Ο θρύλος του Μονμάουθ μιλάει για το ελληνικό γένος της Σκωτίας

''... τώρα ίσως ήρθε η ώρα να μάθετε πώς οι μεγάλοι γίγαντες πρωτοήρθαν στο νησί
αυτό, τον αριθμό τους και τη ρίζα τους. Ήταν οι πρώτοι που πήραν την Αγγλία, που τότε ήταν γνωστή ως Αλβιών'', γράφει ο διάσημος Τζέφρι του Μόνμαουθ*, στην ιστορία των βασιλέων της Βρετανίας και συνεχίζει... ''Ακουσε με προσοχή την ιστορία ολόκληρη των γιγάντων, ακριβώς όπως την άκουσα από έναν σοφό άνθρωπο, που ήταν καλά ενημερωμένος στις γραφές για τις περιπέτειες των παλιών καιρών εκείνων.

''Τρεις χιλιάδες εννιακόσιους και εβδομήντα χρόνους μετά την χτίση του κόσμου ζούσε ένας
ισχυρός βασιλέας στην Ελλάδα, που ήταν τόσο γενναίος, ευγενής και περήφανος που ξεπέρασε όλους τους άλλους βασιλιάδες. Είχε μια όμορφη καλοαναθρεμμένη βασίλισσα με την οποία ανέστησε τριάντα θυγατέρες. Όλοι τις είχαν για πανέμορφες και όλες μεγαλώνανε μαζί. 

Ο πατέρας και η μητέρα ήταν ψηλοί και τα παιδιά τους αναπτύχθηκαν όπως και εκείνοι. Δεν
μπορώ να σας πω τα ονόματα τους εκτός από εκείνο της μεγαλύτερης, μιας πανύψηλης και
πανέμορφης κόρης που την έλεγαν Αλβίνα. Μόλις φτάσανε στη ηλικία της παντρειάς ο βασιλιάς και η βασίλισσα τις πάντρεψαν με βασιλιάδες σπουδαίους και τρανούς...

Αλλά αν και καθεμιά τους πήρε έναν βασιλιά και ήταν βασίλισσα με κάθε δικαίωμα, από υπερηφάνεια αλλά και χαρακτήρα κατέστρωσαν ένα μεγάλο έγκλημα. Δεν πίστευαν ότι κάτι ήταν δυνατό να φανερωθεί από τους σχεδιασμούς τους, έτσι μαζεύτηκαν όλες μαζί και έκαναν μυστικό συμβούλιο. Και συμφωνήσαν μεταξύ τους ότι καμιά από αυτές δεν θα υπαγόταν στην εξουσία άλλου, ακόμα και αν αυτός ήταν ο κύριος τους ή γείτονας ή συγγενής ή κάθε άλλος αφέντης: "Αλλά να που οι άντρες μας ολημερίς μας κρατάνε σε υποταγή και μας κυβερνούν όπως τους ευχαριστεί".

Γιατί ήταν θυγατέρες ενός μεγάλου βασιλιά και δεν είχαν ποτέ υποταχτεί σε κάποιον, ούτε και επιθυμούσαν, ούτε και ήθελαν να έχουν κάποιον για αφέντη και δεν ήθελαν σε τίποτα κανείς να τις υποχρεώνει. Και μάλλον προτιμούσαν να κυβερνούν αυτές τους άντρες τους και ό,τι εκείνοι κατείχαν.
Η ιδέα ότι κανείς ποτέ δεν θα μπορούσε πια να τις διατάξει έφερε χαρά σε όλες και καθώς
δεν ήθελαν να κάνουν καθώς τις ορμηνεύανε οι άντρες τους και να τους υπακούνε και να τους εκτελούν όλα τους τα βίτσια, έκαναν συμφωνία και ορκίστηκαν σε όρκο τρομερό, η καθεμιά της να δολοφονήσει τον Ίδιο της τον άντρα, την ίδια μέρα που αυτός θα ερχότανε σε αυτήν με ιδιωτικές προθέσεις και την αγκάλιαζε και αναζητούσε το ιδιαίτερο δωμάτιο... 

Βάλανε μια ημερομηνία για να κάνουν αυτό που σκέφτηκαν και όλες συμφώνησαν, εκτός από την νεότερη· αυτή δεν ήθελε να κάνει κακό στον κύριο της αφού τον αγαπούσε βαθιά από καρδιάς. Και μόλις το συμβούλιο ολοκληρώθηκε, όλες γυρίσανε στις διάφορες χώρες τους. Η συνωμοσία όμως δεν ευχαριστούσε τη νεότερη από όλες γιατί αγάπησε τον κύριο της...»

Κι έτσι από την αδυναμία της νεαρότερης κόρης εξαρθρώθηκε αυτή η φεμινιστική
συνωμοσία και οι πρωτόγονες εκείνες σουφραζέτες συνελήφθησαν από τους άντρες τους και οδηγήθηκαν σιδηροδέσμιες στον εξαγριωμένο πατέρα τους. Βρέθηκαν έτσι αντιμέτωπες με τους δικαστές τους, κλεισμένες σε μία φυλακή:
«Αλλά οι δικαστές ήσαν σοφοί. Επειδή οι κατηγορούμενες έρχονταν από ευγενική γέννα και
οι δικαστές δεν επιθύμησαν να δυσφημίσουν και να ντροπιάσουν τις οικογένειες της μητέρας τους και του πατέρα τους, ο οποίος βασίλευε σε ένα τόσο μεγάλο βασίλειο, ούτε κι ήθελαν να ντροπιάσουν τις οικογένειες των κυρίων των πλούσιων γαιών που εκείνες είχαν παντρευτεί.

Έτσι δεν τις καταδικάζουν σε θάνατο αλλά διατάζουν αντί γι' αυτό, ότι θα έπρεπε να εξοριστούν από τη χώρα της γέννησης του δια παντός χωρίς καμία ελπίδα επιστροφής».

Τις οδήγησαν έτσι στο λιμάνι και τις κλείδωσαν μέσα σε ένα καράβι χωρίς προσωπικό και τρόφιμα. Οι αδελφές έκλαιγαν πικρά και ικέτευαν για έλεος, αλλά κανείς δεν ένιωσε γι αυτές, αφού θεωρήθηκαν τρομερές γυναίκες που θα έφταναν να κάνουν τέτοιο ανόσιο έγκλημα. Έτσι, παρασυρμένες στην τύχη από τον άνεμο και τις θύελλες που σηκώθηκαν, και πεινώντας τρομερά, αφού δεν είχαν τίποτα να φάνε, από κάποια παράξενη εύνοια της μοίρας, μια παλίρροια τις έβγαλε σε μια γη γεμάτη φρούτα και χόρτα.

Πρώτη αποβιβάστηκε η Αλβίνα, γι' αυτό και η γη εκείνη ονομάστηκε Αλβιών. Έφαγαν τα
χορταρικά και τα φρούτα που βρήκαν σε αφθονία -καρύδια, κάστανα, σόρβα, αχλάδια, μήλα- κι ύστερα θυμήθηκαν τις παλιές τους τέχνες και επειδή δεν είχαν όπλα, έστησαν παγίδες και έπιασαν ζώα και έφαγαν. 

Στη γη αυτή δεν κατοικούσε κανείς άνθρωπος, όμως σ' αυτές τις γυναίκες ξύπνησε μια ξέφρενη σεξουαλική επιθυμία και αυτή την επιθυμία εκμεταλλεύθηκαν οι Ινκούμπι, κάποιες δαιμονικές οντότητες που πήραν τη μορφή του άνδρα, κοιμήθηκαν μαζί τους και μετά χάθηκαν. Οι γυναίκες γέννησαν γιους από αυτά τα αιθερικά όντα και επειδή δεν υπήρχαν άλλες γυναίκες στο νησί, κοιμήθηκαν με τα ίδια τους τα παιδιά και γέννησαν κορίτσια και αγόρια. Έτσι, από αυτές τις ανίερες ενώσεις, γεννήθηκε το γένος των γιγάντων.
Και αυτοί οι πανύψηλοι άνθρωποι παρέμειναν στην Αλβιώνα και κυρίως επάνω στα βουνά.
«Αυτή η ράτσα κράτησε τη γη μέχρις ότου ήρθαν οι Βρετανοί, και αυτό έγινε 1.136 χρόνια
πριν ο Κύριος μας γεννηθεί, είμαι σίγουρος γι' αυτό».

Έτσι λέει ο Μονμάουθ, ο οποίος ισχυρίζεται ότι οι Βρετανοί πήραν το όνομα τους από τον
αρχηγό τους τον Βρούτο και οι οποίοι ήσαν Τρώες που έφυγαν από την κατεστραμμένη
Τροία και ήρθαν στο νησί 260 χρόνια μετά την Αλβίνα. Ο Βρούτος έσφαξε όλους τους
γίγαντες εκτός από τον αρχηγό τους, τον Γωγμαγώγ, ο οποίος και διηγήθηκε την ιστορία με
λεπτομέρειες και ο Βρούτος την κατέγραψε.

Σύμφωνα λοιπόν με τις κελτοβρετανικές παραδόσεις, ενώ στην Ιρλανδία και στη Σκωτία
εγκαθίστανται Έλληνες που είναι πρόγονοι των Ιρλανδών και των Σκώτων, στη Βρετανία
εγκαθίστανται Τρώες, οι οποίοι αποδιώχνουν τους απόγονους των Ελληνίδων που ζούσαν
εκεί. Έτσι λοιπόν, φαίνεται ότι οι Τρώες μετά την καταστροφή της Τροίας, αποίκισαν την
Έγεστα είναι οι πρόγονοι των Ελύμων) στη Σικελία, τη Ρώμη με τον Αινεία και τη Βρετανία
με τον Βρούτο.

Όσο για τους Έλληνες, ο Γαίθηλος, η Αιγύπτια γυναίκα του, Σκώτα και ο γιος τους, Βηρ,
ζουν ακόμα στα ονόματα των Κελτών των βρετανικών νησιών. Από τον Γαίθηλο, κρατάει το
όνομα Γκάελ-Γαελικός που έχουν όλοι οι Κέλτες της Βρετανίας (ακόμα και η γλώσσα τους
λέγεται γαελικά). Από τη Σκώτα κρατάει το όνομα της Σκωτίας και από τον Ίβηρα κρατάει το
άλλο όνομα της Ιρλανδίας, Υβέρνια...
_____________________________
Γιώργος Αλεξάνδρου, Τρίτο μάτι 2003



* Ο Τζέφρεϊ (Γοδεφρείδος) του Μονμάουθ  Geoffrey of Monmouth, Ουαλός επίσκοπος -1090-1155. Λίγα είναι γνωστά για τη ζωή του. Φαίνεται πως γεννήθηκε κοντά στην πόλη Μονμάουθ και σύμφωνα με μαρτυρίες καταγραμμένες στο ίδιο του το έργο γνώριζε καλά τη ΝΑ Ουαλία και πρέπει να είχε επισκεφθεί τη Βρετάνη. Αυγουστινιανός στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης ορίστηκε επίσκοπος του Αγ. Ασάφ, θέση την οποία πιθανώς ποτέ δεν ανέλαβε. 

Συγγραφέας του λατινικού Historia Regum Britanniae (Ιστορία των Βασιλέων της Βρετανίας 1136), στο οποίο μετέφερε τους μύθους του αρθουριανού κύκλου καθώς και αρκετές ουαλόφωνες αφηγήσεις. 

Η φαντασία του συγγραφέα κατέστησε το Historia Regum Britanniae ένα αξιόλογο μείγμα ιστορικών γεγονότων, μύθων και επινοήσεων, καθιερώνοντας τον Τζέφρεϊ ως τον πρώτο Άγγλο αφηγηματογράφο. Ο Τζέφρεϊ αφηγείται την υποτιθέμενη βρετανική ιστορία από τον πρώτο Βασιλιά της Βρετανίας τον Βρούτο ο οποίος ήτανε απόγονος του Τρώα ήρωα Αινεία, την σύλληψη του Ιησού, τις εισβολές του Ιούλιου Καίσαρα αλλά και την βασιλεία του Αρθούρου. 

Παρόλο που αντλεί τις πηγές του από εγνωσμένες πηγές όπως ο Βέδας (αρχές του 8ου αι.) και το Historia Brittonum (9ος αι.) και άλλες Ουαλικές, ο Τζέφρεϊ ισχυρίστηκε πως ένα μεγάλο τμήμα του έργου του βασίστηκε σε ένα αρχαιότερο βιβλίο που του δόθηκε από τον Γουόλτερ Καλένιους (Walter Calenius), ο οποίος ωστόσο δεν αναφέρεται σε κανέναν άλλο σύγχρονό του χρονικογράφο. 

Το Historia παρουσιάζει τον Αρθούρο ως ρομαντικό ήρωα, παρά την έλλειψη ενδιαφέροντος εκ μέρους του Τζέφρεϊ για το ζήτημα της αυλικής αγάπης. Στα κείμενά του πλην του Αρθρούρου ο Μέρλιν μεταπλάθεται ως δραματικός χαρακτήρας. Πολλά χρόνια αργότερα ιστορικοί τον κατέγραψαν σαν ψευδοιστορικό. 

* φωτο, Το ονομαστό κάστρο Eilean Donan της Σκωτίας: ένα από τα πιο όμορφα σημεία του σκωτικού τοπίου. Το κάστρο είναι χτισμένο στην όχθη της λίμνης Αλς, λέξη που στα
ελληνικά σημαίνει θάλασσα και διατηρήθηκε αυτούσια σε αυτή την περίπτωση.



  Scholeio.com  

Άντερσον, Η Εθνικότητα και ο Εθνικισμός είναι πολιτιστικά κατασκευάσματα

Στοχασμοί για τις Απαρχές και τη Διάδοση του Εθνικισμού

Benedict Anderson, έκδ. «Νεφέλη»

γράφει ο Γιώργος Γαλανός 

Ο B. Αnderson υποστηρίζει, ότι η εθνικότητα, καθώς και ο εθνικισμός, είναι πολιτιστικά κατασκευάσματα ενός ιδιαίτερου τύπου κι ότι η δημιουργία αυτών των κατασκευασμάτων προς το τέλος τού 18ου αιώνα, αποτέλεσε ένα αυθόρμητο απόσταγμα ενός συμπλέγματος διακριτών ιστορικών δυνάμεων. Το έθνος αποτελεί «μια φαντασιακή (ή ακριβέστερα φαντασιωμένη ή φαντασιακά βιωμένη - imagined) πολιτική κοινότητα» φαντασιωμένη ως περιορισμένη και κυρίαρχη, η οποία:

α. Είναι φαντασιωμένη, γιατί τα μέλη και τού πιο μικρού έθνους δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουν τα άλλα μέλη τής κοινότητας, αν και τα φαντάζονται να συμμετέχουν σ΄αυτήν.

β. Το έθνος φαντασιώνεται ως περιορισμένο, επειδή και το πιο μεγάλο από αυτά έχει ορισμένα σύνορα.

γ. Φαντασιώνεται ως κυρίαρχο, επειδή η έννοια γεννήθηκε σε μια εποχή, κατά την οποία ο Διαφωτισμός και η γαλλική επανάσταση κατέστρεψαν τη νομιμότητα ενός ιερού δυναστικού βασιλείου.

δ. Φαντασιώνεται ως κοινότητα, επειδή το έθνος γίνεται αντιληπτό ως βαθιά, οριζόντια συντροφικότητα.

Ο Anderson παραλληλίζει τη βιογραφία τού έθνους με τη βιογραφία ενός προσώπου. Η ταυτότητα τού προσώπου δεν μπορεί να «ενθυμηθεί» και πρέπει να «διηγηθεί», η «βιογραφία του» έχει συνεπώς ανάγκη από ντοκουμέντα (πιστοποιητικό γέννησης, ημερολόγιο, γράμματα), που καταγράφουν τη συνέχεια τής ιστορίας του και αντικαθιστούν τη μνήμη του. Με ανάλογο τρόπο, γεννιέται κατά τον ύστερο 18ο αιώνα, η ανάγκη τής εξιστόρησης μιας «ταυτότητας» τού έθνους, ως ιστορικής «συνέχειας».

Ο Anderson απορρίπτει όμως, τον υπαινιγμό τής κατηγοριοποίησης τού έθνους ως μιας μορφής ψευδούς συνείδησης: «Οι κοινότητες πρέπει να διακρίνονται, όχι από το ψεύδος ή τη γνησιότητά τους, αλλά από τον τρόπο, με τον οποίο είναι φαντασιωμένες».

Εκείνο, που έκανε δυνατές τις νέες φαντασιακές κοινότητες, ήταν μια εκρηκτική διαντίδραση μεταξύ ενός συστήματος παραγωγής και παραγωγικών σχέσεων (καπιταλισμός), μιας τεχνολογίας επικοινωνιών (τύπος) και το αναπόδραστο (fatality) τής ανθρώπινης γλωσσικής διαφοροποίησης.

Η κεντρική θέση τού Anderson είναι, ότι: «η τυπωμένη γλώσσα είναι, που εφευρίσκει τον εθνικισμό, και όχι κάποια ιδιαίτερη γλώσσα per se [...].  Οι μηχανικά αναπαραγόμενες έντυπες γλώσσες ενοποιούν πεδία γλωσσικής ανταλλαγής, και παράγουν νέες γλώσσες, που αντικαθιστούν τις παλαιότερες ιερές οικουμενικές γλώσσες».

Στην Ευρώπη, ο «έντυπος καπιταλισμός» (print capitalism), ανέδειξε τις τοπικές διαλέκτους, τις τυποποίησε και τις αναμετέδωσε μέσω τής αγοράς. Αυτή η διαδικασία παρείχε τις συνθήκες για τη δημιουργία εθνικής συνείδησης. Οι τυπωμένες γλώσσες παρήγαγαν ενοποιημένα πεδία ανταλλαγής και επικοινωνίας, πέρα από τα λατινικά και τις ομιλούμενες τοπικές διαλέκτους. Έτσι, «οι συν-αναγνώστες, συνδεδεμένοι μέσω τού τύπου σχηματίζουν το έμβρυο μιας εθνικής, φαντασιακά βιωμένης κοινότητας. Ο έντυπος καπιταλισμός, προσδίδει μια νέα σταθερότητα στη γλώσσα, απαραίτητη για την ιδέα τής αρχαιότητας, την τόσο κεντρικά ενσωματωμένη στην ιδέα τού έθνους. Δημιούργησε γλώσσες με δύναμη διαφορετική από τα παλιά διοικητικά ιδιώματα, ώστε κάποιες τοπικές διάλεκτοι, που ήσαν πιο κοντινές στην κάθε τυπωμένη γλώσσα, να κυριαρχήσουν στην τελική τους μορφή».

Ο Anderson αποδίδει το σχηματισμό των πρώτων εθνικών κρατών στη Λατινική Αμερική, στις διοικητικές ενότητες, που είχαν σχηματισθεί εκεί από τήν εποχή τής αποικιοκρατίας, στο ρόλο των κρατικών λειτουργών, των επισκόπων, καθώς και στο ρόλο των τοπικών εφημερίδων. Οι εθνικισμοί, που αναδύονται από το 1820 στην Ευρώπη ήταν έντονα «λαϊκίστικοι» και σε αντίθεση με τους εθνικισμούς τής Αμερικής, απέδιδαν τεράστια σημασία στην «εθνική έντυπη-γλώσσα», καθώς και σε πρότυπα, που αφορούσαν σε μακρινούς προγόνους. Στην Ευρώπη, οι νέοι εθνικισμοί στις αρχές τού 19ου αιώνα, άρχισαν να φαντάζονται την επανεμφάνιση τού έθνους τους ως «αφύπνιση από βαθύ ύπνο», μια αντίληψη ολοκληρωτικά ξένη προς αυτή τής αμερικανικής εμπειρίας.

Μέχρι τα τέλη τού 18ου αιώνα, κανείς δε φανταζόταν τις εθνικές γλώσσες σα να ανήκουν σε κάποια γεωγραφικά προσδιορισμένη ομάδα. Αργότερα, οι εθνικές γλώσσες άρχισαν να λειτουργούν πολιτικά, ώστε να διαχωρίζουν τις εθνικές κοινότητες από τα αρχικά δυναστικά βασίλεια. Το ιδεολόγημα τής αφύπνισης» τού έθνους επέτρεπε στους διανοούμενους και αστούς να διακρίνουν στη μελέτη π.χ. των τσέχικων-μαγυάρικων γλωσσών και παραδόσεων «την επανανακάλυψη, κάποιου, βαθιά κρυμμένου, αιώνιου πράγματος».

Την επανάσταση στις ευρωπαϊκές ιδέες για τη γλώσσα προκάλεσαν:

α. Τα λεξικά.

β. Η επιστημονική συγκριτική σπουδή τής γλώσσας.

γ. Η ανάπτυξη τής φιλολογίας και τής συγκριτικής γραμματικής.

 Παράλληλα, εμφανίζεται άνοδος τής εμπορικής και βιομηχανικής αστικής τάξης. 

Η αστική τάξη, που δεν μπορούσε να υπάρξει χωρίς τον έντυπο λόγο, ήταν η πρώτη, που πέτυχε την ταξική αλληλεγγύη της σε μια «φαντασιωτική» βάση. Αυτή η διαδικασία καθιέρωσης των εθνικών γλωσσών σε χώρες σαν την Αγγλία και την Γαλλία δε συναντούσε πολλά προβλήματα, καθώς εκεί οι εθνικές γλώσσες συνέπιπταν με τη γλώσσα, που μιλούσε το μεγαλύτερο τμήμα τού πληθυσμού.

Αλλά σε άλλα βασίλεια, όπως π.χ την Αυστρο-Ουγγαρία, η διαδικασία αυτή προκάλεσε εκρηκτικές συνέπειες. Εκεί, η αντικατάσταση των λατινικών από εθνικές γλώσσες, στα μέσα τού 19ου αιώνα, δημιουργούσε πλεονεκτήματα σ΄εκείνους, που ήδη χρησιμοποιούσαν την έντυπη-γλώσσα και τους εμφάνιζε να απειλούν εκείνους, που δεν τις χρησιμοποιούσαν.

Γύρω στα μέσα τού 19ου αιώνα, αναπτύχθηκαν στην Ευρώπη αυτοί, που ο Anderson ονόμασε, «επίσημους εθνικισμούς». Αυτοί οι εθνικισμοί, αποτελούσαν αντίδραση δυναστικών και αριστοκρατικών ομάδων εξουσίας, που απειλούνταν από περιθωριοποίηση μέσα στις «λαϊκές, φαντασιακά βιωμένες, κοινότητες».

Το τελευταίο κύμα των εθνικισμών, κυρίως στις χώρες τής Ασίας και Αφρικής, αποτέλεσε κατά τον Anderson, μια απάντηση στον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό, που έγινε δυνατός από τα αποτελέσματα τού βιομηχανικού καπιταλισμού.

Οι ύστερες αποικιακές αυτοκρατορίες τού 19ου αιώνα, που ήσαν πολύ μεγάλες, για να κυβερνηθούν από μια μικρή ομάδα εθνών, πολλαπλασίασαν τις λειτουργίες τού κράτους στις μητροπόλεις, αλλά και στις αποικίες. Έτσι, εκτεταμένα σχολικά συστήματα παρήχθησαν στις τελευταίες, με σκοπό να παράγουν, εν μέρει, τα απαιτούμενα πλαίσια για τις αποικίες και να ενσωματώσουν τις γραφειοκρατίες. Αυτά τα σχολικά συστήματα, συγκεντρωτικά καθώς ήταν, δημιούργησαν νέα «προσκυνήματα», που είχαν τη «Ρώμη» τους, (δηλαδή το κέντρο τους), σε διάφορες αποικιακές πρωτεύουσες.

Παράλληλα, αυτά τα εκπαιδευτικά «προσκυνήματα» αντανακλώνται και στή σφαίρα τής διοίκησης. Η εξάπλωση τού αποικιακού κράτους, το οποίο προσκαλούσε τους ιθαγενείς στα σχολεία και στα γραφεία, η διασταύρωση εκπαιδευτικών και διοικητικών «προσκυνημάτων» παρείχε την εδαφική βάση για τις νέες «φαντασιωμένες κοινότητες», μέσα από τις οποίες, οι ιθαγενείς μπορούσαν να δουν τον εαυτό τους ως έθνος. 
(Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο τού Πέτρου Θεοδωρίδη: Οι μεταμορφώσεις τής ταυτότητας, έκδ. Αντιγόνη, Θεσσαλονίκη, 2004).

Ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το υπό κρίση βιβλίο:

• Όσο κοινότοπα κι αν είναι τα λόγια και μέτρια η μουσική των εθνικών ύμνων, που τραγουδιούνται στις εθνικές γιορτές, υπάρχει στην πράξη τού τραγουδιού η εμπειρία τής συγχρονικότητας. Σ΄αυτές ακριβώς τις στιγμές, άνθρωποι εντελώς άγνωστοι μεταξύ τους ψελλίζουν τους ίδιους στίχους στην ίδια μελωδία. Η εικόνα, που δημιουργείται: συνήχηση. Τραγουδώντας τη «Μασσαλιώτιδα», το «Waltzing Matilda» και την «Indonesia Raya» δημιουργείται συνήχηση, η φυσική πραγμάτωση τής φαντασιακής κοινότητας μέσω τής αντήχησης. [Το ίδιο αποτέλεσμα έχει και το να ακούει κανείς (και ίσως το να ακολουθεί κανείς σιωπηλά) την απαγγελία τής θρησκευτικής ποίησης, όπως αποσπάσματα από το Βιβλίο των Προσευχών.] Πόσο ανιδιοτελής φαντάζει αυτή η συνήχηση. Παρόλο, που όλοι έχουμε επίγνωση, ότι κι άλλοι τραγουδούν αυτά τα τραγούδια, όταν και όπως εμείς τα τραγουδούμε, δεν έχουμε ιδέα ποιοι μπορεί να είναι αυτοί, ή έστω πού, έξω από την ακτίνα ακοής, τραγουδούν. Αυτό που μάς συνδέει είναι ο φαντασιακός ήχος (σελ. 217). 

• Τον 18ο αιώνα, η ουκρανική (μικρή ρωσική) ήταν ανεκτή ως γλώσσα των απλοϊκών χωρικών. Αλλά το 1708, ο Ιβάν Κοτλιαρέφσκι έγραψε την Aeneid του, ένα εξαιρετικά δημοφιλές σατιρικό ποίημα πάνω στην ουκρανική ζωή. Το 1804, ιδρύθηκε το πανεπιστήμιο τού Χάρκοβο κι έγινε αμέσως κέντρο τής έκρηξης τής ουκρανικής λογοτεχνίας. Το 1819, εμφανίστηκε η πρώτη ουκρανική γραμματική - μόλις δεκαεπτά χρόνια μετά την επίσημη ρωσική. Και το 1830, ακολούθησαν τα έργα τού Τάρας Σεβτσένκο, για τον οποίο ο Σέτον-Γουότσον παρατηρεί, ότι «η διαμόρφωση μιας αποδεκτής ουκρανικής λογοτεχνικής γλώσσας οφείλει περισσότερα σ΄αυτόν παρά σε οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο. Η χρήση αυτής τής γλώσσας ήταν το αποφασιστικό στάδιο στο σχηματισμό τής ουκρανικής εθνικής συνείδησης» Σύντομα, από κει και πέρα, το 1840, ιδρύθηκε η πρώτη ουκρανική εθνικιστική οργάνωση στο Κίεβο από έναν ιστορικό! (σελ. 118).

