Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΟΜΙΛΙΕΣ και ΗΧΗΤΙΚΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΟΜΙΛΙΕΣ και ΗΧΗΤΙΚΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Απολλώνιος Τυανεύς, Αναγνωρίστηκε ως ''θείος Άνθρωπος''



Μέγας Φιλόσοφος και Δάσκαλος, 

Ο Απολλώνιος γεννήθηκε στις αρχές του 1ου αιώνα μΧ. στα Τύανα της Καππαδοκίας και έμεινε γνωστός ως ο "Απολλώνιος ο Τυανέας". Γι αυτόν τον Έλληνα φιλόσοφο γράφτηκαν πολλά από τους μετέπειτα ιστορικούς, φιλόσοφους και συγγραφείς. 

Πολύ σημαντική προσωπικότητα που έδρασε και επηρέασε σημαντικά την πορεία της εξέλιξης της φιλοσοφικής σκέψης της εποχής του. Αναγνωρίστηκε ως "θείος Άνθρωπος" σχεδόν από όλους τους λαούς της Μεσογείου, στην εποχή του. Αργότερα όμως ξεχνιέται από τον πολύ κόσμο και συντροφεύει μόνο τη σκέψη εκείνων που αφιέρωσαν τη ζωή τους στη φιλοσοφία.

Ο Απολλώνιος ο Τυανέας ήταν ένας πραγματικός φιλόσοφος. Αυτό φαίνεται όχι μόνο από τις Διδασκαλίες που διέδωσε, άλλα κυρίως από τον τρόπο που τις εφάρμοζε. Ήταν ένας πρακτικός φιλόσοφος και για κάθε διδασκαλία του έβρισκε ένα πεδίο εφαρμογής μέσα στην κοινωνία. 

Ο Φιλόστρατος αναφέρει πως σε κάθε χώρα που ταξίδευε έδινε συμβουλές στους άρχοντες οι οποίοι τις εφάρμοζαν προς όφελος όλων των ανθρώπων.
Δεν ήταν απλώς ένας ρήτορας αλλά ήταν ένας πραγματικός αναζητητής της αλήθειας. Μέσα από όλα τα φιλοσοφικά συστήματα αναζήτησε και βρήκε τις πιο εσωτερικές διδασκαλίες και τις έκανε τρόπο ζωής.

Ακολουθώντας πιστά τα διδάγματα του Πυθαγόρα ασκούσε αυστηρή δίαιτα για το σώμα και, σαν αποτέλεσμα της πνευματικής του εξέλιξης, άσκησε τον αυτοέλεγχο και την πενταετή σιωπή. Η πρακτική εφαρμογή των διδασκαλιών, του πρόσφερε τη δυνατότητα να αναπτύξει υπερφυσικές δυνάμεις σε τέτοιο βαθμό, που οι άνθρωποι τον θεοποίησαν. Πάνω απ' όλα όμως, αυτό που χαρακτήρισε τον Απολλώνιο ήταν ότι σε όλη του την ζωή τον συνόδεψε η Αρετή.

Ταξιδεύοντας σχεδόν σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο, σε Ανατολή και Δύση ήρθε σε επαφή με πολλά και διαφορετικά ιερατεία. Οι Ιερείς τον αποδέχτηκαν σαν ένα μεγάλο Ιερέα ο οποίος είχε την ικανότητα να επικοινωνεί με άλλες διαστάσεις και άλλα υπερανθρώπινα όντα. Σιγά-σιγά η φήμη του απλώθηκε σε όλες τις περιοχές της Παμφυλίας, της Κιλικίας, της Παλαιστίνης και της Αραβίας. 

Ταξίδεψε και στην Ινδία για να αναζητήσει εκεί τους Διδασκάλους για τους οποίους υπήρχε η φήμη ότι εφάρμοζαν τις διδασκαλίες που πρέσβευαν, για το καλό όλων των ανθρώπων. Έτσι ξεκίνησε ένα μακρινό ταξίδι, αρκετά δύσκολο για την εποχή εκείνη και μέσα από θαυμαστές περιπέτειες φθάνει στη χώρα των φιλοσόφων.

Σε όλα τα ταξίδια του τον ακολουθούσαν μαθητές του. Ο Δάμις ήταν ο πιο πιστός και αργότερα έγραψε με κάθε λεπτομέρεια τη βιογραφία του Δασκάλου του. Με βάση αυτά τα γραπτά ο Φλάβιος Φιλόστρατος έγραψε τον βίο του Απολλώνιου του Τυανέα.
Ιησούς Χριστός και Απολλώνιος Τυανέας.

Οι ζωές των δύο αυτών ανδρών χαρακτηρίζονται από εντυπωσιακές ομοιότητες και από εξίσου εντυπωσιακές διαφορές.
Ο Ιησούς δεν είναι ιστορικό πρόσωπο. Οι μεγάλοι ιστορικοί των δύο πρώτων αιώνων δεν τον αναφέρουν. Όπως αναφέρει ο Moncure D. Conway στη 'Μοντέρνα Σκέψη', Ο κόσμος έχει ασχοληθεί πολύ καιρό με το να γράφει τις ζωές του Ιησού. Στο τελευταίο εδάφιο του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου (21, 25) αναφέρεται: Υπάρχουν επίσης πολλά άλλα πράγματα που έκανε ο Ιησούς, τα οποία εάν γραφτούν όλα, υποθέτω ότι ο κόσμος δεν θα μπορούσε να χωρέσει τα βιβλία που θα έπρεπε να γραφτούν. Η βιβλιοθήκη τέτοιων βιβλίων έχει αυξηθεί από τότε. Αλλά όταν πάμε να τα εξετάσουμε, αντιμετωπίζουμε ένα εκπληκτικό γεγονός:
Όλα αυτά τα βιβλία σχετίζονται με μια προσωπικότητα για την οποία δεν υπάρχει ούτε ένα ίχνος σύγχρονων πληροφοριών - ούτε ένα.

Σύμφωνα με την αποδεκτή παράδοση ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε κατά τη βασιλεία του Αυγούστου (63 π.Χ.-14 μΧ.), τη μεγάλη λογοτεχνική εποχή του έθνους στο οποίο ήταν υπήκοος. Στην Αυγουστιανή εποχή ανθούσαν οι ιστορικοί, ποιητές, ομιλητές, κριτικοί και αφθονούσαν οι ταξιδευτές. Παρόλα αυτά ούτε ένας δεν αναφέρει το όνομα του Ιησού Χριστού, πολύ λιγότερο κάποιο συμβάν της ζωής του. Αντίθετα, ο Απολλώνιος Τυανέας ήταν μια πολύ γνωστή ιστορική μορφή.

Οι γονείς του Ιησού - όποιοι κι αν ήταν - ήταν άγνωστοι και ταπεινοί άνθρωποι. Ο Απολλώνιος ανήκε σε μια εξέχουσα και πασίγνωστη οικογένεια, οι πρόγονοι της οποίας είχαν ιδρύσει την πόλη των Τυάνων όπου γεννήθηκε.
Οι φίλοι και μαθητές του Ιησού προέρχονταν από τις φτωχότερες τάξεις. Ο Απολλώνιος ήταν φίλος βασιλέων και αυτοκρατόρων. Κάποια στιγμή ήταν ο προσωπικός σύμβουλος του αυτοκράτορα Βεσπασιανού (7-79 μΧ.), και ο μεγάλος αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος (121-180 μΧ) παραδέχτηκε ότι χρωστούσε τη φιλοσοφία του στον Απολλώνιο. Λέει ο Μάρκος Αυρήλιος ('Τα εις εαυτόν ' βιβλίο Α, 8) : Από τον Απολλώνιο διδάχθηκα την ελευθερία της βούλησης και την κατανόηση, τη σταθερότητα στο σκοπό και να μην κοιτάζω τίποτα άλλο, ούτε για μια στιγμή, εκτός από το να σκέπτομαι λογικά.

Ο Ιησούς δεν ήταν ένας από τους ταξιδευτές 'Αντέπτο'. Δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι ταξίδεψε σε κάποια άλλη χώρα, πέρα από την πατρίδα του Ιουδαία και την Αίγυπτο. Ο Απολλώνιος ήταν ο πιο γνωστός ταξιδευτής του καιρού του. Επισκέφτηκε κάθε χώρα του τότε γνωστού κόσμου, με εξαίρεση τη Βρετανία, τη Γερμανία και την Κίνα. Ταξίδεψε εκτεταμένα στην Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία, Αφρική, Μικρά Ασία, Περσία και Ινδίες, διδάσκοντας όπου κι αν πήγαινε.

Στην Αθήνα ο Απολλώνιος δίδαξε από το ίδιο βήμα που κάποτε αντηχούσε η σοφία του Σωκράτη. Έδωσε διαλέξεις στη Σάμο, όπου ο Πυθαγόρας είχε τη σχολή του. Μίλησε στο χώρο που παλιότερα βρισκόταν η Ακαδημία του Πλάτωνα. Δίδαξε στο ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς, στην είσοδο πάνω από την οποία ήταν γραμμένα τα αθάνατα λόγια, ‘’Άνθρωπε γνώρισε τον εαυτό σου’’

Δίδασκε στην Κρήτη την ημέρα της μεγάλης έκρηξης του Βεζούβιου (24/8/79 μ.Χ.), όταν καταστράφηκαν οι πόλεις της Πομπηίας και του Ηρακλείου. Δίδαξε στην Ιταλία, Ισπανία και Βόρεια Αφρική η οποία τότε ονομαζόταν Μαυριτανία. Έζησε για πολύ καιρό στην Αλεξάνδρεια, διδάσκοντας τους μαθητές του στο ναό του Σέραπι. 

Ανέβηκε το Νείλο μέχρι τις Θήβες και το Καρνάκ. Γιόρτασε τη γιορτή της Νέιθ στην αρχαία Σαϊδα, όπου στέκεται το πάντα καλυμμένο με πέπλο άγαλμα αυτής της θεότητας με την επιγραφή, ‘’Είμαι όλα όσα υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν και το πέπλο μου κανείς θνητός δεν έχει αφαιρέσει’’
Όλα αυτά τα ταξίδια καταγράφηκαν προσεκτικά και διατηρήθηκαν.

Ο Ιησούς δεν άφησε πίσω του κανένα γραπτό κείμενο. Ο Απολλώνιος ήταν ο συγγραφέας πολλών τόμων φιλοσοφικής λογοτεχνίας. Όλα τα έργα του μαζεύτηκαν από τον αυτοκράτορα Αδριανό (78 - 138 μ.Χ.) και διατηρήθηκαν στον τόπο του το Άντζιο. Τα αρχεία της ζωής του Απολλώνιου είναι τόσο σημαντικά στην Ελλάδα, που αν δεν υπήρχαν τα έργα του Απολλώνιου και τα βιβλία του Παυσανία (δεύτερο μισό του 2ου αιώνα μ.Χ.), δεν θα είχαμε Ελληνική ιστορία από το 52 π.χ. μέχρι τον 5ο αιώνα μ.Χ.

Δεν υπάρχουν δυστυχώς ακριβή στοιχεία για τη ζωή του Ιησού. Τα πιο αποδεκτά βρίσκονται στα τέσσερα Ευαγγέλια. Αλλά αυτά τα αρχεία δεν γράφτηκαν από τον ίδιο τον Ιησού, ούτε από κάποιον από τους άμεσους μαθητές του. Όπως γράφει ο Fauste, ο μεγάλος Μανιχαϊστής του 3ου μ.Χ. αιώνα: Καθένας γνωρίζει ότι τα Ευαγγέλια δεν γράφτηκαν ούτε από τον Ιησού, ούτε από τους αποστόλους του, αλλά πολύ μετά από αυτούς, από κάποια άγνωστα πρόσωπα οι οποίοι κρίνοντας ορθά ότι δύσκολα θα γινόντουσαν πιστευτοί, καθώς διηγόντουσαν πράγματα που δεν είχαν δει οι ίδιοι, κυκλοφόρησαν τις διηγήσεις τους με τα ονόματα των αποστόλων ή των μαθητών.

Αντίθετα, η καταγραφή της ζωής του Απολλώνιου είναι πλήρης. Καταγράφηκε από ένα προσωπικό φίλο και αφοσιωμένο μαθητή του Απολλώνιου, ο οποίος ήταν σταθερός σύντροφός του για πάνω από πενήντα χρόνια και ο οποίος κατέγραφε σε καθημερινή βάση όλα όσα ο Απολλώνιος έκανε ή έλεγε εκείνο τον καιρό. Αυτή η καταγραφή αντιγράφηκε και πήρε τη μορφή βιβλίου από έναν από τους πιο γνωστούς ιστορικούς εκείνης της εποχής και δημοσιεύτηκε το έτος 210 μ.Χ. - περισσότερα από εκατό χρόνια πριν από την εμφάνιση των Ευαγγελίων.

Ο συντάκτης αυτού του βιβλίου ήταν ο Φλάβιος Φιλόστρατος ( 170 - 246 μ.Χ.), ο οποίος αποκαλείται ο Ταλλεϋράνδος του 2ου αιώνα. Ήταν διάσημος ακαδημαϊκός, συγγραφέας μεγάλου αριθμού φιλοσοφικών και ιστορικών βιβλίων και στενός φίλος του αυτοκράτορα Σεπτίμιου Σεβήρου (146 - 211 μ.Χ.) και της συζύγου του Ιουλίας Δόμνας (158 - 217 μ.Χ.). Ο Σεβήρος ήταν Νεοπλατωνιστής και η Ιουλία Δόμνα μία από τις πιο διάσημες γυναίκες της ιστορίας. Ήταν ξακουστή φιλόσοφος και περιτριγυριζόταν από τις πιο μεγάλες διάνοιες της εποχής της. Ίδρυσε επίσης μια από τις μεγάλες βιβλιοθήκες της εποχής, η οποία απαλλάχθηκε από το φιλοσοφικό της περίβλημα από τον Χριστιανό αυτοκράτορα Ιουστινιανό (482-565 μ.Χ.) και καταστράφηκε ολοκληρωτικά τον 6ο αιώνα από τον Πάπα Γρηγόριο (540-604 μ.Χ.).

Η παράλληλη ανάπτυξη του χριστιανισμού, την εποχή εκείνη, είναι η βασική αιτία, που η φήμη του Απολλώνιου καλύφθηκε με γκρίζα πέπλα και το έργο του έμεινε άγνωστο για πολλά χρόνια.
Ο Απολλώνιος ασχολήθηκε με την αναγέννηση και την διατήρηση σε υψηλά επίπεδα, των Ιερατείων τα οποία βρίσκονταν γύρω από τη Μεσόγειο. Ταξίδεψε στην Κύπρο, την Έφεσο, τη Χίο, τη Ρόδο, την Κρήτη, την Αθήνα (όπου μίλησε για τον "άγνωστο θεό") και τη Σπάρτη. Αργότερα επισκέφτηκε την Αίγυπτο, την Ιταλία και την Ισπανία. Ήρθε σε επαφή με Ρωμαίους αυτοκράτορες, τους οποίους συμβούλεψε και τους έστρεψε προς το Καλό. Η θέλησή του για την αυστηρή εφαρμογή των Διδασκαλιών με στόχο το κοινό Καλό, τον έφερε σε σύγκρουση με το κατεστημένο κι έτσι φυλακίστηκε και εκδιώχθηκε από τον Δομιτιανό. Γρήγορα όμως ελευθερώθηκε και συνέχισε απτόητος το ιερό του έργο.

Ο αυτοκράτορας Σεβήρος και η σύζυγός του ήταν μεγάλοι θαυμαστές του Απολλώνιου και ήταν κατά παράκληση της αυτοκράτειρας που ο Φιλόστρατος συνέταξε τη ζωή του Απολλώνιου από τα χειρόγραφα που είχαν παραδοθεί στην ίδια. Ένα αντίγραφο αυτού του έργου, γραμμένο στα Ελληνικά, βρίσκεται στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου. Δεν υπήρξε Αγγλική μετάφραση μέχρι το έτος 1209. 

Εκείνη τη χρονιά, ο αιδεσιμότατος Έντουαρντ Μπέρβικ, προκαθήμενος του Λίσλιπ στην Ιρλανδία, δημοσίευσε τη δική του μετάφραση, ζητώντας εκ βαθέων συγχώρεση από το Χριστιανικό κόσμο για τις ομοιότητες (οι οποίες ήταν ολοφάνερες σε όλους) ανάμεσα στις ζωές του Ιησού και του Απολλώνιου.

Ο κόσμος σήμερα μπορεί να αγνοεί αυτές τις ομοιότητες. Ο κόσμος όμως του 2ου και 3ου αιώνα τις γνώριζε πολύ καλά. Η Εκκλησία εκείνης της εποχής βάσιζε την πίστη της στη Θεία φύση του Ιησού, πάνω στα θαύματα που λέγεται ότι είχε κάνει. 

Αλλά ο Απολλώνιος έκανε τα ίδια θαύματα μπροστά στα ίδια τους τα μάτια, και την ίδια στιγμή αρνιόταν να τα αποκαλέσει θαύματα, υποστηρίζοντας ότι απλά ήταν εκφράσεις του φυσικού Νόμου.

Μια μέρα ο Απολλώνιος συνάντησε μια νεκρική πομπή, που μετέφερε το σώμα ενός νεαρού κοριτσιού που μόλις είχε πεθάνει. Σταμάτησε την πομπή με αυτά τα λόγια : Αφήστε κάτω το φέρετρο και θα στεγνώσω τα δάκρυα που χύνονται γι’ αυτή την κοπέλα. Σε λίγα λεπτά η κοπέλα σηκώθηκε και πήγε με τις φίλες της.

Ο Απολλώνιος ρωτήθηκε πώς ήταν εφικτά τέτοια θαύματα και απάντησε: 

Δεν υπάρχει θάνατος σε τίποτα παρά μόνο στην εμφάνιση. Αυτό που περνά από την Ουσία στη Φύση μοιάζει να είναι γέννηση, ενώ εκείνο που περνά από τη Φύση στην Ουσία μοιάζει να είναι θάνατος. Στην πραγματικότητα τίποτα δεν γεννιέται και τίποτα δεν πεθαίνει, αλλά μόνο εμφανίζεται τη μια στιγμή και την άλλη εξαφανίζεται. Εμφανίζεται λόγω της πυκνότητας της ύλης και εξαφανίζεται λόγω της λεπτότητας της ουσίας. Αλλά είναι πάντα το ίδιο, διαφέροντας μόνο σε κίνηση και κατάσταση.

Τα "θαύματα" που έκανε ο Απολλώνιος, προκάλεσαν μεγάλη περισυλλογή στη νεοσύστατη Χριστιανική Εκκλησία. 

Ο μάρτυρας Ιουστίνος, ο μεγάλος Πατέρας της εκκλησίας του 2ου αιώνα, ρώτησε σχετικά : Πώς γίνεται και τα φυλαχτά του Απολλώνιου έχουν ισχύ πάνω σε συγκεκριμένα μέρη της δημιουργίας, επειδή αποτρέπουν, όπως βλέπουμε, τη μανία των κυμάτων, τη σφοδρότητα των ανέμων και τις επιθέσεις των αγρίων ζώων;  Και ενώ τα θαύματα του Κυρίου μας συντηρούνται μόνο από την Παράδοση… αυτά του Απολλώνιου είναι πολυαριθμότερα και αποδεικνύονται πραγματικά σε γεγονότα του παρόντος, έτσι ώστε να παρασύρουν όλους αυτούς που τα βλέπουν;

Ο Ράλστον Σκίννερ (1830-1893) συγγραφέας του έργου "Η Πηγή των Μέτρων", πιστεύει ότι αυτή η ομοιότητα βοηθά να εξηγήσουμε γιατί η ζωή του Απολλώνιου Τυανέα από τον Φιλόστρατο, κρατήθηκε τόσο προσεκτικά μακριά από μετάφραση και από το να γίνει ευρέως γνωστή. Λέει ότι αυτοί που έχουν μελετήσει αυτό το έργο στο πρωτότυπο, αναγκάζονται να συμπεράνουν ότι η ζωή του Απολλώνιου πάρθηκε από την Καινή Διαθήκη ή η Καινή Διαθήκη από το έργο του Φιλόστρατου. Καθώς η Καινή Διαθήκη δεν εμφανίστηκε παρά εκατό χρόνια μετά τη δημοσίευση του βιβλίου του Φιλόστρατου, αφήνουμε τον αναγνώστη να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

Ο Φιλόστρατος πιθανώς γνώριζε την αναταραχή που θα προκαλούσε το βιβλίο του στο Χριστιανικό κόσμο. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο το έγραψε. Διότι ήταν αφοσιωμένος μαθητής του Πυθαγόρα και σαν τέτοιος, θα πρέπει να ευχαριστήθηκε πολύ γνωστοποιώντας έναν ευγενή χαρακτήρα κάποιου, ο οποίος ήταν αυστηρός και ένθερμος οπαδός της Πυθαγόρειας Σχολής.

Υπερασπίζοντας τη θέση του Απολλώνιου, ο Φιλόστρατος λέει: 

Μερικοί τον θεωρούν σαν έναν από τους Μάγους, επειδή συνομίλησε με τους Μάγους της Βαβυλώνας και τους Βραχμάνους της Ινδίας και τους Γυμνοσοφιστές της Αιγύπτου

Αλλά ακόμη και η σοφία του διασύρθηκε, σαν να αποκτήθηκε με τη μαγική τέχνη, τόσο λανθασμένες είναι οι γνώμες σχετικά με αυτόν. Ενώ ο Εμπεδοκλής και ο Δημόκριτος, παρόλο που συνομίλησαν με τους ίδιους Μάγους και πρόβαλαν πολλές παράδοξες απόψεις, δεν δέχτηκαν τέτοιες κατηγορίες. Ακόμη και ο Πλάτωνας, που ταξίδεψε στην Αίγυπτο και ανάμειξε με τις διδασκαλίες του πολλές απόψεις που συνέλεξε εκεί από τους ιερείς και τους προφήτες, δεν επέσυρε ούτε μια τέτοια υποψία, παρόλο που όλοι οι άνθρωποι τον ζήλευαν εξαιτίας της μεγάλης του σοφίας.

Άρα, ο Φιλόστρατος είναι άξιος θαυμασμού σαν ένας από εκείνους που απαίτησαν την επιστροφή των δανικών χιτώνων, και τη δικαίωση των συκοφαντημένων αλλά ένδοξων φημών. Και με το να φέρει ορισμένα τμήματα αυτού του παλιού βιβλίου - που τώρα έχει εξαντληθεί από καιρό - στην αντίληψη των μαθητών της Θεοσοφίας, ο ίδιος σκοπός είναι που κυριαρχεί.

Αυτό το βιβλίο, όπως και άλλα παρόμοιου χαρακτήρα, έχει και κυριολεκτικό και συμβολικό νόημα. Εάν μελετηθεί συμβολικά, βλέπουμε να περιέχει όλη την Ερμητική φιλοσοφία. Το ταξίδι του Απολλώνιου στις Ινδίες, αντιπροσωπεύει τις δοκιμασίες του νεοφώτιστου και οι συζητήσεις του με τους σοφούς του Κασμίρ, εάν ερμηνευτούν σωστά, δίνουν την εσωτερική κατήχηση. 
Πολλά από τα εσωτερικά δόγματα του Ερμητισμού εξηγούνται με τη συμβολική γλώσσα από τον μεγάλο Αντέπτο Ιάρχα και τα λόγια του, αν γινόντουσαν αντιληπτά, θα αποκάλυπταν μερικά από τα πιο σπουδαία μυστικά της φύσης.

Η γέννησή του, όπως των περισσοτέρων μεγάλων Διδασκάλων, ήταν ασυνήθιστη. Οι αναφορές για την γέννησή του είναι γεμάτες από συμβολικά στοιχεία. Αυτό συμβαίνει μόνο σε Ανθρώπους που έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στην πορεία της Ανθρώπινης εξέλιξης.
Ο Φιλόστρατος γράφει πως η μητέρα του Απολλώνιου είδε ένα όνειρο λίγο πριν από τη γέννησή του. Της παρουσιάστηκε στο όνειρό της ένας θεός. 

Όταν τον ρώτησε για το μέλλον του παιδιού το οποίο θα γεννούσε, αυτός της απάντησε: Θα γεννήσεις Εμένα !
- Και ποιός είσαι εσύ τον ρώτησε εκείνη.
- Είμαι ο Π ρ ω τ ε ύ ς, ο θαλάσσιος γέρων.

Πράγματι ο Απολλώνιος, είχε την ικανότητα να προβλέπει το μέλλον σαν τον Πρωτέα, να ελέγχει όλες τις καταστάσεις και να διαφεύγει από κάθε κίνδυνο που συναντούσε.
Όταν η μητέρα του ήταν έγκυος, παρουσιάστηκε μπροστά της ο θαλάσσιος Θεός Πρωτέας. 

Η γυναίκα τον ρώτησε τι παιδί θα γεννήσει και εκείνος της απάντησε: Εσύ θα γεννήσεις Εμένα. Αυτό, όπως καταλαβαίνετε, της προκάλεσε την περιέργεια, ώστε να ρωτήσει ξανά ποιος ήταν και εκείνος είπε ότι ήταν ο Θεός Πρωτέας.

Όταν η μητέρα του κόντευε να γεννήσει, της είπαν να πάει σε ένα συγκεκριμένο λιβάδι και να μαζέψει λουλούδια. Όταν έφτασε στο λιβάδι, ένα σμήνος κύκνων σχημάτισε κύκλο γύρω της κελαηδώντας και χτυπώντας τα φτερά τους. Τη στιγμή της γέννησης του Απολλώνιου, ένας κεραυνός κατέβηκε από τον ουρανό, υψώθηκε ξανά στον ουρανό και εξαφανίστηκε στο γαλάζιο.

Σαν παιδί ο Απολλώνιος κατείχε μεγάλη ευφυΐα. Σε ηλικία 14 ετών τον έστειλαν στην Ταρσό, τότε μεγάλο κέντρο γνώσης και πολιτισμού δίπλα στον μεγάλο ρήτορα Ευθύδημο από τη Φοινίκη. Ο Απολλώνιος όμως δεν μπορούσε να ησυχάσει μέχρι να πάρει την έγκριση του πατέρα του να φύγει από την Ταρσό και να πάει στις Αιγές, όπου ήλπιζε να βρει μια πιο ευχάριστη ατμόσφαιρα και μεγαλύτερη ευκαιρία για φιλοσοφική μελέτη. 

Στις Αιγές ήρθε σύντομα σε επαφή με μαθητές της Σχολής των Πυθαγορείων και σε ηλικία 16 ετών υιοθέτησε τις διδασκαλίες του Πυθαγόρα. Δήλωνε θαυμαστής του Πυθαγόρα και έζησε σύμφωνα με τα πρότυπα του Πυθαγορισμού. 

Δώρισε την έπαυλή του στον τότε Δάσκαλο της Πυθαγόρειας σχολής Εύξεινο και άρχισε να ζει πολύ πειθαρχημένα. Μόνιμη κατοικία του ήταν τα Ιερά. Από εκείνη τη στιγμή σταμάτησε να τρώει κρέας και να πίνει κρασί, φορούσε ρούχα φτιαγμένα από φυτικές ίνες και άφησε τα μαλλιά του να μακρύνουν. Έπινε μόνο νερό και απέφευγε οτιδήποτε προερχόταν από ζώα.

Εκεί μπήκε στο Ναό του Ασκληπιού, μυήθηκε από τους ιερείς και έμαθε την τέχνη της Θεραπείας, όπως ο Ιησούς την είχε μάθει στο Θεραπευτήριο της Αιγύπτου. Αργότερα μετέτρεψε το Ναό του Ασκληπιού σε Λύκειο, όμοιο στο χαρακτήρα με το Λύκειο που ιδρύθηκε από τον Περικλή, τον Κικέρωνα και τον Αριστοτέλη. Τελικά πήρε όρκο σιωπής και δεν έβγαλε ούτε μια λέξη για πέντε χρόνια. Στο τέλος της διαμονής του στις Αιγές, πήγε στην Αντιόχεια, όπου δίδαξε για πολλά χρόνια.

Απολλώνιος Τυανεύς, 
Ηχητικό από τις ΦΡΥΚΤΩΡΙΕΣ



Το επίπεδο της δουλειάς του περιγράφεται από έναν από τους βιογράφους του, τον DanielM. Tredwell, ως εξής:

[ Ο Απολλώνιος υποστήριζε ότι το μόνο καλό ήταν η ηθική αξία, η μόνη αληθινή ικανοποίηση ήταν η ανεξαρτησία από τους εξωτερικούς παράγοντες, και συνεπώς θεωρούσε ότι ο πλούτος ήταν εμπόδιο στην ανάπτυξη της αρετής

Όλη η ζωή του αναλώθηκε, όλες του οι διδασκαλίες θεμελιώθηκαν πάνω στην ιδέα ότι όλοι οι άνθρωποι καλούνται να δεχτούν την αλήθεια και να την κάνουν πράξη. Μιλάει παντού και δρα σαν αναμορφωτής. Δεν είχε περιορισμένες αντιλήψεις εθνικότητας, ούτε τοπικές κλίκες να εξυπηρετήσει. Δεν ήρθε για λίγους εκλεκτούς ανθρώπους, αλλά για όλη την ανθρωπότητα.
Υπάρχουν πολλές αναφορές για την ζωή και το έργο του μεγάλου φιλοσόφου. Τον αναφέρουν ο Δίων Κάσιος, ο Αμμιανός Μαρκελίνος, ο Λουκιανός Ιεροκλής, ο Ευσέβιος, ο Κασσιόδωρος, ο Φώτιος και πολλοί άλλοι.

Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων οι σκέψεις του ήταν προσηλωμένες στη μακρινή Ινδία, όπου του είχαν πει ότι ζούσαν εκείνοι οι Μαχάτμα οι οποίοι βρισκόντουσαν πιο κοντά στην πηγή της Σοφίας. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Αντιόχεια, απέκτησε επτά μαθητές, αλλά όταν τους μίλησε για ένα ταξίδι στην Ινδία, ο ενθουσιασμός τους ελαττώθηκε. Και έτσι τελικά ξεκίνησε το ταξίδι του συνοδευόμενος μόνο από δύο γραφείς, ο ένας εκ των οποίων έγραφε γρήγορα και ο άλλος όμορφα.

Όταν έφτασε στην πόλη Νίνο, ένας νεαρός άνδρας ονομαζόμενος Δάμις αφοσιώθηκε στον Απολλώνιο και τον συνόδευσε καθ' όλη τη διάρκεια των μεταγενέστερων περιπλανήσεών του. Ήταν ο Δάμις που έγραψε την περιγραφή των ταξιδιών του Απολλώνιου, την οποία συνέταξε ο Φιλόστρατος κατά παράκληση της αυτοκράτειρας Ιουλίας Δόμνας.

Αφού ολοκληρώθηκαν όλες τους οι ετοιμασίες, οι ταξιδευτές ξεκίνησαν το μακρινό τους ταξίδι, που θα τους οδηγούσε σε νέα και παράξενα μέρη και τελικά στην παρουσία των Διδασκάλων. Το πρώτο μέρος της ανάπαυσής τους ήταν η πόλη της Βαβυλώνας, όπου ο Απολλώνιος συνάντησε τους Μάγους και μυήθηκε από αυτούς στα Χαλδαϊκά Μυστήρια. Ο βασιλιάς της Βαβυλώνας έγινε φίλος του και τον προμήθευσε με καμήλες και έναν οδηγό για το ταξίδι του.

Ήταν αρχή της Άνοιξης όταν ο Απολλώνιος και ο Δάμις άρχισαν το μακρινό τους ταξίδι. Μπορούμε να τους δούμε ανεβασμένους στις καμήλες τους να διασχίζουν τις ερήμους της Αραβίας, φτάνοντας τελικά στην αρωματισμένη από τριαντάφυλλα γη της Περσίας, όπου ο Ομάρ Καγιάμ, χίλια χρόνια αργότερα, παρακάλεσε να θαφτεί έτσι ώστε τα τριαντάφυλλα να αρωματίζουν τον τάφο του. 

Παντού τους δέχτηκαν με ενθουσιασμό επειδή η καμήλα που ήταν επικεφαλής του καραβανιού, έφερε στο μέτωπο ένα χρυσό στολίδι, δηλώνοντας στον κόσμο καθοδόν ότι ήταν φίλοι του βασιλιά της Βαβυλώνας.

Σε όλη τη διάρκεια των ημερών που είχε καύσωνα, νανουρισμένοι από τον ήχο των κουδουνιών των καμήλων, ο Απολλώνιος μιλούσε με το φίλο του το Δάμι. Μερικές φορές μιλούσαν και γελούσαν για ασήμαντα πράγματα. Αλλά ο Απολλώνιος πάντα προσπαθούσε να στρέψει το νου του φίλου του στη θεώρηση πνευματικών θεμάτων, χρησιμοποιώντας το ασήμαντο για να επεξηγήσει το Θείο. 

Μια μέρα, αφού είχαν αρχίσει την ανάβαση του Ινδικού Καυκάσου, ο Απολλώνιος είπε στο Δάμι:
-Σε παρακαλώ πες μου Δάμι, πού βρισκόμασταν χθες ;
-Στην πεδιάδα, απάντησε ο Δάμις.
-Και πού είμαστε σήμερα ;
-Στον Καύκασο εάν δεν κάνω λάθος.
-Τότε, είπε ο Απολλώνιος, χθες ήμασταν κάτω, σήμερα είμαστε πάνω. Σε τι διαφέρουν αυτές οι δύο καταστάσεις ;
-Σε αυτό απάντησε ο Δάμις. Ότι το χθεσινό ταξίδι έχει γίνει από πολλούς ταξιδιώτες, αλλά το σημερινό έχει γίνει μόνο από λίγους.

Και έτσι με αυτό τον τρόπο ο Απολλώνιος μπόρεσε να επιστήσει την προσοχή του φίλου του στο Μονοπάτι και στους Λίγους που το βρίσκουν.

Κάποια άλλη μέρα παρακολουθούσαν τους μεγάλους λευκούς αετούς, που πετούσαν με χάρη πάνω από τα κεφάλια τους. Ο Απολλώνιος εκμεταλλεύτηκε αυτή την ευκαιρία για να πει στο φίλο του την ιστορία του Προμηθέα και πως αυτή συμβόλιζε το Εγώ το οποίο ενσαρκώθηκε στους ανθρώπους πάρα πολύ παλιά. Τότε εξήγησε την Ινδική προέλευση των Ελληνικών μύθων και είπε στο Δάμι ότι, οι Έλληνες και οι Ινδοί έχουν διαφορετικές απόψεις για το Βάκχο. Οι Ινδοί υποστηρίζουν ότι ο Βάκχος ήταν ο γιος του Ινδού ποταμού, και ότι ο Βοιωτικός Βάκχος ήταν μαθητής του.

Τελικά έφτασαν στην πόλη Τάξιλα, η οποία βρίσκεται κοντά στη σύγχρονη πόλη Ραβαλπίντι κοντά στα σύνορα με το Κασμίρ. Μπροστά από τα τείχη της πόλης βρισκόταν ένας μεγάλος ναός, φτιαγμένος από πορφυρόλιθο και εμπλουτισμένος με χρυσά στολίδια. Εκεί ξεκουράστηκαν μέχρις ότου ετοιμαστεί ο βασιλιάς να τους δεχτεί και ο Απολλώνιος, μιλώντας για την τέχνη της ζωγραφικής, είπε στο Δάμι πως ο νους ζωγραφίζει το ίδιο ανεξίτηλες εικόνες στο αστρικό φως.

Ο Απολλώνιος είδε ότι ο βασιλιάς των Τάξιλα ήταν φιλόσοφος και μαθητής των ίδιων των Μαχάτμα, τους οποίους έψαχνε. Ο βασιλιάς του μίλησε για τις απαραίτητες προϋποθέσεις που χρειάζεται κάποιος που επιθυμεί να μαθητεύσει κοντά στους Διδασκάλους. Του είπε:

Ένας νεαρός άνδρας πρέπει να περάσει τον ποταμό Ύφασι και να δει τους άνδρες στους οποίους πηγαίνεις. Όταν βρεθεί μπροστά τους, πρέπει να δηλώσει δημόσια ότι μελετά φιλοσοφία. Είναι στην εξουσία τους εάν τον θεωρήσουν κατάλληλο να τον δεχτούν ή να αρνηθούν να τον δεχτούν στην κοινότητά τους, εάν δεν έρχεται με αγνές προθέσεις. Όταν δεν βρεθεί ψεγάδι, εξετάζεται ο νεανικός του χαρακτήρας. Τέτοιες πληροφορίες, που αφορούν τους υποψήφιους ατομικά, αποκτούνται με μια λεπτομερή εξέταση των φυσιογνωμιών τους. Οι σοφοί άνθρωποι, όπως είναι αυτοί, έχουν μελετήσει βαθιά τη φύση, βλέπουν τους χαρακτήρες και τις προδιαθέσεις των ανθρώπων, ακριβώς όπως βλέπουν τα αντικείμενα στον καθρέφτη. Σ' αυτή τη χώρα η φιλοσοφία θεωρείται πολύτιμη και εκτιμάται τόσο πολύ από τους Ινδούς, που θεωρείται απαραίτητο να εξετάζονται όλοι όσοι την προσεγγίζουν.

Όταν ο Απολλώνιος και ο Δάμις αναχώρησαν, πήραν μαζί τους και ένα γράμμα, από το βασιλιά των Τάξιλα για τους Σοφούς του Κασμίρ : Ο βασιλιάς Φραώτης στον Ιάρχα το Διδάσκαλό του και στους σοφούς Άνδρες που είναι μαζί του, εύχεται υγεία. Ο Απολλώνιος, ένας άνδρας φημισμένος για τη σοφία του, πιστεύει ότι έχετε περισσότερες γνώσεις από εκείνον και έρχεται για να τις διδαχθεί. 
Αφήστε τον να φύγει αφού του μάθετε ό,τι γνωρίζετε και πιστέψτε ότι τίποτα από αυτά που θα τον διδάξετε δεν θα πάει χαμένο.
Σύμφωνα με την περιγραφή του Φιλόστρατου, οι ταξιδιώτες πρέπει να ακολούθησαν την ίδια διαδρομή που πηγαίνει από το Ραβαλπίντι, όπως και σήμερα. Πρέπει να ακολούθησαν το φαράγγι του ποταμού Ύφασι (σήμερα ο ποταμός Τζέλουμ) και τον παρακολουθούσαν να αφρίζει και να στριφογυρίζει, ανάμεσα στις ωχρές του όχθες. Ταξίδεψαν διαμέσου μεγάλων δασών από κέδρους και μπορεί να σταμάτησαν για λίγο στο σημείο όπου λέγεται ότι ξεκουράστηκε ο Βισνού μετά το Μεγάλο Κατακλυσμό.

Είδαν φευγαλέα την κοιλάδα του Κασμίρ προς το τέλος του καλοκαιριού, όταν τα τριαντάφυλλα και οι λωτοί είναι ολάνθιστα. Τι σκέφτηκαν γι' αυτή τη σμαραγδένια κοιλάδα, την περιτριγυρισμένη από στεφάνι μαργαριταριών, δεν αναφέρει ο Δάμις. ο νους του ήταν απασχολημένος με τις ιστορίες που του είχε πει ο Απολλώνιος σχετικά με τους Δράκους που ζούσαν στους λόφους. Αλλά ο Θεοσοφιστής γνωρίζει ότι οι Δράκοι τους οποίους έψαχνε ο Απολλώνιος, ήταν οι Νάγκας ή οι Σοφοί του Κασμίρ.

Τελικά έφτασαν στο λόφο όπου ζούσαν οι Σοφοί Άνδρες. Υψώνονταν μαγευτικά πάνω από την πεδιάδα και προστατεύονταν απ' όλες τις πλευρές από πελώριες στοίβες βράχων. Στην κορυφή του λόφου υπήρχε ένα Κάστρο. Ο Απολλώνιος μπορούσε να δει την είσοδό του, αλλά ο Δάμις μόνο το σύννεφο που την τύλιγε.

Με το που κατέβηκαν από τις καμήλες τους, εμφανίστηκε ένας αγγελιαφόρος των Σοφών, φορώντας το κηρύκειο στο μέτωπό του. Έφερε στον Απολλώνιο ένα γράμμα καλωσορίσματος από τους Σοφούς του Λόφου. 
Όταν ο Απολλώνιος τους συνάντησε, ο Αρχηγός τους Ιάρχας του μίλησε στα Ελληνικά, περιγράφοντας λεπτομερώς το ταξίδι που τον είχε φέρει στο Κασμίρ. Ο Απολλώνιος, ακολουθώντας τις οδηγίες του βασιλιά των Τάξιλα, ρώτησε τον Ιάρχα εάν θα μπορούσε να τον διδάξει Φιλοσοφία. Ο Ιάρχας απάντησε:
Ναι, με όλη μου την καρδιά, γιατί η ανταλλαγή γνώσεων ταιριάζει περισσότερο στο χαρακτήρα της φιλοσοφίας, απ' ότι η απόκρυψη αυτών που θα έπρεπε να είναι γνωστά.
Τότε ο Ιάρχας παρακάλεσε τον Απολλώνιο να θέσει οποιεσδήποτε ερωτήσεις ήθελε, ‘’διότι γνωρίζεις ότι μιλάς με ανθρώπους που γνωρίζουν τα πάντα’’.

Ενθυμούμενος την επιγραφή που ήταν σκαλισμένη πάνω από την είσοδο του Ναού του Απόλλωνα στους Δελφούς, ο Απολλώνιος ρώτησε: 

-Γνωρίζετε τους εαυτούς σας ;  O Iάρχας απάντησε: 

-Γνωρίζουμε τα πάντα, γιατί γνωρίζουμε τους εαυτούς μας. Διότι δεν υπάρχει ούτε ένας ανάμεσά μας που θα είχε γίνει δεκτός στη μελέτη της φιλοσοφίας, εάν δεν διέθετε προηγουμένως αυτή τη γνώση.

Τότε ο Απολλώνιος ρώτησε : 
-Σαν τι θεωρείτε, τότε, τους εαυτούς σας ;
-Σαν Θεούς, απάντησε ο Ιάρχας.
-Και γιατί Θεούς; είπε ο Απολλώνιος.
-Διότι είμαστε καλοί άνθρωποι, ήταν η απάντηση.

Αυτή η κουβέντα οδήγησε φυσικά σε μια συζήτηση για την Ψυχή και ο Απολλώνιος ρώτησε ποια ήταν η διδασκαλία τους αναφορικά με την Ψυχή.

-Η ίδια, είπε ο Ιάρχας, όπως σου παραδόθηκε από τον Πυθαγόρα, και από εμάς στους Αιγυπτίους.

Αυτή η δήλωση, τόσο παράξενη στ' αυτιά μας σήμερα, δεν ήταν έκπληξη για τον Απολλώνιο.  Γιατί και ο Όμηρος και ο Ηρόδοτος, είχαν μιλήσει για μια αποικία σκουρόχρωμων Αρίων γνωστών σαν "οι Ανατολικοί Αιθίοπες", που μετέφεραν τον πολιτισμό και τις τέχνες τους, από την Ινδία στην Αίγυπτο την προ-Βεδική εποχή.

Ο Ιάρχας μίλησε επί μακρόν γι' αυτούς τους Ανατολικούς Αιθίοπες, λέγοντας: 

-Υπήρχε μια εποχή που αυτή η χώρα κατοικείτο από τους Αιθίοπες, ένα Ινδικό έθνος. Η Αιθιοπία δεν υπήρχε τότε. Ενώ οι Αιθίοπες ζούσαν στη χώρα που ανήκει τώρα σε μας, υπάκουαν σε έναν υπέρτατο άρχοντα ονομαζόμενο Γάγγη και είχαν όλα τα αγαθά της Γης σε αφθονία.

Ο Απολλώνιος πρέπει να είχε πολλές ευκαιρίες, κατά την παραμονή του στο Κασμίρ, να παρατηρήσει τα απομεινάρια αυτής της αρχαίας συγγένειας ανάμεσα στο Κασμίρ, την Κεϋλάνη και την Αίγυπτο. Γιατί, ακόμα και σήμερα υπάρχει ένα μικρό νησί στο κέντρο της κοιλάδας, το οποίο ονομάζεται Λάνκα, που είναι το αρχαίο όνομα της Κεϋλάνης. Και το μεγάλο γέρικο βουνό, που στέκεται σαν φρουρός που επιβλέπει την κοιλάδα, ονομάζεται Χάρι-Μουκ, το όνομα με το οποίο οι Αιγύπτιοι κάποτε, λάτρευαν τη Σφίγγα.

Ο Ιάρχας είπε στον Απολλώνιο πολλά πράγματα σχετικά με την κατάσταση της χώρας, όταν κατοικείτο από τους Ανατολικούς Αιθίοπες και τον πληροφόρησε ότι μιλούσε από προσωπική γνώση, καθώς αυτός ο ίδιος ήταν ο βασιλιάς Γάγγης, σε προηγούμενη ενσάρκωση. Μετά, ρώτησε τον Απολλώνιο εάν μπορούσε να του πει το τελευταίο σώμα με το οποίο εμφανίστηκε, και σε ποια κατάσταση ζωής ήταν πριν από την παρούσα.

Σ' αυτό ο Απολλώνιος απάντησε: Καθώς ήταν ταπεινή, θυμάμαι ελάχιστα από αυτή.
Τι ; είπε ο Ιάρχας. Θεωρείς ταπεινό το να είσαι πλοηγός Αιγυπτιακού σκάφους; Γιατί γνωρίζω, ότι αυτό ήσουνα. Έχεις δίκιο, είπε ο Απολλώνιος, ήμουνα.

Ο Απολλώνιος πέρασε δεκατρία χρόνια με τους Σοφούς του Κασμίρ και στο τέλος της επίσκεψής του ο Ιάρχας του έδωσε επτά δακτυλίδια τα οποία του είπε να φοράει εναλλακτικά τις επτά μέρες της εβδομάδας, σύμφωνα με το συγκεκριμένο πλανήτη που έδωσε το όνομά του στην ημέρα. Όταν ήταν έτοιμος να αναχωρήσει, ο Ιάρχας τον εφοδίασε με καμήλες και στο τέλος των δέκα ημερών είχε φτάσει στη θάλασσα. Από εκεί έστειλε ένα γράμμα στον Ιάρχα, το οποίο έγραφε:

Ο Απολλώνιος στον Ιάρχα και τους άλλους Σοφούς, εύχομαι υγεία. Ήρθα σε σας δια ξηράς, μου δώσατε τη θάλασσα. Κάνοντάς με κοινωνό της σοφίας σας, ανοίξατε το δρόμο προς τον ουρανό. Θα το θυμάμαι αυτό ανάμεσα στους Έλληνες. Θα συνεχίσω να απολαμβάνω τη συζήτησή σας σαν να είμαι ακόμα μαζί σας, εάν δεν έχω πιει από την κούπα του Τάνταλου μάταια. Αντίο, εξαίρετοι φιλόσοφοι.]
Ότι ο Απολλώνιος δεν ήπιε από την κούπα του Τάνταλου μάταια, βεβαιώνεται από το μετέπειτα έργο του.


  Scholeio.com  

Η δυνατότητα να σβηστούν οδυνηρές μνήμες και να αντικατασταθούν... είναι εδώ και είναι τώρα!!





Οι επιστήμονες τώρα όχι μόνο «σβήνουν» τις οδυνηρές αναμνήσεις σας...
αλλά τις αντικαθιστούν με νέες


Καταπληκτικό; Αυτό κι αν είναι επιστημονική φαντασία. Το μέλλον είναι εδώ. 
Όλοι μας έχουμε πράγματα θαμμένα στο παρελθόν μας που θα θέλαμε να ξεχάσουμε - δυσάρεστους χωρισμούς, τραυματικές εμπειρίες, απώλειες ή θανάτους. Δεν έχει σημασία πόσο πολύ προσπαθούμε να τις ξεχάσουμε, αυτές οι αναμνήσεις μπορεί να συνεχίσουν να μας στοιχειώνουν και κάποιες φορές να μας προκαλούν άσχημες επιπλοκές όπως άγχος, φοβίες, ή μετα-τραυματικό στρες
Οι επιστήμονες βρίσκονται τώρα πολύ κοντά στο να είναι σε θέση να το αλλάξουν αυτό, με την ανακάλυψη που έκαναν, ότι οι αναμνήσεις μας δεν είναι τόσο μόνιμες όσο νομίζαμε μέχρι σήμερα.
Στην πραγματικότητα, οι ερευνητές έχουν πλέον βρει τον τρόπο να διαγράψουν, να αλλάξουν, ή ακόμα και να εμφυτεύσουν αναμνήσεις - και όχι μόνο στα ζώα, αλλά και σε ανθρώπους και να “επανακαλωδιώσουν” το μυαλό μας, ώστε να ξεχάσουμε τα άσχημα κομμάτια μας, όπως αποκάλυψε το ντοκιμαντέρ του δικτύου PBS στην εκπομπή Memory Hackers.
Αν όλα αυτά ακούγονται λίγο σενάρια επιστημονικής φαντασίας, είναι γιατί - ταινίες όπως η Αιώνια Λιακάδα και η Ολική Επαναφορά, από πολύ καιρό διαπραγματεύονται την ιδέα της αλλοίωσης της μνήμης μας. Όμως, στην πραγματικότητα, χάρη στην πρόοδο της τεχνολογίας της νευρολογικής σάρωσης του εγκεφάλου κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, είμαστε τώρα πιο κοντά από ό, τι μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε, στο να γίνουν όλες αυτές οι τεχνολογίες πραγματικότητα.
Πώς γίνεται, λοιπόν, η διαγραφή μιας ανάμνησης; Για να το καταλάβετε, θα πρέπει αρχικά να κατανοήσετε το πώς σχηματίζονται και διατηρούνται ζωντανές οι μνήμες στο μυαλό μας.
Στο παρελθόν, οι επιστήμονες πίστευαν ότι οι μνήμες αποθηκεύονται σε ένα συγκεκριμένο σημείο του εγκεφάλου, το οποίο αποτελούσε κάτι σαν μια νευρολογική αρχειοθήκη, αλλά πιο πρόσφατα διαπίστωσαν ότι η κάθε μοναδική μας μνήμη, είναι “κλειδωμένη” και συνδεδεμένη με όλες τις συνδέσεις του εγκεφάλου μας.
Για να το εξηγήσουμε πιο απλά, μια μνήμη σχηματίζεται όταν οι πρωτεΐνες διεγείρουν τα εγκεφαλικά μας κύτταρα να αναπτυχθούν και να σχηματίσουν νέες συνδέσεις - κάτι που κυριολεκτικά σημαίνει ότι η κάθε μοναδική ανάμνηση δημιουργεί ένα δικό της κλειδωμένο κλειστό κύκλωμα στον εγκέφαλο μας.
Μόλις συμβεί αυτό, η ανάμνηση αποθηκεύεται στο μυαλό μας, και για τους περισσότερους από εμάς, αυτή θα παραμείνει εκεί, για όσο διάστημα σκεφτόμαστε ξανά την ίδια ανάμνηση και την επανεξετάζουμε.
Μέχρι στιγμής, είναι έτσι απλό. Αλλά αυτό που πολλοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν είναι ότι οι μακροχρόνιες αναμνήσεις δεν είναι σταθερές. Στην πραγματικότητα, κάθε φορά που επανεξετάζουμε μια ανάμνησή μας, η μνήμη γίνεται εύπλαστη και πάλι, και να επανέρχεται ισχυρότερη και πιο έντονη από ό, τι πριν.
Αυτή η διαδικασία είναι γνωστή ως επανενσωμάτωση (reconsolidation) και εξηγεί γιατί οι αναμνήσεις μας μπορεί μερικές φορές να αλλάξουν ελαφρώς με την πάροδο του χρόνου - για παράδειγμα, αν πέσατε από το ποδήλατό σας, κάθε φορά που το θυμάστε και αναστατώνεστε γι 'αυτό, επανατονώνετε τις συνδέσεις μεταξύ της συγκεκριμένης ανάμνησης και των συναισθημάτων που σας είχε προκαλέσει, όπως είναι ο φόβος και η θλίψη. Τελικά απλώς και μόνο η σκέψη του ποδηλάτου, θα μπορούσε να είναι αρκετή για να σας τρομοκρατήσει. Οι περισσότεροι από εμάς, έχουν έστω και μια μοναδική εμπειρία μίας τέτοιας τραυματικής μνήμης, που γίνεται αστεία όσο περνούν τα χρόνια.
Η διαδικασία της επανενσωμάτωσης είναι τόσο σημαντική, ακριβώς γιατί είναι το σημείο στο οποίο οι επιστήμονες μπορούν να παρέμβουν για να «ξαναχαράξουν» τις αναμνήσεις μας.
"Η έρευνα δείχνει ότι οι αναμνήσεις μπορούν να αλλοιωθούν, διότι συμπεριφέρονται σαν ένα γυαλί που είναι εύπλαστο και ρευστό, πριν στερεοποιηθεί," εξηγεί στην The Telegraph, ο ερευνητής Richard Gray”. Όταν η επανερχόμαστε, όμως, στην ίδια ανάμνηση λιώνει και πάλι και σ’αυτό το στάδιο μπορούμε να παρέμβουμε και να την αλλάξουμε”.
Πολυάριθμες μελέτες έχουν πλέον δείξει ότι μπλοκάροντας μια χημική ουσία που ονομάζεται νορεπινεφρίνη - η οποία εμπλέκεται στην αντίδραση “μάχης - φυγής” και είναι υπεύθυνη για την ενεργοποίηση συμπτώματα, όπως είναι οι ιδρωμένες παλάμες και οι αυξημένοι καρδιακοί παλμοί - οι ερευνητές λένε ότι μπορούν να «αμβλύνουν» τις τραυματικές μνήμες, και να σταματήσουν αυτές που σχετίζονται με τα αρνητικά συναισθήματα.
Για παράδειγμα, στο τέλος του περασμένου έτους, ερευνητές από την Ολλανδία απέδειξαν ότι θα μπορούν να καταπολεμήσουν την αραχνοφοβία, με τη χρήση ενός φαρμάκου που ονομάζεται προπρανολόλη και το οποίο εμποδίζει την νορεπινεφρίνη.
Για να το αποδείξουν, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ως δείγμα τρεις ομάδες αραχνοφοβικών. Στις δύο από αυτές τις ομάδες έδειξαν μια ταραντούλα μέσα σ’ ένα γυάλινο βάζο, με σκοπό να προκαλέσουν τον φόβο τους για τις αράχνες και στη συνέχεια τους χορήγησαν σε κάποιους προπρανολόλη, ενώ σε άλλους ένα εικονικό φάρμακο. Στην τρίτη ομάδα τους χορήγησαν απλά το φάρμακο, χωρίς να τους εκθέσουν στον φόβο της αράχνης, έτσι ώστε να συγκρίνουν εάν το φάρμακο μπορεί πράγματι να μειώσει τον φόβο τους.
Κατά τη διάρκεια των επόμενων μηνών, όλες οι ομάδες εκτέθηκαν στην ίδια διαδικασία με την αράχνη κι οι επιστήμονες καταμέτρησαν τα επίπεδα του φόβου τους. Τα αποτελέσματα ήταν απίστευτα - ενώ η ομάδα που έπαιρνε το εικονικό φάρμακο, αλλά και αυτή που έπαιρνε προπρανολόλη χωρίς, ομως, να εκτίθεται στην αράχνη δεν έδειξαν καμία αλλαγή στα επίπεδα του φόβου τους, οι αραχνοφονικοί στους οποίους έδειξαν την αράχνη και έλαβαν και το φάρμακο, όχι μόνο φοβόντουσαν λιγότερο, αλλά ήταν και σε θέση ακόμη και να την αγγίξουν τις επόμενες μέρες. Εντός τριών μηνών, πολλοί από αυτούς αισθάνθηκαν άνετα κρατώντας στο χέρι τους την αράχνη, και ο φόβος τους δεν επανήλθε, ακόμη και μετά από ένα χρόνο. Ήταν σαν ο φόβος τους είχαν εντελώς εξαφανιστεί.
Το ίδιο φάρμακο δοκιμάστηκε επίσης πάλι το 2007, σε ασθενείς με μετατραυματικό στρες. Οι συμμετέχοντες έλαβαν είτε προπρανολόλη, είτε ένα εικονικό φάρμακο κάθε μέρα για 10 ημέρες, ενώ στη συνέχεια κλήθηκαν να περιγράψουν και πάλι τις αναμνήσεις τους από το τραυματικό γεγονός, που τους βασάνιζε.
Εκείνοι που είχαν πάρει το φάρμακο δεν είχαν ξεχάσει την εμπειρία, αλλά μια εβδομάδα αργότερα ήταν σε θέση να το διηγηθούν με πολύ λιγότερο άγχος από αυτό που είχαν αρχικά. Στα ποντίκια, μια παρόμοια τεχνική είχε χρησιμοποιηθεί για να τα κάνει να «ξεχνούν» ότι ένας συγκεκριμένος ήχος συνδεόταν με ένα ηλεκτροσόκ, ενώ άφηνε άθικτες τις υπόλοιπες μνήμες τους.
Μέχρι στιγμής, οι ερευνητές δεν έχουν προσπαθήσει να διαγράψουν συνολικά και οριστικά μια μνήμη από τον άνθρωπο (απ’ ότι ξέρουμε, τουλάχιστον), για καθαρά ηθικούς λόγους, όμως, τα στοιχεία δείχνουν ότι ο σωστός συνδυασμός των φαρμάκων θα μπορούσε να επιτύχει ακόμη και αυτό.
Ίσως ακόμα πιο ανησυχητικά είναι τα αποτελέσματα έρευνας σχετικά με το εάν είναι εύκολο ή όχι για τους επιστήμονες να εμφυτεύσουν ψευδείς αναμνήσεις σε ανθρώπους. Με το χειρισμό της ίδιας διαδικασίας της επανενσωμάτωσης η ψυχολόγος Julia Shaw έχει αποδείξει ότι είναι δυνατό να κάνει τους ανθρώπους να θυμούνται ένα έγκλημα που δεν έχουν διαπράξει - και να δίνουν ακόμη και ζωντανές λεπτομέρειες για το φανταστικό συμβάν.
Μπορείτε να δείτε τη δουλειά της στο παρακάτω βίντεο, που είναι αρκετά τρομακτικό:

Με αυτό το είδος της αλλοίωσης της μνήμης που είναι ήδη δυνατή, αλλά και την περαιτέρω έρευνα που εξελίσσεται και θα προχωρήσει κι άλλο, προκύπτει ένα πραγματικό ερώτημα: τι θα κάνουμε με αυτή τη συγκεκριμένη γνώση;
Ως δημιουργός του Memory Hackers, o Michael Bicks, λέει ότι τελικά, ο σκοπός δεν είναι να διαγράψει κανείς τις οδυνηρές μνήμες των ανθρώπων εντελώς, σαν να προσπαθεί κάποιος να μετατρέψει το ανθρώπινο μυαλό στην Αιώνια Λιακάδα ενός Πεντακάθαρου Μυαλού, αλλά απλά να βοηθήσει ώστε το τραύμα και η επώδυνη μνήμη να είναι λιγότερο ανατρεπτική για τη ζωή ενός ανθρώπου. Γιατί δεν είναι τόσο πολύ οι αναμνήσεις, αλλά οι διασυνδέσεις που έχουμε στο μυαλό μας και μας προκαλούν πόνο.
Το πιο σημαντικό, υποστηρίζουν οι επιστήμονες είναι ότι θα μπορούσαν σύντομα να είναι σε θέση να βοηθήσουν στη θεραπεία ατόμων με άγχος, φοβίες και μετατραυματική διαταραχή (PTSD).
«Ξαναγράφοντας τις αναμνήσεις μας, μπορούμε να φρεσκάρουμε το μυαλό μας" δήλωσε ο Bicks. “Αλλά ο σκοπός της λήθης δεν πρέπει να είναι να μπορούμε να καθαρίσουμε τον “σκληρό μας δίσκο” ... Η ικανότητα να ξεχάσουμε τα δυσάρεστα πράγματα που μας συμβαίνουν, μας επιτρέπει να δημιουργήσουμε μια ιστορία για τους εαυτούς μας, που να μπορούμε να ζήσουμε μ’αυτήν”.
Πηγή:yolife.gr

