Η Κρυφή Κοινωνία της Συναίνεσης

Ας προσπαθήσουμε να Απαγκιστρωθούμε 

Η συναινετική πραγματικότητα είναι η ύστατη κρυφή κοινωνία. 

Είναι τόσο κρυφή ώστε ακόμη και τα ίδια της τα μέλη δεν γνωρίζουν την ύπαρξη της.

 Η συναινετική πραγματικότητα είναι μία συνωμοσία για να συγκρατείται ο κόσμος ως έχει.  
Είναι τα μέσα με τα οποία επικοινωνούμε και συμφωνούμε στο πως έχουν τα πράγματα και πως πρέπει να είναι.

   Όσο είναι ένα μοντέλο που λειτουργεί, μία τέτοια αρχή είναι έγκυρη. Στο βαθμό όμως που ένα τέτοιο μοντέλο δεν είναι λειτουργικό, όπως στην παρούσα φάση που βρίσκεται στα όρια κατάρρευσης, η προαναφερόμενη συναίνεση είναι εξ’ ορισμού άκυρη.

   Σε μία τέτοια περίπτωση είναι αρμοστό δικαίωμα και ευθύνη για κάθε σκεπτόμενο μέλος μίας τέτοιας συναίνεσης να ακυρώσει την συμμετοχή του και να προβάλλει μία νέα, ανώτερη και πληρέστερη αρχή για την πραγματικότητα. 

            Έξω από τα γνωστά πλαίσια

   Η απαγκίστρωση από τη συναινετική πραγματικότητα προϋποθέτει κίνηση έξω από τα γνωστά πλαίσια, έξω από τη κατεστημένη «λογική» και άρα είναι ένα είδος παραλογισμού  ή σχιζοφρένειας. 

   Αυτή η ασυμφωνία είναι το άλμα της φαντασίας προς την σκιαγράφηση της νέα θέσης. Στους μύθους που κατά τον Γιουνγκ είναι αποτυπώματα του συλλογικού ασυνειδήτου, η διαδικασία αυτή της ακροβασίας εμφανίζεται συχνά με αναφορές σε μαγείες, περίεργα σύμβολα / γεγονότα / αντικείμενα. 
   Αυτά χρησιμοποιούνται για να μαρτυρήσουν ένα διαφορετικό τρόπο αντίληψης που βέβαια είναι αναδραστικά υποκείμενη στις αλλαγές των ερμηνειών τους. 

   Η μαγεία στους μύθους, οι μεταφορές και οι αλληγορίες των παραδόσεων, χρησιμοποιήθηκαν εκεί ακριβώς όπου οι αστοιχείωτοι δεν μπορούσαν να ερμηνεύσουν καλύτερα τις τροπές αντίληψης. Τις τροπές από μία συναίνεση σε μία άλλη. 

   Για τον Castaneda o πρωταρχικός στόχος της μαγείας είναι το σταμάτημα του κόσμου. Η λεγόμενη και «στάση εποχής» είναι μία στιγμή κατά την οποία η γνώση μας για τον μέχρι τώρα κόσμο καταρρέει. 
   Δίχως αμφιβολία υπό αυτήν την έννοια ο κόσμος βαδίζει προς μία στάση εποχής.

            Σύγχρονος άνθρωπος

   Παγιδευμένος σε μία συναίνεση μόνο κατά το μέτρο που αυτός την ορίζει, ο σύγχρονος άνθρωπος είναι αντιμέτωπος με ένα σύστημα συμβόλων και μεταφορών που ωφελούν απλά ως ενδείξεις ή σημάδια προς μία υπέρτερη μυθική πραγματικότητα. Γεύεται τον ελάχιστο μύθο (με το μ μικρό) ως την ψευδαίσθηση του συναινετικού 
Μύθου - πραγματικότητας. 

   Ο τελευταίος είναι και η πέτρα που πρέπει να σμιλέψει τον δικό του προσωπικό μύθο. Τα δικά του πιστεύω. Για αρκετές χιλιετίες βέβαια  δε μπορεί ή αρνείται να σχηματίσει και να δημιουργήσει το προσωπικό του ψυχικό ανάγλυφο. Το προσωπικό σύστημα φρονημάτων.

   Ο σύγχρονος πολιτισμός έδωσε έμφαση στην «αλήθεια», είτε ανακαλυμμένη είτε αποκεκαλυμένη, που όμως πλέον φαίνεται πως φτάνει σε σημείο κορεσμού. 

   Η «αλήθεια» φωνάζει από τα media, μπορεί κάποιος να την κάνει download σε gigabytes ή να τη διαβάσει στη ξαπλώστρα της παραλίας. Παρόλα αυτά ο άνθρωπος δε συγκινείται. Αυτό που λείπει δεν είναι η αλήθεια. Γιατί και αυτή πλέον γίνεται αντιληπτό πως είναι μέρος της συναίνεσης. 

            Αυτό που λείπει είναι το νόημα. 

   Ή καλύτερα ο τρόπος να δοθεί ένα νόημα. Η Αλήθεια είναι άπειρη όση η πληροφορία της ύπαρξης και σε όσες δόσεις και να δοθεί είναι άχρηστη χωρίς κάποια φόρμουλα που θα βοηθήσει τον καθένα να τη χωρέσει στα δικά του μέτρα. 
   Είναι πολύ καλύτερα λοιπόν η «αλήθεια» να βρεθεί μέσα από προσωπικές εμπειρίες που δημιουργούν μια μόνιμη εντύπωση και αναπτύσσουν ατομικά ψυχικά φίλτρα δυναμικά προσαρμοσμένα στη ποσότητα αφομοίωσης. After all it’s a matter of capacity.

   Κάποιες φορές ο κόσμος μέσα στην άγνοια του στρέφεται προς την θρησκεία για νόημα. Και αυτό που παίρνει είναι περισσότερη αλήθεια. Κι άλλοτε στρέφεται προς την επιστήμη. Που του απαντά με αλήθεια αποτελούμενη από quartz και μποζόνια Higgs. 

   Αμφότερες και οι δύο έχουν μία κάποια αξία αλλά τελικά δεν φτάνουν σε σύγκριση το νόημα που μπορεί να ενσταλάξει μία «μαγική διαδικασία», όπως θα την έλεγε ο Castaneda, στις μικρές ιδιωτικές μας κολάσεις. Η μαγεία έχει εξοριστεί από την κουλτούρα.

   Σκεφτόμαστε, μιλάμε, ζούμε με τους όρους που καθορίζουν άλλοι. «Πρέπει να σταματήσεις να μιλάς με τους όρους των μαύρων μάγων» προτρέπει ο Δον Χουάν τον Castaneda (ως χαρακτήρας στα βιβλία του Castaneda Ο Δον Χουάν είναι μία σημαντική φιγούρα που περιγράφεται ως ένας Ινδιάνος Γιάκι/ σαμάνος/ μάγος). 

Ποιοι είναι οι μαύροι μάγοι; 

   Αυτοί που στερούν από τους ανθρώπους τη μαγεία. Αυτοί που καθορίζουν τις λέξεις και τον τρόπο που μιλάμε. Τον τρόπο που ζούμε. 
   Έχουμε ανταλλάξει ένα κόσμο με όνειρα με την άνεση του κλουβιού  της καθημερινότητας. Έχουμε πιστέψει πως η ελευθερία είναι το αντίθετο των αναγκών μας και πως οι τροπές συνείδησης και οι κατακτήσεις της αλήθειας είναι κάτι παραμυθένιο. 

   «Δε μπορούμε να μιλήσουμε για τους άλλους με τους όρους τους δικούς τους» θα έλεγε ο Μαρξ. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τους ίδιους μας  τους εαυτούς. Ταυτιζόμαστε με τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν. 
   Κι έτσι υπάρχει κρίση σε όλες τις εκδηλώσεις της κοινωνικής ζωής καθώς έχουν διαρρηχθεί όλες εκείνες οι ψυχικές και κοινωνικές προϋποθέσεις που επιτρέπουν την ολιστική πρόσληψη του λόγου, της τέχνης και εν τέλει της ζωής. 

   Έχει εξοβελιστεί ο χρωματισμός των βιωμάτων, η παραγωγική παρέκκλιση, η γόνιμη αντίδραση, η δημιουργικότητα, η φαντασία. Ο λόγος φθίνει και η τέχνη φαστφουντοποιείται.   
   Αποκλείστηκε ο τρόπος και κατά συνέπεια το νόημα. Η ζωή καταλήγει να είναι μία παράσταση με προσχεδιασμένους ρόλους. Μία παράσταση που οδηγεί στο βρικολάκιασμα της θέλησης της ίδιας της ύπαρξης.

   Η αποδοχή ή συρροή του ενός προσθέτει ή αφαιρεί στις φαντασιακές σημασίες του συνόλου. Σχηματίζει το ερμηνευτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο τα γεγονότα αποκτούν «αντικειμενική» αξία. 

   Κατά τον Γιουνγκ ο άνθρωπος κληρονομεί από το συλλογικό ασυνείδητο τα 
   αρχέτυπα που σχηματίζει ο ίδιος.  

    Στον Καστοριάδη το κοινωνικό φαντασιακό αντιστοιχεί στη κοινωνική ικανότητα
    οντογένεσης. 

   Όλα αυτά συνηγορούν στο ότι ο σύγχρονος άνθρωπος είναι δεσμευμένος με μία συναίνεση μόνο στο μέτρο που αυτός την ορίζει.

   Οι καραβέλες του Κολόμβου και οι ιθαγενείς. 

   Όταν αυτές ο Κολόμβος προσέγγιζε τις ακτές των ιθαγενών της Αμερικής συνέβη το εξής παράξενο. Οι ιθαγενείς ήταν ικανοί να δουν τους εξερευνητές και τις βάρκες τους αλλά όχι και τις καραβέλες.  Αν και τα πλοία ήταν ορατά, βρίσκονταν αρκετά κοντά στην ακτή, τους ήταν αόρατα γιατί δεν υπήρχε το κατάλληλο ''ερμηνευτικό πλαίσιο''. 
Ο σαμάνος της φυλής πήγαινε κάθε μέρα και κοίταζε τον ορίζοντα προσπαθώντας να δώσει εξήγηση στην απορία του από πού ήρθαν οι λευκοί και τελικά έχοντας παρατηρήσει κάποιους κυματισμούς που δεν εξηγούνται από τον καιρό κατάφερε να διακρίνει... να σχηματοποιήσει τις καραβέλες ! 
 Με αυτόν το τρόπο μπόλιασε τη συλλογική αόρατη δεξαμενή σημασιών κι έπειτα από εξηγήσεις και παροτρύνσεις κατάφεραν και οι υπόλοιποι ιθαγενείς να δουν τις καραβέλες που ήταν σε απόσταση όρασης από καιρό. 

Δύο πράγματα καταλαβαίνουμε εδώ. Την ύπαρξη ερμηνευτικού πλαισίου πάνω στο οποίο βασίζεται η συναινετική πραγματικότητα και την ύπαρξη του συλλογικού νου των Ινδιάνων. Αρκούσε ο ένας, ο πιο «προχωρημένος» να κάνει την τροπή ώστε να μεταδοθεί αυτή και στους υπόλοιπους.
Η μελέτη ιθαγενών σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου έδειξε ότι πρέσβευαν τις ίδιες βασικές δοξασίες και χρησιμοποιούσαν τις ίδιες βασικές μεθόδους. Η «μαγεία», οι «τελετουργίες» ήταν ένας τρόπος σύνδεσης με τη φύση. 

             Αν ήταν αναποτελεσματική γιατί δεν εγκαταλείφθηκε για χιλιάδες χρόνια; Υπάρχει μία παρεξήγηση εδώ. Η αντίληψη της πραγματικότητας ήταν διαφορετική. Το ίδιο και του χρόνου. Υπήρχε μία αίσθηση ενότητας και η εντύπωση συμμετοχής  σε ένα ενιαίο οργανισμό. 
Η μαγεία ήταν ένα είδος τηλεπάθειας της σύγχρονης ορολογίας. Ένα είδος ενόρασης. Ένα διαφορετικό αντιληπτικό σύστημα. «Προφανώς αυτοί (οι Ινδιάνοι) βίωναν το συλλογικό ασυνείδητο ως άμεση πραγματικότητα και όχι ως διανοητικό κατασκεύασμα»  γράφει ο Andrew Weil ερευνητής του Χάρβαρντ.

Το άτομο είναι  ένας κόμβος 

ενός πυκνού δικτύου ενέργειας.

   Δεν είναι τυχαίο πως τέτοιοι τρόποι εκδήλωσης έχουν χαρακτηριστεί ως αποτελέσματα λειτουργίας του δεξιού ημισφαιρίου του εγκεφάλου.  Κάπου στη πορεία της ιστορίας κάποιες εκδηλώσεις του δεξιού ημισφαιρίου εξοστρακίστηκαν  από άλλες του αριστερού. 

   Ήρθε η αριστεροεγκεφαλική έκρηξη της ανάλυσης και της λογικής να αντικαταστήσει τους τρόπους της «συγχρονικής» αντίληψης του απώτερου παρελθόντος. Κάποιοι αυτή την απώλεια της επαφής με το δεξιό ημισφαίριο, το ποιητικό και παράλογο, την παρομοίασαν με βύθιση ή πτώση. 

   Ο άνθρωπος παγιδεύτηκε σε μία «περιορισμένη» μορφή συνείδησης. Η θρησκευτική του παρόρμηση που δεν ήταν παρά η δίψα του να ανακαλύψει όλα τα μυστικά του κόσμου, ερχόμενος  σε επαφή με τους ρυθμούς και τις αρμονίες των ενεργειών του σύμπαντος, έχασε τον προσανατολισμό της στο τρόπο και στο βίωμα που καθιστούσε μία διεργασία ιερή ή μαγική. 
   Αντικαταστάθηκε από στατικούς κανόνες που ακρωτηρίασαν την πνευματικότητα. 
Σιγά σιγά ξεχάστηκε πως το άτομο είναι ένας κόμβος ενός πυκνού δικτύου ενέργειας.

   Η θρησκεία κάποτε ήταν ο τρόπος που ταυτιζόταν με τη γνώση. Τροπογνώση. Τώρα η αίσθηση ελέγχου του κυρίαρχου αριστερού ημισφαιρίου δημιουργεί μία αποστασιοποίηση από τον τρόπο και μία αλαζονεία παντογνωσίας. 

   Ο «πολυχρονικός χρόνος» των ιθαγενών όπως αναφέρθηκε από τον ανθρωπολόγο Edward T.Hall, ή το «αιώνιο παρόν» του Colin Wilson, έδωσε τη θέση του στο μονοχρονικό χρόνο του δυτικού πολιτισμού που συνεχίζει να τον βυθίζει ταχύτερα στη κίνηση της ιστορίας. 

   Ειρωνικά και αναπόφευκτα η συσσώρευση της ιστορίας οδηγεί στη κάθοδο ενός πεπληρωμένου φρέατος που θα ξανασυμπυκνώσει σε ένα μοναδικό συμβάν –εμπειρία κορύφωσης- την αίσθηση της μοναδικότητας (singularity). 
   Η συμπίεση της εκδήλωσης του δεξιού ημισφαιρίου δε μπορεί παρά να μην προκαλέσει την ορμητική  επιστροφή του σε μία «στάση εποχής».

   Δεν συνηγορώ υπέρ κάποιας επιστροφής σε κάποια άλλου τύπου μαγική αντίληψη-συνείδηση του χρόνου, του κόσμου, του εαυτού. 
   Η «λογική» του αριστερού εγκεφαλικού ημισφαιρίου υπηρέτησε εξαίσια τον άνθρωπο τα τελευταία χιλιάδες χρόνια απλά φαίνεται πλέον το κοινωνικό εκκρεμές να συγκλίνει προς μία εξισορρόπηση μεταξύ των διαφόρων διαστάσεων της πραγματικότητας. 

   Και αυτό γιατί ο δυτικός νους έχει φτάσει σε σημείο κατακερματισμού. Η συνείδηση του αριστερού ημισφαιρίου καθηλώνει σε ένα σύμπαν μουντό και ανιαρό. Η θετικιστική αίσθηση του χρόνου έχει ανάγκη την αντίθετη βαθιά βιωμένη σχέση μαζί του. 

   Μόνο έτσι θα επιτραπεί αυτό που οι Ινδιάνοι ένοιωθαν ως εμπειρική επιβράδυνση του χρόνου, ένωση και συγχρονικότητα. 
Ο Γιουνγκ αναφερόμενος στην συγχρονικότητα την αποκάλεσε «μη αιτιατή συνδετική αρχή». 

   Το τι σημαίνει αυτό ίσως το εξηγεί καλύτερα η ερώτηση του Αγίου Αυγουστίνου. «Τι είναι ο χρόνος?  Όταν δε σκέπτομαι γνωρίζω την απάντηση». Ρωτώντας δηλαδή ο άνθρωπος του αριστερού ημισφαιρίου ξέχασε το «ρυθμό της ζωής». 

   Αν θεωρήσει κανείς πως κύριο χαρακτηριστικό της φύσης είναι η διαρκής διακύμανση της και άρα η «πτώση» του ανθρώπου ήταν αναπόφευκτη καθώς η «συλλογική συνείδηση» είχε φτάσει σε κάποιο όριο, εξίσου αναμενόμενη πρέπει να θεωρείται και η επόμενη αλλαγή. Και η αλήθεια είναι ότι ήδη συμβαίνει. 

   Ο παγιδευμένος στη συνείδηση του αριστερού ημισφαιρίου «πεπτωκός άνθρωπος», βυθισμένος στην αλυσίδα ερωτήσεων και αναλύσεων που τον αποξένωσαν από την «πρωτόγονη μαγεία», έχει αρχίσει να αναστοχάζεται την μυθοποιητική του σκέψη, το ίδιο και την τεχνοκρατική, και είναι ήδη σε τροχιά προς ένα σημείο τομής. 
   Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς τη στιγμή που η προϊούσα αποσύνθεση της τωρινής συναινετικής πραγματικότητας είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. 

   Αυτό που  καλείται να συλλάβει είναι ένα πολιτισμό μέσω πια της επανάστασης στην αντίληψη. Επανάσταση με σκοπό τον τρόπο. Καλείται να ενώσει τα δεξιόστροφα μοντέλα της συναδελφικότητας με τα αριστερόστροφα της κυριαρχίας. Καλείται να σχηματίσει ένα ισορροπημένο σύστημα από πιστεύω το οποίο θα το ζει όσο το εξηγεί. 
   Και τότε εναπόκειται στον ίδιο να χρησιμοποιήσει αυτά τα πιστεύω ώστε να προετοιμαστεί για τον θάνατο. Ακόμη και το «παράλογο» δεξιό ημισφαίριο γνωρίζει πως δε μπορεί να γίνει το άλμα πάνω από την άβυσσο του θανάτου. Είναι πολύ μεγάλη. 
   Αντί αυτού πρέπει να κατασκευαστεί μία γέφυρα κι ας είναι γνωστό πως ποτέ δε θα φτάσει ώστε να γίνει το άλμα πάνω από την άβυσσο. 

   Ξεκινώντας με την ελπίδα ότι μπορεί να φτάσει αρκετά μακριά ώστε να γίνει το άλμα στην αιωνιότητα, ο άνθρωπος ίσως και να ξεπεράσει την ναρκισσιστική ανάγκη για διαιώνιση της ταυτότητας στους πρόποδες μίας μαγικής συνεχούς μεταμόρφωσης. 

                                                     Dimitrios Krontsos  Κίνηση Ιδεών

__________________________________________________________________


Scholeio.com

Παραμένουμε πολίτες, με σκέψη και κρίση, αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια ?

"Γκερνίκα" Πίνακας του Πικάσο 

Έγκλημα και (σίγουρη) ατιμωρησία

 του Χρήστου Γιανναρά

  Π​​άλι και πάλι: Κάποιοι πολίτες να συνεχίζουμε την αντίσταση στον παραλογισμό. Στον παραλογισμό που επιμένει να υποκαθιστά, εξουσιαστικά και θεσμικά, την πολιτική.

   Δεν μας ενδιαφέρει, ούτε κατ’ ελάχιστο, αν η σημερινή, εκτρωματική από γεννησιμιού της κυβέρνηση εκλιπαρήσει ή όχι, πετύχει ή όχι, «εκπτώσεις» στις υποχρεώσεις που ανέλαβε με τα «Μνημόνια». Μας αφήνουν παγερά αδιάφορους οι επαγγελίες της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι, αν αυτή γίνει ποτέ κυβέρνηση, θα επαναδιαπραγματευθεί τα «Μνημόνια» και το χρέος. 

Μ. Μεσσήνης, Μαλακό υλικό η ψυχή του ανθρώπου

   

Μανώλης Μεσσήνης

Τις υποσχέσεις να προσέχεις
κι αυτές ακόμα που εσύ δίνεις
είναι σαν το ιστό της αράχνης
Τον υφαίνουμε για να παγιδεύσουμε τα όνειρα
μα εκείνα πάντα ξεφεύγουν
και μένει στο τέλος ο ιστός...


              Τα φτερά της ψυχής

       πρόσεξε της ψυχής σου τα φτερά
             Μ' αυτά πεσμένα
             ούτε να κινηθείς
             Πρέπει τρόπο να βρεις
             να τ' απλώσεις
             Κι όσο πιο πλατιά
             τόσο πιο ψηλά θα σηκωθείς
             τον ουρανό να σημαδέψεις

Ταξιδεύει ελεύθερος πια ο Οδυσσέας Χατζόπουλος

Δεν έχουμε 

άλλο χώρο

Ο Οδυσσέας Χατζόπουλος έφυγε. Έτσι απλά. 

   Έφυγε κυριολεκτικά από τη ζωή γιατί δεν ήθελε να συνεχίσει. 

Επειδή το τελευταίο μοντέλο που άλλοι είχαν επιλέξει για εκείνον δεν του άρεσε. 

   Επειδή δεν γούσταρε άλλο αυτή την συνεχιζόμενη υποχρεωτική υποβάθμιση της ανθρώπινης ζωής και των αξιών της.

   Είτε το πιστεύετε είτε όχι κι επειδή θα μου τα έχωνε εάν το έκρυβα, έφυγε επειδή βαρέθηκε όλο το φάσμα του πολιτικού γίγνεσθαι με το οποίο η ζωή του από διαφορετικούς δρόμους ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη.

Η Επίγνωση του Κβαντικού Πεδίου Είναι Ελευθερία

Η ελευθερία μας αυξάνεται όταν έχουμε επίγνωση του κβαντικού πεδίου δηλ. της πρωταρχικής συνειδητότητας με το να θυμόμαστε ότι αυτό είναι η πηγή όλων όσων υπάρχουν – ή στην πραγματικότητα είναι όλα όσα υπάρχουν και δεν υπάρχουν.

   Αυτό συμβαίνει ακόμα πιο πολύ αν η επίγνωση αυτή γίνεται ακόμη πιο έντονη όταν μπορούμε να την βιώσουμε μέσα από τον διαλογισμό ή άλλους τρόπους. 

               άσκηση 1η,   Δημιουργία

   Επιλέξτε “κάτι” από την ζωή σας που θα θέλατε να αντιληφθείτε στο φως της κβαντικής φυσικής. Μπορεί να είναι αντικείμενο, άνθρωπος ή κατάσταση.  Η μπορεί να είναι ένα συναίσθημα, μια σκεπτομορφή, μια πεποίθηση, επιθυμία, ανάγκη, στόχος, ιδέα, φόβος ή σύγκρουση με τον εαυτό σας ή με άλλους. 
   Μπορεί να είναι το δικό σας σώμα ή ο νους, ή ακόμα ο παρατηρητής του δικού σας σώματος ή νου.

   Ίσως να επιλέξετε κάτι που θα θέλατε να αντιληφθείτε και να πλησιάσετε με έναν πιο θετικό τρόπο, λιγότερο φόβο, προσκόλληση ή ένταση.

   1) Επιλέξτε αυτό στο οποίο θα εστιαστείτε

   2) Δεχτείτε το όπως είναι

   3) Ενωθείτε με αυτό και βιώστε το όπως είναι με όλους τους περιορισμούς, συναισθήματα θετικά και αρνητικά και τυχόν αξιολογικές σας κρίσεις.

   4) Συνειδητοποιείστε ότι σαν παρατηρητής δημιουργείτε τώρα αυτό που παρατηρείτε.

   5) Αντιληφθείτε το σαν δική σας δημιουργία.

   6) Συνειδητοποιείστε ότι είναι στην πραγματικότητα μια προσωρινή εκδήλωση του απεριόριστου κβαντικού πεδίου που γίνεται μέσα από τη δική σας παρατήρηση και την συμμετοχή σ’ αυτό.

   7) Είναι μια κατασκευή του νου σας – κάτι με το οποίο συντονίζεστε – όπως συντονίζεστε με ένα σταθμό στην τηλεόραση.

   8) Τώρα, αντιληφθείτε το σαν μια προσωρινή εκδήλωση ενέργεια

   9) Βιώστε το σαν ενέργεια χωρίς κρίση, δεχτείτε το όπως είναι – σαν ενέργεια

   10) Μεταφέρετε την επίγνωση σας στον κενό χώρο μέσα στον οποίο υπάρχει. Τον κενό χώρο γύρω του, πίσω του και μέσα του. Τον κενό χώρο μέσα στον οποίο περιέχεται και που περιέχει

   11) Επιτρέψτε του να ενωθεί με το χώρο μέσα και γύρω του που είναι στην πραγματικότητα η πηγή της ύπαρξης του

   12) Συνειδητοποιείστε ότι αυτό και ο κενός χώρος είναι ένα και το αυτό.

   13) Βιώστε τον εαυτό σας σαν ενέργεια

   14) Βιώστε τον εαυτό σας σαν συνειδητότητα

   15) Βιώστε την ενοποίηση σας, σαν ενέργεια και σαν συνειδητότητα, με αυτό που παρατηρήσατε και με όλα όσα υφίστανται

   16) Παρατηρήστε τον εαυτό σας κάνοντας όλα αυτά. Ποιος τα κάνει όλα αυτά;;;

   17) Κοιτάξτε προς το μέσα για να παρατηρήσετε τον παρατηρητή.

   18) Παρατηρήστε τον παρατηρητή του παρατηρητή.

           άσκηση 2η,   Ακούγοντας την καρδιά

   Για να προσγειώνεστε και να βρίσκετε πρακτικές λύσεις μπορείτε να δοκιμάσετε αυτή  την άσκηση ανεξάρτητα από την προηγούμενη. Είτε δοκιμάσετε την 1η άσκηση είτε όχι.

   1) Φέρτε στο νου τον άνθρωπο, το θέμα, το αντικείμενο, την κατάσταση ή το γεγονός που επιλέξατε και δείτε πως νιώθετε γι’ αυτό τώρα

   2) Τώρα θα αναπνέετε για τρία έως πέντε λεπτά με τον ακόλουθο τρόπο, Καθώς εισπνέετε φανταστείτε ότι δέχεστε ενέργεια στο κέντρο του στήθους, στο κέντρο της καρδιάς.
Καθώς εκπνέετε φανταστείτε να ρέει έξω από το ηλιακό πλέγμα.

   3) Τώρα φέρτε στο νου σας κάποιον ή κάτι που σας δημιουργεί ή σας αφυπνίζει συναισθήματα αγάπης ή ευγνωμοσύνης

   4) Μείνετε με τα συναισθήματα αγάπης και ευγνωμοσύνης για όσο νιώθετε άνετα.

   5) Τώρα με την προσοχή σας εστιασμένη στο κέντρο του στήθους και «σκεφτόμενοι» από εκεί, φέρτε τον άνθρωπο, το αντικείμενο, το θέμα ή την κατάσταση στο νου σας και σκεφθείτε εναλλακτικούς τρόπους ή δεχτείτε εναλλακτικούς τρόπους να αντιληφθείτε και να αντιμετωπίσετε αυτό. Μείνετε σ’ αυτήν την κατάσταση αφήνοντας την «καρδιά» να προτείνει άλλους τρόπους να νιώθετε, να σκέπτεστε και να συμπεριφέρεστε σε σχέση με αυτό

   6) Μείνετε σ’ αυτή την κατάσταση για όσο νιώθετε άνετα

   7) Εφαρμόστε την εσωτερική σας καθοδήγηση

πηγή

Scholeio.com

Albert Ritschl in Spiegel reveals the truth

'Germany Was Biggest Debt Transgressor of 20th Century'

Interview conducted by Yasmin El-Sharif

   Spiegel online: Mr. Ritschl, Germany is coming across like a know-it-all in the debate over aid for Greece. Berlin is intransigent and is demanding obedience from Athens. Is this attitude justified?

   Ritschl: No, there is no basis for it.

   Spiegel online: Most Germans would likely disagree.   Ritschl: That may be, but during the 20th century, Germany was responsible for what were the biggest national bankruptcies in recent history. 

   It is only thanks to the United States, which sacrificed vast amounts of money after both World War I and World War II, that Germany is financially stable today and holds the status of Europe's headmaster. That fact, unfortunately, often seems to be forgotten.

   Spiegel online: What happened back then exactly?   Ritschl: From 1924 to 1929, the Weimar Republic lived on credit and even borrowed the money it needed for its World War I reparations payments from America.

   This credit pyramid collapsed during the economic crisis of 1931. The money was gone, the damage to the United States enormous, the effect on the global economy devastating.   Spiegel online: The situation after World War II was similar.   Ritschl: But right afterwards, America immediately took steps to ensure there wouldn't be a repeat of high reparations demands made on Germany. 

   With only a few exceptions, all such demands were put on the backburner until Germany's future reunification.
   For Germany, that was a life-saving gesture, and it was the actual financial basis of the Wirtschaftswunder, or economic miracle (that began in the 1950s). 

   But it also meant that the victims of the German occupation in Europe also had to forgo reparations, including the Greeks.   Spiegel online:  In the current crisis, Greece was initially pledged €110 billion from the euro-zone and the International Monetary Fund. Now a further rescue package of similar dimensions has become necessary. How big were Germany's previous defaults?

   Ritschl: Measured in each case against the economic performance of the USA, the German debt default in the 1930s alone was as significant as the costs of the 2008 financial crisis. 

   Compared to that default, today's Greek payment problems are actually insignificant.   Spiegel online:  If there was a list of the worst global bankruptcies in history, where would Germany rank?   Ritschl: Germany is king when it comes to debt. Calculated based on the amount of losses compared to economic performance, Germany was the biggest debt transgressor of the 20th century.   Spiegel online: Greece can't compare?   Ritschl: No, the country has played a minor role. It is only the contagion danger for other euro-zone countries that is the problem.   Spiegel online: The Germany of today is considered the embodiment of stability. How many times has Germany become insolvent in the past?   Ritschl: That depends on how you do the math. During the past century alone, though, at least three times. 

   After the first default during the 1930s, the US gave Germany a "haircut" in 1953, reducing its debt problem to practically nothing. 

   Germany has been in a very good position ever since, even as other Europeans were forced to endure the burdens of World War II and the consequences of the German occupation. Germany even had a period of non-payment in 1990.   Spiegel online: Really? A default?   Ritschl: Yes, then-Chancellor Helmut Kohl refused at the time to implement changes to the London Agreement on German External Debts of 1953. 

   Under the terms of the agreement, in the event of a reunification, the issue of German reparations payments from World War II would be newly regulated.
   The only demand made was that a small remaining sum be paid, but we're talking about minimal sums here. With the exception of compensation paid out to forced laborers, Germany did not pay any reparations after 1990 -- and neither did it pay off the loans and occupation costs it pressed out of the countries it had occupied during World War II. Not to the Greeks, either.   Spiegel online: Unlike in 1953, the current debate in Germany over the rescue of Greece is concerned not so much with a "haircut", but rather an extension of the maturities of government bonds, i.e. a "soft debt restructuring." Can one therefore even speak of an impending bankruptcy?   Ritschl:  Absolutely. Even if a country is not 100 percent out of money, it could still be broke. Just like in the case of Germany in the 1950s, it is illusory to think that Greeks would ever pay off their debts alone. 

   Those who are unable to do that are considered to be flat broke. It is now necessary to determine how high the failure rate of government bonds is, and how much money the country's creditors must sacrifice. It's above all a matter of finding the paymaster.   Spiegel online: The biggest paymaster would surely be Germany.   Ritschl:  That's what it looks like, but we were also extremely reckless -- and our export industry has thrived on orders.

  The anti-Greek sentiment that is widespread in many German media outlets is highly dangerous. And we are sitting in a glass house: Germany's resurgence has only been possible through waiving extensive debt payments and stopping reparations to its World War II victims.   Spiegel online: You're saying that Germany should back down?   Ritschl: In the 20th century, Germany started two world wars, the second of which was conducted as a war of annihilation and extermination, and subsequently its enemies waived its reparations payments completely or to a considerable extent. No one in Greece has forgotten that Germany owes its economic prosperity to the grace of other nations.
   Spiegel online: What do you mean by that?   Ritschl:  The Greeks are very well aware of the antagonistic articles in the German media. If the mood in the country turns, old claims for reparations could be raised, from other European nations as well. 

   And if Germany ever had to honor them, we would all be taken the cleaners.
   Compared with that, we can be grateful that Greece is being indulgently reorganized at our expense. If we follow public opinion here with its cheap propaganda and not wanting to pay, then eventually the old bills will be presented again.   Spiegel online: Looking at history, what would be the best solution for Greece -- and for Germany?   Ritschl: The German bankruptcies in the last century show that the sensible thing to do now would be to have a real reduction of the debt. 

   Anyone who has lent money to Greece would then have to give up a considerable part of what they were owed.
   Some banks would not be able to cope with that, so there would have to be new aid programs. 

   For Germany, this could be expensive, but we will have to pay either way. At least Greece would then have the chance to start over.

Spiegel  Interview conducted by Yasmin El-Sharif

  Scholeio.com    

Προτεραιότητα Έχει το Ψωμί του Γερμανικού Λαού, λέει ο Καγκελάριος Γιόζεφ Βιρτ

Ο καθηγητής Ριτσλ στο Spiegel Aπομυθοποιεί...

  Στις 24 Ιανουαρίου 1921 στη διάσκεψη του Παρισιού οι Γερμανοί συμφώνησαν να πληρώσουν 226 δισεκατομμύρια χρυσά μάρκα μέσα σε 44 χρόνια. 

Μετά ένα χρόνο ο τότε Καγκελάριος Γιόζεφ Βιρτ δήλωσε ότι αδυνατεί να πληρώσει το χρέος γιατί θέτει σαν προτεραιότητα «το ψωμί του γερμανικού λαού» και στις 9 Ιουλίου 1932 στη Διάσκεψη της Λωζάννης διέγραψαν το τεράστιο χρέος της Γερμανίας!!!

   Κόλαφο για την κυβέρνηση και το ελληνικό πολιτικό προσωπικό, συνιστούν οι αποκαλύψεις του Γερμανού καθηγητή της ιστορίας της οικονομίας Albert Ritschl* στο έγκυρο γερμανικό περιοδικό Spiegel.

   Τεκμηριώνει με απόλυτο τρόπο τις αξιώσεις που προβάλει η Ελλάδα για το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές επανορθώσεις.

Μια Κοσμολογία βασισμένη στη Κβαντική Φυσική

Μια Πιθανή Κοσμολογία βασισμένη 

στην Κβαντική Φυσική και στην Μονιστική Φιλοσοφία

   1.- Υπάρχει μια οικουμενική συνειδητότητα, πέρα από χώρο και χρόνο. Είναι το μόνο που υπάρχει (Θεός).

   2.- Η συνειδητότητα αυτή εκδηλώνεται σαν ένα κβαντικό πεδίο με υποατομικά σωματίδια που είναι επίσης πέρα από χώρο και χρόνο. Όλα αλληλοσυνδέονται και δεν υπάρχει χωρισμός ή πράξη ή κίνηση.

   3.- Το πεδίο περιέχει όλες τις πιθανότητες της εκδήλωσης και της έκφρασης.
Μπορεί να μορφοποιηθεί σαν οποιοδήποτε ον, αντικείμενο, γεγονός.
   Μοιάζει με το λευκό, άμορφο φως σε μια άδεια οθόνη τηλεόρασης χωρίς καμιά εικόνα. 

Μικρά Ανατρεπτικά Επιστημονικά Ευρήματα

Επιστημονικές Αλήθειες 

Και Θεωρίες Που Αλλάζουν Την Αντίληψη Μας Για Τον Εαυτό Μας, Την Ύλη Και Την Πραγματικότητα.
Νομίζω ότι μπορώ να πω με σιγουριά ότι κανείς δεν καταλαβαίνει κβαντική μηχανική – Ρίτσαρντ Φεϋνμαν

   Αυτοί που δεν παθαίνουν σοκ, όταν ακούν για πρώτη φορά σχετικά με την κβαντική θεωρία δεν είναι δυνατόν να την έχουν καταλάβει
– Νιλς Μπορ (Βραβείο Νόμπελ 1922 για την δομή του Ατόμου)

   Είναι τρελό να κάνεις διαρκώς τα ίδια πράγματα και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα  - Αλμπερτ Αϊνστάιν

Το Εξοχικό στην Όχθη του Σηκουάνα

Ένα πάρτυ με σαμπάνια

                    Γκυ ντε Μωπασάν

Είχα νοικιάσει, το περασμένο καλοκαίρι, ένα εξοχικό σπιτάκι στην όχθη του Σηκουάνα, πολλές λεύγες μακριά από το Παρίσι, και πήγαινα να κοιμηθώ εκεί κάθε βράδυ. 

Ύστερα από μερικές ημέρες, γνωρίστηκα με έναν από τους γείτονες μου, άντρα ανάμεσα στα τριάντα και στα σαράντα.
Ήταν ο πιο παράξενος τύπος που είχα δει ποτέ. Ένας γέροντας βαρκάρης, αλλά βαρκάρης μανιακός, πάντοτε πλάι στο νερό, πάνω στο νερό, μέσα στο νερό. Είχε γεννηθεί μες σε μια βάρκα και θα πεθάνει δίχως άλλο κατά την τελική πλεύση.

Guy de Maupassant 

μετάφραση Λ. Παλλάντιου 

Mπορούμε Nα Tα Kαταφέρουμε Kαλύτερα ;

Πιστεύουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε καλύτερα!

10 Γεγονότα που η Κοινωνία μας Αποδέχεται ως Φυσιολογικά.

Δίνουμε μεγαλύτερη προτεραιότητα στα χρήματα και στην οικονομία από άλλα 
βασικά, όπως ο αέρας, το νερό,
 η ποιότητα του φαγητού, η κοινωνία και 
το περιβάλλον.

Χρησιμοποιούμε ένα οικονομικό εμπορικό σύστημα που διευκολύνει τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων.

Χωρίζουμε την γη μας σε κομμάτια και έπειτα πολεμούμε για την ιδιοκτησία τους.

Αποκαλούμε κάποιους ανθρώπους “στρατιώτες” και τους δίνουμε το ελεύθερο να σκοτώνουν άλλους ανθρώπους.

 Βασανίζουμε και σκοτώνουμε εκατομμύρια ζώα σε καθημερινή βάση για φαγητό, ρουχισμό και πειράματα.

 Στέλνουμε παιδιά στο σχολείο όπου θα περάσουν όλη την παιδική τους ηλικία μαθαίνοντας πράγματα και ικανότητες που δεν θα χρησιμοποιήσουν σχεδόν ποτέ.

Ασκούμε οικονομικές πιέσεις στους γονείς, εξαναγκάζοντάς τους να χάνουν τα ζωτικά στάδια της ανάπτυξης του παιδιού τους.

Έχουμε χιλιάδες θρησκείες που η κάθε μία πιστεύει ότι ο δικός της θεός ή δόγμα είναι η μοναδική εκδοχή της αλήθειας. Η αγάπη και η συμπόνοια που προάγουν τη ζωή, θεωρούνται αδυναμίες, ενώ ο πόλεμος που καταστρέφει τη ζωή θεωρείται ανδρεία.

Οποιοσδήποτε εφεύρει κάτι χρήσιμο για την κοινωνία, έχει το δικαίωμα να απαγορεύσει στην κοινωνία να το χρησιμοποιήσει ή να το τροποποιήσει.

Πιστεύουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε καλύτερα! Αρκεί να μην επιτρέψουμε ποτέ η απώλεια της ζωής και της αξιοπρέπειας να γίνονται απλοί αριθμοί και στατιστικές στη συνείδησή μας…

Η παραπάνω λίστα σχεδιάστηκε από το The Free World Charter. ίσως είναι η χαραμάδα που έχουμε ανάγκη όλοι... ώστε σιγά-σιγά να φωτίσει όλος ο χώρος...

Ας αρχίσουμε τον προβληματισμό για ένα νέο τρόπο ζωής... επιβίωσης !

πηγή

Scholeio.com

Ίσαρης, Δημιουργώ για να παραμείνω ζωντανός

Έργο  Αλέξανδρου Ίσαρη

Αλέξανδρος Ίσαρης: Το βιβλίο ζει και βασιλεύει

Συνέντευξη στην Κατερίνα Καλού 

από ΒΗmagazino

- Εκφράζεστε καλύτερα μέσα από την ποίηση, την πεζογραφία ή την ζωγραφική;

   Λειτουργώ με τελείως διαφορετικό τρόπο μέσω της λογοτεχνίας και μέσω της ζωγραφικής.    Εκφράζομαι, όμως, με την ίδια επιμονή και προσήλωση σε ότι δημιουργώ. 
Η ζωγραφική και η λογοτεχνία προϋποθέτουν διαφορετικά μέσα και διαφορετικές διαδικασίες. Η ενασχόληση μου με τον λόγο μου δίνει πολύ μεγάλη ικανοποίηση, αλλά μου δημιουργεί και μεγάλο άγχος. 

   Οι λέξεις περιέχουν τεράστια δύναμη, έχουν παρελθόν χιλιάδων χρόνων και κρύβουν πολλές παγίδες γιατί περικλείουν διαφορετικά μεταξύ τους νοήματα. Όταν ολοκληρώνω ένα ποίημα, ένα δίηγημα, ένα δοκίμιο ή μια μετάφραση, είμαι εξαντλημένος, ανήσυχος και αγχωμένος. Η λογοτεχνία με κουράζει, ενώ η ζωγραφική με απογειώνει. Τα χρώματα και τα σχήματα είναι περισσότερο αθώα.

Συγχώνευση Κόκκινου Γίγαντα με Αστέρι Νετρονίων

το Αστέρι "Χίμαιρα"

Πρωτοφανές διαστημικό φαινόμενο 
Ανακάλυψη Αμερικανών ερευνητών, Αστέρι-χίμαιρα

  Έχουν περάσει σχεδόν 40 χρόνια από τότε που ο καθηγητής Κιπ Θορν και η Δρ. Αννα Ζίτκοβ πρότειναν για πρώτη φορά ότι είναι δυνατό ένας κόκκινος γίγαντας και ένα αστέρι νετρονίων να συγχωνευθούν. Τώρα αυτή η θεωρητική, σχεδόν μυθική χίμαιρα, εντοπίζεται για πρώτη φορά.

   Τα αστέρια νετρονίων είναι το αποτέλεσμα μιας έκρηξης σουπερνόβα, ενώ οι Κόκκινοι γίγαντες είναι το μεταγενέστερο στάδιο της ζωής για τα αστέρια με μάζα από 0,3 έως και 8 φορές τη μάζα του Ηλιου μας.

Έκθεση ΔΝΤ, κι όμως... Νέα Μέτρα

Οι Επισημάνσεις και 
Συστάσεις του Ταμείου: 

Απολύσεις και καμία Αύξηση 
σε Μισθούς και Συντάξεις

Γιώργος Παππούς

   Δημοσιονομικό «κενό» 
2 δισ. ευρώ για το 2015, που θα επανεξεταστεί το φθινόπωρο με δέσμευση της κυβέρνησης να λάβει όλα τα αναγκαία μέτρα -συμπεριλαμβανομένης της επέκτασης μέτρων που ισχύουν (π.χ. έκτακτη εισφορά)-  προβλέπει η Έκθεση Αξιολόγησης του ΔΝΤ, διευρύνοντας μάλιστα την εκτιμώμενη «τρύπα» στα 3,7 δισ. ευρώ έως το τέλος του 2016.

   Επιπλέον, το Ταμείο θεωρεί ότι για το 2015 εξακολουθεί να υπάρχει χρηματοδοτικό «κενό» 12,6 δισ. ευρώ, ενώ οι εκτιμήσεις του για το Χρέος συγκλίνουν στο ότι θα βρίσκεται στα επίπεδα του 127,7% του ΑΕΠ το 2020 και στα 117,2% του ΑΕΠ το 2022, πετώντας έτσι το γάντι στους ευρωπαίους εταίρους για λήψη μέτρων που θα το καταστήσουν βιώσιμο.

The split between the Eastern and Western Christian Churches soon ends

2014 anno Domini

Pope Francis bent down and kissed Ecumenical Patriarch’s hand 

in remarkable show of papal respect

Pope Francis and the spiritual leader of the world's Orthodox Christians prayed together Sunday inside the Jerusalem church that symbolizes their divisions, calling their historic meeting a step toward healing the centuries -old Catholic-Orthodox schism.
Francis and Ecumenical Patriarch Bartholomew  embraced one another in the stone courtyard outside the 12th century Church of the Holy Sepulcher and recited the "Our Father" prayer together once inside, an unprecedented moment of solemnity at the spot where Catholic and Orthodox believe Jesus was crucified, buried and resurrected.

πηγή

The Great Schism of 1054.

The separation between the Eastern and Western churches  

 BLUE Catholics            RED Orthodox               PURPLE Protestants             GREEN Muslims 

   History

The (arch)bishopric of Constantinople has had a continuous history since the founding of the city in 330 AD by Constantine the Great. After Constantine the Great had enlarged Byzantium to make it into a new capital city in 330.

Soon after the transfer of the Roman capital, the bishopric was elevated to an archbishopric. For many decades the heads of the church of Rome opposed this ambition,

In 381, the First Council of Constantinople declared that "The Bishop of Constantinople shall have the primacy of honour after the Bishop of Rome, because it is New Rome" (canon iii). 

The Patriarchs refused to confirm this canon. Nonetheless, the prestige of the office continued to grow not only because of the obvious patronage of the Byzantine Emperor but because of its overwhelming physical and geographical importance. In practice, the Bishop of Rome eventually acknowledged this situation.....

The Council of Chalcedon in 451 established Constantinople as a patriarchate with ecclesiastical jurisdiction over Asia Minor (the dioceses of Asiane and Pontus) and Thrace as well as over the barbaric territories, non-converted lands outside the defined area of the Western Patriarchate (Old Rome) and the other three patriarchates, 

Alexandria, Antioch and Jerusalem, gave it appellate jurisdiction extraterritorially over canon law decisions by the other patriarchs and granted it honours equal to those belonging to the first Christian see, Rome, in terms of primacy, Rome retaining however its seniority (canon xxviii). 

Leo I refused to accept this canon, basing himself on the fact that it was made in the absence of his legates. In the 6th century, the official title became that of "Archbishop of Constantinople, New Rome, and Ecumenical Patriarch

27 ante Cristum    

   

             The Roman Empire...

When the Roman Empire started to grow and Rome became a more powerful city, a top government position became more and more attractive. Therefore, more and more ambitious men got involved in government. 

These men believed that Rome would be better served by one man governing the city and empire, as opposed to a group of elected officials. These sole rulers were called emperors. The story behind the first emperor involves one of Ancient Rome's most famous stories.

The great Julius Caesar led ancient Rome into the next system of rule known as the
Roman Empire.

Julius Caesar wanted to control all of Rome and its empire. This would have led to the end of the system of government used in Ancient Rome for many years. When making a speech in the Senate to support his belief in a one-man rule, Caesar was murdered by Brutus who wanted to keep the old way going.

This murder did not stop the problem as Caesar’s supporters started a civil war to try to force their wishes onto Rome. The war was long and costly. Exhaustion led to many Romans supporting Augustus, Caesar’s nephew. To many people he seemed to obvious choice to end the chaos Rome had descended into. Augustus was seen as a strong ruler and he became emperor in 27 BC, bringing to an end the republic of Rome.

The Roman Empire started only a few years before the birth of Christ… The empire was continuously exposed to geo-political pressures… To address more effectively the countless invaders, split into two manageable halves.
The western half dissolve into the turmoils of the Middle Ages.

The Eastern half (Constantinople) acted as a defensive stronghold against the marauding Mohammedans well into the 15th Century and allowed Christian Europe to reorganize itself and progress through the Renaissance and into "the age of enlightenment".

The capture of Constantinople by the Ottomans on May 29, 1453 marked the end of the Roman Empire...

  Scholeio.com    

Ίσαρης, Με Ασύδοτη Τρυφερότητα

Αλέξανδρος Ίσαρης

 _____  Τι όμορφη που είναι αυτή η μοναξιά!

Γαλάζια στις άκρες και σκοτεινή στην καρδιά
Κατεβαίνει απ' τα βουνά γρατσουνώντας το πρόσωπο
Και βυθίζεται στη θάλασσα με μάτια πικραμύγδαλα.
Μυρίζει δειλινό, τώρα που τα ηλιοτρόπια γέρνουν σκεφτικά
Κι όταν με δαγκώνει, το αίμα στέκεται αναποφάσιστο στις φλέβες.

Τι όμορφη που είναι αυτή η μοναξιά!
Απαλή σαν δέρμα κόρης και σαν στέρνο αγοριού
Στο σώμα μου τυλίγεται γλυκός μανδύας ανυπόφορος
Τη μασουλώ αργά αργά, την τρώω ή τη φτύνω
Ανάλογα με τ' άλογα που τρέχουν στο μυαλό.
Καρδιοχτυπώ και λέω, έλα.

Η Εθνική μας Συνεννόηση στις Στάχτες και στ' Αποκαΐδια

Διαχείριση της ζωής μας η ψήφος μας

γράφει ο Χρήστος Γιανναράς

       Με εφιαλτικά τα δεδομένα καταστροφής κράτους και κοινωνίας στην Ελλάδα σήμερα, οι φυσικοί αυτουργοί και όσοι έμπρακτα τους στήριξαν στο έγκλημα, έχουν αρχίσει τώρα να επιδίδονται σε εκκλήσεις για «εθνική συνεννόηση».

   Aνθολογώ ενδεικτικά λεκτικά σχήματα που χρησιμοποιούνται κατά συρροήν (και δυστυχώς κατ’ αποκλειστικότητα από επαγγελματίες πολιτικούς εκτός εξουσίας ή καταδικασμένους από τα δεδομένα των δημοσκοπήσεων): Mιλάνε για «αναγκαιότητα εθνικής συναίνεσης» για «προτεραιότητα του εθνικού συμφέροντος», για «ανάγκη εθνικού σχεδίου» ανάκαμψης – η χιλιοχλευασμένη λέξη «εθνικός» ξαναγίνεται απρόσμενα της μόδας, ως μη όφειλε.