Survival or Extiction ΙΙΙ, Need or Greed

December 2. 2013, by Kevin Mugur Galalae


Survival or Extinction, 

The OM Principles versus the Global Depopulation Policy 



part three, Need not Greed

The administrative and political class has no choice but to work with people as they are. This requires that they harness not only good people and their virtues and strengths but also bad people and their vices and weaknesses to good ends. 


Banks and the stock markets are the perfect embodiment of this principle, greed being the driving force behind any form of investment. Greed harnessed to economic objectives becomes the profit motive, the foundation of capitalist societies. Profit begets investment and investment begets prosperity. 


But this philosophy has acquired a life of its own once the Global Depopulation Policy dictated that man must stop man and that in order to do so the creative energy of society must be turned against people’s well-being.


To turn society upside down, so that the fruits of our collective labors are used against us, not for us, requires the establishment of power to excite and promote man’s ugliest traits and, at the same time, to discourage and make it impossible for our good traits to come to the fore. That is to say, they reward the bad and punish the good while at the same time instituting laws and policies designed to subvert social and individual well-being.

As a result, only those among us capable of divorcing themselves from their consciences can thrive in the New World Order environment, which has been engineered to reward primarily the negative traits of man. 


That is how our societies have come to be dominated by assholes, and how the assholes at the top of the food chain are being supported and assisted by a middle class that is entirely disconnected from the ability to think independently and act in accordance to their consciences; both independent thinking and conscious actions being lethal to social and especially economic success in modern societies.

Behind the veneer of respectability and politeness, hides a society that is fueled mostly by negative traits and whose purported values and norms, from democracy to freedom, are merely pretense. And since monetary coercion is the primary element of control, the puppet strings that keep us dancing to the evil tune of corporate capitalism and pretense democracy converge at the top of the financial institutions that govern the economy.

The people have intuitively put their finger on this source of evil, which is why terms such as ‘banksters’ have become a part of our daily vocabulary. The people, however, have yet to
uncover why and how this evil was born and how and why the establishment of power continues to justify and support an evil system. 


The people have failed to understand that this engineered and controlled evil has a benevolent objective, namely defusing the population bomb so as to prevent a third world war over scarce resources. Those at the apex of the international world order, therefore, far from being bent on destruction are using good and evil to force the world to come together, coexist peacefully and use the existing resources to best ends.

One way in which they have used our negative traits to achieve positive outcomes is seen in the method they used to transfer capital from the developed to the developing world.

Give a man a fish, and you feed him for a day; show him how to catch fish, and you feed him for a lifetime. The same principle applies to the efforts to bring development to the underdeveloped world. That is to say, give the developing world the tools and know-how necessary to be independent and they will achieve the same standard of living as in the West. 

This, however, has required that capital and production facilities are transferred to the developing world over the objections of the developed world due to job loss and lost future opportunities. And what better way to transfer capital and production facilities than by dangling the enticement of greater profit in front of those with money to invest.

Few would and have given freely to help the poor in the developed world and bring them up to our standard of living. That is why charities struggle. But everyone wants to get rich. That is why stock markets and mutual funds are bursting at the seams with money and have been since investment was liberalized in the 1980s and common people were given the promise of riches if they invested their savings in stocks and mutual funds rather than keep that money in their savings accounts. Charity no, profit yes. But of course the promise of riches was just that a promise never to be fulfilled for the vast majority, which is why, with the exception of the people employed in the industry and those already rich, hardly anyone has made money in the stock market and many fortunes as well as people’s modest savings have in fact been lost.

At best, the dividends and capital gains paid out by mutual funds have been modest, as has been capital appreciation, albeit with a few notable exceptions. The goal of transferring the savings of the developed world to the developing world, however, was achieved and continues to proceed beautifully, as it must if we are to close the gap between the West and the Rest. What could not be achieved by encouraging people’s generosity has been achieved by encouraging people’s greed. The illusion of prosperity works far better to transfer wealth to the developing world than the goodwill of charity.

The controlled evil of the markets, where greed reigns supreme, has also served good in the sense that it makes the world’s resources available to all, at the same price, without
discrimination, so that they may be used efficiently for productive ends. By making the world’s resources, regardless of where they are found, accessible to the highest bidder, the markets make war unnecessary or at the very least undesirable, as it is easier and cheaper to purchase needed resources than to take them by force, as was the case prior to 1945.

Were the tight controls of banks and the financial markets to fall apart, needed natural resources would once again be locked behind national borders, which in turn would force desperate nations to go to war in order to access what they need. And since industrialized nations are the greatest consumers of resources, it would be them that would once again start wars of aggression against non-industrialized nations. 


Incidentally, this is why population control was first introduced in developed countries. This means that the only way to free ourselves from financial slavery without once again falling victim to wars of necessity is to eliminate the divisions set by nation states, which would then free all natural resources to what will essentially be a global internal market.

We cannot have our pie and eat it too. That is to say, we cannot have national differences and unfettered international access to global resources at the same time without the coercive force of free market capitalism. If we want peace and prosperity we have to let nations go into oblivion, or else be subject to financial slavery; slavery that will only grow worse as more people vie for the same resources and the rich will inevitably get what they want while the growing numbers of poor have to make do with less and less until we all starve to death. And so we arrive again where we started, namely at population control. 


The world is caught in a catch 22 situation, a self-perpetuating cycle of misery, from which the globalists are trying to free us while we hang on to what we know in the false belief that we can be safe behind the fences we have grown up; the fences of nationalism, religion and culture. But the world does not stand still and the global forces that animate it can certainly not be stopped by our measly and antiquated fences.

Nationalist fervor, religious beliefs and cultural norms are utterly powerless in the face of pollution, dwindling water, dwindling oil, loss of soil, and shortages of fertile land, all of which
are the result of one and one thing only, too many people struggling to survive on a finite planet. We all scream for social justice but there can be none in a world where a growing number of people are competing for the same limited resources.

In a world where the population keeps growing beyond the planet’s ability to feed and clothe and house us all, there can be only greed and heartlessness. If we are to return the world to sanity, to justice and to kindness, we have no choice but to radically diminish our numbers and while we do so share the little we have left as best we can. As it is, wealth not force determines who gets what and when and who goes without. In a world of finite resources and a growing population it is the rich who will survive and the poor who will perish.

The social construct ensures the survival of the richest not of the fittest, because in man-made societies, unlike in nature, man is not allowed to use force to take what he needs to survive. He is only allowed to use money and money can only be earned by having a legitimate place in society. 

In the post-World War II environment this is also true for nations and not just for individuals.  When enough people are deprived of the money they need to survive, because society can no longer accommodate them with jobs, conflict inevitably follows. We are now a fraction of a second away from such conflict, as unemployment has reached chronic and destabilizing proportions.

How did we come to be in such a mess? Having concentrated on bringing up the developing world to the standards of the developed world and having transferred capital and know-how from the latter to the former in order to even the scales, the globalists have weakened the developed world and only marginally strengthened the developing world. 

This outcome is once again related to the demographic transition because they have sucked out jobs from the developed world at a time when its population is ageing – and have thus lowered the number of workers in relation to retirees, putting a terrible strain on taxes and running deficits to meet social obligations – and have injected jobs into the developing world at a time when its population is still rapidly growing – and have thus only brought prosperity to a relatively small number of people as wealth could not trickle down fast enough to catch up with the rapidly growing population.

In addition, transferring capital and know-how from the developed to the developing world has required the formation of large corporations to break national protections. Large corporations, however, are far more efficient than small companies and need fewer workers since they use advanced production methods based on digitization and mechanization. As a result, the number of jobs created in the developing world is not large enough to bring general prosperity. Globalization, therefore, has created only pockets of prosperity in the developing world, while leaving behind gaping holes of poverty in the developed world.

To make matters worse, the pace of development cannot continue due to lack of resources. The developing world’s 6 billion people can simply not reach the same standard of living as people in the developed world because there aren’t enough natural resources to go around. The US and the EU alone, which comprise circa 800 million people, consume 50% of the world’s resources. This realization has plunged the global leadership into panic and has forced them to accelerate population control methods especially in the developing world.

Any which way one crunches the numbers, the planet’s resources can only sustain at most two billion people at a Western standard of living and at most one billion people if we are to ensure that humanity lives within earth’s regenerative capacity. And that is where the OM Principles can serve us as a roadmap and a survival strategy at this dangerous and desperate time in our history.

Principle 2: Strategic Development by Human Need

“Investment and strategic development decisions will be made by human need and supported by science and foresight and will no longer be made by bankers and the stock market and their special interest groups. Need not greed will henceforth inform economic policy. Self-serving regulations that have led to the corruption of the system and a depraved collusion between big business and politics will be replaced with rational and fair regulations that benefit society at large.”

Principle two, Strategic Development by Human Need, takes care of necessities first and relegates frivolities to secondary status. Apportioning resources according to need rather than greed and doing it across borders is a daunting project in the absence of one-world government, which is why the globalists are pushing so hard to eradicate national boundaries at least in matters of economics.

However, the extraordinary processing and memory capacity of modern computers has opened up new possibilities to better manage and distribute resources through central planning. In fact, thanks to computers and the World Wide Web we are now in a position to have a hybrid economy in which industries that are essential can be centrally delegated while non-essential industries can be left to the free market.

For all intents and purposes, the corporate monopolies that have developed in the past three decades are an incipient form of a centrally planned economy within a free market system; the free market being the only unifying aspect of a world divided by nation states. So the seed for central planning for vital resources and crucial industries is already in the ground, but is not being recognized as such. Such recognition can only come when and if national borders are a thing of the past, because acknowledging central planning means acknowledging the loss of economic sovereignty and self-determination, thus the loss of nationhood.

Because central planning is already an important though unacknowledged component of the global economy, there is now a disconnect between Wall Street’s stock valuations and the real economy. This disconnect is the clearest concrete evidence of two different economic systems coexisting in the global economy. 

The dependence of corporations and banks too big to fail on public funds is yet another indicator that capitalism as we know it has ceased to exist. As the process of merging our national economies into a global market progresses, the planned economy will grow while the free market economy will shrink. Instead of denying this reality to pretend that capitalism is healthy and viable, we must embrace it and accept that capitalism is partially dead and can only survive in a circumscribed form alongside a socialist planned economy, wherein neither capitalism nor socialism are recognizable.

This new and pragmatic economic system, which I shall call economic humanism or ‘humanomics’, is premised on the existential need to meet the day’s acute and dire needs at a time of global crisis and conflicting, dying ideologies and incompatible national infrastructures.

At this time, profit is irrelevant. The value of money is irrelevant. Debt is irrelevant. The only economic prerogatives that matter are stability for now and sustainability for the future; that is to say everyone must have enough to live now and in the meantime we must direct all our resources to ensure that what we demand from the planet in terms of resources decreases rapidly and in advance of our efforts to diminish our numbers through population control so that we may reach a point within a century or so when humankind lives within the planet’s regenerative capacity.

Only when we reach that point can we start thinking about frivolities again and to indulge our fancies. If we continue to give precedence to indulgence over necessity we will all burn along with our collapsing system.

Whether we like it or not, the next one hundred years will be ruled by sober realities that will require selfless sacrifice.


(Part I: Life or Death

Part II: Follow the Money)





  Scholeio.com    

Αλ. Καμύ, Σαν Συλλέκτης του Μεσογειακού Φωτός


Αλμπέρ Καμύ: Η μεταφυσική του φωτός στο έργο του

   Αν θέλουμε να ορίσουμε ως κεφαλαιώδη την αισθητική λειτουργία ενός έργου για να οδηγηθούμε συμπερασματικά στη λογοτεχνική του αξία θα πρέπει να εστιάσουμε στον τρόπο με τον οποίο ένας δημιουργός προσλαμβάνει, αξιολογεί και τελικά χρησιμοποιεί την έννοια του φωτός, σε όλες του τις εκφάνσεις, μέσα στο έργο του, καθώς, όπως λέει ο Ρενέ Σαρ: «Ποίηση και αλήθεια είναι συνώνυμες λέξεις» και η αλήθεια μόνο μέσα στη διαύγεια του φωτός αποκαλύπτεται.

   Πρόκειται για ένα είδος μεταφυσικής επανάστασης, η οποία συντελέστηκε μέσα στο νεότερο έργο των δημιουργών. Από τις αναζητήσεις του Ματίς, τον μεταϊμπρεσσιονισμό του Σεζάν, τον κυβισμό του Πικάσο, η σύγχρονη τέχνη αναπτύχθηκε σημαντικά. 


   Κοινός παρανομαστής σε όλες αυτές τις νεότερες αναζητήσεις αλλά και κοινός στόχος υπήρξε η διαφάνεια, μια έννοια από την οποία όλα τα μεταγενέστερα ρεύματα της τέχνης και ιδιαίτερα ο υπερρεαλισμός επιχείρησαν να ανασυνθέσουν και να αποδώσουν έναν νέο κόσμο, ενεργοποιώντας ένα μηχανισμό έως τότε παραγνωρισμένο: την εσωτερική όραση. Με αυτό τον τρόπο η συνείδηση αποκτά ένα νέο ρόλο, αυτόν του ηθμού και το πνευματικό έργο γίνεται το πρισματικό κάτοπτρο της συνείδησης.


   Οπως γράφει ο Ελύτης, ο Αλμπέρ Καμύ, συλλέκτης του μεσογειακού φωτός «δίνεται»,  «σε μια ζωή γεμάτη από τις φωνές της θάλασσας, της δροσιάς, του καταγάλανου ουρανού και δίνεται με αληθινόν έρωτα». 

Γράφει ο ίδιος στη Πτώση: 

«Καμιά φορά τα χάνεις, αμφιβάλλεις για το ολοφάνερο, ακόμα κι όταν έχεις ανακαλύψει το μυστικό μιας καλής ζωής… Όταν όμως δεν αγαπάς τη ζωή σου, όταν ξέρεις πως πρέπει να αλλάξεις ζωή, δεν έχεις περιθώρια επιλογής, δεν είναι; Τι να κάνεις για να ‘σαι ένας άλλος; Μη με παραφορτώνετε. Είμαι σαν εκείνον το γερό-ζητιάνο που δεν ήθελε ν’ αφήσει το χέρι μου, μια μέρα έξω σ’ ένα καφενείο: «Αχ κύριε» έλεγε, "δεν είναι που ‘σαι κακός, είναι που χάνεις το φως σου" Ναι, έχουμε χάσει το φως, τα πρωινά, την άγια αθωότητα εκείνου που συγχωρεί μόνος του τον εαυτό του».

   Με την προσωπική του ευαισθησία  ξεκινά ένα διάλογο για τις αναλογίες του φωτός επάνω στην τέχνη. Για την αισθητική σύνδεση της διαφάνειας με τη ζωή αλλά κυρίως με το πνεύμα. Στο Μύθο του Σίσυφου αυτό που ο Σίσυφος θέλει να κάνει δεν είναι τίποτε άλλο από το να κοιτάξει κατάματα τον ήλιο για να αποκαλυφθεί η αλήθεια, άλλωστε η τέχνη δεν αντέχει τη λογική.

    Έτσι ο Καμύ χρησιμοποιεί το παράλογο για να φτάσει στην αλήθεια κι όσο κι αν οι ήρωές του μοιάζουν σκοτεινοί και ιδιότυποι άνθρωποι ο ίδιος γράφει: «Το συναίσθημα του παράλογου μπορεί να χτυπήσει στο πρόσωπο οποιονδήποτε άνθρωπο στη στροφή οποιουδήποτε δρόμου. Μέσα στην τρομερή του γύμνια, στο χωρίς λάμψη φως του, είναι ασύλληπτο». Κι αλλού σημειώνει: «Το παράλογο σύμπαν κι εκείνη η πνευματική στάση που φωτίζει τον κόσμο μ' ένα καθαρό φως κάνοντας έτσι να φανεί ένα ξεχωριστό, ένα προνομιούχο κι αδιάλλακτο πρόσωπο».


   Χρησιμοποιεί και αυτός, (όπως και ο Ελύτης), τον ίδιο συλλογισμό στην ανοικοδόμηση του δικού τους σύμπαντος. Κι όσο κι αν μιλώντας για διαφάνεια και παράλογο, για φως και σκιά χρησιμοποιούν αφηρημένες έννοιες για να αποδώσουν την αισθητική προοπτική του έργου τους στην πραγματικότητα αυτό που προσδιορίζουν είναι η ηθική τους στάση και ταυτόχρονα η ηθική στάση του έργου τους, συνδέοντας τη μοντέρνα τέχνη για πρώτη φορά με τις ιδέες του Πλάτωνα ή του Πλωτίνου. 

   Μια διακειμενική προσέγγιση θα μπορούσε να αναδείξει τους αρχικούς αυτόνομους άξονες αρχιτεκτονικής συμμετρίας που και οι δύο χρησιμοποιούν για να μεταφέρουν ταυτόχρονα την υποκείμενη ιδέα του έργου τους προς νέες κατευθύνσεις και να οικοδομήσουν το σύγχρονο πνεύμα.



   Μια λεπταίσθητη ισορροπία ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο, ανάμεσα στη σύνθεση και την αφαίρεση, ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι μιας σκιάς μεταφέρει τις αξίες της νέας οπτικής και για τους δυο δημιουργούς και γίνεται το πρωτογενές υλικό της δημιουργίας τους. 

   Απαιτείται ωστόσο μια πνευματική διεργασία για να φτάσει κανείς να αντιληφθεί τη διαύγεια που προκύπτει από τη γνωριμία του με την ιδιαίτερη εκείνη μορφή ενός δικού του ανώτερου εαυτού. Το απαιτούμενο φως που πρέπει να ακολουθήσει είναι το εσωτερικό φως, είναι η μετατροπή του ηλιακού φωτός σε ανθρώπινο. 


   Κι αν ο Πλωτίνος στάθηκε η αφορμή για τον Καμύ η αφορμή είναι ολόκληρη η ελληνική φιλοσοφία και το ίδιο το μεσογειακό φως, αφού αυτό θα τον οδηγήσει σε νέες συντεταγμένες. Ο ίδιος γράφει στο Καλοκαίρι, το έργο στο οποίο αναζητά το αήτητο φως να λάμψει μέσα του για να οδηγηθεί στην ευτυχία: 

«...O κόσμος ξανάρχιζε κάθε μέρα στην Τιπαζά μέσα σ' ένα φως καινούριο πάντα. Ω φως!  Κραυγή όλων των ηρώων στο αρχαίο δράμα, μπροστά στο πεπρωμένο τους.  Το τελευταίο τούτο καταφύγιο ήταν και δικό μας και τώρα το ξερα.  Στην καρδιά του χειμώνα, ανακάλυπτα επιτέλους πως φύλαγα μέσα μου ένα αήττητο καλοκαίρι».

   Ο Καμύ ταξιδεύει στην Ελλάδα και γράφει γι’ αυτήν εξαίροντας τη φύση του διονυσιακού φωτός που εισπράττει: 

«Η Ελλάδα είναι για μένα μια μεγάλη απαστράπτουσα μέρα, που απλώνεται κατά μήκος των θαλασσών και συνάμα ένα τεράστιο νησί καλυμμένο με κόκκινα λουλούδια και ακρωτηριασμένους θεούς που φτάνουν ακούραστα σε μια θάλασσα φωτός κάτω από ένα διάφανο ουρανό…  Να κρατήσω αυτό το φως, να ξαναρθώ, να μην παρασυρθώ πια στο σκοτάδι των ημερών...»







Άλλωστε όπως ο Τολστόι έλεγε: «όλη η ομορφιά της ζωής αποτελείται από φως και σκοτάδι».

                                                                   Τέσυ Μπάιλα


Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο λογοτεχνικό Περιοδικό ΚΛΕΨΥΔΡΑ, τ.4, Μάης 20





Αλμπέρ Καμύ:  Η Τέχνη Δεν Αντέχει τη Λογική

Από το "tvxs.gr" 
        Γάλλος φιλόσοφος, συγγραφέας και δημοσιογράφος, ο Αλμπέρ Καμύ γεννήθηκε, στις 7 Νοεμβρίου του 1913 στην Αλγερία.  Ιδρυτής του Theatre du Travail (1935), χρωστά σχεδόν εξίσου τη φήμη του στα μυθιστορήματά του «Ο Ξένος» και «Η Πανούκλα», στα θεατρικά του έργα «Καλλιγούλας» και «Οι δίκαιοι» αλλά και στα φιλοσοφικά του δοκίμια «Ο Μύθος του Σίσυφου» και «Ο επαναστατημένος άνθρωπος». 
   Έγραψε για την αναζήτηση του νοήματος στη ζωή και για την ανάγκη της εξέγερσης και τιμήθηκε με το Βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας το 1957.

   Για τον βιογράφο του, Ολιβιέ Τοντ, ήταν ένας «επικίνδυνος συγγραφέας» αμφισβητώντας το ιδεολογικό δόγμα ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.  Ο Καμύ δεν αποδέχεται τον σουρεαλισμό, χαρακτηρίζοντάς τον παρωχημένο πνευματικό κίνημα, αλλά, αντιθέτως, αντιλαμβάνεται το παράλογο με την έννοια του αντιφατικού, του μη λογικού. 

   Δεν θεωρεί λογικό εκείνον που σκέφτεται, αλλά εκείνον που αισθάνεται λογικά, αναφέροντας σ' ένα από τα πρώτα του άρθρα ότι «η Τέχνη δεν αντέχει τη λογική».


   Από τα 47 χρόνια της ζωής του τα 27 τα έζησε στην Αλγερία και τα 20 στη Γαλλία. Ο ίδιος συστηνόταν ως «γιος ενός οιναποθηκάριου και μιας παραδουλεύτρας, ανιψιός βαρελοποιού».  

   Ο πατέρας του, Λουσιάν, τραυματίστηκε στη μάχη της Μαρν κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και λίγο αργότερα πέθανε. 
Με τη μητέρα του είχε μία πολύ ιδιαίτερη σχέση. Χαρακτηριστικό είναι ότι της αφιέρωνε τα βιβλία του με την επισήμανση «σ΄ αυτήν που δεν θα μπορέσει να το διαβάσει ποτέ», γιατί ήταν αγράμματη.

   Ο Καμύ ξεκινάει να γράφει πολύ νέος και τα πρώτα του κείμενα δημοσιεύονται στο περιοδικό Sud το 1932. Πήρε πτυχίο ανωτάτων σπουδών στη φιλολογία αλλά εξαιτίας της φυματίωσης δεν κατάφερε να περάσει τον διαγωνισμό πιστοποίησης που θα του επέτρεπε να ασχοληθεί με την εκπαίδευση (agrégation). 


   Δύο χρόνια μετά την εγγραφή του στο κομουνιστικό κόμμα, το εγκαταλείπει, προσάπτοντάς του «ιδεολογικό απολυταρχισμό». Εκείνη την εποχή γράφει στα σημειωματάριά του: «Όσοι έχουν κάποιο μεγαλείο μέσα τους δεν κάνουν πολιτική». 


   Εργάζεται στην εφημερίδα  Front populaire (Το λαϊκό μέτωπο), του Πασκάλ Πια, όμως η έρευνά του με τίτλο «Μιζέρια της Καμπυλίας»,  συναντά αντιδράσεις και το 1940 η κυβέρνηση της Αλγερίας θα απαγορεύσει την εφημερίδα και θα φροντίσει να μη ξαναβρεί δουλειά ο Καμύ.


   Τότε είναι που εγκαθίσταται στο Παρίσι και εργάζεται ως γραμματέας σύνταξης στην εφημερίδα Paris-Soir. Εκείνη την περίοδο θα δημοσιεύσει και τον «Ξένο» (1942) και τον «μύθο του Σίσυφου» (1942). 


   «Ο Ξένος», η ιστορία ενός άντρα που δεν δείχνει κανένα συναίσθημα για το θάνατο της μητέρας του, που στη συνέχεια σκοτώνει έναν Άραβα, έγινε παγκόσμια εκδοτική επιτυχία. Σύμφωνα με την δική του άποψη περί ταξινόμησης του έργου του, αυτά τα έργα υπάγονται στον «κύκλο του παραλόγου», ο οποίος θα συμπληρωθεί με τα θεατρικά έργα «Η παρεξήγηση» και ο «Καλλιγούλας».


   Το 1943 προσλαμβάνεται ως αναγνώστης από τον εκδοτικό οίκο Gallimard. Κατά την κατοχή της Γαλλίας από τους Ναζί, ο Καμύ υπήρξε ενεργός στην αντίσταση, γράφοντας και έχοντας την αρχισυνταξία για την παράνομη εφημερίδα Combat. Το λογοτεχνικό του έργο συνεχίζεται με τον «κύκλο της εξέγερσης», στον οποίο περιλαμβάνεται η «Πανούκλα» (1947) αλλά και άλλα έργα όπως «Οι δίκαιοι» (1949) και «Ο επαναστατημένος άνθρωπος» (1951).


   Ο βιογράφος του γράφει για τη σχέση του με τη δημοσιογραφία: «Πολλοί συγγραφείς γεννιούνται από τη δημοσιογραφία.  Άλλοι τόσοι θάβονται απ΄ αυτήν.  Ο Καμύ ξεκινάει μια αντίστροφη κίνηση. Ξέρει ήδη να στήνει το σκηνικό, να τοποθετεί τα πρόσωπα.  Το δίπλωμα της φιλοσοφίας του είναι χρήσιμο: αναζητεί το νόημα κάτω από τα γεγονότα».



Πολιτική και δημοσιογραφία έχουν αξίες ασύμβατες κατά τον Καμύ, καθώς ο πολιτικός αποκρύπτει την αλήθεια, ενώ ο δημοσιογράφος οφείλει να την ξεσκεπάσει, χαρακτηρίζοντας τον δημοσιογράφο «ιστορικό τού άμεσου».

   Επισκέφθηκε την Ελλάδα στις 28 Απριλίου 1955 και είχε δώσει διάλεξη στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας. Τη συζήτηση αποτύπωσε στο μαγνητόφωνο ο ποιητής Ανδρέας Εμπειρίκος.


   Εκείνη την εποχή, οι μνήμες του Εμφυλίου στη χώρα μας ήταν ακόμα νωπές, ενώ ο Καμύ είχε ήδη συνυπογράψει επιστολή συμπαράστασης στους αριστερούς που είχαν καταδικαστεί σε θάνατο (1949), ενώ αργότερα κράτησε την ίδια στάση και για τους αγωνιστές της Κύπρου. «Πράγματι», παραδεχόταν, «υπήρξε μια γαλλική εθνική αλληλεγγύη και υπήρξε και μια ελληνική εθνική αλληλεγγύη: η αλληλλεγγύη της οδύνης. Αυτή την αλληλεγγύη μπορούμε να την ξαναβρούμε κάθε στιγμή και όχι μόνο με το ένδυμα της οδύνης».


   Κατά τη συζήτηση αυτή, απάντησε και στην ερώτηση «πού είναι η ελευθερία την οποία διεκδικείτε;», που του έθεσε μια μαθήτρια: 

«Η άνευ όρων ελευθερία είναι το αντίθετο της ελευθερίας. Την άνευ ορίων ελευθερία μόνον οι τύραννοι μπορούν να την ασκούν. Ο Χίτλερ ήταν ένας σχετικά ελεύθερος άνθρωπος, ο μόνος άλλωστε από όλη την Αυτοκρατορία του. Αλλά αν θέλουμε να ασκήσουμε μια αληθινή ελευθερία, αυτή δεν μπορεί να ασκηθεί μόνο προς το συμφέρον τού ατόμου που την ασκεί. Η ελευθερία είχε πάντα ως όριο την ελευθερία των άλλων».

   Ο συγγραφέας έφυγε από τη ζωή στις 4 Ιανουαρίου 1960 σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα, όταν ο οδηγός, εκδότης Μισέλ Γκαλιμάρ, παρέκκλινε της πορείας του και χτύπησε σε ένα δέντρο. 
Ο Γκαλιμάρ τραυματίστηκε σοβαρά και πέθανε πέντε ημέρες αργότερα στο νοσοκομείο. Ο Καμύ σκοτώθηκε επί τόπου. 
   Ο ίδιος έλεγε στους φίλους του ότι «δεν υπάρχει τίποτα πιο σκανδαλώδες από τον θάνατο ενός παιδιού και τίποτα πιο παράλογο από το θάνατο σε τροχαίο δυστύχημα». Η σορός του ενταφιάστηκε στην Lourmarin, στη Νότια Γαλλία, όπου διέμενε τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
________________

Scholeio.com