Ρωμαιοκαθολική μονή που λειτουργούν Γαλλίδες Ουρσουλίνες μοναχές, που είχαν εξοριστεί από τη Γαλλία, αφότου είχε απαγορευτεί η θρησκευτική εκπαίδευση το 1903.  
Η μητέρα του ήθελε να λάβει μόρφωση σε ιδιωτικό σχολείο, αλλά δεν μπορούσαν να πληρώσουν τα δίδακτρα και χρειαζόταν να κερδίσει υποτροφία. Ο αδερφός της Άιντα Μπλαιρ, Κάρολος Λιμουζίν, που ήταν επαγγελματίας παίκτης του γκολφ, γνώριζε  τόσο το σχολείο του Αγίου Κυπριανού όσο και το διευθυντή του, μέσω της Βασιλικής Λέσχης Γκολφ του Ήστμπορν και συστήνει το σχολείο, στο Ήστμπορν, στο Ανατολικό Σάσσεξ.   Μάλιστα εκεί είχε κερδίσει αρκετές διοργανώσεις, το 1903 και το 1904. 
O διευθυντής ανάλαβε να βοηθήσει τον Μπλαιρ να κερδίσει την υποτροφία και σύναψε μία ιδιωτική οικονομική συμφωνία με τους γονείς του για να πληρώσουν μόνο τα μισά δίδακτρα. Το Σεπτέμβριο του 1911 ο Έρικ εγγράφηκε στο σχολείο του Αγίου Κυπριανού, όπου παρακολουθούσε μαθήματα για τα επόμενα πέντε χρόνια, επιστρέφοντας στο σπίτι μόνο κατά τις διακοπές. Δε του ανέφεραν ποτέ για τα μειωμένα δίδακτρα. Εκείνος βέβαια έχει αντιληφθεί από καιρό  ότι η οικογένειά του είναι μάλλον μια  φτωχή οικογένεια. 
Ο Μπλαιρ μισούσε το σχολείο  και πολλά χρόνια αργότερα έγραψε το δοκίμιο "Such, Such Were the Joys", που εκδόθηκε μετά θάνατον, με θέμα τα χρόνια του εκεί. 
Εκεί γνώρισε και τον Κύριλο Κόννολλυ, που αργότερα έγινε αξιοσημείωτος συγγραφέας και ως εκδότης του Ορίζοντα, δημοσίευσε πολλά από τα δοκίμια του Όργουελ.

Έρχεται δεύτερος πίσω από τον Κόννολλυ στη διεκδίκηση του Βραβείου Ιστορίας Χάρροου,
με  δύο ποιήματα που γράφει και  δημοσιεύονται στην εφημερίδα Χένλεϊ εντ Σάουθ Όξφορντσαϊρ Στάνταρ, ως μέρος σχολικών εργασιών.  Δέχθηκε εύφημο μνεία για την εργασία του από τον εξωτερικό σχολικό αξιολογητή και τελικά κέρδισε υποτροφίες για τα κολλέγια του Ουέλλινγκτον και του Ήτον.

Τον Ιανουάριο του 1917 στο Ουέλλινγκτον, τον περιμένει μία θέση  για το εαρινό εξάμηνο. Το Μάιο του 1917 διατέθηκε ακαδημαϊκή θέση για υπότροφους στο Ήτον που σπουδάζει ως το Δεκέμβριο του 1921, οπότε και φεύγει σε ηλικία 18,5 ετών. 

Στην παιδική του φίλη, Υακίνθη Μπάντικομ, ο Μπλαίρ ομολογεί ότι το Ουέλλινγτον ήταν «άθλιο», αλλά ότι στο Ήτον ένιωθε «ευτυχισμένος και σε πνευματική εγρήγορση».   
Ο Α.Σ.Φ. Γκόου, ακαδημαϊκός επισκέπτης από το Κολλέγιο Αγ. Τριάδος (Τρίνιτυ), του Κέμπριτζ, είναι βασικός καθηγητής του και  του δίνει και επαγγελματικές συμβουλές.  Γαλλικά  ο Έρικ  διδάσκεται από τον Άλντους Χάξλεϊ. 
Ο Στήβεν Ράνσιμαν, που ήταν μαζί με τον Μπλαιρ στο Ήτον, μας λέιε ότι ο Όργουελ και οι σύγχρονοί του εκτίμησαν ιδιαίτερα το λογοτεχνικό ταλέντο του Χάξλεϊ.
Ο Κόννολλυ ακολούθησε τον Μπλαιρ στο Ήτον, αλλά επειδή σπούδαζαν σε διαφορετικά έτη, δεν είχαν μεγάλη επαφή.

Οι ακαδημαϊκές επιδόσεις του Μπλαιρ υποδηλώνουν ότι αμελούσε τις σπουδές του. Οι γονείς του δεν είχαν τους οικονομικούς πόρους να τον στείλουν στο πανεπιστήμιο, χωρίς άλλη υποτροφία, συμπεραίνοντας από τις φτωχές του επιδόσεις, ότι δε θα μπορούσε να κερδίσει μία ακόμη. Ο Ράνσιμαν επεσήμανε τη ρομαντική αντίληψη που έτρεφε για την Ανατολή  και η οικογένειά του αποφάσισε ότι ο Μπλαιρ θα έπρεπε να καταταγεί στην Αυτοκρατορική Αστυνομία, πρόδρομο της Ινδικής Αστυνομίας. Για αυτό έπρεπε να δώσει εισαγωγικές εξετάσεις. Εκείνη την περίοδο ο πατέρας του είχε αποσυρθεί στο Σάουθγουολντ του Σάφολκ. Ο Μπλαιρ γράφτηκε σε προπαρασκευαστικό σχολείο στο Κρέγκχερστ και «ξεσκόνισε» τους κλασσικούς, τα Αγγλικά και την Ιστορία. Ο Μπλαιρ πέρασε στις εξετάσεις, ερχόμενος 7ος ανάμεσα σε 29 επιτυχόντες.

Το 1922, επιβαίνοντας στο S.S. Herefordshire, έπλευσε μέσω της Διώρυγας του Σουέζ και της Κεϋλάνης προς την Μπούρμα για να ενταχθεί στην Ινδική Αυτοκρατορική Αστυνομία.
Η γιαγιά του Μπλαιρ, από τη μεριά της μητέρας του ζούσε στο Μοτ Μαλέμ, οπότε ο ίδιος επέλεξε να τοποθετηθεί στη Μπούρμα. Διορίζεται αξιωματούχος στην αστυνομία της Βιρμανίας, απ' όπου παραιτείται έξι χρόνια μετά, αμφισβητώντας το ρόλο του στην αποικιακή διοίκηση, την οποία οι ντόπιοι δεν αποδέχτηκαν ποτέ. '

Ενα μήνα αργότερα, έφτασε στο Ραγκούν και ταξίδεψε στην Αστυνομική σχολή στο Μάνταλεϊ. Μετά από μία σύντομη θητεία στο Μαίμιο, έναν βασικό σταθμό στους λόφους της Βιρμανίας, τοποθετήθηκε στο μεθοριακό φυλάκιο της Myaungmya στο δέλτα του ποταμού Irrawaddy στις αρχές του 1924.
Δουλεύοντας ως αυτοκρατορικός αστυνομικός έγινε ιδιαίτερα υπεύθυνος, ενώ οι περισσότεροι από τους συνομήλικούς του ήταν ακόμα στο πανεπιστήμιο στην Αγγλία. Όταν τοποθετήθηκε ανατολικότερα στο Δέλτα του Τουάντε ως υπο-περιφερειακός αξιωματικός, ήταν υπεύθυνος για την ασφάλεια περίπου 200.000 ανθρώπων. 

Στο τέλος του 1924, παίρνει προαγωγή ως βοηθός επιθεωρητή περιφέρειας και τοποθετείται στο Syriam κοντά στο Ρανγκούν. Στο Syriam βρισκόταν το διυλιστήριο της εταιρίας Πετρελαίου της Μπούρμα. Όμως η πόλη ήταν κοντά στο Ρανγκούν, ένα κοσμοπολίτικο λιμάνι και ο Μπλαιρ πήγαινε στην πόλη όσο πιο συχνά μπορούσε, "για να ξεφυλλίσει βιβλία στο βιβλιοπωλείο, να φάει καλομαγειρεμένο φαγητό και να ξεφύγει απο την βαρετή ρουτίνα της αστυνομικής ζώης".

Τον Σεπτέμβριο του 1925 πήγε στο Insein, την έδρα της φυλακής του Insein και τη δεύτερη μεγαλύτερη φυλακή της Βιρμανίας. Εκεί, έκανε μεγάλες συζητήσεις για κάθε πιθανό θέμα με την Elisa Maria Langford-Rae (που αργότερα παντρεύτηκε τον Kazi Lhendup Dorjee). 
Η  Elisa Maria, λοιπόν, εντοπίζει  στον Μπλαιρ, αυτή την "αίσθηση της απόλυτης εντιμότητας στις παραμικρές λεπτομέρειες".

Τον Απρίλιο του 1926 μετακομίζει στο Μουλμέιν, όπου ζούσε η γιαγιά του (από την πλευρά της μητέρας του). Στο τέλος του ίδιου έτους, τοποθετήθηκε στην Κάθα, στην Άνω Βιρμανία, όπου προσβλήθηκε από δάγκειο πυρετό το 1927. Του επιτρέπεται να λάβει αναρρωτική άδεια στην Αγγλία εκείνη την χρονιά, όπου και έμεινε τον Ιούλιο λόγω της ασθένειάς του. Σε αυτό το διάστημα τον Σεπτέμβριο του 1927 ενώ έκανε διακοπές μαζί με την οικογένεια του στην Κορνουάλη, επανεκτιμά τη ζωή του. 

Έχει πάρει μια απόφαση και είναι πολύ σίγουρος για αυτήν. Αποφασίζει να μην επιστρέψει στη Βιρμανία, να παραιτηθεί από την Ινδική Αυτοκρατορική Αστυνομία και να γίνει συγγραφέας. Άντλησε από τις εμπειρίες του ως αστυνομικός στη Βιρμανία για το μυθιστόρημα Μέρες της Μπούρμα (1934) και για τα δοκίμια "Η Κρεμάλα" (1931) και "Πυροβολώντας έναν ελέφαντα" (1936).

Στην Μπούρμα, ο Μπλαιρ απέκτησε τη φήμη του παρία. Περνούσε πολύ χρόνο μονάχος του, διαβάζοντας ή αναζητώντας δραστηριότητες, όπως εκκλησίασμα στην εθνοτική κοινότητα των Κάρεν. Ένας συνάδελφός του, ο Ρότζερ Μπήντον, θυμόταν (σε εκπομπή του BBC το 1969), ότι «ο Μπλαιρ μάθαινε γρήγορα την τοπική γλώσσα και πριν φύγει από τη Βιρμανία, μπορούσε να μιλήσει με Βιρμανούς ιερείς σε άπταιστα Βιρμανικά».

Έκτοτε έζησε για καιρό φτωχική ζωή στο Παρίσι και το Λονδίνο, αλλάζοντας περιστασιακά επαγγέλματα συναναστρεφόμενος με περιθωριακούς. Επρόκειτο για μια συνειδητή από μέρους του απόρριψη του αστικού τρόπου ζωής, που συνοδεύτηκε από την πολιτική του ωρίμανση. 
Ο ίδιος χαρακτήριζε τον εαυτό του αναρχικό.

Στην Αγγλία εγκαταστάθηκε στο σπίτι της οικογένειας στο Σάουθγουολντ. Εκεί συνάντησε και τους παλιούς τους φίλους. Επίσης επισκέφτηκε τον παλιό του δάσκαλο, Gow, στο Κέμπριτζ, ώστε να του ζητήσει συμβουλές για το πώς να γίνει συγγραφέας.

Αρχές φθινοπώρου, του 1927, μετακομίζει στο Λονδίνο. Ένας οικογενειακός φίλος, ο Ρουθ Πίτερ θα τον βοηθήσει να τακτοποιηθεί.  Μέχρι το τέλος του 1927 εγκαταστάθηκε στην οδό Πορτομπέλλο.  
Σε αυτό το μέρος σήμερα βρίσκεται μια πινακίδα όπου τιμά την παρουσία του εκεί. Η συμμετοχή του Πίτερ στο κίνημα θα τον βοηθούσε να ανέβει στην εκτίμηση της κυρίας Μπλαιρ. Ο Πίτερ συμπαθούσε το γράψιμο του Μπλαιρ, εντόπιζε αδυναμίες στην ποίησή του και τον συμβούλευε να γράψει για όσα ήξερε. 

Τα βιβλία του Οι αλήτες του Παρισιού και του Λονδίνου (1933), Μέρες της Μπούρμα (1934), 
Η κόρη του παπά (1935) και Ο δρόμος προς την αποβάθρα του Γουίγκαν (1937), δίνουν το χρονικό της περιόδου αυτής και καταγράφουν την εξέλιξη των ιδεών του.

Από τις κορυφαίες στιγμές της ζωής του ήταν η συμμετοχή του στον ισπανικό Εμφύλιο. Στρατευμένος αρχικά στη δημοκρατική πολιτοφυλακή, πολέμησε και τραυματίστηκε, για να συγκρουστεί αργότερα και με τους κομμουνιστές. Στο βιβλίο του Πεθαίνοντας στην Καταλωνία (1938) αποτύπωσε μοναδικά τις εμπειρίες και τη δράση του.

Με την έκρηξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου τοποθετήθηκε διευθυντής της Ινδικής Υπηρεσίας του BBC, απ' όπου αποχώρησε το 1943. Ως λογοτεχνικός συντάκτης, εν συνεχεία, στην εφημερίδα Tribune, διαμόρφωσε πολιτικές θέσεις με σοσιαλιστική κατεύθυνση, διαφοροποιημένος ωστόσο από την επίσημη γραμμή των Εργατικών. Στην περίοδο αυτή ανήκουν μερικά από τα καλύτερα δοκίμιά του.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του έγραψε τα δύο βιβλία που του χάρισαν τη μεγάλη του φήμη. 
Το 1944 ολοκλήρωσε τη Φάρμα των Ζώων, πολιτική αλληγορία εμπνευσμένη από τη Ρωσική Επανάσταση και τη σταλινική περίοδο της ΕΣΣΔ. Το βιβλίο τον έκανε πλούσιο και διάσημο. 

Το 1949 κυκλοφόρησε το τελευταίο του έργο, το περίφημο 1984, κορυφαία ίσως στιγμή του συγγραφέα και πολιτικού στοχαστή. Με τη δράση τοποθετημένη στο μελλοντικό τότε έτος 1984, σκιαγραφεί αριστουργηματικά όσο και εφιαλτικά το ολοκληρωτικό αστυνομικό κράτος, όπου τα πάντα εξελίσσονται υπό την παρακολούθηση του Μεγάλου Αδελφού.

Ο αντικομμουνισμός του το φτάνει σε τέτοιο σημείο ώστε το 1949 παραδίδει 38 ονόματα συμπαθούντων την Αριστερά στην Βρετανική κυβέρνηση, ανάμεσα  ο Τσάρλι Τσάπλιν και πολλοί άλλοι.

Δεν ήθελε κανείς να γράψει για τη ζωή του.To 1950, λίγο πριν τον θάνατό του, μακριά από το αγαπημένο του νησί Τζούρα, ο Βρετανός λογοτέχνης απαγόρευσε ρητά τη συγγραφή της βιογραφίας του, κάτι που τελικά δεν τηρήθηκε από τους πολυάριθμους βιογράφους του.
Ο Τζωρτζ Όργουελ πέθανε τον Ιανουάριο του 1950 σε νοσοκομείο του Λονδίνου, σε ηλικία των 47 ετών.

Το έργο του χαρακτηρίζεται από ξεκάθαρο πεζό λόγο, συνειδητότητα των κοινωνικών ανισοτήτων, αντίθεση στα ολοκληρωτικά καθεστώτα και αφοσίωση στο δημοκρατικό σοσιαλισμό.
___________________________

*  O Έρικ Άρθουρ Μπλαιρ (Eric Arthur Blair, 25 Ιουνίου 1903 – 21 Ιανουαρίου 1950), γνωστός περισσότερο με το ψευδώνυμο Τζωρτζ Όργουελ, ήταν Βρετανός συγγραφέας και δημοσιογράφος. 
Συχνά ταξινομείται ως ένας από Άγγλους συγγραφείς του 20ου αιώνα με τη μεγαλύτερη επιρροή και ως ένας από τους πιο σημαντικούς χρονικογράφους της Αγγλικής κουλτούρας της γενιάς του.  Έγραψε κριτικές λογοτεχνίας, ποίηση, μυθιστορήματα και πολεμικές ανταποκρίσεις, 
πολυάριθμα δοκίμιά  πάνω σε θέματα πολιτικής, λογοτεχνίας, γλώσσας και πολιτιστικά. 
Το 2008, οι Times, τον κατατάσσουν  σε μία  λίστα με τους "50 κορυφαίους Βρετανούς  συγγραφείς από το 1945",  δεύτερο.

Το έργο του Όργουελ συνεχίζει να επηρεάζει τη μαζική και πολιτική κουλτούρα και ο όρος Οργουελικός, περιγραφικός ολοκληρωτικών και απολυταρχικών πρακτικών, εντάχθηκε στο λεξιλόγιο μαζί με αρκετούς από τους νεολογισμούς του, συμπεριλαμβανομένων των ακόλουθων: ψυχρός πόλεμος, Μεγάλος Αδελφός, Αστυνομία Σκέψης, Δωμάτιο 101, διπλή σκέψη και έγκλημα σκέψης.


