Μια βολική απάτη
Εκεί στους Δελφούς, στο κέντρο του κόσμου, εκεί που αναζητούσαν οι άνθρωποι τους χρησμούς των θεών... Εκεί σήμανε και το τέλος του αρχαίου κόσμου με τον τελευταίο χρησμό της Πυθίας, όπως καταγράφεται στις ''ιστορικές πηγές'', προς τον Ιουλιανό...
Εκεί στους Δελφούς, στο κέντρο του κόσμου, εκεί που αναζητούσαν οι άνθρωποι τους χρησμούς των θεών... Εκεί σήμανε και το τέλος του αρχαίου κόσμου με τον τελευταίο χρησμό της Πυθίας, όπως καταγράφεται στις ''ιστορικές πηγές'', προς τον Ιουλιανό...
«Είπατε τώ βασιλεί, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην, ου μάντιδα δάφνην, ουδέ παγάν λαλέουσαν. Απέσβετο και το λάλον ύδωρ»,
«Πείτε στον βασιλιά, ότι στο χώμα κείτεται ο έντεχνος αυλός, ο Φοίβος δεν έχει πια κατοικία, ούτε δάφνη μαντική, ούτε πηγή ομιλούσα. Χάθηκε και το νερό που μιλούσε»
Η ιστορική αλήθεια για τον «χρησμό» είναι, δυστυχώς για κάποιους, πολύ διαφορετική.
- ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ ΕΙ - ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ - ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ.
Τα υπόλοιπα Δελφικά παραγγέλματα ίσως να μην γνωρίζουν την ίδια δημοσιότητα και αναγνώριση στη σύγχρονη εποχή, όμως η ηθική εκπαίδευση και καθοδήγηση των πολιτών ξεκινούσε μεν από τους παιδαγωγούς και παιδοτρίβες της νεαρής ηλικίας, αλλά συνεχιζόταν αργότερα στα μαντεία, τα οποία, εκτός από τις χρησμοδοτήσεις τους για τα μελλούμενα και τις θελήσεις των θεών, έδιναν και ένα πλήθος ηθικών παραγγελμάτων και προτροπών συμβουλευτικού χαρακτήρα για τα προβλήματα της καθημερινής ζωής.
Τα ηθικά παραγγέλματα των Δελφών είχαν καταγραφεί στους τοίχους του προνάου του Ναού του Απόλλωνος, στο υπέρθυρο ή ακόμα σε διάφορες στήλες που είχαν τοποθετηθεί περιμετρικά στις πλευρές του ναού. Στο αέτωμα του ναού δέσποζαν τα τρία σπουδαιότερα Δελφικά Παραγγέλματα, τα οποία εύκολα μπορούσε να διακρίνει ο πλησιάζων επισκέπτης:
Τα ηθικά παραγγέλματα των Δελφών είχαν καταγραφεί στους τοίχους του προνάου του Ναού του Απόλλωνος, στο υπέρθυρο ή ακόμα σε διάφορες στήλες που είχαν τοποθετηθεί περιμετρικά στις πλευρές του ναού. Στο αέτωμα του ναού δέσποζαν τα τρία σπουδαιότερα Δελφικά Παραγγέλματα, τα οποία εύκολα μπορούσε να διακρίνει ο πλησιάζων επισκέπτης:
Και ο Παυσανίας μας βεβαιώνει στο "Ελλάδος Περιήγησις", βιβλ. 10 ("Φωκικά"), κεφ. 24, §1, 1-13:
''Εν δε τω προνάω τω εν Δελφοίς γεγραμμένα εστίν ωφελήματα ανθρώποις ες βίον, εγράφη δε υπό ανδρών ους γενέσθαι σοφούς λέγουσιν Έλληνες. Ούτοι δε ήσαν εκ μεν Ιωνίας Θαλής τε Μιλήσιος και Πριηνεύς Βίας, Αιολέων δε των εν Λέσβωι Πιττακός Μυτιληναίος, εκ δε Δωριέων των εν τη Ασία Κλεόβουλος Λίνδιος, και Αθηναίος τε Σόλων και Σπαρτιάτης Χίλων· τον δε έβδομον Πλάτων ο Αρίστωνος αντί Περιάνδρου του Κυψέλου Μύσωνα κατείλοχε τον Χηνέα· κώμη δε εν τη Οίτη τω όρει ωκούντο αι Χήναι. Ούτοι ουν οι άνδρες αφικόμενοι ες Δελφούς ανέθεσαν τω Απόλλωνι τα αδόμενα Γνώθι σαυτόν και Μηδέν άγαν''.
Να τα πάρουμε όμως από την αρχή...
«Ο Δίας θέλοντας να βρει το κέντρο του κόσμου, έστειλε δυο αετούς να διασχίσουν τη γη απ' άκρη σ' άκρη....
Το σημείο όπου συναντήθηκαν ήταν το κέντρο, ο ''ομφαλός της γης'', ένας τόπος μοναδικός, όπου ο Απόλλωνας έχτισε το ναό του και η μάνα των Θεών, η Γη, στάθηκε ''Πρωτομάντισσα'', πριν από τη Θέτιδα, τη Φοίβη και την Πυθία...
* Προειδοποίηση του αναγνώστη: Στη συνέχεια της ιστορικής καταγραφής διαπιστώνεται μια ''μικρή ανακρίβεια'' !
«Ο Δίας θέλοντας να βρει το κέντρο του κόσμου, έστειλε δυο αετούς να διασχίσουν τη γη απ' άκρη σ' άκρη....
Το σημείο όπου συναντήθηκαν ήταν το κέντρο, ο ''ομφαλός της γης'', ένας τόπος μοναδικός, όπου ο Απόλλωνας έχτισε το ναό του και η μάνα των Θεών, η Γη, στάθηκε ''Πρωτομάντισσα'', πριν από τη Θέτιδα, τη Φοίβη και την Πυθία...
* Προειδοποίηση του αναγνώστη: Στη συνέχεια της ιστορικής καταγραφής διαπιστώνεται μια ''μικρή ανακρίβεια'' !
Εκεί στους Δελφούς, στο κέντρο του κόσμου, εκεί που αναζητούσαν οι άνθρωποι τους χρησμούς των θεών... Εκεί σήμανε το τέλος του αρχαίου κόσμου με τον τελευταίο χρησμό της Πυθίας, όπως καταγράφεται στις ''ιστορικές πηγές'', προς τον Ιουλιανό...
«Είπατε τώ βασιλεί, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην, ου μάντιδα δάφνην, ουδέ παγάν λαλέουσαν. Απέσβετο και το λάλον ύδωρ»,
«Πείτε στον βασιλιά, ότι στο χώμα κείτεται ο έντεχνος αυλός, ο Φοίβος δεν έχει πια κατοικία, ούτε δάφνη μαντική, ούτε πηγή ομιλούσα. Χάθηκε και το νερό που μιλούσε»
Αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας για τον «χρησμό»
Ο «χρησμός» εφευρέθηκε και καταγράφηκε από τον Βυζαντινό χρονογράφο Γεώργιο Κεδρηνό τον 11ο αιώνα, δηλαδή 700 χρόνια αργότερα!!!
Γενιές και γενιές Ελλήνων μεγάλωσαν μαθαίνοντας από τα σχολικά εγχειρίδια της υποτιθεμένης «Ιστορίας», ότι η Πυθία με «χρησμό» προς τον αυτοκράτορα Ιουλιανό πιστοποίησε τάχα το τέλος του Αρχαίου Κόσμου.
Όπως αναφέρεται λοιπόν στα βιβλία «Ιστορίας» της Ελληνικής Εκπαίδευσης, κατά το έτος 361 εστάλη από τον Ιουλιανό στους Δελφούς ο φίλος του Ορειβάσιος, ιατρός από την Πέργαμο, για να προσπαθήσει να ανορθώσει το Μαντείο των Δελφών που βρισκόταν «σε πολύ άσχημη κατάσταση».
Όπως αναφέρεται λοιπόν στα βιβλία «Ιστορίας» της Ελληνικής Εκπαίδευσης, κατά το έτος 361 εστάλη από τον Ιουλιανό στους Δελφούς ο φίλος του Ορειβάσιος, ιατρός από την Πέργαμο, για να προσπαθήσει να ανορθώσει το Μαντείο των Δελφών που βρισκόταν «σε πολύ άσχημη κατάσταση».
Η Πυθία, για να του δείξει πόσο μάταιη ήταν η προσπάθεια ανόρθωσης του Μαντείου και κατ' επέκταση της Εθνικής Ελληνικής Θρησκείας, έδωσε υποτίθεται τον προαναφερθέντα «χρησμό».
Τι κρίμα ! Ο εν λόγω «χρησμός» να μην μοιάζει με κανέναν από τους καταγεγραμμένους από την απώτατη αρχαιότητα χρησμούς του Μαντείου.
Αποτελεί μάλλον αποτύπωση μίας πιθανής ή φανταστικής «κακής» κατάστασης στους Δελφούς του 4ου αιώνος. Θα μπορούσε κάποιος καλόπιστος ερευνητής να υποθέσει ότι πιθανώς να είναι μία υπαρκτή κραυγή αγωνίας της Πυθίας, που έβλεπε τα Ιερά να καταστρέφονται και να βεβηλώνονται, αν και ο ιστορικός μάλλον θα γελάσει με αυτή την εκδοχή, αφού την εποχή εκείνη το συγκεκριμένο Μαντείο, μολυσμένο από χριστιανικές ταφές εγγύς του Ναού του Απόλλωνος, ΔΕΝ χρησμοδοτούσε.
Ένα ακόμα ενισχυτικό δεδομένο που δεν θα πρέπει να διαφεύγει από κανέναν λογικό άνθρωπο είναι επίσης το εξής:
Οι χριστιανοί πρέσβευαν με πάθος πως τάχα η Μαντική Τέχνη των προγόνων μας ήταν μία «πλάνη». Παρόλα ταύτα, εκτός από τους απηνείς διωγμούς που οργάνωσαν επί αιώνες για να ξηλώσουν από προσώπου γης αυτή την «πλάνη», προσέδωσαν μέσω του Κεδρηνού σε αυτά τα υποτιθέμενα «τελευταία» «λόγια» της Πυθίας μεγάλη εγκυρότητα και βαρύτητα και τα χρησιμοποίησαν ως τρανταχτό τάχα επιχείρημα κατά των Εθνικών, επί αιώνες.
Επειδή λοιπόν και εμείς, ως Έλληνες κανονικοί, μάθαμε να αναλύουμε τον Κόσμο λογικά, θα ήθελα κάπου εδώ να θέσω σε πάντα ενδιαφερόμενο τον παρακάτω προβληματισμό:
Έστω ότι ο Χριστιανισμός δέχεται ειλικρινά την αλήθεια και βαρύτητα του εν λόγω «χρησμού». Τότε οφείλει να δέχεται και την σοβαρότητα και βαρύτητα ΟΛΩΝ των χρησμών που έδινε η Πυθία, γιατί είναι μάλλον παράλογο να χρησμοδότησε αυτή σε διάρκεια τριών περίπου χιλιετιών μία μόνο φορά σωστά, και αυτήν στον Ιουλιανό.
Έστω ότι ο Χριστιανισμός δεν δέχεται την αλήθεια και βαρύτητα κάθε χρησμού της Πυθίας. Άρα και ο «χρησμός» που υποτίθεται ότι αυτή έδωσε στον Ιουλιανό, είναι λανθασμένος. Άρα και ο Φοίβος έχει καλύβην και μάντιδα δάφνην!
Στη Λογική Επιστήμη έρχεται τώρα να προστεθεί η Ιστορική Επιστήμη και με τη σειρά της να προσθέσει, και αυτή, ένα στοιχείο...
Ότι ούτε το Μαντείο χρησμοδοτούσε επί Ιουλιανού, ούτε κανείς ήξερε για τέτοιον «χρησμό» έως τον 11ο αιώνα !!!
Και όμως, όπως προείπαμε, γενιές και γενιές Ελλήνων μεγάλωσαν μαθαίνοντας από τα σχολικά εγχειρίδια της υποτιθεμένης «Ιστορίας», ότι η Πυθία με «χρησμό» προς τον αυτοκράτορα Ιουλιανό πιστοποίησε τάχα το τέλος του Αρχαίου Κόσμου...
___________________________________________________________________________
* οι πληροφορίες μας αντλήθηκαν από το ΥΠΑΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ
Scholeio.com
___________________________________________________________________________
* οι πληροφορίες μας αντλήθηκαν από το ΥΠΑΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ
Scholeio.com
1 σχόλιο:
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν ο χρησμός δόθηκε προς τον Ιουλιανό ούτε αν δόθηκε απο
Την Πυθία. Ίσως να μήν δόθηκε ποτέ.
Ωστόσο εάν η Πυθία έδωσε χρησμό, γεννιέται το ερώτημα: Τι θα μπορούσε να ειπεί συγκρίνοντας το δωδεκάθεο με τον χριστιανισμό; Βλέποντας την κατάσταση που επικρατούσε τότε στην Ελλάδα;
Λογικά για να διατηρήσει το κύρος του μαντείου, θα έπτεπε να δώσει χρησμό που να επαληθευτεί.
Κατανόησε λοιπόν που οδηγείται η "πίστη" και είπε, αυτό που,είπε. Άν το είπε.
Μήπως αυτό δεν κάνουν και οι πυθίες της εποχής μας; Πάντως θα συμφωνείτε πως αυτός που το έιπε ....δυστυχώς εκ των πραγμάτων δικαιώθηκε....Προς το παρόν.
Αποκαλύφθηκε μια απάτη και γεννήθηκε μια νέα.
Η επίμαχη φράση δεν ήταν "χρησμός", αλλά μια γενική διαπίστιωση.
Όσο για τη φράση ".Δαίδαλος αυλά", επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι αυτή ήταν ένας μουσικός αυλός με δαιδαλώδες σχήμα. Με αυτόν παιζόταν μια μουσική που έφερε την Πυθία σε κατάσταση έκστασης.
Δημοσίευση σχολίου