Mια ταράτσα που κατάφερε να γίνει... αυλή !

                             

Με λένε Νίκο. 
Το όνομά μου είναι Νίκος. Ονομάζομαι Νίκος.

Περιμένω στην ουρά να πάρω φάρμακα. Φάρμακα για καρκίνο. Όχι για μένα. 

Για τη θεία μου είναι. Τραβιέται καιρό τώρα και περιμένω εγώ να της πάρω τα φάρμακα γιατί... 

Γιατί, τέλος πάντων, μου έχει σταθεί πολύ στη ζωή μου. 
Το κάνω κάθε μήνα. και  μετά  πάω για καφέ στην ταράτσα του "Μπέμπη" απέναντι -η μάλλον πήγαινα. 

Διήγημα του Γιώργου Ρομπόλα

Χτες έχασα τη σειρά μου για τα φάρμακα γιατί βγήκα έξω από κάτι φωνές που άκουσα. και σήμερα, να 'μαι πάλι εδώ. Ήταν τέσσερα γομάρια και έσερναν τον "Μπέμπη".  Αν είναι δυνατόν, γέρο άνθρωπο ! Ο "Μπέμπης" ήταν ένας ήρωας, ο "Μπέμπης" είναι ατομάρα, είναι γίγαντας !
 Ο "Μπέμπης" είναι οικογενειακός γνωστός. Είναι ένας γέρος, πρώην τσιλιαδόρος, που την αράζει ή την άραζε στο σπίτι-ταράτσα που έχει διαμορφώσει.  

Ηλίας Σιμόπουλος, ο καθρέφτης, το δέντρο

Ηλίας Σιμόπουλος

   Ο Καθρέφτης

Μην εμπιστεύεσαι τον καθρέφτη.

Αληθινός δολοφόνος των χρωμάτων

στήνει παγίδες, δεν τις υποπτεύεσαι

θαρρείς πως κάποιο λάθος γίνεται

θέλεις να διαμαρτυρηθείς

να πεις δεν είσαι εσύ

ούτε που γνώρισες ποτέ αυτό το πρόσωπο

που σε κοιτά παράξενα

μα η φωνή σου πνίγεται

πιο πέρα από τη σιωπή

στους σκοτεινούς ωκεανούς της μνήμης.

Τότε ο άλλος μέσα στον καθρέφτη

το μαρτύριό σου μεγαλώνοντας

σηκώνει με συμπόνεση τα χέρια του

να κρύψει τις πολλές ρυτίδες 

να φορέσει το νανικό του πρόσωπο

να σε δωροδοκήσει με όνειρα

κι ελπίδες μάταιες

πως τάχα

δε σε γέλασεν η άνοιξη

ούτε σε τύφλωσε το πολύ φως

μόνο τα είδωλα

που στήνουν οι καθρέφτες μπρος στα μάτια σου

σε ξεγελούν

έτσι που δε μπορείς να διακρίνεις καθαρά

πίσω απ' τις σκόνες

και τις φοβερές ραγισματιές

το αληθινό του πρόσωπο.

Μη δίνεις πίστη

στον αμαρτωλό καθρέφτη.

Κάποτε

- σήμερα, αύριο - θ' ακουστεί

μέσα στη νύχτα η φωνή του ερωδιού 

πάνω από εκατομμύρια κλειστά μάτια.



          Το Δέντρο («Η Έκτη Εντολή»)

Ο άνθρωπος, αγάπη μου
Την ίδια ώρα
γίνεται ποιητής ή δολοφόνος
Ένας άγγελος τον παραστέκει
Ένας δαίμονας του Χαμογελά.

Σκυμμένος στις εξισώσεις του
Με πολλούς αγνώστους
Σπέρνει τον όλεθρο στη Χιρισίμα
Εξακοντίζει τους Σπούτνικ στους αιθέρες.

Ο άνθρωπος, αγάπη μου
Μπορεί μονάχος του
Να γίνεται φως ή νύχτα
Να σκοτώνεται σ' όλους τους πολέμους
Για τη λευτεριά και τη δικαιοσύνη
Και να λυντσάρει το μικρό νέγρο
Που τόλμησε να ζητωκραυγάσει έξαλλος
την ομορφιά μιάς άσπρης.

Ο άνθρωπος, αγάπη μου
Την ίδια ώρα
Σηκώνει από τα Τάρταρα
Τους ίσκιους του τρόμου
Να φράξει το δρόμο μας
Κι ανοίγει τους κρουνούς της ζωής
Να μας χαρίσει το μέλλον
Καθώς εσύ ανοίγεις την πόρτα σου
και λες στους επισκέπτες
-«Περάστε!».

Ο άνθρωπος, αγάπη μου
Ποτίζει μέρα νύχτα
Με το αίμα του και με τα δάκρυά του
Το δέντρο της ζωής
Που μεγαλώνει αφάνταστα
Για να μας δώσει κάποτε
Τους πιο γλυκούς καρπούς του.
_______________________

*  Ο ποιητής Ηλίας Σιμόπουλος έχει μια εβδομηντακονταετή συνεχή παρουσία στα Ελληνικά Γράμματα. Γεννήθηκε στις 23 -11-1913 στον Κραμποβό (σήμερα Καστανοχώρι) Αρκαδίας. Τελείωσε την Νομική Σχολή, και το Γαλλικό Ινστιτούτο. Μιλάει Γαλλικά, Αγγλικά και Ρώσικα.
Έχει πάρει μέρος και σε πολλά διεθνή συνέδρια. Βιβλία του μεταφράστηκαν και κυκλοφόρησαν σε Γαλλία, Ιταλία, Βουλγαρία, Τσεχοσλοβακία, Σουηδία, και ποιήματά του περιέχονται και σε πολλές ξένες ανθολογίες.
Πολλά από τα έργα του έχουν μελοποιηθεί από Έλληνες και ξένους συνθέτες.
Το 2011 η Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών τον πρότεινε για το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.


Scholeio.com