Αλ. Αραμπατζής, Λάγνα πόλη στο Διαδίκτυο

Η «Φωτογραφία της χρονιάς» για το World Press Photo ανήκει στον Αμερικανό φωτογράφο John Stanmeyer, για λογαριασμό του National Geographic. Τραβήχτηκε στις 26 Φεβρουαρίου 2013, στις ακτές του Djibouti και απεικονίζει Αφρικανούς μετανάστες που σημαδεύουν με το κινητό τους το φεγγάρι, μήπως κι έτσι «πιάσουν» σήμα από την
γειτονική Σομαλία, καθώς είναι ο μόνος τρόπος για να έρθουν σε επαφή με τους δικούς τους. 

Αλέξανδρος Αραμπατζής 

Μεγαλιθικές μπαλάντες  I

Πυξίδα είναι η πυραμίδα στην έρημο. Πυξίδα
είναι το κατάρτι στον ωκεανό Πυξίδα είναι η
έλξη των σωμάτων Πυξίδα είναι ο φάρος Έρωτας.
Πυξίδα είναι ο ανοιξιάτικος κορυδαλλός
που σιγοψιθυρίζει χρησμούς στις μαδημένες
φυλλωσιές των υπεραιωνόβιων δέντρων
Πυξίδα είναι ο ανιχνευτής των αιώνιων πάγων
του Βορρά ή ακόμη
Καμπαναριό στην κορυφή του Ψηλορείτη



Μεγαλιθικές μπαλάντες  II

Στην πόλη υδαρό το πλήθος κατρακυλάει
Δαιμονισμένο, άπληστο κι εθισμένο στην σπατάλη
Το κάθε άτομο λειτουργεί με εκτοπλασματική βιασύνη
Βυθομετρεί σκάλες που οδηγούν σε σκαμμένα λαγούμια
Μηρυκάζει το σκοτάδι σα γερασμένος τυφλοπόντικας
Για να ξαναδεί το φως του ήλιου πληρώνει εισιτήριο
Για να βεβαιωθεί ότι υπάρχει γράφεται συνδρομητής
σε Ανώνυμες Εταιρείες Πιστοποίησης Ταυτότητας
Αγνοεί την οριζόντια και κάθετη ευρυχωρία
Από εντοιχισμένο σε εντοιχισμένο τόπο περιφέρεται
Το γραφείο και τα σπίτι ενυδρείο σχεδόν ή φυλακή
Στην πόλη δεν σε παραμονεύουν στη γωνιά οι γύπες
αλλά
τα ανθρώπινα όρνια

Μεγαλιθικές μπαλάντες  III

Γεννήθηκε δίπλα σ' έναν ξεροπόταμο
μέσα σε πέτρινη φάτνη κι έξω από τα ζώδια
που θα του ορίζανε καλό προορισμό και χαρακτήρα.
Αμέσως στο κορμάκι του κολλήσανε ζωύφια
με μάτια ζόμπι και δρακουλίστικες δοντάρες
στραγγίζοντας τα κύτταρα του από κάθε τους ικμάδα.
Εντούτοις σώθηκε χάρη στην καλή του τύχη καθώς
τρεις γύφτισσες μάντισσες ακούσανε το κλάμα του
και τον βουτήξανε στο γάλα και στον ασβέστη.
Του ξεκαθαρίσανε ότι η μοίρα του σαν ποιητή είναι
όλη μέρα στο μαύρο δάσος μέσα να περιπλανιέται
και τη νύχτα να κοιμάται μοναχός σε μονιές λύκων.



Μεγαλιθικές μπαλάντες  IV

Η λάγνα πόλη ξεφυσά κορωμένη στο Διαδίκτυο
Στα chat rooms η φλυαρία αλητεύει
Στις μετέωρες βουνοκορφές των sites
αναφύονται έριδες, περιφραστικές κρυψίνοιες
των ευάλωτων στην ευπείθεια ελληνοπαίδων.
Στους αψιδωτούς θαλάμους των internet cafe
οι άγριες ορμές της εφηβείας αναλώνονται
στον ουτιδανό μαζοχισμό του εικονικού
Στα χλιδάτα μεσοτοίχια οι εθισμένοι κομπιουτεράδες
κομπορρημονούν ως γενναίοι πιονιέροι της Δύσης
αμιλλώμενοι σκληρά με διφορούμενες έξεις,
συνεγέρσεις και διεγερτικές λεξιλαγνείες.
Στην έναστρη οθόνη μανιωδώς μοντάρονται
εφήμερες ερωτικές χερουβικές συναλληλίες
Αθλούνται στα δύσοσμα και στα δυσώνυμα
τα υποχείρια τέκνα δυσώνυμων και δυσωδών
Καρδιναλίων του Σκότους



Μεγαλιθικές μπαλάντες  V

Αγαπώ τα σκιαγμένα πουλιά.
Η τρυφερή φωνούλα τους τα συνθλίβει ενώ
παράλληλα τα θέτει εν εαυτώ
ως αυτόκλητους διερμηνείς συμβάντων που
απωθούν την όποια διερμηνεία.
Με διαολίζει ο τρόπος που θαρρετά
διαλαλούν τη μικρή μεγαλοσύνη τους
Ο τρόπος που φασαριόζικα σημαίνουν
την ασήμαντη εμπλοκή τους
στην ασυγκράτητη ροή του Αιώνιου Γίγνεσθαι.
Αγαπώ τα σκιαγμένα πουλιά
που λαθροθηρούν εις βάρος του είναι τους
όπως οι ποιητές λαθροθηρούν
στο απαγορευμένο δάσος των περιττών σημασιών. 

από τη συλλογή Μεγαλιθικές μπαλάντες
σε ορεινές δασονησίδες, ξέσματα και περιτμήματα, 2011

Αστικά μεταμεσονύκτια κατάλοιπα

Σε τόσο σοβαρούς καιρούς αδέρφια υπάρχει αχρείος
που να διανοείται αστεϊσμούς και φιοριτούρες;
Να πώς μαραίνονται οι έρμοι οι ποιητές
όταν τους προγκάνε οι political correct ρεαλιστές!

Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν μια για πάντα:
είμαστε ρεαλιστές! όχι όμως όταν είμαστε ποιητές!
Γιατί δεν στέκουμε άψυχες κούκλες στους παιχνιδότοπους
της ιστορίας να κατεβάζουμε το κεφάλι
σε μπίζνεσμαν που φυσάνε πετρέλαιο
στις σάλπιγγες των λαών
ξυπνώντας τυφώνες που βουλιάζουνε Ιράν, Ιράκ, Λιβύη
και Νέες Ορλεάνες

Δεν είμαστε πολιτικοί να ταϊζουμε φούμαρα
τις ένστολες ζαρντινιέρες
και να τάζουμε λαγούς με πετραχήλια
στους ανασκολοπισμένους απελπισμένους
πλην αθώους συμπολίτες μας
για να κάνουμε το κέφι των αφεντάδων

Αξιοποιούμε ασύνετα τα χημικά ανατινάζοντας
κρανία και ρόπαλα
στους αιμόφυρτους αιθεροβάμονες αναρχικούς
περιφρουρώντας τ' ανόσια που οι γενιές εμπιστεύτηκαν

Σαν υπάκουα παιδιά τρώμε όλο μας το φαϊ ακούγοντας
τηλεοπτικά παραμύθια με κακές μάγισσες
καλοθρεμμένα βασιλόπουλα
και σαγηνευτικές πριγκιποπούλες
του κατάμαυρου λύκου

Παραμένουμε ανυπόφορα ρομαντικοί στη θέα
ισοπεδωμένων πόλεων, θανατικών εκτελέσεων,
βομβαρδισμών
πνιγμών εν γένει που παρατηρούνται αθρόα
σε πολυσύχναστες εποχές

Γιατί μπορεί να είμαστε αφράτοι στην όψη
καλόβολοι στα αισθήματα και γιαλαντζί επαναστάτες
στα συλλαλητήρια των γραφικών ιδεολόγων
Μπορεί μ' ένα σαξόφωνο παραμάσχαλα
και τρία όγδοα θλίψης
για σημαδούρα να διασχίζουμε τα λίγα τετραγωνικά
της ασυλίας μας

Μπορεί οι Κυριακές μας να 'ναι μαρτυρικές και σακάτισσες
σα τη μοναχική τρομπέτα του Γκιλέσπι
Όμως μαλάκες δεν είμαστε να μας τη φέρνει η κάθε
τυχάρπαστη κλίκα
δυτικοθρεμένων κονδυλοφόρων
και νταβραντισμένων πεζοναυτών

Τα ποιήματά μας σκουριασμένα κοκτέιλ και απαστράπτουσες
άγιες μολότοφ
εκτοξεύουμε σταθερά τις ιερές νύχτες
στα σαθρά θεμέλια της πόλης
για να ξυπνήσουν ξανά σε εκατομμύρια μικρές πυρκαγιές
οι ξαναγεννημένες εκρήξεις

Γι' αυτό, μη μας ξεχνάτε, μη μας φοβάστε και μη διστάζετε:
Πυροβολείτε τους ποιητές όπου τους βρείτε.
Εξαφανίστε το αχρείο είδος
Είναι ικανοί να διαταράξουν τις ανέφελες ισορροπίες
του βίου σας

Αλέξανδρος Αραμπατζής Κοινωνία και επανάσταση

- Κώστας Κρεμμύδας,  από τη συλλογή Σαντιγκάρ, 2013

Scholeio.com