Ελληνική γλώσσα, Έχει να κάνει με την ροή του σύμπαντος.

Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας

"Αρχή σοφίας ή των ονομάτων επίσκεψις"

Τα γράμματα στην Ελληνική γλώσσα δεν είναι στείρα σύμβολα.   Όρθια, ανάποδα με ειδικό τονισμό, αποτελούσαν το σύνολο των 1620 συμβόλων που χρησιμοποιούνταν στην Αρμονία (Μουσική στα νεοΕλληνικά).  

Η πιο σημαντική τους ιδιότητα είναι ότι το κάθε γράμμα έχει μια αριθμητική τιμή/αξία, κάθε γράμμα είναι ένας αριθμός, οπότε κατ επέκταση και κάθε λέξη είναι ένας αριθμός. 

Μια τεράστια γνώση κλειδωμένη-κωδικοποιημένη μέσα λέξεις λόγω της μαθηματικών τιμών που έχουν.
Ένας από τους Πρωτοπόρους επί του θέματος ήταν ο μέγιστος Πυθαγόρας.

Η Τετρακτύς του Πυθαγόρα

Οι αριθμοί, τα σχήματα, η αρμονία και τα άστρα 
έχουν κάτι κοινό, έτσι αντίστοιχα τα μαθηματικά (αριθμοί) η γεωμετρία (σχήματα) η αρμονία (μουσική) και η αστρο-νομία 

(αστήρ=α-χωρίς- στήριγμα + φυσικοί νόμοι που τα διέπουν) ήταν αδελφές επιστήμες  κατά τον Πυθαγόρα, που με την συγκεκριμένη σειρά που αναφέραμε ήταν η σκάλα για την εξέλιξη 
(=εκ -του- έλικος, DNA)  του νου-ψυχής προς τον Δημιουργό. 

Έναν Δημιουργό που δημιούργησε βάσει αυτών των τεσσάρων επιστημών.

27 σύμβολα-αριθμοί με αριθμητική αξία συνθέτουν το Ελληνικό Αλφάβητο, 3 ομάδες από 9 σύμβολα-αριθμούς η κάθε ομάδα, με άθροισμα κάθε ομάδας 45, 450, 4.500.

Για να δούμε μερικά παραδείγματα:

ΑΛΦΑ = 1+30+500+1= 532 =>5+3+2= 10 => 1+0= 1

ΕΝ = 5+50 = 55 => 5+5 = 10 => 1+0= 1

ΟΜΙΚΡΟΝ = 70+40+10+20+100+70+50= 360, όσες και οι μοίρες του κύκλου

Για να είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε τα νοήματα των εννοιών των λέξεων της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσης πρέπει πρωτίστως να γνωρίζουμε κάποια πράγματα για την ίδια την Ελληνική γλώσσα.

Η αρχαία ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική η οποία δεν είναι βασισμένη στο ότι κάποιοι απλά καθίσαν και συμφώνησαν να ονομάζουν ένα αντικείμενο "χ" ή "ψ" όπως όλες οι υπόλοιπες στείρες γλώσσες του κόσμου. 

Η Ελληνική γλώσσα είναι ένα μαθηματικό αριστούργημα το οποίο θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε.

Η αρχή των πάντων είναι το ίδιο το Ελληνικό Αλφάβητο (το οποίο φυσικά δεν το πήραμε από κάποιον άλλον όπως θα δούμε παρακάτω διότι εκ των πραγμάτων δεν γίνεται). 

Τα γράμματα του Ελληνικού αλφαβήτου στο σύνολο τους ήταν 33 όσοι και οι σπόνδυλοι, οι 5 τελευταίοι σπόνδυλοι (που παίζουν τον ρόλο της κεραίας) έχουν άμεση σχέση με τον εγκέφαλο και αντιστοιχούν στα 5 τελευταία άρρητα γράμματα τα οποία γνώριζαν μόνο οι ιερείς* ένα από αυτά ήταν η Σώστικα (ή Γαμμάδιον) η οποία στα λατινικά έγινε swstika και οι Ναζί το έκλεψαν και την ονομάσανε Σβάστικα. 

Το σύμβολο αυτό είναι του ζωογόνου Ηλίου (Απόλλωνα), οι Ναζί το αντέστρεψαν για να συμβολίσουν το αντίθετο του ζωογόνου Ήλιου, δηλαδή του σκοτεινού θανάτου.

Υπήρχαν ακόμα κάποια γράμματα τα οποία στην πάροδο του χρόνου καταργήθηκαν όπως το Δίγαμμα (F), Κόππα (Q), Στίγμα (S'), Σαμπί (ϡ)

Τα 3 επίπεδα της Ελληνικής γλώσσας

Ο Πυθαγόρας μας ενημερώνει:

1.  Ομιλών
2.  Σημαίνον (α. σήμα, β. σημαινόμενο)
3.  Κρύπτον (α. διαστήματα β. κραδασμός γ. λεξάριθμος δ. τονάριθμος)

-  Το πρώτο είναι η ομιλία
-  Το δεύτερο είναι η σχέση του σήματος με το σημαινόμενο που θα αναλύσουμε παρακάτω
-  Το τρίτο είναι το διάστημα (απόσταση & χρόνος), ο κραδασμός (που αφυπνίζει τον εγκέφαλο μέσω ιδιοσυχνοτήτων από τους δημιουργηθέντες παλμούς - Παλλάδα Αθηνά) 
ο λεξάριθμος (σχέση γραμμάτων και λέξεων με αριθμούς) και ο τονάριθμος (σχέση γραμμάτων και λέξεων με μουσικούς τόνους)

Το κάθε γράμμα αντιστοιχούσε σε έναν αριθμό, αλλά και σε έναν μουσικό τόνο άρα γράμμα=αριθμός=τόνος (μουσικός), πράγμα που φανερώνει ότι στη γλώσσα μας πίσω από τα γράμματα-λέξεις υπάρχουν αριθμοί (λεξάριθμοι) και μουσικοί φθόγγοι (τονάριθμοι).

Οι 4 αδελφές επιστήμες κατά τον Πυθαγόρα ήταν:

1.   Αριθμοί (μαθηματικά)
2.   Σχήματα (Γεωμετρία)
3.   Μουσική (Αρμονία)
4.   Αστρονομία

Οι επιστήμες αυτές είναι αλληλένδετες και βρίσκονται η μια μέσα στην άλλην όπως οι Ρωσικές μπαμπούσκες. Συνδυάστε τώρα το αλφάβητο που εσωκλείει αριθμούς και μουσικούς τόνους με τις 4 αυτές επιστήμες.

tip 1:   Αστρονομία= αστηρ + νόμος, α-στηρ = αυτό που δεν στηρίζεται, άρα αστρονομία= οι συμπαντικοί νόμοι που διέπουν αυτό που δεν στηρίζεται κάπου, οι οποίοι έχουν να κάνουν με την μουσική (αρμονία), σχήματα (γεωμετρία) αριθμούς (μαθηματικά) και όλα αυτά με τον Αιθέρα ο οποίος περιβάλει τις ουράνιες σφαίρες.

tip 2:   ο Πυθαγόρας άκουγε την αρμονία (μουσική) των ουρανίων Σφαιρών

Άρα μιλάμε μια γλώσσα η οποία έχει να κάνει με την ροή του σύμπαντος.

Η Ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για Η/Υ λόγω της μαθηματικότητας και μουσικότητας όχι μόνο του Αλφαβήτου-λέξεων, αλλά και των μαθηματικών εννοιών που γεννώνται π.χ. η λέξη ΘΕΣΙΣ γίνεται: συνΘεσις, επίΘεσις, κατάΘεσις, υπόΘεσις, εκΘεσις, πρόσΘεσις, πρόΘεσις, ανάΘεσις, διάΘεσις, αντίΘεσις κτλ κτλ αν τώρα αυτές τις λέξεις τις μεταφράσουμε στα Αγγλικά είναι εντελώς άσχετες μεταξύ τους.

Το ότι δεν γίνεται το Αλφάβητο να είναι αντιγραμμένο από κάπου αλλού φαίνεται από το ότι εν έτη 2300 π.Χ. (με μελέτες της Τζιροπούλου και άλλων και όχι το 800 π.Χ.) ο Όμηρος ήδη έχει στην διάθεση του 6.500.000 πρωτογενής λέξεις (πρώτο πρόσωπο ενεστώτα & ενικού αριθμού) τις οποίες αν τις πολλαπλασιάσουμε Χ72 που είναι οι κλήσεις, θα βγάλουμε ένα τεράστιο αριθμό ο οποίος δεν είναι ο τελικός, διότι μην ξεχνάμε ότι η Ελληνική γλώσσα δεν είναι στείρα, ΓΕΝΝΑ.

Αν συγκρίνουμε τώρα π.χ. την Αγγλική γλώσσα που έχει 80.000 λέξεις εκ των οποίων το 80% είναι Ελληνικές όπως μας ενημερώνει το Πανεπιστήμιο της Ουαλίας, και μετρήσουμε ότι αυτή η στείρα γλώσσα εξελίσσεται 1000 χρόνια, μπορούμε αβίαστα να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι ο Όμηρος παραλαμβάνει μια γλώσσα η οποία έχει βάθος στον χρόνο 100.000 π.Χ? 500.000 π.Χ.? ποιος ξέρει...

Όμως η απόλυτη απόδειξη είναι η ίδια η μαθηματικότητα της, η οποία δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα του πλανήτη. Μην ξεχνάμε ακόμα το ότι ο Δημιουργός χρησιμοποιεί μαθηματικά για την δημιουργία, άρα η γλώσσα μας έχει αναγκαστικά σχέση με την πηγή (root-0/1). Επίσης και τα ίδια τα μαθηματικά δεν έχουν υπάρξει πουθενά αλλού .

1.   Γιατί τότε ο Θαλής όταν κατέβηκε στην Αίγυπτο και ρώτησε τους σοφούς της αυλής του Φαραώ ποιο είναι το ύψος της μεγάλης Πυραμίδας δεν ξέρανε να απαντήσουν;;;;;

2.   Καμία απολύτως εργασία Αιγυπτιακή η Βαβυλωνιακή δεν υπάρχει που να περιέχει έστω και υπόνοια Τριγωνομετρικού ορισμού ή Τριγωνομετρικής σχέσεως.
Σε κανένα Αιγυπτιακό ή Βαβυλωνιακό χειρόγραφο ή πινακίδα δεν βρέθηκε έστω και μια γεωμετρική ή αριθμητική πρόταση με την απόδειξή της.
Η όλη παραφιλολογία στηρίζεται σε πλάκες που αποκωδικοποίησαν κάποιοι αρχαιολόγοι, οι οποίοι μπορεί να έγραφαν το οτιδήποτε...

3.   Ενώ αντιθέτως 58 βιβλία αρχαίων Ελλήνων Μαθηματικών, και 32 έργα αρχαίων Ελλήνων Φυσικών έχουν διασωθεί, που αρκούν να αποδείξουν.

Υ.Γ.  Τα διασωθέντα αρχαία Ελληνικά βιβλία είναι μόλις το 1% από αυτά που γράφτηκαν κατά τους κλασσικούς χρόνους στην αρχαία Ελλάδα...
Περισσότερα στο βιβλίο: "Τα μαθηματικά των αρχαίων Ελλήνων" Συγγραφέας: Ευάγγελος Σπανδάγος Εκδόσεις: ΑΙΘΡΑ

Πριν όμως από το "Κρύπτον" υπάρχει το "Σημαίνον", δηλαδή η σύνδεση των λέξεων με τις έννοιες αυτών. 

Είπαμε νωρίτερα ότι οι ξένες διάλεκτοι ορίστηκαν κατόπιν συμφωνίας, δηλαδή κάποιοι συμφώνησαν ότι το τάδε αντικείμενο θα το ονομάσουν "Χ", κάτι που κάνει τις γλώσσες στείρες, άρα δεν μπορούν να γεννήσουν νέες λέξεις, άρα δεν υπάρχει μαθηματικότητα, άρα δεν δύναται να περιγράψουν νέες έννοιες που υπάρχουν στην φύση, με αποτέλεσμα ο εγκέφαλος εφόσον δεν μπορεί να περιγράψει μέσω των νέων λέξεων καινούριες έννοιες μένει στο σκοτάδι, έτσι οι νευρώνες του εγκεφάλου δεν γεννούν νέους εν αντιθέσει με όσους χρησιμοποιούν την Ελληνική.

Πώς θα μπορούσε π.χ. ο Άγγλος ή ο Γάλλος ή ο Χ, Υ με μια λέξη που έχει 10 έννοιες να περιγράψει με ακρίβεια άρα και σαφήνεια μια βαθύτερη έννοια; πόσο μάλλον τις πολλαπλές πλευρές αυτής; δεν μπορεί, να λοιπόν το γιατί όλα ξεκίνησαν εδώ. 

Το Σημαίνον λοιπόν είναι η σύνδεση του σήματος με το σημαινόμενο, δηλαδή η ίδια η λέξη είναι δημιουργημένη με τέτοιο τρόπο που περιγράφει την έννοια που εσωκλείνει μέσα της.

Παράδειγμα: η ονοματοδοσία της λέξης ΚΑΡΥΟΝ (Καρύδι) προέρχεται από μια παρατήρηση της φύσης (όπως όλες οι λέξεις), δηλαδή όταν δυο κερασφόρα ζώα (Κριοί, τράγοι κτλ) τρα.κάρ.ουν με τα κέρ.ατα τους ακούγεται το "κρακ" ή "καρ", ο ήχος αυτός έδωσε το όνομα "κέρας" (κέρατο) το κέρας έδωσε το όνομα κράτα ή κάρα (κεφάλι) και το υποκοριστικό αυτού το Κάρυον (μικρό κεφάλι). το Κάρυον (καρύδι) μοιάζει καταπληκτικά με το ανθρώπινο κεφάλι και το εσωτερικό του με εγκέφαλο.
Το Υ είναι η ρίζα του ρήματος ΥΩ (βρέχω) όπου υπάρχει το Υ υπάρχει κοιλότητα (ή κυρτότητα) δηλαδή θηλυκώνει κάτι, η βροχή (υγρό στοιχείο) μπαίνει (θηλυκώνεται) μέσα στην γη.

Το μουσικό - αριθμητικό αλφάβητο δημιουργεί μουσικο - μαθηματικές λέξεις οι οποίες περιγράφουν αντίστοιχες έννοιες, οι οποίες προέρχονται από την παρατήρηση της φύσεως δηλαδή της Δημιουργίας άρα κατ' επέκταση του ίδιου του Δημιουργού, αλλά η ερώτηση είναι πόσες χιλιετίες μπορεί να χρειάστηκαν για να δημιουργηθεί αυτό το τέλειο μαθηματικό σύμπλεγμα που τα γράμματα είναι αριθμοί και συνάμα μουσικοί τόνοι και οι λέξεις δηλαδή το σύνολο των αριθμών και των μουσικών τόνων κρύβουν μέσα τους εκτός από σύνθετες μουσικές αρμονίες, έννοιες οι οποίες δεν είναι καθόλου τυχαίες αλλά κατόπιν εκτενέστατης παρατηρήσεως της φύσης;

Ευλόγως λοιπόν ο Αντισθένης μας υπενθυμίζει: "Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις"

πηγή

Scholeio.com

Η Γραφή των Πελασγών

Μια συγκλονιστική αποκάλυψη έκρυβε η λίμνη της Καστοριάς, συγκεκριμένα το παλιότερο οργανωμένο γραπτό κείμενο που βρέθηκε στη γη της Ευρώπης και χρονολογείται πριν από 7.254 χρόνια!..
Είναι μια ξύλινη επιγραφή με άγνωστο μήνυμα, χαραγμένο από ένα νεολιθικό ψαρά ή έμπορο λιμναίου προϊστορικού οικισμού στο Δισπηλιό Καστοριάς, γραμμένο δύο χιλιάδες χρόνια πριν από τα γραπτά ευρήματα των Σουμερίων και τέσσερις χιλιάδες χρόνια πριν από τις κρητομυκηναϊκές πήλινες πινακίδες της γραμμικής γραφής.

Η ανακοίνωση της ανακάλυψης του ευρήματος έγινε από τον καθηγητή της Προϊστορικής Αρχαιολογίας στο ΑΠΘ, κ. Γιώργο Χουρμουζιάδη: «Η ξύλινη πινακίδα με την επιγραφή που βρέθηκε στη λίμνη της Καστοριάς αποκαλύφθηκε στη διάρκεια ανασκαφικής έρευνας και χρονολογήθηκε επακριβώς με τη μέθοδο του άνθρακα–14 στον “Δημόκριτο”, στο έτος 5260 π.Χ., δηλαδή στο τέλος της μέσης νεολιθικής περιόδου!

Όπως αντιλαμβάνεστε, το εν λόγω εύρημα στη λίμνη της Καστοριάς, γνωστό και ως “Πινακίδα του Δισπηλιού”, ανατρέπει όλες τις “επίσημες” θεωρίες περί καταγωγής της γραφής από τη Μεσοποτομία ή τη Μέση Ανατολή και επιβεβαιώνει τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, ότι οι πρόγονοί μας, οι προϊστορικοί κάτοικοι της Ελλάδας, που αποκαλούμε Πελασγούς, είναι οι εφευρέτες της γραφής.


Όπως μπορείτε να δείτε, και τα ίδια τα γράμματα της επιγραφής δείχνουν ότι από αυτά προήλθε το ελληνικό αλφάβητο και όχι φυσικά από τους Φοίνικες, όπως έγραψε μόνο ο Ηρόδοτος από όλους τους αρχαίους συγγραφείς και για κάποιον ανεξήγητο λόγο, η επιστημονική κοινότητα αποδέχτηκε τον ισχυρισμό ενός ενάντια σε όλους τους άλλους, που είχαν αντίθετη άποψη και υποστήριζαν ότι το αλφάβητο όχι μόνο είναι ελληνικής προέλευσης, αλλά και ως εφευρέτες του αναφέρονται οι Έλληνες ήρωες Λίνος, Παλαμήδης κ.ά.».

Δείτε τι γράφει η επιγραφή που βρέθηκε στη λίμνη της Καστοριάς

Scholeio.com

Όμηρος, Ιλιάδα, Οδύσσεια σε ψηφιακή μορφή

Η επονομαζόμενη "Μάχη των πλοίων", μεταξύ των Ελλήνων και των Τρωάδων.

Ο Όμηρος, συγγραφέας των δύο φημισμένων επικών ποιημάτων, της Ιλιάδας και Οδύσσειας, γεννήθηκε την Ιωνία, πιθανόν τον ένατο αιώνα π.Χ.
Δεν γνωρίζουμε τίποτα γύρω από την ζωή του και πολλές είναι οι πόλεις που διεκδικούν την τιμήν της γενέτειρας του, όπως η Χίος, Ρόδος, Σμύρνη, Κολοφών, Άργος, Σαλαμίνα της Κύπρου και ακόμη η Αθήνα.
Η έννοια του ονόματος Όμηρος σημαίνει αιχμάλωτος. Οι αρχαίοι Έλληνες όχι μόνον είχαν μεγάλη εκτίμηση για τα έπη του, αλλά κυριολεκτικά εκπαιδεύονταν με αυτά.
Διάφορες παραδόσεις μιλούν γι' αυτόν. Ο πατέρας του ονομάζονταν Μήλης και όταν έφθασε σε μεγάλη ηλικία, ήταν τυφλός.
Πέθανε στο μικρό νησί Ίος, όπου υπήρχε ο τάφος του. Η σπουδαιότητα του Ομήρου εναπόκειται στην ποίηση του. Τα μεγαλειώδη εδάφια εκφράζουν βαθιά ανθρώπινα συναισθήματα.

Στὴν παρακάτω διεύθυνση μπορεῖτε νὰ κατεβάσετε τὴν Ἰλιάδα τοῦ Ὁμήρου.
 Ἀπόδοση στὴν νεοελληνική: Ν. Καζαντζάκη – Ἰ. Θ. Κακριδῆ

http://eranistis.net/wordpress/wp-content/uploads/2013/10/ΟΜΗΡΟΥ-ΙΛΙΑΔΑ.pdf?047703

Ο Αχιλλέας μονομαχεί με τον Έκτορα, αττικό αγγείο 490 π.Χ.

Ιλιάδα

Το ποίημα αναφέρεται κυρίως στην οργή του Αχιλλέως, την οποία προκάλεσε ο αρχιστράτηγος των Ελλήνων, βασιλιάς Αγαμέμνων και τις καταστρεπτικές συνέπειες που είχε στον Τρωικό πόλεμο.
Τα γεγονότα καλύπτουν τις τελευταίες τέσσερις ημέρες του πολέμου, αλλά διάφορα συναφή επεισόδια περιγράφονται, όπως επίσης και οι πολλοί χαρακτήρες που παίρνουν μέρος στον πόλεμο.
Γραμμένο σε είκοσι τέσσερα κεφάλαια, το έπος εθεωρείτο από του Έλληνες σαν σύμβολο ενότητας και ηρωισμού και πηγή ηθικών και πρακτικών διδαγμάτων.

Οδύσσεια

Το έπος είναι γραμμένο σε είκοσι τέσσερα κεφάλαια, όπως η Ιλιάδα, και αναφέρεται στα διάφορα γεγονότα συνδεδεμένα με την επιστροφή του Οδυσσέα στην πατρίδα του. Η περιγραφή των γεγονότων λαμβάνει μέρος σε ένα μικρό διάστημα σαράντα ημερών.
Το ποίημα αποτελείται από τέσσαρα μέρη. Στο πρώτο μέρος, οι περιπέτειες τουΤηλέμαχου, γιου του Οδυσσέα, περιγράφονται, καθώς και των μνηστήρων της μητέρας του Πηνελόπης.
Το δεύτερο μέρος περιγράφει το ταξίδι του Οδυσσέα στο νησί της Καλυψώς, καθώς και άλλες περιπέτειες.
Στο τρίτο μέρος ο Οδυσσέας επιστρέφοντας στο σπίτι του, συναντάει τον Εύμαιο, τον πιστό του υπηρέτη και τον γιο του Τηλέμαχο και σχεδιάζουν την εκδίκηση των μνηστήρων.
Στο τέταρτο μέρος, περιγράφεται η εκδίκηση του Οδυσσέως, καθώς και η συνάντηση με την πιστή του σύζυγο Πηνελόπη και τον ηλικιωμένο πατέρα του, Λαέρτη.

Ο Οδυσσέας δεμένος στο κατάρτι, παρακολουθεί την αυτοκτονία των σειρήνων. Στάμνος 485 π.Χ.

Scholeio.com

Το σχολείο στον καιρό του Δ.Ν.Τ

   


Αν ...   Τα μισά ή και ακόμα λιγότερα χρήματα από τα κονδύλια των εξοπλισμών 

Είχαν διοχετευθεί στην παιδεία....

Αν ...    Τα μισά ή και ακόμα λιγότερα χρήματα από αυτά των ρημαγμένων πλέον

Ολυμπιακών έργων .....  

Είχαν διοχετευθεί στην παιδεία

Αν είχαν κάνει άλλες επιλογές αυτοί που "άρχουν".... 

Αν είχαμε κάνει κι εμείς,  άλλες επιλογές...

Αν δεν βάζουμε σε προτεραιότητα το προσωπικό συμφέρον...

Το Δημόσιο  Σχολείο ξεπουλιέται μαζί με όλη τη Χώρα, Τη  Ζωή Μας. Την Εργασιακή Μας Αξιοπρέπεια, Τις Ελπίδες Των Παιδιών Μας.

Αν...   

Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε...


  Scholeio.com  

Ακέσανδρος, Αλέξανδρος, Φιλίων: "Γράμματα από το Υπόγειο"

Ο καθηγητής ΑΠΘ Γιάννης Τζιφόπουλος μιλάει στη Γιώτα Μυρτσιώτη (Καθημερινή):

«Τα ”Γράμματα ”από το Υπόγειο” της Μεθώνης μας έστειλαν αδιάβαστους. Τα νέα ευρήματα αλλάζουν την Ιστορία, τη φιλολογία, τη γλωσσολογία. 

Η ελληνική γλώσσα, όπως φαίνεται στα ενεπίγραφα αγγεία του ύστερου 8ου και του πρώιμου 7ου αιώνα π.Χ., όχι μόνον υπάρχει, αλλά εμφανίζεται με παγιωμένη γραμματική και συντακτική δομή».

Αναφερόμενος στις αρχαιολογικές ανασκαφές στη Μεθώνη της Πιερίας, με την ευκαιρία έκθεσης σχετικών ευρημάτων στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης -από 12 Σεπτεμβρίου 2013 μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2014.

Ο τίτλος της Έκθεσης «Γράμματα από το Υπόγειο. Γραφή στη Μεθώνη της Πιερίας».

Αυτή η διαβολική πραγματικά σύμπτωση -έτσι μοιάζει-  οφείλεται στις συμβατικές, στις τυπικές διαδικασίες των αρχαιολογικών ερευνών και της λειτουργίας των αρχαιολογικών μουσείων στην Ελλάδα, δηλαδή:

Τα νέα ευρήματα πρέπει να εκτίθενται με κάποιον τρόπο ειδικότερης προβολής, για να πληροφορείται άμεσα και το ευρύτερο κοινό, πέραν της αντίστοιχης επιστημονικής κοινότητας.

Στο κοινό αυτό μπορεί να περιλαμβάνονται -δεν εξαιρούνται- ακόμη και πρωθυπουργοί κατεχόμενοι από τη φαραωνική μεγαλομανία της ανέγερσης γιγαντιαίων μνημείων ιστορούντων ότι ο Μέγας Αλέξανδρος είναι πρόγονος του κ. Γκρούεφσκι -όπως πιστοποιεί αυτό τούτο το όνομά του.

Και το δικό του και του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Διότι, όπως εξηγεί η, κατά την κ. Ρεπούση, «νεκρή γλώσσα», δηλαδή η αρχαία ελληνική, το «Αλέξανδρος» είναι σύνθετο από το ουσιαστικό «ανήρ» (ανδρός, ανδρί, άνδρα, οπόθεν και το «θνησιγενές», δηλαδή -με αυθαίρετη αντιμετάθεση του νοήματος- το γεννημένο από τη… νεκρή γλώσσα νεοελληνικό άνδρας) και το ρήμα «αλέξω» (αποκρούω, αμύνομαι, νικώ), που σημαίνει αυτός που (στο κοινωνικό και αξιολογικό πλαίσιο μιας «ηρωικής εποχής», όπου όντως ο πόλεμος είναι «πάντων πατήρ») αντιμετωπίζει και νικάει τους άνδρες.

Όμως για να καταλάβουμε καλύτερα τη σχέση του κ. Γκρούεφσκι με τα αρχαία και τόσο περίπλοκα ελληνικά, πρέπει να αντλήσουμε περισσότερες πληροφορίες από το ρεπορτάζ της κ. Μυρτσιώτη.

Το θέμα τίθεται ως εξής:

Στις ανασκαφές της Μεθώνης ήρθε στο φως «μια υπόσκαφη κατασκευή, λάκκος βάθους 11 περίπου μέτρων, πιθανότατα αποθηκευτικού χαρακτήρα. Κατασκευάστηκε για τις ανάγκες της (αρχαίας) αγοράς, αλλά λόγω στατικών προβλημάτων δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Επιχώθηκε βιαστικά λίγο μετά το 700 π.Χ. […] αφήνοντας ανέπαφα επί 28 αιώνες στη Μεθώνη Πιερίας…[…]»… πλείστα αρχαιολογικά αντικείμενα από μια περίοδο κατά την οποία άρχισε να χρησιμοποιείται η αλφαβητική γραφή στον ελλαδικό χώρο.

«Από τα χιλιάδες θραύσματα ξεχωρίζουν 191 ενεπίγραφα αγγεία, τα περισσότερα από τα οποία χρονολογούνται στον ύστερο 8ο και τον πρώιμο 7ο αιώνα π.Χ.».
Τι είναι γραμμένο σ’ αυτές τις επιγραφές με τα αρχαιότατα δείγματα της ελληνικής αλφαβήτου, η οποία 1.500 χρόνια αργότερα χρησίμευσε ως βάση για τη γραφή της σλαβικής γλώσσας, την οποία ομιλεί ο κ. Γκρούεφσκι;

Πολλά και διάφορα, αλλά κυρίως υπογραφές… ιδιοκτησίας!   Σε αντίθεση με πολλούς σύγχρονους Έλληνες, που αδιαφορούν αν διαπράττεται, υπό την προστασία ενός διεθνούς πνεύματος κλεπταποδοχής, ξεδιάντροπη κλοπή του ιστορικού και πολιτισμικού αποθέματος της Μακεδονίας,

οι αρχαίοι πρόγονοί τους φαίνεται ότι δεν σήκωναν τέτοια αστεία. Και έτσι, σ’ ένα αγγείο της Μεθώνης διαβάζουν οι επιγραφολόγοι στην παγιωμένη πλέον ελληνική γραφή:

«Είμαι του Ακεσάνδρου.* Όποιος μου το στερήσει, τα μάτια του ή τα χρήματά του θα στερηθεί».

(Τέτοιου είδους «αποφθέγματα»/ δείγματα μιας μακραίωνης επιβίωσης και μιας πολιτισμικής συνέχειας απαντούν ακόμη στον λαϊκό βίο. Π.χ., στη Θάσο απαγγέλλεται το τετράστιχο:

«Όποιος λυγαριά δεν πιάσει/ την αγάπη του θα χάσει,/ Κι όποιος δεν τη μυριστεί/ θα την αποχωριστεί»).

Σε άλλο αγγείο γράφει επίσης: «Είμαι του Φιλίωνα».

Ο Ακέσανδρος, παρατηρεί η κ. Μυρτσιώτη, «φαίνεται πως μόνο τα χείλη του ήθελε να αγγίζουν (το αγγείο) στα συμπόσια της αρχαίας Μεθώνης.

Μεγάλη η κοινωνιολογική, η ανθρωπολογική και η ιστορική διάσταση της περιπαικτικής εντολής του Ακέσανδρου για τα συμποσιακά γλέντια.



ΦΙΛΙΟΝΟΣΕΜΙ



Πιο πολύτιμο, ωστόσο, αναδεικνύεται το αρχαιότερο συμποτικό επίγραμμα σε ιαμβικό τρίμετρο που φέρει εγχάρακτα το αγγείο του, αποκαλύπτοντας μια από τις πρωιμότερες επιγραφές του ελλαδικού χώρου και τη μοναδική στον βορειοελλαδικό και τη Μακεδονία».
Ο γράφων, πάντως, θα προσθέσει και μια άλλη διάσταση της εντολής του Ακέσανδρου:

 την ετυμολογική!

Όπως το Αλέξανδρος βγαίνει από το αλέξω και το άνδρας, έτσι και το όνομα Ακέσανδρος βγαίνει από το άκεσις*, ακέσιος (θεραπεία, θεραπευτικός -λόγου χάριν ο θεός Απόλλων προσονομαζόταν και Ακέσιος, γιατί θεράπευε τις ασθένειες) και το άνδρας.

Το δε Φιλίων της άλλης επιγραφής προδήλως προέρχεται από τη λέξη φίλος, φιλία.

Τι προκύπτει από αυτά;

Απλούστατα, ότι ο σφετερισμός του Μεγαλέξανδρου και του Φιλίππου και του ονόματος της Μακεδονίας από τους συμπαθείς μας γείτονες οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η παράνοια του «Μακεδονισμού» και των εθνικιστικών του ληρημάτων δεν έχει τόσο ανάγκη ενός Αλεξάνδρου, αλλά ενός Ακεσάνδρου, που να την υποβάλει στη θεραπευτική αγωγή εκμάθησης της Ιστορίας.

Αυτά δε, από ελληνικής πλευράς, με όλη τη φιλική διάθεση που εκπηγάζει από την ετυμολογική καταγωγή ενός αρχαίου Φιλίωνα…
* Από το ρήμα ακέομαι=θεραπεύω βγαίνει ο γνωστός και στη γλώσσα των νομικών ιατρικός όρος «ανήκεστος» (βλάβη), ήτοι αθεράπευτη, πιθανώς δε, κατά Μπαμπινιώτη, και η πανάκεια, η οποία, ατυχώς, δεν έχει ακόμη εφευρεθεί για να θεραπεύσει τον ασυγκράτητο φιλελληνισμό του Μαρκ Μαζάουερ, που τόσο θαύμασε και θαυμάζει ο εγχώριος προοδευτισμός.

Νέο σύμπτωμα αυτού του φιλελληνισμού στον πρόλογο και στην πρώτη πρώτη παράγραφο του διαφημισμένου από μεγάλη αθηναϊκή εφημερίδα συγγράμματός του «ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΗΠΕΙΡΟΣ – Ο Ευρωπαϊκός Εικοστός Αιώνας», όπου διαβάζει κανείς:

«Ορισμένα έθνη -όπως η Πρωσία-εξαλείφθηκαν από το χάρτη και τη μνήμη των ζωντανών ανθρώπων. Αλλά-όπως η Αυστρία και η Μακεδονία- έχουν ηλικία μικρότερη από τρεις γενιές».
Έθνος, λοιπόν, η Μακεδονία. Και μάλιστα με την έννοια του κράτους – έθνους, όπως προκύπτει από τα συμφραζόμενα. Περιττεύουν τα σχόλια. Είναι προφανές ότι, εν προκειμένω, περισσεύει η αίσθηση και η αυτάρκεια του «Αυτός Εφα».

*Ο Ακέσανδρος ήταν αρχαίος Έλληνας ιστορικός συγγραφέας που έζησε μάλλον τον 3ο ή τον 2ο αιώνα π.Χ.. Ο Ακέσανδρος συνέγραψε το έργο Κυρηναϊκά, ή (Λιβύη)μία ιστορία της Κυρήνης

του Γεράσιμου Μιχ. Δωσσα  
Αγγελιοφόρος της Κυριακής


Scholeio.com

Κρυπτογραφία

Για χιλιάδες χρόνια, βασιλείς, ηγεμόνες και στρατηγοί στηρίζονταν στην αποτελεσματική μετάδοση μηνυμάτων, προκειμένου να κυβερνούν χώρες και στρατούς και ταυτόχρονα να προφυλάσσουν μυστικά υψίστης σημασίας για την προστασία των συνόρων τους.

Σκοπός της κρυπτογραφίας είναι να αποκρύψει όχι την καθαυτή ύπαρξη ενός μηνύματος, αλλά τη σημασία του.

Το τελευταίο επιτυγχάνεται μέσα από τη διαδικασία της κρυπτογράφησης, δηλαδή της τεχνικής συγκάλυψης ενός μηνύματος, ώστε να διαβαστεί μόνο από τον παραλήπτη του.

Η ανάγκη για μυστικότητα -επομένως και ασφάλεια- οδήγησε τα έθνη στην οργάνωση υπηρεσιών κωδικοποίησης και τα αντίπαλα μέρη στην ανάπτυξη της αποκωδικοποίησης: οι κωδικοπλάστες επινοούν τους κώδικες, ενώ οι κωδικοθραύστες είναι οι «γλωσσικοί αλχημιστές» που επιχειρούν την αποκάλυψη των κωδίκων.

Η ανάπτυξη της αποκρυπτογράφησης γίνεται εμφανής και στην πολύχρονη προσπάθεια αποκάλυψης της Γραμμικής Β και των αιγυπτιακών ιερογλυφικών.

Αν και η κρυπτογραφία αφορά τις επικοινωνίες που σχεδιάζονται σκόπιμα και όχι τα κείμενα των αρχαίων πολιτισμών, που δεν είχαν σκοπό να παραμείνουν ανεξιχνίαστα, οι γνώσεις και δεξιότητες που απαιτούνται για την αποκάλυψη του νοήματος των αρχαιολογικών κειμένων, σχετίζονται στενά με την «τέχνη» του σπασίματος των κωδίκων.

Για να καταστεί ένα μήνυμα μη κατανοητό, μετασχηματίζεται σύμφωνα με ένα ειδικό πρωτόκολλο, το οποίο έχει συμφωνηθεί μεταξύ του αποστολέα και του παραλήπτη.

Ακόμα κι αν ο «εχθρός» κλέψει το κρυπτογραφημένο μήνυμα, δεν μπορεί να το διαβάσει εφόσον δεν γνωρίζει το πρωτόκολλο μετασχηματισμού.
Σχετικά με τα πρωτόκολλα μετασχηματισμού, η κρυπτογραφία χωρίζεται σε δύο κλάδους, τη μετάθεση και την υποκατάσταση:

α) στη μετάθεση τα γράμματα του μηνύματος αλλάζουν θέσεις και έτσι δημιουργείται ένας αναγραμματισμός.
Όταν πρόκειται για μια μικρή λέξη, η μέθοδος αυτή δεν είναι τόσο ασφαλής επειδή η εύρεση των πιθανών συνδυασμών είναι σχετικά εύκολη.
Όμως, όσο αυξάνει ο αριθμός των γραμμάτων, ο αριθμός των πιθανών συνδυασμών γίνεται αστρονομικός καθιστώντας αδύνατη την εύρεση του πραγματικού μηνύματος, εκτός κι αν είναι γνωστή η μέθοδος αναδιάταξης.

β) στην υποκατάσταση κάθε γράμμα στο αλφάβητο αντικαθίσταται από ένα άλλο.
Μία από τις συνιστώμενες τεχνικές είναι να ζευγαρώνονται τυχαία τα γράμματα του αλφαβήτου και στη συνέχεια να αντικαθίσταται κάθε γράμμα του αρχικού μηνύματος με το ταίρι του.
Π.χ. στο ελληνικό αλφάβητο: Α με Ω, Δ με Χ, Η με Β, κ.ο.κ. Έτσι αντί για «συνάντηση τα μεσάνυχτα», ο αποστολέας μπορεί να γράψει ΕΠΡΩΡΖΕΒ ΖΩ ΨΣΕΩΡΠΔΖΩ.
Συνοπτικά, στη μετάθεση κάθε γράμμα διατηρεί την ταυτότητά του αλλά αλλάζει θέση, ενώ στην υποκατάσταση κάθε γράμμα αλλάζει ταυτότητα, αλλά διατηρεί τη θέση του.

Κάποιες από τις αρχαιότερες καταγραφές μυστικής γραφής ανάγονται στον Ηρόδοτο. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ήταν η τέχνη της μυστικής γραφής που έσωσε την Ελλάδα από τον Ξέρξη.

Κατά το χτίσιμο της Περσέπολης, ο Ξέρξης λάμβανε δώρα από όλη την αυτοκρατορία του και τα γειτονικά κράτη εκτός από την Αθήνα και τη Σπάρτη.
Αποφασισμένος να πάρει εκδίκηση γι’ αυτό, ξεκινά τη συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων και έτσι, πέντε χρόνια μετά, καθίσταται έτοιμος για αιφνιδιαστική επίθεση κατά των ελληνικών πόλεων.
Εν τω μεταξύ, η συγκρότηση αυτής της πολεμικής δύναμης γίνεται αντιληπτή από το Δημάρατο, Έλληνα εξόριστο και κάτοικο στα Σούσα της Περσίας.
Αν και εξόριστος, ο Δημάρατος αποφασίζει να στείλει μήνυμα ώστε να προειδοποιήσει τους Σπαρτιάτες για το σχέδιο επίθεσης.

Το ζήτημα ήταν πώς να σταλεί το μήνυμα, ώστε να μην υποκλαπεί από τους Πέρσες. Αναφέρει σχετικά ο Ηρόδοτος:  …υπήρχε ένας μόνο τρόπος: να ξύσει το κερί από δύο πτυσσόμενες πινακίδες, να γράψει στο ξύλο που υπήρχε από κάτω και μετά να επικαλύψει το μήνυμα με κερί.

Έτσι οι πινακίδες, φαινομενικά κενές, δεν θα προκαλούσαν την περιέργεια των φρουρών καθ’ οδόν. Όταν το μήνυμα έφτασε στη Σπάρτη κανείς δεν κατάλαβε εκτός της Γοργούς, κόρης του Κλεομένη και συζύγου του Λεωνίδα, η οποία και είπε στους άλλους ότι αν έξυναν το κερί θα έβρισκαν κάτι γραμμένο στο ξύλο από κάτω.
Οπότε, το μήνυμα αποκαλύφθηκε και στη συνέχεια μεταδόθηκε στους υπόλοιπους Έλληνες.

Αυτή η μορφή μυστικής επικοινωνίας ανήκει στη μέθοδο της στεγανογραφίας.

Στην αρχαία Ελλάδα, πλέον της στεγανογραφίας, αναπτύχθηκε ιδιαίτερα η μέθοδος της κρυπτογραφίας και συγκεκριμένα της μετάθεσης (που εξηγήθηκε παραπάνω).

Μια μορφή μετάθεσης εφαρμόστηκε στην πρώτη στην Ιστορία κρυπτογραφική συσκευή, τη σπαρτιατική σκυτάλη, που ανάγεται στον 5ο αιώνα π.Χ. 

Η σκυτάλη είναι ένα ξύλινο ραβδί γύρω από το οποίο τυλίγεται μια λωρίδα από δέρμα ή περγαμηνή. Ο αποστολέας γράφει το μήνυμα κατά μήκος της σκυτάλης και μετά ξετυλίγει τη λωρίδα. Τώρα η λωρίδα φαίνεται να περιέχει μια σειρά γράμματα χωρίς νόημα. 

Το μήνυμα έχει αναδιαταχτεί. Ο αγγελιαφόρος παίρνει τη δερμάτινη λωρίδα και ενίοτε, σαν επιπρόσθετο στεγανογραφικό μέτρο, τη φοράει σαν ζώνη, με τα γράμματα κρυμμένα στη μέσα μεριά. Για να ανασύρει το μήνυμα ο παραλήπτης, απλώς τυλίγει τη δερμάτινη λωρίδα γύρω από μια σκυτάλη ίδιας διαμέτρου με αυτήν που χρησιμοποίησε ο αποστολέας. 

Το 404 π.Χ., ένας αγγελιαφόρος καταματωμένος -ο ένας από τους πέντε επιζήσαντες ενός εξοντωτικού ταξιδιού στην Περσία- παρουσιάζεται στο Σπαρτιάτη Λύσανδρο. 

Ο αγγελιαφόρος παραδίδει τη ζώνη του στο Λύσανδρο, που την τυλίγει γύρω από τη σκυτάλη του και έτσι μαθαίνει πως ο σατράπης Φαρνάβαζος σχεδιάζει να του επιτεθεί. Χάρη στη σκυτάλη, ο Λύσανδρος πρόλαβε να προετοιμαστεί για την επίθεση την οποία και εντέλει απέκρουσε.

Ο Βαλέριος Πρόβος έγραψε μια ολόκληρη πραγματεία για τα κρυπτογράμματα του Καίσαρα (δυστυχώς, η πραγματεία αυτή δεν διασώθηκε).  Κρυπτόγραμμα λέγεται οποιαδήποτε μορφή κρυπτογραφικής υποκατάστασης, στην οποία κάθε γράμμα αντικαθίσταται με ένα άλλο γράμμα ή σύμβολο.

Η πρώτη τεκμηριωμένη χρήση μεθόδου υποκατάστασης, για στρατιωτικούς σκοπούς, εμφανίζεται στους γαλατικούς πολέμους του Ιουλίου Καίσαρα.

Ο Καίσαρ περιγράφει πώς έστειλε ένα μήνυμα στον Κικέρωνα, που ήταν πολιορκημένος και στα πρόθυρα παράδοσης.

Με βάση τη μέθοδο της υποκατάστασης, αντικατέστησε τα λατινικά γράμματα με ελληνικά, καθιστώντας το μήνυμα ακατανόητο στον εχθρό.

Πολύ χαρακτηριστικά περιγράφεται:

Ο αγγελιαφόρος είχε λάβει εντολή, αν δεν μπορούσε να πλησιάσει, να ρίξει μέσα στο στρατόπεδο μια λόγχη με το γράμμα δεμένο στον ιμάντα…  έτυχε όμως η λόγχη να καρφωθεί και να σφηνώσει στον πύργο και επί δύο ημέρες οι στρατιώτες μας δεν την έβλεπαν. 

Την τρίτη ημέρα την είδε ένας στρατιώτης, την κατέβασε και την παρέδωσε στον Κικέρωνα. Εκείνος διάβασε το μήνυμα και μετά το ανέγνωσε δυνατά σε μια παρέλαση των στρατευμάτων, προς μεγάλη χαρά όλων.

Στους Βίους των δώδεκα καισάρων του Σουητώνιου, (2ος αιώνας μ.Χ.), περιγράφεται λεπτομερώς ένας από τους τύπους κρυπτογραφικής υποκατάστασης που χρησιμοποιούσε 
ο Ιούλιος Καίσαρας. 

Σύμφωνα με τον τύπο αυτό, αντικαθιστούσε κάθε γράμμα του μηνύματος με το κατά τρεις θέσεις επόμενό του στο αλφάβητο.
Αυτός ο τύπος υποκατάστασης αποκαλείται μεταθετικό κρυπτόγραμμα του Καίσαρα ή απλώς κρυπτόγραμμα του Καίσαρα.
Αν και ο Σουητώνιος αναφέρει μόνο έναν τύπο μετάθεσης κατά τρεις θέσεις, αν χρησιμοποιηθεί  οποιαδήποτε μετάθεση μεταξύ 1 και 23 θέσεων, μπορούν να δημιουργηθούν  23 ξεχωριστά κρυπτογράμματα.

Οι κρυπτογράφοι χρησιμοποιούν τον όρο κανονικό αλφάβητο για αυτό στο οποίο γράφεται το αρχικό μήνυμα και κρυπτογραφικό αλφάβητο για αυτό το οποίο αποτελείται από τα γράμματα τα οποία αντικαθιστούν τα κανονικά.

Η κρυπτογραφία δεν είναι διανοητικό άθλημα, αλλά μια αναγκαιότητα που διασφαλίζει -και επιδιώκεται να συνεχίζει να διασφαλίζει- την ιδιωτική ζωή του ατόμου, των κυβερνήσεων και των δραστηριοτήτων κάθε είδους. Η κρυπτογραφία έχει πλέον, χάρη στις αλματώδεις μαθηματικές και τεχνολογικές εξελίξεις, μια καθημερινή, παγκόσμια «παρουσία».

Καθώς η πληροφορία αποτελεί πλέον πολυτιμότατο αγαθό, υπηρεσία και τομέα τεχνολογίας, με αδιαμφισβήτητα υψηλότατη συμβολή στην εξέλιξη του κόσμου μας, είναι προφανές ότι η «μάχη» ανάμεσα σε κωδικοπλάστες και κωδικοθραύστες θα συνεχίζεται αέναα…

Πηγές:
Simon Singh, «Κώδικες και Μυστικά», Εκδόσεις ΤΡΑΥΛΟΣ
www.easypedia.gr
www.hellenica.de
www.sfrang.com/historia/graphics
www.wikemedia.org

Scholeio.com

Κακριδής, Γιατί Αρχαία Ελληνικά

Ι.Θ. Κακριδής

  Αληθινά λυπούμαι που τον καιρό αυτό είμαι αναγκασμένος να βρίσκομαι μακριά από την Ελλάδα, κι έτσι στερήθηκα τη χαρά να πάρω μέρος στο Συνέδριο αυτό, που σκοπό έχει να μελετήσει τις βασικές αρχές των νέων θεσμών που αποφάσισε το Υπουργείο Παιδείας στην προσπάθειά του ν’ ανυψώσει μέσα στ’ άλλα και τη Μέση Εκπαίδευση.

   Τίποτε δεν μπορεί ν’ αντικαταστήσει την παρουσία του ανθρώπου. Αν, παρ’ όλους τους δισταγμούς, αποφάσισα στο τέλος να καταγράψω μερικές μου σκέψεις και να παρακαλέσω να διαβαστούν μπροστά στην ολομέλεια του Συνεδρίου, αυτό έγινε γιατί δεν ήθελα ν’ απουσιάζω ολωσδιόλου από μια τόσο μεγάλη συγκέντρωση συναδέλφων–για ένα θέμα μάλιστα τόσο σημαντικό για τη μελλοντική προκοπή του τόπου μας.

Οι Άγγελοι Δεν Ξέρουν Γλώσσες, Μίλα τους Ελληνικά !

Το Σημαίνον (η λέξη) και 
το Σημαινόμενο (η έννοια)

   Τι σημαίνει η ελληνική γλώσσα λίγοι  από μας το γνωρίζουν....

   βιβλίο Guinness:  Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις. είναι από την Ελληνική γλώσσα
   Bill Gates:  Η Ελληνική με την μαθηματική  δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς  των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ’ αυτήν δεν υπάρχουν όρια.

   Werner Heisenberg: «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο». 

   Francisco Adrados, γλωσσολόγος:  Η Ελληνική και η Κινέζικη. είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη.
Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από τη μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική.

          Η Γλώσσα

   Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από το βίο, την αγάπη από τον έρωτα. 
   Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.

    Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πώς να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει.

   Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε. 

Επίσης η λέξη 
"συγκεκριμένος"
φυσικά και δεν 
μπορεί να γραφτεί
"συγκεκρυμμένος",    
καθώς προέρχεται
από το "κριμένος" (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) 
και όχι βέβαια από 
το "κρυμμένος", αυτός που έχει κρυφτεί).

   Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα  για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας.

   Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορικής πορείας της κάθε μιας λέξης. 
   Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καθημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών.

   Είναι πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς τι ακριβώς λες, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε λέξη ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της. Είναι πραγματικά μεγάλο κρίνα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιο φρικτό τρόπο στο σχολείο ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι τόσο όμορφο και συναρπαστικό.


       Η Σοφία

   Στη γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στη Ελληνική γλώσσα αυτά τα 2 έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα.
   Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τ΄Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car  και το αυτοκίνητο cloud, και από τη στιγμή που το συμφωνήσουμε να ισχύει.

   Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. 
   Γι’ αυτό το λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες. 
   Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Werner Heisenberg είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία ο Αντισθένης είχε πει:  «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». 

   Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα = γή + έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη, δικό του σπίτι.

   Ο "βοηθός" σημαίνει αυτός που το κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή+θέω=τρέχω.
Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι. 

   Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέι ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α+στηρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).
   Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για τη σκέψη. Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. 

   Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει.
Μας «φθίνει» – ελαττώνει ως ανθρώπους- και μας φθίνει μέχρι και την υγεία μας.
   Και, βέβαια, όταν αναφερόμαστε σε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει,
πως το λέμε; Μα, φυσικά, «άφθονο».

   Έχουμε τη λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έλθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι το φρούτο όταν είναι άγουρο ή σαπισμένο και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της.
   Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή, σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορούμε να το απολαύσουμε.

   Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά»= το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά.
Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις τη δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία! 

   Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε (σε αρχική φάση οι Θεοί) ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας ευχαριστείται, αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση.
Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από
αγάλλομαι + ίαση (=γιατρειά). 

   Άρα, για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και γιατρευόμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με τη σωματική μας υγεία.

 [Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο.  
   Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο.  
   Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που μόνο Λατινική δεν είναι). 
   Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο.]

   Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των 2 γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα. 
   Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με τη σκέψη του ανθρώπου.

   George Orwell: Στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. 
   Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις. 

    Mihai Eminescu, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων:  
   «Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση»... 
   Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. 
   Το να μπορείς να μιλάς σωστά σημαίνει ότι ήδη είσαι σε θέση να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.


          Μουσικότητα

    Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή».  Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία αφού προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ.

Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος:

   «Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. 
Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική».

   Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Jacques Lacarrière επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα:

   «Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική.  
   Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα -μητέρα των εννοιών μας- μου απεκάλυπτε ένα άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της.
   Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει».

   Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής.

   Αλλά και ο Γίββων (Gibbon) μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων.
   Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου. 

   Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου. φιλόλογος και συγγραφεύς:
   «Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ’ εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες».
   Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να θαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες». 
             
   Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας, του οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ό,τι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως.
   Η Ελληνική γλώσσα επιβλήθηκε αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά της.
   Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος:

   «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα».  

   Μήπως θα "μας έκανε καλό" ν' αγαπούσαμε λίγο τη γλώσσα μου "μας δόθηκε" ;
   Γιατί:
   «Όταν κάποτε φύγουμε από τούτο το φώς θα ελιχθούμε προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει.
   Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσουμε αγγέλους, θα τους μιλήσουμε Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. 
Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική».
________________________

Ν. Βρεττάκος

Scholeio.com

Χρυσά έπη, "ευχαριστήσου με όσα καλά έπραξες, αυτά να προσπαθείς..."

Τα Χρυσά Έπη, καλούνται και «ακούσματα» ή «σύμβολα»  «Χρυσά Έπη» του Πυθαγόρα ονομάζονται οι 71 στίχοι που απήγγειλαν κάθε μέρα οι «Πυθαγόρειοι σπουδασταί   του Ομακοείου*».

Οι στίχοι αυτοί ήσαν η βάση της ηθικής και θεολογικής διδασκαλίας του μεγάλου Μύστη, οι οποίοι διασώθηκαν και μας μεταδόθηκαν από τους μεταγενέστερους.

Δεν γνωρίζουμε εάν τα Χρυσά Έπη έχουν γραφεί από τον μεγαλόπνοο φιλόσοφο.

Είναι όμως συγκεντρωμένα στο έργο των Νεοπυθαγορείων φιλοσόφων Πορφύριου και Ιάμβλιχου, του τέλους του +3ου αιώνα.

Πυθαγόρεια Χρυσά έπη 

*  να τιμάς πρώτα, τους αθάνατους θεούς, όπως ορίζει ο νόμος, και να σέβεσαι τον όρκο κι' έπειτα, τους ένδοξους ήρωες. Να τους υμνείς με μουσική ώστε να επιτυγχάνεται η αρμονία και η ψυχική ανάταση, να σέβεσαι τους καταχθόνιους δαίμονες, κάνοντας τα νόμιμα, και να τιμάς τους γονείς [σου] και τους κοντινότερους συγγενείς [σου],  από τους άλλους δε, να κάνεις φίλο, όποιον είναι άριστος στην αρετή.  

Ἀθανάτους μὲν πρῶτα θεούς, νόμωι ὡς διάκεινται, τίμα καὶ σέβου ὅρκον. ἔπειθ' ἥρωας ἀγαυούς. Σπονδάς ποιείσθαι τοίς θεοίς κατά το ούς τών εύ ακουσμάτων, τούς τε καταχθονίους σέβε δαίμονας ἔννομα ῥέζων σούς τε γονεῖς τίμα τούς τ'  ἄγχιστ' ἐγγεγαῶτας. τῶν δ' ἄλλων ἀρετῆι ποιεῦ φίλον ὅστις ἄριστος.  

*  να προτιμάς τα λόγια της πραότητας και τα έργα τα επωφελή.  Ούτε να εχθρεύεσαι τον φίλο σου ένεκα μικρής αστοχίας,  εφόσον μπορείς, διότι η δύναμη κοντά στην ανάγκη κατοικεί.  

Πραέσι δ' εἶκε λόγοισ' ἔργοισί τ' ἐπωφελίμοισι. μηδ' ἔχθαιρε φίλον σὸν ἁμαρτάδος εἵνεκα μικρῆς, ὄφρα δύνῆι· δύναμις γὰρ ἀνάγκης ἐγγύθι ναίει. 

*  να μη φανερώνεις στους πολλούς και αδαείς την γνώμη σου για τον Θεό.

Μη περιφέρεις εν δακτυλίω Θεού εικόνα

*  να μην αποκαλύπτεται η γνώση και τα μυστικά στους αμόρφωτους και στους αδαείς, διότι δεν μπορούν να τα κατανοήσουν και θα τα διαστρεβλώσουν.

Ου τα πάντα τοίς πάσι ρητά

*  κατά την Πυθαγόρειο διδασκαλία το ψέμα ήταν όχι μόνο απαγορευμένο, αλλά έπρεπε κάθε υπόσχεση να τηρείται και να εκτελείται οπωσδήποτε.

Σέβου και Τίμα τον Όρκον

*  οι ήρωες και οι ευεργέτες ήσαν οι παιδαγωγοί της ανθρωπότητας. Στην αρχαιότητα οι ήρωες και οι σοφοί είχαν τη θέση της λατρείας των σημερινών οσίων και αγίων.

Σέβου τους ήρωας και τοις ευεργέταις των θνητών

*  οι βεβιασμένοι λόγοι και οι πράξεις δίχως περίσκεψη, επιφέρουν την ανθρώπινη δυστυχία, έτσι αποφεύγουμε την πίκρα και τις στενοχώριες από τα ελαφρά λόγια και από τις ανάρμοστες πράξεις.

Σφράγιζε τούς μέν λόγους εν σιγή, τήν δε σιγήν καιρώ

*  ο φιλόσοφος φτάνει στην αυτάρκεια με την ολιγάρκεια. Οι ακρότητες φέρνουν ανησυχίες και απογοητεύσεις. Με οδηγό το μέτρο, τις αποφεύγουμε.

Μην δαπανάς περισσότερα των αναγκών σου, αλλά ούτε να σε κυριεύει η φιλαργυρία

*  αυτά μεν, έτσι να τα ξέρεις. Να συνηθίσεις δε, να κυριαρχείς στα παρακάτω:  
Πρώτα, στο στομάχι και στον ύπνο,  και στη λαγνεία και στο θυμό.  Ποτέ δε, να μην πράξεις κάτι που να σε κάνει να ντραπείς, ούτε με άλλον, ούτε μόνος σου, περισσότερο απ’ όλους δε, να ντρέπεσαι τον εαυτό σου.  

Ταῦτα μὲν οὕτως ἴσθι,  κρατεῖν δ'  εἰθίζεο τῶνδε· γαστρὸς μὲν πρώτιστα καὶ ὕπνου λαγνείης τε καὶ θυμοῦ.  πρήξηις δ'  αἰσχρόν ποτε μήτε μετ'  ἄλλου μήτ'  ἰδίηι· πάντων δὲ μάλιστ' αἰσχύνεο σαυτόν.  



*  να ασκείς την δικαιοσύνη με τα έργα και με τα λόγια,  ούτε να συνηθίζεις να είσαι ασυλλόγιστος για τίποτε,  αλλά να γνωρίζεις μεν, ότι είναι πεπρωμένο όλοι να πεθάνουν, τα χρήματα δε, άλλοτε [της μοίρας] αρέσει να τ’ αποκτάς, άλλοτε να τα χάνεις. 

Εἶτα δικαιοσύνην ἀσκεῖν ἔργωι τε λόγωι τε, μηδ'  ἀλογίστως σαυτὸν ἔχειν περὶ μηδὲν ἔθιζε, ἀλλὰ γνῶθι μέν, ὡς θανέειν πέπρωται ἅπασιν, χρήματα δ' ἄλλοτε μὲν κτᾶσθαι φιλεῖ,  ἄλλοτ' ὀλεσθαι.  

*  όσα δε, βάσανα έχουν οι θνητοί, από δαιμονιακή τύχη, όποιο μερίδιο τυχόν έχεις [από τα βάσανα], να το υποφέρεις χωρίς να αγανακτείς,  αλλά πρέπει, όσα μπορείς να τα θεραπεύεις. Τούτο δε σκέψου:  δεν δίνει η μοίρα στους αγαθούς το μεγαλύτερο μερίδιο απ’ αυτά.                                  

ὅσσα δὲ δαιμονίαισι τύχαις βροτοὶ ἄλγε' ἔχουσιν, ἣν ἂν μοῖραν ἔχηις, ταύτην φέρε μὴδ' ἀγανάκτει. ἰᾶσθαι δὲ πρέπει καθ' ὅσον δύνηι, ὧδε δὲ φράζευ· οὐ πάνυ τοῖς ἀγαθοῖς τούτων πολὺ Μοῖρα δίδωσιν. 

*  στους ανθρώπους δε, φτάνουν πολλά λόγια, και ευγενικά και ανάξια, για τα οποία να μην επιτρέπεις στον εαυτό σου, ούτε να εκπλήσσεται, ούτε να τα απορρίπτει. Αν δε ψέματα για κάτι λέγεται,  να είσαι πράος. Ό,τι δε, θα σου πω, να το κάνεις πάντοτε:  κανείς να μην σε πείθει, ούτε με λόγια, ούτε με κάποιο έργο,  να πράξεις ή να πεις, ό,τι δεν είναι καλύτερο για σένα. 

Πολλοὶ δ' ἀνθρώποισι λόγοι δειλοί τε καὶ ἐσθλοί προσπίπτουσ', ὧν μήτ'  ἐκπλήσσεο μήτ'  ἄρ'  ἐάσηις εἴργεσθαι σαυτόν.  ψεῦδος δ'  ἤν πέρ τι λέγηται, πράως εἶχ'.  ὃ δέ τοι ἐρέω,  ἐπὶ παντὶ τελείσθω· μηδεὶς μήτε λόγωι σε παρείπηι μήτε τι ἔργωι πρῆξαι μηδ' εἰπεῖν, ὅ τί τοι μὴ βέλτερόν ἐστιν. 

* να σκέπτεσαι δε, πριν από κάθε σου έργο, για να μη κάνεις ανόητα [πράγματα],
ο άνθρωπος που κάνει και λέει ανόητα, ανάξιος χαρακτηρίζεται, αλλ’ εκείνα να εκτελείς, για τα οποία δεν θα μετανιώσεις μετέπειτα. Να μην κάνεις τίποτε, από ‘κείνα που δεν ξέρεις, αλλά να διδάσκεσαι σε όσα υπολείπεσαι και με τον τρόπο αυτόν, θα ζήσεις την πιο ευχάριστη ζωή.  

Βουλεύου δὲ πρὸ ἔργου, ὅπως μὴ μωρὰ πέληται· δειλοῦ τοι πράσσειν τε λέγειν τ' ἀνόητα πρὸς ἀνδρός. ἀλλὰ τάδ'  ἐκτελέειν,  ἅ σε μὴ μετέπειτ'  ἀνιήσει. πρᾶσσε δὲ μηδὲ ἓν ὧν μὴ ἐπίστασαι, ἀλλὰ διδάσκευ ὅσσα χρεών, καὶ τερπνότατον βίον ὧδε διάξεις.  

*  δεν πρέπει ακόμη, να αμελείς την υγεία του σώματος [σου],  αλλά, με μέτρο, να πίνεις,  να τρως και να γυμνάζεσαι,  ως μέτρο δε λέω εκείνο, για το οποίο δεν θα μετανιώσεις.  Να συνηθίζεις δε, να έχεις καθαρή, λιτή διατροφή, και να  φυλάγεσαι από το να διατρέφεσαι έτσι, που να προκαλείς τον φθόνο,  ούτε να σπαταλάς άκαιρα τα καλά, όπως οι αδαείς,  μήτε να στερείσαι, γιατί, το άριστο είναι, το μέτρο σε όλα.  

Κάνε δε, εκείνα που δεν θα σε βλάψουν και να σκέπτεσαι πριν πράξεις. 

Οὐ δ'  ὑγιείας τῆς περὶ σῶμ'  ἀμέλειαν ἔχειν χρή, ἀλλὰ ποτοῦ τε μέτρον καὶ σίτου γυμνασίων τε ποιεῖσθαι.  μέτρον δὲ λέγω τόδ',  ὃ μή σ'  ἀνιήσει. εἰθίζου δὲ δίαιταν ἔχειν καθάρειον ἄθρυπτον καὶ πεφύλαξο τοιαῦτα ποιεῖν, ὁπόσα φθόνον ἴσχει. μὴ δαπανᾶν παρὰ καιρὸν ὁποῖα καλῶν ἀδαήμων μηδ' ἀνελεύθερος ἴσθι. μέτρον δ' ἐπὶ πᾶσιν ἄριστον. πρᾶσσε δὲ ταῦθ', ἅ σε μὴ βλάψει, λόγισαι δὲ πρὸ ἔργου. 

*  να ακολουθείς τις γνώμες εκείνων που γνωρίζουν, των επαϊόντων και, όχι του απαίδευτου όχλου.

Τας λεωφόρους μη βαδίζειν

*  έχεις την ιερή υποχρέωση να παρέχεις τη συμβουλή και τις γνώσεις σου για την πρόοδο και βελτίωση του ατόμου και της ανθρωπότητας.


Ιερόν συμβουλή

*  μήτε να επιτρέπεις τον απαλό ύπνο στα μάτια σου,  πριν εξετάσεις τρεις φορές τις ημερήσιες πράξεις [σου]:  «Που ξέφυγα; Τι έκανα; Τι απ’ ό,τι έπρεπε δεν ολοκλήρωσα;»  
αρχίζοντας δε από το πρώτο να επεκτείνεσαι στα μετέπειτα,  για τα ανάξια μεν που έπραξες να επιπλήττεις τον εαυτό σου και για τα χρηστά να ευχαριστιέσαι.  

Μὴ δ' ὕπνον μαλακοῖσιν ἐπ' ὄμμασι προσδέξασθαι, πρὶν τῶν ἡμερινῶν ἔργων τρὶς ἕκαστον ἐπελθεῖν· «πῆι παρέβην; τί δ' ἔρεξα; τί μοι δέον οὐκ ἐτελέσθη;» ἀρξάμενος δ' ἀπὸ πρώτου ἐπέξιθι καὶ μετέπειτα δειλὰ μὲν ἐκπρήξας ἐπιπλήσσεο, χρηστὰ δὲ τέρπευ. 

*  να μην υπερβαίνεις το ίσον και το δίκαιον. Τα πάντα με μέτρο.

- Να μην ομιλείς δυσνόητα.
- Να μη μαδάς τον στέφανο (τους νόμους), δηλαδή να σέβεσαι και να υπακούς στους   νόμους της πολιτείας.
- Να μη συναναστρέφεσαι φλύαρους ανθρώπους, διότι αυτοί δεν έχουν εχεμύθεια.
- Να μη προκαλείς την οργή των κρατούντων ή να μη ρίχνεις λάδι στη φωτιά.
   Να καταπραΰνεις τους οργισμένους και όχι να τους ερεθίζεις.
- Να μη δίνεις εύκολα το δεξί σου χέρι εις τον πρώτο τυχόντα. Να μην εμπιστεύεσαι 
   εύκολα, διότι μπορεί να σε βλάψουν.
- Να μην είσαι τεμπέλης και, να φροντίζεις εξ ίσου για το παρόν και το μέλλον.
- Να μη λιώνεις την καρδιά σου με στενοχώριες. Όχι στο άγχος που είναι πρόξενος   τόσων ασθενειών και συμφορών.

Μη λέγειν άνευ φωτός - Μη ζυγόν υπερβαίνειν - Μη στέφανον τίλλειν - Μη έχειν ομωροφίους χελιδόνας - Μη το πυρ μάχαιρα σκαλεύειν - Μη ραδίως την δεξιάν εμβάλλειν - Μη επί χοίνικος καθίζειν - Μη καρδίαν εσθίειν

*  αυτά να προσπαθείς, αυτά να μελετάς, αυτά πρέπει ν’ αγαπάς,  αυτά θα σε βάλουν στα ίχνη της θείας αρετής.  Ναι, Μα τον παραδώσαντα στην ψυχή μας την Τετρακτύ!  
την πηγή της αέναης φύσης!  Άρχιζε λοιπόν,  προσευχόμενος στους θεούς, για να ολοκληρώνεις τις πράξεις σου. Και εφόσον τα τηρείς αυτά:  

- Θα γνωρίσεις την σύσταση των αθανάτων θεών και των θνητών ανθρώπων,  κι αν το κάθε τι παρέρχεται, και διατηρείται. 

- Θα γνωρίσεις δε, αν η Θέμις το θέλει [αν το δικαιούσαι], ότι η φύση είναι παντού η ίδια, 
ώστε μήτε τ’ ανέλπιστα να ελπίζεις, μήτε κάτι να σου ξεφύγει. 
     
- Θα γνωρίσεις ακόμη, ταλαίπωρους ανθρώπους, από συμφορές που ίδιοι προκάλεσαν,  
οι οποίοι, ενώ τα αγαθά βρίσκονται κοντά τους, ούτε τα βλέπουν, ούτε τ’ ακούν, λίγοι δε, γνωρίζουν πώς να λύσουν τα κακά. 

Η μοίρα δε αυτή τους συσκοτίζει το μυαλό. Σαν κύλινδροι δε, περιφέρονται εδώ κι εκεί, μέσα σε ατελείωτες συμφορές,  γιατί τους ξεφεύγει ότι, η Έριδα, που τους είναι σύμφυτη, 
τούς είναι μια ολέθρια συνοδός που τους βλάπτει, και [επομένως] δεν πρέπει να
προάγεται, αλλά να αποφεύγεται. 

Ταῦτα πόνει,  ταῦτ' ἐκμελέτα,  τούτων χρὴ ἐρᾶν σε· ταῦτά σε τῆς θείης Ἀρετῆς εἰς ἴχνια θήσει ναὶ μὰ τὸν ἁμετέραι ψυχᾶι παραδόντα τετρακτύν, παγὰν ἀενάου φύσεως. ἀλλ' ἔρχευ ἐπ' ἔργον θεοῖσιν ἐπευξάμενος τελέσαι. Τούτων δὲ κρατήσας γνώσεαι ἀθανάτων τε θεῶν θνητῶν τ' ἀνθρώπων σύστασιν,  ἧι τε ἕκαστα διέρχεται, ἧι τε κρατεῖται, γνώσηι δ', ἣ θέμις ἐστί, φύσιν περὶ παντὸς ὁμοίην, ὥστε σε μήτε ἄελπτ'  ἐλπίζειν μήτε τι λήθειν. γνώσηι δ'  ἀνθρώπους αὐθαίρετα πήματ'  ἔχοντας τλήμονας,  οἵτ'  ἀγαθῶν πέλας ὄντων οὔτ'  ἐσορῶσιν οὔτε κλύουσι,  λύσιν δὲ κακῶν παῦροι συνιᾶσιν. Τοίη μοῖρ'  αὐτῶν βλάπτει φρένας· ὡς δὲ κύλινδροι ἄλλοτ'  ἐπ'  ἄλλα φέρονται ἀπείρονα πήματ'  ἔχοντες. λυγρὰ γὰρ συνοπαδὸς Ἔρις βλάπτουσα λέληθεν σύμφυτος, ἣν οὐ δεῖ προάγειν, εἴκοντα δὲ φεύγειν. 



*  ζεύ Πάτερ, μπορείς αναμφίβολα ν' απαλλάξεις όλους από πολλά κακά, εάν δείξεις σε όλους πώς να χρησιμοποιούν τον δαίμονά [τους].  Αλλά, να είσαι θαρραλέος, επειδή θείο γένος βρίσκεται μέσα στους θνητούς, στους οποίους η ιερή φύση δείχνει το κάθε τι, εφόσον σού τ’αποκαλύψει.  

Ζεῦ πάτερ,  ἦ πολλῶν κε κακῶν λύσειας ἅπαντας, εἰ πᾶσιν δείξαις,  οἵωι τῶι δαίμονι χρῶνται. ἀλλὰ σὺ θάρσει,  ἐπεὶ θεῖον γένος ἐστὶ βροτοῖσιν, οἷς ἱερὰ προφέρουσα φύσις δείκνυσιν ἕκαστα. 

*  να μη τρως όσα δεν επιτρέπεται, δηλαδή όσα είναι αντίθετα σε ό,τι πιστεύεται ότι έχουν σχέση με την μετενσάρκωση στην οποίαν πίστευαν και δίδασκαν οι Πυθαγόρειοι.

Μη εσθίειν όσα μη θέμις


*  να μη τρώγεις κουκιά ή, να αποφεύγεις τα κουκιά. Το «κυάμων απέχεσθαι», πρόκειται περί συμβολικού στίχου που αφορά την Κυάμωση (αιματό-λυση), την οποίαν ο μεγάλος Πυθαγόρας γνώριζε. Περιέβαλε αυτόν το στίχο με τον μύθο του τεμαχισμού και της ωμοφαγίας του σώματος του Ορφέως και του Διονύσου, της αθανασίας της ψυχής και της μετενσαρκώσεως.

Κυάμων απέχεσθαι ή κυάμους αποστρέφεσθαι

Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι, «οι Αιγύπτιοι κουκιά δεν σπέρνουν καθόλου στην χώρα τους και όσα φυτρώνουν, ούτε ωμά τα τρώγουν, ούτε μαγειρεμένα. Οι δε ιερείς ούτε να τα ιδούν θέλουν, διότι νομίζουν ότι το όσπριο αυτό είναι ακάθαρτον».

Η ακριβής θρησκευτική δοξασία του Πυθαγόρα είναι ελάχιστα γνωστή. Είναι βέβαιο ότι καθώς ήταν μυημένος στα Ορφικά Μυστήρια, στα Αιγυπτιακά και τα Μινωικά, πίστευε στην αθανασία της ψυχής και την μετεμψύχωση ή αναγέννηση αυτής. 

Η απέχθειά τους να τρώνε τροφές που προέρχονται από έμψυχα και η απαγόρευση που είχε επιβάλλει, οφειλόταν στην πεποίθησή του ότι, ήταν ενδεχόμενο να είχε μετεμψυχωθεί στο σώμα ζώου, ψυχή ανθρώπου.

Εμψύχων απέχεσθαι

Κατά την Ορφική διδασκαλία, η ψυχή εθεωρείτο ως «εκπεσών θεός», ήταν δε δυνατόν να ελευθερωθεί από την φυλακή του φθαρτού σώματος και να αποκτήσει εκ νέου την θεία υπόστασή της, με διαδοχικούς καθαρμούς, μυσταγωγικές τελετουργίες και μετενσαρκώσεις.

*  ο μέλλων να αποδημήσει από αυτόν τον κόσμο, να μη σκέπτεται την παρούσα ζωή, ούτε τις ηδονές της και να μη θλίβεται για αυτό.

«Αποδημούντα εν τοίς όροις ανεπιστρεπτείν»

*  τηρώντας αυτά που σε διατάσσω, απαλλάσσοντας δε, την ψυχή [σου] από τους πόνους αυτούς, θα την σώσεις.  Αλλά, να απέχεις από τις τροφές, για τις οποίες μιλήσαμε, και για την κάθαρση και για την λύτρωση της ψυχής, κρίνοντας και σκεπτόμενος το κάθε τι, έχοντας ως ηνίοχο την, ως προς την ανωτερότητα, άριστη γνώμη.  Όταν δε, εγκαταλείποντας το σώμα, έλθεις στον ελεύθερον αιθέρα,  θα είσαι αθάνατος, θεός άφθαρτος, όχι πια θνητός. 

Ὧν εἴ σοί τι μέτεστι,  κρατήσεις ὧν σε κελεύω ἐξακέσας,  ψυχὴν δὲ πόνων ἀπὸ τῶνδε σαώσεις. ἀλλ'  εἴργου βρωτῶν ὧν εἴπομεν ἔν τε Καθαρμοῖς ἔν τε Λύσει ψυχῆς,  κρίνων καὶ φράζευ ἕκαστα ἡνίοχον γνώμην στήσας καθύπερθεν ἀρίστην. ἢν δ'  ἀπολείψας σῶμα ἐς αἰθέρ' ἐλεύθερον ἔλθηις, ἔσσεαι 
ἀθάνατος, θεός ἄμβροτος, οὐκέτι θνητός. 

* Βοηθητική σημείωση:
1 «τους καταχθόνιους δαίμονες  =  τους υποχθόνιους θεούς, ή τους αγαπητούς τεθνεώτες διδασκάλους της σχολής κλπ
2 «δαιμονιακή  =  θεϊκή
3 «τον δαίμονά τους»  =  ο δαίμων < δαήμων = γνωρίζων, το πνεύμα, το ανώτερο μέσα μας, το θεϊκό, παρβλ. το «δαιμόνιο» του Σωκράτη

απόσπασμα από εισαγωγικό σημείωμα του Γ. Αθηναίου

Ο Πυθαγόρας, o σημαντικότερος σοφός της αρχαιότητας,  δεν  μας άφησε καμιά ιδιόχειρη παρακαταθήκη. Με απλά λόγια δεν έγραψε τίποτε. Το όνομά του είναι περιβεβλημένο με μια ομίχλη του θρύλου του, αποδεικνύοντας έτσι τη δύναμη και την παραγωγικότητα του έργου του. 

Η διδασκαλία του Πυθαγόρα που γινόταν στη Σχολή του , το Ομακοείον, στον Κρότωνα της Ιταλίας, περιείχε διάφορες βαθμίδες μύησης, στη διάρκεια των οποίων οι μαθητές του, με αυστηρή πειθαρχία και αφού έπαιρναν όρκο σιωπής, άκουγαν πίσω από παραπέτασμα τον Πυθαγόρα, χωρίς να τον βλέπουν, και ακολουθούσαν πιστά τις ρήσεις του δασκάλου τους, σαν θεϊκά δόγματα: 

«Αυτός έφα» (αυτός το είπε) μας μεταφέρεται ότι έλεγαν. Επίσης έδιναν τον μέγιστο ιερό όρκο στην Τετρακτύνα.

Ολόκληρη η διδασκαλία του διατηρήθηκε ζωντανή για αιώνες και ο Ιεροκλής, ο  νεοπλατωνικός φιλόσοφος του 5ου μ.Χ. αιώνα, διασώζει αυτά τα υπομνήματα, τα 
Πυθαγόρεια παραγγέλματα, τα Χρυσά του Έπη.

Είναι μία συλλογή 71 στίχων που πιθανόν να έχουν συντεθεί από τους  νεοπυθαγόρειους, αντικατοπτρίζουν όμως ολόκληρη την ηθική διδασκαλία του Πυθαγόρα.

Το κείμενο είναι αξιοθαύμαστο και διατηρείται αναλλοίωτο στις ημέρες μας. Θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει σαν ένα «ευαγγέλιο», ακόμη και σύγχρονων πνευματιστών. Είναι ένα απόσταγμα της φιλοσοφίας των Πυθαγορείων με μεταφυσική διάσταση, που προτρέπει τον μύστη ως απώτερος σκοπός του εν ζωή να είναι το μέτρο και η Αρετή, ψυχή τε και σώματι, σε όλες τις εκφάνσεις του αγαθού.  Και μετά θάνατον έρχεται η αθανασία της ψυχής.

Προσέξτε την «λεπτομέρεια». Δεν υπάρχουν ψυχές που δεν θα γνωρίσουν την αθανασία της ψυχής. Μπορεί να καθυστερήσει, μπορεί να αργήσει, αλλά θα έλθει. 

Όσο πιο πιστά τηρείς τις εντολές για ηθική και ενάρετη ζωή τόσο πιο γρήγορα θα έλθει και η αθανασία της ψυχής.

Τα Χρυσά Έπη του Πυθαγόρα, είναι 71 στίχοι όπως είπαμε, γραμμένοι σε δακτυλικό εξάμετρο, δηλαδή χρησιμοποιείται το ίδιο ποιητικό μέτρο που χρησιμοποιεί ο Όμηρος, καθώς και άλλοι φιλόσοφοι, όπως ο Εμπεδοκλής και ο Παρμενίδης. 

Παραθέτουν μία σύντομη εισαγωγή στον τρόπο ζωής των Πυθαγορείων. Είναι άγνωστο ποίος έγραψε τα Χρυσά Έπη. Σίγουρα είναι Πυθαγόρεια, αλλά δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι τα έγραψε ο ίδιος ο Πυθαγόρας, αφού γνωρίζομε, όπως είπαμε, ότι δεν άφησε κανένα γραπτό κείμενο. Απλά εντάσσονται στην παράδοση των Πυθαγορείων.

Αυτή τη θέση έχουν κρατήσει ο Ιάμβλιχος, ο Ιεροκλής, ο Πρόκλος και ο Σιμπλίκιος. Σύμφωνα με τον σχολιασμό του Ιεροκλέους, τα εν λόγω Έπη λέγονται "Χρυσά" για να επισημανθεί ότι “περιέχουν την τελειότατη στοιχειοθέτηση της φιλοσοφίας των Πυθαγορείων". 

 Σύμφωνα με τον Ιεροκλή, ο χρυσός είναι μέταλλο καθαρότατο και ανώτερο από τα υπόλοιπα, διότι δεν οξειδώνεται, ενώ τα υπόλοιπα αλλοιώνονται, καθώς προσμειγνύονται με ξένα και γήινα συστατικά.  Το βασικό θέμα των Χρυσών Επών, είναι η βαθιά γνώση.  

απόσπασμα εισαγωγικού σημειώματος του Γιώργου Αθηναίου 

* Οι Νεοπλατωνιστές,  Διαχειρίστηκαν τις φιλοσοφικές μετεξελίξεις της σκέψης της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας. Μελέτησαν  ό,τι γραπτό σώθηκε και βρέθηκε στα χέρια τους.  Με επίκεντρο αρχικά την Αλεξάνδρεια, οι νεοπλατωνιστές εργάστηκαν με στόχο να συνθέσουν τις διδασκαλίες του Πυθαγόρα, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη και των Μυστηρίων σε ένα ενιαίο σύστημα, αναζωογονώντας την ψυχή του ελληνορωμαϊκού κόσμου που έβλεπαν να βυθίζεται γοργά στην πνευματική και την ηθική παρακμή. 
Η ανταπόκριση ήταν εντυπωσιακή. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα η διδασκαλία 
τους διαδόθηκε στη Ρώμη και άλλες ρωμαϊκές μητροπόλεις, διαμορφώνοντας τρεις ιδιαίτερες σχολές: την Αλεξανδρινή, όπου διακρίνονται κυρίως ο Πλωτίνος  και ο Πορφύριος, την Αθηναϊκή, με κύριο εκπρόσωπο τον Πρόκλο και τη Συριακή,  με κορυφαίο τον Ιάμβλιχο. 

* Ο Πλωτίνος και Πορφύριος, Βασική πηγή πληροφοριών γύρω από τη ζωή και το έργο του Πλωτίνου αποτελεί το έργο του μαθητή του Πορφύριου. Ο Πλωτίνος γεννήθηκε στην Λυκόπολη της Άνω Αιγύπτου περίπου το 203μ.Χ. και πέρασε τα νεανικά του χρόνια στην Αλεξάνδρεια.

Ο Πορφύριος επιμελήθηκε το έργο του Πλωτίνου και διαίρεσε τις πραγματείες του σε έξι βιβλία, καθεμία αποτελούμενη από 9 πραγματείες. Για το λόγο αυτό ονομάστηκαν και Εννεάδες. 

Η φιλοσοφία του Πλωτίνου πέρα από τον πλατωνικό της χαρακτήρα, λειτουργεί στο ευρύτερο θεωρητικό πλαίσιο της αρχαιοελληνικής φιλοσοφικής παράδοσης. 

Έτσι, πέρα από τον θείο Πλάτωνα, οι Εννεάδες είναι διάσπαρτες από άμεσες και έμμεσες αναφορές του Πλωτίνου σε αρχαιότερους στοχαστές, όπως στον Φερεκύδη,  τους Πυθαγόρειους, τον  Ηράκλειτο, τον Παρμενίδη, τον Αναξαγόρα, τον Εμπεδοκλή, τον Σωκράτη, τους Επικούρειους  και τους Σταωικούς.  

* Ο Ιάμβλιχος, Λατ. Iamblichus Chalcidensis, (245 μ.Χ.-325 μ.Χ) ήταν νεοπλατωνικός φιλόσοφος, αραβικής καταγωγής, από τη Συρία, ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην κατεύθυνση που ακολούθησε στη συνέχεια η νεοπλατωνική φιλοσοφία, και πιθανώς ακόμη και ο δυτικός παγανισμός.
Είναι ευρύτερα γνωστός λόγω του έργου του αναφορικά με την πυθαγόρεια φιλοσοφία.
Ο Ιάμβλιχος έζησε σε μια ταραγμένη εποχή, μια περίοδο μεγάλων ζυμώσεων, κατά την οποία ένας πολιτισμικός κύκλος πλησιάζει στο τέλος του κι ένας καινούργιος ανοίγει.
Τη μεταβατική αυτή περίοδο εμφανίζεται το φιλοσοφικό ρεύμα των νεοπλατωνικών.

* Ο Πρόκλος ο Διάδοχος (Κωνσταντινούπολη, 8 Φεβρουαρίου 412 – Αθήνα, 17 Απριλίου  485).
Ήταν Νεοπλατωνικός φιλόσοφος που όρισε ένα από τα πιο περίτεχνα και πλήρους ανάπτυξης συστήματα νεοπλατωνισμού κοντά στο τέλος της κλασικής περιόδου της φιλοσοφίας που άσκησε μεγάλη επιρροή στη δυτική μεσαιωνική φιλοσοφία και στην ισλαμική σκέψη. 
Διηύθυνε την Ακαδημία Πλάτωνος από το 450  μέχρι τον θάνατό του.  Καταγόταν από τη Λυκία, και ήταν παιδί οικογένειας με υψηλή κοινωνική θέση (ο πατέρας του Πατρίκιος ήταν ανώτερος δικαστικός στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία).

* Ο Ιεροκλής, Νεοπλατωνικός φιλόσοφος, μαθητής του Πλούταρχου του Νεοπλατωνικού και δάσκαλος του Θεοσέβιου (5ος αι. μ.Χ.). Οι θεωρίες του περιέχουν πλατωνικά, αριστοτελικά και χριστιανικά στοιχεία. Παραδέχεται, όπως όλοι οι νεοπλατωνικοί, τις τρεις βαθμίδες των όντων που είναι θεοί-δαίμονες, άγγελοι και άνθρωποι και διακρίνει την ψυχή στο λογιστικό, επιθυμητικό και θυμοειδές. Στην ηθική δέχεται τις τρεις πλατωνικές αρετές: ανδρεία, σωφροσύνη και δικαιοσύνη και αντικαθιστά τη σοφία με τη φρόνηση. Υποστηρίζει επίσης τη δημιουργία του κόσμου από το μηδέν με τη θέληση του "δημιουργού". Έγραψε υπόμνημα στο Γοργία, που το εξέδωσε ο Θεοσέβιος, και επτά βιβλία "Περί προνοίας και ειμαρμένης", μέσα στα οποία προσπάθησε να εκμηδενίσει τις αντιθέσεις Πλάτωνα και Αριστοτέλη. Ήταν ο πρώτος που μετέφερε στην Αλεξάνδρεια τα πρώτα στοιχεία νεοπλατωνικής σκέψης και παρ΄ όλο που ήταν ειδωλολάτρης, πρόσφερε υπηρεσίες στο χριστιανισμό, γιατί η διδασκαλία του υπήρξε θεμέλιο της χριστιανικής φιλοσοφίας.

* Ο Σιμπλίκιος ήταν νεοπλατωνικός φιλόσοφος του  6ου αιώνα, μέλος της Πλατωνικής Ακαδημίας στην Αθήνα και σημαντικότατος σχολιαστής έργων του Αριστοτέλη. Προερχόμενος από την Κιλικία, σπούδασε στην Αλεξάνδρεια και στη Αθήνα κοντά στον Αμμώνιο του Ερμείου και τον Δαμάσκιο.
Όταν ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Ιουστινιανός το 529, απαγόρεψε σε όσους δασκάλους της επικράτειας του δεν είχαν ασπαστεί τον χριστιανισμό «την ανοσίαν Ελλήνων μανίαν διδάσκεσθαι»  ο Σιμπλίκιος, πιστός στις αρχές και τις ιδέες του, έμεινε ως το 532 σε αξιοπρεπή απομόνωση ασχολούμενος κυρίως με τη σύνταξη ενός ερμηνευτικού υπομνήματος στο Εγχειρίδιον του Επικτήτου. 

 http://esperos-library.ucoz.com
www.misraimmemphis.org /  
www.misraimmemphis.gr / 
http://www.livepedia.gr
 http://www.ellinikoarxeio.com/

Scholeio.com