Michio Kaku, Κρατήστε τη Φλόγα της Περιέργειας Ζωντανή

Michio Kaku by Wrigthbrain

Πως "βλέπει τα πράγματα" ένας θεωρητικός φυσικός.

Μικρές "προφητείες" από τον Michio Kaku γνωστό επιστήμονα και καθηγητή στην έδρα "Henry Semat" στη Νέα Υόρκη. 

Ο καθηγητής μοιράζεται μαζί μας τι, κατά τη γνώμη του, θα συμβεί μέσα στα επόμενα χρόνια και όχι μόνο....

"Το ταξίδι στο χρόνο και η τηλεμεταφορά θα πρέπει να… περιμένουν. Μάλλον θα χρειαστεί να περάσουν μερικοί αιώνες προκειμένου ο άνθρωπος να κατακτήσει αυτήν την τεχνολογία.

Ωστόσο, μέσα στις επόμενες δεκαετίες θα έχουμε καταλάβει τη σκοτεινή ύλη, ίσως θα δοκιμάσουμε τη θεωρία των χορδών, θα βρούμε πλανήτες που θα μπορούν να φιλοξενήσουν ζωή και ίσως θα έχουμε τον Brain 2.0, δηλαδή τη συνείδησή μας σε ένα δίσκο, η οποία θα επιβιώνει και αφού πεθάνουμε.

Γεωμετρία, όργανο λογικής

Η γεωμετρία αποτελεί τό τελειότερον όργανον λογικής, στήν ουσία είναι η λογική εφηρμοσμένη. Προάγει τήν σκέψι καί τήν φαντασία, άν δέ εγκύψη κανείς στό βαθύτερο περιεχόμενό της, θά συλλάβη τό νόημα τής αρμονίας καί τής εν τώ κόσμω τάξεως. 

Η σκέψις γίνεται εδραία, στερεά καί αποφεύγονται οι άνευ έρματος νοητικές ακροβασίες. Μέσα από τήν γεωμετρία καί τά μαθηματικά καθίσταται ευκολωτέρα η προσπέλασις τών υψηλών φιλοσοφικών εννοιών.

Οι τρεις Θεωρίες που άλλαξαν τον Κόσμο

To δισδιάστατο ανάλογο παραμόρφωσης του χωροχρόνου.
Η παρουσία μάζας αλλάζει τη γεωμετρία του χωροχρόνου, 
η οποία ερμηνεύεται ως βαρύτητα.

Η Θεωρία της Σχετικότητας

Η Γενική θεωρία της Σχετικότητας είναι η θεωρία βαρύτητας που προτάθηκε από τον Αλμπερτ Αϊνστάιν, και η οποία περιγράφει την βαρυτική δύναμη μέσω των καμπυλώσεων του  Χωροχρόνου* παρουσία μάζας.

Βασική αρχή της θεωρίας είναι η ισοδυναμία των επιταχυνόμενων συστημάτων αναφοράς με συστήματα που ευρίσκονται εντός βαρυτικού πεδίου.

Τον Νοέμβριο του 1915, ο Αϊνστάιν παρουσίασε τη θεωρία της Γενικής Σχετικότητας σε μια σειρά διαλέξεων ενώπιον της Πρωσσικής Ακαδημίας Επιστημών. Η τελευταία διάλεξη προκάλεσε αναστάτωση στον επιστημονικό κόσμο, καθώς ο Αϊνστάιν παρουσίασε μια θεωρία που αντικαθιστούσε την εξήγηση του Ισαακ Νεύτωνα για τη βαρύτητα. 

Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, η βαρύτητα δεν θεωρείται ως το αποτέλεσμα μιας δύναμης, αλλά οφείλεται στην καμπύλωση του χωροχρόνου, η οποία προκαλείται από την περιεχόμενη στον χωρόχρονο μάζα και ενέργεια.

Κβαντομηχανική

Γενικά στη φυσική, ο όρος κβάντο ή κβάντουμ αναφέρεται σε μια αδιάστατη μονάδα ποσότητας, ένα "ποσό από κάτι". Για παράδειγμα ένα κβάντο φωτός είναι μία μονάδα φωτός (ή αλλιώς φωτόνιο). 

Η λέξη "κβάντο" προέρχεται από το λατινικό "quantus", που σημαίνει "ποσό". 

 Έτσι ο όρος αυτός απαντάται με τρεις έννοιες:  

1. ως μία ποσότητα (γενικά),  

2. ως μια μονάδα φωτός, και

3. ως ελάχιστη ποσότητα στην οποία εκκρίνεται ένας νευροδιαβιβαστής, ειδικότερα.

Ένα εξ ολοκλήρου νέο εννοιολογικό πλαίσιο αναπτύχθηκε γύρω από την έννοια "κβάντο", κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Πρόκειται για το εννοιολογικό πλαίσιο της Κβαντικής Μηχανικής. 

Η κβαντική μηχανική θεωρείται πιο θεμελιώδης από την κλασσική μηχανική, καθώς εξηγεί φαινόμενα που η κλασική μηχανική και η κλασική ηλεκτροδυναμική αδυνατούν να περιγράψουν.

Κεντρική σημασία στη θεωρία της κβαντικής μηχανικής κατέχει η έννοια της κβάντωσης: 

ένα φυσικό μέγεθος είναι δυνατόν να είναι "κβαντωμένο", πράγμα που σημαίνει ότι το μέγεθος αυτό δεν μπορεί να πάρει οποιαδήποτε τιμή, αλλά μόνο συγκεκριμένες τιμές. Για παράδειγμα, η κίνηση  ενός ηλεκτρονίου  σε κάποιο άτομο πραγματοποιείται μόνο σε συγκεκριμένες ενεργειακές τροχιές.

Η έννοια του κβάντου είναι συνυφασμένη με το γεγονός ότι ποσότητες που χαρακτηρίζουν ιδιότητες ενός φυσικού συστήματος (δηλ. φυσικά μεγέθη π.χ. ενέργεια, στροφορμή, -στροφή+ορμή, είναι ένα φυσικό μέγεθος αλλά και ιδιότητα που χαρακτηρίζει γενικά τα περιστρεφόμενα σώματα), μπορούν να παίρνουν διακριτές τιμές και όχι συνεχείς τιμές. 

Παρόλο που η λέξη κβάντο επινοήθηκε αρχικά για να περιγράψει τα "πακέτα" ενέργειας που λέγονται φωτόνια και από τα οποία αποτελείται το φως, τελικά ολόκληρη η θεωρία πήρε αυτό το όνομα, κβαντομηχανική. Αυτό δείχνει το πόσο ριζοσπαστική φαινόταν τότε η ιδέα ότι υπάρχουν φυσικά μεγέθη που παίρνουν μερικές μόνο τιμές από τις άπειρες διαθέσιμες.

Ο πρώτος που ισχυρίστηκε ότι ένα φυσικό μέγεθος είναι κβαντωμένο ήταν ο Νιλς Μπορ. Ο Δανός φυσικός ισχυρίστηκε ad hoc*  στο ατομικό του μοντέλο  ότι το περιφερόμενο γύρω από τον πυρήνα ηλεκτρόνιο θα μπορούσε να "καταλάβει" μόνο κάποιες "επιτρεπόμενες τροχιές", στις οποίες η στροφορμή θα έπαιρνε κάποιες συγκεκριμένες τιμές, θα ήταν δηλαδή κβαντισμένη. 

Η δεύτερη σημαντικότερη "χρήση" της ιδέας μιας κβαντισμένης φυσικής ποσότητας, ήταν η εξήγηση του φωτοηλεκτρικού φαινομένου από τον Γερμανό φυσικό Άλμπερτ Άϊνστάιν, πράγμα που του απέφερε και το βραβείο Νόμπελ. 

Ο Άινσταϊν εξήγησε αυτό το φαινόμενο θεωρώντας πως το φως δεν είναι μια συνεχής ροή ενέργειας, αλλά ένα σύνολο από κβάντα ή "πακέτα" συγκεκριμένης ενέργειας, τα φωτόνια.


The Bing Bang theory

Η Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang, Μπιγκ Μπανγκ) είναι Κοσμολογική  θεωρία σύμφωνα με την οποία το Σύμπαν δημιουργήθηκε από μια υπερβολικά πυκνή και θερμή κατάσταση, πριν από περίπου 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια. 

Η θεωρία αυτή για τη δημιουργία του σύμπαντος είναι η πιο διαδεδομένη αυτή τη στιγμή στην επιστημονική κοινότητα. Ο όρος Big Bang χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Φρεντ Χόυλ (Fred Hoyle) σε μια ραδιοφωνική εκπομπή του BBC, το κείμενο της οποίας δημοσιεύτηκε το 1950. 

Ο Χόυλ δεν χρησιμοποίησε τον όρο για να περιγράψει μία θεωρία, αλλά για να ειρωνευτεί τη νέα ιδέα. Παρόλα αυτά ο όρος επικράτησε αποβάλλοντας το ειρωνικό του περιεχόμενο.


*  Χωροχρόνος, Στη Φυσική, ο χωροχρόνος ή χωροχρονικό συνεχές είναι το μαθηματικό μοντέλο που ενώνει τον χώρο  και τον χρόνο σε μία συνέχεια. 
Ο χωροχρόνος συνήθως ερμηνεύεται ως συνδυασμός του ευκλείδειου χώρου τριών διαστάσεων με τον χρόνο ως μια επιπρόσθετη διάσταση, οπότε προκύπτει ένα πολύπτυχο  μόρφωμα (manifold) τεσσάρων διαστάσεων. 
Η τέταρτη διάσταση, αυτή του χρόνου, είναι διαφορετική από τις άλλες τρεις που αφορούν σε μήκος στον ευκλείδειο χώρο.

*  Ο όρος Ad hoc (Αντ χοκ) είναι ένας διεθνής σήμερα προσδιορισμός προερχόμενος από τη Λατινική γλώσσα, ο οποίος υποδηλώνει τον σκοπό (τελικό αίτιο). 
Συχνά χρησιμοποιείται αμετάφραστος σε επιστημονικά κείμενα, στην Πολιτική, τη Διπλωματία, ή το δημοσιογραφικό λόγο, για να περιγράψει ένα συλλογισμό ή μια πράξη που γίνεται για ειδικό σκοπό και συνήθως κατ' εξαίρεση των συνηθισμένων κανόνων.

Οι ελληνικές αποδόσεις του είναι επί τούτω (καθαρεύουσα) και γι' αυτό το σκοπό, για τη συγκεκριμένη περίπτωση (δημοτική). Μερικές φορές χρησιμοποιείται επίσης η έκφραση επί τούτου, πρόκειται όμως για λάθος.
____________________________________________________________

* τους  αστερίσκους ερμηνείας τους δανειστήκαμε από  http://el.wikipedia.org

Scholeio.com

Δημόκριτος, Ο Γαλαξίας είναι το Φως από Μακρινά Αστέρια

«Ήλθον γαρ, φησίν, εις Αθήνας και ου τις με έγνωκεν»

Δεν ήταν καθόλου φιλόδοξος και προτιμούσε το «λάθε βιώσας», ο ίδιος λέγει: 

Πίστευε ότι η ύλη αποτελείτo από αδιάσπαστα, αόρατα στοιχεία, τα άτομα. 

Επίσης ήταν ο πρώτος που αντιλήφθηκε ότι ο Γαλαξίας είναι το φως από μακρινά αστέρια. 

Ήταν ανάμεσα στους πρώτους που ανέφεραν ότι το σύμπαν έχει και άλλους "κόσμους" και μάλιστα ορισμένους κατοικημένους. Ο Δημόκριτος ξεκαθάριζε ότι το κενό δεν ταυτίζεται με το τίποτα ("μη ον"), είναι δηλαδή κάτι το υπαρκτό.

Μέγας φιλόσοφος της αρχαιότητος. Ο πρώτος που επινόησε την ατομική θεωρία, ή την δέχτηκε από το δάσκαλό του Λεύκιππο, για να τη διαμορφώσει και να την επεκτείνει σε όλα τα φυσικά φαινόμενα, θεμελιώνοντας τη θεωρία επιστημονικά, και ανοίγοντας τις πύλες στις Φυσικές επιστήμες.

Τα συγγράμματά του τα έγραψε στην ιωνική διάλεκτο, και περιλαμβάνουν όλους τους κλάδους της ανθρώπινης γνώσης: μαθηματικά, φυσική, ιατρική, γεωπονία, ηθική, ποίηση, μουσική, ζωγραφική, γραμματική, αισθητική, φωνητική και πολεμική τέχνη.

Ο Δημόκριτος ήταν δηλαδή μυαλό καθολικό κι αυτό φαίνεται από το σύνολο των συγγραμμάτων του, που δυστυχώς μόνο αποσπάσματά τους έχουμε. Στη φιλοσοφία έκλεισε όλες τις γνώσεις της εποχής του. Από την άποψη της πανεπιστημοσύνης μόνο με τον Αριστοτέλη μπορεί να συγκριθεί

Υπεστήριξε ότι το «ον» (το σύμπαν), είναι μεν αιώνιο, αναλλοίωτο και άφθαρτο, ωστόσο δεν είναι «απλούν» όπως πίστευαν οι Ελεάτες φιλόσοφοι, αλλά «πολλαπλούν». Αφού, κατά τον Δημόκριτο, το ον είναι πολλαπλούν, σύγκειται δηλαδή από απειροελάχιστα τεμάχια ύλης (τα άτομα) που είναι αιώνια, άφθαρτα, αναλλοίωτα και αδιάσπαστα, πρέπει αναγκαστικά αυτά να έλθουν σε σχέση προς άλληλα, για να γεννηθεί εκείνο που ονομάζουμε κίνηση.

Τα άπειρα σε αριθμό και σε σχήμα άτομα στροβιλίζονται στο άπειρο, όπως η σκόνη στον αέρα και, καθώς συνωθούνται, σχηματίζουν απείρους κόσμους, (τον «Μέγα Διάκοσμο»), σ’ ένα από τους οποίους ανήκει και η Γη. Τα πάντα γίνονται κατά μηχανική αναγκαιότητα.

Ο Δημόκριτος δίνει σαφή εξήγηση της γεννήσεως των αστερισμών και υποστηρίζει, ακόμα, πως και η ψυχή αποτελείται από λεία, λεπτά και στρογγυλά άτομα, που το σώμα τα εισπνέει από τον αέρα, δίνοντας έτσι και στον ψυχικό βίο καθαρά υλιστική και μηχανική λειτουργία.

Η ατομική θεωρία αποδίδεται από κοινού στους Λεύκιππο και Δημόκριτο, αλλά ο πρώτος είναι μορφή αχνή, που την ύπαρξή της αμφισβήτησε ο μεγάλος τους οπαδός Επίκουρος και την αρνήθηκαν ορισμένοι σύγχρονοι φιλόλογοι. 

Για τον Δημόκριτο και τα έργα του ξέρουμε πολύ περισσότερα. Ήταν από τα Άβδηρα της Θράκης, και γεννήθηκε το 460 π.Χ. περίπου’. Ήταν σύγχρονος και λίγο νεότερος του Αναξαγόρα. Δεν φαίνεται πως τα έργα του ήταν και πολύ γνωστά στην Αθήνα, ο συντοπίτης του και συνάδελφός του Aριστoτέλης τον θαύμαζε πολύ και είχε πολλά να πει γι’ αυτόν.

Η ατομική θεωρία βέβαια προκαλεί το ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γιατί προκατέλαβε τις σύγχρονες απόψεις. Δεν είναι ίσως υπερβολή να πούμε ότι η θεωρία του Δημόκριτου έμεινε ουσιαστικά αμετάβλητη μέχρι τον 190ν αι. Είναι όμως σημαντικό να θυμόμασrε ότι στην κλασσική Ελλάδα δεν υπήρχε ο επιστημονικός εξοπλισμός που οδήγησε στις ανακαλύψεις των σύγχρονων καιρών και έκαμε δυνατό τον έλεγχο καθεμιάς από αυτές.

Το γιατί οι Έλληνες, παρά τη λαμπρότητα του πνεύματός τους, χρησιμοποίησαν τότε τόσο λίγο τις πειραματικές μεθόδους και δεν σημείωσαν καμιά πρόοδο στην ανακάλυψη συσκευών για τον έλεγχο των πειραμάτων είναι ένα ερώτημα πολύπλοκο. Αναμφίβολα η αριστοκρατική παράδοση και η ύπαρξη δούλων έχει κάποια σχέση με αυτό, αλλά καθαυτές δεν αποτελούν καλά καλά επαρκή ερμηνεία του πράγματος.

Σε κάποια μικρή έκταση, όσοι ακολουθούσαν την ιωνική παράδοση έκαμαν χρήση της παρατήρησης, αλλά όχι συστηματικά μέχρι την εποχή του Αριστοτέλη. και δεν είχαν ιδέα για το ελεγχόμενο πείραμα. Η κληροδοσία τους έγκειται αλλού, στις εκπληκτικές δυνατότητες που είχαν για επαγωγικούς συλλογισμούς.

Ούτε γεννιούνται ούτε πεθαίνουν τα πράγματα

Η βασική ιδέα των Ατομικών, όπως και του Εμπεδοκλή και του Αναξαγόρα, ξεκινούσε ακριβώς από την παρμενίδεια άποψη πως οτιδήποτε πραγματικό ούτε γεννάται ούτε φθείρεται.  

Επομένως η φαινομενική γέννηση και φθορά των φυσικών αντικειμένων πρέπει να εξηγηθεί, όπως είχε πει και ο Εμπεδοκλής, με το να τις δεχτούμε ως τυχαίους συνδυασμούς πολλαπλών στοιχείων και τίποτε παραπάνω· μόνο τα στοιχεία αυτά μπορούμε να υποθέσουμε ότι αξίζουν το χαρακτηρισμό των «όντων».

Για να καταλήξουν σε αυτή την ερμηνεία οι Ατομικοί, χρησιμοποίησαν τυχαία την αληθινά λαμπρή εικασία γιατί έτσι πρέπει να την εξηγήσουμε, ότι τα στοιχεία, ή τα “όντως οντα”, είναι σωματίδια στερεά τόσο μικρά, ώστε να μην τα αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις, τα οποία συγκρούονται και οπισθοχωρούν σε αδιάκοπη κίνηση μέσα σε ένα χώρο χωρίς πέρατα. 

Αυτά τα "άτομα" – αρκετά ειρωνικό φαίνεται σήμερα το γεγονός ότι η λέξη σημαίνει: "αδιαίρετα" – ήταν τα μικρότατα πραγματικά μόρια της ύλης, στερεά, σκληρά και άφθαρτα. Ήταν στην ουσία τους όμοια και διέφεραν στο σχήμα και το μέγεθος μόνο.

Πως ερμηνεύονται οι ιδιότητες των σωμάτων

Αυτές τους μόνο οι ιδιότητες, μαζί με τις διαφορές τους, όσον αφορά τις ανάλογες θέσεις τους, τις κινήσεις και αποστάσεις μεταξύ τους, αρκούσαν να δικαιολογήσουν όλες τις διαφορές που συλλαμβάνουν οι αισθήσεις μας, όταν αντιλαμβάνονται τα πράγματα. Ό,τι αντιλαμ6ανόμαστε ως σκληρό αποτελείται από άτομα σε πυκνή διάταξη. 

Τα μαλακά αντικείμενα αποτελούνται από μόρια που απέχουν μεταξύ τους, περιέχουν περισσότερο κενό, και έτσι μπορούν να δέχονται συμπίεση και να προβάλλουν λιγότερη αντίσταση στην αφή. Με τον ίδιο τρόπο ερμηνεύονται και οι άλλες αισθήσεις. 

Όσον αφορά τη γεύση, τα γλυκά αντικείμενα αποτελούνται από μαλακά άτομα, ενώ οι τραχιές ή πικρές γεύσεις προκαλούνται από άτομα αγκιστροειδή ή μυτερά, που διεισδύουν στο σώμα με μικροσκοπικές εκδορές γλώσσα.

Μέχρι και το 1675 βρίσκουμε να γίνεται δεκτή αυτή η άποψη. Ένας Γάλλος χημικός, ο Lemery, έγραψε τότε:“Η κρυφή φύση ενός πράγματος δεν μπορεί να εξηγηθεί καλύτερα παρά μόνο αν αποδώσουμε στα μέρη του σχήματα αντίστοιχα με τα αποτελέσματα που παράγει. Κανείς δεν θα αρνηθεί ότι η οξύτητα ενός υγρού οφείλεται στα μυτερά του μόρια. Κάθε εμπειρία βεβαιώνει αυτό το πράγμα. Δεν έχετε παρά να το δοκιμάσετε και θα αισθανθείτε ένα κέντρισμα στη γλώσσα, όπως αυτό που μας προκαλεί κάποιο υλικό κομμένο σε πολύ μικρά τμήματα".

Το φως αποτελείται από σωματίδια

Το φως κατά τον Δημόκριτο είναι κι αυτό βέβαια κάτι το σωματοειδές αποτελούμενο από ιδιαιτέρως μικρά λεπτά άτομα που κινούνται γοργά χάρη στο μικρό τους μέγεθος και το στρογγυλό τους σχήμα. Τα λεπτότερα και τελειότερα σφαιρικά άτομα, επομένως και πιο ευκίνητα και πτητικά από όλα, συναποτελούν τις ψυχές ζώων και ανθρώπων- τόσο απόλυτος ήταν ο υλισμός του Δημόκριτου.

Έτσι κάθε ουσία ανάγεται σε υλική και κάθε αίσθηση τελικά ανάγεται στην αίσθηση της αφής. Ακόμα και η όραση εξηγείται με τον τρόπον αυτό, με την περίεργη και όχι πολύ ικανοποητική υπόθεση ότι τα αντικείμενα συνεχώς εκπέμπουν από τις επιφάνειές τους λεπτές ταινίες ή φλοιούς από άτομα, οι οποίοι διατηρούν περισσότερο ή λιγότερο το σχήμα των αντικειμένων, καθώς τινάσσονται μέσα από τον αέρα σε όλη τους την πορεία προς το μάτι.

Το κενό του Δημόκριτου

Ένα πράγμα βέβαια αποτελούσε θεμελιακή ανάγκη για την ατομική κοσμοθεωρία. Πρέπει να υπάρχει κενός χώρος για να κινούνται μέσα τα άτομα. Το "σήμα κατατεθέν" της σκέψης του Δημόκριτου, όπως σημείωσε ο Αριστοτέλης επιδοκιμαστικά, ήταν η απόφασή του να δώσει λόγο για τα εμφανή γεγονότα και όχι να περιπλανηθεί σε αφηρημένη επιχειρηματολογία. Γι’ αυτό και είπε ότι δεν μπορούσε να υποστηρίξει την άρνηση του Παρμενίδη να δεχτεί την ύπαρξη του κενού.

Ήταν κάτι αντίθετο προς τον κοινό νου. Νιώθοντας όμως ότι είχε να αντιμετωπίσει αυτή τη μεγάλη αυθεντία, διατύπωσε την άρνησή του με κάποια τόλμη που θυμίζει μαθητή, γιατί κατά τον Αριστοτέλη – το διατύπωσε έτσι:

"Υπάρχει το μη ον όσο και το ον”

Αν τα υλικά άτομα είναι η μόνη πραγματική ουσία τότε το κενό δεν "υπάρχει" με τον ίδιο τρόπο. Είχαν οι Ατομικοί φιλόσοφοι μια ακαθόριστη διαίσθηση ότι πρέπει να υπάρχει κάποια διέξοδος, όμως’ δεν εξουσίαζαν ακόμα μια γλώσσα που να μπορεί να εκφράσει το "με άλλο τρόπο" και το μόνο τους καταφύγιο ήταν η παραδοξολογία.

Φαίνεται να σκέφτηκαν ότι, αν υπάρχει άπειρο κενό και άπειρα μικροσκοπικά άτομα μέσα σε αυτό ελεύθερα, τα σώματα θα κινηθούν αναπόφευκτα, και θα κινηθούν χωρίς στόχο 

προς κάθε κατεύθυνση. Αυτό θα οδηγήσει φυσικά σε συγκρούσεις και αυτές με τη σειρά τους σε περιπλοκές και συνδυασμούς, εφόσον τα άτομα έχουν όλων των ειδών τα σχήματα, ακόμα και το σχήμα του αγκιστριού ή έχουν διακλαδώσεις. Έτσι δημιουργήθηκαν βαθμιαία συσσωρεύσεις ατόμων σε μέγεθος αντιληπτό και ξεκίνησε ο κόσμος.

Η κίνηση των ατόμων κατά τον Επίκουρο

Όταν ο Επίκουρος ανέλαβε και ανέπτυξε τη θεωρία περίπου δύο αιώνες αργότερα, φαντάστηκε τα άτομα να κινούνται κατ’ ευθείαν προς τα κάτω εξ αιτίας της βαρύτητας, ή όπως το εξέφρασε εξ αιτίας του βάρους τους. 

Αντιλαμβανόταν όμως και αυτό αποτελεί αξιοσημείωτο παράδειγμα της οξύνοιας του ελληνικού πνεύματος ότι όλα τα σώματα, μολονότι διαφέρουν στο μέγεθος και ως εκ τούτου εφόσον είναι στερεά σώματα και στο βάρος, θα πέφτουν μέσα στο κενό με ταχύτητα ομοιόμορφη. 

Αυτό είναι ένα σημείο που αποκαταστάθηκε μόνο με κάποια δυσκολία τον 160ν αιώνα. 

Ο Επίκουρος λοιπόν χρειαζόταν να σκεφτεί κάτι άλλο, για να δικαιολογήσει τις πρώτες συγκρούσεις. Από εκεί κινούμενος υπέθεσε σε κάποιον ακαθόριστο χώρο και χρόνο και για λόγο όχι εξακριβώσιμο, ένα άτομο ήταν πιθανό να παρεκκλίνει σχεδόν αδιόρατα από το κατακόρυφο μονοπάτι του.

Αυτή η απόκλιση από την αυστηρή ετεραρχία, που αποτελούσε την ουσία της 

αρχικής ατομικής θεωρίας, είχε ως περίεργη συνέπεια το γεγονός ότι θεωρήθηκε πως δέχεται την ελευθερία της βουλήσεως μέσα σε ένα σύμπαν, στο οποίο διαφορετικά ο άνθρωπος, όπως και κάθε τι άλλο, θα έπρεπε να θεωρείται απολύτως υποκείμενος σε ένα πεπρωμένο τυφλό και αδυσώπητο. 

Από επιστημονική άποψη τούτο αποτελούσε οπισθοδρόμηση και ο Δημόκριτος σκεφτόταν σαφέστερα, όταν έλεγε ότι στον άπειρο χώρο η έννοια "πάνω" ή "κάτω" δεν έχει νόημα, και επομένως δεν υπάρχει λόγος να κινούνται τα άτομα προς τη μία και όχι προς την άλλη κατεύθυνση.

Οι Ατομικοί δεν μιλούσαν για χωριστή κινούσα αιτία, όπως ήταν οι ελκτικές και απωθητικές δυνάμεις του Εμπεδοκλή ή ο "Νούς" του Αναξαγόρα. Ο Αριστοτέλης τους κατηγόρησε ότι "παρέλειψαν μην έχοντας αρκετή θεληματικότητα, το πρόβλημα της αρχής της κινήσεως.

Η ζωή του Δημόκριτου

Γεννήθηκε στα Άβδηρα από πλουσιότατο πατέρα. Το μερίδιο της πατρικής περιουσίας (100 τάλαντα, ποσό τεράστιο), το δαπάνησε σε μακρά ταξίδια, για να ικανοποιήσει την επιστημονική του περιέργεια. 

Επεσκέφθη, ανάμεσα στις άλλες χώρες, την Αίγυπτο, τη Βαβυλωνία, την Αραβία, την Αιθιοπία. Έμεινε αρκετό χρονικό διάστημα στην Αθήνα, όπου μάλιστα άκουσε το Σωκράτη να συζητά, δίχως όμως να έλθει σε γνωριμία με αυτόν.

Πολυταξιδεμένος στην Αίγυπτο, Βαβυλωνία, Περσία, Ινδία (ίσως), στην Αθήνα, καταξόδεψε τη μεγάλη του περιουσία και γύρισε στην πατρίδα του φτωχός, αλλά ευχαριστημένος για όσα είδε και έμαθε. Θεωρώντας τον άσωτο οι πατριώτες του τον περιφρόνησαν στην αρχή, αλλά όταν γνώρισαν τη σοφία του, τον εκτίμησαν και τον αγάπησαν.

Επέστρεψε αργότερα στα Άβδηρα, όπου έζησε βίο ερημίτη, συγγράφοντας, ερευνώντας και διδάσκοντας. Ήταν τόσο δυνατός ο έρωτάς του στην επιστημονική έρευνα, ώστε έλεγε ότι προτιμούσε να βρει μια «αιτιολογία» (δηλαδή την επιστημονική εξήγηση ενός φαινομένου), παρά να του δινόταν ο θρόνος του βασιλείου της Περσίας.

Ο βίος του σοφού Αβδηρίτη (Άβδηρα 470 ή 460 π.Χ. έως 370 π.Χ.) περιβάλλεται από την αχλή του θρύλου και του μυστηρίου, πολλά δε θαυμάσια αναφέρονται, γύρω από τα τελευταία ιδίως χρόνια της ζωής του, από διαφόρους συγγραφείς, όπως η συνάντησή του με τον Ιπποκράτη και ο διάλογος που έλαβε χώρα μεταξύ τους. 

Όμως, τη γνησιότητα όλων αυτών των βιογραφικών στοιχείων, την αμφισβητεί η κριτική. Πάντως, ένα από τα γνωρίσματα του Δημόκριτου που δεν αμφισβητείται, είναι ότι γελούσε πολύ, και κάθε στιγμή, βλέποντας πόσο μηδαμινά και αστεία ήταν όλα τα σοβαρά και σπουδαία των ανθρώπων, μπροστά στο μεγαλείο του Κόσμου. 

Γι’ αυτό και ονομάσθηκε «Γελασίνος». Και, ακόμα, ότι οι Αβδηρίτες τον λάτρεψαν σαν θεό και, ύστερα από το θάνατό του, του έστησαν χάλκινο ανδριάντα. 

Πέθανε σε βαθύτατο γήρας.

http://sciencearchives.wordpress.com

από το blog Physics4u

Scholeio.com

Φράκταλ, Ένας Κόσμος - Φυσαλίδα -3-

Ένα χαρακτηριστικό δείγμα fractal

Η κοσμολογία των Ατομικών φιλοσόφων είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι οι κοσμολογικές απόψεις του Λευκίππου και του Δημοκρίτου συμπίπτουν εννοιολογικά με την σύγχρονη επιστημονική έρευνα, καθώς το κενό δεν θεωρείται ως ένας άδειος και νεκρός χώρος, αλλά ως μια περιοχή απρόσιτη στις αισθήσεις και με έντονη δραστηριότητα που συμβάλλει καθοριστικά στην δημιουργία και εξέλιξη του κόσμου.

Κοσμολογικές απόψεις των Ατομικών Φιλοσόφων III

14 Ιανουαρίου 2014

Κων. Καλαχάνης, Δρ. Φιλοσοφίας 

Πανεπιστημίου Αθηνών

   Κενό και Άτομα

   Η Δοξογραφική Παράδοση αποδίδει στον Λεύκιππο την αρχική διατύπωση του κοσμολογικού συστήματος των Ατομικών Φιλοσόφων. Συμφώνως προς τον Λεύκιππο από το παν (που αποτελείται από το πλήρες και το κενό) δημιουργούνται άπειροι κόσμοι που διαλύονται σε αυτά τα στοιχεία.

Οι κόσμοι δημιουργούνται ως εξής:  Πολλά σώματα οποιουδήποτε σχήματος μετακινούνται στο μεγάλο κενό αποσπώμενα από το άπειρο, όπου συσσωρεύονται και παράγουν μία δίνη, εξ’ αιτίας της οποίας συγκρουόμενα και περιστρεφόμενα με κάθε τρόπο, αρχίζουν να διαχωρίζονται και τα όμοια να προσεγγίζουν τα όμοια. 

Κβαντική Φυσική, Η Συμπεριφορά της Ύλης -2-

Το καθιερωμένο πρότυπο (πηγή: Wikipedia/Fermi lab)

Κοσμολογικές απόψεις 

των Ατομικών Φιλοσόφων ΙI

Κων. Καλαχάνης, Δρ. Φιλοσοφίας 
Πανεπιστημίου Αθηνών

Οι βασικές αρχές που διέπουν την σκέψη 
των Ατομικών φιλοσόφων συνέβαλαν 
καθοριστικά στην πρόοδο της φυσικής 
επιστήμης και ιδιαίτερα του κλάδου της 
κβαντικής φυσικής.

   Τα Άτομα, το Κενό και η Σύγχρονη Φυσική Έρευνα

   Η κύρια ιδέα επί της οποίας στηρίζεται η κβαντική φυσική, είναι παρόμοια προς αυτήν των Ατομικών Φιλοσόφων, καθώς αντικείμενο της έρευνάς της είναι η ανακάλυψη των στοιχειωδών σωματιδίων που αποτελούν την ύλη και δεν αναλύονται περαιτέρω. Είναι δυσχερές ωστόσο για τις ανθρώπινες αισθήσεις να προσδιορίσουν την πραγματική τους φύση, καθώς έχουν την ιδιότητα να παρουσιάζονται είτε ως σωματίδια, είτε ως κύματα.

Δημιουργία των Κόσμων, Τα αρχικά Δομικά υλικά -1-

Η Δημιουργία του Κόσμου, (The Creation of the World)
Πίνακας  600x302  ricardo.gr

   Κοσμολογικές απόψεις 

των Ατομικών Φιλοσόφων Ι

11 Ιανουαρίου 2014

Κων. Καλαχάνης, Δρ. Φιλοσοφίας 
Πανεπιστημίου Αθηνών

Λεύκιππος, Δημόκριτος 

και άτομο

   Η αναζήτηση της αρχής του κόσμου απετέλεσε το κύριο πεδίο ερεύνης των Προσωκρατικών  φιλοσόφων, γεγονός που επηρέασε καθοριστικά την φιλοσοφία και την επιστημονική έρευνα. Οι Προσωκρατικοί φυσικοί φιλόσοφοι μελέτησαν τους μηχανισμούς που διέπουν τον φυσικό κόσμο, επιχειρώντας να καθορίσουν τις αιτίες που προκαλούν τα διάφορα φυσικά φαινόμενα, καθιστώντας με αυτόν τον τρόπο την κοσμολογία αναπόσπαστο τμήμα της φιλοσοφίας.

Η Αθήνα και ο θρύλος της, η ταινία

Αθήνα, η πόλη της θεάς της Σοφίας

Η ίδρυση της Αθήνας χάνεται στην αχλύ του μύθου, καθώς είναι γενικά αποδεκτό ότι προϋπήρχε της Μυκηναϊκης Εποχής.

Σύμφωνα με τον Πλάτωνα στον Τίμαιο,  Αιγύπτιοι ιερείς της Ίσιδος  αποκάλυψαν στον Σόλωνα που τους  επισκέφτηκε ότι, σύμφωνα με τα αρχεία τους, υπήρχε πόλη ακμάζουσα με το όνομα «Αθήνα» πριν από το 9600 π.Χ. 

Φυσικά η ακρίβεια της αναφοράς αμφισβητείται, όπως και ο υπολογισμός του έτους, αλλά ελλείψει ακριβέστερων στοιχείων και αναφορών, διατηρεί κάποια ενδεικτική αξία.

Πρώτοι κάτοικοι της περιοχής θεωρούνται οι Πελασγοί. Πρώτος βασιλιάς της πόλης, σύμφωνα με τη μυθολογία,  ήταν ο Κέκροπας κατά τη 2η χιλιετία π.Χ. ή 3η χιλιετία π.Χ., από τον οποίο ονομάστηκε το τμήμα κείμενο μεταξύ Ακροπόλεως, Αχαρνών και Ελευσίνος Κεκροπία (Κεχρωπία). Οι κάτοικοι ήταν Ίωνες  που εγκαταστάθηκαν στην αττική γη.

Ο μύθος του Θησέα και του Μινώταυρου φανερώνει την ύπαρξη σχέσης υποτέλειας της Αθήνας προς τη Μινωική Κρήτη, που έσπασε μετά την παρακμή του πολιτισμού αυτού. Πατέρας του Θησέα ήταν ο Αιγέας, βασιλιάς των Αθηνών μέχρι τον θάνατό του, οπότε και πέρασε ο θρόνος στον γιο του τον Θησέα.

Τον θρόνο αμφισβήτησαν οι Παλλαντίδες  γιοι του Πάλλαντος, αδελφού του Αιγέα, αλλά σφαγιάστηκαν από τον Θησέα, ο οποίος παρέμεινε βασιλιάς και κέρδισε ξανά την εύνοια των πολιτών του.

Κατά την Εποχή του Τρωικού Πολέμου  η Αθήνα πήρε το μέρος των Μυκηνών, εκστρατεύοντας κατά της Τροίας  με επικεφαλής τον Μενεσθέα  και σημαντική στρατιωτική και ναυτική δύναμη 50 πλοίων (κατ' εκτίμηση 1.650-2.750 άνδρες) όπως αναφέρεται στον κατάλογο πλοίων  που αναφέρεται στην Ιλιάδα. 

Τα γεγονότα αυτά κατατάσσουν την Αθήνα, που καταλάμβανε τότε την Αττική, χωρίς τη Μεγαρίδα (που υπαγόταν στη Σαλαμίνα), και τον Ωρωπό  (που ανήκε στη Βοιωτία), σε μια πολύ σημαντική ελληνική πόλη.  

Λειτουργούσαν όμως ήδη από το 3000 π.Χ.  τα μεταλλεία Λαυρίου παρέχοντας στην πόλη μόλυβδο και άργυρο (αργότερα την Εποχή του Σιδήρου και σίδηρο. 

Η παραγωγή κεραμικών, λαδιού, μελιού, και κρασιού, και καθώς και μαρμάρου από την Πεντέλη, σε συνδυασμό με την εμπορική δραστηριότητα, σηματοδοτούν μια οικονομικά ακμάζουσα πόλη. Ο βαθμός ανεξαρτησίας της, όμως, λόγω της ηγεμονίας των Μυκηνών, ήταν μάλλον μικρός, μέχρι και την παρακμή του πολιτισμού αυτού.

Η Αθήνα διέφυγε πάντως την καταστροφή ή υποδούλωση από την Κάθοδο των Δωριέων και συμμετείχε μάλλον χαλαρά στην «Πελοποννησιακή Συμμαχία». 

Πρώτος νομοθέτης της πόλης ήταν ο Δράκων, ο οποίος θέσπισε τον 7ο αιώνα π.Χ. τους Δρακόντιους Νόμους,  γραμμένους σε μαρμάρινες πλάκες. Κατά την παράδοση, οι νόμοι ήταν τόσο αυστηροί, που ο όρος «δρακόντεια μέτρα» δήλωνε μέτρα αμείλικτα και σκληρά. Τη νομοθεσία του Δράκοντα διαδέχθηκαν οι νόμοι του Σόλωνα. Βασικότεροι όλων ήταν η "σεισάχθεια", κατάργηση της υποδούλωσης ελεύθερων πολιτών για χρέη και ο αναδασμός της γης.Γύρω στον 6ο αιώνα π.Χ. στην Αθήνα επικράτησαν οι Αλκμεωνίδες, αριστοκρατικό γένος με σημαντικό ρόλο στην πολιτική και κοινωνική ζωή της πόλης, τους οποίους εξόρισε ο Πεισίστρατος, όταν εγκατέστησε την τυραννίδα.  

Μετά τον θάνατο του Πεισιστράτου, ο Κλεισθένης, μεταρρυθμιστής των Αθηνών από το γένος των Αλκμεωνιδών, εφάρμοσε την ισονομία και την ισοπολιτεία, καταργώντας τις παλαιές φυλές και ιδρύοντας τεχνητές, με ονόματα που προέρχονται από τον τοπικό ήρωα της κάθε περιοχής. Χώρισε δε την αττική γη στο άστυ, τη μεσογαία και την παράλια χώρα, κατανέμοντας ισάριθμα τον πληθυσμό της κάθε φυλής σε δήμους κι από τις τρεις ζώνες, ενώ παράλληλα νομοθέτησε υπέρ της ποινής του εξοστρακισμού.

Κατά τη «Χρυσή Εποχή» της Ελλάδας από το 500 π.Χ. μέχρι το 300 π.Χ. η Αθήνα ήταν σημαντικό κέντρο πολιτισμού και διανόησης στον ευρωπαϊκό χώρο. 

Αυτό που αποκαλούμε σήμερα «Δυτικός πολιτισμός» στηρίζεται σε πολλές από τις ιδέες και τις πρακτικές της αρχαίας Αθήνας. Φυσικά πολλές από αυτές εξήχθησαν κατά περιόδους και σε άλλες ελληνικές πόλεις-κράτη, ίσως και στην Ρώμη, όπου όμως επικράτησε ιδιόμορφη δημοκρατία  που ίσως να ήταν δική της επινόηση. Πάντως οι δυο πόλεις είχαν σαφώς εμπορικές σχέσεις και επομένως και ενεργή ανταλλαγή ιδεών.

Η Αθήνα έστειλε βοήθεια 20 πλοίων (4.000 άνδρες) κατά την Ιωνική Επανάσταση, 

499 π.Χ. - 493 π.Χ.   Αυτό αποτέλεσε την αφορμή για τις Περσικές Εκστρατείες κατά της ηπειρωτικής Ελλάδας. 

Η Αθήνα απέκρουσε με επιτυχία, μαζί με τις Πλατειές,  τη δεύτερη εκστρατεία του Δάτη  και του Αρταφέρνη,  κατά την οποία ήταν ο κύριος περσικός αντικειμενικός στόχος. Η πόλη παρέταξε 10.000 οπλίτες στη Μάχη του Μαραθώνα. 

Κατά την εκστρατεία του Ξέρξη  η πόλη παρέταξε 8.000 οπλίτες στη Μάχη των Πλαταιών  και 200 τριήρεις  στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας.

Ο  Περικλής  ανέλαβε περί το 462-461 π.Χ. την ηγεσία της Αθήνας με απόφαση της Εκκλησίας του Δήμου  και σε συνεργασία με τον Εφιάλτη του Σοφωνίδου  και τον Αρχέστρατο, στους οποίους οφείλεται και η εγκαθίδρυση της δημοκρατίας στην Αθήνα, αφαίρεσε από τον ολιγαρχικών αποκλίσεων Άρειο Πάγο την εποπτεία για τη διοίκηση και τους υπαλλήλους και την ανέθεσε στη Βουλή των Πεντακοσίων. 

Η πολιτική του Περικλή εδραίωσε την αθηναϊκή ηγεμονία, που πρακτικά άρχισε λίγο νωρίτερα με τον Κίμωνα,  που συνέχισε τον πόλεμο με την Περσική Αυτοκρατορία  μετά την απόσυρση των Σπαρτιατών  από αυτόν, αλλά σε μεγάλο βαθμό προκάλεσε την έναρξη του καταστροφικού για τον Ελληνισμό Πελοποννησιακού πολέμου. 

Πράγματι, το 431 π.Χ.  εισέβαλαν οι Σπαρτιάτες  στην Αττική και κατέστρεψαν την ύπαιθρο χώρα, ξεκινώντας τον οδυνηρό αυτό πόλεμο. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, λοιμός  που ξέσπασε αφάνισε το ένα τέταρτο του πληθυσμού της Αθήνας. 

το video ξεκινάει από τη ναυμαχία της Σαλαμίνας

Κατά τη μέγιστη στρατιωτική της ισχύ η Αθήνα παρέτασσε (χωρίς να συνυπολογίζονται ξένοι μισθοφόροι) 14.000 οπλίτες,  2.000 τοξότες,  1.000 ιππείς,  400 ιπποτοξότες  και 470 τριήρεις.  

Με βάση τα δεδομένα αυτά και ανάλογους υπολογισμούς υπολογίζεται συνολικός πληθυσμός της τάξης των 400.000 ψυχών (συνυπολογίζοντας γυναίκες, λογικό αριθμό ανηλίκων, μετοίκους, ξένους, και δούλους) κατά την Κλασσική εποχή. Η Αθήνα έχασε τελικά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο.

Scholeio.com

Η Σοφία των Τολτέκων, Η "Επίτευξη της Μεταμόρφωσης"

Οι Τέσσερεις Συμφωνίες

Οι Τέσσερεις Συμφωνίες υπάρχουν μόνο για εμάς και μπορούν να μας οδηγήσουν στην ατομικότητά μας.  Λειτουργούν σαν υποστήριξη για να πετύχουμε το σκοπό μας:  
Να είμαστε άμεμπτοι με τον λόγο μας. 
Να μην παίρνουμε τίποτε προσωπικά. 
Να μην κάνουμε υποθέσεις. 
Να κάνουμε πάντα το καλύτερο που μπορούμε.

Μπορούμε να είμαστε οτιδήποτε θέλουμε να είμαστε, μια και ο καλλιτέχνης είμαστε εμείς και η ζωή μας είναι η δημιουργία μας. Είναι το δικό μας παραμύθι. Είναι η κωμωδία ή το δράμα μας και, αν τελικά το παραμύθι αλλάζει συνεχώς, τότε γιατί να μην κατευθύνουμε αυτή την αλλαγή με επίγνωση;

Το να αλλάξουμε το παραμύθι της ζωής μας είναι αυτό που οι Τολτέκοι ονομάζουν "Επίτευξη της μεταμόρφωσης". Έχει να κάνει με τη μεταμόρφωση του εαυτού μας, του παραμυθά, αυτού που ονειρεύεται. 

Η ζωή αλλάζει τόσο γρήγορα και μπορούμε να δούμε ότι μεταμορφωνόμαστε διαρκώς, αλλά οδηγούμαστε στην επίτευξη αυτής της μεταμόρφωσης μόνο όταν πάψουμε να αντιστεκόμαστε στην αλλαγή. Αντιθέτως, μπορούμε να εκμεταλλευόμαστε και να απολαμβάνουμε την αλλαγή. Η "Επίτευξη της Μεταμόρφωσης" σημαίνει να ζούμε διαρκώς στην παρούσα στιγμή, στο εδώ και τώρα. Η ζωή είναι ένα αιώνιο παρόν, επειδή η δύναμη της ζωής δημιουργεί τώρα το κάθε τι και μεταμορφώνει τα πάντα επίσης τώρα.

Πώς θα αλλάξουμε το παραμύθι μας;

Γνωρίζουμε πια ότι δημιουργούμε το παραμύθι μας σύμφωνα με αυτό που πιστεύουμε για τον εαυτό μας. Για να μεταμορφώσουμε αυτό που πιστεύουμε για τον εαυτό μας, πρέπει να ξεμάθουμε αυτά που ήδη έχουμε μάθει. Όταν τα ξεμάθουμε, η πίστη μας επιστρέφει σε εμάς. Η προσωπική μας δύναμη αυξάνεται και μπορούμε να την επενδύσουμε σε νέα πιστεύω.

Αν θέλουμε να γνωρίζουμε την αλήθεια, εάν είμαστε έτοιμοι να αποσύρουμε την πίστη μας από τα ψέματα, τότε πρέπει να θυμόμαστε τους δύο κανόνες:

Μην πιστεύετε τον εαυτό σας και μην πιστεύετε κανέναν άλλο. Αυτό θα μας δώσει διαύγεια γύρω από πολλά πράγματα, αλλά μπορεί να χρειαστούμε λίγη υποστήριξη ώστε να σταματήσουμε να πιστεύουμε στα ψέματα και να αρχίσουμε να σπάμε όλες τις συμφωνίες που στρέφονται ενάντια σε εμάς τους ίδιους. 

1. Να Είστε Άμεμπτοι στην Χρήση του Λόγου σας

Να μιλάτε με ευθύτητα. Να λέτε μόνο ό,τι εννοείτε. Αποφύγετε να χρησιμοποιείτε το λόγο εναντίον του εαυτού σας ή ως μέσο για να σχολιάζετε άλλους. Χρησιμοποιήστε την δύναμη του λόγου σας προς την κατεύθυνση της Αλήθειας και της Αγάπης.

Η πρώτη συμφωνία, να είμαστε άμεμπτοι με τον λόγο μας, σημαίνει ότι στη δημιουργία του παραμυθιού μας δεν χρησιμοποιούμε ποτέ τη δύναμη του λόγου ενάντια στον εαυτό μας. Με τη λέξη άμεμπτος εννοούμε «αναμάρτητος». Οτιδήποτε κάνουμε και είναι ενάντια στον εαυτό μας είναι αμαρτία:

Όταν πιστεύουμε σε ψέματα, χρησιμοποιούμε τη δύναμη του λόγου ενάντια στον εαυτό μας. Όταν πιστεύουμε ότι κανείς δεν μας συμπαθεί, ότι κανείς δεν μας καταλαβαίνει, ότι δεν θα τα καταφέρουμε ποτέ, τότε χρησιμοποιούμε τον λόγο ενάντια στον εαυτό μας.

Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν πολλές φιλοσοφίες που αναγνωρίζουν ότι τα ψέματα είναι μια διαστρέβλωση του λόγου και ορισμένες παραδόσεις ονομάζουν τη διαστρέβλωση αυτή κακό. 

Προτιμώ να λέω ότι χρησιμοποιούμε τον λόγο ενάντια στον εαυτό μας, κι αυτό επειδή όταν δικάζουμε τον εαυτό μας και τον ονομάζουμε ένοχο, δεν τον ονομάζουμε κακό. 

Δεν ονομάζουμε κακό το να απορρίπτουμε τον εαυτό μας και να του φερόμαστε πολύ χειρότερα απ' ό,τι στα κατοικίδιά μας. 

Όταν είμαστε άμεμπτοι, ποτέ δεν μιλάμε ενάντια στον εαυτό μας, δεν έχουμε πιστεύω που πηγαίνουν ενάντια σε αυτόν και ποτέ δεν βοηθάμε κάποιον άλλο να στραφεί εναντίον μας. Το να είμαστε άμεμπτοι σημαίνει να μη χρησιμοποιούμε τη γνώση μας ενάντια στον εαυτό μας και να μην επιτρέπουμε να μας κακοποιεί η φωνή μέσα στο κεφάλι μας. Πιθανόν τώρα να αποκτά περισσότερο νόημα η πρώτη συμφωνία, να είμαστε άμεμπτοι με τον λόγο μας.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι ο λόγος είναι η δύναμή μας, επειδή τον χρησιμοποιούμε για να δημιουργήσουμε την εικονική μας πραγματικότητα. Χρησιμοποιούμε τον λόγο για να δημιουργήσουμε τον πρωταγωνιστή στο παραμύθι μας. 

Κάθε φορά που μιλάμε, η σκέψη μας γίνεται ήχος.  Η σκέψη μας γίνεται λόγος και τώρα πια μπορεί να τρυπώσει στον νου των άλλων ανθρώπων. Εάν είναι γόνιμος ο νους τους γι' αυτό το είδος σπόρου, τον τρώνε και αυτή η σκέψη πλέον ριζώνει μέσα τους.

Ο λόγος είναι μια δύναμη που δεν μπορούμε να τη δούμε, αλλά μπορούμε να δούμε την εκδήλωση της, την έκφραση δηλαδή του λόγου που είναι η ζωή μας

Αν καθαρίσουμε τον λόγο, ανακτούμε τον άμεμπτο λόγο και ποτέ δεν προδίδουμε τον εαυτό μας. Εάν συμφωνήσουμε να είμαστε άμεμπτοι με τον λόγο μας, είναι αρκετό για να επιστρέψουμε στον παράδεισο που χάσαμε. Είναι αρκετό για να μας επαναφέρει στην αλήθεια και να μεταμορφώσει όλο μας το παραμύθι. Να είμαστε άμεμπτοι με τον λόγο μας. Έτσι απλά.

2. Μην Παίρνετε Τίποτα Προσωπικά

Καμιά πράξη των άλλων δεν γίνεται εξαιτίας σας. Ότι λένε και κάνουν οι άλλοι, αποτελεί μια προβολή της δικής τους πραγματικότητας, του δικού τους ονείρου. Όταν είστε απρόσβλητοι στις γνώμες και πράξεις των άλλων, δεν θα υποφέρετε από αναίτιο πόνο.

Η δεύτερη συμφωνία, να μην παίρνουμε τίποτε προσωπικά, μας βοηθά να σπάσουμε πολλές συμφωνίες που κάναμε με διάφορα ψέματα και τα πιστέψαμε. 'Όταν παίρνουμε προσωπικά τα πράγματα, αντιδράμε και αισθανόμαστε πληγωμένοι κι αυτό δημιουργεί συναισθηματικό δηλητήριο. 

Μετά θέλουμε εκδίκηση, να πάρουμε το αίμα μας πίσω, κι έτσι χρησιμοποιούμε τον λόγο ενάντια σε άλλους ανθρώπους. Τώρα πια ξέρουμε ότι όλα εκείνα που προβάλλει κάποιος επάνω μας είναι όπως ο Πικάσο που λέει: «Αυτό... είσαι εσύ». Ξέρουμε πια ότι είναι απλώς ο παραμυθάς των άλλων που μας λέει ένα παραμύθι. 

Αν δεν παίρνουμε προσωπικά αυτά τα πράγματα, τότε αποκτάμε ανοσία στο συναισθηματικό δηλητήριο, σε όλες μας τις σχέσεις. Δεν χάνουμε πια τον έλεγχο και δεν πληγωνόμαστε συναισθηματικά. Πράγμα που μας χαρίζει μια καθαρότητα, η οποία μας τοποθετεί ένα βήμα μπροστά από τους άλλους που δεν μπορούν να δουν το δικό τους παραμύθι.
Η προσωπική σπουδαιότητα, το να παίρνουμε δηλαδή τα πράγματα προσωπικά, είναι η μέγιστη εκδήλωση εγωισμού, επειδή υποθέτουμε ότι τα πάντα περιστρέφονται γύρω από εμάς. Μαθαί­νουμε να τα παίρνουμε όλα προσωπικά κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής μας ή της εξημέρωσής μας. Πιστεύουμε ότι είμαστε υπεύθυνοι για τα πά­ντα. Το εγώ μας κυριαρχεί.

Όμως, οι άλλοι δεν κάνουν τίποτε εξαιτίας σας. Το κάνουν για δικούς τους λόγους. Όλοι οι άνθρω­ποι ζουν στο δικό τους όνειρο, εγκλωβισμένοι στο δικό τους νου: βρίσκονται σ' έναν εντελώς διαφορε­τικό κόσμο απ' αυτόν που ζούμε εμείς. Όταν παίρ­νουμε κάτι προσωπικά, είναι σαν να υποθέτουμε ότι οι άλλοι γνωρίζουν από τι αποτελείται ο κόσμος μας και προσπαθούμε να επιβάλουμε αυτό τον κόσμο στον δικό τους.

Αποκτώντας τη συνήθεια να μην παίρνετε τίποτε προσωπικά, θα αποφύγετε πολλές αναστατώσεις στη ζωή σας. Θα εξαφανιστούν η οργή, η ζήλια και ο φθόνος, ακόμα και η θλίψη σας.

Η δεύτερη συμφωνία μάς καθοδηγεί ώστε να σπάσουμε εκατοντάδες μικρά ψέματα, μέχρι που φτάνει να χτυπήσει τον πυρήνα όλων των ψεμάτων της ζωής μας. 

Όταν συμβεί αυτό, καταρρέει όλο το οικοδόμημα της γνώσης κι έτσι έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία να δημιουργήσουμε με τον δικό μας τρόπο ένα άλλο παραμύθι. Οι Τολτέκοι το ονομάζουν αυτό απώλεια της ανθρώπινης μορφής. Όταν χάνουμε την ανθρώπινη μορφή, τότε έχουμε την ευκαιρία να επιλέξουμε σύμφωνα με την ατομικότητά μας το τι θέλουμε να πιστεύουμε. '

Όταν ήμασταν παιδιά, χρησιμοποιήσαμε την προσοχή μας ώστε να δημιουργήσουμε το πρώτο όνειρο της ζωής μας. Ποτέ δεν είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε επιλογή σχετικά με το τι να πιστέψουμε. Κάθε τι που συμφωνήσαμε να πιστέψουμε μας το είχαν επιβάλει. Τώρα έχουμε μια ευκαιρία που δεν την είχαμε όταν ήμασταν παιδιά. 

Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την προσοχή μας για δεύτερη φορά, ώστε να θεμελιώσουμε  το παραμύθι μας στην αλήθεια και όχι στο ψέμα. Οι Τολτέκοι το ονομάζουν αυτό το όνειρο της δεύτερης προσοχής.

Αν μπορείτε να κάνετε συνήθεια αυτή τη δεύτερη σύμβαση, θα ανακαλύψετε ότι τίποτε δεν έχει τη δύ­ναμη να σας γυρίσει πίσω στην κόλαση. Όταν δεν παίρνετε τίποτε προσωπικά, κερδίζετε σ' ένα μεγά­λο ποσοστό την απόλυτη ελευθερία. 

Τα κακά μάγια δεν μπορούν να σας πιάσουν και καμιά κατηγορία δεν μπορεί να σας επηρεάσει, όσο ισχυρή κι αν εί­ναι. Ακόμα κι αν σας κακολογεί όλος ο κόσμος, εσείς θα είστε απρόσβλητοι, αν δεν το παίρνετε προ­σωπικά. Κάποιος μπορεί να θελήσει να σας ποτίσει με το συναισθηματικό του δηλητήριο, αλλά αν δεν το πάρετε προσωπικά, θα έχετε ανοσία σ' αυτό. Όταν δεν καταπίνετε το δηλητήριο, τότε δηλητηριάζεται περισσότερο εκείνος που προσπάθησε να σας το δώσει.

Το μόνο που θα πρέπει να κάνετε είναι να έχετε εμπιστοσύνη στις ορθές επιλογές σας. Ποτέ δεν θα είστε υπεύθυνοι για τις πράξεις των άλλων — ευθύνη έχετε μόνο για τις δι­κές σας πράξεις. Όταν το κατανοήσετε πραγματικά αυτό και πάψετε να παίρνετε τα πάντα προσωπικά, τότε δύσκολα θα μπορούν να σας πληγώσουν τα λό­για ή οι πράξεις των άλλων.

3. Μην Κάνετε Υποθέσεις

Βρείτε το θάρρος να ρωτάτε και να εκφράζετε τις αληθινές επιθυμίες σας. Επικοινωνήστε με τους άλλους όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται, ώστε να αποφεύγετε παρεξηγήσεις, θλίψη, δράματα. Με αυτήν και μόνον την συμφωνία, μπορείτε να μεταμορφώσετε εντελώς την ζωή σας.

Η τρίτη συμφωνία, να μην κάνουμε υποθέσεις, είναι το εισιτήριο στην προσωπική μας ελευθερία. Τι συμβαίνει όταν υποθέτουμε; 

Ο παραμυθάς κατασκευάζει ένα παραμύθι, εμείς το πιστεύουμε και αποτυγχάνουμε να κάνουμε ερωτήσεις που θα έριχναν λίγο φως στην αλήθεια. Το μεγαλύτερο μέρος του ονείρου μας βασίζεται σε υποθέσεις, κι αυτές οι υποθέσεις δημιουργούν έναν ολόκληρο κόσμο από αυταπάτες που δεν είναι καθόλου αληθινές, ωστόσο εμείς τις πιστεύουμε. 

Το να κάνουμε υποθέσεις και στη συνέχεια να τις παίρνουμε προσωπικά είναι η αρχή της κόλασης σε αυτό τον κόσμο. Δημιουργούμε τόσα πολλά προβλήματα επειδή κάνουμε υποθέσεις και πιστεύουμε ότι είναι αληθινές. Σχεδόν όλες οι συγκρούσεις μας βασίζονται σε αυτές.

Επίγνωση σημαίνει να βλέπουμε τι είναι αλήθεια, να βλέπουμε το -κάθε τι όπως είναι, όχι όπως θέλουμε να είναι, προκειμένου να δικαιολογήσουμε αυτό που ήδη πιστεύουμε. 

Η επίτευξη της επίγνωσης είναι η πρώτη επίτευξη των Τολτέκων και μπορούμε να την ονομάσουμε η επίτευξη της αλήθειας. 

Πρώτα, χρειάζεται να έχουμε επίγνωση ότι η φωνή μέσα στο κεφάλι μας μάς λέει πάντοτε ένα παραμύθι. Ονειρευόμαστε συνέχεια. Είναι αλήθεια ότι αντιλαμβανόμαστε το τι μας συμβαίνει, αλλά ο τρόπος που ο παραμυθάς δικαιολογεί, εξηγεί και κάνει υποθέσεις γύρω απ' όσα αντιλαμβανόμαστε δεν είναι αλήθεια` είναι απλώς ένα παραμύθι.

Στη συνέχεια, χρειάζεται να έχουμε την επίγνωση ότι η φωνή του παραμυθά μέσα στο κεφάλι μας δεν είναι απαραίτητα και δική μας φωνή. Κάθε έννοια μέσα στο κεφάλι μας έχει μια φωνή και θέλει να εκφραστεί. Ονειρεύεται. Είναι απλώς άλλο ένα παραμύθι που προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή μας και να δικαιολογήσει την ύπαρξή του. Το άλλο κομμάτι μας, το μέρος που ακούει, αυτό που βλέπει το όνειρο, είναι αυτό που κακοποιείται.

Τελικά, χρειάζεται να εξασκηθούμε στην επίγνωση μέχρι να την κατακτήσουμε. Όταν το καταφέρουμε και κάνουμε την επίγνωση συνήθεια, τότε θα βλέπουμε πάντα τη ζωή έτσι όπως είναι και όχι" όπως θέλουμε να τη βλέπουμε. 

Δεν θα προσπαθούμε πια να εκφράσουμε τα πράγματα με λέξεις, να εξηγήσουμε στον εαυτό μας οτιδήποτε και έτσι η επίτευξη της επίγνωσης θα είναι ένα πραγματικό εμπόδιο απέναντι σ' αυτά που υποθέτουμε. 

Τότε, θα χρησιμοποιούμε τον λόγο μόνο για να επικοινωνούμε με τους άλλους, γνωρίζοντας  ότι η επικοινωνία μας βασίζεται απλώς σε μία άποψη σύμφωνη με αυτά που πιστεύουμε. Αυτό που πιστεύουμε είναι μόνο ένα πρόγραμμα` δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ιδέες που στην πλειοψηφία τους είναι ψευδείς. Γι' αυτό χρειάζεται να ακούμε και να κάνουμε ερωτήσεις. Με τη σαφή επικοινωνία οι άνθρωποι θα μας δώσουν όλες τις απαραίτητες πληροφορίες και δεν θα χρειάζεται πια να κάνουμε υποθέσεις.4. Δίνετε Πάντα τον Καλύτερο Εαυτό σας 

Το καλύτερο που μπορείτε να δώσετε αλλάζει από λεπτό σε λεπτό: θα είναι διαφορετικό όταν είστε υγιείς, διαφορετικό όταν είστε άρρωστοι. Κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες να δίνετε πάντα τον καλύτερο εαυτό σας και θ’ αποφύγετε έτσι την αυτοκριτική, την αυτοτιμωρία και την απογοήτευση.

Η τέταρτη συμφωνία είναι να κάνουμε πάντα το καλύτερο που μπορούμε. Όταν κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, τότε δεν δίνουμε ευκαιρία στη φωνή της γνώσης να μας δικάσει. Αν δεν μας δικάσει η φωνή, τότε δεν χρειάζεται να αισθανόμαστε ένοχοι ή να τιμωρούμε τον εαυτό μας. 

Όταν κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, είμαστε παραγωγικοί και αυτό σημαίνει ότι θα μπούμε σε δράση. Κάνοντας το καλύτερο που μπορούμε, αναλαμβάνουμε δράση και κάνουμε αυτό που αγαπάμε να κάνουμε, επειδή αυτή η δραστηριότητα μάς κάνει ευτυχισμένους. Το κάνουμε επειδή θέλουμε να το κάνουμε και όχι επειδή πρέπει να το κάνουμε.

Οι καλύτερες στιγμές της ζωής μας είναι όταν είμαστε αυθεντικοί, όταν είμαστε ο εαυτός μας. Όταν είμαστε μέσα στη δημιουργία μας και κάνουμε αυτό που αγαπάμε να κάνουμε, τότε γινόμαστε ξανά αυτό που είμαστε πραγματικά. Εκείνη τη στιγμή δεν σκεφτόμαστε, αλλά εκφραζόμαστε. 

Όταν κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε μέσα στη δημιουργία μας, ο νους μας σταματά και είμαστε ξανά ζωντανοί. Εξωτερικεύονται αβίαστα τα συναισθήματά μας και δεν προσέχουμε καν το πόσο υπέροχα αισθανόμαστε. Η δράση, απλώς η δράση, μας κάνει να αισθανόμαστε υπέροχα. 'Όταν όμως βρισκόμαστε σε ακινησία, τότε πρέπει να αναλάβει δράση ο νους μας και αυτό είναι μια ανοιχτή πρόσκληση για τη φωνή της γνώσης. Όντας απορροφημένοι σε αυτό που κάνουμε, ο νους δεν μιλάει σχεδόν καθόλου.

Όταν δημιουργούμε, η φωνή της γνώσης απουσιάζει, ακόμα κι αν στην τέχνη μας χρησιμοποιούμε λέξεις. Αν γράφουμε ένα ποίημα, δεν σκεφτόμαστε τις λέξεις που θα χρησιμοποιήσουμε` απλώς εκφράζουμε τα συναισθήματά μας. Οι λέξεις είναι το εργαλείο, είναι ο κώδικας που χρησιμοποιούμε για να εκφραστούμε. 

Αν είμαστε μουσικοί, δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε εμάς και τη μουσική. Την ίδια στιγμή που δημιουργούμε τη μουσική, είμαστε εμείς αυτοί που απολαμβάνουμε την κάθε νότα και ήχο. Γινόμαστε ένα με αυτό που κάνουμε. Είναι μια υπέρτατη απόλαυση. Όποιος είναι μουσικός θα ξέρει για τι ακριβώς μιλάω. Εκφράζουμε αυτό που πραγματικά είμαστε κι αυτό είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε από εμάς. Το να εκφράζουμε τον εαυτό μας απλώς, μας οδηγεί σε έκσταση επειδή δημιουργούμε. Αυτή είναι η ζωή ως τέχνη.

Το να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε σημαίνει να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας και τη Δημιουργία, τη δύναμη της ζωής. Βάζουμε έναν στόχο και τον σημαδεύουμε 100%, χωρίς προσκόλληση στην κατάκτηση του. Δεν γνωρίζουμε αν θα φτάσουμε τον στόχο μας και δεν μας ενδιαφέρει αν θα το κάνουμε. Προσπαθούμε να τον πετύχουμε και όταν τα καταφέρουμε είναι υπέροχο, αλλά και αν δεν φτάσουμε τον στόχο και αυτό είναι υπέροχο επίσης. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είμαστε ολοκληρωμένοι, επειδή η αγάπη σε κίνηση είναι ένα υπέροχο πράγμα. Το να μπαίνουμε σε δράση είναι μια έκφραση του εαυτού μας, είναι η έκφραση του πνεύματος και είναι δική μας δημιουργία."Τί είμαι; Είμαι το σώμα μου; Είμαι το μυαλό μου; Είμαι η προσωπική μου ιστορία; 

Είμαι το όνειρό μου; Είμαι η ψυχή;"

Δεν είμαι το σώμα, δεν είμαι ο νους, δεν είμαι τα συναισθήματα.
Αυτό που είμαι, είναι μια Δύναμη.
Μια δύναμη που καθιστά δυνατό το σώμα να ζήσει.
Μια Δύναμη που καθιστά δυνατό ολόκληρο το μυαλό μου να ονειρευτεί.



* Οι Τολτέκοι,  Νομαδικός λαός που κατέβηκε από το Βορρά, κατόρθωσαν να αφομοιωθούν τέλεια, χτίζοντας μεγαλειώδεις πόλεις όπως την Tula. Τον 5ο αι. οι Τολτέκοι διείσδυσαν στην περιοχή των Μάγιας του Γιουκατάν και βάδισαν παράλληλα με τον πολιτισμό των Μάγια για δύο αιώνες περίπου.
 Γνώριζαν τη γραφή, είχαν αναπτύξει τα μαθηματικά , την αστρονομία και χρησιμοποιούσαν ένα ακριβές ημερολόγιο.


Scholeio.com

Τ. Νιούτον, Η αρχή του κενού

«Ο ενθουσιασμός που δεν φωτίζεται απ' το φως της λογικής, μοιάζει με τον άνθρωπο που βαδίζει μέσα στα σκοτάδια.»

«Οι άνθρωποι είναι μοναχικοί, γιατί χτίζουν τοίχους αντί για γέφυρες.»

«Κάθε άνθρωπος έχει τόση αξία , όση και τα πράματα με τα οποία αυτός έχει ασχοληθεί...»

                        Τζόζεφ Νιούτον

Οι σκέψεις είναι ζωντανές. Διαμορφώνουν τον κόσμο μας, την πραγματικότητα μας και το πεπρωμένο μας. Οπότε το να σκεφτόμαστε θετικά είναι σημαντικό, όχι μικρό πράγμα... 

Αν έχεις την ίδια σκέψη αρκετά συχνά και την στέλνεις με αρκετό συναίσθημα (ενέργεια), αυτή θα, με τον καιρό, αποκτήσει μια υλική μορφή. 

Οι Θετικές Σκέψεις και δηλώσεις, στην αρχή της ημέρας, μπορούν κυριολεκτικά να κάνουν την διαφορά μεταξύ μιας καλής η άσχημης μέρας για σένα..."

Έχεις τη συνήθεια να φυλάς άχρηστα πράγματα, πιστεύοντας πως μια μέρα - άγνωστο πότε – θα τα χρειαστείς;  Έχεις τη συνήθεια να κρατάς χρήματα, μόνο για να μην τα ξοδέψεις γιατί μπορεί να σου λείψουν στο μέλλον;  Έχεις τη συνήθεια να φυλάς ρούχα, παπούτσια, έπιπλα, οικιακές συσκευές και άλλα πράγματα του νοικοκυριού που δεν χρησιμοποιείς εδώ και πολύ καιρό;

Και μέσα σου…;  Έχεις τη συνήθεια να κρατάς κακίες, στεναχώριες, φόβους και άλλα;

Αυτό να μην το κάνεις ποτέ. Είναι αντίθετο με την ευημερία σου!
Είναι σημαντικό να αφήσεις χώρο, ένα κενό, για να έρθουν καινούρια πράγματα στη ζωή σου.

Είναι απαραίτητο να ξεφορτωθείς ό,τι άχρηστο υπάρχει τόσο μέσα σου όσο και στη ζωή σου, προκειμένου να έρθει η ευημερία.
Η δύναμη αυτού του κενού θα απορροφήσει και θα έλξει όλα αυτά που επιθυμείς.
Όσο εσύ γεμίζεις, υλικά ή συναισθηματικά, με παλιά και άχρηστα, δεν αφήνεις κενό για νέες ευκαιρίες.

Τα αγαθά πρέπει να ανακυκλώνονται. Καθάρισε τα συρτάρια, τις ντουλάπες, την αποθήκη, το γκαράζ.  Δώρισε όλα εκείνα που πια δεν χρησιμοποιείς…Το να φυλάς ένα σωρό από άχρηστα πράγματα το μόνο που καταφέρνεις είναι να δένεις την ίδια σου τη ζωή. Το πρόβλημα δεν είναι τα αντικείμενα που στοιβάζονται στη ζωή σου, αλλά το νόημα του να κρατάς.

Όταν κρατάς, όταν φυλάς πράγματα, υπάρχει πρόβλημα έλλειψης, απουσίας. Πιστεύεις ότι αύριο μπορεί να τα χρειαστείς, και ίσως τότε να μην υπάρχει τρόπος να καλύψεις αυτή σου την ανάγκη.

Με αυτό το σκεπτικό, το μήνυμα που στέλνεις τόσο στο μυαλό σου όσο και στη ζωή σου, είναι ότι δεν εμπιστεύεσαι το αύριο, καθώς επίσης και ότι το καινούριο και το καλύτερο ΔΕΝ είναι για σένα.

Γι’ αυτό βρίσκεις ικανοποίηση στο να φυλάς όλα αυτά τα παλιά και άχρηστα πράγματα.
Ξεφορτώσου όλα αυτά που έχασαν το χρώμα και τη λάμψη τους.
Επέτρεψε να μπει το καινούριο στο σπίτι σου… Και μέσα σου…


Scholeio.com

Η σκέψη δημιουργεί ύλη, the movie

Μάνος Δανέζης

Η σύγχρονη Φυσική στηρίζεται πάνω σε τρεις καινούργιες αλήθειες. 

Η πρώτη αλήθεια είναι ότι αυτό το οποίο εμείς ονομάζουμε πραγματικότητα και εκφράζεται μέσω των αισθήσεων, είναι σαν την εικόνα ενός υπολογιστή...  

Αυτό είναι το Matrix

Scholeio.com