Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος έχει Ξεκινήσει και Είναι σε Εξέλιξη.
Ένας ευγενής άνδρας Αθηναίος, κερδίζει την εμπιστοσύνη του Σπαρτιάτη βασιλιά...
Ο ακατανίκητα γοητευτικός, ατίθασος και αδίστακτος, Αλικιβιάδης, βρίσκεται στην "αυλή της Σπάρτης" και όχι μόνο. Έχει γίνει πια ο "πολύτιμος" έμπιστος του βασιλιά Άγι. Πολύτιμη και η συμβουλή του προς τον βασιλιά στρατηγό :
"...οι Σπαρτιάτες στρατιώτες που θα σταλούν στη Σικελία, να είναι συγχρόνως και κωπηλάτες στα πλοία, για να αυξηθεί έτσι ο αριθμός των μάχιμων στρατιωτών που θα στέλνονταν κατά των Αθηναίων !"
Ξαφνιάζει τους πάντες στη Σπάρτη, ακολουθώντας πιστά τον λακωνικό τρόπο ζωής. Ξυρίζει το κεφάλι του σύρριζα, κάνει κρύα λουτρά, τρώει τον μέλανα ζωμό κι όλοι απορούν πώς είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να είχε γνωρίσει, ποτέ, μάγειρες και αρωματοποιούς !
Η προσαρμοστικότητα αυτή του Αλκιβιάδη, που ξεπερνούσε ακόμη κι αυτή του χαμαιλέοντα, όπως λέει ο Πλούταρχος, ήταν και ο μεγαλύτερος σύμμαχος του στις δύσκολες στιγμές.
Ο Αλκιβιάδης στη Σπάρτη, δεν είναι απλά μια γοητευτική αρρενωπή προσωπικότητα, είναι μια άκρως επικίνδυνα αισθησιακή ύπαρξη, που ξεχειλίζει, θάλεγε κανείς, ερωτισμό...
Η παρουσία του, ο "λόγος" του, ή στρατηγική του ευφυΐα, η κίνησή του... αποπνέουν ομορφιά, γοητεία... και έρωτα.
Ακόμα και ο αέρας, στην αίθουσα των στρατηγικών σχεδίων του παλατιού, είναι ερωτικός... όταν ο Αλκιβιάδης είναι εκεί, και συσκέπτεται με τον βασιλιά.
Η βασίλισσα Τιμαία δεν τον πρόσεξε αμέσως. Τον είχε δει μόνο από μακριά, όπως και πολλοί άλλοι άλλωστε...
Είχε περάσει αρκετός καιρός που τα σανδάλια του Αλκιβιάδη πατούσαν την σπαρτιάτικη γη, όταν, πράγματι τυχαία η Τιμαία, αναζήτησε τον Άγι στον χώρο που δεν συνήθιζε να τον ενοχλεί, των "επιχειρήσεων"...
Τα μάτια του την παγιδεύουν... Η φιγούρα του, η φωνή του, καταστροφή...
Η βασίλισσα αντέχει δευτερόλεπτα... κατεβάζει τη ματιά της, ψελλίζει κάτι στον Άγι, προσπαθώντας να κρύψει την ταραχή της και φεύγει κυνηγημένη.
Για κάποιες μέρες δεν πατάει το πόδι της ούτε από μακριά προς τον διάδρομο που οδηγούσε στην πτέρυγα. Όσο της πήρε να συνειδητοποιήσει τι είχε γίνει στην καρδιά της, στο μυαλό της, μέσα της τέλος πάντων και που έμοιαζε να μην την υπακούει !
Τι της είχε συμβεί ;
Δεν είναι σίγουρη ότι απαντάει στην εσωτερική ερώτηση, που της απευθύνει, απορώντας ο εαυτός της, αλλά μετά το πρώτο σοκ, βρίσκει δικαιολογίες για να μπαινοβγαίνει... δεν τον κοιτά.. δηλαδή προσπαθεί να μην τον κοιτά.. αλλά δεν το καταφέρνει.
Στήνει αυτί πίσω από κλειστές πόρτες, κάνει αφελείς ερωτήσεις στον Άγι, καταφεύγει σε απίθανες δικαιολογίες και τεχνάσματα, πρώτον να μαθαίνει τις ώρες που θα έρθει κάθε φορά ο "ξένος" και δεύτερον μια σημαντική αφορμή που την κάνει να πηγαίνει εκεί, που δεν πήγαινε μέχρι τώρα συχνά.
Ζει βυθισμένη στην "ανησυχία", στην αγωνία, στον φόβο. Παράλληλα όμως, νιώθει, ένα πουπουλένιο σύννεφο ευτυχίας να την τυλίγει σιγά-σιγά.... Δεν θα πει όχι. Δεν μπορεί. Δεν έχει τη δύναμη να πει όχι. Αφήνεται να μεθύσει..
Περνάει ένα συγκλονιστικό διάστημα που κατακλύζεται με εναλλαγές συναισθημάτων. Τώρα κάθε μέρα που περνάει είναι και πιο ευδιάθετη... αλλά και αυτό δεν κρατάει πολύ.
Καταλαβαίνει ότι δεν της φτάνει πια και αυτό !
Δεν της φτάνουν οι ματιές... δεν της φτάνει η φωνή του, που γίνεται βελούδινη και δροσερή σαν νερό της πηγής όταν της απευθύνεται... Δεν της φτάνει. Ένας έρωτας φουντώνει μέσα στην Τιμαία, την βασίλισσα της Σπάρτης και γυναίκα του σπαρτιάτη βασιλιά Άγι, για τον γοητευτικό, αμαρτωλό, ακατανίκητο γόνο της Αθήνας. Και αυτόν τον έρωτα εννοεί να τον ζήσει, ότι κι αν πρόκειται να της στοιχίσει αυτό.
Είναι μια ερωτευμένη γυναίκα. Η έλξη που νιώθει για τον γοητευτικό ξένο είναι φωτιά που της καίει το μυαλό, τα σωθικά, τη ζωή... Φοβάται ότι θα την καταλάβουν όλοι, ότι θα διαβάσουν τη σκέψη της... Άλλωστε η εξωτερική της εικόνα πια δεν είναι και τόσο καλή... το στενό περιβάλλον των ανθρώπων της αυλής σίγουρα θα έχει αρχίσει να σχολιάζει.
Το νιώθει κάθε φορά που διασταυρώνεται μαζί τους.
Σκέψεις... ενοχές... και μια ερωτική επιθυμία που την "ντύνει" σαν δεύτερο δέρμα !
Κι εκείνος άραγε τι να σκέφτεται... Η Τιμαία είναι σίγουρη ότι την έχει "προσέξει"... Μα τι λέει, πολλά παραπάνω από αυτό...
Είναι η ματιά του που την νιώθει στο κορμί της και την καίει... Είναι κάτι σαν δόνηση που την κάνει ν' ανατριχιάζει όταν περνάει από δίπλα του... Δεν μπορεί, είναι σίγουρη, πρέπει να την αγαπάει κι αυτός... Γι αυτό είναι τόσο δυνατό το συναίσθημά της. Γιατί είναι διπλό.
Όχι, ο καθένας καθρεφτίζει το πάθος του στον άλλον... και γίνεται τετραπλό ! Μα, μήπως έχει αρχίσει να χάνει τα λογικά της, είναι μια βασίλισσα.... Δεν είναι τίποτα.
Είναι, μόνο, μια ερωτευμένη γυναίκα.
Όπως δεν μπορούσε να κρύψει την αδικαιολόγητη χαρά της, στην αρχή... Τώρα δεν μπορεί να κρύψει τη δυστυχία του ανεκπλήρωτου πόθου που νιώθει, τον εσωτερικό πόλεμο που κάνει με τον εαυτό της.
Θέλει να παραδοθεί στον ξένο κατακτητή... δεν αντέχει άλλο. Δεν γελάει πια, κι όταν ανάμεσα σε κόσμο αναγκάζεται να το κάνει το στόμα της μόνο του, μάλλον μορφάζει παρά χαμογελάει...
Εντύπωση της κάνει η τέχνη με την οποία χειρίζεται, αυτός ο ξένος "πειρασμός", διαφορετικού ενδιαφέροντος θέματα... θα ήθελε, αυτή, να είναι το "κυριότερο θέμα"...
Σε μια από τις "εισβολές" της, στην μεγάλη αίθουσα, είχε προλάβει να τον ακούσει να επιμένει γιατί έπρεπε, οπωσδήποτε, η Σπάρτη να οχυρώσει τη Δεκέλεια της Αττικής...
"... Πρέπει να υπάρχει μόνιμα ένα φρούριο της Σπάρτης μέσα στην Αττική...."
Ο "ξένος" ακούγοντας τον θόρυβό της... σήκωσε το κεφάλι του... και συνεχίζοντας να μιλάει, διείσδυσε φλύαρα με τα μάτια του μέσα στο μυαλό της... σαν να τον άκουγε να της λέει, πόσο όμορφη γυναίκα είναι... ότι ήξερε τι συμβαίνει μέσα της... ότι κι εκείνος ήταν ερωτευμένος μαζί της... της μίλαγε... απαλά και βελούδινα κάμποσα δευτερόλεπτα.
Αν καθόταν στην άκρη της αίθουσας ;
Θα προδινόταν ;
Γιατί ; Μπορεί να ένιωθε μοναξιά... Σκεφτόταν τι θα έλεγε στον βασιλιά αν την ρώταγε...
Ωχ... ας έκανε ότι ήθελε, ας την ρώταγε, ας το καταλάβαινε... Δεν την ένοιαζε πια τίποτα.
Η Τιμαία κάθισε, όχι πολύ κοντά τους... Ο Αλκιβιάδης συνέχισε...
"... έτσι οι Αθηναίοι θα στερηθούν όλο τον πλούτο της υπαίθρου, αλλά και τους φόρους των συμμάχων, οι οποίοι όταν δουν αδύναμη την Αθήνα δεν θα πληρώνουν πια. Τελευταία απαραίτητη κίνηση για την τελική νίκη βασιλιά μου, που πρέπει η Σπάρτη να προχωρήσει είναι να αποσπάσουν από την Αθήνα τις συμμαχικές πόλεις που είχε στην Ιωνία οδηγώντας τες σε αποστασία. Μ’ αυτό τον τρόπο η Αθηναϊκή ηγεμονία θ’ απογυμνωνόταν από την ίδια τη δύναμή της !"
Μετά την πρώτη δύσκολη φορά, πήγε πάλι και πάλι... Δεν καθόταν πολύ... Την ζάλιζαν οι τόσες λεπτομέρειες για.... άνδρες, πλοία, εφόδια... και αναλύσεις επί αναλύσεων για υποθετικές ενέργειες των "εχθρών" σε δικές τους... πάλι υποθετικές, κινήσεις.
Απίθανες λεπτομέρειες να λέει στο βασιλιά, ο ξένος, πως να κρύβει τα αδύνατα σημεία της Σπάρτης, και πως, να αναδεικνύει τα σημεία που υπερίσχυε...
Αυτό, όπως τον είχε ακούσει να λέει, στόχευε σε δύο στόχους ταυτόχρονα. Απ' τη μια να προβάλει τα δυνατά σημεία της Σπαρτιάτικης τακτικής πιο έντονα δημιουργώντας στον αντίπαλο την ψευδαίσθηση μιας υπεροχής ενός ανίκητου αντιπάλου... κρύβοντας τα δικά του ψεγάδια και αποφεύγοντας να τον παρασύρει ο εχθρός στα δικά του "δυνατά σημεία"... Ο καλύτερος σύμμαχος είναι ο εκνευρισμός του αντιπάλου.
.jpg)
" ...θα τους Δείξω ότι ....Ζω"
Μα πως βρέθηκε ο Αλικιβιάδης, ο ευγενής Ἀλκιβιάδης Κλεινίου Σκαμβωνίδης στη Σπάρτη ; Το τελευταίο γνωστό μέλος της αριστοκρατικής οικογένειας των Αλκμεωνίδων, αντίκρυσε το αθηναϊκό φως το 450π.Χ.
Εξέχων Αθηναίος πολιτικός, ρήτορας και στρατηγός. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στο δεύτερο μισό του Πελοποννησιακού πολέμου ως στρατηγικός σύμβουλος, στρατιωτικός και πολιτικός.
Ας πάμε λίγο πίσω, να τον συναντήσουμε, τον Ιούλιο του 415 π.Χ. στην Αθήνα, η οποία του αναθέτει την αρχηγία της Σικελικής εκστρατείας* μαζί με τον συντηρητικό στρατηγό Νικία και τον στρατιωτικό Λάμαχο. Τα αθηναϊκά πλοία και όλος ο συμμαχικός στόλος ξεκινάνε με τιμές από τον Πειραιά για τη Σικελία...
Παρενθετικά. για να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να πούμε, ότι η "υπόθεση" είχε ξεκινήσει πριν την αναχώρηση του στόλου και του κατηγορούμενου Αλκιβιάδη βέβαια, και ο ίδιος είχε ζητήσει επίμονα να δικαστεί πριν την αναχώρηση του για τη Σικελία, χωρίς όμως αποτέλεσμα...
Η δίκη, γίνεται, κατά την απουσία του, από τους συμπολίτες του, και καταδικάζεται ερήμην σε θάνατο. Η περιουσία του δημεύεται, το όνομα του χαράσσεται σε στήλη για διασυρμό, και του απαγγέλλουν επίσημες κατάρες...
Είναι ένα μεγάλο λάθος των Αθηναίων αυτό, διότι αφήνουν ουσιαστικά ακέφαλη την εκστρατεία από τον εμπνευστή κι υπέρμαχό της. Ο Νικίας μένει μόνος, -δηλωμένος πολέμιος της εκστρατείας-, να φέρει εις πέρας ένα έργο που δεν πίστευε !
Η ψυχή αυτής της εκστρατείας, ο Αλκιβιάδης, δεν γυρίζει βέβαια στην Αθήνα να δικαστεί, αλλά αυτομολεί στο αντίπαλο στρατόπεδο των Σπαρτιατών!
«Θα τους δείξω ότι ...ζω», λέει ο Αλκιβιάδης..
Δεν αισθάνεται τύψεις για την πράξη του αυτή, αλλά με αυτοπεποίθηση και θράσος σε μία δημηγορία του, ενώπιον των Σπαρτιατών, απολογείται για την προδοσία του.
Κατορθώνει να πείσει τους διστακτικούς Σπαρτιάτες, πως, αν και Αθηναίος, μπορεί να βοηθήσει τους εχθρούς της πατρίδας του... επειδή δεν αισθάνεται πατριωτισμό για μια πατρίδα πού τον αδίκησε !
Κερδίζει τη συμπάθεια των ολιγαρχικών Σπαρτιατών λέγοντας τους "...ότι ποτέ δεν υπήρξε δημοκράτης των άκρων και καταλήγει ότι η δημοκρατία είναι μια μωρία!" Όσο για την προηγούμενη εχθρική στάση του εναντίον της Σπάρτης τη δικαιολογεί λέγοντας "...ότι η Σπάρτη άρχισε πρώτη τις εχθροπραξίες...."
Ο Βασιλιάς Λείπει Ταξίδι...
Μαρτυρικό το διάστημα που πέρασε... με ενοχές, και αμφιταλαντεύσεις. Μα ποια είναι αυτή η γυναίκα ; Αναρωτιέται μέσα της όταν την πιάνουν κρίσεις. Που πήγε η λογική της... ? Δεν της μένει τίποτα άλλο παρά να υποκύψει... δυστυχώς είναι πιο δυνατό από αυτήν, δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Το πάθος της για τον ωραίο ξένο την κυβερνάει πια.... καταλαβαίνει ότι η εξουσία δεν είναι στα δικά της χέρια.
Είναι και ο Άγις, που είναι.... τόσο μακριά !
Παίρνει τη μεγάλη απόφαση, ζητάει τη βοήθεια ενός "έμπιστου" ανθρώπου
"... καλέ και πιστέ μου φίλε, σε παρακαλώ να παραδώσεις αυτή την επιστολή μόνο στα χέρια του ξένου και μόνο αφού βεβαιωθείς ότι δεν σε βλέπει κανείς".
Κοιτάζοντας αλλού, συνεχίζει τις οδηγίες, "....να είναι απασχολημένοι οι φρουροί... φρόντισε να είναι άδεια η πτέρυγα μετά τα μεσάνυχτα".
Φυσικά και δεν έπρεπε κανείς να δει τον δει....
Στην επιστολή, του γράφει: ".... δυο ώρες μετά τα μεσάνυχτα, όχι νωρίτερα".
Όλα έγιναν όπως έπρεπε... όπως τα σχεδίασε η ερωτευμένη γυναίκα... δεν χρειάζονταν πολλά λόγια, είχαν ειπωθεί τόσα με τα μάτια... τον "κώδικα" των ερωτευμένων.
Ξαπλωμένη δίπλα του... τα γυρνάει στο μυαλό της ξανά και ξανά. Τη νέα γυναίκα δεν την ενδιαφέρει τίποτα άλλο... Τώρα τα βράδια, κανείς τους δεν κοιμάται... λες και ταξιδεύουν σ' ένα άλλο κόσμο, ονειρικό...
Είναι ένας κόσμος φτιαγμένος από την επιθυμία τους...
Ξεχνούν τις δυσκολίες που πρέπει να ξεπερνούν κάθε μέρα. Δεν υπάρχει ο χρόνος για την Τιμαία... Τι όμορφη που μπορεί να είναι η ζωή...! Κάθε μέρα αισθάνεται πιο νέα, πιο δραστήρια... πιο ικανή... δεν νιώθει κούραση σχεδόν ποτέ... Προχθές ξαφνικά κατάλαβε ότι ένιωθε ακόμα και ευγνωμοσύνη για τον όμορφο ξένο της. Σ' αυτόν δεν χρωστάει την ευτυχία της μήπως ?
Όμως υπάρχει καμιά ομορφιά που να κρατάει για πάντα ?
Οι δυσκολίες δεν είναι πια δυσκολίες... γίνονται ανυπέρβλητα εμπόδια.
Η βασίλισσα της Σπάρτης θα φέρει στον κόσμο το παιδί του Αλκιβιάδη !
Όταν ο βασιλιάς επιστρέφει, μετά την έκπληξη για το γεγονός... βάζει τα γεγονότα, τις ημερομηνίες κάτω και ....καταλαβαίνει ότι κάτι, ή μάλλον τίποτα, δεν πάει καλά... Θυμήθηκε ότι ο σεισμός, που τον είχε οδηγήσει κάποια νύχτα στο δωμάτιο της γυναίκας του (οι σχέσεις τους δεν ήταν πολύ ζεστές), ήταν πολύ πιο πίσω από τους εννέα μήνες που χρειαζόταν μια γυναίκα να κυοφορήσει ένα παιδί. Το αντρόγυνο μετά την νύχτα του σεισμού δεν είχε συνευρεθεί ξανά.
Η βασίλισσα, όταν δεν την ακούν, φωνάζει το παιδί Αλκιβιάδη, ο εραστής της όμως απλώς κομπάζει για τη σπουδαία του κατάκτηση και λέει πως:
"...μ’ αυτό που έκανε... ο θρόνος της Σπάρτης θα ανήκε πια στους απογόνους του."
Και πράγματι ο καρπός της παράνομης σχέσης του με την Τιμαία, ο γιος του Λεωτυχίδας λίγο έλειψε να ανέλθει στον θρόνο της Σπάρτης, αλλά το κώλυμα της καταγωγής του τον υποχρέωσε τελικά να παραχωρήσει τη θέση του στον Αγησίλαο.
"...μ’ αυτό που έκανε... ο θρόνος της Σπάρτης θα ανήκε πια στους απογόνους του."
Και πράγματι ο καρπός της παράνομης σχέσης του με την Τιμαία, ο γιος του Λεωτυχίδας λίγο έλειψε να ανέλθει στον θρόνο της Σπάρτης, αλλά το κώλυμα της καταγωγής του τον υποχρέωσε τελικά να παραχωρήσει τη θέση του στον Αγησίλαο.
"...ας ήταν ο Άγις πιο συνεπής στα συζυγικά του καθήκοντα, για να μη στρεφόταν το ενδιαφέρον της Τιμαίας σε άλλον άντρα".
Βρίσκεται στη Χίο ο Αλκιβιάδης, για να τους πείσει να αποστατήσουν απ’ την Αθηναϊκή ηγεμονία, όταν μαθαίνει ότι ο Άγις τα κατάφερε... υπάρχει διαταγή στη Σπάρτη να τον θανατώσουν.
Φεύγει από το νησί αναζητώντας καινούργιο καταφύγιο... Ο Τισσαφέρνης ο Πέρσης σατράπης είναι ότι πρέπει.
Παρά τον μισελληνισμό του Πέρση άρχοντα, ο Αλκιβιάδης κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη και την εύνοια του μιμούμενος τις συνήθειες των βαρβάρων, κυρίως την υπερβολική πολυτέλεια και την κολακεία.
Τον συμβουλεύει να ναυπηγήσει στόλο και να εξαντλήσει τους δύο αντίπαλους Αθηναίους- Σπαρτιάτες υποσχόμενος πλοία και χρήματα πότε στον ένα και πότε στον άλλο!
"... Με αυτό τον τρόπο βασιλιά μου, θα πετύχεις, το μεγάλο όνειρο, χρόνια τώρα, των προκατόχων σου αλλά και ολόκληρου του λαού σου... Ν' αποδυναμώσετε τους Έλληνες ώστε να τους ελέγχετε πια !"
_____________________
Φεύγει από το νησί αναζητώντας καινούργιο καταφύγιο... Ο Τισσαφέρνης ο Πέρσης σατράπης είναι ότι πρέπει.
Παρά τον μισελληνισμό του Πέρση άρχοντα, ο Αλκιβιάδης κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη και την εύνοια του μιμούμενος τις συνήθειες των βαρβάρων, κυρίως την υπερβολική πολυτέλεια και την κολακεία.
Τον συμβουλεύει να ναυπηγήσει στόλο και να εξαντλήσει τους δύο αντίπαλους Αθηναίους- Σπαρτιάτες υποσχόμενος πλοία και χρήματα πότε στον ένα και πότε στον άλλο!
"... Με αυτό τον τρόπο βασιλιά μου, θα πετύχεις, το μεγάλο όνειρο, χρόνια τώρα, των προκατόχων σου αλλά και ολόκληρου του λαού σου... Ν' αποδυναμώσετε τους Έλληνες ώστε να τους ελέγχετε πια !"
_____________________
* Αλκιβιάδης, Αθηναίος πολιτικός, ρήτορας και στρατηγός. Ήταν το τελευταίο γνωστό μέλος της αριστοκρατικής οικογένειας των Αλκμεωνίδων. Ανηψιός του Περικλή. Ο Αλκιβιάδης ζει τα παιδικά του χρόνια μέσα στη στοργή του Περικλή και της Ασπασίας, η οποία τον αγάπησε όσο και τον μικρό της γιο.
Άντρες και γυναίκες τον θεωρούν τον ωραιότερο άντρα, τον αποκαλούν «ο ωραίος Αλκιβιάδης» και ήδη από την εφηβεία του ήταν περιζήτητος ως μοντέλο σε εργαστήρια γλυπτικής (σε ένα από αυτά πρωτογνώρισε και τον Σωκράτη).
Ο ίδιος φρόντιζε να αναδεικνύει το κάλλος του με μεγαλοπρεπείς εμφανίσεις και πορφυρά ενδύματα. Καθιέρωσε μάλιστα και νέο σχήμα σανδαλιών που ονομάστηκαν Αλκιβιάδες. Το μόνο φυσικό του ελάττωμα ήταν ένα ελαφρύ τραύλισμα, αλλά ακόμη κι αυτό η γοητεία του Αλκιβιάδη το είχε μετατρέψει σε θέλγητρο, που έκανε τους ακροατές του να τον ακούνε με ευχαρίστηση και τους νέους Αθηναίους να τον μιμούνται!
* Πελοποννησιακός πόλεμος, Η Αθηναϊκή ηγεμονία με την αυταρχική διοίκηση της καταπίεζε βάναυσα τους Συμμάχους της και με τη δύναμη της που όλο και μεγάλωνε προκάλεσε την αντιζηλία της άλλης μεγάλης δύναμης του ελλαδικού χώρου, της Σπάρτης. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος λοιπόν δεν άργησε να ξεσπάσει, χωρίζοντας την Ελλάδα σε δυο αντίπαλα στρατόπεδα, για 30 σχεδόν χρόνια και φέρνοντας την καταστροφή και την παρακμή στις ελληνικές πόλεις-κράτη! Αν ο 5ος αιώνας ξεκινά με τους νικηφόρους Περσικούς πολέμους για τους Έλληνες, δυστυχώς κλείνει με τον καταστρεπτικό εμφύλιο Πελοποννησιακό πόλεμο!
Μετά την πρώτη φάση του Πελοποννησιακού πολέμου, που κράτησε 10 χρόνια, χωρίς να καταφέρει ούτε η Αθήνα ούτε η Σπάρτη να επικρατήσουν οριστικά, οι Αθηναίοι αποφασίζουν να εκστρατεύσουν στη Σικελία, ανοίγοντας νέο πολεμικό μέτωπο εκεί !
Σχέδιο του Αλκιβιάδη.
Κι ο νους του σύγχρονου ανθρώπου, εκ των υστέρων βέβαια, δεν μπορεί να μη σκεφτεί ότι τότε ίσως η εξέλιξη της ιστορίας να ήταν διαφορετική και να μην γινόταν ποτέ πραγματικότητα η κυριαρχία της Ρώμης στη Μεσόγειο.
____________________________________________
* Βιβλιογραφία:
Θουκιδίδου Ιστορία εκδ. Ζαχαρόπουλου
Ξενοφώντος Ελληνικά εκδ. Ζαχαρόπουλου
Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι εκδ. Ζαχαρόπουλου
Ζακλίν ντε Ρομιγύ: «Αλκιβιάδης» εκδ. το Άστυ 1995
Jacqueline de Romilly: Thucydides and Athenian Imperialism Oxford University Press, 1967
G.E.M. Ste Croix: The Origins of the Peloponnesian War, Λονδίνο 1972.Βλάχος Άγγελος, Ο κύριος μου Αλκιβιάδης, Αθήνα 1953
perasma
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου