Τράπεζα της Ανατολής, Πότε θα γίνει εκκαθάριση;

            

 Banque d’Orient 

Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, το 1904, η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος ιδρύει την «Τράπεζα της Ανατολής», γνωστότερης ίσως ως «Banque d’Orient». 
Το 1932 η «Τράπεζα της Ανατολής» εξαγοράζεται και συγχωνεύεται με την μητρική της Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος

Μέτοχοι, Μετοχές Και Ομόλογα

Η υπόθεση της Τράπεζας Ανατολής ταλανίζει τους κομιστές μετοχών εδώ και 80 χρόνια και η Εθνική Τράπεζα προσπαθεί να υποτιμήσει το θέμα σε τρεις γενιές μετόχων. Τον τελευταίο καιρό γίνεται μια προσπάθεια σύνδεσης της υπόθεσης των μετόχων της Τράπεζας Ανατολής με κάποια “ομόλογα” του αμερικάνικου δημοσίου. Και ο λόγος είναι προφανής, πίσω και από τις δύο υποθέσεις έχει εμφανιστεί τηλεοπτικά η εικόνα των ίδιων ανθρώπων.

British Scientists Clone Dinosaur

PETA President Craig Farmer said:    "just to watch it suffer!....."   

Scientists at Liverpool's John Moore University have successfully cloned a dinosaur, a spokesman from the university said yesterday.

The dinosaur, a baby Apatosaurus nicknamed “Spot,” is currently being incubated at the University's College of Veterinary Medicine.

The scientists extracted DNA from preserved Apatosaurus fossils, which were on display at the university’s museum of natural science. Once the DNA was harvested, scientists injected it into a fertile ostrich womb.

“Ostriches share a lot of genetic traits with dinosaurs,” said Dr. Gerrard Jones, a biology professor at LJMU and the project’s leading scientist. “Their eggshell microstructures are almost identical to those of the Apatosaurus. That’s why the cloning worked so perfectly.”

Those in the scientific community say the dinosaur cloning – the first ever of its kind – is a milestone for genetic engineering.

“I used to think this kind of thing could only happen in the movies,” said Dr. Gemma Sheridan, a LJMU chemistry professor. “But we’re making it happen right here in our lab. It’s astounding.”

The cloning attracted the attention of a wide variety of animal rights activists and religious groups. They claim that animal cloning is unethical and immoral.

PETA President Craig Farmer criticized the scientists for performing potentially life threatening threats on a new species.

“These scientists brought an animal from the Jurassic age back to life – just to watch it suffer!” he said.

But Dr. Sheridan doesn’t seem to be bothered by the activists’ quibbling. She says that the opportunities afforded by dinosaur cloning are endless.

Within ten years, we could repopulate the world with dinosaurs,” she said.

As of press time, the dinosaur is in stable condition. Scientists plan to run more tests on him today.

http://news-hound.biz

  Scholeio.com    

Η Μοιραία μας Αχίλλειος Πτέρνα

Μία πικρή καταγραφή 

  Την "Τέχνη" την κατέχουμε καλά...   Από τότε που μας καταγράφουν οι γραφές, σ' αυτά τα χώματα...  Τους προγόνους μας...  Αμφισβητούμενοι ή όχι...
Σπουδαίοι αρχαίοι Έλληνες πέθαναν από πείνα, στην εξορία ή στη φυλακή, αν δεν δηλητηριάστηκαν.

   Aνατρέχοντας στην ιστορία της χώρας μας από αρχαιοτάτων χρόνων, με θλίψη αλλά και με πόνο ψυχής διαπιστώνει εύκολα ο καθένας μας, ότι η αντιπαλότητα και το πάθος για την εξουσία και διάκριση στο στίβο της ζωής και της κοινωνίας μεταξύ των πολιτικών και άλλων επιφανών ανδρών της εποχής, δεν είναι η ευγενής άμιλλα, αλλά συνήθως το κύριο μέλημά τους εναπόκειται και εστιάζεται πώς στην κυριολεξία θα σπιλώσουν τους αντιπάλους τους, με μοναδικό σκοπό να διαφεντεύσουν και να άρχουν χωρίς έλεγχο και κριτική, να είναι δηλαδή άρχοντες και αφέντες στον τόπο.

Ηρόδοτος, Ρήσεις

Ένας μόνο κίονας σώζεται από το Ηραίο της Σάμου, από τους μεγαλύτερους ναούς του ελληνικού κόσμου (105 μ. Χ 52 μ.), ένα από τα «πολυκράτεια έργα» που θαύμαζε ο Ηρόδοτος.

.  «Δεν πιστεύω ότι οι άνθρωποι μπορούν να τα ξέρουν όλα.»
. «Κανένας δεν είναι τόσο ανόητος που να προτιμάει τον πόλεμο απ' την ειρήνη. 
     Γιατί στον καιρό της ειρήνης τα παιδιά θάβουν τους γονείς τους, ενώ αντίθετα 
     στον καιρό του πολέμου οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους.»
. «Οι ελεύθεροι λαοί οφείλουν να μάχονται με όλες τους τις δυνάμεις εναντίον 
     σ' όποιον απειλεί την ελευθερία τους, σ' όποιον καταπατάει τα εδάφη τους.»

Ηρόδοτος, ο "Πατέρας της Ιστορίας"

Ο Πρώτος που Κατανόησε την Αξία 

που έχει για τον Άνθρωπο η Ιστορία

   Ο Ηρόδοτος δεν είναι μόνο ο «πατέρας της ιστορίας», 
αλλά και ο ιδρυτής της γεωγραφίας και ο σπουδαιότερος περιηγητής της αρχαιότητος.  Επειδή δεν γνώριζε τις γλώσσες των ξένων λαών, είχε μαζί του διερμηνείς, αμαθείς ως επί το πολύ, οι οποίοι όμως τον διευκόλυναν κατά κάποιον τρόπο.

Ηροδότου Ιστορίαι

   Α΄ βιβλίο - Κλειώ

   Στο Α΄ βιβλίο, Κλειώ, κάνει μια γενική αναφορά στα αίτια της σύγκρουσης Ασίας και Ευρώπης, θεωρώντας Ευρώπη τον ελλαδικό χώρο. Έπειτα παραθέτει μυθικές αναφορές, αρχίζοντας με τα όσα του είχαν πει Πέρσες λόγιοι και Φοίνικες ιερείς. Ο ίδιος δεν παίρνει θέση σ' αυτά τα μυθικά στοιχεία. 

Survival or Extinction ΙV, Taming the Wolves

December 10. 2013, by Kevin Mugur Galalae

Survival or Extinction, 

The OM Principles versus the Global Depopulation Policy 

part four, Taming the Wolves

In my previous three articles in this series, I have described the reasons why globalization has come to be and the machinations by which it has come thus far. We have seen that:
 (1) monetary coercion has replaced military force after 1945 to ensure that nations can access resources regardless where they are found by purchasing them on the market rather than taking them by force; 
(2) multinational corporations were created to bulldoze their way into national economies and bring capital and know-how to the developing world to hurry their industrialization; 
(3) free trade agreements were signed to destroy the protectionist walls of nation states so as to better access, use, and transfer resources where they are most needed and best put to use without considerations of national discrimination; 
(4) and investment was liberalized to entice common people to put their savings into stocks and bonds so that capital can be transferred from the developed to the developing world and the wealth gap between the West and the Rest closed.

The globalists, in effect, contrary to public opinion, are the Robin Hoods and Johnny Appleseeds of today because they take from the rich and give to the poor and do so on a colossal scale by transferring wealth from the developed to the developing world, and because they plant the seeds of development in the virgin ground of underdeveloped nations whose populations aspire to reach the same living standards as the rich West but who would never be able to catch up without foreign intervention.

Paradoxically, this giant plan to “rob” the West and “give” to the Rest, so as to homogenize wealth worldwide, has required the globalists to concentrate wealth and control over money in fewer hands so it can be easily transferred to the desperate citizens of the developing world over the objections of the frightened citizens of the developed world. That is what billionaires are for and that is what banks are for; the former control this wealth and the latter funnel it abroad. That is why from the perspective of the common man in developed nations globalization is synonymous with theft and desperation, whereas from the perspective of the common man in developing nations globalization is synonymous with charity and hope.

Westerners decry the loss of their wealth and employment opportunities caused by globalization while Southerners complain that they are not receiving enough fast enough.

The globalists however have been trying to make this transfer as painless as possible by removing capital and jobs from the developed world at the same rate as the populations of developed countries plateau and decrease due to covert methods of depopulation employed since 1945. By the same token, globalists have tried to inject enough wealth into developing nations to make a substantial difference and create the basic infrastructure for continued progress. Continued progress, however, depends entirely on the ability of nations in the developing world to halt and reduce their populations as they pursue prosperity through industrial progress and their citizens come ever closer to the same consumption levels as Westerners.

It is a tightrope balancing act of global proportions that has never been attempted and that is being performed without a safety net. If the balance is lost we will all fall and die. For us all to reach the end of the rope that spans this abyss we must hold hands and not let go of the chain of dependence we have created. If one link is broken the entire line will snap and we will all fall. But once we all make it to the other side of the abyss – that is to say from a world divided into nation states to a world united – we can all rest again on firm ground. For the time being we are all suspended over the abyss.

The process of crossing from one side to the other has come to an impasse because the population of the developing world is still growing too fast and absorbing the West’s capital with a voracious appetite and with too many mouths to feed. As a result, everyone’s slice of the pie is getting thinner, even though the pie we bake is larger than ever before and requires more natural resources than ever before to bake, and even though we share it better than ever before. If the slice of the pie gets too thin for too many people there will be a stampede and the fine balance that barely keeps us on the tightrope will be broken.

To make sure the slice of the pie does not get too thin, the depopulation effort has kicked into high gear and we are now trimming the global population at both ends of life, by preventing new births and accelerating death. And the trimming is particularly needed in the developing world where 90% of global population growth over the past half century has occurred. This means that now, unlike in the past, it is not only our prosperity but our very survival that depends on our ability to stop the population explosion.

Globalization, therefore, is not a plan to steal concocted by a few but a plan to survive devised and carried out by the entire international community. The reason they won’t tell us what the plan is and how they intend to accomplish it, is because the plan has elements that are incredibly cruel, deeply offend our values and norms, and bypass all legal and moral impediments.

The plan requires that we cooperate and collaborate globally despite our differences, which calls for tolerance; that we accept taking from the mouths of our children to share with total strangers at the other end of the globe, which demands selflessness; that we poison ourselves to infertility and in the process sicken our children and lower the genetic and intellectual endowment of humanity, which demands infanticide; and that we artificially shorten the lifespan of our elders because we cannot afford to keep them alive and idle for decades and waste resources that are needed elsewhere, which demands cruelty.

Our leaders believe we cannot handle the truth and that if told we would panic and fall off the rope. They believe we lack the courage to keep our heads, the strength to make sacrifices, and the intelligence to comprehend why it is necessary. They believe we are incapable of holding on to one another and staying on the rope if we are allowed to gaze into the abyss. They believe we are bigots and that we will push each other into the abyss in the false belief that we can save ourselves at the cost of others. They believe we are cowards and lack what it takes to walk on the edge of darkness. But are we weak, bigoted, greedy cowards?

I believe they are wrong. I believe they underestimate us. I believe they belittle us. I believe they discount the greatness of the human spirit, the enormity of our love for our children, the compassion in our hearts, the purity of our instincts and the strength of our consciences which make us human and humane. It is because I believe in our greatness that I know we have what it takes to make it to the other end of the rope with our eyes open and our hearts in sink.

We are not a herd of animals and cannot be treated as such. We are higher beings and we are ready to act as such. If only given the chance.

The OM Principles are the chance we need. They are the plan and the solution. They are the truth and the sacrifice. And so we come to the third OM principle, which shows us how to tame the wolves in us so we can share the pie and not tear each other to pieces.

Principle 3:  Industrial  Cooperation  not  Predatory  Competition 

Sustainable development and collaborative and cooperative industrial and agricultural activity will replace the destructive development and predatory and competitive practices of today. Corporate entities too big to fail will be broken up or dissolved and industrial production will be duplicated from region to region to be run independently and locally, free of monopolies and in the spirit of cooperation and sharing and not with the goal of destroying the competition and increasing market share. 

No more too big to fail and no more predatory practices that drive employment conditions and wages down by pitting workers in the developing world against workers in the developed world and make life unbearable for the working man and employment unstable.

This third principle shows us how to create a society of inclusion from an economy of exclusion.

In an economy of exclusion, economic hardship does the killing. Economic hardship is growing within the developed world because our wealth and jobs are being expropriated, and within the developing world because their population is still growing at a time when we have reached the limits of nature.

As with everything else we do at this point in history, the success of this principle hinges on halting the population explosion and diminishing our numbers. We can only create a society of inclusion if there is enough to share without having to subject ourselves to universal privation. People are only willing to share a shrinking pie for so long. Everyone however can share a growing pie in perpetuity.

It is easy to share when your slice is growing from year to year, as that kind of sharing leads to prosperity and abundance and that makes the sacrifice worthwhile, which leads to peace. It is impossible to share when your slice is shrinking from year to year, as that kind of sharing leads to poverty and want and that makes the sacrifice worthless, which leads to conflict. 
 To break the cycle of misery and poverty that is forcing us to share a shrinking pie, we must reduce our numbers and so find ourselves in a position where we only have to share a growing economic pie, which inevitably leads to abundance.

The globalists have done what they could to break the cycle of misery and poverty that humanity has struggled to escape from since we were kicked out of the Garden of Eden. They can come no further by their methods; not unless, that is, we are willing to let them terminate our genetic lines by allowing them to shut down our ability to procreate and in the process rob us of all our rights and liberties, of our health, and of our children. 

 It is therefore up to us now to break out of the cycle of misery, ensure the continuation of our lineages, advance civilization and save the planet; all being indispensable components of what it takes to survive.

To accomplish this we must evolve to a higher level of thinking that in turn will enable us to selflessly cooperate rather than continuing to selfishly compete.

Disclaimer: The views expressed on this article are those of the author and do not necessarily reflect the views of this publication.
(Part one: Life or Death; Part two: Follow the Money; Part Three: Need not Greed)

  Scholeio.com    

Survival or Extiction ΙΙΙ, Need or Greed

December 2. 2013, by Kevin Mugur Galalae

Survival or Extinction, 

The OM Principles versus the Global Depopulation Policy 

part three, Need not Greed

The administrative and political class has no choice but to work with people as they are. This requires that they harness not only good people and their virtues and strengths but also bad people and their vices and weaknesses to good ends. 

Banks and the stock markets are the perfect embodiment of this principle, greed being the driving force behind any form of investment. Greed harnessed to economic objectives becomes the profit motive, the foundation of capitalist societies. Profit begets investment and investment begets prosperity. 

But this philosophy has acquired a life of its own once the Global Depopulation Policy dictated that man must stop man and that in order to do so the creative energy of society must be turned against people’s well-being.

To turn society upside down, so that the fruits of our collective labors are used against us, not for us, requires the establishment of power to excite and promote man’s ugliest traits and, at the same time, to discourage and make it impossible for our good traits to come to the fore. That is to say, they reward the bad and punish the good while at the same time instituting laws and policies designed to subvert social and individual well-being.

As a result, only those among us capable of divorcing themselves from their consciences can thrive in the New World Order environment, which has been engineered to reward primarily the negative traits of man. 

That is how our societies have come to be dominated by assholes, and how the assholes at the top of the food chain are being supported and assisted by a middle class that is entirely disconnected from the ability to think independently and act in accordance to their consciences; both independent thinking and conscious actions being lethal to social and especially economic success in modern societies.

Behind the veneer of respectability and politeness, hides a society that is fueled mostly by negative traits and whose purported values and norms, from democracy to freedom, are merely pretense. And since monetary coercion is the primary element of control, the puppet strings that keep us dancing to the evil tune of corporate capitalism and pretense democracy converge at the top of the financial institutions that govern the economy.

The people have intuitively put their finger on this source of evil, which is why terms such as ‘banksters’ have become a part of our daily vocabulary. The people, however, have yet to
uncover why and how this evil was born and how and why the establishment of power continues to justify and support an evil system. 

The people have failed to understand that this engineered and controlled evil has a benevolent objective, namely defusing the population bomb so as to prevent a third world war over scarce resources. Those at the apex of the international world order, therefore, far from being bent on destruction are using good and evil to force the world to come together, coexist peacefully and use the existing resources to best ends.

One way in which they have used our negative traits to achieve positive outcomes is seen in the method they used to transfer capital from the developed to the developing world.

Give a man a fish, and you feed him for a day; show him how to catch fish, and you feed him for a lifetime. The same principle applies to the efforts to bring development to the underdeveloped world. That is to say, give the developing world the tools and know-how necessary to be independent and they will achieve the same standard of living as in the West. 

This, however, has required that capital and production facilities are transferred to the developing world over the objections of the developed world due to job loss and lost future opportunities. And what better way to transfer capital and production facilities than by dangling the enticement of greater profit in front of those with money to invest.

Few would and have given freely to help the poor in the developed world and bring them up to our standard of living. That is why charities struggle. But everyone wants to get rich. That is why stock markets and mutual funds are bursting at the seams with money and have been since investment was liberalized in the 1980s and common people were given the promise of riches if they invested their savings in stocks and mutual funds rather than keep that money in their savings accounts. Charity no, profit yes. But of course the promise of riches was just that a promise never to be fulfilled for the vast majority, which is why, with the exception of the people employed in the industry and those already rich, hardly anyone has made money in the stock market and many fortunes as well as people’s modest savings have in fact been lost.

At best, the dividends and capital gains paid out by mutual funds have been modest, as has been capital appreciation, albeit with a few notable exceptions. The goal of transferring the savings of the developed world to the developing world, however, was achieved and continues to proceed beautifully, as it must if we are to close the gap between the West and the Rest. What could not be achieved by encouraging people’s generosity has been achieved by encouraging people’s greed. The illusion of prosperity works far better to transfer wealth to the developing world than the goodwill of charity.

The controlled evil of the markets, where greed reigns supreme, has also served good in the sense that it makes the world’s resources available to all, at the same price, without
discrimination, so that they may be used efficiently for productive ends. By making the world’s resources, regardless of where they are found, accessible to the highest bidder, the markets make war unnecessary or at the very least undesirable, as it is easier and cheaper to purchase needed resources than to take them by force, as was the case prior to 1945.

Were the tight controls of banks and the financial markets to fall apart, needed natural resources would once again be locked behind national borders, which in turn would force desperate nations to go to war in order to access what they need. And since industrialized nations are the greatest consumers of resources, it would be them that would once again start wars of aggression against non-industrialized nations. 

Incidentally, this is why population control was first introduced in developed countries. This means that the only way to free ourselves from financial slavery without once again falling victim to wars of necessity is to eliminate the divisions set by nation states, which would then free all natural resources to what will essentially be a global internal market.

We cannot have our pie and eat it too. That is to say, we cannot have national differences and unfettered international access to global resources at the same time without the coercive force of free market capitalism. If we want peace and prosperity we have to let nations go into oblivion, or else be subject to financial slavery; slavery that will only grow worse as more people vie for the same resources and the rich will inevitably get what they want while the growing numbers of poor have to make do with less and less until we all starve to death. And so we arrive again where we started, namely at population control. 

The world is caught in a catch 22 situation, a self-perpetuating cycle of misery, from which the globalists are trying to free us while we hang on to what we know in the false belief that we can be safe behind the fences we have grown up; the fences of nationalism, religion and culture. But the world does not stand still and the global forces that animate it can certainly not be stopped by our measly and antiquated fences.

Nationalist fervor, religious beliefs and cultural norms are utterly powerless in the face of pollution, dwindling water, dwindling oil, loss of soil, and shortages of fertile land, all of which
are the result of one and one thing only, too many people struggling to survive on a finite planet. We all scream for social justice but there can be none in a world where a growing number of people are competing for the same limited resources.

In a world where the population keeps growing beyond the planet’s ability to feed and clothe and house us all, there can be only greed and heartlessness. If we are to return the world to sanity, to justice and to kindness, we have no choice but to radically diminish our numbers and while we do so share the little we have left as best we can. As it is, wealth not force determines who gets what and when and who goes without. In a world of finite resources and a growing population it is the rich who will survive and the poor who will perish.

The social construct ensures the survival of the richest not of the fittest, because in man-made societies, unlike in nature, man is not allowed to use force to take what he needs to survive. He is only allowed to use money and money can only be earned by having a legitimate place in society. 

In the post-World War II environment this is also true for nations and not just for individuals.  When enough people are deprived of the money they need to survive, because society can no longer accommodate them with jobs, conflict inevitably follows. We are now a fraction of a second away from such conflict, as unemployment has reached chronic and destabilizing proportions.

How did we come to be in such a mess? Having concentrated on bringing up the developing world to the standards of the developed world and having transferred capital and know-how from the latter to the former in order to even the scales, the globalists have weakened the developed world and only marginally strengthened the developing world. 

This outcome is once again related to the demographic transition because they have sucked out jobs from the developed world at a time when its population is ageing – and have thus lowered the number of workers in relation to retirees, putting a terrible strain on taxes and running deficits to meet social obligations – and have injected jobs into the developing world at a time when its population is still rapidly growing – and have thus only brought prosperity to a relatively small number of people as wealth could not trickle down fast enough to catch up with the rapidly growing population.

In addition, transferring capital and know-how from the developed to the developing world has required the formation of large corporations to break national protections. Large corporations, however, are far more efficient than small companies and need fewer workers since they use advanced production methods based on digitization and mechanization. As a result, the number of jobs created in the developing world is not large enough to bring general prosperity. Globalization, therefore, has created only pockets of prosperity in the developing world, while leaving behind gaping holes of poverty in the developed world.

To make matters worse, the pace of development cannot continue due to lack of resources. The developing world’s 6 billion people can simply not reach the same standard of living as people in the developed world because there aren’t enough natural resources to go around. The US and the EU alone, which comprise circa 800 million people, consume 50% of the world’s resources. This realization has plunged the global leadership into panic and has forced them to accelerate population control methods especially in the developing world.

Any which way one crunches the numbers, the planet’s resources can only sustain at most two billion people at a Western standard of living and at most one billion people if we are to ensure that humanity lives within earth’s regenerative capacity. And that is where the OM Principles can serve us as a roadmap and a survival strategy at this dangerous and desperate time in our history.

Principle 2: Strategic Development by Human Need

“Investment and strategic development decisions will be made by human need and supported by science and foresight and will no longer be made by bankers and the stock market and their special interest groups. Need not greed will henceforth inform economic policy. Self-serving regulations that have led to the corruption of the system and a depraved collusion between big business and politics will be replaced with rational and fair regulations that benefit society at large.”

Principle two, Strategic Development by Human Need, takes care of necessities first and relegates frivolities to secondary status. Apportioning resources according to need rather than greed and doing it across borders is a daunting project in the absence of one-world government, which is why the globalists are pushing so hard to eradicate national boundaries at least in matters of economics.

However, the extraordinary processing and memory capacity of modern computers has opened up new possibilities to better manage and distribute resources through central planning. In fact, thanks to computers and the World Wide Web we are now in a position to have a hybrid economy in which industries that are essential can be centrally delegated while non-essential industries can be left to the free market.

For all intents and purposes, the corporate monopolies that have developed in the past three decades are an incipient form of a centrally planned economy within a free market system; the free market being the only unifying aspect of a world divided by nation states. So the seed for central planning for vital resources and crucial industries is already in the ground, but is not being recognized as such. Such recognition can only come when and if national borders are a thing of the past, because acknowledging central planning means acknowledging the loss of economic sovereignty and self-determination, thus the loss of nationhood.

Because central planning is already an important though unacknowledged component of the global economy, there is now a disconnect between Wall Street’s stock valuations and the real economy. This disconnect is the clearest concrete evidence of two different economic systems coexisting in the global economy. 

The dependence of corporations and banks too big to fail on public funds is yet another indicator that capitalism as we know it has ceased to exist. As the process of merging our national economies into a global market progresses, the planned economy will grow while the free market economy will shrink. Instead of denying this reality to pretend that capitalism is healthy and viable, we must embrace it and accept that capitalism is partially dead and can only survive in a circumscribed form alongside a socialist planned economy, wherein neither capitalism nor socialism are recognizable.

This new and pragmatic economic system, which I shall call economic humanism or ‘humanomics’, is premised on the existential need to meet the day’s acute and dire needs at a time of global crisis and conflicting, dying ideologies and incompatible national infrastructures.

At this time, profit is irrelevant. The value of money is irrelevant. Debt is irrelevant. The only economic prerogatives that matter are stability for now and sustainability for the future; that is to say everyone must have enough to live now and in the meantime we must direct all our resources to ensure that what we demand from the planet in terms of resources decreases rapidly and in advance of our efforts to diminish our numbers through population control so that we may reach a point within a century or so when humankind lives within the planet’s regenerative capacity.

Only when we reach that point can we start thinking about frivolities again and to indulge our fancies. If we continue to give precedence to indulgence over necessity we will all burn along with our collapsing system.

Whether we like it or not, the next one hundred years will be ruled by sober realities that will require selfless sacrifice.

(Part I: Life or Death; 

Part II: Follow the Money)

  Scholeio.com    

Αλ. Καμύ, Σαν Συλλέκτης του Μεσογειακού Φωτός

Αλμπέρ Καμύ: Η μεταφυσική του φωτός στο έργο του

   Αν θέλουμε να ορίσουμε ως κεφαλαιώδη την αισθητική λειτουργία ενός έργου για να οδηγηθούμε συμπερασματικά στη λογοτεχνική του αξία θα πρέπει να εστιάσουμε στον τρόπο με τον οποίο ένας δημιουργός προσλαμβάνει, αξιολογεί και τελικά χρησιμοποιεί την έννοια του φωτός, σε όλες του τις εκφάνσεις, μέσα στο έργο του, καθώς, όπως λέει ο Ρενέ Σαρ: «Ποίηση και αλήθεια είναι συνώνυμες λέξεις» και η αλήθεια μόνο μέσα στη διαύγεια του φωτός αποκαλύπτεται.

   Πρόκειται για ένα είδος μεταφυσικής επανάστασης, η οποία συντελέστηκε μέσα στο νεότερο έργο των δημιουργών. Από τις αναζητήσεις του Ματίς, τον μεταϊμπρεσσιονισμό του Σεζάν, τον κυβισμό του Πικάσο, η σύγχρονη τέχνη αναπτύχθηκε σημαντικά. 

   Κοινός παρανομαστής σε όλες αυτές τις νεότερες αναζητήσεις αλλά και κοινός στόχος υπήρξε η διαφάνεια, μια έννοια από την οποία όλα τα μεταγενέστερα ρεύματα της τέχνης και ιδιαίτερα ο υπερρεαλισμός επιχείρησαν να ανασυνθέσουν και να αποδώσουν έναν νέο κόσμο, ενεργοποιώντας ένα μηχανισμό έως τότε παραγνωρισμένο: την εσωτερική όραση. Με αυτό τον τρόπο η συνείδηση αποκτά ένα νέο ρόλο, αυτόν του ηθμού και το πνευματικό έργο γίνεται το πρισματικό κάτοπτρο της συνείδησης.

   Οπως γράφει ο Ελύτης, ο Αλμπέρ Καμύ, συλλέκτης του μεσογειακού φωτός «δίνεται»,  «σε μια ζωή γεμάτη από τις φωνές της θάλασσας, της δροσιάς, του καταγάλανου ουρανού και δίνεται με αληθινόν έρωτα». 

Γράφει ο ίδιος στη Πτώση: 

«Καμιά φορά τα χάνεις, αμφιβάλλεις για το ολοφάνερο, ακόμα κι όταν έχεις ανακαλύψει το μυστικό μιας καλής ζωής… Όταν όμως δεν αγαπάς τη ζωή σου, όταν ξέρεις πως πρέπει να αλλάξεις ζωή, δεν έχεις περιθώρια επιλογής, δεν είναι; Τι να κάνεις για να ‘σαι ένας άλλος; Μη με παραφορτώνετε. Είμαι σαν εκείνον το γερό-ζητιάνο που δεν ήθελε ν’ αφήσει το χέρι μου, μια μέρα έξω σ’ ένα καφενείο: «Αχ κύριε» έλεγε, "δεν είναι που ‘σαι κακός, είναι που χάνεις το φως σου" Ναι, έχουμε χάσει το φως, τα πρωινά, την άγια αθωότητα εκείνου που συγχωρεί μόνος του τον εαυτό του».

   Με την προσωπική του ευαισθησία  ξεκινά ένα διάλογο για τις αναλογίες του φωτός επάνω στην τέχνη. Για την αισθητική σύνδεση της διαφάνειας με τη ζωή αλλά κυρίως με το πνεύμα. Στο Μύθο του Σίσυφου αυτό που ο Σίσυφος θέλει να κάνει δεν είναι τίποτε άλλο από το να κοιτάξει κατάματα τον ήλιο για να αποκαλυφθεί η αλήθεια, άλλωστε η τέχνη δεν αντέχει τη λογική.

    Έτσι ο Καμύ χρησιμοποιεί το παράλογο για να φτάσει στην αλήθεια κι όσο κι αν οι ήρωές του μοιάζουν σκοτεινοί και ιδιότυποι άνθρωποι ο ίδιος γράφει: «Το συναίσθημα του παράλογου μπορεί να χτυπήσει στο πρόσωπο οποιονδήποτε άνθρωπο στη στροφή οποιουδήποτε δρόμου. Μέσα στην τρομερή του γύμνια, στο χωρίς λάμψη φως του, είναι ασύλληπτο». Κι αλλού σημειώνει: «Το παράλογο σύμπαν κι εκείνη η πνευματική στάση που φωτίζει τον κόσμο μ' ένα καθαρό φως κάνοντας έτσι να φανεί ένα ξεχωριστό, ένα προνομιούχο κι αδιάλλακτο πρόσωπο».

   Χρησιμοποιεί και αυτός, (όπως και ο Ελύτης), τον ίδιο συλλογισμό στην ανοικοδόμηση του δικού τους σύμπαντος. Κι όσο κι αν μιλώντας για διαφάνεια και παράλογο, για φως και σκιά χρησιμοποιούν αφηρημένες έννοιες για να αποδώσουν την αισθητική προοπτική του έργου τους στην πραγματικότητα αυτό που προσδιορίζουν είναι η ηθική τους στάση και ταυτόχρονα η ηθική στάση του έργου τους, συνδέοντας τη μοντέρνα τέχνη για πρώτη φορά με τις ιδέες του Πλάτωνα ή του Πλωτίνου. 

   Μια διακειμενική προσέγγιση θα μπορούσε να αναδείξει τους αρχικούς αυτόνομους άξονες αρχιτεκτονικής συμμετρίας που και οι δύο χρησιμοποιούν για να μεταφέρουν ταυτόχρονα την υποκείμενη ιδέα του έργου τους προς νέες κατευθύνσεις και να οικοδομήσουν το σύγχρονο πνεύμα.


   Μια λεπταίσθητη ισορροπία ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο, ανάμεσα στη σύνθεση και την αφαίρεση, ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι μιας σκιάς μεταφέρει τις αξίες της νέας οπτικής και για τους δυο δημιουργούς και γίνεται το πρωτογενές υλικό της δημιουργίας τους. 

   Απαιτείται ωστόσο μια πνευματική διεργασία για να φτάσει κανείς να αντιληφθεί τη διαύγεια που προκύπτει από τη γνωριμία του με την ιδιαίτερη εκείνη μορφή ενός δικού του ανώτερου εαυτού. Το απαιτούμενο φως που πρέπει να ακολουθήσει είναι το εσωτερικό φως, είναι η μετατροπή του ηλιακού φωτός σε ανθρώπινο. 

   Κι αν ο Πλωτίνος στάθηκε η αφορμή για τον Καμύ η αφορμή είναι ολόκληρη η ελληνική φιλοσοφία και το ίδιο το μεσογειακό φως, αφού αυτό θα τον οδηγήσει σε νέες συντεταγμένες. Ο ίδιος γράφει στο Καλοκαίρι, το έργο στο οποίο αναζητά το αήτητο φως να λάμψει μέσα του για να οδηγηθεί στην ευτυχία: 

«...O κόσμος ξανάρχιζε κάθε μέρα στην Τιπαζά μέσα σ' ένα φως καινούριο πάντα. Ω φως!  Κραυγή όλων των ηρώων στο αρχαίο δράμα, μπροστά στο πεπρωμένο τους.  Το τελευταίο τούτο καταφύγιο ήταν και δικό μας και τώρα το ξερα.  Στην καρδιά του χειμώνα, ανακάλυπτα επιτέλους πως φύλαγα μέσα μου ένα αήττητο καλοκαίρι».

   Ο Καμύ ταξιδεύει στην Ελλάδα και γράφει γι’ αυτήν εξαίροντας τη φύση του διονυσιακού φωτός που εισπράττει: 

«Η Ελλάδα είναι για μένα μια μεγάλη απαστράπτουσα μέρα, που απλώνεται κατά μήκος των θαλασσών και συνάμα ένα τεράστιο νησί καλυμμένο με κόκκινα λουλούδια και ακρωτηριασμένους θεούς που φτάνουν ακούραστα σε μια θάλασσα φωτός κάτω από ένα διάφανο ουρανό…  Να κρατήσω αυτό το φως, να ξαναρθώ, να μην παρασυρθώ πια στο σκοτάδι των ημερών...»

Άλλωστε όπως ο Τολστόι έλεγε: «όλη η ομορφιά της ζωής αποτελείται από φως και σκοτάδι».

                                                                   Τέσυ Μπάιλα


Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο λογοτεχνικό Περιοδικό ΚΛΕΨΥΔΡΑ, τ.4, Μάης 20

Αλμπέρ Καμύ:  Η Τέχνη Δεν Αντέχει τη Λογική

Από το "tvxs.gr" 

        Γάλλος φιλόσοφος, συγγραφέας και δημοσιογράφος, ο Αλμπέρ Καμύ γεννήθηκε, στις 7 Νοεμβρίου του 1913 στην Αλγερία.  Ιδρυτής του Theatre du Travail (1935), χρωστά σχεδόν εξίσου τη φήμη του στα μυθιστορήματά του «Ο Ξένος» και «Η Πανούκλα», στα θεατρικά του έργα «Καλλιγούλας» και «Οι δίκαιοι» αλλά και στα φιλοσοφικά του δοκίμια «Ο Μύθος του Σίσυφου» και «Ο επαναστατημένος άνθρωπος». 
   Έγραψε για την αναζήτηση του νοήματος στη ζωή και για την ανάγκη της εξέγερσης και τιμήθηκε με το Βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας το 1957.

   Για τον βιογράφο του, Ολιβιέ Τοντ, ήταν ένας «επικίνδυνος συγγραφέας» αμφισβητώντας το ιδεολογικό δόγμα ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.  Ο Καμύ δεν αποδέχεται τον σουρεαλισμό, χαρακτηρίζοντάς τον παρωχημένο πνευματικό κίνημα, αλλά, αντιθέτως, αντιλαμβάνεται το παράλογο με την έννοια του αντιφατικού, του μη λογικού. 

   Δεν θεωρεί λογικό εκείνον που σκέφτεται, αλλά εκείνον που αισθάνεται λογικά, αναφέροντας σ' ένα από τα πρώτα του άρθρα ότι «η Τέχνη δεν αντέχει τη λογική».

   Από τα 47 χρόνια της ζωής του τα 27 τα έζησε στην Αλγερία και τα 20 στη Γαλλία. Ο ίδιος συστηνόταν ως «γιος ενός οιναποθηκάριου και μιας παραδουλεύτρας, ανιψιός βαρελοποιού».  
   Ο πατέρας του, Λουσιάν, τραυματίστηκε στη μάχη της Μαρν κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και λίγο αργότερα πέθανε. 
Με τη μητέρα του είχε μία πολύ ιδιαίτερη σχέση. Χαρακτηριστικό είναι ότι της αφιέρωνε τα βιβλία του με την επισήμανση «σ΄ αυτήν που δεν θα μπορέσει να το διαβάσει ποτέ», γιατί ήταν αγράμματη.

   Ο Καμύ ξεκινάει να γράφει πολύ νέος και τα πρώτα του κείμενα δημοσιεύονται στο περιοδικό Sud το 1932. Πήρε πτυχίο ανωτάτων σπουδών στη φιλολογία αλλά εξαιτίας της φυματίωσης δεν κατάφερε να περάσει τον διαγωνισμό πιστοποίησης που θα του επέτρεπε να ασχοληθεί με την εκπαίδευση (agrégation). 

   Δύο χρόνια μετά την εγγραφή του στο κομουνιστικό κόμμα, το εγκαταλείπει, προσάπτοντάς του «ιδεολογικό απολυταρχισμό». Εκείνη την εποχή γράφει στα σημειωματάριά του: «Όσοι έχουν κάποιο μεγαλείο μέσα τους δεν κάνουν πολιτική». 

   Εργάζεται στην εφημερίδα  Front populaire (Το λαϊκό μέτωπο), του Πασκάλ Πια, όμως η έρευνά του με τίτλο «Μιζέρια της Καμπυλίας»,  συναντά αντιδράσεις και το 1940 η κυβέρνηση της Αλγερίας θα απαγορεύσει την εφημερίδα και θα φροντίσει να μη ξαναβρεί δουλειά ο Καμύ.

   Τότε είναι που εγκαθίσταται στο Παρίσι και εργάζεται ως γραμματέας σύνταξης στην εφημερίδα Paris-Soir. Εκείνη την περίοδο θα δημοσιεύσει και τον «Ξένο» (1942) και τον «μύθο του Σίσυφου» (1942). 

   «Ο Ξένος», η ιστορία ενός άντρα που δεν δείχνει κανένα συναίσθημα για το θάνατο της μητέρας του, που στη συνέχεια σκοτώνει έναν Άραβα, έγινε παγκόσμια εκδοτική επιτυχία. Σύμφωνα με την δική του άποψη περί ταξινόμησης του έργου του, αυτά τα έργα υπάγονται στον «κύκλο του παραλόγου», ο οποίος θα συμπληρωθεί με τα θεατρικά έργα «Η παρεξήγηση» και ο «Καλλιγούλας».

   Το 1943 προσλαμβάνεται ως αναγνώστης από τον εκδοτικό οίκο Gallimard. Κατά την κατοχή της Γαλλίας από τους Ναζί, ο Καμύ υπήρξε ενεργός στην αντίσταση, γράφοντας και έχοντας την αρχισυνταξία για την παράνομη εφημερίδα Combat. Το λογοτεχνικό του έργο συνεχίζεται με τον «κύκλο της εξέγερσης», στον οποίο περιλαμβάνεται η «Πανούκλα» (1947) αλλά και άλλα έργα όπως «Οι δίκαιοι» (1949) και «Ο επαναστατημένος άνθρωπος» (1951).

   Ο βιογράφος του γράφει για τη σχέση του με τη δημοσιογραφία: «Πολλοί συγγραφείς γεννιούνται από τη δημοσιογραφία.  Άλλοι τόσοι θάβονται απ΄ αυτήν.  Ο Καμύ ξεκινάει μια αντίστροφη κίνηση. Ξέρει ήδη να στήνει το σκηνικό, να τοποθετεί τα πρόσωπα.  Το δίπλωμα της φιλοσοφίας του είναι χρήσιμο: αναζητεί το νόημα κάτω από τα γεγονότα».

Πολιτική και δημοσιογραφία έχουν αξίες ασύμβατες κατά τον Καμύ, καθώς ο πολιτικός αποκρύπτει την αλήθεια, ενώ ο δημοσιογράφος οφείλει να την ξεσκεπάσει, χαρακτηρίζοντας τον δημοσιογράφο «ιστορικό τού άμεσου».

   Επισκέφθηκε την Ελλάδα στις 28 Απριλίου 1955 και είχε δώσει διάλεξη στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας. Τη συζήτηση αποτύπωσε στο μαγνητόφωνο ο ποιητής Ανδρέας Εμπειρίκος.

   Εκείνη την εποχή, οι μνήμες του Εμφυλίου στη χώρα μας ήταν ακόμα νωπές, ενώ ο Καμύ είχε ήδη συνυπογράψει επιστολή συμπαράστασης στους αριστερούς που είχαν καταδικαστεί σε θάνατο (1949), ενώ αργότερα κράτησε την ίδια στάση και για τους αγωνιστές της Κύπρου. «Πράγματι», παραδεχόταν, «υπήρξε μια γαλλική εθνική αλληλεγγύη και υπήρξε και μια ελληνική εθνική αλληλεγγύη: η αλληλλεγγύη της οδύνης. Αυτή την αλληλεγγύη μπορούμε να την ξαναβρούμε κάθε στιγμή και όχι μόνο με το ένδυμα της οδύνης».

   Κατά τη συζήτηση αυτή, απάντησε και στην ερώτηση «πού είναι η ελευθερία την οποία διεκδικείτε;», που του έθεσε μια μαθήτρια: 

«Η άνευ όρων ελευθερία είναι το αντίθετο της ελευθερίας. Την άνευ ορίων ελευθερία μόνον οι τύραννοι μπορούν να την ασκούν. Ο Χίτλερ ήταν ένας σχετικά ελεύθερος άνθρωπος, ο μόνος άλλωστε από όλη την Αυτοκρατορία του. Αλλά αν θέλουμε να ασκήσουμε μια αληθινή ελευθερία, αυτή δεν μπορεί να ασκηθεί μόνο προς το συμφέρον τού ατόμου που την ασκεί. Η ελευθερία είχε πάντα ως όριο την ελευθερία των άλλων».

   Ο συγγραφέας έφυγε από τη ζωή στις 4 Ιανουαρίου 1960 σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα, όταν ο οδηγός, εκδότης Μισέλ Γκαλιμάρ, παρέκκλινε της πορείας του και χτύπησε σε ένα δέντρο. 
Ο Γκαλιμάρ τραυματίστηκε σοβαρά και πέθανε πέντε ημέρες αργότερα στο νοσοκομείο. Ο Καμύ σκοτώθηκε επί τόπου. 
   Ο ίδιος έλεγε στους φίλους του ότι «δεν υπάρχει τίποτα πιο σκανδαλώδες από τον θάνατο ενός παιδιού και τίποτα πιο παράλογο από το θάνατο σε τροχαίο δυστύχημα». Η σορός του ενταφιάστηκε στην Lourmarin, στη Νότια Γαλλία, όπου διέμενε τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
________________

πηγή

Scholeio.com

Σύμβαση Cooper, Τελείωσε το 2010...;

Ο Ορυκτός πλούτος είναι Τύχη ή Ατυχία;

του Λάζαρου Ελευθεριάδη

Τι είναι η «σύμβαση cooper»...  όπως συνηθίζεται να αποκαλείται ;  Αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου.  Η προσπάθεια των μεγάλων νικηφόρων γεωπολιτικών συμφερόντων του Β! Παγκοσμίου Πολέμου, να υποκλέψουν τον μοναδικό πλούτο μιας υπό κατοχή μικρής χώρας όπως η Ελλάδα. 

Και βέβαια αρωγούς βρήκε, τούς «εφιάλτες» και «νενέκους», ένα πολιτικό προσωπικό το οποίο επέβαλλαν, δια διαφόρων μεθόδων, ως βασιλείς, ως δικτάτορες, ως κυβερνήσεις σε τούτη την χώρα.

Γνωστικισμός και Κλασσική Σκέψη

 Ο Γνωστικισμός  

με  Δεξιό Πρόσωπο 

του Αναστασίου Γιαννά

Πώς θα μπορούσαμε να ορίσουμε τα αρχέτυπα;

Είναι έννοιες που ενυπάρχουν μέσα στην ψυχονοητική δομή των ανθρωπίνων όντων, από τις αρχέγονες εποχές.
   
Δεν προέρχονται από την εμπειρική μάθηση.   

Είναι ο Πλατωνικός Κόσμος των Ιδεών, που αντανακλάται πάνω στον ανθρώπινο ψυχισμό.

Τέτοιες έννοιες είναι : 
η Ανάσταση, 
ο Παράδεισος, 
ο Κάτω Κόσμος, 
η Αναγέννηση, 
ο Λαβύρινθος,   
το Ανδρόγυνο κ.λπ.

Όμως εκτός από αρχέτυπα που σχετίζονται με την μεταφυσική και την κοσμογονία, η σύγχρονη επιστημονική έρευνα απέδειξε ότι υπάρχουν και σχήματα ή μορφές που είναι αρχετυπικά, τα οποία μάλιστα έχουν βιολογική και νευροφυσιολογική διάσταση.

   Για παράδειγμα, τα σύμβολα <-- --> που δείχνουν την δεξιά και την αριστερή κατεύθυνση, είναι δημιούργημα μιας κοινωνικής σύμβασης ή αντίθετα εμπεριέχονται μέσα στην κυτταρική εγκεφαλική μνήμη; 

   Πειράματα έδειξαν ότι ισχύει η τελευταία περίπτωση. 

Επίσης στην φυσιολογία των ζώων, είναι γνωστό το φαινόμενο των «supranormal releasers»: 

   Σε ένα πουλάκι που μόλις έχει βγει από το αυγό το αντανακλαστικό να ανοίξει το ράμφος του ενεργοποιείται, μόλις βάλουμε εμπρός του ένα τεχνητό ράμφος (την μύτη ενός κόκκινου μολυβιού) το οποίο μοιάζει με το ράμφος των γονιών του. Το γωνιώδες κόκκινο σχήμα ενυπάρχει στην κυτταρική μνήμη αυτού του ζώου.

   Από τις πιο σημαντικές αρχετυπικές έννοιες είναι αυτές της Δεξιάς και της Αριστεράς. 

   Συναντώνται από τα πανάρχαια χρόνια σε όλα τα θρησκευτικά και κοσμογονικά συστήματα της ανθρωπότητας. Οι ανθρωπολογικές και ιστορικές μελέτες έδειξαν ότι σε όλους του πολιτισμούς η έννοια της Δεξιάς έχει θετική χροιά, και συνδέεται με την δύναμη, την ικανότητα, την τάξη, την δημιουργία. 

   Εθεωρείτο ένας καλός οιωνός με Ηλιακό-Απολλώνιο συμβολισμό. Αντίθετα, η έννοια της Αριστεράς έχει αρνητική χροιά, και συνδέεται με την παθητικότητα, την αδυναμία, την αναρχία, την νοσηρή σεξουαλικότητα, το απόκρυφο, την μαγεία. Εθεωρείτο ένας κακός οιωνός με Σεληνιακό συμβολισμό.

    Έτσι λοιπόν, στον πολιτισμό των Ινδιάνων της Αμερικής, η ζωή συνδέεται με την δεξιά και ο θάνατος με την αριστερά. Στις αναπαραστάσεις των Αζτέκων, ο ήλιος είναι τοποθετημένος δεξιά από το αρχέγονο δένδρο, ενώ ο θεός του θανάτου είναι αριστερά. 

   Μεταξύ των Αραουκανών της Χιλής, η μαγεία συνδέεται με την αριστερά και τις γυναίκες.

    Στην αρχαία Ελλάδα εθεωρείτο καλός οιωνός αυτό που έρχεται από τα αριστερά και κατευθύνεται στα δεξιά.  (για παράδειγμα ένα σμήνος πουλιών που έρχεται από τα αριστερά και κατευθύνεται στα δεξιά).  Τέλος,στον χριστιανικό κόσμο είναι γνωστή σε όλους, η φράση από το Σύμβολο της 

Πίστεως:   Ἀνελθόντα εἰς τοὺς οὐρανούς καὶ καθεζόμενον ἐκ δεξιῶν τοῦ πατρός.

   Οι έννοιες της Δεξιάς και της Αριστεράς, λέγεται ότι εισήλθαν στην πολιτική ζωή με την Γαλλική επανάσταση, όταν οι συντηρητικοί κάθισαν στα δεξιά έδρανα (ως προς τον πρόεδρο του κοινοβουλίου) και οι επαναστάτες-μασόνοι στα αριστερά έδρανα. Πράγματι αυτό συνέβη· όμως δεν ήταν κάτι τυχαίο, όπως συνήθως αφήνεται να εννοηθεί από τα επιφανειακά ιστορικά εγχειρίδια.

    Ο Jacob Taubes, καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Harvard, στο γνωστό έργο του Abendlandische Eschatologie  (= «Δυτική εσχατολογία») γράφει: 

   «Και...εδώ δεν πρόκειται για μία παραξενιά της γνώσης, αλλά για ένα βασικό στοιχείο της γνωστικής εξέγερσης (όπως γενικά λέγεται το ριζικό ΠΑΘΟΣ της επανάστασης), είναι ξεκάθαρο απ’ τη σύγκριση με τις σύγχρονες τάσεις που διεκδικούν τον όρο «αριστερά» - παρόλο που, ή μάλλον ακριβώς για το γεγονός ότι σε όλες τις γλώσσες αυτός ο όρος έχει μία δυσοίωνη και αρνητική έννοια. 

   Είναι αυτονόητο ότι δεν [είναι λόγω] εξωτερικών και τυχαίων αιτίων, όπως για παράδειγμα η θέση των εδράνων στο κοινοβούλιο, που τα σύγχρονα ρεύματα διάλεξαν για τον εαυτό τους το λάβαρο της αριστεράς. 

   Το κάνουν διότι δέχονται θετικά όλα αυτά που ο κόσμος απορρίπτει σαν αριστερά ακριβώς με την γρουσούζικη έννοια που έχει ο όρος». 

   Το θέμα όμως είναι τι εννοεί ο καθηγητής με την φράση :« ...ένα βασικό στοιχείο της γνωστικής εξέγερσης...»;

   Όπως προαναφέραμε , σε όλες τις μεγάλες θρησκείες του κόσμου, η δεξιά έχει θετική έννοια και η αριστερά αρνητική. Μόνον στην εβραϊκή αίρεση του γνωστικισμού , η «αριστερά οδός» αποκτά θετική έννοια και καθαγιάζεται ως τρόπος ζωής. 

   Η αίρεση αυτή εμφανίζεται μετά καταστροφή του Ναού του Σολομώντος από τους Ρωμαίους  το 70 μ.Χ.,  όταν μία ομάδα ραβίνων θεώρησε ότι, εφόσον οι υποσχέσεις του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης προς τον «περιούσιο» λαό δεν βρήκαν επαλήθευση, αυτό σημαίνει πως εκείνος ο Θεός δεν είναι ο αληθινός Θεός του Ισραήλ, αλλά αντίθετα ένα ον που καταδυναστεύει και ψεύδεται. 

Η πραγματική θεϊκή δύναμη λοιπόν εκφράζεται από τον Εωσφόρο, τον «άγγελο της Γνώσης και της απελευθέρωσης».
Για πρώτη φορά στην Ιστορία συνέβαινε τέτοια αντιστροφή: 

   Ο Δημιουργός του κόσμου, αφού δεν εξυπηρετεί τα σχέδια ενός λαού élite, μετατρέπεται σε εχθρική οντότητα και ο εωσφόρος, καταστροφέας του κόσμου, σε απελευθερωτή. 

Έτσι, μέσα στον Ιουδαϊσμό επέρχεται διχασμός:  

   Από τη μία, το νέο ρεύμα του Γνωστικισμού και, από την άλλη, οι ραβίνοι που παρέμειναν πιστοί στον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης·και ο διχασμός αυτός, σε διάφορες χρονικές περιόδους, έφτασε να πάρει χαρακτήρα σύγκρουσης αυτόχρημα δραματικής. (Πρέπει να αναφερθεί πάντως ότι τα πρώτα σπέρματα του Γνωστικισμού εντοπίζονται σε ομάδες Εβραίων που προέρχονταν από τη Βαβυλώνα, και στη συνέχεια εγκαταστάθηκαν στη Σαμάρεια, όπως για παράδειγμα οι πρόγονοι του Σίμωνος του Μάγου για τον οποίο γίνεται αναφορά στις Πράξεις των Αποστόλων.) 

   Μαζική μορφή όμως το κίνημα έλαβε μετά το 70 μ. Χ. και άρχισε να διαδίδεται σε ανατολή και δύση.

Το βασικό χαρακτηριστικό της γνωστικής σκέψης είναι ο ριζικός δυϊσμός που κυβερνά την σχέση του Θεού με τον κόσμο και κατά συνέπεια την σχέση του ανθρώπου με τον κόσμο. 

   Η θεότητα είναι απόλυτα εξωκοσμική (για τον γνωστικό είναι αδιανόητος ένας Θεός που γίνεται άνθρωπος), η φύση της [της θεότητας] είναι εντελώς ξένη από αυτή του κόσμου, ο οποίος δεν κυβερνάται. 

   Σε σχέση, επιπλέον, με τον κόσμο αυτόν, η Θεότητα είναι σε πλήρη αντίθεση: στο θεϊκό βασίλειο του φωτός, το οποίο είναι τέλειο και απόμακρο, αντιπαρατίθεται ο κόσμος ως βασίλειο του σκότους. 

   Ο κόσμος είναι δημιούργημα κατωτέρων δυνάμεων, οι οποίες δεν γνωρίζουν τον αληθινό Θεό και εμποδίζουν τους ανθρώπους να αποκτήσουν τη θεϊκή γνώση. 

   Ποια είναι η βασική διαφορά του γνωστικισμού 

έναντι της κλασσικής σκέψης; 

   «Ο Ελληνικός κόσμος εμφανίζεται στον Hans Jonas ως μία μεγαλειώδης έκφραση οικειότητας με τον κόσμο (grandioser Ausdruck der weltheimlichkeit) με όλες τις αισιόδοξες συνέπειες σχετικά με την προσαρμογή του ανθρώπου σε ένα κόσμο αρμονικό, θεοποιημένο, οι οποίες προκύπτουν από αυτήν την οπτική.» 

   Είναι το σύμπαν στο οποίο ο Θεός ἀεὶ γεωμετρεῖ (Πλάτων). 

   Είναι ο Κόσμος της τάξης και της αρμονίας των Πυθαγορείων: «οι ουρανοί περιστρεφόμενοι με βάση τον αριθμό και την αρμονία, παράγουν μία ουράνια μουσική από σφαίρες, θαυμάσιες συμφωνίες που τα αυτιά μας δεν αντιλαμβάνονται, ή δεν διακρίνουν, διότι συνήθισαν από πάντα να την ακούν.»

   Ο γνωστικισμός αντικαθιστά αυτήν την προοπτική με μία «μεγάλη ανασφάλεια της ύπαρξης, την αγωνία του ανθρώπου μπροστά στον κόσμο και μπροστά στον ίδιο του τον εαυτό. 

   Η νέα εμπειρία του κόσμου (Welterfahrung) εκφράζεται στην εξίσωση: Κόσμος = Σκοτάδι». Φυσικά το ίδιο μεγάλη είναι και η αντίθεση του Χριστιανισμού με τον γνωστικισμό: για τον Χριστιανό, ο κόσμος είναι το θυσιαστήριο της ιερής αγάπης, ο τόπος του αγώνα και της προσφοράς με τελική έκβαση τη νίκη του κατά του θανάτου και την ένωση με τον τρισυπόστατο Θεό, ο οποίος δεν είναι ξένος προς τον κόσμο, αλλά αντίθετα, έρχεται και γίνεται ένα με αυτόν, σταυρώνεται για αυτόν, διότι πολύ τὸν ἠγάπησε.

   Κατά την διάρκεια της Ελληνιστικής περιόδου έκαναν την εμφάνιση τους διάφορες γνωστικές ομάδες ή σχολές, οι κυριότερες των οποίων ήταν οι Οφίτες (είχαν ως σύμβολο της γνώσης και της αναγέννησης τον όφι), οι Σηθιανοί , οι Καϊνίτες (εδόξαζαν τον Κάιν), καθώς και τα συστήματα του Αιγύπτιου γνωστικού Βαλεντίνου και των Ελλήνων Βασιλίδη, Καρποκράτη και του γιου αυτού του τελευταίου, Επιφάνιου, τα οποία είχαν χριστιανικές επιδράσεις.

   Ο γνωστικισμός, ανάλογα με τις εποχές και τις χώρες απ’ τις οποίες πέρασε πήρε στοιχεία από διάφορες θρησκείες και φιλοσοφικά συστήματα. Έτσι στην Αλεξάνδρεια, δέχτηκε πλατωνικές επιρροές, στην Ασία βουδιστικές και ιρανικές με αποτέλεσμα τη γέννηση του Μανιχαϊσμού , στον οποίο επικρατεί έντονος δυισμός (ο Θεός του φωτός και ο Θεός του σκότους που αντιπαλαίουν μεταξύ τους), ενώ κατά τον Μεσαίωνα έλαβε χριστιανικές αποχρώσεις με αποτέλεσμα να εκδηλωθεί με τα κινήματα των Καθαρών και των Βογομίλων.

   Η δυναμική της εξάπλωσης του γνωστικισμού μετά τη μεσαιωνική περίοδο, οφείλεται στην ικανότητα του να μεταμορφώνεται: άλλοτε φορώντας τα ενδύματα των αναγνωρισμένων θρησκειών (Προτεσταντισμός) και άλλοτε, παίρνοντας την μορφή φιλοσοφικού ρεύματος (Διαφωτισμός, Θετικισμός, κ.λπ) ή πολιτικής ιδεολογίας(π.χ. όλα τα ρεύματα της Αριστεράς). 

   Να λοιπόν γιατί οι μασόνοι επαναστάτες κάθισαν στα αριστερά έδρανα : διότι μέσα στα σωθικά τους είχαν τον σπόρο του γνωστικού κινήματος. Να γιατί η σημερινή Αριστερά έχει στο πρόγραμμά της , όλα εκείνα τα στοιχεία που οδηγούν στην διάλυση της Ανθρώπινης Οντότητας (με την Πλατωνική -Αριστοτελική αλλά και Χριστιανική έννοια αυτού του όρου).

   Σε αυτό το σημείο, πάντως, πρέπει να ξεδιαλύνουμε μία μεγάλη παρεξήγηση. 
Η κομμουνιστική οικονομική θεωρία δεν ταυτίζεται με την αριστερή- μαρξιστική  (νέο-γνωστική) θεώρηση του κόσμου, εφόσον οι κομμουνιστικές θεωρίες είναι πανάρχαιες, και δεν είναι προνόμιο ούτε της Αριστεράς ούτε του Μπολσεβικισμού. 

   Με άλλα λόγια, κάποιος μπορεί ανέτως να θεωρεί σωστή την οικονομική κομμουνιστική θεωρία και να απορρίπτει εντελώς την αριστερή οπτική και θεώρηση των πραγμάτων.
Για να διαφωτιστεί το όλο θέμα, ας κάνουμε μία απλοϊκή αντιστοίχιση:

   Αριστοκράτης, δεξιός, κομμουνιστής : Πλάτων
   Αριστοκράτης, αριστερός: Μαρκήσιος ντε Σαντ
   Μπολσεβίκος , αριστερός: Τρότσκι.

   Ας επισημανθεί, τελειώνοντας, ότι πρέπει να επισημάνουμε ότι εδώ έγινε αναφορά μόνο στις πρωταρχικές, αναλλοίωτες έννοιες, και όχι στα είδωλά τους ή στις αλλοιώσεις στις οποίες υπόκεινται στην εποχή μας . Είναι βλέπετε μέσα στα «σημεία των καιρών» και η αντιστροφή των εννοιών : Αυτό που σήμερα ονομάζεται πολιτική Δεξιά, είναι ίσως πιο αριστερά από την ίδια την ...Αριστερά.
_____________________________


Γενική Βιβλιογραφία
1. René Thom, Modèles mathématiques de la morphogenèse, 
Παρίσι : Christian Bourgeois, 1980.
2. Károly Kerényi, Gli Dei della Grecia , Μιλάνο : Il Saggiatore, 1994.
3. Mircea Eliade, Mythes, rêves et mystères, Παρίσι: Gallimard,1957.
4. Irenaeus Eibl-Eibesfeldt, Etologia Umana.Le basi biologiche e culturali del comportamento, Τορίνο: Bollati Boringhieri,Τορίνο, 1993.  /  5. Αναστάσιος Γιαννάς, Το γνωστικό ρεύμα και η μεταφυσική του καπιταλισμού, Αθήνα: Patria, Αθήνα, 2010.  /  6. Franco Fabbro, Destra e sinistra nella Bibbia: uno studio neuropsicologico, Ρίμινι: Guaraldi, 1995.

πηγη

Scholeio.com

Ελύτης, Η μεταφυσική του φωτός

                                                                                    Κολάζ του Οδυσσέα Ελύτη

Οδυσσέας Ελύτης: 
Η μεταφυσική του φωτός 

Αν θέλουμε να ορίσουμε ως κεφαλαιώδη την αισθητική λειτουργία ενός έργου για να οδηγηθούμε συμπερασματικά στη λογοτεχνική του αξία θα πρέπει να εστιάσουμε στον τρόπο με τον οποίο ένας δημιουργός προσλαμβάνει, αξιολογεί και τελικά χρησιμοποιεί την έννοια του φωτός, σε όλες του τις εκφάνσεις, μέσα στο έργο του, καθώς, όπως λέει ο Ρενέ Σαρ: «Ποίηση και αλήθεια είναι συνώνυμες λέξεις» και η αλήθεια μόνο μέσα στη διαύγεια του φωτός αποκαλύπτεται.

Κβαντομηχανική, η ταινία

H Kβαντομηχανική δεν 
είναι τίποτα άλλο παρά 
η μηχανική στην οποία υπακούν τα μικροσκοπικά σωματίδια της ύλης και ο τρόπος με τον οποίο αλληλεπιδρούν, σε αντίθεση με την κλασσική φυσική που διέπει τα μακροσκοπικά υλικά αντικείμενα.

Κατά συνέπεια η κβαντομηχανική περιγράφει τον μικρόκοσμο ενώ η κλασσική φυσική τον μακροσκοπικό κόσμο που αντιλαμβανόμαστε στην καθημερινή μας εμπειρία.

Οι νόμοι που διέπουν τον μικρόκοσμο διαφέρουν εντελώς από αυτούς που διέπουν τα μακροσκοπικά υλικά αντικείμενα και έρχονται σε αντίθεση με την εμπειρική μας διαίσθηση.
Ωστόσο η κβαντομηχανική αποτελεί μια εξαιρετικά ακριβή, λογική μαθηματική δομή που περιγράφει πολύ καλά τη φύση.

Ντοκυμαντέρ 

.  Κβαντικό άλμα στο Κβαντικό βασίλειο
. Οι Νόμοι της Κβαντομηχανικής
. Νιλς Μπορ
. Έρβιν Σρέντιγκερ
. Μαξ Μπορν
. Όλα έχουν να κάνουν με πιθανότητες;
. Ο κόσμος είναι ένα παιχνίδι τύχης;
. Συσχέτιση: Μπορ και Αϊνστάιν 
. Τηλεμεφορά και Διακτίνηση, εφικτό;
. Δυαδικός Κόσμος;
. Δυαδικός Κώδικας;
. Κβαντικός υπολογιστής προβλέπει το Μέλλον;
. Ο Κβαντικός Κόσμος εξαφανίζεται όσο τα πράγματα μεγαλώνουν;  Ή όσο τα πράγματα
     μεγαλώνουν ο Κβαντικός Κόσμος απλώνεται πέρα από ένα Σύμπαν που βλέπουμε και 
     αντιλαμβανόμαστε;
. Οι Νόμοι ισχύουν παντού.  

Η κβαντομηχανική ως φυσική θεωρία περιγράφει την δομή των μικροσκοπικών φυσικών συστημάτων (κβαντικών συστημάτων) όπως άτομα, μόρια, μοριακά πλέγματα, με αυτοσυνεπή τρόπο και ερμηνεύει τη φυσική τους αλληλεπίδραση με το φως (ηλεκτρομαγνητικά κύματα) και εξηγεί όλες τις οπτικές και ηλεκτρικές ιδιότητες των μακροσκοπικών φυσικών υλικών συστημάτων επί τη βάσει της μικροσκοπικής τους δομής.

Γράφει ο Andreas Apollon EL για το the curiosity of cat the persistence of a free photon

Scholeio.com