Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΠΙΣΤΗΜΗ/ΔΙΑΣΤΗΜΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΠΙΣΤΗΜΗ/ΔΙΑΣΤΗΜΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ένας Όλυμπος στον Κόκκινο Πλανήτη



 
Αν σταθείς πάντως στην επιφάνεια του Άρη είναι αδύνατο να δεις από μακριά τη μεγάλη βουνίσια φιγούρα που κυριαρχεί, λόγω της καμπυλότητας του πλανήτη, της τεράστιας έκτασης του ηφαιστείου αλλά και της μικρής του κλίσης (2,5 μέχρι 5 μοίρες) το βουνό κρύβει το ίδιο του το σχήμα – μόνο οι γκρεμοί που το πλαισιώνουν θα ήταν ορατοί.

Ένας τρόπος που υπάρχει για να δει κανείς έστω μέρος του βουνού, είναι να σταθεί στο ψηλότερο σημείο της κορυφής του κρατήρα του... όμως και πάλι, το μεγαλύτερο μέρος του κρατήρα θα χάνεται πίσω από τον ορίζοντα.

Λέγεται και «κόκκινος πλανήτης» εξαιτίας του χρώματος που παρουσιάζει και που οφείλεται στο τριοξείδιο του σιδήρου (Fe2O3) στην επιφάνειά του. Είναι ο τέταρτος κοντινότερος πλανήτης στον Ήλιο και ο δεύτερος πιο κοντινός πλανήτης στη Γη.

Περιβάλλεται από λεπτή ατμόσφαιρα με μέση πίεση περίπου στο ένα εκατοστό αυτής της Γης. Έχει δύο μικρούς δορυφόρους: τον Φόβο και τον Δείμο.

Ο Όλυμπος, ένα ηφαιστειακό βουνό ύψους 27 χιλιομέτρων, είναι τρεις φορές ψηλότερο από το Έβερεστ. 
Αν το κοίταζε κανείς από το έδαφος, η κορυφή του δεν θα ήταν ορατή.

Το σύμπλεγμα της καλντέρας του έχει πλάτος 85 και βάθος 3 χιλιόμετρα, ενώ η βάση του βουνού έχει μήκος 550 χιλιόμετρα. 

Η ηλικία του βουνού- ηφαιστείου υπολογίζεται στα 2 εκατομμύρια χρόνια !
Όσο ψηλό πάντως κι αν είναι το ηφαιστειακό βουνό, η κορυφή του δεν φθάνει πάνω από τις παρυφές της ατμόσφαιρας του Άρη, όπως έχει λανθασμένα θεωρηθεί... και βέβαια δεν βρίσκεται μέσα στο διάστημα !

   Τα μορφολογικά «τμήματα» του πλανήτη είναι δύο και ανόμοια

το βόρειο ημισφαίριο αποτελείται από «πεδιάδες» που χαρακτηρίζονται από σχετικά μικρή πυκνότητα κρατήρων και μεγαλύτερη λευκαύγεια, ενώ 
το νότιο ημισφαίριο βρίσκεται σε μεγαλύτερο υψόμετρο και είναι εμφανώς πιο καταπονημένο από προσκρούσεις μετεώρων. Εδώ βρίσκεται και ο κρατήρας Hellas basin, ο μεγαλύτερος του πλανήτη, με διάμετρο 2.300 χιλόμετρα, σημάδι μιας εξαιρετικά βίαιης πρόσκρουσης περίπου 4 δις. χρόνια στο παρελθόν. 


Μια εξήγηση αυτής της διαφοράς μεταξύ των δυο ημισφαιρίων είναι ότι οι βόρειες «πεδιάδες» αποτελούσαν κάποτε τον πυθμένα ενός ωκεανού που κάλυπτε μεγάλο μέρος του πλανήτη. Πρόσφατες ανακαλύψεις δίνουν ενδείξεις που υποστηρίζουν μερικά αυτή την άποψη, χωρίς ωστόσο οριστικά συμπεράσματα.


































   
Στον Άρη έχουν βρεθεί στοιχεία που αποτελούν ενδείξεις παλιότερης γεωλογικής ενεργότητας. 

Στον πλανήτη υπάρχουν τεράστια ηφαίστεια, ανάμεσά τους το (ανενεργό σήμερα) ηφαίστειο Όλυμπος, που είναι το ψηλότερο βουνό του ηλιακού συστήματος με ύψος περίπου εικοσιτέσσερα χιλιόμετρα. Το μεγάλο ύψος του ηφαιστείου οφείλεται στο γεγονός ότι στον Άρη, σε αντίθεση με τη Γη, δεν υπάρχει κίνηση τεκτονικών πλακών, κι έτσι η εκροή μάγματος συνεχίστηκε για εκατομμύρια χρόνια στο ίδιο σημείο ψηλώνοντας ολοένα τον Όλυμπο.

Σήμερα η γεωλογική ενεργότητα του Άρη ανήκει στο παρελθόν· ο πλανήτης μπορεί να θεωρηθεί γεωλογικά νεκρός, αν και η ύπαρξη μεθανίου σε ίχνη σε ορισμένες περιοχές υποστηρίζεται ότι προκαλείται από περιορισμένη ηφαιστειακή δραστηριότητα, όπως και η πιθανολογούμενη έκλυση υγρού νερού σε ίχνη.


Άφθονες είναι οι ενδείξεις για την ύπαρξη ροής νερού κατά το παρελθόν, κυρίως από την ύπαρξη φαραγγιών και φυσικά σχηματισμένων στραγγιστικών καναλιών. 

Το φαράγγι Valles Marineris, το μεγαλύτερο του ηλιακού συστήματος με μήκος περίπου 4.500 χιλιόμετρα, δεν προήλθε από αυτή τη διαδικασία αλλά από τη ρήξη του φλοιού του Άρη λόγω του βάρους των τεράστιων ηφαιστείων που βρίσκονται βορειότερα. Στις παρυφές του όμως, καθώς και σε πολλές άλλες περιοχές του πλανήτη, έχουν εντοπιστεί σχηματισμοί που έχουν προέλθει καθαρά από τη ροή κάποιου υγρού (νερού κατά πάσα πιθανότητα), όπως κοίτες αρχαίων ποταμών, mesas και άλλοι. Υποστηρίζεται ότι το νερό που προκάλεσε τη διάβρωση δεν έρρεε για πολύ μεγάλο (σε γεωλογική κλίμακα) χρονικό διάστημα στην επιφάνεια του πλανήτη, αλλά ότι μάλλον υπήρξαν περίοδοι «κατακλυσμών», κατά τις οποίες τεράστιες ποσότητες νερού έρρεαν για μικρότερα χρονικά διαστήματα, προκαλώντας αυτά τα αποτελέσματα.


* Ο Άρης γνωστός ήδη από την προϊστορία... είναι ο πρώτος πλανήτης που παρατηρούμενος με τηλεσκόπιο αποκάλυψε, λόγω εγγύτητας, τα γενικά χαρακτηριστικά της μορφολογίας του, τα οποία θεωρήθηκαν (σωστά ως ένα βαθμό) ότι είναι παρόμοια με αυτά της Γης. 

Η ομοιότητα αυτή έδωσε βάση αφενός σε μια εκτεταμένη συζήτηση για την ύπαρξη ζωής σε αυτόν, αφετέρου σε σκέψεις μελλοντικής αποίκισής του. Ακόμα, είναι εύκολα προσεγγίσιμος από τις εξερευνητικές μας διαστημοσυσκευές, καθώς ένα ταξίδι προς τον Κόκκινο Πλανήτη απαιτεί χρόνο περίπου έξι μηνών όταν οι θέσεις Γης και Άρη είναι ευνοϊκές, κάτι που συμβαίνει περίπου ανά δυο χρόνια. Για τους λόγους αυτούς ο Άρης είναι ο καλύτερα εξερευνημένος πλανήτης έως σήμερα.



  Scholeio.com  

Δ. Νανόπουλος, Μια διαδρομή... Απ' του Ζωγράφου στο CERN

 



Πάθος με τον κινηματογράφο, διαβάζει Ρέιμοντ Τσάντλερ, δηλώνει οπαδός του Παναθηναϊκού, 
Αλλά και... διαπρεπής φυσικός παγκοσμίου κύρους και πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών για το 2015. Αναμφίβολα, δεν είναι ένας συνηθισμένος επιστήμονας.

γράφει ο Μάρκος Καρασαρίνης

Δημήτρης Νανόπουλος.

Όταν ήταν παιδί, έπαιζε μπάλα με τους συνομηλίκους του δίπλα στο νεκροταφείο του Ζωγράφου. Ενίοτε, αυτός και η παρέα του παρίσταναν τους τεθλιμμένους και αναμειγνύονταν με τους συγγενείς για να φάνε κόλλυβα σε μνημόσυνα.
Πέρα από το σπαρταριστό του επεισοδίου που δείχνει τη διαχρονική παιδική ευρηματικότητα στην επινόηση της σκανδαλιάς, η αποστροφή του μεγάλου έλληνα φυσικού Δημήτρη Νανόπουλου για την αθηναϊκή γειτονιά όπου μεγάλωσε αποτυπώνει και την πραγματικότητα της Ελλάδας στα τέλη της δύσκολης δεκαετίας του '50.
Αντί για αθλητικές εγκαταστάσεις, αλάνες, αντί για σνακ σε περίπτερα, κόλλυβα, αντί για την αφθονία της μεταπολεμικής Ευρώπης, τα ισχνά μέσα μιας χώρας-απογόνου δέκα ετών πολέμου, Κατοχής και Εμφυλίου.

Η ιστορία της ζωής του Νανόπουλου εφάπτεται στην ιστορία της γενιάς των γονέων αρκετών από εμάς - της γενιάς που ενηλικιώθηκε.. σε ένα κράτος που πάσχιζε να ορθοποδήσει, της γενιάς που πολιτικά βίωσε τα προδικτατορικά χρόνια και τη Χούντα των Συνταγματαρχών, την τελευταία ταραγμένη περίοδο πριν από την κρίση και το Μνημόνιο.
Δεν ήταν πολλοί όσοι έκαναν το άλμα στο εξωτερικό, όπως εκείνος: ήταν ένα διάβημα που χρειαζόταν «ενθουσιασμό, τρέλα και όρεξη για πολύ σκληρή δουλειά» θα πει - και επίσης τόλμη οικονομική, πίστη στον εαυτό του και αυτοκυριαρχία μπροστά στον ίλιγγο ενός κόσμου πολύ μεγαλύτερου από τον τόπο καταγωγής του.

Κυριολεκτικά και μεταφορικά, μια και ο Νανόπουλος θα ανοιγόταν στα μυστήρια της κοσμολογίας και της φυσικής υψηλής ενέργειας, των τομέων της φυσικής που αναζητούν τη συγγένεια του άπειρου με τις υποδιαιρέσεις του μηδενός, του διαστελλόμενου σύμπαντος με το μήκος του Πλανκ.
Η συνεισφορά του στην κατανόηση των θεμελιωδών αρχών του χώρου και του χρόνου μετριέται σε θέσεις (όπως η έδρα Μίτσελ/Χιπ που κατέχει στο Πανεπιστήμιο Τέξας A&M από το 1992), διακρίσεις (όπως το βραβείο Ενρίκο Φέρμι που του απονεμήθηκε το 2009 από την Ιταλική Εταιρεία Φυσικής), τίτλους (όπως αυτός του προέδρου της Ακαδημίας Αθηνών που φέρει από την 1η Ιανουαρίου 2015).

Στο εκεί γραφείο του, όπου η λιτή και αυστηρή αντίληψη του 19ου αιώνα για τον χώρο της πνευματικής εργασίας επιβιώνει στις αρχές του 21ου, συναντιόμαστε για μια συζήτηση που είναι ταυτόχρονα αναδρομή στον βίο του, απόπειρα να μετατραπούν οι εξισώσεις σε λόγια, αναστοχασμός για το πεπρωμένο του επιστήμονα, διερώτηση για τους πολίτες και την πολιτική.

Πώς «κατασκευάζεται» ένας Δημήτρης Νανόπουλος; Πώς, δηλαδή, ένας μέσος μαθητής που κατά δήλωσή του ενδιαφερόταν εξίσου για το ποδόσφαιρο και τα μαθήματα βρίσκει την κλίση του σε μια επιστήμη και καταλήγει παγκοσμίως αναγνωρισμένος θεωρητικός φυσικός με περίπου 600 δημοσιευμένα επιστημονικά άρθρα στο ενεργητικό του, 13 βιβλία και σχεδόν 36.000 παραπομπές άλλων επιστημόνων στο σύνολο του έργου του;

Γυρίζει ένας νοητικός διακόπτης ξαφνικά ή ωριμάζει κάτι σταδιακά μέσα του; 

«Δεν ξέρω αν πρόκειται για διακόπτη, αλλά εκεί γύρω στην Α΄ Λυκείου έκανα μια στροφή - "από Παύλο σε Σαούλ"» λέει ο ίδιος. «Διάβασα ένα βιβλίο φυσικής που μου είχε πάρει ο πατέρας μου και αυτό άλλαξε την τροχιά μου. Από εκεί και πέρα, είχα βρει ένα είδος εσωτερικού δρόμου.
Έγινα λοιπόν καλός μαθητής στη φυσική και τα μαθηματικά - τα υπόλοιπα δεν τα έκανα με την καρδιά μου. Σιγά σιγά ανακάλυψα την έρευνα, πήγα στο πανεπιστήμιο, μπήκα σε μια πορεία, που τη χαρακτηρίζουν όμως ένας ενθουσιασμός και μια "τρέλα". Πιστεύω ότι οι "τρελοί" πάνε τον κόσμο μπροστά, οι άλλοι απλώς συμμετέχουν. Μου αρέσει η τρέλα η δημιουργική, που κάποιες φορές θα σε αναγκάσει να έρθεις σε αντίθεση με το περιβάλλον σου, να σπάσεις αβγά - για να φτιάξεις ομελέτα».

Τον κυνηγά στη νεότητά του η πολιτική συγκυρία. Λίγους μήνες μετά την εισαγωγή του στο πανεπιστήμιο, το 1966, έρχεται η Δικτατορία των Συνταγματαρχών.

Ολοκληρώνοντας τις σπουδές του, ετοιμάζεται για το μεταπτυχιακό άλμα προς το εξωτερικό και το πραγματοποιεί το 1971 σε μια συμβολική στιγμή.

«Φεύγω από την Ελλάδα την ημέρα που κηδεύεται ο Σεφέρης, και επειδή δεν έχω λεφτά και φεύγω με το τρένο, λες και είναι ταινία του Ξανθόπουλου, δεν έχω τη δυνατότητα να αλλάξω εισιτήρια για να παραβρεθώ».

Ακολουθεί μια μεγάλη διαδρομή, πρώτα στο Πανεπιστήμιο του Σάσεξ, όπου γίνεται για δύο χρόνια ένα είδος μοναχού της επιστήμης και ανακηρύσσεται διδάκτορας σε χρόνο-ρεκόρ το 1973, έπειτα σε τροχιές ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού. 

«CERN, École Normale Supérieure, CERN ξανά και το Πανεπιστήμιο A&M του Τέξας στο τέλος. Ενθουσιασμός, τρέλα και πολλή δουλειά - ο ιδρώτας και η έμπνευση στην αναλογία που έδινε ο Αϊνστάιν, 99% προς 1%. Για τη δουλειά, ειδικά, "η απόδειξη είναι στην πουτίγκα", που λένε και οι Άγγλοι. Από το 1971 ως το 1986 είναι μια πολύ πολύ γόνιμη δεκαπενταετία. Και κάποια από αυτά τα χρόνια τα θεωρώ μέσα μου τα καλύτερα της καριέρας μου - τα δικά μου annus mirabilis, όπως ήταν το 1905 για τον Αϊνστάιν».

Η γόνιμη δεκαπενταετία παράγει ούτε λίγο ούτε πολύ μια «μεγάλη ενοποιημένη θεωρία», λυδία λίθο των φυσικών, από τον Αϊνστάιν ως τον Χόκινγκ. Στην παράδοση των διόλου πληκτικών ονομάτων της σύγχρονης φυσικής βαφτίζεται «flipped SU(5)». 

«Και το όνομα είναι "τρελό" και το ίδιο το μοντέλο είναι "τρελό", με την έννοια που σας έλεγα πριν. Έχουμε λοιπόν στη φύση τέσσερις βασικές δυνάμεις: ηλεκτρομαγνητικές, ασθενείς πυρηνικές, ισχυρές πυρηνικές και βαρυτικές. Οι ασθενείς και οι ηλεκτρομαγνητικές είναι μορφή ίδιας δύναμης, της ηλεκτρασθενούς.
Το μποζόνιο του Χιγκς είναι το κερασάκι στην τούρτα αυτής της διευθέτησης. Από τα τέλη της δεκαετίας του '70 ψάχνουμε τις μεγάλες ενοποιητικές θεωρίες, τις "Grand Unification Theories", τις GUTs, όπως τις βάφτισα. Θεωρίες που επιχειρούν να συνδυάσουν ηλεκτρομαγνητικές, ασθενείς και ισχυρές πυρηνικές αλληλεπιδράσεις. Αυτό δημιουργεί ένα είδος συμμετρίας που ονομάζεται SU(5) - χονδρικά, ας πούμε ότι είναι σαν να έχεις πέντε αντικείμενα τα οποία μπορείς να αλλάζεις μεταξύ τους χωρίς να καταλαβαίνεις διαφορά.

Μεγάλη έμπνευση. Παρουσιάζονταν όμως ορισμένα προβλήματα, οπότε αν αυτός ήταν ο κεντρικός δρόμος, εγώ και οι συνάδελφοι με τους οποίους διατυπώσαμε τη θεωρία βρήκαμε ένα δρομάκι που μας οδηγούσε σε κάτι πολύ κοντινό, το οποίο ονομάσαμε "flipped SU(5)". Αυτά στις αρχές της δεκαετίας του '80. Το 1984 εμφανίστηκε η θεωρία των υπερχορδών, της οποίας η δική μας αποδείχθηκε βασικό συστατικό».

Η γενιά του Δημήτρη Νανόπουλου αναμένει τη δικαίω
ση ή τη διάψευσή της από τον Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων στο CERN. Η ανακάλυψη του σωματιδίου του Χιγκς έβαλε τις πειραματικές βάσεις για τη δικαίωσή της. Αν όμως το Χιγκς δεν εμφανιζόταν; 

«Αν δεν βρίσκαμε το μποζόνιο του Χιγκς, θα τινάζονταν στον αέρα τα πάντα - θα λέγαμε, όπως ο Σεφέρης, "πήραμε τη ζωή μας λάθος". Και θα ξαναρχίζαμε από την αρχή λοιπόν.
Σεβαστό και θεμιτό, να όμως που υπάρχει το Χιγκς. Κι εγώ, μπορείτε να δείτε παλιές μου συνεντεύξεις, παλιές δεκαετιών, όχι πρόσφατες, έλεγα ότι, αν δεν υπάρχει, θα τα παρατήσω όλα και θα γίνω ψαράς. Ήμουν βέβαιος, και η βεβαιότητα είναι κάτι βαρύ για έναν επιστήμονα».
Όσο βαριά είναι ίσως η ερμηνεία των συνεπειών της σύγχρονης φυσικής για τον μέσο άνθρωπο; «Υπάρχει μεγάλη εσωτερική ομορφιά στη σύνθεση και τις συνέπειές της» λέει ο Νανόπουλος. 
«Και στις εξισώσεις, και στους αριθμούς, αλλά και στο γεγονός ότι απαντάει σε προαιώνια ανθρώπινα ερωτήματα. Έχουμε φτάσει σήμερα στο σημείο να εξηγούμε γιατί υπάρχουν οι φυσικοί νόμοι, και η εξήγηση είναι πολύ απλή.
Οι συνέπειες της θεωρίας των υπερχορδών θέλουν το σύμπαν μας να έχει όχι τέσσερις, αλλά δέκα διαστάσεις. Οι πέραν των τεσσάρων "διπλώνουν" στον κβαντικό χώρο, υπάρχουν συγκεκριμένοι τρόποι "διπλώματος" και ο τρόπος με τον οποίο διπλώνουν οι έξτρα διαστάσεις μας καθορίζει τους φυσικούς νόμους σε ένα δεδομένο σύμπαν. Είναι ένα τρομακτικό επίτευγμα της γενιάς μας, το οποίο, πιστεύω, αν γίνει συνείδηση στο ευρύ κοινό θα έχει τεράστιες συνέπειες. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Διαφωτισμός, τον οποίο κάποιοι στην Ελλάδα και αλλού κατηγορούν ακόμη, είναι αποτέλεσμα Νεύτωνα, Κοπέρνικου, Γαλιλαίου. Ο Βολταίρος, ο Ντιντερό, προχώρησαν βασισμένοι στη νεωτερική ιδέα ότι ο κόσμος έχει μια φυσική ερμηνεία».


Καθώς ο ίδιος θέλγεται από το σινεμά («προσωπικά, έχω τρέλα με τον κινηματογράφο, αν μπορούσα θα είχα γίνει σκηνοθέτης»), θα εκτιμά την εφετινή μεταφορά στη μεγάλη οθόνη της ζωής δύο κορυφαίων επιστημονικών μορφών του 20ού αιώνα - του Αλαν Τιούρινγκ στο «Παιχνίδι της μίμησης» και του Στίβεν Χόκινγκ στη «Θεωρία των πάντων». 

«Είναι εξαιρετική ιδέα και χαίρομαι πολύ που βλέπω ότι και οι δύο ηθοποιοί που τους υποδύονται είναι υποψήφιοι για βραβεία. Η ιστορία του Χόκινγκ δείχνει πόσο σκληρός ήταν ο αγώνας του, λόγω εξωτερικών συνθηκών, αλλά επίσης δείχνει και την ανταμοιβή, πού σε πάει αυτός ο αγώνας.
Ο Τιούρινγκ, τεράστιος επιστήμονας - και να έχει τέτοιο τέλος. Πολύ καλύτερο να βλέπεις τέτοιες βιογραφίες στην οθόνη παρά να ασχολείσαι με το αν ο Ρονάλντο χώρισε με την Ιρίνα Σάικ». Ως δυνητικός σκηνοθέτης, βέβαια, ο ίδιος θα αναδείκνυε τον αμερικανό νομπελίστα Ρίτσαρντ Φάινμαν. «Ξέρετε, οι άνθρωποι των θετικών επιστημών είμαστε βαρετοί. Πιο βαρετοί πιστεύω οι μαθηματικοί, μετά οι θεωρητικοί φυσικοί, οι πειραματικοί φυσικοί και πάει λέγοντας - όσο περισσότερο το αντικείμενο κάποιου έχει να κάνει με τη ζωή, τόσο λιγότερο βαρετός είναι. Ο Φάινμαν όμως είναι εξαίρεση ανάμεσα στους φυσικούς - καταπληκτικός φυσικός και πολύ ωραίος τύπος: και εξαίρετος εκλαϊκευτής και έπαιζε μπόνγκος σε κλαμπ του Μπέβερλι Χιλς...».


Όντας μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από το 1997, εκλέχθηκε πρόεδρός της για το 2015, θεωρεί όμως ότι το προσωπικό του στίγμα δεν θα έχει να κάνει τόσο με την επιστήμη. 

«Η Ακαδημία διαθέτει κέντρα που κάνουν πάρα πολλή δουλειά.
Την τελευταία εικοσαετία ανοίχθηκε συνειδητά σε νεότερους ανθρώπους και διαφορετικές κατευθύνσεις, προκειμένου να καλυφθούν νέοι χώροι και νέα αντικείμενα με αξιοσύνη και αξιοκρατία.
Προσωπικά, θα προσπαθήσω ως πρόεδρος όχι τόσο να κατευθύνω τα ερευνητικά κέντρα, δεν έχουν ανάγκη τη δική μου παρουσία για να εργαστούν με επιτυχία, όσο να κάνω χάπενινγκ, να ανοίξω τους κήπους πίσω, να φέρω σχολεία, να ανοίξω την ανατολική αίθουσα σε προσωπικότητες εκτός Ακαδημίας, να δείξουμε ότι η Ακαδημία είναι ένας ανοιχτός, ζων οργανισμός». Στοίχημα ανοιχτό σε μια κοινωνία όπου «η πανεπιστημιακή κοινότητα έχει απόσταση από το κοινό, κάτι που μου κάνει εντύπωση.
Για παράδειγμα, στο εξωτερικό, όταν υπάρξει κάποια ανακάλυψη με πρακτικές εφαρμογές το σύστημα είναι έτοιμο: πατέντες, ποσοστά, πόσα δικαιούται το πανεπιστήμιο, πόσα εσύ. Στην Ελλάδα μαθαίνω ότι αν ένας ερευνητής σε ανάλογη περίπτωση επιχειρούσε παλιότερα να συνεννοηθεί με έναν φαρμακοβιομήχανο, ας πούμε, στιγματιζόταν ως εχθρός του λαού!
Ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια η νοοτροπία αλλάζει. Τέτοιου είδους "απαγορευτικές αρχές" είναι εκ του πονηρού για μένα. Η αντίδραση στα ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι ένα χαρακτηριστικό ζήτημα - προσέξτε, όμως, και το τονίζω, όταν λέμε ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν εννοούμε τα μαγαζάκια των κεντρικών ή ημικεντρικών οδών, εννοούμε μεγάλα ιδρύματα με μεγάλα ονόματα.
Έχω ξαναπεί ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι ένα "πνευματικό Μονακό". Εδώ είναι οι θεμελιώδεις τόποι της αρχαιότητας, εδώ θα έπρεπε λοιπόν να βρίσκονται οι επιταχυντές, το CERN της αρχαιολογίας. Δείτε το τεράστιο διεθνές ενδιαφέρον για την Αμφίπολη.
Γιατί να μην το έχουμε εκμεταλλευθεί; Γιατί να μην έχουν οι μεγάλες αρχαιολογικές σχολές των ξένων πανεπιστημίων τα παραρτήματά τους, να έρχονται οι φοιτητές εδώ, να ωφελούνται οι τοπικές κοινωνίες; Για τα ιδεολογήματα ορισμένων της άκρας Αριστεράς και της άκρας Δεξιάς; Για κάποιους που φοβούνται να μη χαλάσουμε ως Ελληνες; Το να είμαστε αποκομμένοι από τον κόσμο μάς χαλάει!».


