Δάσκαλος Ζωής 4ο, Η Φύση δεν Μιλάει για Μοιχεία

Ο Σοφός του Δάσους

        Ντίνος Ταξιάρχης     

μέρος 4ο

Η φύση ποτέ δε μιλάει 
για μοιχεία. 

Μόνο ο άνθρωπος 
το σκέφτηκε

Η πορεία συνεχιζότανε, οι μαθητές έγιναν εκατό. 
Φτάσανε σ' ένα μεγάλο χωριό. Είδαν να πετροβολούν μια γυναίκα που έτρεχε να διαφύγει.

Ήταν ολόγυμνη με ματωμένο σώμα από τις πέτρες.  Ο δάσκαλος κι οι μαθητές του μπήκαν ανάμεσά τους.
- Εσείς ποιοι είστε, φώναξε ο δάσκαλος, που πετροβολάτε αυτή τη γυναίκα;
- Είναι μοιχαλίδα.
Φώναξαν άντρες και γυναίκες μαζί.
- Και που το βρήκατε γραμμένο να πετροβολάτε μια μοιχαλίδα;
- Έτσι γίνεται πολλά χρόνια τώρα.  Φώναξε κάποιος απ' αυτούς.
- Και το μοιχό τι τον κάνετε;
- Τίποτα, είναι άντρας! Φώναξε ένας άλλος.

Σαμοθράκη, Νησί των Μεγάλων Θεών, Καβείρια

   Σαμοθράκη...  Τελετές που προκαλούν ρίγος δέους γίνονται για χάρη των Θεών. Οι τελετές είναι απόρρητες και απαγορευμένες στους κοινούς θνητούς. Οι τελετές, τα μυστήρια, οι ιερουργίες που τελούνταν στη Σαμοθράκη, γίνονταν για να τιμηθούν οι θεοί Κάβειροι.

   Με το σκεπασμένο με ομίχλη βουνό της, που η κορυφή του φτάνει στα 1.800 μέτρα πάνω από το έδαφος, ξεπετιέται και υψώνεται απότομα μέσα από το Θρακικό Πέλαγος στο Βόρειο Αιγαίο. Την σπουδαιότητα της την οφείλει, στη φήμη των μεγάλων θεών και πάνω από όλα στη μυστική λατρεία τους. Ο Όμηρος αναφέρεται σ’ αυτήν με το επίθετο «ζάθεη» δηλ. σεπτή, ιερή, άγια.

Το Σκανταλιάρικο Αλφαβητάρι του Μπήρς, το Α, Β, Γ

Μιρό, Πίνακας 

       
Λεξικό, ουσ. Κακόβουλη 
φιλολογική επινόηση

 Δεν μπορούμε να συλλάβουμε στο ακέραιο την όποια σαγήνη ασκούσε 
ο Μπιρς, που έκανε τους συγχρόνους του να ανέχονται, να απολαμβάνουν ή ακόμα και να λατρεύουν το μεγάλο"στραβόξυλο". 

   Αρκεί να επισημάνουμε -στοιχείο που παραλείπεται στις σύντομες μαρτυρίες γύρω από τη ζωή του- ότι υπήρξε ένας εξαιρετικά γοητευτικός άντρας. 

   Ήταν ψηλός κι ευθυτενής και είχε όψη ανθρώπου εύρωστου και ρωμαλέου, παρότι υπέφερε από χρόνιο άσθμα. 

Είχε πυκνά ξανθά μαλλιά κι ένα εξαίσιο μουστάκι. Τα μάτια του ήταν γαλάζια, σαν το ουρανό, και το χρώμα της επιδερμίδας του ροδαλό και δροσερό, παρά τις συνεχείς καταχρήσεις του σε σκληρά ποτά. 

   Ντυνόταν σύμφωνα με τις επιταγές της μόδας και είχε εμμονή με την καθαριότητα, ίσως επειδή τα πρώτα του χρόνια, αυτά που διαμορφώνουν την προσωπικότητα, τα είχε περάσει μες στη βρομιά και τη δυσωδία μιας από τις αθλιότερες διαμάχες στην ανθρώπινη ιστορία. 

Get on Board this Boat

                                         

...and join Odysseus and Argonauts 

Odysseus, also known by the Roman name Ulysses, (Ulyssēs,Ulixēs), was a legendary Greek king of Ithaca  and a hero of Homer's epic poem the Odyssey. Odysseus also plays a key role in Homer's Illiad and other works in that same Epic Cycle.
Husband of Penelope, father of Telemachus, and son of Laertes and Anticlea, Odysseus is renowned for his brilliance, guile, and versatility (polytropos), and is hence known by the epithet Odysseus the Cunning (mētis, or "cunning intelligence"). He is most famous for the for ten eventful years he took to return home after the decade-long Trojan War.

                                                                                                

[ Henriette Mertz (1898–1985) was an American patent attorney and ancient history researcher from Chicago. During World War II, she worked as a code-breaker for the U.S. government's cryptography department.

In her work entitled The Wine Dark Sea, Mertz argued that Odysseus sailed through the Straits of Gibraltar and into the North Atlantic. Moreover, Mertz believed that Odysseus faced Scylla and Charybdis when he arrived at the Bay of Fundy in Nova Scotia. 

                                                    

Mertz also proposed that the Argonauts travelled across the Atlantic Ocean, down the east coast of South America, past the mouth of the Amazon and Rio de Janeiro to the Rio Plata of Argentina. From Rio Plata, Jason went to the altiplano of Bolivia and to Tihuanaco where the Golden Fleece was located.]

The Argonauts (Ancient Greek: Ἀργοναῦται, Argonautai) were a band of heroes in Greek mythology, who in the years before the Trojan War, accompanied Jason to Colchis in his quest to find the Golden Fleece.  Their name comes from their ship, the Argo, named after its builder, Argus. "Argonauts" literally means "Argo sailors". They were sometimes called Minyans, after a prehistoric tribe in the area.

After the death of King Cretheus, the Aeolian Pelias usurped the Iolcan throne from his half-brother Aeson  and became king of Iolcus  in  Thessaly  (near the modern city of Volos). 

Because of this unlawful act, an oracle warned him that a descendant of Aeolus would seek revenge. Pelias put to death every prominent descendant of Aeolus he could, but spared Aeson because of the pleas of their mother  Tyro. Instead, Pelias kept Aeson prisoner and forced him to renounce his inheritance. Aeson married Alcimede, who bore him a son named Jason. 

Pelias intended to kill the baby at once, but Alcimede summoned her kinswomen to weep over him as if he were stillborn. She faked a burial and smuggled the baby to Mount Pelion. He was raised by the centar Chiron, the trainer of heroes.

When Jason was 20 years old, an oracle ordered him to dress as a Magnesian  and head to the Iolcan court. While traveling Jason lost his sandal crossing the muddy Anavros river while helping an old woman (Hera in disguise).  The goddess was angry with King Pelias for killing his stepmother Sidero after she had sought refuge in Hera's temple.

Another oracle warned Pelias to be on his guard against a man with one shoe. Pelias was presiding over a sacrifice to Poseidon  with several neighboring kings in attendance. Among the crowd stood a tall youth in leopard skin with only one sandal. Pelias recognized that Jason was his nephew. He could not kill him because prominent kings of the Aeolian family were present. Instead, he asked Jason: 

"What would you do if an oracle announced that one of your fellow-citizens were destined to kill you?" Jason replied that he would send him to go and fetch the Golden Fleece, not knowing that Hera had put those words in his mouth.

Jason learned later that Pelias was being haunted by the ghost of Phrixus. Phrixus had fled from orchomenus  riding on a divine ram to avoid being sacrificed and took refuge in colchis  where he was later denied proper burial. 

According to an oracle, Iolcus would never prosper unless his ghost was taken back in a ship, together with the golden ram's fleece. This fleece now hung from a tree in the grove of the Colchian Ares, guarded night and day by a dragon that never slept. Pelias swore before Zeus  that he would give up the throne at Jason's return while expecting that Jason's attempt to steal the Golden Fleece would be a fatal enterprise. However, Hera acted in Jason's favour during the perilous journey.

Jason was accompanied by some of the principal heroes of ancient Greece. The number of Argonauts varies, but usually totals between 40 and 55; traditional versions of the story place their number at 50.
Some have hypothesized that the legend of the Golden Fleece was based on a practice of the Black Sea  tribes; they would place a lamb's fleece at the bottom of a stream to entrap gold dust  being washed down from upstream. This practice is still in use, particularly in the Svaneti  region of Georgia. 

source

  Scholeio.com    

The Lafayette of the Greek Revolution

Samuel Gridley Howe

Samuel Gridley Howe was a nineteenth century United States physician.
Howe was born on Pearl Street in Boston, Massachusetts on November 10, 1801.
His father Joseph Neals Howe was a ship-owner and cordage manufacturer. His mother Patty (Gridley) Howe was considered to be one of the most beautiful women of her day.
Howe was educated at Boston Latin School.
After graduating from Brown in 1821, Howe attended Harvard Medical School, taking his degree in 1824.

Howe did not remain in Massachusetts for long after graduating. In 1824, shortly after Howe was certified to practice medicine, he became fired by enthusiasm for the Greek Revolution and the example of his idol Lord Byron. 

He sailed for Greece, where he joined the Greek army as a surgeon.

In Greece his services were not confined to the duties of a surgeon, but were of a more military nature. 

Howe's bravery, enthusiasm, and ability as a commander, as well as his humanity, won him the title "the Lafayette of the Greek Revolution. 

Howe returned to the United States in 1827, to raise funds and supplies to help alleviate the famine and suffering in Greece. Howe's fervid appeals enabled him to collect about $60,000 which he spent on provisions, clothing, and the establishment of a relief depot for refugees near Aegina. 

He later formed another colony for exiles on the Isthmus of Corinth. Afterwards, Howe wrote an account of the revolt, Historical Sketch of the Greek Revolution, which was published in 1828.

Samuel Gridley Howe MD Memorial

Located in Tripoli, Arcadia, Greece

__________________________________________________________________________

* Lafayette Marie-Joseph Paul Yves Roch Gilbert du Motier de La Fayette, Marquis de La Fayette (6 September 1757 – 20 May 1834), in the U.S. often known simply as Lafayette, was a French aristocrat and military officer born in Chavaniac, in the province of Auvergne in south central France. Lafayette was a general in the American Revolutionary War and a leader of the Garde nationale during the French Revolution.

In the American Revolution, La Fayette served as a major-general in the Continental Army under George Washington. Wounded during the Battle of Brandywine, he still managed to organize a successful retreat. He served with distinction in the Battle of Rhode Island. In the middle of the war, he returned to France to negotiate an increase in French support. 

On his return, he blocked troops led by Cornwallis at Yorktown while the armies of Washington and those sent by King Louis XVI under the command of General de Rochambeau, Admiral de Grasse, and Admiral de Latouche Tréville prepared for battle against the British.

La Fayette was the most important link between the American and the French Revolutions. 

πηγή

  Scholeio.com    

Δάσκαλος Ζωής 3ο, Χωρίς Πορεία δεν Υπάρχει Ζωή, Πορευόμαστε για να Μάθουμε..

Ο Σοφός του Δάσους

        Ντίνος Ταξιάρχης     

              μέρος 3ο

Καθώς προχωρούσαν ο σοφός δάσκαλος Χα- Χα- Χα και οι μαθητές του, βρέθηκαν σε μια μαγική εικόνα. 
   Παράξενα χρώματα και σχήματα, τα συνέθεταν λουλούδια, δέντρα και χλόη. 
Οι μαθητές υπνωτίστηκαν από την ομορφιά τους και φώναξαν:
   - Βρισκόμαστε στον παράδεισο, δάσκαλε.
Κι άρχισαν να περπατούν ανάμεσα σ' όλα αυτά τα πράγματα και να κάνουν γύρους χαρούμενοι σαν μικρά παιδιά. Ξάπλωσαν στην καταπράσινη χλόη και στριφογύριζαν, μέχρι που γινόντουσαν μούσκεμα από την υγρασία της. 

A word to the wise

476 AD The fall of the Roman Empire ? 

Once upon a time...

Beginning with the mythic Romulus who along with his brother Remus were said to have founded the city of Rome. The city of Rome had achieved a grandeur befitting the capital of an empire dominating the whole of the Mediterranean. 

It was, at the time, the largest city in the world. In 330 AD, Constantine I established as capital of the empire, and named Constantinople. At this time, part of the Roman aristocratic class moved to the new centre. The vast empire constantly attacked by many enemies on all sides. Temporarily lost territories and after a while by continuous wars regain the lost territories. 

What happened in 476 AD compared to the huge size (Portugal, Spain, France, Britain, Germany, Belgium, Holland, Italy, Switzerland, Austria, Former Yugoslavia, Hungary, Romania, Bulgaria, Albania, Greece, Turkey, Morocco, Algeria, Tunisia, Libya, Egypt, Israel, Jordan, part of Saudi Arabia, Iraq and part of Iran) of the empire were insignificant. A small part of the empire which included Rome lost, which later was taken back by Emperor Justinian.... Emperor of an unnamed Empire..