Scholeio.com

Όργουελ, 1984 η ταινία



Ο Ο’ Μπράιαν σήκωσε το αριστερό του χέρι, με 
την πλάτη του γυρισμένη στον Γουήνστοουν, με 
τα τέσσερα δάκτυλα εκτεταμένα και τον αντίχειρα κρυμμένο.
-Πόσα δάκτυλα είναι αυτά, Γουήνστοουν;
-Τέσσερα.
-Κι αν το Κόμμα πει ότι δεν είναι τέσσερα, αλλά πέντε, τότε πόσα είναι;
-Τέσσερα.
Η λέξη τέλειωσε με μια κραυγή πόνου.  (σκηνή από την ταινία)


Το 1984 (πρωτότυπος τίτλος Nineteen Eighty-Four) είναι ένα δυστοπικό μυθιστόρημα φαντασίας του Τζορτζ Όργουελ που έγραψε την περίοδο 1946 -1948 και δημοσιεύθηκε τον Ιούνιο του 1949. Θεωρείται βιβλίο-σταθμός του 20ού αιώνα στην πολιτική σκέψη. 

Το βιβλίο περιγράφει την ιστορία του Γουίνστον Σμιθ, ενός απλού μέλους του κυβερνώντος κόμματος, σε ένα ολοκληρωτικό κράτος που έχει τον απόλυτο έλεγχο πάνω σε κάθε δράση 
και σκέψη των ανθρώπων της μέσω της προπαγάνδας, της διαρκούς παρακολούθησης και της σκληρής τιμωρίας.

 Ο Όργουελ μέσα από το «1984» περιγράφει την μορφή του ολοκληρωτικού κράτους και το όνομα του θα μείνει στην ιστορία για να περιγράφει αυταρχικές κυβερνήσεις.

Ο εφιάλτης του ολοκληρωτικού κράτους του «Μεγάλου Αδελφού», που παρακολουθεί τα πάντα, απαγορεύει την σκέψη, καθοδηγεί συναισθήματα, συνθλίβει και αναμορφώνει την ατομικότητα.

Το Ingsoc, το μοναδικό κόμμα που κατέχει την εξουσία,συντηρεί την κοινωνία μέσα στον φόβο και το ψέμα. Σβήνει την ιστορία και την ξαναγράφει,όσες φορές χρειαστεί. Παραπλανεί με ψεύτικο πόλεμο και πλαστά στοιχεία οικονομίας τους πολίτες.


1984 του Τζωρτζ Όργουελ,  η ταινία



1984 από tvxorissinora


Πρωταγωνιστής είναι ο Γουίνστον Σμιθ, ένας υπάλληλος του «υπουργείου Αλήθειας» που έχει ως καθήκον να αναθεωρεί τα ιστορικά ντοκουμέντα και να τα προσαρμόζει στη γραμμή του κόμματος. Τα αυθεντικά ντοκουμέντα κατόπιν ρίχνονται στη λεγόμενη Τρύπα της Μνήμης και καταστρέφονται.

Ο Σμιθ θα υποπέσει στο έγκλημα του συναισθήματος. Θα ερωτευθεί και αυτό για τα μέλη του κόμματος είναι έγκλημα. Θα συλληφθεί από την Αστυνομία της Σκέψης,θα «αναμορφωθεί» και θα επιστρέψει, πιστό μέλος του συστήματος.

«Δεν υπήρχε φυσικά κανένας τρόπος να γνωρίζεις εάν σε παρακολουθούσαν οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή. Μόνο να υποθέσεις μπορούσες κατά πόσο και σε ποιο βαθμό η «Αστυνομία της Σκέψης» ήταν εκεί. Ήταν ακόμα πιθανό να παρακολουθούν τους πάντες, κάθε στιγμή. Έπρεπε να ζεις από συνήθεια που σου είχε γίνει ένστικτο, με την υπόθεση ότι κρυφάκουγαν τον κάθε σου ήχο κι ότι εξέταζαν εξονυχιστικά κάθε σου κίνηση, εκτός από εκείνες τις στιγμές που ζούσες στο απόλυτο σκοτάδι».


Scholeio.com

Εύκολος τρόπος ν' αυξήσουμε την αντιοξειδωτική άμυνα του οργανισμού μας




Το καθημερινό άγχος, το κάπνισμα, η κακή διατροφή, η μειωμένη φυσική δραστηριότητα και η επιβαρυμένη ατμόσφαιρα αυξάνουν την παραγωγή των ελεύθερων ριζών και οξειδωτικού στρες, που συνδέονται τελευταία με την αύξηση του σωματικού βάρους και λίπους.

Πράσινο Τσάι

Σύγχρονες έρευνες υποστηρίζουν συνεχώς την αυξημένη πρόσληψη αντιοξειδωτικών στη μάχη κατά της παχυσαρκίας…
Τα αντιοξειδωτικά δεσµεύουν και εξουδετερώνουν τις ελεύθερες ρίζες οξυγόνου, µετατρέποντάς αυτές σε µη τοξικές. Ωστόσο, πώς μπορούμε να αυξήσουμε την αντιοξειδωτική άμυνα του οργανισμού;

Καθήκον, Ο Καθολικός Σεβασμός του Ηθικού Νόμου του Κάντ



Στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα σημειώθηκε μια μεγάλη στροφή στον ιδεαλισμό  (οι ιδέες προϋπάρχουν του κόσμου και τον καθορίζουν, τον δημιουργούν)  και την ηθική (ποιες ανθρώπινες πράξεις είναι αποδεκτές και ορθές και ποιες ανάρμοστες και λανθασμένες) ως αντίδραση στον ωφελιμισμό. 

Η κίνηση αυτή είναι βαθιά επηρεασμένη από τις εξελίξεις του ηθικού στοχασμού των δύο τελευταίων αιώνων στη Γερμανία, και κυρίως από την ηθική του Kant και του Hegel, καθώς και των επιγόνων τους.

Η ηθική φιλοσοφία του Immanuel Kant (1724-1804) χαρακτηρίζεται συνήθως ως κανονική δεοντοκρατία και αντιδιαστέλλεται από τον εγωισμό, τον ηδονισμό, τον ωφελιμισμό και γενικότερα από τον ευδαιμονισμό.

«Τα στοιχεία που συνιστούν την πρωτοτυπία της σε σύγκριση με τις προηγούμενες θεωρίες είναι η θεμελίωση της ηθικότητας σε a priori αρχές του πρακτικού λόγου, η ενόραση της ηθικής υποχρέωσης (το καθήκον για το καθήκον), ο καθολικός σεβασμός του ηθικού νόμου και ο επιτακτικός χαρακτήρας του που εκφράζεται με την κατηγορική προστακτική σε ποικίλες παραλλαγές, ο απόλυτα ηθικός χαρακτήρας της “καλής θέλησης”, η αποδέσμευση της ηθικής αρετής από την ευδαιμονία, η αυτονομία του ανθρώπινου προσώπου, η σχέση της ηθικότητας με τη λογικότητα, η προτεραιότητα του ορθού απέναντι στο αγαθό κ.λ.π.

Η Μεγάλη στροφή στον Iδεαλισμό και την Hθική,  

      Είναι μια αντίδραση στον ωφελιμισμό που συνειδητοποιεί η πνευματική κοινότητα του 19ου αιώνα, στο δεύτερο μισό του, ότι έχει επηρεάσει τη "σκέψη".   
   Η κίνηση αυτή είναι βαθιά επηρεασμένη από τις εξελίξεις του ηθικού στοχασμού των δύο τελευταίων αιώνων στη Γερμανία, και κυρίως από την ηθική του Kant και του Hegel, καθώς και των επιγόνων τους.

   Η ηθική φιλοσοφία του Immanuel Kant (1724-1804) χαρακτηρίζεται συνήθως ως κανονική δεοντοκρατία και αντιδιαστέλλεται από τον εγωισμό, τον ηδονισμό, τον ωφελιμισμό και γενικότερα από τον ευδαιμονισμό.

   «Τα στοιχεία που συνιστούν την πρωτοτυπία της σε σύγκριση με τις προηγούμενες θεωρίες είναι η θεμελίωση της ηθικότητας σε a priori αρχές του πρακτικού λόγου, η ενόραση της ηθικής υποχρέωσης (το καθήκον για το καθήκον), ο καθολικός σεβασμός του ηθικού νόμου και ο επιτακτικός χαρακτήρας του που εκφράζεται με την κατηγορική προστακτική σε ποικίλες παραλλαγές, ο απόλυτα ηθικός χαρακτήρας της “καλής θέλησης”, η αποδέσμευση της ηθικής αρετής από την ευδαιμονία, η αυτονομία του ανθρώπινου προσώπου, η σχέση της ηθικότητας με τη λογικότητα, η προτεραιότητα του ορθού απέναντι στο αγαθό κ.λ.π.»

   Σύμφωνα με τον Kant, ο καθαρός λόγος είναι από μόνος του πρακτικός και δίνει στον άνθρωπο έναν παγκόσμιο νόμο, που τον ονομάζουμε ηθικό. 
   Ο ηθικός νόμος μας παρουσιάζει ένα γεγονός που μένει απολύτως ανεξήγητο με όλα τα δεδομένα του κόσμου των αισθήσεων και σε όλο τον κύκλο της θεωρητικής χρήσης του λόγου μας, ένα γεγονός που μας δείχνει έναν κόσμο της καθαρής διάνοιας. 
   Ο ηθικός νόμος είναι ο βασικός νόμος μιας υπεραισθητής φύσης και ενός καθαρού κόσμου της διάνοιας, που όμοιός του πρέπει να υπάρχει και στο αισθητό κόσμο.

   Έτσι ο Kant υποστηρίζει ότι ο ηθικός νόμος, χωρίς ο ίδιος να έχει ανάγκη από καμιά αιτία που να τον δικαιολογεί, δείχνει, όχι απλώς τη δυνατότητα της δύναμης της ελευθερίας, αλλά την πραγματικότητα για τα όντα που αναγνωρίζουν την υποχρεωτικότητα αυτού του νόμου. 
   Ο ηθικός νόμος είναι εκείνος που καθορίζει και δίνει τη δυνατότητα στις έννοιες του καλού και του κακού.

   Οι έννοιες του καλού και του κακού αποτελούν συνέπειες του a priori καθορισμού της βούλησης και ως τέτοιες προϋποθέτουν και μια καθαρή πρακτική αρχή και άρα μια αιτιότητα του πρακτικού λόγου.

   Σύμφωνα με τον Kant, η ουσία κάθε ηθικής αξίας των πράξεων εξαρτάται από το εξής: ο ηθικός νόμος να καθορίζει άμεσα τη βούληση. 
   Ο σεβασμός στον ηθικό νόμο είναι ο ηθικός βαθμός που βρίσκεται ο άνθρωπος και η ηθική κατάσταση που μπορεί πάντοτε να βρίσκεται, είναι η αρετή, δηλαδή η ηθική πρόθεση στον αγώνα. 
   Ο ηθικός νόμος, μέσω της έννοιας του ανώτατου αγαθού σαν αντικειμένου και τελικού σκοπού του πρακτικού λόγου, οδηγεί προς τη θρησκεία, δηλαδή τη γνώση των καθηκόντων, που είναι θείες προσταγές και όχι κυρώσεις, δηλαδή αυθαίρετα διατάγματα και καθαυτά συμπτωματικά μιας εξωτερικής βούλησης, αλλά ουσιώδεις νόμοι κάθε βούλησης καθαυτό ελεύθερης και που πρέπει να θεωρηθούν σαν προσταγές του υπέρτατου όντος:

   «Δύο πράγματα γεμίζουν την ψυχή μου θαυμασμό κι’ ευλάβεια πάντοτε καινούργια και μεγάλη…ο έναστρος ουρανός παν’ από μένα κι’ ο ηθικός νόμος μέσα μου. 
   Αυτά τα δύο πράγματα…τα βλέπω μπροστά μου και τα συνδέω άμεσα με τη συνείδηση της ύπαρξής μου. 
   Το πρώτο αρχίζει απ’ τη θέση που κατέχω στον αισθητό εξωτερικό κόσμο….το δεύτερο αρχίζει απ’ το αόρατο εγώ μου, απ’ την προσωπικότητά μου, και με παρουσιάζει σ’ ένα κόσμο, όπου υπάρχει το αληθινό άπειρο κι’ όπου μόνο η διάνοια μπορεί να εισδύσει…».

   Ο γερμανός φιλόσοφος, διαχωρίζοντας τη θέση του από τον αγγλοσαξονικό εμπειρισμό και ωφελιμισμό, που στηρίχτηκε πάνω στο θεωρητικό σύστημα του Hobbes, υποστηρίζει ότι η έννοια του ηθικώς ορθού δεν μπορεί να έχει εμπειρικές καταβολές: οι ηθικές έννοιες είναι γνώσεις διανοητικές και δεν πηγάζουν από την εμπειρία, αλλά από την καθαρή νόηση.
   Έτσι ανατρέπει τις βασικές αρχές των άγγλων ηθικών φιλοσόφων, καθώς αναζητά την πηγή των ηθικών αρχών όχι στη σφαίρα της εμπειρίας, αλλά στην περιοχή του λόγου. 
   Ο άνθρωπος ως πράγμα καθαυτό είναι αυτόνομος, και μόνον ως προς τη βιολογική του διάσταση ετεροκαθορίζεται από τον φυσικό νόμο.
   Η ελευθερία του ανθρώπου συνίσταται στη δυνατότητα να υπερβεί την πίεση των εξωτερικών συνθηκών και να πράξει σύμφωνα με την καθαρή ιδέα του καθήκοντος. 
   Εάν δεν υπάρχει ελευθερία, τότε η ηθική πράξη είναι αδύνατη, και ο άνθρωπος είναι έρμαιο των εγωιστικών και ωφελιμιστικών ροπών της ψυχής του.

   Ο άνθρωπος, όπως υποστηρίζει ο Kant, πρέπει να ενεργεί σύμφωνα με την επιταγή του δέοντος, απλώς και μόνον επειδή το επιβάλλει ο βαθύτερος καθαρός εαυτός του. 
   Η καλή θέληση, προϊόν της ανθρώπινης λογικότητας, είναι η πηγή του καθήκοντος και καθορίζεται από τον ηθικό νόμο που ενυπάρχει σε κάθε έλλογο ον. Το καθήκον υποχρεώνει αφ’ εαυτού.

   Ο Kant ορίζει τελικά την ηθική όχι ως επιστήμη των νόμων της φύσης, αλλά ως επιστήμη των νόμων της ελευθερίας (των νόμων δηλαδή της ηθικής θέλησης), και την ηθικότητα ως μία πάλη ανάμεσα στις επιταγές της συνείδησης και τις ορμές της αισθητικότητας.

   «…Συμπερασματικά ο Kant διαχωρίζει ριζικά την ηθική από την ψυχολογία και τη μεταφυσική. 
   Κριτήριο του ηθικού χαρακτήρα της πράξης θεωρεί το εσωτερικό φρόνημα, δηλαδή το σεβασμό στο καθήκον που υπαγορεύεται από τον ηθικό νόμο που είναι αξίωμα του πρακτικού λόγου και κατευθύνει την καθαρή θέληση, και όχι τα συναισθήματα, τις κλίσεις ή τον υπολογισμό. 
   Πρόκειται για μια τυπική ηθική, “αντίστροφη” του ως τότε ηθικού στοχασμού, που άσκησε επίδραση στη Γερμανία και αλλού και το φιλοσοφικό ενδιαφέρον που προκαλεί παραμένει αμείωτο ως τις μέρες μας. 
   Τη μεταφυσική και συνάμα κοινωνική διάσταση, που έδωσε ο J.G. Fichte στην ηθική του Kant, ανάγοντάς την σε μια θεωρία αυτοπραγμάτωσης και αυτοτελείωσης, την ανέπτυξε περαιτέρω ο F. Hegel (1770-1831), θεωρώντας την ηθικότητα μορφή αυτοπραγμάτωσης του απόλυτου πνεύματος….»
____________________________


Η Κριτική του καθαρού λόγου (1781) είναι ίσως το σημαντικότερο κείμενο της νεότερης φιλοσοφίας. Στον πρόλογο της Κριτικής του ο Καντ υπόσχεται να βάλει τέρμα στην αέναη διαμάχη των μεταφυσικών συστημάτων και να φέρει την αιώνια ειρήνη στη φιλοσοφία. 

Προς τον σκοπό αυτόν ο λόγος πρέπει να αναλάβει το πιο επίπονο έργο, το έργο της αυτογνωσίας του, εγκαθιστώντας «ένα δικαστήριο που να του διασφαλίζει από τη μια μεριά τις νόμιμες διεκδικήσεις του αλλά και να του επιτρέπει να αποκρούει κάθε αβάσιμη αξίωσή του σύμφωνα με νόμους αιώνιους και ακίνητους». Ορίζοντας τους νόμους που διέπουν τον λόγο ο Καντ επιχειρεί να περιχαρακώσει το πεδίο ισχύος του έτσι ώστε να μπορούμε να αποφανθούμε οριστικά για τα όρια της χρήσης του. Μόνο έτσι η Μεταφυσική θα γίνει επιστήμη.     πηγή



  Scholeio.com