. Θάρρος ν' αντέχεις τη ζωή χωρίς τον φανταστικό σπουδαίο εαυτό.
. Αφουγκράσου την αληθινή σου ύπαρξη.
. Άσε το γνώριμο σου μονοπάτι σε περιμένει το καινούργιο και απάτητο.
. Ξανακέρδισε τον παράδεισο, η αθωότητα σε περιμένει.
Η μητέρα είναι ένας ειδικός ρόλος ή απλά ένας ''γονιός'' και τι είναι να είσαι γονιός ;
Τι είναι να είσαι μητέρα ;
Πόσο εύκολο είναι να σεβαστεί, η μητέρα, την ατομικότητα του ''νέου'' ανθρώπου που εκείνη τούδωσε τη ζωή ;
Οι ''μεγάλοι'' καταφέρνουν σχεδόν πάντα να ''κοροϊδεύουν'' το περιβάλλον τους, δηλαδή να κατασκευάζουν εικόνες και καταστάσεις που είναι μακριά από τις πραγματικές.
Η μητρική αγάπη θεωρείται αυτονόητο συναίσθημα αλλά αντικειμενικά δεν είναι.Τα παιδιά δεν είναι τα ιδανικά παιδιά της φαντασίας μας. Όπως επίσης και οι μητέρες δεν μοιάζουν μ αυτές που περιγράφουν τα ποιήματα.
Ο μύθος της μητρότητας – όπως κάθε μύθος – είναι απλουστευμένος και απλοποιημένος. Όλοι μας έχουμε βιώσει την κατάρριψη αυτού του μύθου στην παιδική μας ηλικία, αλλά μεγαλώνοντας όλοι θέλουμε ν’ αποδείξουμε ότι εμείς θα τον επαληθεύσουμε ως γονείς.
Μοιάζει να υπάρχει μια συλλογική πεποίθηση ότι όταν μια γυναίκα γίνεται μητέρα – μεταμορφώνεται σε καθαγιασμένο πλάσμα. Όσοι έχουν μπει στη διαδικασία να δουλέψουν θεραπευτικά με τον εαυτό τους, γνωρίζουν ότι το είδος και η ποιότητα της αγάπης που έχουμε εισπράξει ως παιδιά, αυτό είναι που μπορούμε να προσφέρουμε ως γονείς .
Η σχέση με το παιδί είναι μαγική. Ο ενήλικος άνθρωπος φαινομενικά, έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει την ιδανική σχέση, να πλάσει τον ιδανικό άνθρωπο, όπως τον έχει στο μυαλό του.
Αυτό όμως το πρότυπο πολύ συχνά , μέσα στο εικοσιτετράωρο συγκρούεται με τα πραγματικά συναισθήματα που ξεπηδούν απ εκεί που δεν τα περιμένεις και τα οποία παραμένουν ανομολόγητα και καλά κρυμμένα .
Προσπαθώντας οι γονείς να φτιάξουν αυτό που φαντάζονται πολύ συχνά – ανάλογα και με τον χαρακτήρα τους – το πετυχαίνουν. Πετυχαίνουν ακριβώς την εικόνα και ξεγελούν τον κοινωνικό περίγυρο και τον εαυτό τους. Ο μόνος που δεν ξεγελιέται είναι το παιδί. Το οποίο παραμένει ο μοναδικός αξιόπιστος μάρτυρας της αλήθειας των συναισθημάτων κάθε οικογένειας.
Μπορεί να κακοποιηθεί συναισθηματικά ένα παιδί για να αναγκαστεί να χωρέσει στην εικόνα που έχουν οι γονείς, να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους, να γίνει αυτό που εκείνοι θέλουν. Όμως πάντα θα υπάρχει κάτι που αργά η γρήγορα θα εμφανισθεί ως αδυναμία, ασθένεια, επιθετικότητα, απάθεια και δεν θα μπορεί να το εξηγήσει κανείς.
Η κακοποίηση των παιδιών δεν είναι μόνο οι ακραίες ιστορίες που βγαίνουν στις ειδήσεις. Συμβαίνει καθημερινά από ανύποπτους γονείς. Συμβαίνει μ' ένα απλανές βλέμμα, με μια επιτιμητική ματιά, με προσβλητικά λόγια, με θυμό που εγκλωβίζεται σ ένα κλειστό στόμα. Συμβαίνει όταν οι γονείς εστιάζουν στα επιτεύγματα και όχι στο ίδιο το παιδί, στην ύπαρξη του.
Συμβαίνει, όχι γιατί αυτό που κάνει ή δεν κάνει ένας γονιός, είναι από μόνο του τόσο φοβερό, αλλά γιατί το μωρό είναι τόσο εύθραυστο και εξαρτημένο για την επιβίωση του απ' αυτούς. Είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να αντιλαμβάνεται στο κέντρο της ύπαρξης του την κάθε δόνηση που νοιώθει το πλάσμα που του δίνει ζωή.
Δεν πρέπει καμία μητέρα να νομίζει πως μπορεί να φροντίζει ένα μωρό μηχανικά, χωρίς επιπτώσεις. Το μωρό που δεν συναντά ένα βλέμμα να το κοιτάζει, νοιώθει ότι βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο. Το αποτύπωμα της συναισθηματικής απουσίας ή της συναισθηματικής αναστάτωσης της μητέρας είναι ανεξίτηλο στην ψυχή και στο σώμα του ανθρώπου.
Όμως γιατί οι μητέρες δεν είναι τόσο διαθέσιμες όσο χρειάζεται να είναι, για τις ανάγκες του παιδιού;
Γιατί οι μητέρες και οι πατέρες είναι πριν απ όλα άνθρωποι. Άνθρωποι που έχουν διανύσει μια απόσταση στη ζωή τους, μπορεί να έχουν πληγές ανοιχτές, κρυμμένα μυστικά, καταπιεσμένα συναισθήματα και σε κάθε περίπτωση παιδικά τραύματα που τώρα ενεργοποιούνται.
Έρχεται το παιδί στη ζωή μας και μας φέρνει αντιμέτωπους με το παρελθόν μας. Έχουμε δύο επιλογές ή θα το αντιμετωπίσουμε ή θα του το κληροδοτήσουμε αυτούσιο. Αυτή είναι ακριβώς η ευκαιρία που δίνει η γονεϊκότητα. Σου καθρεφτίζει τις πληγές, τις στρεβλώσεις, τα κενά. Μπορείς πάντα να αποστρέψεις το βλέμμα αλλά όχι χωρίς τίμημα.
Οι γονείς που νοιάζονται, το πιο σημαντικό που μπορούν να κάνουν, για να προστατεύσουν τα παιδιά τους απ τον εαυτό τους, είναι να φροντίσουν τον εαυτό τους. Μόνο έτσι θα επιτρέψουν στην αγάπη τους να εκδηλωθεί αβίαστα και ευεργετικά.
Πώς γίνεται όμως αυτό; Το πρώτο βήμα είναι ν' αποφασίσει ένας άνθρωπος ότι η ζωή που κάνει δεν είναι δεδομένη και ότι θα μπορούσε να ζήσει διαφορετικά ! Ν' αναζητήσει θεραπεία για τον εαυτό του, να παρατηρήσει αποστασιοποιημένα εαυτόν και τους δικούς του ανθρώπους.
Να ''υποψιαστεί'' ότι ίσως να μην είναι το πρόβλημα, η κακία του κόσμου, η επιθετικότητα των ανθρώπων, η ανυποληψία τους, η κενότητα τους, η ανοησία τους. Να υποψιαστεί ότι μπορεί να ζήσει χωρίς τα εσωτερικά του εμπόδια, που μοιάζουν σαν να υπήρχαν από πάντα.
Το δεύτερο δύσκολο βήμα, που είναι η συνέχεια του πρώτου, είναι να εμπιστευτείς. Να εμπιστευτείς, άνθρωπο και διαδικασία που δεν ελέγχεις. Να μπορέσεις ν αντέξεις να περιμένεις, χωρίς ν απογοητευτείς που η μεταμόρφωση δεν συμβαίνει, ούτε με τον τρόπο, ούτε με την ταχύτητα που περίμενες. Ο χρόνος περνάει και οι δαίμονες είναι πάντα εκεί.
Η θεραπευτική πορεία απαιτεί ταπεινότητα και γενναιότητα συγχρόνως.
- Έχεις να βρεις το θάρρος ν' αντέχεις τη ζωή χωρίς το φανταστικό σπουδαίο εαυτό, προκειμένου να επιτρέψεις στην πραγματική δύναμη και αξία να συγκροτηθεί.
- Έχεις να εξαφανίσεις για λίγο το γνώριμο είδωλο σου, για να αφουγκραστείς την αληθινή σου ύπαρξη .
- Έχεις ν αφήσεις το γνώριμο μονοπάτι για το καινούργιο και απάτητο.
- Έχεις να παραιτηθείς από την προσπάθεια να καταλάβεις. Για να ξανακερδίσουμε τον παράδεισο μας, καλούμαστε ν αντισταθούμε στο μήλο και να γίνουμε πάλι αθώοι.
Να ''υποψιαστεί'' ότι ίσως να μην είναι το πρόβλημα, η κακία του κόσμου, η επιθετικότητα των ανθρώπων, η ανυποληψία τους, η κενότητα τους, η ανοησία τους. Να υποψιαστεί ότι μπορεί να ζήσει χωρίς τα εσωτερικά του εμπόδια, που μοιάζουν σαν να υπήρχαν από πάντα.
Συνηθίζουμε τόσο πολύ να ζούμε με τους δαίμονες μας, που σχεδόν είμαστε βέβαιοι πως χωρίς αυτούς, τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα.
Είναι πολύ δύσκολο να πιστέψουμε, ότι αυτό που βιώνουμε, εξαρτάται περισσότερο από τον εσωτερικό μας κόσμο και λιγότερο από τις εξωτερικές συνθήκες. Και ίσως ακόμη πιο δύσκολο να συλλάβουμε, ότι αυτός ο δύσκολος και λίγο άγνωστος εσωτερικός εαυτός, μπορεί να μεταμορφωθεί σε κάτι τελείως διαφορετικό αν του επιτρέψουμε να εμφανιστεί.
Το δεύτερο δύσκολο βήμα, που είναι η συνέχεια του πρώτου, είναι να εμπιστευτείς. Να εμπιστευτείς, άνθρωπο και διαδικασία που δεν ελέγχεις. Να μπορέσεις ν αντέξεις να περιμένεις, χωρίς ν απογοητευτείς που η μεταμόρφωση δεν συμβαίνει, ούτε με τον τρόπο, ούτε με την ταχύτητα που περίμενες. Ο χρόνος περνάει και οι δαίμονες είναι πάντα εκεί.
Η θεραπευτική πορεία απαιτεί ταπεινότητα και γενναιότητα συγχρόνως.
- Έχεις να βρεις το θάρρος ν' αντέχεις τη ζωή χωρίς το φανταστικό σπουδαίο εαυτό, προκειμένου να επιτρέψεις στην πραγματική δύναμη και αξία να συγκροτηθεί.
- Έχεις να εξαφανίσεις για λίγο το γνώριμο είδωλο σου, για να αφουγκραστείς την αληθινή σου ύπαρξη .
- Έχεις ν αφήσεις το γνώριμο μονοπάτι για το καινούργιο και απάτητο.
- Έχεις να παραιτηθείς από την προσπάθεια να καταλάβεις. Για να ξανακερδίσουμε τον παράδεισο μας, καλούμαστε ν αντισταθούμε στο μήλο και να γίνουμε πάλι αθώοι.
Scholeio.com
