Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΑΘΗΤΕΙΕΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΑΘΗΤΕΙΕΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πώς ένα πηγάδι έγινε ''Περιβόλι''


Για να σκάψει κανείς ένα πηγάδι, πρώτα πρέπει να βγάλει το χώμα και τις πέτρες κι ύστερα αρχίζει το νερό να τρέχει από τις πλευρές του πηγαδιού και να το γεμίζει. Το νερό βρισκόταν ήδη εκεί, δεν χρειαζόταν να μεταφερθεί από κάπου αλλού. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να μετακινηθούν οι πέτρες και το χώμα.

Υπήρχαν εμπόδια και μόλις αυτά μετακινήθηκαν, εμφανίστηκε το νερό. Δεν χρειαζόταν να μεταφερθεί νερό μέσα στο πηγάδι. Το νερό βρισκόταν ήδη εκεί, απλώς έπρεπε να απομακρυνθούν τα εμπόδια.

 Η γνώση βρίσκεται ήδη μέσα μας, δεν χρειάζεται να την πάρουμε από κάπου αλλού. Οι πηγές της είναι κρυμμένες μέσα μας, πρέπει απλώς...

Οι Δύο Πλευρές της Θεωρίας του Κάρμα



Μην ψάχνεις έξω από σένα να βρεις
τη δυστυχία σου. Ψάξε μέσα σου
Η θεωρία του κάρμα λέει ότι είσαι συνδεδεμένος με την προηγούμενη ζωή σου -μόνο με τη δική σου ζωή. Είσαι μια αλληλουχία από τα κάρμα σου και θερίζεις τα αποτελέσματα τους.   
Η λέξη κάρμα στα Ινδικά σημαίνει χρέος. 
Ως σανσκριτική και σημαίνει γενικά "δράση".


 Κατά τον Ινδουισμό και τον Βουδισμό, το κάρμα αναφέρεται στην έννοια του νόμου της σχέσεως μεταξύ αιτίας και αποτελέσματος προσδιορίζοντας ότι κάθε πράξη είναι αποτέλεσμα αιτίας του παρελθόντος και συγχρόνως αιτία άλλων πράξεων που θ΄ ακολουθήσουν στο μέλλον. 



   Έτσι ο νόμος του κάρμα ταυτίζεται με τον νόμο της αιτιότητας, της αναπόφευκτης δηλαδή σχέσεως αιτίου και αιτιατού, ο νόμος της δράσης και της αντίδρασης, ο νόμος της δικαιοσύνης και της ισορροπίας, που ακολουθούν την εφαρμογή του σε κάθε εκδήλωση της ζωής με συνέπεια να διαμορφώνεται ανάλογα απ΄ αυτό το ίδιο το κάρμα.


     Στην πραγματικότητα το Κάρμα είναι μια ανταποδοτική αρχή ενεργειακού τύπου, η οποία βοηθάει μεν στην εξέλιξη των ψυχών, αλλά όχι εκδικητικά, ούτε τιμωρητικά. Οι ψυχές δεν δικάζονται – ο άνθρωπος καλά θα κάνει να καταλάβει ότι το σύμπαν δεν είναι τόσο μυωπικό που να τιμωρεί τα παιδιά του. 

   Ο άνθρωπος είναι συμμέτοχος και δημιουργός της μοίρας του απόλυτα. Το Κάρμα το κανονίζει και το αποφασίζει και το χτίζει ο ίδιος. Το πώς το κάνει αυτό, θα είναι το θέμα της στήλης μας στο μακρύ ταξίδι που ξανοιγόμαστε.


    Οι σούφι λένε ότι η θεωρία του κάρμα είναι βασικά μια εγωιστική στάση κι έχουν δίκιο.  Η θεωρία του κάρμα λέει πως ότι σπείρεις θα θερίσεις. Δίνει δύναμη στο εγώ. 

Δεν μπορείς να εγκαταλείψεις το εγώ αν πιστεύεις τη θεωρία του κάρμα.  Λένε ότι εσύ είσαι υπεύθυνος για το κάρμα σου: 

   "Θερίζεις ό,τι έσπειρες. Αν είσαι δυστυχισμένος εσύ είσαι η αιτία. Μην ρίχνεις την ευθύνη σε κανέναν άλλο. Αν βρίσκεσαι μέσα στην αγωνία, αυτό σημαίνει ότι έχεις σπείρει κάποιους δηλητηριώδεις σπόρους κάπου, σε κάποια ζωή και τώρα θερίζεις".  


   Επιμένουν σ' αυτό  για δύο λόγους:


   Πρώτος,  Αν είσαι εσύ υπεύθυνος, αν νιώθεις πως είσαι εσύ υπεύθυνος, μόνο τότε μπορείς να εγκαταλείψεις τις δυστυχίες σου, αλλιώς πως θα τις εγκαταλείψεις ;  

   Αν θεωρείς ότι είναι υπεύθυνος οποιοσδήποτε άλλος, τότε θα συνεχίζεις έτσι όπως είσαι. Τι μπορεί να γίνει ; 
   Δεν μπορείς να τις αλλάξεις από μόνος σου. Είναι ανέφικτο να τις εγκαταλείψεις.

   Δεύτερο και σημαντικότερο: Ολόκληρο το παρελθόν σου, οτιδήποτε έχεις κάνει, όποιες σκέψεις έχεις κάνει, είναι παρόν αυτή τη στιγμή μέσα σου. Οι ινδουιστές θεωρούν ότι το παρελθόν είναι μέρος του παρόντος, ότι το κουβαλάς. 

   Δεν μπορείς να αλλάξεις μόνο το παρόν και το μέλλον, μπορείς να αλλάξεις και το ...παρελθόν, μπορείς να το εγκαταλείψεις. Όσο πιο υπεύθυνος νιώθεις, τόσο πιο εφικτό γίνεται να το εγκαταλείψεις.




Οι 12 Νόμοι του Κάρμα

1. Ο Μεγάλος Νόμος


 - «Ότι σπείρεις, αυτό θα θερίσεις». Αυτό είναι επίσης γνωστό ως «Νόμος της Αιτίας και του Αποτελέσματος».

  - Ό, τι βάζουμε στο Σύμπαν είναι αυτό που έρχεται πίσω σε μας.


  - Αν αυτό που θέλουμε είναι ευτυχία, ειρήνη, αγάπη, φιλία,

τότε θα πρέπει να είναι ευτυχισμένοι, ήσυχοι, αγαπητοί και αληθινοί φίλοι.

   2.  Ο Νόμος της Δημιουργίας

   -Η ζωή δεν είναι μόνο ένα ΓΕΓΟΝΟΣ, απαιτεί τη συμμετοχή μας
   - είμαστε ένα με το Σύμπαν, εσωτερικά και εξωτερικά.
   -ότι μας περιβάλλει μας δίνει ενδείξεις για την εσωτερική μας κατάσταση.
   -Να είστε ο εαυτός σας, και ότι σας περιβάλλει μαζί με το τι θέλετε να έχετε να αποτελεί το παρόν της ζωής σας.

   3. Ο Νόμος της Ταπεινοφροσύνης

   -αυτό που αρνείστε να δεχτείτε ως υπαρκτό θα συνεχίσει να υπάρχει
   -αυτό που βλέπουμε σαν εχθρικό, ή κάτι που χαρακτηρίζεται αρνητικό είναι γιατί εμείς οι ίδιοι δεν επικεντρωνόμαστε σε ένα υψηλότερο επίπεδο της ύπαρξης

   4. Ο Νόμος της Ανάπτυξης

   -«όπου και να πας είσαι εσύ»
   -αυτό που πρέπει να αναπτύξουμε είναι το Πνεύμα μας και όχι τους άνθρωπους, τα μέρη ή τα πράγματα γύρω μας.
   -το μόνο δεδομένο που έχουμε στη ζωή μας είναι ο εαυτός μας και ότι είναι ο μόνος παράγοντας που έχει τον έλεγχο.
   - Όταν αλλάζουμε ποιος και τι είναι μέσα στην καρδιά μας, τη ζωή μας ακολουθεί επίσης αυτές αλλαγές.

   5. Ο Νόμος της Ευθύνης

   - Κάθε φορά που υπάρχει κάτι λάθος στη ζωή μου, υπάρχει κάτι λάθος σε μένα.
   - Εμείς αντανακλούμε ό, τι μας περιβάλλει
   -και ότι μας περιβάλλει καθρεφτίζεται σε εμάς. Αυτό είναι μια καθολική αλήθεια.
   -πρέπει να πάρουμε την ευθύνη για το τι είναι η ζωή μας.

   6. Ο Νόμος της Σύνδεσης

   -Ακόμη κι αν κάτι μοιάζει ασήμαντο, είναι πολύ σημαντικό γιατί, όπως τα πάντα στο σύμπαν, είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους.
   - Κάθε βήμα οδηγεί στο επόμενο στάδιο, και ούτω καθεξής και ούτω καθεξής.
   - Κάποιος πρέπει να κάνει την πρώτη εργασία για να γίνει μια δουλειά.
   - Ούτε το πρώτο βήμα ούτε το τελευταίο είναι μεγαλύτερης σημασίας, καθώς και τα δύο χρειάζονται εξίσου για να ολοκληρωθεί μια εργασία.
   - Παρελθόν-Παρόν-Μέλλον είναι όλα συνδεδεμένα …

7.  Ο Νόμος της Συγκέντρωσης


   - Δεν μπορώ να σκεφτώ δύο πράγματα ταυτόχρονα.
   -όταν εστιάζουμε στις πνευματικές αξίες είναι αδύνατο για εμάς να έχουμε ποταπές σκέψεις όπως η απληστία ή ο θυμός.

   8. Ο Νόμος της Προσφοράς και της Φιλοξενίας

   -Εάν πιστεύετε ότι κάτι είναι αλήθεια, τότε κάποια στιγμή στη ζωή σας, θα πρέπει να κληθείτε να αποδείξετε ότι το συγκεκριμένο είναι αλήθεια.
   -Εδώ είναι που δείχνουμε αυτό που ισχυριζόμαστε οτι έχουμε μάθει, είναι η πραγματική πρακτική.

   9. Ο Νόμος του Εδώ και Τώρα

   - Κοιτάζοντας προς τα πίσω για να δούμε τι συνέβη, μας εμποδίζει από το να βιώσουμε το εδώ και τώρα.
   - Οι παλιές σκέψεις, τα παλιά πρότυπα συμπεριφοράς, τα παλιά όνειρα μας αποτρέπουν από το να έχουν νέα.

   10. Ο Νόμος της Αλλαγής


   - Η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται μέχρι να μάθουμε το μάθημα που χρειάζεται για να αλλάξουμε την πορεία

   11. Ο Νόμος της Υπομονής και Ανταμοιβής

   - Όλες οι ανταμοιβές απαιτούν αρχικά μόχθο.
   - Οι ανταμοιβές με διαχρονική αξία απαιτούν υπομονετικό και επίμονο μόχθο.

   12. Ο Νόμος της Σημασίας και της Έμπνευσης


   -Μπορείτε να πάρετε πίσω από κάτι στο οποίο έχετε επενδύσει
   -Κάθε προσωπική προσφορά αποτελεί επίσης μια συμβολή στο όλον.
   -Η αληθινή αξία μιας πράξης είναι το άμεσο αποτέλεσμα της ενέργειας και της πρόθεσης που τίθεται σε αυτήν.



Schoelio.com

Γκουρτζίεφ, Αν Θες Κάτι Δικό Σου για Πάντα, Δώρησε Το

Black Forest (Μαύρο δάσος), μια δασώδης οροσειρά στη 
νοτιοδυτική Γερμανία. Συνορεύει με την κοιλάδα του 
Ρήνου προς τα δυτικά και νότια.

Ο Ανθρώπινος Νους Πρέπει να Ξέρει πάντα την Αλήθεια ?

