Μπρεχτ, Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι

Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, ρώτησε τον κ. Κ. η κορούλα της σπιτονοικοκυράς του, θα φέρονταν τότε πιο καλά στα μικρά ψαράκια;

Σίγουρα, αποκρίθηκε εκείνος. 

Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, 
θα έκτιζαν για τα μικρά ψαράκια 
στη θάλασσα τεράστια κλουβιά και 
θα έβαζαν μέσα τροφές διάφορες, τόσο φυτά όσο και ζώα. 

Θα φρόντιζαν τα κλουβιά να 'χουν πάντα καθαρό νερό και γενικά θα
 ήταν εφοδιασμένα με διάφορες εγκαταστάσεις υγιεινής.

Όταν, παραδείγματος χάρη, ένα ψαράκι τραυμάτιζε το πτερύγιο του, οι καρχαρίες θα του έβαζαν αμέσως έναν επίδεσμο μην τυχόν και πεθάνει και το χάσουν πριν την ώρα του.



Έπειτα, για να μη μελαγχολούν τα ψαράκια, θα οργάνωναν που και που στη θάλασσα μεγάλες γιορτές, γιατί τα κεφάτα ψαράκια είναι πιο νόστιμα από τα μελαγχολικά. Αυτά τα μεγάλα κλουβιά θα είχαν βέβαια και τα σχολεία τους. Εκεί τα ψαράκια θα μάθαιναν πως να κολυμπάνε στο στόμα του καρχαρία. Θα 'πρεπε, παραδείγματος χάρη, να μάθουν γεωγραφία για να μπορούν να βρίσκουν τους μεγάλους καρχαρίες, όταν αυτοί θα τεμπελιάζουν κάπου αλλού.

Βέβαια το σπουδαιότερο θα ήταν η ηθική διαπαιδαγώγηση των μικρών ψαριών. Θα τους δίδασκαν ότι για ένα ψαράκι δεν υπάρχει υψηλότερο και ωραιότερο ιδεώδες από το να θυσιάζεται πρόθυμα, κι ότι όλα τα ψαράκια θα 'πρεπε να πιστεύουν τυφλά στους καρχαρίες, προπαντός όταν αυτοί τους λένε ότι θα φροντίσουν για ένα ωραίο μέλλον.

Θα έδιναν στα ψαράκια να καταλάβουν πως αυτό το ωραίο μέλλον, τότε μόνο θα είναι εξασφαλισμένο,  όταν εκείνα μάθουν να υπακούνε. Τα ψαράκια θα 'πρεπε να φυλάγονται από κάθε λογής ταπεινές, εγωιστικές και μαρξιστικές διαθέσεις κι αν τύχαινε κανένα από αυτά να φανερώσει τέτοιες αδυναμίες, τα άλλα ψαράκια θα 'πρεπε ευθύς να τα αναφέρουν αμέσως στους καρχαρίες.

Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι θα έκαναν βέβαια και διάφορους πολέμους αναμεταξύ τους για να κυριέψουν ξένα κλουβιά και ξένα ψαράκια. Στους πολέμους αυτούς ο κάθε καρχαρίας θα πολεμούσε με τα δικά του ψαράκια.

Θα μάθαιναν στα ψαράκια ότι ανάμεσα σ' αυτά και τα ψαράκια των άλλων καρχαριών υπάρχει τεράστια διαφορά. Τα ψαράκια, θα τους έλεγαν, είναι ως γνωστό βουβά, σωπαίνουν ωστόσο σε ολότελα διαφορετικές γλώσσες γι αυτό και είναι αδύνατο να καταλάβει το ένα το άλλο.

Σε κάθε ψαράκι που θα σκότωνε μερικά εχθρικά ψαράκια που σωπαίνουν σε άλλη γλώσσα, θα απένειμαν κι από ένα παράσημο από φύκι και θα του έδιναν τον τίτλο του ήρωα.

Αν βέβαια οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα είχαν και τη δική τους τέχνη.
Θα είχαν ωραίους πίνακες που θα παράσταιναν τα δόντια των καρχαριών με θαυμάσια χρώματα, και τα στόματα τους θα ήταν σαν πάρκα αναψυχής, όπου μπορεί να κάνει κανείς υπέροχους περιπάτους. Τα θέατρα στο βυθό θα έδειχναν πως ηρωικά ψαράκια με την μπάντα μπροστά θα ορμούσαν μεγεμένα και νανουρισμένα με τις πιο όμορφες σκέψεις στο στόμα των καρχαριών.

Δεν θα 'λειπε φυσικά και η θρησκεία αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι. Αυτή θα δίδασκε ότι τα ψαράκια μονάχα στην κοιλιά των καρχαριών θα άρχιζαν να γνωρίζουν την αληθινή ζωή. Εξάλλου, αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, όλα τα ψαράκια δε θα ήταν πια ίσα κι όμοια όπως συμβαίνει σήμερα.

Μερικά από αυτά θ αποκτούσαν αξιώματα και θα τα τοποθετούσαν πάνω από τα άλλα ψαράκια.
Όσα μάλιστα είναι λίγο πιο μεγάλα θα είχαν την άδεια να τρώνε τα πιο μικρά. Αυτό θα ήταν άλλωστε ευχάριστο για τους καρχαρίες γιατί έτσι εκείνοι δε θα χρειάζονταν πια παρά να καταπίνουν συχνότερα πιο μεγάλες μπουκιές.

Και τα πιο μεγάλα ψαράκια, αυτά που θα είχαν τις υψηλές θέσεις, θα φρόντιζαν για την τάξη ανάμεσα στα ψαράκια και θα γίνονταν δάσκαλοι, αξιωματικοί και μηχανικοί στα ψαροκλουβιά.
Με λίγα λόγια, μόνο αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι θα είχαμε πολιτισμό στη θάλασσα.
__________________________________________________________________
Bertolt Brecht

Scholeio.com