  Scholeio.com  

Εσωστρέφεια, Πώς να ''διαβάσουμε'' τον εαυτό μας



Η εσωστρέφεια αναφέρεται στην τάση των ατόμων να στρέφουν την προσοχή, τις σκέψεις και το ενδιαφέρον τους προς τον ίδιο τους τον εαυτό. Η εξωστρέφεια αντίθετα περιγράφει τον βαθμό επιδίωξης και επίτευξης επικοινωνίας και επαφής με τον κόσμο γύρω μας. Η εσωστρέφεια και εξωστρέφεια είναι τα άκρα ενός συνεχούς πάνω στο οποίο ο καθένας από μας τοποθετείται σε διαφορετικό σημείο.
Μπορεί να επιδεικνύουμε εσωστρεφή συμπεριφορά με ορισμένες συνθήκες (πχ όταν βρισκόμαστε ανάμεσα σε αγνώστους) και εξωστρεφή συμπεριφορά σε κάποιες άλλες (πχ όταν είμαστε με τους φίλους μας). Ορισμένοι άνθρωποι ωστόσο τείνουν να χαρακτηρίζονται από εσωστρέφεια στους περισσότερους τομείς της ζωής τους. Αν ανήκετε σε αυτούς τότε το πιο πιθανό είναι να υιοθετείτε τις ακόλουθες συμπεριφορές:
  1. Απολαμβάνετε χρόνο με τον εαυτό σαςΌταν έχετε την ευκαιρία να κάνετε ένα διάλειμμα, προτιμάτε να διαβάσετε ένα βιβλίο, να παίξετε ένα παιχνίδι στον υπολογιστή ή απλώς να ακούσετε μουσική. Αυτός ο χρόνος είναι πολύτιμος για την προσωπική σας ισορροπία, ακόμα και αν, σε πολλές περιπτώσεις, απολαμβάνετε τη συντροφιά των φίλων σας.
  2. Οι καλύτερες ιδέες σας έρχονται όταν είστε μόνος. Δεν είστε ενάντια στις ομαδικές συζητήσεις και συναντήσεις, αλλά αν θέλετε να βρείτε μια καινοτόμα ιδέα χρειάζεστε χρόνο να τη δουλέψετε μόνος σας.
  3. Ηγείστε καλύτερα όταν οι άλλοι είναι αυτοδημιούργητοι. Παρά την άποψη που θέλει τους εσωστρεφείς να μην παίρνουν πρωτοβουλίες και να διαχειρίζονται πράγματα, κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες μπορεί να γίνουν οι καλύτεροι ηγέτες. Αν η ομάδα είναι έτοιμη να καθοδηγηθεί τότε ο εσωστρεφής ηγέτης θα βγάλει το καλύτερο δυνατό από την ομάδα. Μόνο όταν η ομάδα χρειάζεται να παράγει μια σπίθα η ίδια, οι εσωστρεφείς ηγέτες αδυνατούν να παρέχουν την κατάλληλη καθοδήγηση. Τότε χρειάζεται ένας εξωστρεφής να βοηθήσει.
  4. Είστε ο τελευταίος που σηκώνει το χέρι του για να απαντήσει. Αν δεν ήσασταν από αυτούς που σήκωναν πρώτοι το χέρι πριν ο δάσκαλος προλάβει να τελειώσει την ερώτηση, τότε μάλλον ανήκετε στους εσωστρεφείς. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν ξέρατε την απάντηση, αλλά προτιμούσατε να αποφεύγετε τα φώτα της δημοσιότητας.
  5. Οι άλλοι ρωτούν συχνά τη γνώμη σας. Όπως λοιπόν δεν θα σηκώσετε το χέρι σας να πείτε την απάντηση έτσι και δεν θα προθυμοποιηθείτε να πείτε τη γνώμη σας. Είτε πρόκειται για παρεΐστικες κουβεντούλες, είτε για επίσημες συναντήσεις, οι εσωστρεφείς θα κρατήσουν την γνώμη τους για τον εαυτό τους και θα αφήσουν τους εξωστρεφείς να αναλάβουν τον έλεγχο. Επειδή λοιπόν η γνώμη σας δεν ακούγεται και επειδή ίσως την εκτιμούν οι γύρω σας, τείνουν να σας τη ζητούν ευθέως. 
  6. Φοράτε ακουστικά όταν βρίσκεστε σε δημόσιες συναθροίσεις. Είτε περπατάτε στο δρόμο, είτε βρίσκεστε στο λεωφορείο, προτιμάτε να αποφεύγετε την πιθανότητα επαφής με τρίτους. Τα ακουστικά στα αυτιά κάνουν καλά τη δουλειά τους σε αυτήν την περίπτωση, προστατεύοντάς σας από ανεπιθύμητες συνομιλίες.
  7. Προτιμάτε να αποφεύγετε ανθρώπους που φαίνονται θυμωμένοι ή αναστατωμένοι. Σύμφωνα με έρευνα της Ψυχολόγου Marta Ponari από το University College του Λονδίνου, οι εσωστρεφείς δεν ακολουθούν το φαινόμενο παρακολούθησης του βλέμματος (gaze cueing effect). Φυσιολογικά, αν δούμε έναν άνθρωπο στην οθόνη του υπολογιστή να κοιτάζει προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, ακολουθούμε το βλέμμα του και ανταποκρινόμαστε πιο γρήγορα σε ερεθίσματα από αυτήν την πλευρά της οθόνης, παρά αν το βλέμμα του ανθρώπου και το ερέθισμα βρίσκονται σε αντίθετες κατευθύνσεις. Τόσο οι εσωστρεφείς, όσο και οι εξωστρεφείς, παρουσιάζουν αυτό το φαινόμενο. Αν όμως ο άνθρωπος στην οθόνη φαίνεται θυμωμένος, οι εσωστρεφείς δεν ακολουθούν αυτό το φαινόμενο. Αυτό υποδηλώνει πως οι άνθρωποι με υψηλή εσωστρέφεια δεν θέλουν να κοιτάνε κάποιον που φαίνεται θυμωμένος. Η Ponari και η ερευνητική της ομάδα θεωρούν πως αυτό συμβαίνει επειδή οι εσωστρεφείς είναι πιο ευαίσθητοι σε πιθανή αρνητική κριτική. Αν νομίζεις πως ένας άνθρωπος είναι θυμωμένος με κάτι που σε αφορά, το βλέμμα του γίνεται απειλή.
  8. Λαμβάνετε περισσότερα μηνύματα, mail και τηλεφωνήματα από όσα κάνετε, εκτός και αν δεν έχετε επιλογή. Οι άνθρωποι με υψηλά επίπεδα εσωστρέφειας δεν επιζητούν αυτοβούλως τις κοινωνικές συναναστροφές. Αν τους περισσεύει χρόνος δεν τον ξοδεύουν μιλώντας στο τηλέφωνο. Επίσης δεν ξεκινούν μια γραπτή αλληλογραφία, αλλά συνήθως ανταποκρίνονται σε αυτήν. Αν είστε εσωστρεφής το πιο πιθανόν είναι να αποφεύγετε εργασίες που απαιτούν να επιδιώξετε εσείς την επικοινωνία (πχ πωλητής telemarketing). Αν είστε αναγκασμένοι να ξεκινήσετε εσείς μια επικοινωνία – πχ να καλέσετε κάποιον σε ένα κοινωνικό γεγονός – θα προτιμήσετε την γραπτή επικοινωνία (μήνυμα ή mail), παρά την τηλεφωνική. Αυτό ίσως σχετίζεται με τη δυσκολία σας να διαχειριστείτε μια πιθανή απόρριψη σε προφορικό επίπεδο, διασφαλίζοντας έτσι ένα κομμάτι της αυτοεκτίμησής σας.
  9. Δεν πιάνετε κουβέντα με υπαλλήλους ή άλλους ανθρώπους με τους οποίους έχετε συχνή επαφή. Σας είναι αδύνατο να φανταστείτε τον εαυτό σας να φλυαρείτε με τον ταμία στο σούπερ μάρκετ για τον καιρό. Αν έχετε προβλήματα δεν τα διαρρέετε στον περίγυρό σας, αλλά προτιμάτε να τα κρατήσετε για τον εαυτό σας.  Ίσως αισθάνεστε ότι δεν τους αφορούν ή προτιμάτε να τα λύσετε με τις δικές σας δυνάμεις. Όπως και να ’χει οι άλλοι δεν ξέρουν πως σκέφτεστε ή αισθάνεστε, εκτός αν νιώθετε αρκετά άνετα μαζί τους για να μοιραστείτε αυτές τις βαθύτερες σκέψεις σας.
___________________________________________________________________
Τίτλος πρωτότυπου: 9 sings you’re really an introvert , Susan Krauss Whitbourne, Ph.D. Επιστημονική Πηγή: Ponari, M., Trojano, L., Grossi, D., & Conson, M. (2013). “Avoiding or approaching eyes”? Introversion/extraversion affects the gaze-cueing effect. CognitiveProcessing, 14(3), 293-299. doi:10.1007/s10339-013-0559-z  flowmagazine.gr – Βάλια Παυλίδου, Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια 
____________________________________________________________


           sciencearchives.wordpress.com



* Για τους ''Μύθους και την Πραγματικότητα των Εσωστρεφών'' σχετικό post εδώ


  Scholeio.com    


Κ. Καστοριάδης, ''Η ευτυχία δεν μοιράζεται με το δελτίο..


Έχω την επιθυμία, και αισθάνομαι την ανάγκη, 
να ζήσω σε μιας άλλη 
κοινωνία από αυτή που 
με περιβάλλει''.

          Όπως η μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων, μπορώ να ζήσω μέσα σ’αυτήν και να τα βγάζω πέρα – εν πάση περιπτώσει ζω ήδη μέσα σ’αυτή την κοινωνία. 

Όσο κριτικά κι αν προσπαθώ να κοιτάξω τον εαυτό μου, ούτε η ικανότητα προσαρμογής μου, ούτε η αφομοίωση της πραγματικότητας από μέρους μου δεν μου φαίνονται κατώτερες από τον κοινωνιολογικό μέσο όρο.

   Δεν ζητώ την αθανασία, την πανταχού παρουσία, την παντογνωσία. Δεν ζητώ η κοινωνία να «μου δώσει την ευτυχία»,  ξέρω ότι η ευτυχία δεν είναι μια μερίδα που μοιράζεται με το δελτίο στη Δημαρχία ή στο εργατικό Συμβούλιο της γειτονιάς,
και ξέρω πως, αν αυτό το πράγμα υπάρχει, μόνο εγώ μπορώ να το πραγματοποιήσω
για τον εαυτό μου, στα μέτρα μου, όπως μου συνέβη και όπως, κατά πάσα πιθανότητα,
θα μου συμβεί και πάλι. 


   Ο διανοητής Κορνήλιος Καστοριάδης στην εκπομπή "Παρασκήνιο" σε μια έρευνα της Τέτας Παπαδοπούλου. Τα κείμενα διαβάζει η Λίνα Νικολακοπούλου.




***Αποποίηση ευθύνης: Δεν είμαι ο ιδιοκτήτης οποιουδήποτε κομματιού του βίντεο ή της μουσικής που ακούγεται σε αυτό. Ακούγεται τμήμα του "Vangelis-Apocalypse Des Animaux - Generique", sound recording administered by:  UMG


          Αλλά μέσα στη ζωή, έτσι όπως είναι φτιαγμένη για μένα και τους άλλους, σκοντάφτω πάνω σ’ένα πλήθος από απαράδεκτα πράγματα, λέω πως δεν είναι μοιραία και πως εξαρτώνται από την οργάνωση της κοινωνίας. 

   Επιθυμώ πρώτα και ζητώ, η δουλειά μου να έχει νόημα, να μπορώ να εγκρίνω αυτό για
το οποίο χρησιμεύει και τον τρόπο με τον οποίο γίνεται, να μου επιτρέπει να ξοδεύομαι πραγματικά και να χρησιμοποιώ τις δυνατότητές μου και ταυτόχρονα να εμπλουτίζομαι
και ν’αναπτύσσομαι.
   Και λέω ότι αυτό το πράγμα είναι δυνατό, με μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας, για μένα
και για τους άλλους.

   Λέω ότι ήδη θα ήταν μια βασική αλλαγή σ’αυτή την κατεύθυνση, αν μ’άφηναν ν’αποφασίζω, μαζί με όλους τους άλλους, τι έχω να κάνω, και με τους
συντρόφους μου στη δουλειά, πώς να το κάνω.


   Επιθυμώ να μπορώ, μαζί με όλους τους άλλους, να μαθαίνω τι γίνεται μέσα στην κοινωνία, να ελέγχω την έκταση και την ποιότητα της πληροφόρησης που μου δίνεται.

   Ζητώ να μπορώ να συμμετέχω άμεσα σε όλες τις κοινωνικές αποφάσεις που μπορεί να επηρεάζουν την ύπαρξή μου ή τη γενική πορεία του κόσμου όπου ζω.

   Δεν δέχομαι η τύχη μου ν’αποφασίζεται μέρα με τη μέρα από ανθρώπους που τα σχέδιά
τους μου είναι εχθρικά ή και απλώς άγνωστα και για τους οποίους δεν είμαστε, εγώ και
όλοι οι άλλοι, παρά νούμερα σ’ένα σχέδιο ή πιόνια σε μια σκακιέρα, και τελικά η ζωή μου
και ο θάνατός μου να βρίσκονται στα χέρια ανθρώπων που ξέρω πως είναι αναγκαστικά τυφλοί.


   Ξέρω πάρα πολύ καλά πως η πραγματοποίηση μιας άλλης κοινωνικής οργάνωσης, και
η ζωή της, δεν θα είναι καθόλου απλές, πως σε κάθε βήμα τους θα συναντούν δύσκολα προβλήματα.
   Αλλά προτιμώ να καταπιάνομαι με πραγματικά προβλήματα, παρά με τις συνέπειες του παραληρήματος του Ντε Γκωλ, τις κομπίνες του Τζόνσον ή τις μηχανορραφίες του Κρούτσεφ.

Κι αν έστω, εγώ κι οι άλλοι, συναντούσαμε την αποτυχία σ’αυτό τον δρόμο, προτιμώ την αποτυχία σε μια προσπάθεια που έχει νόημα, παρά μια κατάσταση που μένει πριν ακόμα
κι απ’την αποτυχία ή τη μη αποτυχία, που μένει γελοία.


   Επιθυμώ να μπορώ να συναντώ τον άλλον σαν ένα ον όμοιο με μένα και απόλυτα διαφορετικό, όχι σαν ένα νούμερο, ούτε σαν ένα βάτραχο σκαρφαλωμένο σ’ένα άλλο σκαλοπάτι (αδιάφορο αν κατώτερο ή ανώτερο) της ιεραρχίας των εισοδημάτων και των εξουσιών.


   Επιθυμώ να μπορώ να τον βλέπω, και να μπορεί να με δει, σαν ένα άλλο ανθρώπινο ον,
οι σχέσεις μας να μην αποτελούν πεδίο που να εκφράζεται η επιθετικότητα,
ο συναγωνισμός μας να παραμένει μέσα στα όρια του παιχνιδιού, οι συγκρούσεις μας
στο μέτρο που δεν μπορούν να λυθούν ή να ξεπεραστούν, ν’αφορούν πραγματικά προβλήματα και εκβάσεις, να σέρνουν μαζί τους όσο το δυνατό λιγότερο ασυνείδητο,
να είναι φορτισμένες όσο το δυνατό λιγότερο από φανταστικά στοιχεία.


   Επιθυμώ ο άλλος να είναι ελεύθερος, γιατί η ελευθερία μου αρχίζει εκεί όπου αρχίζει η ελευθερία του άλλου και γιατί, μόνος μου, δεν μπορώ να είμαι, στην καλύτερη περίπτωση, παρά «ενάρετος εν δυστυχία».


   Δεν υπολογίζω ότι οι άνθρωποι θα μεταμορφωθούν σε αγγέλους, ούτε πως οι ψυχές τους
θα γίνουν καθάριες σαν τις βουνίσιες λίμνες – που άλλωστε ανέκαθεν μου προξενούσαν βαθιά πλήξη.

   Ξέρω όμως πόσο η σημερινή κουλτούρα βαθαίνει και οξύνει τη δυσκολία τους να
υπάρχουν, και να συνυπάρχουν με τους άλλους, και βλέπω πως πολλαπλασιάζει στο
άπειρο τα εμπόδια στην ελευθερία τους.


   Ξέρω, βέβαια, πως αυτός ο πόθος μου δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί σήμερα∙ κι ούτε
θα πραγματοποιηθεί ολοκληρωτικά ενόσω ζω, ακόμη κι αν η επανάσταση γινόταν αύριο.
Ξέρω ότι θα ζήσουν μια μέρα άνθρωποι που γι’αυτούς ούτε η ανάμνηση των προβλημάτων που μπορεί σήμερα να μας προξενούν το μεγαλύτερο άγχος δεν θα υπάρχει.
Αυτή είναι η μοίρα μου που πρέπει να επωμισθώ, και που επωμίζομαι.


Αλλ’αυτό δεν πρέπει να με οδηγήσει ούτε στην απελπισία ούτε στον κατατονικό
μηρυκασμό.

   Έχοντας αυτό τον πόθο, που είναι δικός μου, δεν μπορεί παρά να εργάζομαι για την πραγματοποίησή του. Και ήδη με την εκλογή που κάνω του κύριου ενδιαφέροντος της
ζωή μου, μέσα στη δουλειά που του αφιερώνω, για μένα γεμάτη νόημα (ακόμα κι αν συναντώ, και αποδέχομαι, τη μερική αποτυχία, τις αναβολές, τις παρακαμπτήριες, τα καθήκοντα που δεν έχουν νόημα από μόνα τους), με τη συμμετοχή σε μια κοινότητα επαναστατών που επιχειρεί να ξεπεράσει τις αντικειμενοποιημένες και ξενωμένες σχέσεις της κοινωνίας όπου ζούμε – είμαι σε θέση να πραγματοποιώ μερικά αυτό τον πόθο.


Αν είχα γεννηθεί σε μια κομμουνιστική κοινωνία, ίσως η ευτυχία να μου ήταν πιο εύκολη
- δεν το ξέρω κι ούτε μπορώ να κάνω τίποτα σχετικά μ’αυτό.
Δεν θα καθίσω μ’αυτό το πρόσχημα να περνώ τον ελεύθερο χρόνο μου παρακολουθώντας τηλεόραση ή διαβάζοντας αστυνομικά μυθιστορήματα…
…Κυνηγώ τάχα τη χίμαιρα να θέλω να εξαλείψω την τραγική πλευρά της ανθρώπινης ύπαρξης;


   Μου φαίνεται μάλλον πως θέλω να εξαλείψω απ’αυτήν το μελόδραμα, την ψεύτικη
τραγωδία – αυτήν όπου η καταστροφή επέρχεται χωρίς αναγκαιότητα, όπου όλα θα συνέβαιναν διαφορετικά, αν μονάχα τα πρόσωπα ήξεραν ή έκαναν αυτό ή εκείνο.


   Το να πεθαίνουν της πείνας οι άνθρωποι στις Ινδίες, ενώ στην Αμερική και στην Ευρώπη
οι κυβερνήσεις βάζουν πρόστιμα στους γεωργούς που παράγουν «υπερβολικά» – είναι μια μακάβρια φάρσα, είναι ένα γκραν γκινιόλ όπου τα πτώματα και ο πόνος είναι πραγματικά.

Δεν είναι τραγωδία, δεν υπάρχει σ’αυτό τίποτα το αναπόφευκτο. Και αν η ανθρωπότητα εξαφανισθεί μια μέρα κάτω από τις υδρογονοβόμβες, αρνούμαι να το ονομάσω αυτό τραγωδία, το ονομάζω μαλακία.
   Θέλω την κατάργηση του Παλιάτσου και της μεταμόρφωσης των ανθρώπων σε νευρόσπαστα από άλλα νευρόσπαστα που τους «κυβερνούν».

   Όταν ένας νευρωτικός επαναλαμβάνει για την εικοστή φορά την ίδια συμπεριφορά αποτυχίας, αναπαράγοντας για τον εαυτό του και για τους δικούς του τον ίδιο τύπο δυστυχίας, το να τον βοηθήσεις να το ξεπεράσει αυτό, σημαίνει να εξαλείψεις από τη ζωή του τη χονδροειδή φάρσα, όχι την τραγωδία:

σημαίνει να του επιτρέψεις ν’αντικρίσει επί τέλους τα πραγματικά προβλήματα της  ζωής  του και ό,τι τραγικό μπορεί να περιέχουν, που η νεύρωσή του είχε για λειτουργία  εν μέρει να εκφράζει αλλά κυρίως να καλύπτει.


Κορνήλιος καστοριάδης
Έλληνας φιλόσοφος, οικονομολόγος
και ψυχαναλυτής

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης (Κωνσταντινούπολη11 Μαρτίου 1922Παρίσι26 Δεκεμβρίου 1997) ήταν Έλληνας φιλόσοφος, οικονομολόγος και ψυχαναλυτής. Συγγραφέας του έργου Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας, διευθυντής σπουδών στην Σχολή Ανωτέρων Σπουδών Κοινωνικών Επιστημών του Παρισιού από το 1979, και φιλόσοφος της αυτονομίας, υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους στοχαστές του 20ου αιώνα.



Scholeio.com

Γκουρτζίεφ, Αν Θες Κάτι Δικό Σου για Πάντα, Δώρησε Το

Black Forest (Μαύρο δάσος), μια δασώδης οροσειρά στη 
νοτιοδυτική Γερμανία. Συνορεύει με την κοιλάδα του 
Ρήνου προς τα δυτικά και νότια.

Ο Ανθρώπινος Νους Πρέπει να Ξέρει πάντα την Αλήθεια ?

Πρέπει η διδασκαλία να 
λέει πάντα την αλήθεια? 

Της επιτρέπεται να χρησιμοποιήσει τεχνάσματα?

Δηλαδή ψέματα? 

Όλα τα τεχνάσματα είναι επινόηση ανθρώπων οι οποίοι γνωρίζουν, αλλά είναι περιορισμένα, έχουν πλαίσιο.  

Κανένα τέχνασμα δεν μπορεί να είναι απεριόριστο. Έχει επινοηθεί από ένα συγκεκριμένο άνθρωπο, απευθύνεται σε συγκεκριμένο χρόνο, για συγκεκριμένους ανθρώπους, έχει νόημα μόνο για μία ή δύο συγκεκριμένες περιστάσεις, δηλαδή έχουν συγκεκριμένο στόχο. 
   Η γνώση μπορεί να είναι -γίνει- επικίνδυνη. 
Αν τη ελευθερώσεις νοηματικά, αν βγάλεις έξω από το αντικείμενο του στόχου της, το πλαίσιό της, θα σε σακατέψει, θα σε πνίξει θα γίνει δηλητήριο. Αντί να σε βοηθήσει θα συμβεί ακριβώς το αντίθετο. Θα γίνει εμπόδιο. Το εμπόδιό σου.

   Ένας δάσκαλος, αν είναι να βοηθήσει, πρέπει να είναι πάρα πολύ σοφός. 
   Ο Γκουρτζίεφ ονόμαζε τη δική του μέθοδο, τον δικό του δρόμο, "ο Δρόμος του κατεργάρη". Επικρίθηκε πολύ, κατηγορήθηκε για ψεύτης. 
   Δεν ήταν ψέματα, ήταν αλήθεια ο Γκουρτζίεφ χρησιμοποιούσε πολλές φορές το "ψέμα". Ήταν η δική του μέθοδος. Είχε μαθητεύσει σε σούφικα μοναστήρια και σχολές. Ήταν σούφι. 

   Όταν εισήγαγε τον σουφισμό στη Δύση, ήταν αδύνατο για το συνηθισμένο χριστιανικό νου να τον καταλάβει, επειδή η αλήθεια είναι μεγάλη αξία και κανένας δεν μπορεί να φανταστεί ότι ένας δάσκαλος, ένας φωτισμένος δάσκαλος μπορεί να λέει ψέματα.

   Μπορείς να φανταστείς τον Ιησού να λέει ψέματα ; Κι όμως έλεγε... Αλλά οι χριστιανοί δεν μπορούν να το φανταστούν, δεν το πιστεύουν.
   Έλεγε ψέματα για πολλά πράγματα. Έτσι πρέπει να κάνει ένας δάσκαλος αν θέλει να βοηθήσει.  Ο Γκουρτζίεφ έχει επικριθεί πολύ, επειδή η Δύση δεν μπορούσε να καταλάβει:

"Γιατί ο Γκουρτζίεφ", όπως σημειώνει ένας μαθητής του, "δεν ήταν, και δεν μπορούσε να είναι, ένας απλός συγγραφέας. Ο σκοπός του ήταν διαφορετικός. 

Ο Γκουρτζίεφ ήταν Δάσκαλος.  Σύμφωνα με την παραδοσιακή αντίληψη, ο σκοπός ενός Δασκάλου δεν περιορίζεται στη διδασκαλία δογμάτων, αλλά προϋποθέτει την ουσιαστική ενσάρκωση της γνώσης, χάρη στην οποία μπορεί να αφυπνίσει άλλους ανθρώπους και να τους βοηθήσει στην αναζήτησή τους, απλώς με την παρουσία του. Βρίσκεται εκεί για να δημιουργήσει συνθήκες για μια εμπειρία μέσω της οποίας η γνώση μπορεί να βιωθεί όσο πιο ολοκληρωτικά γίνεται".
   Ο Γκουρτζίεφ παρουσίαζε τις ιδέες του στους μαθητές του πάντοτε κατά ένα τρόπο που απαιτούσε από την πλευρά τους μια προσπάθεια ώστε να σπάσει το κέλυφος της συνηθισμένης συναισθηματικής και διανοητικής στάσης μέσα στο οποίο ζει κανείς, μη έχοντας έτσι επαφή με την αδύναμη φωνή της συνείδησης που υπάρχει μέσα του. 

   Οι τρόποι που χρησιμοποιούσε για να προκαλεί το σπάσιμο αυτής της κρούστας πολλές φορές δημιουργούσαν σοκ σε όποιον είχε την τύχη να τους εμπειριωθεί, και συχνά υπήρξαν οι αιτίες για αρνητικά σχόλια, από εκείνους που έβλεπαν μόνο το εξωτερικό νόημα, όσον αφορά τη συμπεριφορά του Γκουρτζίεφ σε ορισμένους μαθητές. 
   Όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο ίδιος  "εδώ εμείς δημιουργούμε τις συνθήκες για την εκκόλαψη των αυγών. Αυξάνουμε τη θερμοκρασία. Το 'κοτόπουλο' από μέσα πρέπει να σπάσει το κέλυφος και τότε θα μπορέσει να του δοθεί βοήθεια και προσωπική διδασκαλία".


   Η βασική του θέση και διδασκαλία είναι ότι ο άνθρωπος κατά τη διάρκεια του βίου του ζει σε μία μορφή ύπνου και σχεδόν καθ' ολοκληρία μηχανικά χωρίς να έχει πραγματική γνώση ούτε της εξωτερικής αλλά κυρίως της εσωτερικής του πραγματικότητας. 
   Από αυτή την κατάσταση ο άνθρωπος μπορεί να δραπετεύσει μέσω δικής του συνειδητής προσπάθειας και θεληματικής ταλαιπωρίας και με τη βοήθεια ανθρώπων που έχουν ήδη προχωρήσει πριν από αυτόν σε κάποιον βαθμό προς αυτή την κατεύθυνση. 
   Η ανακάλυψη του τι ακριβώς σημαίνουν οι όροι "συνειδητή προσπάθεια" και "θεληματική ταλαιπωρία" που χρησιμοποιούσε ο Γκουρτζίεφ αποτελεί η ίδια τμήμα της διαδικασίας της εξέλιξης του κάθε ανθρώπου.

   Όποιοι δάσκαλοι έχουν τη δύναμη να μας δείξουν αυτήν την αλήθεια που θα μας βοηθήσει... Το κάνουν με όποιο τρόπο έχουμε ανάγκη εμείς να μας το πουν... 
   Αν εμείς έχουμε την ευλυγισία να ακούσουμε... Αν έχουμε το θάρρος να πιστέψουμε... Τότε ας ακούσουμε αυτές τις φωνές.
   Οι δάσκαλοι, σχεδόν όλοι,  είναι κατεργάρηδες.  Αν πραγματικά θέλουν και μπορούν να βοηθήσουν, έτσι πρέπει να είναι. 

   Οι δάσκαλοι δεν είναι αθώες παρθένες, χωρίς ουσία, δεν είναι μαρμάρινα αγάλματα. Βέβαια έχουν υπάρξει και τέτοιοι δάσκαλοι, μα δεν έχουν καμία αξία, δεν έχουν βοηθήσει κανέναν.  Ασφαλώς μπορεί να έχουν απολαύσει μια κάποια σιωπή και ειρήνη, η σιωπή τους όμως δεν έχει την ποιότητα της ζωής μέσα της. Είναι νεκρά μαρμάρινα αγάλματα. 
   Η σιωπή του είναι κρύα. Δεν είναι ζωντανή σιωπή. Δεν είναι αρκετά ζεστή για να είναι ζωντανή. Έχουν παγώσει τον εαυτό τους, τον ελέγχουν, μα δεν είναι ελεύθεροι. Δεν έχουν φτάσει στην ελευθερία. 

   Ο άνθρωπος που είναι αληθινά ελεύθερος, είναι πέρα από το καλό και το κακό, πέρα από την αμαρτία και την αρετή. Στην πραγματικότητα είναι πέρα από όλες τις διχοτομήσεις, πέρα από όλες τις δυαδικότητες. Είναι και τα δύο και δεν είναι τίποτα από τα δύο.

   Μόνο ένας  τέτοιος άνθρωπος, με τόσο πλούσια ζωή, η οποία συμπεριλαμβάνει τα αντίθετά μέσα της, η οποία συμπεριλαμβάνει όλες τις αντιφάσεις μέσα της, μπορεί να βοηθήσει και να ωφελήσει οποιονδήποτε. 
   Το να πάμε όμως σε έναν τέτοιο δάσκαλο είναι δύσκολο, επειδή θα πάμε με έναν νου γεμάτο από τις δικές μας ιδεολογίες, πηγαίνουμε προς αυτόν με τις δικές μας, πολλές φορές αδιάλλακτες κρίσεις. Αυτή είναι και η δυστυχία του ανθρώπινου νου. 

   Ας στρέψουμε, λοιπόν την προσοχή μας, στο να μην επηρεαστούμε από έναν άνθρωπο ο οποίος δεν μπορεί να μας βοηθήσει... 

   Ας αναγνωρίσουμε τον κατάλληλο δάσκαλο όταν τον συναντήσουμε, ας βρούμε τι ζητάμε από τον εαυτό μας πρώτα, και θα βρεθεί στο δρόμο μας χωρίς να το περιμένουμε, εκεί που δεν το περιμένουμε. 
_____________________

Το κείμενο αυτό αποτελεί απόσπασμα από την εισαγωγή μίας συνεδρίας του Γ. Γκουρτζίεφ με τους μαθητές του, στο διαμέρισμά του στο Παρίσι, το Σεπτέμβριο του 1941.


 



   *  Γεώργιος Γκουρτζίεφ,  ένας αξιοσημείωτος άνθρωπος, που όμως μέχρι σήμερα παραμένει ένα μυστήριο. Αν και με την παρουσία και το έργο του επηρέασε, και συνεχίζει μέχρι σήμερα, πενήντα ακριβώς χρόνια από το θάνατό του, να επηρεάζει ορισμένα από τα πιο φωτεινά μυαλά της παγκόσμιας διανόησης, της επιστήμης και της τέχνης, αλλά και πολλούς "ανώνυμους" καθημερινούς ανθρώπους, εντούτοις κανείς, ακόμη και οι πιο στενοί μαθητές του, δεν μπορεί να ισχυριστεί με βεβαιότητα πως "γνώρισε" τον Γκουρτζίεφ. 

   Το 1922 ιδρύει στο Φοντενεμπλό, στο Πριερέ (ένα οίκημα με ένα μεγάλο κήπο που κάποτε ήταν μοναστήρι), το Ινστιτούτο για την Αρμονική Ανάπτυξη του Ανθρώπου.
Το Πριερέ λειτούργησε έως το 1933 και στο διάστημα αυτό πολλοί άνθρωποι, ανάμεσά τους γνωστές προσωπικότητες της εποχής, κυρίως από την Ευρώπη και την Αμερική ήρθαν για να μείνουν εκεί και να συμμετάσχουν στις καθημερινές δραστηριότητες που λάμβαναν χώρα κάτω από την καθοδήγηση του Γκουρτζίεφ. 
Ο κάθε μαθητής να ένιωθε έντονα την τριβή που δημιουργείτο εξαιτίας της μηχανικής συμπεριφοράς του. 
   Για παράδειγμα στον Μωρίς Νικόλ, γνωστό ψυχίατρο και συνεργάτη του Γιούγκ, είχε απαγορευτεί να διαβάζει,  στον Α. Οράζ, εκδότη του πιο έγκυρου λογοτεχνικού περιοδικού στην Αγγλία, του είχε δοθεί να σκάψει ένα μεγάλο λάκκο, όντας ένα άτομο που δεν είχε καμία σχέση με χειρονακτική εργασία. 
   Σε έναν άλλο μαθητή που δεν μπορούσε να αντέξει την ιδέα του αίματος, του είχε ανατεθεί το καθήκον να σφάζει τα πουλερικά για την κουζίνα. 
Ο καθένας ερχόταν αντιμέτωπος με τις προσωπικές του αντιφάσεις, τα θέλω και δεν-θέλω του, και τέτοιες απλές δουλειές ή καθήκοντα προμήθευαν τον κάθε μαθητή με το απαραίτητα υλικό για την "εργασία στον εαυτό του".

   Ποιος ήταν λοιπόν αυτός ο άνθρωπος που εμφανίστηκε ξαφνικά στη Δύση, στις αρχές του 20ου αιώνα, παρουσιάζοντας ένα νέο δρόμο για την "αρμονική" εσωτερική ανάπτυξη του ανθρώπου; 
Ποιος ήταν αυτός που με περισσό θράσος έγραφε στην εισαγωγή του πρώτου του βιβλίου ότι σκοπός του αρχικά ήταν 

"...να ξεριζώσει από τη σκέψη και το συναίσθημα του αναγνώστη, αλύπητα και χωρίς τον παραμικρό συμβιβασμό, τις δοξασίες και τις γνώμες που είναι ριζωμένες μέσα του από τα βάθη των αιώνων για όλα όσα υπάρχουν στον κόσμο" και στη συνέχεια "να ευνοήσει την εκκόλαψη, στη σκέψη και το συναίσθημά του, μιας αληθινής αναπαράστασης του κόσμου, όχι του κόσμου των ψευδαισθήσεων που αντιλαμβάνεται τώρα, αλλά του κόσμου που υπάρχει στην πραγματικότητα";

   Από που είχε έρθει αυτός ο άνθρωπος και στο όνομα τίνος, ποιας αρχής, πήρε το δικαίωμα να διακόψει τον ύπνο των ανθρώπων και να προσπαθήσει να τους αφυπνίσει; Από που είχε αυτή τη μεγάλη, υπερφυσική δύναμη, που παραδέχονται όλοι όσοι τον γνώρισαν, να ανάψει μια τέτοια φωτιά στον πλανήτη, που καίει μέχρι σήμερα; Ποιος ήταν ο σκοπός του;

   Τι είναι αυτό που έφερε μαζί του, ώστε η διεθνής βιβλιογραφία γύρω από τον ίδιο και το έργο του να ξεπερνάει σήμερα τους 2000 τίτλους και το αντίστοιχο site στο Internet συνεχώς να διογκώνεται;


Οι 38 αφορισμοί ήταν γραμμένοι στη σκηνή Study House στο Πριερέ.





   Γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη (Gyumri), της σημερινής Αρμενίας (τότε περιοχή της Ρωσικής Αυτοκρατορίας), από πατέρα Πόντιο και Αρμένια μητέρα. Μεγάλωσε στο Καρς του Καυκάσου και στα νεανικά του χρόνια ταξίδεψε σε πολλά μέρη του κόσμου (Κεντρική Ασία, Αίγυπτος, Ρώμη, Ελλάδακαι αλλού), πριν επιστρέψει στην Ρωσία το 1912. Το 1916 δέχεται ως μαθητή του τον Πήτερ Ουσπένσκυ. 
   Την εποχή της Ρωσικής Επανάστασης(1917), μαζί με ομάδα μαθητών του, αφήνει την Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη και μετακινείται στην περιοχή του Καυκάσου και κατόπιν στην Κωνσταντινούπολη. 

   Ο Γκουρτζίεφ ποτέ δεν αποκάλυψε την προέλευση της διδασκαλίας του και υποστήριζε ότι έχει ξεχωριστή προέλευση από κάθε άλλη γνωστή διδασκαλία. Πάντως σε αυτήν αναγνωρίζονται στοιχεία που υπάρχουν και σε θρησκείες όπως ο Βουδισμός, ο Χριστιανισμός και το Σουφικό Ισλάμ.
   Το σύστημα διδασκαλίας που πρότεινε, απευθύνεται στην πλειονότητα των ανθρώπων, χωρίς να τίθεται ζήτημα φύλου, καταγωγής, θρησκείας, κ.λ.π..

   Για τους περισσότερους μελετητές ο Γκουρτζίεφ θα παραμένει ένα αίνιγμα, κάτι που ίσως αποτελούσε και την επιθυμία και του ίδιου, χωρίς αυτό σε καμία περίπτωση να σημαίνει απομάκρυνση από τον κοινό άνθρωπο, αλλά το αντίθετο. Άλλωστε μια από τις φράσεις - διδασκαλία του είναι "Αν θες κάτι δικό σου για πάντα, δώρησε το", μια φράση κλειδί για την προσφορά στον συνάνθρωπο.



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
______________________________________________________________________

Συλλογή κειμένων, Ο Γκουρτζίεφ μιλά στους μαθητές του, Πύρινος Κόσμος
Τόμας ντε Χάρτμαν, Η ζωή μας με τον Κύριο Γκουρτζίεφ, Δίον
Γ. Ι. Γκουρτζίεφ, Συναντήσεις με Αξιοσημείωτους Ανθρώπους, Χατζηνικολή
Γ. Ι. Γκουρτζίεφ, Η ζωή είναι πραγματική μόνον όταν "Είμαι", Πύρινος Κόσμος
Πήτερ Ουσπένσκι, Αναζητώντας τον Κόσμο του Θαυμαστού, Πύρινος Κόσμος
Μπένετ Τζων, Γκουρτζίεφ: Ένα Πολύ Μεγάλο Αίνιγμα, Ρέμπελ, 2000
Μπένετ Τζ. & Νικόλ Μ., Εργασία στον Εαυτό, Αρχέτυπο 2002
Πάτερσον Γ., Η Πάλη των Μάγων, Αρχέτυπο, 1999
C. S. Nott, Teachings of Gurdjieff, Arkana
James Webb, The Harmonious Circle, Thames and Hudson
James Moore, Gurdjieff, The Anatomy of a Myth, Element
Rene Zuber, Who Are You Monsieur Gurdjieff, Arkana
Osho, Journey to the Heart, εκδόσεις Ρέμπελ


  Scholeio.com