Πρέπει η διδασκαλία να 
λέει πάντα την αλήθεια? 

Της επιτρέπεται να χρησιμοποιήσει τεχνάσματα?

Δηλαδή ψέματα? 

Όλα τα τεχνάσματα είναι επινόηση ανθρώπων οι οποίοι γνωρίζουν, αλλά είναι περιορισμένα, έχουν πλαίσιο.  

Κανένα τέχνασμα δεν μπορεί να είναι απεριόριστο. Έχει επινοηθεί από ένα συγκεκριμένο άνθρωπο, απευθύνεται σε συγκεκριμένο χρόνο, για συγκεκριμένους ανθρώπους, έχει νόημα μόνο για μία ή δύο συγκεκριμένες περιστάσεις, δηλαδή έχουν συγκεκριμένο στόχο. 
   Η γνώση μπορεί να είναι -γίνει- επικίνδυνη. 
Αν τη ελευθερώσεις νοηματικά, αν βγάλεις έξω από το αντικείμενο του στόχου της, το πλαίσιό της, θα σε σακατέψει, θα σε πνίξει θα γίνει δηλητήριο. Αντί να σε βοηθήσει θα συμβεί ακριβώς το αντίθετο. Θα γίνει εμπόδιο. Το εμπόδιό σου.

   Ένας δάσκαλος, αν είναι να βοηθήσει, πρέπει να είναι πάρα πολύ σοφός. 
   Ο Γκουρτζίεφ ονόμαζε τη δική του μέθοδο, τον δικό του δρόμο, "ο Δρόμος του κατεργάρη". Επικρίθηκε πολύ, κατηγορήθηκε για ψεύτης. 
   Δεν ήταν ψέματα, ήταν αλήθεια ο Γκουρτζίεφ χρησιμοποιούσε πολλές φορές το "ψέμα". Ήταν η δική του μέθοδος. Είχε μαθητεύσει σε σούφικα μοναστήρια και σχολές. Ήταν σούφι. 

   Όταν εισήγαγε τον σουφισμό στη Δύση, ήταν αδύνατο για το συνηθισμένο χριστιανικό νου να τον καταλάβει, επειδή η αλήθεια είναι μεγάλη αξία και κανένας δεν μπορεί να φανταστεί ότι ένας δάσκαλος, ένας φωτισμένος δάσκαλος μπορεί να λέει ψέματα.

   Μπορείς να φανταστείς τον Ιησού να λέει ψέματα ; Κι όμως έλεγε... Αλλά οι χριστιανοί δεν μπορούν να το φανταστούν, δεν το πιστεύουν.
   Έλεγε ψέματα για πολλά πράγματα. Έτσι πρέπει να κάνει ένας δάσκαλος αν θέλει να βοηθήσει.  Ο Γκουρτζίεφ έχει επικριθεί πολύ, επειδή η Δύση δεν μπορούσε να καταλάβει:

"Γιατί ο Γκουρτζίεφ", όπως σημειώνει ένας μαθητής του, "δεν ήταν, και δεν μπορούσε να είναι, ένας απλός συγγραφέας. Ο σκοπός του ήταν διαφορετικός. 

Ο Γκουρτζίεφ ήταν Δάσκαλος.  Σύμφωνα με την παραδοσιακή αντίληψη, ο σκοπός ενός Δασκάλου δεν περιορίζεται στη διδασκαλία δογμάτων, αλλά προϋποθέτει την ουσιαστική ενσάρκωση της γνώσης, χάρη στην οποία μπορεί να αφυπνίσει άλλους ανθρώπους και να τους βοηθήσει στην αναζήτησή τους, απλώς με την παρουσία του. Βρίσκεται εκεί για να δημιουργήσει συνθήκες για μια εμπειρία μέσω της οποίας η γνώση μπορεί να βιωθεί όσο πιο ολοκληρωτικά γίνεται".
   Ο Γκουρτζίεφ παρουσίαζε τις ιδέες του στους μαθητές του πάντοτε κατά ένα τρόπο που απαιτούσε από την πλευρά τους μια προσπάθεια ώστε να σπάσει το κέλυφος της συνηθισμένης συναισθηματικής και διανοητικής στάσης μέσα στο οποίο ζει κανείς, μη έχοντας έτσι επαφή με την αδύναμη φωνή της συνείδησης που υπάρχει μέσα του. 

   Οι τρόποι που χρησιμοποιούσε για να προκαλεί το σπάσιμο αυτής της κρούστας πολλές φορές δημιουργούσαν σοκ σε όποιον είχε την τύχη να τους εμπειριωθεί, και συχνά υπήρξαν οι αιτίες για αρνητικά σχόλια, από εκείνους που έβλεπαν μόνο το εξωτερικό νόημα, όσον αφορά τη συμπεριφορά του Γκουρτζίεφ σε ορισμένους μαθητές. 
   Όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο ίδιος  "εδώ εμείς δημιουργούμε τις συνθήκες για την εκκόλαψη των αυγών. Αυξάνουμε τη θερμοκρασία. Το 'κοτόπουλο' από μέσα πρέπει να σπάσει το κέλυφος και τότε θα μπορέσει να του δοθεί βοήθεια και προσωπική διδασκαλία".


   Η βασική του θέση και διδασκαλία είναι ότι ο άνθρωπος κατά τη διάρκεια του βίου του ζει σε μία μορφή ύπνου και σχεδόν καθ' ολοκληρία μηχανικά χωρίς να έχει πραγματική γνώση ούτε της εξωτερικής αλλά κυρίως της εσωτερικής του πραγματικότητας. 
   Από αυτή την κατάσταση ο άνθρωπος μπορεί να δραπετεύσει μέσω δικής του συνειδητής προσπάθειας και θεληματικής ταλαιπωρίας και με τη βοήθεια ανθρώπων που έχουν ήδη προχωρήσει πριν από αυτόν σε κάποιον βαθμό προς αυτή την κατεύθυνση. 
   Η ανακάλυψη του τι ακριβώς σημαίνουν οι όροι "συνειδητή προσπάθεια" και "θεληματική ταλαιπωρία" που χρησιμοποιούσε ο Γκουρτζίεφ αποτελεί η ίδια τμήμα της διαδικασίας της εξέλιξης του κάθε ανθρώπου.

   Όποιοι δάσκαλοι έχουν τη δύναμη να μας δείξουν αυτήν την αλήθεια που θα μας βοηθήσει... Το κάνουν με όποιο τρόπο έχουμε ανάγκη εμείς να μας το πουν... 
   Αν εμείς έχουμε την ευλυγισία να ακούσουμε... Αν έχουμε το θάρρος να πιστέψουμε... Τότε ας ακούσουμε αυτές τις φωνές.
   Οι δάσκαλοι, σχεδόν όλοι,  είναι κατεργάρηδες.  Αν πραγματικά θέλουν και μπορούν να βοηθήσουν, έτσι πρέπει να είναι. 

   Οι δάσκαλοι δεν είναι αθώες παρθένες, χωρίς ουσία, δεν είναι μαρμάρινα αγάλματα. Βέβαια έχουν υπάρξει και τέτοιοι δάσκαλοι, μα δεν έχουν καμία αξία, δεν έχουν βοηθήσει κανέναν.  Ασφαλώς μπορεί να έχουν απολαύσει μια κάποια σιωπή και ειρήνη, η σιωπή τους όμως δεν έχει την ποιότητα της ζωής μέσα της. Είναι νεκρά μαρμάρινα αγάλματα. 
   Η σιωπή του είναι κρύα. Δεν είναι ζωντανή σιωπή. Δεν είναι αρκετά ζεστή για να είναι ζωντανή. Έχουν παγώσει τον εαυτό τους, τον ελέγχουν, μα δεν είναι ελεύθεροι. Δεν έχουν φτάσει στην ελευθερία. 

   Ο άνθρωπος που είναι αληθινά ελεύθερος, είναι πέρα από το καλό και το κακό, πέρα από την αμαρτία και την αρετή. Στην πραγματικότητα είναι πέρα από όλες τις διχοτομήσεις, πέρα από όλες τις δυαδικότητες. Είναι και τα δύο και δεν είναι τίποτα από τα δύο.

   Μόνο ένας  τέτοιος άνθρωπος, με τόσο πλούσια ζωή, η οποία συμπεριλαμβάνει τα αντίθετά μέσα της, η οποία συμπεριλαμβάνει όλες τις αντιφάσεις μέσα της, μπορεί να βοηθήσει και να ωφελήσει οποιονδήποτε. 
   Το να πάμε όμως σε έναν τέτοιο δάσκαλο είναι δύσκολο, επειδή θα πάμε με έναν νου γεμάτο από τις δικές μας ιδεολογίες, πηγαίνουμε προς αυτόν με τις δικές μας, πολλές φορές αδιάλλακτες κρίσεις. Αυτή είναι και η δυστυχία του ανθρώπινου νου. 

   Ας στρέψουμε, λοιπόν την προσοχή μας, στο να μην επηρεαστούμε από έναν άνθρωπο ο οποίος δεν μπορεί να μας βοηθήσει... 

   Ας αναγνωρίσουμε τον κατάλληλο δάσκαλο όταν τον συναντήσουμε, ας βρούμε τι ζητάμε από τον εαυτό μας πρώτα, και θα βρεθεί στο δρόμο μας χωρίς να το περιμένουμε, εκεί που δεν το περιμένουμε. 
_____________________

Το κείμενο αυτό αποτελεί απόσπασμα από την εισαγωγή μίας συνεδρίας του Γ. Γκουρτζίεφ με τους μαθητές του, στο διαμέρισμά του στο Παρίσι, το Σεπτέμβριο του 1941.


 



   *  Γεώργιος Γκουρτζίεφ,  ένας αξιοσημείωτος άνθρωπος, που όμως μέχρι σήμερα παραμένει ένα μυστήριο. Αν και με την παρουσία και το έργο του επηρέασε, και συνεχίζει μέχρι σήμερα, πενήντα ακριβώς χρόνια από το θάνατό του, να επηρεάζει ορισμένα από τα πιο φωτεινά μυαλά της παγκόσμιας διανόησης, της επιστήμης και της τέχνης, αλλά και πολλούς "ανώνυμους" καθημερινούς ανθρώπους, εντούτοις κανείς, ακόμη και οι πιο στενοί μαθητές του, δεν μπορεί να ισχυριστεί με βεβαιότητα πως "γνώρισε" τον Γκουρτζίεφ. 

   Το 1922 ιδρύει στο Φοντενεμπλό, στο Πριερέ (ένα οίκημα με ένα μεγάλο κήπο που κάποτε ήταν μοναστήρι), το Ινστιτούτο για την Αρμονική Ανάπτυξη του Ανθρώπου.
Το Πριερέ λειτούργησε έως το 1933 και στο διάστημα αυτό πολλοί άνθρωποι, ανάμεσά τους γνωστές προσωπικότητες της εποχής, κυρίως από την Ευρώπη και την Αμερική ήρθαν για να μείνουν εκεί και να συμμετάσχουν στις καθημερινές δραστηριότητες που λάμβαναν χώρα κάτω από την καθοδήγηση του Γκουρτζίεφ. 
Ο κάθε μαθητής να ένιωθε έντονα την τριβή που δημιουργείτο εξαιτίας της μηχανικής συμπεριφοράς του. 
   Για παράδειγμα στον Μωρίς Νικόλ, γνωστό ψυχίατρο και συνεργάτη του Γιούγκ, είχε απαγορευτεί να διαβάζει,  στον Α. Οράζ, εκδότη του πιο έγκυρου λογοτεχνικού περιοδικού στην Αγγλία, του είχε δοθεί να σκάψει ένα μεγάλο λάκκο, όντας ένα άτομο που δεν είχε καμία σχέση με χειρονακτική εργασία. 
   Σε έναν άλλο μαθητή που δεν μπορούσε να αντέξει την ιδέα του αίματος, του είχε ανατεθεί το καθήκον να σφάζει τα πουλερικά για την κουζίνα. 
Ο καθένας ερχόταν αντιμέτωπος με τις προσωπικές του αντιφάσεις, τα θέλω και δεν-θέλω του, και τέτοιες απλές δουλειές ή καθήκοντα προμήθευαν τον κάθε μαθητή με το απαραίτητα υλικό για την "εργασία στον εαυτό του".