Πολιτικά, πάντως, δεν είμαστε αποκομμένοι από τον κόσμο - το αντίθετο. Τα χρόνια της κρίσης μάς ενσωμάτωσαν βίαια στις παγκόσμιες οικονομικές εξελίξεις, οι εκλογές και η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ προσέλκυσαν πανευρωπαϊκό ενδιαφέρον. Ως μη ειδικός στα πολιτικά φαινόμενα, ως απλός πολίτης που δεν δαιμονοποιεί τη Μεταπολίτευση («σίγουρα η Μεταπολίτευση έπαιξε θετικό και ουσιαστικό ρόλο, σήμερα όμως χρειάζεται να κλείσει αυτός ο κύκλος»), ο Δημήτρης Νανόπουλος σκέφτεται τον εξορθολογισμό των θεσμών. 

«Η κρίση του 2007-2008, η παγκόσμια κρίση, ήρθε στην Ελλάδα από το εξωτερικό, αν και η τότε κυβέρνηση, η κυβέρνηση του 2009 πιστεύω, όπως και πολλοί άλλοι, ότι έκανε πολύ κακή διαχείριση.
Έπειτα όμως περάσαμε πέντε χρόνια προσπαθειών και εκεί που πήγαμε να ορθοποδήσουμε, ρισκάρουμε να τα φέρουμε τούμπα. Κι αυτό το λέω χωρίς πρόθεση να θεωρηθεί πως ευνοώ τον έναν ή κατηγορώ τον άλλον. Ο ΣΥΡΙΖΑ, νομίζω, θα ερχόταν στην εξουσία έτσι και αλλιώς.
Έπραξε όπως έπραξε στην προεδρική εκλογή από τη στιγμή που είχε τη δυνατότητα και πίστευε ότι η πορεία της χώρας ήταν λανθασμένη. Δεν είμαι πολιτικός ή συνταγματολόγος, δεν έχω ειδική μόρφωση, είναι προσωπική μου γνώμη ότι είναι λάθος να εξαρτάται μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, που έχει την πλειοψηφία στη Βουλή, από την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.
Ίσως πρέπει να αλλάξει αυτό, ίσως ο πρόεδρος πρέπει να εκλέγεται από τον λαό, ώστε να δοθεί και μια ασφαλιστική δικλίδα προκειμένου το πολιτικό σύστημα να μην αναπαράγεται, να μην εμπλέκεται σε διαπλοκές.
Εγώ θα ήθελα να δω πια και καινούργια πολιτικά πρόσωπα και καινούργιες πολιτικές δυνάμεις. Όχι ανθρώπους που τους έφτιαξαν οι καταστάσεις, ανθρώπους που εκφράζουν την απογοήτευση της κοινωνίας από τους προηγούμενους, αλλά νέες δυνάμεις, νέους ηγέτες, χωρίς ιδεολογήματα και ιδεοληψίες».

Μία από τις πρώτες μνείες που θα συναντήσει κανείς αναζητώντας το όνομα του Δημήτρη Νανόπουλου στο Διαδίκτυο προέρχεται από το Facebook, όπου κάποιος έχει δημιουργήσει μια σελίδα με τίτλο «Δημήτριος Νανόπουλος πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας 2015-2020».
Αν στην επερχόμενη προεδρική εκλογή τού προτεινόταν το αξίωμα στο πλαίσιο μιας μη κομματικής υποψηφιότητας, προερχόμενης από την πνευματική ηγεσία, όπως έχει συμβεί στο παρελθόν σε άλλες χώρες, θα δεχόταν να εγκαταλείψει τη φυσική; 

«Δεν με προσέγγισε ποτέ κανείς, να το ξεκαθαρίσω. Ξέρω ότι γράφτηκε, ξέρω ότι συζητήθηκε, αλλά ποτέ δεν μου απευθύνθηκε κάποιος.
Εν αντιθέσει με άλλες θέσεις, θα τη σκεφτόμουν πάρα πολύ σοβαρά. Πέραν της εξαιρετικής τιμής, είναι μια θέση από την οποία μπορεί να προσφέρει κανείς, ειδικά στα πολωμένα χρόνια που ζήσαμε. Γιατί ένας πρόεδρος προερχόμενος από την πνευματική ηγεσία θα μπορούσε να δείξει στον ελληνικό λαό ότι όσοι τον επέλεξαν είναι διατεθειμένοι να σκεφτούν διαφορετικά, εκτός του δικού τους συστήματος.
Η απάντησή μου, λοιπόν, είναι ότι δεν θα έλεγα a priori "όχι" και υπάρχει και πιθανότητα να έλεγα "ναι". Έχοντας μιλήσει όμως με τους παλιούς προέδρους πρώτα και ξεκαθαρίσει εκ των προτέρων ότι δεν θα είμαι κάποιος που θα του λένε "σήκω" και θα σηκώνεται. Και θα είχα την κρυφή ελπίδα ότι θα συνέχιζα τη φυσική, είναι μια ιδιότητα που δεν θα μου πάρει ποτέ κανείς. Διαφορετικά, θα πάθαινα κατάθλιψη και δεν θα σωζόμουν ούτε με τα πιο βαριά χαπάκια».

Λίγο πρόεδρος και λίγο φυσικός, λοιπόν; 

«Ναι, ας το αφήσουμε έτσι, στο "λίγο-λίγο"».
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015


  Scholeio.com 




Κριμιζής, Ο Εποικισμός στον Άρη... και Το Δημοψήφισμα


 

Ένα ταξίδι στον Πλούτωνα και ένα βραβείο του Μουσείου Αεροπορίας και Διαστήματος των ΗΠΑ, το περίφημο ''Βραβείο Συνολικής Προσφοράς'', στον Σταμάτη Κριμιζή.
«Δεν θα υπήρχε New Horizons χωρίς τον Κριμιζή» 
είπε ο επικεφαλής της αποστολής Αλαν Στερν.
Την Τρίτη, 14 Ιουλίου, το μικρό διαστημόπλοιο New Horizons θα περάσει στην ιστορία ως το πρώτο διαστημόπλοιο που έφτασε στο κοντινότερο σημείο της επιφάνειας του Πλούτωνα και θα μεταδώσει στη Γη πολύτιμα δεδομένα για τον πιο απομακρυσμένο πλανήτη.
Την ίδια ημέρα, ο διακεκριμένος Χιώτης επιστήμονας Σταμάτης Κριμιζής θα γίνει ο πρώτος επιστήμονας που θα έχει «ταξιδέψει» και στους εννέα πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος.

Ο διακεκριμένος αστροφυσικός της NASA Σταμάτης («Τομ») Κριμιζής, ο «νονός» του παρθενικού στην Ιστορία περάσματος από τον Πλούτωνα (στις 14 Ιουλίου 2015) αλλά και ο μοναδικός επιστήμονας που επισκέφθηκε (μέσα από τα όργανα και τα διαστημικά οχήματα που κατασκεύασε) και τους εννέα πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος. Αποστέλλει έγχρωμες φωτογραφίες (στις αποχρώσεις του καφέ και του κόκκινου) από τον Πλούτωνα.

Αισίως στα 77 του συνέδεσε το όνομά του με τα πιο σημαντικά προγράμματα της NASA (όπως οι θρυλικές αποστολές των Voyager 1 και 2), προ μηνών τού απονεμήθηκε μια διάκριση που έχουν λάβει οι πιο μεγάλοι αμερικανοί ήρωες του Διαστήματος όπως οι Νιλ Αρμστρονγκ, Τζον Γκλεν κ.ο.κ.
Το ''Βραβείο Συνολικής Προσφοράς'' από το Εθνικό Μουσείο Αεροπορίας και Διαστήματος των ΗΠΑ.

Μιλάει για το δικό του πολυτάραχο ταξίδι από τον Βροντάδο της Χίου στην άβυσσο του αεροδιαστήματος. Εξηγεί γιατί ποσώς ζηλεύει τους αστροναύτες, γιατί ο Κόκκινος Πλανήτης συνεχίζει να γοητεύει τους γήινους, αλλά και το ενδεχόμενο να σκοντάψουμε σε έναν εξωγήινο πολιτισμό.

Έπειτα από μισό αιώνα διαγαλαξιακών περιπετειών, ο επικεφαλής από το 1991 των διαστημικών προγραμμάτων στο Πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς στο Μέριλαντ των ΗΠΑ ετοιμάζεται ήδη για την επόμενη αποστολή του. Είναι η προγραμματισμένη για την 31η Ιουλίου 2018 εκτόξευση του Solar Probe Plus: «Αγωνίζομαι γι' αυτό τα τελευταία σαράντα χρόνια. Αν με ρωτούσατε ποιο κομμάτι του Σύμπαντος θα ήθελα να ατενίσω, θα σας έλεγα δίχως σκέψη τον Ηλιο».


Κύριε καθηγητά, πώς βιώνετε στα 77 σας χρόνια το ιστορικό ταξίδι του New Horizons στον Πλούτωνα; Διαφέρει από τους επιστημονικούς θριάμβους της νιότης σας;

Σ.Κ. «Εχει ομολογουμένως άλλη γεύση δεδομένου ότι βρισκόμαστε στην εποχή των social media και το ενδιαφέρον του κόσμου είναι πρωτόγνωρο. Στην ιστοσελίδα της NASA είχαμε 5 δισ. "χτυπήματα". Εδώ στο Πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς αναγκαστήκαμε να μεταφέρουμε την ιστοσελίδα έξω από το campus για να μην καταρρεύσει το σύστημα. Αρκεί να σας πω ότι στις 14 Ιουλίου 2015 είχαμε 250 εκατ. "χτυπήματα"! Να δείτε πόσα νέα παιδιά ήρθαν εδώ στο εργαστήριό μας! Οι αποστολές των Voyager 1 και 2 (1977), στις οποίες ήμουν επικεφαλής ερευνητής, δεν είχαν επ' ουδενί λόγω τέτοια προβολή και απήχηση».

Η αποστολή του New Horizons πέρασε διά πυρός και σιδήρου. Η κυβέρνηση Μπους παρ' ολίγον να την «παγώσει», ενώ και πρόσφατα, ύστερα από εννιάμισι ανέφελα χρόνια ταξιδιού, βιώσατε τον φόβο της ολικής κατάρρευσης, εξαιτίας μιας βλάβης στο διαστημικό σκάφος. Πώς είναι να αναμετριέσαι διαρκώς με αχαρτογράφητα νερά;

«Να σας θυμίσω μόνο ότι για εμένα προσωπικά αυτό το πολυτάραχο "ταξίδι" ξεκίνησε το 1965 με τον Αρη. Υπήρχαν βέβαια εδώ επιπλέον προβλήματα, καθότι ακόμη και η NASA δεν ήταν για πολλά χρόνια ώριμη για τον Πλούτωνα. Θα ήταν η πιο μακρινή αποστολή που είχε γίνει ποτέ και σχεδόν οι περισσότεροι ήταν πεπεισμένοι ότι θα αποτύχουμε.
Θυμάμαι, στις 19 Ιανουαρίου 2006, όταν βρέθηκα στο Ακρωτήριο Κανάβεραλ για την εκτόξευση του New Horizons, ο τότε διευθυντής των διαστημικών προγραμμάτων της NASA, Εντουαρντ Γουάιλερ, αναφώνησε: "Δεν το πιστεύω ότι τα καταφέρατε!".
Σε κάθε "ταξίδι" ζεις με την αγωνία μέχρι το τελευταίο λεπτό, όπως π.χ. με τη βλάβη της 4ης Ιουλίου στο New Horizons. Έμεινε ξαφνικά βουβό και κληθήκαμε μέσα σε μιάμιση ώρα να επαναφέρουμε ένα διαστημόπλοιο στην κανονική του ρουτίνα. Πέρα από το επιστημονικό και ψυχικό σθένος που καλείσαι να επιδείξεις, χρειάζεται να έχεις "περάσει" σε όλα τα μέλη της ομάδας σου, που μένουν συχνά μερόνυχτα ξάγρυπνα στο Κέντρο Ελέγχου, ότι φέρουν εις πέρας μια ξεχωριστή αποστολή, ότι δημιουργούν Ιστορία».


Τα αποτελέσματα του ελληνικού δημοψηφίσματος σας βρήκαν και εσάς στο Κέντρο Ελέγχου. Πώς είναι, αλήθεια, να περιδινείσαι θριαμβευτής στο Διάστημα όταν η χώρα σου περιδινείται στο χάος;

«Δύσκολα, οφείλω να ομολογήσω. Το μυαλό μου έτρεχε διαρκώς στη χώρα που αγαπώ. Οι συνεργάτες μου στη NASA δεν σταματούσαν να με ρωτούν πώς ερμηνεύω τις εξελίξεις. Ήταν δύσκολο να το αποφύγω, τη στιγμή που η Ελλάδα ήταν συνεχώς πρώτο θέμα στα διεθνή μέσα. Έχουμε γίνει ρεζίλι σε όλον τον κόσμο για ανοησίες, κομπασμούς, πράγματα αδιανόητα στις άλλες χώρες... Αλλά όταν αντικρίζεις την πρώτη εικόνα από έναν κόσμο που ήταν για την ανθρωπότητα μια κουκκίδα φωτός, τα ξεχνάς όλα για λίγο. Αρχίζεις να διακρίνεις τις λεπτομέρειες, τον φλοιό του πλανήτη, τα χρώματα, τους παγετώνες, βιώνεις μια πρωτόγνωρη συναισθηματική διέγερση, αυτή υποθέτω που βίωσε ο Κολόμβος όταν αντίκρισε τις ακτές του Νέου Κόσμου. Είναι σαν να είσαι επάνω στο διαστημόπλοιο και με μάτια ανοιχτά διάπλατα να καταγράφεις έναν νέο κόσμο που αποκαλύπτεται».

Τους αστροναύτες τούς έχετε ζηλέψει;

«Όχι. Ο άνθρωπος είναι πολύ περιορισμένος, βλέπει με τα μάτια του ένα ορισμένο μήκος των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων που βρίσκεται στο οπτικό του πεδίο.
Όμως τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα επεκτείνονται πολύ περισσότερο από όσο μπορούμε να δούμε. Τα δικά μου μάτια είναι σε κάθε (μη επανδρωμένη) αποστολή επάνω στο διαστημόπλοιο, με αποτέλεσμα να βλέπω πολύ περισσότερα από ό,τι θα μπορούσα ποτέ να διακρίνω ως επιβάτης. Τα ρομποτικά διαστημόπλοια αφενός μεν έχουν όργανα που ξεπερνούν τις αισθήσεις των ανθρώπων, αφετέρου φτάνουν σε προορισμούς απροσπέλαστους στον άνθρωπο. Δεν πρόκειται π.χ. να έχουμε αποστολές με ανθρώπινα πληρώματα στον Δία, στον Κρόνο, στον Ουρανό ή στον Πλούτωνα».


Με άλλα λόγια, εσείς βρίσκεστε όσο πιο κοντά μπορεί να φτάσει κανείς σε αυτά τα σώματα;

«Για αυτόν τον αιώνα σίγουρα. Δεν πρόκειται να φτάσουν τόσο μακριά ανθρώπινα πληρώματα».

Σε ποιο στάδιο βρίσκεται αυτή τη στιγμή η αποστολή του New Horizons;

«Σε πρώτη φάση το διαστημόπλοιο θα συνεχίσει μέχρι τα τέλη Αυγούστου να στέλνει στη Γη συμπιεσμένα ηλεκτρονικά δεδομένα (compressed data). Σε δεύτερη φάση θα γίνει η μεταφορά των ασυμπίεστων δεδομένων (decompressed data), που θα διαρκέσει έναν χρόνο».

Είναι αλήθεια ότι το New Horizons έφερε μία ακόμη πρωτιά: το μεγαλύτερο ποσοστό γυναικών σε αποστολή της NASA.

«Ναι. Από τους εβδομήντα που έλαβαν μέρος από διάφορα εργαστήρια και πανεπιστήμια της Αμερικής, τουλάχιστον οι τριάντα ήταν γυναίκες».

Ωστόσο δεν έχουν βρει ακόμη την ισότιμη θέση τους στην επιστήμη. Σας θυμίζω τον σάλο που προκάλεσε το πρόσφατο σεξιστικό σχόλιο του 72χρονου νομπελίστα της Ιατρικής Τιμ Χαντ ότι οι γυναίκες στο εργαστήριο είναι μπελάς...

«Η αλήθεια είναι ότι χωρίς ποτέ να ομολογείται, πάντα επικρατεί μια προκατάληψη απέναντι στις γυναίκες στην επιστήμη. Έχοντας διατελέσει επί 14 χρόνια διευθυντής διαστημικών προγραμμάτων εδώ στο Τζονς Χόπκινς, μπορώ να υπερηφανεύομαι που διόρισα την πρώτη γυναίκα επικεφαλής σε ένα διαστημικό πρόγραμμα το 1992. Είχα τότε 600 άτομα στη Διοίκηση Διαστήματος. Στο τέλος της θητείας μου, το μόλις 8% των γυναικών που "παρέλαβα" είχε φτάσει το 35%. Στις ΗΠΑ, πάντως, ο νόμος κατά των διακρίσεων στον χώρο εργασίας έχει επιβάλει ένα καθεστώς θετικής "διάκρισης": όταν έχεις απέναντί σου έναν άνδρα και μια γυναίκα με τα ίδια προσόντα, προσλαμβάνεις τη γυναίκα».

Εμείς, πάντως, στην Ελλάδα απέχουμε πολύ από οποιαδήποτε μορφή ισοτιμίας και αξιοκρατίας...

«Το γνωρίζω και το έχω καταδικάσει επανειλημμένως. Οι πολιτικοί που απορρίπτουν την αξιοκρατία και έχουν συμβάλει στη δημιουργία μιας κουλτούρας αποδοχής των διακρίσεων θα έπρεπε να ντρέπονται. Αποτελούν την καταστροφή της χώρας. Αυτή η λογική δυστυχώς διέπει όλα τα επίπεδα της ελληνικής κοινωνίας. Φεύγοντας από την Ελλάδα θεωρείς όαση μια χώρα η οποία είναι οργανωμένη, χρησιμοποιεί τη λογική, έχει αξιοκρατία, τιμά τους ανθρώπους της. Νιώθεις ανακούφιση από τον παραλογισμό».

Υποθέτω ότι θα έχετε σκεφτεί πολλές φορές το ενδεχόμενο ύπαρξης ενός εξωγήινου πολιτισμού και ότι σας συναρπάζει και εσάς όσο και εμάς...

«Μας συναρπάζει πάντα αναμφίβολα. Εκτιμάμε ότι η βιολογική δραστηριότητα που αναπτύχθηκε στη Γη είναι κατά πάσα πιθανότητα ένα φαινόμενο κοινό σε όλον τον Γαλαξία. Σύμφωνα δε με τη διατριβή του νέου επιστήμονα Ερικ Πετίγκουρα στο Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνιας, υπολογίζεται ότι υπάρχουν περίπου 40 δισεκατομμύρια πλανήτες στην κατοικήσιμη ζώνη των ηλιακών συστημάτων του Γαλαξία μας, δηλαδή 1 στους 5 ήλιους. Οσον αφορά όμως την αντικειμενική γνώση δεν υπάρχουν στοιχεία. Και βέβαια όλα αυτά που λέγονται για εξωγήινους, "ανεξήγητα φαινόμενα" κ.ο.κ. ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας ή αποδεικνύονται οπτικές απάτες».

Και η περίφημη νέα «Γη» που αποκάλυψε προ ημερών το διαστημικό τηλεσκόπιο Κέπλερ της ΝASA; Λέγεται ότι αυτός ο πλανήτης μοιάζει περισσότερο με τον δικό μας από όλους όσοι έχουν εντοπιστεί μέχρι σήμερα.

«Ο Kέπλερ-452b, όπως έχει ονομαστεί, είναι απλώς ένας από αυτούς τους πλανήτες που έτυχε να υπάρχει στο μικρό κομμάτι της ουράνιας σφαίρας που εξερευνά το διαστημόπλοιο Kέπλερ. Το γεγονός ότι ο ήλιος εκεί είναι κάπως πιο λαμπερός και αρχαιότερος κατά 2 δισ. χρόνια από τον δικό μας μπορεί να σημαίνει ότι ο πλανήτης έχει ήδη υποστεί το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Αλλά αυτά είναι εικασίες, δίχως πραγματικά δεδομένα. Στο μέλλον θα είναι δυνατόν να μπορούμε να μετρήσουμε τα συστατικά και τη θερμοκρασία της ατμόσφαιρας αυτού του πλανήτη, καθώς και άλλων, και θα έχουμε καλύτερα μοντέλα».

Υπάρχει ακόμη στην Καλιφόρνια η SETI (Search for Extraterrestrial Intelligence), η ειδική επιστημονική ομάδα που διεξάγει την έρευνα για τη λήψη σημάτων από το Διάστημα;

«Υπάρχει και εξακολουθεί να παράγει επιστημονική δουλειά. Χρησιμοποιεί ραδιοδέκτες αναζητώντας κάποιο σήμα στον Γαλαξία που προέρχεται από μη φυσικές πηγές. Ωστόσο, ενώ αυτή η προσπάθεια συνεχίζεται και διευρύνεται, μέχρι σήμερα δεν έχει φέρει κάποιο αποτέλεσμα».

Εχετε εξετάσει ποτέ την πιθανότητα ένας προηγμένος πολιτισμός να υπήρξε στο παρελθόν του δικού μας πλανήτη;

«Οπωσδήποτε όχι. Από τα απολιθώματα κ.ο.κ. οι ειδικοί είναι σε θέση να παρατηρήσουν όλους τους κρίκους που στηρίζουν τη θεωρία της εξέλιξης. Αν είχαν υπάρξει τέτοια ίχνη, θα είχαν βρεθεί».

Πώς εξηγείτε ότι το σχέδιο αποίκισης του Αρη, που προωθεί η ολλανδική εταιρεία Mars One, θέλγει χιλιάδες εθελοντές ανά τον κόσμο;

«Ο Αρης δεν έχει πάψει να γοητεύει. Θα σας πω ένα περιστατικό. Ημουν με μια παρέα από αστροναύτες στο Εθνικό Μουσείο Αεροπορίας και Διαστήματος των ΗΠΑ στην Ουάσιγκτον και κουβεντιάζαμε το ενδεχόμενο ενός απλού "ταξιδιού" στον Κόκκινο Πλανήτη (και όχι του εποικισμού του). Ενας γύρισε και είπε: "Εγώ θα πήγαινα, δεν με νοιάζει αν θα γύριζα ζωντανός". Μου έκανε εντύπωση πόσο αποφασισμένος ήταν. Επιθυμούσε διακαώς να μείνει στην Ιστορία ως ο πρώτος άνθρωπος που πέρασε σε άλλον πλανήτη, πέραν της Σελήνης. Και επρόκειτο για έναν νοήμονα άνθρωπο, μορφωμένο, αν και οι περισσότεροι από τους αστροναύτες έχουν διατελέσει πιλότοι δοκιμών, άρα έχουν τον κίνδυνο μέσα τους. Και υπάρχει, ξέρετε, πολύς τέτοιος κόσμος. Οσον αφορά τους ιδρυτές της Mars One, υπογραμμίζω ότι ήταν μη τεχνικοί. Το έκαναν αποκλειστικά για λόγους δημοσιότητας. Εμειναν κατάπληκτοι όταν είδαν την ανταπόκριση. Ηταν χιλιάδες οι αιτήσεις... Και από την Ελλάδα ακόμη».

Λέγεται ότι το πρότζεκτ έχει πλέον τη συνδρομή σοβαρών επιστημονικών συμβούλων, ανθρώπων που...

«Κοιτάξτε, υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι» (γελάει).

Λέτε δηλαδή ότι η εποίκιση του Αρη δεν είναι εφικτή με τα δεδομένα που έχουμε σήμερα...

«Με τα σημερινά δεδομένα, όχι, δεν είναι. Πρόκειται για μια μεγάλη πρόκληση για την ανθρωπότητα. Οπωσδήποτε θα λάβει χώρα τα επόμενα τριάντα χρόνια...».

Το λέτε με απόλυτη βεβαιότητα!

«Μοιραζόμαστε την πεποίθηση ότι πρέπει να στραφούμε στον πιο κοντινό μας πλανήτη. Είμαι πρόεδρος του Συμβουλίου της Διεθνούς Διαστημικής Υπηρεσίας. Πέρυσι πραγματοποιήθηκε στην Ουάσιγκτον μια συνάντηση των διοικητών όλων των διαστημικών υπηρεσιών (από σαράντα κράτη) με αυτό ακριβώς το αντικείμενο: τη συνεργασία για μια αποστολή στον Αρη. Βέβαια, δεν έχει φτάσει ακόμη στο επίπεδο του προγραμματισμού, διότι αφενός μεν το κόστος θα είναι αστρονομικό, αφετέρου η οργάνωση μιας τέτοιας αποστολής είναι εξαιρετικά σύνθετη. Το Apollo (σ.σ.: το περίφημο επανδρωμένο διαστημικό πρόγραμμα της NASA για την εξερεύνηση της Σελήνης) θα ωχριά μπροστά στις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει μια αποστολή στον Αρη!»

Για ποιον λόγο;

«Υπάρχουν επιπλέον και ορισμένα άλυτα προβλήματα που αφορούν τα ανθρώπινα πληρώματα που ενδέχεται να ταξιδέψουν στον Αρη. Εκτός από τις ηλιακές εκρήξεις που μπορούν να σκοτώσουν το πλήρωμα μέσω της ακτινοβολίας των πρωτονίων, υφίστανται και οι φυσιολογικές, μη αναστρέψιμες αλλαγές που συντελούνται στον ανθρώπινο οργανισμό, όπως π.χ. η απώλεια οστικής μάζας. Υπάρχουν αστροναύτες που όταν προσεδαφιστούν ύστερα από πολύμηνη παραμονή στον διαστημικό σταθμό, εμφανίζουν δυσκολία στο περπάτημα. Μέχρι σήμερα, λοιπόν, δεν έχουν ανακαλυφθεί οι θεραπείες που θα μπορούσαν να αντιστρέψουν και τις βλάβες από την ακτινοβολία και από την απώλεια οστικής μάζας».

Η σαγήνη που μας ασκεί το Διάστημα μοιάζει, πάντως, ανεξάντλητη...

«Μα μεγαλώνουμε με αυτήν! Σκεφθείτε πως όλοι μας από παιδιά ατενίζουμε τα άστρα στον νυχτερινό ουρανό (εγώ το έκανα στον Βροντάδο της Χίου!) και αναρωτιόμαστε τι κρύβεται πίσω από αυτές τις δισεκατομμύρια πηγές φωτός, γιατί βρίσκονται εκεί κ.ο.κ. Πρόκειται για ερωτήματα που σχετίζονται με τη Θεωρία της Εξέλιξης, βρίσκονται εγγεγραμμένα στην ανθρώπινη ψυχή ή, αν θέλετε, στον "σκληρό δίσκο" μας. Δεν πρόκειται να σβηστούν γρήγορα ή εύκολα».

Η δική σας ενασχόληση με τα μυστικά του Σύμπαντος, εδώ και μισό αιώνα, σας έδωσε, σε προσωπικό πλέον επίπεδο, απαντήσεις σε θεμελιώδη φιλοσοφικά ερωτήματα;

«Ξέρετε, όταν ζεις με απτά δεδομένα, με στοιχεία που προκύπτουν από τη διενέργεια πειραμάτων, γίνεσαι υπέρμετρα αντικειμενικός. Θα σας έλεγα, λοιπόν, ότι οι απαντήσεις σε αυτά τα αιώνια ερωτήματα είναι απλά άφθαστες σε μία ζωή. Τα βήματά μας είναι στην πραγματικότητα μηδαμινά, η γνώση απέραντη. Θα σας έλεγα ότι έχουμε βουτήξει τα πόδια μας στην ακροθαλασσιά αλλά δεν έχουμε πάει πολύ βαθιά μέσα στον ωκεανό. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Τo διαστημόπλοιο Voyager (που ταξιδεύει 38 χρόνια και έχει περάσει στο διαστρικό κενό) βρίσκεται τώρα σε απόσταση 20 δισ. χλμ. από τη Γη, τη στιγμή που το πιο κοντινό σε εμάς αστέρι, το Αλφα Κενταύρου, απέχει 43 τρισεκατομμύρια χλμ.! Λοιπόν, το σήμα από το Voyager παίρνει 18 ώρες και 30 λεπτά για να φτάσει στη Γη, με την ταχύτητα του φωτός (300.000 χλμ. το δευτερόλεπτο). Ομως το Αλφα Κενταύρου βρίσκεται 4,3 έτη φωτός μακριά! Σκεφθείτε, λοιπόν, τι σημαίνει να φτάσει κανείς ακόμη και στον πιο κοντινό μας γείτονα στον Γαλαξία.
Όταν λοιπόν "συνδιαλέγεσαι" με τέτοιες αποστάσεις, δεν μπορείς να πιστεύεις ή να επινοείς θεωρίες που δεν στηρίζονται σε επιστημονικά δεδομένα, ούτε βέβαια να κομπορρημονείς ότι είσαι με βεβαιότητα σε θέση να απαντήσεις στα αιώνια ερωτήματα: πώς γεννηθήκαμε, πού πάμε, υπάρχει ζωή κάπου αλλού κ.ο.κ. Σε προσωπικό επίπεδο, βέβαια, έχω και εγώ τις ίδιες πανανθρώπινες απορίες».


Δεν διαθέτετε όμως μια επιπλέον διαίσθηση από τον μέσο άνθρωπο;


«Διαίσθηση, πιθανώς ναι. Παρ' όλα αυτά, σας το ξαναλέω, όταν είσαι επιστήμονας εστιάζεις πρωτίστως στο εφικτό. Τι σημαίνει αυτό που κάνω τώρα; Οι παρατηρήσεις στον Πλούτωνα, η ομορφιά του, τα χρώματα και το κλίμα του, η πιθανή ύπαρξη υπόγειας λίμνης στο βάθος του πλανήτη, όχι από νερό αλλά π.χ. από υγρό άζωτο. Αυτές είναι ερωτήσεις απτές, που μπορούμε πλέον να τις απαντήσουμε με δεδομένα».

Ποιο περιστατικό της ζωής σας άσκησε τη μεγαλύτερη επίδραση σε αυτό που τελικά γίνατε;

«Η συνάντησή μου με τον μέντορά μου, τον Τζέιμς Βαν Αλεν (σ.σ.: ο οποίος κατασκεύασε τον πρώτο αμερικανικό δορυφόρο). Τον γνώρισα όταν ήμουν 21 ετών. Και όταν ως μεταπτυχιακός φοιτητής έφτασα σε ένα εργαστήριο στη Σχολή Φυσικής της Αϊόβα, όπου τρία χρόνια νωρίτερα είχαν ανακαλυφθεί οι "Ζώνες Βαν Αλεν" (σ.σ.: οι ζώνες ακτινοβολίας που περιβάλλουν τη Γη) και πραγματοποιούνταν πειράματα που διάνοιγαν δρόμους σε μεγάλες ανακαλύψεις, έγινα ένας άλλος.
Ο Βαν Αλεν ήταν εκείνος ο οποίος από έναν συνηθισμένο φυσικό με μετέτρεψε σε έναν άνθρωπο που ονειρεύεται πώς λειτουργεί η φύση, πώς λειτουργούν οι πλανήτες, τι υπάρχει στο ηλιακό μας σύστημα, πώς ενεργοποιείται η ύλη, πώς αντιδρούν τα μαγνητικά πεδία. Ενα από τα βασικά πιστεύω του ήταν: "You have to give yourself the chance to get lucκy" ("Πρέπει να δώσεις στον εαυτό σου την ευκαιρία να σταθείς τυχερός"). Πολλοί αυτό το αποκαλούν "τύχη". Όμως κατ' ουσίαν σημαίνει ότι κατέχεις τη γνώση και την επάρκεια να αναγνωρίσεις το καινούργιο. Τίποτα δεν επαφίεται στην τύχη. "Τυχαίνει" το ίδιο πράγμα σε πολλούς, πόσοι όμως, όταν "σκοντάψουν στο καινούργιο", το αντιλαμβάνονται;».


Στη δική σας, πάντως, πορεία έπαιξε ρόλο και το τάιμινγκ. Η εκτόξευση του ρωσικού πυραύλου Σπούτνικ (1957), γνωστή και ως «δεύτερο Περλ Χάρμπορ», σας βρήκε σε ηλικία 19 ετών να ξεκινάτε σπουδές στις ΗΠΑ, τη στιγμή ακριβώς που οι Αμερικανοί μπαίνουν ορμητικά στην κούρσα για την κατάκτηση του Διαστήματος...

«Είναι αυτό που λέμε "Πρέπει να είσαι στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή". Έτυχε να ζήσω σε μια δεκαετία που η ανθρωπότητα στρεφόταν προς μια καινούργια εποχή. Μην ξεχνάτε ότι τότε ζούσαμε μέσα στον φόβο για το ξέσπασμα ενός πυρηνικού πολέμου, κατασκευάζονταν καταφύγια κ.ο.κ. Αυτό ήταν ένα τεράστιο υπαρξιακό σοκ για την αμερικανική κοινωνία. Και αυτό ακριβώς το σοκ έδωσε τρομερή ώθηση στην έρευνα, στην τεχνολογία, στην εκπαίδευση, στις θετικές επιστήμες. Όλα αυτά ήταν ευεργετικά για τη δική μου πορεία».

Αυτό το Grand Tour σας στο Διάστημα είχε προσωπικό κόστος;

«Δεν μπορεί κανείς να επιτύχει υψηλούς σκοπούς χωρίς θυσίες. Στις 5 Ιουλίου που πήγα στο Κέντρο Ελέγχου για την "επιπλοκή" που είχαμε με το Νew Horizons, η επικεφαλής Αλις Μπάουμαν έμεινε 48 ώρες ξάγρυπνη. Και στη δική μου περίπτωση, η προσωπική ζωή ήρθε δεύτερη... Αν και κρατούσα μια ισορροπία με τη βοήθεια του οικογενειακού μου περιβάλλοντος. Τα καλοκαίρια π.χ. που εγώ έλειπα ή ταξίδευα, έστελνα τα τρία αγόρια μου στην αδελφή μου στη Χίο. Έτσι άλλωστε έμαθαν και πολύ καλά ελληνικά. Και οι τρεις ήταν πιο συνετοί από εμένα. Ο ένας τους είναι γιατρός, ο άλλος οικονομολόγος, ο τρίτος δουλεύει σε μια μεγάλη τράπεζα».

Να υποθέσω ότι ο δικός σας ύπνος κατακλύζεται από διαστημικά όνειρα; «Να σας πω την αλήθεια, έχω ξυπνήσει κάθιδρος από εφιάλτες με διαστημικά οχήματα που παθαίνουν βλάβες. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια που ταξιδεύω αρκετά, ο χειρότερος εφιάλτης μου είναι ότι χάνω το laptop μου στο αεροδρόμιο».
_________________________________________

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 2 Αυγούστου 2015






   Scholeio.com   

Μαύρες Τρύπες και Κβαντική Φυσική, Η Μεγάλη Συμφιλίωση


Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ,  ''ΜΑΥΡΩΝ 
ΤΡΥΠΩΝ'' ΚΑΙ ''ΚΒΑΝΤΙΚΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ''

Τη λύση σε ένα «μυστήριο» 40 ετών, το οποίο φέρνει σε αντίθεση θεμελιώδεις αρχές της κβαντικής φυσικής με τις ιδιότητες των μαύρων τρυπών, υποστηρίζουν πως ανακάλυψαν επιστήμονες από το πανεπιστήμιο του Μπάφαλο στις ΗΠΑ. 
Πιο συγκεκριμένα, οι Αμερικανοί επιστήμονες ανέπτυξαν μια νέα θεωρία που απαντά στο Παράδοξο της Χαμένης Πληροφορίας, έναν γρίφο που προσπαθούν να λύσουν οι φυσικοί εδώ και τέσσερις δεκαετίες, με σκοπό να αποδείξουν πως οι μαύρες τρύπες δεν παραβιάζουν την κβαντομηχανική.

Σπήλαια στη σελήνη, που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν ολόκληρες πόλεις ?


Όταν σκέφτεται κανείς αποικίες στη Σελήνη και στο Διάστημα εν γένει φαντάζεται μάλλον πόλεις καλυμμένες από τεράστιους θόλους ή κάτι ανάλογο. 
γράφει ο Κώστας Μαυραγάνης

Ωστόσο, σύμφωνα με θεωρητική μελέτη ερευνητών του Purdue University, ίσως στην περίπτωση της Σελήνης να υπάρχει και κάποια άλλη επιλογή, υπό τη μορφή υπογείων πόλεων, μέσα σε γιγαντιαία, σχηματισμένα από ηφαιστειακή δραστηριότητα, σπήλαια και τούνελ.

Από τη Γη στον Άρη, μια (α) NASA δρόμος


Έτσι θα είναι η κουζίνα της βάσης στον Άρη
                             Χιούστον

Θοδωρής Λαϊνάς

Η NASA έδωσε στη δημοσιότητα τα σχέδια αλλά και κάποιες εικόνες της πρώτης βάσης που θέλει να εγκαταστήσει στον Αρη για να ζήσουν εκεί τα μέλη των επανδρωμένων αποστολών στο Κόκκινο Πλανήτη. 

Το Σωματίδιο Άξιον του Ήλιου έχει Απαντήσεις για...

...τη Σκοτεινή Ύλη ;


Ανακάλυψη του βρετανικού πανεπιστήμιου του Λέστερ υποδεικνύει πως η σκοτεινή ύλη αποτελείται από αξιόνια, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την πληρέστερη κατανόηση του σύμπαντος.

Ένα «αφύσικο» σήμα από το ευρωπαϊκό διαστημικό τηλεσκόπιο XMM-Newton φαίνεται να αποτελεί την πρώτη άμεση ανίχνευση σκοτεινής ύλης και να εξηγεί από ποια σωματίδια αυτή αποτελείται, υποστηρίζουν αστρονόμοι από το βρετανικό πανεπιστήμιο του Λέστερ.

Μαθήματα Αστρονομίας από τους Αρχαίους Ελληνες


Η Αστρονομία στην Αρχαία Ελλάδα
    Πολλούς αιώνες ή και χιλιετίες προ Χριστού, οι Έλληνες, ήξεραν να ερμηνεύσουν τα αστρικά φαινόμενα και τον ουράνιο θόλο. Μάλιστα αναφέρονται απόπειρες ουρανίων χαρτογραφήσεων ήδη κατά την Β΄ χιλιετία προ Χριστού. 
Με την πρόοδο στην επιστήμη, αυξήθηκαν και οι απαιτήσεις όχι μόνον τής Ανθρωπότητας, αλλά και τών ιδίων τών αστρονόμων. 

Είναι Αντιμαχόμενες, oι Δύο Θεμελιώδεις Θεωρίες για το Σύμπαν ?



Δύο, οι θεωρίες για το Σύμπαν... προς το παρόν !

   Θεωρία πρώτη:  Η Θεωρία Της Βαρύτητας του Άιστάιν, προβλέπει το σχηματισμό των μαύρων οπών. 

   Θεωρία δεύτερη:  Ο Θεμελιώδης Νόμος της Κβαντικής Θεωρίας αναφέρει, ότι δεν μπορεί να "χαθεί" καμία πληροφορία από το Σύμπαν.

Ταξίδι στον Τιτάνα




Γνωριμία με το φεγγάρι του Κρόνου

    Παρότι δεν έχει νερό σε υγρή μορφή η ατμόσφαιρα που περιβάλλει το μεγαλύτερο φεγγάρι του Κρόνου, τον Τιτάνα, φαίνεται να είναι απολύτως σε θέση να δημιουργήσει μόρια του DNA, ή τουλάχιστον κάποιες από τις πρόδρομες χημικές ουσίες, που οδηγούν σε αυτά τα μόρια. 
   Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η “αλυσίδα της ζωής" μπορεί να έχει ήδη εμφανιστεί ψηλά πάνω από το φεγγάρι.

Συγχώνευση Κόκκινου Γίγαντα με Αστέρι Νετρονίων

το Αστέρι "Χίμαιρα"
Πρωτοφανές διαστημικό φαινόμενο 
Ανακάλυψη Αμερικανών ερευνητών, Αστέρι-χίμαιρα
  Έχουν περάσει σχεδόν 40 χρόνια από τότε που ο καθηγητής Κιπ Θορν και η Δρ. Αννα Ζίτκοβ πρότειναν για πρώτη φορά ότι είναι δυνατό ένας κόκκινος γίγαντας και ένα αστέρι νετρονίων να συγχωνευθούν. Τώρα αυτή η θεωρητική, σχεδόν μυθική χίμαιρα, εντοπίζεται για πρώτη φορά.

   Τα αστέρια νετρονίων είναι το αποτέλεσμα μιας έκρηξης σουπερνόβα, ενώ οι Κόκκινοι γίγαντες είναι το μεταγενέστερο στάδιο της ζωής για τα αστέρια με μάζα από 0,3 έως και 8 φορές τη μάζα του Ηλιου μας.

Κβαντομηχανική, η ταινία



H Kβαντομηχανική δεν 
είναι τίποτα άλλο παρά 
η μηχανική στην οποία υπακούν τα μικροσκοπικά σωματίδια της ύλης και ο τρόπος με τον οποίο αλληλεπιδρούν, σε αντίθεση με την κλασσική φυσική που διέπει τα μακροσκοπικά υλικά αντικείμενα.

Κατά συνέπεια η κβαντομηχανική περιγράφει τον μικρόκοσμο ενώ η κλασσική φυσική τον μακροσκοπικό κόσμο που αντιλαμβανόμαστε στην καθημερινή μας εμπειρία.


Οι νόμοι που διέπουν τον μικρόκοσμο διαφέρουν εντελώς από αυτούς που διέπουν τα μακροσκοπικά υλικά αντικείμενα και έρχονται σε αντίθεση με την εμπειρική μας διαίσθηση.
Ωστόσο η κβαντομηχανική αποτελεί μια εξαιρετικά ακριβή, λογική μαθηματική δομή που περιγράφει πολύ καλά τη φύση.


Ντοκυμαντέρ 




.  Κβαντικό άλμα στο Κβαντικό βασίλειο
Οι Νόμοι της Κβαντομηχανικής
Νιλς Μπορ
Έρβιν Σρέντιγκερ
Μαξ Μπορν
Όλα έχουν να κάνουν με πιθανότητες;
Ο κόσμος είναι ένα παιχνίδι τύχης;
Συσχέτιση: Μπορ και Αϊνστάιν 
Τηλεμεφορά και Διακτίνηση, εφικτό;
Δυαδικός Κόσμος;
Δυαδικός Κώδικας;
Κβαντικός υπολογιστής προβλέπει το Μέλλον;
Ο Κβαντικός Κόσμος εξαφανίζεται όσο τα πράγματα μεγαλώνουν;  Ή όσο τα πράγματα
     μεγαλώνουν ο Κβαντικός Κόσμος απλώνεται πέρα από ένα Σύμπαν που βλέπουμε και 
     αντιλαμβανόμαστε;
Οι Νόμοι ισχύουν παντού.  

Η κβαντομηχανική ως φυσική θεωρία περιγράφει την δομή των μικροσκοπικών φυσικών συστημάτων (κβαντικών συστημάτων) όπως άτομα, μόρια, μοριακά πλέγματα, με αυτοσυνεπή τρόπο και ερμηνεύει τη φυσική τους αλληλεπίδραση με το φως (ηλεκτρομαγνητικά κύματα) και εξηγεί όλες τις οπτικές και ηλεκτρικές ιδιότητες των μακροσκοπικών φυσικών υλικών συστημάτων επί τη βάσει της μικροσκοπικής τους δομής.

Γράφει ο Andreas Apollon EL για το the curiosity of cat the persistence of a free photon

Scholeio.com