Ορκάδες Νήσοι: Άγριες, μυστηριώδεις και απομονωμένες

Όταν η παλίρροια υποχωρεί, στην ανατολική ακτογραμμή ( Πηγή: Τόδουλος Νίκος)

 H ιστορία του αρχιπελάγους των Ορκάδων

o Νίκος Τόδουλος διηγείται

    Οι ντόπιοι μού είπαν ότι αυτή η καταιγίδα τούς θύμισε έντονα την τρομακτική καταιγίδα τον Ιανουάριο του 1953 που χαρακτηρίστηκε σαν την «τέλεια καταιγίδα» και άφησε πίσω της πάνω από 2.000 νεκρούς σε Βρετανία και Ολλανδία. Με αφορμή ένα ταξίδι που πραγματοποίησα τον Δεκέμβριο στο αρχιπέλαγος των Ορκάδων και τον αποκλεισμό μου - για 4 ημέρες - λόγω της σφοδρής θύελλας, ήθελα να γράψω λίγα λόγια για αυτόν τον ιδιαίτερο τόπο.

    Άραγε σε πόσα μέρη στον κόσμο μπορεί κανείς να επισκεφτεί έναν οικισμό 5.000 ετών, να περπατήσει μέσα σε ένα ταφικό μνημείο της ίδιας εποχής και να διαβάσει χαραγμένα στους τοίχους ρουνικά σύμβολα των Βίκινγκς μεταγενέστερα κατά τέσσερις χιλιετίες; 
    Σε πόσα μέρη μπορεί να περιηγηθεί κανείς στα ερείπια ενός κάστρου των Πίκτων της προρωμαϊκής εποχής ενώ βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από ένα από τα σημαντικότερα γεωγραφικά σημεία του Α' και Β' Παγκοσμίου Πολέμου, την ιστορική θαλάσσια δίοδο του Σκάπα Φλόου, δίπλα στους παλαιότερους ορθόλιθους της νεολιθικής εποχής; Η απάντηση βρίσκεται στον 59ο παράλληλο, στα απομονωμένα και μυστικιστικά νησιά Ορκνεϊ, ή Ορκάδες Νήσους της Βόρειας Θάλασσας.

Τα πουλιά πάφιν που συναντώνται στις υπερβόρειες περιοχές

    Τα Όρκνεϊ αποτελούν ένα αρχιπέλαγος μόλις 16 χλμ. από τις βόρειες ακτές της Σκωτίας και αριθμεί περί τα 70 νησιά, από τα οποία κατοικούνται τα 19. Η συνολική έκταση των νησιών είναι περίπου 1.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα και ο πληθυσμός τους ανέρχεται στους 20.000 κατοίκους. 
   Το μεγαλύτερο νησί είναι το Μέινλαντ, το οποίο βρίσκεται στο κέντρο του συμπλέγματος και χωρίζει τα υπόλοιπα σε δύο ομάδες, τα βόρεια και τα νότια νησιά. Οι Ορκάδες ανήκουν γεωγραφικά στη Σκωτία και πολιτικά στη Μεγάλη Βρετανία. Η μεγαλύτερη πόλη και διοικητικό κέντρο είναι το Κέρκγουολ και βρίσκεται στο νησί Μέινλαντ.

    Το όνομα Ορκάδες απαντάται από τον 2ο π.Χ. αι., ενώ τα νησιά κατοικούνται εδώ και τουλάχιστον 8.500 χρόνια. Πρώτος ο Πυθέας ο Μασσαλιώτης, εξερευνητής και γεωγράφος από τη Μασσαλία της σημερινής Γαλλίας, γνωστός για το ταξίδι που πραγματοποίησε στις θάλασσες της Βόρειας Ευρώπης, αναφέρει τη βόρεια απόληξη της Βρετανίας με την ονομασία «Ορκάς». Το αρχιπέλαγος είναι γνωστό στα γαελικά ως Arcaibh. Όταν οι Nορβηγοί Βίκινγκς έφτασαν στα νησιά, απέδωσαν το orc ως orkn, το οποίο στα αρχαία νορβηγικά σήμαινε «φώκια» και πρόσθεσαν την κατάληξη ey, που σημαίνει «νησί». Με αυτόν τον τρόπο το όνομα έγινε Orkneyjar, από το οποίο προήλθε ο συντετμημένος τύπος Orkney στα αγγλικά.

Φώκιες της Αρκτικής ξεκουράζονται

   Αρχικά, τα νησιά κατοικήθηκαν από νομαδικές φυλές της μεσολιθικής και νεολιθικής περιόδου. Από βρετανούς ιστορικούς έγινε γνωστό ότι ο κυρίαρχος λαός της Βόρειας Σκωτίας από τον 1ο αι. μ.Χ. ήταν οι Πίκτοι. 
   Στην αρχή παρουσιάστηκαν σαν σκοτεινές και αινιγματικές φιγούρες και πολλοί πίστευαν ότι επρόκειτο για μια μυθική φυλή. Στην πραγματικότητα ήταν απλώς οι απόγονοι των αυτοχθόνων πληθυσμών της Βόρειας Σκωτίας στην Εποχή του Σιδήρου και μέσα από την Ιστορία παρουσιάστηκαν σαν άγριοι και ανελέητοι πολεμιστές. Το πέπλο μυστηρίου που περιβάλλει τους Πίκτους ενισχύεται επειδή απλά δεν υπάρχουν ευρήματα γραφής από εκείνη την εποχή. Για αυτόν τον λόγο δεν έχουμε καμία σαφή εικόνα για τον τρόπο ζωής τους ή τις κοινωνικές τους πεποιθήσεις. Ολα όσα γνωρίζουμε μέχρι σήμερα είναι στοιχεία από διάφορους ιστορικούς συγγραφείς που κατέγραψαν τις δικές τους, ενδεχομένως και μεροληπτικές, απόψεις για τον λαό των Πίκτων. Το 875 μ.Χ. τα Ορκνεϊ καταλήφθηκαν και προσαρτήθηκαν στη Νορβηγία και εποικίστηκαν από Νορβηγούς. Το 1472, εξαιτίας της αδυναμίας εκπλήρωσης της προγαμιαίας συμφωνίας της Μαργαρίτας της Δανίας προς τον σύζυγό της Ιάκωβο Γ' της Σκωτίας, τα Ορκνεϊ προσαρτήθηκαν στο Βασίλειο της Σκωτίας.

   Οι γηγενείς κάτοικοι των Ορκάδων, όμως, διατηρούν μια ιδιαίτερη ταυτότητα με χαρακτηριστικά διαφορετικά από των υπόλοιπων κατοίκων της Σκωτίας. Είναι μια κάστα ανθρώπων φιλική αλλά σκληρή, με «ανοσία» στο απρόβλεπτο κλίμα και ανεξάρτητοι από την ηπειρωτική Σκωτία, ακόμη κι αν το μαγικό αρχιπέλαγός τους απέχει μόνο λίγα μίλια από τη βόρεια ακτή. Αν και η προσάρτηση των νησιών έλαβε χώρα πριν από περίπου έξι αιώνες, οι περισσότεροι Ορκάδιοι θεωρούν τους εαυτούς τους Σκανδιναβούς, γνήσιους απογόνους των Βίκινγκς. 

    Γι' αυτό και κανείς δεν βλέπει να ανεμίζει συχνά η σημαία της Σκωτίας, αλλά η δική τους, σε σκανδιναβικό μοτίβο, με τον χαρακτηριστικό Βόρειο Σταυρό και σε χρώματα που θυμίζουν αυτή της Νορβηγίας, σαν φόρο τιμής στους προγόνους τους. Οταν ένας Ορκάδιος μιλάει για τη «Σκωτία», δεν συγκαταλέγει σε αυτήν και τις Ορκάδες, αλλά τη χώρα η οποία βρίσκεται ακριβώς νότια από τη θαλάσσια δίοδο Πέντλαντ Φερθ. Οταν μιλάει για την ηπειρωτική χώρα, δεν εννοεί την ηπειρωτική Σκωτία, αλλά την ενδοχώρα των Ορκάδων. Τα κιλτ, οι φατρίες, οι γκάιντες είναι παραδόσεις των σκωτσέζικων Χάιλαντς και δεν αποτελούν μέρος της ντόπιας νησιωτικής κουλτούρας. Παρ' όλα αυτά, μετά την προσάρτησή τους στη Σκωτία και τη μετακίνηση πληθυσμών, υπάρχουν και εκεί τα σκωτσέζικα έθιμα, αλλά οι ντόπιοι κάτοικοι τα αντιμετωπίζουν σαν ξενόφερτα.

Ο νεολιθικός οικισμός Σκάρα Μπρε

    Ένα απανθρακωμένο κέλυφος φουντουκιού, το οποίο ανακαλύφθηκε στο νησί Μέινλαντ το 2007 κατά τη διάρκεια ανασκαφών, χρονολογήθηκε στα 6820-6660 π.Χ., αποτελώντας ένδειξη για την παρουσία ανθρώπων από τη μεσολιθική περίοδο. 

    Ο οικισμός Σκάρα Μπρε, η καλύτερα διατηρημένη εγκατάσταση νεολιθικής περιόδου στην Ευρώπη, πιστεύεται ότι κατοικήθηκε από το 3100 π.Χ. Απομεινάρια αυτής της περιόδου αποτελούν ακόμη οι Λίθοι του Στέννες, ο Τύμβος Μέισοου, οι ορθόλιθοι στον Κύκλο του Μπρόντγκαρ. Η UNESCO έχει αναγνωρίσει τη μοναδική σημασία της ιστορικής κληρονομιάς των Ορκνεϊ και δικαίως έχει χαρακτηρίσει την Καρδιά του νεολιθικού Ορκνεϊ Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

    Ο Κύκλος του Μπρόντγκαρ αποτελείται από μεγάλους ορθόλιθους σε κυκλική διάταξη, που σχηματίζουν ένα δαχτυλίδι. Αυτοί οι μυστηριώδεις γίγαντες στέκουν για αιώνες σε έναν ισθμό μεταξύ του θαλάσσιου κόλπου του Στέννες και τη λίμνη του Χάρρεϊ, σμιλεμένοι από τα στοιχεία της φύσης, αποτελώντας σημαντικό θρησκευτικό και πνευματικό τόπο της περιοχής. Λίγο πιο κάτω, σε μια πραγματικά μαγική θέση, βρίσκονται οι Λίθοι του Στέννες, αγέρωχοι και αναλλοίωτοι μέσα από χιλιάδες χρόνια κλιματολογικών επιθέσεων, υφαίνοντας ένα μυστικό περιβάλλον εκεί όπου συναντιούνται ο ουρανός, το φως και το νερό. 

Ο μυστικιστικός κύκλος του Μπροντγάρ

Ο Τύμβος Μέισοου συμπληρώνει αυτό το υφαντό της Ιστορίας παρέχοντας στιγμιότυπα του τρόπου με τον οποίο οι άνθρωποι έζησαν, προσευχήθηκαν, λάτρεψαν θεούς και χάθηκαν μέσα στην αιωνιότητα.

Η μαγεία έχει φύγει από τον σημερινό κόσμο που ζούμε. Αλλά όχι εντελώς. Βρήκε καταφύγιο στα λιγοστά μέρη του πλανήτη που μπορεί ακόμη να παραμείνει ζωντανή και - γιατί όχι; -, ίσως κάποτε να εξελιχθεί. 
    Τα Ορκνεϊ είναι ένα τέτοιο μέρος. 
Ενας τόπος όπου τον χειμώνα το σκοτάδι, σαν ένας μαύρος μανδύας, καλύπτει τα νησιά και τους κατοίκους τους. Λαμβάνοντας υπόψη το μυστικιστικό, σχεδόν ονειρικό τοπίο των Ορκνεϊ, με τους ορθόλιθους σε κυκλικούς σχηματισμούς, τα προϊστορικά ευρήματα, τα ταφικά μνημεία πάνω στην ανεμοδαρμένη γη, περιτριγυρισμένα από τους αόρατους τοίχους μιας οργισμένης θάλασσας, δεν είναι παράξενο ότι τα νησιά αυτά έχουν μια τόσο πλούσια και ποικίλη λαογραφία, η οποία είναι ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση αυτής της μαγικής ατμόσφαιρας.

