 |
| Sculptures - Poland |
Κώστας Κρεμμύδας
Το μέλλον με πόσα δάκρυα γράφεται ;
Τα ποιήματα δεν γράφονται στο χαρτί
χαράζονται πάνω σε πλάκες πεζοδρομίων
ακούγονται στις αγορές
ποδοπατιούνται στις διαδηλώσεις
απλώνονται σε κείνες τις μακρόστενες ταινίες που
εμποδίζουν τη διέλευση
ή εφιστούν την προσοχή στο κενό
Τα ποιήματα τραγουδάνε την άνοιξη
τρομοκρατούνται στη θέα του χειμώνα
πέφτουν σε λήθαργο γιορτές και πανηγύρεις
παζαρεύονται στις Αγορές
σταυροκοπιούνται μπροστά στο απρόσμενο
για να σκύψουν ξανά και ξανά το κεφάλι
Απόμαχα ξυλιασμένα εγκαταλειμμένα
τρέμουν τις Κυριακές στις αποβάθρες
χειρονομούν στα γήπεδα λένε συνθήματα στις συγκεντρώσεις
κι ύστερα κλείνουν το γόνυ τους ευλαβικά στη μοίρα
Ηττημένα δίχως να δώσουν μάχη
κάθονται και προσμετρούν απώλειες
αραδιάζουν στατιστικές αποστηθίζουνε ειδήσεις
ανά 18 ώρες μία αυτοκτονία
κάθε σαράντα πέντε λεπτά νέα απόπειρα
ένα απολυμένος το εικοσιτετράωρο
κάθε μισή ώρα ένας άστεγος ψάχνει σε σκουπίδια
ένας ακόμη άνεργος τη μέρα
χιλιάδες οι πλειστηριασμοί το μήνα
στο κόκκινο του αίματος τα δάνεια
εκατοντάδες τα διαμαρτυρημένα γραμμάτια
δισεκατομμύρια οι απλήρωτες επιταγές
που σφραγίζονται μαζί με τη ζωή μας
Αλήθεια, Το μέλλον μας, με πόσα δάκρυα γράφεται;
Σάντιγκαρ
Νεόδμητη μητρόπολις των ελεεινών
που πλέουν στα πολλά και τα τρεχούμενα
αζήτητα σκληρά ταξίδια επιστροφής και αζιμούθια
μετρώντας με τις μοίρες την απόσταση των άστρων
τζογάροντας τόσα λεφτά στο θάνατο της ειμαρμένης
Δύο σειρές και πάλι έναστρο το δαχτυλίδι της θλίψης
στα δάχτυλα των Νιμπελούγκεν φορεμένο
Κι ο Βάγκνερ σε υπόστεγο αστέγων
Ασύμμετρες οι εκβολές σε Ρώμη, Βερολίνο και Μαδρίτη
συλλαλητήρια σε πορνεία ιδιολέκτου που στέγασαν
ιερείς κι αριστερόχειρες δρομείς μιας οικουμένης
ανήμπορης να ιστορήσει σε νεκρούς
τ' απόβλητα αιώνιας πλήξης
Απρόβλεπτοι κι εμείς έξω από πύλες τις κοκκινόμαυρες
υψώνουμε και κλαίμε εκλιπαρώντας
διαρκή συμπόνοια των κοράκων
Νέες στρατιές στα κάτεργα ανέργων
Προέχει η ασφάλεια των κάστρων
Στο άγρυπνο μάτι μιας εξουσίας οχυρωμένοι
ας κλείσουμε για πάντα τ' όνειρο μας ενωμένοι
στον κίνδυνο μια διαρκούς αφλογιστίας των οστράκων
Τη θλίψη μας ας ζήσουμε προσωρινά ταμπουρωμένοι
Μέχρι των άνοιξη που ασφυκτιά να περιμένει
Πεθαίνει και παραπεθαίνει η Ελλάδα
ΠΕΘΑΊΝΕΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΕΘΑΙΝΕΙ η Ελλάδα.
Κι οι Έλληνες μαζί της πεθαίνουν και παραπεθαίνουν.
