Όπως λέει και ο Νίτσε... ''Όλα τα βρήκανε πρώτοι οι Έλληνες''

Ο μέγας σύγχρονος Έλλην αστρονόμος, ο αείμνηστος Κ. Χασάπης, είχε πει ότι το έργο του Κοπέρνικου "Περί της κίνησης των ουρανίων σωμάτων" (DE REVOLUTIONIBUS ORBIUM COELESTIUM) δείχνει ότι ήταν ένας επαγγελματίας συναρμολογητής έργων άλλων συγγραφέων και δείχνει ακόμα ότι δεν καταλάβαινε καλά καλά τι αντέγραφε. 

Απορίας άξιον είναι ότι ενώ τον πήρε είδηση ο Κ. Χασάπης, πως δεν το πήραν είδηση τόσοι και τόσοι "μεγάλοι" επιστήμονες σε όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου, στη NASA και αλλού; 

Πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν ότι βεβαίως και ''κατάλαβαν''... αλλά βόλεψε πολλούς από όλους αυτούς τους περιφερόμενος γιδοβοσκούς κατασκηνωτές των ερήμων, ώστε να σβήσουν από τη μνήμη των λαών αυτό που τους ενοχλεί πιο πολύ απ' όλα, το οποίο δεν είναι άλλο απ' το ότι "όλα τα βρήκαμε πρώτοι εμείς, οι Έλληνες".

γράφει ο φυσικός Δ. Δ. Λιακόπουλος

Το έργο

Ο Κοπέρνικος στην εποχή μας δεν αναφέρεται ούτε για την προσφορά του στη νομική επιστήμη ούτε για την προσφορά του στην ιατρική. Το μοντέλο, δηλαδή η θεωρία "λειτουργίας" του ηλιακού μας συστήματος ονομάζεται στην εποχή μας "Κοπερνίκιο" προς... τιμήν του... μεγάλου αστρονόμου, που σπούδασε γιατρός στην Πάντοβα της Ιταλίας.
Σε ολόκληρη τη ζωή του δεν έκανε πάνω από 60 αστρονομικές παρατηρήσεις, τις οποίες θα έπρεπε ν' αμφισβητούμε (για το αν τις έκανε). 

Αρχικά, θέλω να πω ότι εκείνο που με θλίβει είναι το ότι κατά τη δική μου ενασχόληση (ως φυσικός) με τη φυσική επιστήμη της αστρονομίας, μου έμαθαν για το "Κοπερνίκιο ηλιακό σύστημα" και όχι για το "Αρχιστάρχειο", αφού ο Κοπέρνικος - ως ανίκανος σφετεριστής της γνώσης - διάβασε Αρίσταρχο, όπως και άλλους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, αποκρύπτοντας όμως το γεγονός αυτό.  Σ' αυτό τον βοήθησε η άριστη γνώση των αρχαίων Ελληνικών, αλλά και των Λατινικών, στα οποία είχαν μεταφραστεί και διασωθεί πολλά έργα αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων.

Η μόνη εργασία που από τον αρρωστημένο του εγωισμό προσπάθησε να κάνει μόνος του, ήταν ο υπολογισμός της περιόδου της μετάπτωσης, που την υπολόγισε σε 1.717 χρόνια αντί για 25.000 χρόνια, που είναι στην πραγματικότητα, πράγμα που δείχνει την αχαλίνωτη ανικανότητα του ανδρός.

Στα πανεπιστήμια που σπούδασε δεν είχε καμία διάκριση και όταν του έλεγαν οι σύγχρονοι του ότι οι Αλεξανδρινοί αστρονόμοι έκαναν πολύ μεγαλύτερες ανακαλύψεις και παρατηρήσεις (πού να ήξεραν και για τις κλοπές των αρχαίων ελληνικών κειμένων), δικαιολογούσε τον εαυτό του λέγοντας ότι αυτό οφείλεται στο ότι αυτοί είχαν τότε πιο διαυγή ουρανό (!), λες και ο αφιλότιμος ζούσε στο Λονδίνο με το "νέφος" του 20ου αιώνα. 

Αφού λοιπόν διάβασε τους αρχαίους Έλληνες με πολύ προσοχή και αφού αντέγραψε αυτά που μπορούσε να καταλάβει, άρχιζε να παρουσιάζει τα πάντα για δικά του. Όσον αφορά τις αρχαίες ελληνικές αστρονομικές γνώσεις, είπε ότι αποτελούν ένα "ελεεινό πτώμα", έτσι για να μην πάει το μυαλό κανενός στην κλοπή που διέπραξε.

Ο Κοπέρνικος εκμεταλλεύτηκε το ότι οι Ελεύθεροι Έλληνες λόγιοι που ζούσαν στην Ευρώπη δεν ασχολήθηκαν σχεδόν καθόλου με την αστρονομία και βεβαίως το ότι ο αγώνας τους για την ενημέρωση των Φράγκων για την κατάσταση στην υπόδουλη Ελλάδα δεν τους επέτρεψε να εντοπίσουν τη συγκεκριμένη απάτη (που βέβαια δεν ήταν και μοναδική, αν αναλογιστεί κανείς το "μεγάλο φαγοπότι" που έκαναν οι "μεγάλοι" Εβραίοι φυσικοί επιστήμονες το 1900 περίπου, στις αρχές δηλαδή του 20ου αιώνα). 

Ο Θεός όμως, όπως είναι γνωστό, αγαπάει τον κλέφτη, αλλ' αγαπάει και τον νοικοκύρη. Έτσι στο πολύ "μεγάλο" του έργο και συγκεκριμένα στην εισαγωγή, ο Κοπέρνικος έγραψε ότι ανέτρεξε βιβλιογραφικά και σε άλλους αστρονόμους (λες και ο ίδιος ήταν αστρονόμος) για να δει μήπως αναφέρει κανείς κάποιες άλλες κινήσεις των ουρανίων σωμάτων, εκτός απ' αυτές που ο ίδιος αναφέρει και δεν βρήκε πουθενά τη θεωρία του ηλιοκεντρικού συστήματος.Υπάρχουν όμως σύμφωνα με τη διεθνή βιβλιογραφία, φίλοι μου, τρία σημεία που αποκαλύπτουν το ψεύδος:

α) Στο μουσείο της Βαρσοβίας υπάρχουν τα χειρόγραφα του βιβλίου του Κοπέρνικου, που η Τσεχία παρέδωσε επισήμως στην Πολωνία, στην πόλη της Πράγας, στις 2 Οκτωβρίου 1953. Φαίνεται λοιπόν εκεί και συγκεκριμένα στον πρόλογο ότι ο Πολωνός ιερωμένος - γιατρός - δικηγόρος, αλλά επ' ουδενί λόγω αστρονόμος, πήρε ολόκληρα τμήματα απ' τον Αρίσταρχο το Σάμιο. Το σημείο όμως αυτό του προλόγου έχει μουτζουρώσει πρόχειρα, αν και διαβάζεται, για να μην συμπεριληφθεί στο βιβλίο του. ΤΟ χειρόγραφο όμως σώθηκε.

β) Σαν καλός γνώστης της ελληνικής και της Λατινικής, ο Κοπέρνικος είχε μεταφράσει 30 αρχαία ελληνικά κείμενα στα Λατινικά, όπου περιλαμβάνονται όλα τα κλεμμένα χωρία.

γ) Οι Άγγλοι ιστορικοί συγγραφείς Χηθ και Μπαρνέτ στα έργα τους "Αρίσταρχος ο Σάμιος" και "Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία" αναφέρονται σε επιστολή του Κοπέρνικου στον τότε πάπα, όπου ομολογεί το ότι το ηλιοκεντρικό μοντέλο του ηλιακού συστήματος το ενεπνεύσθη από την ανάγνωση αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων. 
Βέβαια, αυτό δείχνει τον φόβο του και όχι την τιμιότητά του και την επιθυμία του για αλήθεια, το κάνει για να αποποιηθεί τη ρετσινιά της αιρετικής γνώσης, αφού η καθολική εκκλησία δε συζητούσε καν το θέμα και η Ιερά Εξέταση περίμενε στη γωνία.

Το βιβλίο του Κοπέρνικου είναι μια συρραφή από αποσπάσματα κατά λέξη αντεγραμμένα απ' τα εξής αρχαία ελληνικά έργα: 

"Περί Ουρανού" (Αριστοτέλης), "Θέων ο Σμυρναίος" (Αλέξανδρος Αιτωλός), "Ψαμμίτης" (Αρχιμήδης), "Πυθαγόρας" (Διογένης Λαέρτιος), "Υπόμνημα εις Πτολεμαίον"  (Θέων ο Αλεξανδρεύς), "Εις βασιλέα Ήλιον" (Ιουλιανός ο Παραβάτης), "Κυκλική θεωρία των μετεώρων" (Κλεομήδης), "Τίμαιος" (Πλάτων), "Μαθηματική Σύναξις" (Πτολεμαίος), "Φυσικά" (Στοβαίος) (πηγή Αλέξανδρος Λαγκαδάς).

Ο Κοπέρνικος όμως στο περιβόητο βιβλίο, που δεν τολμούσε να κυκλοφορήσει λόγω της Ιεράς Εξέτασης και του "Μαλέους Μαλεφικάρουμ", αντέγραψε και τη "μεταβολή της λοξώσεως της ελλειπτικής" (που είχε σωθεί από Άραβες), όπως αντέγραψε από τον Πτολεμαίο τα περί απόστασης Γης - Ήλιου και από τον Ίππαρχο τα περί απόστασης Γης - Σελήνης.

Κάποια στιγμή, το 1543, το βιβλίο του Κοπέρνικου κυκλοφόρησε και η Ιερά Εξέταση το χαρακτήρισε αιρετικό. Μερικά από αυτά που ο Κοπέρνικος παρουσιάζει για δικά του ήταν:

1. Κοπέρνικος: "Ο κόσμος είναι σφαιροειδής". Διογένης Λαέρτιος (Πυθαγόρας 19): "Πυθαγόρας λέγει τον κόσμο σφαιροειδή".
2. Κοπέρνικος: "Η σφαίρα αποτελεί το πολυχωρητότερον σχήμα" . Πλάτων (Τιμαίος Γ' 160F): "Η σφαίρα πολυχωρητότερον"
3. Κοπέρνικος: "Η Γη έχει σφαιρικό σχήμα και αποδεικνύεται από τη σκιά της πάνω στη Σελήνη, που έχει περιφέρεια κύκλου". Αριστοτέλης (Περί Ουρανού Β 14,297): "Περί τας σεληνιακάς εκλείψεις όχι κυρτήν έχει την ορίζουσαν γραμμήν, ωστ' σ της Γης αν είη περιφέρειαν του σχήματος αιτία, σφαιροειδή ουσία".
4. Κοπέρνικος: "Είναι αναγκαίο η γη να έχει τέτοιο σφαιρικό σχήμα". Αριστοτέλης (Περί Ουρανού Β 277α): "Σχήμα δ' έχειν σφαιροειδές αναγκαίον την Γην".
5. Κοπέρνικος: "Ο Ήλιος, η Σελήνη και οι αστέρες είναι σφαιροειδής". Στοβαίος (Φυσικά Α.35): "Οι Πυθαγόρειοι σφαιροειδή είναι τον Ήλιον φασίν". Αριστοτέλης (Προβλήματα 15): "Σφαιροειδή την Σελήνην". Αριστοτέλης (Περί Ουρανού Β.δ. 290α): "Σφαιροειδή τα άστρα".
6. Κοπέρνικος: "Το άπειρο επ' ουδενί λόγω μπορεί να κινείται". Αριστοτέλης (Περί Ουρανού Α.γ): "Ουδ' όλως γε το άπειρον ενδέχεται κινείσθαι".  

Μετά από όλα αυτά, θέλω να τονίσω ότι δεν με πειράζει τόσο που όλοι οι Φράγκοι θεωρούν τον Κοπέρνικο πατέρα του ηλιοκεντρικού μοντέλου του ηλιοκεντρικού συστήματος, αλλά το ότι οι "δικοί μας" απλά τους ακούν και δεν κάνουν τίποτε για να μην τους πουν εθνικιστές, φασίστες, φαντασμένους, αντιεπιστημονικών απόψεων κτλ, κτλ, κτλ, λες και μια σωστή ενημέρωση των ξένων πανεπιστημίων και όχι μόνο, θα έβλαπτε (αφού δεν είναι μόνο τα πανεπιστήμια που πρέπει να ενημερωθούν, αλλά και οι βιβλιοθήκες, το διαδίκτυο - internet, οι εκδοτικοί οίκοι, τα περιοδικά, οι εφημερίδες, οι πολιτιστικοί σύλλογοι, οι σύλλογοι φίλων αστρονομίας, οι μαθηματικές εταιρείες και όλα αυτά σε πλανητική κλίμακα).

Πόσο θα το αφήσουμε αυτό να συνεχίζεται; Έχουμε ή όχι ''υποχρέωση'' να αποκαταστήσουμε την αλήθεια;

Σκεφτείτε όμως... όταν τα εκπαιδευτικά βιβλία μέσα στην ίδια την Ελλάδα μιλούν για το Κοπερνίκιο ηλιακό σύστημα και ούτε καν αναφέρουν το όνομα του Αρίσταρχου, πως να ελπίσουμε ότι κάποτε θα αποδοθεί στους αρχαίους Έλληνες επιστήμονες - ερευνητές, στοχαστές και εραστές της γνώσης, η τιμή που τους ''πρέπει''; 

_____________________________________________________________
Δ.Δ.Λιακόπουλος,  πηγή: "ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΤΡΩΓΑΝ ΒΑΛΑΝΙΔΙΑ" www.liako.gr

Συνεχίζοντας την έρευνά μας στις πηγές της αρχαίας γνώσης δεν μπορούμε να αγνοήσουμε κάποιες ''φωνούλες'' που κατηγορούν τους αρχαιολάτρες Έλληνες, όπως του αποκαλούν, για πολλά, κυρίως για την Έλληνική ''παρθενογέννηση'' σε πολλά.
Αν επιτρέπουν οι φωνούλες να προσθέσουμε ότι βάσει του: ΘΑΡΣΕΙΝ ΧΡΕΙ (χρειάζεται θάρρος), που μας συγχωρείτε αλλά κι αυτό Έλληνες το είπαν, με χαρά θα μεταφέρουμε τις δοξασίες τους... Η συνέχεια εναπόκειται στην κρίση του καθένα

Ο Αρίσταρχος όμως δεν ήταν ο πρώτος που έκανε την ανακάλυψη, ήταν ο πρώτος που τόλμησε να μιλήσει ανοιχτά γι' αυτήν και φυσικά καταδιώχθηκε για αθεΐα. 

Η ιδεολογική απομόνωση του Αρίσταρχου φαίνεται ότι ήταν τόσο επιτυχής, που κανείς από τους σύγχρονους αλλά και μεταγενέστερους του δεν υποστήριξε την θεωρία του. 
Αναφέρεται μόνο ο Σέλευκος ο Βαβυλώνιος, έναν αιώνα μετά τον Αρίσταρχο, να προσπαθεί να διαδώσει την ηλιοκεντρική θεωρία αλλά και αυτός χωρίς αποτέλεσμα.

Στην επάνω αριστερή γωνία, ανάμεσα στις δύο φιγούρες, απεικονίζεται 

ένας ήλιος, περιτριγυρισμένος από σφαιρικούς πλανήτες. 

Είναι το μόνο ιστορικό ντοκουμέντο που υπάρχει, ονομάζεται «σφραγίδα 

του Βερολίνου» και αποτελεί έργο των Σουμερίων. Η εικόνα είναι από 

το περιοδικό Περισκόπιο της Επιστήμης Νο 279. Ιανουάριος 2004. σελ. 40.

Να τα πάρουμε όμως από την αρχή: 


Υπάρχουν ενδείξεις ότι οι πρώτοι που ασχολήθηκαν και πίστεψαν στο ηλιοκεντρικό σύστημα γύρω στο 2550 π.Χ. ήταν οι Σουμέριοι και οι Βαβυλώνιοι, που τους διαδέχτηκαν! 
Γενικά, είχαν σημαντική ανάπτυξη στα μαθηματικά και στην αστρονομία. 

Όσον αφορά τα μαθηματικά, είχαν αναπτύξει ένα αριθμητικό σύστημα με βάση το 60, που ακόμη και σήμερα το χρησιμοποιούμε (60 λεπτά η ώρα, 60 δευτερόλεπτα το λεπτό). 

Στον τομέα της αστρονομίας, οι αστρονόμοι της Μεσοποταμίας ανακάλυψαν, τελικά, ότι εκτός από τον Ήλιο και τη Σελήνη υπάρχουν άλλοι πέντε λαμπροί αστέρες και ότι αυτοί κινούνται γύρω από τον Ήλιο, ο οποίος μένει σταθερός. 
Η ύπαρξη εφτά πλανητών οδήγησε στην υιοθέτηση της εβδομάδας των επτά ημερών και έτσι η εβδομάδα ως μονάδα χρόνου καθιερώθηκε από τους Βαβυλωνίους. 
Θεωρείται ότι οι γνώσεις αυτές στη Μεσοποταμία εξαφανίστηκαν από το παγανιστικό ιερατείο της Ανατολής. 

Ο Πυθαγόρας ο Σάμιος, όπως ο συμπατριώτης του μεταγενέστερός του Αρίσταρχος, το 580 π.Χ. αναφέρεται και αυτός στη σφαιρικότητα τής γης και τής κίνησης της γύρω από άλλο ουράνιο σώμα.

Ο νεαρός Πυθαγόρας έγινε μαθητής του φιλόσοφου Φερεκύδη στη Λέσβο, του Ερμοδάμαντα στη Σάμο, και του μεγάλου Θαλή και του Αναξίμανδρου στη Μίλητο. 

Ο τύραννος της Σάμου Πολυκράτης του έδωσε συστατικές επιστολές για τον Φαραώ Άμαση και ο Πυθαγόρας ταξίδεψε στην Αίγυπτο όπου έγινε δεκτός από τους αρχιερείς της Μέμφιδος και της Ηλιούπολης. 

Μυήθηκε σε όλα τα αιγυπτιακά μυστήρια και έμεινε στην Αίγυπτο είκοσι ολόκληρα χρόνια, ώσπου όταν ο Πέρσης βασιλιάς Καμβύσης κατέλαβε τη χώρα, διαλύοντας τη δυναστεία των Φαραώ, ο Πυθαγόρας αιχμαλωτίστηκε μαζί με άλλους Αιγυπτίους λόγιους, και μεταφέρθηκε ως σκλάβος στη Βαβυλώνα.

Εκεί, ξεχωρίζει και διακρίνεται τόσο, που Πέρσες Μάγοι και σοφοί Χαλδαίοι, επιζητούν συναναστροφές μαζί του, για ανταλλαγές γνώσεων και διδασκαλιών.

Στη Βαβυλώνα μένει δώδεκα χρόνια... Τώρα πια οι γνώσεις του χαρακτηρίζονται αρκετά σημαντικές και ''κυκλοφορούν'' ελεύθερες. 

Αφήνεται επιτέλους ελεύθερος με την βοήθεια και μεσολάβηση του Έλληνα Δημοκείδη, του προσωπικού γιατρού του Πέρση βασιλιά, με τον όρο να επιστρέψει στην πατρίδα του τη Σάμο και όχι στην Αίγυπτο.

Ο Πυθαγόρας όμως δεν γυρίζει πίσω. Ταξιδεύει σε όλη την Εγγύς Ανατολή, και λένε ότι έφτασε μέχρι και την Ινδία, πάντοτε αναζητώντας σπάνιες γνώσεις και σπάνιους ανθρώπους.

Ο Κικέρων και ο Στράβων μας βεβαιώνουν:  "Τι να πει κανείς για τον Πυθαγόρα, τι για τον Πλάτωνα ή τον Δημόκριτο; Εξαιτίας του πόθου τους για μάθηση βλέπουμε ότι διέτρεξαν τις πιο μακρυνές χώρες."
 "Quid de Pythagora? Quid de Platone aut Democrito loquar? A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas." (Κικέρων, De Fin. 5,50)

και ο Στράβων:  "Εν δε τη ορεινή Σίλαν ποταμόν είναι ω μηδέν επιπλεί' Δημόκριτον μεν ουκ απιστείν άτε πολλήν της Ασίας πεπλανημένον." (Στράβων, Γεωγραφικά 15, 1, 38)

Αργότερα ο Πλάτωνας (428-348 π.Χ.) προσπάθησε να παρουσιάσει ένα ηλιοκεντρικό μοντέλο με την αντίληψη της ομαλής κυκλικής κίνησης των ουρανίων σωμάτων γύρω απ’ την κεντρική εστία, θέλοντας ίσως να δώσει μια νομοτελειακή και μαθηματικά αρμονική όψη του Σύμπαντος. 

Επηρεασμένος απ’ τις πλατωνικές ιδέες ο Εύδοξος παρουσιάζει την υφήλιο σαν ένα σύστημα ομόκεντρων σφαιρών. Σε κάθε πλανήτη  αποδίδει τέσσερις ομόκεντρες σφαίρες, ενώ στον Ήλιο και τη Σελήνη τρεις.

Ο Φιλόλαος υποστήριξε ένα κοσμολογικό μοντέλο, στο οποίο το κέντρο του κόσμου ήταν η Κεντρική Εστία. Γύρω από την εστία αυτή περιστρεφόταν ο Αντίχθων, μετά η Γη που βρισκόταν πάντα σε θέση αντιδιαμετρική με τον Αντίχθωνα, μετά η Σελήνη και ο Ήλιος που ανακλά το φως της εστίας, και μετά όλα τα άλλα κοσμικά σώματα. 

Σύμφωνα με τον Διογένη Λαέρτιο, ο Φιλόλαος ήταν ο πρώτος που υποστήριξε την κυκλική κίνηση της Γης (αν και αναφέρει και την πιθανότητα να ήταν ο Ικέτας ο Συρρακούσιος). Η ιδέα επομένως ότι η Γη μπορεί να κινείται γύρω από ένα άλλο κέντρο υπάρχει ήδη δύο αιώνες πριν από την εποχή που έζησε ο Αρίσταρχος.

Κατόπιν ο Ηρακλείδης ο Πόντιος, (4ος αιώνας π.Χ.), είχε θητεύσει στην Ακαδημία τού Πλάτωνα. Βρήκε ότι η γωνιακή απόσταση του Ερμή και της Αφροδίτης από τον Ήλιο είναι πάντα μικρότερη από κάποιο όριο, γεγονός που ορθώς ερμήνευσε ότι οφείλεται στο ότι οι δύο αυτοί πλανήτες περιφέρονται γύρω από τον Ήλιο και όχι γύρω από την Γη. 
Πάντως και γι’ αυτόν ο Ήλιος και οι υπόλοιποι πλανήτες περιστρέφονται γύρω απ’ τη Γη. Για να εξηγήσει δε τις ημερήσιες κινήσεις των ουρανίων σωμάτων δέχτηκε ότι η Γη περιστρέφεται και η ίδια γύρω απ’ τον άξονά της.

Από αυτούς επηρεάστηκε αργότερα (κατά το 280 π.Χ.) ο Αρίσταρχος ο Σάμιος, μαθητής τού μαθητή τού Αριστοτέλη, Στράτωνα, και τόλμησε να το πει δημόσια, κάτι που οι άλλοι δεν είχαν τολμήσει. Έτσι έδωσε το όνομά του στην ηλιοκεντρική θεωρία.

Ο Αρίσταρχος ο Σάμιος έζησε μεταξύ του 310 και του 230 πΧ. Είχε δάσκαλο τον Στράτωνα από την Λάμψακο, (λυκειάρχη του Λυκείου του Αριστοτέλη στην Αλεξάνδρεια το 287 π.Χ.). 

Δυστυχώς δεν σώζεται το βιβλίο στο οποίο ανέφερε την ηλιοκεντρική θεωρία του ο Αρίσταρχος. Γνωρίζουμε για αυτή του την θεωρία μέσω του Αρχιμήδη, από το βιβλίο του "Ψαμμίτες".

Τη θεωρία της κίνησης της Γης γύρω από τον ήλιο και γύρω από τον εαυτό της, θα την είχαν διατυπώσει πρώτοι ο Πυθαγόρας και οι μαθητές του, οι οποίοι όμως με τον φόβο διώξεων, χρησιμοποιούσαν κώδικες και αλληγορίες και σύμβολα κατά τη διδασκαλία, και εξασκούσαν τους μαθητές τους στο «νόμο της σιγής». 