Here would end my story, if I was not discovering that the same year and the same period there was that empire without a name ..

This unnamed Empire (by historians) after one thousand years, acquired thanks to the German historian Hieronymous Wolf (1577) the name "Byzantine Empire"

Thanks Hieronymous !!!!!

  Scholeio.com    

The Holy Fleet

THE HOLY FLEET 

(The naval battle between the Christians and Ottomans fought in the strait

between the gulfs of Pátrai and Corinth, off Lepanto (Návpaktos), Greece)

By the 1500s the Ottoman Empire’s naval fleet had become very powerful. They controlled most of the Mediterranean and often attacked parts of the Spanish and Italian coastlines, forcing the Christian inhabitants into slavery in North Africa.

On Sunday, October 7, 1571 The fleet of the Holy League, a group of naval forces from Spain, Naples, Sicily, Venice and Genoa, led by Don Juan of Austria, met the Ottoman forces in the Gulf of Lepanto, off of Western Greece.

The Holy fleet (about 200 galleys, not counting smaller ships) consisted mainly of Spanish, Venetian, and papal ships and of vessels sent by a number of Italian states. It carried approximately 30,000 fighting men and was about evenly matched with the Ottoman fleet. The battle ended with the virtual destruction of the Ottoman navy (except 40 galleys, with which Uluç Ali escaped). Approximately 15,000 Turks were slain or captured, some 10,000 Christian galley slaves were liberated, and much booty was taken. The victors, however, lost over 7,000 men.

Lepanto was the first major Ottoman defeat by the Christian powers, and it ended the myth of Ottoman naval invincibility. It did not, however, affect Ottoman supremacy on the land, and a new Turkish fleet was speedily built by Sokollu, grand vizier of Selim II. Nevertheless, the battle was decisive in the sense that an Ottoman victory probably would have made the Ottoman Empire supreme in the Mediterranean.

ps:

Among the allied wounded was Cervantes, (Miguel de Cervantes Saavedra) who lost the use of his left arm. Cervantes’ own ship, the Marquesa, was part of the Christian fleet..

Yes the known Cervantes of the famous Don Quixote….

(Don Quixote is considered the most influential work of literature from the Spanish Goleden Age and the entire Spanish literary canon. As a founding work of modern Western literature, and one of the earliest canonical novels, it regularly appears high on lists of the greatest works of fiction ever published. It has had major influence on the literary community, as evidenced by direct references in Alexandre Dumas "The Three Musketeers" (1844) and Mark Twain's The Adventures of Huckleberry Finn (1884). In a 2992 list, Don Quixote was cited as the "best literary work ever written")

  Scholeio.com    

Is Quentin Tarantino a Greek?

  

Taranto, Italy - A colony of Sparta

Is Quentin Tarantino a Greek? 

Tarantino is an Italian word meaning "originating from Taranto (Taras)", the town in Apulia, south Italy. So it is used i.e. for gentilic of Taranto and for the Tarantino language. 

''Taras'' is the only colony established by Sparta. The foremost Greek city of south Italy. 

This Greek city was founded by Spartan colonists in the late 700s BCE on the "instep" of the southern coast of Italy. Often known by its Latin name, Tarentum, this city is now the Italian seaport of Taranto, located beside the Gulf of Taranto.

As the only colony established by Sparta, Taras maintained a Spartan form of government until switching to democracy, around 475 BCE. Taras thrived from farming, manufacturing (including pottery and jewelry), and Adriatic trade, despite the hostility of local Italian tribes. 

By the mid-400s BCE it was the foremost Greek city of south Italy. The city's peak came in the 300s BCE, when it was producing such luminaries as the philosopher-engineer Archytas and the philosopher-musical theorist Aristoxenus. But by midcentury Taras was being threatened by its Italian enemies—the nearby Lucanii and the more distant, expansionist city of Rome.

  Scholeio.com    

Αρχαία Ελλάδα, Δημόσιες Βιβλιοθήκες

   Όταν ακούει κανείς για γραπτά κείμενα στην αρχαία Ελλάδα,  σκέπτεται συνήθως επιγραφές σε μάρμαρο ή συγγράμματα γραμμένα σε παπύρους ή περγαμηνές. 

Υπήρχαν όμως και κείμενα γραμμένα επί ποικίλης ύλης.
Οι νόμοι του Σόλωνα π.χ. είχαν γραφεί σε ξύλινους κυλίνδρους, που ονομάζονταν «άξονες», καθώς και σε τριγωνόμορφες πινακίδες, τις «κύρβεις» που είχαν στηθεί πάνω στην Ακρόπολη.

   Ο Πλίνιος κάνει λόγο για επιγραφές χαραγμένες σε πλάκες μολύβδου, σώθηκε δε και μια πλάκα ανεπίγραφη χαλκού και άλλη σιδήρου (Ι.G.Α.321και322). 
   Ο Ιώσηπος αναφέρει μολύβδινους χάρτες και ο Πλούταρχος ιστορεί ότι η ποιήτρια Αριστομάχη αφιέρωσε στους Δελφούς σύγγραμμα, που είχε μορφή μεταλλικού ειληταρίου. 

   Άλλη χάλκινη πινακίδα βρέθηκε στην Ολυμπία με χαραγμένο επάνω της ένα κείμενο συνθήκης, που έγινε μεταξύ Ηλείων και αντιπάλων τους. 

   Χαράζονταν ακόμη επιγραφές πάνω σε πήλινες πλάκες (επί κεράμου), σε δέρματα, σε θαλασσινά όστρακα και σε οστά. Αλλά και πάνω σε ελάσματα χρυσού χαράσσονταν κείμενα, όπως π.χ. στα ορφικά χρυσά πλακίδια, τα γνωστά τόσο από την Κρήτη όσο και από την Ιταλία. 

   Ως καθαρή όμως, Ελληνική επινόηση μπορούν να θεωρηθούν οι ξύλινες πινακίδες, οι επαλειμμένες με κερί. 
   Οι πινακίδες αυτές επέτρεπαν τη συνεχή επανεγγραφή κειμένων μετά την απόσβεσή τους, γι’αυτό και τις χρησιμοποιούσαν κυρίως οι μαθητές για εξάσκηση. 

   Όλες αυτές οι πληροφορίες προκύπτουν από τη μελέτη των φιλολογικών και των επιγραφικών πηγών. Από τις επιγραφές έχουμε και την πληροφορία ότι οι βιβλιοθηκάριοι των αρχαίων ελληνικών βιβλιοθηκών ονομάζονταν γραμματείς και επιμελητές των βιβλιοφυλακίων. 

[Αναδημοσίευση από το περιοδικό Αρχαιολογία]

Σε μια χώρα που γεννήθηκε 
το πνεύμα της επιστήμης και 
η φιλοσοφία, που η τέχνη έφτασε στο αποκορύφωμα 
της, που το θέατρο αποτέλεσε σχολείο υψηλού επιπέδου για όλες τις ηλικίες, σε μια χώρα που δεν υπήρξε πόλη χωρίς θέατρο – μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία του πολιτισμού – δεν θα ήταν δυνατό να μην έχουν υπάρξει και αγαπηθεί 
και οι βιβλιοθήκες.

   Υπήρχαν βιβλιοθήκες στις αρχαίες Ελληνικές πόλεις; 

Εκτός από σποραδικές περιπτώσεις, οι αρχαίοι συγγραφείς δεν αναφέρονται στο θέμα αυτό. 

Υπάρχουν όμως, ευτυχώς, επιγραφικές πηγές που έρχονται να συμπληρώσουν το κενό.

   Οι αρχαίοι Έλληνες που τόσο καλλιέργησαν τις τέχνες και τα γράμματα, ήταν επόμενο να εκτιμήσουν την επινόηση και τη χρήση του αλφαβήτου σε τέτοιο σημείο, ώστε ο Σοφοκλής να βάλει στη χαμένη τραγωδία του «Αμφιάραος» ένα ηθοποιό να σχηματίζει με κινήσεις του χορού τα γράμματα, ενώ σε άλλη τραγωδία ­ επίσης χαμένη – του Αθηναίου Καλλία, 24 μέλη χορού υποδύονταν τα ισάριθμα γράμματα του αλφάβητου, χαρακτηριστική άλλωστε της γοητείας που είχε στους αρχαίους Έλληνες η χρήση των γραμμάτων είναι και η ωδή του Πινδάρου στο 
γράμμα Σ.
   Από χρόνους παλαιότατους πρώτοι οι τύραννοι ενδιαφέρθηκαν για τη διάδοση των ομηρικών επών, τα οποία φρόντισαν να περισυλλέξουν και να διασώσουν. 
   Σ’ αυτούς ακριβώς τους χρόνους και μάλιστα στη διάρκεια της τυραννίδας, στην Αθήνα, του Πεισιστράτου, πρέπει να τοποθετηθεί και η ίδρυση των πρώτων βιβλιοθηκών στην Ελλάδα.
   Όταν γίνεται λόγος για βιβλιοθήκες στην αρχαία Ελλάδα, η σκέψη μας ανατρέχει συνήθως στις γνωστές βιβλιοθήκες της Αλεξάνδρειας, της Αντιόχειας, της Περγάμου και ίσως το πολύ – πολύ στις βιβλιοθήκες του Πανταίνου και του Ανδριανού στην Αθήνα.

[-Το γεγονός ότι επί αιώνες τώρα μας τροφοδοτούσαν με την ιδέα ότι η γνώση των αρχαίων Ελλήνων βρισκόταν αποθηκευμένη μονάχα μέσα στην περίφημη Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας. Μέγα ψεύδος!.. Σ' ολόκληρη την ελληνική και ρωμαϊκή επικράτεια υπήρχαν δεκάδες (ίσως εκατοντάδες) ελληνικές βιβλιοθήκες που φώτιζαν τον κόσμο απ' άκρου εις άκρον.Να θυμηθούμε τις βιβλιοθήκες που επισημάναμε όχι μόνο στην Αθήνα (του Πλάτωνος, του Αριστοτέλους, του Πανταίνου, του Αδριανού κ.λ.π.), στην Αντιόχεια στο Αφγανιστάν, στην Πέργαμο, τις βιβλιοθήκες των Γυμνασίων, στην Ρόδο, στην Κω, στο Ταυρομένιον και σε πολλά άλλα σημεία της γης. Ήσαν τόσες πολλές οι βιβλιοθήκες της Αρχαίας Ελλάδος, ώστε η Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας να φαντάζει μπροστά τους σαν... παρωνυχίδα!Για να αντιληφθούν οι αναγνώστες σας μέχρι ποίου σημείου είχε φθάσει το πνευματικό επίπεδο των προγόνων μας, θα σας θυμίσω το περίφημο πλοίο «Συρακοσία», ένα είδος εμπορικού πλοίου, που διέθετε, πέραν των άλλων, και βιβλιοθήκη για ανάγνωση των επιβατών! ]  Από συνέντευξη του Άγγελου Π. Σακκέτου το έτος 2001

   Αλλά τόσο στην Αθήνα όσο και στις άλλες Ελληνικές πόλεις, όχι μόνο του μητροπολιτικού αλλά και του αποικιακού Ελληνισμού, υπήρξε ένας πολύ μεγάλος αριθμός βιβλιοθηκών, για τις οποίες δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτε εκτός από την ύπαρξή τους. Την ύπαρξη αυτών των βιβλιοθηκών βεβαιώνουν περισσότερο επιγραφικές και λιγότερο φιλολογικές πηγές.
   Την ύπαρξη βιβλιοθηκών στην Αθήνα μαρτυρεί ο ιστορικός Πολύβιος μνημονεύοντας τον επίσης αρχαίο ιστορικό Τίμαιο. Λέει δηλαδή ο Πολύβιος ότι, όταν ο Τίμαιος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις Συρακούσες, για να αποφύγει την πίεση του τυράννου Αγαθοκλή, κατέφυγε στην Αθήνα, όπου έζησε 50 (!) χρόνια ερευνώντας τις βιβλιοθήκες της πόλης του Κέκροπα. 
   Από άλλες σποραδικές πληροφορίες που βρίσκονται σε φιλολογικές πάλι πηγές συμπεραίνεται ότι υπήρχε μεγάλος αριθμός βιβλιοθηκών στον εκτός της μητροπολιτικής Ελλάδας ελληνισμό.
   Συγκεκριμένα στην Ασία είχαν βιβλιοθήκες οι Ελληνικές πόλεις Έφεσος, Μίλητος, Αλικαρνασσός, Ηράκλεια του Πόντου, Κνίδος, Μύλασα, Νύσσα, Πέργαμος, Πριήνη, Προύσα, Σινώπη, Σμύρνη, Τέως, Αντιόχεια, Αφροδισιάδα, Καισαρεία, Ταρσός. Μαγνησία του Μαιάνδρου, Μαγνησία Σιπύλου, Ιασός, Θυάτειρα, Άσσος και Λάμψακος.

   Ανάλογες βιβλιοθήκες πρέπει να είχαν και οι ελληνικές αποικίες στη Δύση και στα παράλια της Β. Αφρικής. Κατά κάποια περίεργη όμως σύμπτωση δεν μνημονεύεται στις σωζόμενες επιγραφικές και φιλολογικές πηγές βιβλιοθήκη άλλη πλην εκείνης των Συρακουσών.
   Στην κυρίως Ελλάδα δεν υπήρχε πόλη χωρίς βιβλιοθήκη ή τουλάχιστον χωρίς δημόσιο αρχείο, συμπεριλαμβανομένων και των πιο μικρών πόλεων. 
   Και είναι χαρακτηριστικό ότι τα πρώτα συγγράμματα βιβλιοθηκονομίας γράφτηκαν από τον Έλληνα Αρτέμωνα, που καταγόταν από την Κασσάνδρεια. Ο Αρτέμων έγραψε δύο τέτοια συγγράμματα, που είχαν τίτλους «Περί βιβλίων συναγωγής» και «Περί βιβλίων χρήσεως».

Βιβλιοθήκες των Αθηνών 

Όπως προαναφέρθηκε από τη διήγηση του Πολύβιου για τον Τιμαίο εξάγεται έμμεσα το συμπέρασμα ότι στο «κλεινό άστυ» υπήρχε μεγάλος αριθμός βιβλιοθηκών. 
Ωστόσο, οι σχετικές πληροφορίες είναι 

πολύ λίγες. 

   Η παλαιότερη βιβλιοθήκη στην Αθήνα ανάγεται στους χρόνους του Πεισιστράτου, ο οποίος εκτός του ενδιαφέροντος που εκδήλωσε για την περισυλλογή και για την ταξινόμηση των Ομηρικών Επών, ίδρυσε πρώτος στην Αθήνα και δημόσια βιβλιοθήκη.  Οι Αθηναίοι την επαύξησαν αργότερα με μεγάλη επιμέλεια και φροντίδα. 

   Όταν ο Ξέρξης κυρίευσε την Αθήνα, το 480 π.χ, λεηλάτησε τη βιβλιοθήκη του Πεισιστράτου και μετέφερε τα συγγράμματά της στην Περσία. 
   Αλλά στα χρόνια των διαδόχων του Μ. Αλεξάνδρου ο Σέλευκος, ο Νικάνωρ, κατόρθωσε να ανεύρει τα συγγράμματα της βιβλιοθήκης του Πεισιστράτου και να τα ξαναστείλει στην Αθήνα.

   Στην πόλη της Παλλάδας υπήρξε ονομαστή βιβλιοθήκη και κατά τους χρόνους του Δημητρίου, του Φαληρέα, που έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον και ζήλο για τα βιβλία. Ο Παυσανίας μνημονεύει την ίδρυση στην Αθήνα βιβλιοθήκης από τον αυτοκράτορα Αδριανό. Στην ίδρυση της βιβλιοθήκης αυτής αναφέρεται και ο Ευσέβιος. 
   Η βιβλιοθήκη του Αδριανού στην Αθήνα ήταν πλούσια, επιβλητική και πολυτελής. Τα ερείπια και το μέγεθός της εντυπωσιάζουν και σήμερα τον επισκέπτη του χώρου της, που βρίσκεται στο τέλος της οδού Αιόλου.

   Από αρχαίες πηγές επιγραφικές, που επιβεβαιώθηκαν και από τις ανασκαφές του χώρου της Αγοράς των κλασικών χρόνων είναι γνωστή η ύπαρξη, στον επίσημο αυτό χώρο, της βιβλιοθήκης του Πανταίνου. 

   Πρόκειται για 2 επιγραφές που αναφέρονται η μία στην ίδρυση και η άλλη στη λειτουργία αυτής της βιβλιοθήκης. 

Η πρώτη επιγραφή αναγράφει: 
«Αθηνά Πυλιάδι … Αθηναίων ο ιερεύ Μουσών φιλοσόφων  Τ. Φλάβιος Πάνταινος Φλαβίου Μενάνδρου διαδόχου υιός τας έξω στοάς, το περίστυλον, την βιβλιοθήκην μετά των βιβλίων, τον εν αυτοίς πάντα κόσμον, εκ των ιδιων … ανέθηκε.» 

Η άλλη επιγραφή. που αποτελούσε μέρος του κανονισμού της βιβλιοθήκης αναγράφει:
«Βιβλίον ουκ εξενεχθησεται επεί ωμόσαμεν ανοιγήσεται από ώρας πρώτης μέχρι έκτης». 

Η επιγραφή του 1ου αι.π.χ., που έχει δημοσιευτεί στο Inscriptiones Graecae ΙΙ, 1029. μας πληροφορεί για την ύπαρξη και λειτουργία και άλλης βιβλιοθήκης στην Αθήνα, γνωστής ως «εν Πτολεμαίω», ενώ η επιγραφή Ι.G.11.1009 προσφέρει ένδειξη ότι υπήρχε και στον Πειραιά βιβλιοθήκη. 

Βιβλιοθήκες άλλων πόλεων 

στη μητροπολιτική Ελλάδα. 

Εκτός από τις βιβλιοθήκες στην Αττική, υπήρχαν βιβλιοθήκες. όπως φαίνεται από σποραδικές πάντα πληροφορίες, τόσο στις φιλολογικές πηγές όσο και στις επιγραφικές και στις εξής πόλεις: 

Στους Δελφούς, όπως διαπιστώνεται από δελφική επιγραφή, η οποία αναφέρει ίδρυση βιβλιοθήκης από το Κοινό των Αμφικτυόνων (Bulletin de Correspodance Hellenique. 20, 1896, σ. 720), αλλά και στην Επίδαυρο υπήρχε βιβλιοθήκη, η οποία είχε αφιερωθεί στο θεό Ασκληπιό. 

Επίσης, έχει βρεθεί επιγραφή στη νήσο Δήλο, η οποία μνημονεύει οίκημα Ανδρίων, όπου υπήρχε συλλογή των έργων του ποιητή Αλκαίου. Εκτός από τη Δήλο είχαν βιβλιοθήκες και τα νησιά Σάμος, Ρόδος, Κως, Κρήτη και Κύπρος. 

   Η ύπαρξη βιβλιοθήκης στη Ρόδο διαπιστώνεται πάλι επιγραφικά από απόσπασμα καταλόγου που περιείχε γύρω στα 50 συγγράμματα. Μεταξύ τους αναφέρονται και 2 συγγράμματα με τους τίτλους «Προς Ευαγόραν κυπριακών» (αντίγραφα δύο) «Αλεξάνδρω Εγκώμιον» (αντίγραφο ένα) και «περί της Αθήνησι Νομοθεσίας» (αντίγραφα πέντε). 
Για βιβλιοθήκη στη Σάμο δεν σώζεται καμία πληροφορία στις επιγραφικές πηγές. 

   Ο συγγραφέας ωστόσο των δειπνοσοφιστών Αθηναίος, ο οποίος συχνότερα από κάθε άλλον αρχαίο συγγραφέα αναφέρεται στις βιβλιοθήκες και σε βιβλιόφιλους, κάνοντας λόγο για τους Έλληνες εκείνους που είχαν γίνει διάσημοι στον αρχαίο κόσμο εξαιτίας των Πλούσιων βιβλιοθηκών τους, αναφέρει τον τύραννο της Σάμου Πολυκράτη, τον Αθηναίο Ευκλείδη, το γνωστό Αθηναίο τύραννο Πεισίστρατο, τον Νικοκράτη, τον Κύπριο, τους βασιλιάδες της Περγάμου Απάλους και Ευμένηδες, τον Αριστοτέλη, τον Ευριπίδη, τον Θεόφραστο και τον Νηλέα, ο οποίος απέκτησε τα βιβλία που περιείχαν οι βιβλιοθήκες των δύο τελευταίων μεγάλων ανδρών, δηλαδή του περίφημου Σταγειρίτη φιλόσοφου και τον διάδοχό του στη διεύθυνση της Περιπατητικής Σχολής, Θεόφραστον. 

   Βιβλιοθήκη στην Κω αναφέρει επιγραφή (δημοσιευμένη στο Bulletin de Correspondance Hellenique, 59. 1935, σ. 421-425) η οποία περιέχει τα ονόματα των δωρητών της βιβλιοθήκης.

   Μεταξύ αυτών αναφέρονται και ο Διοκλής και ο γιος του Απολλόδωρος, που από κοινού πρόσφεραν τη δαπάνη για την ανέγερση του κτιρίου της βιβλιοθήκης, καθώς και για την αγορά 100 βιβλίων. Αναφέρονται, επίσης ο Εκαταίος ως δωρητής 200 συγγραμμάτων, ο Αγησίας ως δωρητής 200 δραχμών, ο Ξενοκλής που δώρισε 200 δραχμές και 100 βιβλία και άλλοι δωρητές, 

Στην Κρήτη υπήρχε κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους βιβλιοθήκη δίπλα στο παλάτι της Κνωσού, όπως διαπιστώνεται από θραύσμα επιγραφής, που μνημονεύει τη βιβλιοθήκη αυτή. 

Στην Κύπρο αναφέρονται επίσης βιβλιοθήκες, τόσο από τον Αθήναιο όσο και από επιγραφή που μνημονεύει «επιμελητήν βιβλιοφυλακίου». 
Με βεβαιότητα διαπιστώνεται ύπαρξη βιβλιοθήκης και στη Σπάρτη από φιλολογικές πηγές, ενώ από επιγραφικές πηγές συμπεραίνεται ύπαρξη βιβλιοθήκης στη Μεσσηνία. 

Από άλλη φιλολογική πηγή είναι γνωστή και η λειτουργία βιβλιοθήκης στην πόλη των Πατρών. 
Όσον αφορά στη Β. Ελλάδα, πρέπει να υπήρχε βιβλιοθήκη στην Πέλλα. Από αυτή φαίνεται ότι ο Ρωμαίος στρατηγός Αιμίλιος Παύλος έφερε στη Ρώμη τον πρώτο μεγάλο αριθμό ελληνικών συγγραμμάτων, μετά τη νίκη του επί του βασιλιά της Μακεδονίας Περσέα. 

   Η ύπαρξη βιβλιοθήκης στην Πέλλα, που πρέπει να υποθέσουμε ότι χρησιμοποιούσε και ο Μ. Αλέξανδρος, ως μαθητής του Αριστοτέλη, μας θυμίζει το σχετικό ενδιαφέρον που έδειξε ο νεαρός βασιλιάς με τη διαταγή που έδωσε μετά την κατάληψη της Περσίας, να ερευνηθούν τα ιερά περσικά βιβλία και όσα αναφέρονταν στη φιλοσοφία, την ιατρική, τη γεωργία και την αστρονομία να μεταφράζονταν στην ελληνική γλώσσα και να αποστέλλονταν στην Αλεξάνδρεια. Από άλλη, τέλος, αναθηματική επιγραφή της Μακεδονίας, που δημοσιεύτηκε στο B.C.H., 57,1933, σ. 316­320, διαπιστώνεται ύπαρξη βιβλιοθήκης και στην πόλη των Φιλίππων.

   Αναφερόμενοι στις βιβλιοθήκες που μπορούμε να επισημάνουμε από ενδείξεις φιλολογικές και επιγραφικές, δεν θα έπρεπε να παραλείψουμε και τη βιβλιοθήκη της 

   Περιπατητικής Σχολής.

   Τα συγγράμματά της μετά το θάνατο του Αριστοτέλη, περιήλθαν στην ευθύνη του διαδόχου του Θεοφράστου. 
   Τα συγγράμματα του Θεοφράστου, μαζί με τα βιβλία του Αριστοτέλη, περιήλθαν στους σωκρατικούς φιλοσόφους Έραστο, Κορίσκο και στο γιο του Κορισκου, Νηλέα. 
   Ο Νηλέας, μαθητής του Αριστοτέλη και του Θεοφράστου, κληρονόμησε τα βιβλία των δύο δασκάλων του και τα μετέφερε στην πόλη Σκήψη της Μ. Ασίας.

   Μετά το θάνατο του Νηλέα περιήλθαν σε ιδιώτες που τα είχαν αταξινόμητα και κατάκλειστα. Όταν οι τελευταίοι έμαθαν για το ζήλο, με τον οποίο οι βασιλιάδες της Περγάμου συγκέντρωναν βιβλία, τα έκρυψαν σε υπόγεια κρύπτη, όπου φθάρηκαν από την υγρασία και τα σκουλήκια. Οι απόγονοί τους τα πούλησαν σ’ αυτή την κατάσταση στον Απελλικώντα, ο οποίος, κατά τον Στράβωνα, ήταν «φιλόβιβλος  μάλλον ή φιλόσοφος».
   Για να αποκαταστήσει αυτός τα καταστραμμένα συγγράμματα, τα αντέγραψε εκ νέου ξαναγράφοντας από την αρχή ολόκληρα μέρη τους κι έτσι τα εξέδωσε γεμάτα λάθη. 
   Κατά τον Αθήναιο, ωστόσο ο Νηλέας πούλησε τα βιβλία του Αριστοτέλη και του Θεοφράστου στον Πτολεμαιο, τον Φιλάδελφο και έτσι αποτέλεσαν αργότερα το πρότυπο για την οργάνωση των βιβλιοθηκών της Αλεξάνδρειας και της Περγάμου. Μετά το θάνατο του Απελλικώντα ο Σύλλας μετέφερε τα βιβλία του στη Ρώμη (Πλουτάρχου, Σύλλας 26,1-2).

   Εκτός από τις δημόσιες βιβλιοθήκες υπήρχαν στην αρχαία Ελλάδα και πολλές ιδιωτικές. Ιδιωτική βιβλιοθήκη αξιόλογη είχε ο Ευριπίδης, καθώς και ο σύγχρονος του Πλάτωνα φιλόσοφος Μενέδημος, από την Ερέτρια. 
   Ο Ισοκράτης (Αιγηνιτικός, 5) αναφέρεται σε κάποιο Θράσυλλο, που είχε σπουδαία συλλογή συγγραμμάτων περί μαντικής. 

   Ο Πλούταρχος, τέλος, στη βιογραφία του Ζήνωνα, περιγράφει κατάστημα πωλητού βιβλίων στην Αθήνα, όπου οι πελάτες ερευνούσαν ή διάβαζαν τα συγγράμματα, όπως γινόταν και στις βιβλιοθήκες. 

___________________________________  
Επ. Βρανόπουλου -Δρα ­ Ιστορικού – Αρχαιολόγου

Κάηκε ή όχι η Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας 

   - Την Βιβλιοθήκη αυτή, που πρώτος οραματίστηκε ο Μέγας Αλέξανδρος και υλοποίησε ο Πτολεμαίος Α' ο Σωτήρ, προσπάθησαν να την πυρπολήσουν πολλές φορές. 

   Την πρώτη επί Αυτοκράτορος Ιουλίου Καίσαρος (47 π.Χ.) η οποία μάλλον ήταν ασήμαντη διότι εκάησαν μερικοί κύλινδροι στις αποθήκες, που είχαν μεταφερθεί για να φορτωθούν στα καράβια που ήσαν στην παραλία. Εάν είχε γίνει σημαντική καταστροφή θα την ανέφερε πρώτος ο Ιούλιος Καίσαρ, που ήταν και λόγιος, μέσα στα έργα του ή τουλάχιστον κάποιοι ιστορικοί. 

   Ο Στράβων, για παράδειγμα, που την επισκέφθηκε 20 χρόνια αργότερα την βρήκε ανέπαφη. Την δεύτερη επί Αυτοκράτορος Αυρηλιανού (270-273), όταν καταστράφηκε το παλάτι κατά την εισβολή στην Αίγυπτο των στρατευμάτων της βασίλισσας Ζηνοβίας στην Παλμύρα. Αλλά, όπως δείχνουν τα πράγματα χωρίς σημαντική ζημιά. 

   Το ίδιο και την τρίτη φορά όταν ο χριστιανικός όχλος, επί Πατριάρχου Θεοφίλου (391 μ.Χ.), κινήθηκε εναντίον της βιβλιοθήκης του Σεραπείου, όπου είχαμε μεν μία καταστροφή, αλλά όχι της Βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας με τους 690.000 τόμους. 

   Την τέταρτη φορά όταν ένας άλλος χριστιανικός όχλος κινήθηκε εναντίον της Υπατίας (370-415) και λέγουν ότι εστράφησαν κατά της Βιβλιοθήκης. Ίσως, να πρόκειται για την καταστροφή που αναφέραμε στο Σεραπείον, το οποίο διέθετε βιβλιοθήκη με 42.000 τόμους βιβλίων.

   Η κυριότερη, όμως, καταστροφή της Βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας ήταν το 640 μ.Χ. επί Χαλίφου Ομάρ που έδωσε εντολή να καταστραφούν τα βιβλία με το σκεπτικό ότι: 

«Αν τα βιβλία συμφωνούν με το Κοράνιο να καταστραφούν, διότι είναι περιττά. Εάν διαφωνούν με το Κοράνιο να καταστραφούν διότι είναι επικίνδυνα». Πράγματι. 

   Επί έξι ολόκληρους μήνες, 4.000 λουτρά εθερμαίνοντο με τους παπύρους, τις περγαμηνές και τα βιβλία της Βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας!  Ο δημοσιογράφος τον ρωτάει:
Και τότε πως βγάζετε το συμπέρασμα ότι δεν εκάησαν τα βιβλία;
-Είναι εύκολο να το συμπεράνει κανείς με το εξής σκεπτικό:
   α). Οι λόγιοι της εποχής είχαν την δυνατότητα να αφαιρέσουν όποια βιβλία θεωρούσαν χρήσιμα δεδομένου ότι μπορούσαν να έχουν πρόσβαση στην Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας για τα οποία βιβλία, ο τότε κατακτητής Αμρ δεν ενδιαφερόταν και τόσο πολύ μιας και δεν μπορούσε να τα διαβάσει.
Άλλωστε ο χρόνος που κύλησε μέχρι να έρθει η απαντητική επιστολή του Χαλίφη Ομάρ προς τον Αμρ για την καταστροφή της Βιβλιοθήκης ήταν αρκετός (πάνω από ένα μήνα) για να μπορέσουν οι λόγιοι να αφαιρέσουν τα βιβλία της αρεσκείας των.
   β). Ακόμη και όταν καταστρέφονταν τα βιβλία στις διάφορες εστίες πυρός, πάλι οι διανοούμενοι είχαν όλον τον χρόνο να διασώσουν, ό,τι ήταν ωφέλιμο για τις επόμενες γενεές,
   γ). Αφού κάηκε η Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας, που βρέθηκαν αμέσως 500.000 τόμοι (!!) για να την πλουτίσουν εκ νέου, όπως, αναφέρουν διάφοροι ιστορικοί;
   δ). Τέλος, για να καταλήξουμε στην ερευνά μας «ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ», αφού  κάηκαν τα βιβλία, πού βρέθηκαν τόσες χιλιάδες αρχαία ελληνικά και βυζαντινά χειρόγραφα που επισημάναμε εμείς;
   Χαρακτηριστικά μόνον να σας πω, ότι βρήκαμε αρχαία χειρόγραφα ακόμη και μέσα σε βαλσαμωμένους ιερούς κροκοδείλους που φυλάσσονται στο Μουσείο Μπάνκροφτ, στο Μπέρκλεϊ των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής!..  
   Κοντολογίς οι αναγνώστες θα μείνουν άναυδοι για τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις και τις επισημάνσεις πάνω από 200.000 χειρογράφων σε διάφορα μουσεία, βιβλιοθήκες και ιδιωτικές συλλογές του κόσμου, που κάποιοι απέκρυπταν επιμελώς για να ιδιοποιούνται την «χαμένη γνώση» των Αρχαίων Ελλήνων και των Βυζαντινών Συγγραφέων. 
   Έλα, όμως, που ο Θεός της Ελλάδος μας βοήθησε να τους βρούμε και να τους αποκαλύψουμε!.. 
_______________________________________
[Από συνέντευξη του Άγγελου Π. Σακκέτου το έτος 2001]


Scholeio.com

Δάσκαλος Ζωής 2ο, Ένα Ταξίδι είναι Γαλήνιο ή Τρικυμιώδες...Κανείς δεν Ξέρει, μα το Αποφασίζει

Ο Σοφός του Δάσους

        Ντίνος Ταξιάρχης     

              μέρος 2ο

Οι μαθητές έγιναν τρεις. 

- "Ευτυχώς σκέφτηκε ο δάσκαλος. Ο ένας θα κρατάει την ισορροπία των άλλων δύο. Έτσι τα βάρη ζυγιάζονται και το φόρτωμα το δικό μου γίνεται ουδέτερο".

Περπατούσαν μέρα νύχτα για το πουθενά... Τα πόδια τους είχαν πληγιάσει έτρεχε αίμα και ιδρώτας. Και είπαν οι μαθητές: 
- Δάσκαλε, ξοδεύουμε αίμα και ιδρώτα. Θα θέλαμε να μάθουμε για ποιο λόγο;

- Δεν υπάρχει λόγος, έτσι γεννηθήκαμε... απάντησε ο σοφός δάσκαλος Χα-Χα-Χα.

- Τότε είμαστε αδέσποτα σκυλιά. Που βρίσκεται η ευτυχία;

Δάσκαλος Ζωής 1ο, Το Νόημα του Άδειου

Ο Σοφός του Δάσους

        Ντίνος Ταξιάρχης     

                   μέρος 1ο

   Ήταν ένας σοφός με το όνομα Χα- Χα-Χα... Ήταν ένας δάσκαλος. Ζούσε χρόνια σ' ένα δάσος. Σ' αυτό το δάσος. Ήρθε από το χτες που είναι και το σήμερα. Ήταν το δέντρο και το δάσος μαζί. Μιλούσε με το ένα δέντρο αλλά και με τα πολλά. ΄Έτσι μέσα του ένιωθε την αρμονία. Σπούδασε τη φύση μέσα στη σιωπή. Και η σιωπή μιλούσε μέσα του και του εξηγούσε...

   Απροσδιόριστη εποχή, ρούχα απέριττα, κι ένα ραβδί στο χέρι. Η σοφία δεν έχει ηλικία... είναι αυτή που είναι. Το ίδιο κι ο σοφός δάσκαλος του δάσους Χα-Χα-Χα. Περνούσε από εποχή σε εποχή, από πριν και μετά τα ζώα και τον άνθρωπο, και πιο βαθιά, εκεί που ακούγοντας μόνο μια παράξενη μουσική που έρχονταν από τη φωτεινή ενέργεια...

   Ερημίτης και οδοιπόρος αργότερα, έμαθε ότι τα πράγματα είναι απλά και πολύπλοκα. Ότι η ομορφιά και η ασχήμια, δεν είναι κάτι ξεχωριστό, πως είναι οι μόνο εικόνες ψευδαίσθησης που γερνάνε και χάνονται μες το χρόνο. Κι όταν ωρίμασε νόμιζε πως θα μπορούσε ν' αποκτήσει μαθητές και να διδάξει...

The Electric-Blue flames from Kawah Ijen volcano

Stunning Electric-Blue Flames Erupt From Volcanoes

Indonesia's Kawah Ijen and other craters emit rivers of light from burning sulfur.

Sulfur combusts on contact with air to create stunning blue lava-like rivers of light in the Kawah Ijen crater on the island of Java.

     

For several years Paris-based photographer Olivier Grunewald   has been documenting the Kawah Ijen volcano in Indonesia, where dazzling, electric-blue fire can often be seen streaming down the mountain at night.

"This blue glow—unusual for a volcano—isn't, of course, lava, as unfortunately can be read on many websites," Grunewald told National Geographic in an email about Kawah Ijen, a volcano on the island of Java.   The glow is actually the light from the combustion of sulfuric gases, Grunewald explained.Those gases emerge from cracks in the volcano at high pressure and temperature—up to 1,112°F (600°C). When they come in contact with the air, they ignite, sending flames up to 16 feet (5 meters) high.Some of the gases condense into liquid sulfur, "which continues to burn as it flows down the slopes," said Grunewald, "giving the feeling of lava flowing."

Cynthia Werner, a research geologist with the U.S. Geological Survey (USGS) at the Alaska Volcano Observatory, told National Geographic that Grunewald's photos show an unusual phenomenon.

"I've never seen this much sulfur flowing at a volcano," she said.

Werner noted that forest fires in Yellowstone National Park have caused similar "rivers," as heat from the blazes melted the sulfur around hydrothermal vents.

"When you go to Yellowstone, you can see their traces as black lines," she said.

According to Werner, it's relatively common to find molten sulfur around volcanic fumaroles (hot vents). The mineral has a relatively low melting point of 239°F (115°C), and the temperature at the hot vents often exceeds that.

Blue volcanic fire was described in antiquity in Italy on the south slope of Mount Vesuvius and on the island of Vulcano, Grunewald said.

"Blue flames may also be observed at the base of the plume of erupting volcanoes, when ash explosions occur," he added.

Grunewald did not use any filters to capture his images of the blue fire. The burning happens day and night, but it's visible only in darkness.

Kawah Ijen volcano is the subject of a new documentary released earlier this month that was produced by Grunewald and Régis Etienne, the president of Geneva's Society of Volcanology.

    PHOTOGRAPH BY OLIVIER GRUNEWALD

πηγή

  Scholeio.com    

Ηφαίστειο, Οι Μπλε φλόγες του θείου

Κρυμμένοι φυσικοί θησαυροί υπάρχουν στη Γη και μάλιστα σε πολλά μέρη. Ένας από αυτούς είναι και το ινδονησιακό ορυχείο θείου Kawah Ijen που αποτελεί μέρος του ηφαιστείου Ijen, στην ανατολική Ιάβα της Ινδονησίας.