Τ.Σ. Έλιοτ, Κούφιοι Άνθρωποι

Τόμας Σ. Έλιοτ

               Οι κούφιοι άνθρωποι

Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι 

είμαστε οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι
σκύβοντας μαζί 
Καύκαλα μ' άχερα γεμάτα. Αλίμονο!

Οι στεγνές φωνές μας, όταν

ψιθυρίζουμε μαζί

είναι ήσυχες και ανόητες

σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι
ή πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί
στο ξερό μας κελάρι.
Σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα
παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση.
Αυτοί που πέρασαν

με ολόισια μάτια, στου θανάτου το άλλο Βασίλειο
μας θυμούνται-αν καθόλου-όχι ως χαμένες
βίαιες ψυχές, μα μονάχα

ως κούφιους ανθρώπους
τους βαλσαμωμένους ανθρώπους….



          ΙΙ

Μάτια που δεν μπορώ ν' αντικρίσω στα όνειρα
Στου θανάτου τη βασιλεία των ονείρων
Αυτά δεν φανερώνονται:
Εκεί, τα μάτια είναι
Ηλιος σε σπασμένη στήλη
Εκεί, ένα δέντρο σείεται
Και οι φωνές είναι
Στου αγέρα το τραγούδισμα
Πιό απόμακρες πιό επίσημες
Από τ' άστρο που σβήνει.

Ας μην έρθω κοντύτερα
Στου θανάτου τη βασιλεία των ονείρων
Κι ας φορέσω ακόμη
Τέτοια μελετημένα μασκαρέματα
Ποντικού τομάρι, κόρακα πετσί, σταυρωτά ραβδιά
Σ' ένα χωράφι
Κάνοντας όπως κάνει ο άνεμος
Όχι κοντύτερα—

Όχι το τελευταίο τούτο συναπάντημα
Στη δειλινή βασιλεία

          III

Τούτη είναι η πεθαμένη χώρα
Τούτη είναι του κάκτου η χώρα
Εδώ τα πέτρινα ομοιώματα
Υψώνονται, εδώ είναι που δέχουνται
Την ικεσία του χεριού ενός πεθαμένου
Κάτω από το παίξιμο του άστρου που σβήνει.

Έτσι είναι τα πράγματα
Στου θανάτου την άλλη βασιλεία
Ξυπνάς μοναχός
Την ώρα εκείνη
που τρέμεις τρυφερός
Χείλια που θα φιλούσαν
Λεν προσευχές στη σπασμένη πέτρα.

          ΙV

Δεν είναι εδώ τα μάτια
Εδώ δεν είναι μάτια
Στο λαγκάδι των άστρων που πεθαίνουν
Στο κούφιο αυτό λαγκάδι
Τούτη η σπασμένη σιαγών απ' τις χαμένες βασιλείες
μας

Στο τελευταίο τούτο συναπάντημα
Μαζί ψηλαφούμε
Και αποφεύγουμε τα λόγια
Μαζεμένοι στην άκρη του φουσκωμένου ποταμού

Χωρίς βλέμμα, εκτός
Αν ξαναφανούν τα μάτια
Σαν τ' άστρο το αιώνιο
Το εκατόφυλλο ρόδο
Της δειλινής βασιλείας του θανάτου
Η ελπίδα μόνο
Άδειων ανθρώπων.

         V

…Mεταξύ ιδέας και πραγματικότητας
μεταξύ κίνησης και δράσης
πέφτει η Σκιά

Γιατί δικό σου είναι το βασίλειο
Μεταξύ αντίληψης και δημιουργίας

μεταξύ κίνησης και απάντησης

πέφτει η Σκιά

Η ζωή είναι πολύ μακριά

Μεταξύ πόθου και σπασμού

μεταξύ δύναμης και ύπαρξης
μεταξύ ουσίας και πτώσης

πέφτει η Σκιά
Γιατί δικό σου είναι το βασίλειο
γιατί δική σου είναι η ζωή
γιατί η ζωή είναι δική σου

δική σου
αυτός είναι ο τρόπος
που ο κόσμος τελειώνει

όχι με ένα πάταγο αλλά με ένα λυγμό».

Μετάφραση  Γιώργου Σεφέρη

*  O Τόμας Στερνς Έλιοτ (Thomas Stearns Eliot, 26/9/1888 - 4/1/1965, Μέλος του Τάγματος της Αξίας ήταν Αμερικανός ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους ποιητές του 20ου αιώνα και ηγετική φυσιογνωμία του μοντερνιστικού κινήματος στην ποίηση. Το 1948 βραβεύτηκε με το Νόμπελ λογοτεχνίας.

Scholeio.com