Πηδάνε από μπαλκόνια, αυτοπυρπολούνται,
βάζουν το δίκαννο στο στόμα και τραβούν τη σκανδάλη,
φέρνουν στα χωριά τους το σχοινί της κρεμάλας,
ανοίγουν ένα κατακόκκινο κάκτο στη μέση της Πλατείας Συντάγματος,
λουφάζουν φοβισμένοι τα βράδια στις τηλεοράσεις,
χτυπιούνται κατάστηθα με λεπίδι στο Κερατσίνι,
πέφτουν από μπαλκόνια, καταπίνουν ασπιρίνες,
παρακολουθούν τις ειδήσεις, συνομιλούν με εγκλήματα,
χάνονται άβουλοι στα βάθη της γης, ξεχνιούνται στα ξένα,
αρκούνται στο λήθαργο,
υποδέχονται ήρωες,
υποδύονται ρόλους,
υποκλίνονται στο κενό,
χειρονομούν μάταια,
χειροκροτούν αδέξια χαροπαλεύουν
Γι' αυτό σου λέω συνέχισε να με τρομάζεις τις νύχτες.
Θέλω να ξέρω πως είμαι ακόμα ζωντανός
Και τόλεγε ο πατέρας μου
Μάθε σκοποβολή
φρόντιζε τον εαυτό σου
μη συνερίζεσαι τους πεθαμένους
Μόνο τ' αστέρια είναι αλεξίσφαιρα
Με τέτοια όνειρα εκεί κάτω
σίγουρα θα φας το κεφάλι σου
Κοσμολογία της διαρκούς απληστίας
Πέντε οργιές ύφασμα περασμένο στο στημόνι της θλίψης
και να γυρίζει το σχοινί πάνω καταπάνω στον ήλιο
να καίγονται οι κλωστές
να μπλέκονται τα νήματα
να ακούγονται οι ψίθυροι κραυγές
και οι οδύνες θρήνοι ανάμεσα στο αίμα του δειλινού και στο θαμπό του κρύου απογεύματος
Μοναδικοί στα χρονικά ικέτες αργοπεθαίνουμε κάτω απ' τα πόδια του Τειρεσία την ώρα που εκστομίζει προφητείες
Χιλιάδες αστέρια πασχίζουν να διαλύσουν το μαύρο περίγραμμα του ήλιου
Γι' αυτό, τον τόπο μου ακόμα και τα χελιδόνια βιάστηκαν να εγκαταλείψουν δραπετεύοντας φοβισμένα - εκτός εποχής - πέρα από τάφους και ανθρώπους
Δεν είναι ο τρόμος του επερχόμενου χειμώνα που θα κρατήσει για πάντα την Περσεφόνη δέσμια στον Κάτω Κόσμο όσο η ατολμία της επόμενης άνοιξηςαπό τη συλλογή Σαντιγκάρ, 2013
Αστικά μεταμεσονύκτια κατάλοιπα
Σε τόσο σοβαρούς καιρούς αδέρφια υπάρχει αχρείος
που να διανοείται αστεϊσμούς και φιοριτούρες;
Να πώς μαραίνονται οι έρμοι οι ποιητές
όταν τους προγκάνε οι political correct ρεαλιστές!
Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν μια για πάντα:
είμαστε ρεαλιστές! όχι όμως όταν είμαστε ποιητές!
Γιατί δεν στέκουμε άψυχες κούκλες στους παιχνιδότοπους
της ιστορίας να κατεβάζουμε το κεφάλι
σε μπίζνεσμαν που φυσάνε πετρέλαιο
στις σάλπιγγες των λαών
ξυπνώντας τυφώνες που βουλιάζουνε Ιράν, Ιράκ, Λιβύη
και Νέες Ορλεάνες
Δεν είμαστε πολιτικοί να ταϊζουμε φούμαρα
τις ένστολες ζαρντινιέρες
και να τάζουμε λαγούς με πετραχήλια
στους ανασκολοπισμένους απελπισμένους
πλην αθώους συμπολίτες μας
για να κάνουμε το κέφι των αφεντάδων
Αξιοποιούμε ασύνετα τα χημικά ανατινάζοντας
κρανία και ρόπαλα
στους αιμόφυρτους αιθεροβάμονες αναρχικούς
περιφρουρώντας τ' ανόσια που οι γενιές εμπιστεύτηκαν
Σαν υπάκουα παιδιά τρώμε όλο μας το φαϊ ακούγοντας
τηλεοπτικά παραμύθια με κακές μάγισσες
καλοθρεμμένα βασιλόπουλα
και σαγηνευτικές πριγκιποπούλες
του κατάμαυρου λύκου
Παραμένουμε ανυπόφορα ρομαντικοί στη θέα
ισοπεδωμένων πόλεων, θανατικών εκτελέσεων,
βομβαρδισμών
πνιγμών εν γένει που παρατηρούνται αθρόα
σε πολυσύχναστες εποχές
Γιατί μπορεί να είμαστε αφράτοι στην όψη
καλόβολοι στα αισθήματα και γιαλαντζί επαναστάτες
στα συλλαλητήρια των γραφικών ιδεολόγων
Μπορεί μ' ένα σαξόφωνο παραμάσχαλα
και τρία όγδοα θλίψης
για σημαδούρα να διασχίζουμε τα λίγα τετραγωνικά
της ασυλίας μας
Μπορεί οι Κυριακές μας να 'ναι μαρτυρικές και σακάτισσες
σα τη μοναχική τρομπέτα του Γκιλέσπι
Όμως μαλάκες δεν είμαστε να μας τη φέρνει η κάθε
τυχάρπαστη κλίκα
δυτικοθρεμένων κονδυλοφόρων
και νταβραντισμένων πεζοναυτών
Τα ποιήματά μας σκουριασμένα κοκτέιλ και απαστράπτουσες
άγιες μολότοφ
εκτοξεύουμε σταθερά τις ιερές νύχτες
στα σαθρά θεμέλια της πόλης
για να ξυπνήσουν ξανά σε εκατομμύρια μικρές πυρκαγιές
οι ξαναγεννημένες εκρήξεις
Γι' αυτό, μη μας ξεχνάτε, μη μας φοβάστε και μη διστάζετε:
Πυροβολείτε τους ποιητές όπου τους βρείτε.
Εξαφανίστε το αχρείο είδος
Είναι ικανοί να διαταράξουν τις ανέφελες ισορροπίες
του βίου σας
Αλέξανδρος Αραμπατζής Κοινωνία και επανάσταση
- Κώστας Κρεμμύδας, από τη συλλογή Σαντιγκάρ, 2013
Φαρμακερές διαδόσεις
Λέγεται πως η ποίηση είναι δύσβατος και ενίοτεαπροσπέλαστος δρόμος πάντως εγώ από του να εκθέτω
τις πυορροούσες πληγές μου τα ακρωτηριασμένα μου
δάχτυλα το παραμορφωμένο μου πρόσωπο τις χαίνουσες
χαραμάδες τα μαυρισμένα ελλιπή μέλη τα βρομερά πόδια
τα καμένα μου χέρια τους σαπισμένους οφθαλμούς μου
το φόβο της τρομαγμένης ψυχής μου το δύσμορφο
εξόγκωμα του κάτω χείλους το βανδαλισμένο γόνατο
στη αποστροφή του διπλανού μου στη φρίκη της
ευπρεπούς φάσιον βίκτιμ κυρίας στο βλέμμα τουστερημένου νεαρού στη συμπόνια των νεκροπομπών
στην ιδρυματοποιημένη ζωή μας στο κράτος Πορνοίας
στ' Αυτόφωρα Τριμελή Πλημμελειοδικεία στα ρεπορτάζ
μαϊμούδες στις γλυκανάλατες αναμνήσεις του Πωλ
Άνκα και του Νιλ Σεντάκα στα στομφώδη επιχειρήματα
νεαρών τσόγλανων
προτιμώ να κρατώ σημειώσεις ολόρθος υγιής και αρτιμελής
στην είσοδο του «Α/Β» ανάμεσα σε κολοκυθάκια τυροκροκέτες
και φρούτα εποχής και να εκτίθεμαι ποιητικά αναζητώντας
την έμπνευση (αλλά και την προσοχή) μανιακών κριτικών που
θα θελήσουν - άγνωστον πώς και γιατί - να συνθλίψουν τη
θλίψη μου.από τη συλλογή Υπέρ ηρώων, 1998
Κώστας Κρεμμύδας
Scholeio.com
.jpg)
