Τ. Μίλτον, Η πόλη που στέκει στου Αιγαίου την ακρογιαλιά,

John Milton

            Αθήνα

Κοίτα ακόμα μια φορά, προτού αφήσομε το θαυμαστό αυτό βουνό
Στα δυτικά, που απ' τα νότια το πλησιάζεις. 
Κοίτα εκεί,
Μια πόλη στέκει στου Αιγαίου την ακρογιαλιά,
Με αρχοντιά χτισμένη, καθάριος ο αέρας κι η γη 'λαφριά.

Το μάτι της Ελλάδας, η Αθήνα, μητέρα των Τεχνών,
της Ευγλωττίας, γενέτειρα πνευμάτων δοξασμένων'
Φιλόξενη, στην πιο κρυφή της τη γωνιά
Σε πόλη ή και προάστεια ή επαρχία, περίπατοι σπουδής και ίσκιοι.

Κοίτα εκεί τον ελαιώνα της Ακαδημίας,
Το καταφύγιο του Πλάτωνα, εκεί που τ' αττικό πουλί
Με τρίλλιες πλούσιες, όλο το καλοκαίρι, τις πυκνές νότες του σκορπάει

Εκεί, ολάνθιστος ο λόφος του Υμηττού σε ρεμβασμό σπουδαστικό καλεί,
Κι εργατικές οι μέλισσες στ' αυτιά σού ζουζουνίζουν.

Κοίτα, ο Ιλισσός κυλάει τα ψιθυριστά του τα νερά. Κοίτα μέσα στα τείχη
Των αρχαίων σοφών Σχολές εκεί ανατράφηκε ο μέγα-Αλέξανδρος
Τον κόσμο να υποτάξει εκεί το Λύκειο κι έπειτα, η ζωγραφισμένη η στοά:

Εκεί θ' ακούσεις και θα μάθεις τη δύναμη τη μυστική
της αρμονίας, σε τόνους κι αριθμούς δοσμένη
Από χέρια και φωνές και άλλους στίχους μετρικούς,
Θέλγητρα Αιολικά, και Δωρικές μελωδικές Ωδές.

Κι είναι δικός της όποιος εφύσηξε πνοή σ' αυτά,
Απ' τον τυφλό Μηλησιγέννη, Όμηρο ονομασμένο από τότε,
Κι ό,τι οι μεγαλόπνοοι Τραγικοί διδάξανε,
Σε χορό ή Ιαμβικό μέτρο, άριστοι δάσκαλοι
Της ηθικής φρόνησης, που με χαρά όλοι δεχτήκανε,
Σε σύντομα αποφθεγματικά διδάγματα ηθικής, ενώ
Γα πεπρωμένο, τύχη κι αλλαγή 
στην ανθρώπινη ζωή πραγματευόντουσαν,

Μεγάλες πράξεις και μεγάλα πάθη σ' άριστη περιγραφή.
Κι έπειτα, για τους μεγάλους ρήτορες ξεκίνα,
Τους παλιούς ρήτορες που θεληματικά ετάχθηκε σ' αυτούς η βίαιη Δημοκρατία,

Τράνταξε τ' οπλοστάσιο και πάνω απ' την Ελλάδα κεραυνοβόλησε
Του Μακεδόνα και του Αρταξέρξη το θρόνο.
Κι απ' τη σοφή Φιλοσοφία το αυτί σου τέντωσε
Από τους ουρανούς κατεβαίνοντας στο σπίτι του Σωκράτη,
τη φτωχή κατοικία του με το χαμηλό ταβάνι

Πρόσεξε αυτόν που εμπνευσμένος ο Χρησμός τον αποκάλεσε
Τον πιο σοφό απ' τους ανθρώπους' αυτόν που απ' το στόμα του
μελίρρητα ποτάμια κύλησαν που τις Σχολές έχουν ποτίσει όλες
Παλιών και νέων Ακαδημαϊκών, με κείνα τα ψευδώνυμα
«Περιπατητικοί» και το δογματικό
«Επικούριος» και την αυστηρή του «Στωϊκού» προσωνυμία.



           Allegro

Έλα συ όμορφη και λεύτερη θεά
Στους ουρανούς με τ' όνομα Ευφροσύνη
Και στους ανθρώπους, που την καρδιά τους λαφρώνεις, Ευθυμία.

Τρέξε Νύφη και φέρε μαζί σου το ελαφρό, τ' αστείο και το κέφι
Τα ευφυολογήματα, τις φαντασίες και τις λάγνες ματιές,
Τρέλες, γνεψίματα, πονηρά τεχνάσματα,
Σαν αυτά που στόλιζαν τα μάγουλα της Ήβης
Και την αγάπη να ζήσει στα λαμπερά λακάκια.

Άγκάλιασέ με μέ απαλούς Λυδικούς σκοπούς
Που τον αθάνατο παντρεύτηκαν στίχο,

Τέτοιους που την ψυχή να διαπεράσουν
Με νότες σ' ένα στροβιλιστικό μεθύσι
Και λύσε όλες τις αλυσσίδες που δένουν
Την κρυμμένη ψυχή της αρμονίας,

Έτσι που να μπορεί ο Ορφέας να σηκώσει
Το κεφάλι του απ' τον χρυσό ύπνο σ' ένα κρεβάτι
Που σωριάζονται ηλύσσια λουλούδια και ν' ακούσει

Τέτοιες μελωδίες που τ' αυτί να κερδίσουν
Του Πλούτωνα, για να λευτερώσει ολότελα
Τη μισοξανακερδισμένη Ευρυδίκη.
Αυτές τις χαρές, αν μπορείς να μου δώσεις,
Ευθυμία, με σένα σκοπεύω να ζήσω.
_________________________________________
Μετάφραση: Μερόπη Οικονόμου"Ανθολογία Άγγλων Ποιητών Εμπνευσμένων από την Ελλάδα"
Έκδόσεις: Σύλλογος προς διάδοσιν ωφελίμων βιβλίων


* Ο Τζον Μίλτον ή Ιωάννης Μίλτων (John Milton, (9/12/1608 - 8/11/1974) ήταν, Άγγλος λογοτέχνης, γνωστός περισσότερο για το επικό ποίημα Χαμένος Παράδεισος (Paradise Lost) και τα Αρεοπαγιτικά.


Διαβάστε: Σε ονείρατα η ζωή μου παραδέρνει
                  Αν οι αντρειωμένες ψυχές ομονοήσουν
                  Εκεί που κατέβαινε ο Ζεύς κ' έσπερνε γυιούς και κόρες
                  Στη σκλαβιά θα μείνεις Ελλάδα... ή "Ελευθερία ή θάνατος παιδιά μου", θα πεις ?
                  "...κάτω από τον ουρανό σου Ελλάδα... ήρθα να πεθάνω" 

  Scholeio.com