____________________________________

από το http://oodegr.co/

Βιογραφικό του Νικολάου Κοπέρνικου 

Το 1473 μ.Χ., στις 19 Φεβρουαρίου, γεννήθηκε στο Τορν της Πολωνίας ο Νικόλαος Κοπέρνικος, σ' ένα μικρό χωριό της περιοχής της Σιλεσίας, το Κόπερνικ, απ' όπου πήρε και τ' όνομα του.

Ο πατέρας του λέγεται ότι ήταν αρτοποιός, αλλά και περιστασιακός έμπορος χαλκού, η εξόρυξη του οποίου γινόταν στην περιοχή (Κόπερνικ). Η μητέρα του ανήκε σε εύπορη οικογένεια της περιοχής.

Από μικρός έμαθε Ελληνικά και Λατινικά και κατόπιν σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Κρακοβίας νομική, φιλοσοφία και αστρονομία. Με τη βοήθεια μάλιστα του επισκόπου θείου του Λουκά έγινε αργότερα κληρικός. 
Γύρω στο 1500 πηγαίνει στην Ιταλία και σπουδάζει στα Πανεπιστήμια της Φερράρα, της Μπολώνια και της Πάντοβα. Πήρε, με τα μέτρα της εποχής βέβαια, εκπαίδευση στα νομικά και την ιατρική, οπότε και γύρισε στην Πολωνία στον επίσκοπο θείο του, έχοντας εξασφαλίσει - λόγω της ιατρικής του ιδιότητος - μια άνετη ζωή, χωρίς ουσιαστικά να δουλεύει, αφού ο "θείος" του εξασφάλισε ισόβιο παχυλό μισθό.

  Scholeio.com  

Απολλώνιος Τυανεύς, Αναγνωρίστηκε ως ''θείος Άνθρωπος''

Μέγας Φιλόσοφος και Δάσκαλος, 

Ο Απολλώνιος γεννήθηκε στις αρχές του 1ου αιώνα μΧ. στα Τύανα της Καππαδοκίας και έμεινε γνωστός ως ο "Απολλώνιος ο Τυανέας". Γι αυτόν τον Έλληνα φιλόσοφο γράφτηκαν πολλά από τους μετέπειτα ιστορικούς, φιλόσοφους και συγγραφείς. 

Πολύ σημαντική προσωπικότητα που έδρασε και επηρέασε σημαντικά την πορεία της εξέλιξης της φιλοσοφικής σκέψης της εποχής του. Αναγνωρίστηκε ως "θείος Άνθρωπος" σχεδόν από όλους τους λαούς της Μεσογείου, στην εποχή του. Αργότερα όμως ξεχνιέται από τον πολύ κόσμο και συντροφεύει μόνο τη σκέψη εκείνων που αφιέρωσαν τη ζωή τους στη φιλοσοφία.

Ο Απολλώνιος ο Τυανέας ήταν ένας πραγματικός φιλόσοφος. Αυτό φαίνεται όχι μόνο από τις Διδασκαλίες που διέδωσε, άλλα κυρίως από τον τρόπο που τις εφάρμοζε. Ήταν ένας πρακτικός φιλόσοφος και για κάθε διδασκαλία του έβρισκε ένα πεδίο εφαρμογής μέσα στην κοινωνία. 

Ο Φιλόστρατος αναφέρει πως σε κάθε χώρα που ταξίδευε έδινε συμβουλές στους άρχοντες οι οποίοι τις εφάρμοζαν προς όφελος όλων των ανθρώπων.

Δεν ήταν απλώς ένας ρήτορας αλλά ήταν ένας πραγματικός αναζητητής της αλήθειας. Μέσα από όλα τα φιλοσοφικά συστήματα αναζήτησε και βρήκε τις πιο εσωτερικές διδασκαλίες και τις έκανε τρόπο ζωής.

Ακολουθώντας πιστά τα διδάγματα του Πυθαγόρα ασκούσε αυστηρή δίαιτα για το σώμα και, σαν αποτέλεσμα της πνευματικής του εξέλιξης, άσκησε τον αυτοέλεγχο και την πενταετή σιωπή. Η πρακτική εφαρμογή των διδασκαλιών, του πρόσφερε τη δυνατότητα να αναπτύξει υπερφυσικές δυνάμεις σε τέτοιο βαθμό, που οι άνθρωποι τον θεοποίησαν. Πάνω απ' όλα όμως, αυτό που χαρακτήρισε τον Απολλώνιο ήταν ότι σε όλη του την ζωή τον συνόδεψε η Αρετή.

Ταξιδεύοντας σχεδόν σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο, σε Ανατολή και Δύση ήρθε σε επαφή με πολλά και διαφορετικά ιερατεία. Οι Ιερείς τον αποδέχτηκαν σαν ένα μεγάλο Ιερέα ο οποίος είχε την ικανότητα να επικοινωνεί με άλλες διαστάσεις και άλλα υπερανθρώπινα όντα. Σιγά-σιγά η φήμη του απλώθηκε σε όλες τις περιοχές της Παμφυλίας, της Κιλικίας, της Παλαιστίνης και της Αραβίας. 

Ταξίδεψε και στην Ινδία για να αναζητήσει εκεί τους Διδασκάλους για τους οποίους υπήρχε η φήμη ότι εφάρμοζαν τις διδασκαλίες που πρέσβευαν, για το καλό όλων των ανθρώπων. Έτσι ξεκίνησε ένα μακρινό ταξίδι, αρκετά δύσκολο για την εποχή εκείνη και μέσα από θαυμαστές περιπέτειες φθάνει στη χώρα των φιλοσόφων.

Σε όλα τα ταξίδια του τον ακολουθούσαν μαθητές του. Ο Δάμις ήταν ο πιο πιστός και αργότερα έγραψε με κάθε λεπτομέρεια τη βιογραφία του Δασκάλου του. Με βάση αυτά τα γραπτά ο Φλάβιος Φιλόστρατος έγραψε τον βίο του Απολλώνιου του Τυανέα.

Ιησούς Χριστός και Απολλώνιος Τυανέας.

Οι ζωές των δύο αυτών ανδρών χαρακτηρίζονται από εντυπωσιακές ομοιότητες και από εξίσου εντυπωσιακές διαφορές.

Ο Ιησούς δεν είναι ιστορικό πρόσωπο. Οι μεγάλοι ιστορικοί των δύο πρώτων αιώνων δεν τον αναφέρουν. Όπως αναφέρει ο Moncure D. Conway στη 'Μοντέρνα Σκέψη', Ο κόσμος έχει ασχοληθεί πολύ καιρό με το να γράφει τις ζωές του Ιησού. Στο τελευταίο εδάφιο του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου (21, 25) αναφέρεται: Υπάρχουν επίσης πολλά άλλα πράγματα που έκανε ο Ιησούς, τα οποία εάν γραφτούν όλα, υποθέτω ότι ο κόσμος δεν θα μπορούσε να χωρέσει τα βιβλία που θα έπρεπε να γραφτούν. Η βιβλιοθήκη τέτοιων βιβλίων έχει αυξηθεί από τότε. Αλλά όταν πάμε να τα εξετάσουμε, αντιμετωπίζουμε ένα εκπληκτικό γεγονός:
Όλα αυτά τα βιβλία σχετίζονται με μια προσωπικότητα για την οποία δεν υπάρχει ούτε ένα ίχνος σύγχρονων πληροφοριών - ούτε ένα.

Σύμφωνα με την αποδεκτή παράδοση ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε κατά τη βασιλεία του Αυγούστου (63 π.Χ.-14 μΧ.), τη μεγάλη λογοτεχνική εποχή του έθνους στο οποίο ήταν υπήκοος. Στην Αυγουστιανή εποχή ανθούσαν οι ιστορικοί, ποιητές, ομιλητές, κριτικοί και αφθονούσαν οι ταξιδευτές. Παρόλα αυτά ούτε ένας δεν αναφέρει το όνομα του Ιησού Χριστού, πολύ λιγότερο κάποιο συμβάν της ζωής του. Αντίθετα, ο Απολλώνιος Τυανέας ήταν μια πολύ γνωστή ιστορική μορφή.

Οι γονείς του Ιησού - όποιοι κι αν ήταν - ήταν άγνωστοι και ταπεινοί άνθρωποι. Ο Απολλώνιος ανήκε σε μια εξέχουσα και πασίγνωστη οικογένεια, οι πρόγονοι της οποίας είχαν ιδρύσει την πόλη των Τυάνων όπου γεννήθηκε.

Οι φίλοι και μαθητές του Ιησού προέρχονταν από τις φτωχότερες τάξεις. Ο Απολλώνιος ήταν φίλος βασιλέων και αυτοκρατόρων. Κάποια στιγμή ήταν ο προσωπικός σύμβουλος του αυτοκράτορα Βεσπασιανού (7-79 μΧ.), και ο μεγάλος αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος (121-180 μΧ) παραδέχτηκε ότι χρωστούσε τη φιλοσοφία του στον Απολλώνιο. Λέει ο Μάρκος Αυρήλιος ('Τα εις εαυτόν ' βιβλίο Α, 8) : Από τον Απολλώνιο διδάχθηκα την ελευθερία της βούλησης και την κατανόηση, τη σταθερότητα στο σκοπό και να μην κοιτάζω τίποτα άλλο, ούτε για μια στιγμή, εκτός από το να σκέπτομαι λογικά.

Ο Ιησούς δεν ήταν ένας από τους ταξιδευτές 'Αντέπτο'. Δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι ταξίδεψε σε κάποια άλλη χώρα, πέρα από την πατρίδα του Ιουδαία και την Αίγυπτο. Ο Απολλώνιος ήταν ο πιο γνωστός ταξιδευτής του καιρού του. Επισκέφτηκε κάθε χώρα του τότε γνωστού κόσμου, με εξαίρεση τη Βρετανία, τη Γερμανία και την Κίνα. Ταξίδεψε εκτεταμένα στην Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία, Αφρική, Μικρά Ασία, Περσία και Ινδίες, διδάσκοντας όπου κι αν πήγαινε.

Στην Αθήνα ο Απολλώνιος δίδαξε από το ίδιο βήμα που κάποτε αντηχούσε η σοφία του Σωκράτη. Έδωσε διαλέξεις στη Σάμο, όπου ο Πυθαγόρας είχε τη σχολή του. Μίλησε στο χώρο που παλιότερα βρισκόταν η Ακαδημία του Πλάτωνα. Δίδαξε στο ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς, στην είσοδο πάνω από την οποία ήταν γραμμένα τα αθάνατα λόγια, ‘’Άνθρωπε γνώρισε τον εαυτό σου’’. 

Δίδασκε στην Κρήτη την ημέρα της μεγάλης έκρηξης του Βεζούβιου (24/8/79 μ.Χ.), όταν καταστράφηκαν οι πόλεις της Πομπηίας και του Ηρακλείου. Δίδαξε στην Ιταλία, Ισπανία και Βόρεια Αφρική η οποία τότε ονομαζόταν Μαυριτανία. Έζησε για πολύ καιρό στην Αλεξάνδρεια, διδάσκοντας τους μαθητές του στο ναό του Σέραπι. 

Ανέβηκε το Νείλο μέχρι τις Θήβες και το Καρνάκ. Γιόρτασε τη γιορτή της Νέιθ στην αρχαία Σαϊδα, όπου στέκεται το πάντα καλυμμένο με πέπλο άγαλμα αυτής της θεότητας με την επιγραφή, ‘’Είμαι όλα όσα υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν και το πέπλο μου κανείς θνητός δεν έχει αφαιρέσει’’. 

Όλα αυτά τα ταξίδια καταγράφηκαν προσεκτικά και διατηρήθηκαν.

Ο Ιησούς δεν άφησε πίσω του κανένα γραπτό κείμενο. Ο Απολλώνιος ήταν ο συγγραφέας πολλών τόμων φιλοσοφικής λογοτεχνίας. Όλα τα έργα του μαζεύτηκαν από τον αυτοκράτορα Αδριανό (78 - 138 μ.Χ.) και διατηρήθηκαν στον τόπο του το Άντζιο. Τα αρχεία της ζωής του Απολλώνιου είναι τόσο σημαντικά στην Ελλάδα, που αν δεν υπήρχαν τα έργα του Απολλώνιου και τα βιβλία του Παυσανία (δεύτερο μισό του 2ου αιώνα μ.Χ.), δεν θα είχαμε Ελληνική ιστορία από το 52 π.χ. μέχρι τον 5ο αιώνα μ.Χ.

Δεν υπάρχουν δυστυχώς ακριβή στοιχεία για τη ζωή του Ιησού. Τα πιο αποδεκτά βρίσκονται στα τέσσερα Ευαγγέλια. Αλλά αυτά τα αρχεία δεν γράφτηκαν από τον ίδιο τον Ιησού, ούτε από κάποιον από τους άμεσους μαθητές του. Όπως γράφει ο Fauste, ο μεγάλος Μανιχαϊστής του 3ου μ.Χ. αιώνα: Καθένας γνωρίζει ότι τα Ευαγγέλια δεν γράφτηκαν ούτε από τον Ιησού, ούτε από τους αποστόλους του, αλλά πολύ μετά από αυτούς, από κάποια άγνωστα πρόσωπα οι οποίοι κρίνοντας ορθά ότι δύσκολα θα γινόντουσαν πιστευτοί, καθώς διηγόντουσαν πράγματα που δεν είχαν δει οι ίδιοι, κυκλοφόρησαν τις διηγήσεις τους με τα ονόματα των αποστόλων ή των μαθητών.

Αντίθετα, η καταγραφή της ζωής του Απολλώνιου είναι πλήρης. Καταγράφηκε από ένα προσωπικό φίλο και αφοσιωμένο μαθητή του Απολλώνιου, ο οποίος ήταν σταθερός σύντροφός του για πάνω από πενήντα χρόνια και ο οποίος κατέγραφε σε καθημερινή βάση όλα όσα ο Απολλώνιος έκανε ή έλεγε εκείνο τον καιρό. Αυτή η καταγραφή αντιγράφηκε και πήρε τη μορφή βιβλίου από έναν από τους πιο γνωστούς ιστορικούς εκείνης της εποχής και δημοσιεύτηκε το έτος 210 μ.Χ. - περισσότερα από εκατό χρόνια πριν από την εμφάνιση των Ευαγγελίων.

Ο συντάκτης αυτού του βιβλίου ήταν ο Φλάβιος Φιλόστρατος ( 170 - 246 μ.Χ.), ο οποίος αποκαλείται ο Ταλλεϋράνδος του 2ου αιώνα. Ήταν διάσημος ακαδημαϊκός, συγγραφέας μεγάλου αριθμού φιλοσοφικών και ιστορικών βιβλίων και στενός φίλος του αυτοκράτορα Σεπτίμιου Σεβήρου (146 - 211 μ.Χ.) και της συζύγου του Ιουλίας Δόμνας (158 - 217 μ.Χ.). Ο Σεβήρος ήταν Νεοπλατωνιστής και η Ιουλία Δόμνα μία από τις πιο διάσημες γυναίκες της ιστορίας. Ήταν ξακουστή φιλόσοφος και περιτριγυριζόταν από τις πιο μεγάλες διάνοιες της εποχής της. Ίδρυσε επίσης μια από τις μεγάλες βιβλιοθήκες της εποχής, η οποία απαλλάχθηκε από το φιλοσοφικό της περίβλημα από τον Χριστιανό αυτοκράτορα Ιουστινιανό (482-565 μ.Χ.) και καταστράφηκε ολοκληρωτικά τον 6ο αιώνα από τον Πάπα Γρηγόριο (540-604 μ.Χ.).

Η παράλληλη ανάπτυξη του χριστιανισμού, την εποχή εκείνη, είναι η βασική αιτία, που η φήμη του Απολλώνιου καλύφθηκε με γκρίζα πέπλα και το έργο του έμεινε άγνωστο για πολλά χρόνια.

Ο Απολλώνιος ασχολήθηκε με την αναγέννηση και την διατήρηση σε υψηλά επίπεδα, των Ιερατείων τα οποία βρίσκονταν γύρω από τη Μεσόγειο. Ταξίδεψε στην Κύπρο, την Έφεσο, τη Χίο, τη Ρόδο, την Κρήτη, την Αθήνα (όπου μίλησε για τον "άγνωστο θεό") και τη Σπάρτη. Αργότερα επισκέφτηκε την Αίγυπτο, την Ιταλία και την Ισπανία. Ήρθε σε επαφή με Ρωμαίους αυτοκράτορες, τους οποίους συμβούλεψε και τους έστρεψε προς το Καλό. Η θέλησή του για την αυστηρή εφαρμογή των Διδασκαλιών με στόχο το κοινό Καλό, τον έφερε σε σύγκρουση με το κατεστημένο κι έτσι φυλακίστηκε και εκδιώχθηκε από τον Δομιτιανό. Γρήγορα όμως ελευθερώθηκε και συνέχισε απτόητος το ιερό του έργο.

Ο αυτοκράτορας Σεβήρος και η σύζυγός του ήταν μεγάλοι θαυμαστές του Απολλώνιου και ήταν κατά παράκληση της αυτοκράτειρας που ο Φιλόστρατος συνέταξε τη ζωή του Απολλώνιου από τα χειρόγραφα που είχαν παραδοθεί στην ίδια. Ένα αντίγραφο αυτού του έργου, γραμμένο στα Ελληνικά, βρίσκεται στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου. Δεν υπήρξε Αγγλική μετάφραση μέχρι το έτος 1209. 

Εκείνη τη χρονιά, ο αιδεσιμότατος Έντουαρντ Μπέρβικ, προκαθήμενος του Λίσλιπ στην Ιρλανδία, δημοσίευσε τη δική του μετάφραση, ζητώντας εκ βαθέων συγχώρεση από το Χριστιανικό κόσμο για τις ομοιότητες (οι οποίες ήταν ολοφάνερες σε όλους) ανάμεσα στις ζωές του Ιησού και του Απολλώνιου.

Ο κόσμος σήμερα μπορεί να αγνοεί αυτές τις ομοιότητες. Ο κόσμος όμως του 2ου και 3ου αιώνα τις γνώριζε πολύ καλά. Η Εκκλησία εκείνης της εποχής βάσιζε την πίστη της στη Θεία φύση του Ιησού, πάνω στα θαύματα που λέγεται ότι είχε κάνει. 

Αλλά ο Απολλώνιος έκανε τα ίδια θαύματα μπροστά στα ίδια τους τα μάτια, και την ίδια στιγμή αρνιόταν να τα αποκαλέσει θαύματα, υποστηρίζοντας ότι απλά ήταν εκφράσεις του φυσικού Νόμου.

Μια μέρα ο Απολλώνιος συνάντησε μια νεκρική πομπή, που μετέφερε το σώμα ενός νεαρού κοριτσιού που μόλις είχε πεθάνει. Σταμάτησε την πομπή με αυτά τα λόγια : Αφήστε κάτω το φέρετρο και θα στεγνώσω τα δάκρυα που χύνονται γι’ αυτή την κοπέλα. Σε λίγα λεπτά η κοπέλα σηκώθηκε και πήγε με τις φίλες της.

Ο Απολλώνιος ρωτήθηκε πώς ήταν εφικτά τέτοια θαύματα και απάντησε: 

Δεν υπάρχει θάνατος σε τίποτα παρά μόνο στην εμφάνιση. Αυτό που περνά από την Ουσία στη Φύση μοιάζει να είναι γέννηση, ενώ εκείνο που περνά από τη Φύση στην Ουσία μοιάζει να είναι θάνατος. Στην πραγματικότητα τίποτα δεν γεννιέται και τίποτα δεν πεθαίνει, αλλά μόνο εμφανίζεται τη μια στιγμή και την άλλη εξαφανίζεται. Εμφανίζεται λόγω της πυκνότητας της ύλης και εξαφανίζεται λόγω της λεπτότητας της ουσίας. Αλλά είναι πάντα το ίδιο, διαφέροντας μόνο σε κίνηση και κατάσταση.

Τα "θαύματα" που έκανε ο Απολλώνιος, προκάλεσαν μεγάλη περισυλλογή στη νεοσύστατη Χριστιανική Εκκλησία. 

Ο μάρτυρας Ιουστίνος, ο μεγάλος Πατέρας της εκκλησίας του 2ου αιώνα, ρώτησε σχετικά : Πώς γίνεται και τα φυλαχτά του Απολλώνιου έχουν ισχύ πάνω σε συγκεκριμένα μέρη της δημιουργίας, επειδή αποτρέπουν, όπως βλέπουμε, τη μανία των κυμάτων, τη σφοδρότητα των ανέμων και τις επιθέσεις των αγρίων ζώων;  Και ενώ τα θαύματα του Κυρίου μας συντηρούνται μόνο από την Παράδοση… αυτά του Απολλώνιου είναι πολυαριθμότερα και αποδεικνύονται πραγματικά σε γεγονότα του παρόντος, έτσι ώστε να παρασύρουν όλους αυτούς που τα βλέπουν;

Ο Ράλστον Σκίννερ (1830-1893) συγγραφέας του έργου "Η Πηγή των Μέτρων", πιστεύει ότι αυτή η ομοιότητα βοηθά να εξηγήσουμε γιατί η ζωή του Απολλώνιου Τυανέα από τον Φιλόστρατο, κρατήθηκε τόσο προσεκτικά μακριά από μετάφραση και από το να γίνει ευρέως γνωστή. Λέει ότι αυτοί που έχουν μελετήσει αυτό το έργο στο πρωτότυπο, αναγκάζονται να συμπεράνουν ότι η ζωή του Απολλώνιου πάρθηκε από την Καινή Διαθήκη ή η Καινή Διαθήκη από το έργο του Φιλόστρατου. Καθώς η Καινή Διαθήκη δεν εμφανίστηκε παρά εκατό χρόνια μετά τη δημοσίευση του βιβλίου του Φιλόστρατου, αφήνουμε τον αναγνώστη να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

Ο Φιλόστρατος πιθανώς γνώριζε την αναταραχή που θα προκαλούσε το βιβλίο του στο Χριστιανικό κόσμο. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο το έγραψε. Διότι ήταν αφοσιωμένος μαθητής του Πυθαγόρα και σαν τέτοιος, θα πρέπει να ευχαριστήθηκε πολύ γνωστοποιώντας έναν ευγενή χαρακτήρα κάποιου, ο οποίος ήταν αυστηρός και ένθερμος οπαδός της Πυθαγόρειας Σχολής.

Υπερασπίζοντας τη θέση του Απολλώνιου, ο Φιλόστρατος λέει: 

Μερικοί τον θεωρούν σαν έναν από τους Μάγους, επειδή συνομίλησε με τους Μάγους της Βαβυλώνας και τους Βραχμάνους της Ινδίας και τους Γυμνοσοφιστές της Αιγύπτου. 

Αλλά ακόμη και η σοφία του διασύρθηκε, σαν να αποκτήθηκε με τη μαγική τέχνη, τόσο λανθασμένες είναι οι γνώμες σχετικά με αυτόν. Ενώ ο Εμπεδοκλής και ο Δημόκριτος, παρόλο που συνομίλησαν με τους ίδιους Μάγους και πρόβαλαν πολλές παράδοξες απόψεις, δεν δέχτηκαν τέτοιες κατηγορίες. Ακόμη και ο Πλάτωνας, που ταξίδεψε στην Αίγυπτο και ανάμειξε με τις διδασκαλίες του πολλές απόψεις που συνέλεξε εκεί από τους ιερείς και τους προφήτες, δεν επέσυρε ούτε μια τέτοια υποψία, παρόλο που όλοι οι άνθρωποι τον ζήλευαν εξαιτίας της μεγάλης του σοφίας.

Άρα, ο Φιλόστρατος είναι άξιος θαυμασμού σαν ένας από εκείνους που απαίτησαν την επιστροφή των δανικών χιτώνων, και τη δικαίωση των συκοφαντημένων αλλά ένδοξων φημών. Και με το να φέρει ορισμένα τμήματα αυτού του παλιού βιβλίου - που τώρα έχει εξαντληθεί από καιρό - στην αντίληψη των μαθητών της Θεοσοφίας, ο ίδιος σκοπός είναι που κυριαρχεί.

Αυτό το βιβλίο, όπως και άλλα παρόμοιου χαρακτήρα, έχει και κυριολεκτικό και συμβολικό νόημα. Εάν μελετηθεί συμβολικά, βλέπουμε να περιέχει όλη την Ερμητική φιλοσοφία. Το ταξίδι του Απολλώνιου στις Ινδίες, αντιπροσωπεύει τις δοκιμασίες του νεοφώτιστου και οι συζητήσεις του με τους σοφούς του Κασμίρ, εάν ερμηνευτούν σωστά, δίνουν την εσωτερική κατήχηση. 

Πολλά από τα εσωτερικά δόγματα του Ερμητισμού εξηγούνται με τη συμβολική γλώσσα από τον μεγάλο Αντέπτο Ιάρχα και τα λόγια του, αν γινόντουσαν αντιληπτά, θα αποκάλυπταν μερικά από τα πιο σπουδαία μυστικά της φύσης.

Η γέννησή του, όπως των περισσοτέρων μεγάλων Διδασκάλων, ήταν ασυνήθιστη. Οι αναφορές για την γέννησή του είναι γεμάτες από συμβολικά στοιχεία. Αυτό συμβαίνει μόνο σε Ανθρώπους που έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στην πορεία της Ανθρώπινης εξέλιξης.

Ο Φιλόστρατος γράφει πως η μητέρα του Απολλώνιου είδε ένα όνειρο λίγο πριν από τη γέννησή του. Της παρουσιάστηκε στο όνειρό της ένας θεός. 

Όταν τον ρώτησε για το μέλλον του παιδιού το οποίο θα γεννούσε, αυτός της απάντησε: Θα γεννήσεις Εμένα !

- Και ποιός είσαι εσύ τον ρώτησε εκείνη.

- Είμαι ο Π ρ ω τ ε ύ ς, ο θαλάσσιος γέρων.

Πράγματι ο Απολλώνιος, είχε την ικανότητα να προβλέπει το μέλλον σαν τον Πρωτέα, να ελέγχει όλες τις καταστάσεις και να διαφεύγει από κάθε κίνδυνο που συναντούσε.

Όταν η μητέρα του ήταν έγκυος, παρουσιάστηκε μπροστά της ο θαλάσσιος Θεός Πρωτέας. 

Η γυναίκα τον ρώτησε τι παιδί θα γεννήσει και εκείνος της απάντησε: Εσύ θα γεννήσεις Εμένα. Αυτό, όπως καταλαβαίνετε, της προκάλεσε την περιέργεια, ώστε να ρωτήσει ξανά ποιος ήταν και εκείνος είπε ότι ήταν ο Θεός Πρωτέας.

Όταν η μητέρα του κόντευε να γεννήσει, της είπαν να πάει σε ένα συγκεκριμένο λιβάδι και να μαζέψει λουλούδια. Όταν έφτασε στο λιβάδι, ένα σμήνος κύκνων σχημάτισε κύκλο γύρω της κελαηδώντας και χτυπώντας τα φτερά τους. Τη στιγμή της γέννησης του Απολλώνιου, ένας κεραυνός κατέβηκε από τον ουρανό, υψώθηκε ξανά στον ουρανό και εξαφανίστηκε στο γαλάζιο.

Σαν παιδί ο Απολλώνιος κατείχε μεγάλη ευφυΐα. Σε ηλικία 14 ετών τον έστειλαν στην Ταρσό, τότε μεγάλο κέντρο γνώσης και πολιτισμού δίπλα στον μεγάλο ρήτορα Ευθύδημο από τη Φοινίκη. Ο Απολλώνιος όμως δεν μπορούσε να ησυχάσει μέχρι να πάρει την έγκριση του πατέρα του να φύγει από την Ταρσό και να πάει στις Αιγές, όπου ήλπιζε να βρει μια πιο ευχάριστη ατμόσφαιρα και μεγαλύτερη ευκαιρία για φιλοσοφική μελέτη. 

Στις Αιγές ήρθε σύντομα σε επαφή με μαθητές της Σχολής των Πυθαγορείων και σε ηλικία 16 ετών υιοθέτησε τις διδασκαλίες του Πυθαγόρα. Δήλωνε θαυμαστής του Πυθαγόρα και έζησε σύμφωνα με τα πρότυπα του Πυθαγορισμού. 

Δώρισε την έπαυλή του στον τότε Δάσκαλο της Πυθαγόρειας σχολής Εύξεινο και άρχισε να ζει πολύ πειθαρχημένα. Μόνιμη κατοικία του ήταν τα Ιερά. Από εκείνη τη στιγμή σταμάτησε να τρώει κρέας και να πίνει κρασί, φορούσε ρούχα φτιαγμένα από φυτικές ίνες και άφησε τα μαλλιά του να μακρύνουν. Έπινε μόνο νερό και απέφευγε οτιδήποτε προερχόταν από ζώα.

Εκεί μπήκε στο Ναό του Ασκληπιού, μυήθηκε από τους ιερείς και έμαθε την τέχνη της Θεραπείας, όπως ο Ιησούς την είχε μάθει στο Θεραπευτήριο της Αιγύπτου. Αργότερα μετέτρεψε το Ναό του Ασκληπιού σε Λύκειο, όμοιο στο χαρακτήρα με το Λύκειο που ιδρύθηκε από τον Περικλή, τον Κικέρωνα και τον Αριστοτέλη. Τελικά πήρε όρκο σιωπής και δεν έβγαλε ούτε μια λέξη για πέντε χρόνια. Στο τέλος της διαμονής του στις Αιγές, πήγε στην Αντιόχεια, όπου δίδαξε για πολλά χρόνια.

Απολλώνιος Τυανεύς, 
Ηχητικό από τις ΦΡΥΚΤΩΡΙΕΣ

Το επίπεδο της δουλειάς του περιγράφεται από έναν από τους βιογράφους του, τον DanielM. Tredwell, ως εξής:

[ Ο Απολλώνιος υποστήριζε ότι το μόνο καλό ήταν η ηθική αξία, η μόνη αληθινή ικανοποίηση ήταν η ανεξαρτησία από τους εξωτερικούς παράγοντες, και συνεπώς θεωρούσε ότι ο πλούτος ήταν εμπόδιο στην ανάπτυξη της αρετής. 

Όλη η ζωή του αναλώθηκε, όλες του οι διδασκαλίες θεμελιώθηκαν πάνω στην ιδέα ότι όλοι οι άνθρωποι καλούνται να δεχτούν την αλήθεια και να την κάνουν πράξη. Μιλάει παντού και δρα σαν αναμορφωτής. Δεν είχε περιορισμένες αντιλήψεις εθνικότητας, ούτε τοπικές κλίκες να εξυπηρετήσει. Δεν ήρθε για λίγους εκλεκτούς ανθρώπους, αλλά για όλη την ανθρωπότητα.

Υπάρχουν πολλές αναφορές για την ζωή και το έργο του μεγάλου φιλοσόφου. Τον αναφέρουν ο Δίων Κάσιος, ο Αμμιανός Μαρκελίνος, ο Λουκιανός Ιεροκλής, ο Ευσέβιος, ο Κασσιόδωρος, ο Φώτιος και πολλοί άλλοι.

Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων οι σκέψεις του ήταν προσηλωμένες στη μακρινή Ινδία, όπου του είχαν πει ότι ζούσαν εκείνοι οι Μαχάτμα οι οποίοι βρισκόντουσαν πιο κοντά στην πηγή της Σοφίας. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Αντιόχεια, απέκτησε επτά μαθητές, αλλά όταν τους μίλησε για ένα ταξίδι στην Ινδία, ο ενθουσιασμός τους ελαττώθηκε. Και έτσι τελικά ξεκίνησε το ταξίδι του συνοδευόμενος μόνο από δύο γραφείς, ο ένας εκ των οποίων έγραφε γρήγορα και ο άλλος όμορφα.

Όταν έφτασε στην πόλη Νίνο, ένας νεαρός άνδρας ονομαζόμενος Δάμις αφοσιώθηκε στον Απολλώνιο και τον συνόδευσε καθ' όλη τη διάρκεια των μεταγενέστερων περιπλανήσεών του. Ήταν ο Δάμις που έγραψε την περιγραφή των ταξιδιών του Απολλώνιου, την οποία συνέταξε ο Φιλόστρατος κατά παράκληση της αυτοκράτειρας Ιουλίας Δόμνας.

Αφού ολοκληρώθηκαν όλες τους οι ετοιμασίες, οι ταξιδευτές ξεκίνησαν το μακρινό τους ταξίδι, που θα τους οδηγούσε σε νέα και παράξενα μέρη και τελικά στην παρουσία των Διδασκάλων. Το πρώτο μέρος της ανάπαυσής τους ήταν η πόλη της Βαβυλώνας, όπου ο Απολλώνιος συνάντησε τους Μάγους και μυήθηκε από αυτούς στα Χαλδαϊκά Μυστήρια. Ο βασιλιάς της Βαβυλώνας έγινε φίλος του και τον προμήθευσε με καμήλες και έναν οδηγό για το ταξίδι του.

Ήταν αρχή της Άνοιξης όταν ο Απολλώνιος και ο Δάμις άρχισαν το μακρινό τους ταξίδι. Μπορούμε να τους δούμε ανεβασμένους στις καμήλες τους να διασχίζουν τις ερήμους της Αραβίας, φτάνοντας τελικά στην αρωματισμένη από τριαντάφυλλα γη της Περσίας, όπου ο Ομάρ Καγιάμ, χίλια χρόνια αργότερα, παρακάλεσε να θαφτεί έτσι ώστε τα τριαντάφυλλα να αρωματίζουν τον τάφο του. 

Παντού τους δέχτηκαν με ενθουσιασμό επειδή η καμήλα που ήταν επικεφαλής του καραβανιού, έφερε στο μέτωπο ένα χρυσό στολίδι, δηλώνοντας στον κόσμο καθοδόν ότι ήταν φίλοι του βασιλιά της Βαβυλώνας.

Σε όλη τη διάρκεια των ημερών που είχε καύσωνα, νανουρισμένοι από τον ήχο των κουδουνιών των καμήλων, ο Απολλώνιος μιλούσε με το φίλο του το Δάμι. Μερικές φορές μιλούσαν και γελούσαν για ασήμαντα πράγματα. Αλλά ο Απολλώνιος πάντα προσπαθούσε να στρέψει το νου του φίλου του στη θεώρηση πνευματικών θεμάτων, χρησιμοποιώντας το ασήμαντο για να επεξηγήσει το Θείο. 

Μια μέρα, αφού είχαν αρχίσει την ανάβαση του Ινδικού Καυκάσου, ο Απολλώνιος είπε στο Δάμι:

-Σε παρακαλώ πες μου Δάμι, πού βρισκόμασταν χθες ;

-Στην πεδιάδα, απάντησε ο Δάμις.

-Και πού είμαστε σήμερα ;

-Στον Καύκασο εάν δεν κάνω λάθος.

-Τότε, είπε ο Απολλώνιος, χθες ήμασταν κάτω, σήμερα είμαστε πάνω. Σε τι διαφέρουν αυτές οι δύο καταστάσεις ;

-Σε αυτό απάντησε ο Δάμις. Ότι το χθεσινό ταξίδι έχει γίνει από πολλούς ταξιδιώτες, αλλά το σημερινό έχει γίνει μόνο από λίγους.

Και έτσι με αυτό τον τρόπο ο Απολλώνιος μπόρεσε να επιστήσει την προσοχή του φίλου του στο Μονοπάτι και στους Λίγους που το βρίσκουν.

Κάποια άλλη μέρα παρακολουθούσαν τους μεγάλους λευκούς αετούς, που πετούσαν με χάρη πάνω από τα κεφάλια τους. Ο Απολλώνιος εκμεταλλεύτηκε αυτή την ευκαιρία για να πει στο φίλο του την ιστορία του Προμηθέα και πως αυτή συμβόλιζε το Εγώ το οποίο ενσαρκώθηκε στους ανθρώπους πάρα πολύ παλιά. Τότε εξήγησε την Ινδική προέλευση των Ελληνικών μύθων και είπε στο Δάμι ότι, οι Έλληνες και οι Ινδοί έχουν διαφορετικές απόψεις για το Βάκχο. Οι Ινδοί υποστηρίζουν ότι ο Βάκχος ήταν ο γιος του Ινδού ποταμού, και ότι ο Βοιωτικός Βάκχος ήταν μαθητής του.

Τελικά έφτασαν στην πόλη Τάξιλα, η οποία βρίσκεται κοντά στη σύγχρονη πόλη Ραβαλπίντι κοντά στα σύνορα με το Κασμίρ. Μπροστά από τα τείχη της πόλης βρισκόταν ένας μεγάλος ναός, φτιαγμένος από πορφυρόλιθο και εμπλουτισμένος με χρυσά στολίδια. Εκεί ξεκουράστηκαν μέχρις ότου ετοιμαστεί ο βασιλιάς να τους δεχτεί και ο Απολλώνιος, μιλώντας για την τέχνη της ζωγραφικής, είπε στο Δάμι πως ο νους ζωγραφίζει το ίδιο ανεξίτηλες εικόνες στο αστρικό φως.

Ο Απολλώνιος είδε ότι ο βασιλιάς των Τάξιλα ήταν φιλόσοφος και μαθητής των ίδιων των Μαχάτμα, τους οποίους έψαχνε. Ο βασιλιάς του μίλησε για τις απαραίτητες προϋποθέσεις που χρειάζεται κάποιος που επιθυμεί να μαθητεύσει κοντά στους Διδασκάλους. Του είπε:

Ένας νεαρός άνδρας πρέπει να περάσει τον ποταμό Ύφασι και να δει τους άνδρες στους οποίους πηγαίνεις. Όταν βρεθεί μπροστά τους, πρέπει να δηλώσει δημόσια ότι μελετά φιλοσοφία. Είναι στην εξουσία τους εάν τον θεωρήσουν κατάλληλο να τον δεχτούν ή να αρνηθούν να τον δεχτούν στην κοινότητά τους, εάν δεν έρχεται με αγνές προθέσεις. Όταν δεν βρεθεί ψεγάδι, εξετάζεται ο νεανικός του χαρακτήρας. Τέτοιες πληροφορίες, που αφορούν τους υποψήφιους ατομικά, αποκτούνται με μια λεπτομερή εξέταση των φυσιογνωμιών τους. Οι σοφοί άνθρωποι, όπως είναι αυτοί, έχουν μελετήσει βαθιά τη φύση, βλέπουν τους χαρακτήρες και τις προδιαθέσεις των ανθρώπων, ακριβώς όπως βλέπουν τα αντικείμενα στον καθρέφτη. Σ' αυτή τη χώρα η φιλοσοφία θεωρείται πολύτιμη και εκτιμάται τόσο πολύ από τους Ινδούς, που θεωρείται απαραίτητο να εξετάζονται όλοι όσοι την προσεγγίζουν.

Όταν ο Απολλώνιος και ο Δάμις αναχώρησαν, πήραν μαζί τους και ένα γράμμα, από το βασιλιά των Τάξιλα για τους Σοφούς του Κασμίρ : Ο βασιλιάς Φραώτης στον Ιάρχα το Διδάσκαλό του και στους σοφούς Άνδρες που είναι μαζί του, εύχεται υγεία. Ο Απολλώνιος, ένας άνδρας φημισμένος για τη σοφία του, πιστεύει ότι έχετε περισσότερες γνώσεις από εκείνον και έρχεται για να τις διδαχθεί. 

Αφήστε τον να φύγει αφού του μάθετε ό,τι γνωρίζετε και πιστέψτε ότι τίποτα από αυτά που θα τον διδάξετε δεν θα πάει χαμένο.

Σύμφωνα με την περιγραφή του Φιλόστρατου, οι ταξιδιώτες πρέπει να ακολούθησαν την ίδια διαδρομή που πηγαίνει από το Ραβαλπίντι, όπως και σήμερα. Πρέπει να ακολούθησαν το φαράγγι του ποταμού Ύφασι (σήμερα ο ποταμός Τζέλουμ) και τον παρακολουθούσαν να αφρίζει και να στριφογυρίζει, ανάμεσα στις ωχρές του όχθες. Ταξίδεψαν διαμέσου μεγάλων δασών από κέδρους και μπορεί να σταμάτησαν για λίγο στο σημείο όπου λέγεται ότι ξεκουράστηκε ο Βισνού μετά το Μεγάλο Κατακλυσμό.

Είδαν φευγαλέα την κοιλάδα του Κασμίρ προς το τέλος του καλοκαιριού, όταν τα τριαντάφυλλα και οι λωτοί είναι ολάνθιστα. Τι σκέφτηκαν γι' αυτή τη σμαραγδένια κοιλάδα, την περιτριγυρισμένη από στεφάνι μαργαριταριών, δεν αναφέρει ο Δάμις. ο νους του ήταν απασχολημένος με τις ιστορίες που του είχε πει ο Απολλώνιος σχετικά με τους Δράκους που ζούσαν στους λόφους. Αλλά ο Θεοσοφιστής γνωρίζει ότι οι Δράκοι τους οποίους έψαχνε ο Απολλώνιος, ήταν οι Νάγκας ή οι Σοφοί του Κασμίρ.

Τελικά έφτασαν στο λόφο όπου ζούσαν οι Σοφοί Άνδρες. Υψώνονταν μαγευτικά πάνω από την πεδιάδα και προστατεύονταν απ' όλες τις πλευρές από πελώριες στοίβες βράχων. Στην κορυφή του λόφου υπήρχε ένα Κάστρο. Ο Απολλώνιος μπορούσε να δει την είσοδό του, αλλά ο Δάμις μόνο το σύννεφο που την τύλιγε.

Με το που κατέβηκαν από τις καμήλες τους, εμφανίστηκε ένας αγγελιαφόρος των Σοφών, φορώντας το κηρύκειο στο μέτωπό του. Έφερε στον Απολλώνιο ένα γράμμα καλωσορίσματος από τους Σοφούς του Λόφου. 

Όταν ο Απολλώνιος τους συνάντησε, ο Αρχηγός τους Ιάρχας του μίλησε στα Ελληνικά, περιγράφοντας λεπτομερώς το ταξίδι που τον είχε φέρει στο Κασμίρ. Ο Απολλώνιος, ακολουθώντας τις οδηγίες του βασιλιά των Τάξιλα, ρώτησε τον Ιάρχα εάν θα μπορούσε να τον διδάξει Φιλοσοφία. Ο Ιάρχας απάντησε:

Ναι, με όλη μου την καρδιά, γιατί η ανταλλαγή γνώσεων ταιριάζει περισσότερο στο χαρακτήρα της φιλοσοφίας, απ' ότι η απόκρυψη αυτών που θα έπρεπε να είναι γνωστά.

Τότε ο Ιάρχας παρακάλεσε τον Απολλώνιο να θέσει οποιεσδήποτε ερωτήσεις ήθελε, ‘’διότι γνωρίζεις ότι μιλάς με ανθρώπους που γνωρίζουν τα πάντα’’.

Ενθυμούμενος την επιγραφή που ήταν σκαλισμένη πάνω από την είσοδο του Ναού του Απόλλωνα στους Δελφούς, ο Απολλώνιος ρώτησε: 

-Γνωρίζετε τους εαυτούς σας ;  O Iάρχας απάντησε: 

-Γνωρίζουμε τα πάντα, γιατί γνωρίζουμε τους εαυτούς μας. Διότι δεν υπάρχει ούτε ένας ανάμεσά μας που θα είχε γίνει δεκτός στη μελέτη της φιλοσοφίας, εάν δεν διέθετε προηγουμένως αυτή τη γνώση.

Τότε ο Απολλώνιος ρώτησε : 

-Σαν τι θεωρείτε, τότε, τους εαυτούς σας ;

-Σαν Θεούς, απάντησε ο Ιάρχας.

-Και γιατί Θεούς; είπε ο Απολλώνιος.

-Διότι είμαστε καλοί άνθρωποι, ήταν η απάντηση.

Αυτή η κουβέντα οδήγησε φυσικά σε μια συζήτηση για την Ψυχή και ο Απολλώνιος ρώτησε ποια ήταν η διδασκαλία τους αναφορικά με την Ψυχή.

-Η ίδια, είπε ο Ιάρχας, όπως σου παραδόθηκε από τον Πυθαγόρα, και από εμάς στους Αιγυπτίους.

Αυτή η δήλωση, τόσο παράξενη στ' αυτιά μας σήμερα, δεν ήταν έκπληξη για τον Απολλώνιο.  Γιατί και ο Όμηρος και ο Ηρόδοτος, είχαν μιλήσει για μια αποικία σκουρόχρωμων Αρίων γνωστών σαν "οι Ανατολικοί Αιθίοπες", που μετέφεραν τον πολιτισμό και τις τέχνες τους, από την Ινδία στην Αίγυπτο την προ-Βεδική εποχή.

Ο Ιάρχας μίλησε επί μακρόν γι' αυτούς τους Ανατολικούς Αιθίοπες, λέγοντας: 

-Υπήρχε μια εποχή που αυτή η χώρα κατοικείτο από τους Αιθίοπες, ένα Ινδικό έθνος. Η Αιθιοπία δεν υπήρχε τότε. Ενώ οι Αιθίοπες ζούσαν στη χώρα που ανήκει τώρα σε μας, υπάκουαν σε έναν υπέρτατο άρχοντα ονομαζόμενο Γάγγη και είχαν όλα τα αγαθά της Γης σε αφθονία.

Ο Απολλώνιος πρέπει να είχε πολλές ευκαιρίες, κατά την παραμονή του στο Κασμίρ, να παρατηρήσει τα απομεινάρια αυτής της αρχαίας συγγένειας ανάμεσα στο Κασμίρ, την Κεϋλάνη και την Αίγυπτο. Γιατί, ακόμα και σήμερα υπάρχει ένα μικρό νησί στο κέντρο της κοιλάδας, το οποίο ονομάζεται Λάνκα, που είναι το αρχαίο όνομα της Κεϋλάνης. Και το μεγάλο γέρικο βουνό, που στέκεται σαν φρουρός που επιβλέπει την κοιλάδα, ονομάζεται Χάρι-Μουκ, το όνομα με το οποίο οι Αιγύπτιοι κάποτε, λάτρευαν τη Σφίγγα.

Ο Ιάρχας είπε στον Απολλώνιο πολλά πράγματα σχετικά με την κατάσταση της χώρας, όταν κατοικείτο από τους Ανατολικούς Αιθίοπες και τον πληροφόρησε ότι μιλούσε από προσωπική γνώση, καθώς αυτός ο ίδιος ήταν ο βασιλιάς Γάγγης, σε προηγούμενη ενσάρκωση. Μετά, ρώτησε τον Απολλώνιο εάν μπορούσε να του πει το τελευταίο σώμα με το οποίο εμφανίστηκε, και σε ποια κατάσταση ζωής ήταν πριν από την παρούσα.

Σ' αυτό ο Απολλώνιος απάντησε: Καθώς ήταν ταπεινή, θυμάμαι ελάχιστα από αυτή.

Τι ; είπε ο Ιάρχας. Θεωρείς ταπεινό το να είσαι πλοηγός Αιγυπτιακού σκάφους; Γιατί γνωρίζω, ότι αυτό ήσουνα. Έχεις δίκιο, είπε ο Απολλώνιος, ήμουνα.

Ο Απολλώνιος πέρασε δεκατρία χρόνια με τους Σοφούς του Κασμίρ και στο τέλος της επίσκεψής του ο Ιάρχας του έδωσε επτά δακτυλίδια τα οποία του είπε να φοράει εναλλακτικά τις επτά μέρες της εβδομάδας, σύμφωνα με το συγκεκριμένο πλανήτη που έδωσε το όνομά του στην ημέρα. Όταν ήταν έτοιμος να αναχωρήσει, ο Ιάρχας τον εφοδίασε με καμήλες και στο τέλος των δέκα ημερών είχε φτάσει στη θάλασσα. Από εκεί έστειλε ένα γράμμα στον Ιάρχα, το οποίο έγραφε:

Ο Απολλώνιος στον Ιάρχα και τους άλλους Σοφούς, εύχομαι υγεία. Ήρθα σε σας δια ξηράς, μου δώσατε τη θάλασσα. Κάνοντάς με κοινωνό της σοφίας σας, ανοίξατε το δρόμο προς τον ουρανό. Θα το θυμάμαι αυτό ανάμεσα στους Έλληνες. Θα συνεχίσω να απολαμβάνω τη συζήτησή σας σαν να είμαι ακόμα μαζί σας, εάν δεν έχω πιει από την κούπα του Τάνταλου μάταια. Αντίο, εξαίρετοι φιλόσοφοι.]

Ότι ο Απολλώνιος δεν ήπιε από την κούπα του Τάνταλου μάταια, βεβαιώνεται από το μετέπειτα έργο του.


  Scholeio.com  

Ο Ελληνικός Τρόπος Ορθολογιστικής Σκέψης ''προτείνει''... ποτέ δεν επιβάλλει, μεθόδους !

Αστρονομία

Ας ξεκινήσουμε από πολύ παλιά, τόσο παλιά που για τις εποχές εκείνες τα σχολικά βιβλία μετά βίας αφιερώνουν πέντε - έξι γραμμές.  
Μιλώντας για σχολικά βιβλία, να πούμε ότι οι Έλληνες πολίτες τα πληρώνουν πανάκριβα από το υστέρημα τους και το μόχθο τους στη δήθεν δωρεάν παιδεία. Και να πούμε επίσης ότι στα βιβλία αυτά, που το ελληνικό δημόσιο επιβάλλει στα παιδιά μας να διαβάσουν και να εξεταστούν πάνω στο περιεχόμενο τους, προβάλλουν μεταξύ άλλων θέσεις, που καμιά σχέση δεν έχουν με την ιστορική πραγματικότητα.

Όταν, για παράδειγμα, ανοίξουμε τις ιστορίες των αρχείων λαών, που κατά καιρούς γράφτηκαν τα τελευταία σαράντα χρόνια για λογαριασμό του ελληνικού δημοσίου, ώστε να τις διδαχθούμε εμείς και τα παιδιά μας, διαβάζουμε για τους αρχαίους Βαβυλώνιους, Χαλδαίους, Σουμέριους και Αιγύπτιους με το σκεπτικό ότι όλοι αυτοί οι λαοί προϋπήρξαν και αναπτύχθηκαν κοινωνικά και επιστημονικά πριν από τους Έλληνες, σε εποχές μάλιστα που οι Έλληνες δεν είχαν πατήσει ακόμη το πόδι τους στην Ελλάδα, στην οποία, αφού ήλθαν περί το 1800 π.Χ. και είδαν ότι είχε ωραίες παραλίες, εγκαταστάθηκαν αποτελώντας τμήμα της "μεγάλης Ινδοευρωπαϊκής ομοεθνίας".

Αυτοί οι ανύπαρκτοι Ινδοευρωπαίοι είναι πολύ χρήσιμοι για εκείνους, που θέλουν να πείσουν για το ότι αφού οι Έλληνες δεν είχαν φθάσει μεταναστεύοντας με τα μεταφερόμενα μπουλούκια των Ινδοευρωπαίων φυλών στην Ελλάδα δεν είναι δυνατόν τίποτε να προσέφεραν πριν προλάβουν να εγκατασταθούν και να ευδοκιμήσουν στην "κεντρική και νότιο Ελλάδα", για να μην ξεχνιόμαστε δηλαδή και πούμε ότι η Μακεδονία είναι Ελλάδα και συγχύσουμε τους εχθρούς του ελληνισμού.

Από την άλλη πλευρά, ο "μη ψυλλιασμένος" αναγνώστης των κειμένων αυτών, που είναι αυτονόητο να θεωρεί έγκυρα και έγκριτα όλα όσα γράφει το ελληνικό κράτος για τον εαυτό του, μαθαίνει ότι οι λαοί αυτοί της Μεσοποταμίας και της εγγύς Ανατολής έκαναν τις αστρονομικές τους, για παράδειγμα, παρατηρήσεις 500 χρόνια πριν τους Έλληνες και ανέπτυξαν πρώτοι την οργανωμένη γεωργία 1.000 χρόνια πριν τους Έλληνες και οι Έλληνες απλά τα βρήκαν έτοιμα όλα αυτά, τα υιοθέτησαν και τα προώθησαν. 
Μ' αυτόν τον τρόπο, εκείνοι που είναι σήμερα οι "νταβατζήδες της έτοιμης και δωρεάν γνώσης" προσπαθούν να υποβαθμίσουν την προσφορά του ελληνισμού στο παγκόσμιο επιστημονικό γίγνεσθαι, ώστε να οικειοποιηθούν ευκολότερα την γνώση και τις επιστημονικές αλήθειες, που περιέχονται στα αρχαία ελληνικά χειρόγραφα, που ποτέ δεν είδαν το φως της δημοσιότητας, αφού έχει δημοσιευθεί μόνο το 2% από τα επιστημονικά και γενικά πνευματικά έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων της κλασσικής και ελληνιστικής περιόδου, τους τίτλους των οποίων γνωρίζουμε. Αυτό το τονίζω, διότι οι τίτλοι των έργων αυτών αναφέρονται στα αρχαία ελληνικά κείμενα, τα οποία έχουν ήδη δημοσιευτεί. Φανταστείτε πόσα είναι τα κείμενα για τα οποία ουδέποτε ακούσαμε τίποτε ή που έχουν γραφτεί σε πολύ παλαιότερες εποχές.

Όσον αφορά τις παλαιότερες του 800 π.Χ. εποχές, οι αρνητές της αλήθειας τις εξαφανίζουν με το να μας λένε ότι πριν οι Έλληνες δεν είχαν καν γραφή, άρα τίποτε δεν έγραψαν, αφού τα γράμματα τα δανείστηκαν από τους Φοίνικες, παλαιούς κατοίκους ενός μικρού τμήματος της παραλίας του Λιβάνου, οι οποίοι στην παγκόσμιο επιστήμη, ιστορία και πολιτισμό δεν προσέφεραν τίποτε, εκτός από το αλφάβητό τους, το οποίο όμως όλως παραδόξως ποτέ δεν χρησιμοποίησαν για να γράψουν ο,τιδήποτε. Ξαφνικά, λοιπόν, ήρθαν κάποιοι Φοίνικες άποικοι στην Ελλάδα, μας έφεραν το αλφάβητο τους, μας το δίδαξαν χωρίς να 'χουν συγγράψει τίποτα μ' αυτό και 'μεις οι Έλληνες πάθαμε - υποτίθεται - τότε αμόκ και από εντελώς αγράμματοι αρχίσαμε να συγγράφουμε και να καταγράφουμε όλον αυτόν τον επιστημονικό και πνευματικό πλούτο, που είναι μοναδικός στην ανθρωπότητα, αφού κανένας μα κανένας απολύτως λαός ως τότε δεν είχε κανένα γραπτό μνημείο να επιδείξει.

Το παραμύθι αυτό, αν και παρατραβηγμένο απ' τα μαλλιά, επεβλήθη και όποιος δεν το δέχεται κινδυνεύει να θεωρηθεί γραφικός, ρατσιστής και φασίστας και βεβαίως να μην προωθηθεί στην πανεπιστημιακή ιεραρχία σε παγκόσμια κλίμακα.

Έτσι, φίλοι μου, μ' αυτόν αλλά και μ' άλλους τρόπους προσπάθησαν και προσπαθούν οι σφετεριστές της αρχαίας ελληνικής γνώσης να αναδειχθούν σε μεγάλες μορφές του πνεύματος και σε "τζάμπα μάγκες".

Η θεωρία του "εξ ανατολών φωτός" μας λέει ότι οι Έλληνες κληρονόμησαν τις βαβυλωνιακές και αιγυπτιακές ιδέες και αστρονομικές γνώσεις, χωρίς να το πουν και κατηγορεί με τον τρόπο αυτόν τους αρχαίους Έλληνες επιστήμονες για σφετερισμό της γνώσης των "επιστημόνων" της Ανατολής. Λέει επίσης ότι η προομηρική αστρονομία ήταν ουσιαστικά βαβυλωνιακής και αιγυπτιακής προελεύσεως και ότι οι Έλληνες αστρονόμοι δίπλα στους μεγάλους Βαβυλώνιους και Αιγύπτιους ιερείς, οι οποίοι "έκρυβαν" τη γνώση στα άδυτα των ναών των πανίσχυρων ιερατείων τους.

Ο Θεός αγαπάει όμως τον κλέφτη, αγαπάει και τον νοικοκύρη. Απεδείχθη, λοιπόν, από μαθηματικούς μελετητές της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, όπως ο Σπανδάγος αλλά και ο Χασάπης, ότι τουλάχιστον το 6.000 π.Χ. οι Έλληνες αστρονόμοι γνώριζαν ότι:

1. Ο ήλιος αποτελούσε το κέντρο του ηλιακού συστήματος
2. Η Γη περιστρεφόνταν περί άξονα
3. Η Γη στρεφόταν γύρω από τον Ήλιο, από 'κει μάλιστα προέκυψε η λέξη "ηλικία", που δείχνει πόσες περιφορές έκανε η Γη γύρω από τον ήλιο για να ορίσουμε πόσων ετών είμαστε.
4. Ο Ήλιος ασκεί έλξη
5. Η ουράνιο σφαίρα περιστρέφεται φαινομενικά γύρω απ' το κέντρο της Γης
6. Οι "διάττοντες" και τα "μετέωρα" πλανώνται στο χάος
7. Οι τέσσερις εποχές  έχουν ίση διάρκεια
8. Οι ακτίνες του Ηλίου δεν πέφτουν με την ίδια κλίση στα διάφορα γεωγραφικά πλάτη
9. Στον αστερισμό του Ταύρου έχουμε ισημερία
10. Η Σελήνη είχε βουνά και φαράγγια, ούσα ένα σφαιρικό τεράστιο σώμα
11. Οι απλανείς αστέρες είναι διάπυρα σώματα
12. Ο πολικός αστέρας έχει αποκλίσεις
13. Το σύμπαν δημιουργήθηκε κάποια στιγμή στο απώτατο παρελθόν (Ορφικά ύμνος 9, στίχος 5)
14. Ο ουρανός και η Γη είναι απλά τμήματα σύμπαντος
15. Η μορφή της ουρανίου σφαίρας, αλλάζει με το γεωγραφικό πλάτος
16. Η περίοδος φαινομένης περιφοράς οποιουδήποτε αστέρα είναι σταθερή
17. Οι φαινόμενες τροχιές των αστέρων είναι κύκλοι κάθετοι σε συγκεκριμένη διάμετρο της ουρανίου σφαίρας.
18. Ο ήλιος είναι σφαιρικός πεπλατυσμένος στο κέντρο
19. Η τροχιά της Σελήνης γύρω από τον Ήλιο δεν είναι κυκλική, αλλά ελικοειδής
20. Ο δορυφόρος της γης (φυσικός;) είναι κυκλικός χωρίς πέρατα (σφαίρα) που οι αθάνατοι (θεοί, ΕΛ) τον ονομάζουν Σελήνη, οι δε κάτοικοι της επιφάνειας της Γης τον ονομάζουν Μήνη (υπάρχουν και κάτοικοι του εσωτερικού της Γης;) και έχει πολλά όρη, πολλές πόλεις, πολλά μεγάλα κτήρια (Μήσατο δε άλλην γαίαν απείρατον, ην τε Σελήνην αθάνατοι κλήζουσιν, επιχθόνιοι δε τε μήνην · ή πολλά ούρ' έχει, πολλά άστεα, πολλά μέλαθρα).

Η Σελήνη επομένως, σύμφωνα με τα ορφικά κείμενα, απ' όπου και όλες αυτές οι πανάρχαιες  γνώσεις στον 6ο π.Χ. κατοικούνταν!

Καταλαβαίνουμε, λοιπόν,  ότι οι διαπιστώσεις αυτές είχαν ήδη γίνει πολύ πιο πριν οι Βαβυλώνιοι ή οι Αιγύπτιοι προβούν σε οποιαδήποτε από τις εμπειρικές τους διαπιστώσεις. Η διαφορά λοιπόν των Ελλήνων και των ανατολιτών πρόσκειται στο ότι οι εξ ανατολών "μάγοι", όπως τους έλεγαν, απλά κατέγραφαν αυτά που παρατηρούσαν, χωρίς προσπάθεια εξήγησης των φαινομένων και χωρίς την εισαγωγή μαθηματικών στερεομετρικών μοντέλων και θεωρημάτων, πράγμα που έκαναν οι Έλληνες και εισήγαγαν πρώτοι αυτό, που σήμερα ονομάζουμε επιστημονική σκέψη. 

Οι Βαβυλώνιοι, για παράδειγμα, κατέγραψαν πάνω σε πλίνθους τη σχέση ανάμεσα στις δύο κάθετες πλευρές ενός ορθογωνίου τριγώνου και την υποτείνουσα. Αυτό τους χρησίμευε για να κάνουν τα σκαλοπάτια όλα ίδια ή για να υπολογίσουν τη διαγώνιο ενός δωματίου σωστά. Το μήκος της υποτείνουσας όμως το εύρισκαν πάντοτε μέσα από τεράστιους και λεπτομερείς καταλόγους, οι οποίοι συμπληρώθηκαν εμπειρικά. 

Οι Έλληνες όμως είχαν απλά το Πυθαγόρειο θεώρημα που λέει: "το άθροισμα των τετραγώνων δύο κάθετων πλευρών ισούται με το τετράγωνο της υποτείνουσας, δηλαδή α² = β² + γ² ".

Μια απλή μαθηματική σχέση γραμμένη στο μυαλό του κάθε τεχνίτη έδινε τη λύση κάθε φορά, χωρίς ν' ανατρέχει σε εμπειρικούς πίνακες. Αυτό είναι ένα απλό παράδειγμα της διαφοράς των εμπειρικών μαθηματικών γνώσεων και της θεμελιωμένης μαθηματικής επιστήμης.

Ο ελληνικός τρόπος ορθολογιστικής δηλαδή σκέψης προτείνει, ποτέ δεν επιβάλλει, τα εξής βήματα:

1. Συναντώ το πρόβλημα,

1. Κατανοώ τα δεδομένα που δεν αλλάζουν (σταθερές) και τα δεδομένα που μεταβάλλονται (μεταβλητές)

1. Βρίσκω τη μεταξύ τους σχέση (εξίσωση)

1. Λύνω την εξίσωση, άρα και αντιμετωπίζω το πρόβλημα, όποια τιμή και αν έχουν οι σταθερές και οι μεταβλητές ποσότητες που εμπλέκονται.

 Όσον αφορά δηλαδή την κίνηση, για παράδειγμα, των ουρανίων σωμάτων, οι Βαβυλώνιοι, οι Χαλδαίοι και οι Αιγύπτιοι παρατηρούσαν την κίνηση τους από τη στιγμή που ανέτειλαν μέχρι τη δύση τους και κατέγραφαν τις παρατηρήσεις αυτές, με αποτέλεσμα για την ίδια εποχή του έτους να γνωρίζουν που θα βρίσκεται το καταγραφόμενο ουράνιο σώμα λόγω της περιοδικής κίνησης. Εδώ να σημειώσουμε ότι όλα τα άστρα στον ουρανό φαίνονται ν' ανατέλλουν και να δύουν, όπως το πιο κοντινό μας άστρο, ο Ήλιος, λόγω της περιστροφής της Γης γύρω από τον άξονά της.

Κανείς όμως από τους "μάγους" της ανατολής ποτέ μα ποτέ δε σκέφτηκε 

- "γιατί" ανατέλλουν και δύουν τα άστρα. 
- "Γιατί" δεν ανατέλλουν και δύουν πάντα από το ίδιο σημείο. 

Η διαφορά που η ελληνική επιστήμη έδωσε σε σχέση με την εμπειρική γνώση των ανατολιτών ήταν το ότι το ανήσυχο ελληνικό πνεύμα , ποτισμένο από το DNA των ΕΛ, δε δεχόταν τίποτε σαν δεδομένο και είχε την περιέργεια να εξερευνήσει και να εξηγήσει τα πάντα, όχι μόνο να τα παρατηρήσει. 
Αυτή η διαφορά στη νοοτροπία ήταν εκείνη, που επέβαλε την έννοια του αυτοκράτορα - μονοκράτορα και των δούλων στην Ασία και δεν επέτρεψε ποτέ να υπάρξει ένα ενιαίο ελληνικό κράτος στην αρχαία Ελλάδα, με αποτέλεσμα τους γελοίους και ανιστόρητους ισχυρισμούς των ανθελλήνων για τη μη ύπαρξη ελληνικού κράτους στην αρχαιότητα και επομένως την μη ύπαρξη και ελληνικού έθνους.

Ακόμη και στην αρχαία Ελλάδα βέβαια κανείς δεν είχε ισχυρισθεί ότι όλα τα παρατήρησαν πρώτοι οι Έλληνες. Η σύγχρονη όμως βαρβαρική ρήση "anything you can do, I can do better" (ό,τι κάνεις, μπορώ να το κάνω καλύτερα) ειπώθηκε από τον Πλάτωνα, που είπε και βεβαίως έγραψε: "ό,τιπερ αν ¨Ελληνες βαρβάρων παραλάβωσι, κάλλιον τούτο εις τέλος απεργάζονται" (Πλάτωνος: Επινομής 987 - 988α)(οτιδήποτε παραλάβουν οι Έλληνες από τους βάρβαρους, το φέρουν εις πέρας καλύτερα).

Να δώσουμε ένα - δύο παραδείγματα. Λένε οι σύγχρονοι ζηλόφθονοι ότι ο Ίππαρχος ο Ρόδιος (2^ος αιώνας π.Χ.), ο πατέρας ουσιαστικά της μαθηματικής αστρονομίας, ανακάλυψε τη "μετάπτωση" συγκρίνοντας τις δικές του παρατηρήσεις με αυτές των Βαβυλωνίων. 

Αυτό δεν ευσταθεί, διότι ο Ύπαρχος χρησιμοποίησε σημεία αναφοράς πάνω στο ζωδιακό (και όχι ζωοδιακό) κύκλο, τον οποίο οι Βαβυλώνιοι αγνοούσαν. Σύμφωνα μάλιστα με τον Ε. Σπανδάγο, ο Ίππαρχος συνέκρινε τις παρατηρήσεις του με αυτές του Αρίστυλλου και του Τιμοχάρεως (150 χρόνια πριν απ' αυτόν) στον αστέρα Στάχυ της Παρθένου (α' του αστερισμού της παρθένου).

Συνοψίζοντας για την περιβόητη βαβυλωνιακή και αιγυπτιακή αστρονομία, ξαναλέμε ότι αποτελούνταν μόνο από εμπειρικές παρατηρήσεις και σύνταξη ενός ατελούς σεληνιακού ημερολογίου από τους Βαβυλώνιους και ενός αντίστοιχου ηλιακού από τους Αιγυπτίους.
Ποτέ οι λαοί αυτοί, λόγω της δουλικής τους νοοτροπίας ίσως, δεν ασχολήθηκαν με το "πως" και το "γιατί" συμβαίνουν όλα γύρω τους. Η πιο προχωρημένη "ανησυχία" τους ήταν για το ότι απλά συμβαίνουν.

Στην Ελλάδα των ελεύθερων και ανήσυχων Ελλήνων, που καλώς ή κακώς τρωγόντουσαν όχι μόνο μεταξύ τους αλλά και με τα ρούχα τους πολλές φορές, η παρατήρηση των φυσικών, κοινωνικών, ιστορικών, ιατρικών, φαρμακευτικών, γεωργικών, μετεωρολογικών, τεχνικών, καλλιτεχνικών κ.τ.λ. δεδομένων ήταν μόνο βήμα, διότι ακολουθούσε η έρευνα για το αίτιο, το αποτέλεσμα, την ομαδοποίηση και τέλος τη διατύπωση της θεωρίας, που η γνώση τους θα επέτρεπε την αντιμετώπιση της πράξης και της καθημερινότητας με τρόπο ορθολογικό, κοινώς επιστημονικό.

Οι μελέτες ανακοίνωσαν σε ακροατήρια επιστημόνων, οι οποίοι τις έπαιρναν και τις βελτίωναν με αποτέλεσμα την προώθηση της γνώσης. Αυτό γίνεται και σήμερα χωρίς τίποτε να 'χει αλλάξει από τότε. Από πότε; Από την εποχή των Ελλήνων και όχι των "μάγων" της Ανατολής.

Για να αναφερθεί κανείς σε όλες τις ανακαλύψεις και δημοσιεύσεις των αρχαίων Ελλήνων αστρονόμων χρειάζονται πολλοί τόμοι και πάλι θ' αναφερθεί μόνο στα κείμενα που βρέθηκαν και είδαν το φως της δημοσιότητας και όχι σ' εκείνα, που πράγματι εγράφησαν και αποτελούν αντικείμενα εκμετάλλευσης των "επιστημόνων", που μοιράζονται τα βραβεία Νόμπελ (Γιάννης κερνά, Γιάννης πίνει). 

Οι μεγάλοι αυτοί "επιστήμονες", αλλά και κυρίως αυτοί που σήμερα τους προωθούν, είναι γεμάτοι φθόνο και οργή κατά του ελληνισμού, διότι ναι μεν "πασάρουν" για δική τους την αρχαία γνώση , αλλά από μέσα τους λιώνουν λόγω της - έστω και κρυφής επίγνωσης - της πνευματικής τους καθυστέρησης.

"Θαυμάζω τους αρχαίους Έλληνες, επειδή τα είπαν όλα. Τους μισώ όμως, γιατί δεν άφησαν να πούμε τίποτα και 'μεις" (Νίτσε).

Μια και πριν αναφέραμε τα ημερολόγια των Βαβυλωνίων και των Αιγυπτίων, θα 'θελα να πούμε ότι εννοείται ότι και στην Ελλάδα κυκλοφορούσαν και χρησιμοποιούνταν κατά τόπους πολλά ημερολόγια. Όσον αφορά τις παρατηρήσεις που γίνονταν στην αρχαία Ελλάδα, αναφέρουμε τα παρακάτω αστεροσκοπεία με βασική πηγή των θέσεών τους το βιβλίο "Οι Αστρονόμοι της Αρχαίας Ελλάδας" του Ευάγγελου Σπανδάγου:

1. Αστεροσκοπείο Αστυπάλαιας Δωδεκανήσου, που χρησιμοποιήθηκε κατά τη μινωική εποχή για χαρτογράφηση του ουρανού, πράγμα εννοείται χρήσιμο για τη ναυσιπλοΐα, αφού οι Μινωίτες πηγαινοέρχονταν στις Κασσιτερίδες νήσους (Βρετανικά νησιά), φέρνοντας από τις εκεί αποικίες τους κασσίτερο, ο οποίος εντοπίστηκε στο κράμα πολλών κοσμημάτων τους.
2. Αστεροσκοπείο του Αναξαγόρα στην κορυφή του όρους της Μικράς Ασίας Μίμαντος απέναντι από τη Χίο (Φλάβιος Φιλόστρατος 2^ος αιών π.Χ.)
3. Αστεροσκοπείο του Αναξίμανδρου στην κορυφή του Ταϋγέτου (Κικέρων de div.I, 150, 112)
4. Αστεροσκοπείο Διογένους του Απολλωνιάτου, που βρισκόταν στην αρχαία Ελεύθερνα της Κρήτης.
5. Αστεροσκοπείο του Ευδόξου στην Κνίδο. Αναφέρεται από τον Στράβωνα.
6. Αστεροσκοπείο του Μέτωνος στον Κολωνό.
7. Αστεροσκοπείο του Καλλίπου στην Κύζικο.
8. Αστεροσκοπείο του Λυκαβηττού στην Αθήνα.
9. Αστεροσκοπείο του Μουσείου της Αλεξάνδρειας, ιδρυθέν από τον Πτολεμαίο τον Β' τον Φιλάδελφο (Πτολεμαίος).
10. Αστεροσκοπείο του Πτολεμαίου στην Κάνωβο της Αιγύπτου, 20 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Αλεξάνδρειας (Πτολεμαίος).
11. Αστεροσκοπείο της Ρόδου, ιδρυθέν από τον Ίππαρχο (Πτολεμαίος).

Ας ερευνήσουμε σιγά σιγά, αφού το σχολείου των παιδικών μας χρόνων δεν το έκανε τους αρχαίους Έλληνες αστρονόμους, το επιστημονικό έργο των οποίων έφθασε στις μέρες μας (χωρίς να αποκρυφτεί).
______________________________________________________________

πηγή: "Αρχαία Ελληνική Γραμματεία", συγκέντρωση στοιχείων Ευάγγελος Σπανδάγος

"ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΤΡΩΓΑΝ ΒΑΛΑΝΙΔΙΑ" Δ.Δ.ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ www.liako.gr

το βρήκαμε στο http://anefala.blogspot.gr/

  Scholeio.com