Δάσκαλος Ζωής 4ο, Η Φύση δεν Μιλάει για Μοιχεία

Ο Σοφός του Δάσους

        Ντίνος Ταξιάρχης     

μέρος 4ο

Η φύση ποτέ δε μιλάει 
για μοιχεία. 

Μόνο ο άνθρωπος 
το σκέφτηκε

Η πορεία συνεχιζότανε, οι μαθητές έγιναν εκατό. 
Φτάσανε σ' ένα μεγάλο χωριό. Είδαν να πετροβολούν μια γυναίκα που έτρεχε να διαφύγει.

Ήταν ολόγυμνη με ματωμένο σώμα από τις πέτρες.  Ο δάσκαλος κι οι μαθητές του μπήκαν ανάμεσά τους.
- Εσείς ποιοι είστε, φώναξε ο δάσκαλος, που πετροβολάτε αυτή τη γυναίκα;
- Είναι μοιχαλίδα.
Φώναξαν άντρες και γυναίκες μαζί.
- Και που το βρήκατε γραμμένο να πετροβολάτε μια μοιχαλίδα;
- Έτσι γίνεται πολλά χρόνια τώρα.  Φώναξε κάποιος απ' αυτούς.
- Και το μοιχό τι τον κάνετε;
- Τίποτα, είναι άντρας! Φώναξε ένας άλλος.



-Και δε μάθατε ποτέ σας, ότι ο άντρας και η γυναίκα είναι ένας άνθρωπος; Πώς τους χωρίζετε; 
Το αγριεμένο πλήθος δεν ήξερε τι ν' απαντήσει. Ο δάσκαλος συνέχισε:
- Όλοι εσείς, άντρες και γυναίκες, δε διαφέρετε από το μοιχό και τη μοιχαλίδα. Όλοι σας είστε υποψήφιοι γι αυτή την πράξη, αν δεν το κάνατε κιόλας. Γι αυτό αν είστε έντιμοι άνθρωποι, λιθοβολείστε ο ένας τον άλλον. Και να ξέρετε η φύση είναι πάνω απ' όλους μας. 
Το πλήθος βουβάθηκε. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους με υποψία και προσπάθησαν να βρούνε το μοιχό και τη μοιχαλίδα στα πρόσωπα τους...
- Ησυχάστε, τους είπε ο δάσκαλος. Η αλήθεια δε βρίσκεται στη σάρκα αλλά μέσα μας. Αυτό να κοιτάξετε και τίποτε άλλο.
Κι έκανε το περίφημο: χα-χα-χα.
Και τον μιμήθηκαν και οι μαθητές με μια φωνή: χα-χα-χα.
το πλήθος κατατρόμαξε.
Τι σημαίνει αυτό το : "χα-χα-χα" που έπεσε πάνω τους σαν βροντερή βουή. Σίγουρα ήταν μια απειλή, γιατί κι ο ουρανός ξαφνικά άστραψε και βρόντηξε. Ο δάσκαλος κι οι μαθητές του τους είδαν να τρέχουν σε διάφορες κατευθύνσεις, για να σωθούνε από τον κίνδυνο που κατασκεύασαν οι ίδιοι μες στο μυαλό τους.

"Μια γυναίκα ανάμεσα σε εκατό άντρες είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση.  Άσχετα αν αυτοί οι άντρες είχαν νεκρώσει τις ερωτικές επιθυμίες του. Κι ένα νεκρό ηφαίστειο κάπου-κάπου ξυπνάει και ξερνάει τη λάβα του".
Αυτά σκεφτόταν ο δάσκαλος στο δρόμο, αφού ντύσανε τη γυναίκα με ότι πρόχειρο είχαν μαζί τους κι έβαλαν στις πληγές της βότανα.
Η μοιχαλίδα είχε πέσει στα πόδια του δάσκαλου και τον παρακαλούσε να την πάρει μαζί του. Θα ήταν πιστή και φρόνιμη.

Και τα δάκρυα αυτής

έπλυναν τους πόδας 

του δασκάλου.

Αλλά ο δάσκαλος είχε μάθει, ανάμεσα σε δύο πράγματα, να 'ναι ουδέτερος. Όπως τώρα ανάμεσα στη μοιχαλίδα και τον εαυτό του. Αλλά ο μεγάλος κίνδυνος ήταν μαθητές του, που ήδη την κοίταζαν παράξενα.
Ο δάσκαλος το αντιλήφθηκε και είπε:
- Μην αφήνετε τη σπίθα σας να γίνεται φωτιά. Γιατί αν γίνει δεν θα μείνει ούτε ένας από μας να πορευτεί το μυστήριο...
Οι μαθητές κοκκίνησαν και χαμήωσαν τα μάτια τους.
Κι ο δάσκαλος συνέχισε:
- Κοιτάξτε τον ουρανό, σε λίγο θα φέρει βροχή. Θα μουσκέψει το χώμα. Θα ποτίσει τις ρίζες των δέντρων. Θα δώσει καρπούς και αέρα ζωής. Κι εμέις θα νιώσουμε μέσα μας, όο αυτό το μεγαλείο, την ανάταση της ψυχής...
Ο δάσκαλος χτύπησε παλαμάκια:
Ο έρωτας είναι: Τακ-τακ-τακ, και τίποτ' άλλο.
Η γυναίκα τά 'χε χαμένα, δεν ήξερε τι να υποθέσει.
Ο δάσκαλος, που συνέλαβε το αδιέξοδο της, της είπε:
- Μη φοβάσαι, δε θα γυρίσεις πίσω, γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν κατευθύνσεις όπως ο άνεμος. Θα σου δώσουμε τροφή για μια βδομάδα. Θα περπατήσεις τρεις μέρες και τρεις νύχτες, ίσαμε να φτάσεις σ' αυτή την πόλη, που κανείς δε θα σε ξέρει. Εκεί θα σκεφτείς τι θα κάνεις. Εδώ αν μείνεις θα 'σαι μια τσουκνίδα και θα πνίγεις όσα φυτά βρίσκονται γύρω σου. Καλό δικό σου και καλό δικό μας, είναι να φύγεις. Μην παρακαλάς άλλο. Δεν έχει νόημα. Η κλωστή του νοήματος είσαι εσύ η ίδια και συ θα την τυλίγεις και θα την ξετυλίγεις από το κουβάρι που έχεις μέσα σου...

Της δώσανε τ' απαραίτητα. Ο δάσκαλος σήκωσε το χέρι του και της έδειξε την κατεύθυνση. 
- Από κει θα πας... Δέντρο-δέντρο, δάσος-δάσος, ποτάμι-ποτάμι, μέχρι να βρεις τη φωτεινή πόλη.

Κι αν ένας άγιος σκοτώσει

κι ο φόνος είναι φόνος...

Κι η νύχτα φωσφόριζε τα βήματα της γυναίκας. Δυο μαθητές όμως την ακολουθούσαν με διεγερτικό πόθο. Κάποια στιγμή η γυναίκα ξάπλωσε κάτω απ' ένα δέντρο για να ξεκουραστεί. Ο ένας άντρας ακολουθούσε τον άλλον, χωρίς να το ξέρει ο πρώτος.

Αντικρύστηκαν όταν το σώμα της γυναίκας φάνταζε σαν φωτεινό μετέωρο πόθου.

- Κι εσύ; Είπε ο ένας στον άον.

Και χωρίς άλλες κουβέντες πιάστηκαν στα χέρια. Ο ένας από τους δύο έβγαλε το φονικό μαχαίρι και σκότωσε τον άλλον.

Η γυναίκα είχε πάρει είδηση για τον καυγά των δυο αντρών. Είδε τον ένα να πέφτει σαν κορμός δέντρου από πελεκητή. Και ένιωσε τι την περίμενε από το νικητή. Γι αυτό πήρε στάση πιο προκλητική... και γύμνωσε το μισό της σώμα. Μ' αυτό θα δώσει τη μάχη της ζωής και της ελπίδας.

Κι ο μαθητής που πρόδωσε το στοχασμό για ένα ζωικό τακ-τακ-τακ, έγινε πάλι ζώο όπως ήταν και πρώτα. Κι όλο έδινε κι όλο έπαιρνε τη χημική ουσία της ηδονής. Κι ευχαριστήθηκαν και τα δυο σώματα.

Κι έτσι τελείωσε αυτή η ιστορία κι ο καθένας τράβηξε το δρόμο του, ενώ ο νεκρός παρέμεινε βουβός μάρτυρας του δικού του δράματος.

Η βροχή που κέσπασε το βράδυ έπλυνε το νεκρό από τα αίματα κι έτσι θα τον βρίσκανε καθαρό κάποια στιγμή, να τους κοιτάει με παράπονο:

"Γιατί η άσκηση του στοχασμού δεν έγινε ικανή ν' αντιδράσει το κακό".

Μια σταγόνα ηδονής

σε τραβάει μέχρι το θάνατο...

Δεν έβρεχε πια κι είχε ξημερώσει. Οι μαθητές μετρήθηκαν και βρέθηκε ένας λιγότερος. Ο φονιάς είχε προάβει να γυρίσει πριν οι άλλοι τον αντιληφθούν. Μίλησαν στο δάσκαλογια έναν που χάθηκε.
Ο δάσκαλος είπε:
- Δεν είναι φτερό που τον πήρε ο άνεμος. Ούτε η βροχή ήταν τόσο δυνατή που θα μπορούσε να τον παρασύρει. Ψάξτε. Ίσως πήγε στο δάσος να μιλήσει με τη φύση. Οι μαθητές ψάξανε και τον βρήκανε μαχαιρωμένο. Τον φέρανε στο δάσκαλο και τον ακούμπησαν στα πόδια του. Ο δάσκαλος έσκυψε κι είδε την πηγή ακριβώς στην καρδιά. Είδε και το μαχαίρι το φονικό, που είχε πετάξει ο φονιάς.
Ο δάσκαλος σκέφτηκε αρκετά και είπε:
- Κάποιος από σας έκανε το φονικό. Μα για ποιο λόγο; Εδώ, όλοι σας ήρθατε ν' αδειάσετε από τα πάθη σας.
Κι άρχισε τότε ο δάσκαλος να τους κοιτάει κατάματα και να τους περιεργάζεται. Ήθελε να μπει στην ψυχή του καθενός και να τη διαβάσει.
Πρώτη φορά ο δάσκαλος είχε αγριέψει. Ο φόνος ήταν κάτι το εξοργιστικό γι αυτόν κι είχε χάσει αυτό το απαλό χάρισμα και τη γλυκειά γλώσσα που έχουν οι σοφοί δάσκαλοι. Ήταν ένα ασυνήθιστο γεγονός, μια σκληρή δοκιμασία για τον ίδιο. Το βλέμμα του τώρα καρφώθηκε σαν κοφτερό μαχαίρι πάνω του. Δέκα φορές πέρασε και ξαναπέρασε από μπροστά τους.
Οι μαθητές άλλοι χαμήλωναν το βλέμμα του, άλλοι το κρατούσαν ψηλά χωρίς να τρομάζουν, από την ισχυρή ματιά του δασκάλου. Κι αφού τελείωσε όλη η διαδικασία, ο σοφός δάσκαλος είπε:
- Ξέρω τον ένοχο.
Κι έκανε ένα χα-χα-χα
Οι μαθητές κοιτάχτηκαν μεταξύ τους προσπαθώντας ο ένας να μαντέψει στο πρόσωπο του άλλου τον ένοχο. Κάποιος φώναξε:
- Ο ένοχος να τιμωρηθεί.
- Ούτε θα τιμωρήσω, ούτε θα δώσω έλεος στον ένοχο. Ο ίδιος θα πάρει απόφαση για τον εαυτό του. Κι ο ένοχος μαθητής προχώρησε, πήρε αγκαλιά το πτώμα και το φίλησε ευλαβικά.
- Γι αυτή τη γυναίκα, φώναξε.
Πήρε το μαχαίρι από κάτω και πριν προλάβει κανείς να τον εμποδίσει, αυτό το μαχαίρι μέτρησε άλλον έναν νεκρό. 
Κι ο δάσκαλος είπε:
- Τώρα πάρτε και τους δυο κι ανοίξτε έναν κοινό λάκκο που να τους χωράει. Κι οι δυο τους ήταν ένοχοι, γιατί είχαν την ίδια επιθυμία για την ίδια γυναίκα. Μη σκορπίζετε άδικα δάκρυα και να σας γίνει παράδειγμα πως το πάθος είναι κακός οδηγός. Κι οι μαθητές υπάκουσαν. Όλα πέρασαν ουδέτερα. Ακόμα και τη μοιχαλίδα ξέχασαν, που ποιος ξέρει αν φτάσει στην πόλη, και πως περνάει τη ζωή της. 

Ομιλία περί ψυχής 
που υπάρχει... και δεν υπάρχει...

Οι μαθητές κάποια μέρα ρώτησαν το δάσκαλο:

- Σοφέ μας δάσκαλε, θα θέλαμε να μάθουμε, τι είναι ψυχή;

Κι ο σοφός δάσκαλος απάντησε στους συγκεντρωμένους;

- Λένε ότι οι άνθρωποι έχουν ψυχή και τα ζώα δεν έχουν.

Και οι άνθρωποι και τα ζώα γεννιούνται. και πεθαίνουν. Όταν οι άνθρωποι πεθαίνουν, βγαίνει η ψυχή τους και ταξιδεύει στο άπειρο... Όταν πεθαίνουν τα ζώα, βγαίνει η κλανιά τους;

Οι μαθητές γέλασαν θορυβώδικα. Ο δάσκαλος έκανε το γνωστό: χα-χα-χα, και συνέχισε:

- Έπειτα άλλοι άνθρωποι παραδέχονται ότι έχουνε ψυχή, άλλοι όχι. Νομίζω πως η ψυχή είναι ζήτημα πίστης και φαντασίας. Αν η ψυχή είχε μόνο τις πέντε αισθήσεις μας, όλοι θα την καταλαβαίναμε. Μα πως μπορεί κανείς να καταλάβει το αόρατο; Γι αυτό υπάρχει το δίλημμα: Υπάρχει ή δεν υπάρχει ψυχή;

Κι αν υπάρχει ωφελεί ή βλάπτει; Η ψυχή είναι ένα πρόβλημα προσωπικό.

Οι μαθητές άκουγαν με προσοχή και περιέργεια το λόγο του δάσκαλου, που ήταν καθαρός και μαγικός μαζί.

Ο σοφός δάσκαλος έκανε ένα: χα-χα-χα και συνέχισε:

- Πολλοί από σας ήρθατε σε μένα για να σώσετε ή να βρείτε τη χαμένη ψυχή σας... Σας λέω, ότι εγώ δεν έχω τέτοια δύναμη. Ούτε μάγος είμαι, ούτε τσαρλατάνος, ούτε προφήτης... Απλώς είμαι ένας ταπεινός δάσκαλος, που σπούδασε τη φύση και ξέρει μερικά πράγματα. Διαλογίζομαι. Δεν ψάχνω να βρω ψυχές αλλά την αλήθεια που μας συνδέει με το σύμπαν...

Το ξέρω πως ματαιοπονώ, μα η πορεία του ανθρώπου είναι αυτή, φτάσει δε φτάσει στην υπέρτατη αλήθεια...

Όσοι λοιπόν έχετε κουραστεί σ' αυτή την πορεία, είσαστε ελεύθεροι να φύγετε. Είναι βέβαιο πια πως οι πολλοί δε χωράνε στους λίγους...

Ότι κερδίσατε, από μένα το κερδίσατε.  Τα άλλα κέρδη υπάρχουν μέσα σας. Διαλογιστείτε ο καθένας μοναχός του και κάτι θα βρείτε, αλλά και το τίποτα είναι σημαντικό, γιατί κάνατε την προσπάθεια, γιατί ταξιδέψατε προς το άπειρο των πραγμάτων...

Αυτή καθαρή ομιλία απογοήτευσε πολλούς μαθητές που διέρρευσαν κατά την πορεία.

Αυτό επιδίωκε ο σοφός δάσκαλος, να μείνουν οι λίγοι, οι εκλεκτοί. Με αυτούς ο διαλογισμός δεν είναι αγγαρεία αλλά λειτουργία.

Ντίνος Ταξιάρχης,

σπαράγματα από το "Ο Σοφός του Δάσους" Εκδόσεις Δρομεύς

_______________________________________________________τέλος 4ου μέρους

Η ζωή για τον άνθρωπο δεν είναι μόνο ένα πρόβλημα επιβίωσης, αλλά και μια εσωτερική αγωνία. Αναζητά απαντήσεις σε πολλά υπαρξιακά ερωτήματα.

Ο συγγραφέας ερευνά το μυστήριο της ζωής μέσα από το διαλογισμό, ενώ ταυτόχρονα τονίζει και καυτηριάζει τους απατηλούς νοητικούς καθρέφτες... Οι ήρωές του, θέτουν ερωτήματα και δίνουν απαντήσεις κοινωνικού και φιλοσοφικού περιεχομένου.

Κεντρικός ήρωας είναι, ο σοφός δάσκαλος ο Χα-Χα-Χα. Το όνομά του είναι ένα επιφώνημα και παίρνει τη σημασία του ανάλογα με τον τονισμό του.
Το άλλο πρόσωπο του έργου -κάτι σαν αντίποδας του σοφού δάσκαλου- είναι ο πλούσιος σοφός Πα-Ρα-Ρα, που σημαίνει άνθρωπος του παρά. Οι συγκρούσεις μεταξύ τους είναι σφοδρές, δραματικές.
___________________

* Ο Ντίνος Ταξιάρχης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε δραματική τέχνη στη σχολή Εθνικού θεάτρου.Έργα του έχουν μεταφραστεί στα Γαλλικά, Ιταλικά, Αγγλικά, Γερμανικά, Ρουμάνικα, Σλοβένικα. Έχει εκδόσει 36 βιβλία, Ποίηση πεζογραφία, θέατρο. Είναι ιδρυτής του θεάτρου του ενός. Τιμήθηκε με το Κρατικό βραβείο για το μυθιστόρημα του, "Ένας παράξενος άνθρωπος" , καθώς και το βραβείο θεατρικών συγγραφέων για τη θεατρική του δράση στο εξωτερικό. Ασκεί κριτική  βιβλίου και θεάτρου. Είναι μέλος της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων καθώς και του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου.

Scholeio.com