Ποιοι ήταν οι Καθαροί, Ο Μύθος και τα Μυστικά τους




Ποιο είναι το μυστικό που έφερε σ' ένα μικρό χωριό, 
τους Δρυίδες, την αίρεση των Καθαρών, τους Ναϊτες Ιππότες...?



 Η Rennes Le Chateau είναι ένα μικρό χωριό στο διαμέρισμα Λανγκεντόκ της Νότιας Γαλλίας, την ύπαρξη του οποίου θα αγνοούσε ο περισσότερος κόσμος, αν δεν ήταν ο τόπος ενός μεγάλου μυστικού, το οποίο παραμένει άγνωστο στις περισσότερες λεπτομέρειές του εδώ και εκατοντάδες χρόνια. 

   Ποιο μπορεί να είναι το μυστικό που τράβηξε στο μικρό αυτό χωριό τους Δρυίδες του απώτερου παρελθόντος, την αίρεση των Καθαρών, τους Ναϊτες Ιππότες, Μυστικές Εταιρείες και τον Μπερανζέ Σονιέρ, τον μυστηριώδη εκείνον Ιερέα που από φτωχός και άσημος εφημέριος του Ναού της Μαγδαληνής, κατέληξε να διαχειρίζεται τεράστια χρηματικά ποσά και να συναναστρέφεται με εξέχοντα πρόσωπα της Γαλλικής Κοινωνίας; 
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

   Ο Αβάς Σονιέρ, φτάνει το 1885 στη Rennes Le Chateau ως διορισμένος από την Καθολική Εκκλησία εφημέριος του Ναού της Μαγδαληνής. Η μικρή κοινότητα τον αποδέχτηκε αμέσως, μιας και είχε καταγωγή από μια κοντινή περιοχή.

    Ο Σονιέρ, 
ο Φρανσουά Μπερανζέ Σονιέρ (1852 – 1917) σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, ξεκίνησε εργασίες ανακαίνισης ενός Ναού, ο οποίος είχε χτιστεί τον 10ο αιώνα. Υποτίθεται ότι ο νεαρός Ιερέας σε ένα από τα κηρύγματά του είχε μιλήσει κατά της Δημοκρατίας και υπέρ της Μοναρχίας, με αποτέλεσμα να τον αποπέμψουν από τα καθήκοντά του για ένα χρόνο. 
   Μετά την αποκατάστασή του το 1886, έλαβε μια δωρεά ύψους 3.000 φράγκων από την Κόμισσα του Σαμπόρ, τη χήρα ενός διεκδικητή του γαλλικού θρόνου. Τα χρήματα αυτά υποτίθεται ότι χρησιμοποίησε ο Σονιέρ προκειμένου να ανακαινίσει το Ναό.
   Σύμφωνα με τις περισσότερες αφηγήσεις, εκείνη την εποχή ο Σονιέρ ανακάλυψε «κάτι», πιθανότατα περγαμηνές, τις οποίες και παρουσίασε στον Επίσκοπο της Καρκασόν, ενώ στη συνέχεια τις πήγε για μετάφραση στον Εμίλ Οφέ στο Παρίσι, ο οποίος και τον σύστησε στους αποκρυφιστικούς κύκλους της πόλης, μεταξύ των οποίων ήταν και η διάσημη υψίφωνος της εποχής, Έμμα Καλβέ, την οποία μια φήμη θέλει να γίνεται ερωμένη του Αβά.


   Ο ναός 
της Μαγδαληνής είναι παράξενος, γεμάτος περίεργους συμβολισμούς .  
   Πάνω από την είσοδο του Ναού είναι σκαλισμένο ένα χωρίο από τη Γένεση. Λίγο πιο μέσα από την είσοδο ένα φοβερό άγαλμα δαίμονα.  Ακριβώς απέναντι υπάρχει ένα γλυπτό του Ιησού, το οποίο είναι το εναντιόμορφο είδωλο του Δαίμονα. Επάνω από το Χριστό είναι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο οποίος ραίνει το Χριστό με νερό που βγαίνει από μια αχιβάδα.

   Το πάτωμα του Ναού είναι στρωμένο με μαύρες και άσπρες πλάκες και η οροφή με άστρα, τεχνοτροπία που συναντάμε στις Μασονικές Στοές. Μπροστά στην Αγία Τράπεζα υπάρχει το ανάγλυφο της Μαρίας της Μαγδαληνής, στο οποίο η Αγία απεικονίζεται να προσεύχεται γονατιστή, με ένα βιβλίο και ένα κρανίο, ενώ κοιτάζει ένα Σταυρό ο οποίος αποτελείται από ζωντανό ξύλο. Το γνωστό δοχείο με το μύρο απουσιάζει από το ανάγλυφο.

   Η ανακαίνιση του παρεκκλησίου δεν ήταν το μοναδικό έργο που έφερε σε πέρας ο Αβάς Σονιέρ. Παράλληλα έχτισε και μια βιβλιοθήκη, την οποία ονόμασε «Πύργο Μάγδαλα» και μια οικία που ονόμασε « Βίλα Βηθανία». Στη βίλα Βηθανία ο Σονιέρ και η πιστή του οικονόμος, Μαρί Ντεναρνό, υποδέχονταν και φιλοξενούσαν τους υψηλούς καλεσμένους τους, όπως την Έμμα Καλβέ και τον κύκλο της, που συχνά άρχισαν να ταξιδεύουν ως τη Rennes Le Chateau.

   Οι συμβολισμοί εξάπτουν την φαντασία. Τα ερωτηματικά πολλά.
   - Ποιο κοινό ενδιαφέρον μπορεί να συνέδεε τους αποκρυφιστικούς κύκλους του Παρισιού με τον άσημο Αβά Σονιέρ; 
   - Τι το ιδιαίτερο είχε ο τόπος της Rennes Le Chateau από την αρχαιότητα έως και σήμερα; 
   - Για ποιο λόγο υπάρχει πλήθος ναών και τοπωνύμιων που σχετίζονται με τη Μαγδαληνή και τον Ιωάννη το Βαπτιστή στη συγκεκριμένη περιοχή; 
   - Βρήκε πράγματι κάποιο εξαιρετικό μυστικό ο Σονιέρ ή η όλη ιστορία εντάσσεται στο πεδίο μιας ακόμα νεομυθολογίας; 
   
   Καταρχήν, η ευρύτερη περιοχή του Λανγκεντόκ από την εποχή των Δρυίδων ακόμα θεωρούνταν σημαντικός τόπος Δύναμης και αποτέλεσε ένα από τα κέντρα τους. Ακόμα και σήμερα, ερευνητές ισχυρίζονται ότι κάποια από τα αρχαία κτίσματά του καθώς και σημαντικοί οικισμοί είναι κτισμένοι σύμφωνα με τους κανόνες της Ιερής Γεωμετρίας, σχηματίζοντας σε κάτοψη μεγάλες και μικρές Πεντάλφα η οποία, ως γνωστόν, αποτελεί πανάρχαιο Ηλιακό σύμβολο.
   Αργότερα, επικράτησε ο μύθος που θέλει τη Μαγδαληνή να καταφεύγει στην περιοχή μετά τη Σταύρωση του Ιησού, μια παράδοση που θα συζητήσουμε διεξοδικότερα λίγο παρακάτω.
   Μερικούς αιώνες μετά, το Λανγκεντόκ γίνεται κέντρο της αίρεσης των Καθαρών, οι οποίοι εκδιώχθηκαν λυσσαλέα από την Καθολική Εκκλησία ενώ και οι Ναϊτες Ιππότες έκαναν το πέρασμά τους από την περιοχή. Η αλχημεία γνώρισε άνθιση στα μέρη εκείνα, από τα οποία άλλωστε καταγόταν και ο Νοστράδαμος, ενώ από ακόμη αρχαιότερες εποχές, στο Λανγκεντόκ συναντάμε και τη λατρεία της Μαύρης Μαντόνας.


   Ο μύθος της γενιάς του Ιησού.

   Σύμφωνα με μια παράδοση, η Μαρία η Μαγδαληνή, μετά τη Σταύρωση του Ιησού κατέφυγε στη νότια Γαλλία, όπου και λατρεύτηκε ως Αγία. Στην περιοχή υπήρχε ήδη το ιδεολογικό υπόβαθρο, μιας και από τα αρχαία χρόνια λατρευόταν η Μαύρη Μαντόνα, δηλαδή η λεγόμενη «Θηλυκή Αρχή». 
   Υποτίθεται πως μετά το θάνατο της Αγίας, κτίστηκαν πολλοί ναοί προς τιμήν της, όπως και ναοί προς τιμήν του Ιωάννη του Βαπτιστή.  Η παράδοση, όμως, προχωράει ακόμα πιο πέρα. 
   Η Μαγδαληνή δεν πήγε μόνη της στη Νότα Γαλλία αλλά μαζί της είχε το νεκρό σώμα του Ιησού, ο οποίος δεν αναστήθηκε ποτέ αλλά και τον καρπό του έρωτά της για εκείνον, μιας και ήταν έγκυος σε ένα κοριτσάκι, το οποίο γεννήθηκε στη Γαλλία και η ταυτότητά του κρατήθηκε μυστική. 
  Το μυστήριο της ταυτότητας του βρέφους καθώς και των απογόνων του, το κρατάει καλά φυλαγμένο μια οργάνωση που ονομάζεται «Κοινό της Σιών» για δικούς της λόγους. Από το κορίτσι εκείνο υποτίθεται πως κατάγεται η Μεροβίγγεια Δυναστεία των Βασιλέων της Γαλλίας.
 
   Η Μαγδαληνή κατέφυγε στη Γαλλία για να γλιτώσει από το διωγμό των μαθητών του Ιησού, οι οποίοι διαστρέβλωσαν την πραγματική ιστορία και το κήρυγμα του Δασκάλου τους, θέτοντας εαυτούς ως τους μοναδικούς διαδόχους του. 
   Η αλήθεια, πάντα σύμφωνα με την παράδοση, είναι πως Ιησούς θεωρούσε τη Μαγδαληνή ως τη διάδοχό του και τη σημαντικότερη από όλους τους μαθητές του, ακόμα και ανώτερη του Πέτρου και απόδειξη για όλα αυτά βρίσκεται στα Γνωστικά Ευαγγέλια, τα οποία θεωρούνται αιρετικά από την Εκκλησία και εξαφανίστηκαν, για να ανακαλυφθούν ξανά στη σύγχρονη εποχή.
   
   Εάν όλα αυτά αποδειχθούν, τόσο τα περί του πραγματικού ρόλου της Μαγδαληνής όσο και η ύπαρξη βιολογικού απογόνου του Ιησού, ο οποίος ποτέ δεν αναστήθηκε (κατά τους υποστηρικτές αυτής της άποψης), τότε ο Χριστιανισμός καταρρέει, μιας και στηρίζεται πάνω στο Δόγμα της Ανάστασης του Θεανθρώπου. 
   Αυτή η γνώση, αν συνοδεύεται από επαρκείς αποδείξεις, αποτελεί ωρολογιακή βόμβα με απρόβλεπτες συνέπειες για την ίδια την κοινωνία.

   Παρά το απίστευτο της υπόθεσης, φαίνεται πως η παραπάνω παράδοση για αιώνες διατηρήθηκε αναλλοίωτη και ξεπέρασε τα όρια της περιοχής της σε βαθμό που σπουδαίες προσωπικότητες του παρελθόντος, όπως ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Νικολά Πουσέν, ο Κλωντ Ντεμπυσί, ο Ζαν Κοκτώ και άλλοι, φαίνεται να ασπάστηκαν τις διδαχές της παράδοσης και ίσως και να έγιναν Μάγιστροι του τάγματος της Σιών. 
   Για όλους αυτούς, τα σημαντικότερα πρόσωπα των Ευαγγελικών διηγήσεων είναι ο Βαπτιστής και η Μαγδαληνή, αφού θεωρούσαν ότι ο πραγματικός ρόλος του Ιησού παραχαράχθηκε και διαστρεβλώθηκε από τους διψασμένους για εξουσία Αποστόλους και Επισκόπους που τους διαδέχτηκαν. 
   Από εκείνους η Μαγδαληνή θεωρήθηκε ως μια απλή πόρνη και όχι ως η σπουδαιότερη μαθήτρια και διάδοχος του Ιησού, ενώ ο Βαπτιστής υποβιβάστηκε σε έναν Πρόδρομο και όχι σε Μέγα Μύστη και πιθανώς ανώτερο και του ίδιου του Χριστού όπως πραγματικά ήταν.
   Αποστολή του Κοινού της Σιών έγινε η λατρεία της Μαγδαληνής, της θηλυκής αρχής, που βίαια είχε αντικατασταθεί από έναν αρσενικό Θεό και η διατήρηση ενός μυστικού που δεν είμαστε καν βέβαιοι ότι υπάρχει.
   Από την έως τώρα προσωπική μου μελέτη επί του θέματος δεν μπορώ να πω ότι έχω πειστεί από στοιχεία και ενδείξεις. Για εμένα, η όλη ιστορία γύρω από τη Μαγδαληνή και τη γενιά του Ιησού ξεκινά από την επιθυμία ορισμένων ανθρώπων να αναβιώσουν τη λατρεία της Μεγάλης Θεάς, που με σαρωτικό τρόπο είχε αντικατασταθεί από το χριστιανισμό. 
   Βέβαια, η ανατροπή αυτή είχε συμβεί πολύ παλιότερα αλλά ο χριστιανισμός βρέθηκε στο στόχαστρο εξαιτίας της τυραννικής εξουσίας που ασκούσε το Βατικανό. Σημαντικοί άνθρωποι μυήθηκαν σε αυτή τη μυστική λατρεία και υποτίθεται πως έκρυψαν μηνύματα για αυτή μέσα στα έργα τους, όπως έγινε ευρύτατα γνωστό για τον Λεονάρντο ντα Βίντσι και τους πίνακές του. 

   Τα βασικά συστατικά στοιχεία της Νεομυθολογίας είχαν πια ετοιμαστεί.
   Η Rennes Le Chateau, βρισκόμενη γεωγραφικά στο κέντρο που δημιουργήθηκε η παράδοση, έγινε ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα, γύρω από τα οποία συντηρείται το μυστήριο που ενισχύθηκε από την περίεργη συμπεριφορά του Σονιέρ. 
   
   Μην ξεχνάμε επίσης πως τα περισσότερα στοιχεία που αφορούν στο μύθο προέρχονται από προφορικές μαρτυρίες της περιοχής και από κανένα άλλο στοιχείο. Για παράδειγμα, δεν υπάρχει απόδειξη ότι πραγματοποίησε τα περίφημα ταξίδια του στο Παρίσι, ωστόσο τα κτίρια που ανήγειρε και οι τραπεζικοί λογαριασμοί δείχνουν ότι όντως λάμβανε κατά καιρούς επιχορηγήσεις από άγνωστους χορηγούς. Ποιοι να ήταν αυτοί; 
   Πιθανώς οπαδοί του μύθου της Μαγδαληνής ή νοσταλγοί της Μοναρχίας. Όμως και πάλι, τι είδους υπηρεσίες τους προσέφερε ο Σονιέρ που να δικαιολογούν τέτοια υπέρογκα ποσά και, σε τελική ανάλυση, τι μπορεί να βρήκε ο Αβάς στη Rennes Le Chateau;

   Τι ανακάλυψε ο Σονιέρ;

   Στα δεκάδες συγγράμματα που έχουν ασχοληθεί με το θέμα αλλά και στις χιλιάδες αναφορές στο διαδίκτυο, επικρατούν οι παρακάτω απόψεις σχετικά με το τι μπορεί να ανακάλυψε ο Σονιέρ:
   1. Τα οστά της Μαγδαληνής
   2. Τον τάφο του Ιησού με τα λείψανά του
   3. χειρόγραφα με τη γενεολογία της Μεροβίγγειας Δυναστείας
   4. Το ιερό Δισκοπότηρο
   5. Την κιβωτό της Διαθήκης

   Η πρώτη πιθανότητα δικαιολογείται από το μεγάλο σεβασμό, έως του σημείου εμμονής θα έλεγα που έδειχνε στη Μαγδαληνή ο Σονιέρ. Από την άλλη όμως, δεν μπορώ να καταλάβω ποιο σκοπό εξυπηρετούσαν οι τεράστιες χορηγίες. 
   Αν όντως ανακάλυψε τα οστά της Αγίας τότε δικαιολογείται ο οικοδομικός οργασμός κτιρίων που σχετίζονται με την καταγωγή της αλλά δεν δικαιολογείται η μυστικότητα, εκτός από την περίπτωση που φοβόταν ότι η Παπική Εκκλησία θα προσπαθούσε να καταστρέψει τον τάφο και το λείψανο. 
   Για να συμβεί όμως αυτό, θα πρέπει να δεχτούμε ότι ο μύθος της Μαγδαληνής είναι αληθινός, πράγμα για το οποίο είπαμε ότι υπάρχουν μεγάλες αμφιβολίες και έλλειψη αντικειμενικών στοιχείων.
   Σχετικά με τον Τάφο του Ιησού, δεν υπάρχει καμία απολύτως αληθοφανής θεωρία, παρά μόνο βεβιασμένα και αυθαίρετα συμπεράσματα των συγγραφέων που υποστηρίζουν την παραπάνω άποψη. 
   Ακόμα και αν βρεθεί σκελετός σε κάποιον τάφο της εποχής του Ιησού, είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποδειχθεί ότι ανήκει σε εκείνον. ’λλωστε δεν υπάρχει καμία απολύτως αξιόπιστη αναφορά περί της δήθεν μεταφοράς του σκηνώματος του Ιησού από τη Μαγδαληνή ή τους μαθητές.
   Η πιθανότητα ο Σονιέρ να βρήκε χειρόγραφα με τη διαδοχή της Μεροβίγγειας Δυναστείας είναι ένα άλλο αμφιλεγόμενο σενάριο. Θυμόμαστε ότι στην αρχή είχε κάνει κηρύγματα υπέρ της Μοναρχίας και είχε λάβει επιχορήγηση 3.000 φράγκων. 
   Ήταν, άραγε, ο Σονιέρ νοσταλγός της Μοναρχίας που είχε ανατραπεί από τη Γαλλική Επανάσταση του 1789; 

   Πολύ πιθανό να ήταν αλλά θεωρώ πως ήταν μόνο στο κομμάτι εκείνο που αφορά την εμπλοκή του μύθου της Μαγδαληνής. 
   Από την άλλη, αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να αλλάξει η ύπαρξη χειρογράφων με γενεολογίες, τη στιγμή που θα έπρεπε να υπάρχει ατράνταχτη απόδειξη για την ιστορική ακρίβεια της γενεολογίας και της βιολογικής διαδοχής των μελών της. Κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο να συμβεί.
   Σε ό, τι αφορά στο Δισκοπότηρο και την Κιβωτό της Διαθήκης, δεν κατάφερα να εντοπίσω αξιόπιστα στοιχεία που συνηγορούν υπέρ της μιας ή της άλλης εκδοχής και προσωπική μου θέση είναι ότι αυτές οι πιθανότητες εντάσσονται στη σφαίρα της φαντασίας.

   Περισσότερα μυστήρια.

   Μέχρι τώρα, το μόνο ουσιαστικό στοιχείο που έχουμε στα χέρια μας είναι τα υπέρογκα έξοδα του Σονιέρ και οι τραπεζικοί λογαριασμοί. Τόσο ο ίδιος όσο και η οικονόμος του, Μαρί Ντεναρνό, παρά το γεγονός ότι έκτισαν τη Βίλα Βηθανία, προτίμησαν να παραμένουν στο φτωχικό πρεσβυτέριο, ενώ κρατούσαν τη Βίλα για τους καλεσμένους τους.
   Ο Αβάς και η Ντεναρνό ξεκίνησαν νυχτερινές ανασκαφές στο κοιμητήριο. Ο σκοπός τους παραμένει άγνωστος, ωστόσο είναι βέβαιο ότι και οι δυό τους κατέστρεψαν την επιγραφή που βρισκόταν στον τάφο της Μαρί ντε Νεγκρ ντ’ Αμπλ, μιας ευγενούς της περιοχής που είχε πεθάνει περισσότερα από εκατό χρόνια πριν, με προφανή σκοπό να αποκρύψουν πληροφορίες που περιέχονταν στην ταφόπλακα.


   Το μυστήριο του τάφου και οι βοσκοί της Αρκαδίας.

   Η μαρκησία Μαρί ντε Νεγκρ ντ’ Αμπλ ήταν ιδιοκτήτρια της Rennes Le Chateau και φαίνεται πως για κάποιο λόγο ο τάφος της ενδιέφερε ιδιαίτερα τον Σονιέρ. Είπαμε και παραπάνω ότι ο αβάς κατέστρεψε την ταφόπλακα χωρίς φαινομενικά να έχει ιδιαίτερο λόγο. Όμως αυτός ο τάφος φαίνεται πως από παλιά «τραβούσε» τα μυστήρια.

   Καταρχήν, ενώ η οικογένεια της μαρκησίας είχε από γενιές ενταφιαστεί στο οικογενειακό μαυσωλείο, η ίδια παραδόξως δεν ενταφιάστηκε εκεί. Έπειτα, η ταφόπλακά της τοποθετήθηκε δέκα χρόνια μετά το θάνατό της και, παρά την κοινωνική της θέση, είναι γεμάτη από ορθογραφικά λάθη, μερικά από τα οποία φτιάχνουν προσβλητικές εκφράσεις για την ίδια, οι οποίες σίγουρα θα είχαν εξαγριώσει την οικογένεια, οπότε και θα είχε ζητήσει την αφαίρεση της ταφόπλακας. 

   Κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ. Για παράδειγμα, η φράση “requiescat in pace” (αναπαυθήτω εν ειρήνη) έχει αποδοθεί ως ” requies catin pace”. Η λέξη “catin” σημαίνει «πόρνη» στη γαλλική αργκό, ενώ ακόμα και το επώνυμό της έχει παραλλαχθεί ώστε να σημαίνει επίσης «πόρνη».

   Υπάρχουν συνολικά 25 λέξεις στην ταφόπλακα, από τις οποίες οι 11 έχουν λάθη, ένα ποσοστό που μας απομακρύνει από την πιθανότητα απλού λάθους.
   Σύμφωνα με εκδοχές, η ταφόπλακα περιέχει τη φράση ” et in arcadia ego” γραμμένη όμως με ελληνικούς χαρακτήρες. Η ίδια φράση βρίσκεται και στον πίνακα του Νικολά Πουσέν «Οι βοσκοί της Αρκαδίας» του 1640, ενώ το ίδιο θέμα το βρίσκουμε ακόμα παλαιότερα στον ζωγράφο Γκουερτσίνο. Λέγεται πως το τοπίο του πίνακα μοιάζει πολύ με το τοπίο της Rennes Le Chateau.

   
Οι Βοσκοί της Αρκαδίας,  Πίνακας του Πουσέν
   

   Η ιστορία με τον τάφο είναι πολύ μπερδεμένη, ωστόσο αρκετοί ερευνητές πιστεύουν ότι ο πραγματικός τάφος της μαρκησίας βρίσκεται στο μαυσωλείο ενώ ο άλλος τάφος δεν είναι τίποτε άλλο από έναν οδοδείκτη, με κωδικά μηνύματα σχετικά με το που βρίσκεται κάποιο άλλο, μεγαλύτερο μυστικό. Οι αναφορές σε «πόρνη», «υψηλή πόρνη» και άλλα στοιχεία κάνουν τους ερευνητές να πιστεύουν ότι το μεγαλύτερο μυστικό στο οποίο οδηγεί ο τάφος δεν είναι άλλο από το ακριβές σημείο όπου βρίσκεται ο τάφος της Μαγδαληνής. 
   Αυτό το σενάριο, απίστευτο πραγματικά, είναι ικανό να μας εξηγήσει πολλά από τα σκοτεινά σημεία της υπόθεσης που εξετάζουμε.  Παρά ταύτα, χρειάζονται πολύ περισσότερα στοιχεία για να μας πείσουν, δεδομένου ότι δεν υπάρχει καμία ιστορική επαλήθευση ότι όντως η Μαγδαληνή κατέφυγε στη Γαλλία.


   Η Μαγδαληνή των Ευαγγελίων.

   Είπαμε παραπάνω ότι δεν υπάρχει καμία ιστορική τεκμηρίωση ότι η Μαγδαληνή κατέφυγε στη Νότα Γαλλία. Για την ακρίβεια, οι μελετητές των Ευαγγελίων πιστεύουν ότι υπάρχει μεγάλη  σύγχυση   σχετικά με την ταυτότητα της Μαγδαληνής, η οποία έχει μπερδευτεί με τη Μυροφόρο γυναίκα. Ας δούμε πιο αναλυτικά.
   Η μυροφόρος, σύμφωνα με το κατά Ιωάννην, ήταν η Μαρία η αδερφή του Λαζάρου και όχι η Μαγδαληνή ( Ιωαν. 12: 2-3). Στο κατά Λουκάν η μυροφόρος προσδιορίζεται ως μια πόρνη που μετανόησε (Λουκ. 7:36-50) ενώ τα υπόλοιπα Ευαγγέλια συμφωνούν με τον Ιωάννη χωρίς να αναφέρουν το όνομα της Μυροφόρου όμως και διαφέρουν από το κατά Λουκάν στο ότι η συνάντηση έγινε στο σπίτι του Σίμωνα του λεπρού, ενώ ο Λουκάς λέει ότι ο Σίμωνας ήταν ο φαρισαίος.
   Σύμφωνα με τα Κανονικά Ευαγγέλια η Μαγδαληνή ήταν μαθήτρια, από την οποία ο Ιησούς είχε εκδιώξει δαιμόνια. Βρισκόταν στο Γολγοθά την ώρα της Σταύρωσης μαζί με άλλες γυναίκες, ήταν παρούσα στην ταφή, ήταν μαζί με τις γυναίκες που πήγαν να αλείψουν μύρο το σώμα του Ιησού και ήταν η πρώτη που τον είδε αναστημένο, για να πάει αμέσως μετά να το διηγηθεί στους μαθητές που δεν την πίστεψαν στην αρχή.
   Η Ορθόδοξη Παράδοση θέλει τη Μαγδαληνή να ακολουθεί τον απόστολο Ιωάννη στην Έφεσο, όπου και τελικά πέθανε. Η Ρωμαιοκαθολική παράδοση ταύτισε τη Μαγδαληνή με τη Μυροφόρο και η παράδοση αυτή συνεχίστηκε στους αγιογράφους και τους καλλιτέχνες.
   Τα απόκρυφα κείμενα του Ναγκ Χαμαντί θέλουν τη Μαγδαληνή να είναι όχι απλά μαθήτρια αλλά η σημαντικότερη μαθήτρια του Ιησού, την οποία αγαπούσε περισσότερο από όλους και τη φιλούσε στο στόμα, αφού ήταν σύζυγός του..


   Η λύση του μυστηρίου;

   Οι κινήσεις του Σονιέρ οπωσδήποτε ήταν περίεργες, το ίδιο και οι χρηματοδοτήσεις του. 
   Δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία ότι ολόκληρη η Rennes Le Chateau χτίστηκε με βάση την Ιερή Αρχιτεκτονική και είναι γεμάτη συμβολισμούς που ξεφεύγουν από την τυχαιότητα. Είναι σίγουρο ακόμα ότι στην ευρύτερη περιοχή του Λανγκεντόκ ανθούσαν οι μυστικές εταιρείες και έγιναν διάφορες πολιτικές και θρησκευτικές αναταραχές. 

   Ακόμα και σήμερα μπορεί κανείς να δει πλήθος εκκλησιών που είναι αφιερωμένες στη Μαγδαληνή και τον Βαπτιστή και είναι δεδομένη η αφοσίωση των κατοίκων στη Μαγδαληνή.
   Όμως, για πολλά από τα σενάρια που ακούγονται, δεν υπάρχουν αποδείξεις εκτός από τις μαρτυρίες των ντόπιων που μεταδίδονται προφορικά από γενιά σε γενιά και αποτελούν βασική πηγή για τους ερευνητές. Πέραν αυτών δεν υπάρχει τεκμηρίωση ότι η Μαρία πήγε στη Γαλλία, δεν υπάρχει απόδειξη ότι ο Σονιέρ έκανε πράγματι τα ταξίδια στο Παρίσι και δεν είμαστε καν βέβαιοι ότι βρήκε κάτι κατά τις διαδικασίες ανακαίνισης του Ναού.

   Θα ήθελα να με ακολουθήσετε σε ένα συλλογισμό. Είστε απογοητευμένοι από την Εκκλησία, την οποία θεωρείτε αναχρονιστική, σκοταδιστική και τυραννική. Είστε άνθρωποι διανοούμενοι, που σας αρέσει να μελετάτε διάφορα πράγματα και κατέχετε πολλές γνώσεις. Κάποια στιγμή, μαθαίνετε ότι υπάρχει η παράδοση πως ο Ιησούς, ο αρχηγός της θρησκείας που σας έχει απογοητεύσει, δεν πέθανε στο Σταυρό και δεν ήταν άγαμος, μόνο μια από τις μαθήτριές του, η Μαρία Η Μαγδαληνή ήταν η σύζυγός του, η οποία κατέφυγε στη Γαλλία για να γλιτώσει το διωγμό των μαθητών του. 

   Γνωρίζετε πως τα απόκρυφα ευαγγέλια, καθώς και άλλες Γνωστικές πηγές, θεωρούν τον Βαπτιστή ως τον πραγματικό Μύστη, τον οποίο εκμεταλλεύτηκε αν όχι ο Χριστός, τουλάχιστον οι μαθητές του για να καρπωθούν τη δόξα της νέας θρησκείας. 
  Αυτές δεν είναι γνώσεις του απλού και απαίδευτου λαού, είναι γνώσεις των γραμματισμένων, μορφωμένων ανθρώπων. Τι κάνετε; Σχηματίζετε μια ομάδα ομοϊδεατών που είναι κρυφή, για το φόβο της Ιεράς Εξέτασης και περνάτε το μυστικό σε άλλους πεφωτισμένους. 
   Δημιουργείτε έργα τέχνης με κωδικά μηνύματα της πίστης σας, γιατί γνωρίζετε ότι από το παρελθόν λατρεύονταν θηλυκές θεότητες και ενισχύετε το μύθο όσο μπορείτε.

   Αιώνες αργότερα η μυθολογία έχει σχηματιστεί. Έχουν ήδη περάσει αρκετές γενιές ώστε να ξεχαστεί η αρχική πηγή γνώσης διαφόρων θεμάτων και οι νέοι «μύστες» ακολουθούν την παράδοση του «μυστηρίου», το οποίο όμως έχουν αρχίσει σιγά σιγά να ανακαλύπτουν και άλλοι ερευνητές, οι οποίοι κάνουν συνδέσεις μεταξύ των επιμέρους θεμάτων του, χρησιμοποιώντας ως βασική πηγή τις προφορικές μαρτυρίες των κατοίκων της περιοχής που γοητεύονται με την αθρόα είσοδο τουριστών σε ένα μέρος που διαφορετικά δεν θα γνώριζε κανείς.  
   Πράγματι, το μικρό εκείνο χωριό το επισκέπτονται κάπου 25.000 τουρίστες κάθε χρόνο. Καθόλου άσχημα.

   Έτσι η νεομυθολογία σας είναι έτοιμη πια, στηριγμένη σε ανύπαρκτα ουσιαστικά στοιχεία και σε παραδόσεις που δεν επαληθεύονται από πουθενά. 

   Από τη μικρή μου μελέτη επάνω στο θέμα πιστεύω ότι ο Σονιέρ, νοσταλγός της μοναρχίας, κατόρθωσε και ήρθε σε επαφή με κύκλους που με τη σειρά τους νοσταλγούσαν την αναβίωση των αρχαίων λατρειών της Θηλυκής Αρχής και των τελετουργιών της, όπως της σεξουαλικής μαγείας και του Ιερού Γάμου, που παράλληλα έτρεφαν σε κάποιο βαθμό απέχθεια για το Χριστιανισμό και θέλησαν να τον χτυπήσουν εκ των έσω, μιλώντας για απάτη εκ μέρους των Αποστόλων και υποβάθμιση του ρόλου του Ιωάννη του Βαπτιστή και πολύ περισσότερο της Μαρίας της Μαγδαληνής, η οποία στη σκέψη τους συγκέντρωνε όλα τα συστατικά μιας θηλυκής αρχής, όπως ακριβώς και η Ίσιδα του παρελθόντος. 
   Πράγματι, φήμες θέλουν τον Σονιέρ να είναι εραστής τόσο της Έμμας Καλβέ όσο και της Μαρί Ντεναρνό, με τις οποίες και ασκούσε σεξουαλικές τελετουργίες του παρελθόντος.
   Ο Σονιέρ, ως εφημέριος ενός τόσο σπουδαίου και μυστηριώδους από την αρχαιότητα τόπου, λάμβανε επιχορηγήσεις από όλους εκείνους τους κρυφούς νοσταλγούς που πίστευαν πως υπήρχε η δυνατότητα να βρεθούν στοιχεία που να τεκμηριώνουν την πίστη τους, αν και οι σκεπτικιστές αναφέρουν πως πηγή πλουτισμού του Αβά ήταν η Σιμωνεία, η επ’ αμοιβή τέλεση Θείων Λειτουργιών δηλαδή, που ήταν και ο λόγος που προς το τέλος της ζωής του αποπέμφθηκε από τα ιερατικά του καθήκοντα.
   Οπωσδήποτε ακόμα και η άποψή μου δεν είναι τίποτε άλλο από απλή εικασία. Η αλήθεια μπορεί να απέχει εντελώς από αυτά που ισχυρίζομαι και να υπάρχει πραγματικά μυστήριο στη Rennes Le Chateau. 
   Πολύ φοβάμαι όμως πως αν είναι έτσι, το πήραν για πάντα μαζί στον τάφο τους ο Σονιέρ και η Ντεναρνό και οι κάτοικοι του χωριού ποτέ δεν θα μάθουν πάνω σε τι κοιμούνται που, σύμφωνα με τα λόγια της Οικονόμου, αν το γνώριζαν θα γίνονταν πλούσιοι για πάντα..



_____________________________________________________________





   Ιστορία των Καθαρών

       Τους Καθαρούς τους χαιρετίζουμε γύρω στο 115Ο. Όταν διάφοροι ευγενείς  επέστρεψαν από τη δεύτερη σταυροφορία και εισήγαγαν στην Ευρώπη την αίρεση των Καθαρών.  
   Βρήκε  υποστηρικτές σε αρκετούς τόπους της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, περισσότερους όμως στη νότια Γαλλία και, ιδιαίτερα, στο Λάνγκεντοκ (Languedoc) και την περιοχή του Αλμπί (Albi), από όπου πήρε και το όνομά της ένα παρακλάδι της αίρεσης αυτής, οι Αλβιγήνοι ή Αλβίγιοι ή Αλβιγαίοι (Albigeois).

   Το όνομα “Καθαροί” εμφανίζεται σε γραπτό κείμενο που σχετίζεται με κάποιους οραματικούς της παπικής εξουσίας. Αυτό ήταν το όνομα που δόθηκε σ' αυτή τη θρησκευτική αίρεση με χριστιανικές ρίζες, η οποία βασιζόταν σε στοιχεία που προέρχονταν από τον γνωστικισμό.

   Ο Γνωστικισμός είναι ένας γενικός όρος για διάφορες μυστικιστικές θρησκείες και σέκτες του πρώτων μεταχριστιανικών αιώνων. Στο Μεσαίωνα μία σέκτα, οι Καθαροί όπως καταγράφηκαν στην ιστορία, ιδιοποιούνται ορισμένες ιδέες του.
   Εμφανίστηκαν αρχικά σε μία περιοχή της νοτιοανατολικής Γαλλίας κοντά στην Τουλούζ και εικάζεται ότι ήταν φυσική συνέχεια των Παυλικιανών της Αρμενίας και των Βογόμιλων, όπως επίσης φαίνεται ότι επηρεάστηκαν και από τον μανιχαϊσμό.

   Ορισμένοι ερευνητές πιστεύουν πως οι ρίζες αυτής της κίνησης πρέπει να αναζητηθούν σε σλαβικούς πληθυσμούς της ευρύτερης Μακεδονίας, μέσω των οποίων οι ιδέες της διείσδυσαν στη νότια και τη δυτική Ευρώπη. Στη Θράκη δρούσε μια παρόμοια σέκτα, μέρος της οποίας μεταφέρθηκε εκεί από τη Μ. Ασία.

   Στην αρχή οι οπαδοί της ήταν γνωστοί με το όνομα Παυλικιανοί (πίστευαν σε ένα κοσμολογικό δυϊστικό δόγμα, σύμφωνα με το οποίο υπήρχε ένας Θεός κακός δημιουργός του γήινου κόσμου και ένας Θεός καλός βασιλέας του μέλλοντος αιώνος), αλλά αργότερα μετεξελίχτηκαν στους Βογομίλους (οπαδούς ενός δυϊστικού δόγματος σύμφωνα με το οποίο γινόταν πόλεμος ανάμεσα στον καλό Θεό και τον κακό Σαταναήλ)

   Οι Βογομίλοι απέρριπταν τη λατρεία, την εκκλησιαστική ιεραρχία και την πολιτική ευταξία. Προκάλεσαν με τις θρησκευτικές αλλά και τις πολιτικές τους απόψεις τη σφοδρή αντιπαλότητα των Βυζαντινών (μάλιστα, ο αυτοκράτορας Αλέξιος Α΄ θανάτωσε αρκετούς, μεταξύ των οποίων και τον αρχηγό τους Βασίλειο). 

   Στην Ιταλία η αίρεση εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην περιοχή του Τορίνου γύρω στο 1035 και εξακολουθούσε να δρα τουλάχιστον μέχρι το 14ο αιώνα.  Οι οπαδοί της ήταν γνωστοί με διάφορα ονόματα, όπως Κονκορετσανοί, Αλμπανοί ή Πάταροι, από την οδό Pataria του Μιλάνου, στην οποία πραγματοποιούσαν τις μυστικές συγκεντρώσεις τους ήδη από το 1058.
   
  Οι Καθαροί όμως ήταν περισσότερο ισχυροί στη νότια Γαλλία, όπου έδρασαν υπό την ονομασία Αλβιγηνοί (Albigenses) από την πόλη Αλμπί ή Poblicants, από παραφθορά του ονόματος Παυλικιανοί. 





   Μετά τον Αλβιγηνικό πόλεμο (1208-1244), στη διάρκεια του οποίου οι δυνάμεις του πάπα εισέβαλαν στην επαρχία της Γαλλίας Λάνγκντοκ, θανατώθηκαν χιλιάδες Καθαροί – όταν ο παπικός εκπρόσωπος ρωτήθηκε από τους στρατιώτες πώς θα ξεχώριζαν τους Καθαρούς, αυτός απάντησε: 

«Σκοτώστε τους όλους, ο Θεός θα αναγνωρίσει τους δικούς Του». 

   Τελικά η πρωτεύουσά τους, το φρούριο Μονσεγκίρ, καταλήφθηκε, η Ιερά Εξέταση τους καταδίωξε και ήδη από τις αρχές του 14ου αιώνα εξαφανίστηκαν. Το μόνο κείμενο των Καθαρών που διασώθηκε μέχρι τις μέρες μας είναι ένα τελετουργικό γραμμένο σε μια ρωμανική διάλεκτο του Troubadours.

   Βάσιζαν τη διδασκαλία τους στην Καινή Διαθήκη και στο Απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, ενώ η θέαση του κόσμου ήταν κατεξοχήν μανιχαϊστική (οι Μανιχαίοι ήταν οπαδοί του αυτοαποκαλούμενου προφήτη Μάνη, ο οποίος πίστευε ότι το σύμπαν ελέγχεται από δύο ανταγωνιστικές δυνάμεις του Καλού και του Κακού).

   Χωρίζονταν σε δύο ομάδες: τους Πιστούς, που αποτελούσαν και τη μεγάλη μάζα, και τους Τέλειους, τους ιερουργούς, οι οποίοι απείχαν, μεταξύ άλλων, και από τη συνουσία. Πίστευαν ότι η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος γινόταν μέσω των χεριών, με την επαφή.
   Οι ιερείς οι Τέλειοι (Parfaits), ζούσαν μοναχικό και ιδιαίτερα λιτό βίο και οι πιστοί της αίρεσης πίστευαν ότι, προς το τέλος της ζωής των, όφειλαν να ζητήσουν άφεση αμαρτιών, κάτι που πραγματοποιείτο με μία επίθεση των χειρών των ιερέων των επί αυτών, γνωστή ως Παρηγορία (Consolamentum).

   Δεν παραδέχονταν τη θεϊκή υπόσταση του Ιησού, ενώ το σώμα του, όπως και αυτό της Παναγίας, ήταν για τους οπαδούς της αίρεσης ένα φάσμα. 
   Πρέσβευαν ότι ο άνθρωπος, επειδή αποτελείται από ψυχή και σώμα, μετείχε και στις δύο αρχές, του Καλού και του Κακού. Επομένως, για να σωθεί έπρεπε να απελευθερωθεί από την επίδραση που ασκούσε το βάρος του υλικού μέρους του. 

   Οι Καθαροί πρότειναν έναν αυστηρό ασκητισμό, ο οποίος μερικές φορές οδηγούσε σε θάνατο από πείνα, και πίστευαν ότι η σωτηρία από το κακό μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με την απομάκρυνση από τον υλικό κόσμο. Αποκήρυσσαν το γάμο και την ιδιοκτησία και ήταν οπαδοί της αυστηρής χορτοφαγίας.

   Όλοι οι Καθαροί δέχονταν ότι ο διάβολος ήταν ο δημιουργός της υλικής υπόστασης του ανθρώπου. Το δε σώμα το θεωρούσαν ως φυλακή ενός ουράνιου στοιχείου, αρχικά ενός αγγέλου αλλά στην συνέχεια συγκατένευσαν στην ύπαρξη θεϊκής ψυχής.
    Ότι ο διάβολος μορφοποίησε το σώμα του πρώτου ανθρώπου και σ’ αυτό φυλάκισε έναν άγγελο, ο οποίος είχε ελαφρώς αμαρτήσει.

   Επίσης, ότι ο διάβολος με τους αγγέλους του ανέβηκε στον ουρανό, κι εκεί, αφού έκανε πόλεμο με τον αρχάγγελο Μιχαήλ και τους αγγέλους του καλού θεού, απέσπασε το ένα τρίτο από τα πλάσματα, που δημιουργήθηκαν από τον θεό.

   Αυτά τα εμφυτεύει καθημερινά στα ανθρώπινα σώματα και σε αυτά των κατώτερων ζώων, και επίσης τα μεταφέρει από το ένα σώμα στο άλλο μέχρι την στιγμή που θα επιστρέψουν στον ουρανό. Σύμφωνα με αυτούς τους αιρετικούς, τα πλάσματα, που δημιουργήθηκαν από τον θεό, ονομάζονται άνθρωποι του θεού, ψυχές, πρόβατα του Ισραήλ και με άλλα ονόματα.

   Μετά τη βίαιη διάλυση των Καθαρών δεν ξανάγινε καμιά αναφορά σε αυτούς, παρά την κατά καιρούς εμφάνιση διαφόρων ομάδων που διεκδικούσαν την κληρονομιά της αίρεσης-σέκτας.

   Ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι ο τεκτονισμός, λόγω των αντιεξουσιαστικών του απόψεων και κυρίως λόγω της αρνητικής στάσης του απέναντι στην ιδιοκτησία, δεν παραδέχεται καμιά πνευματική ή άλλου είδους σχέση με τους Καθαρούς. Επιπλέον, ούτε σε σημαντικές εγκυκλοπαίδειες του ελευθεροτεκτονισμού γίνεται κάποια αναφορά σε αυτή την ξεχασμένη αίρεση, η οποία στην πραγματικότητα δεν εντάσσεται σε αυτό που ορίσαμε ως μυστική εταιρεία, αλλά μάλλον αποτελεί μια ιδιότυπη χριστιανική(;) αίρεση.
___________________________________________
[Βιβλιογραφία:]

1. Sangreal, οι φύλακες του ιερού μυστικού και το κοινό της Σιών. Lynn Picknett and Clive Prince, εκδόσεις Λιβάνη, σελίδες 307 – 373.
2. Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους Εβδομήκοντα. Γένεσις κεφάλαιο 28 εδάφιο 17, εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, σελίδα 53.
3. Η Καινή Διαθήκη. Παναγιώτης Τρεμπέλας. Κατά Ιωάννην 12, 2 – 3 και Κατά Λουκάν 7, 36 – 50.
4. Τα Γνωστικά Ευαγγέλια. Eleine Pagels, εκδόσεις Ενάλιος.


[Αναφορές στο διαδίκτυο:]


Scholeio.com

Αριστοτελης, Ο Ανθρωπος Που Δεν Εχει Φιλους Είναι Θεός ή Αγρίμι.




 - Άμιλλα είναι η τάση να φτάσει κανένας τον άλλον που τον θαυμάζει ή και να τον ξεπεράσει, χωρίς να αισθάνεται φθόνο αν ο άλλος τον ξεπερνάει.

 - Αναγκαστικά όλοι είναι φίλαυτοι, περισσότερο ή λιγότερο.

 - Αυτοί που δίνουν καλή εκπαίδευση στα παιδιά, πρέπει να τιμώνται περισσότερο από εκείνους που τα γέννησαν, γιατί οι γονείς τους έδωσαν μόνο τη ζωή, οι παιδαγωγοί όμως την ικανότητα να ζουν καλά.

Αριστοτέλης, Η Ενσάρκωση του Ορθού Μέτρου



Για να επιτευχθεί ένας ενάρετος και δυνητικά ευτυχισμένος χαρακτήρας απαιτείται ένα πρώτο στάδιο να έχει την τύχη να αποκτήσει συνήθειες όχι σκόπιμα, αλλά από δασκάλους, και την εμπειρία, οδηγώντας σε ένα μεταγενέστερο στάδιο στο οποίο κάποιος επιλέγει συνειδητά να κάνει τα καλύτερα πράγματα... μας διδάσκει ο Αριστοτέλης. 

  Όταν οι καλύτεροι άνθρωποι έρχονται να ζήσουν τη ζωή τους με αυτόν τον τρόπο την πρακτική σοφία τους (φρόνησις) και της διάνοιάς τους (νους) μπορούν να αναπτύξουν μεταξύ τους την υψηλότερη δυνατή ανθρώπινη αρετή, τη σοφία ενός ολοκληρωμένου θεωρητικού ή υποθετικού στοχαστή, ή με άλλα λόγια, ενός φιλοσόφου.

Ο Αριστοτέλης ως άνθρωπος είχε πιστούς φίλους, αλλά και φοβερούς αντίπαλους (Τίμαιος, Ευβουλίδης κ.ά.), οι οποίοι κάποιες φορές τον παρουσίαζαν ως φιλάργυρο, φιλήδονο, ραδιούργο, μηχανορράφο, ακόμα ως οργανωτή δολοφονίας του Αλεξάνδρου κλπ.  Αντίθετα, από αξιόπιστες πηγές μαθαίνουμε ότι ο Αριστοτέλης υπήρξε η ενσάρκωση του ορθού μέτρου σ' όλες τις εκδηλώσεις της ζωής του. 

Την έμφυτη ευγένεια και τρυφερότητα της ψυχής του τη βρίσκουμε διάχυτη μέσα στη διαθήκη του. 
Μέσα σ' αυτή φροντίζει για τη μνήμη των γονέων και του αδερφού του και δε λησμονεί ούτε την οικογένεια του πατρικού φίλου Πρόξενου, που τον ανέθρεψε. Φροντίζει για τη δεύτερη γυναίκα του την Ερπυλλίδα και το γιο που απέκτησε μαζί της, το Νικόμαχο. Ακόμα για την κόρη του Πυθιάδα, καρπό του πρώτου του γάμου. 

Η μεγάλη του όμως φιλανθρωπία φαίνεται στο σημείο εκείνο της διαθήκης, όπου ορίζει να μην πουληθεί κανείς από τους δούλους που τον υπηρέτησαν, αλλά να ελευθερώνονται μόλις ενηλικιώνονται.

   Δεν έδειξε ενδιαφέρον στη δημοσίευση των έργων του με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν σήμερα διαθέσιμα πολλά από αυτά. Ποτέ δε δημοσίευσε τα βιβλία του, εκτός από τους διαλόγους του. Η ιστορία των πρωτότυπων συγγραμμάτων του περιγράφεται από τον Στράβωνα στην "Γεωγραφία" του και από τον Πλούταρχο στο βιβλίο Βίοι Παράλληλοι, Σύλλας. 

   Τα χειρόγραφα των παραδόσεων του Αριστοτέλη έμειναν στα χέρια του μαθητή του Θεόφραστου. Ο Θεόφραστος τα άφησε στον Νηλέα από τη Σκήψη και από αυτόν έμειναν στους κληρονόμους του. Οι απόγονοί τους τα πούλησαν στον Απελλικώνα από την Τηΐα/Τέω για ένα μεγάλο ποσό. 
   Ο Σύλλας μετά την κατάληψη των Αθηνών (86 π.Χ.) πήρε τη βιβλιοθήκη του Απελλικώνα και τα μετέφερε στη Ρώμη. Εκεί πρωτοδημοσιεύτηκαν (60 π.Χ.) από τον Ίωνα φιλόλογο Τυραννίωνα από την Αμυσό και στη συνέχεια από τον περιπατητικό φιλόσοφο Ανδρόνικο το Ρόδιο.
   Μαζί με το δάσκαλό του Πλάτωνα αποτελεί τη φωτεινή δυάδα της φιλοσοφικής σκέψης του αρχαίου κόσμου. Υπήρξε σοφός μεγαλοφυής, εγκυκλοπαιδικός, φυσιοδίφης, δημιουργός της λογικής  και ο σημαντικότερος από τους διαλεκτικούς της αρχαιότητας.

   Εκτός από τη γνώμη του τη σχετική με τις "ιδέες" του Πλάτωνα ο Αριστοτέλης υποστηρίζει και άλλες αρχές. Δεν αποκρούει την ηδονή, αλλά προτιμά την πιο τέλεια, αυτή δηλαδή που πηγάζει από τη διάνοια. 

   Ο σκοπός των ανθρώπινων ενεργειών, κατά τον Αριστοτέλη, είναι η ευδαιμονία, την οποία ορίζει ως ενέργεια σύμφωνη με την αρετή. Η αρετή, όταν κυριαρχεί στα πάθη και στις ορμές, τα ρυθμίζει, παίζοντας το ρόλο του μέτρου ανάμεσα στις δύο ακρότητες, δηλαδή στην υπερβολή και την έλλειψη. 

   Έτσι π.χ. η "πραότης" είναι αρετή ως μεσότητα της οργής και της αναισθησίας, η "ανδρεία", επειδή βρίσκεται ανάμεσα στη θρασύτητα και στη δειλία, και η "αιδώς", επειδή κατέχει το μέσο της αδιαντροπιάς και της κατάπληξης, που είναι ακρότητες. Συμπλήρωμα της αρετής είναι και τα αγαθά του σώματος (δύναμη, υγεία, ομορφιά) και τα αγαθά της τύχης (πλούτος, ευγενική καταγωγή κλπ.). 
   Σύμφωνα μ' αυτά, ευτυχισμένος είναι εκείνος που ενεργεί κατά τις επιταγές της αρετής και συγχρόνως έχει μερίδιο και στα άλλα αγαθά, τα "εκτός αγαθά", όπως τα ονομάζει.

   Ο Αριστοτέλης ταλαντεύεται ανάμεσα στον ιδεαλισμό και τον υλισμό. Κάθε πράγμα, κατ' αυτόν, αποτελείται από ύλη και πνεύμα, που είναι μεταξύ τους αδιάσπαστα ενωμένα. Η ύλη είναι παθητική, είναι η δυνατότητα του πράγματος, ενώ το πνεύμα ενεργητικό, δηλ. η δύναμη που μεταβάλλει τη δυνατότητα σε πραγματικότητα.

   Ο κόσμος, κατά τον Αριστοτέλη, είναι ενιαίος και αιώνιος, ενώ η οικουμένη έχει σχήμα σφαίρας με κέντρο τη Γη. Με το να δέχεται την καταγωγή των γνώσεων από τις αισθήσεις, πλησιάζει πολύ τον υλισμό.  Τέλος, με την τυπική λογική, βλέπει την αντικειμενική πραγματικότητα "στατικά" και όχι μέσα στην αέναη μεταβολή και κίνησή της. 

   Ο Αριστοτέλης ήταν ο φιλόσοφος που διετύπωσε την θεωρία της ύπαρξης του πέμπτου στοιχείου της φύσης. Συγκεκριμένα οι Έλληνες φιλόσοφοι από την Ιωνία θεωρούσαν ότι στην φύση υπάρχουν τέσσερα στοιχεία ή ουσίες. Γή, ύδωρ, πύρ και αήρ. Ο Αριστοτέλης πρόσθεσε στην τετράδα τον αιθέρα ο οποίος θα αποτελέσει την πέμπτη ουσία την πεμπτουσία. 
   Το στοιχείο αυτό παρουσιάζει κάποιες ιδιαιτερότητες, είναι αγέννητο, αγήρατο, άφθαρτο, αϊδιο, αναυξές και αναλλοίωτο. Επιπλέον εντοπίζεται στον "άνω τόπο" όπου κατοικεί η Θεότητα.

   Θεωρούσε ότι η ηθική είναι μια πρακτική παρά θεωρητική μελέτη, δηλαδή, με στόχο κάποιος να γίνει καλός και να κάνει καλό, αντί να γνωρίζει για να εξυπηρετεί τους δικούς του λόγους. Έγραψε πολλές πραγματείες σε θέματα ηθικής, συμπεριλαμβανομένων κυρίως, τα Ηθικά Νικομάχεια. 

   Δίδασκε ότι η αρετή έχει να κάνει με την εύρυθμη λειτουργία (έργον) ενός πράγματος. Ένα μάτι είναι μόνο ένα καλό μάτι εφόσον μπορεί να βλέπει, γιατί η σωστή λειτουργία του ματιού είναι να βλέπει. 
   Ο Αριστοτέλης εξηγεί ότι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν μια ειδική λειτουργία για τον άνθρωπο, και ότι αυτή η λειτουργία πρέπει να είναι μια δραστηριότητα της ψυχής, σύμφωνα με το λόγο. 

   Προσδιόρισε μια τέτοια βέλτιστη δραστηριότητα της ψυχής ως το στόχο όλων των ανθρώπων για ενέργεια, ευδαιμονία, ή μερικές φορές "ευημερία". Για να έχουν τη δυνατότητα οι άνθρωποι να είναι ευτυχισμένοι με αυτό τον τρόπο απαιτεί οπωσδήποτε ένα καλό χαρακτήρα (ηθικής αρετής).





  Scholeio.com    

Φ. Λεγκρέν, Η Βιαιη Λιτοτητα που Επιβληθηκε στην Ελλαδα, προκάλεσε Υφεση Χειροτερη απο της Γερμανιας το '30!

   Ο Φιλίπ Λεγκρέν δεν πρέπει να αισθάνεται ιδιαίτερα ευπρόσδεκτος αυτή την περίοδο στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο και στη Φρανκφούρτη. Το βιβλίο του, «European Spring: Why our Economies and Politics are in a Mess and How to Put Them Right», βάζει στο στόχαστρο τη συντηρητική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης αποδίδοντάς της ευθύνες για την αντιμετώπιση της κρίσης στην ευρωζώνη και την άδικη, ισοπεδωτική λιτότητα που είχε βασικό στόχο τη διάσωση των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών. 

Ήταν Φτιαγμένοι για να Ζήσουν τον Απόλυτο Έρωτα...



...σύμφωνα με τη Λογική

   «Συνηθίζαμε να πίνουμε και να καβγαδίζουμε κάθε βράδυ. Ξεκινούσαμε πίνοντας από τέσσερα μεγάλα μαρτίνι ο καθένας, συνεχίζαμε με κρασί κατά την διάρκεια του δείπνου και μετά βγαίναμε έξω σε κάποιο κλαμπ όπου πίναμε ουίσκι. 
   Ήταν στο τέλος μιας τέτοιας βραδιάς που κατέληξα να του πω ότι δεν θέλω να κοιμηθώ μαζί του. Και μετά έπεσα για ύπνο. Ξύπνησα όταν άκουσα τον πυροβολισμό από την άλλη κρεβατοκάμαρα της σουίτας. 
   Σηκώθηκα και πήγα προς τα εκεί. Δεν ήξερα τι θα βρω. Αν και το πιο πιθανόν ήταν να έχει τινάξει τα μυαλά του στον αέρα. Όταν μπήκα τον βρήκα να χαμογελάει σαν παιδί που είχε κάνει σκανταλιά. Είχε πυροβολήσει με το όπλο στο μαξιλάρι...». 


Απόσπασμα από την αυτοβιογραφία 
Ava Gardner: The Secret Conversations 
στον Πίτερ Έβανς,

Μια θυελλώδης ερωτική σχέση 
από αυτές που δεν τελειώνουν ποτέ...

       Ένας από τους πιο δυνατούς έρωτες του παγκόσμιου κινηματογράφου. Λογικά, ήταν φτιαγμένοι για να ζήσουν τον απόλυτο έρωτα, σαν να μετέφεραν την ζωή τους στον κινηματογράφο.  Μία από τις ωραιότερες γυναίκες που ανέδειξαν ποτέ τα αμερικανικά studios, συνάντησε, ίσως, τον πιο προικισμένο τραγουδιστή και ηθοποιό της γενιάς του
τον Φρανκ Σινάτρα.
   
   Συνεσταλμένη, ανασφαλής στον πως θα υποδυθεί κάθε ρόλο. Απίστευτα όμορφη... 

Η κορμοστασιά της, τα πράσινα μάτια, το μεταξένιο δέρμα, το λακκάκι στο πιγούνι,  από την παιδική της ηλικία. 
   Μέσα της, ένας "κριτής" να την μειώνει... Δεν πίστεψε, ίσως ποτέ, στις υποκριτικές της ικανότητες.  Σαστισμένη, θα έλεγε κανείς, από τον αντίκτυπο που είχε η ομορφιά της στους άλλους. Αυτό τον φόβο για την αξία της,  Αυτή την αγωνία, αν θα ανταποκριθεί κάθε φορά στις απαιτήσεις της δουλειάς της, την ξόρκιζε, την έπνιγε στο αλκοόλ. 
   "Βρίσκομαι στο Χόλιγουντ, έλεγε, γιατί αυτό μου δίνει χρήματα, μου επιτρέπει να διατηρώ ένα καλό επίπεδο ζωής."  
   
   Από μια ταπεινή οικογένεια χωρικών με καταγωγή από την Ιρλανδία και τη Σκωτία, η  Άβα Γκάρντνερ,  γεννήθηκε στο Σμίθφιλντ των ΗΠΑ το 1922. 
   Ένα ντροπαλό κορίτσι του Νότου,μεγάλωσε μέσα σε φυτείες καπνού, δουλεύοντας και η ίδια στη συλλογή των φύλλων και εξοικονομώντας τα χρήματα για να πηγαίνει κάθε εβδομάδα στο μοναδικό κινηματογράφο του Σμίθφιλντ. 
   Ο αγαπημένος ηθοποιός της εφηβείας της ο Κλαρκ Γκέιμπλ και η αγαπημένη της ταινία όπου πρωταγωνιστούσε η «Μια γυναίκα πειρασμός». 
   Πολλά χρόνια αργότερα, θα γινόταν η ίδια πρωταγωνίστρια σε μια νέα έκδοση της ταινίας με τίτλο «Μογκάμπο» και θα είχε τον ίδιο τον Γκέιμπλ συμπρωταγωνιστή.

   Ο Λάρι Ταρ, ένας φωτογράφος από τη 
Νέα Υόρκη τη φωτογράφισε και κρέμασε την εικόνα της στη βιτρίνα του καταστήματός του. 
   Ο Λάρι ήταν γαμπρός της, είχε παντρευτεί την μεγαλύτερη αδελφή της, την Μπάπι, 
   Εκεί τράβηξε την προσοχή ενός υπαλλήλου της εταιρείας ΜGM. 
   Το δοκιμαστικό που ακολούθησε φάνταζε απόλυτη καταστροφή. Ο διευθυντής του τμήματος ταλέντων της MGM στη Νέα Υόρκη δεν μπήκε καν στον κόπο να ηχογραφήσει τη φωνή. 
   Ήταν δύσκολο να καταλάβεις τι έλεγε. 
   Η νότια προφορά της ήταν ακουστικά δυσνόητη,  κακόηχη. 
   Ο φακός, όμως, τη λάτρευε. 
   «Δεν μπορεί να τραγουδήσει, δεν μπορεί να παίξει, δεν μπορεί να μιλήσει και είναι εκπληκτική»
   Το συμβόλαιο υπογράφηκε.  Την προσλαμβάνουν, προσθέτοντάς την στον κατάλογο των νέων ταλέντων, τα οποία πιθανόν να μη χρησιμοποιήσουν ποτέ. Η Αβα δεν ονειρευόταν να παίξει στον κινηματογράφο, αλλά δεν είχε καμιά αμφιβολία ότι ήταν καλύτερο από το να παρακολουθεί μαθήματα για να γίνει δακτυλογράφος. Τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία.

   Το ταλέντο της αναμφισβήτητο. Οι ερμηνείες της, με τα χρόνια  ανέδειξαν μια εξαιρετική ευαισθησία και δραματικότητα. Αυτό δεν εκτιμήθηκε από τη Μέτρο Γκόλντγουιν, το σύστημα των στούντιο που έκανε τις ταινίες της και που απεχθανόταν. 
   Όλες οι ταινίες είναι επιτυχημένες: «Η ξυπόλητη κόμισσα» (1954), «Το μελαμψό ρόδο της Ανατολής» (1956), «Όσο θα υπάρχει κόσμος» (1959), «55 μέρες στο Πεκίνο» (1963), «Η νύχτα της ιγκουάνα» (1964). Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την κατέταξε στην 25η θέση της λίστας των λαμπρότερων αστέρων της ιστορίας του σινεμά.
   Ο Γκρέγκορι Πεκ, που υπήρξε στενός της φίλος, έδωσε τον εξής χαρακτηρισμό γι΄ αυτήν: «Πάντα την θαύμαζα ως ηθοποιό και πιστεύω ότι οι δραματικές της ικανότητες δεν έχουν εκτιμηθεί επαρκώς, διότι οι άνθρωποι γοητεύονταν από την ομορφιά της και δεν περίμεναν περισσότερα απ΄ αυτήν (...).  Είναι πολύ δύσκολο να χαλιναγωγηθεί η Αβα, λόγω του ισχυρού της χαρακτήρα, της εντιμότητάς της και της σχεδόν εξωπραγματικής ομορφιάς της».
    Ζούσε τη ζωή της όπως η ίδια ήθελε, κι αυτό καθρέφτιζε την εντιμότητα της.  Ήταν  τελείως ελεύθερη και ανεξάρτητη. Η συνεσταλμένη κοπέλα, που ήταν κατά βάθος, αγωνιζόταν να δώσει τόπο στη γυναίκα που διαμορφωνόταν με βάση την επιτυχία και τα σκληρά χτυπήματα. Στα τελευταία συγκαταλεγόταν και ο έρωτας.

   Ο Τζ. Ράντι Ταραμπορέλι στη βιογραφία «Σινάτρα. Με τον τρόπο του», μας περιγράφει:   
   "Ο Φρανκ την είχε βάλει στο μάτι από το 1944, είχε γοητευτεί από την Αβα Γκάρντνερ, την εποχή που ακόμα τραγουδούσε με τον Τόμι Ντόρσεϊ, όταν είδε μια φωτογραφία της στο εξώφυλλο του Δεκεμβρίου του 1944 του "Ρhotoplay" (στο οποίο εμφανιζόταν με γυμνούς ώμους και ένα περιδέραιο με σμαράγδια, πανάκριβο, από ό,τι έδειχνε).  Αυτή η φωτογραφία κατέκτησε  τον Σινάτρα, τον αιχμαλώτισε το πρόσωπο ή η λεζάντα της φωτογραφίας που έλεγε, "Είναι σεξοβόμβα!".

   -"Σου τρέχουν τα σάλια, Φράνκι", του είπε ένας φίλος. "Σ΄ αρέσει αυτό που βλέπεις, ε;".

   -"Και βέβαια μ΄ αρέσει. Και θέλεις να μάθεις και κάτι άλλο; Αυτό το μωρό εγώ θα το παντρευτώ"».
   Όταν η Άβα και ο Σινάτρα συναντήθηκαν για πρώτη φορά, εκείνη ήταν ακόμα παντρεμένη με τον ηθοποιό Μίκι Ρούνεϊ, ο οποίος ήταν ο πρώτος σύζυγός της.
    Συναντήθηκαν στο κλαμπ «Μοκάμπο», στην οδό Σάνσετ Στριτ. Ο Φρανκ ήταν ήδη είδωλο και διάσημος ζεν πρεμιέ και φυσικά δεν έχασε την ευκαιρία να της ψιθυρίσει στο αυτί ότι λυπόταν που ήταν ήδη παντρεμένη. 
   Και ο ίδιος ο Σινάτρα ήταν παντρεμένος, παρόλο που αυτό ποτέ δεν τον εμπόδιζε να έχει φιλίες με άλλες γυναίκες. Ο γάμος του με τη Νάνσι Μπαρμπάτο συνέχιζε να ισχύει μόνο λόγω της αυστηρότητας του καθολικισμού και της ύπαρξης των τριών παιδιών του. 
   Ο Σινάτρα ζούσε τη ζωή του στα άκρα.   
   Ο Φρανκ γεννήθηκε στο Χομπόκεν του Νιου Τζέρσεϊ το 1915.  Γιος πολύ φτωχών Ιταλών μεταναστών, έγινε γνωστός ως τραγουδιστής και ηθοποιός σε μιούζικαλ. 
   Η γυναίκα του η Νάνσι είχε "κατανόηση", είχε την πανούργα υπομονή των συζύγων που υποστηρίζονται από τη θρησκεία: "...στο κάτω κάτω, ο σύζυγός της πάντα επέστρεφε. Με λίγη υπομονή θα μάζευε τα κομμάτια του όταν θα ήταν γέρος και κουρασμένος." 
   Δεν υπολόγιζε ότι θα συναντούσε στον δρόμο του την Αβα Γκάρντνερ.  Αν και έζησαν κινηματογραφικά η σχέση τους κάηκε σαν σε film noire μέσα στο πάθος, τον εγωισμό, το αλκοόλ και την βία.
   Ο Φρανκ ζούσε εργένης σε ένα διαμέρισμα κοντά σε εκείνο στο οποίο ζούσαν η Αβα και η Μπάπι στο Χόλιγουντ. Αλλά δεν κατέληξαν πουθενά. Και οι δύο ήξεραν ότι έπαιζαν σκληρό παιχνίδι.
   
Την άνοιξη του '49, στο Παλμ Σπρινγκς, συναντήθηκαν σε ένα πάρτι, ο καθένας μ΄ ένα ντράι μαρτίνι στο χέρι. 
   Ήταν η εποχή που εκείνη άρχιζε να γίνεται γνωστή ως σταρ του κινηματογράφου. Ύστερα από πολλούς δεύτερους ρόλους, η εξαιρετική ομορφιά της τής άνοιγε πλέον το δρόμο προς τη φήμη. 
   Οι ταινίες «Οι δολοφόνοι», στο πλευρό του Μπαρτ Λάνκαστερ, «Το ξύπνημα της Αφροδίτης» και «Στο νησί των παρανόμων», με τον Ρόμπερτ Τέιλορ, ήταν εκείνες που την ανέδειξαν σε μια από τις πιο ελπιδοφόρους ηθοποιούς της Μέτρο, το στούντιο που περηφανευόταν, και δικαίως, ότι είχε «περισσότερα αστέρια κι από τον ουρανό». 
   Από την άλλη μεριά, η καριέρα του Σινάτρα είχε πάρει την κάτω βόλτα. Η φωνή του είχε σπάσει, αντιμετώπιζε προβλήματα με τη δισκογραφική εταιρεία του, ενώ στην τελευταία του ταινία, «Μια μέρα στη Νέα Υόρκη», το όνομά του εμφανιζόταν κάτω από το όνομα του Τζιν Κέλι.

«Ω, Θεέ μου, ήταν σκέτη μαγεία!» περιγράφει η Άβα την ημέρα που έκαναν έρωτα. «Γίναμε εραστές για πάντα, αιώνια».  Ήταν ένα σωστό προαίσθημα, καθώς, δέκα χρόνια μετά, όταν από τη ζωή και των δύο είχαν περάσει πολλοί άλλοι έρωτες (για την Άβα, ακόμα και ο ταυρομάχος Λουίς Μιγκέλ Ντομινγκίν, που δεν ήταν και μικρό κατόρθωμα), ο Σινάτρα έφτασε στο σημείο να πάρει το αεροπλάνο για την Αυστραλία, όπου η Άβα συμμετείχε στα γυρίσματα της ταινίας «Όσο θα υπάρχει ο κόσμος», για να περάσει μερικά μερόνυχτα με την πρώην σύζυγό του.

   Η εποχή στην Αμερική είναι πολύ αυστηρή με ρατσιστικές εκρήξεις. 
   Τα πιο συντηρητικά στρώματα της χώρας δεν συγχώρεσαν την τεράστια επιτυχία ενός ιταλοαμερικανού λαϊκού τραγουδιστή και φανατικού φιλελεύθερου που τραγουδούσε σε σχολεία στα οποία δεν ίσχυε ο φυλετικός διαχωρισμός.  
   Ο Σινάτρα είχε αρχίσει να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα στην καριέρα του, ξεκινώντας από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στις αρχές της δεκαετίας του '40.  
   Άρχισαν να τον κατηγορούν ότι είναι κομμουνιστής, και όχι μόνον αυτό: ότι ήταν δειλός που δεν πολέμησε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρότι ήταν ο στρατός που δεν τον είχε δεχτεί στις τάξεις του. 
   Οι περιπέτειές του με τις γυναίκες δεν τον βοήθησαν να βελτιώσει την εικόνα του. 
   Είχε ένα διαβόητο ειδύλλιο με την Λάνα Τάρνερ, η οποία είχε αμέτρητους εραστές και είχε εγκαταστήσει στο καμαρίνι της ένα διπλό κρεβάτι και καθρέφτες για να εκμεταλλεύεται τον ελεύθερο χρόνο της ανάμεσα στα γυρίσματα.

  Τίποτα από αυτά δεν στάθηκε εμπόδιο στη σχέση τους. Όμως τελικά δημιουργείται ένα αξεπέραστο ιδιαίτερο εμπόδιο μεταξύ τους και όπως δείχνει εξελίσσεται στον πιο σημαντικό εχθρό τους: τη ζήλεια, που επιδεινωνόταν από το αλκοόλ. 
   Εκείνη την εποχή, η κατανάλωση αλκοόλ δεν αντιμετωπιζόταν αρνητικά στο Χόλιγουντ. Και στους δυο τους άρεσε πάντα το ποτό, κάθε είδους και κάθε στιγμή της ημέρας. Ο Φρανκ ζήλευε αναδρομικά όλους τους πρώην της, και η Άβα γινόταν έξαλλη όταν εκείνος κοίταζε κάποια άλλη.
   Η Ρίνι, υπηρέτρια και φίλη του ζευγαριού για πολλά χρόνια διηγείται: 

«Ήταν κρίμα που δεν κατάφεραν να γίνουν ευτυχισμένοι. Δεν είχαν πολλές ειρηνικές στιγμές οι δυο τους, δεν ήταν τέτοιο το ταμπεραμέντο τους. Το παραμικρό αρκούσε για να αρχίσουν τον καβγά».

   Μια ηθοποιός που ειδικευόταν σε ρόλους βαμπ και ένας ιταλοαμερικανός τραγουδιστής που ήταν ακόμα παντρεμένος, έγιναν ο αγαπημένος στόχος του Τύπου, σχεδόν αμέσως μόλις άρχισε η σχέση τους.



   Πραγματικός άθλος από μέρους τουςμας φαίνεται σήμερα,  το ότι δεν τους κατέστρεψε η ίδια σεμνοτυφία που είχε καταστρέψει, μεταξύ άλλων, την καριέρα της Ινγκριντ Μπέργκμαν στο Χόλιγουντ, ή ότι δεν τους έθαψε ο καθωσπρεπισμός ή τα δηλητηριώδη σχόλια των σκανδαλοθηρικών εντύπων.
   Ίσως γιατί είχαν να παλέψουν με τους δικούς τους δαίμονες. 
   «Με τον καιρό, έμαθαν πώς να εκμεταλλεύεται ο ένας τα αδύνατα σημεία του άλλου, χρησιμοποιώντας τα ως όπλο στις μάχες που έδιναν μεταξύ τους.  Οι καβγάδες τους πριν από τον γάμο τους έδειχναν και την πορεία της μελλοντικής τους σχέσης. 
   Ο Φρανκ έκανε τουλάχιστον δύο απόπειρες αυτοκτονίας στην προσπάθειά του και τις δύο φορές, να την κρατήσει, ύστερα από  δύο φοβερές συγκρούσεις. 
Ο γάμος έγινε το 1951, αφού η Νάνσι,  συμφώνησε να δώσει διαζύγιο στον Σινάτρα, έχοντας συνειδητοποιήσει ότι έχει χάσει πια κάθε μάχη. Ένα διαζύγιο, που ο Φρανκ, παρότι ήταν κατεστραμμένος οικονομικά, το πλήρωσε χρυσό. 
   Πέρασαν τον μήνα του μέλιτος στην Αβάνα της Κούβας του Μπατίστα, εκείνο το καζίνο- οίκο ανοχής που ήταν τότε το νησί για τους πλούσιους Αμερικανούς. Και, φυσικά, δεν έλειψαν τα κοκτέιλ κούμπα-λίμπρε.»  περιγράφει χωρίς να ωραιοποιεί τις εικόνες,  ο Ταραμπορέλι. 

...Η Άβα είναι στην Ισπανία για τα γυρίσματα της «Πανδώρας» και προσπαθεί μάταια να κρύψει, μια σύντομη περιπέτεια με τον Ισπανό ταυρομάχο και ποιητή Μάριο Καμπρέ, όπου ζει φλογερές νύχτες και παθιασμένους έρωτες, μέσα σ΄ ένα σύννεφο από αλκοόλ, ταυρομαχίες και φλαμένκο.
   Σχεδόν αμέσως μετά στην Αφρική για τα γυρίσματα του «Μογκάμπο»,  και κρυφά στο Λονδίνο, για δύο εκτρώσεις... Είναι πεπεισμένη ότι η αστάθεια του επαγγέλματός της και του γάμου της δεν ήταν η καλύτερη εγγύηση για να μεγαλώσει ένα παιδί, όσο και να το ήθελε, και όσο επώδυνη κι αν ήταν η απόφασή της να το ρίξει.
   Η επιστροφή του Σινάτρα στην κορυφή μετά τη συμμετοχή του στην ταινία «Όσο  υπάρχουν άνθρωποι», έναν ρόλο που του χάρισε το Όσκαρ και που τον πήρε χάρη στην Γκάρντνερ η οποία είχε πιέσει την παραγωγό εταιρεία να του κάνει ένα δοκιμαστικό.
Ο Φρανκ, ανερχόμενο αστέρι και πάλι. 
   Μ' αυτά φθάνει η χρονιά του διαζυγίου ο Οκτώβριος του ΄53, που το ζεύγος Σινάτρα χωρίζει.   
«Μας πλήγωσε η αγάπη μας και μας ταλαιπώρησε τόσο που δεν μπορούσαμε να αντέξουμε πια», γράφει η Άβα.
   Αυτό φαίνεται να είναι ένα μάθημα για την Άβα που δεν ξαναπαντρεύεται. 
   Αλλά συνεχίζει να έχει τη μια σχέση μετά την άλλη: με τον Λουίς Μιγκέλ Ντομινγκίν, με τον Ουόλτερ Τσιάρι, με τον Τζορτζ Κ. Σκοτ, είναι οι πιο γνωστές. 
   Ο Φρανκ όμως παντρεύτηκε: με την νεαρότατη Μία Φάροου και, τέλος, με την Μπάρμπαρα Μαρξ.
  
 Η Άβα διηγείται με τη γραφή της στα απομνημονεύματά της (Αβα Γκάρντνερ, «Με τη δική της φωνή».):
«Μπορεί να ήμασταν σε διαφορετικές πόλεις, σε διαφορετικές χώρες, αλλά ποτέ δεν ήμασταν χώρια. Και από καιρού εις καιρόν, ο Φρανκ μου τηλεφωνούσε στη Μαδρίτη, το Λονδίνο, τη Ρώμη, τη Νέα Υόρκη, όπου κι αν ήμουν, και έλεγε: "Αβα, ας προσπαθήσουμε ξανά". Κι εγώ έλεγα, "Εντάξει! " και τα παρατούσα όλα, μερικές φορές ακόμη και ένα ρόλο σε κάποια ταινία. Και ήταν υπέροχα, αλλά δεν διαρκούσε πάνω από μια μέρα. Κι έφευγα πάλι τρέχοντας, τρέχοντας στ΄ αλήθεια. Ποτέ δεν καταφέρναμε να καταλάβουμε τελείως γιατί δεν λειτούργησε και γιατί ποτέ δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει».

   Ο Φρανκ και η Άβα συνέχισαν να αγαπούν ο ένας τον άλλο μετά το διαζύγιό τους το 1957.   Η Άβα είχε ένα μοναδικό χάρισμα, ανάμεσα σε πολλά άλλα που την ανέδειξαν σε μια γυναίκα με πολύ στυλ: παντρεύτηκε με τρεις δύσκολους άνδρες και παρέμεινε φίλη και με τους τρεις μετά τα αντίστοιχα διαζύγια. Στην περίπτωση όμως του Φρανκ, ήταν κάτι περισσότερο από φιλία: η σπίθα ποτέ δεν έσβησε. 
   Δεν λειτούργησε, γιατί και οι δύο ήταν εξίσου γοητευτικοί, παθιασμένοι, ζηλιάρηδες και αλκοολικοί. Και επειδή ο Τύπος ποτέ δεν τους άφησε ήσυχους. Και επειδή οι σταδιοδρομίες τους τούς οδηγούσαν σε εντελώς αντίθετες κατευθύνσεις.

   Η καριέρα της Άβα συνεχίστηκε με λιγότερη ένταση. Μετά την Ισπανία η Γκάρντνερ εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο. Στα μέσα της δεκαετίας του ΄80 υπέστη ένα εγκεφαλικό επεισόδιο που την άφησε σε πολύ άσχημη κατάσταση, αλλά εξακολούθησε να έχει επαφή με τον Σινάτρα, κι εκείνος συνέχιζε να της στέλνει μια ανθοδέσμη κάθε Χριστούγεννα.
Ο Φρανκ έγινε ο μεγάλος Σινάτρα που ξέρουμε, μέχρι τον θάνατό του, οχτώ χρόνια μετά τον θάνατο της Άβα.
_______________                                                                                   


Μαρτυρίες:

*  Τόνι Κονσίλιο,  Με μία φράση ο προσωπικός βοηθός του Φρανκ Σινάτρα, ήξερε ότι έπρεπε να βγάλει το διάσημο αφεντικό του από τη δύσκολη θέση. «Τόνι έχεις ένα πρόβλημα» του έλεγε και ο παιδικός του φίλος που πλέον είχε αναλάβει χρέη προσωπικού βοηθού, έσπευδε να καθαρίσει όλη τη βρώμικη δουλειά. 
   Ο Τόνι Κονσίλιο γνωρίστηκε με τον Φρανκ Σινάτρα όταν ακόμη πήγαιναν στο ίδιο σχολείο στο Χομπόκεν. Αργότερα, τον προσέλαβε ως προσωπικό του βοηθό καθώς γνώριζε τα πάντα για τον διάσημο πλέον καλλιτέχνη και ήξερε πώς να... αναλαμβάνει δράση αντ’ αυτού. 
   Στο βιβλίο του «Sinatra and Me: The Very Good Years» (Ο Σινάτρα κι Εγώ: Τα πολύ καλά χρόνια) ο Κονσίλιο περιγράφει ιστορίες από τις υποχρεώσεις που είχε αναλάβει τα 50 χρόνια που έμεινε κοντά στον φίλο και αφεντικό του. 

   «Ο Φρανκ δεν χρειαζόταν ποτέ να ρωτήσει πού ήταν το σμόκιν του ή γιατί τα παπούτσια του δεν ήταν γυαλισμένα. Ήξερε πως όταν ήμουν κοντά το μόνο που έπρεπε να κάνει ήταν να θυμηθεί τους στίχους των τραγουδιών του. Εγώ έκανα όλα τα υπόλοιπα και εκείνος το απολάμβανε!». 
   Όπως περιγράφει χαρακτηριστικά, όταν ο Σινάτρα ήθελε να χωρίσει από κάποια γυναίκα, ήταν αυτός που ακολουθούσε ρητά τις εντολές του. Κι όσο άσχημο κι αν του φαινόταν, δεν είχε άλλη επιλογή, όπως λέει ο ίδιος ο Κονσίλιο. «Εχεις πρόβλημα» του ανακοίνωσε για πολλοστή φορά ένα βράδυ που βρίσκονταν στο Ατλάντικ Σίτι. Ο Σινάτρα βρισκόταν με μία πολύ όμορφη ηθοποιό, αλλά όταν η συζήτηση γύρισε στην πολιτική, η νεαρή γυναίκα τον έθιξε χωρίς να το καταλάβει. Εκείνη πήγε στο υπνοδωμάτιό της με την πρόφαση να φορέσει κάτι πιο άνετο και να τον περιμένει, ενώ εκείνος επέστρεψε στη σουίτα του.

   Κάλεσε τον Τόνι και του ζήτησε να παραδώσει στο ραντεβού του το δείπνο τους. Λίγο αργότερα, ο άνδρας εμφανίστηκε στην πόρτα της ηθοποιού κρατώντας μια πιατέλα με χοιρινά παϊδάκια. Εκείνη φορούσε μία ελαφριά ανοιχτόχρωμη ρόμπα κι από κάτω ένα διαφανές λευκό νεγκλιζέ, έτοιμη –όπως χαρακτηριστικά τονίζει ο Κονσίλιο- για μακρά νύχτα. 
   Της ζήτησε συγγνώμη για την ενόχληση και πως ο Φρανκ επέμενε να της παραδώσει τα παϊδάκια. «Όταν πλησίασε να πάρει την πιατέλα, της τα έριξα όλα στο πρόσωπο, τα παϊδάκια, τη σάλτσα, όλα. Απολογήθηκα για την πράξη μου κι επέστρεψα στη σουίτα του Σινάτρα. Εκείνος με ρώτησε ‘έκανες ό,τι σου είπα;’. Έγνεψα ναι» γράφει στο βιβλίο του. 

   «Τόνι έχεις πρόβλημα» θυμάται τον  Σινάτρα να του λέει, ύστερα από έναν τρομερό καυγά με την τότε σύζυγό του Άβα Γκάρντνερ, στη Νέα Υόρκη, όταν εκείνη πέταξε τη βέρα της από το δωμάτιο του ξενοδοχείου στον 14ο όροφο!  
   Ο Φρανκ τον έστειλε να βρει τη χαμένη βέρα.  Όσο εκείνος έκανε... σεξ συμφιλίωσης με την Γκάρντνερ, ο Κονσίλιο έψαχνε σπιθαμή προς σπιθαμή μ’ έναν φακό το πεζοδρόμιο. 
   Ύστερα από πολύωρη αναζήτηση, κατάφερε να βρει τη βέρα δίπλα σ’ έναν πυροσβεστικό κρουνό. Ο Φρανκ του είπε «Τέλεια» και τίποτα άλλο! 
_________________________________________                                      


*   
Πίτερ Έβανς, Τον Ιανουάριο του 1988 ο βρετανός δημοσιογράφος και συγγραφέας,  περνούσε το κατώφλι του διαμερίσματός της, στην κομψή περιοχή Νάιτσμπριτζ του Λονδίνου. Τον είχε καλέσει εκεί η ίδια προκειμένου να συγγράψει την αυτοβιογραφία της. 
   Μια αυτοβιογραφία που έμελλε να μείνει στο συρτάρι για τα επόμενα 25 χρόνια, ώσπου έφθασε στις προθήκες των βιβλιοπωλείων στις αρχές Ιουλίου υπό τον τίτλο «Ava Gardner: The Secret Conversations» (εκδ. Simon & Schuster). 
    Έπειτα από αρκετούς μήνες συνεργασίας με τον συγγραφέα Πίτερ Έβανς, η Αβα  Γκάρντνερ  αποφάσισε ξαφνικά να μην προχωρήσει στην έκδοση του βιβλίου. Ο λόγος ήταν και πάλι ο Φρανκ Σινάτρα. 
   Η διάσημη ηθοποιός έμαθε κάτι που ο συγγραφέας Πίτερ Έβανς τής είχε μάλλον αποκρύψει. Πριν από κάποια χρόνια ο Σινάτρα τον είχε μηνύσει για ένα μειωτικό σχόλιο που έκανε στο ΒΒC σε βάρος του. Ουσιαστικά είχε αναπαραγάγει τη φήμη που ανέφερε ότι ο διάσημος τραγουδιστής κέρδισε τον ρόλο του στην ταινία «Οσο υπάρχουν άνθρωποι» χάρη στις διασυνδέσεις του με τη μαφία.

   Ο Έβανς εικάζει ότι ο Σινάτρα - ο οποίος έτσι κι αλλιώς είχε κάνει μια συμφωνία με την Γκάρντνερ να μη μιλήσουν ποτέ για τις αναμνήσεις τους - της έδωσε το ποσό που θα της εξασφάλιζε η έκδοση του βιβλίου και εκείνη προχώρησε στη συγγραφή μιας «light» αυτοβιογραφίας, η οποία εκδόθηκε εννέα μήνες μετά τον θάνατό της, το 1990.


   Εκείνη η απαγορευμένη αυτοβιογραφία έμεινε στα συρτάρια. Τελικά ο Εβανς, πολλά χρόνια αργότερα, εξασφάλισε την άδεια του πρώην μάνατζερ και νυν διαχειριστή της περιουσίας της να εκδώσει τις συζητήσεις τους. Ούτε εκείνος είδε το βιβλίο να τυπώνεται. Πέθανε πριν από έναν χρόνο από καρδιακή προσβολή, ενώ ολοκλήρωνε τη συγγραφή του.
   Η ωραιότερη ίσως γυναίκα του παλιού Χόλιγουντ έζησε ακραία, σαν να έπαιζε στην πραγματική ζωή της τον ρόλο της αιώνιας βαμπ που ενσάρκωνε στο πανί. Ανάβοντας τσιγάρο, με εκείνη τη χαρακτηριστική βραχνή φωνή, συνόψισε τη ζωή της σε μια πρόταση: «Έκανε ταινίες, έκανε σεξ, έκανε τη ζωή της μαντάρα. Αλλά ποτέ δεν έκανε μαρμελάδα». 

   Η Άβα Γκάρντνερ πέθανε στο Λονδίνο το 1990.
   Στην κηδεία της, στις 29 Ιανουαρίου, όλοι αναρωτιόνταν αν θα εμφανιζόταν ο Φρανκ Σινάτρα. Κάποια στιγμή, μια μαύρη λιμουζίνα πλησίασε σιωπηλά, σταματώντας σε απόσταση ασφαλείας. Ποιος ήταν ο μυστηριώδης επιβάτης κρυμμένος πίσω από τα φιμέ παράθυρα;   

   Σίγουρα ο Σινάτρα, σκέφτηκε ο κόσμος. Δεν ήταν εκείνος, αλλά ένας κομμωτής, φίλος της Αβα. Ο Φρανκ δεν εμφανίστηκε για να μη γίνει τσίρκο η κηδεία. Είχε φροντίσει όμως για τον ανθοστολισμό της τελετής.

   Ο Φρανκ Σινάτρα, πέθανε το 1998 στο Λος Αντζελες.
   Μικρή αναφορά σε κάποιες από τις αξέχαστες μελωδίες του τα «Strangers in the night», «Μy way», «Νew Υork, Νew Υork», «Something stupid», «Fly me to the moon», «Ι΄ve got you under my skin».  Μέλος του Rat Pack μαζί με τους Ντιν Μάρτιν, Σάμι Ντέιβις Τζούνιορ, Πίτερ Λόφορντ και Τζόι Μπίσοπ.
_____________________  

Συμβουλευθήκαμε τα sites:
http://www.opinion24.gr/
http://www.iefimerida.gr
http://nypost.com/
http://www.tovima.gr

________________


Scholeio.com