περισσότερο, το Συναίσθημα
ότι ο άνθρωπος για να κινείται ελεύθερα πρέπει να είναι ισορροπημένος σωματικά και πνευματικά.
Αν από οποιαδήποτε αιτία επέλθει η ρήξη της ισορροπίας έχουμε ασθένεια και προκειμένου ο άνθρωπος να προλάβει αυτή τη ρήξη πρέπει να μάθει μόνος του να κρατά τις ισορροπίες αυτές.
Για να μας το διδάξει αυτό έχει χωρίσει το βιβλίο του σε 3 μέρη.
Έτσι στο πρώτο μέρος του βιβλίου του μας κάνει μια εισαγωγή και μας αναφέρει τα εξής:
Ο άνθρωπος αποτελείται από το νου -που είναι η γνώση-, την ψυχή -που είναι το συναίσθημα- και το πνεύμα -που είναι ο μηχανισμός, που κατευθύνει την ανθρώπινη ύπαρξη, για την ανάληψη δράσης.
Στην ανθρώπινη ζωή μας σπουδαία σημασία έχει η νηπιακή ηλικία όπου είναι τα πρώτα στάδια της συναισθηματικής μας ανάπτυξης. Όσο καλύτερη είναι η συναισθηματική μας ανάπτυξη,τόσο μεγαλύτερη σταθερότητα θα εξασφαλίσουμε στη ζωή. Στη νηπιακή ηλικία (μέχρι τα 6) συντελείται η συναισθηματική μόνο ανάπτυξη.
Μέχρι τα 12 προστίθεται η γνώση με διαχωρισμένο όμως συναίσθημα και μέχρι τα 18 πραγματοποιείται η σύμμειξη συναισθημάτων και γνώσης μέσω του πνεύματος.Η συγχώνευση αυτή των τριών στο άτομο,δηλαδή του νου,του πνεύματος και της ψυχής αποτελεί την εφηβεία.
Οι ονομασίες αυτές δεν έχουν σχέση με την κοινωνική σημασία τους, π.χ. η λέξη αγάπη στην κοινωνική έννοια σημαίνει σεξ, ενώ στην εγω-τυπική είναι τελείως διαφορετικό συναίσθημα που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια.
Το συναίσθημα «αγάπη» είναι μια σύνθετη αίσθηση: δηλ. είμαστε χαρούμενοι και συνάμα βαθιά συγκινημένοι. Υπάρχει ένα δημιουργικό στοιχείο στη σύνθετη επίγνωση των δυο συναισθημάτων της χαράς και της βαθιάς συγκίνησης, όταν μας εκδηλώνονται ταυτόχρονα, επομένως η «αγάπη» ως εγω-τυπικό συναίσθημα μπορεί να μεταφραστεί επίσης ως «δημιουργικότητα» που κατά τη δράση μας ξεπερνάμε τον εαυτό μας ή είναι αυτή η αίσθηση της ικανοποίησης του ''είναι'' μας.
«Επιθετικότητα», κατά το Δρα Μπράου, είναι η δύναμη του ανθρώπου που οδηγείται σε μια μόνο κατεύθυνση ή η δύναμη του συναισθήματός του που διοχετεύεται προς μία μόνο κατεύθυνση: «τη δράση».
«Κατάθλιψη», ως εγω-τυπικό συναίσθημα είναι μια φυσική απάθεια του νου, μια φυσική ατονία των μυών μας, όπως η λίμνη και η ομίχλη είναι φυσικές εκδηλώσεις της επιβράδυνσης στη φύση. Η κοινωνία μας δε διαθέτει χώρο για τη βίωση της νωχέλειας, εκτός ίσως από το ψάρεμα.
Αν από οποιαδήποτε αιτία επέλθει η ρήξη της ισορροπίας έχουμε ασθένεια και προκειμένου ο άνθρωπος να προλάβει αυτή τη ρήξη πρέπει να μάθει μόνος του να κρατά τις ισορροπίες αυτές.
Για να μας το διδάξει αυτό έχει χωρίσει το βιβλίο του σε 3 μέρη.
Έτσι στο πρώτο μέρος του βιβλίου του μας κάνει μια εισαγωγή και μας αναφέρει τα εξής:
Ο άνθρωπος αποτελείται από το νου -που είναι η γνώση-, την ψυχή -που είναι το συναίσθημα- και το πνεύμα -που είναι ο μηχανισμός, που κατευθύνει την ανθρώπινη ύπαρξη, για την ανάληψη δράσης.Στην ανθρώπινη ζωή μας σπουδαία σημασία έχει η νηπιακή ηλικία όπου είναι τα πρώτα στάδια της συναισθηματικής μας ανάπτυξης. Όσο καλύτερη είναι η συναισθηματική μας ανάπτυξη,τόσο μεγαλύτερη σταθερότητα θα εξασφαλίσουμε στη ζωή. Στη νηπιακή ηλικία (μέχρι τα 6) συντελείται η συναισθηματική μόνο ανάπτυξη.
Μέχρι τα 12 προστίθεται η γνώση με διαχωρισμένο όμως συναίσθημα και μέχρι τα 18 πραγματοποιείται η σύμμειξη συναισθημάτων και γνώσης μέσω του πνεύματος.Η συγχώνευση αυτή των τριών στο άτομο,δηλαδή του νου,του πνεύματος και της ψυχής αποτελεί την εφηβεία.
Από τα τρία αυτά περισσότερο ο άνθρωπος χρησιμοποιεί το συναίσθημα και κυρίως αν βρεθεί σε δύσκολη θέση.
Αν προκύψει κάτι καινούριο στην πορεία του ανθρώπου και επειδή όλοι οι άνθρωποι δεν είναι κατάλληλα προετοιμασμένοι να το δεχτούν, παραμένουν άκαμπτοι, λόγω του φόβου τους προς την ελεύθερη βούληση και τη δυνατότητα ελεύθερης επιλογής.
Αυτή όμως η ακαμψία μπορεί να προκαλέσει ρωγμές. Πρέπει να υπάρχει ευλυγισία και ελαστικότητα στον ανθρώπινο νου και να μην επιτρέπει στην κοινωνία με τις προκαταλήψεις της, να του δημιουργεί ακαμψία μέσα από κανόνες, νόμους και μοντέλα προσδοκιών. Μόνο οι κανόνες και οι νόμοι του κράτους πρέπει να είναι άκαμπτοι για να νιώθει ασφάλεια ο άνθρωπος, όχι όμως και οι άνθρωποι.
Ο Δρ. Μπράου προκειμένου να βοηθήσει ασθενείς του, οδηγήθηκε σε μια προσέγγιση της ψυχής ως κέντρο της μοναδικής ανθρώπινης ύπαρξης συν τη μελέτη της σπονδυλικής στήλης που είναι ο κεντρικός ρυθμιστικός μηχανισμός για τα νεύρα και τις συνδέσεις τους με τον εγκέφαλο.
Με τη μελέτη αυτών απέκτησε τη γνώση του ψυχοκινητικού συστήματος δηλ. τη νοητική δραστηριότητα σε συνδυασμό με τη μυϊκή ενέργεια. Επειδή η βάση είναι τα θεμέλια, γι’ αυτό πρέπει να κατανοήσουμε την ψυχολογική βάση της ανθρώπινης ύπαρξης ώστε να αντιληφθούμε τα όποια ρήγματα εμφανίζονται στην πορεία της ζωής, γιατί αν κατανοήσουμε τη βάση, μπορούμε να διορθώσουμε τη ζημιά.
Με τη λέξη ελευθερία ο Δρ. Μπράου εννοεί ότι ο καθένας πρέπει ν’ ανακτήσει τη βάση της δικής του αλήθειας, γιατί η ελευθερία υπάρχει μέσα μας. Ένα άτομο είναι ελεύθερο όταν είναι ισορροπημένο πνευματικά και σωματικά.
Με τη λέξη ελευθερία ο Δρ. Μπράου εννοεί ότι ο καθένας πρέπει ν’ ανακτήσει τη βάση της δικής του αλήθειας, γιατί η ελευθερία υπάρχει μέσα μας. Ένα άτομο είναι ελεύθερο όταν είναι ισορροπημένο πνευματικά και σωματικά.
Το άτομο που δεν κινείται αρνείται τη ζωή. Να ζεις σημαίνει να κινείσαι. Η ασθένεια κατά τον Δρα. Μπράου είναι μια διαταραχή στα συστήματα ελέγχου. Όλα τα συστήματα ελέγχου - χημικά, μηχανικά και ψυχολογικά –διαπλέκονται μεταξύ τους, γιατί αλληλοεπιδρούν.
Η ασθένεια συνεπάγεται έλλειψη ελευθερίας στην κίνηση, στη δράση, στη σκέψη, αλλά ισχύει και το αντίθετο δηλ. η έλλειψη ελευθερίας της δράσης ή της σκέψης προκαλεί ασθένεια.
Κάθε άνθρωπος διαθέτει κάτι που είναι εγω- τυπικό (δηλ. η ψυχή του ή το alterego), που είναι η προσωπικότητά του ή ο χαρακτήρας του και είναι μοναδικό στον καθένα.
Κάθε άνθρωπος διαθέτει κάτι που είναι εγω- τυπικό (δηλ. η ψυχή του ή το alterego), που είναι η προσωπικότητά του ή ο χαρακτήρας του και είναι μοναδικό στον καθένα.
Επίσης η μυϊκή ένταση είναι μοναδική και διαμορφώνει το κινητικό σύστημα, συναρτάται όμως από τα συναισθήματα και έχουμε το ψυχοκινητικό σύστημα. Η στάση του σώματος καθορίζει αν ένα συναίσθημα κατευθύνεται εσωτερικά ή εξωτερικά, αλλά πίσω απ’ όλα αυτά βρίσκεται η ψυχή (η εγω-τυπική ψυχή), που αν βιαστεί αρχίζει η διαταραχή της ισορροπίας, διότι το άτομο παύει να είναι ελεύθερο, π.χ. επιμένουμε σ’ ένα ενεργητικό παιδί να μάθει βιολί ή του λέμε να κάθεται ήσυχο στο σχολείο ή όταν πάει στη θεία.
Η βούληση που του επιβάλλεται εξωτερικά είναι δυνατότερη από τη δική του, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να επιλέγει ελεύθερα, τότε είναι δυνατό να παρεισφρήσει η ασθένεια στον οργανισμό. Αυτός που αρχίζει να δυσπιστεί απέναντι στις εγω-τυπικές ανάγκες του και στα συναισθήματά του, είναι ο μελλοντικός ασθενής. Όταν η ελευθερία κίνησης περιορίζεται από το σκελετικό σύστημα και τους μυς, η ψυχική ελευθερία περιορίζεται άρα οι μύες και το σκελετικό σύστημα θα πρέπει να είναι λειτουργικά ώστε να επιτρέπουν στο άτομο να εκφράσει τα συναισθήματά του με το δικό του τρόπο.
Ο Δρ. Μπράου επιμένει ότι είναι ξεκάθαρο πως η ψυχή και οι μύες σχετίζονται και το βλέπουμε σε πολλά παραδείγματα όπως στους χορούς των Ιθαγενών, στους Δερβίσηδες, στη Γιόγκα, στο βήμα της Χήνας κ.λπ., όπου οι χορευτές ή οι πολεμιστές φτάνουν σε έκσταση.
Στο δεύτερο μέρος ο Δρ. Μπράου μας αναλύει τι είναι τα εγω-τυπικά μας συναισθήματα και πώς να τα βιώνουμε, για να μπορούμε να τα χρησιμοποιούμε.
Ο Δρ. Μπράου επιμένει ότι είναι ξεκάθαρο πως η ψυχή και οι μύες σχετίζονται και το βλέπουμε σε πολλά παραδείγματα όπως στους χορούς των Ιθαγενών, στους Δερβίσηδες, στη Γιόγκα, στο βήμα της Χήνας κ.λπ., όπου οι χορευτές ή οι πολεμιστές φτάνουν σε έκσταση.
Στο δεύτερο μέρος ο Δρ. Μπράου μας αναλύει τι είναι τα εγω-τυπικά μας συναισθήματα και πώς να τα βιώνουμε, για να μπορούμε να τα χρησιμοποιούμε.
Τα συναισθήματά μας είναι δυο ειδών τα εγω-τυπικά και τα επίκτητα.
Τα εγω-τυπικά είναι μέσα μας ένα αρχέτυπο, που μπορούμε να τα αποκαλέσουμε ασυναίσθητα συναισθήματα, ενώ τα κοινωνικά συναισθήματα που είναι επίκτητα καθορίζονται από την κουλτούρα του κάθε λαού.
Το πολιτιστικό μας περιβάλλον ασκεί έντονη επίδραση επάνω μας και πρέπει να είμαστε ικανοί να ξεχωρίσουμε τη διάκριση μεταξύ του εγω-τυπικού και των κοινωνικών προτύπων, π.χ. ο κοινωνικός μας εαυτός μας υπαγορεύει πότε κλαίμε, πότε γελάμε μ’ ένα αστείο και ο εγω-τυπικός μας εαυτός μας αποκαλύπτει τις πραγματικές μας ανάγκες.
Τα εγω-τυπικά είναι μέσα μας ένα αρχέτυπο, που μπορούμε να τα αποκαλέσουμε ασυναίσθητα συναισθήματα, ενώ τα κοινωνικά συναισθήματα που είναι επίκτητα καθορίζονται από την κουλτούρα του κάθε λαού.
Το πολιτιστικό μας περιβάλλον ασκεί έντονη επίδραση επάνω μας και πρέπει να είμαστε ικανοί να ξεχωρίσουμε τη διάκριση μεταξύ του εγω-τυπικού και των κοινωνικών προτύπων, π.χ. ο κοινωνικός μας εαυτός μας υπαγορεύει πότε κλαίμε, πότε γελάμε μ’ ένα αστείο και ο εγω-τυπικός μας εαυτός μας αποκαλύπτει τις πραγματικές μας ανάγκες.
Είναι πολύ δύσκολο να καταλάβουμε τι είναι αληθινό μέσα μας και τι είναι εξωτερικό και επίκτητο, αλλά αν αυτό επιτευχθεί τότε αρχίζουμε να βιώνουμε μια αίσθηση ελευθερίας.
Ο Δρ. Μπράου επισημαίνει ότι ο μόνος γνωστός σε μας τρόπος με τον οποίο μπορούμε να έχουμε επαφή με τον κόσμο γύρω μας και να βιώσουμε συναισθήματα είναι μέσω της παρατήρησης, άρα πρέπει να διδαχθούμε να παρατηρούμε, να εκπαιδευτούμε γι’ αυτό, και να προσαρμόσουμε τις παρατηρήσεις μας στην ψυχολογική μας βάση.
Μόνο εμείς γνωρίζουμε τι χρειαζόμαστε και μόνο εμείς μπορούμε να επιλέξουμε το σωστό για τον εαυτό μας. Πολλοί χάνουν την εγω-τυπική αίσθηση εξαιτίας του κοινωνικού περιβάλλοντος που τους αντιμετωπίζει ως ενήλικες, γιατί προκειμένου ο ενήλικος να ανταποκριθεί αντάξια στη κοινωνία δηλ. όπως τον θέλει η κοινωνία, αναγκάζεται να καταστείλει τον εγω-τυπικό του εαυτό και αυτό μπορεί να αποτελέσει αιτία ασθένειας.
Για να διατηρήσουμε την ψυχική μας ισορροπία, πρέπει να κάνουμε χρήση των συναισθημάτων αυτών δηλ. των εγω-τυπικών. Όταν έχουμε αυτά τα συναισθήματα στη διάθεσή μας, είμαστε ικανοί να επιβιώσουμε.
Κατά τον Δρα. Μπράου τρία είναι τα εγω-τυπικά συναισθήματα, στα οποία δίνει τα εξής ονόματα: ΑΓΑΠΗ- ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ- ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ.
Κατά τον Δρα. Μπράου τρία είναι τα εγω-τυπικά συναισθήματα, στα οποία δίνει τα εξής ονόματα: ΑΓΑΠΗ- ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ- ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ.
Οι ονομασίες αυτές δεν έχουν σχέση με την κοινωνική σημασία τους, π.χ. η λέξη αγάπη στην κοινωνική έννοια σημαίνει σεξ, ενώ στην εγω-τυπική είναι τελείως διαφορετικό συναίσθημα που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια.
Το συναίσθημα «αγάπη» είναι μια σύνθετη αίσθηση: δηλ. είμαστε χαρούμενοι και συνάμα βαθιά συγκινημένοι. Υπάρχει ένα δημιουργικό στοιχείο στη σύνθετη επίγνωση των δυο συναισθημάτων της χαράς και της βαθιάς συγκίνησης, όταν μας εκδηλώνονται ταυτόχρονα, επομένως η «αγάπη» ως εγω-τυπικό συναίσθημα μπορεί να μεταφραστεί επίσης ως «δημιουργικότητα» που κατά τη δράση μας ξεπερνάμε τον εαυτό μας ή είναι αυτή η αίσθηση της ικανοποίησης του ''είναι'' μας.
Η «αγάπη» αποτελεί συναισθηματική βάση σε κάθε μοναδικό άτομο και όλοι μπορούμε ν’ αποδείξουμε ότι είναι μια υψηλή μορφή ενέργειας.
«Επιθετικότητα», κατά το Δρα Μπράου, είναι η δύναμη του ανθρώπου που οδηγείται σε μια μόνο κατεύθυνση ή η δύναμη του συναισθήματός του που διοχετεύεται προς μία μόνο κατεύθυνση: «τη δράση».
Ένα παράδειγμα που μας δίνει είναι: Το να τρέχει κανείς να προλάβει το τρένο ή να ποδηλατεί ασθμαίνοντας για να φτάσει στη δουλειά του έγκαιρα συνεπάγεται ένα σωματικό και ψυχολογικό συναίσθημα το οποίο αποκαλεί «επιθετικότητα».
«Κατάθλιψη», ως εγω-τυπικό συναίσθημα είναι μια φυσική απάθεια του νου, μια φυσική ατονία των μυών μας, όπως η λίμνη και η ομίχλη είναι φυσικές εκδηλώσεις της επιβράδυνσης στη φύση. Η κοινωνία μας δε διαθέτει χώρο για τη βίωση της νωχέλειας, εκτός ίσως από το ψάρεμα.
Η «κατάθλιψη» είναι ένα συναίσθημα που πρέπει να αποτελεί ένα βασικό συναίσθημα για το κάθε άτομο. Είναι ένα αρνητικό ενεργειακό δυναμικό όμως απαραίτητο, μπορούμε να την κατανοήσουμε σαν «παθητικότητα». Παρ’ όλο που τη μεταφράσαμε «παθητικότητα», η κατάθλιψη δεν είναι έλλειψη ενέργειας, τουναντίον, αποτελεί πηγή ενέργειας, είναι ένα δυναμικό για την ανανέωση της ενέργειας, όπως ένα ήρεμο βουνό είναι μια πηγή ενέργειας.
Αν δεν επιτρέψουμε στον εαυτό μας την παύση, την πολυτέλεια αυτή, θα αισθανθούμε πολύ περισσότερη ένταση στο τέλος της μέρας. Αν θέλουμε να ζήσουμε, θα πρέπει να διαθέτουμε τη δυνατότητα επιλογής του να είμαστε ελεύθεροι, οπότε και θα είμαστε ισορροπημένοι σωματικά και πνευματικά.
Όταν παραμελούμε τα συναισθήματά μας, η ισορροπία μας διαταράσσεται με αποτέλεσμα να προκύπτουν δυσαρέσκεια και ασθένεια. Για να τα χρησιμοποιούμε όμως πρέπει να παρατηρούμε τα συναισθήματα μέσα μας. Τα γνωστά μέσα παρατήρησης είναι τα μάτια, τα αυτιά, το δέρμα, η όσφρηση και η γεύση. Επιπρόσθετα έχουμε τους μυς, τους συνδέσμους και τις αρθρώσεις που καθορίζουν τη στάση του σώματος σε σχέση με την αίσθηση της ισορροπίας μας. Πρέπει να παρατηρούμε τον εαυτό μας συνειδητά και αντικειμενικά, χρησιμοποιώντας ως αφετηριακό σημείο την εσωτερική αντικειμενικότητα, επικοινωνία δηλ. με τα εγω-τυπικά συναισθήματά μας, τα οποία ορίζουν την ισορροπία μας. Το να αισθανόμαστε καλά είναι μία αίσθηση στους μυς μας, μια αίσθηση αρμονίας. Για να βιώσουμε αυτό το αίσθημα ικανοποίησης, χρειαζόμαστε κάποιες φορές το συναίσθημα «επιθετικότητα», άλλες φορές το συναίσθημα «αγάπη».
Το να τροφοδοτούμε τον εαυτό μας με συναισθήματα μεθοδευμένα σκόπιμα και όχι επειδή μας αρέσει είναι ο μόνος τρόπος να ανακτήσουμε έναν υγιή αυτοματισμό ο οποίος μας προσφέρει τη μοναδική δυνατότητα να αναλύσουμε άμεσα για ποιο λόγο κάτι μας εκνευρίζει, για ποιο λόγο οι σκέψεις μας ανακυκλώνονται, γιατί αντιμετωπίζουμε προβλήματα στην καριέρα μας, είτε με τα παιδιά μας και τα ξεκαθαρίζουμε άμα μάθουμε να ψάχνουμε τη βάση, το κέντρο μας σε όλα αυτά που κάνουμε.
Ο Δρ. Μπράου υποστηρίζει ότι η μέθοδος αυτή όχι μόνο βοήθησε ανθρώπους στην καριέρα τους, αλλά και ασθενείς των οποίων οι αρρώστιες είχαν χαρακτηριστεί ως ανίατες.
Παρατηρούμε τα συναισθήματά μας (αγάπη, επιθετικότητα, κατάθλιψη), εναλλάσσοντας το σκύψιμο που κατευθύνεται στον εαυτό μας με το τέντωμα που κατευθύνεται μακριά από εμάς. Για να διατηρήσουμε τη σωστή ισορροπία πρέπει να παίρνουμε τόσο συναίσθημα όσο δίνουμε. Ίση ποσότητα εκροής- εισροής. Για κάθε άτομο οι αναλογίες των βασικών συναισθημάτων είναι διαφορετικές.
Ο Δρ. Μπράου υποστηρίζει ότι η μέθοδος αυτή όχι μόνο βοήθησε ανθρώπους στην καριέρα τους, αλλά και ασθενείς των οποίων οι αρρώστιες είχαν χαρακτηριστεί ως ανίατες.
Παρατηρούμε τα συναισθήματά μας (αγάπη, επιθετικότητα, κατάθλιψη), εναλλάσσοντας το σκύψιμο που κατευθύνεται στον εαυτό μας με το τέντωμα που κατευθύνεται μακριά από εμάς. Για να διατηρήσουμε τη σωστή ισορροπία πρέπει να παίρνουμε τόσο συναίσθημα όσο δίνουμε. Ίση ποσότητα εκροής- εισροής. Για κάθε άτομο οι αναλογίες των βασικών συναισθημάτων είναι διαφορετικές.
Εάν κατά την εκροή των συναισθημάτων έχουμε μεγαλύτερη ποσότητα απ’ ότι εισροή τότε χάνεται η ισορροπία όχι μόνο στο ψυχολογικό σύστημα ελέγχου, αλλά και στα άλλα συστήματα ελέγχου, οπότε έχουμε σοβαρές βλάβες. Μικρά σήματα στο σώμα μας προειδοποιούν, όταν μια κατάσταση προκαλεί κάποια ανισορροπία. Αν δεν τα ακούσουμε ή δεν τους δώσουμε σημασία η κατάσταση ανισορροπίας θα επιδεινωθεί. Το επόμενο στάδιο είναι η απώλεια ελέγχου οπότε θα προκύψει ολική διαταραχή ισορροπίας και διάρρηξη του ψυχολογικού συστήματος ελέγχου. Το σώμα και ο νους συνδέονται και αλληλεπιδρούν άψογα. Αν παραμελήσουμε το σώμα, η ψυχή θα ασθενήσει και αν παραμελήσουμε την ψυχή, το σώμα θ’ ασθενήσει.
Η τελική θεραπεία που είναι η υπέρτατη επιβίωση πρέπει να προέλθει από το ίδιο το άτομο, εφόσον το άτομο είναι και ο δημιουργός της ασθένειάς του.
Στο τρίτο μέρος, ο Δρ. Μπράου μας εισάγει από τη θεωρία στην πράξη.
Η τελική θεραπεία που είναι η υπέρτατη επιβίωση πρέπει να προέλθει από το ίδιο το άτομο, εφόσον το άτομο είναι και ο δημιουργός της ασθένειάς του.
Στο τρίτο μέρος, ο Δρ. Μπράου μας εισάγει από τη θεωρία στην πράξη.
Aναλύοντας με απλές φόρμες ώστε να κατανοήσουμε ότι η εισροή και η εκροή των συναισθημάτων εναλλάσσονται συνεχώς και μόνο μέσω αυτών, ακριβώς, της εισροής και της εκροής των συναισθημάτων μπορούμε να λειτουργούμε με ιδανικό τρόπο.
Η υπερβολικά υψηλή εκροή συναισθημάτων μπορεί να αδειάσει την μπαταρία μας, οπότε κάποια στιγμή θα αναγκαστούμε να σταματήσουμε. Τα χρώματα επιδρούν στους ανθρώπους ανάλογα π.χ. το μπλε έχει σχέση με την αγάπη, το κόκκινο με την επιθετικότητα και το πράσινο με την κατάθλιψη. Η συναισθηματική αίσθηση που συνδέεται με τα χρώματα ο άνθρωπος είναι κεντρικής σημασίας για όλους μας, ακόμα κι όταν ο καθένας μας έχει μια υποκειμενική αίσθηση. Κάθε αντικείμενο και κάθε παρατήρηση έχουν το δικό τους περιεχόμενο, το οποίο μπορούμε να παρατηρήσουμε σκυφτοί (εισροή) ή τεντωμένοι (εκροή). Αν η ισορροπία μας είναι σωστή, ενστικτωδώς θα το κάνουμε σωστά. Είμαστε ελεύθεροι κάθε φορά να παρατηρήσουμε ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε για να ανακτήσουμε την ισορροπία μας, να νιώσουμε καλά και πάλι, να ξανανιώσουμε την αίσθηση αρμονίας στους μυς μας.
Πολλοί άνθρωποι είναι συνεχώς κουρασμένοι ακόμα και το πρωί όταν σηκώνονται. Μια διαταραχή ισορροπίας οδηγεί σε παράλυση μιας ξεχωριστής κατεύθυνσης, του σκυψίματος (εισροής) ή του τεντώματος (εκροής).
Πολλοί άνθρωποι είναι συνεχώς κουρασμένοι ακόμα και το πρωί όταν σηκώνονται. Μια διαταραχή ισορροπίας οδηγεί σε παράλυση μιας ξεχωριστής κατεύθυνσης, του σκυψίματος (εισροής) ή του τεντώματος (εκροής).
Μόλις θεραπευτεί η σπονδυλική τους στήλη εξαλείφονται τα μπλοκαρίσματα και λειτουργεί πάλι ομαλά τότε ο ασθενής νιώθει λιγότερο κουρασμένος, διότι οι σπασμοί που εμφανίζονται γύρω από την εστία του μπλοκαρίσματος στη σπονδυλική στήλη αντιπροσωπεύουν μια συνεχή απώλεια ενέργειας σε χημικό επίπεδο. Όταν η σπονδυλική μας στήλη έχει μπλοκαρίσματα, η ψυχική μας λειτουργία μπορεί να εμφανίσει μπλοκαρίσματα και σπασμούς, οπότε αναγκαζόμαστε να καταναλώνουμε πιο πολύ σωματική ενέργεια, για να διατηρήσουμε την ισορροπία μας, να καθίσουμε, να σταθούμε όρθιοι ή να ξαπλώσουμε.
Μετά από μια δραστηριοποίηση δεκάξι ωρών σε μια μέρα δε θα πρέπει να πάμε αμέσως στο κρεβάτι διότι η ισορροπία μας βρίσκεται σε διαταραχή. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε την παράκαμψη της κατάθλιψης μιας και η κατάθλιψη είναι μια ενεργειακή δίοδος που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ανεξάρτητα από το πόσο κουρασμένοι είμαστε και μετά απ’ αυτό ο ύπνος μας θα είναι πολύ πιο παραγωγικός.
Αναλογιστείτε λέει ο Δρ. Μπράου το άτομο με τη συνεχή εκροή, εκτός ελέγχου, το οποίο αρνείται τη σωματική του κόπωση. Δεν αισθάνεται κουρασμένος παρά μόνο όταν παθαίνει έμφραγμα. Τότε ξαφνικά νιώθει πόσο εξαντλημένος είναι. Και αυτή είναι μια πραγματική κούραση, επειδή υπήρξε έλλειψη εισροής. Η μπαταρία είναι άδεια. Καθώς τα συναισθήματα είναι ενέργεια, μια μεγάλη δημιουργική εκροή μπορεί να μας αχρηστεύσει σε σύντομο χρονικό διάστημα. Το συναίσθημα της κατάθλιψης δεν είναι άχρηστο αντίθετα, περιέχει ένα μεγάλο δυναμικό ανανέωσης της ενέργειας. Η ασθένεια είναι πάντα μια διαταραχή ισορροπίας των συστημάτων ελέγχου μας. Αυτό ισχύει επίσης και στην περίπτωση μιας ασθένειας που οφείλεται σε εξωτερικό παράγοντα π.χ. η γρίπη. Προσβάλλει μόνο εκείνους που είναι επιρρεπείς εκείνους των οποίων ο αμυντικός μηχανισμός, το σύστημα ελέγχου δεν λειτουργεί κανονικά.
Πρέπει να αφιερώσουμε χρόνο σε αυτό που αισθανόμαστε, αλλά χωρίς υπερβολές. Όπως υπάρχουν τρεις φάσεις στην εξέλιξη της παρατηρητικότητας ενός μωρού: η παρατήρηση χωρίς νόημα, η παρατήρηση με νόημα και η παρατήρηση με συναίσθημα, αυτή είναι και η πορεία που πρέπει ν’ ακολουθήσουμε όταν θα αποφασίσουμε να κάνουμε συνειδητή χρήση του συστήματος για τον έλεγχο της ισορροπίας μας. Όσο υψηλότερο είναι το επίπεδο παρατηρητικότητάς μας, τόσο μεγαλύτερη είναι η ελευθερία.
Το σύστημα αυτό μπορεί να έχει εφαρμογή για τον πόνο, το φόβο, την αϋπνία, και τη σεξουαλικότητα.
Ο πόνος έχει τα ίδια ακριβώς συστατικά: αγάπη, επιθετικότητα, κατάθλιψη και κατεύθυνση. Η αποδοχή του πόνου ως μέρους του εαυτούς μας είναι ένα μέσο για να επισπεύσουμε τη θεραπευτική διαδικασία και εφ’ όσον ο πόνος έχει κατεύθυνση είναι εισροή ή εκροή, η οποία πρέπει να εξομαλύνει την ισορροπία μας.
Με το σύστημα αυτό έχουμε τη δυνατότητα να αναλύσουμε και το περιεχόμενο του άγχους. Τα άγχη και οι φόβοι είναι ψυχολογικοί πόνοι.
Το σύστημα αυτό μπορεί να έχει εφαρμογή για τον πόνο, το φόβο, την αϋπνία, και τη σεξουαλικότητα.
Ο πόνος έχει τα ίδια ακριβώς συστατικά: αγάπη, επιθετικότητα, κατάθλιψη και κατεύθυνση. Η αποδοχή του πόνου ως μέρους του εαυτούς μας είναι ένα μέσο για να επισπεύσουμε τη θεραπευτική διαδικασία και εφ’ όσον ο πόνος έχει κατεύθυνση είναι εισροή ή εκροή, η οποία πρέπει να εξομαλύνει την ισορροπία μας.
Με το σύστημα αυτό έχουμε τη δυνατότητα να αναλύσουμε και το περιεχόμενο του άγχους. Τα άγχη και οι φόβοι είναι ψυχολογικοί πόνοι.
Τα άγχη επίσης αποτελούνται από τα στοιχεία: αγάπη, επιθετικότητα, κατάθλιψη. Όταν γνωρίζουμε το περιεχόμενο του άγχους μας είμαστε σε θέση να διορθώσουμε την έλλειψη του συναισθήματος και να αποκαταστήσουμε την ισορροπία μας.
Ο ανέλπιδος φόβος και ο φόβος της αποτυχίας είναι επιθετικοί φόβοι. Αν ο φόβος παραμείνει και εκτείνεται, τότε μιλάμε για απώλεια ελέγχου, η οποία μπορεί να διορθωθεί με την επιστροφή αυτού του ατόμου στην κατάσταση της ισορροπίας. Ο πόνος και ο φόβος είναι ρωγμές στα θεμέλιά μας. Μόνο αν ξαναχτίσουμε τα θεμέλιά μας θα καταφέρουμε να λύσουμε τα προβλήματα αυτά.
Όσα προαναφέρθηκαν για τον πόνο και τον φόβο ισχύουν για την αϋπνία. Η αϋπνία εμφανίζεται με πολλές μορφές. Μια καλή ανάλυση του είδους της αϋπνίας μπορεί να μας βοηθήσει να αποκτήσουμε επίγνωση για τον τρόπο που λειτουργεί ένα άτομο σ’ αυτούς τους έξι άξονες: την εισροή και την εκροή αγάπης, επιθετικότητας και κατάθλιψης.
Επίσης η σεξουαλικότητα εκδηλώνεται με πολλούς και διάφορους τρόπους. Όσο πιο σοβαρή είναι η διαταραχή ισορροπίας, τόσο περισσότερο δυσκολεύεται το άτομο να ανταποκριθεί στη δημιουργικότητα ή αντίστροφα, να εκφράσει δημιουργικότητα. Η καταθλιπτική μορφή του εκβιασμού είναι να κρυβόμαστε πίσω από τον πονοκέφαλο ή την κούραση ενώ ένα παράδειγμα επιθετικότητας είναι να πιέζουμε σωματικά τον σύντροφο.
Όλος ο κόσμος γύρω μας περιλαμβάνει τα τρία συναισθήματα τα οποία εναλλάσσονται συνεχώς για να διατηρήσουν την κατάλληλη ισορροπία. Μπορούμε να δούμε το ρυθμό αυτό της εισροής και της εκροής αγάπης, επιθετικότητας και κατάθλιψης στην ίδια την κοινωνία, στην πολιτική, στην οικονομία, σε κάθε πλευρά της ζωής που μπορούμε να φανταστούμε.
______________________________
Γράφει η Γιόλα Πετρίτση*
* Η Γιόλα Πετρίτση -την οποία ευχαριστώ θερμά για την ιδιαιτέρως διαφωτιστική προσέγγιση αυτού του ξεχωριστού βιβλίου- είναι εκπαιδευτικός και ενεργό μέλος της Λέσχης Ανάγνωσης Degas και της Λέσχης Ανάγνωσης των εκδόσεων Καλέντη.
Ο ανέλπιδος φόβος και ο φόβος της αποτυχίας είναι επιθετικοί φόβοι. Αν ο φόβος παραμείνει και εκτείνεται, τότε μιλάμε για απώλεια ελέγχου, η οποία μπορεί να διορθωθεί με την επιστροφή αυτού του ατόμου στην κατάσταση της ισορροπίας. Ο πόνος και ο φόβος είναι ρωγμές στα θεμέλιά μας. Μόνο αν ξαναχτίσουμε τα θεμέλιά μας θα καταφέρουμε να λύσουμε τα προβλήματα αυτά.
Όσα προαναφέρθηκαν για τον πόνο και τον φόβο ισχύουν για την αϋπνία. Η αϋπνία εμφανίζεται με πολλές μορφές. Μια καλή ανάλυση του είδους της αϋπνίας μπορεί να μας βοηθήσει να αποκτήσουμε επίγνωση για τον τρόπο που λειτουργεί ένα άτομο σ’ αυτούς τους έξι άξονες: την εισροή και την εκροή αγάπης, επιθετικότητας και κατάθλιψης.
Επίσης η σεξουαλικότητα εκδηλώνεται με πολλούς και διάφορους τρόπους. Όσο πιο σοβαρή είναι η διαταραχή ισορροπίας, τόσο περισσότερο δυσκολεύεται το άτομο να ανταποκριθεί στη δημιουργικότητα ή αντίστροφα, να εκφράσει δημιουργικότητα. Η καταθλιπτική μορφή του εκβιασμού είναι να κρυβόμαστε πίσω από τον πονοκέφαλο ή την κούραση ενώ ένα παράδειγμα επιθετικότητας είναι να πιέζουμε σωματικά τον σύντροφο.
Όλος ο κόσμος γύρω μας περιλαμβάνει τα τρία συναισθήματα τα οποία εναλλάσσονται συνεχώς για να διατηρήσουν την κατάλληλη ισορροπία. Μπορούμε να δούμε το ρυθμό αυτό της εισροής και της εκροής αγάπης, επιθετικότητας και κατάθλιψης στην ίδια την κοινωνία, στην πολιτική, στην οικονομία, σε κάθε πλευρά της ζωής που μπορούμε να φανταστούμε.
______________________________
Γράφει η Γιόλα Πετρίτση*
* Η Γιόλα Πετρίτση -την οποία ευχαριστώ θερμά για την ιδιαιτέρως διαφωτιστική προσέγγιση αυτού του ξεχωριστού βιβλίου- είναι εκπαιδευτικός και ενεργό μέλος της Λέσχης Ανάγνωσης Degas και της Λέσχης Ανάγνωσης των εκδόσεων Καλέντη.
 |
| "Pierrette's Wedding",Pablo Picasso ,1905 |
Ένας έξοχος πίνακας του Πάμπλο Πικάσσο. Οι θολές φιγούρες,που σύμφωνα με τον τίτλο του έργου παρευρίσκονται σ΄έναν γάμο, είναι εκπληκτικές. Οι συσχετισμοί με τον τίτλο του βιβλίου του Νικ Μπράου, εδώ, συνιστώνται. Αν δεχτούμε ότι ο γάμος ως πράξη σηματοδοτεί την εκκίνηση και την δημιουργία νέας ζωής τότε η θολότητα των μορφών στον πίνακα του Πικάσσο θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε επιστρατεύοντας την αυθαιρεσία του θεατή-αναγνώστη πως συμβολίζει, ίσως, και το άγνωστο που έρχεται μαζί με το νέο τουλάχιστον από άποψη συν-αισθημάτων όπως αυτά θα αναπτυχθούν ή θα αλλοιωθούν σε κοινωνικώς αποδεκτά και καθορισμένα πλαίσια.
Scholeio.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου