Αλέξανδρος, Στρατηλάτης - Φιλόσοφος, Βασιλιάς - Τύραννος, Υπεράνθρωπος, Ημίθεος ?

Ο μαθητής του Πλάτωνα, Αριστοτέλης, αναλαμβάνει τη Φιλοσοφική διαμόρφωση του 13χρονου Αλέξανδρου, στο Ιερό των Νυμφών, στην τοποθεσία Μίεζα, κοντά στα Στάγειρα, μαζί με μιά ομάδα νέων.

Είναι γνωστό ότι έχουν γραφτεί πολλά βιβλία για τον Αλέξανδρο,χρησιμοποιώντας σαν κυριότερες πηγές τον Πλούταρχο και τον Αρριανό.
Έχουν διατυπωθεί πολλές και διαφορετικές "ερμηνείες" για τη ζωή και το έργο του Αλέξανδρου.

Αυτές οι ερμηνείες, ανάλογα με την πολιτική τοποθέτηση, τη θρησκευτική αντίληψη, την ψυχολογική και τη χρονική απόσταση του συγγραφέα, ποικίλουν σε τεράστιο βαθμό. Έτσι άλλοι τον θεοποιούν και άλλοι τον κατακρίνουν.

Όμως οι πράξεις και τα λόγια του Αλέξανδρου αποδεικνύουν, ότι εκτός από ανίκητος Στρατηγός, τρομερός πολεμιστής και άξιος Βασιλιάς ήταν και ένας φιλόσοφος, πιο πολύ στην πράξη παρά στα λόγια.

Από τον Πλούταρχο και τον Αρριανό μαθαίνουμε ότι:

Ο Αλέξανδρος δεν διδάχθηκε μόνο την Ηθική και την Πολιτική επιστήμη, αλλά και τις απόρρητες και βαθύτερες διδασκαλίες που οι άνδρες τις αποκαλούσαν ακροαματικές και εποπτικές και δεν τις διέδιδαν σε πολλούς.

Από το Αριστοτέλη είναι που αποκτά γνώσεις Ιατρικής, έτσι ώστε να θεραπεύει τους φίλους του όταν αρρώσταιναν και να γράφει συνταγές για θεραπεία και δίαιτα. Ο Λυσίμαχος και ο Λεωνίδας είναι που σφυρηλάτησαν έναν ολιγαρκή και σκληραγωγημένο Αλέξανδρο, που είχε συνεχώς κάτω από το προσκεφάλι του την Ιλιάδα του Ομήρου.

Είναι γνωστό πως την εποχή εκείνη στον Ελλαδικό χώρο οι πόλεις ήταν χωρισμένες μεταξύ τους και λειτουργούσαν αυτόνομα σαν μικρά κράτη. Αποτέλεσμα ήταν οι συνεχείς πόλεμοι μεταξύ των πόλεων. Μόνο κάτω από την απειλή κάποιας εχθρικής δύναμης, π.χ. των Περσών, ενώνονταν για να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο.

Ο Αλέξανδρος κατάφερε να ανακηρυχθεί σε ηλικία 20 χρονών Αρχηγός των Ελλήνων, πλήν των Λακαιδεμονίων. Να ενώσει όλες τις Ελληνικές πόλεις κάτω από μία αρχή, μία εξουσία, έτσι ώστε το εκστρατευτικό σώμα που θα περνούσε τον Ελλήσποντο να αποτελεί ένα ενιαίο σύνολο, ένα αρμονικό σώμα το οποίο θα είχε ένα κεφάλι, ένα μυαλό, τον Αλέξανδρο.

Στη συνέχεια κατάφερε να ενώσει όλους τους λαούς τους οποίους κατέκτησε κάτω από μία αρχή.

Ο Πλούταρχος μας περιγράφει ότι: Δίδαξε τους Υρκανούς να κάνουν νόμιμους γάμους, τους Αραχωσίους να καλλιεργούν την γή των, τους Σογδιανούς έπεισε να τρέφουν και όχι να φονεύουν τους γέροντες γονείς των, τους Πέρσες να σέβονται τις μητέρες των και να μην τις νυμφεύονται. Έπεισε τους Ινδούς να λατρεύουν τους Θεούς της Ελλάδας, τους Σκύθες να θάβουν τους νεκρούς των αντί να τους τρώνε.

Έτσι ο Μέγας Αλέξανδρος κατάφερε να εξημερώσει την Ασία και να διαδώσει τον Ελληνικό πολιτισμό από τον Ελλήσποντο ώς την Ινδία. Κατάφερε να εφαρμόσει το πολιτειακό σύστημα του Ζήνωνος, του Ιδρυτή της στωικής φιλοσοφίας. Δηλαδή, να μην κατοικούν οι άνθρωποι κατά πόλεις χωρισμένες, με διαφορετικούς νόμους, αλλά να θεωρούνται όλοι οι άνθρωποι συμπολίτες (αν και από διαφορετικά έθνη) και πολίτες του ίδιου κράτους και να υπάρχει μία τάξη και ένα δίκαιο για όλους.

Ο Ζήνων το θεωρεί ανέφικτο, το διατύπωσε σαν ένα όνειρο για επίτευξη, σαν μια διδασκαλία προς εφαρμογή, την Φιλοσοφική Πολιτεία. Ο Μέγας Αλέξανδρος το εφάρμοσε στην πράξη.

Δεν ακολούθησε τη συμβουλή του Αριστοτέλη, να φέρεται στους Ελληνες σαν Βασιλιάς και στους υπόλοιπους σαν τύρρανος. Αλλά, θεωρώντας τον εαυτό του ως απεσταλμένο του θεού και ρυθμιστή εθνών, ένωσε όλους τους λαούς, με την πειθώ ή με τη βία και κατάφερε τη συνύπαρξη ανθρώπων με διαφορετικά ήθη και έθιμα, θρησκεία και νοοτροπία, έτσι ώστε να θεωρούν σαν συγγενείς τούς αγαθούς και τους κακούς σαν ξένους. Προωθούσε την αντίληψη ότι η διάκριση Ελληνας από βάρβαρο δεν στηρίζεται στα διαφορετικά ρούχα, στη διαφορετική καταγωγή και στα διαφορετικά έθιμα.

Αλλά υποστήριζε ότι Ελληνας είναι ο ενάρετος, ενώ βάρβαρος είναι ο κάκιστος.

Ο Μέγας Αλέξανδρος λοιπόν θέλησε να καταλάβουν οι άνθρωποι πως οι διαφορές μεταξύ των λαών είναι τελείως επιφανειακές και πρέπει να υπάρχει σεβασμός και κατανόηση στα διαφορετικά ήθη και έθιμα, στα διαφορετικά πιστεύω.  

Ο Πλούταρχος συμπληρώνει:  Ο Αλέξανδρος πίστευε ότι όλοι οι άνθρωποι βασιλεύονται από το θεό γιατί η υπάρχουσα στον καθένα δύναμη "του άρχειν και εξουσιάζειν" είναι θεία. Ότι ο θεός είναι κοινός πατέρας όλων, αλλά κυρίως αναγνωρίζει σαν δικά του παδιά τους άριστους. 

Ιδρυσε και θεμελίωσε περίπου 70 πόλεις, οι οποίες αποτέλεσαν κέντρα ανάπτυξης και διάδοσης του Ελληνικού πολιτισμού. Θαυμαστό παράδειγμα είναι η Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, μία πόλη που έμελλε να γίνει με την αρχική ώθηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου πνευματική μήτρα της Ελληνιστικής περιόδου.

Είδε σε "όνειρο" το σημείο όπου έπρεπε να χτιστεί η πόλη και έδωσε διαταγές να γίνουν τέτοια έργα τα οποία θα αποτελούσαν τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να αναπτυχθεί και να γίνει μία πόλη αντάξια του Ιδρυτή της.

Δικαιολογημένα λοιπόν μπορεί να παρομοιαστεί με έναν Θησέα, Ιδρυτή της Αθήνας, με έναν Περσέα, Ιδρυτή των Μυκηνών, με τον Ρωμύλο και το Ρώμο, Ιδρυτές της Ρώμης. 

Ο Πλούταρχος γράφει: και διέταξε να χαράξουν το σχέδιο της πόλης προσαρμόζοντάς το στην τοποθεσία. Και επειδή δεν υπήρχε λευκό χώμα, πήραν αλεύρι και σχημάτισαν στη μαύρη γη μία κυκλική καμπύλη της οποίας την περιφέρεια όριζαν ευθείες βάσεις που, ξεκινώντας σαν από στρόγγυλο κράσπεδο και σχηματίζουν χλαμύδες και ίσες στο μέγεθος συνέπιπταν μεταξύ τους.

Ο τρόπος σχεδίασης και ορισμού του σημείου ίδρυσης της πόλης φανερώνει γνώσεις και εφαρμογή αντιλήψεων Ιδρυτή πόλης που συναντάμε μόνο σε ίδρυση Ναών ή Ιερών πόλεων. Εκεί δεν παίρνονται υπόψη μόνο γεωγραφικοί παράγοντες, αλλά και οδηγίες που έχουν σχέση με την Ιερότητα του χώρου. Είναι γνωστό πως στην ακολουθία του Αλέξανδρου βρισκόταν πλήθος ανθρώπων του πνεύματος. Από τον μάντη Αρίστανδρο μέχρι τον γυμνόσοφο Κάλανο.

Ο Αλέξανδρος είχε μεγάλη εκτίμηση στους φιλοσόφους και τους συμπεριφερόταν ανάλογα. Ο Πλούταρχος γράφει : Είναι ίδιον ψυχής φιλοσόφου να αγαπά την σοφία και μάλιστα να θαυμάζει σοφούς άνδρας. Κανείς άλλος από τους Βασιλείς δεν έμοιασε τον Αλέξανδρο ως προς αυτό. Είναι γνωστή η Αγάπη του για τον Αριστοτέλη και η εκτίμηση που είχε για τον μουσικό Ανάξαρχο. 

Στον Πύρρωνα τον Ηλείο, όταν τον είδε για πρώτη φορά, του έδωσε 10.000 χρυσά νομίσματα, στον Ξενοκράτη, μαθητή του Πλάτωνα, έστειλε 50 τάλαντα δώρο, τον Ονησίκριτο, μαθητή του Διογένη, διόρισε άρχοντα των κυβερνητών του στόλου. Πλήθος άλλων προσφορών και δωρεών αποδεικνύουν όχι μόνο την γενναιόδωρη φύση του Μ. Αλέξανδρου γενικά, αλλά την γενναιοδωρία του ειδικά προς τους φιλόσοφους. Μιά γεναιοδωρία που πήγαζε από μιά ψυχή που έδινε περισότερη αξία στα πνευματικά αγαθά από ότι στα υλικά.

Οταν ξεκίνησε την εκστρατεία για την Ασία δώρισε όλα τα υπάρχοντά του και κράτησε για τον εαυτό του μόνο " Ελπίδα ".

Μετά τη νίκη επί του Δαρείου και αφού ανακυρήχθηκε Βασιλιάς της Ασίας, ήρθαν στην κατοχή του στρατού τόσα πλούτη, που οι Μακεδόνες άρχισαν να ζούν μέσα στην πολυτέλεια.

Αποτέλεσμα ήταν η μαλθακή ζωή των στρατιωτών και ιδιαίτερα των Αξιωματικών του Αλέξανδρου.

Αποφάσισε λοιπόν, λίγο πρίν την εκστρατεία για την Ινδία, να δωρίσει όλα τα πλεονάζοντα υλικά αγαθά και να κάψει όλα όσα του ήταν εμπόδιο για την εστρατεία. Το ίδιο έκαναν και οι Αξιωματικοί του αφού έβλεπαν το παράδειγμα ενός ανθρώπου που όχι μόνο τους έλεγε ποιό ήταν το σωστό, αλλά αυτός πρώτος το εφάρμοζε. Αξιοσημείωτη είναι επίσης και η καθημερινή ζωή του.

Οταν δεν πολεμούσε, ακόμα και κατά τη διάρκεια που βρισκόταν σε πορεία, αυτός εκπαιδευόταν στα όπλα, ανεβοκατέβαινε από άρματα και άλογα, πήγαινε κυνήγι και γενικά βρισκόταν σε μιά διαρκή εγρήγορση. Κάτι που συνέβαινε και κατά τη διάρκεια της μάχης.

Στο Γρανικό ένα σπαθί, κόβοντας την περικεφαλαία του, έφτασε μέχρι το τριχωτό του κεφαλιού του.

Στην Γάζα δέχθηκε ένα βέλος στον ώμο. Στη Μαράκανδα ένα βέλος έσπασε το κόκαλο της κνήμης του. Στην Υρκανία χτυπήθηκε από λίθο, χάνοντας την όρασή του για πολλές ημέρες.

Στη μάχη του Ισσού πληγώθηκε από ξίφος στο μηρό. Στη χώρα των Μαλλών ένα βέλος τρύπησε το στήθος του και δέχτηκε χτύπημα από λοστό στο κεφάλι.

Και για όλους αυτούς τους τραυματισμούς ήταν πολύ υπερήφανος.

Τους θεωρούσε σαν απόδειξη της ανδρείας του και της γενναιότητάς του.

Αν και Βασιλιάς έμπαινε πρώτος στην μάχη, δίνοντας το παράδειγμα στους στρατιώτες του.

Ενας Βασιλιάς που δεν ήξερε μόνο να διατάζει αλλά και να εκτελεί ο ίδιος τις διαταγές που έδινε. Θεωρούσε πως η μεγαλύτερη νίκη που μπορεί να πετύχει κάποιος είναι η νίκη στον εαυτό του για να μπορεί να τον ελέγχει. Αποτέλεσμα αυτής της νίκης του Αλέξανδρου είναι η εγκράτειά του προς τις ηδονές.

Δεν δέχθηκε καμία γυναίκα δίπλα του παρά μόνο αυτήν που είχε παντρευτεί. Αν και πολλές φορές οι φίλοι του τον παρότρυναν να γευτεί την ηδονή με διάφορες γυναίκες. Ηταν τόσο εγκρατής και μεγαλόψυχος που ανάγκασε τον Δαρείο, τον Βασιλιά που ουσιαστικά κατέστρεψε, να δηλώσει: 

Θεοί, προστάτες της γέννησης των ανθρώπων και της τύχης των Βασιλέων, δώστε να μην εγκαταλείψω την τύχη των Περσών, αλλά αφού νικήσω να ανταμείψω τις ενέργειες του Αλέξανδρου, τις οποίες νικημένος δέχθηκα από αυτόν στους πιο αγαπημένους μου. Αν όμως έφτασε κάποιος χρόνος μοιραίος, από θεία εκδίκηση και μεταβολή να πάψει η βασιλεία των Περσών, κανείς άλλος άνθρωπος ας μην καθίσει στον θρόνο του Κύρου πλην του Αλέξανδρου. Αυτή τη δήλωση την έκανε αφού έμαθε την μεγαλόψυχη συμπεριφορά του Αλέξανδρου προς την οικογένειά του που είχε αιχμαλωτίσει.

Ο Αρριανός γράφει πως ο Αλέξανδρος εγκαθιστούσε τη Δημοκρατία ως πολίτευμα σε κάθε χώρα που κατακτούσε. Μιά Δημοκρατία που βοηθούσε στη λειτουργία των τοπικών θεσμών κάθε πόλης, κάτω όμως από μιά κοινή Αρχή. Καταργούσε τους υπερβολικούς φόρους και κατάφερνε να κατακτά εκπολιτίζοντας και όχι καταστρέφοντας.

Το μόνο που κατέστρεφε ήταν το παλιό, αυτό που είχε φθαρεί και δεν δεχόταν να αλλάξει προς το καλύτερο. Εδινε περισότερη σημασία στις ουσιαστικές δυνάμεις του ανθρώπου, όπως τη σοφία, τη δικαιοσύνη, τη μεγαλοψυχία, την Ανδρεία, ανεξάρτητα αν αυτός ήταν εχθρός ή φίλος.

Ετσι όταν καταλάβαινε πως ο κυβερνήτης της πόλης που κατακτούσε ή ο βασιλιάς του έθνους το οποίο νικούσε είχε αυτές τις αρετές, τον διόριζε πάλι άρχοντα, ανεξάρτητα αν είχε παραδοθεί ή νικηθεί μετά από μάχη.

Δίκαια λοιπόν ο Πλούταρχος γράφει : Εάν δε μέγιστος έπαινος της φιλοσοφίας είναι ότι σκληρά και αμόρφωτα ήθη εξημερώνει και εξευγενίζει, ο Αλέξανδρος φαίνεται ότι εκπολίτισε τόσους λαούς αγρίους και ατίθασους που δικαίως δύναται να θεωρηθεί φιλόσοφος.

 βιβλιογραφία  

Πλούταρχος: "Ηθικά. περί Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής" Ζαχαρόπουλος
"Βίοι παράλληλοι, Αλέξανδρος" Πάπυρος
Αρριανός: "Αλεξάνδρου Ανάβασις" Ζαχαρόπουλος
Πηγή


Scholeio.com

Η κούπα του Πυθαγόρα

   Καλό είναι να ξέρεις που να σταματήσεις....

      Καλό είναι να ξέρεις ή να μπορείς να βάζεις  το όριο...
      Καλό είναι να μην είσαι άπληστος...

Η «κούπα του Πυθαγόρα» ή η «δίκαιη κούπα» είναι είναι μια ανακάλυψη του Πυθαγόρα για να πίνει  με μέτρο το κρασί του αλλά και για να σερβίρει τους μαθητές του, υπερτονίζοντας την έννοια του μέτρου και των ορίων. 

   Η ιδέα του Πυθαγόρα ήταν απλή:  Έπρεπε να περιοριστεί η απληστία στο ποτό!   Πώς θα γινόταν αυτό;  Το πήλινο ποτήρι αδειάζει κατά έναν «μαγικό» τρόπο όταν εκείνος που το κρατάει αποδειχτεί… πλεονέκτης και το γεμίσει περισσότερο απ’ όσο πρέπει.

   Στην κούπα υπάρχει χαραγμένο ένα όριο, μια γραμμή. Αν το υγρό που περιέχει δεν υπερβεί τη γραμμή αυτή, ο πότης απολαμβάνει το κρασί του. Εάν, όμως, ξεπεράσει τη γραμμή του ορίου, τότε η κούπα αδειάζει και το κρασί χύνεται από τη βάση. Αδειάζει όλη η κούπα, όχι μόνο η  επιπλέον ποσότητα. Πως όμως γίνεται αυτό; 

   Στο κέντρο της κούπας βρίσκεται μια στήλη τοποθετημένη ακριβώς πάνω από έναν σωλήνα, ο οποίος οδηγεί στο κάτω μέρος της. Εκεί βρίσκεται η κρυφή οπή. Ενώ γεμίζουμε την κούπα,  η στάθμη του κρασιού ανεβαίνει και στο εσωτερικό της κεντρικής στήλης, ακολουθώντας το νόμο του Pascal για τα συγκοινωνούντα δοχεία.

   Όσο η στάθμη του κρασιού δεν ξεπερνά τη γραμμή που είναι χαραγμένη στο εσωτερικό της κούπας, «δεν τρέχει τίποτα». Εάν όμως την ξεπεράσει, ταυτόχρονα φτάνει και στην κορυφή της εσωτερικής στήλης, έτσι μέσω του σωλήνα το παραπανίσιο κρασί χύνεται κάτω από την κούπα. 
   Τότε η υδροστατική πίεση δημιουργεί ένα σιφόνι στον εσωτερικό σωλήνα, το οποίο αδειάζει όλο το περιεχόμενο της κούπας από την οπή που υπάρχει. 

   Έτσι, ο άπληστος τιμωρείται. Καλείται επίσης «κούπα του δικαίου» διότι πλην της 

υδραυλικής, αντανακλά και μία από τις βασικές αρχές του δικαίου, αυτήν της Ύβρεως 

και Νεμέσεως. 
   Όταν το όριο ξεπερνιέται (ύβρις), δεν χάνονται μόνον όσα έχουν ξεπεράσει 

το όριο, αλλά και όλα τα προηγούμενα που είχαν αποκτηθεί (νέμεσις). Με μια απλή εφαρμογή της υδραυλικής, ο Πυθαγόρας μας διδάσκει απ” τα βάθη του χρόνου, να δεχόμαστε το άριστο μέτρο και να απολαμβάνουμε τον οίνο που ήδη έχουμε στην κούπα μας αντλώντας την μέγιστη ωφέλεια!
___________________________

Scholeio.com

Νέα τάξη I - Παγκόσμια Τράπεζα

Οι απίστευτες αποκαλύψεις της 

Κάρεν Χούντες, πρώην στέλεχος 

της Παγκόσμιας Τράπεζας*

Τι μπορείς να πιστέψεις πιά ?

Όσοι Πρόεδροι αρνήθηκαν να συμπορευτούν με "αυτούς" δολοφονήθηκαν !

Επιτρέψαμε στους τραπεζίτες να αγοράσουν ΜΜΕ και να λένε ψέματα.

Ακόμα και το video με τον χημικό πόλεμο. 
Το πιθανότερο είναι αυτοί να είναι ηθοποιοί

Ε.Μ.Σ. Η δύναμη τους είναι η άγνοια μας...

Ξέρουμε τι είναι ο περιβόητος μηχανισμός στήριξης ;

Με τη θέσπιση του Ευρωπαϊκού  Μηχανισμού Σταθερότητας
θα δημιουργηθεί ένας μηχανισμός  ανώτερος από τις κυβερνήσεις των
χωρών που θα μπορεί να τυπώνει χρήμα απεριόριστα....
Η συνέπεια υπερπληθωρισμός.....

Να είναι ζεστή η σοκολάτα μόνο...!

Επιτυχημένοι επαγγελματίες πλέον...  Απόφοιτοι  μεγάλου Πανεπιστημίου αναπολώντας

το παρελθόν συμφωνούν να ξανασυναντηθούν σε μία «γιορτή σχολικής επανένωσης».

Θυμήθηκαν και έναν αγαπημένο τους καθηγητή, συνταξιούχο πλέον  που ήταν πάντα για αυτούς πηγή έμπνευσης και στοχασμού. 

Αποφάσισαν λοιπόν να τον επισκεφτούν....  Φυσικά τον κάλεσαν να είναι μαζί τους...

Ο Μύθος για τον "Πίθο της Πανδώρας"

  Το Πιθάρι της Πανδώρας

Η Πανδώρα είναι μορφή της ελληνικής μυθολογίας, όπου αναφέρεται ως η πρώτη 
θνητή γυναίκα, αιτία όλων των δεινών κατά τον Ησίοδο και αντίστοιχη της βιβλικής Εύας. 

   Ο μύθος της Πανδώρας, μητέρας όλων των γυναικών, αλλά ως αιτίας όλων των παθών, λόγω της περιέργειάς της, έχει κάνει το γύρο του κόσμου.

   Συγκεκριμένα, από ανοησία, περιέργεια ή σκόπιμα, η Πανδώρα σύμφωνα με το μύθο αποδέσμευσε και σκόρπισε στην ανθρωπότητα όλα τα δεινά και τις ασθένειες που ήταν κρυμμένες σε ένα πιθάρι -το οποίο κατά λάθος καθιερώθηκε να αναφέρεται ως κουτί. 

   Η αρνητική στάση του Ησίοδου και ο μισογυνισμός που εκδηλώνεται στα σχετικά κείμενά του -με την Πανδώρα πιθανόν ως αφορμή- αποδίδεται από ορισμένους ερευνητές και σε κατάλοιπα της μεταβατικής εποχής, από τη μητριαρχία στην πατριαρχία χωρίς φυσικά να αποκλείονται και άλλες λογικές ερμηνείες.

   Σύμφωνα με την Θεογονία και τα Έργα και Ημέραι του Ησιόδου που συντάχθηκαν γύρω στο 750 π.Χ. η Πανδώρα πλάστηκε από χώμα από τον Ήφαιστο κατά παραγγελία του Δία. 
   Η Αθηνά (ή ο Ερμής) της έδωσε ζωή και οι θεοί του Ολύμπου της προσέφεραν γενικά όλα τα χαρίσματα και τις ικανότητες, και μαζί μια επικίνδυνη γοητεία. Για τον Ησίοδο πάντως η Πανδώρα ήταν το χειρότερο δώρο που μπορούσαν να κάνουν οι θεοί στον άνθρωπο.

   Στη Θεογονία αναφέρει ότι "ο ευγενής γιος του Ιαπετού (ο Προμηθέας) έκλεψε την ιερή φωτιά και εξοργισμένος ο Δίας έστειλε στους ανθρώπους ένα μεγάλο κακό -το τίμημα για το ευεργέτημα της φωτιάς. 
   Ζήτησε από τον Χωλό θεό (τον Ήφαιστο) να πλάσει από τη γη μια παρθένα και η Αθηνά την έντυσε και τη στόλισε με κοσμήματα και της έβαλε ένα θαυμαστό πέπλο και στεφάνι στο κεφάλι καθώς και ένα στέμμα χρυσό". 

   Όπως περιγράφει ο Ησίοδος ήταν χάρμα οφθαλμών και έλαμπε με μεγάλη ομορφιά που την θαύμασαν ακόμα και οι θεοί και που δεν μπορούσε να της αντισταθεί κανένας θνητός, αφού μέχρι τότε δεν υπήρχαν γυναίκες παρά μόνον άνδρες. "Από αυτήν" γράφει ο Ησίοδος, "κατάγονται όλες οι γυναίκες και το θηλυκό γένος. Από αυτήν προήλθε το καταστροφικό γένος των γυναικών που ζει μεταξύ των θνητών ανδρών για να τους βασανίζει, σύντροφος μόνο στα πλούτη και ποτέ στη μισητή φτώχεια . Ο Δίας έπλασε τις γυναίκες για να βλάψει το θνητόν άνδρα.

Η εκδοχή του Αισώπου

   Σύμφωνα με έναν μύθο του Αίσωπου, που χρονολογείται στον 6ο αιώνα, δηλαδή περίπου 200 χρόνια μετά την εποχή του Ησίοδου, ο Δίας είχε συγκεντρώσει όλα τα αγαθά σε ένα πιθάρι και το είχε κλείσει, αλλά το εμπιστεύθηκε σε ανθρώπινα χέρια. 
   Ο άνθρωπος όμως δεν είχε αυτοέλεγχο και θέλοντας να δει τι περιείχε το πιθάρι, το άνοιξε. Έτσι όλα τα καλά που περιείχε πέταξαν αμέσως ξανά προς τον ουρανό και τους θεούς και στο πιθάρι απόμεινε μονάχα η ελπίδα. 
    Σε αυτή την περίπτωση όμως το πιθάρι το ανοίγει άνδρας.

Η άποψη του Αισχύλου

   Ο δραματουργός Αισχύλος, που έζησε περίπου 50 χρόνια μετά τον Αίσωπο και 250 χρόνια μετά τον Ησίοδο, είδε το ίδιο θέμα από άλλη σκοπιά στο έργο "Προμηθέας Δεσμώτης". 
   Στον Αισχύλο η ελπίδα αντί να είναι κλεισμένη στο πιθάρι της Πανδώρας, αποτελεί στην πραγματικότητα το δώρο του Προμηθέα προς τους ανθρώπους. Στον στίχο 250 όταν ο χορός ρωτά τον Προμηθέα ποιο ήταν το αμάρτημα για το οποίο τιμωρείται, εκείνος απαντά:

   "έκανα τους θνητούς να πάψουν να προβλέπουν το θάνατό τους ως μοιραίο"
   "και τι φάρμακο βρήκες γι' αυτό;" ρωτά ο χορός
   "τους έδωσα τυφλές ελπίδες" απαντά εκείνος
   "σπουδαία λύση βρήκες" λέει ο χορός
   "τους έδωσα και τη φωτιά" λέει ο Προμηθέας

   Από το κείμενο δεν αποσαφηνιζεται αν ο Αισχύλος εννοεί πως ο Προμηθέας ήταν εκείνος που σφάλισε το πιθάρι της Πανδώρας και φύλαξε την ελπίδα για στερνό καταφύγιο του ανθρώπου ή αν εννοεί πως εκείνος ήταν η αιτία να δοθεί στους ανθρώπους το δώρο της ελπίδας. 
   Τρίτη εκδοχή είναι να ειρωνεύεται και να εννοεί ότι εξαιτίας του οι άνθρωποι έχουν πια μόνο τυφλές ελπίδες και τίποτε άλλο. Τέλος, μπορεί να εννοεί ότι δίνοντας στον άνθρωπο τη φωτιά του έδωσε ουσιαστικά ελπίδες για καλύτερη ζωή.

   Το θέμα της ελπίδας έχει εξεταστεί και από σύγχρονους ερευνητές που δεν θεωρούν σαφές ότι η ελπίδα ήταν όπλο ή μειονέκτημα, υποννοώντας ότι η ελπίδα αναστέλλει την κινητοποίηση και οδηγεί πιθανόν στην υποχώρηση και την ήττα. 
   Αλλος προβληματισμός αφορά στις προθέσεις των κεντρικών μοχλών του μύθου. Αν ο Δίας ήθελε πραγματικά το κακό των ανθρώπων, γιατί φρόντισε στο πιθάρι με τα δεινά να υπάρχει και η Ελπίδα; Αυτό δειχνει ευσπλαχνία, ενώ ο Ησίοδος τον παρουσιάζει έξαλλο με τον Προμηθέα και την ανθρωπότητα.

Αν και ο μύθος έχει φτάσει με πολλές παραλλαγές στις μέρες μας, δεν είναι σαφές αν εξαρχής ο Δίας ήθελε να τιμωρήσει τους ανθρώπους με όσα αποδεσμεύτηκαν από το πιθάρι ή αν η τιμωρία ήταν αυτή καθαυτή η γυναίκα. 

   Πολλοί παραβάλλουν μάλιστα το "κουτί της Πανδώρας" με το μήλο του Παράδεισου της Εύας, όμως στην ελληνική μυθολογία και φιλοσοφία προσάπτονται στο Δία, φθόνος και οργή και κακία. 
   Επιπλέον ο Επιμηθέας δεν τιμωρείται οικτρά, αλλά αποκτά με την Πανδώρα μια κόρη, την Πύρρα, η οποία παντρεύεται τον ξάδελφό της Δευκαλίωνα, γιο του Προμηθέα, και γλιτώνουν από τον κατακλυσμό. Κατά μια άλλη εκδοχή η Πανδώρα ήταν κόρη του Δευκαλίωνα και γέννησε από τον Δία τον Γραικό.

   Οι περισσότερες εκδοχές του μύθου παρουσιάζουν στην περίπτωση της Πανδώρας ότι το πιθάρι περιείχε τα δώρα του γάμου της και ότι της είχε δοθεί η εντολή να μην το ανοίξει. 
    Έτσι το θέμα του ανοίγματος του πιθαριού παραπέμπει στην ελεύθερη βούληση του ανθρώπου. 

    Η πιο λαϊκή εκδοχή ήθελε το πιθάρι "κακοπροαίρετο δώρο" ζηλόφθονων θεών που προσδοκούσαν να ανοίξει η Πανδώρα το πώμα του ώστε να ξεχυθούν όλα τα δεινά στην ανθρωπότητα. 
   Σε αυτή την περίπτωση η ενέργεια του Δία -σύμφωνα με τον Ησίοδο- να κρατήσει την ελπίδα μέσα στο πιθάρι, δεν είναι εύκολο να ερμηνευθεί: το έκανε σε μια ύστατη κίνηση καλής πρόθεσης προς τους ανθρώπους ώστε να τους περισώσει έστω την ελπίδα ή το έκανε απεναντίας σε μια ύστατη κίνηση αντεκδίκησης, ώστε μέσα σε όλες τις δυστυχίες τους να μην έχουν ούτε καν την παρηγοριά της ελπίδας; Η απάντηση εξαρτάται από το αν θεωρεί κάποιος το "κουτί της Πανδώρας" φυλακή ή τόπο διαφύλαξης.

Ακόμα και στην Ελλάδα έχει καθιερωθεί η αναφορά στο "κουτί" και όχι στο πιθάρι της Πανδώρας. Η αιτία είναι η επανεισαγωγή της αρχαίας γραμματείας από το εξωτερικό και η καθιέρωση της λέξης "κουτί" σε όλες τις άλλες γλώσσες προτού οι Έλληνες προλάβουν να ασχοληθούν οι ίδιοι με το πρωτότυπο αρχαίο κείμενό τους. 
   Συγκεκριμένα, ο Έρασμος μετάφρασε το έργο στα λατινικά και απέδωσε τον πίθο του Ησίοδου ως pyxis, που σημαίνει κυτίο ή κουτί. Η λέξη πυξίς υπήρχε και στα αρχαία ελληνικά και έμοιαζε ως σκεύος περισσότερο με τη σημερινή κατσαρόλα -έβαζαν μέσα σε αυτό τα κοσμήματά τους. 
   Ο Ησίοδος όμως αναφέρει τη λέξη "πίθος", το πιθάρι. Από τη μετάφραση όμως του ΄Ερασμου ανατυπώθηκαν βιβλία με έργα του Ησιόδου στα αγγλικά, γερμανικά και γαλλικά, που όλα τους απέδιδαν τη λατινική λέξη pyxis στη γλώσσα τους ως box, boite κ.λπ.

Από αυτό τον μύθο είναι γνωστή μέχρι σήμερα η φράση «Κουτί της Πανδώρας»: λέγεται ότι κάποιος «άνοιξε το Κουτί της Πανδώρας» όταν κάνει μια φαινομενικά ασήμαντη πράξη που μπορεί να έχει ανυπολόγιστες συνέπειες.


Scholeio.com

Ερμητικά κείμενα, Ειμαρμένη III

   Ο κόσμος του Θεού δημιουργήθηκε για τις καλοσυνάτες  και για τις αγαθές ψυχές .... "ως αυτές εικόνα του Θεού είναι".

   Η κακία, η βία, πάσαν μίσος τρεφόμενον και από οπουδήποτε ορμόμενο αν είναι, έχουν το δικό τους τόπο διαμονής.

Ερμητικά κείμενα, "Ειμαρμένη" II

       Ως κύριο όνομα, είναι η προσωποποίηση της μεγαλύτερης δύναμης, 
που κυριαρχεί στη Φύση και κανονίζει τις ενέργειες των ανθρώπων, Θεωρείται η κυρίαρχος των Μοιρών.

   Φιλοσοφική Ανάλυση

   Τυραννική και αγαπημένη ψευδαίσθηση, του Ανέφικτου μετεικασία, θολό το "ξίφος του Απόλυτου" που κραδαίνει η Ειμαρμένη που στήνει χορό με τη ζωή σου Ειμαρμένη  (λατ. Fatum) είναι το πεπρωμένο, το αναπόφευκτο, που πολύ συχνά ταυτίζεται με την Ανάγκη σε έναν Κόσμο συνύπαρξης  θεών και ανθρώπων, ο οποίος διέπεται από αυστηρή νομοτέλεια,

   Η Ειμαρμένη αποτελεί το καθορισθέν υπό της Μοίρας, τον «Λόγο του Κόσμου».
Ειμαμένη εστίν ο του Κόσμου Λόγος διακυρήσσουν οι Στωικοί, όπως διασώζει ο Στοβαίος.

Ερμητικά κείμενα, Ειμαρμένη Ι

   Τη λέξη "ειμαρμένη", με την έννοια της μοίρας ή τύχης  ακολουθούσαν αρχικά τα ουσιαστικά μοίρα, ανάγκη, αίσα.
   Κατά παράλειψη αυτών ουσιαστικοποιήθηκε η μετοχή "ειμαρμένη", που σημαίνει μόνη της πλέον, τη μοίρα, την τύχη,  και έγινε συνώνυμη με το πεπρωμένο.  Η έννοια της λέξης είναι δημιούργημα της Ιωνικής φιλοσοφίας.

   Στον Ηράκλειτο ήδη υπάρχει η λέξη Ειμαρμένη με την έννοια της μοίρας, της τύχης, η οποία υπό τους όρους μοίρα, ανάγκη, αίσα ήταν ριζωμένη στην ψυχή των Ελλήνων.

Ερμητικά κείμενα, Ο Σμαράγδινος Πίνακας του Ερμή

   1.   Είναι ακριβές, σίγουρο και αληθινό.

   2.   Ότι είναι κάτω, μοιάζει με εκείνο που είναι επάνω και ότι είναι επάνω, 
         μοιάζει με αυτό που είναι κάτω, προς εκπλήρωση των θαυμάτων του Ενός.

   3.   Και όπως όλα δημιουργήθηκαν μέσω του Νου του ενός Όντος, έτσι τα
         πάντα γεννήθηκαν από  εκείνο το Ον μέσω προσαρμογής.

Πρωτοβουλία για ριζική Συνταγματική αλλαγή, η Διακήρυξη

Οι υπογράφοντες το παρόν Έλληνες πολίτες ενωθήκαμε μέσα από την οδύνη και την αγανάκτηση για τον εξευτελισμό της πατρίδας μας, αλλά και από την αγωνία για το μέλλον της δημοκρατίας.

Τις ιστορικές τούτες στιγμές το αίτημα για πραγματική δημοκρατία είναι πρώτη προτεραιότητα και ουσιώδης προϋπόθεση για την αποτελεσματική και προς όφελος του λαού αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης.

Ζητούμε πραγματική δημοκρατία με πυρήνα ένα νέο Σύνταγμα της χώρας.

Το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης, αφού πρώτα οδήγησε την χώρα στην χρεοκοπία, τώρα αγωνίζεται να διατηρηθεί στην εξουσία παραδίδοντας το μέλλον της χώρας στους δανειστές της. Η χρεοκοπία της χώρας δεν είναι ασφαλώς ζήτημα απλώς οικονομικό.

Η κρίση που βιώνουμε σήμερα είναι πρωτίστως πολιτική, διότι η δημοσιονομική κατάρρευση επήλθε ως απότοκος ενός συστήματος χάρη στο οποίο, λίγες οικογένειες, προκειμένου να διατηρήσουν την πολιτική και οικονομική εξουσία, κατασπατάλησαν το δημόσιο χρήμα σε μίζες, διορισμούς, εκμαυλισμό και διαφθορά.

Θεμέλιο του πολιτικού συστήματος κάθε πολιτείας είναι το Σύνταγμα. Το Σύνταγμα του 1975, με όλες τις αναθεωρήσεις του, εγκαθίδρυσε ένα πολίτευμα «κλειστό», το οποίο φρόντιζε μονάχα για την διατήρηση της εξουσίας των εμπνευστών του και ουδόλως μεριμνούσε για την χρηστή δημοκρατική διακυβέρνηση.

Με βάση το ισχύον σύνταγμα:

1. Τα μέλη της κυβέρνησης και οι βουλευτές έχουν κατοχυρώσει συνταγματικά την προνομιακή μεταχείρισή τους και την ατιμωρησία τους από την δικαιοσύνη έναντι των υπολοίπων πολιτών, δεν προβλέπεται σύστημα δημόσιας λογοδοσίας, ενώ και ο θεσμός του ελέγχου των οικονομικών των κομμάτων της βουλής είναι εντελώς διάτρητος αφού διενεργείται μέσω επιτροπής της βουλής με αποτέλεσμα τα κόμματα ουσιαστικά να ελέγχουν τον εαυτό τους!

2. Οι εκλογές διενεργούνται όποτε κρίνεται σκόπιμο από την κυβέρνηση για μικροκομματικούς καθαρά σκοπούς και όχι σταθερά κάθε τέσσερα χρόνια.

3. Δεν έχουν όλοι οι Έλληνες τα ίδια πολιτικά δικαιώματα, αφού τα κόμματα του κοινοβουλίου εξασφαλίζουν προνομιακή χρηματοδότηση και προβολή, διαπλέκονται με τράπεζες και ΜΜΕ και αποκλείουν κάθε νέα πολιτική κίνηση ανανέωσης της πολιτικής ζωής.

4. Η δικαιοσύνη είναι ακρωτηριασμένη, αφού η ηγεσία της διορίζεται από την κυβέρνηση και ουδέποτε όρθωσε το ανάστημά της.

5. Η έλλειψη χωριστών εκλογών για εκτελεστική και νομοθετική εξουσία, σε συνδυασμό με την παντελή έλλειψη θεσμών εσωκομματικής δημοκρατίας, οδήγησαν στην ποδηγέτηση της βουλής από την εκάστοτε κυβέρνηση. Δεν υφίσταται διάκριση, αλλά σκόπιμη σύγχυση των εξουσιών.

6. Η απουσία θεσμών άμεσης συμμετοχής των πολιτών στην άσκηση της εξουσίας, όπως λ.χ. η δυνατότητα λαϊκής πρωτοβουλίας για διενέργεια δημοψηφισμάτων, η οποία προβλέπεται στα συντάγματα άλλων – ευνομούμενων – χωρών οδήγησε τον πολίτη στο περιθώριο της πολιτικής ζωής.

Το παραπάνω θεσμικό πλαίσιο οδήγησε στην κατάρρευση και στην ταπείνωση της χώρας και δεν μπορεί να γίνει πλέον ανεκτό. Η χώρα χρειάζεται επειγόντως ευρύτατη συνταγματική αλλαγή, προκειμένου να δοθεί η ώθηση που απαιτείται για να εξέλθει από την βαθιά κρίση. Είναι ανάγκη να πνεύσει νέος άνεμος, να τεθεί ο πολίτης στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής, να καθιερωθεί η διάκριση των εξουσιών, να επιτευχθεί η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, να παύσει η ανισότητα, και να κατοχυρωθούν οι βασικές αρχές της δημοκρατίας.

Οι υπογράφοντες το παρόν Έλληνες πολίτες ζητούμε την θέσπιση ενός νέου Συντάγματος το οποίο θα εγγυάται:

Α. ΤΗΝ ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ,  για την ουσιαστική κατοχύρωση της οποίας είναι απαραίτητη η συνταγματική θέσπιση λαϊκής πρωτοβουλίας για την διενέργεια δημοψηφισμάτων, η καθιέρωση θεσμών δημόσιας λογοδοσίας των αξιωματούχων και η πρόβλεψη -στοιχειωδών έστω- κανόνων εσωκομματικής δημοκρατίας υποχρεωτικής ισχύος.

Β. ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΟΤΗΤΑ, ώστε να μην υπάρχουν Έλληνες «πιο ίσοι από κάποιους άλλους». Επ’ αυτού ζητείται, (1) η κατάργηση των προνομίων και της ποινικής ασυλίας των βουλευτών, (2) η κατάργηση των διαβόητων διατάξεων περί ευθύνης υπουργών και η υπαγωγή των υπουργών στην ανεξάρτητη δικαιοσύνη, (3) η άπαξ ανανεώσιμη θητεία Προέδρου της Δημοκρατίας, υπουργών και βουλευτών και (4) η κατοχύρωση της ισότητας των πολιτικών κομμάτων.

Γ. ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΕΞΟΥΣΙΩΝ, η οποία επιτυγχάνεται αποτελεσματικότερα με το πολίτευμα της προεδρικής δημοκρατίας, χωριστές εκλογές για Πρόεδρο (εκτελεστική εξουσία) και Βουλή (νομοθετική εξουσία), εκλογή Προέδρου με σταθερή θητεία και ασυμβίβαστο βουλευτή-υπουργού.

Δ. ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, με την κατάργηση της διάταξης που προβλέπει διορισμό της ηγεσίας της από την κυβέρνηση και εκλογή της με τρόπο που εξασφαλίζει την ανεξαρτησία της, θέσπιση ανεξάρτητου Συνταγματικού Δικαστηρίου, αναλόγου με τα υψηλού επιπέδου συνταγματικά δικαστήρια της Γερμανίας ή της Ιταλίας και ενίσχυση του θεσμού των ενόρκων.

Ε. ΤΟΝ ΑΥΣΤΗΡΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΟΣΟΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΗΜΑ αποκλειστικά από την δικαιοσύνη, υπό τον δημόσιο έλεγχο των πολιτών χωρίς την ισχύ οποιουδήποτε απορρήτου.

ΣΤ. ΤΟΝ ΑΥΣΤΗΡΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΩΝ ΜΜΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ,  ώστε να μην λειτουργούν ΜΜΕ χωρίς νόμιμη άδεια και να αφαιρείται η άδεια λειτουργίας τους εάν έχουν οφειλές προς το δημόσιο.

Στόχος μας μία δημοκρατία ανθρωπιάς που εγγυάται την εθνική αξιοπρέπεια και διασφαλίζει το μέλλον της Ελλάδας ως ισότιμο μέλος της Ευρώπης των λαών και των πολιτών. Όραμά μας ένα δημοκρατικό πολίτευμα που εμφορείται από αρχές και αξίες.

Καλούμε τους Έλληνες πολίτες οι οποίοι πιστεύουν στα παραπάνω ιδανικά να προσυπογράψουν το παρόν και να αγωνιστούμε όλοι μαζί για την θέσπιση του νέου Συντάγματος της 4ης Ελληνικής Δημοκρατίας.

πηγή:   "Πρωτοβουλία για ριζική Συνταγματική αλλαγή"

http://www.neosyntagma.net/

Scholeio.com

Ερμητικά Kείμενα, Eισαγωγή - Κυμβάλειο, "οι Αρχές της Αλήθειας"

Μεσαιωνική απεικόνιση του Ερμή του Τρισμέγιστου

εισαγωγή

Με το όρο "Ερμητικά
κείμενα εννοούμε μια 
σειρά αρχαιότατων 
κειμένων, γραμμένων  αρχικά στην ιερατική γλώσσα των Αιγυπτίων, δηλαδή με τα γνωστά ιερογλυφικά σύμβολα.

Το βασικό μέρος τους λέγεται 
ότι γράφηκε αρχικά από τον Θωθ την εποχή του βασιλιά  Άμμωνα. 

Αυτός ο Θωθ έχει πολλά κοινά με τον Ερμή. Ήταν προστάτης των γραμμάτων, των τεχνών και της ιατρικής, σύμβουλος του Όσιρη και δάσκαλος της Ίσιδας.  Οι Έλληνες τον ταύτιζαν με τον Ερμή, το γιο του Δία και της Μαίας.  Αργότερα, μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, τα κείμενα αυτά ανακαλύφθηκαν από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο και εμπλουτίστηκαν ή σχολιάστηκαν ίσως από τον ίδιο.

    Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος,*  όντας κρίκος μιας γραμμής διαδοχής "κρυμμένων" διδασκάλων, κατανόησε σε βάθος τη διδασκαλία και την μετέδωσε στον Ασκληπιό και στο γιο του Τατ.
   Μετά από πολλούς αιώνες, κάποιος τρίτος Ερμής, υπήρξε συνεχιστής της διδασκαλίας την εποχή που ζούσε ο Ιμχοτέπ, τον οποίον οι Έλληνες ταύτιζαν με τον Ασκληπιό.

   Τέλος κατά τον όγδοο π.Χ. αιώνα, η και αργότερα, ένας διάσημος Αιγύπτιος ιερέας, ο Βίτυς, μετέφρασε τα ερμητικά κείμενα στην ελληνική γλώσσα.

   Ο Τρίτος Ερμής, ο Αιγύπτιος ο Τρισμέγιστος,  φαίνεται να έζησε την εποχή του φαραώ Σέσωστρη 19ος αι.π.Χ.  
   "Άνδρας φοβερός στη σοφία. Αυτός είπε ότι υπάρχουν τρεις μέγιστες Υποστάσεις,  αλλά ένας Θεός, γι αυτό και ονομάστηκε από τους Αιγύπτιους Τρισμέγιστος  Ερμής."  λέει ο Ιστορικός Ιωάννης Μάλαλας.

   Η μετάφραση, των "Ερμητικών κειμένων", στην ελληνική γλώσσα την Αλεξανδρινή περίοδο,  τους έδωσαν ένα κοσμοπολίτικο χρώμα σε μια εποχή όπου υπήρχε η βιβλιοθήκη της  Αλεξανδρείας.  
   Μπραχμάνοι και Ζωροαστριστές, Έλληνες φιλόσοφοι, Εσσαίοι και Ινδοί γυμνοσοφιστές, Βουδιστές και Χαλδαίοι, όλοι κληρονόμοι σπουδαίων μυστηριακών παραδόσεων, συνέβαλαν στη σύνθεση μιας παγκόσμιας κοσμοθεώρησης.

   Αυτή τη φιλοσοφική στάση εκφράζουν απόλυτα τα Ερμητικά. Εκεί έχουν τη ρίζα τους τόσες σχολές και απόκρυφα τάγματα, όπως ο Ροδοσταυρισμός, η Θεοσοφία, ο Τεκτονισμός, ο Γνωστικισμός, ο Σουφισμός και ως ένα βαθμό ο Νεοπλατωνισμός και φυσικά η πνευματική Αλχημεία.

   Ποτέ δεν έπαψαν οι Έλληνες συγγραφείς, Χριστιανοί και Εθνικοί, να αντλούν από τη σοφία του Ερμή του Τρισμέγιστου και να παραθέτουν μικρά ή μεγάλα αποσπάσματα από το έργο του.

   Αλλά εκείνος που διέσωσε ένα πολύ μεγάλο μέρος των Ερμητικών Κειμένων, ήταν ο Στοβαίος (5ος αι. μ.Χ.) ο οποίος συνέλεξε αποσπάσματα από 294 φιλοσόφους και ιστορικούς, 150 ποιητές και 120 ρήτορες στο Ανθολόγιο του.

   Εκτός από τα διάφορα χειρόγραφα που φυλάσσονται στις βιβλιοθήκες της Ευρώπης, από το 1471 που εκδόθηκε το πρώτο σύνολο αποσπασμάτων από τον Ficinus, ως τα τέλη του 19ου αιώνα, πολλές φορές δημοσιεύτηκαν τα Ερμητικά Κείμενα με ή χωρίς το αρχαίο κείμενο. 
   Επειδή πολλά χειρόγραφα είναι ελλιπή, ατελή η σε κακή κατάσταση, ανέλαβαν οι σχολιαστές να βάλουν σε τάξη όλο αυτό το υλικό.
   Το έργο δεν ήταν εύκολο, γιατί σε πάρα πολλά σημεία δεν βγαίνει κανένα νόημα. Οι διαδοχικές μεταφράσεις -από Αιγυπτιακά σε Ελληνικά και από εκεί σε Λατινικά και τέλος στις Ευρωπαϊκές γλώσσες- και οι αντιγραφές, καθώς και οι φυσικές φθορές του χρόνου καθιστούσαν δύσκολο το έργο της ταξινόμησης.

   Τελικά ο Γουόλτερ Σκοττ (1855-1925), βασιζόμενος στο φιλότιμο και επίμοχθο έργο πολυάριθμων σχολιαστών, κατάφερε να βάλει τάξη στο χάος και να εκδώσει μια δική του απόδοση μαζί με το αρχαίο κείμενο, που πλησιάζει κατά πολύ στην αρχική μορφή των Ερμητικών Κειμένων.

Το σύνολο του έργου που φτάνει ως σήμερα είναι:

   - 17 κεφάλαια με το γενικό τίτλο Ποιμάνδρης. Το αρχαίο κείμενο είναι στα Ελληνικά.
   -  Ο Ασκληπιός, πρόλογος και τρία μέρη. Το αρχαίο κείμενο είναι στα Λατινικά.
   -  Τα κείμενα που διέσωσε ο Στοβαίος. Το αρχαίο κείμενο είναι στα Ελληνικά.
   -  Η Νουθεσία της Ψυχής. Ο Bardenhewr μετέφρασε από τα Αραβικά στα Λατινικά.
   -  Το "Κυμβάλειον" ανήκει στα Νεοπλατωνικά κείμενα των Ελληνιστικών και
    Ελληνορωμαϊκών  χρόνων με τον γενικό τίτλο "Ερμητικά" ή "Ερμητική φιλοσοφία", τα οποία κορυφώθηκαν από τη συμβολή των Νεοπλατωνικών φιλοσόφων, Ιάμβλιχου, Πλωτίνου και Πρόκλου.
   Παρότι αποδόθηκαν σε ένα μυθολογικό πρόσωπο, τον Ερμή τον τρισμέγιστο, για τον οποίο η εξαπτόμενη φαντασία τον τοποθετεί έως και 9.000 χρόνια πριν την κοινή χρονολόγηση και για πολλούς άλλους μυθοπλάστες, τα κείμενα αυτά είναι η παρουσίαση των μυστικών των πυραμίδων ή προϊόντα της δήθεν Αιγυπτιακής σοφίας, η επιστημονική μελέτη τα κατατάσσει στα Νεοπλατωνικά κείμενα, σίγουρα αργότερα τουλάχιστον του Πλάτωνα, όπως αποδεικνύει η γλώσσα και οι ιδέες που βρίσκονται διάσπαρτες στα παραπάνω κείμενα.

   Το Κυμβάλειον*,  όπως και ολόκληρη η Ερμητική φιλολογία - φιλοσοφία, εντάσονται στον γενικό κορμό των Γνωστικών κειμένων και η μεγάλη τους συνεισφορά και αξία είναι ότι, στηρίζουν τις ιδέες τους στην σκέψη και όχι στην πίστη.

 Το Ερμητικό Κυμβάλειο αποτελεί ένα σύγγραμμα που σε έντυπη μορφή εμφανίστηκε πολύ πρόσφατα (το 1908) από μία ομάδα ατόμων που αποκαλούνται “οι 3 μύστες”.
   Είναι πιθανό αυτό το έργο να αποτελεί μέρος των Ερμητικών Κειμένων που αποδίδονται στον μεγάλο μύστη της αρχαιότητας, τον (αμφιβόλου ιστορικότητας) Ερμή τον Τρισμέγιστο, ο οποίος ονομάστηκε έτσι λόγω του ότι κατείχε τα τρία μέρη της κοσμικής σοφίας, δηλαδή της Αστρολογίας (εργασία της Σελήνης), της Αλχημείας (εργασία του Ήλιου) και της Θεουργίας (εργασία των Άστρων).
                                                                

Κυμβάλειο

   Με εμφανείς τις επιρροές από τον γνωστικισμό και τον νεοπλατωνισμό της Ελληνιστικής εποχής, θεωρείται πως το Κυμβάλειο* (ή ο Κυμβαλίων όπως ονομαζόταν από τους αρχαίους Έλληνες) είναι το μόνο από τα ερμητικά κείμενα που σώθηκε αυτούσιο μετά την πυρκαγιά στη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας το 48 π.κ.χ. και φαίνεται πως αποδίδει με ολοκληρωμένο τρόπο το σύνολο της ερμητικής φιλοσοφίας, ενώ ακόμη και με τη σύγχρονη οπτική του κόσμου, αποτελεί μία ολοκληρωμένη ανάλυση των νόμων που τον διέπουν. 
   Είναι επίσης σημαντικό να τονιστεί ότι η αξία του Κυμβάλειου είναι δεδομένη, καθώς οι αρχές που το αποτελούν στηρίζονται στην παρατήρηση   και την κριτική σκέψη κι όχι στην πίστη.
   "Οι Αρχές της Αλήθειας είναι 7.  Εκείνος που τις γνωρίζει, μέσω της κατανόησης έχει στην κατοχή του το μαγικό κλειδί, στο άγγιγμα του οποίου, όλες οι Πύλες του Ναού ανοίγουν διάπλατα…”   Κυμβάλειον

   Το Κυμβάλειο αποτελεί την ανάλυση των 7 βασικών συμπαντικών νόμων ή Αρχών που ήδη έχουν ενσωματωθεί στα υπόλοιπα ερμητικά κείμενα και αποτελούν τη βάση της ερμητικής φιλοσοφίας. Αυτοί οι Συμπαντικοί Νόμοι ή Αρχές είναι οι εξής:

   1.   Η Αρχή της Νοητικότητας
   2.   Η Αρχή της Αντιστοιχίας (Αναλογίας)
   3.   Η Αρχή της Δόνησης
   4.   Η Αρχή της Πολικότητας
   5.   Η Αρχή του Ρυθμού
   6.   Η Αρχή της Αιτίας και του Αποτελέσματος (Αιτιοκρατία)
   7.   Η Αρχή της Γέννησης

Συνοπτικά, οι 7 Αρχές ορίζουν τα εξής:


1. Αρχή της Νοητικότητας: 

“Το Ένα είναι νόηση, το Σύμπαν είναι νοητικό”

  Τι εννοεί όμως νοητικό?,  Τι μπορεί να σημαίνει νοητικό ? ….και τι σχέση μπορεί να έχει η λέξη νοητικό που αναφέρετε στο κυμβάλειον , με το νοητικό που εμείς μπορούμε να καταλαβαίνουμε σαν διανοητικά όντα ?

   Κάποιες απαντήσεις μπορούμε να έχουμε από ….την θρησκευτική , φιλοσοφική, αλλά και επιστημονική ιδέα και άποψη, ότι δηλαδή …. 

Ο άνθρωπος είναι… μια μικρογραφία 
του ιδίου σύμπαντος,  ή του δημιουργού.

          Η αρχή αυτή ορίζει πως τα πάντα στο σύμπαν δημιουργήθηκαν ως αντανάκλαση της παγκόσμιας  και άπειρης Θείας Νόησης, πως το σύμπαν δηλαδή είναι στη βάση του Νοητικό. 
   Η αρχή αυτή,  μέσω της ενσωμάτωσης της νοητικής φύσης του σύμπαντος, δίνει εξήγηση κι αιτία στα κάθε  είδους πνευματικά και ψυχικά φαινόμενα που εκδηλώνονται στους ανθρώπους. 
   Τέλος, αυτή  η αρχή, αναλύει την πραγματική φύση και υπόσταση της ύλης, της ενέργειας και της δύναμης  που στο σύνολό τους αποτελούν διαβαθμισμένες μορφοποιήσεις της Θείας Νόησης.

2.   Αρχή της Αντιστοιχίας (Αναλογίας): 

“Αυτό που βρίσκεται κάτω, είναι όμοιο με το επάνω και αυτό που βρίσκεται επάνω είναι όμοιο με το κάτω προς επιτέλεσιν των θαυμαστών του Ενός  και Μοναδικού πράγματος”

          Αποτελεί μία από τις πιο γνωστές αλλά και πιο σημαντικές αρχές της Ερμητικής φιλοσοφίας και αναγράφεται στον Σμαράγδινο Πίνακα (κατά πολλούς το ευαγγέλιο της Αλχημείας). 
   Στην ουσία, η αρχή αυτή αναφέρεται στη σχέση του Μακρόκοσμου (σύμπαν) με τον Μικρόκοσμο (άνθρωπος)
και πως όσα συμβαίνουν στο σύμπαν, αναλογικά συμβαίνουν και στον άνθρωπο (μικρογραφία του σύμπαντος) ως κοσμικές αντανακλάσεις.


3.   Αρχή της Δόνησης: 

“Τίποτα δεν είναι σταθερό, όλα κινούνται, 

όλα δονούνται”

          Σύμφωνα με αυτή την αρχή, που ομοιάζει με το “τα πάντα ρει” του “σκοτεινού” Ηράκλειτου, κάθε κοσμική εκδήλωση βρίσκεται σε διαρκή κίνηση, άρα σε διαρκή αλλαγή και μεταβολή. 
   Όλη αυτή η εκδηλωμένη κίνηση, στο σύνολό της αποδίδει την κοσμική Αρμονία που φτάνει να ταυτιστεί μετην απόλυτη ισορροπία. Η ύλη, η ενέργεια και η νόηση, δεν είναι τίποτε άλλο από διαφορετικές κλιμακώσεις κοσμικών δονήσεων, ενώ τα 4 βασικά κοσμικά πεδία (φυσικό, αιθερικό, αστρικό
και νοητικό) αποτελούν δονητικές διαβαθμίσεις με πιο έντονη δονητικά εκείνη του νοητικού.


4.   Αρχή της Πολικότητας: 

“Τα πάντα είναι διπλά. 

Κάθε τι έχει το αντίθετό του. 

Στα άκρα συναντώνται όλες οι αλήθειες…”

          Αποτελεί άλλη μία βασική ερμητική αρχή, η οποία θα λέγαμε πως απαντάται σε μεγάλη έκταση στην καθημερινότητά μας. Συνηθίζουμε να λέμε πως “κάθε νόμισμα έχει 2 όψεις”, πως “χωρίς τον διάβολο δεν υπάρχει θεός” κλπ. και όλα αυτά αποτελούν δίπολα ως συνήθεις εκδηλώσεις του αρχετυπικού διπόλου “Καλό – Κακό”. 

   Αποτελεί βασικό αντιληπτικό εργαλείο στην κατανόηση κι ερμηνεία του κόσμου μας, καθώς τα πάντα ορίζονται και κατανοούνται ολοκληρωμένα μόνον μέσω της σύνδεσης και σύγκρισης με το αντίθετό τους (concidentia oppositorum). Κατανοούμε λοιπόν
πως κάθε εκδήλωση αποτελείται από δύο αντίθετες υποστάσεις.

5.   Αρχή του Ρυθμού: 

“Όλα ρέουν, όλα δρουν με έναν ρυθμό έντονης εκδήλωσης και απόσυρσης…”

          Η Αρχή αυτή αφορά στη ρυθμική εκδήλωση διαφόρων πραγμάτων, που σαν κοσμικό εκκρεμές ορίζονται από περιόδους εντάσεων και περιόδους ηρεμίας. Απαντάται στα φυτά, τα ζώα, τους ανθρώπους, τους πολιτισμούς με τις περιόδους άνθησης και παρακμής, στους γαλαξίες κλπ.
   Είναι ο νόμος της Ζωής, η εισπνοή και η εκπνοή του σύμπαντος και όλα στο σύμπαν ακολουθούν περιόδους εξάρσεων αλλά και ύφεσης.


6.   Αρχή της Αιτίας και του Αποτελέσματος (Αιτιοκρατία): 

 Κάθε αποτέλεσμα, έχει και  μια αιτία. 

Κάθε αιτία, έχει κι ένα αποτέλεσμα”

          Ως ερμητική αρχή, θα λέγαμε πως δεν χρειάζεται μεγάλη εξήγηση, καθώς κι αυτή απαντάται σε μεγάλη έκταση στην καθημερινότητά μας ως το αποτέλεσμα που θα έχει μία πράξη ή εκδήλωση: κάθε δράση (αιτία) φέρνει και μία αντίδραση (αποτέλεσμα). 
   Αποτελεί δε βασικό χαρακτηριστικό του νόμου του κάρμα που φυσικά τυγχάνει ευρείας αποδοχής, ενώ σε γενικευμένη μορφή απαντάται στην επιστημονική αρχή που ονομάζεται “φαινόμενο της πεταλούδας” (το πέταγμα μιας πεταλούδας στο Τόκιο, σταδιακά μπορεί να προκαλέσει τυφώνα στη Νέα Υόρκη).
   Επειδή ακριβώς τίποτα δεν υφίσταται αν δεν υπάρχει λόγος, έτσι και η κάθε εκδήλωση στο σύμπαν υφίσταται γιατί προήλθε από μία προγενέστερη αιτία.


7.   Αρχή του Γένους και της Γέννησης:

“Η γέννηση υπάρχει παντού. 

Όλα έχουν τη δική τους αρσενική και θηλυκή αρχή. 

Η γέννηση εκδηλώνεται σ’ όλα τα επίπεδα ύπαρξης”

          Αποτελεί μία βασικότατη ερμητική αρχή, καθώς αναφέρεται στην ενσωμάτωση της αρσενικής  αρχής μέσα στη θηλυκή εκδήλωση και την ενσωμάτωση της θηλυκής αρχής μέσα στην αρσενική εκδήλωση. 

   Μας δείχνει πως κάθετί στο σύμπαν γεννάται, εκδηλώνεται και ιδίως μικροκοσμικά (άνθρωπος) έχει μέσα του αρσενικά και θηλυκά στοιχεία με παραλλακτικότητα ως προς την ένταση της εκδήλωσής τους. 

   Δεν είναι λίγες οι φορές που στον εσωτερισμό γίνεται αναφορά στο σημαντικό αυτό “δίπολο” που ως ολοκλήρωση υλοποιείται με την ισόποση και αρμονική κατανομή των δύο αυτών αρχών. 

   Μάλιστα, στην αλχημεία, ο Ερμαφρόδιτος λέγεται πως συμβολίζει αυτήν ακριβώς την ολοκλήρωση, όπως άλλωστε και οι άγγελοι, οι οποίοι θεωρείται πως δεν έχουν καν φύλο… Πρόκειται για τον Ιερό Γάμο, την αρμονική ένωση του Animus με την Anima…

   Αυτές είναι σε γενικές γραμμές οι 7 ερμητικές αρχές, όπως έχουν ενσωματωθεί στο Κυμβάλειο.
   Στο σύνολό τους αποδίδουν με πληρότητα την ερμηνεία της δομής του σύμπαντος και των κοσμικών νόμων που αν και σε μια γενικότερη (μακροκοσμική) οπτική μπορεί να είναι δύσκολο να οριστούν,  να ταυτοποιηθούν και να κατανοηθούν, πάραυτα, σε μικροκοσμικό επίπεδο (άνθρωπος), όλες αυτές  οι αρχές μπορούν να αποτελέσουν σημαντικά βοηθήματα και εργαλεία προς την αυτοβελίωσή μας  και την υλοποίηση αυτού που ονομάζουμε γνώθι σε αυτόν…
                                                                   
          Ο "Κυμβαλείων" όμως δε σταματά εκεί που τελειώνει η τελευταία Αρχή, οι Ερμητικές Διδασκαλίες μας μεταδίδουν ακόμα φοβερά βαθιές γνώσεις και διδάγματα, των οποίων η πράξη και η εφαρμογή επιτρέπει στον άνθρωπο να πλησιάσει πραγματικά το μυστικό του Όντος, τόσο του δικού του σαν εαυτού όσο και του Σύμπαντος. (Το ίδιο είναι !!!!)  

          Όταν ο άνθρωπος αρχίζει να βιώνει αυτές τις διδασκαλίες μέσα και έξω του, τότε και όχι πριν, μπορεί να πει ότι βαδίζει το Δρόμο που οδηγεί στη Σοφία. 
   Σαν επίλογο παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα του ιερού Κειμένου του "Κυμβαλείωνα", των οποίων η εξήγηση και κατανόηση επαφίεται στην επεξεργασία του ίδιου του αναγνώστη. 

  . "Πιο πέρα από τον Κόσμο, από το Χρόνο και το Χώρο, απ' όλα όσα κινούνται και αλλάζουν βρίσκεται η Ουσιώδης πραγματικότητα, η Θεμελιώδης Αλήθεια".

  . "Είναι αλήθεια ότι τα πάντα βρίσκονται στο ΠΑΝ, αλλά είναι και αλήθεια ότι το ΠΑΝ βρίσκεται παντού στα πάντα. Αυτός που καταλαβαίνει αυτό σωστά, έχει αποκτήσει μεγάλη σοφία". 

  . "Ο Ρυθμός μπορεί να εξουδετερώνεται ανάμεσα στην Τέχνη της Πολικότητας". 

  . "Ο ατελής σοφός, αναγνωρίζοντας τη σχετική μη πραγματικότητα του Σύμπαντος, φαντάζεται ότι μπορεί να προκαλεί τους νόμους του. 

   Αυτός δεν είναι παρά ένας ματαιόδοξος και παράτολμος ηλίθιος που θα συντριφθεί στα βράχια και θα ισοπεδωθεί από τα στοιχεία, λόγω της τρέλας του.

  .  Ο αληθινός Σοφός που γνωρίζει τη Φύση του Σύμπαντος, χρησιμοποιεί τον ΝΟΜΟ ενάντια στους Νόμους: τους ανώτερους ενάντια στους κατώτερους Νόμους, και ανάμεσα στην Αλχημεία μετατρέπει ότι δεν είναι επιθυμητό σε πολύτιμο και μ' αυτό τον τρόπο νικάει. 

 . Η Μύηση είναι όχι φαντασίες, ανώμαλα όνειρα ή φαντασμαγορικά οράματα, αλλά η σοφή χρήση των Ανωτέρων Δυνάμεων ενάντια στις κατώτερες, ξεφεύγοντας έτσι από τον πόνο στα κατώτερα επίπεδα ανάμεσα στην συνειδητική δόνηση στα Ανώτερα. 

Η μετατροπή (όχι η παράτολμη άρνηση) είναι το Όπλο του Δασκάλου".
________________________________________________________

στο Scholeio.com επίσης: -"Σμαράγδινος Πίνακας του Ερμή" και  -"Ειμαρμένη" I,   Ειμ.  II,   Ειμαρ. III
έρευνα-αποτύπωση: "Scholeio.com"  - "πύλη Ιάσωνος"   www.schizas.com
_______________________________________________________

  *  Κυμβάλειον,   Λέγεται  "Τρισμέγιστος"  διότι σύμφωνα με τον μύθο έχει αφήσει τρεις φορές την ευτυχία και την ειρήνη των εσωτερικών κόσμων, για να ενσαρκωθεί και να βοηθήσει και να καθοδηγήσει τον άνθρωπο στον εσωτερικό δρόμο.

Για αυτό και ταυτίζετε με τον αρχαίο Έλληνα θεό Έρμη ο οποίος ήταν και ο σύνδεσμος μεταξύ θεού και ανθρώπων [ ο αγγελιοφόρος των θεών ]
Το Κυμβάλειον διασώθηκε από  "τρεις μύστες"  οι οποίοι ανέλαβαν αυτή η διδασκαλεία να φτάσει στους ανθρώπους .
Λέγεται επίσης ότι το Κυμβάλειον είναι ένα από τα λίγα χειρόγραφα τα οποία διασώθηκαν από την βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας πριν την καταστροφή της .



Scholeio.com

Όμηρος, Ιλιάδα, Οδύσσεια σε ψηφιακή μορφή

Η επονομαζόμενη "Μάχη των πλοίων", μεταξύ των Ελλήνων και των Τρωάδων.

Ο Όμηρος, συγγραφέας των δύο φημισμένων επικών ποιημάτων, της Ιλιάδας και Οδύσσειας, γεννήθηκε την Ιωνία, πιθανόν τον ένατο αιώνα π.Χ.
Δεν γνωρίζουμε τίποτα γύρω από την ζωή του και πολλές είναι οι πόλεις που διεκδικούν την τιμήν της γενέτειρας του, όπως η Χίος, Ρόδος, Σμύρνη, Κολοφών, Άργος, Σαλαμίνα της Κύπρου και ακόμη η Αθήνα.
Η έννοια του ονόματος Όμηρος σημαίνει αιχμάλωτος. Οι αρχαίοι Έλληνες όχι μόνον είχαν μεγάλη εκτίμηση για τα έπη του, αλλά κυριολεκτικά εκπαιδεύονταν με αυτά.
Διάφορες παραδόσεις μιλούν γι' αυτόν. Ο πατέρας του ονομάζονταν Μήλης και όταν έφθασε σε μεγάλη ηλικία, ήταν τυφλός.
Πέθανε στο μικρό νησί Ίος, όπου υπήρχε ο τάφος του. Η σπουδαιότητα του Ομήρου εναπόκειται στην ποίηση του. Τα μεγαλειώδη εδάφια εκφράζουν βαθιά ανθρώπινα συναισθήματα.

Στὴν παρακάτω διεύθυνση μπορεῖτε νὰ κατεβάσετε τὴν Ἰλιάδα τοῦ Ὁμήρου.
 Ἀπόδοση στὴν νεοελληνική: Ν. Καζαντζάκη – Ἰ. Θ. Κακριδῆ

http://eranistis.net/wordpress/wp-content/uploads/2013/10/ΟΜΗΡΟΥ-ΙΛΙΑΔΑ.pdf?047703

Ο Αχιλλέας μονομαχεί με τον Έκτορα, αττικό αγγείο 490 π.Χ.

Ιλιάδα

Το ποίημα αναφέρεται κυρίως στην οργή του Αχιλλέως, την οποία προκάλεσε ο αρχιστράτηγος των Ελλήνων, βασιλιάς Αγαμέμνων και τις καταστρεπτικές συνέπειες που είχε στον Τρωικό πόλεμο.
Τα γεγονότα καλύπτουν τις τελευταίες τέσσερις ημέρες του πολέμου, αλλά διάφορα συναφή επεισόδια περιγράφονται, όπως επίσης και οι πολλοί χαρακτήρες που παίρνουν μέρος στον πόλεμο.
Γραμμένο σε είκοσι τέσσερα κεφάλαια, το έπος εθεωρείτο από του Έλληνες σαν σύμβολο ενότητας και ηρωισμού και πηγή ηθικών και πρακτικών διδαγμάτων.

Οδύσσεια

Το έπος είναι γραμμένο σε είκοσι τέσσερα κεφάλαια, όπως η Ιλιάδα, και αναφέρεται στα διάφορα γεγονότα συνδεδεμένα με την επιστροφή του Οδυσσέα στην πατρίδα του. Η περιγραφή των γεγονότων λαμβάνει μέρος σε ένα μικρό διάστημα σαράντα ημερών.
Το ποίημα αποτελείται από τέσσαρα μέρη. Στο πρώτο μέρος, οι περιπέτειες τουΤηλέμαχου, γιου του Οδυσσέα, περιγράφονται, καθώς και των μνηστήρων της μητέρας του Πηνελόπης.
Το δεύτερο μέρος περιγράφει το ταξίδι του Οδυσσέα στο νησί της Καλυψώς, καθώς και άλλες περιπέτειες.
Στο τρίτο μέρος ο Οδυσσέας επιστρέφοντας στο σπίτι του, συναντάει τον Εύμαιο, τον πιστό του υπηρέτη και τον γιο του Τηλέμαχο και σχεδιάζουν την εκδίκηση των μνηστήρων.
Στο τέταρτο μέρος, περιγράφεται η εκδίκηση του Οδυσσέως, καθώς και η συνάντηση με την πιστή του σύζυγο Πηνελόπη και τον ηλικιωμένο πατέρα του, Λαέρτη.

Ο Οδυσσέας δεμένος στο κατάρτι, παρακολουθεί την αυτοκτονία των σειρήνων. Στάμνος 485 π.Χ.

Scholeio.com