Υπατία, Θαύμα του Φωτός ή Απόστολος του Σκότους ?

Πολλοί φτάνουν στην Αλεξάνδρεια θέλοντας να γνωρίσουν την επιστημοσύνη της νεαρής γυναίκας, που η φήμη της ξεπέρασε τα όρια της πόλης.
Άλλοι είναι ερευνητές, άλλοι στοχαστές. Οι περισσότεροι όμως θέλουν να μαθητεύσουν κοντά της. Υπάρχουν και κάποιοι που έρχονται ειδικά για να παρακολουθήσουν τις διαλέξεις της για τα μαθηματικά, την αστρονομία, τη φιλοσοφία και τη μηχανική. 
Το σπίτι της έχει γίνει κέντρο διανοουμένων και συγκεντρώνει σχολαστικιστές που συζητήσουν επιστημονικά και φιλοσοφικά ερωτήματα. 

''Υπάρχουν αυτοί που τη θεωρούν θαύμα του φωτός... αλλά και αυτοί που τη βλέπουν σαν απόστολο του σκότους''  μας λέει ο Elbert Hubbard 

''Κρατώντας το μανδύα του φιλοσόφου και περπατώντας μέσα στην πόλη, εξηγούσε δημόσια τα γραπτά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη και άλλων φιλοσόφων σε όλους όσους ήθελαν να ακούσουν... 
Ή ακόμα για όσους ήθελαν να τη συμβουλευθούν στα θέματα διοίκησης της πόλης, ήταν πάντα πρόθυμη''.  βεβαιώνει ο μαθητής της Ησύχιος ο Εβραίος

Η θέση που βρίσκεται η νεαρή επιστήμων είναι πολύ επικίνδυνη, σε μια όλο και πιο χριστιανική πόλη. Ο τίτλος-μομφή της εποχής, παγανιστής-στρια,  που είχε επιβάλλει η νέα θρησκεία την ακολουθούσε τώρα αφού είχε ασπαστεί την ελληνική επιστημονική σκέψη και επηρέαζε την κοινωνία σαν πολιτικό πρόσωπο. 

   
4ος αιώνας, Αλεξάνδρεια 

Βρισκόμαστε το 370 μ.Χ. Τα μαθηματικά και η επιστήμη υπό διωγμόν. Η πνευματική ζωή της Αλεξάνδρειας υπό διωγμόν, σε κατάσταση  επικίνδυνης σύγχυσης. Ο χριστιανός ζηλωτής και όχι μόνο, βλέπει αιρέσεις και σατανισμό σε ότι θα λέγαμε εκείνη την εποχή έρευνα και επιστήμη. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μετατρέπεται σιγά σιγά σε χριστιανική.

"Οι μαθηματικοί έπρεπε να κατασπαραχθούν από θηρία ή να καούν ζωντανοί" (McCabe). 

Μερικοί από τους χριστιανούς Πατέρες αναβίωσαν τις θεωρίες της επίπεδης γης και του σύμπαντος ως στερέωμα. Στην Αλεξάνδρεια ο Θεόφιλος, Πατριάρχης Αλεξάνδρειας, υποκινούσε βίαιες συγκρούσεις μεταξύ παγανιστών, Εβραίων και Χριστιανών. Δεν ήταν μια και τόσο ευμενής εποχή για να είναι κανείς επιστήμονας, ή φιλόσοφος.

Αυτό το περιβάλλον διαλέγει η Υπατία να γεννηθεί, να ''μορφωθεί'', να βιώσει την δική της περιπέτεια. Διαλέγει τον Θέωνα για πατέρα, έναν αστρονόμο-μαθηματικό του Μουσείου και εκείνος μεγαλώνει την μικρή Υπατία με όνειρο να γίνει ένα 'τέλειο ανθρώπινο ον'. Τι κι αν είναι γυναίκα (ήταν η εποχή που οι γυναίκες θεωρούνταν κάτι παρακάτω από άνθρωποι!) 

Επιβλέπει από κοντά κάθε πλευρά της εκπαίδευσης της. Προσωπική μαθήτρια του μάγου Πλούταρχου και ανατρέφεται στις θεμελιώδεις αρχές της Πλατωνικής Σχολής. Ταξιδεύει στην Αθήνα και την Ιταλία. 

Στην Αθήνα οι νεοπλατωνικές σχολές έχουν τη φήμη ότι τονίζουν περισσότερο τη μαγεία και την απόκρυφη επιστήμη απ' ότι οι αντίστοιχες νεοπλατωνικές σχολές της Αλεξάνδρειας.
Βέβαια για τους Χριστιανούς, όλοι οι Πλατωνιστές ήταν επικίνδυνοι αιρετικοί.
Εκείνη όμως σπουδάζει στη νεοπλατωνική σχολή του Πλούταρχου του Νεότερου και της κόρης του Ασκληπιγένειας στην Αθήνα.

Όταν επιστρέφει στην Αλεξάνδρεια γίνεται δασκάλα των μαθηματικών και της φιλοσοφίας. Το Μουσείο είχε χάσει την υπεροχή του και η Αλεξάνδρεια τώρα είχε ξεχωριστά σχολεία για παγανιστές, για Εβραίους και για Χριστιανούς. 

Η Υπατία πρωτοτυπεί διδάσκει σε ανθρώπους κάθε θρησκείας. Αναλαμβάνει μια Έδρα Φιλοσοφίας στην πόλη. Σύμφωνα με τον βυζαντινό εγκυκλοπαιδιστή Σουίδα, ''Ήταν επίσημα διορισμένη να ερμηνεύει το δόγμα του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη κ.ά.". 

Τα περισσότερα από τα γραπτά της Υπατίας ξεκίνησαν σαν σημειώσεις για τους μαθητές της. Κανένα δεν έχει διασωθεί ολοκληρωμένο, αν και είναι πιθανό τμήματα του έργου της να έχουν ενσωματωθεί στις εκτενείς πραγματείες του Θέωνα. 
Μερικές πληροφορίες για τα επιτεύγματά της προέρχονται από δασωμένα γράμματα του μαθητή και φίλου της Συνέσιου του Κυρηναίου, που αργότερα έγινε ο πλούσιος και ισχυρός Επίσκοπος της Πτολεμαϊδας. Κάποτε ο Συνέσιος, Επίσκοπος και γνωστός για τη μόρφωσή του, της έγραψε ζητώντας τη βοήθειά της στην κατασκευή ενός αστρολάβου και ενός υδροσκοπίου, αναγνωρίζοντας τη μοναδική υπεροχή του νου της.

Αριθμητική του Διόφαντου

Το σημαντικότερο έργο της Υπατίας ήταν στην άλγεβρα. Έγραψε σχόλια στην Αριθμητική του Διόφαντου σε 13 βιβλία. Ο Διόφαντος έζησε και εργάσθηκε στην Αλεξάνδρεια τον τρίτο αιώνα και έχει ονομασθεί 'πατέρας της άλγεβρας'. Ανέπτυξε τις απροσδιόριστες (ή Διοφαντικές) εξισώσεις, δηλαδή εξισώσεις με πολλαπλές λύσεις. 

Ένα συνηθισμένο παράδειγμα προβλημάτων αυτού του τύπου είναι το πώς μπορούμε να μετατρέψουμε ένα κατοστάρικο σε νομίσματα χρησιμοποιώντας διαφορετικά νομίσματα, 50άρικα, 20άρικα κλπ.). Εργάσθηκε επίσης με δευτεροβάθμιες εξισώσεις. Τα σχόλια της Υπατίας περιελάμβαναν εναλλακτικές λύσεις και πολλά νέα προβλήματα που προέκυπταν σαν συνέπεια στα χειρόγραφα του Διόφαντου.

Κωνικές Τομές του Απολλώνιου της Πέργα

Η Υπατία έγραψε επίσης μια διατριβή Περί των Κωνικών του Απολλώνιου σε οκτώ βιβλία. Ο Απολλώνιος ο Πέργας ήταν ένας αλεξανδρινός γεωμέτρης του 3ου π.Χ. αιώνα, που προσπάθησε να εξηγήσει τις ασυνήθιστες τροχιές των πλανητών.

Το κείμενο της Υπατίας ήταν μια εκλαΐκευση της εργασίας του. Όπως οι έλληνες πρόγονοί της, η Υπατία γοητευόταν από τις κωνικές τομές (τα γεωμετρικά σχήματα που σχηματίζονται όταν ένα επίπεδο τέμνει ένα κώνο). 

Μετά το θάνατό της, οι κωνικές τομές αγνοήθηκαν μέχρι την αρχή του 17ου αιώνα όταν οι επιστήμονες συνειδητοποίησαν ότι πολλά φυσικά φαινόμενα, όπως οι τροχιές πλανητών, περιγραφόταν με τον καλύτερο τρόπο με τις καμπύλες που προκύπτουν από κωνικές τομές.

Αστρονομικός Κανόνας του Πτολεμαίου

Ο Θέων, ο πατέρας της Υπατίας, αναθεώρησε και εξέλιξε τα Στοιχεία της γεωμετρίας του Ευκλείδη και είναι η δική του έκδοση που χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα. Πιθανότατα η Υπατία εργάσθηκε μαζί του σε αυτή την αναθεώρηση. Αργότερα έγραψε μαζί του τουλάχιστον μία διατριβή για τον Ευκλείδη. Η Υπατία επίσης έγραψε τουλάχιστον ένα βιβλίο από την εργασία του Θέωνα για τον Πτολεμαίο. 

Ο Πτολεμαίος είχε συστηματοποιήσει όλη τη σύγχρονη μαθηματική και αστρονομική γνώση σε ένα έργο 13 βιβλίων, το οποίο μετριόφρονα ονόμασε Μαθηματική Πραγματεία.  Άραβες Σχολαστικιστές το μετονόμασαν σε Almagest ('Μέγα Βιβλίο"). 

Το σύστημα του Πτολεμαίου παρέμεινε το κυρίαρχο αστρονομικό έργο μέχρι τον Κοπέρνικο τον 16ο αιώνα, που, μαζί με την ηλιοκεντρική θεωρία του Πυθαγόρα, αντιγράφει και ενσωματώνει στην δική του πραγματεία. Οι πίνακες της Υπατίας για τις κινήσεις των ουράνιων σωμάτων, ο Αστρονομικός Κανών, ίσως ήταν μέρος των σχολίων του Θέωνα στον Πτολεμαίο, ή ήταν ξεχωριστό έργο.

Εκτός από τη φιλοσοφία και τα μαθηματικά, η Υπατία είχε ενδιαφέρον για τη μηχανική και την πρακτική τεχνολογία. Τα γράμματα του Συνέσιου περιέχουν σχέδια για αρκετά επιστημονικά όργανα περιλαμβάνοντας έναν αστρολάβο. Θυμίζουμε ότι ο αστρολάβος χρησιμοποιούνταν για τη μέτρηση των θέσεων του άστρων, πλανητών και του ήλιου και για τον υπολογισμό της ώρας και του ανερχόμενου ζωδίου του ζωδιακού.

Η Υπατία ανέπτυξε ακόμα μια συσκευή για τη διύλιση του νερού, ένα όργανο για τη μέτρηση της στάθμης του νερού και ένα διαβαθμισμένο υδρόμετρο από μπρούτζο για τη μέτρηση της ειδικής βαρύτητας (πυκνότητας) ενός υγρού.

Με τα επιχειρήματα της, τη δημόσια αναγνώριση και τον σεβασμό που ενέπνεε, η Υπατία επισκίαζε κάθε αντίπαλο των Χριστιανικών δογμάτων της Βόρειας Αιγύπτου. Ήταν φημισμένη για το βάθος της γνώσης της και τη γοητεία της προσωπικότητάς της και αγαπημένη των πολιτών της Αλεξάνδρειας. Συχνές ήταν οι προσκλήσεις που είχε από  τους άρχοντες της πόλης  που την επέλεγαν ως σύμβουλο τους.

Μια αποκάλυψη που καίει

Αρκετοί συγγραφείς μνημονεύουν τις διδασκαλίες της Υπατίας σαν Χριστιανικές στο πνεύμα. Πραγματικά, η Υπατία αφαίρεσε το πέπλο μυστηρίου με το οποίο είχε καλυφθεί αυτή η νέα θρησκεία, συζητώντας με τέτοια ευκρίνεια για τις πιο πολύπλοκες αρχές της ώστε πολλοί νεοφώτιστοι στη Χριστιανική πίστη εγκατέλειψαν το Χριστιανισμό για να γίνουν μαθητές της.

Αναλύοντας τους φυσικούς νόμους που διέπουν τα φαινόμενα, στηριζόμενη σε επιχειρήματα και με εργαλείο τη λογική, η Υπατία αποδεικνύει την παγανιστική καταγωγή της Χριστιανικής πίστης. 

Αναλύοντας τα υποτιθέμενα θαύματα, αποκαλύπτει αυτά που οι Χριστιανοί πρόβαλαν σαν σημάδια "θείας προτίμησης". Τα γραπτά της βέβαια καταστράφηκαν στην πυρκαγιά της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, βρίσκουμε όμως αρκετές πληροφορίες που να μπορούμε να σχηματίσουμε μια εικόνα του περιεχομένου τους σε αναφορές και σχόλια σύγχρονών της συγγραφέων.

Η Υπατία ήταν ο τελευταίος επιστήμονας του δυτικού κόσμου, ή ο τελευταίος παγανιστής επιστήμονας, όπως ''σοφά'' αποκαλείται, λες και ο προσδιορισμός του παγανισμού της αφαιρεί από τη μεγαλοσύνη της. Μετά πλήρες σκοτάδι στην ανθρώπινη σκέψη και στην έρευνα. 

Ο θάνατός της συνέπεσε με τα τελευταία χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Και αφού από τότε δεν υπήρξαν σημαντικές πρόοδοι στα μαθηματικά, την αστρονομία και τη φυσική σε όλο τη Δύση για άλλα 1000 χρόνια, η Υπατία έγινε σύμβολο του τέλους της αρχαίας επιστήμης... που έπρεπε να θαφτεί, για το καλό της θρησκείας ! Μετά την Υπατία ήρθε το χάος και ο βαρβαρισμός των Σκοτεινών Χρόνων.

Η Αλεξάνδρεια του 4ου αιώνα μ.Χ. ήταν ο χώρος μιας μικρής επιστημονικής αναγέννησης και αυτή φωτίστηκε από την πιο διάσημη ανάμεσα στις γυναίκες επιστήμονες και φιλοσόφους. Για δεκαπέντε αιώνες η Υπατία θεωρείται ότι ήταν η μόνη γυναίκα επιστήμονας στην ιστορία. Ακόμα και σήμερα συχνά είναι η μόνη γυναίκα που αναφέρεται στην ιστορία των μαθηματικών και της αστρονομίας. 

Πολλοί μαθητές έφθαναν στην Αλεξάνδρεια ειδικά για να παρακολουθήσουν τις διαλέξεις της για τα μαθηματικά, την αστρονομία, τη φιλοσοφία και τη μηχανική. Το σπίτι της έγινε κέντρο διανοουμένων και συγκέντρωνε σχολαστικιστές που συζητήσουν επιστημονικά και φιλοσοφικά ερωτήματα. 

"Η Υπατία ήταν ένα πρόσωπο που χώριζε την κοινωνία σε δύο μέρη:  αυτούς που την θεωρούσαν θαύμα του φωτός και αυτούς που την έβλεπαν σαν απόστολο του σκότους." (Elbert Hunnard)

Η Υπατία ανακατεύτηκε στα πολιτικά θέματα της Αλεξάνδρειας, το βεβαιώνει ο μαθητής της Ησύχιος ο Εβραίος που γράφει:

΄Κρατώντας το μανδύα του φιλοσόφου και περπατώντας μέσα στην πόλη, εξηγούσε δημόσια τα γραπτά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη και άλλων φιλοσόφων σε όλους όσους ήθελαν να ακούσουν... Ή σε όσους ήθελαν να συμβουλευθούν αυτήν πρώτα για τα θέματα διοίκησης της πόλης.'

Η Υπατία βρέθηκε σε πολύ επικίνδυνη θέση σε μια όλο και πιο χριστιανική πόλη. Ο τίτλος-μομφή της εποχής, παγανιστής-στρια,  που είχε επιβάλλει η νέα θρησκεία την ακολουθούσε τώρα αφού είχε ασπαστεί την ελληνική επιστημονική σκέψη και επηρέαζε την κοινωνία σαν πολιτικό πρόσωπο. 
   
Το 412 ο Κύριλλος, ένας φανατικός χριστιανός, έγινε Πατριάρχης της Αλεξάνδρειας και μεγάλη εχθρότητα αναπτύχθηκε μεταξύ του Κυρίλλου και του Ορέστη, του Ρωμαίου Κυβερνήτη της Αιγύπτου, ενός παλιού μαθητή και καλού φίλου της Υπατίας. 
Αμέσως μόλις πήρε την εξουσία, ο Κύριλλος άρχισε να διώκει τους εβραίους, διώχνοντας χιλιάδες από αυτούς από την πόλη. 

Ο Ορέστης βλέπει τον κίνδυνο,  προσπαθεί να εμποδίσει τον Κύριλλο, να μην προβεί στην εκκαθάριση της πόλης από τους νεοπλατωνιστές. 
Δεν τα καταφέρνει...  προσπαθεί να κάνει την Υπατία να δει αυτό που έρχεται... 
Εκείνη δεν ακούει τίποτα... Την εκλιπαρεί να φύγει μακριά ή να αρνηθεί τις ιδέες της και να ασπασθεί τον χριστιανισμό για να γλυτώσει. Εκείνη αρνείται.

Ο Κύριλλος, ο οποίος αργότερα αναγορεύτηκε ο πατέρας τους δόγματος της Χριστιανικής Τριάδας και αγιοποιήθηκε για το ζήλο του, έβλεπε στην Υπατία μια συνεχή απειλή για τη διάδοση της Χριστιανικής πίστης. Ο Κύριλλος άμεσα ή έμμεσα τουλάχιστον, ήταν η αιτία του τραγικού θανάτου της Υπατίας. 

Παρά κάθε επόμενη προσπάθεια να τον απαλλάξουν από το στίγμα του δολοφόνου, το αδιαμφισβήτητο γεγονός παραμένει ότι δεν έκανε καμία προσπάθεια να αποτρέψει το αποτρόπαιο και βίαιο έγκλημα. Το μόνο ελαφρυντικό που μπορεί κανείς να προσφέρει σαν υπεράσπισή του είναι το ότι, τυφλωμένος από τη μανία του φανατισμού, ο Κύριλλος θεωρούσε την Υπατία ως μάγισσα εκπρόσωπο του Κακού.  

Ο φόνος της Υπατίας περιγράφεται στα γραπτά του χριστιανού ιστορικού του 5ου αιώνα Σωκράτη του Σχολαστικού:

"Όλοι οι άνθρωποι την σεβόταν και την θαύμαζαν για την απλή ταπεινοφροσύνη του μυαλού της.  Ωστόσο, πολλοί με πείσμα την ζήλευαν και επειδή συχνά συναντούσε και είχε μεγάλη οικειότητα με τον Ορέστη, ο λαός την κατηγόρησε ότι αυτή ήταν η αιτία που ο Επίσκοπος και ο Ορέστης δεν γινόταν φίλοι. Ορισμένοι πεισματάρηδες και απερίσκεπτοι κοκορόμυαλοι με υποκινητή και αρχηγό τους τον Πέτρο, έναν οπαδό αυτής της Εκκλησίας, παρακολουθούσαν αυτή τη γυναίκα να επιστρέφει σπίτι της γυρνώντας από κάπου. Την κατέβασαν με τη βία από την άμαξά της, την μετέφεραν στην Εκκλησία που ονομαζόταν Caesarium, την γύμνωσαν εντελώς, της έσκισαν το δέρμα και έκοψαν τις σάρκες του σώματός της με κοφτερά κοχύλια μέχρι που ξεψύχησε, διαμέλισαν το σώμα της, έφεραν τα μέλη της σε ένα μέρος που ονομαζόταν Κίναρον και τα έκαψαν."

Οι δολοφόνοι της Υπατίας ήταν Παραβολικοί, φανατικοί μοναχοί της Εκκλησίας του Αγ. Κυρίλλου της Ιερουσαλήμ, πιθανώς υποβοηθούμενοι από Νιτριανούς μοναχούς. 
Ακόμα κι αν δεν διέταξε ο ίδιος το φόνο (παραμένει ανοικτό το ερώτημα), δημιούργησε το πολιτικό κλίμα που θα επέτρεπε μια τέτοια θηριωδία. Αργότερα η εκκλησία για να τιμήσει τον Κύριλλο και την συμπεριφορά του τον ονομάζει άγιο.

Ο Ορέστης αναφέρει τη δολοφονία στη Ρώμη και ζητάει από τις αρχές να ξεκινήσουν έρευνες. Μάταια περιμένει, η έρευνα αναβλήθηκε πολλές φορές λόγω 'έλλειψης μαρτύρων', παραιτείται  και φεύγει από την Αλεξάνδρεια...  Ο Κύριλλος τελικά αρνείται τα πάντα, τα αποκαλεί συκοφαντικά μυθεύματα και  ισχυρίζεται ότι η Υπατία είναι ζωντανή και ζούσε στην Αθήνα.

Οι ελάχιστες ιστορικές αναφορές σε αυτή την παρθένο φιλόσοφο βεβαιώνουν την αρετή της, την ακεραιότητά της και την απόλυτη αφοσίωσή της στα ιδεώδη της Αλήθειας και του Δίκαιου. 

O Αμερικάνος συγγραφέας Elbert Hubbard δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι με το μέρος της.  Ακολουθώντας τον Ιωάννη το Νίκιο, ένα κόπτη Επίσκοπο, που έχει διαστρεβλώσει την ιστορία γιατί μόνο μέσα από τους εχθρούς του ο χριστιανισμός θα γίνει δυνατός, ο Hubbard μας πληροφορεί ότι η Υπατία υπνώτιζε τους μαθητές της με σατανικές μεθόδους.  Άλλοι συγγραφείς την ανέφεραν σαν αλχημίστρια.

Ο Charles Kingsley ένας γνωστός μυθιστοριογράφος του 19ου αιώνα, την βάζει να σκοτώνεται στην ηλικία των 25 αντί των 45. Σύμφωνα με την δική του πλοκή την παρουσιάζει  σαν φανατική νεοπλατωνική που ανακατεύεται σε πολιτικές διαμάχες. 

Η Υπατία δεν παντρεύτηκε ποτέ και για αιώνες οι ιστορικοί αναρωτιόταν για την αγνότητά της.  Η μεγαλύτερη γυναίκα μύστης του αρχαίου κόσμου, χάνεται μ' αυτόν το βάρβαρο τρόπο από μία θρησκεία που κήρυττε την αγάπη το 415  και μαζί της τελειώνει και η Νεοπλατωνική Σχολή της Αλεξάνδρειας. 

Η μνήμη της Υπατίας πιθανώς τιμάται από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στο πρόσωπο της Αγ. Αικατερίνης της Αλεξάνδρειας. 

Κατά άλλους αυτή είναι διαφορετικό πρόσωπο, μια άλλη χριστιανή Αλεξανδρινή διανοούμενη που δολοφονήθηκε ένα μήνα πριν την Υπατία.

Με την εξάπλωση του Χριστιανισμού, η έρευνα έδωσε τη θέση της στην εμφάνιση πολλών θρησκευτικών λατρειών και μεγάλο θρησκευτικό χάος και ενδιαφέρον για την αστρολογία και το μυστικισμό. 

Το 640 εισέβαλαν οι Άραβες στην Αλεξάνδρεια και ό,τι είχε απομείνει από το Μουσείο καταστράφηκε. Αλλά αν και η Ευρώπη είχε μπει στους σκοτεινούς χρόνους του Μεσαίωνα, η ελληνική επιστήμη επρόκειτο να επιβιώσει στο Βυζάντιο και να ανθίσει στον Αραβικό κόσμο.

__________________________

* Ο Έλμπερτ Γκρην Χάμπαρντ (Elbert Green Hubbard, 19 Ιουνίου 1856 – 7 Μαΐου 1915) ήταν Αμερικανός συγγραφέας, εκδότης, φιλόσοφος και καλλιτέχνης. Χαρακτηριζόμενος και ως «ένθεος αναρχικός», σήμερα είναι περισσότερο γνωστός ως ο ιδρυτής της καλλιτεχνικής κοινότητας Roycroft στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης, μία πτυχή του Arts and Crafts Movement. 

Ανάμεσα στα πολλά γραπτά του ξεχωρίζουν το εννεάτομο έργο Little Journeys to the Homes of the Great (= «Μικρά ταξίδια στα σπιτικά των μεγάλων») και το ιστορικό διήγημα A Message to Garcia, ενώ είναι γνωστός και για τα αποφθέγματά του.

* Τσαρλς Κίνγκσλυ (Kingsley), Τσαρλς (1819 - 1875). ΄Αγγλος μυθιστοριογράφος και ανανεωτικός κληρικός. Γιος εφημέριου σε μια κωμόπολη, στην περιοχή του Ντέβονσαϊρ, ο Κίνγκσλυ πέρασε την παιδική του ηλικία στις ακτές της νότιας Αγγλίας από όπου και άντλησε το σκηνικό για πολλά επεισόδια στα ιστορικά του μυθιστορήματα. Διαβάζοντας και ερευνώντας τη ζωή ιστορικών προσώπων επενέβαινε στα πραγματικά γεγονότα δημιουργώντας φανταστική πλοκή. Αυτό ακριβώς κάνει και το 1853 με το Hypatia όπως και το 1856 με ένα βιβλίο για παιδιά βασισμένο πάνω στην Ελληνική Μυθολογία,  Greek mythology,

video: Η αντιστροφή των αξιών του μέχρι τότε κόσμου, οι 4 κανόνες του Χριστού που θανάτωσαν τον αρχαίο κόσμο,   απόσπασμα από ομιλία του καθηγητή Λιαντίνη 

  Scholeio.com  

Οι Έλληνες του Άξενου Πόντου και της Μαύρης Θάλασσας

Η λέξη Πόντος απαντά πρώτη φορά στον Όμηρο με τη σημασία θάλασσα και συνοδεύεται συνήθως από επίθετα, όπως ατρύγετος, οίνοψ, ηεροειδής, ιχθυόεις, απείρων, ευρύς, ιοειδής, μέλας κτλ. Ορισμένες φορές συνδέεται και με συγκεκριμένες θάλασσες, π.χ. Ικάριος Πόντος, Θρηίκιος Πόντος.

Στους αρχαίους συγγραφείς, Ησίοδο, Πίνδαρο και στους μεταγενέστερους, η λέξη "Πόντος", όταν χρησιμοποιείται για να ονομάσει θαλάσσιο χώρο, ταυτίζεται με τον Εύξεινο Πόντο. 

Στους ποιητές, πάντως, ως πόντος κυρίως νοείται η μεγάλη και απλωτή θάλασσα, ενώ η λέξη από τους πεζογράφους στις περισσότερες περιπτώσεις χρησιμοποιείται για να δηλώσει συγκεκριμένα πελάγη. Παρά ταύτα, όμως, ορισμένες φορές ονομάζει πορθμούς, στενές θάλασσες που ενώνουν άλλες, μεγαλύτερες, π.χ. Ελλήσποντος, Ρέας Πόντος κτλ.

Στους αττικούς ρήτορες η ονομασία "Πόντος" αποδίδεται στην Ταυρική χερσόνησο (Κριμαία), ενώ αργότερα μετά τον Ηρόδοτο και, κυρίως, έπειτα από τον Ξενοφώντα (Κύρου Ανάβασις), οι γεωγράφοι και οι συγγραφείς "Πόντο" αποκαλούν τη νότια περιοχή του Εύξεινου Πόντου, που περιλαμβάνει τον παραλιακό χώρο ανάμεσα στον Άλυ ποταμό και την Κολχίδα, ανατολικά της Τραπεζούντας, από την πόλη Διοσκουριάδα ως το δυτικό τμήμα της Σινώπης. 

Οἱ ἀρχαῖοι συγγραφεῖς ἀποκαλοῦσαν τὴν Μαύρη Θάλασσα, «Ἄξενο Πόντο», ἀφιλόξενη θάλασσα, θέλοντας ἀκριβῶς νὰ τονίσουν τὶς τρομερὲς δυσκολίες καὶ τοὺς κινδύνους ποὺ εἶχαν ν’ ἀντιμετωπίσουν οἱ Ἕλληνες θαλασσοπόροι. Τὰ κίνητρα ποὺ ὁδήγησαν τοὺς Ἑλληνες νὰ ἐγκατασταθοῦν στὴν περιοχὴ αὐτή ἦταν οἰκονομικά. 
Τὸ πρῶτο ὁργανωμένο κῦμα ἑποίκων, ξεκίνησε ἀπό τὶς ἀκτές τῆς Ἰωνίας, τὸν 8ο -7ο π.Χ.αἰῶνα, μὲ πρωτοπόρους τοὺς Μιλησίους... 

Οἱ Μεγαρεῖς πρῶτοι ἴδρυσαν δύο ἀποικίες στὴν προποντικὴ Θράκη, τὴν Σηλυμβία καὶ τὸ Βυζάντιο, τὴν πόλι – κλειδὶ ἀπό τὸν 7ο π.Χ. αἰῶνα ἔως τὸν 4ο μ.Χ. αἰῶνα.

Ὁ Βόσπορος, ἡ «Κλεῖδα τοῦ Πόντου», ὅπως τὴν ὀνόμασε ὁ Εὐριπίδης τὸν 5ο π.Χ. αἰῶνα, ποὺ ἐλέγχει τὴν διάβαση ἀπό τὴν Μεσόγειο στὴν Μαύρη Θάλασσα καὶ ἀπό τὴν Εὐρώπη στὴν Ἀσία, «ὀδήγησε» τοὺς Ἕλληνες σ’ ἕναν καινούργιο κόσμο.

Η αποστολή του Ιάσονα και των Αργοναυτών στην Κολχίδα, οι περιπλανήσεις του Ορέστη στο Θοανία του Πόντου, οι περιπέτειες του Οδυσσέα στη χώρα των Κιμμερίων, η τιμωρία του Προμηθέα από το Δία και η εξορία του στο Κάυκασο, το ταξίδι του Ηρακλή στον Πόντο, 

Νόμισμα με τον Αετό της Σινώπης στη
μία όψη του και γυναικεία μορφή στην άλλη.

αποτελούν μύθους που αναφέρονται ειδικά στον συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο, επιβεβαιώνοντας την ύπαρξη πανάρχαιων εμπορικών δρομολογίων. Παράλληλα λειτούργησαν σαν μαγνήτες που τράβηξαν τις μεγάλες μάζες των Ελλήνων μεταναστών απ’ τη Ελλάδα στη Μικρά Ασία και τον Πόντο.

Γύρω στο 1000 π.Χ τοποθετούν οι μελετητές την πραγματοποίηση των πρώτων εμπορικών ταξιδιών στην περιοχή αυτή για την αναζήτηση κυρίως χρυσού και άλλων μεταλλευμάτων. 

Γκραβούρα της Σινώπης. Διακρίνονται οι πύργοι και τα τείχη (ρωμαϊκά και βυζαντινά), μεγάλο μέρος των οποίων σώζεται έως σήμερα. Η ιστορική πόλη ήταν η αρχαιότερη ελληνική αποικία και μητρόπολη των υπόλοιπων ελληνικών πόλεων στον Εύξεινο Πόντο. (Φωτ.: Αρχείο Κ. Φωτιάδη) 

Η εποχή του μεγάλου αποικισμού ξεκινά δύο αιώνες αργότερα τον 8ο αι. π.Χ. με τη Μίλητο της Ιωνίας να αποικίζει τα παράλια του Εύξεινου Πόντου ιδρύοντας τη Σινώπη σε εξαιρετικά στρατηγική θέση εξαιτείας του καλού λιμανιού της και της δυνατότητας ομαλής επικοινωνίας με τις γύρω περιοχές. 

Το Ντοκιμαντέρ -παραγωγής 1997- γυρίστηκε στις περιοχές της Μαύρης Θάλασσας που ήκμασε η ρωμιοσύνη του Πόντου.

Η Σινώπη, με την σειρά της ίδρυσε το 756 π.Χ την Τραπεζούντα, την Κρώμνα, το Πτέρυον,την Κύτωρο και άλλες φημισμένες πόλεις της περιοχής. Όμορφη και επιβλητική, η Σινώπη αναδείχθηκε γρήγορα σε ένα αξιόλογο λιμάνι, αποκτώντας πολυάριθμο στόλο και ισχύ. Σημειώνεται πως η Τραπεζούντα έως την εποχή του Ξενοφώντα ήταν φόρου υποτελής οικειοθελώς στην πόλη–Μητρόπολη Σινώπη.

Σημαντικές οι πληροφορίες του Ξενοφώντα, για τις ελληνικές πόλεις του Πόντου, κατά τη διάρκεια της περσικής επικυριαρχίας που αποκομίζονται από έργο του «Κύρου Ανάβασις», όπου περιγράφεται η Κάθοδος των Μυρίων (401-400 π.Χ.), των Ελλήνων δηλαδή στρατιωτών που πολέμησαν ως μισθοφόροι στο πλευρό του Κύρου εναντίον του αδελφού του, Αρταξέρξη. Μετά τη συμπλοκή όμως των δύο αδελφών και το θάνατο του Κύρου, οι Έλληνες βρέθηκαν μόνοι στο εσωτερικό της εχθρικής χώρας προσπαθώντας με τεράστιες δυσκολίες να φτάσουν στα ελληνικά εδάφη. 

Απαράμιλλη και η περιγραφή του συγγραφέα για την πατροπαράδοτη φιλοξενία στην Τραπεζούντα, όταν οι ''Μύριοι'' μένουν τριάντα ημέρες εκεί, και τις ελληνοπρεπείς γιορτές που περιλάμβαναν αθλητικούς αγώνες προς τιμήν του ελληνικού δωδεκάθεου και τον ένοπλο Πυρρίχιο χορό. Επιπλέον χαρακτηρίζει την πόλη "πόλιν Ελληνίδα μεγάλην και ευδαίμονα". 

Όταν από το όρος Θήχης αντίκρισαν τη θάλασσα (Εύξεινος Πόντος), ένιωσαν ότι βρίσκονται στην Ελλάδα. Στο έργο αναφέρεται η άφιξη τους στην Τραπεζούντα (401 π.Χ.) η οποία ήταν υποτελής στη μητρική πόλη Σινώπη, καθώς και η βοήθεια όλων των άλλων Ελλήνων κατοίκων των παράλιων αποικιών του Εύξεινου Πόντου — Κερασούντας, Κοτυώρων, Σινώπης, Ηράκλειας— για να διεκπεραιωθούν στη Θράκη.

Κατά την εποχή ανάμεσα στο πέρασμα του Ξενοφώντα μέχρι την κοσμοκρατορία του Μ. Αλεξάνδρου, η Τραπεζούντα και όλες οι ελληνικές αποικιακές πόλεις του Ευξείνου απόλαυσαν περιόδου ειρήνης και ευημερίας, επεκτεινόμενες επίσης όχι μόνο στα παράλια μέρη, αλλά και προς το εσωτερικό της περιοχής, εξελληνίζοντας συνέχεια όλο και περισσότερα φύλα. 

Κατά τον Γερμανό ιστορικό Fallmerayer " οι Τραπεζούντιοι, σοφότεροι από τα αδελφά κράτη στις ακτές της Ιωνίας, ήξεραν να επιλέγουν μάλλον τα πλεονεκτήματα μιας ονομαστικής εξάρτησης από έναν μακρινό μονάρχη παρά εκείνα μιας πολυτάραχης αυτονομίας, και ήταν ευτυχισμένοι και πλούσιοι, ενώ η Φώκαια και η Μίλητος δεν άργησαν να μεταβληθούν σε ερείπια". Με αυτό τον τρόπο ενισχύθηκαν και ανακάλυψαν νέες πηγές πλούτου, όπως άργυρο, χαλκό και σίδηρο, μέταλλα που βρίσκονταν ακόμα και στις δασώδεις και ορεινές περιοχές.

Ως εξελληνισμένες περιοχές κατά την εποχή του Μ. Αλεξάνδρου αναφέρονται τα Κόμανα, τα Κάβειρα, η Γαζίουρα και η Αμάσεια. Την ίδια περίοδο η Τραπεζούντα, τα Κοτύωρα, η Αμισός και η Σινώπη βρίσκονταν σε υψηλό επίπεδο εμπορικής και πολιτικής δύναμης όπως μπορεί να συμπεράνει κανείς από τα πολυάριθμα νομίσματα, έχοντας παράλληλα απόλυτη αυτονομία και ανεξαρτησία. 

Αναφέρεται μάλιστα ότι ο Μ. Αλέξανδρος επανέφερε το δημοκρατικό πολίτευμα στην πόλη Αμισό, που το είχε στερηθεί επί Περσοκρατίας. 

Η ελληνική παιδεία, ο ελληνικός τρόπος ζωής και η ελληνική γλώσσα θα εξαπλωθούν σε όλες τις αποικίες και, μέσω των στενών του Ελλησπόντου, θα ανοίξουν δρόμους για εμπορικές συναλλαγές, μεγαλώνοντας έτσι την οικονομική και πολιτιστική αίγλη των ελληνικών ποντιακών πόλεων.  



όλο το αφιέρωμα ''Η Ιστορία του Πόντου'' εδώ

Πηγές: 

https://eistorias.wordpress.com/category/%CF%80%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%83
http://www.hellinon.net/ANEOMENA/EuxinosPontos.htm
http://thehistoryofgreece.blogspot.gr/2011/11/blog-post_21.html

  Scholeio.com  

Όπως λέει και ο Νίτσε... ''Όλα τα βρήκανε πρώτοι οι Έλληνες''

Ο μέγας σύγχρονος Έλλην αστρονόμος, ο αείμνηστος Κ. Χασάπης, είχε πει ότι το έργο του Κοπέρνικου "Περί της κίνησης των ουρανίων σωμάτων" (DE REVOLUTIONIBUS ORBIUM COELESTIUM) δείχνει ότι ήταν ένας επαγγελματίας συναρμολογητής έργων άλλων συγγραφέων και δείχνει ακόμα ότι δεν καταλάβαινε καλά καλά τι αντέγραφε. 

Απορίας άξιον είναι ότι ενώ τον πήρε είδηση ο Κ. Χασάπης, πως δεν το πήραν είδηση τόσοι και τόσοι "μεγάλοι" επιστήμονες σε όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου, στη NASA και αλλού; 

Πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν ότι βεβαίως και ''κατάλαβαν''... αλλά βόλεψε πολλούς από όλους αυτούς τους περιφερόμενος γιδοβοσκούς κατασκηνωτές των ερήμων, ώστε να σβήσουν από τη μνήμη των λαών αυτό που τους ενοχλεί πιο πολύ απ' όλα, το οποίο δεν είναι άλλο απ' το ότι "όλα τα βρήκαμε πρώτοι εμείς, οι Έλληνες".

γράφει ο φυσικός Δ. Δ. Λιακόπουλος

Το έργο

Ο Κοπέρνικος στην εποχή μας δεν αναφέρεται ούτε για την προσφορά του στη νομική επιστήμη ούτε για την προσφορά του στην ιατρική. Το μοντέλο, δηλαδή η θεωρία "λειτουργίας" του ηλιακού μας συστήματος ονομάζεται στην εποχή μας "Κοπερνίκιο" προς... τιμήν του... μεγάλου αστρονόμου, που σπούδασε γιατρός στην Πάντοβα της Ιταλίας.
Σε ολόκληρη τη ζωή του δεν έκανε πάνω από 60 αστρονομικές παρατηρήσεις, τις οποίες θα έπρεπε ν' αμφισβητούμε (για το αν τις έκανε). 

Αρχικά, θέλω να πω ότι εκείνο που με θλίβει είναι το ότι κατά τη δική μου ενασχόληση (ως φυσικός) με τη φυσική επιστήμη της αστρονομίας, μου έμαθαν για το "Κοπερνίκιο ηλιακό σύστημα" και όχι για το "Αρχιστάρχειο", αφού ο Κοπέρνικος - ως ανίκανος σφετεριστής της γνώσης - διάβασε Αρίσταρχο, όπως και άλλους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, αποκρύπτοντας όμως το γεγονός αυτό.  Σ' αυτό τον βοήθησε η άριστη γνώση των αρχαίων Ελληνικών, αλλά και των Λατινικών, στα οποία είχαν μεταφραστεί και διασωθεί πολλά έργα αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων.

Η μόνη εργασία που από τον αρρωστημένο του εγωισμό προσπάθησε να κάνει μόνος του, ήταν ο υπολογισμός της περιόδου της μετάπτωσης, που την υπολόγισε σε 1.717 χρόνια αντί για 25.000 χρόνια, που είναι στην πραγματικότητα, πράγμα που δείχνει την αχαλίνωτη ανικανότητα του ανδρός.

Στα πανεπιστήμια που σπούδασε δεν είχε καμία διάκριση και όταν του έλεγαν οι σύγχρονοι του ότι οι Αλεξανδρινοί αστρονόμοι έκαναν πολύ μεγαλύτερες ανακαλύψεις και παρατηρήσεις (πού να ήξεραν και για τις κλοπές των αρχαίων ελληνικών κειμένων), δικαιολογούσε τον εαυτό του λέγοντας ότι αυτό οφείλεται στο ότι αυτοί είχαν τότε πιο διαυγή ουρανό (!), λες και ο αφιλότιμος ζούσε στο Λονδίνο με το "νέφος" του 20ου αιώνα. 

Αφού λοιπόν διάβασε τους αρχαίους Έλληνες με πολύ προσοχή και αφού αντέγραψε αυτά που μπορούσε να καταλάβει, άρχιζε να παρουσιάζει τα πάντα για δικά του. Όσον αφορά τις αρχαίες ελληνικές αστρονομικές γνώσεις, είπε ότι αποτελούν ένα "ελεεινό πτώμα", έτσι για να μην πάει το μυαλό κανενός στην κλοπή που διέπραξε.

Ο Κοπέρνικος εκμεταλλεύτηκε το ότι οι Ελεύθεροι Έλληνες λόγιοι που ζούσαν στην Ευρώπη δεν ασχολήθηκαν σχεδόν καθόλου με την αστρονομία και βεβαίως το ότι ο αγώνας τους για την ενημέρωση των Φράγκων για την κατάσταση στην υπόδουλη Ελλάδα δεν τους επέτρεψε να εντοπίσουν τη συγκεκριμένη απάτη (που βέβαια δεν ήταν και μοναδική, αν αναλογιστεί κανείς το "μεγάλο φαγοπότι" που έκαναν οι "μεγάλοι" Εβραίοι φυσικοί επιστήμονες το 1900 περίπου, στις αρχές δηλαδή του 20ου αιώνα). 

Ο Θεός όμως, όπως είναι γνωστό, αγαπάει τον κλέφτη, αλλ' αγαπάει και τον νοικοκύρη. Έτσι στο πολύ "μεγάλο" του έργο και συγκεκριμένα στην εισαγωγή, ο Κοπέρνικος έγραψε ότι ανέτρεξε βιβλιογραφικά και σε άλλους αστρονόμους (λες και ο ίδιος ήταν αστρονόμος) για να δει μήπως αναφέρει κανείς κάποιες άλλες κινήσεις των ουρανίων σωμάτων, εκτός απ' αυτές που ο ίδιος αναφέρει και δεν βρήκε πουθενά τη θεωρία του ηλιοκεντρικού συστήματος.Υπάρχουν όμως σύμφωνα με τη διεθνή βιβλιογραφία, φίλοι μου, τρία σημεία που αποκαλύπτουν το ψεύδος:

α) Στο μουσείο της Βαρσοβίας υπάρχουν τα χειρόγραφα του βιβλίου του Κοπέρνικου, που η Τσεχία παρέδωσε επισήμως στην Πολωνία, στην πόλη της Πράγας, στις 2 Οκτωβρίου 1953. Φαίνεται λοιπόν εκεί και συγκεκριμένα στον πρόλογο ότι ο Πολωνός ιερωμένος - γιατρός - δικηγόρος, αλλά επ' ουδενί λόγω αστρονόμος, πήρε ολόκληρα τμήματα απ' τον Αρίσταρχο το Σάμιο. Το σημείο όμως αυτό του προλόγου έχει μουτζουρώσει πρόχειρα, αν και διαβάζεται, για να μην συμπεριληφθεί στο βιβλίο του. ΤΟ χειρόγραφο όμως σώθηκε.

β) Σαν καλός γνώστης της ελληνικής και της Λατινικής, ο Κοπέρνικος είχε μεταφράσει 30 αρχαία ελληνικά κείμενα στα Λατινικά, όπου περιλαμβάνονται όλα τα κλεμμένα χωρία.

γ) Οι Άγγλοι ιστορικοί συγγραφείς Χηθ και Μπαρνέτ στα έργα τους "Αρίσταρχος ο Σάμιος" και "Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία" αναφέρονται σε επιστολή του Κοπέρνικου στον τότε πάπα, όπου ομολογεί το ότι το ηλιοκεντρικό μοντέλο του ηλιακού συστήματος το ενεπνεύσθη από την ανάγνωση αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων. 
Βέβαια, αυτό δείχνει τον φόβο του και όχι την τιμιότητά του και την επιθυμία του για αλήθεια, το κάνει για να αποποιηθεί τη ρετσινιά της αιρετικής γνώσης, αφού η καθολική εκκλησία δε συζητούσε καν το θέμα και η Ιερά Εξέταση περίμενε στη γωνία.

Το βιβλίο του Κοπέρνικου είναι μια συρραφή από αποσπάσματα κατά λέξη αντεγραμμένα απ' τα εξής αρχαία ελληνικά έργα: 

"Περί Ουρανού" (Αριστοτέλης), "Θέων ο Σμυρναίος" (Αλέξανδρος Αιτωλός), "Ψαμμίτης" (Αρχιμήδης), "Πυθαγόρας" (Διογένης Λαέρτιος), "Υπόμνημα εις Πτολεμαίον"  (Θέων ο Αλεξανδρεύς), "Εις βασιλέα Ήλιον" (Ιουλιανός ο Παραβάτης), "Κυκλική θεωρία των μετεώρων" (Κλεομήδης), "Τίμαιος" (Πλάτων), "Μαθηματική Σύναξις" (Πτολεμαίος), "Φυσικά" (Στοβαίος) (πηγή Αλέξανδρος Λαγκαδάς).

Ο Κοπέρνικος όμως στο περιβόητο βιβλίο, που δεν τολμούσε να κυκλοφορήσει λόγω της Ιεράς Εξέτασης και του "Μαλέους Μαλεφικάρουμ", αντέγραψε και τη "μεταβολή της λοξώσεως της ελλειπτικής" (που είχε σωθεί από Άραβες), όπως αντέγραψε από τον Πτολεμαίο τα περί απόστασης Γης - Ήλιου και από τον Ίππαρχο τα περί απόστασης Γης - Σελήνης.

Κάποια στιγμή, το 1543, το βιβλίο του Κοπέρνικου κυκλοφόρησε και η Ιερά Εξέταση το χαρακτήρισε αιρετικό. Μερικά από αυτά που ο Κοπέρνικος παρουσιάζει για δικά του ήταν:

1. Κοπέρνικος: "Ο κόσμος είναι σφαιροειδής". Διογένης Λαέρτιος (Πυθαγόρας 19): "Πυθαγόρας λέγει τον κόσμο σφαιροειδή".
2. Κοπέρνικος: "Η σφαίρα αποτελεί το πολυχωρητότερον σχήμα" . Πλάτων (Τιμαίος Γ' 160F): "Η σφαίρα πολυχωρητότερον"
3. Κοπέρνικος: "Η Γη έχει σφαιρικό σχήμα και αποδεικνύεται από τη σκιά της πάνω στη Σελήνη, που έχει περιφέρεια κύκλου". Αριστοτέλης (Περί Ουρανού Β 14,297): "Περί τας σεληνιακάς εκλείψεις όχι κυρτήν έχει την ορίζουσαν γραμμήν, ωστ' σ της Γης αν είη περιφέρειαν του σχήματος αιτία, σφαιροειδή ουσία".
4. Κοπέρνικος: "Είναι αναγκαίο η γη να έχει τέτοιο σφαιρικό σχήμα". Αριστοτέλης (Περί Ουρανού Β 277α): "Σχήμα δ' έχειν σφαιροειδές αναγκαίον την Γην".
5. Κοπέρνικος: "Ο Ήλιος, η Σελήνη και οι αστέρες είναι σφαιροειδής". Στοβαίος (Φυσικά Α.35): "Οι Πυθαγόρειοι σφαιροειδή είναι τον Ήλιον φασίν". Αριστοτέλης (Προβλήματα 15): "Σφαιροειδή την Σελήνην". Αριστοτέλης (Περί Ουρανού Β.δ. 290α): "Σφαιροειδή τα άστρα".
6. Κοπέρνικος: "Το άπειρο επ' ουδενί λόγω μπορεί να κινείται". Αριστοτέλης (Περί Ουρανού Α.γ): "Ουδ' όλως γε το άπειρον ενδέχεται κινείσθαι".  

Μετά από όλα αυτά, θέλω να τονίσω ότι δεν με πειράζει τόσο που όλοι οι Φράγκοι θεωρούν τον Κοπέρνικο πατέρα του ηλιοκεντρικού μοντέλου του ηλιοκεντρικού συστήματος, αλλά το ότι οι "δικοί μας" απλά τους ακούν και δεν κάνουν τίποτε για να μην τους πουν εθνικιστές, φασίστες, φαντασμένους, αντιεπιστημονικών απόψεων κτλ, κτλ, κτλ, λες και μια σωστή ενημέρωση των ξένων πανεπιστημίων και όχι μόνο, θα έβλαπτε (αφού δεν είναι μόνο τα πανεπιστήμια που πρέπει να ενημερωθούν, αλλά και οι βιβλιοθήκες, το διαδίκτυο - internet, οι εκδοτικοί οίκοι, τα περιοδικά, οι εφημερίδες, οι πολιτιστικοί σύλλογοι, οι σύλλογοι φίλων αστρονομίας, οι μαθηματικές εταιρείες και όλα αυτά σε πλανητική κλίμακα).

Πόσο θα το αφήσουμε αυτό να συνεχίζεται; Έχουμε ή όχι ''υποχρέωση'' να αποκαταστήσουμε την αλήθεια;

Σκεφτείτε όμως... όταν τα εκπαιδευτικά βιβλία μέσα στην ίδια την Ελλάδα μιλούν για το Κοπερνίκιο ηλιακό σύστημα και ούτε καν αναφέρουν το όνομα του Αρίσταρχου, πως να ελπίσουμε ότι κάποτε θα αποδοθεί στους αρχαίους Έλληνες επιστήμονες - ερευνητές, στοχαστές και εραστές της γνώσης, η τιμή που τους ''πρέπει''; 

_____________________________________________________________
Δ.Δ.Λιακόπουλος,  πηγή: "ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΤΡΩΓΑΝ ΒΑΛΑΝΙΔΙΑ" www.liako.gr

Συνεχίζοντας την έρευνά μας στις πηγές της αρχαίας γνώσης δεν μπορούμε να αγνοήσουμε κάποιες ''φωνούλες'' που κατηγορούν τους αρχαιολάτρες Έλληνες, όπως του αποκαλούν, για πολλά, κυρίως για την Έλληνική ''παρθενογέννηση'' σε πολλά.
Αν επιτρέπουν οι φωνούλες να προσθέσουμε ότι βάσει του: ΘΑΡΣΕΙΝ ΧΡΕΙ (χρειάζεται θάρρος), που μας συγχωρείτε αλλά κι αυτό Έλληνες το είπαν, με χαρά θα μεταφέρουμε τις δοξασίες τους... Η συνέχεια εναπόκειται στην κρίση του καθένα

Ο Αρίσταρχος όμως δεν ήταν ο πρώτος που έκανε την ανακάλυψη, ήταν ο πρώτος που τόλμησε να μιλήσει ανοιχτά γι' αυτήν και φυσικά καταδιώχθηκε για αθεΐα. 

Η ιδεολογική απομόνωση του Αρίσταρχου φαίνεται ότι ήταν τόσο επιτυχής, που κανείς από τους σύγχρονους αλλά και μεταγενέστερους του δεν υποστήριξε την θεωρία του. 
Αναφέρεται μόνο ο Σέλευκος ο Βαβυλώνιος, έναν αιώνα μετά τον Αρίσταρχο, να προσπαθεί να διαδώσει την ηλιοκεντρική θεωρία αλλά και αυτός χωρίς αποτέλεσμα.

Στην επάνω αριστερή γωνία, ανάμεσα στις δύο φιγούρες, απεικονίζεται 

ένας ήλιος, περιτριγυρισμένος από σφαιρικούς πλανήτες. 

Είναι το μόνο ιστορικό ντοκουμέντο που υπάρχει, ονομάζεται «σφραγίδα 

του Βερολίνου» και αποτελεί έργο των Σουμερίων. Η εικόνα είναι από 

το περιοδικό Περισκόπιο της Επιστήμης Νο 279. Ιανουάριος 2004. σελ. 40.

Να τα πάρουμε όμως από την αρχή: 


Υπάρχουν ενδείξεις ότι οι πρώτοι που ασχολήθηκαν και πίστεψαν στο ηλιοκεντρικό σύστημα γύρω στο 2550 π.Χ. ήταν οι Σουμέριοι και οι Βαβυλώνιοι, που τους διαδέχτηκαν! 
Γενικά, είχαν σημαντική ανάπτυξη στα μαθηματικά και στην αστρονομία. 

Όσον αφορά τα μαθηματικά, είχαν αναπτύξει ένα αριθμητικό σύστημα με βάση το 60, που ακόμη και σήμερα το χρησιμοποιούμε (60 λεπτά η ώρα, 60 δευτερόλεπτα το λεπτό). 

Στον τομέα της αστρονομίας, οι αστρονόμοι της Μεσοποταμίας ανακάλυψαν, τελικά, ότι εκτός από τον Ήλιο και τη Σελήνη υπάρχουν άλλοι πέντε λαμπροί αστέρες και ότι αυτοί κινούνται γύρω από τον Ήλιο, ο οποίος μένει σταθερός. 
Η ύπαρξη εφτά πλανητών οδήγησε στην υιοθέτηση της εβδομάδας των επτά ημερών και έτσι η εβδομάδα ως μονάδα χρόνου καθιερώθηκε από τους Βαβυλωνίους. 
Θεωρείται ότι οι γνώσεις αυτές στη Μεσοποταμία εξαφανίστηκαν από το παγανιστικό ιερατείο της Ανατολής. 

Ο Πυθαγόρας ο Σάμιος, όπως ο συμπατριώτης του μεταγενέστερός του Αρίσταρχος, το 580 π.Χ. αναφέρεται και αυτός στη σφαιρικότητα τής γης και τής κίνησης της γύρω από άλλο ουράνιο σώμα.

Ο νεαρός Πυθαγόρας έγινε μαθητής του φιλόσοφου Φερεκύδη στη Λέσβο, του Ερμοδάμαντα στη Σάμο, και του μεγάλου Θαλή και του Αναξίμανδρου στη Μίλητο. 

Ο τύραννος της Σάμου Πολυκράτης του έδωσε συστατικές επιστολές για τον Φαραώ Άμαση και ο Πυθαγόρας ταξίδεψε στην Αίγυπτο όπου έγινε δεκτός από τους αρχιερείς της Μέμφιδος και της Ηλιούπολης. 

Μυήθηκε σε όλα τα αιγυπτιακά μυστήρια και έμεινε στην Αίγυπτο είκοσι ολόκληρα χρόνια, ώσπου όταν ο Πέρσης βασιλιάς Καμβύσης κατέλαβε τη χώρα, διαλύοντας τη δυναστεία των Φαραώ, ο Πυθαγόρας αιχμαλωτίστηκε μαζί με άλλους Αιγυπτίους λόγιους, και μεταφέρθηκε ως σκλάβος στη Βαβυλώνα.

Εκεί, ξεχωρίζει και διακρίνεται τόσο, που Πέρσες Μάγοι και σοφοί Χαλδαίοι, επιζητούν συναναστροφές μαζί του, για ανταλλαγές γνώσεων και διδασκαλιών.

Στη Βαβυλώνα μένει δώδεκα χρόνια... Τώρα πια οι γνώσεις του χαρακτηρίζονται αρκετά σημαντικές και ''κυκλοφορούν'' ελεύθερες. 

Αφήνεται επιτέλους ελεύθερος με την βοήθεια και μεσολάβηση του Έλληνα Δημοκείδη, του προσωπικού γιατρού του Πέρση βασιλιά, με τον όρο να επιστρέψει στην πατρίδα του τη Σάμο και όχι στην Αίγυπτο.

Ο Πυθαγόρας όμως δεν γυρίζει πίσω. Ταξιδεύει σε όλη την Εγγύς Ανατολή, και λένε ότι έφτασε μέχρι και την Ινδία, πάντοτε αναζητώντας σπάνιες γνώσεις και σπάνιους ανθρώπους.

Ο Κικέρων και ο Στράβων μας βεβαιώνουν:  "Τι να πει κανείς για τον Πυθαγόρα, τι για τον Πλάτωνα ή τον Δημόκριτο; Εξαιτίας του πόθου τους για μάθηση βλέπουμε ότι διέτρεξαν τις πιο μακρυνές χώρες."
 "Quid de Pythagora? Quid de Platone aut Democrito loquar? A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas." (Κικέρων, De Fin. 5,50)

και ο Στράβων:  "Εν δε τη ορεινή Σίλαν ποταμόν είναι ω μηδέν επιπλεί' Δημόκριτον μεν ουκ απιστείν άτε πολλήν της Ασίας πεπλανημένον." (Στράβων, Γεωγραφικά 15, 1, 38)

Αργότερα ο Πλάτωνας (428-348 π.Χ.) προσπάθησε να παρουσιάσει ένα ηλιοκεντρικό μοντέλο με την αντίληψη της ομαλής κυκλικής κίνησης των ουρανίων σωμάτων γύρω απ’ την κεντρική εστία, θέλοντας ίσως να δώσει μια νομοτελειακή και μαθηματικά αρμονική όψη του Σύμπαντος. 

Επηρεασμένος απ’ τις πλατωνικές ιδέες ο Εύδοξος παρουσιάζει την υφήλιο σαν ένα σύστημα ομόκεντρων σφαιρών. Σε κάθε πλανήτη  αποδίδει τέσσερις ομόκεντρες σφαίρες, ενώ στον Ήλιο και τη Σελήνη τρεις.

Ο Φιλόλαος υποστήριξε ένα κοσμολογικό μοντέλο, στο οποίο το κέντρο του κόσμου ήταν η Κεντρική Εστία. Γύρω από την εστία αυτή περιστρεφόταν ο Αντίχθων, μετά η Γη που βρισκόταν πάντα σε θέση αντιδιαμετρική με τον Αντίχθωνα, μετά η Σελήνη και ο Ήλιος που ανακλά το φως της εστίας, και μετά όλα τα άλλα κοσμικά σώματα. 

Σύμφωνα με τον Διογένη Λαέρτιο, ο Φιλόλαος ήταν ο πρώτος που υποστήριξε την κυκλική κίνηση της Γης (αν και αναφέρει και την πιθανότητα να ήταν ο Ικέτας ο Συρρακούσιος). Η ιδέα επομένως ότι η Γη μπορεί να κινείται γύρω από ένα άλλο κέντρο υπάρχει ήδη δύο αιώνες πριν από την εποχή που έζησε ο Αρίσταρχος.

Κατόπιν ο Ηρακλείδης ο Πόντιος, (4ος αιώνας π.Χ.), είχε θητεύσει στην Ακαδημία τού Πλάτωνα. Βρήκε ότι η γωνιακή απόσταση του Ερμή και της Αφροδίτης από τον Ήλιο είναι πάντα μικρότερη από κάποιο όριο, γεγονός που ορθώς ερμήνευσε ότι οφείλεται στο ότι οι δύο αυτοί πλανήτες περιφέρονται γύρω από τον Ήλιο και όχι γύρω από την Γη. 
Πάντως και γι’ αυτόν ο Ήλιος και οι υπόλοιποι πλανήτες περιστρέφονται γύρω απ’ τη Γη. Για να εξηγήσει δε τις ημερήσιες κινήσεις των ουρανίων σωμάτων δέχτηκε ότι η Γη περιστρέφεται και η ίδια γύρω απ’ τον άξονά της.

Από αυτούς επηρεάστηκε αργότερα (κατά το 280 π.Χ.) ο Αρίσταρχος ο Σάμιος, μαθητής τού μαθητή τού Αριστοτέλη, Στράτωνα, και τόλμησε να το πει δημόσια, κάτι που οι άλλοι δεν είχαν τολμήσει. Έτσι έδωσε το όνομά του στην ηλιοκεντρική θεωρία.

Ο Αρίσταρχος ο Σάμιος έζησε μεταξύ του 310 και του 230 πΧ. Είχε δάσκαλο τον Στράτωνα από την Λάμψακο, (λυκειάρχη του Λυκείου του Αριστοτέλη στην Αλεξάνδρεια το 287 π.Χ.). 

Δυστυχώς δεν σώζεται το βιβλίο στο οποίο ανέφερε την ηλιοκεντρική θεωρία του ο Αρίσταρχος. Γνωρίζουμε για αυτή του την θεωρία μέσω του Αρχιμήδη, από το βιβλίο του "Ψαμμίτες".

Τη θεωρία της κίνησης της Γης γύρω από τον ήλιο και γύρω από τον εαυτό της, θα την είχαν διατυπώσει πρώτοι ο Πυθαγόρας και οι μαθητές του, οι οποίοι όμως με τον φόβο διώξεων, χρησιμοποιούσαν κώδικες και αλληγορίες και σύμβολα κατά τη διδασκαλία, και εξασκούσαν τους μαθητές τους στο «νόμο της σιγής». 

____________________________________

από το http://oodegr.co/

Βιογραφικό του Νικολάου Κοπέρνικου 

Το 1473 μ.Χ., στις 19 Φεβρουαρίου, γεννήθηκε στο Τορν της Πολωνίας ο Νικόλαος Κοπέρνικος, σ' ένα μικρό χωριό της περιοχής της Σιλεσίας, το Κόπερνικ, απ' όπου πήρε και τ' όνομα του.

Ο πατέρας του λέγεται ότι ήταν αρτοποιός, αλλά και περιστασιακός έμπορος χαλκού, η εξόρυξη του οποίου γινόταν στην περιοχή (Κόπερνικ). Η μητέρα του ανήκε σε εύπορη οικογένεια της περιοχής.

Από μικρός έμαθε Ελληνικά και Λατινικά και κατόπιν σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Κρακοβίας νομική, φιλοσοφία και αστρονομία. Με τη βοήθεια μάλιστα του επισκόπου θείου του Λουκά έγινε αργότερα κληρικός. 
Γύρω στο 1500 πηγαίνει στην Ιταλία και σπουδάζει στα Πανεπιστήμια της Φερράρα, της Μπολώνια και της Πάντοβα. Πήρε, με τα μέτρα της εποχής βέβαια, εκπαίδευση στα νομικά και την ιατρική, οπότε και γύρισε στην Πολωνία στον επίσκοπο θείο του, έχοντας εξασφαλίσει - λόγω της ιατρικής του ιδιότητος - μια άνετη ζωή, χωρίς ουσιαστικά να δουλεύει, αφού ο "θείος" του εξασφάλισε ισόβιο παχυλό μισθό.

  Scholeio.com  

Αντιγράφοντας τον Μπετόβεν -Βιέννη, η ταινία

Μυθιστορηματική βιογραφία των τελευταίων χρόνων ζωής του Μπετόβεν. Λιγάκι ακαδημαϊκό, αλλά έχει μουσικό ενδιαφέρον. Το 1824, η Ανν Χολτζ (Νταϊάν Κρούγκερ) μια νεαρή συνθέτης καταφθάνει στη Βιέννη του 19ου αιώνα έχοντας σαν φιλοδοξία, να καταξιωθεί, πράγμα δύσκολο αφού είναι γυναίκα, κάτι που ο ουσιαστικά κωφός και δύστροπος, Μπετόβεν λοιδορεί.

Πολύ όμορφη ταινία ως προς την αναπαράσταση της εποχής και επαρκής αναφορικά με τις ερμηνείες. Κορυφαία η δεκάλεπτη σεκάνς της εισαγωγής της Ενάτης. Το σενάριο ίσως δεν καταφέρνει να φτάσει στο απαραίτητο βάθος για να δικαιολογήσει σχέσεις και συμπεριφορές.
O Εντ Χάρις σαν Μπετόβεν είναι καλός, χωρίς, ωστόσο, να προσφέρει κάτι το αξιοσημείωτο, ενώ η Νταϊάν Κρούγκερ είναι πολύ καλή, και νομίζουμε ότι αρχίζει να εξερευνά τις υποκριτικές δυνατότητές της ξεπερνώντας το κέλυφος της 'όμορφης'.

Λίγα για το περιβάλλον και την υπόθεση: 

Ο Λούντβιχ βαν Μπετόβεν (Έντ Χάρις) έχει χάσει την ακοή του. Απομένουν 4 μέρες για την παρουσίαση της 9ης συμφωνίας στην Βιεννέζικη ελίτ, παρουσία του Αρχιδούκα και μονάρχη της Αυστρο-ουγγρικής αυτοκρατορίας. 

Ο "αντιγραφέας" του Γερμανού μουσικού (που βρίσκεται πλέον στο ναδίρ της καριέρας του καθώς η Αυστριακή κοινωνία προτιμά τις ιταλικές οπερέτες), είναι χτυπημένος από την επάρατη νόσο. 

Πρέπει μέσα στα επόμενα 24ωρα να βρεθεί ένας αντιγραφέας, κάποιος δηλαδή που καθαρογράφει τις παρτιτούρες του, για να ολοκληρώσει τη συμφωνία. Ως από μηχανής θεός, η όμορφη και ταλαντούχα Άννα Χόλτζ (Νταϊάν Κρούγκερ) θα αναλάβει το τρομερό αυτό εγχείρημα. 

Ο ιδιοφυής αλλά δύστροπος μουσικός, δυσκολεύεται να εμπιστευτεί τη δουλειά του σε μια ...γυναίκα. Τελικά, η επαγγελματική αυτή συνεργασία θα αλλάξει τη ζωή και των δύο.

Οι ιστορικές μαρτυρίες δεν επιβεβαιώνουν την ύπαρξη της Anna Holtz και κρίνοντας από τα ήθη της εποχής και την τότε αντιμετώπιση των γυναικών μάλλον απίθανο είναι να συνέβαινε ποτέ μια τέτοια συνεργασία. Ιδίως, αν ο Beethoven ήταν ο δύστροπος, αντικοινωνικός και αγενής χαρακτήρας που παρουσιάζεται στην ταινία. Ποιητική αδεία, λοιπόν, η... γέννηση της αντιγραφέως, μόνο και μόνο για να χρησιμεύσει σα δραματουργικό όχημα στην εξερεύνηση της προσωπικότητας του συνθέτη. 


Η εναρκτήρια σεκάνς όπου η Anna τρέχει στο πλευρό του ετοιμοθάνατου Beethoven ακούγοντας στο μυαλό της (και κατανοώντας) τη 'δύσκολη' Φούγκα, καθώς και η δεκάλεπτη (!) σεκάνς της πρεμιέρας της 9ης Συμφωνίας (φωτισμένη μόνο με 600 κεριά), φανερώνουν κινηματογραφική έμπνευση και βιρτουοζιτέ από τη Holland και είναι πράγματι μεθυστικές με τη - δεδομένη - εκπληκτική μουσική επένδυση και το εξαιρετικό μοντάζ του Alex Mackie.

Αντιγράφοντας τον Μπετόβεν  

COPYING BEETHOVEN

Αγγλο-ουγγρική ταινία, 

σκηνοθεσία Ανιέσκα Χόλαντ 

με τους: Εντ Χάρις,Νταϊάν Κρούγκερ, Μάθιου Γκουντ

Προϋπολογισμός: 11 εκατομμύρια USD

Ημερομηνία κυκλοφορίας σε DVD: 3 Απριλίου 2007

. Υποψηφιότητες: Βραβείο Γκόγια Καλύτερης ευρωπαϊκής ταινίας,

. Πολωνικό Κινηματογραφικό Βραβείο Καλύτερης ευρωπαϊκής ταινίας 2007

_____________________________________________________________

* Δήλωση: Το Scholeio.com δεν είναι κάτοχος των πνευματικών δικαιωμάτων της ταινίας και η προβολή του βίντεο αποσκοπεί μόνο σε ψυχαγωγικούς λόγους, όπως και οι υπόλοιπες ταινίες που θα βρείτε στο μπλογκ.

  Scholeio.com