• Το 18ο αιώνα, η κρατική γλώσσα τής σημερινής Φινλανδίας ήταν η σουηδική. Έπειτα από την εδαφική ένωση με το τσαρικό βασίλειο το 1809, επίσημη γλώσσα έγινε η ρωσική. Όμως, ένα «αφυπνιζόμενο» ενδιαφέρον για τα φινλανδικά και το φινλανδικό παρελθόν, που εκφράστηκε αρχικά μέσα από κείμενα γραμμένα στα λατινικά και στα σουηδικά προς τα τέλη τού 18ου αιώνα, εκδηλωνόταν ολοένα και πιο φανερά στην καθομιλουμένη ώς τα 1820. Οι ηγέτες τού φινλανδικού εθνικιστικού κινήματος, που αναπτυσσόταν, ήταν «άνθρωποι, που ασχολούνταν επαγγελματικά με το χειρισμό τής γλώσσας: συγγραφείς, δάσκαλοι, ιερείς και δικηγόροι. Η μελέτη τής λαογραφικής παράδοσης και η επανανακάλυψη και η συλλογή τής λαϊκής επικής ποίησης συνδυάστηκαν με την έκδοση γραμματικών και λεξικών και οδήγησαν στην εμφάνιση περιοδικών, που βοήθησαν στην τυποποίηση τής φινλανδικής λογοτεχνικής (δηλαδή έντυπης) γλώσσας, χάρη στην οποία ήταν δυνατόν να προωθηθούν ισχυρότερα πολιτικά αιτήματα (σελ. 119).

• Στην περίπτωση τής Νορβηγίας, όπου για μεγάλο χρονικό διάστημα χρησιμοποιούσαν την ίδια γραπτή γλώσσα με τους δανούς, αν και η προφορά ήταν εντελώς διαφορετική, ο εθνικισμός αναδύθηκε με τη νέα νορβηγική γραμματική (1848) και το λεξικό (1850) τού Ίβαρ Ἀασεν, κείμενα, που υποκίνησαν και ανταποκρίθηκαν σε αιτήματα για μια ιδιαίτερη νορβηγική έντυπη γλώσσα (σελ. 119).

• Ο Κεμάλ Ατατούρκ έδωσε σε μια από τις κρατικές τράπεζες το όνομα Eti Banka (Χεττιτική Τράπεζα) και σε κάποια άλλη το όνομα Σουμερικἡ Τράπεζα. Αυτές οι τράπεζες ευημερούν σήμερα και δεν υπάρχει κανένας λόγος να αμφιβάλλουμε,  ότι πολλοί τούρκοι θεώρησαν σοβαρά, και θεωρούν, τους χετταίους και τους σουμέριους ως προγόνους τους. Προτού βιαστούμε να φανούμε ειρωνικοί, καλό θα ήταν να θυμηθούμε τον Αρθούρο τη Βοαδίκη και να συλλογιστούμε την τεράστια εμπορική επιτυχία των μυθοπλασιών τού Τόλκιν (σελ. 63)

• Ως τα τέλη τού 18ου αιώνα, ο τεράστιος μόχθος των γερμανών, γάλλων και άγγλων λογίων κατέστησε διαθέσιμο σε εύχρηστη έντυπη μορφή ουσιαστικά το πλήρες σώμα των διασωζόμενων έργων των ελλήνων κλασικών, μαζί με τις απαραίτητες φιλολογικές και λεξικογραφικές προσθήκες, αλλά αναπαρήγαγε σε δεκάδες βιβλία έναν ακτινοβόλο, και έντονα παγανιστικό, αρχαιοελληνικό πολιτισμό. Το τελευταίο τέταρτο τού αιώνα, ένας μικρός αριθμός νέων ελληνόφωνων χριστιανών, οι περισσότεροι το τους οποίους είχαν σπουδάσει ή ταξιδέψει έξω από όρια τής οθωμανικής αυτοκρατορίας, απέκτησε πρόσβαση σ΄αυτό το «παρελθόν». Με υψηλό φρόνημα, χάρη το φιλελληνισμό στα κέντρα τού δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού, ανέλαβαν τον «απο-βαρβαρισμό» των νεότερων ελλήνων, δηλαδή το μετασχηματισμό τους σε όντα αντάξια τού Περικλή και τού Σωκράτη. 
    
  

  Ενδεικτικά τής αλλαγής στη συνείδηση είναι τα ακόλουθα λόγια ενός από τους νέους άνδρες, τού Αδαμάντιου Κοραή (ο οποίος αργότερα έγινε ένας φλογερός λεξικογράφος!), σ΄ένα λόγο του προς το γαλλικό κοινό στο Παρίσι το 1803: «Για πρώτη φορά το έθνος παρατηρεί την απεχθή εικόνα τής αμάθειάς του και φρικιά μετρώντας με το μάτι την απόσταση, που το χωρίζει από τους δοξασμένους προγόνους.

»Αυτή η οδυνηρή ανακάλυψη, όμως, δε γεμίζει τους έλληνες απελπισία: Είμαστε απόγονοι των ελλήνων, έλεγαν μέσα τους, πρέπει να προσπαθήσουμε να φανούμε ξανά άξιοι αυτού τού ονόματος, αλλιώς δεν μάς ανήκει, πλέον». Το πλήρες κείμενο τού Κοραή, «The present state of civilazation in Greece» («Υπόμνημα για τη σημερινή κατάσταση τού πολιτισμού στην Ελλάδα») παραδίδεται στις σελίδες 157-182. Περιλαμβάνει μια εντυπωσιακά σύγχρονη ανάλυση των κοινωνιολογικών βάσεων τού ελληνικού εθνικισμού (σελ. 116).

* Ο Benedict Richard O’ Gorman Anderson, γεννήθηκε στην Ιρλανδία το 1936. Σπούδασε κοινωνική ανθρωπολογία και ανατολικές γλώσσες. Είναι καθηγητής στο πανεπιστήμιο Cornell (Η.Π.Α.). Με το έργο του «Φαντασιακές κοινότητες» έχει καθιερωθεί ως ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους θεωρητικούς τού εθνικισμού.

Ορίζοντας τα έθνη ως φαντασιακές πολιτικές κοινότητες, ο Benedict Anderson εξερευνά τόσο τις πολιτισμικές όσο και τις πολιτικές συνθήκες συγκρότησής τους.Ο συγγραφέας εστιάζει το ενδιαφέρον του σε πολύπλευρα και αλληλοδιαπλεκόμενα ζητήματα, όπως η αλληλόδραση ανάμεσα στον καπιταλισμό και τις σύγχρονες τεχνολογίες εκτύπωσης και διακίνησης εντύπων, η παρακμή παραδοσιακών πολιτικών καθεστώτων (όπως η κληρονομική βασιλεία), οι μετασχηματισμοί τής θρησκευτικής πίστης, οι μεταβαλλόμενες αντιλήψεις για το χρόνο, η γλωσσική έκφραση.

Η ποιότητα τής ανάλυσης και ο πλούτος τού εμπειρικού υλικού, που αφορά τόσο στην Ευρώπη όσο και στην ΝΑ Ασία, την Αμερική και την Αφρική, καθιστούν το βιβλίο μια από τις σημαντικότερες θεωρητικές συμβολές στη μελέτη τού εθνικισμού σήμερα.
_______________________________________________________ 

http://www.freeinquiry.gr/


  Scholeio.com    

Είναι το νέο μοντέλο? «Εταιρική σχέση» είναι η νέα λέξη για «προσάρτηση»

Είναι εταιρείες γερά ριζωμένες στις διάφορες χώρες και γνωρίζουν πώς να τις χρησιμοποιούν, ακόμα και να τις μεταβάλλουν σε βαμπίρ, για να τις καταστήσουν βάσεις των κατακτήσεών τους έξω από τα σύνορα. Πολυεθνικές. 

Παγκοσμιοποίηση της Ισχύος

Η κοινή γνώμη τις υποδεικνύει με τον όρο «πολυεθνικές». Ονομάζονται Pfizer, Siemens, Total, Shell, General Electric… Η συγγραφέας Σούζαν Τζωρτζ προτιμά να τις αποκαλεί «δι-εθνικές», επειδή, όπως σωστά λέει, αυτές οι εταιρείες διοικούνται από άτομα που έχουν συγκεκριμένη εθνικότητα. 

Εδώ και καιρό, αυτά τα δι-εθνικά συγκροτήματα, που συχνά εξυμνούνται ως «εθνικοί πρωταθλητές» από τα μέσα ενημέρωσης, είναι σε θέση να επηρεάζουν... 

Δάντης, Θεία Κωμωδία

Ντουράντε Ντέλι Αλιγκέρι ή απλά Ντάντε  - Durante degli Alighieri

Θεία Κωμωδία  - La Divina Commedia

Η επιτομή του μεσαιωνικού κόσμου και ένα από σημαντικότερα έργα στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Η Θεία Κωμωδία (ιταλικά: La Divina Commedia, αρχικός τίτλος Commedia) είναι επικό, αφηγηματικό ποίημα του Δάντη.  Γράφεται στο διάστημα 1308-1321.
Το ποίημα χωρίζεται σε τρία κύρια μέρη – Κόλαση, Καθαρτήριο και Παράδεισος – και αφηγείται το φανταστικό ταξίδι του Δάντη στον Άδη, με οδηγούς τον Βιργίλιο και τη Βεατρίκη. Ο αρχικός τίτλος του έργου ήταν Κωμωδία. Ο όρος Θεία προστέθηκε μεταγενέστερα από τον Βοκάκιο.
Έχει αποτελέσει αντικείμενο εκτεταμένης κριτικής ανάλυσης και ερμηνειών.

Το καθένα από τα τρία μέρη αποτελείται από 33 ωδές ή τραγούδια (canti). 

Η Κόλαση περιέχει επιπλέον μια εισαγωγική ωδή. Ο αριθμός τρία είναι κυρίαρχος σε όλο το ποίημα και η χρήση του δεν θεωρείται τυχαία. 

Έγκερς, ο Κύκλος -όπως το διαβάσαμε

Dave Eggers, ''

Ο ΚΥΚΛΟΣ''

Έχει χαρακτηριστεί ως "Ένα 1984 για τη γενιά του διαδικτύου". 

Παρ' όλο ότι δεν νομίζω ότι θα φτάσει ποτέ τη σημασία, τη διαχρονική αξία και την εμβληματικότητα του περίφημου μυθιστορήματος του Τζωρτζ Όργουελ, εντούτοις δεν παύει να είναι ένα έργο που χαρακτηρίζει με τον καλύτερο τρόπο τη σημερινή γενιά του διαδικτύου. 

Κέδρος, 2014

Μετ. Ιλάειρα Διονυσοπούλου

Θα μπορούσα επίσης να πω ότι αποτελεί την καταγραφή ενός ακόμα βήματος που μας φέρνει πιο κοντά στην υλοποίηση του εφιαλτικού κόσμου του "1984".

Κατανόηση του ''μεταμοντέρνου''

Τη λέξη μεταμοντέρνο μπορεί να τη έχουμε χρησιμοποιήσει όλοι σχεδόν.

Όμως, ξέρουμε τι προσδιορίζει; 

Σε τι αναφέρεται και τι περιγράφει;

Ο Μεταμοντερνισμός είναι ένα κίνημα. 

Αυτό το κίνημα που ακολούθησε του μοντερνισμού, ξερά και απόλυτα, κυριολεκτικά. Βέβαια από αυτό το σημείο και πέρα υπάρχει πλέγμα αναγνώσεεων και αντιλήψεων.  
Αρχικά, ο μεταμοντερνισμός αποτέλεσε αντίδραση ενάντια στον μοντερνισμό.

Στην Κριτική Θεωρία χρησιμοποιείται ως σημείο αναφοράς για λογοτεχνικά, θεατρικά, αρχιτεκτονικά και σχεδιαστικά έργα, καθώς επίσης στο πλαίσιο του μάρκετινγκ και των επιχειρήσεων ως ερμηνευτική της Ιστορίας, του δικαίου και της Κουλτούρας του τελευταίου μέρους του 20ου αιώνα.
Ο μεταμοντερνισμός αποτελεί αισθητική, λογοτεχνική, πολιτική και κοινωνική φιλοσοφία, ως προσεγγιστική απόπειρα να περιγραφεί μία κατάσταση, status quo ή απλώς οι αλλαγές που υφίστανται οι θεσμοί και τα συστήματα (Giddens, 1990) κατά την μετανεωτερικότητα. 

Όργουελ, 1984 η ταινία

Ο Ο’ Μπράιαν σήκωσε το αριστερό του χέρι, με 
την πλάτη του γυρισμένη στον Γουήνστοουν, με 
τα τέσσερα δάκτυλα εκτεταμένα και τον αντίχειρα κρυμμένο.
-Πόσα δάκτυλα είναι αυτά, Γουήνστοουν;
-Τέσσερα.
-Κι αν το Κόμμα πει ότι δεν είναι τέσσερα, αλλά πέντε, τότε πόσα είναι;
-Τέσσερα.
Η λέξη τέλειωσε με μια κραυγή πόνου.  (σκηνή από την ταινία)


Το 1984 (πρωτότυπος τίτλος Nineteen Eighty-Four) είναι ένα δυστοπικό μυθιστόρημα φαντασίας του Τζορτζ Όργουελ που έγραψε την περίοδο 1946 -1948 και δημοσιεύθηκε τον Ιούνιο του 1949. Θεωρείται βιβλίο-σταθμός του 20ού αιώνα στην πολιτική σκέψη. 

Το βιβλίο περιγράφει την ιστορία του Γουίνστον Σμιθ, ενός απλού μέλους του κυβερνώντος κόμματος, σε ένα ολοκληρωτικό κράτος που έχει τον απόλυτο έλεγχο πάνω σε κάθε δράση 

και σκέψη των ανθρώπων της μέσω της προπαγάνδας, της διαρκούς παρακολούθησης και της σκληρής τιμωρίας.

 Ο Όργουελ μέσα από το «1984» περιγράφει την μορφή του ολοκληρωτικού κράτους και το όνομα του θα μείνει στην ιστορία για να περιγράφει αυταρχικές κυβερνήσεις.

Ο εφιάλτης του ολοκληρωτικού κράτους του «Μεγάλου Αδελφού», που παρακολουθεί τα πάντα, απαγορεύει την σκέψη, καθοδηγεί συναισθήματα, συνθλίβει και αναμορφώνει την ατομικότητα.

Το Ingsoc, το μοναδικό κόμμα που κατέχει την εξουσία,συντηρεί την κοινωνία μέσα στον φόβο και το ψέμα. Σβήνει την ιστορία και την ξαναγράφει,όσες φορές χρειαστεί. Παραπλανεί με ψεύτικο πόλεμο και πλαστά στοιχεία οικονομίας τους πολίτες.


1984 του Τζωρτζ Όργουελ,  η ταινία

1984 από tvxorissinora


Πρωταγωνιστής είναι ο Γουίνστον Σμιθ, ένας υπάλληλος του «υπουργείου Αλήθειας» που έχει ως καθήκον να αναθεωρεί τα ιστορικά ντοκουμέντα και να τα προσαρμόζει στη γραμμή του κόμματος. Τα αυθεντικά ντοκουμέντα κατόπιν ρίχνονται στη λεγόμενη Τρύπα της Μνήμης και καταστρέφονται.

Ο Σμιθ θα υποπέσει στο έγκλημα του συναισθήματος. Θα ερωτευθεί και αυτό για τα μέλη του κόμματος είναι έγκλημα. Θα συλληφθεί από την Αστυνομία της Σκέψης,θα «αναμορφωθεί» και θα επιστρέψει, πιστό μέλος του συστήματος.

«Δεν υπήρχε φυσικά κανένας τρόπος να γνωρίζεις εάν σε παρακολουθούσαν οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή. Μόνο να υποθέσεις μπορούσες κατά πόσο και σε ποιο βαθμό η «Αστυνομία της Σκέψης» ήταν εκεί. Ήταν ακόμα πιθανό να παρακολουθούν τους πάντες, κάθε στιγμή. Έπρεπε να ζεις από συνήθεια που σου είχε γίνει ένστικτο, με την υπόθεση ότι κρυφάκουγαν τον κάθε σου ήχο κι ότι εξέταζαν εξονυχιστικά κάθε σου κίνηση, εκτός από εκείνες τις στιγμές που ζούσες στο απόλυτο σκοτάδι».


Scholeio.com

Δημόσιες ''Συγνώμες'', Αληθινή Μεταμέλεια ή Στρατηγικές κινήσεις πολιτικής ?

Όποιος καταφεύγει στις δικαιολογίες διατηρεί μια πλασματική εικόνα για τον εαυτό του και είναι ανασφαλής. 

Με τα ψέματα δεν χειραγωγούμε τους άλλους, απλώς δεν νιώθουμε ενοχές.

Η μεταμέλεια δεν βοηθά τον προσβεβλημένο, ο οποίος αποφεύγει τους διαπληκτισμούς, αλλά αυτόν που προσβάλλει, διότι αυξάνει την αυτοεκτίμησή του.

Στην Αμερική, ο Μαρκ Μπάσετ, γευσιγνώστης, αποφάσισε να ζητήσει συγνώμη για όλα του 
τα λάθη.  Λίγο αργότερα ανακηρύχθηκε επικεφαλής του Γραφείου Μεταμέλειας του ΟΗΕ.  Έκτοτε γυρίζει τον κόσμο με ιδιωτικό αεροπλάνο ζητώντας συγνώμη για όλα τα ιστορικά δεινά που διαπράχθηκαν, από τη δουλεία μέχρι τον πόλεμο του οπίου, τον πρώτο αγγλοκινεζικό πόλεμο. 
Μήπως ακούγεται λίγο παράξενο αυτό; Μπορεί, όμως πρόκειται για την υπόθεση του βιβλίου The Apologist του Τζέι Ράινερ, που σατιρίζει τα κροκοδείλεια δάκρυα που χύνουν οι δυνατοί της Γης είτε κατοικούν στον Λευκό Οίκο είτε στην Ντάουνινγκ Στριτ. Σύμφωνα με την εβδομαδιαία εφημερίδα Times, η Δύση διανύει την εποχή της συγνώμης.

Η ''Ασκητική'' του Καζαντζάκη είναι μια Διαθήκη, είναι η τρίτη Διαθήκη μετά την Παλαιά και την Καινή

“Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, λυτρώθηκα από το νου κι από την καρδιά, ανέβηκα πιο πάνω, είμαι λεύτερος”  – “Ν΄ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.”    από την ''Ασκητική''


     Πριν γράψει τα μυθιστορήματά-του, για τα οποία καθιερώθηκε, πριν γράψει καν την “Οδύσσεια”, την οποία θεωρούσε κορυφαίο έργο-του, ο Καζαντζάκης ήταν φιλόσοφος και ως φιλόσοφος ξεχύθηκε στο χαρτί για να καταγράψει τον ωκεανό της σκέψης-του. 

     Η “Ασκητική” είναι το δοκίμιο που αποτυπώνει τα πιστεύω-του πριν τα κάνει λογοτεχνία. Είναι το μανιφέστο των ιδεολογιών-του που τις συγκέρασε σε μια (;) καζαντζακική κοσμοθεωρία.
     Ο Καζαντζάκης ξεκινά μηδενιστικά· τίποτα δεν υπάρχει εκτός από τη ζωή, ούτε πριν ούτε μετά, δεν υπάρχει άλλη πραγματικότητα. Και συνεχίζει βιταλιστικά.... 

Νικ Μπράου, Η Ελευθερία Υπάρχει μέσα μας

Ο Άνθρωπος Χρησιμοποιεί,
περισσότερο, το Συναίσθημα

Επιδίωξη του Δρ. Μπράου, είναι να μας διδάξει -ολοφάνερη στο βιβλίο του-, 

ότι ο άνθρωπος για να κινείται ελεύθερα πρέπει να είναι ισορροπημένος σωματικά και πνευματικά.

 Αν από οποιαδήποτε αιτία επέλθει η ρήξη της ισορροπίας έχουμε ασθένεια και προκειμένου ο άνθρωπος να προλάβει αυτή τη ρήξη πρέπει να μάθει μόνος του να κρατά τις ισορροπίες αυτές. 
Για να μας το διδάξει αυτό έχει χωρίσει το βιβλίο του σε 3 μέρη.
Έτσι στο πρώτο μέρος του βιβλίου του μας κάνει μια εισαγωγή και μας αναφέρει τα εξής:

          Ο άνθρωπος αποτελείται από το νου -που είναι η γνώση-, την ψυχή  -που είναι το συναίσθημα-  και το πνεύμα  -που είναι ο μηχανισμός, που κατευθύνει την ανθρώπινη ύπαρξη, για την ανάληψη δράσης.
      Στην ανθρώπινη ζωή μας σπουδαία σημασία έχει η νηπιακή ηλικία όπου είναι τα πρώτα στάδια της συναισθηματικής μας ανάπτυξης.  Όσο καλύτερη είναι η συναισθηματική μας ανάπτυξη,τόσο μεγαλύτερη σταθερότητα θα εξασφαλίσουμε στη ζωή.                                 Στη νηπιακή ηλικία (μέχρι τα 6) συντελείται η συναισθηματική μόνο ανάπτυξη.        
Μέχρι τα 12 προστίθεται η γνώση με διαχωρισμένο όμως συναίσθημα και μέχρι τα 18 πραγματοποιείται η σύμμειξη συναισθημάτων και γνώσης μέσω του πνεύματος.Η συγχώνευση αυτή των τριών στο άτομο,δηλαδή του νου,του πνεύματος και της ψυχής αποτελεί την εφηβεία. 

         Από τα τρία αυτά περισσότερο ο άνθρωπος χρησιμοποιεί το συναίσθημα και κυρίως αν βρεθεί σε δύσκολη θέση.

        Αν προκύψει κάτι καινούριο στην πορεία του ανθρώπου και επειδή όλοι οι άνθρωποι δεν είναι κατάλληλα προετοιμασμένοι να το δεχτούν, παραμένουν άκαμπτοι, λόγω του φόβου τους προς την ελεύθερη βούληση και τη δυνατότητα ελεύθερης επιλογής.

        Αυτή όμως η ακαμψία μπορεί να προκαλέσει ρωγμές. Πρέπει να υπάρχει ευλυγισία και ελαστικότητα στον ανθρώπινο νου και να μην επιτρέπει στην κοινωνία με τις προκαταλήψεις της, να του δημιουργεί ακαμψία μέσα από κανόνες, νόμους και μοντέλα προσδοκιών. Μόνο οι κανόνες και οι νόμοι του κράτους πρέπει να είναι άκαμπτοι για να νιώθει ασφάλεια ο άνθρωπος, όχι όμως και οι άνθρωποι.

        Ο Δρ. Μπράου προκειμένου να βοηθήσει ασθενείς του, οδηγήθηκε σε μια προσέγγιση της ψυχής ως κέντρο της μοναδικής ανθρώπινης ύπαρξης συν τη μελέτη της σπονδυλικής στήλης που είναι ο κεντρικός ρυθμιστικός μηχανισμός για τα νεύρα και τις συνδέσεις τους με τον εγκέφαλο.  

         Με τη μελέτη αυτών απέκτησε τη γνώση του ψυχοκινητικού συστήματος δηλ. τη νοητική δραστηριότητα σε συνδυασμό με τη μυϊκή ενέργεια. Επειδή η βάση είναι τα θεμέλια,  γι’ αυτό πρέπει να κατανοήσουμε την ψυχολογική βάση της ανθρώπινης ύπαρξης ώστε να αντιληφθούμε τα όποια ρήγματα εμφανίζονται στην πορεία της ζωής, γιατί αν κατανοήσουμε τη βάση, μπορούμε να διορθώσουμε τη ζημιά.
Με τη λέξη ελευθερία ο Δρ. Μπράου εννοεί ότι ο καθένας πρέπει ν’ ανακτήσει τη βάση της δικής του αλήθειας, γιατί η ελευθερία υπάρχει μέσα μας. Ένα άτομο είναι ελεύθερο όταν είναι ισορροπημένο πνευματικά και σωματικά. 

   Το άτομο που δεν κινείται αρνείται τη ζωή.  Να ζεις σημαίνει να κινείσαι.  Η ασθένεια κατά τον Δρα. Μπράου είναι μια διαταραχή στα συστήματα ελέγχου.   Όλα τα συστήματα ελέγχου - χημικά, μηχανικά και ψυχολογικά –διαπλέκονται μεταξύ τους, γιατί αλληλοεπιδρούν.

    Η ασθένεια συνεπάγεται έλλειψη ελευθερίας στην κίνηση, στη δράση, στη σκέψη, αλλά ισχύει και το αντίθετο δηλ. η έλλειψη ελευθερίας της δράσης ή της σκέψης προκαλεί ασθένεια.
Κάθε άνθρωπος διαθέτει κάτι που είναι εγω- τυπικό (δηλ. η ψυχή του ή το alterego), που είναι η προσωπικότητά του ή ο χαρακτήρας του και είναι μοναδικό στον καθένα. 

    Επίσης η μυϊκή ένταση είναι μοναδική και διαμορφώνει το κινητικό σύστημα, συναρτάται όμως από τα συναισθήματα και έχουμε το ψυχοκινητικό σύστημα. Η στάση του σώματος καθορίζει αν ένα συναίσθημα κατευθύνεται εσωτερικά ή εξωτερικά, αλλά πίσω απ’ όλα αυτά βρίσκεται η ψυχή (η εγω-τυπική ψυχή), που αν βιαστεί αρχίζει η διαταραχή της ισορροπίας, διότι το άτομο παύει να είναι ελεύθερο, π.χ. επιμένουμε σ’ ένα ενεργητικό παιδί να μάθει βιολί ή του λέμε να κάθεται ήσυχο στο σχολείο ή όταν πάει στη θεία. 

         Η βούληση που του επιβάλλεται εξωτερικά είναι δυνατότερη από τη δική του, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να επιλέγει ελεύθερα, τότε είναι δυνατό να παρεισφρήσει η ασθένεια στον οργανισμό. Αυτός που αρχίζει να δυσπιστεί απέναντι στις εγω-τυπικές ανάγκες του και στα συναισθήματά του, είναι ο μελλοντικός ασθενής. Όταν η ελευθερία κίνησης περιορίζεται από το σκελετικό σύστημα και τους μυς, η ψυχική ελευθερία περιορίζεται άρα οι μύες και το σκελετικό σύστημα θα πρέπει να είναι λειτουργικά ώστε να επιτρέπουν στο άτομο να εκφράσει τα συναισθήματά του με το δικό του τρόπο.
Ο Δρ. Μπράου επιμένει ότι είναι ξεκάθαρο πως η ψυχή και οι μύες σχετίζονται και το βλέπουμε σε πολλά παραδείγματα όπως στους χορούς των Ιθαγενών, στους Δερβίσηδες, στη Γιόγκα, στο βήμα της Χήνας κ.λπ., όπου οι χορευτές ή οι πολεμιστές φτάνουν σε έκσταση.

     Στο δεύτερο μέρος ο Δρ. Μπράου μας αναλύει τι είναι τα εγω-τυπικά μας συναισθήματα και πώς να τα βιώνουμε, για να μπορούμε να τα χρησιμοποιούμε.

      Τα συναισθήματά μας είναι δυο ειδών τα εγω-τυπικά και τα επίκτητα.
      Τα εγω-τυπικά είναι μέσα μας ένα αρχέτυπο, που μπορούμε να τα αποκαλέσουμε ασυναίσθητα συναισθήματα,  ενώ τα κοινωνικά συναισθήματα που είναι επίκτητα καθορίζονται από την κουλτούρα του κάθε λαού.
       Το πολιτιστικό μας περιβάλλον ασκεί έντονη επίδραση επάνω μας και πρέπει να είμαστε ικανοί να ξεχωρίσουμε τη διάκριση μεταξύ του εγω-τυπικού και των κοινωνικών προτύπων, π.χ. ο κοινωνικός μας εαυτός μας υπαγορεύει πότε κλαίμε, πότε γελάμε μ’ ένα αστείο και ο εγω-τυπικός μας εαυτός μας αποκαλύπτει τις πραγματικές μας ανάγκες. 

        Είναι πολύ δύσκολο να καταλάβουμε τι είναι αληθινό μέσα μας και τι είναι εξωτερικό και επίκτητο, αλλά  αν αυτό επιτευχθεί τότε αρχίζουμε να βιώνουμε μια αίσθηση ελευθερίας.

        Ο Δρ. Μπράου επισημαίνει ότι ο μόνος γνωστός σε μας τρόπος με τον οποίο μπορούμε να έχουμε επαφή με τον κόσμο γύρω μας και να βιώσουμε συναισθήματα είναι μέσω της παρατήρησης, άρα πρέπει να διδαχθούμε να παρατηρούμε, να εκπαιδευτούμε γι’ αυτό, και να προσαρμόσουμε τις παρατηρήσεις μας στην ψυχολογική μας βάση. 

          Μόνο εμείς γνωρίζουμε τι χρειαζόμαστε και μόνο εμείς μπορούμε να επιλέξουμε το σωστό για τον εαυτό μας. Πολλοί χάνουν την εγω-τυπική αίσθηση εξαιτίας του κοινωνικού περιβάλλοντος που τους αντιμετωπίζει ως ενήλικες, γιατί προκειμένου ο ενήλικος να ανταποκριθεί αντάξια στη κοινωνία δηλ. όπως τον θέλει η κοινωνία, αναγκάζεται να καταστείλει τον εγω-τυπικό του εαυτό και αυτό μπορεί να αποτελέσει αιτία ασθένειας. 

          Για να διατηρήσουμε την ψυχική μας ισορροπία, πρέπει να κάνουμε χρήση των συναισθημάτων αυτών δηλ. των εγω-τυπικών. Όταν έχουμε αυτά τα συναισθήματα στη διάθεσή μας, είμαστε ικανοί να επιβιώσουμε.
Κατά τον Δρα. Μπράου τρία είναι τα εγω-τυπικά συναισθήματα, στα οποία δίνει τα εξής ονόματα: ΑΓΑΠΗ-  ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ-  ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ.

Οι ονομασίες αυτές δεν έχουν σχέση με την κοινωνική σημασία τους, π.χ. η λέξη αγάπη στην κοινωνική έννοια σημαίνει σεξ, ενώ στην εγω-τυπική είναι τελείως διαφορετικό συναίσθημα που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια.
       Το συναίσθημα «αγάπη» είναι μια σύνθετη αίσθηση: δηλ. είμαστε χαρούμενοι και συνάμα βαθιά συγκινημένοι.  Υπάρχει ένα δημιουργικό στοιχείο στη σύνθετη επίγνωση των δυο συναισθημάτων της χαράς και της βαθιάς συγκίνησης, όταν μας εκδηλώνονται ταυτόχρονα, επομένως η «αγάπη» ως εγω-τυπικό συναίσθημα μπορεί να μεταφραστεί επίσης ως «δημιουργικότητα» που κατά τη δράση μας ξεπερνάμε τον εαυτό μας ή είναι αυτή η αίσθηση της ικανοποίησης του ''είναι'' μας. 

Η «αγάπη» αποτελεί συναισθηματική βάση σε κάθε μοναδικό άτομο και όλοι μπορούμε ν’ αποδείξουμε ότι είναι μια υψηλή μορφή ενέργειας.

        «Επιθετικότητα», κατά το Δρα Μπράου, είναι η δύναμη του ανθρώπου που οδηγείται σε μια μόνο κατεύθυνση ή η δύναμη του συναισθήματός του που διοχετεύεται προς μία μόνο κατεύθυνση: «τη δράση».

Ένα παράδειγμα που μας δίνει είναι: Το να τρέχει κανείς να προλάβει το τρένο ή να ποδηλατεί ασθμαίνοντας για να φτάσει στη δουλειά του έγκαιρα συνεπάγεται ένα σωματικό και ψυχολογικό συναίσθημα το οποίο αποκαλεί «επιθετικότητα».

        «Κατάθλιψη», ως εγω-τυπικό συναίσθημα είναι μια φυσική απάθεια του νου, μια φυσική ατονία των μυών μας, όπως η λίμνη και η ομίχλη είναι φυσικές εκδηλώσεις της επιβράδυνσης στη φύση.  Η κοινωνία μας δε διαθέτει χώρο για τη βίωση της νωχέλειας, εκτός ίσως από το ψάρεμα. 

          Η «κατάθλιψη» είναι ένα συναίσθημα που πρέπει να αποτελεί ένα βασικό συναίσθημα για το κάθε άτομο. Είναι ένα αρνητικό ενεργειακό δυναμικό όμως απαραίτητο, μπορούμε να την κατανοήσουμε σαν «παθητικότητα». Παρ’ όλο που τη μεταφράσαμε «παθητικότητα», η κατάθλιψη δεν είναι έλλειψη ενέργειας, τουναντίον, αποτελεί πηγή ενέργειας, είναι ένα δυναμικό για την ανανέωση της ενέργειας, όπως ένα ήρεμο βουνό είναι μια πηγή ενέργειας. 

          Αν δεν επιτρέψουμε στον εαυτό μας την παύση, την πολυτέλεια αυτή, θα αισθανθούμε πολύ περισσότερη ένταση στο τέλος της μέρας. Αν θέλουμε να ζήσουμε, θα πρέπει να διαθέτουμε τη δυνατότητα επιλογής του να είμαστε ελεύθεροι, οπότε και θα είμαστε ισορροπημένοι σωματικά και πνευματικά. 

         Όταν παραμελούμε τα συναισθήματά μας, η ισορροπία μας διαταράσσεται με αποτέλεσμα να προκύπτουν δυσαρέσκεια και ασθένεια. Για να τα χρησιμοποιούμε όμως πρέπει να παρατηρούμε τα συναισθήματα μέσα μας. Τα γνωστά μέσα παρατήρησης είναι τα μάτια, τα αυτιά, το δέρμα, η όσφρηση και η γεύση. Επιπρόσθετα έχουμε τους μυς, τους συνδέσμους και τις αρθρώσεις που καθορίζουν τη στάση του σώματος σε σχέση με την αίσθηση της ισορροπίας μας. Πρέπει να παρατηρούμε τον εαυτό μας συνειδητά και αντικειμενικά, χρησιμοποιώντας ως αφετηριακό σημείο την εσωτερική αντικειμενικότητα, επικοινωνία δηλ. με τα εγω-τυπικά συναισθήματά μας, τα οποία ορίζουν την ισορροπία μας. Το να αισθανόμαστε καλά είναι μία αίσθηση στους μυς μας, μια αίσθηση αρμονίας. Για να βιώσουμε αυτό το αίσθημα ικανοποίησης, χρειαζόμαστε κάποιες φορές το συναίσθημα «επιθετικότητα», άλλες φορές το συναίσθημα «αγάπη».

           Το να τροφοδοτούμε τον εαυτό μας με συναισθήματα μεθοδευμένα σκόπιμα και όχι επειδή μας αρέσει είναι ο μόνος τρόπος να ανακτήσουμε έναν υγιή αυτοματισμό ο οποίος μας προσφέρει τη μοναδική δυνατότητα να αναλύσουμε άμεσα για ποιο λόγο κάτι μας εκνευρίζει, για ποιο λόγο οι σκέψεις μας ανακυκλώνονται, γιατί αντιμετωπίζουμε προβλήματα στην καριέρα μας, είτε με τα παιδιά μας και τα ξεκαθαρίζουμε άμα μάθουμε να ψάχνουμε τη βάση, το κέντρο μας σε όλα αυτά που κάνουμε.
           Ο Δρ. Μπράου υποστηρίζει ότι η μέθοδος αυτή όχι μόνο βοήθησε ανθρώπους στην καριέρα τους, αλλά και ασθενείς των οποίων οι αρρώστιες είχαν χαρακτηριστεί ως ανίατες.
Παρατηρούμε τα συναισθήματά μας (αγάπη, επιθετικότητα, κατάθλιψη), εναλλάσσοντας το σκύψιμο που κατευθύνεται στον εαυτό μας με το τέντωμα που κατευθύνεται μακριά από εμάς.                  Για να διατηρήσουμε τη σωστή ισορροπία πρέπει να παίρνουμε τόσο συναίσθημα όσο δίνουμε.   Ίση ποσότητα εκροής- εισροής.  Για κάθε άτομο οι αναλογίες των βασικών συναισθημάτων είναι διαφορετικές.  

           Εάν κατά την εκροή των συναισθημάτων έχουμε μεγαλύτερη ποσότητα απ’ ότι εισροή τότε χάνεται η ισορροπία όχι μόνο στο ψυχολογικό σύστημα ελέγχου, αλλά και στα άλλα συστήματα ελέγχου, οπότε έχουμε σοβαρές βλάβες. Μικρά σήματα στο σώμα μας προειδοποιούν, όταν μια κατάσταση προκαλεί κάποια ανισορροπία. Αν δεν τα ακούσουμε ή δεν τους δώσουμε σημασία η κατάσταση ανισορροπίας θα επιδεινωθεί. Το επόμενο στάδιο είναι η απώλεια ελέγχου οπότε θα προκύψει ολική διαταραχή ισορροπίας και διάρρηξη του ψυχολογικού συστήματος ελέγχου. Το σώμα και ο νους συνδέονται και αλληλεπιδρούν άψογα. Αν παραμελήσουμε το σώμα, η ψυχή θα ασθενήσει και αν παραμελήσουμε την ψυχή, το σώμα θ’ ασθενήσει.
Η τελική θεραπεία που είναι η υπέρτατη επιβίωση πρέπει να προέλθει από το ίδιο το άτομο, εφόσον το άτομο είναι και ο δημιουργός της ασθένειάς του.

         Στο τρίτο μέρος, ο Δρ. Μπράου μας εισάγει από τη θεωρία στην πράξη. 

         Aναλύοντας με απλές φόρμες ώστε να κατανοήσουμε ότι η εισροή και η εκροή των συναισθημάτων εναλλάσσονται συνεχώς και μόνο μέσω αυτών, ακριβώς, της εισροής και της εκροής των συναισθημάτων μπορούμε να λειτουργούμε με ιδανικό τρόπο. 

         Η υπερβολικά υψηλή εκροή συναισθημάτων μπορεί να αδειάσει την μπαταρία μας, οπότε κάποια στιγμή θα αναγκαστούμε να σταματήσουμε. Τα χρώματα επιδρούν στους ανθρώπους ανάλογα π.χ. το μπλε έχει σχέση με την αγάπη, το κόκκινο με την επιθετικότητα και το πράσινο με την κατάθλιψη. Η συναισθηματική αίσθηση που συνδέεται με τα χρώματα ο άνθρωπος είναι κεντρικής σημασίας για όλους μας, ακόμα κι όταν ο καθένας μας έχει μια υποκειμενική αίσθηση.           Κάθε αντικείμενο και κάθε παρατήρηση έχουν το δικό τους περιεχόμενο, το οποίο μπορούμε να παρατηρήσουμε σκυφτοί (εισροή) ή τεντωμένοι (εκροή). Αν η ισορροπία μας είναι σωστή, ενστικτωδώς θα το κάνουμε σωστά. Είμαστε ελεύθεροι κάθε φορά να παρατηρήσουμε ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε για να ανακτήσουμε την ισορροπία μας, να νιώσουμε καλά και πάλι, να ξανανιώσουμε την αίσθηση αρμονίας στους μυς μας.
           Πολλοί άνθρωποι είναι συνεχώς κουρασμένοι ακόμα και το πρωί όταν σηκώνονται. Μια διαταραχή ισορροπίας οδηγεί σε παράλυση μιας ξεχωριστής κατεύθυνσης, του σκυψίματος (εισροής) ή του τεντώματος (εκροής). 

           Μόλις θεραπευτεί η σπονδυλική τους στήλη εξαλείφονται τα μπλοκαρίσματα και λειτουργεί πάλι ομαλά τότε ο ασθενής νιώθει λιγότερο κουρασμένος, διότι οι σπασμοί που εμφανίζονται γύρω από την εστία του μπλοκαρίσματος στη σπονδυλική στήλη αντιπροσωπεύουν μια συνεχή απώλεια ενέργειας σε χημικό επίπεδο. Όταν η σπονδυλική μας στήλη έχει μπλοκαρίσματα, η ψυχική μας λειτουργία μπορεί να εμφανίσει μπλοκαρίσματα και σπασμούς, οπότε αναγκαζόμαστε να καταναλώνουμε πιο πολύ σωματική ενέργεια, για να διατηρήσουμε την ισορροπία μας, να καθίσουμε, να σταθούμε όρθιοι ή να ξαπλώσουμε.

            Μετά από μια δραστηριοποίηση δεκάξι ωρών σε μια μέρα δε θα πρέπει να πάμε αμέσως στο κρεβάτι διότι η ισορροπία μας βρίσκεται σε διαταραχή. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε την παράκαμψη της κατάθλιψης μιας και η κατάθλιψη είναι μια ενεργειακή δίοδος που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ανεξάρτητα από το πόσο κουρασμένοι είμαστε και μετά απ’ αυτό ο ύπνος μας θα είναι πολύ πιο παραγωγικός. 

            Αναλογιστείτε λέει ο Δρ. Μπράου το άτομο με τη συνεχή εκροή, εκτός ελέγχου, το οποίο αρνείται τη σωματική του κόπωση. Δεν αισθάνεται κουρασμένος παρά μόνο όταν παθαίνει έμφραγμα. Τότε ξαφνικά νιώθει πόσο εξαντλημένος είναι. Και αυτή είναι μια πραγματική κούραση, επειδή υπήρξε έλλειψη εισροής. Η μπαταρία είναι άδεια. Καθώς τα συναισθήματα είναι ενέργεια, μια μεγάλη δημιουργική εκροή μπορεί να μας αχρηστεύσει σε σύντομο χρονικό διάστημα. Το συναίσθημα της κατάθλιψης δεν είναι άχρηστο αντίθετα, περιέχει ένα μεγάλο δυναμικό ανανέωσης της ενέργειας. Η ασθένεια είναι πάντα μια διαταραχή ισορροπίας των συστημάτων ελέγχου μας. Αυτό ισχύει επίσης και στην περίπτωση μιας ασθένειας που οφείλεται σε εξωτερικό παράγοντα π.χ. η γρίπη.  Προσβάλλει μόνο εκείνους που είναι επιρρεπείς εκείνους των οποίων ο αμυντικός μηχανισμός, το σύστημα ελέγχου δεν λειτουργεί κανονικά.

           Πρέπει να αφιερώσουμε χρόνο σε αυτό που αισθανόμαστε, αλλά χωρίς υπερβολές. Όπως υπάρχουν τρεις φάσεις στην εξέλιξη της παρατηρητικότητας ενός μωρού: η παρατήρηση χωρίς νόημα, η παρατήρηση με νόημα και η παρατήρηση με συναίσθημα, αυτή είναι και η πορεία που πρέπει ν’ ακολουθήσουμε όταν θα αποφασίσουμε να κάνουμε συνειδητή χρήση του συστήματος για τον έλεγχο της ισορροπίας μας. Όσο υψηλότερο είναι το επίπεδο παρατηρητικότητάς μας, τόσο μεγαλύτερη είναι η ελευθερία.

           Το σύστημα αυτό μπορεί να έχει εφαρμογή για τον πόνο, το φόβο, την αϋπνία, και τη σεξουαλικότητα.
            Ο πόνος έχει τα ίδια ακριβώς συστατικά: αγάπη, επιθετικότητα, κατάθλιψη και κατεύθυνση. Η αποδοχή του πόνου ως μέρους του εαυτούς μας είναι ένα μέσο για να επισπεύσουμε τη θεραπευτική διαδικασία και εφ’ όσον ο πόνος έχει κατεύθυνση είναι εισροή ή εκροή, η οποία πρέπει να εξομαλύνει την ισορροπία μας.
Με το σύστημα αυτό έχουμε τη δυνατότητα να αναλύσουμε και το περιεχόμενο του άγχους. Τα άγχη και οι φόβοι είναι ψυχολογικοί πόνοι. 

           Τα άγχη επίσης αποτελούνται από τα στοιχεία: αγάπη, επιθετικότητα, κατάθλιψη. Όταν γνωρίζουμε το περιεχόμενο του άγχους μας είμαστε σε θέση να διορθώσουμε την έλλειψη του συναισθήματος και να αποκαταστήσουμε την ισορροπία μας.
            Ο ανέλπιδος φόβος και ο φόβος της αποτυχίας είναι επιθετικοί φόβοι. Αν ο φόβος παραμείνει και εκτείνεται, τότε μιλάμε για απώλεια ελέγχου, η οποία μπορεί να διορθωθεί με την επιστροφή αυτού του ατόμου στην κατάσταση της ισορροπίας. Ο πόνος και ο φόβος είναι ρωγμές στα θεμέλιά μας. Μόνο αν ξαναχτίσουμε τα θεμέλιά μας θα καταφέρουμε να λύσουμε τα προβλήματα αυτά.
Όσα προαναφέρθηκαν για τον πόνο και τον φόβο ισχύουν για την αϋπνία. Η αϋπνία εμφανίζεται με πολλές μορφές. Μια καλή ανάλυση του είδους της αϋπνίας μπορεί να μας βοηθήσει να αποκτήσουμε επίγνωση για τον τρόπο που λειτουργεί ένα άτομο σ’ αυτούς τους έξι άξονες: την εισροή και την εκροή αγάπης, επιθετικότητας και κατάθλιψης.
Επίσης η σεξουαλικότητα εκδηλώνεται με πολλούς και διάφορους τρόπους. Όσο πιο σοβαρή είναι η διαταραχή ισορροπίας,  τόσο περισσότερο δυσκολεύεται το άτομο να ανταποκριθεί στη δημιουργικότητα ή αντίστροφα, να εκφράσει δημιουργικότητα. Η καταθλιπτική μορφή του εκβιασμού είναι να κρυβόμαστε πίσω από τον πονοκέφαλο ή την κούραση ενώ ένα παράδειγμα επιθετικότητας είναι να πιέζουμε σωματικά τον σύντροφο.
Όλος ο κόσμος γύρω μας περιλαμβάνει τα τρία συναισθήματα τα οποία εναλλάσσονται συνεχώς για να διατηρήσουν την κατάλληλη ισορροπία. Μπορούμε να δούμε το ρυθμό αυτό της εισροής και της εκροής αγάπης, επιθετικότητας και κατάθλιψης στην ίδια την κοινωνία, στην πολιτική, στην οικονομία, σε κάθε πλευρά της ζωής που μπορούμε να φανταστούμε.
______________________________
Γράφει η Γιόλα Πετρίτση*

* Η Γιόλα Πετρίτση -την οποία ευχαριστώ θερμά για την ιδιαιτέρως διαφωτιστική προσέγγιση αυτού του ξεχωριστού βιβλίου- είναι εκπαιδευτικός και ενεργό μέλος της Λέσχης Ανάγνωσης Degas και της Λέσχης Ανάγνωσης των εκδόσεων Καλέντη.

"Pierrette's Wedding",Pablo Picasso ,1905

Ένας έξοχος πίνακας του Πάμπλο Πικάσσο. Οι θολές φιγούρες,που σύμφωνα με τον τίτλο του έργου παρευρίσκονται σ΄έναν γάμο, είναι εκπληκτικές. Οι συσχετισμοί με τον τίτλο του βιβλίου του Νικ Μπράου, εδώ, συνιστώνται. Αν δεχτούμε ότι ο γάμος ως πράξη σηματοδοτεί την εκκίνηση και την δημιουργία νέας ζωής τότε η θολότητα των μορφών στον πίνακα του Πικάσσο θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε επιστρατεύοντας  την αυθαιρεσία του θεατή-αναγνώστη πως συμβολίζει, ίσως, και το άγνωστο που έρχεται μαζί με το νέο τουλάχιστον από άποψη συν-αισθημάτων όπως αυτά θα αναπτυχθούν ή θα αλλοιωθούν σε κοινωνικώς αποδεκτά και καθορισμένα πλαίσια. 

πηγή

  Scholeio.com    

Οι Περιπέτειες των Σημειώσεων του Αρχιμήδη μέσα στους Αιώνες

Το Παλίμψηστο του Αρχιμήδη στο Walters Art Museum στη Βαλτιμόρη

Η Περιπέτεια της Γνώσης

Ηλικίας χιλίων ετών είναι αυτό το χειρόγραφο μετρώντας από τον 10ο αιώνα που ένας ανώνυμος γραφέας της Κωνσταντινούπολης αντέγραψε έργα του Αρχιμήδη πάνω σε περγαμηνή κρατώντας τα ελληνικά του πρωτοτύπου! 

   Δυόμισι αιώνες αργότερα ένα μοναχός στην Ιερουσαλήμ θα έσβηνε το κείμενο του Αρχιμήδη, θα έκοβε τις σελίδες του χειρόγραφου και περιστρέφοντας τα φύλλα του, θα τα δίπλωνε στη μέση για να γράψει προσευχές. 

   Δεν είναι περίεργο λοιπόν, που και μόνο για να διαλυθεί το παλίμψηστο χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια ενώ σύγχρονες τεχνολογίες, όπως η πολυφασική απεικόνιση και ακτίνες Χ χρησιμοποιήθηκαν για την ανάγνωση του κειμένου, που βρισκόταν κάτω από τις ιερές προσευχές.

πηγή

Scholeio.com

Ποιος Σκότωσε τον Όμηρο; Μέρος Τρίτο, Πώς μια Μικρούλα Χώρα Διέφερε τόσο ριζικά;

 

Πώς μια μικρούλα, φτωχή χώρα στα νότια Βαλκάνια διέφερε τόσο ριζικά από 

το γενικό πολιτισμό που μοιράζονταν οι πλουσιότεροι γείτονες της από την άλλη πλευρά της θάλασσας, πώς 

και γιατί οι "αρχές" της εξακολουθούν να ασκούν 

τόσο βαθιά επίδραση ακόμη και τώρα που μιλάμε;

Αποσπάσματα από το βιβλίο 

"Ποιος Σκότωσε τον Όμηρο", των 

Victor Davis Hanson και Hohn Heath, 

από τις εκδόσεις του Κάκτου.

  Μέρος Τρίτο

[...]
   Για πρώτη φορά, μέσα στον από αιώνων αγώνα, για τη διαφύλαξη της ελληνικής σοφίας, οι παραδοσιακοί υπερασπιστές του Ομήρου πρόδωσαν το σκοπό τους και, συνειδητά ή όχι, εγκατέλειψαν τη σοφία των Ελλήνων προς χάρη του καριερισμού. 
   Ότι έχουν πει και γράψει οι κλασικιστές για τον Όμηρο, τις πρόσφατες δεκαετίες, έχει σκοτώσει, το ενδιαφέρον του κοινού, για τους "Έλληνες". 
   Η αρχή του τέλους για την επίσημη μελέτη των Ελλήνων έρχεται τη δεκαετία του '60. Το όλο πακέτο θεωρήθηκε αναχρονιστικό και μέρος ενός αντιδραστικού κατεστημένου. 
   Τα μελοδραματικά κηρύγματα του Δημοσθένη περί θάρρους και θυσίας, οι συμβουλές του Λίβιου για τον καλό αγώνα, το μοναχικό amo, amas, amat στους μικρούς θαλάμους των βιβλιοθηκών, έγιναν κάτι περισσότερο από αναχρονισμός. 

   Έπρεπε να πεταχτεί στη θάλασσα. Μέσα σε ένα κύμα ολικής αναθεώρησης και απλοποίησης των πάντων, οι Κλασικές σπουδές πια θεωρούνταν απαρχαιωμένες, είναι χρονοβόρες και δύσκολες.
   Οι παραδοσιακές αξίες, τα κριτήρια, η απομνημόνευση, οι απολυτότητες, δεν είχαν θέση σε ένα πανεπιστήμιο όπου ο μοντερνισμός, η σχετικότητα και η ιδεολογία ήταν τα νέα "μάντρα".*  Κι όταν τα υπερασπιζόσουν αυτά δημοσίως, επιβεβαιωνόσουν και αποκτούσες μια αίσθηση επαναστατικής  αυτοδέσμευσης.
   Οι διοικήσεις των πανεπιστημίων προσαρμόστηκαν. Ακολούθησε αναμόρφωση του προγράμματος μαθημάτων, δηλαδή εγκαταλείφθηκαν κάποια κεντρικά μαθήματα. 
    Σημαντικά, βασικά μαθήματα, αυτά που "υποχρέωναν" τους σπουδαστές να αποκτήσουν κάποια τουλάχιστον εξοικείωση με την λογοτεχνία, τη γραμματική, τη φιλοσοφία, την ιστορία και τη γλώσσα της κλασικής αρχαιότητας. 
   Ενέδωσε ακόμα και το Βατικανό, απορρίπτοντας τα Λατινικά  ως παγκόσμια γλώσσα της Εκκλησίας.
   Οι φοιτητές αυτής της νέας εποχής, δεν είναι πια αναγκασμένοι να απομνημονεύουν ανώμαλα συγκριτικά επίθετα, ούτε πρόθυμοι να βυθιστούν στην παλιομοδίτικη σοφία της Σοφόκλειας τραγωδίας.

   Έτσι δημιουργείται ένα νέο, υπερευαίσθητο πρόγραμμα σπουδών και τα προσαρτήματα του, -εκπαίδευση στην ανομοιότητα, συγγραφή ημερολογίου, ευαισθητοποίηση φύλου και φυλής, πολυπολιτισμικότητα, περιστασιακή ηθική, προσωπική ανάπτυξη, άφεση αμαρτιών και πολιτική της αυτοδέσμευσης- έρχεται σε πλήρη αντίθεση προς την ελληνική σοφία.
 [...] 
   Αλλά... Ακόμα και τα ζητήματα που υποτίθεται ότι αποτελούσαν το φιλοσοφικό "πυρήνα"της κίνησης για έναν εναλλακτικό πολιτισμό κατά τη δεκαετία του '60 -η ισονομία, η σχέση του ατόμου με την κοινωνία, οι δυσκολίες της δημοκρατίας, η αυτοκαταστροφικότητα του ιμπεριαλισμού, η τραγωδία του πολέμου, το δικαίωμα και η ανάγκη να διαφωνείς και να ενίστασαι, η αναγνώριση του παραλογισμού- ανήκαν, προέρχονταν, πρώτα, από τον Όμηρο, τον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη !
   Αν αυτή η θαυμαστή νέα γενιά, κατά τους ισχυρισμούς τους,  τών προοδευτικών φοιτητών είχε γνωρίσει την Ιλιάδα, τις Τρωάδες ή τον Γοργία του Πλάτωνα, θα είχε ίσως αναγνωρίσει συγγενή πνεύματα και θα είχε αποκτήσει μια ιδέα ταπεινοφροσύνης  αλλά και ιστορίας. 
   Μήπως γνωρίζουν οι εικοσάχρονοι ότι πριν από πάρα πολύ καιρό ο Θουκυδίδης στην Ιστορία του μίλησε για τους ιμπεριαλιστές Αθηναίους που ισχυρίστηκαν με σκληρότητα ότι 

"...και οι δυο μας ξέρουμε ότι στις ανθρώπινες σχέσεις το δίκιο λογαριάζεται όταν υπάρχει ίση δύναμη για την επιβολή του, και πως, όταν αυτό δεν συμβαίνει, οι δυνατοί κάνουν όσα τους επιτρέπει η δύναμή τους κι οι αδύναμοι αποδέχονται όσα είναι υποχρεωμένοι να αποδεχτούν" [Ε', 89]. 

   Υπήρχαν πολλά εδώ που θα μπορούσαν να γίνουν γνωστά για τον πόλεμο και τη δικαιοσύνη στις δεκαετίες του '60 και του '70, οι Κλασικές Σπουδές θα μπορούσαν να έχουν δώσει προοπτική, βάθος, μετριοπάθεια, προειδοποίηση.
   Ο Τζορτζ Γκουλντ του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, λέει πολύ καθαρά, στην εθνική συνάντηση της Αμερικανικής Φιλολογικής Ένωσης το 1971:

[...] Ο πραγματικός λόγος που μελετάμε τους κλασικούς είναι η αξία τους και η αξία αυτή είναι απλούστατα η απόλαυση που μας δίνουν . Είναι μια αγνή, μη υλική απόλαυση, συγγενική με την απόλαυση που αντλούμε κοιτώντας πίνακες ή ακούγοντας μουσική. Είναι ώς επί το πλείστον, μια παθητική, διανοητική απόλαυση, στην οποία το πνεύμα μας -δεν θα πω εξυψώνεται, μολονότι αυτό συμβαίνει συχνά- διευρύνεται και εμπλουτίζεται με την εμπειρία κάποιου πράγματος έξω από ό,τι σχετίζεται στενά με τα προσωπικά μας προβλήματα.  Classical World 65, 1972, s. 258

[...]                       
   Οι εγγραφές μειώνονταν όλο και περισσότερο. Οι περισσότεροι κάτοχοι διδακτορικού πτυχίου στις Κλασσικές σπουδές συνωστίζονταν γύρω από τον πίνακα με τα "Ζητείται" στο ετήσιο συνέδριο εργασίας. 
   Η αυτοαποκαλούμενη Παλαιά Φρουρά των Κλασικών Σπουδών, έπαιζε την άρπα της, ενώ η Ρώμη και η Ελλάδα καίγονταν στις τάξεις τους. 

   Κάπου εδώ, κάποιοι μυαλωμένοι είδαν τον κίνδυνο. Εμπνευσμένες νέες εκδόσεις του Ομήρου, των λυρικών ποιητών, των τραγικών, των ιστορικών, του Αριστοφάνη και των συγγραφέων του Χρυσού Αιώνα της λατινικής λογοτεχνίας, από προικισμένους μεταφραστές.
   Άλλωστε οι Έλληνες δεν είναι ανιαροί. Ποτέ δεν ήταν και δεν θα είναι και τώρα. Δεν είχαν ποτέ αποτύχει να βρουν ακροατήριο. 
   Έλληνες και Λατίνοι συγγραφείς είναι διαθέσιμοι τώρα σε προσιτές οικονομικά και ευχάριστες στην ανάγνωση αγγλικές, μεταφράσεις.
   Ο Αισχύλος και ο Θουκυδίδης, που κάποτε ήταν διαθέσιμοι μόνο στους γλωσσολογικούς ανατόμους και τους μαθητευομένους τους, διαβάζονταν τώρα από πρωτοετείς που δεν γνώριζαν Ελληνικά και σπούδαζαν να γίνουν χημικοί, μηχανικοί. 
    Οι Κλασικές Σπουδές μπορεί να σώζονταν έστω και στο παρά πέντε.
 [...] 
   Αναιμικός και μπανταρισμένος, αλλά ακόμη ζωντανός, ο Όμηρος μπήκε κούτσα κούτσα στη δεκαετία του '80, με τα δεκανίκια της καλής θέλησης αφοσιωμένων δασκάλων, μεταφραστών και εκλαϊκευτών που αγωνίζονταν να σώσουν τα προγράμματα τους. 
   Όμως οι υψηλά ιστάμενοι κλασικιστές, αυτήν την κρίσιμη στιγμή δεν μπήκαν στον κόπο να καθοδηγήσουν τις προσπάθειες για κατάκτηση νέων σπουδαστών. 
   Οι  προσπάθειες τους εξαντλούνται στο να επανδρώσουν τα γραφεία της Αμερικανικής Φιλολογικής Ένωσης, την εθνική ένωση των κλασικιστών. 
   Ωστόσο η ζημιά που είχε γίνει ήταν μεγάλη. 
   Ο Όμηρος απαιτούσε περισσότερο νέο αίμα και περισσότερη δουλειά για να αξιοποιηθούν τα επιτυχημένα μαθήματα από τις μεταφράσεις στο προπτυχιακό επίπεδο κατά τη δεκαετία του '70.
   Σ' αυτό το κρίσιμο σημείο η πορεία δείχνει να γυρίζει προς τα πίσω. Στις επόμενες δεκαετίες δεν υπάρχει καμία πρόοδος, απλά εξαντλείται ακόμη περισσότερο ο "ετοιμοθάνατος ασθενής".

Όλοι οι Πολιτισμοί πρέπει να ίσοι

   Στις δεκαετίες '80 και '90 εμφανίζεται μια νέα πρόκληση. Μερικοί πιστεύουν ότι όλοι οι πολιτισμοί είναι ίσοι, ότι πρέπει να είναι ίσοι. Ο δυτικός δεν είναι ούτε καλύτερος ούτε χειρότερος από οποιονδήποτε άλλο. 
   Οι Έλληνες "χάνουν"... Αν είναι το ίδιο με τους Θράκες ή τους Καρχηδονίους γιατί να μελετάμε Ελληνικά αντί για Φοινικικά, Χιτιτικά ή Αιγυπτιακά; 
   Αν είναι χειρότεροι, γιατί να τους μελετάμε, γενικώς;
   Κατά ένα εκπληκτικό τρόπο, απίστευτα πολλοί κλασικιστές φάνηκαν να μη διδάχτηκαν τίποτα από την καταστροφή της δεκαετίας του '60 και κατά συνέπεια δεν έκαναν και πολλά πράγματα για να πολεμήσουν ενάντια σ' αυτήν τη νέα, πιο θανατηφόρα παραλλαγή της παλιάς κατηγορίας εναντίον των Ελληνικών και των Λατινικών, ότι δηλαδή είναι "απρόσφορα" και "παρηκμασμένα".

   Έτσι δημιουργείται μια νέα φουρνιά "κοινωνικών ερμηνευτών" που κτίζει μια νέα θεώρηση.

Είτε θα πετάξει στα σκουπίδια τον Κλασικό Κόσμο επειδή δεν ήταν πολυπολιτισμικός, πράγμα που είναι ανέντιμο, διότι κανένας πολιτισμός δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ στ' αλήθεια πολυπολιτισμικός.  Είτε θα ξαναεπινοήσει τους Έλληνες και τους Ρωμαίους ως πολυπολιτισμικούς πλέον, πράγμα που είναι ψέμα.

Η ελληνική σοφία δεν πρέπει απλώς και μόνο να ξεχαστεί, 

αλλά πρέπει να απορριφθεί ενεργά. 

   Η τελευταία γενιά κλασικιστών επιθυμεί να επιβιώσει και να είναι αρεστή -στους συναδέλφους ακαδημαϊκούς δασκάλους- εγγυώμενη στους ανθέλληνες συναδέλφους της ότι οι κλασικιστές που θα ακολουθήσουν θα είναι ελάχιστοι.

   Πάνω στη απελπισία τους και πασχίζοντας να αναζωπυρώσουν τις τελευταίες έστω σπίθες του στρατοπέδου των Κλασικών Σπουδών συντάσσονται με την τελευταία "μόδα". 
Η "νέα" θεωρία... αναθεωρεί... αποπροσανατολιστικά επανεπινοημένα προγράμματα και ερωτά:

Ο τομέας μας είναι ώριμος πλέον όχι μόνο για θεωρητική αλλά για πρακτική αναδόμηση. Γιατί Ελληνικά και Λατινικά, αποκλείοντας όλα τα άλλα; Ένα τμήμα Ελληνικών, Εβραϊκών και Συριακών θα ήταν ένας πραγματικά συναρπαστικός χώρος... James O' Donnel, Lingua Franca, Σεπτ./Οκτ. 1995, σ. 62

   Το ίδιο θα ήταν και ένα πολύγλωσσο "Τμήμα Ελληνικών, Εβραϊκών, Συριακών, Φοινικικών, Ασσυριακών, Βαβυλωνιακών, Χιτιτικών, Αιγυπτιακών" κ.ο.κ. με σκοπό τον κατευνασμό κάποιων στο πανεπιστήμιο... έστω και σκοτώνοντας τον τομέα;
   Στην ερώτηση: Γιατί  Ελληνικά και Λατινικά, αποκλείοντας όλα τα άλλα; Η απάντηση είναι:

 Ίσως επειδή υπάρχει λογοτεχνία Ελληνικών και Λατινικών, και ίσως επειδή, αυτή και μόνο στη Μεσόγειο, είναι εντελώς ξεχωριστή από τη θρησκεία, αυτή και μόνο  εγκαινιάζει τη δυτική εμπειρία.
 Ίσως επειδή σ' αυτές τις γλώσσες υπάρχουν λέξεις όπως πολίτης και ελευθερία και λεξιλόγιο όπου εκφράζεται η κοινωνική διαφωνία.

   Πολλοί ανακαλύπτουν τώρα ότι κερδίζεις πόντους αρνούμενος ότι οι Έλληνες ήταν μοναδικοί στην αρχαία Μεσόγειο ή ότι ο δυτικός πολιτισμός, αρχαίος ή σύγχρονος, έχει κάποιο ιδιαίτερο δυναμισμό και φαντασία. 
   Μια τέτοια παραδοσιακή άποψη, μας λένε, είναι τώρα απελπιστικά "αφελής" και "παρωχημένη":

"Υποστηρίζω ότι η παρούσα έννοια της "κρίσης" έχει παρερμηνευτεί ως μια σύγκρουση μεταξύ θεωρητικής και παραδοσιακής αρχαιολογίας, ή ακόμη και μεταξύ νέου και παλαιού. Στην πραγματικότητα είναι απλώς ένα μέρος της γενικής κατάρρευσης της προσπάθειας των διανοουμένων να ορίσουν τι είναι "Δύση" και τι θα έπρεπε να είναι.
Οι αρχαιολόγοι της Ελλάδας έχουν ουδετεροποιήσει το υλικό τους για να προστατέψουν το σύνολο των πεποιθήσεων που προσέδιδε γόητρο στις Κλασικές Σπουδές. Τώρα που αυτές οι πεποιθήσεις καταρρέουν, δεν τους έχει μείνει τίποτα να υπερασπιστούν". Ian Morris [επ.], Classical Greece: Ancient Histories and Modern Archaeologies, Κέμπριτζ, 1994, σ.3

   Μήπως πρέπει να πιστέψουμε ότι αυτός ο αρχαιολόγος και οι πολλοί συνάδελφοί του βρίσκουν στη ζωή τους πράγματι τον ορισμό της Δύσης -ελευθερία του λόγου, ατομική ιδιοκτησία, διαχωρισμός θρησκείας και κράτους και συνταγματική διακυβέρνηση- να είναι απλώς "καταρρέουσες πεποιθήσεις" που ισοδυναμούν με "τίποτα"; 
   Τι ειρωνεία να επιδιώκουν γόητρο οι σύγχρονοι μας οι στις Κλασικές Σπουδές διαβεβαιώνοντας τους εχθρούς της Δύσης ότι δεν υπάρχει "γόητρο" στους Έλληνες. 
   Τι ειρωνεία που σχεδόν κάθε άλλος πολιτισμός στον κόσμο σήμερα καταρρέει εκτός από το δυτικό.

[...]
   Όμως δυστυχώς όλοι οι πολιτισμοί δεν είναι ίσοι, είτε πρέπει είτε όχι. Και οι κλασικιστές δεν πρέπει να προσποιούνται ότι "όλοι οι πολιτισμοί είναι ίσοι".  
   Ξέρουν πολύ καλά ότι δεν υπάρχει ένας Φαίδων στην Αίγυπτο, μια Ορέστεια στην Περσία ή μια Ιλιάς στην Ασσυρία, πόσο μάλλον δημοκρατία μεταξύ των Γερμανών της αντίστοιχης εποχής ή πανεπιστήμια στη Γαλατία του τέταρτου π.Χ. αιώνα. 
   Οι Φαραώ δεν είχαν σχέδια για αεροπλάνα και ο Σωκράτης, όπως έχει καταδείξει η καθηγήτρια Μαίρη Λέφκοβιτς  ξανά και ξανά, ούτε μαύρος υπήρξε ούτε προϊόν κλεμμένου αφρικανικού φιλοσοφικού συστήματος. (Βλ. Mary Lefkowitz Μαύρη Αθηνά: Μύθοι και Πραγματικότητα, Κάκτος, 1997).
   Οι Ρωμαίοι έμαθαν πολλά από την πραγματεία του Μάγωνα του Καρχηδονίου περί γεωργίας, όμως στον πολιτισμό της Καρχηδόνας δεν υπήρξε τίποτα που να μοιάζει έστω με την παράδοση του Θεόφραστου σχετικά με τη δυτική αγρονομία.

   Ρωτάμε τον Γκάρι Γουίλς που υποστηρίζει ότι: 
  "Ο ευρωκεντρισμός όταν ενσωματώθηκε στη μελέτη των κλασικών, δημιούργησε μια λανθασμένη εικόνα των ίδιων των κλασικών. Η πολυτισμικότητα διαλύει τώρα αυτή την πλάνη. Μαθαίνουμε ότι η ''Δύση'' είναι ένα, ομολογουμένως λαμπρό, παράγωγο της Ανατολής" (New York Times Magazine, 16 Φεβρουαρίου 1997, σ. 42) 

    Μήπως θα μπορούσε να μας υποδείξει ο Γκάρι Γουίλς από πιο ακριβώς μέρος της Ανατολής προήλθε η δημοκρατία, η ελεύθερη έρευνα, η ύπαρξη μεσαίας τάξης, ο στρατός των πολιτών, η πολιτική ελευθερία, η λογοτεχνία χωριστά από τη θρησκεία η λέξεις όπως "παρωδία", "κυνισμός", "σκεπτικισμός" και μια γλώσσα αφαίρεσης και ορθολογισμού;

   Μήπως η καθηγήτρια Πάσμαν μπορεί να μας εξηγήσει που ακριβώς υπήρξε ένας "πρώιμος πολιτισμός ισονομίας" έξω από τον κλασικό κόσμο; Στην Αίγυπτο; Στην Καρχηδόνα; Στην Περσία;
 [...]
   Ποικίλοι και εντυπωσιακοί πολιτισμοί κατοίκησαν την αρχαία Μεσόγειο, πολιτισμοί που συνεχώς συναλλάσσονταν, δανείζονταν, μοιράζονταν, υιοθετούσαν και απέρριπταν πράγματα ο ένας από τον άλλον κατά την κρίση τους, και όλοι τους αξίζουν επιστημονικής διερεύνησης. 
   Οι Αιγύπτιοι και οι Πέρσες επηρέασαν τον κλασικό κόσμο, ενώ οι ίδιοι οι Έλληνες εντυπωσιάστηκαν κατά καιρούς από τους Σκύθες, τους Κέλτες και τους Καρχηδονίους. 
   Ωστόσο, οι πολιτισμοί ποτέ δεν ήταν και δεν είναι ίδιοι. Αν οι ονομασίες πρέπει ν' αλλαχτούν για να ταιριάξουν στους καιρούς, πολύ πιο έντιμο θα ήταν να αποκαλέσουμε το πραγματικό τμήμα Κλασικών Σπουδών "τμήμα αντιμεσογειακών Σπουδών". 

   Αν η αλήθεια εξακολουθούσε να είναι σκοπός για τα αμερικάνικα πανεπιστήμια, τότε θα έπρεπε να διερευνήσουμε το γιατί και το πως μια μικρούλα, φτωχή χώρα στα νότια Βαλκάνια διέφερε τόσο ριζικά από το γενικό πολιτισμό που μοιράζονταν οι πλουσιότεροι γείτονες της από την άλλη πλευρά της θάλασσας, πως και γιατί οι αρχές της εξακολουθούν να ασκούν τόσο βαθιά επίδραση ακόμη και τώρα που μιλάμε.
   Όταν οι Φαραώ συνέχιζαν να καταναγκάζουν μαζικά τα εργατικά χέρια για την κατασκευή των δικών τους πολυτελών τάφων, όταν ο Μεγάλος Βασιλιάς της Περσίας έχτιζε ανάκτορα για τον εαυτό του και ναούς για τους θεούς, όπου δεν μπορούσαν να πατήσουν οι κοινοί άνθρωποι, οι Έλληνες κατασκεύαζαν γυμναστήρια, θέατρα, δικαστήρια, δημόσια ναυπηγεία, αγορές και χώρους συνάθροισης για τους ταπεινούς πολίτες τους. 
   Αυτή είναι μια διαφορετική πραγματικότητα και μπορεί να αξιολογηθεί με απόλυτα κριτήρια. 
   Δεν υπήρξε Πυραμίδα του Περικλή, Μεγάλο Ανάκτορο του Επαμεινώνδα ή μούμια του Αριστείδη. 
   Η Γκίζα και η Περσέπολη εξακολουθούν να είναι ωραίες και να αποτελούν μνημεία του ευφυούς συνδυασμού ανθρώπινου και υλικού κεφαλαίου, αλλά αποτελούν επίσης μαρτυρίες του πως και γιατί χρησιμοποιήθηκαν αυτά τα εργατικά χέρια και οι θησαυροί -και για ποιους. 
   Για μια ακόμα φορά, τίνος οι αρχές "καταρρέουν";

   Την ίδια χονδρικά εποχή που ο Κλεισθένης και οι διάδοχοι του οργάνωναν ξανά την Αθήνα σε έννομη δημοκρατία οικοδομημένη σε εκκλησίες του δήμου συνελεύσεις και αξιωματούχους εκλεγόμενους από πολίτες και κλήρους, κληρονομικοί πρίγκιπες και ιερείς κυβερνούσαν τους Κέλτες, τους Πέρσες (των οποίων ο "Μέγας" βασιλιάς μπορούσε να κάνει ότι ήθελε"), τους Σκύθες, τους Εβραίους και τους Αιγυπτίους. 
   Ενώ οι Έλληνες αγρότες τελειοποιούσαν ένα σύστημα μαζικής μάχης στις τάξεις των οπλιτών για να σώσουν τη γη και τη συναινετική πόλιν τους, οι Καρχηδόνιοι εξακολουθούσαν να προτιμούν μισθοφόρους, ενώ μια τάξη επαγγελματιών στρατιωτικών κυριαρχούσε από καιρό στην Περσία και στην Αίγυπτο. 
   Ο Μιλτιάδης, εκλεγμένος από το αθηναϊκό λαό για να τον διοικήσει στον Μαραθώνα εξαιτίας της αποδεδειγμένης ικανότητας του στην ηγεσία, νίκησε ένα περσικό στρατό που είχε επικεφαλής τους γιους, τους γαμπρούς και τους ανεψιούς του Δαρείου -ως επί το πλείστον ανίκανους και φοβισμένους εμπίστους του Μεγάλου Βασιλιά, διορισμένους σε διοικητικές θέσεις, προγόνους των παρατρεχάμενων του Σαντάμ και της θεοκρατικής φρουράς του Ιράν. 
   Ο Λεωνίδας πεθαίνει με τους άντρες του στην πρώτη γραμμή στις Θερμοπύλες, ενώ από ψηλά τον παρακολουθούσε ο βασιλιάς Ξέρξης που είχε θρονιαστεί στο βουνό.
   Στη Σαλαμίνα, ενώ ο Θεμιστοκλής κινάει για τη θάλασσα, ο Ξέρξης άλλη μια φορά τραβάει για το βουνό και μετά πίσω στο χαρέμι του. 
   Ναι, είναι "απλώς διαφορετικά έθιμα", αλλά όλοι οι στρατιώτες, σε όλες τις εποχές, σε όλους τους τόπους, εκτιμούν ένα στρατηγό που μοιάζει, πολεμάει και σκέφτεται σαν κι αυτούς -που πολεμάει μπροστά από τους άντρες του, αντί να κάθεται θρονιασμένος στα μετόπισθεν. 
   Ενώ οι Πέρσες προσκυνούσαν το βασιλιά πέφτοντας κατά γης στα πόδια του, ο Αριστοφάνης έκανε Αθηναίους πολιτικούς ηγέτες όπως ο Κλέων να μοιάζουν με απλούς εμπόρους χρησμών που διαλαλούν τα ψεύτικα εμπορεύματα τους. 
   Ενώ ο Αισχύλος μπορούσε να υμνεί την εμφάνιση μιας δημοκρατικής μορφής δίκης με κριτές πολίτες ισότιμους του κατηγορούμενου στην Αθήνα, η δικαιοσύνη στην Αίγυπτο καθοριζόταν πάντα ως "ό,τι αγαπάει ο φαραώ".  
   Η μελέτη της αρχαίας Μεσογείου μας θυμίζει ότι, ενώ οι Ελληνες συναγωνίζονταν για τιμές στην πόλη μέσω δημοσίων αξιωμάτων, "λειτουργιών" και ομαδικών θυσιών στη μάχη, οι Κέλτες και οι Σκύθες έκαναν συλλογή από κρανία των εχθρών τους για να τα χρησιμοποιήσουν ως κύπελλα. 
   Ο Ευριπίδης αμφισβήτησε την ίδια την ιδέα ενός θεϊκού και λογικού κόσμου κατά τη διάρκεια θρησκευτικών εορτών που χρηματοδοτούσε το δημόσιο. 
   Οι Καρχηδόνιοι ιερείς εμπλέκονταν σε βίαιους θεολογικούς καβγάδες και ο φαραώ αναγορευόταν θεός από την παιδική ηλικία. 
   Ο Ξενοφάνης και ο Πλάτων έφτασαν στο σημείο να απορρίψουν την παράδοση περί ανθρωπόμορφων θεών. 
   Οι Αιγύπτιοι συνέχιζαν να λατρεύουν θεούς με τη μορφή λιονταριών, βοδιών, κριαριών, λύκων, σκύλων, γάτων, κροκοδείλων, φιδιών, βατράχων και ακρίδων, για να μην αναφέρουμε διάφορες ιβι-, φιδο-, γατο- και λιονταρο-κέφαλες θεότητες με ανθρώπινα σώματα. 
   Σύμφωνοι, οι Έλληνες εξακολουθούσαν να σφάζουν "βάρβαρα" τα κατοικίδια ζώα τους κατά τις λατρείες τους... Όμως οι δεντρολάτρεις δρυϊδες έπαιρναν οιωνούς από τους σπασμούς ανθρώπινων θυμάτων που το αίμα τους τιναζόταν προς όλες τις κατευθύνσεις ενώ μαχαιρώνονταν δεμένα σε πασσάλους, και οι Καρχηδόνιοι έκαιγαν παιδιά ζωντανά σε τελετουργικά ολοκαυτώματα. 
   Δεν επαινούμε τους Έλληνες αποικοδομώντας άλλους πολιτισμούς, ωστόσο είναι πια καιρός να αντιληφθούν οι κλασικιστές και τα αμερικανικά πανεπιστήμια ότι υπάρχουν  πραγματικές διαφορές μεταξύ Δύσης και μη Δύσης, ότι θεωρούμε δεδομένες αυτές τις διαφορές κάθε μέρα της ζωής μας -και ότι διαφορές σαν κι αυτές γεννήθηκαν με τους Έλληνες. 
   Εμείς, ως κλασικιστές, είτε μας αρέσει είτε όχι, πρέπει πάντα να λέμε την ενοχλητική αλήθεια και να αποφεύγουμε το εύκολο ψέμα πρέπει να πληροφορούμε τους μαθητές μας για την αλήθεια και να ξεχνάμε τις συνέπειες στην καριέρα μας.  
   Ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης έγραψαν ιστορία -ελεύθερη έρευνα των γεγονότων κάτι που οι εγγράμματοι της Εγγύς Ανατολής και της Παλαιάς Διαθήκης δεν έκαναν. 
   Οι κυβερνητικές χρονολογήσεις, τα θρησκευτικά χρονικά, τα στοιχεία των εκστρατειών, τα ιερατεία, τα θρησκευτικά αποφθέγματα και η απαρίθμηση των δυναστειών εξακολουθούν να μην είναι ιστορία.  
   Οι ανατολικές εξουσίες έβαζαν τους καλλιτέχνες τους να επεξεργάζονται μικρά πολύτιμα αντικείμενα και ανάγλυφα που να απεικονίζουν τις κατακτήσεις των ηγεμόνων ή να στολίζουν τους ανακτορικούς τάφους. 
   Οι Έλληνες παρήγαν φτηνά χρηστικά αγγεία αξεπέραστης ωραιότητας και δημόσιες τοιχογραφίες που εξυμνούσαν τη γενναιότητα της κοινότητας.
________________________________________________  Τέλος του Τρίτου μέρους

 *  Ποιος Σκότωσε τον Όμηρο; Μέρος Πρώτο 
"Οι Ελληνες είναι Ζωντανοί τη δεκαετία του '60"

 *  Ποιος Σκότωσε τον Όμηρο; Μέρος Δεύτερο 
-Η Ελληνική Σοφία Προσφέρει ένα Όραμα 

* μάντρα - mαntras, Είναι σύντομα στιχάκια ή και μεμονωμένες λέξεις. 
Πολύ αποτελεσματικό βοήθημα για να συγκεντρωθείς καλλίτερα και ευκολότερα στον σκοπό σου, συνήθως στον διαλογισμό.

  Scholeio.com