   Ποιος ήταν λοιπόν αυτός ο άνθρωπος που εμφανίστηκε ξαφνικά στη Δύση, στις αρχές του 20ου αιώνα, παρουσιάζοντας ένα νέο δρόμο για την "αρμονική" εσωτερική ανάπτυξη του ανθρώπου; 
Ποιος ήταν αυτός που με περισσό θράσος έγραφε στην εισαγωγή του πρώτου του βιβλίου ότι σκοπός του αρχικά ήταν 

"...να ξεριζώσει από τη σκέψη και το συναίσθημα του αναγνώστη, αλύπητα και χωρίς τον παραμικρό συμβιβασμό, τις δοξασίες και τις γνώμες που είναι ριζωμένες μέσα του από τα βάθη των αιώνων για όλα όσα υπάρχουν στον κόσμο" και στη συνέχεια "να ευνοήσει την εκκόλαψη, στη σκέψη και το συναίσθημά του, μιας αληθινής αναπαράστασης του κόσμου, όχι του κόσμου των ψευδαισθήσεων που αντιλαμβάνεται τώρα, αλλά του κόσμου που υπάρχει στην πραγματικότητα";

   Από που είχε έρθει αυτός ο άνθρωπος και στο όνομα τίνος, ποιας αρχής, πήρε το δικαίωμα να διακόψει τον ύπνο των ανθρώπων και να προσπαθήσει να τους αφυπνίσει; Από που είχε αυτή τη μεγάλη, υπερφυσική δύναμη, που παραδέχονται όλοι όσοι τον γνώρισαν, να ανάψει μια τέτοια φωτιά στον πλανήτη, που καίει μέχρι σήμερα; Ποιος ήταν ο σκοπός του;

   Τι είναι αυτό που έφερε μαζί του, ώστε η διεθνής βιβλιογραφία γύρω από τον ίδιο και το έργο του να ξεπερνάει σήμερα τους 2000 τίτλους και το αντίστοιχο site στο Internet συνεχώς να διογκώνεται;


Οι 38 αφορισμοί ήταν γραμμένοι στη σκηνή Study House στο Πριερέ.





   Γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη (Gyumri), της σημερινής Αρμενίας (τότε περιοχή της Ρωσικής Αυτοκρατορίας), από πατέρα Πόντιο και Αρμένια μητέρα. Μεγάλωσε στο Καρς του Καυκάσου και στα νεανικά του χρόνια ταξίδεψε σε πολλά μέρη του κόσμου (Κεντρική Ασία, Αίγυπτος, Ρώμη, Ελλάδακαι αλλού), πριν επιστρέψει στην Ρωσία το 1912. Το 1916 δέχεται ως μαθητή του τον Πήτερ Ουσπένσκυ. 
   Την εποχή της Ρωσικής Επανάστασης(1917), μαζί με ομάδα μαθητών του, αφήνει την Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη και μετακινείται στην περιοχή του Καυκάσου και κατόπιν στην Κωνσταντινούπολη. 

   Ο Γκουρτζίεφ ποτέ δεν αποκάλυψε την προέλευση της διδασκαλίας του και υποστήριζε ότι έχει ξεχωριστή προέλευση από κάθε άλλη γνωστή διδασκαλία. Πάντως σε αυτήν αναγνωρίζονται στοιχεία που υπάρχουν και σε θρησκείες όπως ο Βουδισμός, ο Χριστιανισμός και το Σουφικό Ισλάμ.
   Το σύστημα διδασκαλίας που πρότεινε, απευθύνεται στην πλειονότητα των ανθρώπων, χωρίς να τίθεται ζήτημα φύλου, καταγωγής, θρησκείας, κ.λ.π..

   Για τους περισσότερους μελετητές ο Γκουρτζίεφ θα παραμένει ένα αίνιγμα, κάτι που ίσως αποτελούσε και την επιθυμία και του ίδιου, χωρίς αυτό σε καμία περίπτωση να σημαίνει απομάκρυνση από τον κοινό άνθρωπο, αλλά το αντίθετο. Άλλωστε μια από τις φράσεις - διδασκαλία του είναι "Αν θες κάτι δικό σου για πάντα, δώρησε το", μια φράση κλειδί για την προσφορά στον συνάνθρωπο.



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
______________________________________________________________________

Συλλογή κειμένων, Ο Γκουρτζίεφ μιλά στους μαθητές του, Πύρινος Κόσμος
Τόμας ντε Χάρτμαν, Η ζωή μας με τον Κύριο Γκουρτζίεφ, Δίον
Γ. Ι. Γκουρτζίεφ, Συναντήσεις με Αξιοσημείωτους Ανθρώπους, Χατζηνικολή
Γ. Ι. Γκουρτζίεφ, Η ζωή είναι πραγματική μόνον όταν "Είμαι", Πύρινος Κόσμος
Πήτερ Ουσπένσκι, Αναζητώντας τον Κόσμο του Θαυμαστού, Πύρινος Κόσμος
Μπένετ Τζων, Γκουρτζίεφ: Ένα Πολύ Μεγάλο Αίνιγμα, Ρέμπελ, 2000
Μπένετ Τζ. & Νικόλ Μ., Εργασία στον Εαυτό, Αρχέτυπο 2002
Πάτερσον Γ., Η Πάλη των Μάγων, Αρχέτυπο, 1999
C. S. Nott, Teachings of Gurdjieff, Arkana
James Webb, The Harmonious Circle, Thames and Hudson
James Moore, Gurdjieff, The Anatomy of a Myth, Element
Rene Zuber, Who Are You Monsieur Gurdjieff, Arkana
Osho, Journey to the Heart, εκδόσεις Ρέμπελ


  Scholeio.com    

Εναλλακτικές Πρακτικές Εκπαίδευσης




Υπάρχει πάντα ο φόβος ότι η ελευθερία και η έλλειψη μιας αίσθησης εξουσίας και όχι η ίδια η εξουσία θα δημιουργήσουν απειθαρχία ή διαταραχή.



Πειθαρχία δεν είναι να σε κάνω να φέρεσαι όπως θέλω εγώ, αλλά να μάθεις να φέρεσαι. 
Να μάθεις να διαχειρίζεσαι τη συμπεριφορά σου.

Λαϊκή Επιμόρφωση, το Σύστημα Μοντεσσόρι, η Προοδευτική Εκπαίδευση, η Εκπαίδευση Βάλντορφ, η Κατ Οίκον Διδασκαλία. 

Μπορούμε να σκεφτούμε τρία είδη πειθαρχίας.
Την αυταρχική, συνήθως αποτελείται από κανόνες που έχουν θεσπισθεί από την ελέγχουσα αρχή.

Τη λειτουργική πειθαρχία  στην οποία οι κανόνες προέρχονται από πραγματικές εμπειρίες, τροποποιούνται και συστήνονται από την ίδια την ομάδα. Αυτό το είδος πειθαρχίας φυσικά καθιερώνεται από την κοινότητα καθώς είναι το αποτέλεσμα της απόφασης κάθε μέλους.
Και τέλος έχουμε την αυτοπειθαρχία όπου ο καθένας διαμορφώνει συνειδητά τη δική του συμπεριφορά. Σταδιακά μαθαίνουν οι συμμετέχοντες (τα παιδιά) τον σεβασμό.

Αν όλοι κάθονται και απλά κάνουν ότι τους λέει ένας ενήλικος να κάνουν, δεν μπορεί να θα υπάρξει ποτέ μάθηση σχετικά με τα όρια ή το σεβασμό για τους άλλους. Είναι μια στείρα υπακοή.

Η Απαγορευμένη Εκπαίδευση (La Educacion Prohibida) είναι ένα ανεξάρτητο ντοκιμαντέρ που κυκλοφόρησε το 2012.  Περιγράφει ποικίλες εναλλακτικές πρακτικές εκπαίδευσης και αντισυμβατικά σχολεία στη Λατινική Αμερική και την Ισπανία, και περιλαμβάνει εκπαιδευτικές προσεγγίσεις όπως η λαϊκή επιμόρφωση, το σύστημα Μοντεσσόρι, η προοδευτική εκπαίδευση, η εκπαίδευση Βάλντορφ, η κατ οίκον διδασκαλία. 






Το ντοκιμαντέρ χωρίζεται σε 10 θεματικά επεισόδια, που το καθένα παρουσιάζει μια διαφορετική πτυχή της εκπαίδευσης στο πλαίσιο του σχολείου και έξω από αυτό.

Τα θέματα περιλαμβάνουν την ιστορία του σχολικού συστήματος, την εξουσία και δύναμη στα σχολεία, την αξιολόγηση και το διαχωρισμό των μαθητών, την κοινωνική λειτουργία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, καθώς και το ρόλο των εκπαιδευτικών και των οικογενειών. 

Η ταινία περιέχει σχεδόν 30 λεπτά κινουμένων σχεδίων και μια φανταστική δραματοποιημένη ιστορία που συνδέει τα επεισόδια. Είναι η πρώτη Ισπανική ταινία που χρηματοδοτήθηκε μέσω της μεθόδου πληθοχρηματοδότησης και προβλήθηκε ταυτόχρονα σε 130 πόλεις, σε 13 χώρες, με συνολικό αριθμό 18.000 θεατών μέσα σε μια μέρα. 

[μετάφραση by Phaedra]
Ευχαριστώ τον χρήστη Ιορδάνη Ιορδανίδη


Scholeio.com

Κάρμα ή ο Νόμος της Aνταπόδοσης


Ο Νόμος του Κάρμα

   Ένας από τους 7 Νόμους 
του Σύμπαντος είναι ο νόμος του Κάρμα* ή αλλιώς νόμος
της Ανταπόδοσης. 

Υπό την επήρειά του βρίσκεται όλος ο κόσμος, το σύμπαν και οι άνθρωποι.

   Πολλοί , ακούγοντας την λέξη κάρμα , έχουν την αίσθηση ότι πρέπει να είναι κάτι κακό, κάτι σαν τιμωρία, χωρίς όμως να γνωρίζουν ακριβώς την σημασία της.


   Για να μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα την έννοια του Κάρμα, κατά τη γνώμη της συγγραφέως μπορούμε να πούμε ότι χωρίζεται σε τρία μέρη:


   - Το κάρμα της τωρινής ζωής

   - Το οικογενειακό κάρμα
   - Το κάρμα της προηγούμενης ζωής

Το Κάρμα της τωρινής ζωής

   Το κάρμα που συγκεντρώνει ο άνθρωπος στη ζωή του είναι η ιστορία που φτιάχνει με τις σκέψεις, τα λόγια και τις πράξεις του. 
   Η ψυχή του είναι σαν καθρέφτης, ο οποίος ανακλά γεγονότα και καταστάσεις μέσα από το πρίσμα και το χρώμα του. 
   Αν ο άνθρωπος ζει μια ζωή στην οποία τρέφει συναισθήματα όπως θυμός, μίσος, ζήλια, μνησικακία κρατώντας τα μέσα του ή ξεσπώντας τα σε άλλους ή στον εαυτό του και παραμελεί να αναπτύξει την ικανότητα να αγαπήσει ή να αγαπηθεί η ανάκλαση του κόσμου του θα είναι μαύρη, άσχημη. 
   Οι άνθρωποι γύρω του θα είναι εκμεταλλευτές, κριτές, υποκριτές. Όλα αυτά όμως δεν θα είναι τίποτα άλλο από την προβολή των δικών του συναισθημάτων, τα οποία πια υποσυνείδητα ψάχνει σε άλλα άτομα. 
   Με λίγα λόγια, ο νόμος του Κάρμα.


Το Κάρμα της προηγούμενης ζωής

   Όπως ακριβώς με τις πράξεις τις τωρινής μας ζωής, έτσι και με τις πράξεις των προηγούμενων, ισχύει ο ίδιος νόμος της ανταπόδοσης. 

   Η σημασία αυτού όμως, είναι ότι υπάρχουν πράξεις που γίνονται στη ζωή κάποιου χωρίς να υπάρξει ανταπόδοσή τους στην ίδια ζωή.

   Το κάρμα των προηγούμενων ζωών είναι πολύ πιο δύσκολο να αποκαλυφθεί γιατί βρίσκεται σε άλλα επίπεδα, με αποτέλεσμα οι πληροφορίες για αυτό να βρίσκονται συνήθως στο υποσυνείδητο ή ασυνείδητο κομμάτι του νου μας. 

   Η πρόσβαση σε αυτές τις πληροφορίες γίνεται με διάφορους τρόπους, ηθελημένα ή μη όπως μέσω ονείρων, οραμάτων, μέσω ύπνωσης ή μέσω κάποιας θεραπείας ανώτερου πνευματικού επίπεδου. 
   Συνήθως, αυτό που καταφέρνουμε να θυμηθούμε είναι μόνο μικρά κομμάτια, αποσπάσματα, ένα μεγάλο πάζλ που καλούμαστε σιγά σιγά να συμπληρώσουμε.

   Συμβαίνει πολύ συχνά κοντινά μας πρόσωπα να έχουν αποτελέσει γνωστά μας άτομα σε προηγούμενες ζωές, και συνήθως με σχέσεις αρνητικές, από μίσος έως δολοφονία.    Άλλες περιπτώσεις είναι μια διαφορετική μορφή αγάπης από τώρα (για παράδειγμα δύο εραστές σε άλλη ζωή μπορεί να είναι τώρα πατέρας και γιός, πολύ καλοί φίλοι κτλ). Αυτά εμφανίζονται ως εμπόδια στην επικοινωνία τα οποία καλούνται να λύσουν.


   Σπάνια ένας άνθρωπος θυμάται τι ήτανε, τι έκανε αλλά αυτό που μπορεί να αντιληφθεί , με τις πέντε του αισθήσεις, είναι ότι σε κάποια μέρη του κόσμου έχει ξαναπάει ή ότι κάποιοι άνθρωποι του φαίνονται πολύ γνωστοί από την πρώτη και όλας ματιά (έχοντας είτε θετικά είτε αρνητικά συναισθήματα για αυτούς ).


Το οικογενειακό Κάρμα

   Βάσει του κάρμα άλλων ζωών μας, πριν ακόμα κατεβούμε σαν πνεύμα στη γη για την επόμενη ζωή μας επιλέγουμε τα μαθήματα που θέλουμε να διδαχθούμε διαλέγοντας τους γονείς μας, ακριβώς για τα αρνητικά χαρακτηριστικά που αντιστοιχούν σε αυτά τα μαθήματα (καρμικά μαθήματα).

   Όλα μα όλα τα μαθήματα του οικογενειακού κάρμα έχουν σαν ρίζα την απόλυτη συγχώρεση και αγάπη (όχι με την έννοια της προσκόλλησης όμως), και μας δείχνουν το δρόμο προς την αγάπη για τον εαυτό μας. 

   Όταν δεν αγαπάμε την μητέρα ή τον πατέρα μας για κάτι σίγουρα δεν αγαπάμε ένα κομμάτι του εαυτού μας, που, στη συνέχεια δεν μας επιτρέπει να αγαπάμε τους άλλους.

   Το Κάρμα με λίγα λόγια σημαίνει ότι οι φυσικές και πνευματικές πράξεις που εκτελέστηκαν   από το φυσικό σώμα κάποιου επηρεάζουν τις μελλοντικές του ενσαρκώσεις.    Αυτό δεν είναι κάποιου είδους σύστημα τιμωρίας. Ούτε υπάρχει για να δικαιολογήσει την ύπαρξη των βασάνων και του πόνου. 

   Είναι πολύ απλά η προέκταση του Νόμου της Αλλαγής, τον οποίο μπορούμε μόνο να δεχτούμε με ανοιχτή αγκαλιά.

   Δουλεύοντας με τον εαυτό μας μέσω της κοσμικής ενέργειας έχουμε τη δυνατότητα να συνδέσουμε όλο αυτό το πάζλ του Κάρμα. 

   Όσα περισσότερα κομμάτια εμείς ενώνουμε, τόσο καλύτερα έχουμε εικόνα για τον εαυτό μας, τόσο συγχωρούμε και αφήνουμε αισθήματα που μας εμποδίζουν να ζούμε ευτυχισμένοι και τόσο γινόμαστε πιο φωτεινοί.

   Ένα όμως είναι σίγουρο, ότι μόνο με αγάπη και πολλές θετικές πράξεις μπορούμε να ξεχρεώσουμε το Κάρμα μας.


Πίνακας: Δύση του Ήλιου, Χρίστος Κωνσταντίνος Τζιωρτζής, από Κυπρίων έργα
 Καρμικός Νόμος.

γράφει ο Διδάσκαλος 
Κουτ Χούμι Λαλ Σινγκ 
    Τα πάντα μέσα στο Σύμπαν διέπονται από κίνηση...  
Εάν το σκεφθούμε, εάν το κατανοήσουμε τότε θα δούμε ότι έχουμε μία συνεχή και ασταμάτητη δράση και αντίδραση.
   Το κάρμα έχει και την έννοια της αντιδράσεως που συνεπάγεται κάθε δράση.  
   Ο άνθρωπος είναι κυριολεκτικά «πεταμένος» μέσα σ’ ένα κινούμενο ή, για να ακριβολογήσω, δονούμενο Σύμπαν και δέχεται διαφόρων ειδών επιδράσεις. 
   Του είναι αδιανόητο να συλλάβει τον νόμο του Κάρμα, επειδή δεν έχει αντίληψη ούτε των Ανώτερων αοράτων κόσμων, όπου παράγονται τα αίτια, ούτε της τεράστιας χρονικής συνέχειας που πέρασε από ενσάρκωση σε ενσάρκωση, έτσι ώστε να μπορεί να αξιολογήσει τη δράση του και να αναμένει τα ανάλογα αποτελέσματα. 

   Αντιθέτως, οι Διδάσκαλοι της Σοφίας, μη περιοριζόμενοι από τον χρόνο και έχοντας συνείδηση των ανωτέρων κόσμων, μπορούν να εντοπίσουν τα αίτια που έχουν ήδη δραστηριοποιήσει μία κατάσταση και να προσδιορίσουν με ακρίβεια τα αποτελέσματα.


   Κατέχοντας αυτή τη γνώση, εκμεταλλεύονται κατά καιρούς διάφορες ευκαιρίες και τις χρησιμοποιούν προς όφελος των ανθρώπων. Το ερώτημα είναι πώς ένας μέσος άνθρωπος, που ασχολείται με τον εσωτερισμό, θα αντιληφθεί θεωρητικά αυτόν τον νόμο και, αν είναι δυνατόν, και πρακτικά.


   Υπάρχει μία πολύ σοφή ρήση στην Καινή Διαθήκη που λέει: «ότι σπείρει ο άνθρωπος αυτό θα θερίσει». 

   Αυτό όμως που δεν έχει αντιληφθεί ο περισσότερος κόσμος είναι ότι θα θερίσει οπωσδήποτε τον καρπό που θα παραγάγει ο σπόρος του (δηλαδή η πράξη του) ανεξαρτήτως χρόνου, γιατί το ανθρώπινο ον δεν περιορίζεται από τον χρόνο. 

   Αυτό που περιορίζεται είναι η προσωπικότητά του, που διαμορφώνεται όταν εκφράζεται στον υλικό κόσμο. 

   Τα αποτελέσματα μιας πράξεως, λοιπόν, μπορεί να ακολουθήσουν κάποιον άνθρωπο, μετά τον θάνατό του, στον αστρικό κόσμο ή μπορεί να τον ακολουθήσουν στην επόμενη ενσάρκωσή του ή ακόμη και σε ενσαρκώσεις του πολύ μεταγενέστερες.

   Η ανταπόδοση μιας πράξεως προσδιορίζει ένα αποτέλεσμα, που άλλοτε είναι αρνητικό και άλλοτε θετικό. 

   Το αποτέλεσμα που εκδηλώνεται έχει πάντοτε την αιτία του σε μια καθαρά δική μας επιλογή, και αυτό είναι ακριβώς που πρέπει να καταλάβουμε πολύ καλά και, αν είναι δυνατόν, να το αφομοιώσουμε εντελώς. 
   Δεν υπάρχει στον κόσμο αδικία.  Υπάρχει μόνο μία συνεχής δράση αιτιών και αποτελεσμάτων, που τα ενεργοποιούμε εμείς οι ίδιοι με την καλή ή κακή μας θέληση.

   Μπορείτε, συνεπώς, να λυπηθείτε ένα συνάθρωπό σας που υποφέρει και να τον βοηθήσετε, αν θέλετε, αλλά δεν είστε σε θέση να ξέρετε τι έκανε ώστε να περάσει αυτές τις δοκιμασίες. 


   Μπορείτε να σκανδαλισθείτε με κάποιον που γεννήθηκε μέσα στον πλούτο και τη χλιδή, αλλά ούτε γι’ αυτόν ξέρετε τι έκανε ώστε να γεννηθεί ή να διαμορφωθεί έτσι.


   Πολλές φορές έχετε ακούσει συνανθρώπους μας, σε στιγμές αγανάκτησης, να φωνάζουν ότι αυτό που συμβαίνει στον τάδε άνθρωπο είναι αδικία από τον Θεό. Εάν όμως ο Θεός ήταν άδικος, πολύ απλά, ή δεν θα υπήρχε ή δεν θα ήταν Θεός. Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου σωστό τη δική μας άγνοια να την ερμηνεύουμε ως θεϊκή αδικία.


   Το πρώτο πράγμα που πρέπει να προσέξουμε είναι αν στη ζωή μας, σε γενικές γραμμές, μας έρχονται βολικά οι περιστάσεις ή βρισκόμαστε διαρκώς μέσα σε αντίξοες καταστάσεις. 

   Στην πρώτη περίπτωση, ή είμαστε πολύ αδύναμοι και δεν αντέχουμε τις αντιξοότητες ή λειτουργούμε σύμφωνα με την θετική όψη του Νόμου του Κάρμα. 

   Στη δεύτερη περίπτωση, η ενεργοποιούμε την αρνητική όψη του Νόμου ή, μέσα από πολλές δοκιμασίες, προετοιμαζόμαστε για υψηλή πνευματική εξέλιξη. 

   Επειδή, τώρα, το δεύτερο σκέλος της προτάσεως θα βόλευε τους περισσότερους – ώστε να δικαιολογήσουν τον κακό τους εαυτό – θα σας έλεγα ότι μπορείτε να διακρίνετε αν δοκιμάζεστε ή αν είστε κακοί χειριστές του Νόμου, με τη βοήθεια του ακόλουθου κανόνα:

        Εάν αντιμετωπίσατε μέσα από θετικό πρίσμα το

        μεγαλύτερο μέρος των αντιξοοτήτων που σας
        παρουσιάστηκαν και τις έχετε ξεπεράσει χωρίς 
        να αφήσουν αρνητικά κατάλοιπα μέσα σας, τότε 
        όντως δοκιμάζεστε.
       Αν όμως σε κάθε παρουσιαζόμενο πρόβλημα 

       δυσανασχετείτε, νιώθετε ότι η ζωή είναι αφόρητη 
       για σας και κάνετε διάφορους συνδυασμούς ενεργειών 
       για να ξεφύγετε από μία τέτοια αρνητική κατάσταση 
       και όχι για την αντιμετωπίσετε, τότε είστε κακοί
       χειριστές του Νόμου. Όλα αυτά όμως έχουν ανάγκη 
       από ένα γενικότερο πλαίσιο, που θα προσπαθήσω να 
       σας το περιγράψω. 
Για να κατανοήσετε καλύτερα τον Νόμο του Κάρμα, θα πρέπει υποχρεωτικά να λάβετε σοβαρά υπόψη σας την εξέλιξη κάθε όντος. 

   Όσον αφορά τον άνθρωπο, δεν πρέπει να τον κρίνετε ανάλογα με τις πράξεις του μόνο, αλλά να λαμβάνετε υπόψη σας πάντοτε το εξελικτικό επίπεδο στο οποίο βρίσκεται.

   Σας έχω αναφέρει σε προηγούμενη επιστολή μου ότι όσο πιο πολύ εξελίσσεται ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο συνειδητοποιεί καταστάσεις και πράγματα μέσα και έξω από τον υλικό κόσμο. 

   Δεν είναι δυνατόν όμως να έχετε τις ίδιες απαιτήσεις από ένα άτομο που έχει πίσω του πολύ λίγες ενσαρκώσεις (μία πολύ άπειρη προσωπικότητα όσον αφορά τις κάθε είδους εμπειρίες) με τις απαιτήσεις που έχετε από ένα Μύστη.


   Σας το αναφέρω αυτό, διότι άλλο είναι το περιβάλλον που διαμορφώνεται για τη νεαρή ψυχή, που μόλις άρχισε να ενσαρκώνεται, και άλλο το περιβάλλον που χρειάζεται ο Μύστης. 

   Αυτό που με μεγάλη μου ικανοποίηση αποκαλώ Θεία Πρόνοια (Σοφία του Θεού) έχει φροντίσει με εξαιρετικές λεπτομέρειες για τη ζωή και των δύο. 
   Τα πάντα προέρχονται από το Ύψιστο Ον και είναι στην πραγματικότητα μία και μοναδική ενέργεια που αλλάζει επίπεδα και ποιότητες.

   Υπάρχουν ορισμένα Όντα με υψηλή θέση στην Ιεραρχία που ονομάζονται οι Κύριοι του Κάρμα. Αυτά τα Όντα είναι επιφορτισμένα να έρχονται σε επαφή με τα ανθρώπινα Πνεύματα που πρόκειται να ενσαρκωθούν. 

   Βάσει δε της επιλογής που κάνει το ανθρώπινο Πνεύμα – του οποίου, επαναλαμβάνω, δεν έχει ο άνθρωπος συνείδηση προς το παρόν – ρυθμίζουν και την κάθε είδους ενέργεια που χρειάζεται να καταναλώσει η προσωπικότητα του ανθρωπίνου Όντος ή αυτό που σας είναι γνωστότερο ως ο εαυτός σας.

   Το ανθρώπινο Πνεύμα μας χρειάζεται να πάρει ορισμένες εμπειρίες μέσω της διαβίωσης του (Κατώτερου) Εαυτού μας επάνω στη Γη. 

   Αναλόγως λοιπόν, με τις εμπειρίες που χρειάζεται, ρυθμίζουν οι Κύριοι του Κάρμα και τις ανάλογες γήινες συνθήκες που θα του εξασφαλίσουν αυτές τις εμπειρίες. 

   Από την πρώτη της κιόλας ενσάρκωση στη Γη, η γήινη προσωπικότητα ή ο Εαυτός μας λαμβάνει έναν αριθμό αποφάσεων και εκτελεί έναν αριθμό πράξεων. 

   Οι πράξεις αυτές θέτουν αμέσως σε δράση αίτια που, με τη σειρά τους, παράγουν τα ανάλογα αποτελέσματα.

   Τα αποτελέσματα δεν θα εμφανισθούν αμέσως. Ο άνθρωπος που πραγματοποιεί τα πρώτα δειλά βήματα των πρώτων ενσαρκώσεών του βρίσκεται κάτω από ένα καθεστώς βίας, γιατί αφ’ ενός είναι άπειρος, αφ’ ετέρου τα αόρατα σώματά του (οι λεγόμενοι φορείς της συνειδητότητας) είναι εντελώς υπανάπτυκτα και αγύμναστα.

   Η δύναμη του ανθρώπου αυτού – σε σύνολο – ισοδυναμεί με τη δύναμη ενός νεογέννητου μωρού.

   Η βία που υφίσταται προέρχεται από τις χονδροειδείς δονήσεις του αστρικού και του κατώτερου νοητικού πεδίου, αν και το τελευταίο έρχεται αργότερα. Αυτό συμβαίνει, γιατί μόνο χονδροειδείς δονήσεις μπορούν να γίνουν αντιληπτές από τους μη ανεπτυγμένους και αγύμναστους φορείς ή σώματα του ανθρώπου. 

   Έτσι, για αρκετό καιρό, ο νεαρότερος – σε συνολική ηλικία όσον αφορά τις εμπειρίες – αδελφός μας ανταποκρίνεται στο περιβάλλον του, όπως ένα μωρό, μη διαθέτοντας ακόμη μια ώριμη και κοινά αποδεκτή λογική.
   Φέρει μέσα του βίαιες δονήσεις, όπως αυτές στις οποίες ανταποκρίνεται. Είναι νευρικός και οξύθυμος και, μετά από ορισμένες ενσαρκώσεις, γίνεται κουτοπόνηρος. Με λίγα λόγια, για σας είναι ένα κακό και μη αποδεκτό άτομο. 

   Αναρωτηθήκατε όμως πώς βλέπει διαχρονικά ένα τέτοιο άτομο ένας Διδάσκαλος της Σοφίας;


   Θα ήθελα να τονίσω ότι αυτό που θα θεωρούσαμε ως αρνητική όψη του κάρμα δεν δρα αμέσως. 

   Επειδή, όμως, όσο αυξάνεται ο αριθμός των ενσαρκώσεων, ο νεαρός αδελφός μας γίνεται όλο και περισσότερο κακομαθημένος, επικεντρώνοντας τη συνειδητότητά του στις επιθυμίες του (που τις περισσότερες φορές δεν είναι πραγματικά δικές του), αρχίζει πλέον να επιφέρει ανισσοροπία στο κοντινό του περιβάλλον.

   Μόλις το Πνεύμα του νεαρού αυτού αδελφού αντιληφθεί ότι ωρίμασε η συνείδηση της προσωπικότητας, έτσι ώστε να μπορεί να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς κάνει, στέλνει «εντολή» στους Κυρίους του Κάρμα, και αμέσως εμφανίζεται μια εμπειρία στην προσωπικότητα που την αναγκάζει να αντιληφθεί τι έκανε σε κάποια συγκεκριμένη φάση της γήινης ζωής. 


   Η εμπειρία αυτή έχει συνήθως ως αποτέλεσμα τον πόνο.


   Αυτό που πρέπει να προσέξουμε είναι ότι μια τέτοια εμπειρία μπορεί να έχει τη ρίζα της σε προγενέστερες ενσαρκώσεις. 

   Συμβαίνει όμως κατά τη χρονική εκείνη στιγμή που το άτομο είναι έτοιμο να την κατανοήσει. Εάν συνέβαινε νωρίτερα, το άτομο θα πονούσε χωρίς να μπορεί να κατανοήσει την αιτία. 
   Και εδώ ακριβώς πρέπει να επικεντρώσουμε όλη μας την προσοχή. Αυτή ακριβώς η λεπτομέρεια μας αποκαλύπτει ότι:  
ο Νόμος του κάρμα δεν είναι Νόμος που τιμωρεί, 
αλλά Νόμος που απελευθερώνει. 
Μας δείχνει ακριβώς τι κάναμε και δεν θέλαμε οι άλλοι να το κάνουν σ’ εμάς. Εάν ο Νόμος μας πονά, το κάνει απλώς για να μας δείξει ποιος ήταν ο εαυτός μας σε κάποια δεδομένη χρονική στιγμή στο παρελθόν. Εμείς είμαστε αυτοί που θα αποφασίσουμε αν θα ανταποδώσουμε, δηλαδή, αν θα επαναλάβουμε ή όχι το «κακό» που μας έκανε κάποιος άλλος.
Υπάρχει όμως και η θετική όψη του Καρμικού Νόμου.  Αυτή εκφράζεται σε υλικό, ψυχικό και πνευματικό πλούτο.
Μη φθονείτε τους άλλους προτού παρατηρήσετε και σκεφθείτε, γιατί τίποτε δεν χαρίζεται σε κανέναν και πουθενά.   Απλώς τα κατακτούμε με προσπάθεια.

   Παρατηρήστε, για παράδειγμα, έναν πλούσιο. Εάν πρόκειται για ένα χαρακτήρα κακομαθημένο, τότε ο πλούτος του δόθηκε, γιατί χωρίς αυτόν πολύ λίγες εμπειρίες θα μπορούσε να πάρει. 
   Ο πλούτος σ’ αυτήν την περίπτωση αποτελεί τη μοναδική του ισορροπία. Εάν του τον αφαιρούσατε, θα χανόταν με το παραμικρό εμπόδιο της ζωής λόγω της μεγάλης του απειρίας. 

   Εάν όμως ο πλούσιος παρουσιάζει έναν ώριμο χαρακτήρα και, ιδιαίτερα, εάν κάνει φιλανθρωπίες για τη δική του προσωπική ικανοποίηση (και όχι για επίδειξη), εάν νιώθει ότι ο πλούτος και οι δουλειές του, του δόθηκαν για να τα διαχειρίζεται, να τα χαίρεται και για να τα προσφέρει στους άλλους, και όχι να τα συσσωρεύει, τότε, με μαθηματική ακρίβεια θα γεννηθεί στην επόμενη ενσάρκωσή του ακόμη πιο πλούσιος, γνωρίζοντας ότι η προσφορά πάντοτε αμείβεται.


   Δεν θα αναφερθώ στα άτομα που έχουν ψυχικά και πνευματικά χαρίσματα, γιατί, όπως καταλαβαίνετε, δεν τους χαρίστηκαν, αλλά τα απέκτησαν με επίπονες προσπάθειες. Οι προσπάθειες για την πρόοδό μας ενεργοποιούν πάντοτε θετική όψη του Καρμικού Νόμου.

   Όπως αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, τις ημέρες της συμφοράς μας, όπως τις ημέρες της ευτυχίας μας, τις δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι. 
   Εάν όμως προχωρήσουμε με τη σκέψη μας και τη φαντασία μας και αντιληφθούμε έστω και διανοητικά πώς ενεργεί ο Καρμικός Νόμος σε ένα εξελιγμένο άτομο, θα παρατηρήσουμε μια μεγάλη διαφορά.

   Πρώτα απ’ όλα, το εξελιγμένο άτομο έχει αρχίσει να συνειδητοποιεί αυτόν τον Νόμο στο σύνολό του και δεν τον τοποθετεί μέσα σε στενά προσωπικά πλαίσια. Γνωρίζει ότι κάθε του σκέψη και κάθε του κίνηση θα διαμορφώσουν το αύριο και τις ημέρες που θ’ ακολουθήσουν. 



Ο εξελιγμένος άνθρωπος τείνει να κατακτήσει το επίπεδο του Διδασκάλου της Σοφίας, αρχίζοντας να εκπέμπει μία δόνηση υψηλής τάξεως που σταδιακά αλλά σταθερά επηρεάζει θετικά το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει και κινείται. Η θετική δόνηση της αύρας του, που βαθμιαία τελειοποιείται και γίνεται ολοένα και θετικότερη φέρνει από μόνη της τα θετικά αποτελέσματα του Κάρμα σε αυτόν που την εκπέμπει.
   Έτσι, ο υποψήφιος Μαθητής μεταμορφώνεται και μεταμορφώνει. 
   Το κυριότερο όμως είναι ότι αυτή η συνεχής προσπάθεια του υποψηφίου Μαθητή για τη βελτίωση και κυριαρχία του εαυτού του, έλκει την προσοχή των Διδασκάλων και, όταν φτάσει στο επίπεδο που Εκείνοι θα κρίνουν ως το πλέον κατάλληλο, θα διαχυθεί σ’ αυτόν ένα ρεύμα ενέργειας ή δονήσεων υψηλής τάξεως, που οι μεγάλες θρησκείες το αποκαλούν Ευλογία. Αυτό το ρεύμα αρχίζει και το χρησιμοποιεί ο ίδιος προς όφελος των συνανθρώπων του.

   Αντιλαμβάνεστε, βέβαια, ότι στη συγκεκριμένη ύλη αυτή η ανιούσα πρόοδος οφείλεται μόνο στους σωστούς χειρισμούς του υποψήφιου Μαθητή και σε τίποτε άλλο. 

   Ο άνθρωπος αυτός αντέστρεψε την αρνητική όψη του Καρμικού Νόμου και, γινόμενος σταδιακά κύριος του Εαυτού του, γίνεται ταυτοχρόνως γνώστης και συνεπώς κυρίαρχος αυτού του Νόμου. 
   Όσο περισσότερο γνωρίζει αυτόν τον Νόμο, τόσο πιο ευέλικτος γίνεται απέναντί του, φτάνοντας εν τέλει στο σημείο να μην μπορεί να τον αγγίξει η αρνητική του όψη.

   Εδώ, όμως, πρέπει να αναφερθεί ότι το προσωπικό κάρμα του καθ’ ενός ενεργοποιείται όχι τυφλά και ανεξάρτητα, αλλά πάντοτε μέσα στα πλαίσια του κάρμα που επηρεάζει την οικογένεια, του κάρμα που επηρεάζει τον επαγγελματικό περίγυρο (μικρές ή μεγάλες ομάδες) μέσα στον οποίο κινούμαστε, του κάρμα που διέπει την πόλη, την περιφέρεια και τέλος τη χώρα που ανήκουμε. 

   Ο Καρμικός Νόμος δρα περίπλοκα και πάντοτε σε σχέση με το περιβάλλον που ερχόμαστε σε επαφή.

   Αυτό που ενδιαφέρει τους διδασκάλους είναι να μάθουν οι αρχάριοι μαθητές, ακόμα και αυτοί που για πρώτη φορά ακούνε τον όρο, ότι ο νόμος του Κάρμα δεν είναι τιμωρία αλλά ο δρόμος προς την αυτογνωσία. 


   Είναι μία κατάσταση που, ενώ μπορεί να βιώνουμε την αρνητική της όψη, με μία δική μας και μόνον απόφαση μπορούμε να την αλλάξουμε.

   Για να κατορθώσουμε να αλλάξουμε αυτήν την αρνητική όψη, υπάρχουν μερικοί πολύ απλοί κανόνες που θα σας δώσω, οι οποίοι παρ’ όλη την απλότητά τους, είναι εξαιρετικά αποτελεσματικοί.

   Ο πρώτος κανόνας που πρέπει πάντοτε να εφαρμόζουμε είναι ο κανόνας της σκέψης πριν από τη δράση. 

   Οι περισσότεροι άνθρωποι δρουν παρορμητικά, χωρίς συνήθως να σκέπτονται, και μετά υφίστανται αποτελέσματα.
Αυτός ο κανόνας πρέπει να ισχύει ακόμη και για πράξεις παροχής βοήθειας προς τους συνανθρώπους μας. 
   Η πρώτη σκέψη που πρέπει να κάνουμε πάντοτε πριν από κάθε μας πράξη είναι μήπως μ’ αυτήν την πράξη προξενήσουμε άθελά μας κακό. 
   Η δεύτερη σκέψη είναι να τοποθετήσουμε τον εαυτό μας στη θέση του στόχου της πράξεώς μας. Να αναρωτηθούμε, δηλαδή αν αυτό που πάμε να κάνουμε, θα θέλαμε να μας το κάνει κάποιος άλλος.

   Ο δεύτερος κανόνας αφορά τη βοήθεια που δίνουμε στον συνάθρωπό μας. Εδώ η σκέψη μας θα πρέπει να είναι βαθύτερη και αποδοτικότερη. Θα πρέπει να σκεφτούμε πολύ μήπως η βοήθεια που θέλουμε να δώσουμε φέρει αντίθετα αποτελέσματα απ’ αυτά που επιδιώκουμε. 

   Επειδή όμως αυτό είναι καθαρά συνειδησιακό θέμα για τον καθένα σας, δεν μου επιτρέπεται να επεκταθώ. Απλώς, κάθε φορά που βοηθάτε κάποιον, θα πρέπει να ζητείτε από τον Θεό να τον κάνει να αντιληφθεί τη στάση και τη θέση του, ώστε να αρχίσει πλέον να ενεργοποιεί μόνος του τη θετική όψη του Καρμικού Νόμου.

   Ο τρίτος και βασικότερος κανόνας αφορά τα προβλήματα που βιώνουμε. Τη στιγμή που αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα, έχουμε για άλλη μία φορά την ευκαιρία να εκμεταλλευθούμε τον Νόμο για να τον γνωρίσουμε. 


   Κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα, προτού προχωρήσουμε σε οποιονδήποτε τρόπο λύσης του, θα πρέπει, είτε με την προσευχή μας είτε με τον διαλογισμό μας, να επικαλούμεθα τον Θεό ή όποια ανώτερη δύναμη πιστεύουμε, να μας κάνει να κατανοήσουμε γιατί έχουμε αυτό το πρόβλημα.


   Ακόμη και αν τα αίτια του προβλήματος μας παραμείνουν ανεξιχνίαστα, ο διαλογισμός ή η προσευχή θα μας καταδείξουν ποια είναι ακριβώς η θέση μας απέναντι στο πρόβλημα, και συνεπώς η λύση του θα είναι ευκολότερη. Λέω ότι τα αίτια μπορεί να είναι ανεξιχνίαστα, γιατί υπάρχει η πιθανότητα, αν το πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο ή πολύπλοκο, να οφείλεται σε προηγούμενη ενσάρκωση. (Αυτό συμβαίνει συνήθως με τα μεγάλα προβλήματα που μας στέλνει ο Νόμος από μικρή ηλικία).


   Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι τα προβλήματα είναι αξεπέραστα. Λέγω δε ότι η προσευχή ή ο διαλογισμός θα μας δείξουν την ακριβή μας θέση απέναντι στο πρόβλημα, γιατί τις περισσότερες φορές εκτιμούμε λανθασμένα τον εαυτό μας και το πρόβλημά μας, και συνήθως μεγαλοποιούμε τα πράγματα. 


   Μπορεί βέβαια να μην έχετε το ποθούμενο αποτέλεσμα με την πρώτη προσπάθεια, αλλά αν επιμείνετε, θα αρχίσετε να διακρίνετε σταδιακά το πραγματικό μέγεθος κάθε προβλήματός σας, ώστε να εφοδιάζετε τον εαυτό σας με το ανάλογο ψυχικό σθένος και να οδεύετε προς τη λύση του.

   Εκεί που θα μπορούσα να επιμείνω, αναφερόμενος σε ορισμένες εξαιρέσεις, είναι καταστάσεις που αφορούν πολύ σοβαρά και χρόνια προβλήματα υγείας, αλλά αυτό θα σας το αναλύσω πολύ αργότερα, διότι είναι αρκετά πολύπλοκο για το επίπεδό σας.

   Πέρα όμως απ’ όλα αυτά που αναφέραμε, πρέπει να αναλύσουμε ακόμη περισσότερο την έννοια του Κάρμα. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. 


Φαντασθείτε έναν τεράστιο ιστό αράχνης που λάμπει στο φως του Ηλίου ιριδίζοντας όλα τα χρώματα. Φαντασθείτε επίσης, έναν παρόμοιο ιστό που δεν ιριδίζει, αλλά το χρώμα του είναι θαμπό και σκοτεινό. 

   Στην πρώτη περίπτωση έχουμε τη θετική όψη του Νόμου ενώ στη δεύτερη την αρνητική.
   Φαντασθείτε ότι πάνω στους δύο ιστούς κινούνται άνθρωποι, εμείς οι ίδιοι. Αυτός που γνωρίζει τη φύση του ιστού μπορεί και τον αγγίζει χωρίς να τον καταστρέφει. Αυτός όμως που δεν γνωρίζει, λερώνει και καταστρέφει τον ιστό. 
   Το ίδιο συμβαίνει και με την ισορροπία του Καρμικού Νόμου. Όσο περισσότερο τον γνωρίζουμε τόσο καλύτερα κινούμαστε μέσα σε αυτόν. Επειδή όμως όλοι έχουν συμμετοχή σε αυτήν την ισορροπία, έχουμε πάλι μία διττή εικόνα. Του ατόμου που είναι δεμένο με τα μαθήματα του Νόμου, και του ατόμου που βαδίζει προς την πλήρη απελευθέρωση. 

   Υπάρχει επίσης και μία τρίτη κατηγορία:


   Των ήδη απελευθερωμένων Όντων. Τα μεγάλα Όντα, που έχουν απελευθερωθεί ήδη, ενεργοποιούν συνεχώς αίτια και αποτελέσματα θετικής φύσεως, που έμαθαν να τα χειρίζονται από την εποχή της σταδιακής τους απελευθέρωσης. 

   Αυτού του είδους οι ενέργειες είναι, με άλλα λόγια, η βοήθεια και οι διδασκαλίες που παρέχουν στους νεότερους, είναι, αν θέλετε, το απόσταγμα εφαρμογής και πείρας του Νόμου ύστερα από μελέτη αιώνων.

   Υπάρχει και ένα άλλο βασικό σημείο που πρέπει να τονίσουμε. Αφορά το πόσο μπορεί να επηρεάσει η θετική εξέλιξη ενός ατόμου τον περίγυρό του, πάντοτε βέβαια υπό το πρίσμα του Καρμικού Νόμου. 

   Κατ’ αρχάς ένα άτομο που έλκει μία όψη του Νόμου την επιβάλλει, θέλοντας και μη, στο πολύ στενό του περιβάλλον.

   Έτσι, ένα εξελιγμένο άτομο μπορεί να ανακουφίσει διάφορα άτομα στον στενό οικογενειακό του κύκλο. Ένα περισσότερο εξελιγμένο άτομο επιδρά, με τις θετικές όψεις του Νόμου, πάνω στη δουλειά του και έμμεσα στους συνεργάτες του. 

   Ακόμη θα μπορούσαμε να έχουμε έναν χαρισματικό πολιτικό η θρησκευτικό ηγέτη, που μπορεί να κάνει καλό στη χώρα του. 

   Τηρουμένων των αναλογιών, μπορούμε να φτάσουμε κατ’ αυτόν τον τρόπο στο επίπεδο πολύ Υψηλών Όντων που, χάρη στην ενεργοποίηση της θετικής όψης του Νόμου, μπορούν να δημιουργούν ή να συντηρούν ολόκληρους κόσμους. 

   Τα αναφέρω όλα αυτά, γιατί όλα τα παραδείγματα συνδέονται μεταξύ τους με τη συνδυασμένη εφαρμογή της γνώσης του Νόμου της Αναλογίας (επίπεδο προς επίπεδο) και της γνώσης του Καρμικού Νόμου.

   Αυτός ο συνδυασμός ενεργοποιεί τη θετική όψη του Νόμου, η οποία παρέχει πάντοτε ευκαιρίες για σταδιακή κυριαρχία και ευθύνη – που διαρκώς αυξάνονται – απέναντι στη ζωή και τα πράγματα. 

   Γι’ αυτό και τα πραγματικώς απελευθερωμένα Όντα είναι πάντοτε (στο ανάλογο επίπεδο που ανήκουν) μεγάλοι Ηγέτες και ταυτοχρόνως Διδάσκαλοι με τεράστιες ευθύνες. Αναφέρομαι βέβαια στα Όντα που βρίσκονται υψηλότερα από το επίπεδο ενός Διδασκάλου της Σοφίας.
   Αναλογισθείτε, λοιπόν, ότι κάθε φορά που επιλέγετε μία ορθή απόφαση και την εφαρμόζετε σωστά, αυτή η απόφαση σας ανοίγει, με μαθηματική ακρίβεια, τον δρόμο για περισσότερη ελευθερία, που με τη σειρά της θα δημιουργήσει την υποδομή για όλο και σοβαρότερες αποφάσεις και πραγματοποιήσεις, έως ότου απελευθερωθείτε εντελώς από τα υλικά δεσμά και αρχίσετε να αποκτάτε τη βαθύτατη γνώση εκείνου του Νόμου που συνοψίζεται στη λέξη ΘΥΣΙΑ και που οδηγεί κατ’ ευθείαν στην καρδιά του Θεού.

   Όσο μακρινά κι αν σας φαίνονται αυτά, όσο και αν αισθάνεστε αδύναμοι για θυσίες, μην ξεχνάτε ότι θα αρχίσετε με κάτι που θα είναι εύκολο για σας.

   Η πραγματική θυσία είναι πάντοτε ηθελημένη και πραγματοποιείται από κάποιον που και τον Νόμο γνωρίζει και βλέπει πολύ μακριά. 
   Αυτό που πρέπει να θυμάστε είναι ότι τον μεγαλύτερο ρόλο τον διαδραματίζει η απόφαση να απελευθερωθούμε από τα εμπόδια της ζωής μας, είτε τα αντιλαμβανόμαστε αμέσως είτε όχι. 
   Θυμηθείτε ότι ακόμη και η σκέψη να αποφασίσετε αυτό το πράγμα, δημιουργεί αυτομάτως αίτια και αποτελέσματα. 
Τα υπόλοιπα τα αφήνω στον διαλογισμό σας...
________________________________________________   
Κουτ Χουμι Λαλ Σινγκ 

Σύγχρονες Επιστολές Των Διδασκάλων της Σοφίας  
Roger de pins  Εκδόσεις Τετρακτύς

   * Η λέξη κάρμα φέρεται περισσότερο ως σανσκριτική και σημαίνει γενικά πράξη.
   Κατά τον Ινδουισμό και τον Βουδισμό, το κάρμα αναφέρεται στην έννοια του νόμου της σχέσεως μεταξύ αιτίας και αποτελέσματος προσδιορίζοντας ότι κάθε πράξη είναι αποτέλεσμα αιτίας του παρελθόντος και συγχρόνως αιτία άλλων πράξεων που θ΄ ακολουθήσουν στο μέλλον. 

   Έτσι ο νόμος του κάρμα ταυτίζεται με τον νόμο της αιτιότητας, της αναπόφευκτης δηλαδή σχέσεως αιτίου και αιτιατού, ο νόμος της δράσης και της αντίδρασης, ο νόμος της δικαιοσύνης και της ισορροπίας, που ακολουθούν την εφαρμογή του σε κάθε εκδήλωση της ζωής με συνέπεια να διαμορφώνεται ανάλογα απ΄ αυτό το ίδιο το κάρμα.


   Σύμφωνα με τη δοξασία αυτή, το κάρμα ακολουθεί τον άνθρωπο κατά τις επίγειες ενσαρκώσεις του, τις συνθήκες των οποίων και προσδιορίζει. Έτσι, όσο ο άνθρωπος εξελίσσεται τόσο λιγότερο εξαρτάται από τα δεσμά του κάρμα, με συνέπεια να καταστεί ο ίδιος συνειδητός δημιουργός των συνθηκών της ζωής του.



Scholeio.com

Η Κρυφή Κοινωνία της Συναίνεσης



Ας προσπαθήσουμε να Απαγκιστρωθούμε 

Η συναινετική πραγματικότητα είναι η ύστατη κρυφή κοινωνία. 

Είναι τόσο κρυφή ώστε ακόμη και τα ίδια της τα μέλη δεν γνωρίζουν την ύπαρξη της.

 Η συναινετική πραγματικότητα είναι μία συνωμοσία για να συγκρατείται ο κόσμος ως έχει.  

Είναι τα μέσα με τα οποία επικοινωνούμε και συμφωνούμε στο πως έχουν τα πράγματα και πως πρέπει να είναι.

   Όσο είναι ένα μοντέλο που λειτουργεί, μία τέτοια αρχή είναι έγκυρη. Στο βαθμό όμως που ένα τέτοιο μοντέλο δεν είναι λειτουργικό, όπως στην παρούσα φάση που βρίσκεται στα όρια κατάρρευσης, η προαναφερόμενη συναίνεση είναι εξ’ ορισμού άκυρη.

   Σε μία τέτοια περίπτωση είναι αρμοστό δικαίωμα και ευθύνη για κάθε σκεπτόμενο μέλος μίας τέτοιας συναίνεσης να ακυρώσει την συμμετοχή του και να προβάλλει μία νέα, ανώτερη και πληρέστερη αρχή για την πραγματικότητα. 


            Έξω από τα γνωστά πλαίσια


   Η απαγκίστρωση από τη συναινετική πραγματικότητα προϋποθέτει κίνηση έξω από τα γνωστά πλαίσια, έξω από τη κατεστημένη «λογική» και άρα είναι ένα είδος παραλογισμού  ή σχιζοφρένειας. 


   Αυτή η ασυμφωνία είναι το άλμα της φαντασίας προς την σκιαγράφηση της νέα θέσης. Στους μύθους που κατά τον Γιουνγκ είναι αποτυπώματα του συλλογικού ασυνειδήτου, η διαδικασία αυτή της ακροβασίας εμφανίζεται συχνά με αναφορές σε μαγείες, περίεργα σύμβολα / γεγονότα / αντικείμενα. 

   Αυτά χρησιμοποιούνται για να μαρτυρήσουν ένα διαφορετικό τρόπο αντίληψης που βέβαια είναι αναδραστικά υποκείμενη στις αλλαγές των ερμηνειών τους. 

   Η μαγεία στους μύθους, οι μεταφορές και οι αλληγορίες των παραδόσεων, χρησιμοποιήθηκαν εκεί ακριβώς όπου οι αστοιχείωτοι δεν μπορούσαν να ερμηνεύσουν καλύτερα τις τροπές αντίληψης. Τις τροπές από μία συναίνεση σε μία άλλη. 


   Για τον Castaneda o πρωταρχικός στόχος της μαγείας είναι το σταμάτημα του κόσμου. Η λεγόμενη και «στάση εποχής» είναι μία στιγμή κατά την οποία η γνώση μας για τον μέχρι τώρα κόσμο καταρρέει. 

   Δίχως αμφιβολία υπό αυτήν την έννοια ο κόσμος βαδίζει προς μία στάση εποχής.

            Σύγχρονος άνθρωπος


   Παγιδευμένος σε μία συναίνεση μόνο κατά το μέτρο που αυτός την ορίζει, ο σύγχρονος άνθρωπος είναι αντιμέτωπος με ένα σύστημα συμβόλων και μεταφορών που ωφελούν απλά ως ενδείξεις ή σημάδια προς μία υπέρτερη μυθική πραγματικότητα. Γεύεται τον ελάχιστο μύθο (με το μ μικρό) ως την ψευδαίσθηση του συναινετικού 

Μύθου - πραγματικότητας. 

   Ο τελευταίος είναι και η πέτρα που πρέπει να σμιλέψει τον δικό του προσωπικό μύθο. Τα δικά του πιστεύω. Για αρκετές χιλιετίες βέβαια  δε μπορεί ή αρνείται να σχηματίσει και να δημιουργήσει το προσωπικό του ψυχικό ανάγλυφο. Το προσωπικό σύστημα φρονημάτων.


   Ο σύγχρονος πολιτισμός έδωσε έμφαση στην «αλήθεια», είτε ανακαλυμμένη είτε αποκεκαλυμένη, που όμως πλέον φαίνεται πως φτάνει σε σημείο κορεσμού. 


   Η «αλήθεια» φωνάζει από τα media, μπορεί κάποιος να την κάνει download σε gigabytes ή να τη διαβάσει στη ξαπλώστρα της παραλίας. Παρόλα αυτά ο άνθρωπος δε συγκινείται. Αυτό που λείπει δεν είναι η αλήθεια. Γιατί και αυτή πλέον γίνεται αντιληπτό πως είναι μέρος της συναίνεσης. 


            Αυτό που λείπει είναι το νόημα. 


   Ή καλύτερα ο τρόπος να δοθεί ένα νόημα. Η Αλήθεια είναι άπειρη όση η πληροφορία της ύπαρξης και σε όσες δόσεις και να δοθεί είναι άχρηστη χωρίς κάποια φόρμουλα που θα βοηθήσει τον καθένα να τη χωρέσει στα δικά του μέτρα. 

   Είναι πολύ καλύτερα λοιπόν η «αλήθεια» να βρεθεί μέσα από προσωπικές εμπειρίες που δημιουργούν μια μόνιμη εντύπωση και αναπτύσσουν ατομικά ψυχικά φίλτρα δυναμικά προσαρμοσμένα στη ποσότητα αφομοίωσης. After all it’s a matter of capacity.

   Κάποιες φορές ο κόσμος μέσα στην άγνοια του στρέφεται προς την θρησκεία για νόημα. Και αυτό που παίρνει είναι περισσότερη αλήθεια. Κι άλλοτε στρέφεται προς την επιστήμη. Που του απαντά με αλήθεια αποτελούμενη από quartz και μποζόνια Higgs. 


   Αμφότερες και οι δύο έχουν μία κάποια αξία αλλά τελικά δεν φτάνουν σε σύγκριση το νόημα που μπορεί να ενσταλάξει μία «μαγική διαδικασία», όπως θα την έλεγε ο Castaneda, στις μικρές ιδιωτικές μας κολάσεις. Η μαγεία έχει εξοριστεί από την κουλτούρα.


   Σκεφτόμαστε, μιλάμε, ζούμε με τους όρους που καθορίζουν άλλοι. «Πρέπει να σταματήσεις να μιλάς με τους όρους των μαύρων μάγων» προτρέπει ο Δον Χουάν τον Castaneda (ως χαρακτήρας στα βιβλία του Castaneda Ο Δον Χουάν είναι μία σημαντική φιγούρα που περιγράφεται ως ένας Ινδιάνος Γιάκι/ σαμάνος/ μάγος). 


Ποιοι είναι οι μαύροι μάγοι; 


   Αυτοί που στερούν από τους ανθρώπους τη μαγεία. Αυτοί που καθορίζουν τις λέξεις και τον τρόπο που μιλάμε. Τον τρόπο που ζούμε. 

   Έχουμε ανταλλάξει ένα κόσμο με όνειρα με την άνεση του κλουβιού  της καθημερινότητας. Έχουμε πιστέψει πως η ελευθερία είναι το αντίθετο των αναγκών μας και πως οι τροπές συνείδησης και οι κατακτήσεις της αλήθειας είναι κάτι παραμυθένιο. 

   «Δε μπορούμε να μιλήσουμε για τους άλλους με τους όρους τους δικούς τους» θα έλεγε ο Μαρξ. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τους ίδιους μας  τους εαυτούς. Ταυτιζόμαστε με τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν. 

   Κι έτσι υπάρχει κρίση σε όλες τις εκδηλώσεις της κοινωνικής ζωής καθώς έχουν διαρρηχθεί όλες εκείνες οι ψυχικές και κοινωνικές προϋποθέσεις που επιτρέπουν την ολιστική πρόσληψη του λόγου, της τέχνης και εν τέλει της ζωής. 

   Έχει εξοβελιστεί ο χρωματισμός των βιωμάτων, η παραγωγική παρέκκλιση, η γόνιμη αντίδραση, η δημιουργικότητα, η φαντασία. Ο λόγος φθίνει και η τέχνη φαστφουντοποιείται.   

   Αποκλείστηκε ο τρόπος και κατά συνέπεια το νόημα. Η ζωή καταλήγει να είναι μία παράσταση με προσχεδιασμένους ρόλους. Μία παράσταση που οδηγεί στο βρικολάκιασμα της θέλησης της ίδιας της ύπαρξης.

   Η αποδοχή ή συρροή του ενός προσθέτει ή αφαιρεί στις φαντασιακές σημασίες του συνόλου. Σχηματίζει το ερμηνευτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο τα γεγονότα αποκτούν «αντικειμενική» αξία. 


   Κατά τον Γιουνγκ ο άνθρωπος κληρονομεί από το συλλογικό ασυνείδητο τα 

   αρχέτυπα που σχηματίζει ο ίδιος.  

    Στον Καστοριάδη το κοινωνικό φαντασιακό αντιστοιχεί στη κοινωνική ικανότητα

    οντογένεσης. 

   Όλα αυτά συνηγορούν στο ότι ο σύγχρονος άνθρωπος είναι δεσμευμένος με μία συναίνεση μόνο στο μέτρο που αυτός την ορίζει.


   Οι καραβέλες του Κολόμβου και οι ιθαγενείς. 


   Όταν αυτές ο Κολόμβος προσέγγιζε τις ακτές των ιθαγενών της Αμερικής συνέβη το εξής παράξενο. Οι ιθαγενείς ήταν ικανοί να δουν τους εξερευνητές και τις βάρκες τους αλλά όχι και τις καραβέλες.  Αν και τα πλοία ήταν ορατά, βρίσκονταν αρκετά κοντά στην ακτή, τους ήταν αόρατα γιατί δεν υπήρχε το κατάλληλο ''ερμηνευτικό πλαίσιο''. 
Ο σαμάνος της φυλής πήγαινε κάθε μέρα και κοίταζε τον ορίζοντα προσπαθώντας να δώσει εξήγηση στην απορία του από πού ήρθαν οι λευκοί και τελικά έχοντας παρατηρήσει κάποιους κυματισμούς που δεν εξηγούνται από τον καιρό κατάφερε να διακρίνει... να σχηματοποιήσει τις καραβέλες ! 
 Με αυτόν το τρόπο μπόλιασε τη συλλογική αόρατη δεξαμενή σημασιών κι έπειτα από εξηγήσεις και παροτρύνσεις κατάφεραν και οι υπόλοιποι ιθαγενείς να δουν τις καραβέλες που ήταν σε απόσταση όρασης από καιρό. 

Δύο πράγματα καταλαβαίνουμε εδώ. Την ύπαρξη ερμηνευτικού πλαισίου πάνω στο οποίο βασίζεται η συναινετική πραγματικότητα και την ύπαρξη του συλλογικού νου των Ινδιάνων. Αρκούσε ο ένας, ο πιο «προχωρημένος» να κάνει την τροπή ώστε να μεταδοθεί αυτή και στους υπόλοιπους.

Η μελέτη ιθαγενών σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου έδειξε ότι πρέσβευαν τις ίδιες βασικές δοξασίες και χρησιμοποιούσαν τις ίδιες βασικές μεθόδους. Η «μαγεία», οι «τελετουργίες» ήταν ένας τρόπος σύνδεσης με τη φύση. 

             Αν ήταν αναποτελεσματική γιατί δεν εγκαταλείφθηκε για χιλιάδες χρόνια; Υπάρχει μία παρεξήγηση εδώ. Η αντίληψη της πραγματικότητας ήταν διαφορετική. Το ίδιο και του χρόνου. Υπήρχε μία αίσθηση ενότητας και η εντύπωση συμμετοχής  σε ένα ενιαίο οργανισμό. 
Η μαγεία ήταν ένα είδος τηλεπάθειας της σύγχρονης ορολογίας. Ένα είδος ενόρασης. Ένα διαφορετικό αντιληπτικό σύστημα. «Προφανώς αυτοί (οι Ινδιάνοι) βίωναν το συλλογικό ασυνείδητο ως άμεση πραγματικότητα και όχι ως διανοητικό κατασκεύασμα»  γράφει ο Andrew Weil ερευνητής του Χάρβαρντ.
Το άτομο είναι  ένας κόμβος 
ενός πυκνού δικτύου ενέργειας.

   Δεν είναι τυχαίο πως τέτοιοι τρόποι εκδήλωσης έχουν χαρακτηριστεί ως αποτελέσματα λειτουργίας του δεξιού ημισφαιρίου του εγκεφάλου.  Κάπου στη πορεία της ιστορίας κάποιες εκδηλώσεις του δεξιού ημισφαιρίου εξοστρακίστηκαν  από άλλες του αριστερού. 

   Ήρθε η αριστεροεγκεφαλική έκρηξη της ανάλυσης και της λογικής να αντικαταστήσει τους τρόπους της «συγχρονικής» αντίληψης του απώτερου παρελθόντος. Κάποιοι αυτή την απώλεια της επαφής με το δεξιό ημισφαίριο, το ποιητικό και παράλογο, την παρομοίασαν με βύθιση ή πτώση. 


   Ο άνθρωπος παγιδεύτηκε σε μία «περιορισμένη» μορφή συνείδησης. Η θρησκευτική του παρόρμηση που δεν ήταν παρά η δίψα του να ανακαλύψει όλα τα μυστικά του κόσμου, ερχόμενος  σε επαφή με τους ρυθμούς και τις αρμονίες των ενεργειών του σύμπαντος, έχασε τον προσανατολισμό της στο τρόπο και στο βίωμα που καθιστούσε μία διεργασία ιερή ή μαγική. 

   Αντικαταστάθηκε από στατικούς κανόνες που ακρωτηρίασαν την πνευματικότητα. 
Σιγά σιγά ξεχάστηκε πως το άτομο είναι ένας κόμβος ενός πυκνού δικτύου ενέργειας.

   Η θρησκεία κάποτε ήταν ο τρόπος που ταυτιζόταν με τη γνώση. Τροπογνώση. 
Τώρα η αίσθηση ελέγχου του κυρίαρχου αριστερού ημισφαιρίου δημιουργεί μία αποστασιοποίηση από τον τρόπο και μία αλαζονεία παντογνωσίας. 

   Ο «πολυχρονικός χρόνος» των ιθαγενών όπως αναφέρθηκε από τον ανθρωπολόγο Edward T.Hall, ή το «αιώνιο παρόν» του Colin Wilson, έδωσε τη θέση του στο μονοχρονικό χρόνο του δυτικού πολιτισμού που συνεχίζει να τον βυθίζει ταχύτερα στη κίνηση της ιστορίας. 


   Ειρωνικά και αναπόφευκτα η συσσώρευση της ιστορίας οδηγεί στη κάθοδο ενός πεπληρωμένου φρέατος που θα ξανασυμπυκνώσει σε ένα μοναδικό συμβάν –εμπειρία κορύφωσης- την αίσθηση της μοναδικότητας (singularity). 

   Η συμπίεση της εκδήλωσης του δεξιού ημισφαιρίου δε μπορεί παρά να μην προκαλέσει την ορμητική  επιστροφή του σε μία «στάση εποχής».

   Δεν συνηγορώ υπέρ κάποιας επιστροφής σε κάποια άλλου τύπου μαγική αντίληψη-συνείδηση του χρόνου, του κόσμου, του εαυτού. 

   Η «λογική» του αριστερού εγκεφαλικού ημισφαιρίου υπηρέτησε εξαίσια τον άνθρωπο τα τελευταία χιλιάδες χρόνια απλά φαίνεται πλέον το κοινωνικό εκκρεμές να συγκλίνει προς μία εξισορρόπηση μεταξύ των διαφόρων διαστάσεων της πραγματικότητας. 

   Και αυτό γιατί ο δυτικός νους έχει φτάσει σε σημείο κατακερματισμού. Η συνείδηση του αριστερού ημισφαιρίου καθηλώνει σε ένα σύμπαν μουντό και ανιαρό. Η θετικιστική αίσθηση του χρόνου έχει ανάγκη την αντίθετη βαθιά βιωμένη σχέση μαζί του. 


   Μόνο έτσι θα επιτραπεί αυτό που οι Ινδιάνοι ένοιωθαν ως εμπειρική επιβράδυνση του χρόνου, ένωση και συγχρονικότητα. 

Ο Γιουνγκ αναφερόμενος στην συγχρονικότητα την αποκάλεσε «μη αιτιατή συνδετική αρχή». 

   Το τι σημαίνει αυτό ίσως το εξηγεί καλύτερα η ερώτηση του Αγίου Αυγουστίνου. «Τι είναι ο χρόνος?  Όταν δε σκέπτομαι γνωρίζω την απάντηση». Ρωτώντας δηλαδή ο άνθρωπος του αριστερού ημισφαιρίου ξέχασε το «ρυθμό της ζωής». 


   Αν θεωρήσει κανείς πως κύριο χαρακτηριστικό της φύσης είναι η διαρκής διακύμανση της και άρα η «πτώση» του ανθρώπου ήταν αναπόφευκτη καθώς η «συλλογική συνείδηση» είχε φτάσει σε κάποιο όριο, εξίσου αναμενόμενη πρέπει να θεωρείται και η επόμενη αλλαγή. Και η αλήθεια είναι ότι ήδη συμβαίνει. 


   Ο παγιδευμένος στη συνείδηση του αριστερού ημισφαιρίου «πεπτωκός άνθρωπος», βυθισμένος στην αλυσίδα ερωτήσεων και αναλύσεων που τον αποξένωσαν από την «πρωτόγονη μαγεία», έχει αρχίσει να αναστοχάζεται την μυθοποιητική του σκέψη, το ίδιο και την τεχνοκρατική, και είναι ήδη σε τροχιά προς ένα σημείο τομής. 

   Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς τη στιγμή που η προϊούσα αποσύνθεση της τωρινής συναινετικής πραγματικότητας είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. 

   Αυτό που  καλείται να συλλάβει είναι ένα πολιτισμό μέσω πια της επανάστασης στην αντίληψη. Επανάσταση με σκοπό τον τρόπο. 
Καλείται να ενώσει τα δεξιόστροφα μοντέλα της συναδελφικότητας με τα αριστερόστροφα της κυριαρχίας. Καλείται να σχηματίσει ένα ισορροπημένο σύστημα από πιστεύω το οποίο θα το ζει όσο το εξηγεί. 
   Και τότε εναπόκειται στον ίδιο να χρησιμοποιήσει αυτά τα πιστεύω ώστε να προετοιμαστεί για τον θάνατο. Ακόμη και το «παράλογο» δεξιό ημισφαίριο γνωρίζει πως δε μπορεί να γίνει το άλμα πάνω από την άβυσσο του θανάτου. Είναι πολύ μεγάλη. 
   Αντί αυτού πρέπει να κατασκευαστεί μία γέφυρα κι ας είναι γνωστό πως ποτέ δε θα φτάσει ώστε να γίνει το άλμα πάνω από την άβυσσο. 

   Ξεκινώντας με την ελπίδα ότι μπορεί να φτάσει αρκετά μακριά ώστε να γίνει το άλμα στην αιωνιότητα, ο άνθρωπος ίσως και να ξεπεράσει την ναρκισσιστική ανάγκη για διαιώνιση της ταυτότητας στους πρόποδες μίας μαγικής συνεχούς μεταμόρφωσης. 

                                                     Dimitrios Krontsos  Κίνηση Ιδεών
__________________________________________________________________


Scholeio.com