Βαρουφάκης, Eλληνική Eφευρετικότητα ή Πως Μεταμφιέζεις ένα σκάνδαλο σε succes story



Η Eurobank είναι αντιπροσωπευτικό παράδειγμα της ελληνικής εφευρετικότητας. 

Το όνομά της είναι από μόνο του ένα πραξικόπημα.[1] 

Πέρα από τη σημασιολογία ωστόσο και ερχόμενοι στις πρόσφατες εξελίξεις, η Eurobank είναι ένα θαυμάσιο παράδειγμα των δαιμόνιων προσπαθειών του ελληνικού κατεστημένου να εξαπατήσει τους Έλληνες και Ευρωπαίους φορολογούμενους και στη συνέχεια να διακηρύξει ένα λαμπρό ελληνικό success story, εβδομάδες πριν τις ευρωεκλογές. (Έχετε ήδη δει την άλλη συνιστώσα αυτής της καμπάνιας, γνωστής και ως πρωτογενές «πλεόνασμα»...)


Του Γιάννη Βαρουφάκη, 17 Ιουνίου 2014

   Ας ξεκινήσουμε με έναν ζοφερό λογαριασμό [2]της δημόσιας συμμετοχής, προκειμένου να μείνουν ανοιχτές οι πόρτες της Eurobank και να συνεχίσουν να λειτουργούν τα ΑΤΜ της, μετά από την πλήρη και απόλυτη πτώχευση της τράπεζας. 

Καθώς οι ιδιοκτήτες της δεν συνέβαλαν ούτε ένα ευρώ στη σωτηρία της και κανένας ιδιώτης επενδυτής δεν τόλμησε να συμβάλει στην ανακεφαλαιοποίηση της τράπεζας, το πτωχευμένο ελληνικό κράτος ενεπλάκη και χάρισε στην Eurobank απλόχερα χρήματα, τα οποία οι έλληνες φορολογούμενοι δανείστηκαν από το ευρωπαϊκό αρχικό κεφάλαιο διάσωσης, τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF). Εν ολίγοις:


    Πέντε δώρα στη Eurobank

   1. Το 2013 το ελληνικό κράτος ήταν ο μόνος αγοραστής της εσπευσμένης έκδοσης μετοχών. Μέσω του ελληνικού EFSF (το επονομαζόμενο Ελληνικό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας-ΕΤΧΣ), το κράτος επένδυσε 5,8 εκατομμύρια ευρώ, πληρώνοντας 1,54 ευρώ ανά μετοχή και κατά συνέπεια αποκτώντας το 95% των ιδίων κεφαλαίων της τράπεζας.


   2. Το κράτος αγόρασε επιπλέον προνομιούχες μετοχές αξίας 1,25 δισεκατομμυρίων ευρώ.


   3. Το κράτος παραχώρησε το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο στη Eurobank, αφού είχε χορηγήσει 4,06 δισεκατομμύρια στο ΤΤ για να καλύψει το «χρηματοδοτικό κενό» του και ακόμα 550 εκατομμύρια νέων κεφαλαίων για την ανακεφαλαιοποίησή του.


   4. Για να «συνδράμει» τη Eurobank να απορροφήσει τη μικρή χρεοκοπημένη λόγω διαφθοράς Proton Bank, το κράτος δώρισε στη Eurobank 760 εκατομ. για να καλύψει το «χρηματοδοτικό κενό» και ακόμα 550 εκατομ. ως νέο κεφάλαιο.


   5. Επιπλέον 760 εκ δωρήθηκαν, πάλι από το κράτος, στη Eurobank, για τους σκοπούς τής κάλυψης του χρηματοδοτικού κενού μιας άλλης μικρής τράπεζας (Aspis) που ανέλαβε η Eurobank.


   Λεφτά υπάρχουν;

   Συνολικά, το χρεωκοπημένο ελληνικό κράτος παρέδωσε στη Eurobank το σύνολο των 13,3 δις ή το 7,3% του ΑΕΠ. Λίγους μήνες αργότερα, στη νέα έκδοση μετοχών που έγινε πριν περίπου δύο εβδομάδες, αποκαλύφθηκαν τα εξής, με την έγκριση της κυβέρνησης και της τρόικας:


   1. Το κράτος δεν επιτράπηκε να συμμετέχει (μέσω του ΕΤΧΣ) στη νέα έκδοση μετοχών.


   2. Οι ιδιώτες επενδυτές επιτράπηκε να αγοράσουν τις νέες μετοχές με 80% έκπτωση από την τιμή που το κράτος είχε πληρώσει για τις μετοχές μόλις πριν λίγους μήνες -πλήρωσαν ένα ευτελές 31 σεντς ανά μετοχή, όταν το κράτος είχε καταβάλει 154 σεντς ανά μετοχή.


   3. Η τιμή που πληρώθηκε ανά μετοχή από τους ιδιώτες επενδυτές (31 σεντς/μετοχή) ήταν, όχι μόνο πολύ χαμηλότερη από την τιμή που είχε πληρώσει το κράτος λίγους μήνες νωρίτερα, αλλά επίσης χαμηλότερη ακόμα κι από την τιμή εισαγωγής στο Χρηματιστήριο Αθηνών κατά τον χρόνο έκδοσης των μετοχών.


   4. Για να καλύψει τα νώτα της, η κυβέρνηση πέρασε μια νομοθετική πράξη στο Κοινοβούλιο, το οποίο, αναίσχυντα, χορήγησε διαρκή ασυλία από δίωξη γι’ αυτό το θέμα στο συμβούλιο του ΕΤΧΣ -για το ότι συμφώνησε, ενάντια στα συμφέροντά του, να μη συμμετάσχει στη νέα έκδοση μετοχών.
   Ως αποτέλεσμα της νέας έκδοσης μετοχών, οι ιδιώτες επενδυτές (περιλαμβανομένων των συνήθων αμοιβαίων αντισταθμιστικών κεφαλαίων) πλήρωσαν 2,86 δισ. και απέκτησαν 65% μιας τράπεζας, στην οποία το ελληνικό κράτος είχε τόσο πρόσφατα συνεισφέρει 13,3 δισ. 

   Δεδομένου ότι η κρατική χρηματοδότηση στη Eurobank έχει απομειωθεί στο 35% των μετοχών, οι οποίες υποτιμήθηκαν ως αποτέλεσμα αυτής της πώλησης φωτιά, το υπόλοιπο μετοχικό κεφάλαιο της κυβέρνησης έχει πέσει σε μόλις 2 δισ.
   Για να ανακεφαλαιώσουμε, το κράτος διέσωσε τη Eurobank με ένα κόστος για τους έλληνες και ευρωπαίους φορολογούμενους, με τουλάχιστον 13,3 δισεκατομ. ευρώ. Λίγους μήνες αργότερα παρέδωσε τα κλειδιά της τράπεζας σε μια κοινοπραξία που αποτελείται από τους υφιστάμενους ιδιοκτήτες και ξένα (κυρίως αντισταθμιστικά) κεφάλαια, κρατώντας μετοχικό κεφάλαιο 2 δισεκατομμυρίων.


              Υπήρχε άλλος δρόμος

   Θα μπορούσε το κράτος να είχε δράσει διαφορετικά, χωρίς να θέσει σε κίνδυνο την τράπεζα και χωρίς να επιβαρύνει με επιπλέον 10 δισ. επιπλέον χρέους το δύσμοιρο  Έλληνα  φορολογούμενο, ο οποίος τώρα δεν έχει εναλλακτική (εξαιτίας της αφερεγγυότητάς  του/της), παρά να μεταφέρει κάποιες από τις απώλειες σε άλλους  Ευρωπαίους φορολογούμενους (μέσω της αναπόφευκτης αναδιάρθρωσης χρέους που αναμένεται πολύ, πολύ σύντομα);
   Μια λύση, που επιπλέον συνάδει με τις δεσμεύσεις λόγω του σχεδίου διάσωσης της Ελλάδας, θα ήταν το κράτος να επενδύσει το ίδιο 2,86 δισ. ευρώ που προήλθαν από τη νέα (2014) έκδοση μετοχών, αντλώντας το από τα εναπομείναντα δάνεια που το ελληνικό κράτος έχει ακόμα αποταμιευμένα στο ΕΤΧΣ. 


   Με αυτόν τον τρόπο το κράτος θα είχε διατηρήσει τον έλεγχο της τράπεζας και ο φορολογούμενος θα είχε ωφεληθεί πλήρως από οποιαδήποτε ανάκαμψη μεσοπρόθεσμα. Από τη στιγμή που η κυβέρνηση διοχέτευσε 13,3 δισ. στη Eurobank και δεδομένης της δικής της πρόβλεψης για βελτίωση τιμών των τραπεζικών μετοχών, πληρώνοντας επιπλέον 2,86 δισ. για να διατηρήσει τον έλεγχο και να αποσβέσει την τεράστια επένδυσή της, θα αποτελούσε προτεραιότητα για μια ενάρετη κυβέρνηση που βάζει τα συμφέροντα των πολιτών πάνω από εκείνα των τραπεζιτών.


   Είναι ενδιαφέρον να δούμε ένα επιχείρημα που χρησιμοποίησε η κυβέρνηση, για να μην το κάνει αυτό και, αντίθετα, να προχωρήσει σε τόσο βαθύ κούρεμα και με τόσο απρεπή βιασύνη, στην επένδυση στη Eurobank. Το επιχείρημά τους ήταν ότι, επειδή οι τράπεζες Πειραιώς και Alpha επέστρεψαν σε ιδιωτική ιδιοκτησία, «η διατήρηση της Eurobank σε δημόσια ιδιοκτησία για λίγο περισσότερο χρόνο, θα κατέστρεφε τη φήμη της στην αγορά!»
   Μπορείτε να φανταστείτε τη Royal Bank of Scotland, να την ξεφορτώνεται η βρετανική κυβέρνηση σε αμοιβαία αντισταθμιστικά κεφάλαια, με τεράστιο κόστος για το  Βρετανό  φορολογούμενο, ώστε να αποφύγει το στίγμα της δημόσιας ιδιοκτησίας; Ειλικρινά, εγώ δεν μπορώ.  


             Ευθύνη έναντι των...τραπεζών

   Ένα άλλο συναρπαστικό, μέσα στην θρασύτητά του, επιχείρημα για την υποστήριξη της πώλησης φωτιά της Eurobank, είναι ότι η απώλεια του κράτους (περισσότερα από 10 δισ. ευρώ) είναι της ίδιας τάξης με την απώλεια της Eurobank στο PSI του 2012, από το οποίο η τράπεζα έχασε 9,4 δισ. 


   Σαφώς, η ελληνική κυβέρνηση δεν κατανοεί την έννοια των αμετάκλητων δαπανών και δεν έχει καμμία αίσθηση ότι η πρωταρχική ευθύνη της είναι έναντι των πολιτών της και όχι έναντι των τραπεζιτών (οι οποίοι, εξάλλου, επέλεξαν να εφοδιαστούν με κρατικά ομόλογα πριν το 2012).

   Σε μια τελική σημείωση, που απευθύνεται στους ιρλανδούς αναγνώστες μου, μπορεί να ενδιαφέρεστε να σημειώσετε ότι οι επενδυτές στους οποίους δόθηκαν τα κλειδιά της Eurobank από την ελληνική κυβέρνηση, περιλαμβάνονται οι Fairfax, WLR (ενδιαφερόντων του Wilbur Ross), Fidelity [σ.τ.μ. εταιρίες επενδύσεων και συμμετοχών] κλπ. Με άλλα λόγια, οι σημαντικότεροι μέτοχοι στην Τράπεζα της Ιρλανδίας, από την οποία αποκόμισαν μια ωραία απόδοση του 280%. Υπό αυτή την έννοια, το ιρλανδικό και το ελληνικό success story του σχεδίου διάσωσης αρχίζουν να ενώνονται.


Σημειώσεις:

[1] Έχοντας προβλέψει πριν από όλους στην Ευρώπη, ότι το κοινό νόμισμα της Ευρώπης θα έπρεπε να ονομάζεται «ευρώ», η πανούργα εφοπλιστική ελληνική οικογένεια, καταχώρησε το όνομα της νεογέννητης τράπεζάς της πριν η ΕΕ μπορέσει να αποκλείσει την ονομασία μιας ιδιωτικής τράπεζας όπως το επίσημο νόμισμα.

[2] Αυτό το άρθρο βασίζεται σε έρευνα του Ηλία Καραβόλια.
Από το: http://yanisvaroufakis.eu/
2014/05/04/eurobank-another-scandal-re-packaged-as-part-of-the-greek-success-story/#more-5523

_______________   Μετάφραση: Ελισάβετ Πετρίδου


Scholeio.com

DR. COSWAMI, Να Δείξουμε στον Κόσμο μια Νέα Κοσμοθέαση


Πως Εξηγούνται τα Ανεξήγητα  Φαινόμενα

Συνέντευξη  του 
DR. AMIT COSWAMI 

στον Νικόλαο Κουμαρτζή

Δεν σου δίνεται συχνά η ευκαιρία 
να συζητήσεις με έναν κβαντικό φυσικό, 
πόσο μάλλον έναν πρωτοπόρο στην 
επιστήμη του και παράλληλα μεγαλωμένο 
με τις πνευματικές διδασκαλίες της Ινδίας. 

   It’s one chance in your lifetime, 
όπως θα έλεγε ένας Βρετανός.

   Και όταν αρχίζει να σου εξηγεί τον κόσμο της κβαντικής φυσικής –έναν κόσμο δηλαδή απείρων πιθανοτήτων, όπου υπάρχει χώρος για την ύπαρξη ψυχικών φαινομένων, η ύπαρξη του Θεού έχει αποδειχθεί, θρησκεία με επιστήμη επιτέλους συγκλίνουν και η συνείδηση κυριαρχεί πάνω στην ύλη μορφοποιώντας την κατά το δοκούν- τότε πραγματικά μένεις ενεός, μιας και συνειδητοποιείς πως η στέρεη και αμετάβλητη πραγματικότητα που νομίζεις ότι σε περιτριγυρίζει δεν είναι παρά μια ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ.

Οι Κατακτητές είναι τώρα Δικαιούχοι του Αναλογούντος Κλήρου




Είναι καιρός τώρα που ένιωσα την ανάγκη να κάνω μια άτυπη καταγραφή των βυζαντινών θησαυρών που εκλάπησαν από την Πόλη όταν "πάρθηκε" από τους ομόθρησκους Σταυροφόρους. 

Δεν θέλω να αναφερθώ σε λόγους, αιτίες... και οποιαδήποτε άλλη 
αναφορά σε σκοτεινά συμφέροντα 
και μικροπολιτικές συνωμοσίες, 
που υπάρχουν καταγραμμένες από πολλούς ιστορικούς, και που μπορεί κάποιες φορές να έχουν και "υποκειμενικό χρώμα". 

Από την άλλη υπάρχουν μερικές βεβαιότητες... όπως για τον πόλεμο της ιερατικής εξουσίας ποιος θα είναι "πάνω από τον άλλον".  Ανατολή η Δύση, Πατριάρχης ή Πάπας.
Όπως για το "θάμπωμα" από τον (υπερβολικό;) πλούτο της Πόλης και την απληστία της "φτωχής" Δύσης.    
Όπως για την τιμωρία του πάπα στους ανυπάκουους της Ανατολής.
Άντε, τέλος και για να λευτερωθούν οι ...Άγιοι Τόποι !  
Το σχέδιό μου είναι φιλόδοξο έως και τολμηρό θα έλεγα. Μα, ας αρχίσουμε μαζί μια γοητευτική περιπλάνηση...

Η Νίκη στις αρματοδρομίες 'ανήκει' στον πλούσιο ιδιοκτήτη



... και όχι από την δεξιότητα του ιππέα 

-  Ανάχαρσις: Για ποια έπαθλα αγωνίζεσθε;

-  Σόλων: Στην Ολυμπία για ένα στεφάνι αγριελιάς, στα Ίσθμια για ένα στεφάνι πεύκου, 
    στη Νεμέα για ένα στεφάνι σέλινου, στα Πύθια για τους καρπούς των ιερών δένδρων 
    του θεού και στα Παναθήναια για το λάδι της ιερής ελιάς.  (Λουκιανός, Ανάχαρσις, 9-14)

Οι Ιπποδρομίες
Λαοφιλές αγώνισμα στους Ολυμπιακούς αγώνες οι ιπποδρομίες, γίνονταν την έκτη μέρα και  ήταν αφιερωμένο στον προστάτη των ιππικών αγώνων Ποσειδώνα.
Οι συγκινήσεις που πρόσφερε ήταν πολλές και η δόξα μεγάλη. 

Οι Ιπποδρομίες περιελάμβαναν τους ιππικούς αγώνες, όπου τα άλογα έτρεχαν με τους αναβάτες τους και τις αρματοδρομίες,  οι οποίες προκαλούσαν και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. 
Στις αρματοδρομίες υπήρχαν τα εξής αγωνίσματα: Το τέθριππο, δηλαδή άρμα που το έσερναν τέσσερα άλογα, η συνωρίδα αλόγων, άρμα που το έσερναν δύο άλογα, το τέθριππο πόλων, άρμα που το έσερναν τέσσερα νεαρά άλογα, η συνωρίδα πόλων, άρμα που το έσερναν δύο νεαρά άλογα και για λίγο διάστημα υπήρχε και το αγώνισμα της απήνης, άρμα που το έσερναν δύο μουλάρια.

Οι οδηγοί των αρμάτων έπρεπε να έχουν μεγάλη πείρα και ικανότητα. Προσπαθούσαν στη στροφή του ιπποδρόμου να πάρουν το εσωτερικό μέρος κι εκεί γίνονταν πολλές ανατροπές και συγκρούσεις, με αποτέλεσμα μερικές φορές, να υπάρχουν και θύματα.

Η αρματοδρομία διεξάγονταν σε ιδιαίτερο στάδιο, το «ιπποδρόμιο», αγνώστων σήμερα διαστάσεων. Το μοναδικό ιπποδρόμιο που διασώζεται σήμερα στην Ελλάδα βρίσκεται στο Λύκαιο όρος (βουνό  στα σύνορα των νομών Αρκαδίας και Μεσσηνίας).  Το όνομα Λύκαιο πιστεύεται ότι βγαίνει από την ρίζα Λυκ που σημαίνει φως.  
Το βουνό οριοθετείται από τον Αλφειό ποταμό έως τα παράλια της Κυπαρισσίας,  και έχει μήκος 300 μέτρα, ή ενάμιση σταδίου, και πλάτους εκατό μέτρων. Το ιπποδρόμιο της Ολυμπίας πρέπει κατά τα λεγόμενα του Παυσανία να είχε μεγαλύτερο πλάτος. 

Ο μηχανισμός εκκίνησης ήταν εφεύρεση του Κλεοίτα,*  την οποία τελειοποίησε ο Αριστείδης. Στο ένα άκρο του ιπποδρομίου ήταν κτισμένος ο στρογγυλός βωμός του Ταράξιππου,* αφού τα άλογα πάθαιναν απροσδόκητα πανικό όταν περνούσαν από το σημείο αυτό.

Ο Παυσανίας περιγράφει το ολυμπιακό στάδιο και τον ιππόδρομο, για τον οποίο αναφέρει: 
«Περνώντας το στάδιο, όπου κάθονται οι ελλανοδίκες, υπάρχει ο χώρος του ιπποδρόμου και η αφετηρία των αλόγων. Η αφετηρία αυτή έχει το σχήμα της πλώρης ενός πλοίου με το έμβολο στραμμένο προς το διάδρομο... 

Στην άκρη τον εμβόλου βρίσκεται ένα δελφίνι φτιαγμένο από χαλκό και προσαρμοσμένο πάνω σε ξύλινο δοκάρι... 
Σε κάθε Ολυμπιάδα κατασκευάζεται από άψητους πλίνθους ένας βωμός, επιχρισμένος εξωτερικά με κονίαμα, τοποθετημένος περίπου στη μέση της πλώρης. Πάνω στο βωμό βρίσκεται χάλκινος αετός, με απλωμένα σε όλο τους το μήκος τα φτερά του. 

Ο Αφέτης, ο υπεύθυνος για την εκκίνηση των άλογων, βάζει σε κίνηση το μηχάνημα (μηχάνημα είναι και αρχαίος όρος), που βρίσκεται μέσα στο βωμό. Και είναι φτιαγμένο με τέτοιο τρόπο, ώστε να κάνει τον αετό να αναπηδά και να πετάγεται τόσο ψηλά, που να γίνεται ορατός από τους θεατές, ενώ (ταυτόχρονα) το δελφίνι πέφτει στο έδαφος». 

(Παυσανίας, κεφάλαιο 20 του 6ου βιβλίου τους έργου «Ελλάδος περιήγησις»  «Ηλιακά Β΄»
6, 20, 10)




Κυνίσκα η Πρώτη γυναίκα Ολυμπιονίκης

Η αρματοδρομία στους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν το λαμπρότερο αγώνισμα και επίσης το δημοφιλέστερο ανάμεσα στους αριστοκράτες, εφόσον νικητής δεν ήταν ο ηνίοχος αλλά ο ιδιοκτήτης του άρματος και των αλόγων. 
Οι κρίσιμες στιγμές του αγώνα ήταν η εκκίνηση, οπότε οι αρματηλάτες έπρεπε να παραμείνουν στο διάδρομό τους, και προπαντός κάθε στροφή γύρω από τους στύλους που βρίσκονταν στα δύο άκρα του στίβου.  Λάθη ή αντικανονικές ενέργειες μπορούσαν να προκαλέσουν ατυχήματα τα οποία καθιστούσαν αυτό το δημοφιλές αγώνισμα ακόμα πιο θεαματικό.   Οι γυναίκες μπορούσαν να συμμετάσχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες μόνο ως ιδιοκτήτριες ίππων για τα ιππικά αγωνίσματα ή τις αρματοδρομίες και δι' αντιπροσώπων...

Οι αντιπρόσωποι φυσικά δεν ήταν άλλοι από τους Ηνίοχους. Οι ηνίοχοι δεν ήταν ιδιοκτήτες αλόγων, αλλά εμπειρότατοι στην ιππική που πληρώνονταν και αγωνίζονταν για λογαριασμό των ιδιοκτητών.  Η νίκη ανήκε στον ιδιοκτήτη που στεφόταν νικητής και το βραβείο στον ηνίοχο ήταν ΜΙΑ ΜΑΛΛΙΝΗ ΤΑΙΝΙΑ την οποία έδενε στο μέτωπό του. Την ίδια μάλλινη ταινία έδεναν και στα άλογα που κέρδιζαν .

Η Κυνίσκα  (Σπαρτιάτισσα ευγενής, 5ος-4ος αι. π.χ.)  είναι η πρώτη γυναίκα που έθρεψε άλογα για να πάρει μέρος στους αγώνες και νίκησε στο τέθριππο....

Ο Πλούταρχος γράφει πως ο αδελφός της Αγησίλαος ήταν αυτός που την ώθησε να συμμετάσχει στο τέθριππον της Ολυμπίας, με το πειστικώτατο επιχείρημα 


'ΟΥΔΕΜΙΑΣ ΕΣΤΙΝ ΑΡΕΤΗΣ ΑΛΛΑ ΠΛΟΥΤΟΥ ΚΑΙ ΔΑΠΑΝΗΣ Η ΝΙΚΗ'  [Αγησ. 20.1]. ...

Μ' άλλα λόγια, ο Αγησίλαος ήθελε ν' αποδείξει στην αδελφή του πως η νίκη στα Ιππικά δεν εξαρτάται απ' τη δεξιότητα ιππέων και ηνιόχων, αλλά κυρίως από την αξία των ίππων και τον πλούτο του ιδιοκτήτη. 


Διαφωνών μ' αυτή τη θεωρία ο Παυσανίας είχε τη γνώμη πως το κίνητρο της Κυνίσκας ήταν η φιλοδοξία  "να κερδίσει τους άνδρες".  

Κόρη κι' αδελφή δυο βασιλέων της Σπάρτης, του Αρχίδαμου Α’ και του Αγησίλαου η Κυνίσκα,  κατόρθωσε να γίνει πασίγνωστη από τα επιτεύγματά της στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Υπήρξε η πρώτη γυναίκα της εποχής της που ασχολήθηκε με την ιππασία. Παρακινημένη από τον Αγησίλαο, συμμετείχε στους Ολυμπιακούς αγώνες νικώντας δύο φορές στο τέθριππο.
Ενώ της απαγορευόταν σαν γυναίκα που ήταν να εισέλθει στο στάδιο, στην Αλτι, όπου διεξάγονταν τα αθλήματα και τα σύγχρονα πολεμικά αθλήματα, της επιτρεπόταν να εισάγει τις ομάδες της με το τέρθιππό της στους ιππικούς αγώνες δυο φορές – εφόσον δεν αγωνιζόταν η ίδια...


Άσχετα με προσωπικά αισθήματα η Κυνίσκα πέτυχε το σκοπό της, όπως ίσως και κάθε φιλόδοξη γυναίκα στην ανθρώπινη ιστορία.   Μάλιστα η νεαρή Σπαρτιάτισσα στεφανώθηκε όχι μιά, αλλά δυο φορές για τις νίκες των αρμάτων της μέσα σε τέσσερα χρόνια, δηλ. στην 96η και 97η Ολυμπιάδα (396 και 392).
Το κορίτσι της Σπάρτης ήταν πρώτο στην ιστορία που ανακάλυψε "κενά" σε ανδρικούς κανόνες που γελοιοποίησε.  Έτσι, απέδειξε στους τότε και τωρινούς-άνδρες ότι τα άλογα κάνουν τη διαφορά μεταξύ νίκης και ήττας και όχι η "ανδροπρέπεια".

Έδειξε ακόμα πως ήταν αρκετά γενναία ν' ανταγωνισθεί τ' αρσενικά στον πιο σκληρό ιππικό αγώνα και να βγεί νικήτρια.  Πάνω απ' όλα, η Κυνίσκα έγινε ένα μοναδικό παράδειγμα θηλυκής υπεροχής στην καλύτερη της μορφή,τον αθλητισμό.

Μετά τη μία από τις νίκες της, η Κυνίσκα χρηματοδότησε την κατασκευή μνημείου από τον Απελλή, στο οποίο εικονιζόταν και η ίδια με το τέθριππο και τον ηνίοχό της. Έστησε δύο χάλκινα μνημεία στην Ολυμπία, κοντά στο άγαλμα του Θάσιου Θεαγένη, στον πρόναο του ναού του Δία, που δεν διασώθηκαν, αλλά είναι γνωστό ότι ήταν έργα του τεχνίτη Απελλού.

Η επιγραφή του Απελλέα στη βάση του πιό μεγάλου μνημείου (με 4 χάλκινα άλογα σχεδόν φυσικού μεγέθους) που σώθηκε απ' το μεθοδικό Παυσανία βρέθηκε 24 αιώνες αργότερα.
Το τετράστιχο αποτελεί ύμνο στα γρήγορα άτια και τις γενναίες γυναίκες :
ΣΠΑΡΤΑΣ ΜΕΝ [ΒΑΣΙΛΗΕΣ ΕΜΟΙ] ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΟΙ Α[ΡΜΑΤΙ Δ ΩΚΥΠΟΔΩΝ ΙΠΠΩΝ] ΝΙΚΩΣΑ ΚΥΝΙΣΚΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΑΝΔ ΕΣΤΑΣΕ ΜΟΝ[ΑΝ] Δ ΕΜΕ ΦΑΜΙ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΚ ΠΑΣΑΣ ΤΟ[Ν] ΔΕ ΛΑΒΕ[Ι]Ν ΣΤΕΦΑΝΟΝ...ΑΠΕΛΛΕΑΣ ΚΑΛΛΙΚΛΕΟΣ ΕΠΟΗΣΕ. [δες και Ξενοφ. Αγησίλαος 9.6] 


"Βεβαιώνω ότι είμαι η μοναδική γυναίκα σε όλη την Ελλάδα 

που κέρδισε αυτό το στεφάνι"





Βάθρο του αναθήματος της Κυνίσκας

Τμήμα κυκλικής βάσης του αγάλματος της Κυνίσκας.
Πάνω στην επιφάνειά της είναι χαραγμένο τετράστιχο επίγραμμα, στο οποίο η Κυνίσκα καυχιέται ότι είναι κόρη και αδελφή βασιλιάδων και η μόνη γυναίκα ολυμπιονίκης στην Ελλάδα (396 και 392 π.Χ).

Στο βάθρο είχε στηθεί το άγαλμά της με το τέθριππο και τον ηνίοχο, που δεν διασώθηκαν, αλλά είναι γνωστό ότι ήταν έργα του τεχνίτη Απελλού. Το εντυπωσιακό ανάθημα βρισκόταν στο ναό του Δία στην Ολυμπία.
____________

Καλλιπάτειρα

Ξένοι, βάρβαροι, ακόμη και δούλοι μπορούσαν να παρακολουθούν τους Ολυμπιακούς Αγώνες.  Απαγορευόταν όμως ρητά να εισέρχονται στο στάδιο και να παρακολουθούν τους αγώνες οι γυναίκες.  Η μόνη ενήλικη γυναίκα που μπορούσε να παρακολουθήσει τους αγώνες ήταν η ιέρεια της θεάς Δήμητρας....

Οι κανονισμοί απαγόρευαν την είσοδο και την παρακολούθηση των γυμνικών αγώνων για τις γυναίκες, αλλιώς τιμωρούνταν σε θάνατο με κατακρήμνιση από το βραχώδες όρος Τυπαίο.    Η μοναδική γυναίκα που τόλμησε να παραβιάσει το άβατο της Ολυμπίας ήταν 
η Καλλιπάτειρα από τη Ρόδο.Η Καλλιπάτειρα, ήταν κόρη του Ολυμπιονίκη Διαγόρα του Ρόδιου και σύζυγος ενός επίσης μεγάλου ολυμπιονίκη, του Καλλιάνακτος, ενώ τα αδέρφια της και ο γιος της κέρδισαν κι αυτά σημαντικές νίκες στους  Ολυμπιακούς Αγώνες και στα Ίσθμια. 


Ήταν η πρώτη γυναίκα της αρχαιότητας που μπήκε μέσα σε αθλητικό χώρο και παρακολούθησε τους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Όταν έμεινε χήρα, η Καλλιπάτειρα ανέλαβε η ίδια την εκγύμναση και την προετοιμασία του γιου της Πεισιρόδου, για να λάβει μέρος στο αγώνισμα της πυγμαχίας κατά την 96η Ολυμπιάδα (396 π.Χ.). 


Η Καλλιπάτειρα, θέλοντας να θαυμάσει το γιο της Πεισίροδο που αγωνιζόταν στην πάλη, πήρε την τόλμη και περιφρονώντας τη σχετική απαγόρευση και την επαπειλούμενη ποινή, μεταμφιέστηκε σε γυμναστή όπου και εισήλθε και παρακολούθησε τον αγώνα.

Και η απειλή του θανάτου ακόμη δεν εμπόδισε τη λαχτάρα της μάνας να αντικρίσει το παιδί της νικητή. 

Όταν ο γιος της τελικά κατάφερε να νικήσει, η μητέρα του συγκινήθηκε τόσο πολύ που έτρεξε να τον αγκαλιάσει με λατρεία.

Ο μανδύας της έπεσε και αποκαλύφθηκε η γυναικεία της φύση. Αμέσως τότε συνελήφθη. Η τιμωρία θα έπρεπε να είναι θάνατος. 

Δεν της επιβλήθηκε όμως, η θανατική ποινή, καθώς η οικογένειά της είχε βγάλει σειρά Ολυμπιονικών (πατέρα, σύζυγο, αδέλφια, γιο και ανιψιό).

Της δώσανε χάρη, επειδή η οικογένεια της ήταν φημισμένη. Η Καλλιπάτειρα γλίτωσε από βέβαιο θάνατο. Ακόμη και οι νόμοι λύγισαν μπροστά σε μία τόσο καταξιωμένη οικογένεια, μια οικογένεια Ολυμπιονικών.

ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΛΛΙΠΑΤΕΙΡΑ
[Κατὰ δὲ τὴν ἐς Ὀλυμπίαν ὁδὸν ἔστιν ὄρος πέτραις ὑψηλαῖς ἀπότομον, Τυπαῖον καλούμενον.  Κατὰ τούτου τὰς γυναῖκας Ἠλείοις ἐστὶν ὠθεῖν νόμος, ἤν φωραθῶσιν ἐς τὸν ἀγῶνα ἐλθοῦσαι τὸν Ὀλυμπικὸν ἤ καὶ ὅλως ἐν ταῖς ἀπειρημέναις σφίσιν ἡμέραις διαβᾶσαι τὸν Ἀλφειόν.  Οὐ μὴν οὐδὲ ἁλῶναι λέγουσιν οὐδεμίαν, ὅτι μὴ Καλλιπάτειραν μόνην, ἥ ὑπό τινων καὶ Φερενίκη καλεῖται. Αὕτη προαποθανόντος αὐτῇ τοῦ ἀνδρός, ἐξεικάσασα αὑτὴν τὰ πάντα ἀνδρὶ γυμναστῇ, ἤγαγεν ἐς Ὀλυμπίαν τὸν υἱὸν μαχούμενον· νικῶντος δὲ τοῦ Πεισιρόδου, τὸ ἔρυμα ἐν ᾧ τοὺς γυμναστὰς ἔχουσιν ἀπειλημμένους, τοῦτο ὑπερπηδῶσα ἡ Καλλιπάτειρα ἐγυμνώθη. Φωραθείσης δὲ ὅτι εἴη γυνή, ταύτην ἀφιᾶσιν ἀζήμιον καὶ τῷ πατρί καὶ ἀδελφοῖς αὐτῆς καὶ τῷ παιδί αἰδῶ νέμοντες - ὑπῆρχον δὴ ἅπασιν αὐτοῖς Ὀλυμπικαὶ νῖκαι - ἐποίησαν δὲ νόμον ἐς τὸ ἔπειτα ἐπὶ τοῖς γυμνασταῖς γυμνοὺς σφᾶς ἐς τὸν ἀγῶνα ἐσέρχεσθαι.]

(Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις. Ηλιακά V, 6.7-8, μετ. Ν. Παπαχατζής)
_________________________________________________________



*  Κλεοίτας,  «Ο Κλεοίτας, γιος του Αριστοκλέους, ήταν ο πρώτος που σκέφτηκε, εφεύρε και κατασκεύασε τους μηχανισμούς της αφετηρίας τον Ολυμπιακού ιπποδρόμου, και ένας δεύτερος  μηχανικός, ο Αριστείδη, βελτίωσε το ίδιο μηχάνημα με δικές του καινοτομίες», αναφέρει ρητά ο Παυσανίας.


Η μηχανή εκτόξευσης χάλκινου αετού στην αφετηρία του ολυμπιακού ιπποδρόμου, έργο του μηχανικού Κλεοίτα.   Σχέδιο Δ. Καλλιγερόπουλος.

Μέσα σε ένα πολύπλοκο σύστημα συγχρονισμένης εκκίνησης αλόγων, στο οποίο δεν θα αναφερθούμε εδώ, ο μηχανικός Κλεοίτας δημιουργεί μια μηχανή για να κάνει έναν χάλκινο αετό να πετάξει. Το είδος της μηχανής αυτής δεν είναι γνωστό. Μπορούμε όμως, από την περιγραφή του Παυσανία, να συμπεράνουμε και εν μέρει να υποθέσουμε τα εξής:

Η απαιτούμενη ενέργεια για την κίνηση του μηχανισμού ήταν εδώ μηχανική, προερχόταν δηλαδή από την πτώση του χάλκινου δελφινιού, που ήταν ίσως γεμάτο μολύβι. 

Τέτοιου είδους εξάλλου εσωτερική ενέργεια προερχόμενη από την πτώση ενός μολύβδινου βάρους έχουν πάμπολλα ελληνικά αυτόματα. Η ενέργεια αυτή μεταβιβαζόταν στο «μηχάνημα» μέσω του κανόνα και ενισχυόταν ίσως από την «ύσπληγγα», που το συγκρατούσε, ένα σύστρεμμα νεύρων δηλαδή, προσαρμοσμένο στην άρθρωση του, όμοιο με αυτό που είχαν οι καταπέλτες και οι μηχανισμοί στις αφετηρίες των δρομέων. 

Σε τέτοιες «ύσπληγγες» αναφέρεται εξάλλου και ο Παυσανίας για τις εδώ αφετηρίες των αλόγων. Το ίδιο «μηχάνημα» θα μπορούσε να είναι ένα μηχανικό-πνευματικό σύστημα, όπου η απαιτούμενη πίεση για την εκτόξευση του αετού θα παραγόταν μέσα σε έναν τορνεμένο θάλαμο συμπίεσης, μια καταθλιπτική αντλία, εφοδιασμένη με μια κατάλληλα ρυθμισμένη βαλβίδα εξόδου. Αυτή η μηχανική τεχνική αντίληψη είναι προάγγελος των μεγάλων επινοήσεων, που οδήγησαν αιώνες αργότερα στην ευρωπαϊκή βιομηχανική επανάσταση.


*  Ταράξιππος,  σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία ήταν Δαίμονας των αρχαίων που ενέδρευε κυρίως στους ιπποδρόμους  και ειδικά στη "σφενδόνη" αυτών, στις καμπές, όπου τ΄ άρματα έκαναν στροφή. Πίστευαν οι αρχαίοι πως στους αγώνες ακριβώς στη κρίσιμη στιγμή της στροφής παρουσιαζόταν αιφνίδια ο Ταράξιππος, η εμφάνιση του οποίου, αν και αόρατη στους αρματοδρόμους, προκαλούσε το τρόμο των αλόγων με συνέπεια τη συντριβή των αρμάτων και τον όλεθρο των αγωνιζομένων. Για τον λόγο αυτό οι αρχαίοι ίδρυαν βωμούς από αναχώματα στα σημεία εκείνα των ιπποδρόμων προς τιμή του Ταράξιππου καθώς τελούνταν και ιδιαίτερες θυσίες από τους ηνιόχους.

Βέβαια όλοι αυτοί οι μύθοι, κάτω από τη γοητεία της Ελληνικής Μυθολογίας, αναφέρονται στη αρχική παρατήρηση της "φυγόκεντρης δύναμης"  όπου με την κατασκευή των αναχωμάτων (βωμούς) στις στροφές των ιπποδρόμων και της προσοχής αναβατών και ηνιόχων επ΄ αυτών, έπαυαν πλέον τα άρματα να εξέρχονται ή να συγκρούονται μεταξύ τους, προς χάριν πλέον της γνώσης αυτής, (του Ταράξιππου).

_________________________________________________


Για να ολοκληρώσουμε την Ανάρτηση αντλήσαμε γνώση από:

. Την Αισθητική των Αρχαίων Ελλήνων, εκδόσεις Ζήτρος
.  http://odysseus.culture.gr/
.  http://www.ime.gr/
.  http://diadrastiko.blogspot.gr/
.  http://www.istoria.gr/
 http://wikipedia.org

Scholeio.com

Έλληνες Εθνικοί, και Οι σφαγές των Ελλήνων από τους Χριστιανούς ;


Οι Έλληνες (δεν εννοούμε Ρωμιοί) έχουμε υποστεί γενοκτονίες,
και μάλιστα πολλές.

"Μύλος" γίνεται το αντιρατσιστικό για 
την συγκυβέρνηση. 

Μετά τους 38 βουλευτές της Ν.Δ και Ιεράρχες που ζητούν αναφορά για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων,  τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που ζητούν να επεκταθεί το σύμφωνο συμβίωσης και στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια,  τώρα προκύπτουν οι Δωδεκαθεϊστές για να  διεκδικήσουν με τη σειρά τους και τη δική τους  αναγνώριση. 

Με ανακοίνωσή του το Ύπατο Συμβούλιο Ελλήνων Εθνικών (ΥΣΕΕ) αναφέρεται σε… αλά καρτ «αντιρατσιστικό νόμο» και ζητά να αναγνωριστούν ως γενοκτονία οι σφαγές των Ελλήνων από τους χριστιανούς που διήρκεσαν όπως υποστηρίζουν από την ύστερη αρχαιότητα έως και την Αναγέννηση.
Αναλυτικά η ανακοίνωση του ΥΣΕΕ:


"Ανακοίνωση 287 / 20.8.2014

Ακόμα και οι "ναι σε όλα" βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου φαίνεται ότι, εάν και όποτε το θέλουν, μπορούν να αποδειχθούν ευρηματικοί. Για να καθυστερήσουν την ψήφιση του παραπλανητικά ονομαζόμενου "αντιρατσιστικού νόμου", και λέμε "καθυστερήσουν" γιατί η ψήφισή του έχει ήδη διαταχθεί, 38 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας απειλούν με καταψήφιση εάν δεν προστεθεί αναφορά στην άρνηση της γενοκτονίας των χριστιανών της Ανατολής (Ποντίων, Μικρασιατών, Αρμενίων, Ασσυρίων) ως ποινικό αδίκημα, όπως ποινικό θα είναι, a la carte, η άρνηση της εξόντωσης των Εβραίων από τους ναζί.

H ποινικοποίηση της άποψης, της κάθε είδους άποψης, είναι η ωμότερη μορφή τυραννίας, αν και, εμφανώς, κάτι τέτοιες "ευαισθησίες" αποτελούν "ψιλά γράμματα" για τους πολιτικούς αυτής της χώρας, όπως και όλων των άλλων χωρών που έχουν περάσει νόμους που ποινικοποιούν την άποψη. Μια και όμως ήδη, δια των 38 νεοδημοκρατών βουλευτών, πιάσαμε τον ιστορικό πήχυ για να διευρύνουμε τις γενοκτονίες που απαγορεύεται να μην αναγνωρίζονται από όλους αυτομάτως και υποχρεωτικώς ως τέτοιες, εμείς, ως Έλληνες, κάνουμε γνωστό στους 38 αλλά και σε ολόκληρο τον υπόλοιπο πολιτικό και δημοσιογραφικό κόσμο που βλέπει ως φυσιολογική την ψήφιση ενός τέτοιου νόμου, ότι σε ευρύτατη γενοκτονία προέβη κατά την περίοδο της εξάπλωσής του και ο Χριστιανισμός.

Εκτός από το "ολοκαύτωμα" των Εβραίων και τις σφαγές χριστιανικών πληθυσμών, συμβάντα αμφότερα του 20ου αιώνα, υπάρχουν και οι αμέτρητες γενοκτονίες των εθνών που υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τις προαιώνιες Θρησκείες τους με χρήση τρομερών θηριωδιών και ωμοτήτων. 

Η Σκυθόπολη για τους Έλληνες, το Βερντέν για τους Σάξωνες, οι σταυροφορίες, οι κατασφαγές των ιθαγενών της αμερικανικής ηπείρου, είναι μερικά μόνον από τα άπειρα ανδραγαθήματα του επεκτατικού "μονοθεϊσμού".

Η ποινικοποίηση που επιχειρείται με τον εν λόγω ψευδεπίγραφο και κατα διαταγήν νόμο, δεν είναι ποινικοποίηση του "ρατσισμού", γιατί απλώς αυτός δεν ενδιαφέρεται να καταστείλει το μίσος για ανθρώπους άλλης ράτσας. Τα "ολοκαυτώματα" Εβραίων και οι σφαγές χριστιανικών πληθυσμών είναι ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ μαζικά εγκλήματα που έκαναν οι θετικοχριστιανοί ναζί και οι μωαμεθανοί Τούρκοι κατά ομοθρήσκων τους που ανήκαν σε άλλη μορφή του "μονοθεϊσμού". 

Αφού λοιπόν ο νόμος θα αφορά ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ μαζικά εγκλήματα, εμείς, ως Έλληνες και Ευρωπαίοι, ζητάμε να προστεθεί και αναφορά ως ποινικό αδίκημα στην άρνηση των επί αιώνες γενοκτονιών των "ειδωλολατρών" της Ελλάδος και της Ευρώπης (και, κατ' επέκταση, κάθε ηπείρου όπου επέδραμε ο επεκτατικός "μονοθεϊσμός").

Απευθυνόμαστε σε ολόκληρο τον πολιτικό, "πνευματικό" (αν έχει απομείνει...) και δημοσιογραφικό κόσμο αυτού του τόπου. Και οι Έλληνες (δεν εννοούμε Ρωμιοί) έχουμε υποστεί γενοκτονίες, και μάλιστα πολλές. 

Αυτό που υποτίθεται ότι θέλει να καταπολεμήσει ο ψευδώνυμος και κατά διαταγήν αυτός νόμος, δεν γεννήθηκε στον 20ο αώνα της χρονολόγησης των χριστιανών, αλλά πολύ παλαιότερα. Η ληξιαρχική του πράξη βρίσκεται μέσα σε αυτό που οι "μονοθεϊστές" ονομάζουν "Βίβλο" και βάσει αυτού έχουν έως σήμερα ανδραγαθήσει και οδηγήσει την ανθρωπότητα στην πλήρη κλειστότητα του μυαλού, την μασκαρεμένη ή ανοικτή μισαλλοδοξία και την απολύτη βαρβαρότητα.

Αντί λοιπόν αυτού του a la carte "αντιρατσιστικού" νόμου, ας συντάξει και ψηφίσει το Ελληνικό Κοινοβούλιο, έναν νόμο "κατά της μισαλλοδοξίας", που να κατωχυρώνει ιστορικά και τις γενοκτονίες κατά των Ελλήνων Εθνικών. Αν τα μέλη του έχουν την τόλμη και εάν ενδιαφέρονται να εξακολουθήσουν να παριστάνουν τους Έλληνες.

ΥΠΑΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ"

Πηγή: Υ.Σ.Ε.Ε

Scholeio.com

Ι.Σακκάς, Όσοι Γνώριζαν Νομικά... Γνώριζαν ότι Πρόδιδαν!


Διέπραξαν Εσχάτη Προδοσία.... 
οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά 

Από τον Μάκη Βραχιολίδη

Πολλοί λένε ότι οι κυβερνήσεις των τελευταίων τεσσάρων ετών που υπηρετούν τα  μνημόνια έχουν διαπράξει το έγκλημα της εσχάτης προδοσίας. 

Ο πρώην Εισαγγελέας Πρωτοδικών Ιωάννης Σακκάς, με νομικά επιχειρήματα εξηγεί πώς και βάσει ποιων άρθρων οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά και οι βουλευτές που προσυπέγραψαν τα μνημόνια και τα σχετικά νομοσχέδια που τα συνοδεύουν, διέπραξαν εσχάτη προδοσία. 

Επίσης, ο έγκριτος εισαγγελέας κρίνει επί νομικής βάσεως αποφάσεις της ελληνικής Δικαιοσύνης, για την οποία ο λαός έχει χάσει –δικαίως- την εμπιστοσύνη του.
Επειδή στη συνέντευξη του Ιωάννη Σακκά ειπώθηκαν και πολλά άλλα, σήμερα δημοσιεύουμε το πρώτο μέρος της, το δε δεύτερο μέρος θα δημοσιευθεί σε επόμενο τεύχος της «Ε.Ω.»

"One Vision, One Team, One Greece."




Discover the Promise


Greece is a town in Monroe County, New York, United States. . The town motto is "Discover the Promise."    The Town of Greece was established in 1822 from part of the Town of Gates and was previously called Northampton. 

The name "Greece" was selected because of the contemporary struggle of Greece for independence from the Ottoman Empire.


The Town of Greece is in the northern part of the county and borders the City of Rochester on the east, the Town of Gates on the south, the towns of Parma and Ogden on the west, and Lake Ontario on the north. 


The town is a contiguous suburb of Rochester. The area known as Charlotte, on the eastern border, was formerly part of the town until it was annexed by the City of Rochester in 1916.



The region that the town now occupies was originally settled by the Algonquian and Iroquois Native Americans in the 14th century. 

The first European to visit the area was the French explorer Rene-Robert Cavelier, who visited in 1669. 


European settlers began to arrive in the area in the 1790s, and French and British soldiers passed through on multiple occasions during this time period as the two colonial powers struggled to control the region.

According to the Morgan Quitno Awards, Greece was rated the ninth overall safest city in America and the sixth safest city with a population of 75,000 to 99,999.


 There are twelve elementary schools, four middle schools, and four high schools in the Greece Central School District, educating approximately 13,000 students. The post-elementary schools have Classical Greek names: Arcadia, Athena, Apollo, Odyssey Academy, and Olympia. 



The school district's motto 
is "One Vision, One Team, One Greece." 
Among the elementary schools, 
two schools span K-5; 
ine Brook and West Ridge.




                                   
πηγή



  Scholeio.com    

Το Νόημα της Ύπαρξης, Απαντήσεις σε περιόδους Κρίσης



Ο κοινωνικός αναβρασμός 
και η πολλαπλή κρίση που διερχόμαστε αυτή την 
περίοδο δεν μπορούν ν’ αφήσουν αλώβητο το άτομο και όσον αφορά την 
υπαρξιακή του διάσταση. 

Αξίες επαναπροσδιορίζονται, νέα νοήματα προσπαθούν να δοθούν, ερωτήματα αναδύονται και αμφισβητούνται έννοιες όπως η κοινωνική και ατομική ευημερία. 

Συνέντευξη με την Emmy van Deurzen, 
κορυφαία υπαρξιστική ψυχοθεραπεύτρια 
στη Δήμητρα Διδαγγέλου, 
Δημοσιογράφο – Ψυχολόγο

   Ποιος ο ρόλος της ψυχοθεραπείας σ’ αυτές τις περιπτώσεις; Μήπως οι απαντήσεις βρίσκονται μπροστά μας και δεν χρειάζεται να τις αναζητήσουμε σε κρυμμένα νοήματα; Η Emmy van Deurzen, πρεσβευτής της υπαρξιστικής θεωρίας, φιλόσοφος και κορυφαία προσωπικότητα σε παγκόσμιο επίπεδο στον χώρο της υπαρξιστικής ψυχοθεραπείας δίνει τις δικές της απαντήσεις.

Once in Florence







The Father of the Italian language


Durante degli Alighieri, simply called Dante


In Italy he is called il Sommo Poeta ("the Supreme Poet") and il Poeta. He, Petrarch, and Boccaccio are also called "the three fountains" and "the three crowns". Dante is also called "the Father of the Italian language".

Durante degli Alighieri, simply called Dante, 1265–1321, was a major Italian poet of the Middle Ages. His Divine Comedy, originally called Comedìa and later called Divina by Boccaccio, is widely considered the greatest literary work composed in the Italian language and a masterpiece of world literature.

Dante claimed that his family descended from the ancient Romans (Inferno, XV, 76), but the earliest relative he could mention by name was Cacciaguida degli Elisei (Paradiso, XV, 135), born no earlier than about 1100. 

The Divine Comedy is a literary reaction to the bitterly contested politics of medieval Florence,  written in the early fourteenth century. Florence, the richest of the Italian city-states and possibly all of Europe at that time, was divided between two political parties – the Blacks (who supported the Pope) and the Whites (who didn’t). When Pope Boniface VIII schemed with the Blacks to seize power over Florence in a military coup, Dante was exiled. His hatred of the Pope can be seen throughout his Divine Comedy.

The Divine Comedy is Dante's fictional account of himself traveling through the three divine realms: Hell, Purgatory, and Heaven. Not surprisingly, in this story Dante puts his enemies in Hell; the Inferno is heavily populated with corrupt Florentine politicians characterized as sinners.

But more than just a means to get payback, the Divine Comedy is the first Italian epic work of poetry that is not in church Latin but in the vernacular – the language of the common people – the Florentine dialect of Italian. So Dante played a major role in standardizing the Italian language, coining new words and paving the way for major works of literature written in the vernacular. In other words, Dante’s a big kahuna* among poets.

Kahuna is a Hawaiian word and it means,  priest, sorcerer, magician, wizard, minister, expert in any profession. 



Politics,  Exile and Death

Dante, like most Florentines of his day, was embroiled in the Guelph–Ghibelline conflict. He fought in the Battle of Campaldino (June 11, 1289), with the Florentine Guelphs against Arezzo Ghibellines; then in 1294 he was among the escorts of Charles Martel of Anjou (grandson of Charles I of Naples, more commonly called Charles of Anjou) while he was in Florence. 

After defeating the Ghibellines, the Guelphs divided into two factions: the White Guelphs (Guelfi Bianchi)—Dante's party, led by Vieri dei Cerchi—and the Black Guelphs (Guelfi Neri), led by Corso Donati. Although the split was along family lines at first, ideological differences arose based on opposing views of the papal role in Florentine affairs, with the Blacks supporting the Pope and the Whites wanting more freedom from Rome. 
The Whites took power first and expelled the Blacks. In response, Pope Boniface VIII planned a military occupation of Florence. 

In 1301, Charles of Valois, brother of King Philip IV of France, was expected to visit Florence because the Pope had appointed him peacemaker for Tuscany. But the city's government had treated the Pope's ambassadors badly a few weeks before, seeking independence from papal influence. It was believed that Charles had received other unofficial instructions, so the council sent a delegation to Rome to ascertain the Pope's intentions. Dante was one of the delegates.

Pope Boniface quickly dismissed the other delegates and asked Dante alone to remain in Rome. At the same time (November 1, 1301), Charles of Valois entered Florence with the Black Guelphs, who in the next six days destroyed much of the city and killed many of their enemies. A new Black Guelph government was installed, and Cante de' Gabrielli da Gubbio was appointed podestà of the city. 

Dante was condemned to exile for two years and ordered to pay a large fine. The poet was still in Rome where the Pope had "suggested" he stay, and was therefore considered an absconder. He did not pay the fine, in part because he believed he was not guilty and in part because all his assets in Florence had been seized by the Black Guelphs. He was condemned to perpetual exile, and if he returned to Florence without paying the fine, he could be burned at the stake. (The city council of Florence finally passed a motion rescinding Dante's sentence in June 2008.)

In 1310, Holy Roman Emperor Henry VII of Luxembourg marched into Italy at the head of 5,000 troops. Dante saw in him a new Charlemagne who would restore the office of the Holy Roman Emperor to its former glory and also retake Florence from the Black Guelphs. He wrote to Henry and several Italian princes, demanding that they destroy the Black Guelphs. Mixing religion and private concerns in his writings, he invoked the worst anger of God against his city and suggested several particular targets that were also his personal enemies. It was during this time that he wrote De Monarchia, proposing a universal monarchy under Henry VII.

In Florence, Baldo d'Aguglione pardoned most of the White Guelphs in exile and allowed them to return. However, Dante had gone too far in his violent letters to Arrigo (Henry VII) and his sentence was not revoked.


In 1312 Henry assaulted Florence and defeated the Black Guelphs, but there is no evidence that Dante was involved. Some say he refused to participate in the assault on his city by a foreigner; others suggest that he had become unpopular with the White Guelphs too, and that any trace of his passage had carefully been removed. Henry VII died (from a fever) in 1313, and with him any hope for Dante to see Florence again. He returned to Verona, where Cangrande I della Scala allowed him to live in certain security and, presumably, in a fair degree of prosperity. Cangrande was admitted to Dante's Paradise (Paradiso, XVII, 76).


In 1315, Florence was forced by Uguccione della Faggiuola (the military officer controlling the town) to grant an amnesty to those in exile, including Dante. But for this, Florence required public penance in addition to a heavy fine. Dante refused, preferring to remain in exile. When Uguccione defeated Florence, Dante's death sentence was commuted to house arrest on condition that he go to Florence to swear he would never enter the town again. He refused to go, and his death sentence was confirmed and extended to his sons. He still hoped late in life that he might be invited back to Florence on honorable terms. For Dante, exile was nearly a form of death, stripping him of much of his identity and his heritage. He addressed the pain of exile in Paradiso, XVII (55–60), where Cacciaguida, his great-great-grandfather, warns him what to expect:



... Tu lascerai ogne cosa diletta ...                   You shall leave everything you love most:
più caramente; e questo è quello strale           this is the arrow that the bow of exile
che l'arco de lo essilio pria saetta.                   shoots first. You are to know the bitter taste
Tu proverai sì come sa di sale                          of others' bread, how salty it is, and know
lo pane altrui, e come è duro calle                   how hard a path it is for one who goes
lo scendere e 'l salir per l'altrui scale ...           ascending and descending others' stairs ...

As for the hope of returning to Florence, he describes it as if he had already accepted its impossibility (in Paradiso, XXV, 1–9):

Se mai continga che 'l poema sacro           If it ever comes to pass that the sacred poem
al quale ha posto mano e cielo e terra,      to which both heaven and earth have set their hand
sì che m'ha fatto per molti anni macro,     so as to have made me lean for many years
vinca la crudeltà che fuor mi serra            should overcome the cruelty that bars me
del bello ovile ov'io dormi' agnello,           from the fair sheepfold where I slept as a lamb,
nimico ai lupi che li danno guerra;            an enemy to the wolves that make war on it,
con altra voce omai, con altro vello          with another voice now and other fleece
ritornerò poeta, e in sul fonte                    I shall return a poet and at the font
del mio battesmo prenderò 'l cappello ...   of my baptism take the laurel crown ...

Prince Guido Novello da Polenta invited him to Ravenna in 1318, and he accepted. He finished Paradiso, and died in 1321 (aged 56) while returning to Ravenna from a diplomatic mission to Venice, possibly of malaria contracted there. He was buried in Ravenna at the Church of San Pier Maggiore (later called San Francesco). Bernardo Bembo, praetor of Venice, erected a tomb for him in 1483.


Poet, writer, political thinker. 

Dante was a Medieval Italian poet and philosopher whose poetic trilogy, 

The Divine Comedy, made an indelible impression on both literature 

and theology.



INFERNO   by Dante Alighieri

Inferno opens on the evening of Good Friday in the year 1300. Traveling through a dark wood, Dante Alighieri has lost his path and now wanders fearfully through the forest. The sun shines down on a mountain above him, and he attempts to climb up to it but finds his way blocked by three beasts—a leopard, a lion, and a she-wolf. Frightened and helpless, Dante returns to the dark wood. Here he encounters the ghost of Virgil, the great Roman poet, who has come to guide Dante back to his path, to the top of the mountain. Virgil says that their path will take them through Hell and that they will eventually reach Heaven, where Dante’s beloved Beatrice awaits. He adds that it was Beatrice, along with two other holy women, who, seeing Dante lost in the wood, sent Virgil to guide him.




Virgil and Dante goes to Hell

Virgil leads Dante through the gates of Hell, marked by the haunting inscription: “ABANDON ALL HOPE, YOU WHO ENTER HERE”  

They enter the outlying region of Hell, the Ante-Inferno, where the souls who in life could not commit to either good or evil now must run in a futile chase after a blank banner, day after day, while hornets bite them and worms lap their blood. 

Dante witnesses their suffering with repugnance and pity. The ferryman Charon then takes him and his guide across the river Acheron, the real border of Hell. 

The First Circle of Hell, Limbo, houses pagans, including Virgil and many of the other great writers and poets of antiquity, who died without knowing of Christ. After meeting Horace, Ovid, and Lucan, Dante continues into the Second Circle of Hell, reserved for the sin of Lust. 

At the border of the Second Circle, the monster Minos lurks, assigning condemned souls to their punishments. He curls his tail around himself a certain number of times, indicating the number of the circle to which the soul must go. Inside the Second Circle, Dante watches as the souls of the Lustful swirl about in a terrible storm; Dante meets Francesca, who tells him the story of her doomed love affair with Paolo da Rimini, her husband’s brother; the relationship has landed both in Hell.

In the Third Circle of Hell, the Gluttonous must lie in mud and endure a rain of filth and excrement. 

In the Fourth Circle, the Avaricious and the Prodigal are made to charge at one another with giant boulders. 

The Fifth Circle of Hell contains the river Styx, a swampy, fetid cesspool in which the Wrathful spend eternity struggling with one another; the Sullen lie bound beneath the Styx’s waters, choking on the mud. Dante glimpses Filippo Argenti, a former political enemy of his, and watches in delight as other souls tear the man to pieces.
Virgil and Dante next proceed to the walls of the city of Dis, a city contained within the larger region of Hell. The demons who guard the gates refuse to open them for Virgil, and an angelic messenger arrives from Heaven to force the gates open before Dante. 

The Sixth Circle of Hell houses the Heretics, and there Dante encounters a rival political leader named Farinata. 

A deep valley leads into the First Ring of the Seventh Circle of Hell, where those who were violent toward others spend eternity in a river of boiling blood. Virgil and Dante meet a group of Centaurs, creatures who are half man, half horse. One of them, Nessus, takes them into the Second Ring of the Seventh Circle of Hell, where they encounter those who were violent toward themselves (the Suicides). These souls must endure eternity in the form of trees. Dante there speaks with Pier della Vigna. 
Going deeper into the Seventh Circle of Hell, the travelers find those who were violent toward God (the Blasphemers); Dante meets his old patron, Brunetto Latini, walking among the souls of those who were violent toward Nature (the Sodomites) on a desert of burning sand. They also encounter the Usurers, those who were violent toward Art.

The monster Geryon transports Virgil and Dante across a great abyss to the Eighth Circle of Hell, known as Malebolge, or “evil pockets” (or “pouches”);  the term refers to the circle’s division into various pockets separated by great folds of earth.

In the First Pouch, the Panderers and the Seducers receive lashings from whips; in the second, the Flatterers must lie in a river of human feces. The Simoniacs in the Third Pouch hang upside down in baptismal fonts while their feet burn with fire. 

In the Fourth Pouch are the Astrologists or Diviners, forced to walk with their heads on backward, a sight that moves Dante to great pity. 

In the Fifth Pouch, the Barrators (those who accepted bribes) steep in pitch while demons tear them apart. 
The Hypocrites in the Sixth Pouch must forever walk in circles, wearing heavy robes made of lead. Caiphas, the priest who confirmed Jesus’ death sentence, lies crucified on the ground; the other sinners tread on him as they walk. 

In the horrifying Seventh Pouch, the Thieves sit trapped in a pit of vipers, becoming vipers themselves when bitten; to regain their form, they must bite another thief in turn.

In the Eighth Pouch of the Eighth Circle of Hell, Dante speaks to Ulysses, the great hero of Homer’s epics, now doomed to an eternity among those guilty of Spiritual Theft (the False Counselors) for his role in executing the ruse of the Trojan Horse. 

In the Ninth Pouch, the souls of Sowers of Scandal and Schism walk in a circle, constantly afflicted by wounds that open and close repeatedly. 

In the Tenth Pouch, the Falsifiers suffer from horrible plagues and diseases.


Virgil and Dante proceed to the Ninth Circle of Hell through the Giants’ Well, which leads to a massive drop to Cocytus, a great frozen lake. The giant Antaeus picks Virgil and Dante up and sets them down at the bottom of the well, in the lowest region of Hell. 

In Caina, the First Ring of the Ninth Circle of Hell, those who betrayed their kin stand frozen up to their necks in the lake’s ice. 

In Antenora, the Second Ring, those who betrayed their country and party stand frozen up to their heads; here Dante meets Count Ugolino, who spends eternity gnawing on the head of the man who imprisoned him in life. 

In Ptolomea, the Third Ring, those who betrayed their guests spend eternity lying on their backs in the frozen lake, their tears making blocks of ice over their eyes. 

Dante next follows Virgil into Judecca, the Fourth Ring of the Ninth Circle of Hell and the lowest depth. Here, those who betrayed their benefactors spend eternity in complete icy submersion.

A huge, mist-shrouded form lurks ahead, and Dante approaches it. It is the three-headed giant Lucifer, plunged waist-deep into the ice. His body pierces the center of the Earth, where he fell when God hurled him down from Heaven. Each of Lucifer’s mouths chews one of history’s three greatest sinners: Judas, the betrayer of Christ, and Cassius and Brutus, the betrayers of Julius Caesar. Virgil leads Dante on a climb down Lucifer’s massive form, holding on to his frozen tufts of hair. Eventually, the poets reach the Lethe, the river of forgetfulness, and travel from there out of Hell and back onto Earth. They emerge from Hell on Easter morning, just before sunrise.
__________________________________





Hey guys!

This is the first episode in a new series where I will run through every canto of the divine comedy and explain the events that are occurring. I had this idea after thinking about how difficult it is for students to understand and how hard it was for me to understand the first read.

Please note that I am NOT an expert on 1300s Italian poetry or history. I have little education in literature studies. But I have read this poem several times and gathered research on it.

Please also note that all the quotes I may pull in this series are derived from the Robin Kirkpatrick translation of the poem.

_______________________________


*  Dante was born in Florence, Italy.  The exact date of birth is unknown, although it is generally believed to be around 1265.

Dante's father, Alaghiero or Alighiero di Bellincione, was a White Guelph who suffered no reprisals after the Ghibellines won the Battle of Montaperti in the middle of the 13th century. This suggests that Alighiero or his family enjoyed some protective prestige and status, although some suggest that the politically inactive Alighiero was of such low standing that he was not considered worth exiling.[citation needed]
Dante's family had loyalties to the Guelphs, a political alliance that supported the Papacy and which was involved in complex opposition to the Ghibellines, who were backed by the Holy Roman Emperor. 

The poet's mother was Bella, likely a member of the Abati family.  She died when Dante was not yet ten years old, and Alighiero soon married again, to Lapa di Chiarissimo Cialuffi. It is uncertain whether he really married her, since widowers were socially limited in such matters, but this woman definitely bore him two children, Dante's half-brother Francesco and half-sister Tana (Gaetana). 

When Dante was 12, he was promised in marriage to Gemma di Manetto Donati, daughter of Manetto Donati, member of the powerful Donati family. Contracting marriages at this early age was quite common and involved a formal ceremony, including contracts signed before a notary. But by this time Dante had fallen in love with another, Beatrice Portinari (known also as Bice), whom he first met when he was only nine. Years after his marriage to Gemma he claims to have met Beatrice again; he wrote several sonnets to Beatrice but never mentioned Gemma in any of his poems. The exact date of his marriage is not known: the only certain information is that, before his exile in 1301, he had three children (Pietro, Jacopo and Antonia).
Dante fought with the Guelph cavalry at the Battle of Campaldino (June 11, 1289). This victory brought about a reformation of the Florentine constitution. To take any part in public life, one had to enroll in one of the city's many commercial or artisan guilds, so Dante entered the Physicians' and Apothecaries' Guild. In the following years, his name is occasionally recorded as speaking or voting in the various councils of the republic. A substantial portion of minutes from such meetings in the years 1298–1300 was lost during World War II, however, so the true extent of Dante's participation in the city's councils is uncertain.

Gemma bore Dante several children. Although several others subsequently claimed to be his offspring, it is likely that only Jacopo, Pietro, Giovanni and Antonia were his actual children. Antonia later became a nun, taking the name Sister Beatrice.


To further his political career, he became a pharmacist. He did not intend to practice as one, but a law issued in 1295 required nobles aspiring to public office to be enrolled in one of the Corporazioni delle Arti e dei Mestieri, so Dante obtained admission to the Apothecaries' Guild. This profession was not inappropriate, since at that time books were sold from apothecaries' shops. As a politician he accomplished little, but held various offices over some years in a city rife with political unrest.

He took part in several attempts by the White Guelphs to regain power, but these failed due to treachery. Dante, bitter at the treatment he received from his enemies, also grew disgusted with the infighting and ineffectiveness of his erstwhile allies and vowed to become a party of one. He went to Verona as a guest of Bartolomeo I della Scala, then moved to Sarzana in Liguria. Later he is supposed to have lived in Lucca with a woman called Gentucca, who made his stay comfortable (and was later gratefully mentioned in Purgatorio, XXIV, 37). 

Some speculative sources claim he visited Paris between 1308 and 1310, and other sources even less trustworthy took him to Oxford: these claims, first occurring in Boccaccio's book on Dante several decades after his death, seem inspired by readers who were impressed with the poet's wide learning and erudition. Evidently, Dante's command of philosophy and his literary interests deepened in exile and when he was no longer busy with the day-to-day business of Florentine domestic politics, and this is evidenced in his prose writings in this period, but there is no real evidence that he ever left Italy. Dante's Immensa Dei dilectione testante to Henry VII of Luxembourg confirms his residence "beneath the springs of Arno, near Tuscany" in March 1311.

At some point during his exile, he conceived of the Comedy, but the date is uncertain. The work is much more assured and on a larger scale than anything he had produced in Florence; it is likely he would have undertaken such a work only after he realized his political ambitions, which had been central to him up to his banishment, had been halted for some time, possibly forever. It is also noticeable that Beatrice has returned to his imagination with renewed force and with a wider meaning than in the Vita Nuova; in Convivio (written c.1304–07) he had declared that the memory of this youthful romance belonged to the past.

Florence eventually came to regret Dante's exile, and the city made repeated requests for the return of his remains. The custodians of the body in Ravenna refused, at one point going so far as to conceal the bones in a false wall of the monastery. Nonetheless, a tomb was built for him in Florence in 1829, in the basilica of Santa Croce. That tomb has been empty ever since, with Dante's body remaining in Ravenna, far from the land he had loved so dearly. The front of his tomb in Florence reads Onorate l'altissimo poeta—which roughly translates as "Honor the most exalted poet." The phrase is a quote from the fourth canto of the Inferno, depicting Virgil's welcome as he returns among the great ancient poets spending eternity in limbo. The ensuing line, L'ombra sua torna, ch'era dipartita ("his spirit, which had left us, returns"), is poignantly absent from the empty tomb.

In 2007, a reconstruction of Dante's face was undertaken in a collaborative project. Artists from Pisa University and engineers at the University of Bologna at Forli constructed the model, portraying Dante's features as somewhat different from what was once thought.
__________________________

Inferno,  Dante's Inferno, widely hailed as one of the great classics of Western literature, details Dante's journey through the nine circles of Hell. The voyage begins during Easter week in the year 1300, the descent through Hell starting on Good Friday. After meeting his guide, the eminent Roman poet Virgil, in a mythical dark wood, the two poets begin their descent through a baleful world of doleful shades, horrifying tortures, and unending lamentation.

PurgatoryAs Dante explains in the opening lines of the canticle, Purgatory is the place in which "the human spirit purges himself, and climbing to Heaven makes himself worthy." Dante's Purgatory consists of an island mountain, the only piece of land in the southern hemisphere. Divided into three sections, Antepurgatory, Purgatory proper, and the Earthly Paradise, the lower slopes are reserved for souls whose penance was delayed. The upper part of the mountain consists of seven terraces, each of which corresponds to one of the seven capital sins. Atop the mountain Dante locates, Eden, the Earthly Paradise, the place where the pilgrim is reunited with Beatrice, the woman who inspired the poem.

Paradise, The third realm of the afterlife details Dante's voyage through the nine spheres of Paradise. Following medieval cosmology, Dante's presentation of the planetary system broadly follows the Ptolemaic geometric model. Beatrice guides Dante successively through the nine spheres, each of which carries a heavenly body which orbits the earth: in succession they include the Moon, Mercury, Venus, Sun, Mars, Jupiter, Saturn and Fixed Stars. The voyage culminates in a vision of God in the Empyrean, the realm of pure light.
_____________________________________________________________


sourses:
www.shmoop.com
www.wikipedia.org
http://www.dante.net/
http://www.worldofdante.org/#nogo




  Scholeio.com