Δήμητρα Καραφύλλη
Άψογος
γαλουχήθηκα,
Εμβολιάσθηκα,
θωρακίστηκα
με αρχές και αξίες αδιαπραγμάτευτες.
Οχυρό μου η ευπρέπεια.
Όπλο μου η ευγένεια.
Έμβλημά μου η εντιμότης
εννοείται όταν με βλέπουν
καθώς
ως άνθρωπος οφείλω
να είμαι απαρέγκλιτα εντάξει
εν ανάγκη δε...
δεν χάθηκε ο κόσμος
αν βάλω και λίγο νερό στο κρασί μου !
Η Κούκλα
άλλαξα χίλιες φορεσιές,
Βασίλισσα,
καλόγρια,
τροτέζα,
καμαριέρα.
Μόνο το σώμα μου γυμνό δεν φόρεσα.
Ποτέ μου.
Ο Ερημίτης
mην αγναντεύεις τη ζωή
με πρεσβυωπικό φακό μέσα σε τόμους δερματόδετους.
Κατέβα σε στενά και σε πλατείες
να σπρώξεις, να σπρωχτείς και να πονέσεις
να λερωθείς και να βραχείς
να νιώσεις στο πετσί σου την αλήθεια.
Κι όταν γυρίσεις μουσκεμένος σαν παπί
σ' άγραφη κόλλα εξομολογήσου.
Ο Άνω Θρώσκων
επέστρεψε στη Γη, να γίνει πάλι γη.
Βλάστησε. Άνθισε.
Διακλαδίστηκε σε όλο το φλοιό,
Επί. Υπό. Υπέρ.
Δάμασε το νερό, τον άνεμο, το φως.
Αναρριχήθηκε.
Θαυμάστηκε στην αντανάκλαση του λείου.
Ξιπάστηκε μετρώντας το μπόι της σκιάς του.
Προσήλωσε το βλέμμα στο γαλάζιο.
-Έρχομαι, είπε κι εκτοξεύτηκε.
Πάνολος. Με αλαζονεία, σκαπάνες, σκάφανδρα.
Διέρρηξε την κρούστα της στρατόσφαιρας
στοχεύοντας άλλους πλανήτες.
Του σύμπαντος κατακτητής, κατάκοπος
άφησε πίσω του εξοπλισμούς, σημαίες
και μια ουλή στο μάγουλο της στωικής Σελήνης
που ο χρόνος αυτεπάγγελτα θα σβήσει.
Επέστρεψε στη Γη να γίνει πάλι γη
νικημένος από ένα κρυολόγημα, ίσως.
Το άχ και το όχι
όχι.
Μη με βασανίζεις άλλο σε παρακαλώ
είπε το ποίημα στον βραβευμένο,
Μη με φορτώνει με παραπανίσια επίθετα.
Ένα αχ ψυχής φτωχό να γίνει θρήνος πολυτελείας.
Lock Out
mακροβούτι στα στρωσίδια από νωρίς
να πάει στον αγύριστο η μέρα
αυτή που χτες περίμενα στο φως της να λουστώ
μα ήρθε με φαρέτρα φορτωμένη.
Με κρατημένη αναπνοή
σε κόλπο απάνεμο ζεστό
απ' όλες τις μεριές προφυλαγμένο
κάλμα εφήμερη, πλαστή
αναζητώ
σαν όαση ασφαλείας
ν' απλωθώ
να σώσω τη μισή ζωή απ' όση μου απομένει
αυτή που μέχρι χτες λογάριαζα χαμένη.
Αναλαμπή
σε άκρη απόκρημνη βουνοκορφής
κρέμασα τη φωλιά μου να φυλαχτώ απ' το κρύο.
Φωτιά με φύλλα άναψα να ζεσταθώ
φφφ, φφφ, φφφ ...
Με ξυλιασμένα δάχτυλα και μάτια βουρκωμένα
βββ, βββ, βββ ...
ακούω τη βροντή που φέρνει τη βροχή
και την αντάρα.
Κρα, κρα, κρα
τ' άγρια πουλιά που τριγυρνούν
δεν με τρομάζουν γιατί ζω. Ακόμα.
Μόνο, φοβάμαι, η φωτιά μη σβήσει
πριν δω το φως της αστραπής.
Κομμένα φύλλα
γράφω. Ξηλώνω από την ψυχή μου καρφάκια.
Αλείφω τις πληγούλες με κρασί και μέλι
να γλυκάνουν.
Με ευλάβεια μεταφέρω τα σημάδια στο χαρτί.
Γράφω.
Στα νωπά ίχνη της αποκαθήλωσης
συχνά ευδοκιμούν άγρια χόρτα
μολόχες, γαϊδουράγκαθα, τσουκνίδες.
Δεν τα ξεριζώνω.
Το βρίσκω άσκοπο, μα πιο πολύ επικίνδυνο.
Μονάχα τα κορφολογώ
και σε κλαράκι κέδρινο
τα δένω μπουτονιέρα.
Κομμένα φύλλα.
Ποιήματα.
Τρελλή τυφλόμυγα
κλειδώνω.
Κλειδώνω καλά να φυλαχτώ από σένα, που
αθόρυβος, αθέατος, αδιάστατος
σχεδόν χωρίς αφή
μ' αγγίζεις, με ζώνεις.
Φοράς τα χρώματα της ζωής μου
τη μυρωδιά των πραγμάτων μου
με ξεγελάς.
Τρελή τυφλόμυγα παίζω μαζί σου
ασυνείδητα.
Ξεχνιέμαι, σε ξεχνάω, ξεθαρρεύω.
Ας ήταν να ξεχνούσες μια φορά κι εσύ
φεύγοντας να με πονέσεις
φεύγοντας
να μη μου πάρεις τις στιγμές
να μη με λιγοστέψεις
χρόνε, απατεώνα.
Εξομολόγηση
mακριά από το βλέμμα σας μεγαλουργώ.
Αφόρετες, τριμμένες, μπαλωμένες
ξύλινες, μολυβένιες, πλαστικές
άνυδρες, μουσκεμένες σε σιρόπια ή ξυδόνερο
λέξεις
που από 'δω και από 'κει έχω συλλέξει
τις πετάω στον ανεμιστήρα με τη σέσουλα
κι όπου πάνε.
Σαν ψόφιες μύγες καταγής
- νεκρός στρατός σωτηρίας -
τα ηρωικά θύματα της αφαίρεσης.
Όσες διασωθείσες, σμήνος ετερόκλητο
αγκιστρωμένες σε στρατσόχαρτο
απεικονίζουν το ρεύμα.
Του ανεμιστήρα.
Κι εσείς, αμύητοι στου νου μου τα μυστήρια
στην πλάνη της κουλτούρας παραδίδεστε.
Merci beaucoup.
από τις συλλογές
Γρήγορα στις Οθόνες σας,
Τρελή τυγλόμυγα,
Δήμητρα Καραφύλλη
Scholeio.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου