Λιαντίνης και Όταν Γεννήθηκε η Δημοκρατία



Την Ισότητα των Πολιτών 
στην Πόλη τη Θεσπίζει η 
ίδια η Ισότητα των Όντων 
μέσα στην Φύση.


Δ. Λιαντίνης


 «Το πολιτικό μήνυμα που αφήνεται να χυθεί στους ορίζοντες και τους αιθέρες από τη παρουσία της Ακρόπολης στη γη είναι η Δημοκρατία του Σόλωνα. 
   Προσέχετε.. όχι η Δημοκρατία του Περικλή και του Εφιάλτη. 

Η κατάσαθρη και ιμπεριαλιστική που οδήγησε στον εμφύλιο πόλεμο και στον αφανισμό της Αρχαίας Ελλάδας. 

   Αλλά η Δημοκρατία του Σόλωνα. Η θαλερή, η τραχεία και η πολυδύναμη που δοκιμάστηκε στα Μηδικά. Και μέσα από τη σύγκρουση του μέτρου με την υπερβολή οδήγησε τον άνθρωπο στην ιδέα της νίκης.


Οι Περιπέτειες των Σημειώσεων του Αρχιμήδη μέσα στους Αιώνες

Το Παλίμψηστο του Αρχιμήδη στο Walters Art Museum στη Βαλτιμόρη


Η Περιπέτεια της Γνώσης

Ηλικίας χιλίων ετών είναι αυτό το χειρόγραφο μετρώντας από τον 10ο αιώνα που ένας ανώνυμος γραφέας της Κωνσταντινούπολης αντέγραψε έργα του Αρχιμήδη πάνω σε περγαμηνή κρατώντας τα ελληνικά του πρωτοτύπου! 

   Δυόμισι αιώνες αργότερα ένα μοναχός στην Ιερουσαλήμ θα έσβηνε το κείμενο του Αρχιμήδη, θα έκοβε τις σελίδες του χειρόγραφου και περιστρέφοντας τα φύλλα του, θα τα δίπλωνε στη μέση για να γράψει προσευχές. 
   Δεν είναι περίεργο λοιπόν, που και μόνο για να διαλυθεί το παλίμψηστο χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια ενώ σύγχρονες τεχνολογίες, όπως η πολυφασική απεικόνιση και ακτίνες Χ χρησιμοποιήθηκαν για την ανάγνωση του κειμένου, που βρισκόταν κάτω από τις ιερές προσευχές.






Scholeio.com

Ελληνική Γλώσσα, Εργαλείο - Μήτρα - Λογική - Ευφωνική - ακόμα και Κοσμογονία... την είπαν !






"Ακόμη και αν το Εκπαιδευτικό Σύστημα θέλει Ανθρώπους σε ένα καλούπι, το Πνεύμα των Αρχαίων Κειμένων και η Γλώσσα σε Μαθαίνουν να είσαι Αφεντικό!"

Ντε Γρόοτ, Ολλανδός Καθηγητής 
Ομηρικών κειμένων στο 
πανεπιστήμιο του Μοντρεάλ
      Τα σχόλια για την γλώσσα μας που παρουσιάζουμε είναι μία ανθολογία ρήσεων, κυρίως (για ευνόητους λόγους) ξένων συγγραφέων. 
   Αποφύγαμε σκόπιμα να χρησιμοποιήσουμε σχόλια Ελλήνων συγγραφέων, καθώς αμέσως το κείμενο θα αποκτήσει διάφορες ταμπέλες, όπως, ρατσιστικό, φασιστικό, ή οτιδήποτε άλλο. 
   Θεωρούμε ότι είμαστε αρκετά ώριμοι ώστε κάποια στιγμή να σταματήσουμε αυτή τη ξενομανία. 
   Αν πεί κάτι πρώτα Έλληνας δεν του δίνουμε σημασία, ενώ αν πεί το ίδιο ακριβώς πράγμα ξένος τότε αλλάζει το πράγμα και ναί, να το πάρουμε στα σοβαρά. 
   Διαβάζοντας απλά  αναρωτηθείτε το εξής: Εκείνοι τι λόγο έχουν για να εκθειάσουν την δική μας γλώσσα;


Ένας Διάλογος του Γκαίτε 

με τους μαθητές του:


 -Δάσκαλε τι να διαβάσουμε για να γίνουμε σοφοί όπως εσύ; 
 -Τους Έλληνες κλασικούς.
 -Και όταν τελειώσουμε τους Έλληνες κλασικούς τι να διαβάσουμε;
 -Πάλι τους Έλληνες κλασικούς. [4]


   - Ιωάννης Γκαίτε (Ο μεγαλύτερος ποιητής της Γερμανίας, 1749-1832):


«Άκουσα στον Άγιο Πέτρο της Ρώμης το Ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. Η Ελληνική αντήχησε άστρο λαμπερό μέσα στη νύχτα.» [4]

   Α. Meillet, Στο έργο του «Σύντομη ιστορία της Ελληνικής Γλώσσης» ο διάσημος γλωσσολόγος, υποστηρίζει με σθένος την ανωτερότητα της Ελληνικής έναντι των άλλων γλωσσών.[10]

   - Ζακ Λακαρριέρ, ο σπουδαίος Γάλλος συγγραφέας  είχε δηλώσει:
«Στην Ελληνική υπάρχει ένας ίλιγγος λέξεων, διότι μόνο αυτή εξερεύνησε, κατέγραψε και ανέλυσε τις ενδότατες διαδικασίες της ομιλίας και της γλώσσης, όσο καμία άλλη γλώσσα.» [4]

   Βολταίρος, ο μεγάλος Γάλλος διαφωτιστής είχε πεί: 

«Είθε η Ελληνική γλώσσα να γίνει κοινή όλων των λαών.» [4]


   Κάρολος Φωριέλ, ο Γάλλος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Σορβόνης  είπε: 

«Η Ελληνική έχει ομοιογένεια σαν την Γερμανική, είναι όμως πιο πλούσια από αυτήν. Έχει την σαφήνεια της Γαλλικής, έχει όμως μεγαλύτερη ακριβολογία. Είναι πιο ευλύγιστη από την Ιταλική και πολύ πιο αρμονική από την Ισπανική. Έχει δηλαδή ότι χρειάζεται για να θεωρηθεί η ωραιότερη γλώσσα της Ευρώπης.» [4]

   - Η Μαριάννα Μακ Ντόναλντ, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας και επικεφαλής του TLG δήλωσε: 

«Η γνώση της Ελληνικής είναι απαραίτητο θεμέλιο υψηλής πολιτιστικής καλλιέργειας.» [4]

   Έλεν Κέλλερ, η τυφλή Αμερικανίδα συγγραφέας  είχε πεί: «Αν το βιολί είναι το τελειότερο μουσικό όργανο, τότε η Ελληνική γλώσσα είναι το βιολί του ανθρώπινου στοχασμού.» [4]


   - Μάρκος Τίλλιος Κικέρων (Ο επιφανέστερος άνδρας της αρχαίας Ρώμης, 106-43 π.Χ.):
«Εάν οι θεοί μιλούν, τότε σίγουρα χρησιμοποιούν τη γλώσσα των Ελλήνων.» [4]

   - Χάμφρεϋ Κίττο (Άγγλος καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, 1968):
«Είναι στη φύση της Ελληνικής γλώσσας να είναι καθαρή, ακριβής και περίπλοκη. Η ασάφεια και η έλλειψη άμεσης ενοράσεως που χαρακτηρίζει μερικές φορές τα Αγγλικά και τα Γερμανικά, είναι εντελώς ξένες προς την Ελληνική γλώσσα.» [4]

   - Ιρίνα Κοβάλεβα (Σύγχρονη Ρωσίδα καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο Λομονόσωφ, 1995):
«Η Ελληνική γλώσσα είναι όμορφη σαν τον ουρανό με τα άστρα.» [4]

   - R. H. Robins (Σύγχρονος Άγγλος γλωσσολόγος, καθηγητής στο πανεπιστήμιου του Λονδίνου):
«Φυσικά δεν είναι μόνο στη γλωσσολογία όπου οι Έλληνες υπήρξαν πρωτοπόροι για την Ευρώπη. Στο σύνολό της η πνευματική ζωή της Ευρώπης ανάγεται στο έργο των Ελλήνων στοχαστών. Ακόμα και σήμερα επιστρέφουμε αδιάκοπα στην Ελληνική κληρονομιά για να βρούμε ερεθίσματα και ενθάρρυνση.» [4]

   - Φρειδερίκος Σαγκρέδο (Βάσκος καθηγητής γλωσσολογίας Πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδημίας της Βασκωνίας):
«Η Ελληνική γλώσσα είναι η καλύτερη κληρονομιά που έχει στη διάθεσή του ο άνθρωπος για την ανέλιξη του εγκεφάλου του. Απέναντι στην Ελληνική όλες, και επιμένω όλες οι γλώσσες είναι ανεπαρκείς.»

«Η αρχαία Ελληνική γλώσσα πρέπει να γίνει η δεύτερη γλώσσα όλων των Ευρωπαίων, ειδικά των καλλιεργημένων ατόμων.»

«Η Ελληνική γλώσσα είναι από ουσία θεϊκή.» [4]

   - Ερρίκος Σλήμαν ο διάσημος ερασιτέχνης αρχαιολόγος, 1822-1890. Μίλαγε άψογα 18 γλώσσες. Για 2 χρόνια δεν έκανε τίποτα άλλο από το το να μελετάει τα 2 έπη του Ομήρου:

«Επιθυμούσα πάντα με πάθος να μάθω Ελληνικά. Δεν το είχα κάνει γιατί φοβόμουν πως η βαθειά γοητεία αυτής της υπέροχης γλώσσας θα με απορροφούσε τόσο πολύ που θα με απομάκρυνε από τις άλλες μου δραστηριότητες.» [4] 

   - Γεώργιος Μπερνάρ Σώ ο Μεγάλος Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας, 1856-1950:
«Αν στη βιβλιοθήκη του σπιτιού σας δεν έχετε τα έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, τότε μένετε σε ένα σπίτι δίχως φώς.»[4]

   - Τζέιμς Τζόυς ο διάσημος Ιρλανδός συγγραφέας, 1882-1941:
«Σχεδόν φοβάμαι να αγγίξω την Οδύσσεια, τόσο καταπιεστικά  αφόρητη είναι η ομορφιά.» [4]

   - Ίμπν Χαλντούν ο μεγαλύτερος Άραβας ιστορικός:
«Που είναι η γραμματεία των Ασσυρίων, των Χαλδαίων, των Αιγυπτίων; Όλη η ανθρωπότητα έχει κληρονομήσει την γραμματεία των Ελλήνων μόνον.» [4]

   - Will Durant, ο Αμερικανός ιστορικός και φιλόσοφος, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Columbia:
«Το αλφάβητόν μας προήλθε εξ Ελλάδος δια της Κύμης και της Ρώμης. Η Γλώσσα μας βρίθει Ελληνικών λέξεων. 

Η επιστήμη μας εσφυρηλάτησε μιάν διεθνή γλώσσα διά των Ελληνικών όρων. 
Η γραμματική μας και η ρητορική μας, ακόμα και η στίξης και η διαίρεσης είς παραγράφους... είναι Ελληνικές εφευρέσεις. 
Τα λογοτεχνικά μας είδη είναι Ελληνικά – το λυρικόν, η ωδή, το ειδύλλιον, το μυθιστόρημα, η πραγματεία, η προσφώνησις, η βιογραφία, η ιστορία και προ πάντων το όραμα. Και όλες σχεδόν αυτές οι λέξεις είναι Ελληνικές.» [4]

   - Ζακλίν Ντε Ρομιγύ, η σύγχρονη Γαλλίδα Ακαδημαϊκός και συγγραφεύς:
«Η αρχαία Ελλάδα μας προσφέρει μια γλώσσα, για την οποία θα πώ ότι είναι οικουμενική.»

«Όλος ο κόσμος πρέπει να μάθει Ελληνικά, επειδή η Ελληνική  γλώσσα μας βοηθάει πρώτα από όλα να καταλάβουμε την δική μας γλώσσα.» [4]

   - Μπρούνο Σνέλ, ο διαπρεπής καθηγητής του Πανεπιστημίου  του Αμβούργου:
«Η Ελληνική γλώσσα είναι το παρελθόν των Ευρωπαίων.» [4]

   - Φραγκίσκος Λιγκόρα, ο σύγχρονος Ιταλός καθηγητής Πανεπιστημίου και Πρόεδρος της Διεθνούς Ακαδημίας πρός διάδοσιν του πολιτισμού:
«Έλληνες να είστε περήφανοι που μιλάτε την Ελληνική γλώσσα ζωντανή και μητέρα όλων των άλλων γλωσσών. Μην την παραμελείτε, αφού αυτή είναι ένα από τα λίγα αγαθά που μας έχουν απομείνει και ταυτόχρονα το διαβατήριό σας για τον παγκόσμιο πολιτισμό.» [4]

   - Ο. Βαντρούσκα, ο καθηγητής Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης:
«Για έναν Ιάπωνα ή Τούρκο, όλες οι Ευρωπαϊκές γλώσσες δεν φαίνονται ως ξεχωριστές, αλλά ως διάλεκτοι μιάς και της αυτής γλώσσας, της Ελληνικής.» [4]

   - Peter Jones, ο Διδάκτωρ-καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης ο οποίος συνέταξε μαθήματα αρχαίων Ελληνικών πρός το αναγνωστικό κοινό, για δημοσίευση στην εφημερίδα «Daily Telegraph»:

«Οι Έλληνες της Αθήνας του 5ου και του 4ου αιώνος είχαν φθάσει την γλώσσα σε τέτοιο σημείο, ώστε με αυτήν να εξερευνούν ιδέες όπως η δημοκρατία και οι απαρχές του σύμπαντος, έννοιες όπως το θείο και το δίκαιο. Είναι μιά θαυμάσια και εξαιρετική γλώσσα.» [10]

   - Ντε Γρόοτ, ο Ολλανδός καθηγητής Ομηρικών κειμένων στο πανεπιστήμιο του Μοντρεάλ:
«Η Ελληνική γλώσσα έχει συνέχεια και σε μαθαίνει να είσαι αδέσποτος και να έχεις μιά δόξα, δηλαδή μιά γνώμη. Στην γλώσσα αυτή δεν υπάρχει ορθοδοξία. Έτσι ακόμη και αν το εκπαιδευτικό σύστημα θέλει ανθρώπους νομοταγείς – σε ένα καλούπι – το πνεύμα των αρχαίων κειμένων και η γλώσσα σε μαθαίνουν να είσαι αφεντικό.» [10]

   - Gilbert Murray, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης:
«Η Ελληνική είναι η τελειότερη γλώσσα. Συχνά διαπιστώνει κανείς ότι μιά σκέψη μπορεί να διατυπωθεί με άνεση και χάρη στην Ελληνική, ενώ γίνεται δύσκολη και βαρειά στην Λατινική, Αγγλική, Γαλλική ή Γερμανική. Είναι η τελειότερη γλώσσα, επειδή εκφράζει τις σκέψεις τελειοτέρων ανθρώπων.» [14]

   - Max Von Laye, Φυσικός, Βραβείον Νόμπελ Φυσικής:
«Οφείλω χάριτας στην θεία πρόνοια, διότι ευδόκησε να διδαχθώ τα αρχαία Ελληνικά, που με βοήθησαν να διεισδύσω βαθύτερα στο νόημα των θετικών επιστημών.» [10]

   - E, Norden, Μεγάλος Γερμανός φιλόλογος:
«Εκτός από την Κινεζική και την Ιαπωνική, όλες οι άλλες γλώσσες διαμορφώθηκαν κάτω από την επίδραση της Ελληνικής, από την οποία πήραν, εκτός από πλήθος λέξεων, τους κανόνες και την γραμματική.» [10]

   - Martin Heidegger, Γερμανός φιλόσοφος, από τους κυριότερους εκπροσώπους του υπαρξισμού του 20ου αιώνος:
«Η αρχαία Ελληνική γλώσσα ανήκει στα πρότυπα, μέσα από τα οποία προβάλλουν οι πνευματικές δυνάμεις της δημιουργικής μεγαλοφυΐας, διότι αναφορικά προς τις δυνατότητες που παρέχει στην σκέψη, είναι η πιό ισχυρή και συνάμα η πιό πνευματώδης από όλες τις γλώσσες του κόσμου.» [10]

    - David Crystal, Γνωστός Άγγλος καθηγητής, συγγραφεύς της εγκυκλοπαίδειας του Cambridge για την Αγγλική:
«Είναι εκπληκτικό να βλέπεις πόσο στηριζόμαστε ακόμη στην Ελληνική, για να μιλήσουμε για οντότητες και γεγονότα που βρίσκονται στην καρδιά της σύγχρονης ζωής.» [10]

   - Μάικλ Βέντρις, Ο άνθρωπος που αποκρυπτογράφησε την Γραμμική γραφή Β’:
«Η αρχαία Ελληνική Γλώσσα ήτο και είναι ανωτέρα όλων των παλαιοτέρων και νεοτέρων γλωσσών.» [10]

   - R.H. Robins, Γλωσσολόγος και συγγραφεύς:
«Ο Ελληνικός θρίαμβος στον πνευματικό πολιτισμό είναι ότι έδωσε τόσα πολλά σε τόσους πολλούς τομείς [...]. 

Τα επιτεύγματά τους στον τομέα της γλωσσολογίας όπου ήταν εξαιρετικά δυνατοί, δηλαδή στην θεωρία της γραμματικής και στην γραμματική περιγραφή της γλώσσας, είναι τόσο ισχυρά, ώστε να αξίζει να μελετηθούν και αντέχουν στην πιο σκληρή κριτική. 
Επίσης είναι τέτοια που να εμπνέουν την ευγνωμοσύνη και τον θαυμασμό μας.» [12]

   - Luis José Navarro, Αντιπρόεδρος στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Ευρωκλάσσικα» της Ε.Ε.:
«Η Ελληνική γλώσσα για μένα είναι σαν κοσμογονία. Δεν είναι απλώς μιά γλώσσα...» [6]

   - Juan Jose Puhana Arza (Βάσκος Ελληνιστής και πολιτικός):
«Οφείλουμε να διακηρύξουμε ότι δεν έχει υπάρξει στον κόσμο μία γλώσσα η οποία να δύναται να συγκριθεί με την κλασσική Ελληνική.» [7]

   - D’Eichtal, Γάλλος συγγραφεύς:
«Η Ελληνική γλώσσα είναι μία γλώσσα η οποία διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά, όλες τις προϋποθέσεις μιάς γλώσσης διεθνούς... 

Εγγίζει αυτές τις ίδιες τις απαρχές του πολιτισμού... 
Η οποία όχι μόνον δεν υπήρξε ξένη πρός ουδεμία από τις μεγάλες εκδηλώσεις του ανθρωπίνου πνεύματος, στην θρησκεία, στην πολιτική, στα γράμματα, στις τέχνες, στις επιστήμες, αλλά υπήρξε και το πρώτο εργαλείο, –πρός ανίχνευση όλων αυτών– τρόπον τινά η μήτρα... 
Γλώσσα λογική και συγχρόνως ευφωνική, ανάμεσα σε όλες τις άλλες...» [7]

   - Theodore F. Brunner, Ιδρυτής του TLG και διευθυντής του μέχρι το 1997:
«Σε όποιον απορεί γιατί ξοδεύτηκαν τόσα εκατομμύρια δολάρια για την αποθησαύριση των λέξεων της Ελληνικής, απαντούμε: Μα πρόκειται για την γλώσσα των προγόνων μας και η επαφή με αυτούς θα βελτιώσει τον πολιτισμό μας.» [10]

   - Ζακ Λάνγκ, Γάλλος Υπουργός Παιδείας:
«Θα ήθελα να δώ να διδάσκονται τα Αρχαία Ελληνικά, με τον ίδιο ζήλο που επιδεικνύουμε εμείς, και στα Ελληνικά σχολεία.»[10]
_____________


   - Νίκος Γκάτσος
«Πολύ δεν θέλει ο Έλληνας
Να χάσει την λαλιά του
Και να γίνει μισέλληνας
Από την αμυαλιά του.» [10]

   - Γιώργος Σεφέρης
«Μα τι γυρεύουν οι ψυχές μας
Πάνω σε καταστρώματα καταλυμένων 
                                                   καραβιών
Μουρμουρίζοντας σπασμένες σκέψεις 
                                   από ξένες γλώσσες;» [8]



[4] «ΑΝΘΟΛΟΓΙΟΝ ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΣΙΑΣ – Τι είπαν και έγραψαν οι ξένοι για την Ελλάδα, τους Έλληνες και την γλώσσα τους» του Μ. Παγουλάτου
[6] «ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ – ΠΩΣ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΤΟΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΛΟΓΟ» της Α. Τζιροπούλου – Ευσταθίου
[7] «Ο ΕΝ ΤΗ ΛΕΞΕΙ ΛΟΓΟΣ» της Α. Τζιροπούλου – Ευσταθίου
[8] «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ – ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ» της Α. Τζιροπούλου – Ευσταθίου
[10] «ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΣ, ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΓΛΩΣΣΗΣ» του Α. Αντωνάκου
[12] «ΚΕΝΤΡΟ ΛΕΞΙΚΟΛΟΓΙΑΣ» - http://www.lexicon.gr/
[14] ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΕΛΛΗΝΩΝ ΙΣΤΟΡΙΑ» Τεύχος 25 (Ιούλιος 2006)


Αλέξανδρος Αγγελής,  
από το Αντίβαρο,


Scholeio.com

Μήπως οι Φόβοι μας είναι απλά... Έννοιες που Φοβόμαστε ?



Ο Φόβος μπροστά στην Αλήθεια, 
την Ευτυχία και την Ελευθερία, 
Λάθη, Λάθη, Λάθη. 

 Μια Ζωή γεμάτη Λάθη που τρέμουμε... 

Λάθη και ενοχές που μας κατατρώγουν, αλλά και Λάθη που μας σπρώχνουν να βρούμε τις αλήθειες που χάσαμε και μας σπρώχνουν σε υπερβάσεις κάθε εμποδίου.

Μην μου πείτε ότι δεν τρέμουμε μπρος στα λάθη μας, πως δεν τρέχουμε να κρυφτούμε οπουδήποτε μην αντέχοντας τον αμαρτωλό ή λανθασμένο εαυτό μας.


Και μην μου πείτε ότι αυτή η στάση του φόβου εμπρός στα λάθη μας δεν είναι συμπεριφορά Συναισθηματικής αντανακλαστικής αντίδρασης, το πρόγραμμα της οποίας εδραιώθηκε στη διάρκεια της παιδικής μας ηλικίας, μέσα από τις διαρκείς βίαιες ή στο όνομα της Αγάπης επεμβάσεις των ανόητων μεγάλων.


Ο ΦΟΒΟΣ είναι το κυρίαρχο συναίσθημα του Δυτικού, δυστυχέστατου και ανίσχυρου ανθρώπου, ανίσχυρου, διότι είναι εξαρτώμενος από ανάλγητους και απάνθρωπους αφέντες που ελέγχουν ακόμα και την πρώτη του αναπνοή.

Ο ΦΟΒΟΣ είναι ένα αρνητικό συναίσθημα, ειδικά ο φόβος του Θεού. Θυμάστε πότε σας φύτεψαν το συναίσθημα του φόβου και τρόμου στο εγκεφαλονευρικό σας σύστημα; Όχι βεβαίως.
Στη δική μου παιδική εποχή 1945 με 1952 εποχή του δημοτικού σχολείου στο οποίο πηγαίναμε υποχρεωτικά για να γίνουμε καλοί άνθρωποι, υπήρχε ο θεσμός του ξυλοδαρμού από τους δασκάλους.

Ο ξυλοδαρμός από τους αφέντες δασκάλους εκείνης της εποχής ήταν ένας θεσμός του δήθεν Ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος και λέγω δήθεν, διότι ήταν φτιαγμένος και ραμμένος από τις ρατσιστικές σχολές και Στοές της Μεγάλης Βρετανίας. Το πραγματικό αφεντικό του τόπου μας..
Υποθέτω πως και η σημερινή παραγωγή άβουλων ηλιθίων από το εκπαιδευτικό μας σύστημα, κάπου εκεί έχει σχεδιαστεί.

Θυμάμαι πως τότε, αυτό που δεν μπορούσαμε σαν παιδιά να καταλάβουμε, ήταν για ποιο λόγο οι δάσκαλοι μας χτυπούσαν.

Σαν παιδιά χαρακτηρίζαμε τους δασκάλους μας σε καλούς και κακούς από την ποιότητα και την ποσότητα του ξυλοδαρμού που δεχόμασταν, αγνοώντας κυριολεκτικά τις υποσυνείδητες καταγραφές που αυτοί οι καθ’ όλα νόμιμοι ξυλοδαρμοί του σχολείου μας υπόβαλαν, εκείνη τη συγκεκριμένη ηλικία.

Αμφιβάλω δε αν ακόμα και σήμερα, κάποιοι, εκτός από τους μυημένους γνωρίζουν αυτές τις επιδράσεις. Βέβαια υπήρχε η δικαιολογία της άγνοιας του μαθήματος, όπως επίσης και η συστηματική θρησκευτική διδασκαλία που διαρκώς επαναλάμβανε ότι ο καλός Θεός μας επιτηρεί πάντα και είναι έτοιμος να μας στείλει στην κόλαση αν δεν ήμαστε καλά παιδιά και αν δεν γυρίζαμε και το άλλο μάγουλο, όπως έκανε ο Χριστός, στους δασκάλους μας.

Αλλά η παιδική μας διαίσθηση δεν το δεχόταν αυτό και γι’ αυτό δίναμε καλούς και κακούς χαρακτήρες στους δασκάλους.

Το σχολείο τότε, εθεωρείτο ιερό και απαραίτητο για να γίνουμε καλοί και χρηστοί πολίτες στο κράτος, που το Ιερό της Πατρίδας αντιπροσώπευε τότε, και δεν μπορούσαμε σε καμία περίπτωση εμείς τα παιδιά, να έχουμε τις όποιες αντιρρήσεις μας απέναντι σε τέτοια αυθεντία και δύναμη.

Αυτόματα λοιπόν και χωρίς καμία ιδιαίτερη προσπάθεια, μέσα από τους ξυλοδαρμούς των δασκάλων, υιοθετούσαμε και ταυτιζόμασταν με τον ρόλο του κριτή και του τιμωρού απέναντι σε κάθε προσπάθεια ή πράξη ενόχλησης που γινόταν από τους άλλους προς εμάς.

Το δυστύχημα είναι ότι την ίδια πρακτική επαναλαμβάνουμε και ως ενήλικες προς τους Εαυτούς μας, κρίνοντας και επικρίνοντας τον Εαυτό μας που σχεδόν πάντα μας απογοητεύει.

Το βάσανο της αυτοκριτικής και αυτοαπόριψης που σήμερα βασανίζει πολλούς ανθρώπους, βρίσκεται κρυμμένο σε τέτοιες παιδικές εποχές…
Υποσυνείδητα διδαχθήκαμε τον Μωσαϊκό Νόμο της αντεκδίκησης που στηρίζεται στις άλογες αντανακλαστικές λειτουργίες του εγκεφάλου, χωρίς καμία απολύτως λογική αναφορά σ’ αυτόν, αποδεικνύοντας, ότι το περίφημο υποσυνείδητο που καθορίζει την ποιότητα της Ζωής μας, περιέχει συναισθηματικές καταγραφές μόνον και τις οποίες το κάθε ΕΓΩ εκλογικεύει κατά τις δυνατότητές του..
Πάνω σ’ αυτή την υποσυνείδητη καταγραφή, που το εγκεφαλονευρικό μας σύστημα αντανακλαστικά επαναλαμβάνει, στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό και το σημερινό πολιτιστικό μοντέλο του λάθους και της τιμωρίας που πανέξυπνα και απάνθρωπα εξουσιολάγνες ομάδες εις βάρος της ευδαιμονίας μας οικοδόμησε.

Κοιτάξτε γύρω σας ψύχραιμα, όλος ο Ελληνικός πληθυσμός είναι πνιγμένος στους φόβους που πανέξυπνα οι εξουσίες εξέθρεψαν.

Τα πάντα είναι διεφθαρμένα με πρώτο το θεσμικό Δίκαιο το οποίο μεταμορφώθηκε σε Δίκαιο του Ισχυρότερου και με όλους εμάς μόνιμα ενόχους και παραβάτες σ’ όλα.

Σήμερα οι πρακτικές της σποράς του τρόμου, των ενοχών και της υποτέλειας αλλάξανε, σήμερα δεν επιτρέπονται οι ξυλοδαρμοί από τους δασκάλους στα σχολεία, επιτρέπονται μεταξύ των μαθητών με την καθοδήγηση της τηλεόρασης, υπό την εποπτεία των δασκάλων και στο όνομα της ελευθερίας ασφαλώς.

Πριν όμως από το σχολείο, αυτό που για πάντα φυτεύει την ευαίσθητη μήτρα του αιώνιου φόβου και τρόμου μέσα στο Νού κάθε νεογέννητου ανθρώπου, είναι το σφαγείο του μαιευτηρίου και το πέταγμα του νεογέννητου παιδιού στον καιάδα του βρεφικού θαλάμου.

Εκεί συντελείτε ο Ψυχικός και Οργανικός εκφυλισμός του γένους των ανθρώπων. Εκεί και κάτω από την προστασία του Ακαδημαϊκού μανδύα, ακούσια από τους γιατρούς, αλλά εκούσια από αυτούς που σχεδίασαν και εποπτεύουν αυτό το σατανικότατο και τερατώδες έργο, συντελείτε το ολοκαύτωμα της υπνωτισμένης με πλείστα ναρκωτικά και εθισμούς Ανθρωπότητας.

Η ΑΥΤΟΑΠΟΡΙΨΗ που διαρκώς τρέφεται από τη θλίψη, που το πολιτιστικό μας μοντέλο συστηματικά καλλιεργεί, μας οδηγεί μαθηματικά στην κόλαση, σε μια Ζωή που ευχαρίστως θα καταστρέψουμε, αφού δεν μπορούμε με τέτοιες υποσυνείδητες καταγραφές απόρριψης, βίας και περιφρόνησης από τους άλλους και τον Εαυτό μας, να χαρούμε, να ερωτευθούμε, να εμπιστευθούμε και να αγαπήσουμε.

Δεν έχουμε κατανοήσει ότι αφανή ανθρωποποίητα φαντάσματα, θεών και διαβόλων, καλώς εδραιωμένα στο υποσυνείδητό του Νου μας, απομυζούν κάθε πηγαία, ζωοποιό και αυθεντική έκφραση της Ζωής μας.
Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι ο Φόβος είναι ο κυρίαρχος άρχοντας αυτού του πλανήτη.

ΦΟΒΟΣ, ΔΕΟΣ και ΤΡΟΜΟΣ, είναι το κυρίαρχο αρνητικό συναίσθη­μα αυτής της εποχής, ανθρωποποίητο κατασκεύασμα, που με πόση επιμέλεια, πόση προσοχή, πόση τέχνη και ευφυΐα, τα μέσα μαζικής εξαχρείωσης διασπείρουν, συντηρούν και υποβάλουν.

Έχετε σκεφθεί ποτέ, πόσο πολύ ο φόβος της ερωτικής σας ανεπάρκειας, καταστρέφει κυριολεκτικά τη ζωή σας, έχετε καταλάβει ότι κάθε ερωτική πρόκληση που πανέξυπνα και υποβολιμαία καταλαμβάνει το περιβάλλον μας, διεγείροντας την ερωτική μας διάθεση, αυτόματα ενεργοποιεί και τους τρόμους που είναι συνδεδεμένοι με την ερωτική μας ανεπάρκεια.

Έχετε συνειδητοποιήσει πόσο ψεύτες, υποκριτές και άνανδρους μας εξαναγκάζουν να γίνουμε αυτοί οι υποσυνείδητοι φόβοι;

Και βέβαια, επίσης γνωρίζετε πόσο ψεύδος (σκοτάδι) πόση αντίδραση, πόσο μίσος, πόση βία αλλά και πόσο τρόμο προκαλεί η έρευνα αυτής της Αλήθειας.

Ψεύδος, Φόβος, Άγνοια και Λήθη. Πώς λοιπόν, ανήμποροι και αδρανείς να μην περιμένουμε τους εξωγήινους τον Σούπερμαν, τον Ζορό, τον Μπάτμαν, τον Μεσσία, ή κάποιον Γκουρού, να έρθουν να μας απελευθε­ρώσουν επιτέλους, από τους φόβους που μας εμποδίζουν να αγαπήσουμε, να ερωτευθούμε, να γίνουμε τρυφεροί, δίκαιοι, ενάρετοι και ηρωικοί.

Πώς να μην φοβόμαστε το αγαθό, όταν στην εμφάνισή του διεγείρονται άπειροι υποσυνείδητοι τρόμοι, αφού το υποσυνείδητό μας είναι γεμάτο με άπειρες απογοητεύσεις εξαιτίας της αυθόρμητης εκδήλωσης του παιδικού Αγαθού που χάσαμε.
Πώς να μη φοβόμαστε την Αλήθεια όταν κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, κατ’ απαίτηση των ανόητων μεγάλων να μάθουν την Αλήθεια από εμάς, μας τιμώρησαν πάντα στο όνομα της Αλήθειας, της Δικαιοσύνης, αλλά και του Θεού.

Πώς να μη φοβόμαστε όταν Άγνοια, Λήθη και Ψεύδος σκεπάζουν τον Πλανήτη.

Φόβος και τρόμος, τα δύο κυρίαρχα συναισθήματα που πιστότατοι υπηρέτες κάθε θρησκευτικής και πολιτικής εξουσίας καταδυναστεύουν την ευζωία αυτού του πλανήτη.

Τι νομίζετε ότι οι διάφοροι δράκοι και ερπετά στα διάφορα οικόσημα των ευγενών δυναστών συμβολίζουν;

Το εγκεφαλονευρικό μας σύστημα ονομάζεται και ερπετικό διότι λειτουργεί αντανακλαστικά και ως τέτοιο δύναται να προγραμματισθεί, όπως και συμβαίνει.

Δεν γνωρίζουμε π.χ. ότι η συναισθηματική κατάσταση, που υφίσταται μια διαρκή ταλάντωση μεταξύ αρνητικού και θετικού, είναι η γενεσιουρ­γός αιτία της έλλογης έκφρασής μας, και ότι αυτός είναι ένας Συμπαντικός Νόμος.

Και βέβαια δεν γνωρίζουμε, ότι αυτή η ιδιαίτερη γνώση, της Συναι­σθηματικής χειραγώγησης, καλά φυλαγμένη στις απόκρυφες στοές των διαφόρων εξουσιαστών, είναι η κύρια μυστική δύναμη επικυριαρχίας τους.

Και το κυριότερο, δεν γνωρίζουμε ότι όλο αυτό το πλέγμα των τρόμων, του ψεύδους και της βίας, είναι γερά ριζωμένο στο υποσυνείδητό μας και λειτουργεί αυτόματα και αντανακλαστικά, ότι το υποσυνείδητο είναι ο σκληρός δίσκος δεδομένων του νοητικού μας υπολογιστή και ότι η εξέλιξη του ΕΓΩ μας σε καλή η κακή κατεύθυνση καθορίζεται εν πολλής από τα περιεχόμενα αυτού του σκληρού δίσκου, ο προγραμματισμός του οποίου αρχίζει με την πρώτη αναπνοή μας στα σφαγεία των μαιευτηρίων και τελειώνει γύρω στα είκοσι χρόνια μας με τον προγραμματισμό της ερωτικής μας συμπεριφοράς στις ανεκπλήρωτες προκλήσεις της πορνογραφίας, της πορνείας και της εκπόρνευσης κάθε ωραίου και αγαθού στη Ζωή μας.

Το συναίσθημα του ΦΟΒΟΥ προκύπτει αυτόματα αφού κάθε φορά που στο παρελθόν είπαμε την αλήθεια πονέσαμε, κάθε φορά που βρεθήκαμε μπροστά στην ευτυχία, απογοητευθήκαμε και κάθε φορά που πολεμήσαμε για την ελευθερία μας, προδοθήκαμε.

Ποτέ δεν πολεμήσαμε να ελευθερωθούμε από τα εσωτερικά φαντά­σματα των ανθρωποποίητων τρόμων μας που είναι και οι πραγματικοί δυνάστες μας.

Τούτη η κατάσταση δυστυχίας εντάσσεται μέσα στα πλαίσια λειτουργίας της συναισθηματικής λειτουργίας και η οποία δίνει την δυνατότητα σε κάθε καλό γνώστη να την εκμεταλλεύεται κατά τα συμφέροντά του, αφού αυτός ο Νόμος είναι μια Φυσική Σταθερά.

Το Σύμπαν είναι μια αστείρευτη πηγή αρνητικών και θετικών δράσεων και σωματιδίων, που με μορφή εντυπώσεων τρέφει κάθε διασκεπτικό και βουλητικό ΕΓΩ χωρίς ανταλλάγματα και χωρίς απαιτήσεις.
Το ΕΓΩ μου είναι Αυτό που επεξεργάζεται τις εντυπώσεις του Κόσμου και σχηματίζει χρήσιμα νοήματα για την επιβίωσή του.

Το ανθρωποποίητο Σύμπαν ή πολιτιστικό μας μοντέλο στο οποίο γεννιόμαστε, ανδρωνόμαστε και ζούμε, είναι ένα σύστημα απαξίωσης, περιφρόνησης, φόβων, ενοχών και άρνησης οτιδήποτε ωραίου και αγαθού.

Είναι μια μόνιμη πηγή δυστυχίας, από την οποία η Ανθρωπότητα ποτίζεται συστηματικά εδώ και πολλές γενιές με αποτέλεσμα να γίνει απόλυτα αυτοκαταστροφική.

Τυφλοί, κουφοί και άβουλοι, βαδίζουμε σ’ ένα απάνθρωπο μέλλον που μισάνθρωποι αλλά ευδαίμονες ευνούχοι, προετοίμασαν για μας και τα παιδιά μας.

ΕΥΔΟΣ είναι η αρχαία ονομασία του σκότους, το σύμβολο Ψ είναι το αρχικό γράμμα της λέξης Ψυχή, όταν το σύμβολο Ψ έρθει εμπρός από το ΕΥΔΟΣ μας δίδει το ΨΕΥΔΟΣ που σημαίνει ότι το ΨΕΥΔΟΣ είναι το σκοτάδι της ΨΥΧΗΣ.

Δύο σύμβολα του Ψ το ένα ανεστραμμένο πάνω από το άλλο, μας δίδουν το Φ το αρκτικό γράμμα της λέξης Φυλακή, που σημαίνει ότι το ΨΕΥΔΟΣ είναι επίσης και Φυλακή.

ΛΗΘΗ είναι η απουσία ΜΝΗΜΗΣ, όταν το στερητικό σύμβολο Α έρθει μπροστά από τη ΛΗΘΗ, μας στερεί τη ΛΗΘΗ και μας δίδει την ΑΛΗΘΕΙΑ η οποία είναι ΘΗΛΕΙΑ, ΑΕΙΘΑΛΗΣ και ασφαλώς ζωοποιός.

Ο αναγραμματισμός της λέξης ΛΑΘΟΣ μας δίδει τις λέξεις ΑΘΛΟΣ και ΘΑΛΟΣ, Θαλός είναι ο νεαρός βλαστός κάθε φυτού.

Η συνειδητοποίηση ενός ΛΑΘΟΥΣ και η διόρθωσή του από το διασκεπτικό και βουλητικό ΕΓΩ είναι ένας ΑΘΛΟΣ.

Η εξ αυτού προκύπτουσα νέα κατάσταση συνειδητής Αρετής, είναι ένα νέο βλαστάρι σε εξέλιξη. Σκεφθείτε το παρακαλώ.

Οδηγήθηκα στη συγγραφή αυτού του άρθρου όταν με έκπληξη άκουσα τα συμπεράσματα φίλων και γνωστών από την ανάγνωση αποσπασμάτων του βιβλίου μου με τον τίτλο ΕΓΩ.

Εκφράστηκαν πολλά θετικά σχόλια από κάποιους, αλλά από κάποιους άλλους χαρακτηρίσθηκα ΕΓΩΙΣΤΗΣ, ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ, ΕΘΝΙΚΙΣΤΗΣ, ΣΑΤΑΝΙΣΤΗΣ, ΦΑΣΙΣΤΑΣ, ΣΟΒΙΝΙΣΤΗΣ και κάποια άλλα που δεν θυμάμαι.

Γι’ αυτό και τούτο το άρθρο είναι αφιερωμένο σ’ αυτούς τους άτυχους φίλους, τους τρομοκρατημένους και ανίσχυρους γνωστούς αλλά και τυχαίους αναγνώστες του βιβλίου μου, που θα καταλήξουν στα ίδια συμπεράσματα..

Για ένα είμαι σίγουρος, δεν είχα ποτέ κακή πρόθεση. Ήταν λοιπόν οδυνηρή έκπληξη η διαπίστωση ότι η καλή πρόθεση, ακόμα και προς φίλους, για φαντασθείτε, η καλή πρόθεση είναι και αυτή που γεννά τους περισσότερους υποσυνείδητους ΤΡΟΜΟΥΣ.

Μας τρομάζουν οι άνθρωποι με καλή πρόθεση και τούτο, διότι όποτε εμπιστευθήκαμε καλοπροαίρετους μας πρόδωσαν, μας εκμεταλλεύτηκαν.

_____________________________________

Ευάγγελος Βαρελίδης  
Συγγραφέας-Ερευνητής σε θέματα ΝΟΥ – ΨΥΧΗΣ – ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ – ΕΡΩΤΑ και ΕΓΩ.




  Scholeio.com    

Ποιος Σκότωσε τον Όμηρο; Μέρος Τρίτο, Πώς μια Μικρούλα Χώρα Διέφερε τόσο ριζικά;


 

Πώς μια μικρούλα, φτωχή χώρα στα νότια Βαλκάνια διέφερε τόσο ριζικά από 
το γενικό πολιτισμό που μοιράζονταν οι πλουσιότεροι γείτονες της από την άλλη πλευρά της θάλασσας, πώς 
και γιατί οι "αρχές" της εξακολουθούν να ασκούν 
τόσο βαθιά επίδραση ακόμη και τώρα που μιλάμε;







Αποσπάσματα από το βιβλίο 
"Ποιος Σκότωσε τον Όμηρο", των 
Victor Davis Hanson και Hohn Heath, 
από τις εκδόσεις του Κάκτου.
  Μέρος Τρίτο

[...]
   Για πρώτη φορά, μέσα στον από αιώνων αγώνα, για τη διαφύλαξη της ελληνικής σοφίας, οι παραδοσιακοί υπερασπιστές του Ομήρου πρόδωσαν το σκοπό τους και, συνειδητά ή όχι, εγκατέλειψαν τη σοφία των Ελλήνων προς χάρη του καριερισμού. 
   Ότι έχουν πει και γράψει οι κλασικιστές για τον Όμηρο, τις πρόσφατες δεκαετίες, έχει σκοτώσει, το ενδιαφέρον του κοινού, για τους "Έλληνες". 
   Η αρχή του τέλους για την επίσημη μελέτη των Ελλήνων έρχεται τη δεκαετία του '60. Το όλο πακέτο θεωρήθηκε αναχρονιστικό και μέρος ενός αντιδραστικού κατεστημένου. 
   Τα μελοδραματικά κηρύγματα του Δημοσθένη περί θάρρους και θυσίας, οι συμβουλές του Λίβιου για τον καλό αγώνα, το μοναχικό amo, amas, amat στους μικρούς θαλάμους των βιβλιοθηκών, έγιναν κάτι περισσότερο από αναχρονισμός. 

   Έπρεπε να πεταχτεί στη θάλασσα. Μέσα σε ένα κύμα ολικής αναθεώρησης και απλοποίησης των πάντων, οι Κλασικές σπουδές πια θεωρούνταν απαρχαιωμένες, είναι χρονοβόρες και δύσκολες.
   Οι παραδοσιακές αξίες, τα κριτήρια, η απομνημόνευση, οι απολυτότητες, δεν είχαν θέση σε ένα πανεπιστήμιο όπου ο μοντερνισμός, η σχετικότητα και η ιδεολογία ήταν τα νέα "μάντρα".*  Κι όταν τα υπερασπιζόσουν αυτά δημοσίως, επιβεβαιωνόσουν και αποκτούσες μια αίσθηση επαναστατικής  αυτοδέσμευσης.
   Οι διοικήσεις των πανεπιστημίων προσαρμόστηκαν. Ακολούθησε αναμόρφωση του προγράμματος μαθημάτων, δηλαδή εγκαταλείφθηκαν κάποια κεντρικά μαθήματα. 
    Σημαντικά, βασικά μαθήματα, αυτά που "υποχρέωναν" τους σπουδαστές να αποκτήσουν κάποια τουλάχιστον εξοικείωση με την λογοτεχνία, τη γραμματική, τη φιλοσοφία, την ιστορία και τη γλώσσα της κλασικής αρχαιότητας. 
   Ενέδωσε ακόμα και το Βατικανό, απορρίπτοντας τα Λατινικά  ως παγκόσμια γλώσσα της Εκκλησίας.
   Οι φοιτητές αυτής της νέας εποχής, δεν είναι πια αναγκασμένοι να απομνημονεύουν ανώμαλα συγκριτικά επίθετα, ούτε πρόθυμοι να βυθιστούν στην παλιομοδίτικη σοφία της Σοφόκλειας τραγωδίας.

   Έτσι δημιουργείται ένα νέο, υπερευαίσθητο πρόγραμμα σπουδών και τα προσαρτήματα του, -εκπαίδευση στην ανομοιότητα, συγγραφή ημερολογίου, ευαισθητοποίηση φύλου και φυλής, πολυπολιτισμικότητα, περιστασιακή ηθική, προσωπική ανάπτυξη, άφεση αμαρτιών και πολιτική της αυτοδέσμευσης- έρχεται σε πλήρη αντίθεση προς την ελληνική σοφία.

 [...] 
   Αλλά... Ακόμα και τα ζητήματα που υποτίθεται ότι αποτελούσαν το φιλοσοφικό "πυρήνα"της κίνησης για έναν εναλλακτικό πολιτισμό κατά τη δεκαετία του '60 -η ισονομία, η σχέση του ατόμου με την κοινωνία, οι δυσκολίες της δημοκρατίας, η αυτοκαταστροφικότητα του ιμπεριαλισμού, η τραγωδία του πολέμου, το δικαίωμα και η ανάγκη να διαφωνείς και να ενίστασαι, η αναγνώριση του παραλογισμού- ανήκαν, προέρχονταν, πρώτα, από τον Όμηρο, τον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη !
   Αν αυτή η θαυμαστή νέα γενιά, κατά τους ισχυρισμούς τους,  τών προοδευτικών φοιτητών είχε γνωρίσει την Ιλιάδα, τις Τρωάδες ή τον Γοργία του Πλάτωνα, θα είχε ίσως αναγνωρίσει συγγενή πνεύματα και θα είχε αποκτήσει μια ιδέα ταπεινοφροσύνης  αλλά και ιστορίας. 
   Μήπως γνωρίζουν οι εικοσάχρονοι ότι πριν από πάρα πολύ καιρό ο Θουκυδίδης στην Ιστορία του μίλησε για τους ιμπεριαλιστές Αθηναίους που ισχυρίστηκαν με σκληρότητα ότι 
"...και οι δυο μας ξέρουμε ότι στις ανθρώπινες σχέσεις το δίκιο λογαριάζεται όταν υπάρχει ίση δύναμη για την επιβολή του, και πως, όταν αυτό δεν συμβαίνει, οι δυνατοί κάνουν όσα τους επιτρέπει η δύναμή τους κι οι αδύναμοι αποδέχονται όσα είναι υποχρεωμένοι να αποδεχτούν" [Ε', 89]. 

   Υπήρχαν πολλά εδώ που θα μπορούσαν να γίνουν γνωστά για τον πόλεμο και τη δικαιοσύνη στις δεκαετίες του '60 και του '70, οι Κλασικές Σπουδές θα μπορούσαν να έχουν δώσει προοπτική, βάθος, μετριοπάθεια, προειδοποίηση.

   Ο Τζορτζ Γκουλντ του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, λέει πολύ καθαρά, στην εθνική συνάντηση της Αμερικανικής Φιλολογικής Ένωσης το 1971:


[...] Ο πραγματικός λόγος που μελετάμε τους κλασικούς είναι η αξία τους και η αξία αυτή είναι απλούστατα η απόλαυση που μας δίνουν . Είναι μια αγνή, μη υλική απόλαυση, συγγενική με την απόλαυση που αντλούμε κοιτώντας πίνακες ή ακούγοντας μουσική. Είναι ώς επί το πλείστον, μια παθητική, διανοητική απόλαυση, στην οποία το πνεύμα μας -δεν θα πω εξυψώνεται, μολονότι αυτό συμβαίνει συχνά- διευρύνεται και εμπλουτίζεται με την εμπειρία κάποιου πράγματος έξω από ό,τι σχετίζεται στενά με τα προσωπικά μας προβλήματα.  Classical World 65, 1972, s. 258
[...]                       
   Οι εγγραφές μειώνονταν όλο και περισσότερο. Οι περισσότεροι κάτοχοι διδακτορικού πτυχίου στις Κλασσικές σπουδές συνωστίζονταν γύρω από τον πίνακα με τα "Ζητείται" στο ετήσιο συνέδριο εργασίας. 
   Η αυτοαποκαλούμενη Παλαιά Φρουρά των Κλασικών Σπουδών, έπαιζε την άρπα της, ενώ η Ρώμη και η Ελλάδα καίγονταν στις τάξεις τους. 

   Κάπου εδώ, κάποιοι μυαλωμένοι είδαν τον κίνδυνο. Εμπνευσμένες νέες εκδόσεις του Ομήρου, των λυρικών ποιητών, των τραγικών, των ιστορικών, του Αριστοφάνη και των συγγραφέων του Χρυσού Αιώνα της λατινικής λογοτεχνίας, από προικισμένους μεταφραστές.

   Άλλωστε οι Έλληνες δεν είναι ανιαροί. Ποτέ δεν ήταν και δεν θα είναι και τώρα. Δεν είχαν ποτέ αποτύχει να βρουν ακροατήριο. 
   Έλληνες και Λατίνοι συγγραφείς είναι διαθέσιμοι τώρα σε προσιτές οικονομικά και ευχάριστες στην ανάγνωση αγγλικές, μεταφράσεις.
   Ο Αισχύλος και ο Θουκυδίδης, που κάποτε ήταν διαθέσιμοι μόνο στους γλωσσολογικούς ανατόμους και τους μαθητευομένους τους, διαβάζονταν τώρα από πρωτοετείς που δεν γνώριζαν Ελληνικά και σπούδαζαν να γίνουν χημικοί, μηχανικοί. 
    Οι Κλασικές Σπουδές μπορεί να σώζονταν έστω και στο παρά πέντε.
 [...] 
   Αναιμικός και μπανταρισμένος, αλλά ακόμη ζωντανός, ο Όμηρος μπήκε κούτσα κούτσα στη δεκαετία του '80, με τα δεκανίκια της καλής θέλησης αφοσιωμένων δασκάλων, μεταφραστών και εκλαϊκευτών που αγωνίζονταν να σώσουν τα προγράμματα τους. 
   Όμως οι υψηλά ιστάμενοι κλασικιστές, αυτήν την κρίσιμη στιγμή δεν μπήκαν στον κόπο να καθοδηγήσουν τις προσπάθειες για κατάκτηση νέων σπουδαστών. 
   Οι  προσπάθειες τους εξαντλούνται στο να επανδρώσουν τα γραφεία της Αμερικανικής Φιλολογικής Ένωσης, την εθνική ένωση των κλασικιστών. 
   Ωστόσο η ζημιά που είχε γίνει ήταν μεγάλη. 
   Ο Όμηρος απαιτούσε περισσότερο νέο αίμα και περισσότερη δουλειά για να αξιοποιηθούν τα επιτυχημένα μαθήματα από τις μεταφράσεις στο προπτυχιακό επίπεδο κατά τη δεκαετία του '70.
   Σ' αυτό το κρίσιμο σημείο η πορεία δείχνει να γυρίζει προς τα πίσω. Στις επόμενες δεκαετίες δεν υπάρχει καμία πρόοδος, απλά εξαντλείται ακόμη περισσότερο ο "ετοιμοθάνατος ασθενής".


Όλοι οι Πολιτισμοί πρέπει να ίσοι

   Στις δεκαετίες '80 και '90 εμφανίζεται μια νέα πρόκληση. Μερικοί πιστεύουν ότι όλοι οι πολιτισμοί είναι ίσοι, ότι πρέπει να είναι ίσοι. Ο δυτικός δεν είναι ούτε καλύτερος ούτε χειρότερος από οποιονδήποτε άλλο. 

   Οι Έλληνες "χάνουν"... Αν είναι το ίδιο με τους Θράκες ή τους Καρχηδονίους γιατί να μελετάμε Ελληνικά αντί για Φοινικικά, Χιτιτικά ή Αιγυπτιακά; 
   Αν είναι χειρότεροι, γιατί να τους μελετάμε, γενικώς;
   Κατά ένα εκπληκτικό τρόπο, απίστευτα πολλοί κλασικιστές φάνηκαν να μη διδάχτηκαν τίποτα από την καταστροφή της δεκαετίας του '60 και κατά συνέπεια δεν έκαναν και πολλά πράγματα για να πολεμήσουν ενάντια σ' αυτήν τη νέα, πιο θανατηφόρα παραλλαγή της παλιάς κατηγορίας εναντίον των Ελληνικών και των Λατινικών, ότι δηλαδή είναι "απρόσφορα" και "παρηκμασμένα".

   Έτσι δημιουργείται μια νέα φουρνιά "κοινωνικών ερμηνευτών" που κτίζει μια νέα θεώρηση.

Είτε θα πετάξει στα σκουπίδια τον Κλασικό Κόσμο επειδή δεν ήταν πολυπολιτισμικός, πράγμα που είναι ανέντιμο, διότι κανένας πολιτισμός δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ στ' αλήθεια πολυπολιτισμικός.  Είτε θα ξαναεπινοήσει τους Έλληνες και τους Ρωμαίους ως πολυπολιτισμικούς πλέον, πράγμα που είναι ψέμα.


Η ελληνική σοφία δεν πρέπει απλώς και μόνο να ξεχαστεί, 
αλλά πρέπει να απορριφθεί ενεργά. 


   Η τελευταία γενιά κλασικιστών επιθυμεί να επιβιώσει και να είναι αρεστή -στους συναδέλφους ακαδημαϊκούς δασκάλους- εγγυώμενη στους ανθέλληνες συναδέλφους της ότι οι κλασικιστές που θα ακολουθήσουν θα είναι ελάχιστοι.
   Πάνω στη απελπισία τους και πασχίζοντας να αναζωπυρώσουν τις τελευταίες έστω σπίθες του στρατοπέδου των Κλασικών Σπουδών συντάσσονται με την τελευταία "μόδα". 
Η "νέα" θεωρία... αναθεωρεί... αποπροσανατολιστικά επανεπινοημένα προγράμματα και ερωτά:


Ο τομέας μας είναι ώριμος πλέον όχι μόνο για θεωρητική αλλά για πρακτική αναδόμηση. Γιατί Ελληνικά και Λατινικά, αποκλείοντας όλα τα άλλα; Ένα τμήμα Ελληνικών, Εβραϊκών και Συριακών θα ήταν ένας πραγματικά συναρπαστικός χώρος... James O' Donnel, Lingua Franca, Σεπτ./Οκτ. 1995, σ. 62

   Το ίδιο θα ήταν και ένα πολύγλωσσο "Τμήμα Ελληνικών, Εβραϊκών, Συριακών, Φοινικικών, Ασσυριακών, Βαβυλωνιακών, Χιτιτικών, Αιγυπτιακών" κ.ο.κ. με σκοπό τον κατευνασμό κάποιων στο πανεπιστήμιο... έστω και σκοτώνοντας τον τομέα;

   Στην ερώτηση: Γιατί  Ελληνικά και Λατινικά, αποκλείοντας όλα τα άλλα; Η απάντηση είναι:

 Ίσως επειδή υπάρχει λογοτεχνία Ελληνικών και Λατινικών, και ίσως επειδή, αυτή και μόνο στη Μεσόγειο, είναι εντελώς ξεχωριστή από τη θρησκεία, αυτή και μόνο  εγκαινιάζει τη δυτική εμπειρία.

 Ίσως επειδή σ' αυτές τις γλώσσες υπάρχουν λέξεις όπως πολίτης και ελευθερία και λεξιλόγιο όπου εκφράζεται η κοινωνική διαφωνία.

   Πολλοί ανακαλύπτουν τώρα ότι κερδίζεις πόντους αρνούμενος ότι οι Έλληνες ήταν μοναδικοί στην αρχαία Μεσόγειο ή ότι ο δυτικός πολιτισμός, αρχαίος ή σύγχρονος, έχει κάποιο ιδιαίτερο δυναμισμό και φαντασία. 
   Μια τέτοια παραδοσιακή άποψη, μας λένε, είναι τώρα απελπιστικά "αφελής" και "παρωχημένη":
"Υποστηρίζω ότι η παρούσα έννοια της "κρίσης" έχει παρερμηνευτεί ως μια σύγκρουση μεταξύ θεωρητικής και παραδοσιακής αρχαιολογίας, ή ακόμη και μεταξύ νέου και παλαιού. Στην πραγματικότητα είναι απλώς ένα μέρος της γενικής κατάρρευσης της προσπάθειας των διανοουμένων να ορίσουν τι είναι "Δύση" και τι θα έπρεπε να είναι.
Οι αρχαιολόγοι της Ελλάδας έχουν ουδετεροποιήσει το υλικό τους για να προστατέψουν το σύνολο των πεποιθήσεων που προσέδιδε γόητρο στις Κλασικές Σπουδές. Τώρα που αυτές οι πεποιθήσεις καταρρέουν, δεν τους έχει μείνει τίποτα να υπερασπιστούν". Ian Morris [επ.], Classical Greece: Ancient Histories and Modern Archaeologies, Κέμπριτζ, 1994, σ.3

   Μήπως πρέπει να πιστέψουμε ότι αυτός ο αρχαιολόγος και οι πολλοί συνάδελφοί του βρίσκουν στη ζωή τους πράγματι τον ορισμό της Δύσης -ελευθερία του λόγου, ατομική ιδιοκτησία, διαχωρισμός θρησκείας και κράτους και συνταγματική διακυβέρνηση- να είναι απλώς "καταρρέουσες πεποιθήσεις" που ισοδυναμούν με "τίποτα"; 

   Τι ειρωνεία να επιδιώκουν γόητρο οι σύγχρονοι μας οι στις Κλασικές Σπουδές διαβεβαιώνοντας τους εχθρούς της Δύσης ότι δεν υπάρχει "γόητρο" στους Έλληνες. 
   Τι ειρωνεία που σχεδόν κάθε άλλος πολιτισμός στον κόσμο σήμερα καταρρέει εκτός από το δυτικό.

[...]

   Όμως δυστυχώς όλοι οι πολιτισμοί δεν είναι ίσοι, είτε πρέπει είτε όχι. Και οι κλασικιστές δεν πρέπει να προσποιούνται ότι "όλοι οι πολιτισμοί είναι ίσοι".  
   Ξέρουν πολύ καλά ότι δεν υπάρχει ένας Φαίδων στην Αίγυπτο, μια Ορέστεια στην Περσία ή μια Ιλιάς στην Ασσυρία, πόσο μάλλον δημοκρατία μεταξύ των Γερμανών της αντίστοιχης εποχής ή πανεπιστήμια στη Γαλατία του τέταρτου π.Χ. αιώνα. 
   Οι Φαραώ δεν είχαν σχέδια για αεροπλάνα και ο Σωκράτης, όπως έχει καταδείξει η καθηγήτρια Μαίρη Λέφκοβιτς  ξανά και ξανά, ούτε μαύρος υπήρξε ούτε προϊόν κλεμμένου αφρικανικού φιλοσοφικού συστήματος. (Βλ. Mary Lefkowitz Μαύρη Αθηνά: Μύθοι και Πραγματικότητα, Κάκτος, 1997).
   Οι Ρωμαίοι έμαθαν πολλά από την πραγματεία του Μάγωνα του Καρχηδονίου περί γεωργίας, όμως στον πολιτισμό της Καρχηδόνας δεν υπήρξε τίποτα που να μοιάζει έστω με την παράδοση του Θεόφραστου σχετικά με τη δυτική αγρονομία.

   Ρωτάμε τον Γκάρι Γουίλς που υποστηρίζει ότι: 

  "Ο ευρωκεντρισμός όταν ενσωματώθηκε στη μελέτη των κλασικών, δημιούργησε μια λανθασμένη εικόνα των ίδιων των κλασικών. Η πολυτισμικότητα διαλύει τώρα αυτή την πλάνη. Μαθαίνουμε ότι η ''Δύση'' είναι ένα, ομολογουμένως λαμπρό, παράγωγο της Ανατολής" (New York Times Magazine, 16 Φεβρουαρίου 1997, σ. 42) 

    Μήπως θα μπορούσε να μας υποδείξει ο Γκάρι Γουίλς από πιο ακριβώς μέρος της Ανατολής προήλθε η δημοκρατία, η ελεύθερη έρευνα, η ύπαρξη μεσαίας τάξης, ο στρατός των πολιτών, η πολιτική ελευθερία, η λογοτεχνία χωριστά από τη θρησκεία η λέξεις όπως "παρωδία", "κυνισμός", "σκεπτικισμός" και μια γλώσσα αφαίρεσης και ορθολογισμού;


   Μήπως η καθηγήτρια Πάσμαν μπορεί να μας εξηγήσει που ακριβώς υπήρξε ένας "πρώιμος πολιτισμός ισονομίας" έξω από τον κλασικό κόσμο; Στην Αίγυπτο; Στην Καρχηδόνα; Στην Περσία;

 [...]
   Ποικίλοι και εντυπωσιακοί πολιτισμοί κατοίκησαν την αρχαία Μεσόγειο, πολιτισμοί που συνεχώς συναλλάσσονταν, δανείζονταν, μοιράζονταν, υιοθετούσαν και απέρριπταν πράγματα ο ένας από τον άλλον κατά την κρίση τους, και όλοι τους αξίζουν επιστημονικής διερεύνησης. 
   Οι Αιγύπτιοι και οι Πέρσες επηρέασαν τον κλασικό κόσμο, ενώ οι ίδιοι οι Έλληνες εντυπωσιάστηκαν κατά καιρούς από τους Σκύθες, τους Κέλτες και τους Καρχηδονίους. 
   Ωστόσο, οι πολιτισμοί ποτέ δεν ήταν και δεν είναι ίδιοι. Αν οι ονομασίες πρέπει ν' αλλαχτούν για να ταιριάξουν στους καιρούς, πολύ πιο έντιμο θα ήταν να αποκαλέσουμε το πραγματικό τμήμα Κλασικών Σπουδών "τμήμα αντιμεσογειακών Σπουδών". 

   Αν η αλήθεια εξακολουθούσε να είναι σκοπός για τα αμερικάνικα πανεπιστήμια, τότε θα έπρεπε να διερευνήσουμε το γιατί και το πως μια μικρούλα, φτωχή χώρα στα νότια Βαλκάνια διέφερε τόσο ριζικά από το γενικό πολιτισμό που μοιράζονταν οι πλουσιότεροι γείτονες της από την άλλη πλευρά της θάλασσας, πως και γιατί οι αρχές της εξακολουθούν να ασκούν τόσο βαθιά επίδραση ακόμη και τώρα που μιλάμε.

   Όταν οι Φαραώ συνέχιζαν να καταναγκάζουν μαζικά τα εργατικά χέρια για την κατασκευή των δικών τους πολυτελών τάφων, όταν ο Μεγάλος Βασιλιάς της Περσίας έχτιζε ανάκτορα για τον εαυτό του και ναούς για τους θεούς, όπου δεν μπορούσαν να πατήσουν οι κοινοί άνθρωποι, οι Έλληνες κατασκεύαζαν γυμναστήρια, θέατρα, δικαστήρια, δημόσια ναυπηγεία, αγορές και χώρους συνάθροισης για τους ταπεινούς πολίτες τους. 
   Αυτή είναι μια διαφορετική πραγματικότητα και μπορεί να αξιολογηθεί με απόλυτα κριτήρια. 
   Δεν υπήρξε Πυραμίδα του Περικλή, Μεγάλο Ανάκτορο του Επαμεινώνδα ή μούμια του Αριστείδη. 
   Η Γκίζα και η Περσέπολη εξακολουθούν να είναι ωραίες και να αποτελούν μνημεία του ευφυούς συνδυασμού ανθρώπινου και υλικού κεφαλαίου, αλλά αποτελούν επίσης μαρτυρίες του πως και γιατί χρησιμοποιήθηκαν αυτά τα εργατικά χέρια και οι θησαυροί -και για ποιους
   Για μια ακόμα φορά, τίνος οι αρχές "καταρρέουν";

   Την ίδια χονδρικά εποχή που ο Κλεισθένης και οι διάδοχοι του οργάνωναν ξανά την Αθήνα σε έννομη δημοκρατία οικοδομημένη σε εκκλησίες του δήμου συνελεύσεις και αξιωματούχους εκλεγόμενους από πολίτες και κλήρους, κληρονομικοί πρίγκιπες και ιερείς κυβερνούσαν τους Κέλτες, τους Πέρσες (των οποίων ο "Μέγας" βασιλιάς μπορούσε να κάνει ότι ήθελε"), τους Σκύθες, τους Εβραίους και τους Αιγυπτίους. 

   Ενώ οι Έλληνες αγρότες τελειοποιούσαν ένα σύστημα μαζικής μάχης στις τάξεις των οπλιτών για να σώσουν τη γη και τη συναινετική πόλιν τους, οι Καρχηδόνιοι εξακολουθούσαν να προτιμούν μισθοφόρους, ενώ μια τάξη επαγγελματιών στρατιωτικών κυριαρχούσε από καιρό στην Περσία και στην Αίγυπτο. 
   Ο Μιλτιάδης, εκλεγμένος από το αθηναϊκό λαό για να τον διοικήσει στον Μαραθώνα εξαιτίας της αποδεδειγμένης ικανότητας του στην ηγεσία, νίκησε ένα περσικό στρατό που είχε επικεφαλής τους γιους, τους γαμπρούς και τους ανεψιούς του Δαρείου -ως επί το πλείστον ανίκανους και φοβισμένους εμπίστους του Μεγάλου Βασιλιά, διορισμένους σε διοικητικές θέσεις, προγόνους των παρατρεχάμενων του Σαντάμ και της θεοκρατικής φρουράς του Ιράν. 
   Ο Λεωνίδας πεθαίνει με τους άντρες του στην πρώτη γραμμή στις Θερμοπύλες, ενώ από ψηλά τον παρακολουθούσε ο βασιλιάς Ξέρξης που είχε θρονιαστεί στο βουνό.
   Στη Σαλαμίνα, ενώ ο Θεμιστοκλής κινάει για τη θάλασσα, ο Ξέρξης άλλη μια φορά τραβάει για το βουνό και μετά πίσω στο χαρέμι του. 
   Ναι, είναι "απλώς διαφορετικά έθιμα", αλλά όλοι οι στρατιώτες, σε όλες τις εποχές, σε όλους τους τόπους, εκτιμούν ένα στρατηγό που μοιάζει, πολεμάει και σκέφτεται σαν κι αυτούς -που πολεμάει μπροστά από τους άντρες του, αντί να κάθεται θρονιασμένος στα μετόπισθεν. 
   Ενώ οι Πέρσες προσκυνούσαν το βασιλιά πέφτοντας κατά γης στα πόδια του, ο Αριστοφάνης έκανε Αθηναίους πολιτικούς ηγέτες όπως ο Κλέων να μοιάζουν με απλούς εμπόρους χρησμών που διαλαλούν τα ψεύτικα εμπορεύματα τους. 
   Ενώ ο Αισχύλος μπορούσε να υμνεί την εμφάνιση μιας δημοκρατικής μορφής δίκης με κριτές πολίτες ισότιμους του κατηγορούμενου στην Αθήνα, η δικαιοσύνη στην Αίγυπτο καθοριζόταν πάντα ως "ό,τι αγαπάει ο φαραώ".  
   Η μελέτη της αρχαίας Μεσογείου μας θυμίζει ότι, ενώ οι Ελληνες συναγωνίζονταν για τιμές στην πόλη μέσω δημοσίων αξιωμάτων, "λειτουργιών" και ομαδικών θυσιών στη μάχη, οι Κέλτες και οι Σκύθες έκαναν συλλογή από κρανία των εχθρών τους για να τα χρησιμοποιήσουν ως κύπελλα. 
   Ο Ευριπίδης αμφισβήτησε την ίδια την ιδέα ενός θεϊκού και λογικού κόσμου κατά τη διάρκεια θρησκευτικών εορτών που χρηματοδοτούσε το δημόσιο. 
   Οι Καρχηδόνιοι ιερείς εμπλέκονταν σε βίαιους θεολογικούς καβγάδες και ο φαραώ αναγορευόταν θεός από την παιδική ηλικία. 
   Ο Ξενοφάνης και ο Πλάτων έφτασαν στο σημείο να απορρίψουν την παράδοση περί ανθρωπόμορφων θεών. 
   Οι Αιγύπτιοι συνέχιζαν να λατρεύουν θεούς με τη μορφή λιονταριών, βοδιών, κριαριών, λύκων, σκύλων, γάτων, κροκοδείλων, φιδιών, βατράχων και ακρίδων, για να μην αναφέρουμε διάφορες ιβι-, φιδο-, γατο- και λιονταρο-κέφαλες θεότητες με ανθρώπινα σώματα. 
   Σύμφωνοι, οι Έλληνες εξακολουθούσαν να σφάζουν "βάρβαρα" τα κατοικίδια ζώα τους κατά τις λατρείες τους... Όμως οι δεντρολάτρεις δρυϊδες έπαιρναν οιωνούς από τους σπασμούς ανθρώπινων θυμάτων που το αίμα τους τιναζόταν προς όλες τις κατευθύνσεις ενώ μαχαιρώνονταν δεμένα σε πασσάλους, και οι Καρχηδόνιοι έκαιγαν παιδιά ζωντανά σε τελετουργικά ολοκαυτώματα. 
   Δεν επαινούμε τους Έλληνες αποικοδομώντας άλλους πολιτισμούς, ωστόσο είναι πια καιρός να αντιληφθούν οι κλασικιστές και τα αμερικανικά πανεπιστήμια ότι υπάρχουν  πραγματικές διαφορές μεταξύ Δύσης και μη Δύσης, ότι θεωρούμε δεδομένες αυτές τις διαφορές κάθε μέρα της ζωής μας -και ότι διαφορές σαν κι αυτές γεννήθηκαν με τους Έλληνες. 
   Εμείς, ως κλασικιστές, είτε μας αρέσει είτε όχι, πρέπει πάντα να λέμε την ενοχλητική αλήθεια και να αποφεύγουμε το εύκολο ψέμα πρέπει να πληροφορούμε τους μαθητές μας για την αλήθεια και να ξεχνάμε τις συνέπειες στην καριέρα μας.  
   Ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης έγραψαν ιστορία -ελεύθερη έρευνα των γεγονότων κάτι που οι εγγράμματοι της Εγγύς Ανατολής και της Παλαιάς Διαθήκης δεν έκαναν. 
   Οι κυβερνητικές χρονολογήσεις, τα θρησκευτικά χρονικά, τα στοιχεία των εκστρατειών, τα ιερατεία, τα θρησκευτικά αποφθέγματα και η απαρίθμηση των δυναστειών εξακολουθούν να μην είναι ιστορία.  
   Οι ανατολικές εξουσίες έβαζαν τους καλλιτέχνες τους να επεξεργάζονται μικρά πολύτιμα αντικείμενα και ανάγλυφα που να απεικονίζουν τις κατακτήσεις των ηγεμόνων ή να στολίζουν τους ανακτορικούς τάφους. 
   Οι Έλληνες παρήγαν φτηνά χρηστικά αγγεία αξεπέραστης ωραιότητας και δημόσιες τοιχογραφίες που εξυμνούσαν τη γενναιότητα της κοινότητας.
________________________________________________  Τέλος του Τρίτου μέρους

 *  Ποιος Σκότωσε τον Όμηρο; Μέρος Πρώτο 
"Οι Ελληνες είναι Ζωντανοί τη δεκαετία του '60"


 *  Ποιος Σκότωσε τον Όμηρο; Μέρος Δεύτερο 
-Η Ελληνική Σοφία Προσφέρει ένα Όραμα 

* μάντρα - mαntras, Είναι σύντομα στιχάκια ή και μεμονωμένες λέξεις. 
Πολύ αποτελεσματικό βοήθημα για να συγκεντρωθείς καλλίτερα και ευκολότερα στον σκοπό σου, συνήθως στον διαλογισμό.


  Scholeio.com  

Μρόζεκ, Επαναστάτες από Αιτία



Σε Ποιους Ανήκει το Μέλλον

Σλάβομιρ Μρόζεκ

Ο διευθυντής της Φιλαρμονικής μας υποδέχτηκε ευγενικά.

- "Τι μπορώ να κάνω για σας;" ρώτησε

- "Μας οφείλετε εκατό χιλιάδες!"

- "Πολύ πιθανόν. Αλλά θυμίστε μου ακριβώς για ποιο λόγο;"

- "Για προκαταβολή" του είπαμε.

Θουκυδίδης, Ο Διάλογος Αθηναίων και Μηλίων





   Ένα Στίγμα της Αθηναϊκής Συμπολιτείας


   416 - 415 π.Χ. Είμαστε σχεδόν στη μέση της συνολικής διάρκειας ενός εμφυλίου πολέμου, ίσως του χειρότερου, καταστροφικότερου που έζησαν οι Έλληνες.  Του Πελοποννησιακού Πόλεμου και οι Αθηναίοι μαζί με τους συμμάχους τους μετράνε ήδη δεκαέξη χρόνια από τη αρχή του.

Τα Ενεργειακά Κέντρα του Ανθρώπινου Σώματος ή Τσάκρα



Οι Ενεργειακές Πύλες

    Τι είναι τα τσάκρα

Σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη, το σύστημα των τσάκρα αποτελείται από 7 αόρατα ενεργειακά κέντρα που τοποθετούνται νοητά κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης, μέσω των οποίων ρέει η ζωτική ενέργεια (σανκριτικά. η «πράνα»), επιδρώντας στο φυσικό, στο νοητικό και στο πνευματικό επίπεδο της ύπαρξής μας.
   Όταν τα τσάκρα είναι «ανοιχτά», η ενέργεια κυλάει ανεμπόδιστα από τη βάση της σπονδυλικής στήλης μέχρι την κορυφή του κεφαλιού. 

   Όταν όμως κάποιο τσάκρα μπλοκαριστεί -πράγμα που σημαίνει ότι είτε υπερλειτουργεί είτε υπολειτουργεί-, η ενέργεια παύει να κυλάει ομαλά, με άμεση επίπτωση στην υγεία όσο και στη ζωή μας γενικότερα. 

   H υπερβολική ροή ενέργειας, π.χ. στο τρίτο τσάκρα (βρίσκεται στο ηλιακό πλέγμα και σχετίζεται με τη θέληση, τον έλεγχο και τη δύναμη) οδηγεί σε επιθετική συμπεριφορά, υπερβολικό αίσθημα ανταγωνισμού και ισχυρογνωμοσύνη, ενώ η μειωμένη ροή μπορεί να εκδηλωθεί με παθητικότητα απέναντι στη ζωή.

The Last of the Greeks





Philopoemen 
at Louvre Museum, Paris


Miltiades was the first, and Philopoemen the last benefactor to the whole of GREECE,

   Son of Craugis, of Megalopolis in Arcadia, was one of the few great men that Greece produced in the decline of her political independence. 
   His contemporaries looked up to him as the greatest man of their day, and succeeding ages cherished his memory with deep veneration and love. 

   Thus we find Pausanias saying (8.52.1), that Miltiades was the first, and Philopoemen the last benefactor to the whole of Greece, and an admiring Roman exclaiming, "that he was the last of the Greeks" (Plut. Phil. 1)
   The great object of Philopoemen's life was to infuse among the Achaeans a military spirit, and thereby to establish their independence on a firm and lasting basis. 
   To this object he devoted all the energies of his mind; and he pursued it throughout his life with an enthusiasm and perseverance, which were crowned with far greater success than could have been anticipated, considering the times in which he lived. 
   His predecessor Aratus, who was the founder of the Achaean league, was a man of little military ability, and had chiefly relied on negotiation and intrigue for the accomplishment of his objects and the extension of the power of the league. 
   He had accordingly not cared to train a nation of soldiers, and had in consequence been more or less dependent upon Macedonian troops in his wars with Sparta and other enemies, thereby making himself and his nation to a great extent the subjects of a foreign power. 
   Philopoemen, on the contrary, was both a brave soldier and a good general; and the possession of these qualities enabled him to make the Achaean league a really independent power in Greece.


   Philopoemen was a skilled Greek general and statesman, who was Achaean strategos on eight occasions. From the time he was appointed as strategos in 209 BC, Philopoemen helped turn the Achaean League into an important military power in Greece.
   Was educated by academic philosophers Ecdemus and Demophanes.  Both were Megapolitans, who had helped to depose previous tyrants of Megalopolis, Sicyon and Cyrene. Thus, he was inculcated with notions of freedom and democracy. 
   Philopoemen strove to emulate the 4th-century BC Theban general and statesman, Epaminondas. Philopoemen believed that as a public servant, personal virtue was at all times a necessary condition. So Philopoemen wore humble garments for the rest of his life, spurning any expensive adornments.


    After the battle of Megalopolis Philopoemen first came to the attention of key Greek politicians when he helped defend Megalopolis against the Spartan king Cleomenes III in 223 BC. 
   Cleomenes III had seized Megalopolis. Philopoemen was amongst the first defending the city. During the battle, Philopoemen lost his horse and he was wounded. 
   Nevertheless he remained involved in the battle until the end. His actions helped give the citizens of Megalopolis enough time to evacuate the city.

   The king of Macedonia, Antigonus III Doson was keen to restore Macedonian influence in the Peloponnese for the first time in almost two decades. 
   In 224 BC, he signed an alliance with the Achaeans, Boeotians, Thessalians and the Acarnanians. With his rear secured by treaties, Antigonus invaded the Peloponnese and drove the Spartans out of Argos, taking Orchomenus and Mantineia in the process.
   When he advanced against Laconia, however, Antigonus found that Cleomenes had blocked all the mountain passes except for one. It was there, near Sellasia, that Cleomenes waited with his army.
   Philopoemen commanded a cavalry force, which included soldiers from Megalopolis. He was supported by Illyrian infantry. 
   When the latter entered into the battle, they were surrounded by the enemy. So Philopoemen launched his own attack. While his forces suffered many casualties, the surprised Spartan forces fled. 
   In the encounter, Philopoemen's horse fell and he was wounded by a javelin. Yet he continued to fight behind the enemy's lines.
   In the end the Spartan forces were massacred by the Macedonians and their allies and Cleomenes was forced to flee to Egypt. As the leader of the Achaeans, Philopoemen’s actions impressed Antigonus III.
   He subsequently spent 10 years from 221 BC in Crete as a mercenary captain. Returning to mainland Greece in 210 BC, Philopoemen was appointed commander of the cavalry in the Achaean League.

   In the same year, in one of the battles associated with the First Macedonian War between Macedonia and the Roman Republic, Philopoemen faced Damophantus, whose army was composed of Aetolians and Eleans, near the Larissa river (on the border of Elis). 
   During the battle, Damophantus charged directly against Philopoemen with his spear. Bravely, Philopoemen didn't retreat, but waited with his lance, which he mortally thrust into Damophantus' chest. Immediately, the enemy fled from the battlefield. By this action, Philopoemen’s fame increased across Greece.

   Philopoemen was appointed strategos of the Achaean League in 209 BC. Philopoemen used his position to modernise and increase the size of the Achaean army and updated the soldiers’ equipment and battle tactics.
   His efforts to make the Achaeans an effective fighting force bore fruit a couple of years later.

   In the years following the defeat of the Spartan king Cleomenes III at the Battle of Sellasia, Sparta experienced a power vacuum that eventually led to the Spartan kingship being bestowed on a child, Pelops, for whom Machanidas ruled as regent.

    The Battle of Mantinea was fought in 207 BC between the Spartans led by Machanidas and the Achaean League, whose forces were led by Philopoemen. 
   The Achaeans defeated the Spartans. In the battle, Philopoemen defeated and killed the Spartan ruler Machanidas in one-on-one combat. 
   Afterward, the Achaeans erected at Delphi a bronze statue which captured the fight between Machanidas and Philopoemen.
   With his victory at Mantinea, Philopoemen was able to go on to capture Tegea, and then move with his army as far as the Eurotas River.

   Following Machanidas' death, Nabis, a Syrian sold into slavery, rose to power in Sparta and became the new regent for Pelops. Nabis soon overthrew Pelops. Under Nabis, Sparta continued to trouble the Peloponnese.

   In 205 BC, Philip V of Macedon made a temporary peace (the Peace of Phoenice) with Rome on favourable terms for Macedonia thus ending the First Macedonian War. 
   After the Peace, Nabis went to war against the Achaean League. However, Philopoemen was able to expel Nabis from Messene.
   Philopoemen was appointed strategos for the Achaean League between 201 and 199 BC.

   In 201 BC, Nabis invaded and captured Messene. However, the Spartans were forced to retreat when the Achaean League army under Philopoemen intervened. 
   Nabis' forces were decisively defeated at Tegea by Philopoemen and Nabis was forced to check his expansionist ambitions for the time being.

   The Cretan city of Gortyna then asked for Philopoemen’s help. So in 199 BC Philopoemen returned to Crete again as a mercenary leader. Philopoemen had to change his tactics as the fighting on the island was more in the style of guerrilla warfare. Nonetheless, with Philopoemen’s experience, he was able to defeat his enemies. Philopoemen spent six years in Crete.
   In the meantime, Nabis took advantage of Philopoemen's absence, laying siege to Megalopolis for a lengthy period. Nabis also acquired the important city of Argos from Philip V of Macedon, as the price of his alliance with the Macedonians. 
   Nabis then defected to the Romans in the expectation of being able to hold on to his conquest.

   In 196 BC, Roman general and pro-consul Titus Quinctius Flamininus accused the Spartan ruler, Nabis, of tyranny, took Gythium in Laconia and forced Nabis to surrender Argos. 
   After checking the ambitions of the Spartan tyrant, Nabis, the Roman forces under Flamininus withdraw in 194 BC from Greece. 
   With the Romans no longer having a military presence in Greece, the dominant powers in the region were the kingdom of Macedon, the Aetolians, the strengthened Achaean League and a weakened Sparta. 
   The Aetolians, who had opposed the Roman intervention in Greek affairs, incited the Spartan leader, Nabis, to retake his former territories and regain his influence in Greek affairs.
   Returning to the Greek mainland as strategos in 193 BC, Philopoemen was appointed strategos for a second time to lead the fight against Nabis.

   In 192 BC, Nabis attempted to recapture the Laconian coastline. The Achaeans responded to Sparta’s renewed interest in recovering lost territory by sending an envoy to Rome with a request for help. In response, the Roman Senate sent the praetor Atilius with a navy, as well as an embassy headed by Flamininus.

   Not waiting for the Roman fleet to arrive, the Achaean army and navy headed towards Gythium under the command of Philopoemen. The Achaean fleet under Tiso was defeated by the Spartan fleet. On land, the Achaeans were unable to defeat the Spartan forces outside Gythium and Philopoemen retreated to Tegea.

   When Philopoemen re-entered Laconia for a second attempt, his forces were ambushed by Nabis, but nevertheless Philopoemen managed to gain a victory over the Spartan forces. Philopoemen’s plans for capturing Sparta itself were put on hold at the request of the Roman envoy, Flaminius, after his arrival in Greece. In return, Nabis decided, for the moment, to accept the status quo.

   Nabis then appealed to the Aetolians for help. They sent 1,000 cavalry to Sparta under the command of Alexamenus. However, the Aetolians murdered Nabis and temporarily occupied Sparta. 
   The Aetolian troops seized the palace and set about looting the city, but the inhabitants of Sparta were able to rally and forced them leave the city.

   But Philopoemen took advantage of the Aetolian treachery and entered Sparta with his Achaean army. Now in full control of Sparta, Philopoemen forced Sparta to become a member state of the Achaean League.

   Sparta's entry into the league raised the problem of how to deal with all of the Spartans exiled by the social-revolutionary regimes that had dominated Sparta for a number of years. Philopoemen wanted to restore only those Spartans who were willing to support the league. This meant that he adopted an uncompromising hostility to traditional Spartan concerns.

   In 188 BC, Philopoemen entered northern Laconia with his army and a group of Spartan exiles. His army demolished the wall that the former tyrant of Sparta, Nabis, had built around Sparta. 
   Philopoemen then restored Spartan citizenship to the exiles and abolished Spartan law and its education system, introducing Achaean law and institutions in their place. Sparta's role as a major power in Greece ended, while the Achaean League became the dominant power throughout the Peloponnese.

   These actions provoked opposition even from Philopoemen’s supporters in Sparta. As a result, his opponents in Sparta appealed directly to the Roman Senate, which repeatedly suggested solutions to the disagreements, all of which Philopoemen and his supporters rejected. In fact, Philopoemen and his supporters refused to recognise any Roman role in Achaean internal affairs as they argued that Rome had previously recognised the Achaean League’s independence through a formal treaty.

   This aggressive attitude towards Sparta and towards Rome split Achaean politics. However, Philopoemen died before these matters were resolved.

   In 183 BC, Dinocrates, who strongly opposed Philopoemen, encouraged Messene to revolt against the League. After Dinocrates announced that he would capture Colonis, Philopoemen decided that he needed to subdue the rebellion.

   In the ensuing battle, Philopoemen found himself behind the enemy's lines and was captured by the Messeneans after his horse threw him. He was then invited to drink poison to allow him to have what was then regarded as an honourable death.
   On hearing of his death, the members of the Achaean League joined forces to capture Messene.
   With his death, Philopoemen's body was cremated. At his public funeral, the historian Polybius carried the urn with Philopoemen's ashes and later wrote a biography and defended his memory in his Histories. 
   Pausanias wrote that after Philopoemen's death, 'Greece ceased to bear good men'. 


   Sources:
Polybius' Histories (x–xxiii) is the chief authority on the life of Philopoemen. These and a special treatise on Philopoemen (now lost) were used by Plutarch "Philopoemen", Pausanias (viii. 49SI), Livy (xxxi–xxxviii), and indirectly by Justin (xxx–xxxiv). 
Plutarch, The Lives, "Philopoemen" 
Polybius, The Histories of Polybius, Books X–XXXIII 
Junianus Justinus, Marcus Junianus Justinus, Epitome of the Philippic History of Pompeius Trogus, Books XXX–XXXIV 
The Oxford Classical Dictionary (1964) 
The Oxford History of the Classical World (1995) 
The Oxford Who's Who in the Classical World (2000)


Scholeio.com