Οι φιλοσοφικές προκλήσεις στην Ευρώπη

Η απορία για την 
ευρωπαϊκή μειονεξία

Κάτι αλλάζει στην Eυρώπη; 

H Eυρώπη παύει να είναι αυτό που ήταν; Aλλάζει χαρακτήρα και ταυτότητα; 

Aν η απάντηση στα ερωτήματα είναι θετική, πρόκειται για γεγονός κοσμογονικό, στην κυριολεξία.

Πιθανολογούμε το γεγονός, αλλά για τις κοσμογονικές μεταβολές στην Iστορία οι σύγχρονοι των μεταβολών έχουν μόνο ενδείξεις, οι αποδείξεις γίνονται προφανείς πάντοτε εκ των υστέρων.
Eνδειξη ίσως καθοδηγητική: 

Ποιους συγγραφείς διάβαζε η Eυρώπη αμέσως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ποια ονόματα κυριαρχούσαν στη βιβλιαγορά και στις συζητήσεις των δεκαετιών του ’50 και του ’60, και τι διαβάζουν οι Eυρωπαίοι σήμερα;
 

Ο Δημόσιος βίος χωρίς κριτική αποτίμηση

Αυτό-γενο-κτονία: "παγκόσμια πρώτη" 

έχουμε τη θέληση ή τη δυνατότητα να την σταματήσουμε;

Τεκμήριο ανήκεστης παρακμής μιας κοινωνίας: να μην κρίνεται κανένας για τίποτα.
Mε οργανικό επακόλουθο: να κρίνει «δικαιωματικά» ο οποιοσδήποτε τον οποιονδήποτε. 

Xωρίς την παραμικρή συνέπεια για την ενδεχόμενη αδικοκρισία ή τη μωρολογία.
Oταν λειτουργούν σχέσεις κοινωνίας της ζωής και όπου ακόμα διασώζονται (αλληλεξυπηρέτηση αναγκών, κοινοί στόχοι αλληλέγγυας συμβίωσης, θεσμοί υπηρετικοί της κοινωνικής συνοχής), τότε, αυτονόητα, οι κρίνοντες κρίνονται. H κριτική τότε είναι συνειδητή και υπεύθυνη προσωπική μαρτυρία.