Ο Ο’ Μπράιαν σήκωσε το αριστερό του χέρι, με
την πλάτη του γυρισμένη στον Γουήνστοουν, με
τα τέσσερα δάκτυλα εκτεταμένα και τον αντίχειρα κρυμμένο.
-Πόσα δάκτυλα είναι αυτά, Γουήνστοουν;
-Τέσσερα.
-Κι αν το Κόμμα πει ότι δεν είναι τέσσερα, αλλά πέντε, τότε πόσα είναι;
-Τέσσερα.
Η λέξη τέλειωσε με μια κραυγή πόνου. (σκηνή από την ταινία)
Το 1984 (πρωτότυπος τίτλος Nineteen Eighty-Four) είναι ένα δυστοπικό μυθιστόρημα φαντασίας του Τζορτζ Όργουελ που έγραψε την περίοδο 1946 -1948 και δημοσιεύθηκε τον Ιούνιο του 1949. Θεωρείται βιβλίο-σταθμός του 20ού αιώνα στην πολιτική σκέψη.
Το βιβλίο περιγράφει την ιστορία του Γουίνστον Σμιθ, ενός απλού μέλους του κυβερνώντος κόμματος, σε ένα ολοκληρωτικό κράτος που έχει τον απόλυτο έλεγχο πάνω σε κάθε δράση
και σκέψη των ανθρώπων της μέσω της προπαγάνδας, της διαρκούς παρακολούθησης και της σκληρής τιμωρίας.
Ο Όργουελ μέσα από το «1984» περιγράφει την μορφή του ολοκληρωτικού κράτους και το όνομα του θα μείνει στην ιστορία για να περιγράφει αυταρχικές κυβερνήσεις.
Ο εφιάλτης του ολοκληρωτικού κράτους του «Μεγάλου Αδελφού», που παρακολουθεί τα πάντα, απαγορεύει την σκέψη, καθοδηγεί συναισθήματα, συνθλίβει και αναμορφώνει την ατομικότητα.
Το Ingsoc, το μοναδικό κόμμα που κατέχει την εξουσία,συντηρεί την κοινωνία μέσα στον φόβο και το ψέμα. Σβήνει την ιστορία και την ξαναγράφει,όσες φορές χρειαστεί. Παραπλανεί με ψεύτικο πόλεμο και πλαστά στοιχεία οικονομίας τους πολίτες.
1984 του Τζωρτζ Όργουελ, η ταινία
1984 από tvxorissinora
Πρωταγωνιστής είναι ο Γουίνστον Σμιθ, ένας υπάλληλος του «υπουργείου Αλήθειας» που έχει ως καθήκον να αναθεωρεί τα ιστορικά ντοκουμέντα και να τα προσαρμόζει στη γραμμή του κόμματος. Τα αυθεντικά ντοκουμέντα κατόπιν ρίχνονται στη λεγόμενη Τρύπα της Μνήμης και καταστρέφονται.
Ο Σμιθ θα υποπέσει στο έγκλημα του συναισθήματος. Θα ερωτευθεί και αυτό για τα μέλη του κόμματος είναι έγκλημα. Θα συλληφθεί από την Αστυνομία της Σκέψης,θα «αναμορφωθεί» και θα επιστρέψει, πιστό μέλος του συστήματος.
«Δεν υπήρχε φυσικά κανένας τρόπος να γνωρίζεις εάν σε παρακολουθούσαν οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή. Μόνο να υποθέσεις μπορούσες κατά πόσο και σε ποιο βαθμό η «Αστυνομία της Σκέψης» ήταν εκεί. Ήταν ακόμα πιθανό να παρακολουθούν τους πάντες, κάθε στιγμή. Έπρεπε να ζεις από συνήθεια που σου είχε γίνει ένστικτο, με την υπόθεση ότι κρυφάκουγαν τον κάθε σου ήχο κι ότι εξέταζαν εξονυχιστικά κάθε σου κίνηση, εκτός από εκείνες τις στιγμές που ζούσες στο απόλυτο σκοτάδι».
Scholeio.com
