Το παράπονο της Αρχαίας Πελλάνας

    Στην κοίτη του ποταμού Ευρώτα, κοντά στους πρόποδες του Ταΰγετου και είκοσι τέσσερα χιλιόμετρα βόρεια της Σπάρτης κοιμάται ήσυχη η αρχαία Πελλάνα.... κι αν προσθέσετε ακόμα διακόσια χιλιόμετρα φτάνετε στην Αθήνα. Ο Δήμος της Πελλάνας που ανήκει στο Νομό Λακωνίας έχει λίγους κατοίκους και πολύ παράπονο.
Η σύγχρονη Πελλάνα, που μέχρι το 1912 "άκουγε" στο όνομα Γεωργιτσιάνικα Καλύβια και μέχρι το 1932 σκέτο Καλύβια, βρίσκεται κοντά στη αρχαία Πελλάνα, με λείψανα
πρωτοελλαδικών, Μυκηναϊκών και ελληνιστικών χρόνων.
Ο Όμηρος στην "Ιλιάδα" του επιβεβαιώνει την ύπαρξή της και περιγράφει πως την εποχή εκείνη υπήρχαν 10 Πόλεις:
«…οι δε είχον κοίλην Λακεδαίμονα κητώεσσαν, Φαρίν τε Σπάρτην τε πολυτρήρωνά τε Μέσσην, Βρυσειάς τα ενέμοντο και Βρυσειάς τ᾽ ἐνέμοντο καὶ Αὐγειὰς ἐρατεινάς, οἵ τ᾽ αρ᾽ Ἀμύκλας εἶχον Ἕλος τ᾽ ἔφαλον πτολίεθρον, οἵ τε Λάαν εἶχον ἠδ᾽ Οἴτυλον ἀμφενέμοντο …» 

(Ομήρου Ιλιάδα, Ραψωδία Β΄, στίχοι 581 – 585). 

 

Στις μέρες μας συναντάμε όλες τις πόλεις αυτής της αναφοράς είτε ως μικρά χωριά είτε απλά ως τοπωνύμια. Όλες εκτός από μία... Η μοναδική Πόλη που δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη και αποτελούσε πονοκέφαλο όχι μόνο στους ιστορικούς και περιηγητές, αλλά και στους ίδιους τους αρχαιολόγους ήταν η Λακεδαίμων. Ο Όμηρος δίνει στην Λακεδαίμονα δύο επίθετα «κοίλην» και «κητώεσσαν». Το κοίλην είναι εύκολο να εξηγηθεί, πρόκειται για μια περιοχή που μοιάζει με γούβα. Το κητώεσσαν όμως σημαίνει γεμάτη με κήτη δηλαδή θαλάσσια θηλαστικά (δελφίνια, φώκιες κ.ά.), οι γεωτρήσεις τα τελευταία χρόνια απέδειξαν ότι το υπόστρωμα στην Λακεδαίμονα είναι πλούσια σε λιγνίτη. Πλην του λιγνιτικού στρώματος υπήρχαν και τα απολιθώματα των κητών. Αρκετούς  αιώνες αργότερα τον 4ο ή 3ο αι. π.Χ., όταν η Σπάρτη διέτρεχε μεγάλο κίνδυνο τοίχισε την ακρόπολη της Πελλάνας με εκείνο το στιβαρό τείχος που αναφέρει ο περιηγητής Παυσανίας στα "Λακωνικά" του, μαζί το ιερό του Ασκληπιού και την Πελλανίδα πηγή.

 

   Τον Μάρτιο του 2002, ο Έλληνας αρχαιολόγος ο Θεόδωρος Σπυρόπουλος που βρίσκεται στη Πελλάνα από το 1979 πραγματοποιώντας ανασκαφές, ανακοινώνει την ανακάλυψη Μυκηναϊκού Ανακτόρου, το οποίο ο ίδιος θεωρεί ότι είναι του βασιλιά της αρχαίας Σπάρτης Μενελάου και της μοιραίας "ωραίας Ελένης".
Το ανάκτορο έχει διαστάσεις 32 Χ 14 μέτρα. Το περιβάλλουν κυκλώπεια τείχη και ευρύς δρόμος οδηγεί στην είσοδό του. Κατά τη διάρκεια της αρχαιότητας, οι κοντινοί τάφοι λεηλατήθηκαν όλοι. Ωστόσο, το ανάκτορο ήταν αλώβητο, και η αρχαιολογική σκαπάνη απέδωσε κοσμήματα, τοιχογραφίες, κεραμική, και μια πληθώρα πινακίδων Γραμμικής Β', κάτι που οδηγεί στην πιθανολόγηση ύπαρξης κεντρικών αρχείων εκεί. 

Παρενθετικά, ν' αναφέρουμε ότι δημιουργήθηκε μια μεγάλη ερμηνευτική σύγκρουση μεταξύ του Έλληνα αρχαιολόγου και των μελών της Βρετανικής Σχολής Αθηνών. 

Ο μεν καθηγητής Σπυρόπουλος, μετά από πολυετή μελέτη ευρημάτων αλλά και πολλών διηγήσεων αρχαίων συγγραφέων, είναι πεπεισμένος ότι η Πελλάνα ήταν η Μυκηναϊκή πρωτεύουσα της Λακωνίας... τα μέλη της Βρετανικής Σχολής Αθηνών πιστεύουν ότι η Αρχαιολογική γεωγραφική θέση "Μενελάειον" Σπάρτης ήταν η πρωτεύουσα. Το Μενελάειον βρίσκεται στην Θεραπνή, κοντά στη Σπάρτη. Γενικά, η αντίθετη άποψη θεωρεί ότι η θέση της Πελλάνας είναι κατά πολύ απομακρυσμένη, σε σχέση με τους σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους του Μενελάειου και του Βαφειού. Ο οικισμός αυτός της Πελλάνας έχει χαρακτηριατεί ως νεολιθικός και πρωτοελλαδικός οικισμός.

Στην ίδια περιοχή βρίσκεται σειρά μεγάλων μυκηναϊκών θαλαμοειδών τάφων. Αυτό τον οδήγησε στο να πιστεύει, ότι στις ανασκαφές του ανακάλυψε την χαμένη ομηρική πρωτεύουσα της αρχαίας Λακωνίας.  Την Μυκηναϊκή Σπάρτη. 

Σύμφωνα με τον κ. Σπυρόπουλο η Μυκηναϊκή Σπάρτη ήταν στη θέση της Πελλάνας και όχι στη θέση της σημερινής Σπάρτης. Εκεί που φιλοξενήθηκαν ο Τηλέμαχος και ο γιος του Νέστορος ο Πεισίστρατος, όταν πήγαν στη Σπάρτη για να μάθουν τι απέγινε ο Οδυσσέας. 

 

Ο κ. Σπυρόπουλος επικαλούμενος τον καθηγητή του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια των Ηνωμένων Πολιτειών Τζέρεμυ Ράττερ (Jeremy Rutter), μας πληροφορεί ότι για να χαρακτηρισθεί μία περιοχή ως κέντρο Μυκηναϊκού Πολιτισμού πρέπει να συντρέχουν απαραιτήτως: 

1. Ακρόπολη επί υψώματος προστατεμένη με κυκλώπειο τείχος, 

2. Βασιλικό νεκροταφείο με βασιλικούς τάφους παρόμοιους με τους θολωτούς τάφους των Μυκηνών και της Πύλου αλλά και άλλους κιβωτιόσχημους τάφους, 

3. Υπόγειο υδραγωγείο που να εφοδιάζει την ακρόπολη με νερό σε περίπτωση πολιορκίας και 4. Μέγαρο όπως αυτό που περιγράφεται από τον Όμηρο και άλλες εγκαταστάσεις για να λειτουργεί το όλο συγκρότημα ως διοικητικό κέντρο. 

 

Ο καθηγητής αναλύει: 

"Εδώ... Τώρα... έχουμε και τα τέσσερα αυτά στοιχεία στον αρχαιολογικό χώρο της Πελλάνας, δεδομένου δε ότι πουθενά αλλού στη Λακωνία δεν υπάρχουν παρόμοιοι τάφοι, δεν μπορεί να ήταν αλλού η πρωτεύουσα του μυκηναϊκού βασιλείου της Λακωνίας. 

Εκτός από τα στοιχεία αυτά, υπάρχουν εκεί και επί πλέον άλλα από τα οποία αποδεικνύεται ότι, χίλια χρόνια πριν από την εγκατάσταση των Αχαιών Μυκηναίων, είχε αναπτυχθεί εκεί ο πολιτισμός των Μινύων οι εγκαταστάσεις του οποίου προσήλκυσαν την εγκατάσταση των Αχαιών.

Προς το τέλος της εποχής των Παγετώνων και αφού ξεκίνησε η σταδιακή τήξη των πάγων κατά τη διάρκεια του Πλειστόκαινου, ο Ελληνικός χώρος άρχισε να αναδύεται σιγά σιγά από τη θάλασσα της Μεσογείου και να σχηματίζονται τμήματα ξηράς. Από το φαινόμενο αυτό δημιουργήθηκαν τεράστιες λιμνοθάλασσες. Μία από αυτές παρέμεινε έως το 1750 π. Χ. και ήταν η Λίμνη της Λακεδαίμονος «Η ΙΕΡΗ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ», η οποία έφθανε από την Πελλάνα έως το Γύθειο, ενώ ο Ποταμός Ευρώτας (ευ + ρότα = καλή πλοήγηση) ήταν πλωτός μέχρι τη θάλασσα".

   Όλες αυτές οι κυκλώπειες και μυστηριώδεις κατασκευές μας βάζουν σε σκέψεις, η κατασκευή λαξευτού τάφου προϋποθέτει μεγάλες τεχνικές γνώσεις, κατασκευαστική εμπειρία και μακροχρόνια εργασία και οικοδομικά μέσα υψηλά. Παρότι η σύγχρονη τεχνολογία έχει φθάσει σε απίστευτα ύψη κι όμως εξακολουθούν να προβληματίζουν τους ειδικούς για το αν οι πολιτισμοί εκείνοι κατοικήθηκαν από εξωγήινους ή γίγαντες, με αποτέλεσμα να υποπίπτουν συνεχώς σε λανθασμένα και ανυπόστατα συμπεράσματα.
    Καλύτερα να ερευνούμε και να ετυμολογούμε τα πανάρχαια τοπωνύμια που μας προσφέρει μέσα από τα σπλάχνα της η Ελληνική Γη και όχι να κολλάμε σε εγκαταλειμμένες, εδώ και εκατοντάδων ετών, θεωρίες όπως είναι της απαρχαιωμένης Αγγλικής Αρχαιολογικής Σχολής, οι οποίοι Άγγλοι Αρχαιολόγοι ισχυρίζονται, με το έτσι θέλω, ότι το Ανάκτορο του Μενελάου και της Ελένης βρίσκεται στην σημερινή Σπάρτη δίχως να υπάρχουν χειροπιαστά στοιχεία για
να καταδείξουν την ορθότητα των επιχειρημάτων τους, κατά συνέπεια όλες αυτές οι θεωρίες χαρακτηρίστηκαν αβάσιμες και έχουν απορριφθεί από την επιστημονική κοινότητα.

    Για την Ιστορία είπαμε πολλά μέχρι τώρα μα λίγα για τον κ. Θεόδωρο Σπυρόπουλο που ίσως νάχουμε ακουστά μόνο το όνομά του. Ας δούμε τι ακριβώς έχει πετύχει στην μακρόχρονη και πλούσια καριέρα του ως Αρχαιολόγος και πόσα ακόμα, αν τον αφήσουμε, μπορεί να μας διδάξει. Είναι Δρ. Αρχαιολογίας με πολλές διακρίσεις στο ενεργητικό του, οι περγαμηνές του ίσως να ξεπερνάνε ακόμα και το ανασκαφικό του έργο. Είναι:
  - Ανασκαφέας Αρχαιολόγος
  - Επίκουρος Καθηγητής Προϊστορικής Αρχαιολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών
  - Μέλος της Ελληνικής Αρχαιολογικής Εταιρίας
  - Μέλος του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου
  - Επίτιμο Μέλος στην Εταιρία Γραμμάτων και Τεχνών Πειραιά
  - Επίτιμος Δημότης Πελλάνας (πρώην Δήμος Πελλάνας) και
  - Συγγραφέας βιβλίων και μελετών που έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα Ελληνικά και ξένα περιοδικά όπως είναι: Το Αρχαιολογικό Δελτίου, Το Τρίτο Μάτι, ΑΕΡΩΠΟΣ, Δαυλός, Sparta in Laconia, CORPUS κ.ά.

     - Υπήρξε μαθητής του Μεγάλου Αρχαιολόγου Σπύρου Μαρινάτου, όπου μαζί του το 1967 έκαναν την μεγαλύτερη, μέχρι τότε, αρχαιολογική ανακάλυψη στην Ελλάδα στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης. Εκεί ήρθε στο φως μια ολόκληρη προϊστορική πόλη της Υστεροκυκλαδικής Α΄ περιόδου (1600 – 1400 π. Χ.), θαμμένη κάτω από τα ηφαιστειακά υλικά. Χάρη σ’ αυτό το ελαφρύ υλικό (τέφρα) τα σπουδαία αυτά οικοδομήματα διατηρήθηκαν επί αιώνες ακέραια και σε άριστη κατάσταση, όπου η δόμηση ήταν πυκνή και διέθετε πολυώροφα κτίρια με πλούσιες τοιχογραφίες, οργανωμένες αποθήκες, βιοτεχνικούς χώρους, άριστη πολεοδομική οργάνωση με δρόμους, πλατείες και είχε ένα πλήρως αναπτυγμένο αποχετευτικό σύστημα, το οποίο περνούσε κάτω από το λιθόστρωτο και συνδεόταν απευθείας με τα σπίτια, όπως συμβαίνει και στις σύγχρονες πόλεις.
     - Από το έτος 1968 έως και το έτος 1984 η Αρχαιολογική Εταιρία της Αθήνας διενεργεί συστηματική ανασκαφή στην Τανάγρα υπό την διεύθυνση του Δρ. Σπυρόπουλου σε δύο θέσεις, 500 και 800 μ. Ανατολικά του σημερινού χωριού της Τανάγρας, Νοτίως του Στρατιωτικού Αεροδρομίου, σε δύο Νεκροταφεία των μυκηναϊκών χρόνων. Κατά την ανασκαφή ήλθαν στο φως γραπτές λάρνακες και τα άλλα αρχαία της Τανάγρας των μυκηναϊκών χρόνων περίπου 1350 – 1180 π. Χ.
     - Αργότερα ως Έφορος αρχαιοτήτων στην πόλη της Θήβας ανακαλύπτει κατά την χρονική περίοδο 1971 και 1973 στο χώρο του Αμφείου την μεγαλύτερη βαθμιδωτή πυραμίδα της τρίτης χιλιετίας π. Χ, η οποία έχει όλες τις προϋποθέσεις να αναδειχθεί σ’ ένα από τα μεγαλύτερα μνημεία του Ευρωπαϊκού χώρου. Καθώς επίσης και τους τάφους των μυθικών αδερφών Ζήθου και Αμφίωνα, όπου σύμφωνα με τα Ομηρικά Έπη ήταν υιοί του Δία και της Αντιόπης και ήταν εκείνοι που πρώτοι έκτισαν την έδρα και τα τείχη της «εφτάπυλης» Θήβας (Οδύσσεια λ 260 – 289). Θα περίμενε κανείς να επαινεθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού ο καθηγητής για τις σπουδαίες αυτές ανακαλύψεις, παραταύτα εκδιώχθηκε βιαίως από τις ανασκαφές και «μετατέθηκε» άρον άρον στη Σπάρτη, όπου και παρέμεινε μέχρι την συνταξιοδότησή του το 2002.
    - Η έπαυλη του Ηρώδη Αττικού στην Εύα/Λουκού Κυνουρίας είναι το σημαντικότερο μνημείο των ρωμαϊκών αυτοκρατορικών χρόνων στον ελληνικό χώρο, όπως καταδεικνύουν η μεγάλη της έκταση και κυρίως ο εξαιρετικός πλούτος των αρχιτεκτονικών λειψάνων και των πολυσχιδών γλυπτών και ψηφιδωτών ευρημάτων της. Το μνημείο ήρθε στο φως έπειτα από είκοσι ένα χρόνια συστηματικής ανασκαφής από τους καθηγητές Δρ. Θεόδωρο Σπυρόπουλο (1980 - 2001) και τον γιό του Δρ. Γεώργιο Σπυρόπουλο (1990 - 2001).

    - Το Πάσχα του 2002 η αρχαιολογική σκαπάνη του καθηγητής αγγίζει τον Ανακτορικό Θολωτό Λαξευτό Βασιλικό Τάφο του Μενέλαου και της Ελένης. Επρόκειτο για ένα μεγαλοπρεπέστατο μνημείο, ο οποίος όμως... μπαζώθηκε εν μία νυκτί, με πρόφαση την
εμφάνιση ρωγμών και τον φόβο ατυχήματος με απόφαση του Κ.Α.Σ. που ενημέρωνε ότι οι
εργασίες θα ξεκινούσαν έπειτα από δύο μήνες. Ωστόσο 19 χρόνια μετά δεν έχουν ξεκινήσει ! Εικασίες άρχισαν να κυκλοφορούν αντί για απαντήσεις γιατί απαντήσεις δεν υπήρχουν... δεν
δόθηκαν ποτέ.

     "Αυτό" δεν ήταν μία ακόμα αρχαιολογική ανακάλυψη γιατί αν ανατρεπόταν η Ελληνική Ιστορία από τις ανακαλύψεις του κ. Σπυρόπουλου, τότε ολόκληρη η διδακτική ύλη της Ιστορίας θα διαγραφόταν από όλα τα σχολικά βιβλία, αυτομάτως το γεγονός αυτό θα προκαλούσε τριγμούς τόσο στο Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων όσο και στους κύκλους της Αρχαιολογίας.
    Θα τάραζε τα λιμνάζοντα νερά μιας μερίδας «βολεμένων» της συντηρητικής κοινωνίας της πόλης μας γνωστοί κι ως «τζάκια της Σπάρτης», οι οποίοι με το έμμονο οικονομικό συμφέρον ως πρόσχημα δεν θα δίσταζαν να σαμποτάρουν αρχαιολογικούς χώρους, έργα υποδομής, την κατασκευή υπερσύγχρονων αυτοκινητόδρομων ή ακόμα και να παρεμποδίσουν τη δημιουργία
μουσείου στην Σπάρτη πλήττοντας έτσι ανεπανόρθωτα τον τουρισμό και την ανάπτυξη της Λακωνίας, για να ικανοποιήσουν το αρρωστημένο τους προσωπικό όφελος.... και μαζί με τον συντεχνιακό πόλεμο μεταξύ αρχαιολόγων, το έντονο παρασκήνιο και μία περίεργη σιγή ιχθύος από την πλευρά του Υπουργείου Πολιτισμού δημιουργούν αυτό ακριβώς το εκρηκτικό μείγμα που καταγγέλλεται για την υπόθεση της μεγάλης αρχαιολογικής ανακάλυψης στην Αρχαία Πελλάνα Σπάρτης, δηλαδή τον ανακτορικό τάφο που αφέθηκε στην τύχη του, κάτω από 200 τόνους μπαζών. 

 

Δεκαοκτώ χρόνια μετά, τον Ιούλιο του 2020 ο καθηγητής Σπυρόπουλος Επίτιμος Έφορος Αρχαιοτήτων Σπάρτης απαντά, παρεμβαίνοντας γραπτώς, στον βουλευτή Θ. Δαβάκη που απευθυνόμενος στην Υπουργό Πολιτισμού της είχε ζητήσει το "Σχέδιο Δράσης" του Υπουργείου για τον ανεσκαμμένο επί σειρά ετών αρχαιολογικό χώρο της Ομηρικής Λακεδαίμονος στην περιοχή της Πελλάνας, που παραμένει κλειστός ερειπιώνας, έκθετος σε φυσικές καταστροφές και επιθέσεις τυμβωρυχίας:

    «Αξιότιμε κ. Δαβάκη,
                                           Χαιρετίζω την πρωτοβουλία σας να ζητήσετε από την Υπουργό  Πολιτισμού το σχέδιο δράσης του Υπουργείου για τον ανεσκαμμένο επί σειρά ετών αρχαιολογικό χώρο της Ομηρικής Λακεδαίμονος στην περιοχή της Πελλάνας, που παραμένει κλειστός ερειπιώνας, έκθετος σε φυσικές καταστροφές και επιθέσεις τυμβωρυχίας.
    Ενθυμούμαι ότι στα πρώτα στάδια των πολυετών ερευνών και συστηματικών ανασκαφών μου στην Πελλάνα (1979- 2002), είχα την συνηγορία σας προς την τότε Γενική Γραμματέα και νυν Υπουργό Πολιτισμού κ. Λίνα Μενδώνη, σε σύσκεψη στην Σπάρτη, να ενισχύσει τις έρευνές μου και πιστεύω ότι η εξέλιξη των ανασκαφών και των ανακαλύψεων εδικαίωσαν τις επιδιώξεις μας.
    Με την συνταξιοδότησή μου το έτος 2002 οι ανασκαφές διεκόπησαν παρότι η ανασκαφή εκηρύχθη συστηματική απο το Υπ. Πολιτισμού, συγκροτήθηκε η προβλεπόμενη από τον Αρχαιολογικό Νόμο επιστημονική επιτροπή και εγώ ορίσθηκα Διευθυντής της Συστηματικής Ανασκαφής της Πελλάνας. Πέρασαν έτσι 20 άγονα χρόνια στα οποία θα είχε ολοκληρωθεί η έρευνά μας, η πλήρης αποκάλυψη ενός σπουδαίου Βασιλικού Μυκηναϊκού Τάφου, που κατεχώσθη βαναύσως, η συντήρηση και ανάδειξη του χώρου, η επισκεψιμότητά του και η διεθνής προβολή του, αίτημα το οποίο παραμένει ενεργό για εμένα και τους συνεργάτες μου.

     Η Διεθνής βιβλιογραφία, όπως αποτυπώνεται στο Review της Αmerican Journal of Archaeology, του διαπρεπούς Καθηγητού Jeremy Rutter, ορίζει τα κριτήρια προκειμένου να χαρακτηρισθεί ένας χώρος ως Ανακτορικό Κέντρο της Μυκηναϊκής περιόδου, όπως οι Μυκήνες, η Τίρυνς, η Πύλος, η Θήβα, ο Ορχομενός της Βοιωτίας. Τα κριτήρια αυτά είναι:
1. Η ύπαρξη (η αποκάλυψη) Ακρόπολης με Κυκλώπειο τείχος.
2. Το Μέγαρο, το κέντρο διαμονής και διοίκησης του Άνακτος.
3. Η υπόγεια πηγή που περικλείεται σε επέκταση (Extension) του Κυκλώπειου τείχους για προμήθεια νερού σε περίπτωση πολιορκίας.
4. Το ωργανωμένο Βασιλικό Νεκροταφείο Θολωτών (κυρίως) τάφων κατά προτίμησιν Δυτικά του Ανακτόρου.
    Ανασκαφές και έρευνες δύο εκατονταετηρίδων στην Λακωνία δεν είχαν εντοπίσει αρχαιολογικό χώρο που να πληροί τα κριτήρια αυτά, ώστε να χαρακτηρισθεί Ανακτορικό κέντρο, έτσι που η Αγγλική Αρχαιολογικη Σχολή κατέληξε στο απαισιόδοξο συμπέρασμα ότι η Λακωνία "frustrates all expectations"! 

    Εν τούτοις η Πελλάνα, δηλ. η ΛΑΚΕΔΑΙΜΩΝ, εδικαίωσε τις προσδοκίες μας και εκάλυψε α π ό λ υ τ α και τις τέσσερις προϋποθέσεις της επιστημονικής δεοντολογίας, διότι και Ακρόπολη έχει τειχισμένη με κυκλώπειο τείχος, το οποίο αφού κατεδαφίσθη στα ιστορικά χρόνια κατά την εισβολή του Αρκάδα Λυκομήδη στην Πελλάνα το έτος 370/69 π.Χ., μετετράπη σε δρόμο κατά τους Μεσαιωνικούς χρόνους., ενώ βραδύτερα η περιοχή ήκμασε ως Βυζαντινό ή Φραγκικό κέντρο (πιθανώτατα η Μεσαιωνική Λακεδαιμονία, όπου βρήκαμε και σημαντικό νομισματικό θησαυρό του Αυτοκράτορα Φωκά (602-610) κοπής Κωνσταντινουπόλεως, που διαψεύδει τις εικοτολογίες Fallmereier, ενώ εκείθεν ίσως ιδρύθη το 582 μ.Χ., η Μονεμβασία αλλά και η παρακείμενη Δαιμονιά.
    Το Κυκλώπειο τείχος επεκτάθηκε από την Ακρόπολη στον λόφο Παλαιόκαστρο και περιέκλεισε την υπόγειο Πηγή, την οποία ο Παυσανίας τον 2ο αι.μ.Χ. ονομάζει "Πελλανίδα" και την καταγράφει ως το ένα από τα αξιοθέατα της Πελλάνας της εποχής του, με δεύτερο το Ασκληπιείο, ασφαλώς πλησίον της Πηγής, πιθανώτατα κάτω απο την σημερινή πλατεία της Άσπρης Βρύσης της Πελλάνας.
    Το Μυκηναϊκό Μέγαρο ευρέθη στην Νότια πλαγιά της Ακρόπολης (Παλαιόκαστρο Πελλάνας) και παρά τις φθορές του είναι "μέγα υψιρεφές δώμα" διαστάσεων 14Χ35 μ. με τριμερή διαίρεση και φέρει στο μέσον του τον Πρωτογεωμετρικό Ναό, καθιερωμένο στην Ελένη και τους Διοσκούρους, που επιμαρτυρεί την ιερότητά του και την πιστοποίηση της ταυτότητός του, αφού όμοιοι ναοί ευρέθησαν πάνω από όλα τα μυκηναϊκά Μέγαρα, στις
Μυκήνες (Ναός Αθηνάς), στην Τίρυνθα (Ναός Ήρας), στην Θήβα (Ναός Περικιονίου Διονύσου), στον Ορχομενό (Ναός των Χαρίτων).
     Το Μέγαρο βέβαια δεν είναι μόνο του, αλλά είναι στην προμετωπίδα ενός συγκροτήματος κτιρίων (φυλακείων, αποθηκών, εργαστηρίων, αρχείων) που καλύπτουν έκταση 5000 τ.μ. στην Νότια πλαγιά της Ακρόπολης, ενώ ο αστικός χώρος βρίσκεται σε χαμηλότερο επίπεδο (Unterburg) περιτειχισμένος επίσης με το κυκλώπειο τείχος.
    Έτσι το Ανακτορικό συγκρότημα στην Λακεδαίμονα είναι ένα απο τα μεγαλύτερα της Μυκηναϊκής Ελλάδος, άριστα ωργανωμένο και προσανατολισμένο στην πλούσια άνω κοιλάδα του Ευρώτα, με έξοχη θέα στον μεγαλοπρεπή Ταΰγετο και ανοιχτό στις ζείδωρες αύρες του Ζέφυρου, που πνέει από τον Λακωνικό κόλπο και κάνει τον Ταΰγετο να φιλοξενεί δένδρα της Αλπικής ζώνης των Υπερβορείων μαζί με καρποφόρες ελιές από τις οποίες ο Ηρακλής αφαίρεσε ένα "γροθάρι" και το φύτεψε στον Κρόνιο λόφο της Ολυμπίας, καθιερώνοντας τους Ολυμπιακούς αγώνες, που τελούσαν πάντοτε υπο την κηδεμονία της Σπάρτης, στους ιστορικούς χρόνους.
    Το τέταρτο κριτήριο είναι το Βασιλικό Μυκηναϊκό Νεκροταφείο στην "Πελεκητή Πελλάνας" που έδωσε τους μεγαλύτερους, σε όλο τον Μυκηναϊκό κόσμο, θολωτούς λαξευτούς τάφους, έξοχα έργα τεχνολογίας και αισθητικής, με σημαντικά ευρήματα (χρυσά κοσμήματα, τα πρώτα και μόνα που βρέθηκαν στην Μινυακή και Μυκηναϊκή Λακωνία, ψήφους ηλέκτρου, αγγεία ανακτορικού ρυθμού και πλείστα αφιερώματα στους Ήρωες-Νεκρούς κατά τους αρχαϊκούς, κλασσικούς και ρωμαϊκούς χρόνους) και κυρίως αποδεικτικά της διαχρονίας της Ανακτορικής ζωής και δράσης σε όλη την Μυκηναϊκή περίοδο (1600-1200 π.Χ.).
    Εάν είναι θεμιτό και επιστημονικά αποδεκτό να ταυτίζουμε τα Ανακτορικά κέντρα της Μυκηναϊκής Ελλάδος με τους ήρωες του Έπους, τις Μυκήνες με τον Αγαμέμνονα, την Πύλο με τον Νέστορα (βλ.το Αμερικανικό σύγγραμμα του C.Blegen κά. "The Palace of Nestor in
Western Messenia") το Ανάκτορο των Θηβών με τον Κάδμο και τον Οιδίποδα κ.ο.κ. εξ ίσου
θεμιτό είναι να συνδέσουμε το Ανάκτορο στην Λακεδαίμονα με τους ήρωες του Λακωνικού παρελθόντος, τον Τυνδάρεω, τους Διοσκούρους, την Ελένη και τον Μενέλαο.
    Αυτή ήταν η πεποίθηση των Λακεδαιμονίων μέχρι την εποχή του Παυσανία, ο οποίος γράφει:

"Τυνδάρεων φασί οικήσαι ενταύθα" (δηλ. στην Πελλάνα). Συναφώς και το Σχόλιον σε τραγωδία του Ευριπίδου για τον Τυνδάρεων ότι "οικεί εν τοις εσχάτοις της Λακεδαιμονίας".

    Επιγραφικά ευρήματα των ανασκαφών του υπογραφομένου και των συνεργατών του αναφέρονται στην Ε (Ελένη), τους Διοσκούρους, τον Ηρακλή και τους Ηρακλείδες οι οποίοι επιστρέψαντες απο την Δύση, την "Μεγάλη Ελλάδα - Magna Grecia", ως "Λαοί της Θαλάσσης" (Τυρρηνοί, Σαρδηνοί, Σικελοί) ανέτρεψαν το μυκηναϊκό κράτος (1200-1180 π.Χ.) και επανίδρυσαν την αγαπημένη τους πρωτεύουσα, την Ομηρική Λακεδαίμονα (στην περιοχή
της Πελλάνας) στην Νέα Λακεδαίμονα, την ιστορική Σπάρτη, μία νέα πόλη, αρχετυπικά Δωρική.
    Αλλά η περιοχή της Άνω Κοιλάδας του Ευρώτα, όπου απεκαλύφθη η χαμένη Μητρόπολις Λακεδαίμων (βλ.Getty Images) φιλοξενεί τεκμήρια και ευρήματα του χιλιόχρουνου πολιτισμού (2750-1750 π.Χ.) των Μινυών, που είχαν μετατρέψει την λιμνοθάλασσα (Lagoon-Λαγκάδα) του Ταϋγέτου σε ευδαίμονα πολυνησία με επίκεντρο την θρυλική Ατλαντίδα, οπως μετωνόμασε ο Πλάτων την Λακεδαίμονα "την υφ' ηλίω ούσαν ποτέ νήσον ιεράν", διότι η Λακεδαίμων παράγεται απο το ρήμα λαγχάνω (=διανέμων με κλήρωση) και την λέξη Δαίμων (=Θεός), εν προκειμένω ο Ποσειδών ο πατρώος Θεός του Μινυακού Γένους, δηλ. των Ηρακλειδών, προγόνων των Δωριέων και ιδρυτών της Λακεδαίμονος-Ατλαντίδος και της Νέας Λακεδαίμονος-Σπάρτης.
    Η Μινυακή και εν συνεχεία η Μυκηναϊκή Λακεδαίμων υπήρξε Ανακτορικό κέντρο της Λακωνίας, έδρα των Βασιλέων και των Παραδόσεών της για την περίοδο 2750-1200/1180
π.Χ., όταν οι Ηρακλείδες μετέφεραν την πρωτεύουσά τους στην Σπάρτη.

     Έκτοτε η Λακεδαίμων έπαυσε να κατοικείται και μετετράπη σε Ιερό Χώρο όπως υπήρξε αείποτε ως Θεράπνη, όπου ιδρύθησαν Ιερά και Ναοί (όχι οικισμοί των ελληνιστικών χρόνων, όπως εκλαμβάνεται λανθασμένα) και Ηρώα προς τιμήν των Νεκρών, που εφονεύθησαν στην μάχη του 369 π.Χ. (Αινήσιππος εν πολέμωι, Φλειάσιοι εν πολέμω) και ετιμήθησαν με Ηρώα, περιρραντήρια και αγγεία των κλασσικών και ελληνιστικών χρόνων.
     Εκεί ετελούντο στους ιστορικούς χρόνους οι εορτές Ελένια και Ελενηφόρεια, όπου αι παρθένοι μετέβαιναν με άμαξες απο λυγαριά (κάναθρα). Ήταν φυσικό και ιστορικά επαναλαμβανόμενο η Σπάρτη να αναδεχθεί τις λατρείες και τις γενεαλογίες της Μητρός Λακεδαίμονος και να τις εντάξει στο πολιτικό και πολιτιστικό της γίγνεσθαι και στις διεκδικήσεις της ως Μητρόπολις του Δωρισμού, αλλά και Αχαϊκών προσωπικοτήτων, όπως ο
Μενέλαος και ο Ορέστης.
    Άλλωστε η Σπάρτη επολεοδομήθη στα πρότυπα της Μινυακής και της Μυκηναϊκής Μητρόπολης της Λακεδαίμονος αφού κατασκεύασε Γυμνάσιο στον Πλατανιστά σε σχήμα νησίδος που περιβαλλόταν από Εύριπο, μετέφερε τις Ηράκλειες Στήλες από το Όρος Θόρνακαστον εν πεδίω Θόρνακα προ της γέφυρας του Ευρώτα και ακολούθως την μία στο Ιερό του Υακίνθου στις Αμύκλες όπου την είδε και ο Ηρόδοτος και ο Παυσανίας επιχρυσωμένη σε ύψος 16 μ.περίπου, μετέτρεψε το Ιερό του Μενελάου και της Ελένης στην Νέα Θεράπνη σε σχήμα πυραμίδος όπως ο λόφος που ιδρύθη αρχικά η Λακεδαίμων και έδωσε στο σχήμα του τάφου των Αγιαδών Βασιλέων κυκλική θολωτή μορφή, όπως οι Διπλοί Βασιλικοί Μινυακοί Θολωτοί Τάφοι της Λακεδαίμονος και έθεσε τη διπλή Βασιλεία της Σπάρτης υπό την κηδεμονία των Διοσκούρων.
     Η κώμη της Πελλάνας, την οποία ο Παυσανίας εχαρακτήρισε στην εποχή του "πόλιν το αρχαίον" είναι διάφορος της Λακεδαίμονος και στα ιστορικά χρόνια κατέλαβε τον χώρο Νοτιοδυτικά της Πελλανίδος πηγής και του παρακείμενου σ' αυτήν Ασκληπιείου.
Από το έτος 2013 κυκλοφορεί το τρίτομο σύγγραμμά μου "ΛΑΚΕΔΑΙΜΩΝ", Η υφ' ηλίω ούσα ποτε νήσος Ιερά, 1500 περ.σελίδων και εικόνων στις εκδόσεις "Ινστιτούτο του βιβλίου Καρδαμίτσα, το οποίο θα χαρώ να σας στείλω στην Διεύθυνση που θα μου υποδεικνύατε. Η Λακεδαίμων, η Πελλάνα, η Σπάρτη, η Λακωνία που υπηρέτησα επί 22 έτη, αξίζει ό,τι δικαιούται, τον πρωτεύοντα ρόλο της στην δημιουργία, την Διασπορά και την ακτινοβολία του Μινυακού - Δωρικού Πολιτισμού του Έθνους μας, Πολιτισμού Πρωτογενούς και Παιδαγωγού της Ελληνικής Οικουμενικότητας.»

 

    Το γεγονός είναι ότι η ανακάλυψη του καθηγητή Σπυρόπουλου, η φλέβα χρυσού που χτύπησε ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΑ. Πρώτη φορά στα χρονικά της Αρχαιολογίας συναντάμε ασύλητο (σφραγισμένο) βαθμιδωτό λαξευτό Βασιλικό Τάφο τέτοιας υψίστης σπουδαιότητας, δηλαδή από την αρχή του διαδρόμου μέχρι την είσοδο της Πύλης κλείνει προς τα μέσα σχηματίζοντας στα τοιχώματα βαθμιδωτή πυραμίδα, εμπεριέχει στο εσωτερικό του κι άλλους δυο καλά φυλαγμένους τάφους (τρείς τάφους μέσα σε ένα μεγάλο). Και ένας Θεός ξέρει τι αμύθητους θησαυρούς και γνώσεις θα κρύβουν μέσα τους, προσθέτοντας επιπλέον άλλα 1.000 χρόνια Ιστορίας στην αρχαία Σπάρτη. Αυτό δεν συνέβη με τον Μανόλη Ανδρόνικο με την ανακάλυψή του για τον τάφο του Φιλίππου;

 

 

Οι κάτοικοι της Πελλάνας λένε δεν θα εγκαταλείψουν έτσι εύκολα τα όπλα, είναι αποφασισμένοι να δώσουν αγώνα μέχρι το τέλος και όπως έχει ειπωθεί επανειλημμένως κατά το παρελθόν: «...παίρνοντας την γενναία απόφαση παραδίδουμε τις περιουσίες και τα χωράφια μας στα χέρια του κ. Σπυρόπουλου για το καλό της Ιστορίας και του τόπου μας και αν δεν αλλάξει το πολιτικό σκηνικό θα πάρουμε το νόμο στα χέρια μας και σύντομα θα μας βρείτε μπροστά σας».

* Τον Ιούνιο του 2014 το Ινστιτούτο Βιβλίου Α. Καρδαμίτσα εξέδωσε ένα τρίτομο έργο του Θεόδωρου Σπυρόπουλου, Επίτιμου Έφορου Αρχαιοτήτων Σπάρτης, παρουσιάζει τη σημαντικότατη ανασκαφική του έρευνα στην Πελλάνα Λακωνίας, που βρίσκεται 25 χλμ. βόρεια της Σπάρτης. Η ανασκαφική έρευνα ξεκίνησε το 1980 και διήρκησε 25 περίπου χρόνια. Κατά την διάρκεια αυτής βρέθηκαν πολλά συγκροτήματα κτηρίων που χρονολογούνται από τα Πρωτοελλαδικά χρόνια έως και τους Μεσαιωνικούς χρόνους, καθώς και επιβλητικοί θολωτοί τάφοι των μυκηναϊκών χρόνων. Οι θολωτοί τάφοι λόγω του εντυπωσιακού τους μεγέθους και των κτερισμάτων έχουν ερμηνευθεί από τον ανασκαφέα ως βασιλικοί. Όπως υποστηρίζει ο συγγραφέας η Πελλάνα είναι η Ομηρική πόλη Λακεδαίμων, εξ ου και ο τίτλος του τρίτομου έργου του, ενώ διάφορα κτήρια έχουν ταυτισθεί ως τα βασιλικά ανάκτορα του Μενελάου και της Ωραίας Ελένης.
Ο πρώτος τόμος δημοσιεύει ως επί το πλείστον τα αποτελέσματα των ανασκαφών στην Πελλάνα. Ο δεύτερος τόμος εστιάζει κατά βάση στην παρουσία των Μινύων στη Μεσόγειο. Και ο τρίτος τόμος περιλαμβάνει 29 έγχρωμους πίνακες και 1131 ασπρόμαυρες εικόνες.

* Οι ΦΡΥΚΤΩΡΙΕΣ παρουσιάζουν την ομιλία "ΑΡΧΑΙΑ ΠΕΛΛΑΝΑ ~ ΟΜΗΡΙΚΗ ΛΑΚΕΔΑΙΜΩΝ ~ ΧΑΜΕΝΗ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ". Ομιλητής: Δρ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ Γ. ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ, Αρχαιολόγος, Διευθυντής της Συστηματικής Ανασκαφής στην αρχαία Πελλάνα, Επίκουρος Καθηγητής Προϊστορικής Αρχαιολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών. Η ομιλία πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2020 στο βιβλιοπωλείο «Αἰγηΐς» στον Πειραιά.

 

Το ανάκτορο βασιλιά Μενελάου, η ωραία Ελένη της Σπάρτης, τάφοι και τείχη είναι τα στοιχεία που κατέγραψαν οι Φρυκτωρίες στην ομιλία του κ. Σπυρόπουλου.
Ο Θολωτός τάφος 2.500 π.Χ, το κυκλώπειο τείχος, η κεντρική πύλη, Ο «Τάφος της Ελένης» καθώς και ευρήματα από την καθημερινή ζωή της πόλης. ________________________________________

* Για να ολοκληρωθεί η ανάρτηση μελετήθηκαν με ψυχραιμία δημοσιεύσεις και άρθρα από το 2002 έως τον Φεβρουάριο του 2012 που γράφονται αυτές οι γραμμές:

http://history-of-macedonia.com/2012/01/09/o-xamenos-tafos-ths-arxaias-pellanas/

https://pellana-fanclub.blogspot.com/p/blog-page.html

https://tokastori.wordpress.com/2007/09/09/arxaia-pellana/

http://www.report24.gr

https://www.notospress.gr

 https://about-near-exact.webnode.gr

 

  Scholeio.com  

Από έναν βράχο στο Αιγαίο...

Το πρώτο αποδεικτικό στοιχείο της ανθρώπινης ζωής στην Ελλάδα χρονολογείται από την Παλαιολιθική περίοδο μεταξύ του 120000-10000 π.Χ.
Ωστόσο, οι αρχές της ανάπτυξης του Ελληνικού πολιτισμού εντοπίζονται στη Νεολιθική περίοδο, περίπου το 7000 - 3000 π.Χ. Πολλά ερείπια οικισμών και τάφων αυτής της περίοδου έχουν ανακαλυφθεί στη Θεσσαλία, τη Μακεδονία και την Πελοπόννησο. Τα πρώτα αστικά κέντρα ιδρύωνται κατά τη διάρκεια της Εποχής του Χαλκού (3000-1100 π.Χ.) Αποδεικτικά στοιχεία αυτών έχουν βρεθεί σε όλη την σύγχρονη Ελλάδα, για παράδειγμα, στα Βορειοανατολικά νησιά του Αιγαίου, τις Κυκλάδες, την Κρήτη και την ηπειρωτική Ελλάδα.

 
Κατά τη Μινωική περίοδο στην Κρήτη (περίπου, 2η χιλιετία π.Χ.), μια πιο εκσυγχρονισμένη και πιο οργανωμένη κοινωνία με μεγάλο πολιτισμό αναπτύχθηκε ειδικά σε αυτήν την περιοχή.

Οι πρώτες γραφές ανακαλύφθηκαν και άρχισε η εμπορική και πολιτιστική επικοινωνία μεταξύ των Μινωιτών με λαούς από χώρες της Ανατολικής Μεσογείου. Αυτό οδηγεί σε μια ανταλλαγή ιδεών και πολιτισμού το οποίο οχι μόνο καθιερώθηκε ως μέρος του Μινωικού πολιτισμού, αλλά εξαπλώνεται και στην επιρροή των πολιτισμών, της θρησκείας και των κυβερνήσεων σε όλο τον νησιά του Αιγαίου και την ηπειρωτική Ελλάδα.
Σε αυτό το διάστημα η Κρήτη γίνεται ο κυριότερος εξαγωγέας κοσμημάτων, εξειδικευμένων βιοτεχνικών έργων, λαδιού και κρασιού, καθώς και μεγάλος εισαγωγέας τροφίμων και πρώτων υλών. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου αναπτύχθηκε στην Κρήτη ο πρώτος μεγάλος εμπορικός στόλος....

... και έτσι φτάνουμε μέχρι περίπου το 1500 π.Χ. όταν συμβαίνει αυτή τραγική καταστροφή της Κρήτης λόγω της έκρηξης του ηφαιστείου της Σαντορίνης.
Οι Μυκηναίοι, με βάση την ηπειρωτική Ελλάδα ήταν σε θέση να επωφεληθούν από αυτή την κατάρρευση του Κρητικού-Μινωικού πολιτισμού και να εδραιωθούν ως ηγετική δύναμη σε ολόκληρο το Αιγαίο κατά τους τελευταίους αιώνες της 2ης χιλιετίας π.Χ.
Οι πόλεις τους, Μυκήνες, Πύλος, Τίρυνθα, Θήβα, Ιολκός, Αθήνα, έγιναν τα γραφειοκρατικά κέντρα του τεράστιου Βασιλείου. Αυτή είναι η περίοδο που οι Έλληνες μέσω του Μυκηναϊκού πολιτισμού εδραιώνουν την εξουσία τους.
Οι κοινωνίες τους βασίζονται στην ελίτ τάξη των πόλεμικων Αρχηγών.

Ο Μυκηναϊκός πολιτισμός άκμασε περίπου τετρακόσια ετη. Οι πόλεις των Μυκηναίων ήταν μεγάλες και ισχυρέςς, η τέχνη και η γεωργία άνθισε και υπήρχε μεγάλη ευημερία. Ωστόσο, σε αντίθεση με τις προηγούμενες Μινωικές κοινωνίες, ο πλούτος δεν ήταν κατανεμημένος στους κόλπους του πληθυσμού. Ως μοναρχική κοινωνία, οι βασιλιάδες ηταν αυτοί που ειχαν συσσωρευμένο τον πλούτο της κοινωνίας και δαπανούσαν τεράστια ποσά σε μάχες, εκστρατείες και εισβολές.
Φτάνοντας στο 1200 π.Χ. περίπου η εξουσία των Μυκήναιων βασιλέων αρχίζει να μειώνεται. Αποδίδεται ότι αυτοό οφείλεται στην εισβολή των Δωρικών φυλών από τη βόρεια Ελλάδα. Εναλλακτικά, θεωρείται ότι η Μυκηναϊκή εξουσία αποδυναμώθηκε και τελικά ανατρέπεται από άλλες ομάδες του μυκηναϊκου πληθυσμού οι οποίες στη συνέχεια εγκαταστάθηκαν σε πολλές περιοχές που πρώην ελέγχονταν από αυτούς.

Εδώ συναντούμε μια μακρά περίοδο οικονομικής και πολιτιστικής στασιμότητας η οποία διήρκεσε από το 1150-900 π.Χ. περίπου. Αυτή η σκοτεινή εποχή, ωστόσο, έληξε με την εμφάνιση και την έναρξη της ελληνικής Αναγέννησης, που είναι γνωστή ως...
Γεωμετρική Περίοδος (9ος-8ος αιώνας π.Χ.). Οι ελληνικές πόλεις-κράτη διαμορφώθηκαν και υπήρξε μια μεγάλη ανάπτυξη των γραμμάτων και των τεχνών.
Τα Ομηρικά Έπη και το ελληνικό αλφάβητο δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων του Διαφωτισμού. Η Αρχαϊκή περίοδος που ακολούθησε κατά τον 7ο-6ο αιώνα π.Χ. είδε θεμελιώδεις πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές. Η Ελληνικές πόλεις κράτη άρχισαν την ίδρυση αποικιών στη Βόρεια Αφρική προς τα νότια, τη Μαύρη Θάλασσα στα βόρεια και στα δυτικά στην Ιταλία, Γαλλία και Ισπανία.
Αυτή ήταν η αρχή της Κλασσικής περίοδου. Τον 5ο-4ο αιώνα π.Χ. η Αθήνα κυριαρχούσε τόσο πολιτικά όσο και πολιτιστικά. Στην περίοδο αυτή δημιουργήθηκε αυτό που ονομάζεται η «χρυσή εποχή του Περικλή». Οι επιστήμες, το θέατρο, η γλυπτική και η αρχιτεκτονική και κυρίως η Φιλοσοφία γνωρίζουν μια τεράστια πρόοδο. Κατά την περίοδο του χρυσού αιώνα χτίζεται ο Παρθενώνας και άλλα μεγαλουργήματα της γλυπτικάς και αρχιτεκτονικής. Η Ελληνική φιλοσοφία φθάνει στο απόγειο της με φιλοσόφους όπως ο Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Αναξαγόρας, Ζήνων κ.λπ. Μεγάλοι δραματουργοί όπως ο Ευριπίδης, Σοφοκλής, Αριστοφάνης δημιουργούν Αθάνατα εργα, ενώ μεγάλοι γλύπτες και αρχιτέκτονες όπως ο Φειδίας, ο Ικτίνος, ο Πραξιτέλης δημιουργούν μνημεία και αγάλματα που θα μείνουν για πάντα ωσ τα μεγαλουργήματα του κλασσικού Ελληνικού πολιτισμού.
Η παρακμή και η απώλεια κυριαρχίας της Αθήνας γίνεται στο τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου το 404 π.Χ. Ο 4ος π.Χ. αιώνας είδε την ανάπτυξη των Μακεδόνων ως μια νέα δύναμη στον Ελληνικό κόσμο.
Ο Φίλιππος ΙΙ, βασιλιάς της Μακεδονίας και ο γιος του Αλέξανδρος έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο. Στο 388 π.Χ. ο δεκαοκτώ ετών Αλέξανδρος οδήγησε το Μακεδονικό ιππικό του σε νίκη στην μάχη της Χαιρώνειας. Μετά τη δολοφονία του πατέρα του Φίλιππου, το 336 π.Χ., κατά την εκστρατεία για την απελευθέρωση των ελληνικών κρατών της Μικράς Ασίας από τους Πέρσες, υπήρχε αναταραχή μεταξύ Ελλήνων και Μακεδόνων στην Θήβα..
Τελικά Έλληνες και Μακεδόνες ενώσαν τις δυνάμεις τους και με αρχηγό τον Αλέξανδρο κατακτήσαν την Περσία, την Αίγυπτο και περιοχές μέχρι τον Ινδό ποταμό. Η τεράστια αυτή αυτοκρατορία άλλαξε ριζικά την πολιτική και πολιτιστική κατάσταση στον τότε γνωστό κόσμο.
Μετά τον πρώιμο θάνατο του Αλέξανδρου σε ηλικία τριάντα τριών η τεράστια αυτοκρατορία του διαιρέθηκε μεταξύ των στρατηγών του και παρά το γεγονός ότι η πολιτική οντότητα που δημιουργήθηκε δεν συνεχίστηκε, η κληρονομιά του ήταν ένας ενιαίος οικονομικός και πολιτιστικός κόσμος που εκτείνονταν από τα Στενά του Γιβραλτάρ έως τον ποταμό Ινδό στις Ινδίες.
Είναι η Ελληνιστική Εποχή (3ος- 1ος αιώνα π.Χ.) οι ελληνικές πόλεις-κράτη είχαν χάσει τη θέση τους σε ισχύ και κύρος, αν και παραμένουν αυτοδιοικούμενες και ανεξάρτητες μεταξύ τους. Κατά την Ελληνιστική Εποχή οι επιστήμες και οι τέχνες γνωρίζουν μεγάλη ακμή.

Το 146 π.Χ., η Ελλάδα κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους και η χώρα απορροφάται απο τη διευρυνόμενη αυτοκρατορία τους. Η κατάληψη του Ελληνικού χώρου από τη Ρώμη δεν ήταν απόλυτα αρνητική, ο θαυμασμός του ελληνικού πολιτισμού από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες ήταν μεγάλος και υπήρχε σεβασμός και θαυμασμός για τις ελληνικές πόλεις, κυρίως την Αθήνα.
Η Ρώμη γενικά επηρεάστηκε πολιτιστικά από τους Ελληνες σε σημείο που σήμερα να μιλάμε παγκοσμίως για τον Εληνορωμαϊκό πολιτισμό που δημιουργήθηκε κατή την περίοδο αυτή.
Ο Απόστολος Παύλος στο πρώτο αιώνα π.Χ. έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξάπλωση του Χριστιανισμού σε όλη την Ελλάδα.
Τον 4ο αιώνα μ.Χ. ο Μέγας Κωνσταντίνος αποφάσισε να μεταθέσει την πρωτεύουσα της Ρωμαικής αυτοκρατορίας μακριά από τη Ρώμη στην Κωνσταντινούπολη. Αυτή η μετατόπιση του κέντρου βάρους στο ανατολικό τμήμα της αυτοκρατορίας προανήγγειλε την έναρξη της Βυζαντινής περιόδου στην Ελλάδα.

Για χίλια χρόνια, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν μια από τις πιο ισχυρές στρατιωτικές, οικονομικές και πολιτιστικές δυνάμεις σε όλη την Ευρώπη. Η αυτοκρατορία πήρε Ελληνικό χαρακτήρα και η ελληνική γλώσσα έγινε η επίσημη γλώσσα της απέραντης Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Κατά την περίοδο αυτή ήκμασε η θρησκευτική αρχιτεκτονική, μουσική και η αγιογραφία. Μεγαλοπρεπείς εκκλησίες και μοναστήρια χτίζονται σε πολλές περιοχές του κράτους με αποκορύφωμα το ναό της Αγίας Σοφίας στη Κωνσταντινούπολη.

Η αρχή της πτώσης του Βυζαντινού κόσμου άρχισε το 1204, όταν η Κωνσταντινούπολη καταλήφθηκε και λαφυραγωγήθηκε από τους Σταυροφόρους. Περιοχές της Ελλάδας χαρίστηκαν σε δυτικούς ηγέτες, ενώ παράκτιες περιοχές και πολλά νησιά καταλήφθηκαν από τους Ενετούς. Η αποκατάσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας έγινε στα 1262 μόνο για να διαλυθεί και πάλι από τους Τούρκους με αποκορύφωμα την ολοσχερή καταστροφή το 1453. Αυτή η περίοδος της ελληνικής ιστορίας είδε την κατάληψη της Ελλάδας απο την Οθωμανική Αυτοκρατορία, η οποία αρχίζει με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1453, ακολουθούμενη από τη κατάληψη της Αθήνας το 1456 και, κατά τη δεκαετία 1460-1470, της Αχαΐας, Πελοπόννησου, Εύβοιας και Μυστρά. Η Κρήτη ήταν η τελευταία περιοχή της Ελλάδας που θα κατάληφθή το 1669.
Η Οθωμανική κυριαρχεία στην Ελλάδα κράτησε τετρακόσια χρόνια μέχρι την Ελληνική Επανάσταση (1821-1829). Η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα που κατάφερε να εξασφάλιση την ανεξαρτησία της από την τουρκική κατοχή. Μετά από μια μακρά περίοδο με πολέμους και αιματηρές συγκρούσεις, το 1830, το ανεξάρτητο ελληνικό βασίλειο έχει πια σχηματιστεί, το οποίο τελικά επικυρώθηκε από τη συνθήκη της Κωνσταντινούπολης τον Ιούλιο του 1832. Αυτό το βασίλειο, ωστόσο, δεν κάλυπτε όλες της περιοχές της σύγχρονης Ελλάδας. Ο αγώνας για την απελευθέρωση όλων των περιοχών της Ελλάδας συνεχίστηκε μέχρι το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Τα Ιόνια νησιά ενσωματώθηκαν το 1864, ακολουθούμενα από μέρη της Ηπείρου και της Θεσσαλίας το 1881.

Το 1913 κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων και υπό την ηγεσία του μεγάλου Έλληνα πολιτικού Ελευθερίου Βενιζέλου, η Μακεδονία, Ηπειρος και το Ανατολικό Αιγαίο συμπεριλήφθηκαν ακολουθούμενα το 1919 από τη Δυτική Θράκη. Ήταν ωστόσο μια περισσότερο πολύπλοκη διαδικασία ενσωμάτωσης για το νησί της Κρήτης. Τα τελικά βήματα για την ανεξαρτησία της ξεκίνησαν το 1898 και συνεχίστηκαν μέχρι το 1913, όταν η Κρήτη ενώθηκε με την Ελλάδα επιτέλους. Τα Δωδεκάνησα ήταν η τελευταία ομάδα νησιών που εντάχθηκε στην Ελλάδα το 1948.

Στη διάρκεια του Β' παγκόσμιου πολέμου 1940-41 η Ελλαδα ήταν μια απο τις λίγες χώρες που αντιστάθηκαν για ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα ενάντια στις δυνάμεις του Άξονα. Ο πόλεμος κυρήχθηκε στις 28 του Οκτώβρη 1940 και τελικά η Ελλάδα καταλήφθηκε ολοκληρωτικά τον Ιούνιο του 1941 με την κατάληψη της Κρήτης.
Λόγω της στρατηγικής θέσης, και σαν φυσικό όριο της Ευρώπης με Ανατολή και της Δύση, η Ελλάδα είχε θεωρηθεί ανέκαθεν ένας ζωτικής σημασίας χώρος.
Από το 1981 η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αποδεικτικά στοιχεία της μακριάς και πολυτάραχης ιστορίας της Ελλάδας μπορούμε να δούμε σε ολη την την ηπειρωτική Ελλάδα και τα νησιά. Αμέτρητοι αρχαιολογικοί χώροι, μουσεία και συλλογές αντικειμένων, από την προιστορική, την αρχαία, την κλασική, την Ελληνιστική, την Ρωμαϊκή και τη Βυζαντινή περίοδο, αρχαίοι ναοί, θέατρα, μοναστήρια, κάστρα και άλλα κτίρια και μνημεία σε κάθε περιοχή της Ελλάδας μας θυμίζουν το μεγαλείο της χώρας μας.


  Scholeio.com 

Είναι τελικά ο Παρθενώνας Ανθρώπων Έργο ?

Κατοικήθηκε τη Λίθινη εποχή από τους Πελασγούς, κατόπιν, στους Μυκηναϊκούς χρόνους έγινε μια μικρή πόλη - κράτος, οχυρωμένη από περιμετρικό ισχυρό τείχος, για την προστασία του. 

επάνω φωτό: Μυκηναϊκή Περίοδος 

Από το 1200 π.χ. άρχισαν να κτίζονται στην κορυφή τα ιερότερα κτίρια. Τα πρώτα προπύλαια έγιναν την εποχή του Πεισίστρατου, αλλά καταστράφηκαν από την εισβολή των Περσών όπως και όλα τα άλλα ιερά το 480 π.Χ.
Ο λόγος για έναν "πέτρινο λόφο". Έναν "βράχο" που οι Αθηναίοι τον έκαναν ιερό.

Η περσική κατάκτηση της Αθήνας το 480-479 π.Χ. οδήγησε σε εκτεταμένες καταστροφές σε όλη την πόλη... 

Η πραγματική εικόνα της Αγοράς στην έναρξη της Κλασικής περιόδου (479 π.Χ.), μετά την αποχώρηση των Περσών ήταν μια σειρά από ερειπωμένα κτήρια, που είχαν υποστεί ανεπανόρθωτες καταστροφές... 
Η Αθήνα πια ήταν η "Πόλις των ερειπίων". Ιδιαίτερα τα κτήρια της δυτικής πλευράς που καταστράφηκαν ολοσχερώς. 
Τα πηγάδια του βράχου κλείνουν, σφραγίζονται σχεδόν όλα με κεραμικό υλικό που προέρχεται από την περίοδο 500-480 π.Χ. 

Μετά το 480 π.Χ., ο Θεμιστοκλής και μετέπειτα ο Κίμωνας αναλαμβάνουν τη διευθέτηση ενός νέου διοικητικού κέντρου για την Αθήνα...

Δημιουργούνται μια σειρά κτήρια διοικητικού και θρησκευτικού χαρακτήρα: 

- Η Θόλος χτίζεται γύρω στο 465 π.Χ., προκειμένου να στεγάσει τους πρυτάνεις. 

- Το Νέο Βουλευτήριο αναλαμβάνει τη θέση του Παλαιού, το οποίο μετατρέπεται σε τόπο φύλαξης των αρχείων του κράτους και χώρο λατρείας της Μητέρας των Θεών. 

- Στη βόρεια πλευρά: η Βασίλειος Στοά ξαναχτίζεται με το αυθεντικό υλικό των ετών του 550-500 π.Χ. και το ίδιο ο Βωμός των Δώδεκα Θεών, που ξαναχτίζεται λίγο μετά το 480 π.Χ. 

Υστερορρωμαϊκή οχύρωση δυτικά των Προπυλαίων,
όπου ανοίγονταν δύο πύλες, μία προς δυσμάς
(πύλη Beulé) και μία δεύτερη νοτίως της πρώτης,
κάτω από τον πύργο της Νίκης.

- Ακόμα, η περίφημη Ποικίλη Στοά από το γαμπρό του Κίμωνα, τον Πεισιάνακτα, και στολίζεται με ζωγραφικά έργα μεγάλης αξίας από τον Πολύγνωτο, το Μικίωνα και τον Πάναινο.

- Τα κτήρια της ανατολικής πλευράς έχουν δικαστική χρήση. Αντίθετα... 
- στη νότια οικοδομείται γύρω στο 430 π.Χ. η Νότια Στοά Ι, όπου τελούνται συσσίτια. 
- Άλλα κτήρια της ίδιας περιόδου είναι η Στοά του Ελευθερίου Διός και το Νομισματοκοπείο.

Η πόλη τώρα εντάσσεται στο οικοδομικό πρόγραμμα του Περικλή... Χτίζεται ο περίφημος ναός του Ηφαίστου και της Αθηνάς Εργάνης, το λεγόμενο «Θησείο», λίγο μετά το 450 π.Χ. 


Με την επιστασία του Φειδία, 
επί Περικλή επανακτίζονται τα πασίγνωστα οικοδομήματα, θαυμαστά για την αρχιτεκτονικής τους.

Ο Παρθενώνας το πιο σημαντικό από τα κτήρια της Ακρόπολης με σχεδιαστές και εκτελεστές τον Ικτίνο και τον Καλλικράτη (πιθανόν σε σχέδια του Φειδία). 

Τα προπύλαια και το Ερεχθείο με τις Καρυάτιδες, που σχεδιάστηκαν και κτίσθηκαν από τον Μνησικλή.

Ο ναός της Απτέρου Νίκης που κτίστηκε από τον Καλλικράτη. 

Την ίδια εποχή χτίζεται το θέατρο του Διονύσου, το Ωδείο του Περικλή και το ιερό του Ασκληπιού. Πολύ αργότερα κτίζεται το θέατρο του Ηρώδου του Αττικού.

"... Ηταν ο κεντρικός πυρήνας μιας ανώτερης αντίληψης. Η "φυσική" -μαρμάρινη- ενσάρκωση των αξιών τους, των πεποιθήσεων τους, των μύθων τους, της ιδεολογίας τους, η Ακρόπολη   με τα κτίσματα γύρω από το βράχο και πάνω σ' αυτόν... με κυρίαρχο τον Παρθενώνα...", λέει ο ερευνητής καθηγητής και μελετητής Τζέφρι Χέργουντ (Jeffrey M. Hurwit).'

Η είσοδος της ακρόπολης κατά την κλασσική περίοδο

Μετά τα μέσα του 5ου αι. π.Χ., η Αγορά της Αθήνας οργανώνεται ως το διοικητικό κέντρο μιας δημοκρατίας, η οποία αποτελούσε ταυτόχρονα και το κέντρο μιας «αυτοκρατορίας». Η μεγαλοπρέπεια των κτηρίων της Ακρόπολης δε γίνεται αισθητή στο χώρο της Αγοράς. 

Σε ελάχιστες μόνο περιπτώσεις κάποια μνημεία διακρίνονται για την πολυτέλειά τους, όπως για παράδειγμα η Στοά του Ελευθερίου Διός.

Δραματικά τα γεγονότα που ακολουθούν... 

Ο πελοποννησιακός Πόλεμος, το ολιγαρχικό πραξικόπημα του 411 π.Χ., η πτώση της Αθήνας στους Σπαρτιάτες το 404 π.Χ. και η τυραννία των τριάκοντα.

Το Πρόπυλο*, σε σχέδια του Μνησικλή, η μνημειακή είσοδος από όπου ο προσκυνητής περνάει κατευθυνόμενος προς τον ιερό περίβολο και τα μεγάλα μνημεία του Βράχου, δείγμα μεγάλης αρχιτεκτονικής σύλληψης που επηρέασε όχι μόνο σύγχρονές του αλλά και μεταγενέστερες δημιουργίες, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ λόγω Πελοποννησιακού Πολέμου.

Χίλια χρόνια μετά αυτή η αρχαία είσοδος σφραγίζεται... 

Το Πρόπυλο κλείνει. Για να ανέβει κάποιος στον Παρθενώνα το 1388 πρέπει να περάσει από έναν ελικοειδή δρόμο που καταλήγει στο πίσω μέρος της σημερινής εισόδου. Η Αθήνα είναι στην κυριαρχία των Φράγκων και τα προπύλαια...

...μετατρέπονται τώρα σε παλάτι-οικία των Ατσαγιόλι, προσθέτοντας κι ένα καθολικό εκκλησάκι ! 

Έξω από τα προπύλαια οικοδομείται και ο ψηλός φράγκικος πύργος που κατόπτευε όλη την πόλη.

Αυτή η θέα εντυπωσίασε τόσο τον Μακιαβέλι (Niccolo Machiavelli), της ίδια οικογένειας, που τον έκανε να γράψει: 
"Θεέ μου... δεν έχεις δει ποτέ σου χώρα πιο ωραία από αυτή, ούτε πιο ωραίο κάστρο !".  

Η Αθήνα μετονομάζεται σε Δουκάτο των Αθηνών, στο οποίο βασιλεύει η διάσημη οικογένεια της Φλωρεντίας Ατσαγιόλι (το όνομά της από το εμπόριο ατσαλιού), για 73 χρόνια μέχρι να παραδώσουν την σκυτάλη στους επόμενους κατακτητές, τους Οθωμανούς. 

"Ο Παρθενώνας είναι το μεγαλύτερο μνημείο και το μεγαλύτερο ιερό στη μεγαλύτερη πόλη της κλασσικής Αθήνας" λέει ο καθηγητής Τζέφρι Χέργουντ. 

Ολοκληρώνεται το 432 π.Χ. ώς η μέγιστη έκφραση των Αθηναϊκών Ιδανικών. Του Δίκαιου έναντι του άδικου, του Πολιτισμού έναντι της βαρβαρότητας, της Τάξης έναντι του χάους. 
Ο ναός διακοσμείται με μυθολογικές νικηφόρες νίκες. Κι ίσως για πρώτη φορά σε ελληνικό ναό οι Αθηναίοι, σαν κοινοί θνητοί απεικονίζονται στο πλάι των θεών.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το ανθρώπινο μυαλό ακόμα δεν μπορεί να δεχτεί σαν έργο ανθρώπων τον Παρθενώνα μη μπορώντας να απαντήσει σε τόσα ερωτηματικά κατασκευής, που μοιραία γεννιούνται...

Τα μυστικά του Παρθενώνα

Το εκπληκτικό ντοκιμαντέρ του PBS με τίτλο: "Secrets of the Parthenon" (τα μυστικά του Παρθενώνα) αναλύει τον τρόπο που χτίστηκε ο περίφημος Παρθενώνας...

____________________________________________________________________________


* Πρόπυλο, Το βιβλίο "Τα Προπύλαια της Αθηναϊκής Ακρόπολης" του αρχιτέκτονα Τάσου Τανούλα είναι αφιερωμένο στην οικοδομική ιστορία των προπυλαίων από το 437 π.Χ. που άρχισαν να κτίζονται από το Μνησικλή, ως σήμερα που οι αρχαιολόγοι και οι αρχιτέκτονες της Επιτροπής Ακροπόλεως μελετούν και επιχειρούν την αποκατάσταση των μνημείων που επί 25 αιώνες στεφανώνουν το ιερό Βράχο. 
"Ιωνικούς κίονες στο εσωτερικό κτηρίων δωρικού ρυθμού είχε ήδη εφαρμοστεί και αλλού, στα Προπύλαια όμως ο επισκέπτης μπορούσε να δει, για πρώτη φορά, και τους δύο ρυθμούς ταυτόχρονα, σε άμεση παράθεση, εναρμονισμένους στο ίδιο κτήριο" αναφέρει ο συγγραφέας, "

Από όλα τα μνημεία της Ακρόπολης, τα Προπύλαια, τουλάχιστον για τον κοινό επισκέπτη, είναι τα πιο "αδικημένα". Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Παρθενώνας είναι το σημαντικότερο μνημείο που δεσπόζει επάνω στο Βράχο. Μετά έρχεται το Ερέχθειο όπου η γοητεία της χθόνιας λατρείας σε συνδυασμό με τις θελκτικές Κόρες της πρόστασης μαγνητίζουν τη φαντασία μας ενώ ο ναός της νίκης μένει σχετικά έξω από τον οπτικό άξονα του προσκυνητή κατά την είσοδό του. 


  Scholeio.com  

HOME, Το Σπίτι μας

Ζούμε σε εξαιρετικούς καιρούς, κάποιοι τους λένε μοναδικούς αλλά με την αρνητική του πλευρά. 
Οι επιστήμονες μας λένε ότι έχουμε 10 χρόνια περιθώριο για να αλλάξουμε τον τρόπο που ζούμε, να αποτρέψουμε την εξάντληση των φυσικών πόρων και την καταστροφική εξέλιξη του κλίματος της Γης.

Το διακύβευμα είναι υψηλό για εμάς και τα παιδιά μας. Ο καθένας από μας θα πρέπει να συμμετέχει στην προσπάθεια, και το HOME έχει σχεδιαστεί για να στείλει ένα μήνυμα κινητοποίησης, προς τα έξω, στο κόσμο, σε κάθε ανθρώπινο ον.

Για το σκοπό αυτό, το HOME πρέπει να είναι δωρεάν.  Αυτό το έκανε δυνατό, ο όμιλος PPR, ο διανομέας η EuropaCorp, δεσμεύθηκε κι εκείνη επίσης να μην έχει κανένα κέρδος εφ' όσον το HOME είναι μια ταινία μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα.

Το HOME έχει γίνει για εσάς: μοιραστείτε το! Και ενεργήστε για τον πλανήτη.

Yann Arthus-BertrandHOME επίσημη ιστοσελίδα
http://www.home-2009.com
Το PPR είναι υπερήφανο για να υποστηρίξει HOME
http://www.ppr.com
HOME είναι μια ταινία αντισταθμίσει άνθρακα
http://www.actioncarbone.org
Περισσότερες πληροφορίες για τον πλανήτη
http://www.goodplanet.info

αξιολόγηση Partner:   Όχι περιεχόμενο για ενηλίκους
Ημερομηνία κυκλοφορίας:  2009
Χρόνος τρεξίματος:  1:33:18
Γλώσσα  Αγγλικά
Ηθοποιός:  Glenn Close (voice-over)
Διευθυντής:  Yann Arthus-BERTRAND
Οι παραγωγοί:  EUROPACORP (Λικ Μπεσόν) ELZEVIR FILMS (Denis καρότο)
συγγραφείς:  Isabelle DELANNOY Yann Arthus-BERTRAND Denis Κάροτ γεν LE VAN Τιούφικ
Κατηγορία:  ντοκιμαντέρ Οικογένεια
Αδεια:  Πρότυπο Άδεια YouTube

We are living in exceptional times. Scientists tell us that we have 10 years to change the way we live, avert the depletion of natural resources and the catastrophic evolution of the Earth's climate.
The stakes are high for us and our children. Everyone should take part in the effort, and HOME has been conceived to take a message of mobilization out to every human being.

For this purpose, HOME needs to be free. A patron, the PPR Group, made this possible. EuropaCorp, the distributor, also pledged not to make any profit because Home is a non-profit film.
HOME has been made for you : share it! And act for the planet.

Yann Arthus-Bertrand

HOME official website
http://www.home-2009.com
PPR is proud to support HOME
http://www.ppr.com
HOME is a carbon offset movie
http://www.actioncarbone.org
More information about the Planet
http://www.goodplanet.info
Partner rating
No mature content

Release date: 2009
Running time: 1:33:18
Language: English
Actor Glenn Close (voice-over)
Director Yann ARTHUS-BERTRAND
Producers EUROPACORP (Luc BESSON) ELZEVIR FILMS (Denis CAROT)
Writers Isabelle DELANNOY Yann ARTHUS-BERTRAND Denis CAROT
Yen LE VAN Tewfik FARES
Category Documentary Family
License: Standard YouTube License


  Scholeio.com  

Η Παγκόσμια Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη από τη Google στο κενό... προς το παρόν?

Υλοποιώντας το όνειρο της Ανθρωπότητας ή Δημιουργία μονοπωλίου

Το 2002, η Google ξεκίνησε να υπογράφει συμφωνίες με διάφορες πολύ γνωστές βιβλιοθήκες του κόσμου. Η ολοφάνερη πρώτη αιτία που η Google ξεκίνησε αυτό το γιγαντιαίο εγχείρημα που τελικά θα συμπεριελάμβανε ψηφιοποίηση 10 εκατομμυρίων βιβλίων ήταν η διάθεση και διάχυση της γνώσης παγκόσμια.

Ένας λιγότερο όμως φανερός στόχος, υποστηρίζεται και μάλλον είναι λογικό να είναι έτσι, ήταν η χρήση των ψηφιακών αυτών δεδομένων για την περαιτέρω ανάπτυξη των δυνατοτήτων των εφαρμογών τεχνητής νοημοσύνης. 

Μην ξεχνάμε ότι, ενώ η δραστηριότητα της Google ως εταιρίας είναι πολυεπίπεδη, ο κύριος άξονας της, και η μεγάλη κερδοφορία από τις διαφημίσεις, είναι ακόμα η μηχανή αναζήτησης Google. Και οι μηχανές αναζήτησης σήμερα είναι πολύ έξυπνες. Χρησιμοποιούν πτυχές τεχνητής νοημοσύνης αναμφισβήτητα για να μας καταλαβαίνουν καλύτερα.

Το σκανάρισμα βιβλίων, το copyright και 

οι αντιδράσεις των συγγραφέων / εκδοτών

Η Google σκάναρε μεν 10.000.000 βιβλία, άρχισαν τότε να αντιδρούν οι -εν ζωή- συγγραφείς επικαλούμενοι δικαιώματα από τα ισχύοντα copyright. περισσότερο από 6 εκατομμύρια αυτών των βιβλίων είχαν περιορισμούς copyright σε ισχύ. Το 2005 είχαμε μηνύσεις προς τη Google από οργανισμούς όπως το Authors Guild of America (συγγραφείς) και το Association of American Publishers (εκδότες).

Τρία χρόνια διαπραγματεύσεων και δικαστηρίων και $125 εκατομμύρια κόστισε στην εταιρία Google ο "τελικός" -όπως πιστευόταν τότε συμβιβασμός / διακανονισμός με αμερικανούς συγγραφείς και εκδοτικούς οίκους. Το θέμα είναι ότι έτσι, το site Google Books (Βιβλία Google) θα αποκτούσε μεγάλη ισχύ, θα γινόταν ουσιαστικά μια -εν μέρει- εμπορική παγκόσμια βιβλιοθήκη-μονοπώλιο. 

Το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ ξεκίνησε τότε έρευνα anti-trust.

Τελικά, το 2011 ένας αμερικανός δικαστής ακύρωσε την παραπάνω συμφωνία. 

Το ντοκυμαντέρ "Google and the World Brain", του βραβευμένου σκηνοθέτη Ben Lewis, είναι μια ταινία για την ιστορία του πιο φιλόδοξου σχεδίου της Google, την υπηρεσία Google Books και των ανθρώπων που προσπαθούν να το εμποδίσουν.

Στην ταινία, κατά IMDB, εμφανίζεται ο Sergey Brim -συνιδρυτής της Google- και άλλοι άνθρωποι της εταιρίας, συγγραφείς, εκπρόσωποι βιβλιοθηκών, του Writer's Guild of America Κλπ
. 

Μια ταινία για τα όνειρα, τα διλήμματα και τους κινδύνους του Διαδικτύου.

Το ντοκιμαντέρ «Google and the world brain», είναι μια ταινία για την ιστορία του πιο φιλόδοξου σχεδίου της Google, την υπηρεσία Google Books και των ανθρώπων που προσπαθούν να το εμποδίσουν.

Η Google Books, είναι ένα πρωτοφανές πρόγραμμα της Google, που σκοπό έχει να αποτυπώσει ηλεκτρονικά όλα τα βιβλία, υλοποιώντας έτσι το όνειρο της Ανθρωπότητας για μια παγκόσμια βιβλιοθήκη, η οποία σταμάτησε σ’ ένα... δικαστήριο της Νέας Υόρκης το 2011, έπειτα από μια διεθνή εκστρατεία! 

οι συνεργάτες παραγωγοί και μεταξύ τους η πρώην ΕΡΤ:

POLAR STAR FILMS & BLTV
production
In co-production with
BBC - Nick Fraser
ARTE / ZDF - Martin Pieper
TVE - Andrés Luque
TVC - Jordi Ambrós and Joan Salvat
In association with
LICHTPUNT - Wim Van Rompaey
KNOWLEDGE - Murray Battle
SVT - Emelie Persson
DR 2 - Mette Hoffmann Meyer
NRK - Tore Tomter
VPRO - Nathalie Windhorst
ERT - Ariana Meintana
___________________________
από το www.greekdocumentary.gr/

* Δήλωση : Το Scholeio.com δεν είναι κάτοχος των πνευματικών δικαιωμάτων της ταινίας και η προβολή του βίντεο αποσκοπεί μόνο σε ψυχαγωγικούς λόγους, όπως και οι υπόλοιπες ταινίες που θα βρείτε στο μπλογκ.


  Scholeio.com  

Μύθοι των Υπερβορείων βεβαιώνουν, Έλληνες οι πατέρες των Σκωτσέζων

«...  Η μυκηναϊκή και η κρητική (μινωική) κουλτούρα για μεγάλο χρονικό διάστημα θεωρούνταν προελληνική ή την ονόμαζαν δήθεν "μεσογειακή" κουλτούρα αγνώστου λαού ή λαών. Σήμερα, ουδόλως τίθεται θέμα επιστημονικής αμφισβήτησης ότι αυτή ήταν η αρχαία ελληνική κουλτούρα»  ___  Βλαντιμίρ Σαγιάν, στην τελευταία του έρευνα για την ερμηνεία των ταυροκέφαλων σκυθικών ιερών παραστάσεων 

Πατέρες των Σκωτσέζων... οι Έλληνες

Είναι πολλά τα έπη και πολλές οι παραδόσεις που αναφέρονται στην καταγωγή των
Σκωτσέζων από τους Έλληνες. 
Μια από τις παλαιότερες καταγραφές και ίσως η πιο ενδιαφέρουσα είναι στην Άκτα Σανκτόρουμ, δηλαδή τον βίο των Αγίων της Ιρλανδίας, όπως καταγράφηκε από τον Κόλγκαν τον 11ο αι. στα λατινικά, στο κεφάλαιο που αφορά στη ζωή του Αγίου Καντρού και στο οποίο συνοψίζονται όλες οι παραδόσεις για την καταγωγή των Σκωτσέζων από τους Έλληνες. Αυτό το κείμενο ίσως αποτελεί και την πρωιμότερη εκδοχή των ιρλανδέζικων μιλησιανών μύθων που αναφέρονται σε σχέση και την καταγωγή των Ιρλανδών από Έλληνες.

Στον Βίο του Αγίου Καντρού γράφεται επί λέξη ότι οι Σκωτσέζοι ήταν ένας λαός από τις
περιοχές της Λυδίας της Μικράς Ασίας, στον ποταμό Πακτωλό και από το Χωρισκόν, της
περιοχής Χωρία, οι οποίοι κατά τη γλώσσα και| τη θρησκεία ήταν ελληνικής εθνικότητας
(«lingua et cultu nationeque Graeci»).
Η σκέψη μας αμέσως μπορεί να πηγαίνει ότι στη Λυδία και στον Πακτωλό δεν υπήρχαν
Έλληνες. Μελετώντας όμως πιο προσεκτικά τους σκωτσέζικους μύθους θα διαπιστώσουμε
ότι με τον όρο «Ελλάδα» οι Σκωτσέζοι αναφέρονται στην μινω-μυκηναϊκή επικράτεια. Και
ως «Έλληνες» χαρακτηρίζουν τους Μινωίτες της Κρήτης και της αυτοκρατορίας της, αλλά
και όλους τους Αχαιούς οι οποίοι συμμετείχαν στην μυκηναϊκή ομοσπονδία.

Αυτές οι απόψεις, ότι δηλαδή οι Μινωίτες και οι Μυκηναίοι αλλά και οι κατοπινοί
κλασικοί Έλληνες αποτελούσαν μια ενιαία λαότητα η οποία δεν ήταν χωρισμένη σε
προ-ινδοευρωπαίους και Ινδοευρωπαίους, στην κελτική μυθολογία δεν υφίστανται.
Και παραδόξως οι σύγχρονες επιστημονικές απόψεις έρχονται να καταδείξουν ότι οι
Κρήτες με τη θαλάσσια αυτοκρατορία τους, που εκτεινόταν μέχρι την ιβηρική
χερσόνησο, τον ουκρανικό Νότο, τη μικρασιατική ενδοχώρα και την παλαιστινιακή.

Η Σκωτία είναι συνδεδεμένη με τα κάστρα της, όπως περίπου η Ελλάδα με τους ιερούς τόπους της. Μπορεί να συναντήσει κανείς δεκάδες και εκατοντάδες κάστρα σε διάφορους βαθμούς εγκατάλειψης.

Για τα περισσότερα από αυτά, υπάρχουν θρύλοι με φαντάσματα, τέρατα, μυστηριώδη φαινόμενα και τρομακτικά γεγονότα. 

Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί, πέρα από την εκπληκτική ομορφιά των τοπίων, τη μαγεία που περικλείουν οι τόποι αυτοί που συνεχίζουν ακόμη και στη σύγχρονη, ορθολογιστική εποχή μας να ασκούν έντονη γοητεία στους επισκέπτες τους. Μένει να αποκαλυφθούν τα μυστικά που κρύβουν. Στη φωτογραφία βλέπουμε το κάστρο Strom.

Φανταστείτε τώρα το επιβλητικό κάστρο της φωτογραφίας στη μέση μιας αρχαίας λίμνης. Και όμως δεν είναι σκωτσέζικο κάστρο. Είναι η θρυλική και πανάρχαιη Γλα της Βοιωτίας... Εδώ, σύμφωνα με την σκωτική παράδοση, γεννήθηκε, στην ενδιάμεση εποχή μεταξύ της Αργοναυτικής εκστρατείας και του Τρωικού πολέμου, ο φοβερός Γαίθηλος Γκλας, αυτός που έμεινε να τον θυμούνται οι Ιρλανδοί και οι Σκωτσέζοι ως Γκαϊντέλ! γη των Φιλισταίων δεν ήταν προελληνικός πολιτισμός αλλά ελληνικός. 

Γι' αυτό και στην Παλαιά Διαθήκη, στη μετάφραση των Εβδομήκοντα, η λέξη «Φιλισταίος» («φιλιστήν» στα εβραϊκά) μεταφράζεται αλλού ως Κρητικός, αλλού ως Καππαδόκης και αλλού ως Έλληνας... 

Αλλά και γνωστοί επιστήμονες, όπως ο Ρώσος Σεργκέι Ριάπτσικοφ, ισχυρίζονται ότι ο κρητικός εποικισμός της Κριμαίας και του Δον στην πραγματικότητα ήταν ενιαίος με τον μυκηναϊκό και δημιούργησε την υποδομή για την έλευση του ελληνικού αποικισμού. 

Η Ιστορία του Κόσμου, από τους Times

Τέτοιες απόψεις, ότι δηλαδή η κοιτίδα των ινδοευρωπαίων βρίσκεται ανατολικά και δυτικά του Αιγαίου, εκφράζονται και από μεγάλους πλέον επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων. 
Ειδικότερα εμφανίζονται στο βιβλίο των Times, Η Ιστορία του Κόσμου, το οποίο ουσιαστικά παρουσιάζει και συνοψίζει τις τελευταίες θεωρίες για την ιστορία του κόσμου.

Βλέπουμε λοιπόν ότι σύμφωνα και με την ελληνική μυθολογία και με τη σκωτσέζικη   μυθολογία, αλλά και με τις απόψεις την ελληνιστικής εποχής και τις μεσαιωνικές βρετανικές, υπήρξε μια παρουσία ελληνικών λαοτήτων στον βόρειο Εύξεινο Πόντο, στην κυρίως Ελλάδα, στη δυτική, στη νότια και στην κεντρική Ασία και στην Παλαιστίνη, η οποία αποτέλεσε και τη μήτρα μιας μεγάλης εξάπλωσης προς τον ευρωπαϊκό Βορρά και προς την ινδική Ανατολή, μεταξύ του 2000 και του 1000 π.Χ. 
Είναι οι «απαρίθμητοι» της Παλαιάς Διαθήκης, οι Γιαβάνας των Ινδών, οι Γελωνοί των Σκυθών (αυτοί που έφεραν τη λατρεία του θεού -ταύρου Ροντ στους Σλάβους και τους Σκύθες), οι Γραικοί των Βρετανών. Η ιρλανδική μυθολογία μας βοηθάει να κατανοήσουμε αυτό το σχήμα που μέχρι τώρα εξέφραζαν κάποιοι περιθωριακοί ελληνοκεντρικοί ερευνητές.

Στον Βίο του Αγίου Καντρού λοιπόν, Έλληνες τοποθετούνται στη Λυδία, όπως ακριβώς αναφέρεται και στην ελληνική μυθολογία, σύμφωνα με την οποία ο γενάρχης τους, ο Λυδός, ήταν εγγονός του Ηρακλή και της Ομφάλης, πράγμα που πιθανώς να σημαίνει ότι οι Λυδοί ως έθνος είχαν προέλθει από την επιμιξία κάποιων αυτοχθόνων Μικρασιατών με ηρακλειδείς Γραικούς, οι οποίοι είχαν εγκατασταθεί κοντά στον Πακτωλό ποταμό και οι οποίοι κατά παράξενο τρόπο έγιναν γενάρχες των Σκωτσέζων.

Χρησιμοποιούμε εδώ τη λέξη Γραικός συνειδητά, όπως και η ιρλανδική μυθολογία (Greek) γιατί και κατά τον Αριστοτέλη και κατά τον Αλκμάνα και κατά το Πάριο Μάρμαρο, οι Γραικοί είναι οι πατέρες των Ελλήνων ή οι Έλληνες παλαιότερα αποκαλούνταν Γραικοί («Έλληνες το πρότερον Γραικοί καλούμενοι -Γραίκες οι των Ελλήνων μητέρες»). Βέβαια φτάσαμε, οι ημιμαθείς, να ντρεπόμαστε για το όνομα Γραικοί-Greeks ή για το όνομα Γιουνανίδες-Ίωνες, χωρίς ό αναγνωρίζουμε ότι αυτά είναι τα πανάρχαια ονόματα που είχε ο λαός μας, πριν ακόμα στις αφικτυονίες και στους Δελφούς πάρει το ηλιακό, απολλώνιο όνομα Έλληνες.

Το όνομα «Γραικός» μας τιμά πιο πολύ από το «Έλληνας» γιατί συνδέεται με την πανάρχαια ιστορία του αιγαιακού, βαλκανικού και μικρασιατικού χώρου. Και κανείς ξένος δεν μας προσβάλει όταν μας αποκαλεί Γραικούς, αφού έτσι μας συνδέει όχι μόνο με το ελληνικό πολιτιστικό φαινόμενο, αλλά και με το «προελληνικό», μινωικό-πελασγικό και με το βυζαντινό (γριέκ αποκαλούνται όλοι οι βυζαντινοί και οι ελληνορθόδοξοι στη σλαβική γραμματεία, αλλά και Γραικοί αποκαλούνται όλοι οι μη-σλάβοι ορθόδοξοι αλλά και όλοι οι Ουνίτες διεθνώς) και με το νεο-ελληνικό («εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε να πεθάνω»).

Αυτοί λοιπόν οι Χωρίσκιοι έφτιαξαν καράβια και πήγαν στη Θράκη, όπου ενώθηκαν με
ανθρώπους της Περγάμου (προφανώς Πισιδούς, οι οποίοι και αυτοί ανήκαν στην κρητική
αυτοκρατορία) και Λακεδαιμονίους. Από εκεί, οδηγημένοι από τον βόρειο άνεμο, πήγαν στην Έφεσσο, στη νήσο Μήλο, στις Κυκλάδες και στην Κρήτη.

Αυτή η διαδρομή δεν είναι καθόλου τυχαία και ίσως είναι μια μακρινή ανάμνηση της προετοιμασίας κάποιας εκστρατείας της κρητικής αυτοκρατορίας προς την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο, όπως διασώθηκε στους ιρλανδοσκωτικούς μύθους, μιας εκστρατείας που έμεινε γνωστή στις χιττιτικές, ασσυριακές και αιγυπτιακές πηγές ως η φρικτή και τρομακτική
κάθοδος των λεγομένων Λαών της θάλασσας.

Οι Έλληνες στη Σκωτία

Οι Χωρίσκιοι περάσανε στην αφρικανική θάλασσα και, σύμφωνα πάντα με το κείμενο και
χωρίς άλλες λεπτομέρειες, έφθασαν στις Βαλεαρίδες νήσους και αφού πέρασαν την Ισπανία
και τις στήλες του Ηρακλέους προς την απομονωμένη Θούλη, αποβιβάστηκαν στο Κρουάτσαν Φέλι στην Ιρλανδία. Το νησί, εκείνο τον καιρό, κατοικούσαν οι Πίκτες, τους
οποίους κατανίκησαν σε μια περιοχή που από τότε λέγεται Άρτμαχα. 

Πρόκειται για μια λέξη που παραδόξως θα μπορούσε να έχει ελληνική προέλευση, αφού «μάχα» στα δωρικά είναι η μάχη (οι Λακεδαιμόνιοι μετείχαν στο απόσπασμα αυτό και δεν ξέρουμε αν οι Δωριείς ήταν τελικά άλλο φύλο από τους Αχαιούς Λακεδαιμόνιους, όλα υπό συζήτηση είναι) και το «αρτ» μπορεί να προέρχεται από τη λέξη «άρτος», αλλά και τη λέξη «άρτηση» που σημαίνει τροφή, αφού κατά τον μύθο αυτό, οι εισβολείς πολέμησαν τους Πίκτες μαγεμένοι από το μέλι και το γάλα που έρεε στην περιοχή τους.

Οι Έλληνες κατέλαβαν την περιοχή μεταξύ του Λοχ Έρνε και του Έθιοχ, μετά πήραν το Κιλντέαρ και το Κορκ και έφτασαν και πολιόρκησαν το Μπάνγκορ. Πολλά χρόνια μετά πέρασαν απέναντι στη Σκωτία, στην περιοχή της Ρόσιας, κοντά στον ποταμό Ρόσι και κατέλαβαν τις πόλεις Ρέγκνομαθ και Μπέλεθορ. 

Στην αρχή ονόμασαν τη χώρα τους Χωρισκία αλλά μετά την αποκάλεσαν Σκωτία, επειδή ο αρχηγός των εισβολέων ήταν ο Λακεδαιμόνιος Νέωλος, ο οποίος παντρεύτηκε την Αιγύπτια κόρη Σκώτα, όταν οι εισβολείς είχαν παραμείνει για ένα διάστημα στην Αίγυπτο. Αυτό είναι και μια εισαγωγική καταγραφή των μύθων, τους οποίους θα παρουσιάσουμε πιο κάτω και είναι σαφέστατοι όσον αφορά στα πρόσωπα και τα πράγματα.

Ποιοι ήταν όμως οι Πίκτες που οι Έλληνες συνάντησαν στην Ιρλανδία και τη Σκωτία;
Είναι ένας από τους πιο παράξενους λαούς της αρχαιότητας. Ονομάστηκαν έτσι από τους
Ρωμαίους, επειδή ήταν γεμάτοι τατουάζ («πίκτουμ» στα λατινικά σημαίνει «ζωγραφίζω»).

Μάλιστα φαίνεται ότι ήταν από τους πιο σκληρούς και πολεμικούς λαούς του κόσμου. Δεν
ήταν Κέλτες, αφού η γλώσσα τους δεν ήταν κατανοητή από τους Κέλτες ορθοδόξους
ιεραποστόλους. Κατά τον Μεσαίωνα ή τις λεγόμενες Σκοτεινές Εποχές (Dark Ages) και αφού σφαγιάστηκαν οι ευγενείς τους με προδοσία, ο λαός τους ενσωματώθηκε στους
Σκωτσέζους. Μερικοί τους συνδέουν με τούς Βάσκους, τίποτα όμως δεν είναι σίγουρο πέρα
από το ότι υπήρξαν και εντυπωσίασαν.

Το έπος του Φορντάν 

Το Σκότις Χρονικόν, δηλαδή το χρονικό του σκωτικού έθνους, το οποίο συνέγραψε ο
μεγάλος Βρετανός επικός, Ιωάννης του Φορντάν, το 1345, είναι πολύ σαφέστερο ως προς τη μυθική αυτή εκστρατεία των Ελλήνων στην Ιρλανδία. Αυτός ο άνθρωπος με μεγάλη
επιμέλεια συνέλεξε όλους τους μύθους και τις παραδόσεις που έχουν να κάνουν με τον
αποικισμό της Σκωτίας και της Ιρλανδίας από τους Έλληνες και τις παρουσίασε στο έπος του το οποίο και αποτέλεσε τον κορμό της εθνικής αναφοράς των Σκωτσέζων.

Από ό,τι φαίνεται, οι Έλληνες πήγαν στα βρετανικά νησιά σε δυο κύματα. 

Το πρώτο αναφέρεται στο θρυλικό έπος τους, το Τουάθα Ντε Ντανάν. Αναφέρεται στον Έλληνα Παρθόλωνα, ο οποίος έχει όντως ελληνικότατο όνομα που σημαίνει «πορθητής των όλων». Αυτός αποτελεί και τον πρώτο οικιστή της Ιρλανδίας, ο οποίος πολέμησε το σκοτεινό γένος των δαιμόνων Φιρ Μπολγκ και εγκατέστησε τον πολιτισμό στην Ιρλανδία. Το έπος αυτό που θα δούμε πιο κάτω ίσως αναφέρεται στις αρχαίες εκείνες συγκρούσεις μεταξύ των αρχαίων Ελλήνων οικιστών και των Πικτών, οι οποίοι είχαν μια χθόνια λατρεία δαιμόνων.

Το δεύτερο αναφέρεται στο κείμενο που συζητάμε τώρα και είχε αρχηγούς τους τον Νέωλο ή Ηώλαο -και κατά τα κείμενα Γαίθηλο -ο οποίος έμεινε γνωστός στους Ιρλανδούς ως
Γκαιντέλ, και τη σύζυγο του, η οποία ήταν κόρη του Φαραώ και ονομάστηκε Σκώτα. Αξίζει
όμως να αφεθούμε στη μαγεία του κειμένου του Ιωάννη Φορντάν.

Ο τρομερός Γαίθηλος


«Κατά την Τρίτη εποχή στις μέρες του Μωϋσέως, ένας κάποιος βασιλιάς μιας από τις κόρες της Ελλάδας, ο Νέωλος ή Ηώλαος (σ.σ.: Νέωλος προέρχεται προφανώς από τις λέξεις
ναύς και λαός, είναι σαφώς αρχαιοελληνικό όνομα και σημαίνει, αυτός που είναι μέλος του
λαού που έρχεται με καράβια. Ηώλαος είναι επίσης ελληνικό όνομα και αναφέρεται σε αυτόν
που είναι λαός από την Ανατολή ή από την Ηώ δηλαδή την χώρα της αυγής, της ανατολής
με το όνομα, είχε έναν γιο, ωραίο στην κοψιά αλλά ταραχοποιό κατά το πνεύμα, που τον
λέγαν Γαίθηλο στον οποίο δεν επέτρεψε καμιά εξουσία στο βασίλειο του.

Σπρωγμένος στην οργή και με την υποστήριξη πολλών συμμοριών από νέους, ο Γαίθηλος
τάραξε το βασίλειο του πατέρα του από πολλές εγκληματικές ανόσιες πράξεις και έστρεψε ακόμα και τον πατέρα του, όπως και τον λαό του με την απρεπή συμπεριφορά του. Έτσι και γι' αυτόν τον λόγο διώχθηκε με τη βία έξω από την πατρική του γη και έπλευσε προς την Αίγυπτο όπου τον ξεχώρισαν για το κουράγιο και την τόλμη του. Αλλά και επειδή ήταν γέννημα βασιλιά παντρεύτηκε την Σκώτα, την κόρη του Φαραώ.

Ένα άλλο χρονικό μας λέει ότι εκείνες τις μέρες την Αίγυπτο την είχαν καταλάβει οι Αιθίοπες (σ.σ. πρόκειται για την Μεροητική δυναστεία των μαύρων Φαραώ, που από το σημερινό Σουδάν και τη Μερόη κατέλαβε την Αίγυπτο) οι οποίοι σύμφωνα με τις συνήθειές τους ερήμωσαν την χώρα από τα βουνά μέχρι την πόλη της Μέμφιδος.

Η λίμνη (Λοχ) Νες αποτελεί το πλέον διάσημο μέρος της Σκωτίας. Ο θρύλος του τέρατος που κρύβει κάτω από τα νερά της, έχει εξάψει τη φαντασία πολλών γενεών και έχει παρουσιαστεί σε παραδοσιακά κείμενα και τραγούδια. Αλλά και η ίδια η λέξη «λοχ» έχει ελληνική ρίζα (λακ, εξου και λάκκος, όπως ανέφερε ο καθ. Θ. Σπυρόπουλος στο άρθρο του για τη Λακεδαιμόνα). 
Να σημειώσουμε ότι οι Λακεδαιμόνιοι σχετίζονται με τους Σκωτσέζους και ότι πιθανόν η ρίζα «λακ» να πέρασε στις ευρωπαικές γλώσσες από εδώ. και της Μεγάλης θάλασσας. Έτσι ο Γαίθηλος, ο γιος του Νέωλλου (σ.σ. εδώ ο Νέωλος παρουσιάζεται με δύο λάμδα σε αντίθεση με πριν], ένας από τους συμμάχους του Φαραώ, εστάλη για βοήθεια του με έναν μεγάλο στρατό και ο βασιλιάς του έδωσε τη μοναδική του κόρη σε παντρειά για να σφραγίσει την συμφωνία.

Γραμμένο στην παράδοση του Αγίου Μηρένταν είναι, ότι ένας κάποιος πολεμιστής, στον
οποίο οι αρχηγοί του έθνους του παρέδωσαν την εξουσία, κυβέρνησε την Αθήνα στην
Ελλάδα (Greece). Ο γιος του, ο Γαίθηλος κατά το όνομα, νυμφεύθηκε τη θυγατέρα του
Φαραώ βασιλέα της Αιγύπτου, τη Σκώτα, από την οποία επίσης οι Σκωτσέζοι πήραν το
όνομα τους. Και αυτός, δηλαδή ο Γαίθηλος, ο οποίος ήταν διάσημος για τη δύναμη του και
την τόλμη του, εξαγρίωσε τον πατέρα του και όλους από την επιθυμία του για φασαρίες και
έφυγε επειδή απέτυχε στις επιθυμίες του και όχι επειδή ήταν αυτή η θέληση του και αποσύρθηκε στην Αίγυπτο όπου τον υποστήριξε μια τολμηρή συμμορία νεαρών.

Ένα ακόμα χρονικό πάλι λέει ότι ένας κάποιος Γαίθηλος, ο εγγονός, λέγεται, του Νέμπριχτ, επειδή δεν είχε τη θέληση να κυβερνήσει με το δίκαιο της διαδοχής ή επειδή ο λαός του υποστηριζόμενος από τα γειτονικά έθνη δεν στήριξε την τυραννία του εγκατέλειψε την πατρίδα του ακολουθούμενος από ένα πλήθος νέων ανδρών, με ένα στρατό. 
Κατά μήκος της διαδρομής του τάραξε με πολλούς πολέμους διάφορους τόπους και εξαναγκασμένος από την έλλειψη ανεφοδιασμού και προμηθειών ήρθε στην Αίγυπτο όπου ενώθηκε με τις δυνάμεις του βασιλιά Φαραώ και πάσχισε μαζί με τους Αιγυπτίους να κρατήσει τα παιδιά του Ισραήλ σε αιώνια δεσμά και στο τέλος νυμφεύθηκε τη μονάκριβη θυγατέρα του Φαραώ, τη Σκώτα, με πρόθεση να διαδεχθεί τον πεθερό του στον θρόνο της Αιγύπτου...

Αυτός ο Φαραώ, που αναφέραμε πιο πάνω, πνίγηκε μαζί με τον στρατό του από εξακόσια
άρματα, πενήντα χιλιάδες άλογα και διακόσιους χιλιάδες πεζούς. Ενώ οι επιζήσαντες είχαν
παραμείνει στα σπίτια τους και ήλπιζαν να απαλλαγούν από τον φόρο των σιτηρών που είχε
παλαιότερα καθιερωθεί από τον Ιωσήφ τον καιρό της πείνας.  
Ο γαμπρός του Φαραώ, Γαίθηλος Γκλας είχε αρνηθεί να κυνηγήσει τους αβοήθητους Εβραίους, έτσι οι συνασπισμένοι Αιγύπτιοι με βιαιότητα έδιωξαν από ανάμεσα τους όλους τους ευγενείς των Ελλήνων καθώς και όλους τους ευγενείς των Αιγυπτίων που η άπληστη θάλασσα δεν είχε καταπιεί.

Διαβάζουμε σε ένα άλλο χρονικό ότι μετά που ο στρατός έφυγε, ο Γαίθηλος παρέμεινε
πίσω στην πόλη Ηλιόπολη ακολουθώντας ένα σχέδιο που συμφωνήθηκε μεταξύ αυτού και
του βασιλέα Φαραώ σε περίπτωση που θα έπρεπε να τον διαδεχτεί στο βασίλειο του. Αλλά
αυτοί που είχαν απομείνει από τον αιγυπτιακό λαό, οι οποίοι έβλεπαν τι απέγινε στα βασίλεια τους και επειδή είχαν απομείνει χωρίς φρουρά και έχοντας κάποτε υποταχθεί σε μια ξένη τυραννία, σκέφθηκαν ότι δεν θα μπορέσουν να αντέξουν δεύτερη τυραννία για άλλη μία φορά. Ένωσαν λοιπόν τις δυνάμεις τους και έστειλαν γράμμα στο Γαίθηλο ότι αν δεν
επισπεύσει το συντομότερο δυνατόν την αναχώρηση του από το βασίλειο, θα ξεκινήσει ένας
ατελείωτος πόλεμος μεταξύ αυτών και αυτού χωρίς καθυστέρηση...».

Το κείμενο αυτό έχει πολύ ενδιαφέρον γιατί αποτελεί μια επισταμένη καταγραφή και ουσιαστικά καταλογογράφηση των χρονικών και των παραδόσεων που αναφέρονται σε εκείνον τον διαβόητο Γαίθηλο, ο οποίος από ένα ιταμό πρόσωπο σε κάποια ελληνική χώρα (το πλήρες όνομα του: Γαίθηλος Γκλας, παραπέμπει στην μυκηναϊκή πόλη του Γλα) έγινε σημαντικό πρόσωπο στη χώρα του Φαραώ την εποχή του Μωυσή.
Το πολύ ενδιαφέρον στην ιστορία μας είναι το κομμάτι που αφορά στη σύγκρουση του
Γαίθηλου με τους Αιθίοπες. Ο Φλάβιος Ιώσηπος όμως μας διασώζει ότι και ο ίδιος ο
Μωυσής, πριν συγκρουστεί με τον Φαραώ για τα δίκαια του ισραηλιτικού λαού, υπήρξε
στρατηγός του στον πόλεμο του κατά των Αιθιόπων εισβολέων. Μάλιστα συνέτριψε τους
Αιθίοπες και η βασιλοπούλα Θαρμπίς από αυτούς, ζήτησε και έγινε γυναίκα του, πράγμα για
το οποίο ο Μωυσής κατακρίθηκε αργότερα από τα αδέρφια του, τον Ααρών και τη Μύριαμ.

Έτσι μπορούμε να πούμε, με κάθε βέβαια επιφύλαξη, ότι αν ο Ιωάννης Φορντάν και ο
Φλάβιος Ιώσηπος λένε αλήθεια, τότε ο Γαίθηλος υπήρξε συμπολεμιστής του Μωυσή στον
στρατό εκείνου του βιβλικού Φαραώ, στον πόλεμο εναντίον των μαύρων αυτοκρατόρων του
Κους και της Μερόης. Ο πόλεμος αυτός μόλις τις τελευταίες δεκαετίες αρχίζει να γίνεται
γνωστός χάρη στις αρχαιολογικές εργασίες και μελέτες που έγιναν στη Μερόη και στην
Λάπατα, τις πρωτεύουσες του αιθιοπικού βασιλείου του Κους, που βρισκόταν εκεί που
σήμερα είναι το Σουδάν (και όχι η Αιθιοπία).


Ποιος ήταν όμως ο βιβλικός Φαραώ της εξόδου; 

Τη σημαντικότερη, νομίζω, παρουσίαση έχει κάνει ένας προτεστάντης βιβλιστής, ο Τζον Αργκουμπράιτ, ο οποίος προσπαθώντας να ναποδείξει την αλήθεια της Βίβλου -Παλαιάς και Καινής Διαθήκης- με αξιοσημείωτα πραγματικά αρχαιολογικά ντοκουμέντα, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο Φαραώ αυτός είναι ο Τούθμωσις ο III, ο οποίος έζησε στα τέλη του 15ου αιώνα π.Χ. 
Εάν οι συλλογισμοί του είναι σωστοί και αν το χρονικό του Φορντάν αποδίδει σωστά την ιστορία των Σκωτσέζων, τότε ο Γαίθηλος, αυτός που έμεινε να τον θυμούνται οι Ιρλανδοί και οι Σκωτσέζοι ως Γκαιντέλ, γεννήθηκε στην ενδιάμεση εποχή μεταξύ της Αργοναυτικής εκστρατείας και του Τρωικού πολέμου, κατ' άλλους στην Αθήνα, κατ' άλλους στη Σπάρτη (τότε μυκηναϊκή) και κατ' άλλους σε κάποιο απροσδιόριστο ελληνικό βασίλειο του ελλαδικού χώρου, ίσως και στην καστροπολιτεία Γλα.

Υπάρχει κάποια μνήμη όμως στην ελληνική μυθολογία για τέτοιου είδους έξοδο προς την Αίγυπτο, τη Νιγηρία και τα βρετανικά νησιά; 

Όπως έχει συνοψίσει ο Κύπριος Ρ. θ. Κυριακίδης, υπήρξαν επαφές μεταξύ Μυκηναίων και Βρετανών, σύμφωνα με αρχαιολογικές μαρτυρίες από τα βρετανικά νησιά, ενώ έχει αποδειχτεί ότι ο κυπριακός ορείχαλκος εισαγόταν από τις Κασσιτερίδες Νήσους, δηλαδή τα βρετανικά νησιά, ήδη από το 2050 π.Χ.

Ο Διόδωρος Σικελιώτης δηλώνει ότι ούτε ο Διόνυσος ούτε ο Ηρακλής εξεστράτευσαν
εναντίον των βρετανικών νησιών. Υπάρχουν όμως όλες αυτές οι ιστορίες για τη χώρα των
Υπερβορείων και για τη σχέση αυτής της χώρας με το Αιγαίο. Δεν υπάρχουν άλλα στοιχεία
στον ελλαδικό χώρο. Όμως η παρουσία των Μυκηναίων Ελλήνων στα βρετανικά νησιά αρχίζει να αποκαλύπτεται από πολύ γνωστούς Άγγλους ιστορικούς και αρχαιολόγους, όπως οι Α.Ρ. Μπερν, Χόμερ Λ. Τόμας, Ρ. 'Ατκινσον, Ρ. Μάτσινσον, Τ. Φιλντ και Α. Γούντιεντ, κ.ά.

Όσο για το όνομα-λέξη Γαίθηλος, που είναι μια πανάρχαια και θαυμάσια ελληνική λέξη,
μπορεί να ετυμολογηθεί άνετα από τις λέξεις «γαία» και «θηγάνω» (το «γ» στα αρχαία
ελληνικά πολλές φορές εκτρέπεται σε «λ», π.χ., μόγις-μόλις), που σημαίνει αυτός που
προκαλεί σε αιματοχυσία τη γη! 
Μπορεί να προέρχεται και από το θέμα «γαυ» και όχι τη «γαία», αφού στη σκωτική γραμματεία έχει διατηρήσει τη γραφή Gaythelus. Έτσι συνδέεται με την λέξη «γαυριώ» που σημαίνει επαίρομαι και περηφανεύομαι και έχω επιθυμία για συνουσία, οπότε Γαΐθηλος ή Γαΐθηγος είναι ο άνθρωπος που από την υπερηφάνεια του και τις ορμές του παροξύνει σε αιματοχυσία τη γη, όπως ακριβώς δηλαδή περιγράφεται στα αρχαία σκωτικά χρονικά!

Συνεχίζει λοιπόν ο Ιωάννης Φορντάν στο χρονικό του ότι ο Γαΐθηλος με τη γυναίκα του, τη Σκώτα, όλη την οικογένεια του και τους δικούς του Έλληνες και Αιγυπτίους ευγενείς, οι οποίοι έφτιαχναν έναν αρκετά πολυάριθμο στρατό, αποφάσισε να φύγει από την Αίγυπτο. Επειδή δεν μπορούσε πλέον με κανέναν τρόπο να γυρίσει στην Ελλάδα ξεκίνησε και πήγε στη Νουμιδία, τη σημερινή Τυνησία και από εκεί άρχισε να περιπλανιέται σε διάφορες περιοχές της δυτικής Μεσογείου. Και ο Ιωάννης χαρακτηριστικά λέει ότι όπως ο γενάρχης των Εβραίων σαράντα χρόνια περιπλανιόταν στην έρημο, έτσι και ο γενάρχης των Ιρλανδών περιπλανιόταν σε διάφορες χώρες με τα καράβια του, ώσπου πέρασε τις Ηράκλειες Στήλες και έφθασε στη χώρα των Βάσκων.

Σε μία περιοχή στον ποταμό Ίβηρα κατέκτησε την πόλη Μπριγκάνσια. Αυτή η αναφορά
υπάρχει σε όλα τα χρονικά, ακόμη και στον βίο του Αγίου Μπρένταν. Κάποια στιγμή μερικοί
από τους δικούς του ανακάλυψαν ένα νησί στον ωκεανό με όλα τα καλά, την Ιρλανδία, και
τότε ο Γαΐθηλος αποφάσισε να ανοιχτεί στον ωκεανό και να κατακτήσει το νησί αυτό. Όμως
ο θάνατος τον πρόλαβε αιφνίδια και τη δουλειά ανέλαβε ο γιος του, ο Ίβηρ, αλλά τελικά ούτε
αυτός μπόρεσε να ολοκληρώσει το έργο του.


Από την Ισπανία στα Βρετανικά Νησιά

Κάποιο χρονικό λέει ότι το έργο ολοκλήρωσε ο Παρθόλων ή Παρθόλομος, ο οποίος 250
χρόνια μετά τον θάνατο του Γαίθηλου πήρε τους δικούς του και την οικογένεια του, άφησε
την ισπανική ακτή και πολεμώντας τους αυτόχθονες της Ιρλανδίας εγκαταστάθηκε για πάντα
εκεί.

Αξίζει εδώ να σημειώσουμε ότι η σκωτική-κελτική γλώσσα ανήκει στις λεγόμενες «0.»
κελτικές γλώσσες, οι οποίες έχουν σαφέστατα προέλευση από την Ισπανία, όπως έχει δείξει
και ο Ντέηβιντ Ντέηλ στο βιβλίο του, Η Ιστορία των Σκωτσέζων, των Πικτών και των
Βρετανών, αλλά και όπως παραδέχονται οι εγκυρότερες γλωσσολογικές θεωρίες. Άρα η
μελέτη των γλωσσικών πηγών και των διαλέκτων δείχνει ότι αυτός ο μύθος έχει όντως βάση.

Ποιος όμως ήταν ο Παρθόλων; Ο άνθρωπος αυτός εκτός του ότι έχει ελληνικό όνομα,
σύμφωνα με το μεγάλο ιρλανδικό έπος, Τουάθα Ντε Ντανάν και το Βιβλίο της κατάκτησης
της Ιρλανδίας (Λέμπορ Γκαμπάλα Έρρεν), καταγόταν από τους Έλληνες! Έτσι λοιπόν οι
μιλησιανοί μύθοι λένε ότι ήταν απόγονος του βασιλιά Μιλήσιου της Μπριγκάνσια, ο οποίος
ήταν κι αυτός κατ' ευθείαν απόγονος του Γαΐθηλου.

Ο Παρθόλων ήταν και ο πρώτος μεγάλος εκπολιτιστής της Ιρλανδίας, ο οποίος εγκαταστάθηκε στο νησί και πολεμώντας κάποιον αυτόχθονα δαιμονικό λαό, έφερε την ελληνική κυριαρχία στο νησί. Όμως από μια τρομακτική αρρώστια που ήρθε στους Έλληνες, εκείνος ο πρώτος εποικισμός έληξε άδοξα χωρίς να σωθεί ούτε ένας από τους εποίκους, μέχρι που στην Ιρλανδία ήρθε ο Αγκνομέν ή Αγνώμων, αρχηγός των Ελλήνων της Σκυθίας, ο οποίος κατέλαβε το νησί και το παρέδωσε στους Έλληνες μαχητές του.

Ποιος ήταν όμως αυτός ο παράξενος λαός με το όνομα Έλληνες ή Γραικοί της Σκυθίας;

Υπήρχαν Έλληνες στις ρωσικές-ευρωπαϊκές και στις ουκρανικές στέπες κατά τη
μινωμυκηναϊκή εποχή; 

Την απάντηση μας τη δίνει ο ίδιος ο Ηρόδοτος. Έτσι λοιπόν ο μεγάλος Έλληνας ιστορικός μας λέει ότι στα βόρεια παράλια του Ευξείνου Πόντου, αλλά και στα δέλτα του Δούναβη, του Δνείπερου και του Δον και βαθιά μέσα στις στέπες, κατά μήκος των ποταμών Δον και Δνείπερου, αλλά και του Βόλγα, ζούσε κατά την εποχή του ένας παράξενος λαός, ο οποίος έμοιαζε σκυθικός αλλά δεν ήταν ακριβώς σκυθικός. 
Σε αντίθεση με τους Σκύθες που ήταν νομάδες, αυτοί ήταν μόνιμα εγκατεστημένοι σε πόλεις από ξύλο, με ξύλινα τείχη, ξύλινους ναούς και ξύλινα αγάλματα. Αυτό είναι λογικό βέβαια, αν σκεφθεί κανείς ότι το μόνο οικοδομικό υλικό, που βρίσκεται σ' αυτές τις περιοχές των δέλτα και των στεπών, δεν είναι η πέτρα που σπανίζει, αλλά το ξύλο από τα μεγάλα δέντρα που φυτρώνουν κατά εκατομμύρια στις όχθες τους.

Οι άνθρωποι αυτοί ονομάζονταν Γελωνοί και κατά τον Ηρόδοτο, ήταν απόγονοι των
Ελλήνων της Αργοναυτικής εκστρατείας και μιλούσαν μια ελληνική διάλεκτο. Διέφεραν δε
από τους συνοίκους τους, τους Σκύθες, και κατά το χρώμα των ματιών τους και των μαλλιών και κατά τη διατροφή. 
Γενάρχης τους ήταν ο Γελωνός, γιος του Ηρακλή και της βασίλισσας Έχιδνας. Κεντρική τους πόλη ήταν ο Γελωνός, μια ξυλούπολη με ξύλινα ιερά θεών και αγάλματα τα οποία ήταν όμοια ή παρεμφερή με τα ελληνικά. Ο λαός αυτός παρέμεινε στην περιοχή και φαίνεται ότι κατά τη διάρκεια του κλασικού ελληνικού εποικισμού, όταν όλος ο Εύξεινος Πόντος είχε γίνει μια τεράστια ελληνική λίμνη, με όλα τα παράλια του γεμάτα ελληνικές πόλεις, βοήθησε τους Έλληνες στην εγκατάσταση τους στην περιοχή και στο εμπόριο τους με τους Σκύθες. Οι Γελωνοί παρέμειναν στην περιοχή καταπλήττοντας τους περιηγητές μέχρι τα πρώτα βυζαντινά χρόνια.

Ο Οδυσσέας κτίζει τη Λισσαβόνα

Μάλιστα ο Σεργκέι Ριάπτσικοφ, αυτός ο μεγάλος σύγχρονος Ρώσος ιστορικός από το
(Ράσνουνταρ, λέει ότι οι Γελωνοί ήσαν αυτοί που μέσα από τις εγκαταστάσεις τους στον
Δνείπερο έφεραν τη λατρεία του ταύρου από τη μινωική Κρήτη προς τα βάθη των ρωσικών
στεπών και το σκυθικό Βορρά! Είναι ο ταυροκέφαλος θεός Ροντ των Σλάβων και των
Σκυθών, που προς τιμήν του μεταξύ του του π.Χ. και του 1ου μ.Χ. αιώνα ιδρύθηκε η
σλαβοσκυθική πόλη Ρόντενι στον Δνίπερο.

Όμως με τη λατρεία του ταύρου, που απ' ό,τι μας έχει διασώσει ο μύθος του Θησέα και
του Μινώταυρου ήταν μάλλον κάποια χθόνια κρητική θεότητα που έχει να κάνει με τη
γονιμότητα της γης, συνδέεται και η ιβηρική χερσόνησος με τις ταυρομαχίες της. Δεν είναι
λίγοι οι σύγχρονοι ερευνητές και κυρίως Ισπανοί, οι οποίοι θεωρούν ότι οι ταυρομαχίες και οι
γιορτές με τους ταύρους στην Ισπανία και στην Πορτογαλία έχουν έρθει στην ιβηρική
χερσόνησο μαζί με τούς πανάρχαιους Κρητικούς αποίκους. 
Κάποιοι δε από αυτούς συνδέουν με τους Κρήτες την αρχαία ιβηρική πόλη της Ταρτησού. Άλλωστε ένας πορτογαλικός μύθος που σώζεται αναφέρει ότι η Λισσαβόνα χτίστηκε από τον ίδιο. 

Σύμφωνα με το μύθο ο Οδυσσέας κατά την περιπλάνησή του για την επιστροφή του στην Ιθάκη ξέφυγε από τις Ηράκλειες στήλες (Γιβραλτάρ) και ίδρυσε ένα λιμάνι στη σημερινή τοποθεσία της Λισσαβόνας. Εξού και η ονομασία Ulisses Boa- Lisboa, δηλαδή το λιμάνι του Οδυσσέα. Γι' αυτό και στην είσοδο της πόλης σήμερα στέκει το μεγαλόπρεπο άγαλμα του.

Ο κορυφαίος Ουκρανός καθηγητής αρχαιολογίας, Βλαντιμίρ Σαγιάν, στην τελευταία του
έρευνα για την ερμηνεία των ταυροκέφαλων σκυθικών ιερών παραστάσεων λέει:

«... τα επιχρυσωμένα κέρατα χαρακτηρίζουν τους θυσιαζόμενους ταύρους επειδή επιχρύσωναν τα κέρατα τους ή πριν ή μετά τη θυσία. Έχουμε γι' αυτό στοιχεία, όχι μόνον από τον ίδιο τον Όμηρο, αλλά αυτό φαίνεται καλά και από τις αρχαιολογικές ανασκαφές που αφορούν στην προ-ομηρική περίοδο. 
Έχουμε υπ' όψη μας τον όμορφο ταύρο από τις Μυκήνες, το κεφάλι του οποίου ήταν από μασίφ χρυσό, με προσαρτημένα χρυσό κέρατα και με ένα εκφραστικότατο σύμβολο του ηλίου σε σχήμα ροζέτας στο μέτωπο του. Κανείς από τους επιστήμονες δεν αμφιβάλλει ότι αυτό αποτελεί αντικείμενο λατρείας. 

Η μυκηναϊκή και η κρητική (μινωική) κουλτούρα για μεγάλο χρονικό διάστημα θεωρούνταν προελληνική ή την ονόμαζαν δήθεν "μεσογειακή" κουλτούρα αγνώστου λαού ή λαών. Σήμερα, ουδόλως τίθεται θέμα επιστημονικής αμφισβήτησης ότι αυτή ήταν η αρχαία ελληνική κουλτούρα».

Θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε καλύτερα την αιγαιακή-μινωική-μυκηναϊκή περίοδο,
αν μπορέσουμε να τη δούμε μέσα στα πλαίσια μιας ενιαίας εθνοφυλετικής συνέχειας
κάποιων αυτοχθόνων λαών, οι οποίοι σαφώς μιλούν ελληνική γλώσσα και δημιουργούν τρεις αλλεπάλληλες ναυτικές αποικιακές αυτοκρατορίες, με επίκεντρο το Αιγαίο, την Κρήτη, τα νοτιότερα Βαλκάνια (Θεσσαλία, Στερεά Ελλάδα, Πελοπόννησο) και τη δυτική Μικρά Ασία.

Οι αυτοκρατορίες αυτές κατά καιρούς επεκτείνονται μέχρι τον βόρειο Εύξεινο Πόντο και
την ενδοχώρα του (Δον, Δνείπερος, ακόμα και Βόλγας), την κοιλιά της Μικράς Ασίας
(Λυδία, Καππαδοκία, Κιλικία και Συρία), την Παλαιστίνη Φιλισταίοι), τη νότια Ιταλία
(Σικανοί, Ιάπυγες και Σικελοί) και την ιβηρική χερσόνησο Ταρτησός). Βρίσκονται σε μία
συνεχή και γόνιμη σχέση με την Αίγυπτο και αποτελούν τη μήτρα από την οποία ξεκινούν οι
λεγόμενοι Λαοί της θάλασσας. Ευθύνονται δε για την κατάρρευση του χιττιτικού πολιτισμού.

Από αυτές τις αυτοκρατορίες, τολμηρότατοι ναυτικοί ξεκινούσαν μετά από δυναστικές έριδες
στην Ελλάδα και κατέληγαν ή μισθοφόροι σε στρατούς ξένων βασιλέων ή ανοίγονταν στον
ωκεανό, πέρα από τις στήλες του Ηρακλέους, προκειμένου να ελέγξουν το εμπόριο του ορειχάλκου. 

Κάποιοι από αυτούς τους τολμηρούς Έλληνες ήσαν οι οικιστές της Ιρλανδίας κοίτης Σκωτίας, οι προπάτορες των Ιρλανδών και Σκώτων, όπως τουλάχιστον παραδέχεται η ίδια τους η μυθολογία!    Γιώργος Αλεξάνδρου 
________________________________________  

περιοδικό ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ, Σεπ. 2003, σελ. 26-32

ΣΚΩΤΙΑ Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ -ΒΡΕΤΑΝΙΑ Η ΥΠΕΡΒΟΡΕΙΑ ΕΛΛΑΣ-
from eoetv.vimeo on Vimeo.

  Scholeio.com