Αυτή που έγινα σε υποδέχεται κι εσύ ζητάς να μάθεις Μα τι θα σου χρησίμευε να ακούσεις για άπλυτα πιάτα μιας βδομάδας στην κουζίνα ταξίδια της διπλής ταρίφας τα μεσάνυχτα την αχλαδιά που έκαψε ο πάγος; Μπορώ μονάχα να σου πω για την αβέβαιη έκβαση του πρωινού προσώπου μου στον βραδινό καθρέφτη για τη διάρκεια του τέλους το ξημέρωμα πριν να ντυθώ για τη δουλειά κι έξω ένα τέτοιο αγιάζι για το φλιτζάνι του καφέ που ώρα πολλή κρατώ στα δάχτυλα, μετάληψη μιας πρωινής αναβολής ή απόφασης, κι αυτό κρυώνει λίγο λίγο στην παλάμη μου σαν τραύμα, σαν λύπη
-Τόσο εύθραυστο το διαρκές, αλήθεια, όσο μιας χούφτας θάλπος, θάλπος του μοναχού Γενάρη μήνα όταν ξυπνάει ακόμα νεογέννητος μες στο σκοτάδι κοιτάζει απ’ το παράθυρο πυκνή του ψύχους πάχνη κι ύστερα φτιάχνει με το δάχτυλο στο τζάμι μια αλλόκοτη μορφή και πάλι τη χαλάει την ώρα που ανάβουνε το φως στο απέναντι διαμέρισμα κι είναι το ξύπνημα των άγνωστων ανθρώπων η πιο απτή αλληλεγγύη μες στη μέρα
Αλλά ίσως ήθελες να ακούσεις για ευωχία δακρύων και για σκισμένα γράμματα όχι, δεν έσκισα κανένα εγώ το ξέρω πως δεν γίνεται να ξεγραφτείς απ’ τα γραμμένα το μόνο που έχω να σου πω είναι πως ξέχασα πως πια ξεχνάω ολοένα τώρα μαθαίνω να κινδυνεύω με εγκράτεια γνωρίζω πια να εξακολουθώ στην παύση.
Τρία Χρώματα: Η Μπλε Ταινία είναι το πρώτο μέρος της τριλογίας του Κισλόφσκι βασισμένη στο γαλλικό μότο: Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα.
Κριστόφ Κισλόφσκι και Ζιλιέτ Μπινός
στα γυρίσματα της ταινίας
Λίγα για την υπόθεση
Όταν η Julie (Juliette Binoche) χάνει σύζυγο και παιδί σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, οδηγείται σε συναισθηματική παράλυση και προσπαθεί να επανέλθει στην ζωή μέσα από έναν παλιό της έρωτα. Το εγχείρημα της φυσικά θα αποτύχει αλλά όταν εντελώς αναπάντεχα θα γνωρίσει την ερωμένη του εκλιπόντα συζύγου, η ζωή θα της δείξει τον δρόμο από μόνη της.
Λουσμένο στην μπλε φωτογραφία, με πομπώδη μουσική και την κάμερα να λατρεύει το πρόσωπο της Binoche, το »Μπλε» αποτέλεσε την εισαγωγή στην τριλογία, ως ένα κρεσέντο συναισθημάτων και ένα οπτικοακουστικό ντελίριο, ψάχνοντας νοήματα και ελπίδα εκεί όπου βασιλεύει η απόγνωση, η λύπη και η δυστυχία. Πίστη, Ελπίς Αγάπη.
Μείζων δε τούτων η Αγάπη. Η επιστολή προς Κορίνθιους για την Αγάπη από την Καινή Διαθήκη δίνει στον Preisner την απόλυτη ιδέα για να ντύσει μουσικά την ταινία.
Ανεπανάληπτη σινεφιλική εμπειρία το 1993, βραβευμένο στο Φεστιβάλ Βενετίας έφτασε μέχρι και τις Χρυσές Σφαίρες με τρεις υποψηφιότητες (Ξενόγλωσσης Ταινίας, Μουσικής και Γυναικείου ρόλου). Η βασική έννοια της ταινίας για την Ελευθερία αναδεικνύεται μέσα από την προσπάθεια της Ζιλί να ξεκινήσει μια νέα ζωή ελεύθερη από δεσμεύσεις, υπάρχοντα, πόνο και αγάπη. Σκοπός της να αυτοκτονήσει πνευματικά και να ξανάρθει στον κόσμο ανεξάρτητη, ανώνυμη και μόνη. Ένας παράξενος ύμνος στην πραγματική ελευθερία έτσι μόνο ένα ''ελεύθερο πνεύμα'' μπορεί να τη βιώσει.
* Δήλωση : Το Scholeio.com δεν είναι κάτοχος των πνευματικών δικαιωμάτων της ταινίας και η προβολή του βίντεο αποσκοπεί μόνο σε ψυχαγωγικούς λόγους, όπως και οι υπόλοιπες ταινίες που θα βρείτε στο μπλογκ. ________________________ * Κριστόφ Κισλόφσκι (Krzysztof Kieslowski, Mία από τις κυρίαρχες κινηματογραφικές μορφές στην ανατολική Ευρώπη, γεννήθηκε στη Βαρσοβία το 1941. Στα πρώτα του χρόνια αναγκάστηκε να μετακινηθεί σε αρκετές πόλεις, ενώ σε ηλικία 16 ετών γράφτηκε σε σχολή πυροσβεστών, την οποία παράτησε πολύ σύντομα. Για να αποφύγει τη στρατιωτική θητεία ξαναγύρισε στα θρανία, παρακολουθώντας μαθήματα για το επάγγελμα του τεχνικού θεάτρου. Το 1965, μετά από δύο προηγούμενες αποτυχημένες αιτήσεις, έγινε τελικά δεκτός στην περίφημη Κινηματογραφική Σχολή του Λοντζ και την επόμενη χρονιά γύρισε την πρώτη μικρού μήκους ταινία του "Tramwaj" (1966).
Το 1969 αποφοίτησε από τη σχολή έχοντας γυρίσει τέσσερις ταινίες μικρού μήκους, και για τα επόμενα χρόνια σκηνοθέτησε αρκετά ντοκιμαντέρ.
Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας είναι το "Personel" (1975) το οποίο κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Μανχάιμ.
Η συγκεκριμένη ταινία όπως και η επόμενή του ("Το Σημάδι" - 1976) είναι έργα κοινωνικού ρεαλισμού με ένα εξαιρετικά μεγάλο επιτελείο ηθοποιών. Στο ίδιο μοτίβο κινείται και με τις ταινίες "Ερασιτέχνης Κινηματογραφιστής" (1979) - κέρδισε το Μέγα Βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας - και "Η τύχη" ("Przypadek" - γυρίστηκε το 1981 αλλά εξαιτίας λογοκρισίας προβλήθηκε το 1987), μόνο που εδώ δίνει έμφαση περισσότερο στο άτομο παρά στο κοινωνικό σύνολο.
Η ταινία "Δίχως Τέλος" (1984) είναι ίσως η πιο ξεκάθαρη, πολιτικά, ταινία του, ενώ ο περίφημος κύκλος ταινιών με γενικό τίτλο "Ο Δεκάλογος" αποτελείται από 10 ταινίες μικρού μήκους εμπνευσμένες από τις Δέκα Εντολές. Από αυτόν τον κύκλο ταινιών προέκυψαν και οι μεγαλύτερου μήκους αριστουργηματικές εκδοχές του πέμπτου και έκτου επεισοδίου με τον τίτλο "Μικρή Ιστορία για ένα Φόνο"(1988) και "Μικρή Ερωτική Ιστορία" (1988).
Οι ταινίες που τον έκαναν γνωστό στο ευρύ κοινό και του χάρισαν τη διεθνή αναγνώριση είναι οι τέσσερις τελευταίες δημιουργίες της ζωής του: "Η Διπλή Ζωή της Βερόνικα" (1991) και ο κινηματογραφικός κύκλος "Τρία Χρώματα: Η Μπλε /Λευκή /Κόκκινη Ταινία" (1993-1994). Πέθανε στην Βαρσοβία στις 13 Μαρτίου του 1996 από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου μετά από εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς. 27/6/1941 - 13/3/1996)
