Οδ. Ελύτη, Την άνοιξη Αν δεν τη Βρεις τη φτιάχνεις...



...και ή πας να παίξεις τρικυμία ή πνίγεσαι.


        «Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να ’ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. 
   Για τον πλήρη εξευτελισμό του. 
   Για την ατίμωσή του. 

   Οπότε αναρωτιέται κανείς:    
   Για τι παλεύουμε νύχτα μέρα κλεισμένοι στα εργαστήριά μας; 
   Παλεύουμε για ένα τίποτα, που ωστόσο είναι το παν. Είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί, που όλα δείχνουν ότι δεν θ’ αντέξουν για πολύ. Είναι η ποιότητα, που γι’ αυτή δεν δίνει κανείς πεντάρα. 

   Είναι η οντότητα του ατόμου, που βαίνει προς την ολική της έκλειψη. Είναι η ανεξαρτησία των μικρών λαών, που έχει καταντήσει ήδη ένα γράμμα νεκρό. Είναι η αμάθεια και το σκότος. Ότι οι λεγόμενοι «πρακτικοί άνθρωποι» –κατά πλειονότητα, οι σημερινοί αστοί– μας κοροϊδεύουν, είναι χαρακτηριστικό.

   Εκείνοι βλέπουν το τίποτα. Εμείς το παν. Πού βρίσκεται η αλήθεια, θα φανεί μια

μέρα, όταν δεν θα ’μαστε πια εδώ. Θα είναι, όμως, εάν αξίζει, το έργο κάποιου απ’όλους εμάς. Και αυτό θα σώσει την τιμή όλων μας – και της εποχής μας».

Η  "Ελύτια"  Δήλωση στη βράβευσή του με Νόμπελ το 1979




   .  Ακούγεται μια βοή. Θα ’ναι τα γεγονότα που ολοένα τρέχουν. Μερικά παραχαραγμένα  σαν χαρτονομίσματα. Ζητώ ν’ αγοράσω αξιοπρέπεια σαν αυτή των ελεφάντων που απομακρύνονται για να πεθάνουν. Είναι μέρες τώρα που ανεβοκατεβαίνω σκαλιά χωρίς να βρίσκω το σπίτι μου. Θα πρέπει να γραφτεί και το τελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας για να δω αν ανήκω στη φυλή σας. Δε μου αρέσει. Όλα τελειώνουν κάποτε.

Χ. Γιανναράς, Τί φταίει, ποιος μας εμποδίζει...




Μνήμες για χρήση προεκλογική
Χρήστος Γιανναράς 

         Η δοκιμασία που ζούμε στην Eλλάδα σήμερα έχει, ίσως, και κάποιες θετικές πτυχές – έτσι συμβαίνει με κάθε καταστροφή. Mοιάζει τελευταία να μεγαλώνει ο αριθμός των ανθρώπων που ψάχνουν, με σοβαρότητα και συνέπεια, απάντηση στο ερώτημα: Γιατί, διακόσια χρόνια τώρα, θέλουμε να γίνουμε ένα σωστά οργανωμένο, λειτουργικό, προηγμένο ευρωπαϊκό κράτος – και δεν τα καταφέρνουμε. Tι φταίει, ποιος μας εμποδίζει, πού σκοντάφτουμε.