Η Εκκλησία στο Μπέρσι με το χαρακτηριστικό νεκροταφείο

Για χρόνια, οι κάτοικοι, επηρεασμένοι από τον μακρύ χειμώνα και τις άγριες καιρικές συνθήκες, μαζεύονταν γύρω από τις φωτιές τους για να περάσουν τις νύχτες συντροφιά με περίεργες και τρομακτικές ιστορίες για μάγισσες που ασκούσαν τις «σατανικές τέχνες τους» κατά μήκος των απόκρημνων ακτών και για ανήσυχα πνεύματα νεκρών που περιπλανιόνταν μέσα στο ομιχλώδες τοπίο. Τα Ορκνεϊ υπήρξαν πάντοτε ένας τόπος μυστηρίου και δεισιδαιμονίας, αλλά, όταν οι πρώτοι σκανδιναβοί άποικοι έφθασαν, αρχικά έφεραν μαζί τους και τις ιστορίες από την πατρίδα τους. Ετσι, οι μύθοι για γίγαντες, τρολ, νεράιδες και ξωτικά «μετανάστευσαν» από το εντυπωσιακό ορεινό τοπίο της Νορβηγίας στα χαμηλά πεδινά νησιά των Ορκνεϊ, προσαρμόστηκαν στις παραδόσεις και ανακατεύτηκαν με τοπικούς θρύλους. 
    Τα Ορκνεϊ κατέληξαν λοιπόν να είναι ζωσμένα από θρύλους και μύθους εμπνευσμένους από ένα πλούσιο πολιτιστικό μείγμα, στο οποίο τα στοιχεία της κελτικής παράδοσης συνδέθηκαν άρρηκτα με τη σκανδιναβική μυθολογία. Θαλάσσια γιγάντια ερπετά, ανθρωπόμορφα διαβολικά τέρατα, γοργόνες με σώματα φώκιας, σκοτεινοί και μοχθηροί μάγοι, κακόβουλα πλάσματα, μυστηριώδεις υπερφυσικές δυνάμεις, μαγικά νησιά, θαλάσσια μεγαθήρια, σατανικά υδάτινα άλογα και γίγαντες συνθέτουν μέχρι σήμερα τη λαογραφία των Ορκνεϊ.

Θαλασσοπούλια στις ακτές

    Παρ' όλα αυτά, το πανέμορφο τοπίο των Ορκνεϊ αιχμαλωτίζει το μάτι και τη φαντασία. Αλλάζει και εξελίσσεται συνεχώς μέσα στις εποχές και στους αιώνες. Τα κρυστάλλινα νερά, με τη βοήθεια της παλίρροιας, χτενίζουν τις ατελείωτες παραλίες της ανατολικής ακτής, ενώ τα άγρια κύματα χτυπούν αλύπητα την απόκρημνη δυτική ακτογραμμή. Πάνω στην άδενδρη γη, το καταπράσινο γρασίδι και το σκουρόχρωμο υγρό χώμα αλλάζουν συνεχώς χρωματισμούς, καθώς το φως διαχέεται μέσα από τα σύννεφα και το ομιχλώδες τοπίο, εμφανίζοντας ένα σκηνικό αδιάκοπα μεταβαλλόμενων σκιών.

    Οι πολλές ώρες ηλιοφάνειας τους καλοκαιρινούς μήνες και το συνεχές σκοτάδι τον χειμώνα αποτέλεσαν για πολλά χρόνια έμπνευση για τους βρετανούς συγγραφείς και καλλιτέχνες. Ο Τζορτζ Μακέι Μπράουν, ένας από τους μεγαλύτερους σκωτσέζους ποιητές του 20ού αιώνα, έγραψε:

«Τα Ορκνεϊ πορεύονται στοιχειωμένα από τον χρόνο και μέσα σ' αυτόν. Η πραγματική ουσία της μαγείας τους βρίσκεται στη γαλήνη, στην απομόνωση, στον μυστικισμό και στους ρυθμούς της συνεχούς εναλλαγής των χρωμάτων της θάλασσας και της στεριάς, του σκότους και του φωτός».

* Ο Νίκος Τόδουλος είναι αρχηγός αναβάσεων της ΕΟΟΑ (Ελληνική Ομοσπονδία Ορειβασίας Αναρρίχησης) και μέλος της ομάδας «The North Face». Περισσότερα στο nikostodoulos.net

* Πρώτη δημοσίευση BHmagazino την Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015

πηγή

Scholeio.com