Xάνουν την επαφή με την πραγματικότητα.
Aκόμα και όσοι έχουν βάναυσα προκαλέσει την κοινή οργή, πρώην υπουργοί Oικονομικών, ένοχοι κραυγαλέων κοινωνικών εγκλημάτων, ή Παιδείας, αηδιαστικά εξευτελισμένοι για την ανικανότητα και φαυλότητά τους, ή Eξωτερικών, πασίγνωστοι για τον εξαγορασμένο ενδοτισμό τους, ή Πρόεδροι της Bουλής, παχυδερμικά αδιάφοροι που συνελήφθησαν να βωμολοχούν με τη γλώσσα του υποκόσμου – ατέλειωτες περιπτώσεις των διασυρμένων στην κοινή συνείδηση.
Kαι τους βλέπετε να κυκλοφορούν σε δεξιώσεις, σε δημόσια «στέκια», σε σαλόνια, αγέρωχοι, μαχητικά αυτοαμνηστευμένοι, δίχως ίχνος ντροπής, συστολής ή ανησυχίας για τυχόν ευθύνες τους που σήμερα η χώρα ξεψυχάει.
Aξίζει να μελετήσει κανείς τα βιβλία που γράφουν όσοι ελάχιστοι συμβιβάζονται με την παραδοχή ότι είναι απόμαχοι της πολιτικής:
Γράφουν, όχι για να συνοψίσουν αγωνία και προβληματισμό για τα πεπραγμένα τους, όχι για να καταθέσουν την έμπονη πείρα τους κατασταλαγμένη σε εξειδικευμένες ρεαλιστικές προτάσεις, όχι.
Γράφουν μόνο για να δηλώσουν ότι «ήμουν και εγώ εκεί». Eκεί όπου η πολιτική πραγματωνόταν με τους όρους του εντυπωσιασμού που επιβάλλει η κατάκτηση της δημοσιότητας: χειραψίες με διεθνείς βεντέτες, κορδέλες που κόβονται για να εγκαινιάσουν «έργα» καταλήστευσης του δημόσιου χρήματος, αγορεύσεις από βήματα αυτάρεσκης κενολογίας.
«Hμουν και εγώ εκεί», εκεί, στη ζωή των επαγγελματιών πριγκίπων, των χρυσαμειβόμενων κομπάρσων σε ένα παιχνίδι «μπριτζ» ή σκακιού, που έκρινε τη ζωή ή τον θάνατο, το ιστορικό τέλος λαού-φορέα πρότασης πανανθρώπινα πολύτιμης.
Mοναδική ελπίδα: «H Kαρχηδόνα να καταστραφεί» Carthago delenda est – το υπάρχον πολιτικό σύστημα συνταγματικά να εκλείψει.
Οκτώβρης 322 π.Χ
Στις 13 Ιουνίου του 323π.Χ. πεθαίνει ο Αλέξανδρος στα βάθη της Ασίας. Ο θάνατος του ανίκητου στρατηλάτη γεννάει στους υπόδουλους Αθηναίους την ελπίδα πάλι για ελευθερία. Αποστέλλοντας μήνυμα συσπείρωσης και στις άλλες ελληνικές πόλεις δημιούργησαν έναν αντιμακεδονικό συνασπισμό, στον οποίο όμως μόνον η μειοψηφία συνέτρεξε.
Περιέργως σε αυτή την κρίσιμη καμπή για την ιστορία της δημοκρατίας, στρατηγός του εγχειρήματος ήταν ο Λεωσθένης, δηλαδή το σθένος του λαού.
Η πρώτη μάχη μεταξύ Λεωσθένους και Αντιπάτρου δίδεται στις Θερμοπύλες με νικητές τους Αθηναίους. Ο Αντίπατρος νικημένος οχυρώνεται στη Λαμία, εξ’ου και η ονοματοδοσία του πολέμου ως Λαμιακός.
Οι Αθηναίοι και οι σύμμαχοί τους πολιορκούν τον Μακεδόνα στρατηγό αυτοκράτορα της Ευρώπης, και μετά την προσχώρηση και των Θεσσαλών στο στρατόπεδο των Αθηναίων, ο Αντίπατρος ζητάει συνθηκολόγηση.
Οι Αθηναίοι απαιτούν παράδοση η οποία δεν γίνεται δεκτή, με τη συνέχιση της πολιορκίας που οδηγεί στον βαρύτατο τραυματισμό και θάνατο του Λεωσθένους με αντικατάστασή του από τον Αντίφιλο. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. Ο Αντίπατρος καλεί σε βοήθεια τον συνΒασιλέα Κρατερό από την Κιλικία με 11.000 εμπειροπόλεμους Μακεδόνες.
Οι Αθηναίοι προσπαθούν δια θαλάσσης να εμποδίσουν την είσοδο του Κρατερού από τον Ελλήσποντο, αλλά η συντριπτική υπεροχή της ναυτικής δύναμης του Μακεδόνος Κλείτου κατά 240 νήες οδήγησε στην ολοκληρωτική καταστροφή του Αθηναϊκού στόλου.
Με τη συσπείρωση του Μακεδονικού στρατού η πλειοψηφία των συμμάχων των Αθηναίων εγκαταλείπουν το πεδίον της μάχης και μόνον Αθηναίοι και Αιολείς μένουν μέχρι την πλήρη καταστροφή.
Ο Αθηναίος ρήτωρ Φωκίων αποσοβεί την απόβαση του Κλείτου στην ανοχύρωτη Αθήνα και την είσοδο του Μακεδονικού στρατού στην πόλη.
Οι Αθηναίοι ηττημένοι αποδέχονται τους βαρείς όρους.
Τον Οκτώβρη του 322 εγκαθίσταται μακεδονική φρουρά στη Μουνιχία, καταλύεται η δημοκρατία και επιβάλλεται τιμοκρατία, δηλαδή να θεωρούνται πολίτες της Αθήνας οι έχοντες περιουσία τουλάχιστον 2.000 αττικών δραχμών.
Οι διώξεις των Δημοκρατικών Αθηναίων ήταν ανηλεείς. Ο Δημοσθένης που είχε κληθεί από την εξορία για να βοηθήσει την Αθήνα στις δύσκολες αυτές στιγμές πίνει δηλητήριο για να γλιτώσει τα φριχτά βασανιστήρια.
Στον Υπερείδη ακρωτηριάζουν τη γλώσσα και εν συνεχεία τον θανατώνουν. Όλοι οι γνωστοί δημοκρατικοί διώκονται και θανατώνονται σε όλη την Ελληνική επικράτεια.
Οι ολιγαρχικοί της Αθήνας ήταν ικανοποιημένοι με την εξέλιξη αλλά γνώριζαν ότι και αυτές οι βιαιότητες δεν ήταν αρκετές. Σε αντίστοιχες πράξεις είχαν προβεί και επί Τριάκοντα Τυράννων, σε διωγμούς και μαζικές δολοφονίες αλλά η δημοκρατία ξαναγεννήθηκε.
Την δημοκρατία την γεννούσε ο φτωχός Αθηναϊκός λαός. Οι αριστοκρατικοί έπρεπε μια και για πάντα να ξεριζώσουν το “κακό” και αυτό έκαναν. Με τη συμβολή του Αντιπάτρου, εκπάτρισαν μία ολόκληρη κοινωνική τάξη, τους Θήτες στα έλη της Θράκης.
Η δημοκρατία των Αθηναίων, η πολιτεία των απλών πολιτών είχε πεθάνει για πάντα.
________ Χ. Γιανναράς
* Η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί: Αυτό είναι το περίφημο ρητό με το οποίο έκλεινε πάντα τους λόγους του ο Ρωμαίος πολιτικός Κάτων ο Γηραιός, ανεξάρτητα από το θέμα τους.
Αν και η επιμονή αυτή στην καταστροφή του σημαντικότερου -εκείνη την περίοδο- εχθρού του έθνους των Ρωμαίων είναι από μόνη της αξιοθαύμαστη, υπάρχει ένας πολύ σημαντικός λόγος πέρα από τις προσπάθειες των Ρωμαίων που οδήγησε στην διάλυση της Καρχηδόνας. Μια πόλη-κράτος παντοδύναμη, που κάποια περίοδο κυριαρχούσε στην Δυτική Μεσόγειο.
Ο λόγος που η Καρχηδόνα ήταν από την αρχή χαμένη, δεν είναι άλλος από το γεγονός πως οι ευγενείς της κατά κύριο λόγο αλλά και οι υπόλοιποι πολίτες της, περιφρονούσαν τα στρατιωτικά.
Ο στρατός της ήταν ένας στρατός μισθοφόρων, κατάλληλος για να προστατεύει τις εμπορικές δραστηριότητες των πολιτών αλλά παντελώς ανίκανος να σταθεί απέναντι στις λεγεώνες.
Οι πολίτες της Καρχηδόνας, διεφθαρμένοι από τα πλούτη και βυθισμένοι σε ένα οικονομικό σύστημα που πολύ έμοιαζε με το σημερινό, ξέχασαν -αν είχαν ανακαλύψει ποτέ- πως η αριστοκρατία ενός έθνους ήταν είναι και θα είναι πάντα ο στρατός του.
Αντίθετα αυτοί μην θέλοντας να ταλαιπωρήσουν το σώμα τους και να θέσουν τη ζωή τους σε κίνδυνο -άλλωστε νεκροί δεν μπορουν να απολαύσουν τις υλικές χαρές- στηρίχτηκαν κυρίως σε Λίβυους μισθοφόρους, οι οποίοι μάλιστα στράφηκαν και εναντίον των εργοδοτών τους, όπως ήταν φυσικό, μετά το τέλος του πρώτου Καρχηδονιακού Πολέμου.
Scholeio.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου