Κάποτε Απαγορευμένο... Αιώνιο, Ακαταμάχητο κι Εξαγνισμένο τώρα

    


    Μια μικρή ιστορία Αρώματος

   Από τους αρχαίους χρόνους τα αρώματα (όλα τα αρωματικά έλαια και αποστάγματα της φύσης), χρησιμοποιούνταν μόνο στις θρησκευτικές τελετές. Διαχέονται στο χώρο με τρόπο ακατανίκητο. 
   ''Μιλάνε'' με τη δική τους γλώσσα, επηρεάζουν μία από τις αισθήσεις μας και έχουν τη δύναμη ν' αλλάξουν τη διάθεση και το συναίσθημα του υποκειμένου τους ! Η δύναμη της κάθε μυρωδιάς είναι ανάλογη της ποιότητας του κάθε αρώματος. Οι ιερείς πίστευαν ότι οι ουσίες αυτές είχαν την ιδιότητα να ευχαριστούν τις θεότητες. 

   Οι Εβραίοι απέδιδαν στα αρώματα ιερότητα και απαγόρευαν στις γυναίκες να τα χρησιμοποιούν για την τουαλέτα τους. Υπήρχε νόμος που τιμωρούσε κάθε τέτοια ιεροσυλία. Μεταχειρίζονταν τα αρώματα σε μεγάλες ποσότητες στο βαλσάμωμα των νεκρών.  Αυτό βέβαια δεν κράτησε πολύ, η οσφρητική απόλαυση έχει τέτοια δύναμη που άνδρες και γυναίκες μαγεμένοι από την ευχάριστη ευωδιά τους, υπερπηδώντας όλες τις θρησκευτικές απαγορεύσεις, αρχίζουν να τα χρησιμοποιούν για την ικανοποίηση της κοκεταρία τους, στα λουτρά τους κ.α..

   Ότι συναντάμε τα αρώματα στα συγγράμματα του Ομήρου, είναι απόδειξη ότι οι Αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν πολύ καλά την αξία τους. Η Αφροδίτη μύρωσε το νεκρό του Έκτορα. 

Ο Οδυσσέας τοποθετούσε τα ενδύματά του σε ένα κιβώτιο κατασκευασμένο από αρωματισμένο ξύλο. 

   

   Τόσο μεγάλος ήταν ο θαυμασμός των Αρχαίων Αθηναίων για τα αρώματα και τόση χρήση γινόταν, ώστε ο Σόλων και ο Λυκούργος τα απαγόρευσαν και κατεδίωξαν τους αρωματοπώλες. Ο Σοφοκλής και ο Σωκράτης, καθώς και άλλοι πολλοί ποιητές και φιλόσοφοι καταδίκασαν τη χρήση των αρωμάτων. Αλλά ο πειρασμός ήταν δυνατότερος. 

   
   Σε μια εποχή μετέπειτα, συνήθιζαν στην Αθήνα να λένε «πάμε για αρώματα», όπως εμείς σήμερα λέμε «πάμε για ψώνια». Η χρήση τους πείρε μορφή πραγματικής ακολασίας. Στους δείπνους άλειφαν με αρώματα το κεφάλι και το σώμα με την πρόφαση ότι τα αρώματα εμπόδιζαν τη μέθη.

   Από τους Έλληνες, δεν άργησαν τα αρώματα να εισαχθούν και στη Ρώμη. Εκεί συνέβει το ίδιο, στην αρχή απαγόρευση, κατόπιν μέτρια χρήση και ύστερα κατάχρηση. Στα σπίτια πότιζαν με τριανταφυλλόνερο τους επισκέπτες, στα θέατρα έριχναν διάφορα αρώματα σε σταγόνες βροχής πάνω σε ηθοποιούς και θεατές. Ακόμα και στα πεδία των μαχών πότιζαν με αρωματικά αποστάγματα τα λάβαρά τους.

   Στη Γαλλία γνώριζαν από την αρχαία εποχή μερικά αρώματα. Αργότερα οι Ρωμαίοι τους έφεραν και μερικά άγνωστα, αλλά μετά την εποχή της εισβολής των βαρβάρων τα αρώματα διαδόθηκαν σε μεγάλη κλίμακα και την εποχή της αναγέννησης χρησιμοποιούνταν σε μεγάλο βαθμό. Αυτή η εποχή μπορεί να παρομοιαστεί με την εποχή της αρχαίας Ρώμης, ως προς την κατάχρηση που γινόταν με τις κρέμες και τις αλοιφές, με τα αρωματισμένα γάντια και όλες τις επιτηδεύσεις της τέχνης.

   Κατά την περίοδο της βασιλείας των Βαλουά, η χρήση των αρωμάτων έφτασε μέχρι απίστευτων καταχρήσεων. Αλλά οι κρέμες και ο μόσχος της Πομπηίας που ξαναπαρουσιάστηκαν  στην αυλή του Ερρίκου Γ΄, προκάλεσαν αντίδραση που συνεχίστηκε για πολύ καιρό αργότερα. 

   Ο Λουδοβίκος 14ος καταδίκασε τα αρώματα και η συνήθεια της χρήσης τους ξανάρχισε στην εποχή της αντιβασιλείας του Φιλίππου της Ορλεάνης. Χάρη σε αυτά η Νίνων ντε Λανκλώ, διατήρησε την περίφημη ομορφιά της σε ηλικία 60 ετών. Πάντως η κλίση προς τη χρήση αρωμάτων εξαγνίζεται όταν η Μαρία Αντουανέτα έδειξε προτίμηση για γλυκές ευωδιές, όπως της βιολέττας και του τριαντάφυλλου. 

   Στην εποχή του Ναπολέοντα η κατανάλωση αρωμάτων ήταν τεράστια. Ο αυτοκράτορας συνήθιζε να κάνει καθημερινά λουτρό με κολόνια, ενώ η Ιωσηφίνα χρησιμοποιούσε αναρίθμητα καλλυντικά.
   Μετέπειτα, όλες οι κοινωνικές τάξεις συνήθιζαν τα αρώματα, έτσι ώστε αναπτύχθηκε βιομηχανία πάνω σε αυτό το είδος. Μολονότι τα αρώματα ήταν γνωστά και στην Αρχαιότητα και στους νεότερους χρόνους, ποτέ δεν είχαν τόση διάδοση όση στην εποχή μας.

Scholeio.com